Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Υπάρχουν και εκείνοι που γνωρίζουν ότι μετά την καθήλωση στον Γολγοθά έρχεται η Ανάσταση.
Η Σταύρωση συνδέεται με την κατάργηση του ψεύδους και αυτό το βαθύτερο ψεύδος προς τον εαυτό μας είναι ο σταυρός που κουβαλάμε ατομικά και συλλογικά, είτε δημιουργήσαμε αυτό το ψεύδος συνειδητά είτε το αποδεχθήκαμε παθητικά. Υπάρχει βέβαια και η σταύρωση των ληστών που διεξάγεται ταυτόχρονα, του ενός που μετανοεί και του άλλου που συνεχίζει να βρίζει και να αμφιβάλει σε μια ταλαιπωρία μέχρι το επέκεινα. Ο αληθινός σταυρωμένος καλείται να συλλέξει τα κομμάτια του εαυτού του και να τα ενώσει πλέον με άξονα το Θείο Νόμο.
Ο Σταυρός δεν είναι μόνο το προτελευταίο σκαλοπάτι της πορείας ατόμων αλλά και συλλογικοτήτων όπως τα έθνη και έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την αίσθηση της εγκατάλειψης από τον άγγελο προστάτη. Ποια είναι όμως η απαραίτητη συνθήκη και προϋπόθεση και η κατ’ ουσίαν αξία της θυσίας; Ότι δεν το κάνεις για τον εαυτό σου αλλά για τον πλησίον.
Η Σταύρωση ως ψυχολογική διαδικασία ισοδυναμεί με την ανάδυση της ξεχασμένης μνήμης του θεού μέσα στον άνθρωπο. Στο φυσικό επίπεδο υπάρχει πόνος, στο νοητικό επίπεδο κατανόηση και στο πνευματικό ελευθερία. Ενώ η ψυχή, κολυμπάει στα κύματα της αβεβαιότητας που την απογυμνώνουν από τα κουρέλια της αυταπάτης, της ματαιοδοξίας και της διαφθοράς. Ποιοι είναι αυτοί που θα αποκαθηλώσουν το σταυρωμένο σώμα της Ελλάδας, θα το αλείψουν με σμύρνα και αλόη αφού το πλύνουν; Και ποιοι θα βάλουν μύρο και θα το τυλίξουν με λινό σεντόνι; Είναι εκείνοι που γνωρίζουν πού είναι ο τάφος. Και ο τάφος βρίσκεται στην παλιά προσωπικότητα των Ελλήνων που αποσυντίθεται. Γιατί είναι υλική η φύση της και φθαρτή. Και αυτή η παλιά προσωπικότητα περιλαμβάνει τα στοιχεία της παρακμής, π.Χ. όσο και μ.Χ. δηλαδή το σημείο πόλωσης των Ελληνοκεντρικών και Χριστοκεντρικών Ελλήνων και ουσιαστικά το εθνικό ελάττωμα που κυριαρχεί των αρετών.
Ο άνθρωπος είναι ο θεός που πεθαίνει κάθε μέρα, ζώντας την τραγική ειρωνεία της άγνοιάς του, για όσα προκαλούν εκείνα που σκέφτεται, που αισθάνεται, λέει και πράττει, όσο            και για εκείνα που τρώει, πίνει, αναπνέει ή ψεκάζεται.