Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ



Σε τι αναφερόμαστε όταν λέμε Εσωτερικό; Με ποιά λέξη θα περιγράφαμε την επικοινωνία με την αληθή Ουσία εντός μας; Την Πηγή εκπόρευσης Θείας Συνείδησης, διαχεόμενη ως Έννοιες, Ιδέες, Λέξεις. Πολλές φορές, χωρίς πάντα να είναι ξεκάθαρο εάν πρόκειται για πλάνη ή δόλο ή και τα δύο μαζί, πνευματικές έννοιες υποβιβάζονται από τη δυναμική της αρχικής έμπνευσης, τη δύναμη της ορθής υλοποίησης, γιατί καθώς διέρχονται με καθοδική πόλωση εντός της ανθρώπινης υπόστασης με σκοπό τη μορφοποίηση, χρωματίζονται και από τα προσωπικά φίλτρα του λήπτη. Χρειάζεται μεταλλαγή. Αυτή ξεκινάει με την μετατόπιση του νου από ατελείς περιορισμένες ιδέες, σε ιδέες Θείας Απειρότητας, δηλαδή την κατάσταση που συμβολίζει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής (σ. 341 ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ 01).
Η αληθής κατανόηση και ανάληψη αυτής της ευθύνης φανερώνει το κατά πόσο μια υπόσταση έχει συλλάβει και αγκαλιάσει την ιδέα ότι όλοι είμαστε ένα και το Έργο που καλείται να αναλάβει και να ολοκληρώσει.
Τι συμβαίνει όμως, όταν πρόκειται για διδασκαλίες προερχόμενες εκ του Λόγου απ’ όποια έκφανσή Του κι αν εκπορεύονται; Η ευθύνη μιας λανθασμένης καθοδήγησης ψυχών και ο  αποπροσανατολισμός του κόσμου των ιδεών όπου αυτό επισυμβαίνει, είναι ακριβώς αυτό που έχουμε να αποκαταστήσουμε. Έτσι, κάποιες έννοιες καθώς μεταφέρονται από ένα σύστημα σκέψης σ’ ένα άλλο ή μεταφράζονται σε μια άλλη γλώσσα, οφείλουν να προσεγγίζονται με σεβασμό προς τις υποστάσεις που ζουν και λειτουργούν μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, με τις δικές του σταθερές. Την ίδια στιγμή η θέση μας οφείλει να είναι ξεκάθαρη χωρίς να ανέχεται συμβιβασμούς, ακόμα και αν αυτό απαιτεί επίπονη εργασία, τη δημιουργία νέων συνάψεων-εννοιών μέσα στον ανθρώπινο νου και στη διάνοια ακόμη. Δεν επιθυμούμε απλά την μετάφραση, μα να μετεγγράψουμε, να τις καταστήσουμε ζωντανές και παλλόμενες μέσα στο σύστημα ζωής κάθε ανθρώπου, να μεταφέρεται η αλήθεια, κάθε φορά, με τα λόγια που χρειάζεται. Αυτά τα πλαίσια σταθερών-αναφορών μέσα στα οποία γεννιόμαστε και εξελισσόμαστε ως ανθρώπινες μονάδες είναι και οι περιορισμοί που βιώνουμε σε παγκόσμια κλίμακα. Είναι οι περιορισμοί της υλικής συνείδησης που αναγνωρίζει μόνο μορφές και αποτελέσματα χωρίς να μπορεί να δει αυτό που γεννά και ζωοποιεί τις μορφές αυτές και τα αίτια που οδηγούν στα φαινόμενα, παραποιώντας την αλήθεια δημιουργώντας συγγενής ιδέες επιφέροντας σύγχυση και αταξία. Άρα, η μετεγγραφή αυτών των εννοιών οφείλει να εμπνέεται και να καθοδηγείται από το Άγιο Πνεύμα και ειδικότερα από το χάρισμα της γλωσσολαλιάς.
Ο Δυτικός κόσμος δέχθηκε ένα κύμα γνώσης περί της εσώτερης φύσης και σύστασης του ανθρώπου στις αρχές του 20ου αιώνα και στα αποτελέσματα αυτής της επαφής θα συναντήσουμε και μια απέραντη ποικιλία αντιλήψεων και υποθέσεων, παράγωγα κυρίως της διανοιακής επεξεργασίας και ερμηνείας, κάτι που μας είναι γνώριμο αν δούμε για λίγο τα αντίστοιχα αποτελέσματα της ερμηνείας των Διδασκαλιών του Χριστού στους 20 αιώνες που μεσολάβησαν έως σήμερα. Κάθε τι το εσωτερικό έλαβε άμεσα το χαρακτήρα του εσώτερου. Όμως, για τον πεπειραμένο ερευνητή ή τον γνωρίζοντα καλώς τον Ελληνικό τρόπο σκέψης, εσωτερικό δεν σημαίνει απαραίτητα και το εσώτερο, υπό την έννοια του αληθούς, ούτε το κρύφιο ή απόκρυφο, ή μυστικιστικό, ερμηνείες που αποδόθηκαν στη λέξη εσωτερικό (esoteric) στο δυτικό τρόπο σκέψης και με κάποιο τρόπο αντικατέστησαν (αν και όχι καθολικά) ακόμη και τον όρο occult, όρος που παραπέμπει σε βαρύτερες κραδαστικά καταστάσεις. Είναι χαρακτηριστικό της υλικής συνείδησης να αλλοιώνει τις πνευματικές αλήθειες με τρόπο που να ομοιάζει στην αλήθεια χωρίς να είναι και αποτελεί σημείο-δείκτη πνευματικής εξέλιξης, η ικανότητα μιας υπόστασης να διακρίνει το αληθές.
Το αληθώς εσώτερο, Είναι, και απαντάται σε «χώρο», «χρόνο» και «μορφή» μη αντιληπτά, δηλαδή μη δυνάμενα να καταγραφούν από υλικά αισθητήρια, είναι η πνευματική συνείδηση που δύναται να εισέλθει εντός του αχειροποίητου ναού της ύπαρξης και κοινωνήσει τον αληθή εσώτερο εαυτό, Χριστό. Η δεν γνωρίζετε εαυτούς ότι ο Ιησούς Χριστός είναι εν υμίν; εκτός εάν ήσθε αδόκιμοι κατά τι (προς Β΄Κορ. 13:5). Ο εσωτερικός Χριστιανισμός, δεν είναι ούτε αποκρυφιστικός ούτε μυστικιστικός. Είναι η επιστήμη της τέχνης να ζεις που εμπνέεται και έχει θέληση, πυξίδα και στόχο την Αγάπη. Τι νόημα θα είχε να βαπτιστούν όλοι χριστιανοί, χωρίς να ζουν στην Αγάπη; Ο σκοταδισμός και η τρομοκρατία της Ιεράς εξέτασης, δεν κατάφερε να σβήσει το φως της Αγάπης και της Αλήθειας που φέρνει χαρά και πληρότητα. Αυτό το βίωμα που διαχύθηκε από τους πρώτους Χριστιανούς, προ και μετά Χριστό, μετέφερε και μια εσωτερική παράδοση και διδασκαλία που διαμορφώθηκε τελικά σε αυτό που ονομάζουμε Εσωτερικό Χριστιανισμό και δεν πρεσβεύει μια νέα θρησκεία, αλλά αυτό που υπήρχε από πάντα και αποτελεί παγκόσμιο βίωμα χωρίς να περιορίζεται από χώρους, χρόνους και μορφές. Θα μπορούσαμε να πούμε πώς είναι η διαχρονική Θρησκεία του Πνεύματος. Αποτελεί περισσότερο τρόπο σκέπτεσθαι και ζωής που βιώνεται από την εξελισσόμενη συνείδηση του Ανθρώπου, παρά ιδεολογία ή κοσμοθεωρία. (σ. 263 ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ)
Για παράδειγμα, ο όρος “inner” δονητικά άρα και εννοιολογικά, βρίσκεται πλησιέστερα στον όρο «ένδον» όπου «Χριστός ζη εν εμοί» (προς Γαλάτες 2:20) εκεί που θα «μορφωθή ο Χριστός εν υμίν»·. Αυτή είναι η αληθής έννοια του Εσωτερικού που δεν δύναται να περιγραφεί με τον όρο Esoteric, ο οποίος έχει γενικά κακοποιηθεί από την λανθασμένη χρήση του. Κατ’ επέκταση το Inner Christianity, αντί του Esoteric Christianity, εκτιμάται ως καταλληλότερος όρος για να μετεγγραφεί στη συνείδηση του Δυτικού (αγγλόφωνου) πολιτισμού (και όχι μόνο), το προς κατανόηση μήνυμα του Έργου, του Εσωτερικού Χριστιανισμού που παρέδωσε σε μας, ως Συνεχιστές, αυτήν την Εποχή, ο Πρωτοπόρος Δάσκαλος Ιωάννης, Διονύσης Δώριζας.

Πηγές: Γιώργου Κλειδαρά, Καινή Διαθήκη.
Σ. 341    ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ 01
Ο εσωτερικός χριστιανισμός είναι ο μυητικός δρόμος όλων των εποχών. Η γέννηση του Χριστού στο σταυρό της καρδιάς συνδέεται με η βάπτιση στον Ιορδάνη της ανοδικής ροής φωτός. Η στράτευση των 12 μαθητών των εγκεφαλικών νεύρων, για την εκφορά του θείου Λόγου καταλήγει στη σταύρωση του κατώτερου εγώ, στον Γολγοθά τον τόπο του κρανίου. Η κάθοδος μέσω της δεξιάς χορδής του συμπαθητικού στο τάφο-Άδη, του ιερού της λεκάνης λειτουργεί τον αποκαθαρμό του, και οδηγεί στην απαλλαγή από τις χρεοφειλές. Έπειτα έρχεται η Ανάσταση και η Ανάληψη στη πύλη της Βασιλείας των Ουρανών, δηλαδή της επίφυσης, από την οποία θα επανέλθει ο Παράκλητος. Όλη αυτή η διαδρομή υποδηλώνει τη δυνατότητα της μεταμόρφωσης του ασυνείδητου ανθρώπου σε Άνθρωπο-Λόγο, καθώς κατανοεί την περιοδικότητα της Θείας Εκδήλωσης στην ιστορία αλλά και εντός του και γίνεται φορέας της Αλήθειας του Λόγου Θεού που τον πλημμυρίζει. Αυτή η μεταλλαγή ξεκινάει με την μετατόπιση του νου του από ατελείς περιορισμένες ιδέες, σε ιδέες Θείας Απειρότητας, δηλαδή την κατάσταση που συμβολίζει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Όλη η πορεία του Θείου Δράματος συμβαίνει εσωτερικά σε όλα τα επίπεδα με αποτέλεσμα να ουδετεροποιείται η Ροή Φωτός μέσα στην υπόσταση. Η ερμητική ράβδος ολοκληρώνεται εσωτερικά και το σύμβολο του οφιοειδούς πυρός, από σύμβολο πτώσης καθίσταται Ανάσταση. Έτσι ο εσωτερικός Σατανάς πεθαίνει και φανερώνεται ο Θεός Αναστάς.
Σ. 263    ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ
25. ΧΡΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΘΕΩΣΗ
«Όλοι, αργά ή γρήγορα, τον ίδιο δρόμο θ’ ακολουθήσουμε»
Όμηρος
Ο αληθινός Χριστιανισμός, (ο εσωτερικός Χριστιανισμός κι όχι αυτή η αιματοβαμμένη αγέλη εκκλησιών της τυφλής πίστης και του φανατισμού, που διαστρέβλωσαν την Διδασκαλία του Λόγου Χριστού και Τον έφεραν στα μέτρα τους), δεν είναι μία ακόμα θρησκεία, αλλά…

Δεν υπάρχουν σχόλια: