ΘΥΣΙΑΖΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

(Βιβλίο: 2001 Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ Κεφ. 4)

Είμαι ο Λόγος, ο Μοναδικός, ο Αυθύπαρκτος. Είσαι ο Άνθρωπος. Ο Άνθρωπος - Ένωση, Φως, Αγάπη, Ταύτιση και διάχυση εντός Μου, μα και στους Κόσμους. Ποιες αποστάσεις υπάρχουν ανάμεσα σε σένα και σε Μένα; Ποια διαστήματα μας χωρίζουν, όταν αγκαλιασμένοι συ­νυπάρχουμε μέσα στην Ύπαρξη, μέσα στην Αέναη ανα­κύκλωση της Δημιουργίας; Όταν η ανάσα της Ζωής δια­περνά στους ίδιους παλμούς τον ενωμένο Εαυτό μας; Γιατί Ένας Εαυτός υπάρχει, Αδιάσπαστος και Αδιαίρετος μέσα στους Κόσμους.

Είμαστε, Είσαι, Είμαι ο Λόγος ο Ένας και Μοναδικός, που αναπλάθει τους Κόσμους σε Άχρονες στιγμές και διαχέει την Απειρότητα των Παλμών Του μέσα στα πάντα, για να τα καταστήσει το ίδιο Απειρόχρονα, το ίδιο διαχεόμενα μέσα στην αφθονία της Αρμονίας των Παλμών, των Ήχων, της Τελειότητας και του Φωτός.

Η Ύπαρξη η Μία, η Ενιαία και Αδιάφθορη, δημιουργεί τους Κόσμους. Η Ύπαρξη η Μία, που είσαι, αναπλάθει ολόκληρη τη Δημιουργία και δίνει παλμούς Ζωής, παλ­μούς Δύναμης μέσα στα πάντα. Αυτή η Ύπαρξη ενεργεί, αυτή η Ύπαρξη εξυψώνει, αυτή η Ύπαρξη διαμορφώνει τις καταστάσεις της εξέλιξης, τις καταστάσεις της Ταύτι­σης, τις καταστάσεις της πορείας προς την πλήρη ολο­κληρωτική συνένωση ολόκληρης της Δημιουργίας, προς την πλήρη ολοκληρωτική ροή της Προσφοράς και της Αγάπης.

Ο Εαυτός σου διαμορφώνει την εξέλιξη του Εαυτού. Του Εαυτού εκείνου που ηθελημένα αποσχίσθηκε, με σκοπό να μαθητεύσει στην Ένωση, με σκοπό ν’ αντλήσει από το διαχωρισμό όλες τις εμπειρίες και τις γνώσεις της Υπερτέλειας Ενότητας και να επιστρέφει, φλεγόμενο κομμάτι Απειρότητας Εαυτού, μέσα στην Ενότητα του Εαυτού.

Ο Εαυτός σου κατευθύνει τον Εαυτό σου. Τον εαυτό σου τον αποσχισμένο, που βρίσκεται μέσα στην πλάνη, την αναλήθεια, μέσα στα καλύμματα τα αλλεπάλληλα της ύλης και των βαρύτατων κραδασμών, για να τον διδάξει να ξεπεράσει τους κραδασμούς της βαριάς ύλης και να δυνηθεί να τους μετουσιώσει πάνω στο Ατέρμονο «Είναι» του, ώστε να ελέγχει τους κραδασμούς όλων των πεδίων και να τους συνέχει μέσα στην Απειρότητα του Παντός.

Ο Εαυτός σου μυσταγωγεί. Ο Εαυτός σου δέεται. Ο Εαυτός σου λειτουργεί. Ο Εαυτός σου κατήλθε και στην ύλη και θυσίασε το «Είναι» Του, για να μπορέσει να ξεφύγει από τα στάδια της ανακυκλούμενης πλάνης και να εισέλθει στην ανακύκλωση της πραγματικής Αληθινής Ύπαρξης, Αληθινής Ζωής.

Εγώ Είμαι ο Εαυτός σου. Η Υπέρτατη Δημιουργική Πνοή, που διέπει τα πάντα. Η Υπέρτατη Δημιουργική Δύ­ναμη, που σε συνέχει και σε κατευθύνει όλες τις ώρες, όλες τις στιγμές, μ’ όλους τους τρόπους, όπου κι αν βρί­σκεσαι, σ’ οποιαδήποτε πεδία, με όποιους τρόπους κι αν εκδηλώνεσαι, χαμηλούς ή υψηλούς.

Ο Εαυτός σου, που ενυπάρχει εντός σου, επικοινωνεί συνεχώς κι αδιαίρετα με την Πηγή της Ζωής, γιατί δεν υπάρχουν δύο εαυτοί ή περισσότεροι, αλλά Ένας και Μοναδικός. Ο Υπερούσιος Εαυτός Λόγος, ο Υπερούσιος Εαυτός Αγάπη, Φως, Προσφορά και Τελειότητα.

Σε διδάσκω, Εαυτέ, μέσα στην ανακύκλωση των αιώ­νων τον τρόπο, που θα καταργήσεις το χωρόχρονο, τον τρόπο που θα καταργήσεις τους διαχωρισμούς των πε­δίων, θα διασπάσεις όρια που δημιούργησες, για να επι­στρέφεις εντός Σου, Πύρινος και Φλεγόμενος. Για να ξαναβρείς την πραγματική σου Ύπαρξη μέσα στην Ενότητά σου, για να αισθανθείς την Αρμονία σου, τη Γαλήνη σου, το Φως σου.

Αγαπημένε Εαυτέ, διαμοιράζω το «Είναι» Μου και α­ναμένω την επιστροφή του διαμερισμένου «Είναι» σε Ε­νότητα εκ νέου μέσα στην Απειρότητά Μου. Διαμοιράζο­μαι Αέναα και εξακολουθητικά μέσα στους γήινους χρό­νους, για να μπορέσεις να κατανοήσεις την Ενότητά σου. Για να μπορέσεις να εισχωρήσεις στην Ενότητα - Εαυτός - Λόγος και να διακρίνεις την Αλήθεια από την πλάνη, τα παραπετάσματα από την πραγματικότητα, την Ύπαρξη από την έλλειψη ζωής, που βιώνεις μέσα στα όρια του περιορισμού σου. Εγκλωβισμένε Εαυτέ Μου, βιώνεις τους αναπαλμούς της μη ζωής, ενώ από εντός σου ρέει η Δημιουργική Πνοή της Δύναμης, η Δημιουργική Πνοή της Ζωής.

Διανοίγω εντός σου τη ροή της Ζωής, για να διαρρή­ξεις και να διασπάσεις την ακινησία της μη ύπαρξης, της μη ζωής, της μη αγάπης και να σου προσδώσω την Απειράριθμη Κίνηση, που αν και μοιάζει με την ακινησία, σε διαχέει παντού και είναι η Υπέρτατη Κίνηση των Παλμών και των Κόσμων. Διανοίγω εντός σου τους Παλμούς της Ύπαρξης, τους Παλμούς της Πανταχού Παρουσίας, μέσα σ’ όλες τις διαστάσεις του χώρου και του χρόνου, για να διασπάσεις τα όριά σου και να διαχυθείς μέσα στα πάντα. Για να αισθανθείς την Ένωσή σου, τη διάχυσή σου, τους αναπαλμούς σου, που υπάρχουν παντού. Για να αισθανθείς την ίδια ροή της Ουσίας, την ίδια ροή της Αγάπης, της Τελειότητας και του Φωτός, που διαχέεται στα πά­ντα, για να τα καλύψει, να τα μετουσιώσει, να τα αναπλάσει σε τελειότητες άλλες, σ’ Αρμονίες διαφορετικές, με την ίδια συνοχή, με την ίδια ενότητα, αλλά σε διαφο­ρετικές εξωτερικές εκδηλώσεις και μορφές.

Εντός σου διαχέω το «Είναι» Μου σαν Ύπαρξη Αέναη κι Αναλλοίωτη και ζωοποιώ τη Δύναμη της Ενέργειας, μέσα στην κάθε διαχωρισμένη υπόσταση. Καταργώ τις αποστάσεις ανάμεσα στις διαχωρισμένες υποστάσεις και φέρνω σ’ Ενότητα Αδιάσπαστη και Αδιαίρετη τις υποστά­σεις όλων μεταξύ τους και με το Λόγο, με Εμέ, όπως πάλλονται και δονούνται, στην ίδια εσωτερική Θεία Ποιό­τητα Αγάπης, Αλήθειας, Φωτός, κι όπως δύνανται οι υπο­στάσεις να καταθρυμματίσουν τους εξωγενείς παράγο­ντες της προσωπικότητας και των εξωτερικών επιρροών και να ενδυναμώνουν την εσωτερική Ουσία - Ροή, για να ανακυκλώνεται η Ενέργεια του Σύμπαντος, η Ενέργεια της Γέννησης και της Δημιουργίας μέσα στα πάντα.

Σε καθιστώ, Εαυτέ Άνθρωπε, τη Γέννηση του Φωτός, τη Γέννηση της Απειρότητας, τη Γέννηση του Λόγου. Δί­νω στο λόγο σου τη δύναμη της εκπόρευσης εκείνης, που θα κρούει συνειδήσεις και θα έλκει Εμέ από εντός τους, θα γεννά Εμέ και θα με ανατρέφει με Θείους Παλ­μούς, με Θείες Απειρότητες. Δίνω στη δόνηση του λόγου σου, τον παλμό της Ζωής και της Κίνησης, για να εισχω­ρεί σε υποστάσεις και να τις ανασύρει, απ’ όπου κι αν βρίσκονται. Να τις οδηγεί σε καθάρσεις, να τις οδηγεί σε εξιλέωση, να τις οδηγεί στον καταθρυμματισμό των ο­ρίων και των περιορισμών, που εμποδίζουν τη δική Μου Παρουσία, τη δική Μου Εμφάνιση, τη δική Μου Εκδήλω­ση.

Σε οπλίζω με την Αγάπη, με την Κατανόηση, σε οπλί­ζω με την Ατέρμονη Γαλήνη του Ενωμένου Εαυτού, για να διαχέεις από εντός σου και να καλύπτεις υποστάσεις, περιβάλλοντα. Να καλύπτεις τα Σύμπαντα ολόκληρα των δημιουργημένων και αδημιούργητων Κόσμων.

Σου παρέχω Εαυτέ τον Εαυτό, γιατί δεν υπάρχει δια­χωρισμός, όρια ή απόσταση, αλλά ο Ένας Εαυτός εκδη­λώνεται. Αρκεί να υπάρχει ο χώρος και η κατανόηση. Αρ­κεί να υπάρχει η σωστή θέση και τοποθέτηση απέναντι στην Ενότητα της Μίας Ύπαρξης, στην Εκδήλωση της Μίας Αγάπης, στην Απειρότητα του Ενός Λόγου. Δύνασαι, Εαυτέ, να υψώσεις το χέρι σου, για να ευλογήσεις τα Σύμπαντα, για να χορηγήσεις Πνοή Ζωής μέσα σε υποστάσεις. Όμως πρέπει να καταρτίσεις τα σημεία του Εαυτού που διαχωρίστηκαν, που θέλησαν να διαμορφώ­σουν διαφορετική εξουσία, διαφορετική εκδήλωση, δια­φορετική φανέρωση. Να τα καταρτίσεις και να τα αφο­μοιώσεις μέσα στον Εαυτό - Χάρη - Φως - Ενότητα.

Διαχέω εντός σου τη δύναμη της διάχυσης μέσα σ’ αυτά τα στοιχεία του Εαυτού που αποστάτη σε, για να σταματήσει η διακίνηση της μάχης ανάμεσα στα τμήματα του Εαυτού και η διάχυση της δυσαρμονίας και να επέλ­θει η Ενότητα του Εαυτού και η διάχυση της Αγάπης και της Ειρήνης, της Υπερκόσμιας και Αέναης Γαλήνης των Παλμών. Διαχέω τη δόνηση της Δύναμης και της Αγάπης, τη δόνηση της μετουσίωσης μέσα στο «Είναι» σου, για να ενώσεις κατ’ αρχήν το δικό σου διαχωρισμένο και απο­κομμένο «Είναι» και κατόπιν να προχωρήσεις στην ένωση άλλων υποστάσεων μέσα στην Ενότητα, παρασύροντας εσύ, με τη δική σου δόνηση, τους φραγμούς και τα όρια.

Άνθρωπε - Εαυτέ - Θεέ, σε καλώ να αναγεννήσεις τα Σύμπαντα, μέσα από τη δική σου Απειρότητα. Σε καλώ να δημιουργήσεις Αρμονίες, μέσα από τη δική σου Αρμονία. Σε καλώ, ως Ένας Εαυτός εκδηλούμενος στα πάντα, να φανερώσεις την Τελειότητα των Κόσμων, που μπορεί να συλλάβει ο Άπειρος νους σου, η Άπειρη καρδιά σου, η Άπειρη Ύπαρξή σου.

Εμφυσώ εντός σου την Ευλογία αυτής της πραγμάτω­σης. Εμφυσώ εντός σου την Ευλογία της εμφάνισής σου σαν Θείο Υπερούσιο Ον. Σαν Θεότητα αναπλασσόμενη στους Κόσμους, δημιουργούσα μορφές, εκδηλώσεις και παράγουσα άμορφες ποσότητες συμπυκνωμένης Θείας Ενέργειας, Απειράριθμης ισχύος και έντασης. Ευρισκόμενος στην πλανήτη σου, εξελίσσεσαι για ν' ανάγεις Ύπαρξη και πλανήτη σε καταστάσεις φωτός και Απειρότητας. Διαχέω εντός σου την Ευλογία αυτής της αναγωγής, αυτής της μετουσίωσης.

Καλώ Ενώπιον της Άπειρης Υπόστασης του Λόγου, που διαχέεται παντού, όλα τα ανθρώπινα πνεύματα, όπου κι αν βρίσκονται, σ’ όποια μορφή καθήλωσης, σ’ όποια μορφή δέσμευσης, σ’ όποια μορφή μη εξέλιξης ή περιο­ρισμού. Αποδεσμεύω, γι’ αυτή τη χρονική στιγμή, όλα τα πνεύματα, από οποιεσδήποτε δεσμεύσεις ή καθηλώσεις ή περιορισμούς ή πόνους ή ατασθαλίες ή όρια ή ποινές και διαχέω εντός του Πνεύματος Άνθρωπος - Λόγος - Θεός, του Ενωμένου Πνεύματος, του Πνεύματος - Αγάπη και φως, που δε φέρει καμία ατέλεια, καμία ποινή, κανένα περιορισμό, αλλά είναι Απειρότητα, Τελειότητα, Αρμονία και Γαλήνη, την Ευλογία του Ενός Λόγου, την Ευλογία του Ενός Εαυτού, του Εκδηλούμενου και του Άμορφου. Την πανσυμπαντική Τριαδική Ευλογία, Πατρός, Υιού και Αγίου Πνεύματος. Την Ευλογία του Σύμπαντος Κόσμου. Τη Δημιουργική Ευλογία που δίνει Ζωή, Παλμό, ώθηση, ώστε κανένα τμήμα του Εαυτού να μη χαθεί, να μην απωλεσθεί μέσα στην πλάνη, μέσα στην οποιαδήποτε κα­θήλωση, μέσα στην οποιαδήποτε δέσμευση, μέσα στον οποιοδήποτε δρόμο, όπου δεν υπάρχει και δε διαχέεται το φως.

Μέσα στα πάντα, μέσα στο σκοτάδι, μέσα στη μη ύ­παρξη ζωής διαχέω τον Εαυτό Μου, διαχέω τη Ζωή Μου, διαχέω το φως Μου και καθιστώ τα πάντα φωτεινά, καθι­στώ τα πάντα Αρμονία, Τελειότητα και Φως μέσα στα Σύμπαντα, ώστε πριν επανέλθουν στην προτέρα τους κατά­σταση να έχουν λάβει εντός τους το μήνυμα και τη βε­βαιότητα της Ενότητας που θα τα οδηγήσει στην πλήρη Ένωση, στο πλήρες Φως, στην πλήρη Μετουσίωση του παντός, μέσα στην Ενότητα του Ενός, της Ύπαρξης, της Ανυπαρξίας. Μέσα στη συνταύτιση του Ενός με το Μη­δέν.

Ευλογώ την Ενότητά σου Άνθρωπε - Λόγε - Θεέ. Ευ­λογώ την Ενότητα των Συμπάντων, την Ενότητα των πλανητών, την Ενότητα οποιωνδήποτε μορφών ύλης, οποιωνδήποτε εκδηλώσεων ύλης, της οποιοσδήποτε συ­χνότητας ήχου, χρώματος ή Αρμονίας. Ευλογώ τα πάντα εντός σου και εκτός σου, για να δημιουργηθούν, για να μετουσιωθούν εκ νέου, ως Ενότητα Αδιαίρετη και Αδιά­σπαστη. Ευλογώ τα πάντα και τα ενώνω μέσα σου. Τα ενώνω μέσα στην Αγάπη - Άνθρωπος. Στον Άνθρωπο Φως - Θεό, για να τροφοδοτούνται από Μένα κι από σένα σ’ Ενότητα. Η τροφοδοσία αυτή, σ’ όποιο στάδιο κι αν βρίσκεται, να σ’ ανεβάζει συνεχώς, να σε ωθεί συνεχώς στην Ενότητα του Σύμπαντος, του εξωτερικού και του εσωτερικού, του άμορφου και του μορφοποιημένου, ώ­στε μέσα στην άχρονη στιγμή που δημιουργήθηκες, να επιστρέφεις εσύ και τα Σύμπαντα, για να καταστείς, γι’ αυτή την άχρονη στιγμή και πάλι Άμορφος. Μια Άμορφη μάζα, διαχεόμενη στα πάντα, με παλμούς Απειράριθμους, με Ουσία Πύρινη, για ν’ αναπλάσεις εκ νέου, την Τελειό­τητα του Φωτός σ’ εκδηλώσεις.

Σου επιχορηγώ την Πνοή Μου, Άνθρωπε, σου επιχο­ρηγώ τη γνώση της άχρονης στιγμής που εκπορεύθηκες, της άχρονης στιγμής, στην οποία θα επιστρέφεις Δη­μιουργός - Θεός σ’ Ενότητα με τον Ένα Δημιουργό - Θεό. Επαναφέρω τα Σύμπαντα κι εσένα, σ’ όποιες κατα­στάσεις βρισκόσουνα, με τη διαφορά, ότι εντός σου φέ­ρεις σ’ ενέργεια όλες τις Θείες δυνατότητες, όλους τους Θείους αναπαλμούς και την Ευλογία που κατοχυρώνει και βεβαιώνει την επαναστροφή σου.

Διαχέομαι σαν Άπειρη Ροή Ειρήνης και Ενέργειας, ανυπολογίστου ισχύος και παλμών, γύρω από τον πλανή­τη γη. Διαλύω αρνητικές έντονες συσσωρεύσεις, πάνω στις οποίες προσκρούει η είσοδος του Φωτός Μου και προκαλεί διαταραχές. Διανοίγω αγωγούς ροής, όπου το Φως Μου θα ρέει ελεύθερα, χωρίς προσκρούσεις και θα φωτίζει τις συνειδήσεις και τις υποστάσεις, όσων επικα­λούνται, όσων επιζητούν την Παρουσία του Λόγου, την Ευλογία του Λόγου.

Διαχέομαι ως Πύρινη Ροή Αγάπης - Ενέργειας - Φω­τός, πέριξ της Σελήνης. Δημιουργώ συνθήκες σταδιακά μετουσίωσης των κραδασμών της, όπως καταστεί πλανή­της κατάλληλος, να εισπορευθούν ψυχές και πνεύματα και να εξελιχθούν. Ενώνω τον πλανήτη γη με τη Σελήνη και διαμορφώνω αγωγούς σύνδεσης ανάμεσά τους, όπως η γη εξελισσόμενη, τροφοδοτεί τη Σελήνη και δημιουργεί διαφορετικές καταστάσεις ύπαρξης ζωής και κραδασμικής ποιότητας, ώστε σταδιακά ν’ ανάγεται και να μετουσιώνεται το κραδασμικό περιβάλλον αυτής. Θέτω και στη Σελήνη το σημείο του Σταυρού, ως ένδειξη εξέλιξής της σ’ ανώτερα στάδια και ως ένδειξη τόπου, όπου θα εκδη­λωθώ μ’ άλλη μορφή κι άλλες διαφορετικές εκδηλώσεις, όπως αναχθούν πνεύματα και υποστάσεις, βρισκόμενα σε κατώτατες βαθμίδες, που διαβιούν εκεί.

Ευλογώ τις υποστάσεις, που παρευρίσκονται στο χώ­ρο αυτό και διαχέω εντός τους την Αγάπη Μου και τους πρώτους αναπαλμούς της Θείας Ζωής, για να δυνηθούν να δεχθούν Θείο Φως και να αποκτήσουν όραση, για να μπορούν να κινούνται και να αισθάνονται αναπαλμούς Ζωής. Για ν’ αποκτήσουν επαφή με τη συνείδησή τους, ώστε να πραγματοποιηθεί σ’ αυτούς η εσωτερική διεργα­σία της σταδιακής κάθαρσης. Ευλογώ και διαχέω την Α­γάπη Μου στα Σύμπαντα, όπως τα πάντα παλμοδονηθούν στους κραδασμούς της Ενότητας.

Εισχωρώ εντός σου, Αγαπημένε Μου Εαυτέ. Πάλλομαι εντός σου και σ’ επικαλούμαι. Επικαλούμαι το «Είναι» Μου να δονηθεί εντός Μου, στους ίδιους παλμούς τους Ατέρμονους, που δονείτο στις αρχές των αιώνων, στην άχρονη στιγμή της εκπόρευσης. Διαχέομαι εντός σου. Διαμοιράζομαι στο «Είναι» σου. Στο «Είναι» - Άνθρωπος, όπου κι αν Βρίσκεται, όπου κι αν υπάρχει, σ’ όποια κλί­μακα, σ’ όποιο γεωγραφικό μήκος ή πλάτος. Διαμοιράζο­μαι εντός σου και θυσιάζομαι. Θυσιάζω τον Εαυτό τον Ενωμένο, για το διαμοιρασμένο Εαυτό, που βρίσκεται στα πεδία της πλάνης και της αναλήθειας. Θυσιάζω τον Εαυ­τό Μου και επικαλούμαι τον Εαυτό που περιορίστηκε, να δονηθεί εντός Μου, να γίνει Ένα με Μένα.

Δονούμαι μέσα Μου και αναμένω τη δόνησή σου. Τη δόνηση της Ύπαρξης, τη δόνηση της Αγάπης, να δώσει το δικό της ήχο, τον διαφορετικό μα και ομοιόμορφο μέ­σα στην Αρμονία του Παντός, για να συνθέσει την Ολό­τητα της Αρμονίας.

Είμαι η Αρμονία, Αγαπημένε Εαυτέ Μου. Μα η δική σου αρμονία παραμένει ως δυσαρμονία στα Σύμπαντα. Αναμένω έναν έναν το φθόγγο του διαχωρισμού σου, να γίνει φθόγγος Ένωσης κι ύστερα να ενωθεί, σαν σύνθε­ση ενότητας, σαν σύνθεση Υπερτέλειας Αρμονίας, μέσα στην Αρμονία που υπάρχει στο Άμορφο και στη Μορφή και αναμένει τη δική σου εισχώρηση, τη δική σου ένωση, το δικό σου αναπαλμό.

Θυσιάζω την Ύπαρξή Μου για την ύπαρξή σου, για τη Μία Ύπαρξη, που μόνο ολοκληρούμενη θα διαχυθεί τέ­λεια, θα διαχυθεί φωταυγής, θα διαχυθεί σε ολότητα, για να δημιουργήσει εκ νέου. Αναμένω από σένα, την εισχώ­ρησή σου εντός Μου, για να δημιουργήσουμε μαζί. Εσύ είσαι αυτός, που θα δημιουργήσεις σ’ Ενότητα, ως Θεός, τους Νέους Κόσμους. Οι Κόσμοι παραμένουν σταθεροί, οι Κόσμοι παραμένουν Αμετάβλητοι μέσα στο Άχωρο και Άχρονο της Πανταχού Παρουσίας, μέχρι εσύ κι Εγώ σ’ Ενότητα, να δημιουργήσουμε νέους.

Το Θέλημά Μου, το θέλημά σου, το Θέλημα της Ενι­αίας Βουλής, την Άχρονη στιγμή της εκπόρευσης ήταν οι Κόσμοι να παραμείνουν παλλόμενοι, αναπλασσόμενοι μεν αλλά σταθεροί, μέχρις ότου εσύ κι Εγώ σαν Ενότητα Αδιαίρετη, σαν συνειδητή Θεότητα, χωρίς διαχωρισμούς, αλλά σ’ ενιαίους παλμούς, να δημιουργήσουμε τα πάντα, διαχεόμενοι σαν Πύρινη Ενέργεια Θείων Παλμών και Θείας Αγάπης.

Αναμένω εσένα, για να δημιουργήσω Εγώ ο Δημιουρ­γός. Εγώ ο Απειράριθμος Λόγος αναμένω το μέρος του Εαυτού, που η Βουλή Μου όρισε σ’ Ενότητα να δημιουρ­γήσουμε εκ νέου, νέες εκδηλώσεις παλμών και ήχων, νέες συχνότητες κραδασμών και δονήσεων. Εγώ το Παν αναμένω το Παν, ώστε Ενωμένοι να δημιουργήσουμε Νέες Δημιουργίες, Νέους ασύλληπτους Κόσμους. Θυσιά­ζω το Παν για το Παν, το Άπειρο για το Άπειρο, γιατί μόνο Μία Άπειρη Θυσία μπορεί να ανασύρει την Απειρότητα, που βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα στην πλάνη και να διαλύσει τους παλμούς της αναλήθειας, μέσα στην Υπερούσια Ζωή της Ύπαρξης. Θυσιάζω την Απειρότητά Μου, για τη στενότητα των ορίων σου. Θυσιάζω την Αγά­πη Μου, για τη στενότητα της μη αγάπης σου. Θυσιάζω το Έλεος Μου, για τη σκληρότητά σου. Θυσιάζω την Υ­περτέλεια Καλοσύνη Μου για τη μη καλοσύνη σου. Θυσιάζω την Υπερτέλεια Γαλήνη Μου, για την πλήρη σύγχυσή σου και δυσαρμονία σου. Στα παραχωρώ όλα, γιατί είσαι ο Εαυτός Μου και στα διαχέω Αέναα. Εγώ κι εσύ θα θυσιαστούμε. Εσύ θα είσαι αυτός, που δίνοντας θα ανα­πλάθεις, που δίνοντας θα δημιουργείς.

Επικυρώνω τη θυσία σου, Άνθρωπε, με τη Θυσία Μου αυτή. Τη Θυσία σου, που θα αναπλάσσει υποστάσεις, παλμούς, πλανήτες, Σύμπαντα. Τη θυσία σου, που θα α­ναβιβάσει τα πάντα μέσα στη δική Μου Πνοή και θα κάνει το Παν, Ενότητα Αδιαίρετη και Φως.

Καλώ την ώρα αυτή τους ιερείς όλους. Δεν τους καλώ απλώς, αλλά Εγώ παρευρίσκομαι στα πάντα. Δίδω σ’ ό­λους Ποτήριον Ζωής, αντίτυπον του Ποτηριού αυτού, με το περιεχόμενό του σ’ αιθερική μορφή και σε μορφή ο­ποιοσδήποτε ύλης κι αν υπάρχει στα Απέραντα Σύμπα­ντα, ώστε κάθε άνθρωπος σ’ όποια μορφή κι αν βρίσκεται να κοινωνήσει εκ του περιεχομένου τούτου.

Δίνω τη ρητή εντολή, σ’ όλους τους ιερείς, στους αρ­χιερείς, σ’ όλους όσους έχουν τη Χάρη να μεταφέρουν τη Θεία Μυσταγωγία και τη Θεία Ευλογία, να ευλογήσουν τα πνεύματα απανταχού της γης, απανταχού των πεδίων, απανταχού των Συμπάντων. Να κοσμήσουν με το Θείο Σταυρό της Θυσίας Μου τις υποστάσεις τους, έστω κι αν ακόμη οι υποστάσεις αυτές, δεν κατέχουν τη συνειδητή γνώση της Ύπαρξής Μου και της Αέναης παλμοδόνησής Μου στους Κόσμους.

Δίνω τη δική Μου Ευλογία, τη μεταλαμπαδεύω σ’ ό­λους τους ιερείς, τους αρχιερείς και τα πνεύματα εκείνα, που θα μεταφέρουν αυτή μέσα στα Άπειρα Σύμπαντα. Την ενέργεια αυτή την επικυρώνω με την Ευλογία την Τρισυπόστατη του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Με την Ευλογία που διαχέει την Παντοκρατορική Σφραγίδα, τη Σφραγίδα του Τύπου των Ήλων και τη Σφραγίδα του Φωτισμού μέσα στα πάντα.