ΜΕΤΑΝΟΙΑ – ΙΩΑΝΝΗΣ

(Βιβλίο: Ο ΔΡΟΜΟΣ Κεφ. 9)

Μία από τις βασικές, θεμελιώδεις μπορούμε να πού­με, αρχές της Χριστιανικής Κοσμοθεωρίας και Διδασκαλίας είναι και η Μετάνοια. Θα προσπαθήσουμε, απλά και λιτά, να σας δώσουμε τα βασικά στοιχεία του μεγάλου αυτού θέματος, ανασύροντας τις πτυχές του με το δικό μας τρό­πο, με τη δική μας θεώρηση, γιατί βέβαια και για το θέμα αυτό έχουν γραφεί πάρα πολλά. Θα προσθέσουμε όμως κι εμείς το δικό μας λιθαράκι στο γιγαντιαίο έργο της Σω­τηρίας του Ανθρώπου, με οδηγό μας, με γνώμονα το Θείο Λόγο.

Η μετάνοια αποτελεί ένα ορόσημο στη ζωή τού κάθε ανθρώπου, γιατί απ’ αυτό το σημείο είμαστε υποχρεωμέ­νοι να περάσουμε, να σταθούμε, όλοι οι άνθρωποι, γιατί όλοι μας αμαρτήσαμε με διάφορους τρόπους. Δεν υπάρ­χουν άνθρωποι αναμάρτητοι, αναμάρτητος μόνον ο Κύ­ριος. Υπάρχει μόνο το Άπειρο Έλεος του Θεού και η Αγά­πη Του για τον άνθρωπο, που τον βοηθούν να σωθεί με τη μετάνοιά του και τα αγαθά του έργα. «Χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. ΙΕ', 7).

Πολλές φορές άκουσα από αδελφούς να λένε πως δεν έκαναν τίποτα κακό, πως δεν πείραξαν κανέναν, δεν αδίκησαν κανέναν και συνεπώς δεν έχουν τίποτα για να μετανοήσουν. Οι Γραφές όμως, αντίθετα, λένε: «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστιν εν ημίν» (Επιστ. Ιωάν. Α', Α', 8).

Οι Γραφές, λοιπόν, που υπαγορεύτηκαν και γράφτη­καν από το Άγιο Πνεύμα, μιλούν από τη Θεία Πανσοφία και μας πληροφορούν πως δεν είναι σωστή η τοποθέτηση αυτή, για όσους την έχουν και πιστεύουν έτσι για τον εαυ­τό τους, αλλά πως η αμαρτία υπάρχει σε όλους μας.

Σ’ αυτούς τους αδελφούς θα ’θελα πρώτα απ’ όλα ν’ αποταθώ, για να τους βοηθήσω να δουν το θέμα βαθύτε­ρα και σωστότερα, κι έτσι να ωφεληθούν και να μη μοιά­ζουν μ’ αυτούς για τους οποίους είναι γραμμένο: «υμείς εστέ οι δικαιούντες εαυτούς ενώπιον των ανθρώπων, ο δε Θεός γινώσκει τας καρδίας υμών...» (Λουκ. ΙΣΤ', 15).

Όταν λέτε «δεν πείραξα ή δεν αδίκησα κανέναν», είναι βασικά η δική σας γνώμη, η δική σας κρίση για τον εαυτό σας, που βασίζεται στις γνώσεις σας, στην κατάρτισή σας, στην πείρα σας και στον τρόπο που σκέπτεσθε και βλέπε­τε ένα θέμα, αυτό το θέμα.

Μα είστε βέβαιοι πως οι γνώσεις σας είναι σωστές; Πως η κατάρτισή σας είναι τέλεια; Πως η πείρα σας έχει σωστά κριτήρια και όχι λαθεμένα; Είστε σίγουροι πως η κρίση σας προέρχεται από σωστές γνώσεις, και όχι λαθε­μένες, και η πείρα σας από σωστά συμπεράσματα, που βγάλατε στο πέρασμα των γεγονότων της ζωής και του χρόνου; Είστε βέβαιοι πως τα γυαλιά σας, μέσα από τα οποία βλέπετε το θέμα αυτό, είναι καθαρά και όχι θαμπω­μένα; Μήπως έχετε μυωπία, Πνευματική βέβαια, και δεν βλέπετε καλά και χρειάζεστε να δείτε με διορθωμένους φακούς; Ρωτήσατε ποτέ κανέναν άλλον, κι αυτός να σας πει απερίφραστα τη γνώμη του για σας, χωρίς διπλωμα­τίες; Ρωτήσατε ποτέ κανέναν Πνευματικό να σας πει πώς σας βλέπει; Μιλήσατε με τον εαυτό σας;

Είσαστε βέβαιοι πως με τις πράξεις σας δεν βλάψα­τε κανέναν; Πως οι σκέψεις σας δεν αδίκησαν; Είσαστε βέβαιοι πως οι λόγοι σας ήταν πάντα σωστοί και δεν έβλαψαν, δεν πίκραναν, δεν πόνεσαν κανέναν άνθρω­πο; Είσαστε σίγουροι πως τα συναισθήματά σας, αφότου γεννηθήκατε, ήταν γεμάτα αγάπη και καλοσύνη για όλους τους ανθρώπους; Και αυτά αφορούν το τι κάνατε, όπως λέτε. Μα το να μην πειράξετε, έστω, ή να μην αδικήσετε, είναι φανερό πως πρέπει να το τηρήσετε. Νοείται οίκοθεν, όπως λένε.

Αλλά πέρα απ’ αυτά; Κι αυτά, την άποψή σας δηλαδή, αν τα δεχτούμε προς στιγμήν, σας ρωτώ: Ποιον βοηθήσα­τε; Πώς τον βοηθήσατε και γιατί; Μήπως παραλείψατε να κάνετε ορισμένες ενέργειες, πράξεις, εκδηλώσεις, στη ζωή σας, που μπορούσατε και που ήταν απαραίτητες; Μήπως νομίζετε πως οι παραλείψεις δεν χρεώνονται;

Είναι καιρός να μετατοπιστούμε όλοι μας από το «εγώ δεν πείραξα» ή «εγώ δεν αδίκησα κανέναν», γιατί σήμε­ρα αυτή η Πνευματική τοποθέτηση δεν φτάνει, είναι ελλι­πής, είναι καθυστερημένη. Είναι καιρός να δούμε όλοι τον εαυτό μας συνυφασμένο - αλληλένδετο με τον γύρω μας άνθρωπο. Δεν αποτελούμε μιαν οντότητα που δεν έχει σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Όλοι είμαστε αδελ­φοί, παιδιά του αυτού Γεννήτορα, έχουμε όλοι τον ίδιο Πα­τέρα, και το Ευαγγέλιο της Κρίσης μιλάει και ρωτά σαφέ­στατα ποιους και πώς τους βοηθήσαμε, για να θεωρηθεί σαν προσφορά της αγάπης μας προς τον πλησίον αδελ­φό μας.

Ούτε να νομίζετε και να πιστεύετε πως αν φροντίζετε για το σπίτι σας, για τη γυναίκα σας και τα παιδιά σας, είσαστε καλοί οικογενειάρχες και αυτό φτάνει για να είστε εντάξει απέναντι στο Νόμο του Θεού. Πάντα υπάρχει ο πλησίον και το ερώτημα τι κάνατε γι’ αυτόν. Οι φροντίδες σας για την οικογένειά σας καλές κι ευλογημένες, αλλά μή­πως παρασύρεστε απ’ αυτές μόνο και δεν είδατε ποτέ γύ­ρω σας; Μήπως είστε ελλιπείς στο σημείο αυτό; Μήπως με το πρόσχημα και το αιτιολογικό της φροντίδας της οικογενείας σας αναπτύξατε εγωισμό, φιλαυτία ή πλεονε­ξία; Τότε σας ρωτώ: Τι καταθέσεις έχετε στην Τράπεζα της Αγάπης; Μήπως η στάση σας αυτή είναι λαθεμένη και το λάθος σας είναι αρκετά σοβαρό και σας χρειάζεται μια αλ­λαγή, που υπάρχει στη μετάνοια; Σας αφήνω να το σκεφτείτε καλά και ανάλογα να αποφασίσετε πώς και τι θα ενεργήσετε.

Κλείνοντας την παρένθεση αυτή, που άνοιξα για όσους νομίζουν πως... είναι τέλειοι, πιστεύω πως τα λόγια μου, η ανάλυση του θέματος, το άνοιγμα που κάναμε, θα τους ωφελήσουν, για να κάνουν κάποια αναθεώρηση, κάποια αλλαγή, κάποια διόρθωση στις απόψεις τους, στις σκέ­ψεις τους και γενικά στην Πνευματική τους τοποθέτηση και να πάρουν πολλά στοιχεία, που θα τους είναι χρήσιμα στην κατοπινή πορεία και εξέλιξή τους.

Συνεχίζω το θέμα σχετικά με τη μετάνοια. Δεν θα μι­λήσουμε για το τι γίνεται στις άλλες θρησκείες, στις περι­πτώσεις που ο άνθρωπος αμαρτάνει, γιατί δεν είναι μέσα στο θέμα μας ν’ ασχοληθούμε μ’ αυτό, αλλά ούτε και να συγκρίνουμε τις απόψεις των διαφόρων θρησκειών. Θέ­λουμε ν’ ασχοληθούμε, να εντρυφήσουμε, ν’ αναλύσου­με και να διδαχθούμε τη Χριστιανική Αλήθεια, γιατί είμα­στε Χριστιανοί, έστω με ατέλειες ακόμη, που λατρεύουμε όμως σαν Θεό μας, σαν Σωτήρα μας, τον Κύριο Ιησού Χριστό, που Αυτόν παραδεχόμαστε για Δάσκαλό μας και Θείο Οδηγό μας, ακολουθώντας το Ρήμα Του: «Δι’ Εμού εις τον Πατέρα».

Ακόμη, γιατί Αυτός μας αποκάλυψε το Θεό - Πατέρα, της Αγάπης και του Ελέους, και ακριβώς η μετάνοια, που έδωσε σαν δικαίωμα ο Θεός στον Άνθρωπο, επισφραγίζει κι αυτή από την πλευρά της, με τον τρόπο της, την Αγάπη του Θεού προς τον Άνθρωπο. «Τοις έθνεσιν ο Θεός την μετάνοιαν έδωκεν εις ζωήν» (Πράξ. ΙΑ', 18).

Μετάνοια είναι η αλλαγή του φρονήματος, η μεταμέ­λεια, η μεταβολή της μέχρι τώρα γνώμης, σκέψης, πο­ρείας, έργων. Αλλάζουμε γραμμή, που αφορά την πορεία που κάναμε και εκδηλώναμε με σκέψεις, λόγους και έρ­γα, γιατί αναγνωρίζουμε ότι αυτές οι εκδηλώσεις μας ήταν λανθασμένες. Μεταμελούμεθα και λυπούμεθα και αποδο­κιμάζουμε όλα αυτά και εκδηλώνουμε την ειλικρινή από­φασή μας να μην επαναλάβουμε αυτά που αναγνωρίσαμε σαν απαράδεκτα, σαν λαθεμένες εκδηλώσεις μας, αλλά ν’ ακολουθήσουμε μια διαφορετική πορεία, που θα είναι σύμφωνη με το Θείο Νόμο. «Του επιστρέψαι από σκότους εις φως και της εξουσίας του Σατανά επί τον Θεόν, του λαβείν αυτούς άφεσιν αμαρτιών και κλήρον εν τοις ηγιασμένοις πίστει τη εις Εμέ» (Πράξ. ΚΣΤ', 18).

Για να υπάρξει μετάνοια, χρειάζονται, λοιπόν, δύο βα­σικά σημεία: αναγνώριση λάθους και απόφαση για αλ­λαγή. Αλλά είναι σε όλους γνωστό, πως η μετάνοια δεν είναι ίδια σε όλους. Έχει διαβαθμίσεις. Μα εμείς μιλάμε για πραγματική μετάνοια, με όλη τη σημασία της, και όχι για καταστάσεις σχετικές και αποφάσεις πρόσκαιρες και επι­πόλαιες. Μιλάμε γι’ αυτούς, που πραγματικά κατάλαβαν τα λάθη τους και θέλουν ν’ αλλάξουν, να μετατοπιστούν, να ανακαινιστούν.

Πολλοί άνθρωποι εμπνεόμενοι κήρυξαν μετάνοια μέ­χρι σήμερα. Ένας απ’ όλους ξεχωρίζει με την παρουσία του πάνω στη γη, γιατί είναι ένας ειδικός Απεσταλμένος από τον Ουράνιο Πατέρα, που η αποστολή του ήταν να προ­ετοιμάσει τους ανθρώπους της εποχής του, για να υποδε­χθούν τον αναμενόμενο Μεσσία. Πρόκειται για τον Ιωάννη τον Πρόδρομο ή Βαπτιστή, που το έργο του ήταν κήρυγ­μα μετανοίας και εξαγνισμού, γιατί αυτά ήταν τα απαραίτη­τα στοιχεία της αλλαγής, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να υποδεχθούν το Λυτρωτή. Ήταν, δηλαδή, ο Προάγγελος της Παρουσίας του Κυρίου επί της γης.

Το θέμα μας, βέβαια, αφορά τη μετάνοια και όχι τον Ιωάννη. Αλλά επειδή στον καθένα μας το άκουσμα του ονόματος του Ιωάννη μάς φέρνει οπωσδήποτε στο νου μας και τη «μετάνοια», γιατί το όνομά του συνδέθηκε σε όλες τις μετέπειτα γενεές, και όχι μόνο στην εποχή του, με την έννοια της μετανοίας, γι’ αυτό έκρινα σκόπιμο να μιλή­σω λίγο για τον Ιωάννη και το έργο του, που έχουν σχέση με το θέμα μας, και θα προσπαθήσω να σας δώσω λίγα από το βαθύτερο νόημα της παρουσίας του Ιωάννη πάνω στη γη και του έργου του. «Εγένετο Ιωάννης βαπτίζων εν τη ερήμω και κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εις άφεσιν αμαρτιών» (Μάρκ. Α', 4).

Είναι προφανές και φανερό σε όλους πως ο Ιωάννης εκπροσώπησε την ανθρωπότητα ολόκληρη, το δημιούρ­γημα «Άνθρωπος», κατά την Παρουσία του Κυρίου πάνω στη γη. Δηλαδή, από την πλευρά του, βρισκόταν στην κο­ρυφή της Πυραμίδας του ανθρώπινου γένους, της ανθρώ­πινης φυλής, και γι’ αυτό βάπτισε τον Κύριο. Τα λέγω αυ­τά, γιατί ο ίδιος ο Κύριος, μιλώντας για τον Ιωάννη, τον κατέταξε στη θέση αυτή, με τους λόγους που είπε: «Ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του βαπτιστού» (Ματθ. ΙΑ', 11). Ρήματα, που τα είπαν τα αδιά­ψευστα χείλη Του και που ακριβώς τοποθετούσαν τον Ιωάννη στην κορυφή της ανθρώπινης φυλής.

Είπε όμως και κάτι άλλο: «Ο δε μικρότερος εν τη βα­σιλεία των ουρανών μείζων αυτού εστίν» (Ματθ. ΙΑ', 11). Είναι προφανές ότι οι λόγοι αυτοί έχουν ένα βαθύ νόη­μα: ότι ο Ιωάννης δεν είχε εισέλθει ακόμη στη Βασιλεία των Ουρανών, αν και ως άγγελος στάλθηκε από το Θεό, αφού ο μικρότερος της Βασιλείας των Ουρανών ήταν με­γαλύτερος του Ιωάννη. Ήταν ο «Άνθρωπος». Αντιπρο­σώπευε μία υψηλή διανοητική κατάσταση, με φωτισμό και συλλήψεις περί Πνευματικών δυνατοτήτων, και αυτό ακρι­βώς μας διδάσκει πως ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, οφείλει να περάσει διαμέσου της διανοητικής κατάστα­σης συνείδησης, που είναι ο φυσικός άνθρωπος, προσπα­θώντας για την αναμόρφωσή του, που είναι το αποτέλε­σμα της ύπαρξης του έμφυτου αγαθού μέσα του. Η διάνοια είναι για να προπαρασκευάζει την οδό για την Πνευματική συνείδηση, το Χριστό, μέσα στον άνθρωπο.

Η διανοητική αντίληψη δεν είναι πάντοτε ασφαλής. Πολλές φορές είναι αληθής, αλλά είναι περιορισμένη στη διάνοια και δεν συλλαμβάνει την Παγκοσμιότητα της Αλή­θειας, μορφώνει τα συμπεράσματά της από παρατηρή­σεις και σπουδή σχετικών καταστάσεων. Συνεπώς δια­κρίνει μόνο σχετικά την Αλήθεια. Αλλά αυτή η φάση, η διανοητική, δεν είναι διαρκής κατάσταση συνείδησης, επο­μένως πρέπει κάποτε ν’ αλλαχθεί, ν’ ακολουθηθεί από μία άλλη κατάσταση συνείδησης, που πρέπει να είναι διαρκής.

«Ο δε οπίσω μου ερχόμενος ισχυρότερός μου εστίν, ού ουκ ειμί ικανός τα υποδήματα βαστάσαι· αυτός υμάς βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Ματθ. Γ', 11). Οι λό­γοι αυτοί του Ιωάννη φανερώνουν, ότι μετά τον Ιωάννη, μετά τη διανοητική κατάσταση συνείδησης, που αντιπρο­σώπευε ο Ιωάννης, ή κατάσταση συνείδησης Ιωάννου ή Προδρομική κατάσταση συνείδησης στον άνθρωπο, ακο­λουθεί η Πνευματική συνείδηση, ο Χριστός εντός του αν­θρώπου.

Γα τον εαυτό του ο Ιωάννης λέει: «Ουκ ειμί εγώ ο Χριστός, αλλ’ ότι απεσταλμένος ειμί έμπροσθεν εκείνου... Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι» (Ιωάν. Γ', 28-30), εννοώντας ακριβώς ότι η κατάσταση συνείδησης Ιωάννη, ή Προδρομική, προηγείται πάντοτε εντός του ανθρώπου, πριν από την εμφάνιση του Κυρίου εντός του, και ότι πρέ­πει αυτή η κατάσταση συνείδησης να ελαττώνεται, να μι­κραίνει μέσα στον άνθρωπο, και ν’ αυξάνει, να μεγαλώνει η συνείδηση Χριστού.

Ακόμη λέγει ο Ιωάννης: «Ο άνωθεν ερχόμενος επάνω πάντων εστίν. Ο ων εκ της γης εκ της γης εστί και εκ της γης λαλεί» (Ιωάν. Γ', 31). Αυτό σημαίνει πως η μικρότερη των Πνευματικών σκέψεων στον άνθρωπο είναι μεγαλύ­τερη και ισχυρότερη και ορθότερη από τους πιο ισχυρούς συλλογισμούς της διάνοιας και ότι η διανοητική ιδέα περί πραγμάτων πρέπει να υποχωρήσει μπροστά στην αντί­ληψη, που έρχεται διαμέσου του Αγίου Πνεύματος. Όταν η ζωογόνηση από το Πνεύμα αρχίζει στη συνείδηση, μέ­χρι το σημείο που ο Χριστός είναι αντιληπτός και αισθη­τός και γνωστός, πρέπει να εμπιστευόμαστε την έμπνευ­ση του Πνεύματος μάλλον, παρά τους συλλογισμούς του διανοητικού ανθρώπου.

Μετάνοια σημαίνει, λοιπόν, μια πορεία κάθαρσης για την εξάλειψη της πλάνης. Είναι η πορεία έγχυσης στη συνείδηση της Δύναμης του Λόγου, που θραύει και αποκαθαίρει όλες τις πεπλανημένες σκέψεις της υλιστικότητας. Κάθε αύξηση Πνευματική λαμβάνει χώρα δια­μέσου της κατάστασης κάθαρσης και μετανοίας, δηλαδή πρώτα εγκαταλείπουμε, «παραιτούμε» τις παλαιές υλι­κές μας σκέψεις. Δεν μπορούμε να εισχωρήσουμε σε νέα φάση συνείδησης, αν δεν απαλλαγούμε προηγουμένως από την παλαιά.

Πρακτικά, πολλοί Χριστιανοί έχουν αποτύχει να δια­κρίνουν τη διδασκαλία της Καινής Διαθήκης περί των Νό­μων του Νου. Η αποστολή του Ιωάννη ήταν εμβάθυνση σε Πνευματικότητα για την εξάλειψη της ατέλειας και της πλάνης. Ήταν προκαταρκτική κατάσταση εκγύμνασης της σκέψης και του Νου, και κάθαρσης για την εισδοχή της Δύ­ναμης του Λόγου στον άνθρωπο.

Σας έδωσα με λίγα λόγια, όσο μπορούσα πιο απλά, και με σχετικά αποσπάσματα από τις Θείες Γραφές, να κα­ταλάβετε λίγα περί του Ιωάννη και του έργου του και πό­σο βασικό είναι το έργο του για την αλλαγή του κάθε αν­θρώπου. Σας έδωσα και μια μικρή γεύση της εσωτερικής ερμηνείας του έργου αυτού, που έχει σχέση με τη μετά­νοια και κεφαλαιώδη σημασία για την αναμενόμενη Δευτέ­ρα Παρουσία του Κυρίου εντός του ανθρώπου.

Αν καταβάλετε λίγη προσοχή, είμαι βέβαιος πως όλοι σιγά σιγά θ’ αρχίσετε να καταλαβαίνετε τα βαθύτερα, εσω­τερικά νοήματα του Ευαγγελίου και του έργου του Κυρίου, γιατί όλοι οι άνθρωποι πρέπει να περάσουν τις διάφορες φάσεις, τα διάφορα στάδια τελειοποίησής τους, μέχρι να φτάσουν στο τελικό στάδιο να Χριστοποιηθούν.

Κλείνω την παρένθεση, που άνοιξα σχετικά με τον Ιωάννη, και επανέρχομαι στο θέμα μας, που είναι η μετά­νοια. Πολλοί ασθενείς που πάσχουν από διάφορες ασθέ­νειες, καταφεύγουν στους γιατρούς, εξετάζονται από αυ­τούς και οι γιατροί, μετά την εξέταση και τη διάγνωση της αρρώστιας, τους χορηγούν διάφορες συνταγές με φάρμα­κα που, αν και πολλές φορές είναι δυσάρεστα και στην οσμή και στη γεύση, εντούτοις σχεδόν όλοι οι ασθενείς προσπαθούν με σχολαστική ακρίβεια να τηρούν τη δοσο­λογία των φαρμάκων αυτών και τα ανάλογα χρονικά δια­στήματα, που τους υπέδειξε ο γιατρός για τη λήψη τους, ώστε αυτά να επενεργούν και να βοηθούν στη θεραπεία της ασθένειας από την οποία πάσχουν.

Μα αυτό αφορά την ύλη, το σκήνωμά σας, το σαρκικό περίβλημα της εσωτερικής σας υπόστασης, και πολλές φορές, σχεδόν πάντοτε, η εκδήλωση μιας ασθένειας στο υλικό σκήνωμα είναι η τελευταία εκδήλωση μιας ασθένειας που αρχίζει από αλλού, το αποτέλεσμα μιας κατάστασης που άρχισε πολύ καιρό πριν. Είναι το αποτέλεσμα μιας δυσαρμονίας, μιας κακής λειτουργίας, μιας ασθένειας της ψυχής, γιατί όλες οι αρρώστιες είναι δυσαρμονίες, κάτι δεν λειτουργεί καλά, οπωσδήποτε έχει γίνει κάπου παρά­βαση Θείου Νόμου και απομάκρυνση από τη Θεία Ισορ­ροπία, γι’ αυτό έχουμε εκδηλώσεις ασθενειών.

Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να ερευνήσουμε το θέμα αυτό, και όπως εξετάζουμε με προσοχή το εκδηλούμενο αποτέλεσμα μιας δυσαρμονίας στο υλικό μας σκήνωμα, καλό θα είναι και φρόνιμο και αναγκαίο, ίσως περισσότε­ρο, να ερευνήσουμε βαθύτερα για να βρούμε το αίτιο, που προκάλεσε την τελευταία εκδήλωση, και ν’ αντιμετωπί­σουμε το θέμα «θεραπεία του αιτίου», γιατί τότε θα έχου­με ένα αποτέλεσμα θετικό, βέβαιο και οριστικό, αλλιώς θα διαπιστώνουμε πως τα φάρμακα, που χορηγούν οι για­τροί, τις περισσότερες φορές ανακουφίζουν μόνο προσω­ρινά, μα δεν θεραπεύουν οριστικά.

Πρέπει να εννοήσουμε όλοι μας, ότι αρρωσταίνει και η ψυχή. Αυτό πρέπει να το καταλάβετε όσο μπορείτε πε­ρισσότερο και καλύτερα, γιατί έτσι θα βοηθηθείτε ώστε να βλέπετε τα θέματα της υγείας σας βαθύτερα και σωστότε­ρα και να φτάνετε στα αίτια, που προκάλεσαν τις διαταρα­χές, και να παίρνετε τα σωστά φάρμακα.

Μα γιατί αρρωσταίνει η ψυχή; Η ψυχή αρρωσταί­νει από τα διάφορα πάθη της, από τα διάφορα ελαττώματά της, που έχει ακόμη, από τις διάφορες παραβάσεις των Θείων Νόμων που κάνει, από την απομάκρυνσή της από την Πηγή του Φωτός και της Αληθινής Ζωής, από το Θεό της, που τη δημιούργησε. Ακόμη αρρωσταίνει η ψυχή, για­τί δεν τρέφεται σωστά, γιατί δεν τρέφεται επαρκώς, για­τί δεν τροφοδοτείται από το μέρος εκείνο που θα έπρεπε και με τον τρόπο που θα έπρεπε, για να συντηρηθεί και να αναπτυχθεί. Δηλαδή, υπάρχουν ψυχές καχεκτικές, αναιμι­κές, πεινασμένες και διψασμένες, λιμοκτονούσες με άλλα λόγια, χωρίς να το καταλαβαίνουν.

Γιατί δεν το καταλαβαίνει αυτό η ψυχή εύκολα; Για­τί τα καλύμματα της ύλης, η σάρκα, εμποδίζουν την ψυ­χή να δει την Αλήθεια κατά βάθος. Άλλωστε και διάφορες σαρκικές αρρώστιες που έχουμε, δεν τις καταλαβαίνουμε πάντοτε έγκαιρα, για να λάβουμε τα μέτρα μας, αλλά πο­λύ αργά μερικές φορές, σε προχωρημένο στάδιο δηλαδή, κι αυτό όχι γιατί δεν μας είχαν παρουσιαστεί νωρίτερα τα συμπτώματα της αρρώστιας, αλλά γιατί δεν δώσαμε τη σημασία που έπρεπε νωρίτερα.

Έτσι και η ψυχή, ενώ είναι άρρωστη και ενώ μας δείχνει τα διάφορα συμπτώματα της αρρώστιας της, εμείς δεν δίνουμε τη σημασία που πρέπει, και η κατάσταση της ψυχικής ασθένειας πάντα χειροτερεύει, με σοβαρά επα­κόλουθα στη ζωή μας. Έχουμε σχεδόν όλοι μας άγνοια των ψυχικών ασθενειών και της θεραπείας τους, και τού­το συμβαίνει γιατί δεν ασχολούμαστε πολύ με την ψυχή μας - πολλοί αμφισβητούν ακόμη και την ύπαρξή της, κι άλλοι της δίνουν πολύ λίγη σημασία, σαν να είναι κάτι δευτερεύον, ξεχνώντας αυτό που είναι γραμμένο: «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Ή τι δώσει άνθρωπος αντάλ­λαγμα της ψυχής αυτού;» (Μάρκ. Η', 36-37), ξεχνώντας πως η ψυχή είναι το Αθάνατο μέρος του ανθρώπου, η «Πνοή του Θεού», που είναι μέσα μας και που ζωοποιεί τη σάρκα μας.

Ακόμη, γιατί όταν διαπιστώσουμε πως κάτι δεν πάει καλά εντός μας, αποφεύγουμε να αναζητήσουμε τον κα­τάλληλο γιατρό, όπως τον αναζητούμε για τις αρρώστιες του σώματος, να τον συμβουλευτούμε και να πάρουμε τα κατάλληλα φάρμακα, να εφαρμόσουμε με την ίδια σχολα­στική ακρίβεια τις συνταγές, πνευματικές αυτή τη φορά, που θα μας δοθούν. Και ο γιατρός ο κατάλληλος για την περίπτωση αυτή είναι ο Πνευματικός, αυτός που έχει μόρ­φωση και γνώση και πείρα πάνω στα ζητήματα αυτά, και που γνωρίζει και μπορεί να διαγνώσει από τι πάσχει μια ψυχή και να δώσει τις ανάλογες Πνευματικές συνταγές και τα ανάλογα Πνευματικά φάρμακα, που θα βοηθήσουν το εσωτερικό μέρος του ανθρώπου, την ψυχή του, να θεραπευθεί με τη βοήθεια του Μεγάλου Γιατρού των ψυχών, του Κυρίου.

Είναι καιρός ν’ αφήσουμε όλοι την παλιά μας τακτι­κή της άγνοιας, την τακτική της αδιαφορίας, και να γί­νουμε συνετοί, να γίνουμε προσεκτικοί, να ενδιαφερθού­με, να προχωρήσουμε στην οδό της Αλήθειας, που είναι ο Κύριος και η Διδασκαλία Του, να προχωρήσουμε στην ενσυνείδητη πορεία μας πάνω στη γη, με οδηγό μας το Μεγάλο Λυτρωτή, να προχωρήσουμε στη διερεύνηση του Εαυτού μας, που είναι Θείο Δημιούργημα και Εικόνα Θεού πάνω στη γη, και όχι σκουλήκι, όπως λένε μερικοί από δήθεν ταπεινοφροσύνη. Γιατί αν νομίζουμε πως είμαστε σκουλήκια, θα είμαστε πάντα καρφωμένοι, έρποντες πά­νω στη γη και ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ζήσουμε το με­γαλείο τού να γίνουμε Αδελφοί Κυρίου, Αδελφοί Χριστού και Υιοί Θεού, θέση για την οποία μας προόρισε και μας προορίζει ο Ουράνιος Πατέρας μας.

Είναι καιρός να ενδιαφερθούμε για τους Θείους Νό­μους, να τους μάθουμε και να τους τηρούμε, να εφαρμό­σουμε, δηλαδή, στην πράξη τη Θεία Νομοτέλεια, που διέπει τη ζωή μας, τις μεταξύ μας σχέσεις και τις σχέσεις μας με τον Πατέρα - Θεό και Κύριο. Είναι καιρός ν’ αρχίσουμε να μαθαίνουμε το Εσωτερικό Έργο του Κυρίου και να ετοι­μάσουμε ο καθένας μας το Θρόνο Του στην ψυχή μας, αν θέλουμε ν’ αναστηθούμε, αν θέλουμε να έχουμε Ζωή Αιώ­νια κι αν θέλουμε να λάβουμε μέρος, ενεργό συμμετοχή στην Παρουσία Του εν Δόξη πάνω στη γη, που θ’ αρχίσει σε λίγο.

Στα πρόθυρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου επί της γης, της Παρουσίας Του εν Δόξη, η οποία Παρου­σία θα πραγματοποιηθεί εντός του ανθρώπου, προκειμένου να τον ζωοποιήσει πλήρως, να τον Χριστοποιήσει και να τον αναστήσει και να τον ενώσει με τον Πατέρα, όπως είναι γραμμένο στις Γραφές, είναι απόλυτη ανάγκη να εν­νοήσουμε όλοι μας, ότι το κήρυγμα του Ιωάννη περί μετανοίας και κάθαρσης του ανθρώπου έχει εντελώς ιδιάζου- σα σημασία, «ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου, ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού» (Λουκ. Γ', 4), και είναι απολύτως απα­ραίτητο να υπάρξει όχι μια κάποια αλλαγή της πορείας του ανθρώπου, αλλά ριζική, πλήρης και εν επιγνώσει μετάνοια και κάθαρση όλων των στοιχείων εκείνων, που δυνατόν να εμποδίζουν την Παρουσία του Κυρίου εντός του ανθρώπου.

Είναι ανάγκη όλοι να υποβληθούμε σε κάθαρση έρ­γων, λόγων, σκέψεων, συναισθημάτων, επιθυμιών και να ενστερνισθούμε τις Θείες εκείνες Αρετές, που ενυπάρ­χουν μέσα στον κάθε άνθρωπο, και να τις αναπτύξουμε και να τις κάνουμε καθημερινή άσκηση, άμιλλα και εφαρ­μογή, βιώματα, σε όλα τα σημεία εκδήλωσης της ζωής μας. «Ποιήσατε ουν καρπόν άξιον της μετανοίας» (Ματθ. Γ', 8). Και όχι μόνον αυτά, αλλά είναι ανάγκη εφαρμογής από όλους της Θείας Επιταγής: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου» και «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. ΚΒ', 37-39).

Ποιες είναι οι ασθένειες της ψυχής; Είναι αρκετά δύ­σκολο και βαρύ το θέμα αυτό, για να το αναπτύξουμε και να το αναλύσουμε. Χρειάζεται χρόνος, μεγάλη προ­σοχή και πολλές γνώσεις. Δεν είναι το κυρίως θέμα μας. Θα προσπαθήσω όμως να λάβετε μία γεύση, που να σας βοηθά στην καθημερινή ζωή σας στην αντιμετώπιση του θέματος, για να μπορείτε να γνωρίζετε τι λειτουργίες συμ­βαίνουν εντός σας.

Η συνηθέστερη περίπτωση είναι το ψέμα, που αντίκειται στην Αλήθεια του Θεού. Συγγενεύει με τη συκοφαν­τία, που είναι ψέμα και διαβολή κατά του πλησίον. Μια επέκταση του ψεύδους είναι η ψευδορκία και η επιορκία. Κάτι, λοιπόν, συνηθισμένο στην εποχή μας, που πολλές φορές δεν του δίνουμε σημασία, ενεργοποιεί νόμους αρ­νητικούς, αντίθετους από το Νόμο της Αγάπης. Αν δεν θε­ραπεύσουμε αυτές τις ψυχικές ασθένειες, θα μας οδηγήσουν σίγουρα στην επιδείνωση της κατάστασης αυτής, με αποτελέσματα τα οποία πάντοτε φέρνουν, σαν εκδήλωση δυσαρμονίας, που είναι, θλίψη, πόνους και δάκρυα.

Συνηθισμένη περίπτωση, κακή μας συνήθεια, είναι οι πάσης φύσεως όρκοι, που καμιά φορά, χωρίς να το εν­νοούμε, δένουν και δεσμεύουν. Ακόμη τα απρεπή λόγια, υβριστικά και αισχρά καμιά φορά, και κυρίως γύρω από σεξουαλικά θέματα, δείχνουν την άγνοιά μας να κατευθύ­νουμε σωστά τη δύναμη, που περιέχει ο λόγος μας.

Μια άλλη κατάσταση συνηθισμένη είναι η κατάκριση, η κατηγορία, η δυσφήμηση, που δεν ωφελούν κανέναν απο­λύτως, δεν οικοδομούν, αλλά δημιουργούν προβλήματα, που δυσκολεύουν τη ζωή του ανθρώπου. Πρέπει να γνω­ρίζουμε, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ανεξάρτητοι και κανέ­νας δεν έχει εξουσία πάνω στον άλλον. Κάθε εξουσία που υπάρχει, είτε κοσμική είτε Πνευματική, σκοπό έχει να εξυ­πηρετεί, να βοηθά, να ανοικοδομεί, να αποδεσμεύει από τη γη και να ελευθερώνει τον άνθρωπο και όχι να τον κατα­πιέζει ή να του δημιουργεί προσκόμματα στην πορεία του και την εξέλιξή του. Μοναδικός Κριτής είναι ο Κύριος, ενώ όλοι οι άνθρωποι είναι κρινόμενοι, γιατί όλοι αμάρτησαν.

Κάθε παράπτωμα δείχνει άγνοια, αδιαφορία, αδυνα­μία, πλάνη, παράβαση Θείου Νόμου. Η εντολή του Κυρίου είναι: «Γίγνεσθε Τέλειοι ως ο Πατήρ Μου», και το «γίγνεσθε» σημαίνει συνεχή προσπάθεια μεταλλαγής, για να πλησιάσουμε τη Θεία Τελειότητα, που βρίσκεται μέσα μας. Τότε θα πάψουμε να είμαστε «αποστάτες» και «υιοί απειθείας», «γεννήματα εχιδνών» (Ματθ. Γ', 7). Οι Γραφές λέ­νε: «παν ουν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (Ματθ. Γ', 10).

Πολλοί παρανοούν τη Μακροθυμία του Θεού, που τους δίνει χρόνο για μετάνοια, και νομίζουν πως δεν υπάρχει Θείος Νόμος, δεν υπάρχει Θεία Δικαιοσύνη. Σ’ αυτούς και σε όσους αναβάλλουν τη μετάνοια και βελτίωσή τους, λέ­γω: «Μέχρι πότε το Άπειρο Έλεος και η Φιλανθρωπία του Θεού θα περιμένει τους ασώτους υιούς να συνέλθουν και να επιστρέψουν στο Νόμο και στον Πατέρα τους;».

Οι μέρες περνούν, περνούν τα χρόνια, τα χρόνια σχη­μάτισαν αιώνες, και θα φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, που ο καθένας μας θα λάβει κατά τα έργα του. Πλησιά­ζει ο καιρός της κρίσης για όλους. Η Παρουσία Του εν Δόξη σημαίνει και κρίση των λαών. Αφυπνισθείτε από την αδιαφορία, το λήθαργο, την αγάπη και τη δέσμευση με την ύλη. Μετανοήστε, για να μπορέσετε να ζήσετε στο Φως, να αναγεννηθείτε από το Φως, να μετουσιωθείτε σε Φως, για να καταστείτε ένα με το Φως.

Μερικοί βλασφημούν το Όνομα του Θεού, του Λυτρω­τή, της Θείας Μητέρας και γενικά τους Αγίους Αδελφούς μας, με τρόπο που δείχνει ασέβεια, επιπολαιότητα, πώ­ρωση και έλλειψη στοιχειώδους κρίσης και λογικής, χω­ρίς κανείς από αυτούς να λύσει με τον τρόπο αυτόν κα­νένα πρόβλημά του, ούτε να καλυτερεύσει τη θέση του. Όλοι συσσώρευσαν πάνω τους ποινές και έθεσαν σε κίνη­ση το νόμο της Ανταπόδοσης και Ισορροπίας, που τείνει να αποκαταστήσει τη διαταραχθείσα Αρμονία και να σω­φρονίσει τους υπαίτιους.

Από του Σταυρού Του ο Κύριος είπε το γνωστό σε όλους «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» και θυσιάστηκε για σένα, αμαρτωλέ, για να σε σώσει. Γιατί, αντί να Τον βρίζεις, δεν Τον επικαλείσαι να σε βοηθήσει; Ποιος σε εμπόδισε; Ποιος ζήτησε Έλεος και δεν το έλαβε;

Σκοπός μας δεν είναι η ξηρά και τυπική απαρίθμη­ση των περιπτώσεων αυτών, αλλά η υπενθύμιση των πα­θών και η συσχέτισή τους με τους Θείους Νόμους. Θέλω να ξεπεράσετε το στάδιο μιας απλής, βιαστικής, τυπικής, χωρίς επίγνωση τις περισσότερες φορές, εξομολόγησης, που κάνετε σ’ έναν Πνευματικό, και να προχωρήσετε στην ενσυνείδητη, κατά βάθος κάθαρση του «είναι» σας. Γιατί αν δεν φτάσετε στο στάδιο αυτό, της ενσυνείδητης κάθαρ­σης, αλλαγής και μετανοίας σας, μην πιστεύετε πως σω­θήκατε. Γιατί η Ζωή και η Ανάσταση, που είναι ο Λόγος - Χριστός, δεν εισήλθε εντός σας, και χωρίς Χριστό ενοικούντα δεν υπάρχει σωτηρία.

Ο Κύριος είπε στο Νικόδημο: «εάν μη τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν. Γ', 3), και αυτή η Νέα Γέννηση είναι μία αλλαγή, που συμ­βαίνει εδώ και τώρα.

Στην περίπτωση της κλοπής και της υπεξαίρεσης δεν φτάνει η μετάνοιά σας, αλλά είναι απαραίτητη η έμπρακτη απόδειξη της μετάνοιας. Δηλαδή η επιστροφή εκείνων, που παράνομα αφαιρέσατε. Αν παρασυρθήκατε μία φορά στην εκδήλωση διαφόρων παραβάσεων, δείχνει ακριβώς αυτό, δηλαδή ότι παρασυρθήκατε. Αν όμως οι εκδηλώσεις σας γίνονται κατ’ εξακολούθηση, δείχνουν πως είσαστε επιρρεπείς στο σημείο αυτό, πως δεν το ξεπεράσατε ακό­μη, πως δεν διδαχθήκατε επαρκώς. Είναι μια εκδήλωση βαθύτερη, που δείχνει ένα σημείο στασιμότητας, κάτι ανεξέλικτο ακόμη, που έχει ανάγκη σμίλευσης συστηματικής, με πολλή φρόνηση και προσπάθεια, για να το ξεπεράσετε. Προχωρείτε προς τη μόνη κατεύθυνση, που είναι και ο προορισμός σας πάνω στη γη, και αυτή η κατεύθυνση και προορισμός είναι η Θεία Τελειότητα, που βρίσκεται μέ­σα μας και που πρέπει να την ανασύρουμε και να την εκ­δηλώσουμε προς τα έξω, για να καταστούμε όμοιοι με τον σαρκωθέντα Λόγο - Χριστό, γιατί ως Λόγοι - Χριστοί μόνο μπορούμε να επιστρέψουμε και να ενωθούμε με το Θεό - Πατέρα.

Πολλές φορές θυμώνουμε και παρασυρόμαστε από οργή και φιλονικούμε δημιουργώντας μάχες και πολέμους μικρούς ή μεγάλους, με αποτέλεσμα πάντα το ίδιο: γκρέ­μισμα, ερείπια, όχι μόνο σπιτιών ή οικογενειών, αλλά ερεί­πια ψυχών, συνειδήσεων, ανθρώπων που πλάστηκαν για ν’ αγαπιούνται. Ο Νόμος του Θεού είναι σαφής: «έστω πας άνθρωπος... βραδύς εις οργήν. Οργή γαρ ανδρός δι­καιοσύνην Θεού ου κατεργάζεται» (Ιακ. Α', 19-20).

Στις περιπτώσεις αυτές χάνουμε τον έλεγχο της κρίσης μας και την πνευματική μας διάκριση και ισορροπία και δημιουργούμε μια καταιγίδα, μια κόλαση μέσα στην ψυχή μας, ξοδεύοντας το δυναμικό μας όχι βέβαια για να οικοδο­μήσουμε, αλλά για να γκρεμίσουμε, να τραυματίσουμε και να πονέσουμε έναν Αδελφό μας. Ακόμη διαταράσσουμε τις λειτουργίες μας - Πνευματικές, ψυχικές και σωματικές - και ο μηχανισμός μας παύει να εργάζεται ισορροπημέ­να, φέρνοντας διαταραχές στην κυκλοφορία του αίμα­τος, στην καρδιά, στον εγκέφαλο, στη λειτουργία των έσω εκκρίσεων. Ακόμη, σύμφωνα με το νόμο της έλξης των ομοίων, που υπάρχει και λειτουργεί αέναα, έλκουμε από γύρω μας, από την ατμόσφαιρα, από το άπειρο, ρεύματα ομοιοκραδαστικά, ενέργεια, δηλαδή, της αυτής ποιότητας, ενέργεια θυμού που εκπορεύθηκε σε διάφορους χρόνους από τους θυμούς των ανθρώπων και η οποία με ασύλλη­πτη ταχύτητα τείνει να ενωθεί, ελκόμενη από το θυμό μας, με την ενέργεια που παράγουμε.

Έτσι η ισχύς, το δυναμικό του θυμού μας, που είναι δυ­ναμικό αρνητικό, πολλαπλασιάζεται σε ισχύ και βλέπουμε ανθρώπους υπό την επήρεια του θυμού να διαπράττουν πράξεις βιαιότητας, που δεν μπορούν να τις εξηγήσουν.

Η ομοιοκραδαστική κατάσταση ισχύει για το καθετί στη ζωή μας, όχι μόνο για την περίπτωση του θυμού. Μη χτυπάτε, λοιπόν, κανέναν είτε με όπλα είτε με λόγια, ή με τα συναισθήματά σας ή με τις πράξεις, και πληγώνετε με τον τρόπο σας τους Αδελφούς σας, γιατί κάτω από την εξωτερική μορφική διαφορά υπάρχει η εσωτερική ενότη­τα, υπάρχει ο αυτός Γεννήτορας Πατέρας για όλους.

Σας θυμίζω, πως κατά την ώρα της σύλληψης του Κυρίου, ο Πέτρος, από υπερβολική αγάπη προς τον Δι­δάσκαλο και πιστεύοντας πως μ’ αυτόν τον τρόπο Τον υπερασπίζεται, απέκοψε το αυτί του υπηρέτη Μάλκου. Ο Κύριος πήρε το κομμένο αυτί και το τοποθέτησε στη θέ­ση του και είπε στο φλογερό μαθητή Του: «απόστρεψόν σου την μάχαιραν εις τον τόπον αυτής· πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρα αποθανούνται» (Ματθ. ΚΣΤ', 52), φανερώνοντας τον πνευματικό Θείο νόμο της αντα­πόδοσης, που αναφέρεται και αλλιώς: «ό γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει» (Γαλ. ΣΤ', 7).

Έτσι, αν σπείρετε στο πέρασμα της ζωής σας κακία ή μίσος, θα θερίσετε σίγουρα αυτό που σπείρατε. Γι’ αυ­τό, φροντίστε και προσέχετε τι σπέρνετε στο διάβα της ζωής σας, γιατί σίγουρα η συγκομιδή σας θα είναι ανάλο­γη, και αν δεν σας αρέσει, δεν φταίει κανείς άλλος, γιατί καθένας είναι υπόλογος για τα έργα του. Όπως διαλέγετε, όσοι φυτέψατε κάτι, όμορφες ποικιλίες, σπόρους εξαιρετι­κής ποιότητας ή φυτά ή δέντρα, από τα καλύτερα, έτσι και στη ζωή σας διαλέγετε με προσοχή και επιμέλεια τι θα φυ­τέψετε γύρω σας, για να έχετε καρπούς όμορφους.

Ο Νόμος επεκτείνεται σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας, της υλικής και της Πνευματικής: «ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού εκ της σαρκός θερίσει φθοράν, ο δε σπεί- ρων εις το πνεύμα, εκ του πνεύματος θερίσει ζωήν αιώ­νιον» (Γαλ. ΣΤ', 8).

Η λαϊκή σοφία λέει: «Όπως στρώσεις, θα κοιμηθείς». Αποκαλύπτει την ίδια Νομοτέλεια. Γ’ αυτό όσοι πονάτε και θλίβεστε, εξετάστε τα αίτια, και το αίτιο φροντίστε να το διορθώσετε, να το εξαλείψετε, να μην το επαναλάβε­τε, αν είναι δυνατόν. Μοναδικό φάρμακο για όλες τις περι­πτώσεις είναι η Αγάπη και χωρίς Αγάπη δεν μπορούμε να φτάσουμε, να πλησιάσουμε και να επιστρέψουμε στο Θεό. Αγαπάτε, γιατί η Αγάπη είναι Τελειότητα, είναι πλήρωση Νόμου, είναι αυτός ο Θεός, του οποίου είστε εικόνες.

Μητέρες, μην εγκαταλείπετε τα παιδιά σας στους δρό­μους χωρίς την προστασία σας, χωρίς τη φροντίδα σας και την καθοδήγησή σας. Μην εγκαταλείπετε στον άνε­μο της διαφθοράς τα νεαρά σας βλαστάρια, γιατί αυτά θα είναι η αυριανή Κοινωνία. Σας δόθηκε το Θείο Δώρο της Μητρότητας και στην άσκηση και εκδήλωση της μητρικής φροντίδας και αγάπης δίνετε καθημερινά εξετάσεις. Μη βαρυγκωμάτε, μην καταριέστε, μην ασχημομιλάτε, αλλά με υπομονή και καλοσύνη μάθετε να τα οδηγείτε και να τα αγαπάτε. Την αγάπη και την ευλογία σας δώστε την στα παιδιά σας με χίλιους τρόπους την ημέρα, κάθε ώρα, κά­θε στιγμή, σε κάθε ζήτημα, γιατί δεν υπάρχουν όρια στην Αγάπη, ούτε περιορισμοί για το πώς, πότε και πόσο θα εκδηλώσετε την αγάπη σας.

Τα όρια και οι περιορισμοί είναι στο νου σας, και σας παρακαλώ, φροντίστε με κάθε τρόπο να τα αφαιρέσετε, για να αισθανθείτε μέσα σας το Άπειρο Μεγαλείο της Μητρικής Αγάπης. Κι όχι μόνο να φροντίσετε τα δικά σας παιδιά, αλλά βοηθήστε την Αδελφή σας μητέρα, την κάθε νέα μητέρα, με την πείρα και τις γνώσεις που έχετε απο­κτήσει.

Ο λόγος του ανθρώπου είναι μια τεράστια δύναμη που εξωτερικεύει και εκδηλώνει την πνευματική ουσία του ανθρώπινου πνεύματος. Το ποιόν και τη δύναμη του κά­θε πνεύματος καταμετρούμε από τη συνοχή των διανοη­μάτων που εξωτερικεύονται με το λόγο και από την ποιό­τητα των εννοιών.

Οι Γραφές λένε: «Ει τις δοκεί θρήσκος είναι εν υμίν, μη χαλιναγωγών γλώσσαν αυτού, αλλ’ απατών καρδίαν αυτού, τούτου μάταιος η θρησκεία» (Επιστ. Ιακ. Α', 26). Δηλαδή, αν δεν χαλιναγωγείτε τη γλώσσα σας, γελιέστε, και η θρησκευτικότητα και η πίστη, που νομίζετε πως έχε­τε, είναι μάταιη. Υπάρχουν κι άλλες Ευαγγελικές περικο­πές που μιλάνε σχετικά για τη γλώσσα. Δεν θα κάνω ανά­πτυξη όλων των περικοπών, γιατί δεν είναι το θέμα μου. Όσοι θέλετε να μάθετε περισσότερα, μπορείτε να ρωτή­σετε, να μελετήσετε και να μάθετε.

Έδωσα μεγάλη βαρύτητα σε ό,τι αφορά το λόγο σας, γιατί είναι το μέσον έκφρασης των ιδεών σας, της σκέ­ψης σας, των συναισθημάτων σας, της κάθε απόφασής σας. Είναι το μέσον επικοινωνίας και συναλλαγής με τους Αδελφούς σας, κι από τον τρόπο που εκφράζεστε και μι­λάτε, μπορείτε να αντιληφθείτε και την ποιότητα της πνευ­ματικής κατάστασης που βρίσκεστε. Γι’ αυτό, ελέγχετε τα­κτικά την ποιότητα του λόγου σας φροντίζοντας να τη βελτιώνετε, με γνώμονα πάντα τη Θεία επιταγή «Αγαπά­τε αλλήλους».

Στις μέρες μας βλέπουμε σε εφημερίδες και σε πε­ριοδικά διαφημίσεις πολλών επιτηδείων, που μοιράζοντας βότανα, συνταγές, φυλαχτά και πολλά άλλα, υπόσχονται να σας τακτοποιήσουν τα προβλήματά σας. Φυλαχτείτε από αυτές τις παγίδες που έντεχνα η Άρνηση τοποθετεί, για να σας απομακρύνει από το δρόμο της Αγάπης και της σύνδεσης με το Θεό, γιατί όλοι αυτοί εκμεταλλεύονται την άγνοιά σας, την ευπιστία σας, τον πόνο και τη θλίψη σας και σας υπόσχονται πολλά, αλλά τα αποτελέσματα είναι πάντοτε θλιβερά και άθλια.

Φυλαχτείτε από τις παγίδες αυτές, μην εμπιστεύεστε, πάψτε να είστε αντικείμενο εκμετάλλευσης και θήραμα του πονηρού. Οι τίμιοι, οι αληθινοί Αδελφοί θα σας μάθουν να αποτείνεστε στο Θεό - Πατέρα κι απ’ Αυτόν να ζητάτε το Έλεος και τη βοήθεια που χρειάζεστε.

Κλείνοντας το θέμα περί μετανοίας και κάθαρσης, σας θυμίζω κάτι που είναι γραμμένο: «ότι ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι» (Ρωμ. ΙΓ', 11). Με άλλα λόγια, αφυπνισθείτε από τον πνευματικό σας ύπνο, το λήθαργο, την αδιαφορία και την αδράνειά σας. Ετοιμαστείτε ν’ ανάψε­τε τη λαμπάδα σας. Ιδού ο Νυμφίος της ψυχής, κρούει τη θύρα και σας ειδοποιεί να ετοιμαστείτε.

Σας έφερα την Αγγελία Του. Ετοιμαστείτε για να Τον υποδεχθείτε.