Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

ΑΛΗΘΕΙΑ....ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ; (ΜΕΡΟΣ Α')

Ανοίγουμε την καινούργια στήλη μας με την παραπάνω ενότητα 
η οποία θα παρουσιαστεί τμηματικά σε μέρη, λόγω του μεγάλου όγκου κειμένου. 
Σας ευχόμαστε καλή ανάγνωση και προπαντώς αφύπνιση!!!

ΔΕΝ ΔΥΝΑΣΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ


Ολόκληρη η Βίβλος, ολόκληρη η Αγία Γραφή, αποτελεί ένα ενιαίο έργο και το τελευταίο μέρος, η Αποκάλυψη, κλείνει την αφήγηση, και γι’ αυτό έχει και στοιχεία Παλαιάς Διαθήκης το ύφος, όπως είχε αρχίσει στη Γένεση. Έτσι λοιπόν, η πρώτη λέξη στο βιβλίο της Γένεσης είναι: «εν αρχήν εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και τη γη», και τελευταία λέξη του βιβλίου της Αποκαλύψεως «και είδον ουρανόν νέον και γην νέαν». Στη Γένεση γράφει: «και το σύνταγμα των υδάτων, εκάλεσεν θαλάσσας», και στην Αποκάλυψη γράφει: «και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον». Και στη Γένεση γράφει: «το δε σκότος εκάλεσε νύχτα», και στην Αποκάλυψη γράφει: «νυξ δεν θέλει είσθε εκεί». Γένεση: «και έκαμεν ο Θεός τους δύο φωστήρας τους μεγάλους». Αποκάλυψη: «και η πόλις δεν έχει χρεία του ηλίου, ούτε της σελήνης, διότι η δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν». Γένεση: «καθ’ ην ημέρα φάγεις απ’ αυτού θέλεις εξ’ άπαντος αποθάνει». Αποκάλυψη: «και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον». Γένεση: «και θέλω υπερπληθύνει τας λύπας σου». Αποκάλυψη: «ούτε πόνος δεν θέλει είσθε πλέον». Γένεση: «κατηραμένη να είναι η γη εξ’ αιτίας σου». Αποκάλυψη: «και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθε πλέον». Γένεση: «ο σατανάς κάνει την εμφάνισή του απατώντας τον άνθρωπο». Αποκάλυψη: «ο σατανάς εξαφανίζεται για πάντα». Γένεση: «απομακρύνθηκαν από το δέντρο της ζωής». Αποκάλυψη: «το δέντρο της ζωής ξαναεμφανίζεται». Γένεση: «ο άνθρωπος… από το πρόσωπο του Θεού». Αποκάλυψη: «και θέλει …το πρόσωπον αυτού». Γένεση: «η πρώτη κατοικία του ανθρώπου ήταν ένας κήπος κοντά σ’ έναν ποταμό». Αποκάλυψη: «η αιώνια κατοικία του λυτρωμένου ανθρώπου θα είναι κοντά σε έναν ποταμό που θα πηγάζει για πάντα από τον θρόνο του Θεού».

Η Γραφή όπως και ο άνθρωπος, είναι κατά γράμμα και κατά ύλη προσωρινή, και κατά πνεύμα αθάνατη, όπως και ο άνθρωπος. Η απομάκρυνση των παθών της ύλης, φτιάχνει στο σώμα φωτεινότητα, που φέρνει την μεταστοιχείωση που έχει υποστεί από το Φως. Κι αυτό υποδηλώνει ότι κάποιος έχει εισαχθεί στο Πνεύμα των Γραφών, αναξαρτήτου θρησκείας ή πίστης. Ματθαίος, κεφ. ΙΑ′, 27 και Λουκάς, κεφ. Ι′, 22 και Ιωάννης, κεφ. Ε′, 39. Πίστη είναι όρος απαραίτητος, για την ορθή δόξα και έρευνα των Γραφών. «Ερευνάτε τας γραφάς, ότι υμείς δοκείτε εν αυταίς ζωήν αιώνιον έχειν». «Και αύτη έστι αιώνιον ζωή ίνα γινώσκωσιν σε τον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν». Τον γνωρίζει όποιος Τον αγαπά, Τον αγαπά όποιος τηρεί τις εντολές Του. «ο αγαπών με τηρήσει τας εντολάς μου και αύτη εστίν η εντολή, ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς εγώ ηγάπησα υμάς». «αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κόσμω εις τέλος ηγάπησεν αυτούς. Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει ίνα εις την ψυχήν αυτού θείει υπέρ των φίλων αυτού… φίλοι μου είστε ουν ποιείται ον εγώ εντέλλομαι υμίν. Ταύτα εντέλλομαι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους».
Έτσι, πάντα ο Χριστός θα είναι κάποια στιγμή μπροστά μας να μας πει: «υμείς δε τίνα με λέγετε είναι;». Η αποδοχή της πρόσκλησης του Θεού δεν είναι ομολογία πίστης, αλλά βιωμένη ζωή, απόδειξη της πίστης του, η οποία πλέον δεν είναι τυφλή πίστη, αλλά ενσυνείδητη πίστη, γνώση της Αληθείας. Ο άνθρωπος αυτός είναι ελεύθερος. Η Απελευθέρωση δεν έρχεται διαβάζοντας τα Ευαγγέλια, αλλά γράφοντας το Ευαγγέλιο μέσα μας. Ο Χριστός δηλαδή, μέσα σε κάθε υπόσταση, τελειώνει το Έργο Του στο θάνατο, απελευθερώνοντας διαχρονικά την τροχιά της εξέλιξης του Ανθρώπου.
Ο Υιός του ανθρώπου δεν είναι γέννημα της δούλης γυναίκας σάρκας, αλλά της ελεύθερης γυναίκας Πνεύματος. Το τέκνο των πράξεων του ανθρώπου και ο καρπός της δικής του εσωτερικής εργασίας. Τα σημεία τα οποία περιγράφει ο Χριστός, είναι σαφώς επίκαιρα και γι’ αυτό ας αντιπαραβάλουμε και το συγκεκριμένο χωρίο. Επίσης πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται για το τέλος του κόσμου, αλλά για την συντέλεια του αιώνος. Δηλαδή, το κλείσιμο ενός κύκλου στο οποίο βρισκόμαστε ήδη. Έτσι λοιπόν, όλοι θα καταλάβουν ότι ο Χριστός δεν είναι εδώ ή εκεί, όπως θα λέγεται από ορισμένους ψευτοδιδασκάλους, αλλά μέσα μας, όπως το είχε πει και ο ίδιος ο Ιησούς.
Σήμερα υπάρχουν δύο ειδών Χριστιανοί, σχεδόν, και ένας ενδιάμεσος τύπος. Αυτοί οι οποίοι γεννήθηκαν στη δύση και θεωρούν τους εαυτούς τους απλώς Χριστιανούς και παρ’ όλο που υποστηρίζουν πως προσπαθούν να γίνουν Χριστιανοί κατά πνεύμα, η έπαρση και η αλαζονεία τους, τους οδηγεί στην άρνηση να κερδίσουν το δικαίωμα, να αποκαλούνται έτσι, κάνοντας Χριστοζωή. Και υπάρχουν βέβαια και εκείνοι οι οποίοι αλαζονικά και από μόνοι τους ανακηρύσσονται Χριστιανοί εν ονόματι μόνο της βάφτισής τους στην βρεφική ηλικία και της απλής τυπολατρίας τους στην εκκλησία. Σ’ αυτούς τους Χριστιανούς, τα λόγια του Ιησού, έχουν μεγαλύτερη εφαρμογή. Κι αυτό, γιατί μιλάμε για πεντακόσιες περίπου Χριστιανικές διαφορετικές αιρέσεις και εκκλησίες, οι οποίες σταυρώνουν τον Χριστό πάνω στο δέντρο της ύλης, κάθε μέρα με τις πράξεις τους. Η λατρεία του νεκρού γράμματος της Βίβλου, είναι ακόμα μια μορφή ειδωλολατρίας. Δικαίωση δια Χριστού, δεν μπορεί να γίνει σύμφωνα με την προτίμηση και την φαντασία του καθενός, είτε με την πίστη, είτε με τα έργα, αλλά με ένα ενιαίο σύνολο παρουσίας και ενσυνείδητης εκδήλωσης της εικόνας του Θεού που είναι ο άνθρωπος.
Η ιδέα της Χριστοποίησης και Θέωσης που επικαλούνται οι Πατέρες προϋπήρχε και στα Ορφικά και στα Αρχαία Ελληνικά κείμενα, όσο και στην Βεδάντα και καλό είναι να μελετήσουν και εκείνοι που έχουν χριστοκεντρική αντίληψη και εκείνοι που έχουν ελληνοκεντρική. Εξάλλου, τα κλειδιά της ερμηνείας της Βίβλου τα έχει η Ελληνική Γραμματεία, αλλά και η Αγία Γραφή έχει τα κλειδιά που λείπουν για την αποκρυπτογράφηση της ενότητας της Ελληνικής Γραμματείας. «Εις όσον δυνατόν ανθρώπω ομοιούσθαι Θεώ» (Πλάτων, Πολιτεία Ι, 613). Κατά τον Πλάτωνα η ανύψωση του ανθρώπου στον τόπο προέλευσης της ψυχής είναι ο τελικός και έσχατος στόχος. Για να το πετύχει αυτό ο άνθρωπος πρέπει να έχει ενθουσιασμό, να είναι δηλαδή Εν-Θεώ, δηλαδή να έχει καταληφθεί από τη θεία ουσία (Τίμαιος 90Α).
Ανύψωση λοιπόν του ανθρώπου και επιστροφή στις ρίζες του, γιατί είναι «φυτόν ουκ έγγειον αλλά ουράνιον», δηλαδή είμαστε όχι γήινο, αλλά ουράνιο πλάσμα που μπορεί, επειδή το γνωρίζει, δηλαδή το πιστεύει συνειδητά και γι’ αυτό είναι σε θέση να κατακτήσει την εσωτερική του Ακρόπολη, όπως έλεγαν οι μυημένοι Έλληνες ή να οικοδομήσει τον αχειροποίητο ναό της ψυχής του όπως έλεγαν οι μυημένοι της Χριστιανικής Εσωτερικής παράδοσης. Είναι μια προχριστιανική ιδέα ή μήπως πρέπει να εννοήσουμε βαθύτερα ότι Ένας είναι ο Λόγος Θεός και η Πηγή της Αλήθειας και ότι ο Έλλην Λόγος αποτελεί άχρονο φορέα Χριστοποίησης και Θέωσης, πράγμα που επισφράγισε ο Λόγος Χριστός όταν είπε στους Έλληνες «και εδόξασα και πάλιν δοξάσω».
Η Ελλάδα ανέκαθεν υπήρξε γενέτειρα φωτεινών πνευμάτων που η παρουσία και το έργο τους μετέφερε Φως σε όλο τον κόσμο. Η ιστορία της την καταξιώνει σαν κοιτίδα Φωτός και πολιτισμού, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι απλώς ένα κράτος, μία χώρα ή ένα έθνος, αλλά και μια ζωντανή και εξελισσόμενη Ιδέα. Δεν είναι τυχαίο που η εσωτερική παράδοση συνδέει το μέλλον της Ελλάδας με τη φανέρωση του Έργου του Λόγου στην Νέα Κοσμική Περίοδο, ούτε είναι σύμπτωση ότι αυτό αποσιωπάται, αποκρύπτεται ή διαστρεβλώνεται συστηματικά, μαζί με μια αδιάλειπτη και μεθοδευμένη πολεμική σ’ όλα τα επίπεδα.
Ο Πυθαγόρας δίδαξε την «Τριμερή Φιλία», ήτοι» την φιλία των θεών προς τους ανθρώπους, των ανθρώπων προς τους θεούς και της φιλίας μεταξύ των ανθρώπων. Την Τριμερή αλληλότητα της Αγάπης έκφρασε ο Χριστός με το «Αγαπάτε αλλήλους», αλλά δυστυχώς ο Χριστιανισμός δεν την τήρησε. Τις δύο άλλες τις αγνόησε. Αντί της φιλίας προς τον Θεό επέβαλε τον φόβο Κυρίου. Και αντί της φιλίας του Θεού προς τους ανθρώπους επέβαλε έναν φοβερό και εκδικητικό Θεό. Το τίμημα ήταν ο χριστιανισμός μετά από τα πρώτα 300 χρόνια της πορείας του να καλουπωθεί ως υλισμός, σαν μια ακόμα κοσμική θρησκεία με εκατομμύρια οπαδούς, αλλά με ελάχιστη συνείδηση και με πολλή μεγάλη απόσταση από το χριστιανικό βίωμα της αγάπης, της φιλίας και της αδελφοσύνης.
Όποιος απορρίπτει τις ρίζες του τον απορρίπτουν και αυτές. Οι Εκκλησίες κλονίζονται πλέον διότι διατήρησαν το ποίμνιό τους σε νηπιακή πνευματική ηλικία, για να το χειραγωγούν. Δεν πρόσφεραν στερεά τροφή για να ενηλικιωθεί και τώρα φαίνονται τα αποτελέσματα. Αυτοί οι «χριστιανοί» κατ’ όνομα μόνο και κατά τον τύπο και το γράμμα του φαρισαϊκού νόμου, συνειδητά ή ασυνείδητα είναι υποκριτές. Φτάνουν στο τέλος της ζωής τους χωρίς ποτέ να ρωτήσουν, χωρίς ενδιαφέρον για να μάθουν π.χ. τι δουλειά είχε το φίδι στον Παράδεισο και γιατί το είχε θέσει εκεί ο Παντογνώστης Θεός, δεν γνώριζε τι θα επακολουθήσει; Γιατί οι άνθρωποι εκπαιδεύονται για να μην ρωτούν; Η κρατική εκπαίδευση του πνευματικού ευνουχισμού που παράγει ανεύθυνους και άρρωστους υπηκόους, έχει υποκαταστήσει την παιδεία του Έρωτα. Και ο Θείος Έρωτας θέτει ερωτήματα στην ψυχή του ανθρώπου.
Είτε με τη λογική είτε με την πίστη μας στη Σοφία και τη Δικαιοσύνη του Θεού κατανοούμε ότι όλες οι θρησκείες στοχεύουν την τελειοποίηση και την ένωση με το θείο. Η απλότητα της καρδιάς καλεί τον αληθινό Θεό ανεξάρτητα με ποιο όνομα τον αποκαλούμε. Ο Θεός δεν είναι ιδιοκτησία καμίας θρησκείας αλλά η Ουσία της που είναι η Ζωντανή Σοφία της Αγάπης.
Δεν είναι ο τόπος γέννησης και η ταυτότητα του ανθρώπου, αλλά η συνείδηση κι η συμπεριφορά του που τον κάνει χριστιανό. Είναι η ειλικρείνια της προσευχής του κι όχι το όνομα στο οποίο προσεύχεται το κλειδί. Ο Χριστός είναι η ενσάρκωση του Θεού, που σταυρώθηκε και αναστήθηκε για τους ανθρώπους, ώστε να κάνει πράξη το «Αγαπάτε Αλλήλους». Να μοιράζονται όσα έχουν με αυτούς που έχουν ανάγκη, γιατί ο Θεός βρίσκεται μέσα σ’ όλους. Ο Χριστός μας αποκάλυψε πως όλα όσα ψάχνουμε είναι μέσα μας. Να κάνουμε στους άλλους ότι θα θέλαμε κι εμείς να κάνουν οι άλλοι για εμάς και να μην τους κρίνουμε, αλλά να φροντίζουμε τα ελαττώματά μας.
Η τόλμη, η υπομονή, η ταπεινοφροσύνη, η κατανόηση, η προσευχή και η εγκράτεια, η μελέτη και η συμμετοχή στα κοινά, η αξιοποίηση των δυνατοτήτων μας για την ωφέλεια του όλου είναι τα θεμέλια του δρόμου όσων ακολουθούν τον Χριστό. Αυτοί έχουν πίστη για το αύριο και δεν έχουν αγωνία και αβεβαιότητα. Ο Θεός κατοικεί μέσα τους και εκείνοι ζουν στην Ουράνια Βασιλεία. Η Χριστοποίηση και η Θέωση είναι γεγονός που βιώνεται στην Αγάπη.

Η ταυτότητα της ρίζας του Ιησού Χριστού και οι Σαμαρείτες

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΝΕΑΣ ΣΤΗΛΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ!!!

Αγαπητοί φίλοι και αδελφοί

Από σήμερα εγκαινιάζουμε μια νέα στήλη στον ιστότοπο μας με την ονομασία "ΣΤΗΛΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ" στην οποία και θα δημοσιεύουμε για όλους εσάς που μας διαβάζετε, θέματα και άρθρα πνευματικού περιεχομένου και αφύπνισης, αποτελέσματα αποσυμβολισμού και συλλογικής εργασίας πολλών ετών.

Ελπίζουμε να βρείτε σημαντικά και ενδιάφεροντα τα όσα θα βρείτε σε αυτή τη στήλη, να τα σχολιάσετε ή να μας γράψετε τις δικές σας συνειδητοποιήσεις και στον βαθμό που σας βρίσκουν σύμφωνους, να τα αναδημοσιεύσετε κατά βούληση, όπου θεωρείτε χρήσιμο και εποικοδομητικό.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ "ΟΔΗΓΟΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΓΙΑ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΥΣ"


 O σημαντικός Σλοβένος μαρξιστής και λακανικός φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ, και η σκηνοθέτης Σόφι Φάινς, χρησιμοποιούν τη μεταφορά της κινηματογραφικής γλώσσας για να παρουσιάσουν ένα θρυλικό ταξίδι στην καρδιά του ορισμού της Ιδεολογίας - αυτή τη συλλογική φαντασία που σχηματίζει την εικόνα που έχουμε για τον κόσμο, τις θεωρίες και τα πιστεύω μας.
Ο  Σλαβόι Ζίζεκ αναλύει με κινηματογραφικά παραδείγματα τη δομή και τη λειτουργία τόσο διαχρονικών όσο και απόλυτα σύγχρονων ιδεολογιών. Από τον "Σκοτεινό Ιππότη", σε ένα κύπελλο καφέ από τα Starbucks, ο Ζίζεκ συνδυάζει μοναδικά φιλοσοφικούς στοχασμούς, ψυχαναλυτικές θεωρίες, σημειολογικές πρακτικές και σαρκαστικό χιούμορ, παραδίδοντας ταυτόχρονα τα πιο επιμορφωτικά κινηματογραφικά μαθήματα.