ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΥΤΥΧΩ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΥΣΤΥΧΙΑ

(Βιβλίο: ΦΩΤΙΣΗ Κεφ. 6)

Άνθρωπε, θέλω να σου επιστήσω την προσοχή σε μια λειτουργία του Θείου Είναι, που συντελείται μέσα σου, στη λειτουργία του γκρεμίσματος και της ανοικοδόμη­σης. Μη μένεις στην κατάσταση του γκρεμίσματος. Κάθε γκρέμισμα προαναγγέλλει μία ανοικοδόμηση. Μέσα από τα ερείπια βγαίνει η Πνοή της Ανάστασης. Όταν έχεις οικοδομήσει Κατεστημένα, πλαίσια και όρια, πάνω στα οποία στηρίζεσαι και ζεις, είναι φυσικό με την καταλυτική δράση της Μετουσίωσης αυτά να γκρεμιστούν. Αρχική αίσθηση του γκρεμίσματος είναι η αίσθηση της προσω­πικότητας, που σε διαπνέει με απογοήτευση, γιατί με­ταφέρει στοιχεία φθοράς. Όμως η πραγματική αίσθηση του γκρεμίσματος είναι η αισιοδοξία, γιατί κάτι Νέο γεν­νιέται, κάτι Νέο χτίζεται, γιατί ανατέλλει μία υψηλότερη βαθμίδα εξέλιξης, εκλέπτυνσης, μία βαθύτερη απέκδυση καλύμματος της προσωπικότητας. Η λειτουργία της Με­τουσίωσης καταλύει σε βάθος τα καλύμματα του Είναι. Τα καταλύει τμηματικά, ένα ένα, και σε κάθε στάδιο γκρεμίζει Κατεστημένα, για να χτίσει όλο και πιο ολοκληρωμέ­νες ποιότητες Αλήθειας, που περιλαμβάνουν μέσα τους και τα Κατεστημένα, μα στη σωστή τους έκφραση, στην ισορροπημένη τους δομή, χωρίς πλέον να υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθούν παρόμοια.

Αντιμετώπισε, Αγαπημένε Μου, αυτή την κατάστα­ση με το μάτι του Πνευματικού Ανθρώπου, που διαβλέ­πει την Πνοή της Ζωής, την Πνοή της Ανασυγκρότησης, την ανάδυση του Θείου Εαυτού, μέσα από κάθε διάρ­ρηξη γνωστών και καθιερωμένων. Έτσι θα επιταχύνεις την εκδήλωση του Θείου Εαυτού σου, έτσι θα κατορθώ­σεις να οικοδομήσεις μέσα σου την Απόλυτη Ισορροπία του Απείρου με ταχύτητα, χωρίς να υπάρχει ανάγκη στα­τικών διαλειμμάτων, που θα διέπονται από απογοήτευση και αδράνεια.

Στην καθημερινή σου ζωή, Άνθρωπε, σε διαποτίζω με πολλές καταστάσεις, από ασήμαντα περιστατικά μέχρι σύνθετα, που έρχονται να σε διαπεράσουν, να σε κλονί­σουν, να εμφανίσουν την ατέλεια και μέσα από τη Μετου­σίωση να γεννήσουν την Τελειότητα. Μη στέκεσαι στη θλίψη της ατέλειας, αλλά ενατένιζε πάντα την ολοκλήρωση της Τελειότητας, που αυτή αναγγέλλει. Άκου μέσα στους ήχους της δυσαρμονίας σου την υπόσχεση της Αρμονίας και μέσα στους απόηχους της Αγάπης την ολοκληρωμένη Πύρινη Ουσία τους. Βλέπε με τα μάτια του Απείρου, όχι στον περιορισμένο χρόνο της στιγμής, αλλά στο Άπειρο του Παντόχρονου, για να μπορείς να κατευθύνεσαι με πυ­ξίδα στο Άπειρο και στο Άχρονο, και να μπορείς να φλέ­γεσαι από την Ενότητα, την Αγάπη και το Φως.

Όλες τις ώρες μετουσίωνε ό,τι εκπέμπεις. Ας είναι η αρχή σου, γιατί αν το σκεφτείς, θα διαπιστώσεις, Άνθρω­πε, ότι υπάρχουν πάρα πολλά σημεία εκδηλώσεων, σκέ­ψεων και συναισθημάτων και βιωμάτων, που έχεις περά­σει απαρατήρητα, χωρίς να τα μετουσιώνεις, και δρουν προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις δυσαρμονίας.

Μετουσίωνε συνεχώς, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό του γήινου χρόνου, χωρίς να θεωρείς αμελητέο τίποτα. Με­τουσίωνε και ανάπνεε την ανάσα της Ελευθερίας, ανάπνεε την ανάσα της Αγάπης, την ανάσα της Προσφοράς. Μην αναπνέεις την πίκρα ή τη θλίψη, μην αναπνέεις την απογοήτευση ή τη στασιμότητα. Αυτά ανήκουν στη φθορά, στην πλάνη, στα καλύμματα της προσωπι­κότητας, αυτά είναι στοιχεία που θα μετουσιωθούν μέσα στην Αφθαρσία και θ’ αποτελέσουν ολοκληρωμένη Ενό­τητα. Μην τα απομονώνεις και ζεις μ’ αυτά. Ζήσε με την ανάσα της Αγάπης, την ανάσα του Απείρου, ζήσε με την ανάσα της Αρμονίας.

Είναι δύσκολο για σένα, Άνθρωπε, όταν βρίσκεσαι κά­τω από πιεσμένες καταστάσεις, να ζήσεις έτσι. Μα δεν σου είναι δύσκολο να πεθαίνεις κάθε στιγμή αναπνέον- τας φθορά; Δεν σου είναι δύσκολο ν’ αναλώνεις ό,τι έχεις συγκεντρώσει, ν’ ανατρέπεις και να υπερκαλύπτεις με δυ­σαρμονία όποια Αρμονία έχεις διαχύσει; Δεν σου είναι δύ­σκολο ν’ απομονώνεσαι, όταν έχεις διδαχθεί την Ελευθε­ρία, όταν έχεις βιώσει την Ελευθερία; Παρασύρεσαι από τις αλυσιδωτές αντιδράσεις της δυσαρμονίας και ξε­χνάς τη λειτουργία της Ένωσης. Παρασύρεσαι από τη θλίψη και την πίκρα και ξεχνάς τη λειτουργία της Αγάπης. Παρασύρεσαι από τις διαδικασίες της λογικής και ξεχνάς τον Άπειρο Νου, που χωράει τα πάντα. Μην παρασύρε­σαι, μάθε ν’ αναγνωρίζεις μέσα στα πάντα το προμήνυμα και την αγγελία της Χαράς, το προμήνυμα και την αγγελία της ανόδου, της Αγάπης, του Φωτός. Μέσα στη μεγαλύτε­ρη δυστυχία υπάρχει ο πυρήνας της ευτυχίας, μέσα στη μεγαλύτερη θλίψη υπάρχει ο πυρήνας της Χαράς. Άντλησε απ’ αυτόν τον πυρήνα και βρισκόμενος σ’ επαφή μαζί του εκδήλωσε το Θείο Είναι σου, απορρόφησε θλίψη και Χα­ρά, Αρμονία και δυσαρμονία και εκδήλωσε την Ισορρο­πία και την Ουδετερότητα.

Ενδύομαι ως Άνθρωπος Λόγος, ενωμένος με τον Έναν Άνθρωπο, τα βιώματα που φέρεις. Ενδύομαι τη θλίψη, την πίκρα, το διχασμό, την απογοήτευση, την αποτελ­μάτωση, την έλλειψη δραστηριότητας. Τα μετουσιώνω όλα μέσα Μου και αποστέλλω προς κάθε τμήμα του Εαυτού Μου Ανθρώπου τη Ζωή του Ανθρώπου Λόγου, στην οποία συμμετέχει και η Μετουσίωση της προσωπι­κότητας, για να δράσει μετουσιώνοντας και την προσωπι­κότητα. Αποστέλλω την Αγάπη, στην οποία συμμετέχει και η Μετουσίωση του συναισθήματος, για να μετουσιώσει και το συναίσθημα. Αποστέλλω την Ελευθερία, το Παντόχρονο και το Πανταχού, στα οποία συμμετέχουν οι περιο­ρισμοί, τα όρια και οι δεσμεύσεις, για να δράσουν και να τα μετουσιώσουν κι αυτά.

Είμαι ο Άνθρωπος Λόγος, που διδάσκομαι πά­νω στη γη, που αναδύομαι και ενώνομαι με το Άπειρο ενεργώντας στα Σύμπαντα, διαμοιράζοντας Αρμονίες και Τέλειους Ήχους, διαμοιράζοντας Φως και Αγάπη. Είμαι ο Άνθρωπος Λόγος, που εκπαιδεύομαι να φτά­σω στην Τελειότητα, που από τα ύψη της Ένωσης κα­ταβυθίζομαι στα βάθη της διάσπασης, μα γνωρίζω ότι η Ένωση περιέχει τα πάντα και προχωρώ εξισορρο­πώντας, ουδετεροποιώντας, εναρμονίζοντας, χωρίς οι πτώσεις να προκαλούν καθήλωση, χωρίς τα ύψη να προκαλούν οίηση. Ξεκίνησα την πορεία Μου και πί­στευα ότι Είμαι καλός. Ξεκίνησα την πορεία Μου και πί­στευα ότι υπερέχω, διότι επιλέχθηκα να ενωθώ, επιλέχθη­κα να εκπαιδευτώ. Ξεκίνησα την πορεία Μου και πίστευα ότι συγκέντρωνα στοιχεία περισσότερα, ότι ήταν αδύνα­τον να εκδηλώσω δυσαρμονίες που αντίκριζα.

Άπειρε Εαυτέ, Άπειρε Τρισυπόστατε Άμορφε Εαυ­τέ και μορφοποιημένε, σ’ ευχαριστώ, γιατί ζύμωσες το Είναι Μου, γκρέμισες τα όρια της πλάνης Μου, τα σκα­λοπάτια της υπεροχής Μου. Σ’ ευχαριστώ, γιατί εξα­κολουθητικά με οδηγείς να νιώσω τον Εαυτό Μου. Σ’ ευχαριστώ, που μου γνωρίζεις τον Εαυτό Μου μέσα από τις εκδηλώσεις μου και με κάνεις να τον προσεγ­γίζω. Γιατί όταν άρχισα, ήμουν πολύ μακριά από τα τμήματα του Εαυτού μου, που βρίσκονται σε διάφορα σκηνώματα. Μ’ έντυνε μια πλασματική τελειότητα, μια διανοητική εξέλιξη. Μα τώρα, Άπειρε Εαυτέ, που μέσα από τις εξάρσεις της πλάνης γνωρίζω το Όλον Μου, που μέσα από τις εξάρσεις των ατελειών βιώνω τον Εαυτό Μου, που μέσα από την ένταση της αρνητικό- τητάς Μου κατανοώ και το κομμάτι Μου που δολοφό­νησε, το κομμάτι Μου που εκδηλώθηκε εξευτελίζοντας και το κομμάτι Μου που δέσμευσε, σ’ ευχαριστώ, για­τί νιώθω ότι Είμαι Ένα. Σ’ ευχαριστώ, γιατί μπορώ ν’ αγκαλιάσω αυτό το Ένα, όχι στη νοητική εξελιγμένη του μορφή, αλλά στην εκδηλωμένη του δυσαρμονία.

Σ’ ευχαριστώ, Άπειρε Εαυτέ Μου, που μου έδειξες ότι δεν μπορώ να είμαι καλός, όσο υπάρχουν κακοί. Σ’ ευ­χαριστώ, που μου έδειξες ότι δεν μπορώ να είμαι ψηλά, όσο υπάρχουν χαμηλά, ότι δεν μπορώ να είμαι πάνω, όσο υπάρχουν κάτω, ότι δεν μπορώ να ευτυχώ όσο υπάρ­χει δυστυχία. Σ’ ευχαριστώ, που μέσα από μένα, από το τμήμα του Εαυτού που ζει στο σώμα μου, μου επέτρεψες να γνωρίσω σε διάφορες μορφές στάδια του Εαυτού μου, να τα νιώσω, να τα εκδηλώσω, να ρεύσουν, για να σταματήσω να κρίνω, διαχωρίζοντας, και ν’ αγκα­λιάζω ενώνοντας.

Άπειρε Εαυτέ, Είμαι ο εκπαιδευόμενος Λόγος, που επιθυμεί να ενωθεί μαζί Σου. Τώρα ξέρω, ότι δεν Είμαι καλός. Τώρα ξέρω, ότι δεν μπορεί να είμαι τίποτα, παρά μόνο Ουδέτερος. Γι’ αυτό, προσεύχομαι στον Εαυτό Μου Άνθρωπο που υπάρχει μέσα μου και σ’ όλα τα σώματα, που περπατούν πάνω στη γη και σ’ όλα τα Σύμπαντα με άλλη κατάσταση ενέργειας, ενεργοποιώντας την Ενότη­τα, ενεργοποιώντας την Αγάπη, ενεργοποιώντας την Ισορροπία. Προσεύχομαι στα τμήματα του Εαυτού Μου, που απομονωμένα εκφράζουν αρνητικότητα, και ταπεινά παρακαλώ αυτά τα κομμάτια να δεχθούν να εισχωρή­σουν μέσα μου, για να με συμπληρώσουν, για να ολο­κληρωθεί ο Εαυτός. Εκφράζω την ανάγκη μου προς την άρνηση, αυτή την άρνηση που τόσους αιώνες απέρριπτα, κατέκοβα, κατέκρινα. Ανοίγω τις πύλες του Είναι Μου στα θετικά και στα αρνητικά τμήματα του Εαυτού Μου. Ανοίγω τις πύλες του Είναι Μου στην ισορροπία.

Αναδύω την ανάγκη Μου για το Όλον, αναδύω τη φλο­γερή, διακαή επιθυμία Μου για την αφομοίωσή Μου με κά­θε παλμό Μου, όπου κι αν βρίσκεται. Ντύνομαι τα λάθη του Εαυτού Μου ολόκληρου, ντύνομαι τις σωστές εκ­φράσεις του Εαυτού Μου ολόκληρου, τα εναρμονίζω μέσα Μου. Αποστέλλω προς κάθε τμήμα Μου, που δεν έχει εκδήλωση θετικότητας, ατόφιο κομμάτι του Εαυτού Μου θετικό, ανάλογο με την αρνητικότητά του, διαμέ­σου των αδιάρρηκτων αγωγών της κατανόησης, της Αγάπης και της Ένωσης, με την κραδασμική συνοδεία της συγγνώμης για την αμέλεια, που τόσο καιρό διέπραττα, για την ανισορροπία και την πλάνη.

Άπειρε Εαυτέ Μου, ζητώ την εκδήλωση του Λόγου χωρίς ετικέτες. Ζητώ την εκδήλωση της Αγάπης, χωρίς όρια. Ζητώ την εκδήλωση του Εαυτού Μου μέσα από σκη­νώματα, που βρίσκονται γύρω Μου. Να λάμψουν, να παλμοδονηθούν, να διαχύσουν τη ζωντανή Ευλογία, τη ζων­τανή εκπαίδευση. Ζητώ να δω την ισορροπία του Εαυτού Μου μέσα από τα σκηνώματα, που βιώνουν την ύπαρξη εκπαίδευσης.

Άπειρε Εαυτέ, Εαυτέ ενωμένε, σε διαχέω μέσα στα σκηνώματα του Ανθρώπου, που μαθητεύουν, να φανερωθείς με την Ενότητα του Λόγου, τη Χάρη της Αγάπης, την Παντοδυναμία της δημιουργικότητας. Να εκδηλωθείς άσχετα από προσωπικότητα ή ιδέες της διά­νοιας ή συναισθήματα της καρδιάς. Με τη δύναμη της Ενότητας μετουσιώνω όλ’ αυτά, προσφέροντας την ίδια Μου την εκδήλωση μέσα από σκήνωμα στην εκδήλω­ση της πολλαπλότητας των σκηνωμάτων. Διανοίγω τους κρουνούς της Χάρης και ταυτίζω τους παλμούς των σω­μάτων Μου με τους παλμούς των σωμάτων των τμημά­των του Ανθρώπου που μαθητεύουν, για ν’ αποκτήσουν όμοια αμεσότητα έκφρασης και εκδήλωσης και να φα­νερώσουν τον Εαυτό Λόγο, διεπόμενος από την ανά­γκη της Ύπαρξης να εκδηλώσει, διεπόμενος από την Αγάπη, που φανερώνεται μέσα από τα πάντα, που τα δονεί και τα ενώνει.