Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2020

Ελλάς Ο Κόκκος του Σίτου (νέο βίντεο)

Είναι ο επίλογος της ομώνυμης ταινίας που φτιάχτηκε το 1995 για την Ελλάδα και προβλήθηκε τον επόμενο χρόνο, ως φόρος τιμής και ενθύμιση στο ελληνικό πνεύμα και ότι αυτό σημαίνει. Η αρχική εικόνα έχει αντικατασταθεί λόγω χαμηλής ποιότητας του αρχικού υλικού, ενώ ο ήχος έχει παραμείνει ακριβώς ο ίδιος.
Όποιος θέλει μπορεί να δει το αρχικό βίντεο ΕΔΩ



Παρακάτω είναι το κείμενο που υπάρχει στο βίντεο.

Ο Ζεϊμπέκικος φίλε μου είναι ο χορός των αγγέλων που έπεσαν στη γη.
Σκόρπισαν τα φτερά τους με τους αέρηδες των ανθρώπων και τα δάκρυα.
Τα δάκρυά τους γίναν όνειρα Ελευθερίας και Αγάπης που ποτίζουν τις καρδιές μας.
Κάθε δειλινό μέσα στα μάτια μου τα μάτια τους, την ψυχή μου, πλημμυρίζω από ‘κείνο το πέταγμα.
Είναι σα θύμηση μακρινή αυτή η χαρά, που φέρνει κύματα συγκίνησης και δάκρυα.
Σε τούτο το ξεχείλισμα θυμάμαι ότι μακρύς είναι ο δρόμος και η Αγάπη του Ανθρώπου χορός λεβέντικός Ζωής και Ανάστασης.
Και η ματιά μου καρφώνει πάντα τον Ήλιο ψάχνει να βρει την καρδιά μου διώχνει τα σύννεφα και την αγκαλιάζει παίρνει μια ανάσα και επιστρέφει εδώ κάτω να την μοιράσει.
Βασιλιάς και ιερέας μαζί, δίχως τίτλους ανθρώπινους πολέμησα και πολεμώ αιώνες τώρα τους σκοτεινούς θεούς αυτού του κόσμου, θεούς βλοσυρούς, εκδικητικούς, τυραννικούς φόβων και ενοχών.
Είμαι ο πρώτος και ο έσχατος, και έρχομαι πάντα πρώτος να ξοφλήσω παλιούς λογαριασμούς, πριν από κάθε μεγάλο ξημέρωμα.
Τούτος ο τόπος είναι εκείνος που αγάπησα τόσο που να απαρνηθώ τιμές και δόξες και να βουτήξω στην Αλήθεια που ανάβλυζε από τις μνήμες και τα οράματά του.
Τούτος το τόπος φτωχός σε υλικά αγαθά μα πλούσιος στην ψυχή είναι το περίσσευμα της καρδίας αυτού του κόσμου και οι αρετές του, σπάνια αγριολούλουδα, που όσοι και αν τα ποδοπάτησαν ακόμα να, το άρωμά τους αναδύεται.
Η ψυχή μου είναι οι ψυχές των φωτεινών πνευμάτων που ανάστησε οι ψυχές εκείνων των τίμιων αγωνιστών, που πότε με την πένα, και πότε με το ξίφος, πάντα σε αρμονία τούτα τα δυο, σπείρανε Φως, Ελευθερία και Δικαιοσύνη στους αιώνες.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

(Βιβλίο: ΚΙΝΗΣΗ ΙΔΕΩΝ)

Αγαπημένε Μου Άνθρωπε, έχεις ανάγκη από εξηγήσεις. Γι’ αυτό και σου παρέχω ιδέες, που θα οδηγήσουν τις διεργασίες σου σε αναλύσεις και συνθέσεις εννοιών και θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις μέσα σου, για να μπορείς να επεκτείνεσαι συνεχώς σε νέες καταστάσεις. Να είσαι αυτός, ο οποίος θα τις οριοθετείς με σκοπό να τις καταρρίψεις και πάλι, για να προχωρήσεις σε νέα στάδια. Παρουσιάζεις αδυναμία να λειτουργήσεις ενοποιημένα, σύμφωνα με τη ροή του Φωτός, με τη διάχυση του Αγίου Πνεύματος. Δεν έχεις αντιληφθεί ακόμα με ποιον τρόπο το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος, ο Φωτισμός και η έμπνευση, θα εισχωρήσει μέσα σου. Έχεις παραμείνει σε καταστάσεις, που έχουν φανερωθεί σ’ εσένα απ’ την προηγούμενη Κοσμική Περίοδο με συμβολικούς τρόπους μέσα από τις Γραφές, κι έχεις προσκολληθεί πάνω σ’ αυτές, περιμένοντας μία θαυματουργική διάχυση της φωτοχυσίας, η οποία ταυτοχρόνως θα σε πλημμυρίσει με ικανότητες, με ιδέες, με ολότητα, με καταστάσεις, τις οποίες πριν ούτε καν γνώριζες.

Όμως σου διαφεύγει το γεγονός, ότι στη Νέα Κοσμική Περίοδο η συμμετοχή σου είναι ενσυνείδητη. Επομένως η διάχυση του Αγίου Πνεύματος γίνεται σ’ εσένα μέσα από ενσυνείδητες και διαρκείς διαδικασίες που επιτρέπουν την εκδήλωσή Του μέσα απ’ τη μορφή σου. Το Άγιο Πνεύμα σού παραχωρείται μέσα από το αφυπνισμένο Θείο «Είναι» σου, αλλά διαχέεται και πάνω στα σώματά σου, πάνω στους παλμούς σου. Όμως η δυνατότητά σου να εργασθείς μ’ αυτό, να λειτουργήσεις τα κέντρα, το νου, την καρδιά, τη συνείδηση και τους παλμούς των σωμάτων σου με τις δικές Του διεργασίες και τους δικούς Του ρυθμούς, εξαρτάται από το ποσοστό συμμετοχής των ιδεών σου μέσα στην κινητικότητά Του, από το ποσοστό συμμετοχής του νου σου στη διαρκή και Αέναη κίνησή Του. Αυτό το ποσοστό συμμετοχής αυξάνει μόνο όταν εσύ ο ίδιος προσπαθείς και επεξεργάζεσαι νέες καταστάσεις με μία και μοναδική σκοπιμότητα. Να βγάλεις μέσα απ’ αυτές καινούργια αποτελέσματα, τα οποία ουδέποτε έχουν φανεί στον άνθρωπο.

Μέχρι τώρα μιλούσα και σου δίδασκα για κατάργηση κατεστημένων. Ήταν κάτι αόριστο. Γινόταν πιο συγκεκριμένο σε καταστάσεις της ζωής σου, όπου αναγκαζόσουν να ξεπεράσεις κάποια στάδιά σου, για να προχωρήσεις σε κάποια ανώτερα. Όμως η διδασκαλία Μου περί κατάργησης κατεστημένων δεν αφορά μόνο τα προσωπικά σου κατεστημένα. Σ’ αυτό τον τομέα διδάσκεσαι, για να μπορέσεις να οδηγηθείς στην κατανόηση των πραγμάτων, τα οποία θ’ αλλάξουν σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και δεν αρκεί να τα κατανοήσεις, είναι απαραίτητο να τα βιώσεις, γιατί είσαι εσύ το επιλεγμένο στέλεχος, το οποίο θα θέσει τους Νόμους πάνω στη γη. Τους Νόμους εκείνους, οι οποίοι πραγματικά θα μεταλλάξουν τις καταστάσεις της.

ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ

(Βιβλίο: ΚΙΝΗΣΗ ΙΔΕΩΝ Κεφ. 5)

Υπάρχουν, Ιωάννη, πράγματα τα οποία πρέπει να τα στηρίζεις κι άλλα τα οποία πρέπει να αποδεικνύεις. Υπάρχουν όμως κι ορισμένα τα οποία ούτε στηρίζονται, ούτε αποδεικνύονται, γιατί αφορούν στάδια εξέλιξης αναπόδεικτα για όσους δεν βρίσκονται στο ύψος στο οποίο θα μπορούσαν να τα βιώσουν. Γι’ αυτό, Ιωάννη, το Έργο σου περνάει μέσα απ’ τους αρνητές Του, εκείνους που δεν βρίσκονται σε υψηλά στάδια εξέλιξης, εκείνους που αγνοούν την Αλήθεια, εκείνους που με κάθε τρόπο σε μάχονται, γιατί, Ιωάννη, εκπαιδευόμενε Λόγε Χριστέ, το Έργο σου είναι η Ολότητα του Ανθρώπου και αφορά κάθε του τμήμα, μέχρι και τον τελευταίο Ιούδα που πρέπει ν’ αγκαλιάσεις. Τον κάθε Ιούδα εαυτό σου που πρέπει να αγαπήσεις.

Για να το πετύχεις και να μπορέσεις ν’ αυξήσεις την αντοχή σου σε διάρκεια, πρέπει ν’ αυξήσεις τη δεκτικότητά σου, γιατί σ’ αυτήν συνίσταται η αντοχή σου, Ιωάννη, κι όχι στην ορμητικότητα και τη σκληρότητα, έτσι όπως μέχρι τώρα νόμιζες. Η δεκτικότητα, Ιωάννη, απορρέει από την ικανότητα Αγάπη, τον μαθητή Ιωάννη, τον μαθητή σου που είναι η ώρα να ενεργοποιήσεις. Τον μαθητή - ικανότητα που θα σταθεί, μόνος αυτός απ’ όλους, μαζί σου, όταν στο πλήρωμα του Χρόνου θα υψωθείς στον αιμόφυρτο Γολγοθά του νου σου.

Ο Ιωάννης, εκπαιδευόμενε εαυτέ Μου, συμβόλισε την ικανότητα Αγάπη, γι’ αυτό και πολλές φορές απεικονίζεται στο στήθος του Δάσκαλου, στο Καρδιακό Κέντρο, εκεί όπου έχει και την έδρα της αυτή σου η ικανότητα. Αναρωτήθηκες όμως ποτέ, εάν ο Ιωάννης συμβόλισε την Αγάπη, τότε ο Ιησούς τι ήταν; Ήταν ο Δάσκαλος της Αγάπης, Ιωάννη, ο Δάσκαλος που εσύ πρέπει να γίνεις, γιατί είναι αληθές πως αν δεν έχεις Αγάπη, δεν ωφελείσαι τίποτε, δεν είσαι τίποτε. Όμως στη Νέα Κοσμική Περίοδο κατά την οποία τα πάντα ανάγονται στην Απειρότητα, πρέπει να κατανοήσεις πως ακόμη κι αν έχεις Αγάπη, αν δεν γίνεις ο Δάσκαλός Της, δεν θα μπορέσει ποτέ η Αγάπη σου να τελειοποιηθεί. Αντίθετα, θα παραμένει οπωσδήποτε σε υψηλά στάδια, χωρίς όμως να μπορεί να αναχθεί στην Απειρότητα, γιατί το αντικείμενό της δεν θα ’ναι Άπειρο, δεν θα ’σαι συ ο Δάσκαλος, αλλά τα υψηλά μα περιορισμένα ανθρώπινα φρονήματα, που ποτέ δεν θα οδηγήσουν την Αγάπη σου στο Απρόσωπο, στο Θείο που εσύ, Ιωάννη, πρέπει να είσαι η Παρουσία Του μέσα στον Εαυτό σου.

Είναι δύσκολο για την εξελικτική κατάσταση του νου σου να συλλάβεις την Απειρότητα της αλληλουχίας των συμβολισμών που σου παρουσιάζω, εννοώντας πάντα την ενωμένη έκφραση των συμβολισμών με την εξελικτική των πνευμάτων πορεία, η οποία στη διάρκεια των είκοσι αιώνων τα έφερε πλησιέστερα στη Μοναδικότητα, και συνεπώς περισσότερο αφομοιωμένα στη Θεότητα και εν συνεχεία μαζί σου. Γι’ αυτό και θα πρέπει να ’σαι πάντα έτοιμος να κατανοήσεις βαθύτερα, μετά από κάθε εξελικτικό στάδιο, τις αυτές διδασκαλίες, η απειρότητα των οποίων δεν θα χωρούσε ακόμη και σ’ αυτόν τον κόσμο, εάν καταγραφόταν λεπτομερειακά σε βιβλία.

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2020

Αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Δασκάλου

 

 

Ένα αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Δασκάλου του Εσωτερικού Χριστιανισμού Διονύση Δώριζα που επιμελήθηκε με πολλή αγάπη ο αδελφός Δάσκαλος Ι. Ψαρόμπας.
 
Πηγή: https://matt59.space/?p=2401

ΤΙΣ ΕΓΩ;

(Βιβλίο: ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ Κεφ. 17)

Ειμί μεθ’ υμών. Ειμί εν υμίν. Τίς εξ υμών Με ορά; Ο έχων οφθαλμούς και ώτα εστραμμένα εις τας υλικάς αυτού επιθυμίας ουχ ευρήσει το Φως και την Αλήθειάν Μου, διότι περισπώμενος εκ της αναζητήσεως των μέ­σων, δι’ ων θα ηδύνατο να ικανοποιήσει τας υλικάς του ανάγκας, καλύπτει τους οφθαλμούς του με το έρεβος των βαρέων υλικών του φρονημάτων, μη δυνάμενος ούτω να ατενίση τους πνευματικούς του ουρανούς, εξ ων το Φως Μου ανατέλλει.

Πολλοί εξ υμών αδελφοί εζήτησαν να Με ανεύρουν εν τη πενιχρά αυτών προσφορά και άλλοι εις την ευτελή αυτών φιλοδοξίαν. Άλλοι εζήτησαν να Με εύρουν εις την αποδοχήν αυτών εκ των αδελφών των και άλλοι εις τας πεπερασμένας των διανοιών αυτών ιδέας. Άλλοι εζήτησαν να Με εύρουν εις μαθητάς και ακολούθους και άλλοι εις την επιστασίαν των αδελφών των. Πολλοί προσεπάθησαν να Με εύρουν εν τη συλλήψει μεγαλεπηβόλων σχεδίων τα οποία όμως άλλοι θα πραγματοποιούσαν.

Πάντες απέκτησαν όσα αν ηθέλησαν, ουδείς όμως ήλθε πρός Με, ότι ουδείς εζήτησε να εύρη, καθαρά τη καρδία, Εμέ τον Ίδιον. Οδηγούμενοι εκ της τυφλής υμών φιλοδοξίας αντιληφθήκατε εκ του αποτελέσματος ότι οδηγη­θήκατε μάλλον εν τω σκότει, παρά εις τας φωτεινάς εκτά­σεις της Απείρου Πνευματικής Μου Εστίας.

Η αχλύς και το ημίφως, α επέβαλον ο περιορισμός και η κοντοφθαλμία, εκάλυψαν τους οφθαλμούς και τα ώτα υμών. Μη δυνάμενοι ούτω να συλλάβετε την φαεινήν Ακτί­να του Πνευματικού Μου Φωτός, περιορισθήκατε να λαμ­βάνετε ταύτην εξ αντικατοπτρισμών και αντανακλάσεων. Αι καρδίαι υμών ομοιάζουν ως να φωτίζωνται υπό σελη­νόφωτος και ουχί απ’ ευθείας εκ των Ζωοφόρων ακτίνων του Πνευματικού Μου Ηλίου.

Πού υμών η γαλήνη; Πού υμών η πραότης; Πού υμών η αταραξία και το απροσπέλαστον τείχος της ειρήνης, ού την αρμονίαν πολλάκις κατά το παρελθόν εδοκιμάσατε αναπαυόμενοι εις την αγκάλην Μου; Αλλά και τότε εισέτι ο περιορισμός υμών και η άγνοια εις ην αφεθήκατε να οδηγηθήτε, επεκράτησεν εις τον νουν και την καρδίαν υμών λέγοντες ότι Εγώ εγκατέλειψα υμάς, ή δι’ αόριστον τινά αιτίαν αφήκα υμάς μόνους εν τω μέσω αντενεργών δυ­νάμεων.

Ήλθον πλησίον υμών ως έμπνευσις, ως Διδασκα­λία, ήλθον ως αδελφός εκτείνων την χείρα προς υμάς, ήλθον ως πλησίον, ήλθον ως μαθητής, ήλθον ως κα­τατρεγμένος, ήλθον ως φωτισμένος, ήλθον ως γέρων, ήλθον ως νέος, ήλθον ως αρνητής, ήλθον ως αδαής, ήλθον ως ξένος και ουδόλως έγνωτέ Με, αλλά παρ’ όλα ταύτα εξακολουθείτε να επιμένετε ότι δύνασθε να Με αναγνωρίσετε ως Διδάσκαλον.

Τίς Εγώ, Όστις έκλινα το γόνυ προ υμών ίνα πάντας ανορθώσω εις την Αυτήν Τελειότητά Μου;

Τίς Εγώ, ο ταπεινωθείς παρ’ υμών ίνα απορροφή­σω την σκληρότητά σας;

Τίς Εγώ, ο Μέγιστος υπηρέτης και Κύριος των πάντων;

Εκάλεσα υμάς φίλους και αδελφούς. Κατά ποίον τρόπον ανταποκριθήκατε εις την προσφώνησίν Μου; Θα είπητε πολλά, όμως Εγώ λέγω ότι ανταποκριθήκατε εν ω μέτρω έκαστος αντελήφθη την θέσιν ην έδωκα υμίν με την προσφώνησιν ταύτην.

Τι υμείς εστέ, όταν ο μείζων υμών εστίν επιστάτης των άλλων; Αλλά τι υμείς εστέ, όταν ο Κύριος πασών των Εξουσιών καλεί υμάς συνεργάτας, φίλους και αδελφούς, υμείς δε θεωρείτε ταπείνωσιν την διακονίαν των αδελ­φών υμών;

Εκείνος όστις αληθώς κατέχει ου κραυγάζει ουκ έτι αδημονεί την εκδήλωσιν των υπ’ αυτού κατεχομένων δυ­νάμεων και εξουσιών, αλλά αναμένει με πίστιν και υπακοήν ακόμη και όταν αισθάνεται πλήρως έτοιμος και σίγουρος τη Εμή αδεία και εντολή διά να ενεργήση, έρ­χεται δε πάντα πρός Με ακόμη και ιστάμενος εις τας υψηλοτέρας βαθμίδας της εξελίξεως του ανθρωπίνου πνεύμα­τος, ίνα διευκρινίση πάσαν τυχόν απορίαν αυτού και πάσαν τυχόν αδυναμίαν του αποκαταστήση.

Ούτος αληθώς μαθητής Μου εστί, εν τη Εμή Αληθεία μένων, ότι πας ο προς Με κείμενος Εμέ αναγνωρίζει και την Αλήθειαν ου ζητεί εν ταις μελέταις των άλλων, αλ­λά την υπ’ Εμού εκπορευομένην προς όλους όσους Εμέ ατενίζουν λαμβάνει.

Τίς ουν Εγώ, όστις λέγω μεθ’ υμών Ειμί; Ει υμείς αληθώς οίδατε την Παρουσίαν Μου εν τω μέσω υμών, ποία αναγκαιότης θα υφίστατο ίνα είπω σας τούτο; Ει δε Εγώ εξακολουθώ να Είμαι εν τω μέσω υμών, τίς εξ υμών δύναται να είπη ότι εστί τοσούτον τέλειος ως καγώ Ειμί; Επιθυμώ να καταστήσω υμάς Τελείους, και διά τούτο θα εξακολουθώ να παρευρίσκωμαι εν τω μέσω υμών, όσον και υμείς θα εξακολουθήτε να έχετε χρείαν της Παρουσίας Μου.

Μη ουν ζητείτε ανάπαυσιν, μη βαρυγκομείτε, μην εγκωμιάζετε τα έργα υμών, ότι ουδείς ηργάσθη πλείον Εμού, ουδείς επόνεσε πλείον Εμού, ουδείς εκοπίασε πλεί­ον Εμού, ουδείς έπραξε τι πλείον Εμού, αλλά πάντες καλείσθε να κοπιάσετε, να πράξετε, να πονέσετε, και να εργασθήτε ως Εγώ, να προσφερθήτε ως Εγώ, να ανυψώσετε ψυχάς ως Εγώ και να μεταφέρετε όλα όσα ελάβατε παρ’ Εμού, διασαλπίζοντες το Μήνυμα τοις αδελφοίς υμών λέγοντες: Ήλθεν και νυν εστίν η Βασιλεία των Ουρανών.

Ουδείς εκ του χοός εκκινηθείς δύναται ίνα εις την Τελειότητα πορευθή, ειμή πρώτον ούτος, Τέλειος προ της εκ του χοός αυτού εκκινήσεως εστίν. Ούτω, ουδείς εξ ανθρώπων δύναται σωθήναι, ότι ουδείς εξ αυτών κα­τέστη Τέλειος προ της εκκινήσεως αυτού, της εκ του χοός ταύτης αρξαμένης.

Ο Νόμος δε ούτος εκ του Πατρός εστίν, ούτω δε ουκ αντιπαρέρχεται ούτε και παρελεύσεται αν μη τις εξ αν­θρώπων τον Νόμον τούτον ως και το βάρος αυτού, διά της αυτού τελειοποιήσεως άρη.

Τίς όμως εκ των ανθρώπων έστω και εν τη διηνεκή αυτού πάλη μετά των κατωτέρων αυτού στοιχείων των εκ της ύλης προερχομένων, ηδυνήθη ίνα υπερπηδήση τον φραγμόν τούτον, όστις διά της επιλογής της αρχικής ταύ­της του ανθρώπου, ετέθη εις λειτουργίαν άχρι σήμερον; Διότι πάσα προσπάθεια προς την κατεύθυνσιν ταύτην δεν εβοήθησε τον άνθρωπον ίνα εξελιχθή πέραν της Αγιότητος, τουτέστιν της ανελίξεως και της τελειοποιήσεως της ατομικής αυτού εκδηλώσεως.

Άνθρωπον όμως ως Εν εδημιούργησεν ο Πατήρ και ως Εν θέλει αυτόν εν τη Τελειοποιήσει του εκ νέου εισπορευθή. Ούτω η Αγιότης, Τελειότης παρά τοις ανθρώποις εστίν, όμως προς τον Θεόν και την Άπειρον Αυτού και Αΐδιον Ύπαρξιν εν τω πεπερασμένω τούτω υλικώ Κόσμω, ως ατέλεια παραμένει. Διά τούτο μεθ’ υμών εκ νέου Ειμί. Ως Άνθρωπος Άνω Θρώσκων και Άνθρωπος - Λόγος, Θεός Τέλειος ως εκ της Τελειότητος εξεπορεύθην. Εκ της Τελειότητος δε εκπορευθείς Εν μετά της Απείρου και Ανάρχου Θεότητος Ειμί, εσαεί δε εν Αυτή μένων και ουδέποτε εκπεσών και πάσαν επί μέρους επί της γης εκδήλωσιν του Ανθρώπου κατέχων, θέλω μετά της Θυσίας Μου, Παν εν Εμοί Πνεύμα οιασδήποτε εξελίξεως και ποιότητος εν τη Τελειότητί Μου αναγάγει.

Ούτω ως υμείς νοείτε Ειμί πανταχού παρών και τα πάντα πληρών ως ο Θεός του Κόσμου τούτου, εκ του Απείρου δε Δημιουργού Μου και Πατέρα επιφωτιζόμενος την Αλήθειαν Αυτού, ως Αυτός ο Ίδιος αποκαλύπτω υμίν, φέρων την Ένσαρκον Παρουσίαν Του επί της Γης. Διά τούτο λέγω υμίν, όστις Θεόν εθεάθη, θεός εις το πλήρωμα του χρόνου καταστήσεται, πάντες δε υμείς, εν τη Θεώσει Μου το δικαίωμα εν τη εκδηλώσει της υμών Θεότητος λήψεσθε.

Μία Υπερτάτη Δύναμις υπάρχει, ενεργεί, δρα και Βα­σιλεύει εν τω Απείρω. Μία Πνευματική Οντότης. Μία Ακέ­νωτος Πνευματική Εστία. Εις μόνον Πνευματικός Νους, εν τω Απείρω διαστήματι λάμπων και τους σύμπαντας Απείρους Κόσμους φωτίζων. Εις και μόνον Αναλλοίω­τος, Αδέκαστος, Άφθαστος, Ατελεύτητος, Υπερτέλειος εν Τελειοτάτοις, Υπεραιώνιος εν Αιωνίοις, Υπεράγαθος εν Αγαθοίς, Υπέρτατος εν Υπερτάτοις και Ούτος είναι ο πάν­των Παντεπόπτης και Δικαιοκρίτης Θεός.

Ο Πατήρ, η Άρχουσα Υπερτάτη Δύναμις, η κατέχουσα εν Εαυτή πάσας τας Εξουσίας, συγκεντρώνει αυτάς εις την Μίαν Απόλυτον και Μοναδικήν Δόνησιν του Δημιουρ­γικού Αυτής Λόγου, όστις Δημιουργεί εκ του Μηδενός πάσαν εκδήλωσιν Ζωής, ως ο Ίδιος ο Πατήρ, εν Αυτώ δε μένων και εξ Αυτού εκπορευόμενος εστίν η ορατή, απτή και κατανοητή Εικών του Πατρός διά παν Αυτού Δη­μιούργημα.

Εν αρχή ην ο Λόγος, πριν δε του Λόγου ην ο Πατήρ ο Αδημιούργητος και Δημιουργός πάντων των εν Ζωή υφισταμένων. Ζωή δε εστίν ο Πατήρ, ταύτην δε την Ζωήν εδημιούργησε διά της Γεννήσεως του Λόγου, εκ του Απολύτου Απείρου και Ακενώτου Αυτού Είναι.

Φως δε εστίν ο Λόγος και Αλήθεια και Ζωή, η δε εκδήλωσις Αυτού, εφώτισε διά του Ζωοδόχου Αυτού Φωτός παν ήδη υπάρχον εν τω Πατρί δίδων αυτώ την Ζωήν εν τω Αληθινώ Φωτί. Ο Πατήρ εφώτισε τον Εαυτόν Του και ιδού εγένετο η Δημιουργία, η εσαεί μεν υπάρχουσα εν τω Πατρί ως Εν μετ’ Αυτού, αλλ’ ανεκδήλωτος άχρι της εκδηλώσεως του Λόγου.

Ο Δημιουργικός Ήχος του Πατρός εποίησε το Φως, τούτο δε εξ Αυτού εκπηγάζον εν τω Υιώ μένει και εκ του Υιού διαχεόμενον τους Κόσμους Φωτίζει φέρον τον Πατέ­ρα εν εκδηλώσει. Ο Πατήρ Φωτίζει τον Εαυτόν Του. Ιδού η Δημιουργία. Ο Πατήρ ενεργεί τω Εαυτώ Του. Ιδού το Μεγαλείον της Ανάρχου Θεότητος. Ιδού το Μυστήριον της Ζωής.

ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΤΗΡΙΑ ΙΩΑΝΝΗ Α'

(Βιβλίο: ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ Κεφ. 22)

Ανασύρω εκ του βάθους της Υπάρξεώς σου άπαντα τα Θεία συναισθήματα, ιδέας, εμπνεύσεις και θέλω φανε­ρώσει σε εν τω μέσω αδελφών σου λαλούντα Ρήματά Μου, εκ του Λόγου Μου πηγάζοντα, και της Αγάπης Μου προς τα Δημιουργήματά Μου.

Αφαιρώ πάσαν αρνητικήν στάσιν, έφεσιν, διακοπήν, αντίρρησιν, ματαιότητα, υψηλοφροσύνην και εκχέω εκ του Είναι Μου, της Αληθείας και του Φωτός Μου, Θείον Εγκαλ­λώπισμα επί σε.

Ανασύρω εκ των εγκάτων του «Είναι» σου την Φωνήν Μου, ίνα αύτη ηχήση προς τα έξω της Υποστάσεώς σου, φανερώνουσα Βούλας Μου ορθοδόξους.

Επιστέφω σε διά του Σταυρού Μου, διά το μέχρι σήμερον έργον σου αφοσιώσεως και λατρείας πρός Με και κατηχήσεως ενίων αδελφών, ους απέστειλα πλησίον σου.

Ανακαλώ εις την τάξιν και πλήρη ευρυθμίαν τας λειτουργίας του σκηνώματος ο φέρεις και εκχέω επ’ αυτού την Χάριν και Ευλογίαν Μου εξαγιάζων αυτό.

Ευλογώ την δεξιάν σου χείρα από του βραχίονος και κάτω και συνδέω ταύτην από του νυν, αρρήκτως, μη αποσυντιθεμένης της συνδέσεως ταύτης εφεξής παρ’ ουδενός στοιχείου, ή συνδέσμου αυτής μετά της Εμής και σφραγίζω την σύνδεσιν ταύτην διά του επί του Σταυρού εκχυθέντος Αίματός Μου.

Επανασυνδέω την Ύπαρξίν σου με τον λώρον της Δη­μιουργίας σου ως Πνεύμα άυλον, εξελθόν των Πατρικών Μου Κόλπων και εμφυσώ επί σε Ζωήν Αιώνιον εν Αληθεία και Φωτί.

Απεμπολώ εκ σου παν αμάρτημα, παν ολίσθημα και επαναφέρω εντός σου την Αγιότητα ην έφερες ως Πνεύμα προτού σκηνώσεις επί της γης.

ΑΠΕΙΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ

(Βιβλίο: ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ Κεφ. 24)

Ευρέθην εν τω απείρω ωκεανώ της Γνώσεως, διαχεόμενος εις τας αβύσσους των αχανών εκτάσεων των κό­σμων, περιλαμβάνων εν Εαυτώ τας σφαίρας και τα πεδία εις α εκδηλούται άπασα η Δημιουργία. Μη δυνάμενος ίνα απευθύνω ερώτησιν, διότι ουδείς ευρίσκετο έξωθεν Εμού, ανερωτήθην εις ποίον τόπον και χρόνον ευρισκόμην.

«Εν Εμοί», ήτο ως σκέψις η απάντησις. Τίς όμως απήντησεν εις την ερώτησίν μου; Η κατάφασις ήτο ταυ­τόχρονος μετά της ερωτήσεως και ούτω κατενόησα: Φέ­ρω εν Εαυτώ άπασαν την Δημιουργίαν, ο Εαυτός πε­ρικλείει και Εμέ τον Ίδιον τον περιέχοντα την Κτίσιν.

Εσκέφθην: Εγώ Ειμί η Δημιουργία, Εαυτός δε εστίν ο Πατήρ ο Δημιουργήσας Με. Και η Κτίσις άπασα Εγώ Ειμί, διότι κατέχω πάσας τας εκδηλώσεις, μορφικάς και μη, τουτέστιν Εγώ Ειμί ο Θεός εν τω Θεώ τω Ζώντι και αεί υπάρχοντι εν Εμοί ως Εαυτός και Πνεύμα Άγιον, ουδέποτε εσβεσμένον, αλλά αεί καιόμενον Πυρ, Αναλλοίωτον και Άφθαρτον, πριν ή καταστή ορατόν διά παν κτίσμα Αυτού.

Όμως Ειμί αδρανής, διότι πάντα τα έργα τα επί της γης ουκ έργα Θεού εισίν, αλλά έργα ανθρώπου εκ της αγνοίας προερχόμενα και της πλάνης, ουχί εκ των αλη­θών δυνάμεών μου, ας έθεσα εις την υπηρεσίαν του πεπε­ρασμένου τούτου Κόσμου, των φθαρτών υλικών και του βραχέος βίου.

Εσκέφθην να κινηθώ: Πού όμως να υπάγω; Ο πε­περασμένος νους δεν ηδύνατο να συλλάβει την Απειρότητά Μου. Κατενόησα τότε ότι εσκέφθην να κινηθώ, διατηρών τας εν τη ύλη φέρων συνηθείας. Κατενόησα ακόμη ότι η κίνησις εις τον βραδέως εξελισσόμενον τού­τον υλικόν κόσμον ανήκει. Όμως Εγώ ουκ έχω χρείαν τοιαύτης λειτουργίας, εφ’ όσον κατέχω πάντα τα κτίσματα εν εαυτώ, διότι Εγώ Ειμί η Κτίσις του Θεού του Ζώντος και εσαεί υπάρχοντος.

Ο Πατήρ άμα και Εγώ, Εγώ δε άμα και ο Πατήρ, όσον εν τω Πατρί ζω. Μακράν του Πατρός ουκ έχω ζωήν, ειμή μόνον μίαν ελαχίστην σπίθα αυτής, ήτις μοι επιτρέπει ίνα μη αποθάνω παντελώς.

Εσκέφθην πάλιν. Ειμί Άπειρος, διότι κατέχω την Απειρότητά Μου. Πόσον Άπειρος εστίν ο Πατήρ, εφ’ όσον κατέχει Με; Κατενόησα. Το Μέγα Άπειρον κατέχει το μικρόν, ούτω και το μείζον τμήμα της Αληθείας κα­τέχει το μικρότερον αυτού, το φέρον την ιδίαν Αυτού Ουσίαν.

Κατάφασις. Ποσότης άμα και ποιότης, διότι η Αλήθεια Μία εστίν, η Αλήθεια του Πατρός. Ου δύναται, λοιπόν, η Αλήθεια ίνα αντίκειται εις τον Ομοούσιον Αυτής Εαυ­τόν. Πληρότης. Ομοούσιος εστίν ο Εαυτός, Εαυτός δε η Ομοουσιότης. Πάσαι αι εκδηλώσεις, μορφικαί ή μη, Ομοούσιαι του Πατρός εισίν. Εγώ δε, εν τω Πατρί Ειμί και ο Πατήρ εν Εμοί και την Απειρότητα Αυτού ου δύ­ναμαι εισέτι κατανοήσω παντελώς.

Αφέθην εις την Ροήν. Αι σκέψεις πλέον εξηφανίσθησαν. Πλήρης σιωπή, πλήρης κατανόησις, διαρκής κατάφασις. Το Αχειροποίητον χαώδες Όλον, το δημιουργηθέν εκ της εκδηλώσεως του Υπερτάτου και Αφθάστου εις την Τελει­ότητα Δημιουργικού Λόγου τού εκ του Πατρός Γεννηθέντος, ως εκδήλωσις του Ιδίου Αυτού Εαυτού εστίν η ελαχίστη Αυτού δημιουργική εκδήλωσις των Απείρων Αυτού δυνατοτήτων και Εξουσιών.

Ατελεύτητον το χάος, το εκτεινόμενον εις τα αχανή διαστήματα, τα περιέχοντα απείρους ή ποικιλομόρφους εκδηλώσεις ζωής, άτινα όμως δεν συγκεντρώνουν την Απροσμέτρητον Απειρότητα του Δημιουργού των, Όστις με την Αδιανόητον και Ασύλληπτον Αυτού Αγάπην συνέχει αυτά και Εμέ.

Αγάπη... Αγάπη... Οι Θείοι σου μαργαρίται κοσμούσι την Δημιουργίαν, κοσμούσι και Εμέ. Αγάπη... Η Ακατάσχε­τος Δημιουργική Ροή Σου, κραδαίνει την Απειρότητά Μου εις τους σχηματισμούς των απλανών αστέρων και την πανδαισίαν των πολυχρώμων νεφελωμάτων. Αγάπη...

Ως τα νάματα των πηγών αναβλύζουσιν εκ των εγ­κάτων των υψηλών ορέων και χαρίζουσι την ευδαιμονίαν των υπέροχων ήχων του κελαρυσμού των εις τα ώτα του εκδρομέως, ούτως ανέβλυσεν εκ του Είναι μου η γλυκόλαλος Μελωδία του Υπερτάτου Θείου Ήχου του Δημιουργού Μου, Όστις εκάλυψέ Με διά της Μίας και Μόνης Δονήσεώς Του, Εκχέων εν Εμοί την Υπέρτατον Γα­λήνην Του.

-       «Υμνείς Με;

-       Αληθώς, Πάτερ...

-      Ουδείς έγνωκέ Με πλείον Εσού, συ δε ουκ έγνωκάς Με παντελώς εισέτι.

-      Αληθώς, Πάτερ... Συ η Ζωή και η Αλήθεια και η Δύναμις και η Σοφία.

-       Συ δε τίς ει;

-       Ο Κύριος ο Θεός Μου εν Εμοί Μένων, αληθή Θεόν κατέστησέ Με, Συ δε ο Θεός εις Θεόν τεθείς, εν Θεώ μένεις, καγώ Εν μετά Σου Ειμί.

- Αληθώς, Υιέ Μου, τούτο εστίν Αγάπη, ότι Εγώ και Συ Εν Εσμέν και νυν και αεί πάντα τα Εμά σα εισίν...».

Ό,τι οίδα λέγω σας. Αλήθεια γαρ εν Εμοί μένει, ούτω καγώ Αλήθεια Ειμί, η δε Αλήθεια Αγάπη. Η δε Αγάπη εστίν το ύπατον αξίωμα του Όντος, να δημιουργή την Ύπαρξιν της Ζωής, ως ο Πατήρ και Άρχων απάσης της εξελισσομένης Δημιουργίας εποίησε τους Σύμπαντας Κόσμους και τον Άνθρωπον, ως Υιόν Αυτού, διά της Ουσίας Του και Εκδηλώσεως του Ιδίου Εαυτού Του.

Αγάπη ου νοείται άνευ προσφοράς Ζωής, όπερ σημαί­νει ολοκλήρωσις διά της εκδηλώσεως της μόνης δημιουρ­γικής ικανότητος εις οιανδήποτε εκδήλωσιν όντος φέρει Πατέρα εν αυτώ.

Αγαπάτε αλλήλους και προσφέρετε αλλήλοις εαυ­τούς ως εκδηλούμενοι Θεοί εν Θεώ και διά της λειτουρ­γίας ταύτης θα δυνηθήτε ίνα ίδητε τον Πατέρα εκδηλούμενον ως Πολύμορφον και Πολυσχιδή, ως Πλησίον Εαυ­τόν και ως Δημιουργία.

Αγάπη εστίν αξίωμα Πατρός Δημιουργού, αι απορρέουσαι δε λειτουργίαι συνθέτουν την συμπεριφοράν του Πατρός προς τα Δημιουργήματα Αυτού, ήτις περιέχει Στοργήν, Τρυφερότητα, Καλωσύνην, Έλεος, Προσφο­ράν και Διδαχήν.

Ούτω καγώ θέλω ανυψώσει υμάς εις το ύπατον τούτο Αξίωμα των Θεουργών, των Δημιουργούντων την Ζωήν εκ της Ουσίας της Αναλλοιώτου και Αδιαφθόρου, της Αγάπης του Πατρός.

Τίς δύναται ίνα δώση Ζωήν, ει μη πρώτον Ζωήν φέρει εν εαυτώ; Ζωή άμα και Αγάπη, ήτις εστίν η Ουσία του Πατρός και η εν αυτώ Ζωή, δι’ ης εκδηλούται πάσα Οντότης εις την Αχανή Δημιουργίαν.

Αγάπην λαμβάνετε, Αγάπην δότε, ούτως εστέ Υιοί Θεού μεταφέροντες την Ουσίαν του Πατρός, την δυναμένην ίνα δημιουργή Ζωήν αφ’ Εαυτού Της.

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2020

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

(Βιβλίο: ΚΛΕΙΔΙΑ Κεφ. 17)

Η Νέα φάση εξέλιξης στην οποία εισέρχεται η ανθρω­πότητα, απαιτεί μία βαθύτερη επίγνωση της Δημιουργικής πορείας του ανθρώπου μέχρι σήμερα και της λειτουργικό­τητας των Θείων Νόμων, που οι εκάστοτε ανά τους αιώνες επιλογές ενεργοποίησαν.

Η Πορεία της Τελείωσης, που είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Νέας Εποχής και ορίζεται με τη Δεύτερη Πα­ρουσία του Λόγου μέσα στον Άνθρωπο, παρουσιάζεται με το Πρότυπο που φανερώνει ο Δάσκαλος Ιωάννης, το Πρότυπο του Θεούμενου Ανθρώπου που έρχεται να ολοκληρώσει με τη Διδασκαλία, το Έργο και τη Θυσία Του την αποκατάσταση της Ιδέας - Άνθρωπος, με την ανύψω­ση κάθε εκδήλωσής του στην Τελειότητα του Ενός Εαυτού Ανθρώπου, του Ανθρώπου - Ιδέα μέσα στην Άπειρη Βασιλεία του Λόγου Θεού.

Μέχρι τώρα παρουσίασα τον Ιωάννη σαν Σύμβολο της Πρώτης Παρουσίας, σύμβολο Μετάνοιας και στάδιο προετοιμασίας για την εμφάνιση της Πνευματικής Συνείδησης μέσα στο ένδον κάθε υπόστασης που η εξέλιξή της διαμέσου των αιώνων τη φέρνει στο Πλήρωμα του Χρόνου, σ’ αυτό το σημείο της εξελικτικής της Πορείας, σημείο απ’ το οποίο αναπόφευκτα κάθε υπόσταση περνά, γιατί αποτελεί σταθμό στην Πορεία του Ανθρώπου, που συντελεί στην κάθαρση και την αποκατάσταση κάθε εκπόρευσής του, που πρέπει να συντελεστεί διαχρονικά για να εισέλθει στην ευθεία της Τελείωσης, η οποία ορίζεται με την Παρουσία της Πνευματικής Συνείδησης, την Πα­ρουσία του Τέλειου Ανθρώπου, του Ανθρώπου - Θεού, που είναι καθ’ όλα όμοιος με τη Γενεσιουργό Αρχή Του.

Αυτή ακριβώς η εξέλιξη κάθε υπόστασης είναι που ορίζει τον τρόπο της εμφάνισης του Δάσκαλου Ιωάν­νη σε κάθε μαθητή και ακόλουθο, στους οποίους ο Ιωάν­νης παρουσιάζεται προσιτός, ώστε να γίνεται κατανοητός από κάθε βαθμίδα εξέλιξης, που είναι οπωσδήποτε δια­φορετική σε κάθε μαθητή.

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΚΑΤΑΔΕΚΤΙΚΟΣ ΘΕΟΣ

(Βιβλίο: ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ Κεφ. 16)

Ποιος Είμαι Εγώ που τόσον καιρό βρίσκομαι ανάμεσά σας και δεν Με αναγνωρίζετε; Ποιος Είμαι Εγώ που σας διδάσκω με τόση Αγάπη την Αγάπη και σας καλώ να γίνε­τε η ίδια η Αγάπη; Ποιος Είμαι Εγώ που σας έχω ανοίξει τους κρουνούς της Αληθείας εντός σας; Εγώ Ειμί ο Διδά­σκαλος Λόγος Χριστός, ο Εμπνέων και Καθοδηγών, ο Νουθετών και Διδάσκων τα Ρήματα της Αληθείας της ρέουσας αενάως από τα Βάθη της Δημιουργίας Μου.

Εκ του Πατρός λαλώ προς πάντας υμάς, ίνα καταδεί­ξω την Αλήθειάν Μου και εκπαιδεύσω υμάς, διά να καταστήτε ταυτόσημοι μετ’ Εμού, φίλοι και Αδελφοί, ενωμένοι αρρήκτως μετά της Πατρικής Εξουσίας.

Εγώ λαλώ προς υμάς και σας καλώ όπως Με εκδηλώ­σετε και φανερώσετε τα Θεία Σπέρματά Μου εντός σας καγώ θέλω φανερώσει υμάς Ενώπιον του Πατρός Μου και δοξάσει υμάς, ίνα καταστήτε Θεοί εν Θεώ και Δημιουρ­γοί Λόγοι - Υιοί - Χριστοί.

Απευθύνω Κλήσιν προς πάντας υμάς δι’ Έργον. Κα­λώ εργάτας αξίους και μη, Υπευθύνους και ανευθύνους, μικρούς και μεγάλους, ίνα καταδείξουν το Θέλημα του Πα­τρός Μου, όσον το εννοούν εντός των.

Καλώ Υιούς και θυγατέρες, Μητέρες και Διδασκάλους, Μαθητές και Ακολούθους, και απευθύνω την Κλήσιν προς πάντας όσους έλαβον γνώσιν του Έργου της Δευτέρας Μου Παρουσίας, ίνα δοκιμαστούν και δώσουν λόγον των έργων των, σύμφωνα με τας νουθεσίας που έλαβον παρ’ Εμού. Ήγγικεν γαρ η ώρα που εις έκαστος εξ υμών θέλει αποδώσει το Έργον το οποίον του ανέθεσα να φέρη εις πέρας.

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2020

ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ

(Βιβλίο: ΚΛΕΙΔΙΑ Κεφ. 15)

Η φωνή του πύρινη και βροντώδης, βασάνιζε τις βεβαρυμμένες συνειδήσεις, όσο κι ο καυτός αέρας της ερή­μου, που ’κοβε την ανάσα στους ταξιδιώτες και η όψη του, δοκιμασμένη από τον ασκητισμό, προκαλούσε το ίδιο δέος με την αφιλόξενη θέα των καυτών βράχων και των αμμόλοφων της γης που τον μεγάλωσε, ενώ το βλέμμα του διαπεραστικό και οξύ, έφερνε τον πανικό που νιώθει κανείς όταν ένας αϊτός πετά παρακολουθώντας τον πάνω απ’ το κεφάλι του.

Μέσ’ απ’ την έρημο η βροντερή φωνή του ταξίδεψε στον Ιορδάνη κι από τον ποταμό ξέσπασε ορμητική καται­γίδα μες στις καρδιές των ανθρώπων για να χαράξει με ανεξίτηλα γράμματα μέσα στη μνήμη τους το Άχρονο Μήνυμα της Έλευσης του Λόγου. «Μετανοείτε- ήγγικεν γαρ η Βασιλεία των Ουρανών».

Ήταν άγιος ή μήπως κάτι περισσότερο; Ναι! Αυτός ο αϊτός της ερήμου ήταν ο Άνθρωπος του Θεού, ήταν ο Άγγελος της Έλευσης του Λόγου, εκείνος που ήλθε «εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού» για ν’ ανοίξει το δρόμο μπροστά Του. Αυτός ήταν ο Ηλίας - Ιωάννης, ο Πρό­δρομος του σαρκωθέντος Λόγου. Ο Βαπτιστής.

Βάπτισε τον ίδιο το Θεό. Θα μπορούσε να είναι τυ­χαίος; Σαφώς όχι. Όμως δεν είναι μονάχα αυτό που αποδεικνύει την ιδιαιτερότητα της Παρουσίας του. Γιος του γέροντος ιερέα Ζαχαρία και της στείρας συζύγου του Ελι­σάβετ, συγγενούς της Θεοτόκου Μαρίας, ήταν τέκνο Επαγ­γελίας, δηλαδή προαναγγέλθηκε η Έλευση και το Όνο­μά του από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στον Ζαχαρία, την ώρα που εκείνος λειτουργούσε μέσα στο ιερό.

Ήλθε πριν από το Λόγο για να Τον υποδεχθεί. Γεννή­θηκε πριν απ’ Αυτόν για ν’ ανοίξει την οδό μπροστά Του. Ήλθε για να εκπροσωπήσει τον Άνθρωπο στην Παρουσία του Λόγου, τον Άνθρωπο, που ανελιγμένος στις υψηλότε­ρες βαθμίδες της διανοητικής αντίληψης της Αλήθειας, αναμένει την Έλευση του Πνεύματος και προετοιμάζει το δρόμο Του δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τον ερ­χομό Του.

Ασκητής, από τα παιδικά του χρόνια «ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι» (Λουκ. Α', 80) έως την ημέρα που ήλθε το Πλήρωμα του Χρόνου ν’ αναδειχθεί προς το Ισρα­ήλ και ν’ αρχίσει να κηρύττει. Ποιος μπορούσε τότε, αλ­λά και σήμερα, να τον ελέγξει γι’ αμαρτία;

Παιδί της φύσης και της ερήμου δεν γνώρισε άλλη γυ­ναίκα εκτός από τη Μητέρα Του. Ήταν Τέλειος, κι όμως δεν μπόρεσε ν’ αντιπροσωπεύσει το Θεό. Σε τι υπελείπετο η Τελειότητά Του;

Εδώ η διάνοια σηκώνει τα χέρια. Αδυνατεί να εξηγή­σει, αδυνατεί να χωρέσει, αδυνατεί να συλλάβει, γιατί ο Ιωάννης, η Ζωή και το Έργο Του είναι αναπόσπαστα τμήματα του Θείου Σχεδίου και μόνο το Πνεύμα του Θεού κατέχει την Αλήθεια, που σήμερα αποκαλύπτει και φανερώνει τόσο για τον ίδιο τον Ιωάννη όσο και για ό,τι ο Ιωάννης συμβολίζει. Έτσι ο Ιωάννης είναι το Κλειδί, είναι ο Άνθρωπος που έρχεται μαζί με το Λόγο, ενωμένος μ’ Αυτόν, ν’ αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη. «Ούτω γαρ πρέπον εστίν ημίν πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην».

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

(Βιβλίο: ΚΛΕΙΔΙΑ Κεφ. 16)

Το Άχρονο και το Άχωρο της Ύπαρξης του Θεού δεν έχει όρια, πλαίσια ή περιορισμούς. Βρίσκεται σε μια συνεχή και αέναη ταύτιση της Κίνησης και της Ακινη­σίας, που μόνο η Τέλεια Ουδετερότητα της Τρισυπόστατης Θεότητας μπορεί να μορφώσει. Μέσα στην Τέλεια Ουδετε­ρότητα της Άπειρης Θείας Ύπαρξης υπάρχουν τα πάντα σε Μορφή και Άμορφο, Εκδήλωση και Ανεκδήλωτο. Παλμοδονούνται το καθένα στο επίπεδο της εξέλιξης και εκλέπτυνσής τους, φαινομενικά διαχωρισμένα σε επίπεδα ύπαρξης, χωρίς όμως να διασπούν την Ταύτιση, Αρμονία και Ενότητα της Θείας Ουδετερότητας που τα συνέχει, τα περιέχει και τα ωθεί να αποδεσμευθούν από τη μερική τους παλμοδόνηση και να εισέλθουν στην Ολό­τητα του Δημιουργικού Ήχου του Λόγου. Αυτή η αέναη λειτουργία, που συντελείται από την Ολότητα της Ουδε­τερότητας προς τη μερικότητα, που με την τάση της να προσκολλάται σε έναν ή περισσότερους παλμούς, να τους απομονώνει και να τους θεωρεί Ολότητα, διαταράσσει την Αρμονία, ονομάζεται από τον Άνθρωπο Θείο Σχέδιο.

Επομένως γίνεται φανερό ότι το Θείο Σχέδιο και οι Νόμοι πάνω στους οποίους εκδηλώνεται και κινείται, δεν εντάσσονται στο χωρόχρονο, γιατί είναι η ίδια η Πνοή και η Ανάσα της εκδηλωμένης Δημιουργίας που ρέει με την Ουδέτερη Θεία Ροή και τείνει να συνταυτίσει απόλυτα καθετί με τον Άπειρο Θεό Λόγο, μετουσιώνοντάς το, ώστε καμιά επίπτωση δυσαρμονίας να μη σκιάζει τους φω­τεινούς παλμούς του. Επίσης δύνανται να προσαρμοσθούν στις ανάγκες της οποιοσδήποτε μερικότητας, χω­ρίς να χάσουν την Τέλεια δομή τους, την Ανεξάντλητη Αλήθεια τους, την Ανυπέρβλητη και Αναλλοίωτη Ουσία τους και τη Θεία καταλυτική λειτουργικότητα και δράση της Αγάπης, της Μετουσίωσης και της Ενοποίησης.

Ο πλανήτης γη και ο Άνθρωπος, που πάνω σ’ αυτόν κατοικεί, έχουν προσαρμοστεί σε μια μερική σύνθεση παλμών του Θείου Είναι και μέσα σ’ αυτούς λειτουρ­γούν διαμορφώνοντας ένα επίπεδο ύπαρξης περι­ορισμένο, που δεν ανταποκρίνεται όμως στην Αληθινή, Μοναδική Ύπαρξη. Επειδή όμως ο Άνθρωπος είναι ο ακρογωνιαίος λίθος ολόκληρης της εκδηλωμένης Δημιουρ­γίας, που θα την οδηγήσει στην ταύτισή της με το Άμορφο με απόλυτη αρμονία και στην παντόχρονη και παντόχωρη παλμοδόνησή της, έλκει, είτε το γνωρίζει είτε το αγνοεί, το Θείο Σχέδιο και τους Νόμους με τρόπο τέτοιο, ώστε όσο το δυνατόν γρηγορότερα να αποκτήσει επίγνωση της πλάνης του, να τη μετουσιώσει και να ενδυθεί την Αλή­θεια, το Λόγο, καθιστώντας κάθε υλικά εκδηλωμένο φορέα λόγο Χριστό, ενωμένο με τον Ένα Λόγο και κάθε υλική έκφραση Ουσία Ενότητας και Αγάπης. Γι’ αυτό και ο πλα­νήτης γη είναι ένας πλανήτης εκπαίδευσης, πάνω στον οποίο ο Άνθρωπος διδάσκεται για ν’ αποκτήσει επί­γνωση της Ολότητάς του, της Μοναδικής του Ύπαρξης, να αποδεσμευθεί από τα δεσμά της πλάνης που ο ίδιος δημιούργησε από λανθασμένη κατανόηση και επι­λογή χρήσης της Δύναμης και της Ουσίας που μέσα του εμπεριείχετο και να γίνει Θεός, όπως ήταν την Άχρονη στιγμή της πρώτης Δημιουργικής του έκρηξης, που Λόγος από το Λόγο απέρρευσε, για να εκδηλώσει τη Δημιουργία Του. Μόνο που τώρα η έντονη ανελευθερία της διττότητας θα τον ταυτίζει με την ελευθερία της Ενότητας θυμίζοντάς του την έλλειψη Ζωής των διαχωρισμών και την Τέ­λεια Ζωή της Ενοποιημένης, Τρισυπόστατης και Ομοούσιας Θεότητας, που Ένα μαζί Της θα είναι.

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2020

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

(Βιβλίο: ΚΛΕΙΔΙΑ)

Αδελφέ μου, αυτό που κρατάς στα χέρια σου δεν είναι απλά ένα βιβλίο που περιέχει συλλήψεις ιδεών, γνώμες, πεποιθήσεις ή προσωπικά «πιστεύω», ούτε ένα βιβλίο που περιέχει την Αλήθεια του Θεού, όπως εγώ την κατανό­ησα, αλλά ένα βιβλίο που πάλλεται και δονείται μέσα στον Ανυπέρβλητο Κραδασμό της Θείας Ουσίας του Πνεύματος, της Αλήθειας του Θεού, έτσι όπως ο Ίδιος ο Θεός την παρέχει στον Άνθρωπο.

Επί σειρά πολλών ετών αγωνίστηκα να την προσφέ­ρω και να τη διαδώσω με κάθε τρόπο στον Άνθρωπο που διψά και αγωνιά αναζητώντας τη Μία και Μοναδική Αλή­θεια, το Λόγο του Θεού, αλλά και στον Άνθρωπο που αδιαφορεί, που αντιστέκεται και μάχεται με κάθε τρόπο τον Θείο του Εαυτό.

Προσπάθησα να ανυψώσω τον άνθρωπο χωρίς διά­κριση, τηρώντας πιστά όλες τις γνωστές Αρχές της Δι­δασκαλίας του Λόγου Χριστού της Πρώτης Παρουσίας, αλλά και τις άγνωστες που μέχρι σήμερα παρέμειναν καλυμμένες και αποκαλύπτονται στη Δεύτερη Παρου­σία Του, δίνοντας σ’ αυτήν την Υπερτέλεια και Άφθαστη Διδασκαλία της Αγάπης την πραγματική Της Διάστα­ση, που δεν έχει όρια γιατί είναι άπειρη, τόσο άπειρη που όσο κι αν εμβαθύνει ο άνθρωπος δεν θα ττάψει ποτέ να βρίσκεται στην Αρχή της κατανόησής Της.

Σ’ αυτό το βιβλίο παρουσιάζω μερικές από τις φαινο­μενικά γνωστές Αρχές της Διδασκαλίας, αποκαλύπτον­τας με τη Θεία Έμπνευση του Λόγου σύμβολα και έννοιες ασύλληπτες για τον κοινό ανθρώπινο νου, που φανερώ­νουν την άγνωστη μέχρι σήμερα λειτουργικότητα του Εαυτού, την αλληλουχία των Θείων Νόμων που ο Χρι­στός Λόγος παρουσίασε με κάθε τρόπο, ώστε να είναι Προσιτός για την αντίληψη των ανθρώπων της εποχής Του.

Οι Διδασκαλίες στις οποίες θα έχεις την ευκαιρία να εμβαθύνεις μελετώντας, είναι Τέλειες, γιατί δεν περιέχουν στοιχεία ανθρώπινης γνώσης, δεν περιέχουν έννοιες που να μπορεί ο ανθρώπινος νους να συλλάβει, αν το Πνεύμα της Αλήθειας δεν μένει σ’ αυτόν. Είναι άπειρες, τό­σο άπειρες όσο κι εσύ, και θα τις κατανοείς τόσο, όσο ανα­γνωρίζεις την απειρότητα μέσα σου.

Γί αυτό, μη βιαστείς ν’ απορρίψεις κάτι που σήμερα δεν μπορείς να κατανοήσεις, γιατί ίσως αργότερα, απο­κτώντας μια νέα ευρύτητα στο νου σου, θα μπορέσεις ν’ αντιληφθείς και να βιώσεις την Αλήθεια που ο Θείος Λό­γος σού παρέχει.

Όταν όμως νιώσεις το Είναι σου να πάλλεται και την Κατάφαση του Εαυτού σου να σε πλημμυρίζει καθώς θα αναρριχάσαι προς τον Ασύλληπτο και Υπερτέλειο Δημι­ουργό, μέσα από τις Θείες Του Αποκαλύψεις, όταν ανα­γνωρίσεις το Θείο Έργο να εκτυλίσσεται μέσα σου, τότε προσπάθησε να διαδώσεις αυτό το βιβλίο και σ’ άλ­λους ανθρώπους που διψούν για την Αλήθεια και με αγωνία αναζητούν το Δρόμο που οδηγεί στην Από­λυτη Ενότητα με το Θείο, στην Ταύτιση με τον Μοναδι­κό και Ακατάληπτο Δημιουργό Λόγο.