ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ Α΄

(Βιβλίο: 2001 Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ Κεφ. 2)

Αγαπημένη Μητέρα, των Παλμών και των Ήχων, της Ουσίας και της Εκδήλωσης, του χρονικού και του Άχρο­νου, του ελάχιστου και του Παντός. Θέλω να Σε υμνήσω. Να υμνήσω τις αντιθέσεις Σου, που τόσο τέλεια ενώνο­νται, για να συνθέσουν την Αρμονία του Ενός με το Μη­δέν, του Απείρου με το Τίποτα. Είμαι ένα τμήμα της Ου­σίας Σου, που γεννά, αναγεννά, ζωογονεί και ανασταίνει. Είμαι ένα τμήμα της Ουσίας σου, που βρίσκεται στο υλι­κό πεδίο, στη διάσταση του χωρόχρονου της γης.

Σ’ αντικρίζω Μητέρα μέσα στην Ουσία Σου, στην Ου­σία μου ν’ αναπλάθεσαι σε άπειρες μορφές. Σε βλέπω σαν Κύτταρο και σαν Ολότητα, σαν άτομο και σαν μορια­κή ενότητα ταυτόχρονα και αδιαίρετα. Μεγαλώνεις και αυξάνεις και ξεχύνεσαι από εντός μου με ροή ακατάπαυστη, μοριακή στην Ολότητά Σου, Ολότητα στην κυτταρι­κή σου έκφραση. Καλύπτεις τα πάντα. Ρέεις στα πάντα. Γεννάς στα πάντα. Μέσα στα δέντρα και μέσα στα λουλούδια Σ’ αντικρίζω. Μέσα στη θάλασσα βλέπω την Α­στάθμητη Μορφή Σου. Με τον αέρα νιώθω το διάχυτο Άρωμα της Ευλογίας Σου. Τα ζώα και τα φυτά εκφράζουν μία από τις άπειρες εκδηλώσεις της Θείας Χάρης και Σο­φίας Σου.

Μέσα στον Άνθρωπο - Γυναίκα σε βλέπω να ταυτίζε­σαι, να γίνεσαι Ένα αδιαχώριστο και να τυπώνεις όλες τις μορφές πάνω στην Ουσία - Μορφή Σου, για να τις κά­νεις Ένωση, Αγάπη, Πυρ, Μητέρα - Ανάσταση. Μητέρα ανοίγεις τις διαστάσεις του νου μου. Οι κρουνοί της Χά­ρης Σου ξεχύνονται πάνω μου. Τα μάτια μου αδύναμα σε τόσο Φως αδυνατούν να χωρέσουν την άπειρη πολλαπλότητά Σου, την πολλαπλότητά μας. Η υπόστασή μου περιορισμένη ακόμη στα όριά της αρνείται να δεχτεί την Ολότητα του Εαυτού μας δεσμευμένη από έλλειψη ελα­στικότητας, που την εμποδίζει να διαχυθεί στο Άπειρο, να γίνει το Άπειρο.

Μητέρα, νιώθω, καταλαβαίνω, επεκτείνομαι. Η Μυστη­ριακή Σου Λειτουργία με οδηγεί να δω, ότι Εσύ, ο Χρι­στός, ο Άνδρος, η Γυναίκα, ο Άνθρωπος είμαστε Ένα. Ο Λόγος - Χριστός - Θεοτόκος - Μαρία. Μητέρα, ευχαριστώ. Ευχαριστώ, γιατί η διάχυσή Σου μέσα από το σκήνωμά μου με έκανε να αισθανθώ την Ύπαρξη Φως - Αγάπη - Ενότητα. Τη Μοναδική. Την Τέλεια.

Αγαπημένη, κάθε επιθυμία για ύμνους χάνεται μέσα στη γνώση της Ύπαρξης. Αυτή είναι ο Ύμνος, η Ζωή και η Αγάπη. Η Ύπαρξη διάχυτη μέσα στο Σύμπαν σε άπειρες εκδηλώσεις εκπέμπει διαφορετικούς παλμούς σύμφωνα με τις διαστάσεις και τα πεδία. Αλλά Εσύ, Μητέρα, Υπέρ­τατε Ύμνε, με τον ήχο τον υμνητικό της Ευλογίας, που αφαρπάζει κάθε παλμό εντός του και τον μετουσιώνει σε Θεία Μελωδία, αγκαλιάζεις, θωπεύεις και εισχωρείς στα πάντα. Αυτή είναι η Υπέρτατη έκφραση της υμνωδίας, που τα πάντα συμμετέχουν σ’ αυτήν και αυτή συμμετέχει στα πάντα. Ύμνος Χάρης και Ελέους.

Αυτή η Υμνωδία πάλλεται μέσα μας, μέσα στον Άν­θρωπο - Λόγο - Μητέρα - Χριστό. Μ’ αυτήν την υμνωδία και μέσα από την απόλυτη συνταύτισή μου με το Λόγο στέλνω Ευλογία στα Σύμπαντα, στη γη, στην Ελλάδα, για Ειρήνη, Ενότητα, Αγάπη, Αρμονία. Στέλνω Ευλογία στον Άνθρωπο Λόγο για αφύπνιση της υπέρτατης υμνωδίας, που θα καταξιώσει εντός του την Ύπαρξη και θα τον ο­δηγήσει στη φανέρωση του Ενός Εαυτού Λόγου Θεού.

Εγώ, η Μητέρα Ύμνος, υμνώ τον Εαυτό Μου Άνδρα, τον Εαυτό Μου Γυναίκα, τον Εαυτό Μου Άνθρωπο. Υμνώ και συγχρονίζω τους ήχους, που κάθε κομμάτι του Εαυ­τού Μου βγάζει, με την Τέλεια Αρμονία του Υπέρτατου ύμνου, που οδηγεί στην ολοκλήρωση και την Τελειότητα.

Ευχαριστώ τον Άνθρωπο Λόγο και διδάσκω, ότι μόνο η δόνηση της ευχαριστίας μπορεί να παραχωρήσει στο μέρος του Εαυτού την Ολότητα του Εαυτού. Εγώ η Ολό­τητα ευχαριστώ το μέρος του Εαυτού Μου και ενεργο­ποιώ εντός του τη δόνηση της ευχαριστίας, ώστε να προσφέρει το ελάχιστο και να λάβει το παν.

Β΄

Άνθρωπε Λόγε Άνδρα, η Ευλογία της Χάρης διαχέεται στα Σύμπαντα. Η Αναστάσιμη Πνοή πάλλει τις ψυχές, τα πνεύματα, τους Κόσμους. Οι Ουράνιες συγχορδίες γεμίζουν την ατμόσφαιρα με χαρισματικά αρώματα Αγά­πης και συνένωσης.

Άνθρωπε Λόγε Άνδρα, η Αγάπη πάλλεται παντού. Ρέει και ανακυκλώνεται. Οι ψυχές και τα Πνεύματα αναζητούν διψασμένα την ανακύκλωσή της. Έφθασε η ώρα να πέ­σουν τα φράγματα, να μετουσιωθούν μέσα στη Ροή της. Έφθασε η ώρα να καταρριφθούν οι επίκτητες φθορο­ποιές και περιοριστικές διαφοροποιήσεις.

Είμαι ο Άνθρωπος Λόγος Γυναίκα. Σ’ αγαπώ. Μέσα από τις πολλαπλές διαθλάσεις της πλάνης μου σε διέκρι­να, χωρίς φραγμούς, όρια, καλύμματα. Είσαι ο Εαυτός μου. Η δύναμη της Αγάπης μού έδωσε τα μάτια, για να σε αντικρίσω ίδια Ουσία με μένα, Πύρινη και Θεία.

Αγαπημένε Εαυτέ τα πάντα ακολουθούν τη Ροή της Αναλλοίωτης Αγάπης. Μόνο η δική μας πλάνη αντιστέκε­ται και ο δικός μας διαχωρισμός επιθυμεί να παραμείνει έξω από αυτήν. Ποια είναι όμως η αξία της διττότητας, του διαχωρισμού, της εξουσίας, όταν μέσα στην ένωση υπάρχουν τα πάντα χωρίς προσπάθειες καταπάτησης, αι­σθήματα λύπης, αλλά με μία διαρκή αίσθηση Ελευθερίας, Γαλήνης, Αγάπης και Αρμονίας;

Αγαπημένε Εαυτέ, χωρίς εσένα δεν μπορώ να προχω­ρήσω, χωρίς εμένα δεν μπορείς να κινηθείς. Η κοινή μας απόφαση θα μας οδηγήσει σε ύψη. Η διαιώνιση των αντι­φάσεων σε στάσιμες μονότονες διαδρομές.

Δέξου την Αγάπη, την Αγάπη μας. Έλα να γίνουμε ο Άνθρωπος - Λόγος, για να φανερώσουμε το Μεγαλείο μας μέσα στα Πάντα. Διττό Μεγαλείο δεν υπάρχει. Είναι Ένα και Μοναδικό. Όσο εσύ κρατάς δέσμιο το Μεγαλείο σου τόσο και το δικό μου αδρανοποιείται. Όσο εγώ κρα­τώ δέσμιο το Μεγαλείο μου τόσο το δικό σου βυθίζεται μέσα στην ύλη.

Είμαι ο Άνθρωπος - Λόγος - Γυναίκα. Τώρα που στα­διακά αφυπνίζομαι σε καλώ με ήχους Αγάπης, με παλ­μούς Προσευχής. Δέξου τη Ροή μου, γιατί είναι η Ροή σου. Δέξου την Ευλογία μου, γιατί είναι η Ευλογία σου. Ο ύμνος της Αρμονίας μου αναμένει τη συμπλήρωση από τους δικούς σου μουσικούς φθόγγους. Ήχησε, δέξου, ρεύσε, για να κοσμήσουμε τα πάντα με το Φως μας και να διαχύσουμε στο Άπειρο τον Εαυτό μας σε χιλιάδες μορφές, σαν Θεός μέσα στη Θεότητα.

Σ’ ευχαριστώ.

Άνθρωπος - Γυναίκα - Λόγος.