ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ

(Βιβλίο: ΚΛΕΙΔΙΑ Κεφ. 15)

Η φωνή του πύρινη και βροντώδης, βασάνιζε τις βεβαρυμμένες συνειδήσεις, όσο κι ο καυτός αέρας της ερή­μου, που ’κοβε την ανάσα στους ταξιδιώτες και η όψη του, δοκιμασμένη από τον ασκητισμό, προκαλούσε το ίδιο δέος με την αφιλόξενη θέα των καυτών βράχων και των αμμόλοφων της γης που τον μεγάλωσε, ενώ το βλέμμα του διαπεραστικό και οξύ, έφερνε τον πανικό που νιώθει κανείς όταν ένας αϊτός πετά παρακολουθώντας τον πάνω απ’ το κεφάλι του.

Μέσ’ απ’ την έρημο η βροντερή φωνή του ταξίδεψε στον Ιορδάνη κι από τον ποταμό ξέσπασε ορμητική καται­γίδα μες στις καρδιές των ανθρώπων για να χαράξει με ανεξίτηλα γράμματα μέσα στη μνήμη τους το Άχρονο Μήνυμα της Έλευσης του Λόγου. «Μετανοείτε- ήγγικεν γαρ η Βασιλεία των Ουρανών».

Ήταν άγιος ή μήπως κάτι περισσότερο; Ναι! Αυτός ο αϊτός της ερήμου ήταν ο Άνθρωπος του Θεού, ήταν ο Άγγελος της Έλευσης του Λόγου, εκείνος που ήλθε «εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού» για ν’ ανοίξει το δρόμο μπροστά Του. Αυτός ήταν ο Ηλίας - Ιωάννης, ο Πρό­δρομος του σαρκωθέντος Λόγου. Ο Βαπτιστής.

Βάπτισε τον ίδιο το Θεό. Θα μπορούσε να είναι τυ­χαίος; Σαφώς όχι. Όμως δεν είναι μονάχα αυτό που αποδεικνύει την ιδιαιτερότητα της Παρουσίας του. Γιος του γέροντος ιερέα Ζαχαρία και της στείρας συζύγου του Ελι­σάβετ, συγγενούς της Θεοτόκου Μαρίας, ήταν τέκνο Επαγ­γελίας, δηλαδή προαναγγέλθηκε η Έλευση και το Όνο­μά του από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στον Ζαχαρία, την ώρα που εκείνος λειτουργούσε μέσα στο ιερό.

Ήλθε πριν από το Λόγο για να Τον υποδεχθεί. Γεννή­θηκε πριν απ’ Αυτόν για ν’ ανοίξει την οδό μπροστά Του. Ήλθε για να εκπροσωπήσει τον Άνθρωπο στην Παρουσία του Λόγου, τον Άνθρωπο, που ανελιγμένος στις υψηλότε­ρες βαθμίδες της διανοητικής αντίληψης της Αλήθειας, αναμένει την Έλευση του Πνεύματος και προετοιμάζει το δρόμο Του δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τον ερ­χομό Του.

Ασκητής, από τα παιδικά του χρόνια «ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι» (Λουκ. Α', 80) έως την ημέρα που ήλθε το Πλήρωμα του Χρόνου ν’ αναδειχθεί προς το Ισρα­ήλ και ν’ αρχίσει να κηρύττει. Ποιος μπορούσε τότε, αλ­λά και σήμερα, να τον ελέγξει γι’ αμαρτία;

Παιδί της φύσης και της ερήμου δεν γνώρισε άλλη γυ­ναίκα εκτός από τη Μητέρα Του. Ήταν Τέλειος, κι όμως δεν μπόρεσε ν’ αντιπροσωπεύσει το Θεό. Σε τι υπελείπετο η Τελειότητά Του;

Εδώ η διάνοια σηκώνει τα χέρια. Αδυνατεί να εξηγή­σει, αδυνατεί να χωρέσει, αδυνατεί να συλλάβει, γιατί ο Ιωάννης, η Ζωή και το Έργο Του είναι αναπόσπαστα τμήματα του Θείου Σχεδίου και μόνο το Πνεύμα του Θεού κατέχει την Αλήθεια, που σήμερα αποκαλύπτει και φανερώνει τόσο για τον ίδιο τον Ιωάννη όσο και για ό,τι ο Ιωάννης συμβολίζει. Έτσι ο Ιωάννης είναι το Κλειδί, είναι ο Άνθρωπος που έρχεται μαζί με το Λόγο, ενωμένος μ’ Αυτόν, ν’ αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη. «Ούτω γαρ πρέπον εστίν ημίν πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην».

Δύο χιλιάδες χρόνια η Αλήθεια παρέμενε καλυμμένη από την περιορισμένη ορατότητα της αντίληψης των ανθρώπων. Δύο χιλιάδες χρόνια η αληθής ταυτότητα του Ιωάννη παρέμενε αφανής, καλυμμένη πίσω από το σύμβολο της μετάνοιας που εξεπροσώπησε και σήμερα ο Ιωάννης ξανάρχεται με μια Νέα Μορφή, τη Μορφή του Δάσκαλου.

Πώς συνέβη αυτό; Τι μεσολάβησε από τότε μέχρι σή­μερα, ώστε ο Ιωάννης να εμφανιστεί με αυτό τον τρόπο και τι πραγματικά συμβόλισε ο Ιωάννης με την Πα­ρουσία Του στο Έργο του Λόγου;

Πολλοί ερμηνευτές εξήγησαν για τον Ιωάννη πως θα είχε πνεύμα και δύναμη σαν του Ηλία, παρερμηνεύοντας την αναγγελία του Γαβριήλ για την Έλευσή Του. «Και αυτός προελεύσεται ενώπιον αυτού εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού».

Επιεικώς χαρακτηρίζουμε αυτές τις ερμηνείες, ερμη­νείες μικρών παιδιών που στερούνται της στοιχειώ­δους κατανόησης της ελληνικής γλώσσας και απο­δίδουν ερμηνείες σύμφωνες με την ελλιπή τους αντίληψη, τον δογματικό τους περιορισμό και τους φόβους τους, διότι αν αυτές οι ερμηνείες ήταν αληθείς, τότε θα έπρεπε να ερμηνεύσουμε πολλά εδάφια των Γραφών στα οποία αναφέρεται η Έλευση του Λόγου «εν Δόξη» και να πούμε ότι ο Λόγος δεν θα έλθει με δική Του Δόξα αλλά με Δό­ξα σαν του Λόγου.

Η αγγελία, λοιπόν, του Αρχαγγέλου δεν αναφέρει ότι ο Ιωάννης θα προσομοίαζε με τον Ηλία, αλλά θα έφερε το Πνεύμα και τη Δύναμη του Ηλιού, γι’ αυτό ας μου επιτραπεί να αναφέρομαι στον Ηλία - Ιωάννη, όταν ομιλώ περί του Βαπτιστού.

Ο Ιησούς μιλώντας για τον Ιωάννη είπε: «Ούτος γαρ εστί περί ού γέγραπται - ιδού Εγώ αποστέλλω τον Άγγελόν Μου προ προσώπου Σου, ος κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου» (Ματθ. ΙΑ', 10). «Και ει θέλετε δέξασθαι, αυτός εστιν Ηλίας ο μέλλων έρχεσθαι» (Ματθ. ΙΑ', 14).

Μήπως οι λόγοι του Ιησού δεν είναι σαφείς και κα­τανοητοί; Μήπως περιέχουν κενά ή ασάφειες; Μήπως περιέχουν υπεκφυγές και οι δογματικοί ερμηνευτές δεν μπόρεσαν να ερμηνεύσουν ορθά τα Ρήματα του Λόγου μέχρι σήμερα, αποφεύγοντας επιμελώς να πα­ραδεχθούν την επανακύκλιση του Πνεύματος σε νέο Σώμα;

Θεωρούμε άκρως απαραίτητο ν’ αποκαταστήσουμε την ταυτότητα του Ιωάννη πριν προχωρήσουμε στον αποσυμβολισμό της Παρουσίας του, την εποχή της Έλευσης του Λόγου, γιατί πιστεύουμε απόλυτα πως αν ο Ίδιος ο Ιησούς αποκάλυψε την ταυτότητά του σαφώς, κανείς δεν μπορεί ν’ αντιστρατευθεί τα Ρήματά Του.

Ο Ιωάννης λοιπόν, τον οποίο ακόμη και τότε οι μαθητές του τον αποκαλούσαν Δάσκαλο, είναι το ύπατο της αν­θρώπινης πυραμίδας πνεύμα, γι’ αυτό εκπροσώπησε τον Άνθρωπο στην Παρουσία του Λόγου. Ήταν η συνισταμένη του θετικού, το Άρρεν τμήμα του Ανθρώπου, το ήμισυ Πνεύμα της Ολότητας Άνθρωπος, ο Αρχών της Υπακοής, ο Πρωτόπλαστος.

Ο Ίδιος ο Ιησούς αποδεικνύει με τους λόγους Του τη θέση του Ιωάννη και τον τοποθετεί Πρώτο απ’ όλα τα πνεύματα των ανθρώπων λέγοντας γι’ αυτόν: «Ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου».

Αυτή ήταν η θέση του Ιωάννη και κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει, γιατί προέρχεται από τα αδιά­ψευστα χείλη του Λόγου Χριστού.

Είναι φυσικό να διερωτηθεί κανείς, είναι δυνατόν ο Ιη­σούς να έθεσε τον Ιωάννη υπεράνω Αυτού, λέγοντας πως δεν γεννήθηκε από γυναίκα μεγαλύτερος από τον Ιω­άννη;

Μπορούμε ν’ απαντήσουμε πως αφενός ο Ιησούς γεννήθηκε εκ παρθένου και κρίνου και αφετέρου πως ο Ιησούς με την αποκάλυψη αυτή καταδείκνυε το ύψος και τη θέση του Ιωάννη ανάμεσα στους ανθρώ­πους, καθώς και τη λειτουργικότητα του Νόμου της επανακύκλισης του πνεύματος, την οποία ο Ιωάννης αντιπρο­σώπευσε και συμβόλισε με την παρουσία του την εποχή εκείνη.

Εάν όμως ακόμη και αυτά δεν είναι αρκετά για τους πλέον δύσπιστους, η απάντηση του Ιησού στην ερώτη­ση των μαθητών Του για τον Ηλία διαλύει κάθε αμφι­βολία, τόσο για την ταυτότητα του Ηλία - Ιωάννη όσο και για την επανακύκλιση του πνεύματος του ανθρώ­που. «Ηλίας ήδη ήλθε, και ουκ επέγνωσαν αυτόν, αλλ’ εποίησαν εν αυτώ όσα ηθέλησαν», «... τότε συνήκαν οι μαθηταί ότι περί Ιωάννου του Βαπτιστού είπεν αυτοίς» (Ματθ. ΙΖ', 12-13).

Είναι πασιφανές, πως με τους λόγους αυτούς ο Ιη­σούς αποκάλυπτε την ταυτότητα του Ιωάννη, αλλά και την ύπαρξη και λειτουργία του Νόμου της επανακύκλισης του πνεύματος, ο οποίος διέπει την εξέλιξη του αν­θρώπου και άνευ της παραδοχής του δεν είναι δυνατόν να κατανοήσει κανείς την υπάρχουσα ανομοιομορφία των εξελίξεων και την ύπαρξη βεβαρυμένων πνευμάτων.

Μέχρι σήμερα οι δογματικές ερμηνείες έχουν αποκρύ­ψει τόσο την πραγματική ταυτότητα του Ιωάννη, όσο και αυτόν το Νόμο της επανακύκλισης του Πνεύματος που ο Ίδιος ο Λόγος αποκάλυψε τόσο με τους λόγους Του όσο και με τα έργα Του, διότι εάν ο Λόγος Χριστός κατέδειξε με κάθε τρόπο τη Θεία Νομοτέλεια που διέπει τη ζωή του ανθρώπου, αυτό σημαίνει πως ήταν ο Ίδιος ο Νό­μος και συνεπώς κάθε Του κίνηση ήταν βασισμένη πάνω σ’ αυτή τη Νομοτέλεια που δίδαξε και φανέρωσε.

Ενεργοποιώντας αυτόν ακριβώς το Νόμο, ανέστησε τον Λάζαρο, το γιο της χήρας της Ναΐν και την κόρη του Ιαείρου, ακριβώς γιατί σε όλες αυτές τις περιπτώσεις το πνεύμα επανακυκλίστηκε, έστω και στο ίδιο σκήνω­μα, εφόσον ήδη είχε επέλθει ο θάνατος.

Ο εκ γενετής τυφλός, περί του οποίου οι μαθητές ρώ­τησαν τον Ιησού εάν αμάρτησε αυτός ή οι γονείς του, πότε ήταν δυνατόν να αμαρτήσει εφόσον γεννήθηκε τυ­φλός; (Ιωάν. Θ', 1). Αν δεν παραδεχτείτε ότι έφερε οφειλή παρελθούσης ελεύσεως, την οποία με τον τρόπο αυτό αποκαθιστούσε, πώς είναι δυνατόν να κατανοήσετε την απάντηση του Ιησού, ώστε να μην πλανηθείτε και πιστέψετε πως ο Θεός επέτρεψε να γεννηθεί τυφλός αυτός ο άνθρωπος για να φανερωθούν τα έργα του Θεού και να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου;

Είναι δυνατόν ο Χριστός να είχε την ανάγκη ενός εκ γενετής τυφλού για να δοξαστεί, ή ο Θεός να επέτρεπε αυτή την αδικία;

Η Διδασκαλία του Λόγου είναι άχρονη και η απάν­τησή Του ορίζει αυτή τη λειτουργικότητα του Νόμου της επανακύκλισης του Πνεύματος και της οφειλής στην Τελειότητα που κάθε άνθρωπος καλείται ν’ αποκαταστήσει, ώστε να εκπληρωθεί η σκοπιμότητα της λειτουργίας αυτού του Νόμου τον οποίο το Έλεος του Θεού έθεσε σε δράση, προς χάριν της εξέλιξης του αν­θρώπου.

Ο Ιωάννης, λοιπόν, ήταν ο Ηλίας και από αυτή τη θέση θα αποσυμβολίσουμε το ρόλο τον οποίο διαδραμάτισε στην Πρώτη Παρουσία του Χριστού, ώστε να γίνει Συνεί­δηση στον κάθε μαθητή και ακόλουθο του Έργου της Δευ­τέρας Παρουσίας αλλά και στον Άνθρωπο άχρονα, η Πο­ρεία που το Πνεύμα Ηλίας - Ιωάννης διήνυσε, ώστε να εμ­φανιστεί ως Δάσκαλος στη Δεύτερη Έλευση του Λόγου.

Ο Ιωάννης είναι το ύπατο της ανθρώπινης πυραμίδας πνεύμα που βάπτισε τον Ιησού Χριστό, είναι εκείνος που έφθασε στο υψηλότερο σημείο της διανοητικής αντί­ληψης της Αλήθειας, στην κατάσταση που ο άνθρωπος οραματίζεται την Πνευματική κυριαρχία και τη μεταλλαγή της ζωής του από υλική σε πνευματική.

Είναι Πρωταρχικό Πνεύμα, γι’ αυτό και ο ρόλος του στην Ιστορία ήταν αφενός να προετοιμάσει τους ανθρώ­πους για την Έλευση του Λόγου και αφετέρου να καταδείξει την πορεία που ο άνθρωπος πρέπει ν’ ακολου­θήσει για να εισδεχθεί το Θείο Λόγο εντός του.

Ολόκληρη η Διδασκαλία του Λόγου Χριστού στην Πρώτη Παρουσία, η Ζωή και το Έργο Του μεταφέρονται στη Νέα Κοσμική Περίοδο μέσα στον Άνθρωπο. Έτσι και ο Ιωάννης είναι και εσωτερική κατάσταση στον καθένα μας, το στάδιο της μετάνοιας και της κάθαρσης, που απαραίτητα και αναπόφευκτα κάθε άνθρωπος διέρ­χεται πριν εμφανιστεί μέσα του ο Λόγος.

«Τι εξήλθετε εις την έρημον θεάσασθαι; Κάλαμον υπό ανέμου σαλευόμενον;» - «... αλλά τι εξήλθετε ιδείν; Προφήτην; Ναι λέγω υμίν, και περισσότερον προφήτου» (Ματθ. ΙΑ', 7-9).

Ο Ιωάννης συμβολίζει το στάδιο της μετάνοιας και της κάθαρσης που προετοιμάζει το δρόμο μέσα στο ένδον της υπόστασης για την Έλευση του Λόγου.

Είναι ο συνειδητός νους που εργάζεται για την εκ­πλήρωση του Θείου Σχεδίου και η εμπειρία που απο­κομίζει εργαζόμενος για το Θεό τον βοηθά να συλλάβει την Τελειότητα του Πνεύματος και να διατηρεί εκείνη τη στάση του νου κατά την οποία θαυμάζουμε τον τρόπο διοίκησης του Πνεύματος.

Όμως η διανοιακή λειτουργία η οποία ακόμη υπάρχει έντονη σ’ αυτό το στάδιο, ακόμη κι αν βρίσκεται στις υψη­λότερες βαθμίδες αντίληψης της Αλήθειας εξακολουθεί να

μη ζωογονείται από το Πνεύμα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συλλάβει την Ολότητα της Αλήθειας.

Η κατάσταση Ιωάννη είναι εκείνη η έμφυτη Αρχή που ενυπάρχει σε όλους να επιζητούν να πράττουν πάντοτε ορθά, χωρίς όμως αυτό να προδικάζει την ορθότητα του αποτελέσματος, ακριβώς γιατί το ορθό για τη διανοητική αντίληψη είναι ένα συμπέρασμα το οποίο προέρχε­ται από την εργασία της διάνοιας, η οποία ακόμη και στις πιο εξελιγμένες φάσεις της δεν συλλαμβάνει την Ολότητα της Αλήθειας, γιατί τα κριτήρια και η αντίληψή της προέρχονται από τις δοκιμές και την πείρα της ασκητικής της ζωής και συνεπώς της αντίληψης του καλού που μέσα της αναγνωρίζει.

Ο συνειδητός νους αγωνίζεται ενάντια στο κακό, τόσο εσωτερικά μέσα στο ένδον του ανθρώπου, στις επιθυμίες, τα πάθη και γενικά στα κακώς κείμενα, όσο και εξωτερικά στα ίδια πράγματα και μέσα στον εαυτό του καυτηριάζει.

Αυτή η στάση βοηθά στην κάθαρση και στη μετά­νοια προετοιμάζοντας το δρόμο μέσα στο νου του αν­θρώπου, καθαρίζοντάς τον από τις σκέψεις της υλιστικότητας, χωρίς όμως να μπορεί να διακρίνει την παροδικότητα του κακού, το οποίο ενεργοποιεί ο άν­θρωπος με τις επιλογές του, θέτοντας σε λειτουργία ανάλογους Νόμους. Είναι μία σύλληψη των πνευματικών δυνατοτήτων, μία μονομερής αντίληψη της Αλήθειας, για­τί σ’ αυτή τη φάση του Νου η υπόσταση δεν μπορεί ακό­μη να συλλάβει, γιατί δεν έχει την απαιτούμενη ευρύ­τητα, τους τρόπους με τους οποίους ο Θεός διδάσκει τον άνθρωπο μέσα από τις λανθασμένες επιλογές και την πλάνη της διττότητας.

Δεν είναι, λοιπόν, μία Πνευματική στάση, γιατί ανα­γνωρίζει το κακό και το καυτηριάζει, χωρίς όμως να έχει την απαραίτητη ευρύτητα, που το Πνεύμα διαθέτει, ώστε να διατηρήσει μία στάση που θα στοχεύει στην άχρονη αλλά και στην άμεση μετουσίωση του κακού. Έτσι έρ­χεται πριν από την Πνευματική Συνείδηση, το Χριστό, για να προετοιμάσει το δρόμο για την Έλευσή Του.

Είναι η βαθύτερη ψυχική Συνείδηση, η οποία προμη­θεύεται την τροφή της από την αποθήκη της φύσης του ανθρώπου, τις παρακαταθήκες της Θείας Καταγωγής του, ο συνειδητός νους που επιφυλακτικός στο να δεχθεί την Αλήθεια έρχεται «μήτε εσθίων μήτε πίνων» (Ματθ. ΙΑ', 18-19), δεν ζωογονείται δηλαδή από την Ουσία και τη Ζωή του Πνεύματος, έτσι λέει για τον εαυτό του, «Ουκ Ειμί Εγώ ο Χριστός» και το κακό παραμένει σαν εναντιωμένο «εγώ», λένε γι’ αυτόν «δαιμόνιον έχει».

Η κατάσταση Ιωάννη είναι παιδί της φύσης του αν­θρώπου και δεν εντάσσεται στον πολιτισμό, δεν ακο­λουθεί δηλαδή τις εκάστοτε κοινωνικές συνήθειες, γιατί αναγνωρίζει πως προέρχονται από τις κατώτερες επιθυ­μίες και δεν προάγουν τις φυσικές αρετές της Θείας Καταγωγής του Ανθρώπου.

Προέρχεται από αληθή και έντιμη οικογένεια, προέρ­χεται δηλαδή από την αληθινή και έντιμη στάση του αν­θρώπου απέναντι στο Θεό και η διαρκής ενατένισή του προς το Θείο τον τοποθετεί ανάμεσα στο Πνεύμα και στον άνθρωπο, χωρίς όμως να μπορεί ν’ αντιπροσω­πεύσει απόλυτα την Πνευματική Αλήθεια.

Αρνείται τη δοξασία της υλικής πραγματικότητας, τρε­φόταν με ακρίδες και μέλι, και αυτό διασκορπίζει το άθροι­σμα των περιορισμένων σκέψεων, συγκεντρώνει το νου σε υψηλά ιδεώδη κι έτσι εξαλείφει κάθε αρνητική σκέψη απ’ όλα τα διαμερίσματα του νου.

Είναι το βάπτισμα του Ιωάννη που στη μεταφυσική του έννοια συμβολίζει την απαλλαγή από τις περι­ορισμένες σκέψεις, οι οποίες εμποδίζουν και σκοτεινιά­ζουν την αντίληψη του ανθρώπου, που όμως δεν μπορεί να οδηγήσει σε μια διαρκή κατάσταση Συνείδησης που θα επιφέρει τη Φώτιση του ανθρώπου, την αποκατάσταση της επαφής με τον Πατέρα - Θεό, γι’ αυτό και πρέπει ν’ ακολουθηθεί από μία άλλη, η οποία θα είναι διαρκής.

Έτσι αναφέρει, «Ο οπίσω μου ερχόμενος μεγαλύτερος μου είναι και Αυτός θα σας βαπτίση εν Πνεύματι Αγίω και Πυρί».

Έτσι ο Ιωάννης ασκεί το νου μέχρις ότου καταστεί ικανός να δεχθεί τη Θεία Παροχή, την επαφή με τον Δη­μιουργικό Λόγο, που είναι ο Ανώτερος Θείος Εαυτός κάθε ανθρώπου και περιμένει το πλήρωμα του χρόνου για να εκδηλωθεί ενώνοντας - αποκαθιστώντας τη Θεότητά του στην υλική καθημερινή πραγματικότητα του εκπεσόντος.

Έρχεται προσιτός ενώνοντας τη Ζωή και την Ουσία Του με τις ορέξεις και τα πάθη της υποσυνείδησης, γι’ αυ­τό και φαίνεται για λίγο πως είναι όμοιος με αυτά. Έτσι ενωμένος τα αναβιβάζει μέσα στη δική Του τελειότητα και στο τέλος το αποτέλεσμα καταδεικνύει πως «η Σοφία δικαιώνεται υπό των έργων της».

Αυτό ο Ιωάννης δεν μπορεί να το πραγματοποιήσει, γιατί έχει ακόμη διανοητική αντίληψη περί της Αλήθειας και αναγνωρίζει το Κακό, που το πολεμά και το καυτη­ριάζει. Αντιπροσωπεύει τη διάνοια, που ο ρόλος της εί­ναι να προπαρασκευάζει την οδό για την Πνευματική Συ­νείδηση, τον Χριστό, που δεν αναγνωρίζει οντολογικά το Κακό αλλά έρχεται να προσφερθεί στον άνθρωπο για να τον ανυψώσει ενώνοντάς τον μαζί Του, γι’ αυτό και ο Ιησούς είπε για τον Ιωάννη «ο ελάχιστος στην Βασιλεία του Θεού είναι μεγαλύτερος από αυτόν» (Λουκ. Ζ', 28) και ο Ιωάννης για τον Ιησού, «Αυτός πρέπει να αυξάνει και εγώ να ελαττούμαι» (Ιωάν. Γ', 30) εννοώντας τις ανάλογες καταστάσεις εντός του ανθρώπου.

Αυτό σημαίνει πως η μικρότερη των πνευματικών σκέ­ψεων είναι μεγαλύτερη από τον ισχυρότερο συλλογισμό της διάνοιας, ακριβώς γιατί και η πιο ελάχιστη πνευματική σκέψη προέρχεται από το Απόλυτο, ενώ ο διανοιακός συλλογισμός προέρχεται από τη διττότητα και περι­λαμβάνει αναπόφευκτα μόνο ένα τμήμα της Αλήθειας. Έτσι η διανοητική αντίληψη περί των πραγμάτων πρέπει να υποχωρήσει στην αντίληψη που επέρχεται μέσω του Αγίου Πνεύματος.

Η άγρυπνη διάνοια, ο συνειδητός νους, ο οποίος έχει εργαστεί για την εκπλήρωση του Θείου Σχεδίου, αναγνω­ρίζει την ανάπτυξη της Πνευματικής Συνείδησης και ομολογεί την εμφάνισή της, όπως ο Βαπτιστής αναγνώ­ρισε τον Ιησού.

Όταν η συνείδηση ζωογονείται από το Πνεύμα μέχρι το βαθμό που η Παρουσία του Χριστού είναι πλέον ορατή και αισθητή, τότε η υπόσταση παύει να εμπιστεύεται τους συλλογισμούς του διανοητικού ανθρώπου και στηρίζεται στην έμπνευση του Πνεύματος που γνωρίζει ότι θα την οδηγήσει απόλυτα στην πάσα Αλήθεια, με άλλα λόγια λήγει αναγκαστικά η παρουσία της διάνοιας και ο τρόπος λειτουργίας της στο νου του ανθρώπου.

Ο Ιωάννης, αυτός ο αναμορφωτής - εκπαιδευτής του νου, είναι ο διανοητικός άνθρωπος που βλέπει τα κακά του πολιτισμού, τα καταδικάζει, αλλά δεν τα μετουσιώνει - κάτι που θα ενεργήσει σήμερα στο Νέο στάδιο εξέλιξης - και συνηγορεί υπέρ της τιμωρίας των παραβατών. Η τακτική του όμως έλκει την αντίδραση και την αντίσταση, όπως δείχνει η εκτέλεσή του από τον Ηρώδη, και αυτό το φάρμακο αποδεικνύεται ατυχές στο να διορθώσει και να αποκαταστήσει τη δυσαρμονία. Όμως ο άνθρωπος οφείλει να περάσει μέσα από τη δια­νοητική κατάσταση συνείδησης, που οι προσπάθειες της αναμόρφωσης, οι οποίες προέρχονται απ’ αυτήν, είναι οι μαρτυρίες του έμφυτου καλού που υπάρχει μέσα του.

Διαμέσου αυτής της κατάστασης ανυψώνεται και αν­τιλαμβάνεται την Παρουσία του Θεού, την αναγκαιότη­τα της μεταστροφής του κόσμου και τη δυνατότητα της Πνευματικής Ζωής, όμως σ’ αυτό το στάδιο η αντί­ληψή του είναι περιορισμένη σε προσωπικούς σκοπούς, που στηρίζονται στην εσωτερική του αναγκαιότητα να εκ­δηλώσει τις ιδέες που αντιλαμβάνεται, προσπαθώντας να επιβληθεί στο Κακό.

Σήμερα όλος ο κόσμος δοκιμάζει τις μεθόδους του Ιωάννη, κι αυτό δείχνει πολλά. Αυτές οι μέθοδοι είναι προ­ορισμένες ν’ αποτύχουν, επειδή στερούνται Παγκόσμιας αντίληψης και του μεγάλου Νόμου που θέσπισε ο Χριστός και κατ’ ουσίαν σημαίνει «οτιδήποτε θα ήθελες να κάνουν οι άλλοι σε σένα, κάνε και συ προς αυτούς».

Από την άλλη δείχνει ότι όλη η ανθρωπότητα σήμερα πρέπει να βρεθεί σε στάδιο μετάνοιας και κά­θαρσης, κάτι που είναι ορατό για όποιον μπορεί να δει πλατιά, χωρίς περιορισμούς και δογματισμούς, πέρα από τα στενά πλαίσια του ατομικού του πιστεύω.

Σήμερα σ’ όλο τον κόσμο τα απελευθερωτικά κινήματα δυναμώνουν, οι άνθρωποι ζητάνε τα δικαιώματά τους, συστήματα ιδεών καταρρίπτονται, κι αυτό δείχνει μια παγκόσμια μετατόπιση του νου, μία μεταστροφή σε Νέες ποιότητες σκέψεων και ιδεών.

Ο Παγκόσμιος Νους μεταστρέφεται από τον Νέο Μέγα Αναμορφωτή του, τον Ιωάννη, που αντιστοιχεί στο πέμπτο (5ο) Κέντρο εντός του ανθρώπου και βρίσκεται μέσα σε κάθε άνθρωπο, για να προετοιμάσει όπως και στην Πρώ­τη Παρουσία το Δρόμο της Δευτέρας Παρουσίας Του, της Παρουσίας του Λόγου, στην οποία πρωταρχικό ρό­λο έχει ο Ιωάννης, του οποίου η Παρουσία θ’ ακολου­θηθεί από την παρουσία πολλών Προδρόμων, που θα προαναγγέλλουν τη Νέα Εποχή της Ένωσης και της Μετου­σίωσης, οριακά σημεία της Νέας Κοσμικής Διδασκαλίας.

Το Έργο της Δεύτερης Παρουσίας είναι πολύπλευρο και ποικιλόμορφο και δεν υπάρχει τομέας στον οποίο να μην εκδηλώνεται. Ό,τι συνέβη στην Πρώτη Παρουσία ήταν προσαρμοσμένο στη δυνατότητα της αντίληψης, ανά­λογα με την εξέλιξη του ανθρώπινου Πνεύματος της εποχής εκείνης και η Διδασκαλία του Χριστού δόθηκε με σύμβολα και αλληγορίες, με παραστάσεις και πα­ραβολές, για να μπορεί ο περιορισμένος νους του ανθρώ­που να τη συλλάβει. Γι  αυτό ο Ιησούς είπε: «έτι πολλά έχω λέγειν υμίν, αλλ’ ου δύνασθε βαστάζειν άρτι».

Ο Ιωάννης στην Πρώτη Παρουσία δεν θεωρήθηκε κα­τάλληλος για το Έργο που τέλεσε ο Λόγος Χριστός, εκ­προσωπώντας τη Διάνοια κι όχι το Όλον, καθότι έφερε μέσα του στοιχεία Ιούδα, ενώ σήμερα εκπροσωπεί το Όλον του Ανθρώπου, γι’ αυτό και θα εκδηλωθεί ως Δη­μιουργικός Λόγος Χριστός, φέρων ένωση και ταύτιση με τον Ένα Λόγο, αφού διέλθει τα στάδια του ανθρώπου για να καταδείξει ότι η Θέωση του Ανθρώπου δεν είναι Θεω­ρία, αλλά εφικτό αποτέλεσμα του Θείου προγραμματισμού της Νέας Εποχής, δείχνοντας το εφικτό της πραγμάτωσης του Θείου Σχεδίου στον Εαυτό του και αναβιβάζοντας την Ψυχή - Γυναίκα στα επίπεδα του Λόγου Μητέρα, εγκαινιάζοντας τη Νέα Περίοδο, ενεργοποιώντας το Νόμο του Αυτενεργούς Ελέους.

Σήμερα ο νους του ανθρώπου και η αντίληψή του έχουν διευρυνθεί, γι’ αυτό και το Έργο του Ιωάννη είναι πιο πλατύ και πολύπλευρο, όπως και το Έργο του Λόγου Χριστού, το οποίο στη Δεύτερη Παρουσία παρουσιάζεται στα μέτρα που πρέπει να αναχθεί ο ανθρώπινος νους, εισερχόμενος στην Απειρότητα της Ύπαρξής του, προκειμένου να καταστεί Νους Χριστού.

Αυτό είναι το Έργο του Ιωάννη στη Δευτέρα Παρου­σία όπως προείπε ο Ιησούς. «Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και αποκαταστήσει πάντα» (Ματθ. ΙΖ', 12), προλέγων και νέα εμφάνιση του Ηλία, προφανώς κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Δύναται να υπάρχει πλέον υπεύθυνη απάν­τηση - τοποθέτηση για τον Ηλία - Ιωάννη εκτός από εκείνη την οποία παρουσίασε ο ενανθρωπισθείς Λόγος επί της γης; Και ποια εγκυρότερη γνώμη ή γνώση μπορούμε να έχουμε εκτός από τα Ρήματά Του;

Είναι, λοιπόν, βέβαιο πως κάθε συμβολισμός που δό­θηκε στην Πρώτη Παρουσία και είναι άχρονος, γιατί προέρ­χεται εκ Πνεύματος, στη Δεύτερη Παρουσία λαμβάνει έκταση ανάλογη με την απειρότητα του ανθρώπου και συνεπώς κατανοούμε πως η αναμόρφωση του νου από τον Ιωάννη δεν είναι μόνο μια εσωτερική κατάσταση που αναμφισβήτητα δρα μες στο ένδον του ανθρώπου, αλλά και μία μεταμόρφωση μέσα στον Παγκόσμιο Νου, που θα μεταστρέψει και θα επανατοποθετήσει τα συστήμα­τα των ιδεών, ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να δεχτεί τη βαθύτερη Διδασκαλία του Χριστού, που θα τον οδη­γήσει στην πλήρη αποκάλυψη των εννοιών και στην πλή­ρη αποκατάστασή του μέσα στο Θεό σαν Υιό Λόγο.

Ο Ιωάννης στην Πρώτη Παρουσία οδηγήθηκε με την τακτική του στη φυλακή, που δείχνει τη διάνοια περιορισμένη, φυλακισμένη, επειδή μεγεθύνει το Κα­κό και την αμαρτία και τα καταδικάζει. Αυτή η ίδια τα­κτική που σήμερα η ανθρωπότητα ακολουθεί, οδηγεί στον ίδιο δρόμο, κάτι που φαίνεται έντονα σε ανθρώπους που βλέπουν τα κακά του πολιτισμού σαν μία τρομερή δύ­ναμη, αδύνατον να νικηθεί, με αποτέλεσμα αυτό να παραλύει κάθε τους προσπάθεια, ώστε να αδυνατούν να εκπληρώσουν οτιδήποτε στην υπηρεσία της Αλήθειας.

Ο θάνατός του (Ματθ. ΙΔ', 1-12) αναφέρεται στο ξεπέ­ρασμα εκείνου του πρώτου ενθουσιασμού προς ανα­μόρφωση του χαρακτήρα, που διακρίνεται στα πρώτα στάδια της πείρας του νέου μαθητή.

Τα απελευθερωτικά κινήματα σ’ όλο τον κόσμο είναι κινήσεις της κατάστασης Ιωάννη και ο θάνατος θα επέλθει σαν αδυναμία να επιφέρουν τελικά την Παγκό­σμια Ειρήνη.

Ο ενθουσιασμός για την Παγκόσμια Ειρήνη μέσα απ’ την απελευθέρωση των δυναστευμένων τμημάτων της ανθρωπότητας θα υποσταλεί μπροστά στη συνει- δητοποίηση πως ο άνθρωπος πρέπει ν’ απελευθε­ρώσει το Είναι του από τα Κατεστημένα δεσμά του νου του και των ιδεών του, με τα οποία μέχρι σήμερα οικοδομούσε τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει και εκδη­λώνεται και ο οποίος τον οδηγεί σε αδιέξοδα και πλάνες.

Παράλληλα όμως είναι και ένα αναπόφευκτο και επι­τακτικά αναγκαίο στάδιο, που πρέπει το Όλον του Αν­θρώπου να διέλθει προκειμένου να εμφανιστεί η Πνευ­ματική Συνείδηση, ο Χριστός, που θα αντικαταστήσει τη διανοητική λειτουργία με την εκ Πνεύματος Καθοδήγη­ση και τη Θεία Επιφοίτηση, με τις ολοκληρωμένες Συμπαντικές Ιδέες του Θείου Νου, τις οποίες πρέπει να συλλάβει, να αφομοιώσει και να τηρήσει, προκειμένου να Χριστοποιηθεί.

Αφού επέλθει ο Πνευματικός φωτισμός, ο πρώτος εν­θουσιασμός υποστέλλεται και τότε παρουσιάζεται μία κατάσταση κατά την οποία υπάρχει μία στείρωση σκέ­ψης και ενέργειας στο νου. Ο ενθουσιασμός που μέχρι εκείνη τη στιγμή οδηγούσε την υπόσταση δεν υφίσταται πλέον, ενώ ταυτόχρονα ο άνθρωπος κάνει τα πρώτα του βήματα στην Απειρότητα του Θείου Νου ως μαθητευόμενος Θεός από την Πνευματική Συνείδηση.

Σ’ αυτή τη φάση δημιουργείται μία αναγκαιότητα απο­μόνωσης σ’ έναν τόπο όπου θα ήταν δυνατόν να υπάρ­χει πλήρης ανάπαυση και απουσία προσπάθειας. Είναι το στάδιο της αυτομόνωσης κατά το οποίο η υπόσταση μεταλλάσσεται σε μαθητευόμενο Λόγο και είναι ανα­γκαίο να υπάρξει μία φαινομενική απόσυρση από την εξωτερική δράση, χωρίς όμως να μπορούμε να απαλ­λαγούμε από τις σκέψεις μας.

«Ακούσας δε ο Ιησούς (περί του θανάτου του Ιωάν­νη) ανεχώρησεν... εις έρημον τόπον... οι όχλοι ηκολούθησαν Αυτώ» (Ματθ. ΙΔ', 13).

Όταν η ανθρωπότητα κατανοήσει την αδυναμία της να κατακτήσει μέσω της διανοητικής λειτουργίας τη Γαλή­νη και την Πληρότητα, κι όταν τίποτε πλέον δεν θα προ­άγει σε λύσεις, τότε θα αναζητήσει την Απόλυτη Αλή­θεια του Πνεύματος στον Ιωάννη, τον Διδάσκαλο της Αλήθειας, που ευρισκόμενος και εξωτερικά σε σκήνωμα, θα διασαλπίσει το Μήνυμα της Αγάπης, το Δρόμο της Θέωσης, που είναι ο μόνος Δρόμος, που είναι σύμφωνος με το Θείο Προορισμό του Αν­θρώπου. Ο Δρόμος που οδηγεί στην Απόλυτη Αλή­θεια, στην Ένωση του Ανθρώπου ως Υιού Λόγου με το Θεό Πατέρα.

Αυτός είναι ο Ηλίας - Ιωάννης, τόσο σαν σύμβολο και στάδιο μετάνοιας και κάθαρσης, όσο και σαν Δάσκαλος Λόγος της Δευτέρας Παρουσίας, που έρχεται ενωμένος με τον Ένα Λόγο για να αποδείξει τη δυνατότητα του Ανθρώ­που στη Θέωση, παρουσιάζοντας τον Ίδιο Του τον Εαυ­τό ως Θεό εν εκδηλώσει ενώπιον των ανθρώπων.

Σήμερα πλήθος επίλεκτων πνευμάτων έχουν απο­σταλεί πλησίον του Ιωάννη, για να σχηματίσουν το επιτελείο το οποίο στηρίζει και θα στηρίξει το Έργο της Δευτέρας Παρουσίας, αναλαμβάνοντας τη συνέχιση και τη διάδοση της Διδασκαλίας της Νέας Κοσμικής Περιόδου.

Υπάρχει όμως ανάμεσα στα πνεύματα αυτά ένα πνεύ­μα ιδιαίτερο, ένα πνεύμα που κατά νόμον ακολουθεί τον Ιωάννη και το οποίο λόγω της ένωσής του με το Λόγο Μητέρα είναι το κατά νόμον Θεούμενο πνεύμα, η Θεούμενη Άνθρωπος Γυναίκα της Δευτέρας Παρουσίας.

Είναι η Ελισάβετ, η οποία συγγενής ούσα της Θεοτό­κου, εμπνεόμενη εκ του Αγίου Πνεύματος και τότε όπως και σήμερα, πληροφόρησε τη Θεοτόκο για τον Χαιρετισμό που το Πνεύμα Ηλίας - Ιωάννης, τον οποίο εγκυμονούσε, απηύθυνε προς τον Διδάσκαλο Λόγο τον οποίο εγκυμο­νούσε η Παρθένος Μαρία.

Είναι δυνατόν η Ψυχή που κυοφόρησε το Λόγο να μην είναι ο Ίδιος ο Λόγος; Φυσικά όχι. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν η Ψυχή - Γυναίκα που κυοφόρησε τον Ιωάννη να μην έχει δικαίωμα στην ένωση μαζί Του και στη Θέωσή Της;

Το Πνεύμα της Ελισάβετ είναι εδώ. Είναι πλησίον του Ιωάννη και Τον αναγνώρισε και Τον κάλυψε, αλλά και συνε­χίζει να Τον καλύπτει με την ανυπόκριτη και απεριόριστη αγάπη της, για να καταστεί Πρότυπο Μητέρας Λόγου στη Νέα Εποχή, Πρότυπο που κάθε γυναίκα θα κληθεί στο πλήρωμα του Χρόνου ν’ ακολουθήσει.

Κυοφόρησε τον Ιωάννη και σήμερα συνεχίζει να τον φροντίζει σαν Λόγο του Θεού, γιατί ο Ιωάννης ήλθε ν’ αποκαταστήσει τον Άνθρωπο ως Πνεύμα της Αλήθειας, ως Παράκλητος, ως Ουσία της Ολότητας Άνθρωπος μέσα στον Άναρχο θεό.

Ζει μέσα σε κάθε άνθρωπο και πρώτ’ απ’ όλους στην Ελισάβετ, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο Ιωάννης, ο Λόγος του Θεού σε σκήνωμα ψυχής, ο Άνθρωπος - Γυναίκα.

Αμήν λέγω υμίν, ου μείνη σαρξ επί της γης μη φέρουσα εν αυτή τον Λόγον Μου και διάνοια μη φέρουσα εγγε­γραμμένο εν αυτή το Μήνυμα Αυτού, ότι Ούτος εστίν ο Αδελφός Μου ον Εγώ τιμώ και αναγνωρίζω και απέστειλα υμίν ίνα πάντας προς Με οδηγήση.

Χαίρε Ιωάννη. Χαίρε Αδελφέ Χριστέ.