ΣΕ ΚΑΛΩ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΟΥΜΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ

(Βιβλίο: 2001 Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ Κεφ. 11)

Είμαι Εγώ ενώπιον σας και πάλι Αδελφοί Άνθρωποι, ο Λόγος Ιησούς ο Χριστός, ο οποίος περιπάτησα στη Γη μέσα σε σκήνωμα Ανδρός, διοχετεύοντας το Φως και την Αγάπη, το Έλεος και τη Θεία Παρουσία, σε κάθε ψυχή που πλησίαζε κοντά Μου, που επιζητούσε την Αγάπη Μου, που πίστευε και λάτρευε την Υπόστασή Μου και συντονιζόταν με την πίστη της, με την Απειρότητα της Υπόστασής Μου.

Είμαι Εγώ, ουδόλως περιοριζόμενος από τη μορφή. Δύναμαι να λαλώ εξ όλων των μορφών, ανδρών ή γυναι­κών, χωρίς αυτό να εμποδίζει την εκδήλωσή Μου, χωρίς αυτό να προκαλεί ανάσχεση στη δύναμη της ενέργειας του Λόγου, στη δύναμη της επενέργειας της δόνησης, την οποία επιχέω σε καθέναν από σας.

Θέλω όλοι να κατανοήσετε τη συνοχή και την Ενότη­τα του Ενός Αδιαίρετου Λόγου. Γι’ αυτό το σκοπό και μό­νο παρουσιάστηκα και παρουσιάζομαι ως Μητέρα Λόγος, ως Λόγος Χριστός, από σκηνώματα Άνδρα και Γυναίκας αντίστοιχα, για να καταρρίψω τους περιορισμούς που υπάρχουν ακόμη στο νου, την καρδιά, στο «Είναι» σας.

Δε θέλω να δημιουργηθούν εντός σας απορίες για την εμφάνιση και εκδήλωσή Μου μέσω θηλείας μορφής. Η εμφάνιση και εκδήλωσή Μου είναι εναρμονισμένη με τα πάντα και βρίσκεται και πλήρως εναρμονισμένη, σε πλήρη ισορροπία και Τελειότητα και την ώρα αυτή, κατά την οποία εκδηλώνομαι από σκήνωμα Γυναίκας. Εντός Μου περικλείεται το Σύμπαν ολόκληρο, περικλείεται η Δημιουργία, οι Άπειροι Κόσμοι, όλες οι μορφές και όλες οι εκδηλώσεις. Είναι φυσικό επομένως να μην περιορίζο­μαι από τίποτα, αλλά να μπορώ να χρησιμοποιώ όλες τις μορφές, ως μέσο για να εκδηλώνομαι και να μπορώ να εμφανίζομαι με πολλούς τρόπους, με άπειρες εκδηλώ­σεις διαφορετικής υφής κάθε φορά, για να σε προσεγγί­σω Άνθρωπε, για να έλθω κοντά σου, για να εισχωρήσω μέσα στην καρδιά σου και μέσα στο Νου Σου και να διανοίξω την καρδιά και το Νου σου, ώστε να μπορείς να ταυτιστείς μαζί Μου και να καταστείς Όμοια Ουσία, Ό­μοιος Λόγος, ικανός να εκδηλωθεί μέσα από το σκήνωμά σου.

Δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο στην εκδήλωσή Μου. Ενυπάρχω εντός σου ως Άπειρος Λόγος Χριστός, ως αέ­ναα παλμοδονούμενος στους Κόσμους, στα Σύμπαντα, τα αντικείμενα, σε οτιδήποτε αντικρίζεις γύρω σου. Ως αέ­ναα παλμοδονούμενος στην Ύπαρξη και στην Ανυπαρξία, στο Άμορφο και στο φέρον μορφή, στο Άχρονο και στο Άχωρο. Είμαι η παλμοδόνηση που διέπει τη Ζωή Σου, διέπει την Κίνηση, τον οργανισμό σου. Διέπει κάθε λει­τουργία εντός σου και εκτός σου και δίχως αυτή την παλμοδόνηση δε θα μπορούσες να υφίστασαι, δε θα μπορούσες ν’ αναπνέεις, να ζεις, να υπάρχεις.

Επομένως η ίδια σου η ύπαρξη δηλώνει την επαφή Μου, την Ένωσή Μου με σένα Άνθρωπε, δηλώνει ότι εί­σαι ενταγμένος μέσα στη Ροή Μου και απομένει εσύ ο ίδιος συνειδητά ν’ απομακρύνεις τα παραπετάσματα του νου, της καρδιάς και να βρεθείς βυθισμένος μέσα στην Απεραντοσύνη του Λόγου και ν’ αντλήσεις απ’ αυτή την Απεραντοσύνη εκδηλώνοντας με όλους τους τρόπους την Απειρότητα του Θεού.

Θέλω να σε αναγάγω Άνθρωπε στην εκδήλωση την Πανσυμπαντική. Θέλω να σε αναγάγω σ’ αυτή την Εκδή­λωση, για την οποία προορίζεσαι. Εξ απαρχής της Δη­μιουργίας πλάσθηκες Τέλειος, πνεύμα Απέραντο και Α­κένωτο, πνεύμα που δε διέφερε από το Λόγο, πνεύμα ταυτισμένο μέσα στην Ενότητα του Ενός Λόγου.

Αποσπάσθηκες από δική σου βούληση και διέδραμες πορεία διαχωρισμένος φαινομενικά σε μικρότερα τμήμα­τα. Πρέπει να καταστείς ο Ένας Άνθρωπος, ο Άνθρωπος Λόγος, ο ενωμένος Αδιάσπαστα, Αδιαίρετα με Εμέ, με την Αέναη Δημιουργία των πάντων, με την Πνοή που υπήρχε από πάντα, προ της Δημιουργίας και θα υπάρχει και μετά το τέλος αυτής, για να δημιουργήσει, να γεννήσει εκ νέου, νέες Εκδηλώσεις, Νέους Κόσμους.

Η Υπόστασή σου είναι ο Λόγος, Είμαι Εγώ. Αυτό που αντικρίζεις, το εξωτερικό, το φαινομενικό, είναι μια δική σου τοποθέτηση του νου, μια πλασματική εικόνα, που δόμησες μέσα στους Αιώνες, με τους διαχωρισμούς και τις τοποθετήσεις του νου σου και την οποία εμφάνισες με τη δύναμη που είχες και έχεις ως Δημιουργός και εσύ, διότι εφόσον ήσουν πλασμένος κατ’ Εικόνα και Ομοίωση είσαι και εσύ Δημιουργός.

Η πλάνη σου, Άνθρωπε, είναι εύκολο να διαλυθεί. Η πλάνη υφίσταται όσο ο νους σου θέλει να διατηρεί τα κατεστημένα των αιώνων που δημιούργησες. Η πλάνη υφίσταται όσο αντικρίζεις γύρω σου διαφοροποιημένα σκηνώματα, σκηνώματα που δε μεταφέρουν τη δική σου Ουσία, αλλά κάτι ξεχωριστό από σένα και εκδηλώνουν μια προσωπικότητα διαφορετική. Τα σκηνώματα που βρί­σκονται γύρω σου εκδηλώνουν εσένα, τον Άνθρωπο, την Ουσία, με πολλούς τρόπους, ανάλογα τις εξελίξεις. Εκ­δηλώνουν, δηλαδή, Εμένα, Άνθρωπε, γιατί Εγώ και εσύ είμαστε Ένα, εκδηλώνουν όμως Εμένα ανάλογα με το πόσο ο νους τους και η καρδιά τους έχει μπορέσει να ανοιχθεί και να απελευθερώσει την Απεραντοσύνη, που βρίσκεται κλεισμένη μέσα στο Άπειρο «Είναι» του Αν­θρώπου.

Άνθρωπε, σε καλώ να ενωθείς μαζί Μου, να ενωθείς όχι απλά για να εκδηλώνεις την ύπαρξή σου, γιατί και τώρα βρίσκεσαι ενωμένος και εκδηλώνεις την ύπαρξή σου εξαιτίας αυτής της ενότητας. Να ενωθείς συνειδητά, ουσιαστικά, συνειδητοποιώντας κάθε βήμα μέσα σ’ αυτήν την Ένωση και προσπαθώντας ν’ αποδώσεις τη συνειδητοποίηση όλων των καταστάσεων φανερά μέσα από την ύλη σου. Η ύλη σου σκοπό έχει να ενωθεί μέσα στην Α­κένωτη Πηγή του Λόγου, να ενοποιηθεί, δηλαδή, μέσα στον Εαυτό σου. Απόρροια του εαυτού σου θα καταλήξει πάλι εντός σου, για να πάψεις να δεσμεύεσαι απ’ αυτήν και να μπορείς ν’ ανέρχεσαι και να κατέρχεσαι όλα τα πεδία, χωρίς καμιά δέσμευση, χωρίς καμιά έλξη να σε κα­τακρατά, σ’ ένα ορισμένο πεδίο ή να σου θέτει εμπόδια, που δεν μπορείς να ξεπεράσεις.

Διδάξου, Άνθρωπε, υπάρχω εντός σου, Είμαι η Ύ­παρξή σου η Ακένωτη, Είμαι η Αγάπη σου η Άπειρη, Εί­μαι το Φως και ο Παλμός που δίνει δύναμη σε όλο σου το «Είναι» και σε ωθεί να εξελίσσεσαι, να προσπαθείς, ν’ αναζητάς, σε ωθεί να γυρεύεις την Ενότητα, ν’ αναζητάς τη Μία Ύπαρξη και να προσπαθείς να εισχωρήσεις στα Μυστήρια, που δεν είναι άλλα, αλλά Μυστήρια του Ενός Εαυτού: Του Εαυτού σου και Εαυτού Μου, που είναι ενοποιημένος στο Απόλυτο χωρίς κανένα διαχωριστικό στοιχείο.

Θ’ αφήνεις ακόμη, Άνθρωπε, τις αντιθέσεις να σε χωρίζουν; Θ’ αφήνεις ακόμα τις αντιφάσεις να σου δη­μιουργούν πλασματικές εικόνες, λανθασμένες αντιλήψεις και να σου κατασκευάζουν θεωρίες που σε οδηγούν σε αδιέξοδο;

Πότε θα κατανοήσεις ότι μέσα απ’ όλα και μέσα σ’ όλα υπάρχει αυτή η Μία Μοναδική Ουσία, που διέπει τους Άπειρους Κόσμους, αυτή η Μία, Μοναδική Ουσία που δεν αναλίσκεται, αλλά αναλώνει τα πάντα και τα μετουσιώνει, η Ουσία της Αγάπης, η Ουσία της Ενότητας, που μπορεί να περικλείσει τα πάντα με την ίδια δόνηση και να τα ενοποιήσει τόσο μαζί της, ώστε να μην υπάρχει καμία διαφορά, να μην υπάρχει πλέον διαχωρισμός ανάμεσα στον εαυτό σου Άνθρωπε και στον Εαυτό Μου, αλ­λά να εκδηλωνόμαστε ως ο Εαυτός ο Αχώρητος και ο Ακένωτος, ο Εαυτός που στέκεται πάνω απ’ όλους τους περιορισμούς, πάνω απ’ όλα τα πεδία, πάνω απ’ όλους τους δημιουργημένους Κόσμους, ο Εαυτός αυτός που είναι η ίδια η Δημιουργία και που έχει τη δύναμη να δη­μιουργήσει εκ νέου Κόσμους, όταν η εκδήλωση των Κό­σμων αυτών τελειωθεί και απορροφηθεί από την Εισπνοή της Απέραντης Πηγής, του Πατέρα - Θεού.

Είσαι η Εκπνοή του Δημιουργού και πάλλεσαι μέσα σ’ αυτήν την Εκπνοή του Θείου Δημιουργού Σου, μα δεν αρκεί Άνθρωπε να πάλλεσαι, γιατί όταν πάλλεσαι δημιουργείς αποκλίσεις και πάλλεσαι ανάλογα με τη δική σου τοποθέτηση, σ’ ένα στάδιο της Εκπνοής του Απέρα­ντου Πατέρα και συλλαμβάνεις και εκδηλώνεσαι ως ένας ήχος της Εκπνοής του Απέραντου Πατέρα.

Σκοπός είναι να καταστείς αυτούσια η Εκπνοή, να μη συντονίζεσαι μ’ ένα μέρος αυτής, να μην αγωνιάς για να μπορέσεις να υπάρξεις, συνυφασμένος μ’ ένα τμήμα της Εκπνοής, αναγκαζόμενος κάθε φορά από τις τοποθετή­σεις σου, που μεταλλάσσουν πολύ εύκολα, να ανισορροπείς και να παραπαίεις.

Πρέπει να συντονιστείς με την Εκπνοή στην Ολότητα. Πρέπει να καταστείς όλοι οι ήχοι, όλοι οι φθόγγοι, όλες οι αρμονίες, όλοι οι χρωματικοί συνδυασμοί, όλες οι εκ­δηλώσεις, που υπάρχουν στους Απέραντους Κόσμους της Δημιουργίας. Αυτή είναι η Εκπνοή και αυτός είσαι εσύ, μέσα στα βάθη του «Είναι» σου. Ταυτιζόμενος με την Εκπνοή στην ολότητα θα γίνεις η Ολότητα, θα γίνεις το Απέραντο «Είναι», το Ακένωτο και το Άχωρο, η Ύ­παρξη η συνταυτιζόμενη με την Ανυπαρξία, η Εκδήλωση η συνταυτιζόμενη με το Ανεκδήλωτο και η μορφή η συννταυτιζόμενη με το Άμορφο.

Θα μπορείς να διαχέεσαι το ίδιο μέσα στις μορφές και μέσα στην Άμορφη και Ανεκδήλωτη Ουσία, που υπάρχει και διέπει τα Απειρα Σύμπαντα. Σκοπός και προορισμός να καταστείς η Εκπνοή και Εκπνοή είναι ο Λόγος. Και ο Λόγος είναι η Ροή, που ανακυκλίζεται συνεχώς και αέναα και παλμοδονείται ταχύτατα με μία κίνηση και δονήσεις τόσο ταχύρρυθμες, που μοιάζει να μην πάλλεται, σαν να μην δονείται.

Όταν καταστείς η Εκπνοή, ο Λόγος, η Άπειρη Ροή του Σύμπαντος, θ’ απορροφηθείς μέσα στο Άμορφο ε­νοποιούμενος με το Άμορφο, χωρίς όμως να χάσεις τη δυνατότητα να εκδηλώνεσαι με τρόπους Άπειρους, διότι ως Λόγος θα κατέχεις όλες τις δυνατότητες, όλες τις Εξουσίες, όλες τις Χάρες του Απέραντου και Ακένωτου Θεού.

Σε καλώ, Άνθρωπε, όχι απλά να ενωθείς μαζί Μου για να λάβεις από τη Γαλήνη Μου και την Αγάπη Μου. Σε κα­λώ, Άνθρωπε, όχι απλά να Με βλέπεις σαν τον Εαυτό σου, έναν Εαυτό που βρίσκεται όμως λίγο μακριά από σένα, λίγο έξω από σένα. Σε καλώ, Άνθρωπε, όχι να βλέ­πεις εσένα κι Εμένα και να λες είμαστε Ένα, σε καλώ να μην ξεχωρίζεις, να μην μπορείς να συλλάβεις ότι υπάρ­χουμε ως κάτι ξεχωριστό, να μην μπορείς να συλλάβεις την έννοια του Ενός, γιατί η ταύτισή Μας θα είναι τέ­τοια, που δε θα μπορεί να αποδοθεί από καμιά λέξη.

Σε καλώ να καταστούμε Δημιουργός και να διαχυθού­με ως Άπειρες δονήσεις, ως Άπειρο Φως, ως Άπειρα Χρώματα και Άπειρες Μελωδίες, για να καλύψουμε την Ασύλληπτη Δημιουργία, για να καλύψουμε τους Ασύλλη­πτους Κόσμους, για ν’ απορροφήσουμε αυτούς τους Κό­σμους και να δημιουργήσουμε εκ νέου άλλες Ασύλλη­πτες καταστάσεις, για να εκδηλωνόμαστε συνεχώς χωρίς Τέλος και χωρίς Αρχή, ως Άναρχοι, ως Ατελεύτητοι, ως Άπειροι.

Δώσε Μου το χέρι σου, Άνθρωπε, το χέρι της ψυχής σου, το χέρι του «Είναι» σου, να περπατήσουμε μαζί. Δώσε Μου την καρδιά σου να μπω μέσα σου, να την κά­νω Ναό Μου κι εισχώρησε μέσα Μου Αγαπημένε Άνθρω­πε, να μην υπάρχει καμιά απόσταση, να είμαστε Μία Αέ­ναη Αγκαλιά, που αγκαλιάζει τα πάντα, να είμαστε η Αέ­ναη Αγάπη, που ρέει συνεχώς μέσα στα πάντα και εκδη­λώνεται μέσα από τα πάντα σε απειρία μορφών, σε απει­ρία εκδηλώσεων.

Έλα κοντά Μου, Άνθρωπε, για να σε καλύψω ολό­κληρο να καταστούμε η Ένωση, να καταστούμε ο Ένας, ο Μοναδικός, να καταστούμε η Απεραντοσύνη. Έλα κο­ντά Μου να διαχυθούμε αδιαχώριστα, χωρίς να αναλι­σκόμαστε, αλλά καλύπτοντας Αχώρως τα πάντα.

Σ’ Ευλογώ Άνθρωπε, να καταστείς Εγώ, να καταστείς φανερά κι εκδηλωμένα ο Θείος Απέραντος Άναρχος Λό­γος, η Ουσία η Ακένωτη που πληροί με Ζωή, με Τελειότη­τα, με Γαλήνη, τα Ασύλληπτα Σύμπαντα, τα δημιουργημένα και τ’ αδημιούργητα. Σ’ Ευλογώ Άνθρωπε, να γίνεις Αγάπη πάλλουσα, προσφερόμενη αέναα και να δυνηθείς να καταστείς ο Δημιουργός Άνθρωπος - Θεός, ο ενωμέ­νος στο Απόλυτο με τον Μοναδικό Δημιουργό, ο οποίος εκδηλώνεται πάντα με όλους τους τρόπους.