Δευτέρα 9 Ιουλίου 2018

ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗ 28-5-17 Γ.ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ "Άνδρας, Γυναίκα, Παιδί. Φιλία, Έρως, Αγάπη. Η Κοινωνία του 21ου αιώνα"


ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΛΕΙΔΑΡΑ
«Το Ιερό Πρόσωπο»
 28-5-2017
 
Καλό μεσημέρι σε όλους και ευχαριστώ για την παρουσία σας εδώ, θα πρέπει να συντομεύσω την ομιλία μου πάρα πολύ, σεβόμενος όλους εσάς για να μας ακούσετε όλους. Πιστεύω ότι αυτά όλα που ειπώθηκαν από τους προλαλήσαντες φίλους και αδελφούς, ήταν τόσο ουσιώδη που δεν θα στερηθείτε και πολλά πράγματα από την δική μου μικρή ομιλία.
Φανταστείτε ότι στο έδρανο από το οποίο μιλώ, δεν βλέπατε το πρόσωπο μου και βλέπατε ένα πόδι, για φανταστείτε ότι βλέπατε ένα χέρι, θα καταλαβαίνατε πως βέβαια είναι ένας άνθρωπος από κει πίσω, αλλά κάτι θα σας έλειπε, είναι το πρόσωπο. Το πρόσωπο το οποίο προσπερνάμε όλοι μας βιαστικά, όλοι μας κάθε μέρα, τα πρόσωπα τα οποία προσπερνάμε βιαστικά κάθε μέρα, τα εκατοντάδες πρόσωπα τα οποία προσπερνάμε βιαστικά κάθε μέρα. Η αδιαφορία μας προς τα πρόσωπα αυτά που δεν κοιτάμε καν, γιατί τα θεωρούμε αδιάφορα. Αυτό το πρόσωπο είναι ο κοινός σύνδεσμος, που συνδέει τον άνδρα, την γυναίκα και το παιδί.
Κάθε πρόσωπο έχει να μας πει κάτι, δίχως αυτό καμία αληθινή επικοινωνία δεν είναι εφικτή. Όμως για να μπορέσει ο άνθρωπος να δώσει την αξία που οφείλει στο πρόσωπο, θα έπρεπε να έχει μια εδραιωμένη, στοιχειοθετημένη θα λέγαμε κοσμολογία να δει πού βρίσκεται. Αυτή δεν του δόθηκε ποτέ ολοκληρωμένα από κανένα ιερατείο. Δόθηκε όμως μέσα από τις ρήσεις Του Λόγου Χριστού, όταν είπε «Θεοί Εστέ», όταν είπε «Έσεσθε ουν υμείς Τέλειοι ώσπερ ο Πατήρ Μου Τέλειος Εστί». Αυτό το πρόσωπο, το Αληθινό πρόσωπο, το Ιερό πρόσωπο που κρύβεται μέσα σε όλους μας, έχει μια Θεία Καταγωγή, μια Θεία Ταυτότητα, ένα Θείο Προορισμό και έχει να κάνει μόνο την διαδρομή, μεταξύ αυτής της αφετηρίας αυτού του προορισμού και αυτή η διαδικασία, αυτή η διαδρομή, που πάλι από Τον ίδιο διατυπώθηκε είναι όπως έχω ξανά πει πολλές φορές το «Αγαπάτε Αλλήλους».
Σήμερα βρισκόμαστε στην εποχή όπου το πρόσωπο αυτό προσβάλλεται, καταρρακώνεται, κακοποιείται, διαστρέφεται κάθε μέρα με πάμπολλους τρόπους. Το πρόσωπο αυτό, πολλοί το ταυτίζουν ατυχώς με το άτομο, όμως υπάρχει μια θεμελιώδη διαφορά, ότι το άτομο μπορεί να νομίζει ότι είναι μια ανθρώπινη μονάδα, αλλά δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητα και πρόσωπο. Το άτομο μπορεί να είναι μαζικοποιημένο  άτομο. Αυτό είναι το κλειδί του ελέγχου των ανθρώπινων μαζών και λυπούμαστε που θα πρέπει να τους ονομάσουμε έτσι, αλλά αυτοί είναι η διαμόρφωση που έχουμε μέχρι τις μέρες μας.
Περίπου 500 χρόνια πριν την έλευση του Χριστού, οι Έλληνες φιλόσοφοι εξύψωσαν το άτομο σε πρόσωπο, σε ιερό πρόσωπο και κατέλυσαν ουσιαστικά την αξία της φυλετικής, αιματολογικής συγγένειας, η οποία μέχρι πρότινος καθόριζε την ιεράρχηση σε μια κοινωνία που έδινε αξία στο πρόσωπο. Αυτό σημαίνει ότι δεν γινόταν βασιλιάς μόνο κάποιος που προερχόταν από το αίμα του βασιλιά και ιερέας αυτός που προερχόταν μόνο από την γενεά ιερέων. Όπως λέμε κατά Λεβί ή κατά Ιούδα. Αυτό λοιπόν καταρρίπτεται με την ελληνική σκέψη και ως εκ τούτου, αυτή η ελληνική σκέψη, έγινε στόχος βολών που διατηρούνται εδώ και χιλιάδες χρόνια, αυτό είναι αξιοσημείωτο. Και αυτό σημαίνει δυο πράγματα. Πρώτον αν αυτή η ιδέα ήταν θνησιγενής θα είχε εξαλειφθεί. Το ότι δεν έχει εξαλειφθεί παρόλη την πολεμική, σημαίνει ότι αυτή η ιδέα είναι Θεία, είναι αθάνατη και ακατάλυτη. Επομένως, εμείς μπορεί να βιώνουμε την οδύνη μας στον χωρόχρονο τον παρόντα, αλλά πρέπει να είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι στο τέλος θα υπερισχύσουνε αυτές οι ιδέες Τελειότητας και Απειρότητας, η αληθινή αξία του ανθρώπου, που η Ουσία του είναι Θεία. Και επομένως μπορούμε να φανταστούμε μια νέα κοινωνία όπου το παιδί θα έχει ένα πρότυπο πατέρα και ένα πρότυπο μητέρας, που θα του εμπνέουν την βεβαιότητα αυτής της Θείας καταγωγής του και του Θείου του προορισμού. Καθώς και οι ίδιοι θα γνωρίζουν, θα έχουν βιώσει την αληθινή τους ταυτότητα. Η αληθινή ταυτότητα εν κατακλείδι και η αποκάλυψή της στο άνθρωπο, είναι το κλειδί για μια νέα κοινωνία, γι’ αυτό που πραγματικά είναι ο άνδρας, γι’ αυτό που πραγματικά είναι η γυναίκα, γι’ αυτό που πραγματικά είναι το παιδί.
Όταν ήρθε ο Χριστιανισμός και στο Όνομα του Χριστού, η κοινωνική τάξη και ο φυλετισμός καταλύεται ολοσχερώς. Η διάκριση σε προνομιούχες και νέες φυλετικές διακρίσεις απορρίπτεται, όλες οι δομές κοινωνικής πυραμίδας, «Ουκ εστί Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ εστί δούλος ουδέ ελεύθερος» (προς Γαλάτες). Η Χριστιανική διδασκαλία γίνεται το μεγάλο βήμα της διάλυσης της φυλετικής κουλτούρας και της συγκρότησης των κοινωνικών δομών, εκλεκτοί πλέον δεν είναι όσοι προέρχονται από κάποιο συγκεκριμένο αίμα, όπως θα δούμε στην συνέχεια να διατηρείται στον μεσαίωνα, στην αριστοκρατία και τους γαλαζοαίματους, αλλά με όρους συμμετοχής στην Θεία Χάρη ένεκεν της οποίας όλοι είναι ίσοι.

Σάββατο 7 Ιουλίου 2018

ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗ 29/4/18 "ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ" ΛΕΣΣΗΣ Γ.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Η κοινωνία της τράπεζας έχει ένα βαθύτερο νόημα από μια ευχάριστη ή αναγκαία συνάντηση συνάθροισης. Η κοινωνία στο τραπέζι είναι σημάδι διατήρησης της ειρήνης, της εμπιστοσύνης, της αδελφοσύνης και της συγνώμης. Η κοινωνία στο τραπέζι, σημαίνει κοινωνία στη ζωή.
Οι παραβολές του Ιησού για τον Πατέρα Άρχοντα που κάνει τραπέζι κοινό για όλους, επαναλαμβάνεται συχνά στη διδασκαλία Του, δίνοντας έμφαση στη σημασία της κοινωνίας της τράπεζας. Ο αρχηγός της Ιουδαϊκής οικογένειας, παρευρισκόταν με όλη την οικογένειά του στο τραπέζι. Έπαιρνε ψωμί, το ύψωνε, προσευχόταν ευχαριστώντας για να ευλογηθεί το ψωμί, έλεγαν όλοι «αμήν», έπειτα έκοβε ένα κομμάτι ψωμί για τον εαυτό του και όλοι έπαιρναν από ένα κομμάτι. Το κόψιμο του ψωμιού ήταν μέσο μετάδοσης της ευλογίας. Μετά το γεύμα ευχαριστούσαν και ο οικοδεσπότης έπαιρνε το ποτήρι της ευλογίας με το δεξί του χέρι, τεντώνοντάς το πάνω από το τραπέζι, προσεύχονταν και όλοι έπιναν από αυτό το ποτήρι. Η κοινωνία στο γεύμα από την περιοχή της καθημερινότητας και του κοινού, έπαιρνε έτσι μια νέα διάσταση συνάντησης υπό τα όμματα του Θεού. Ήταν δε αυστηρό καθήκον, να μην κάθεσαι σε κοινό τραπέζι με αμαρτωλούς και ασεβείς, διότι η κοινωνία της τράπεζας είχε την ιερότητα της προετοιμασίας για θυσία.

Θεία Ευχαριστία
Τι είναι η Θεία Ευχαριστία; Είναι κρασί και ψωμί που με την ευλογία του Ιερέα και τη Θεία Χάρη μετουσιώνονται σε σάρκα και αίμα του Ιησού: «Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου εν εμοί μένει και εγώ εν αυτώ καθώς με απέστειλαν ο ζων Πατήρ και εγώ ζω δια τον Πατέρα, ούτω και όστις με τρώγει, θέλει ζήσει και εκείνος δι’ εμέ».
Οι Ευαγγελιστές μας πληροφορούν ότι το μυστήριο αυτό καθιερώθηκε από τον ίδιο τον Ιησού τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ, πριν τον συλλάβουν: «έλαβε άρτον και ευχαριστήσας έκοψε και είπε: Λάβετε φάγετε τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών εκλυόμενο. Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων: Τούτο το ποτήριον είναι η Καινή Διαθήκη εν τω αίματί μου. Τούτο κάμνετε οσάκις πίνετε εις την ανάμνησίν μου».
Το συμβολισμό της Θείας Ευχαριστίας, όμως, τον συναντάμε στα αρχαία Μυστήρια όπως Κρητικά, Ελευσίνια, Διονυσιακά, Ορφικά, Μιθραϊκά κ.λπ.
Αυτός που δεν θα φάει από το σώμα μου και δεν θα πιεί από το αίμα μου, δεν θα ταυτιστεί ποτέ μαζί μου κι εγώ μαζί του και δεν θα λάβει τη σωτηρία της ψυχής του (Ορφικά, Ε΄, 242-248).
Τα ίδια λόγια απαράλλαχτα αναφέρονται από τον Ιωάννη (6:53) «Εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου, δηλαδή του Χριστού, και πίητε αυτό το αίμα, ουκ έχετε εν εαυτοίς».
Στην τελετή που οι Ορφικοί ονόμαζαν ωμοφαγία οι μυημένοι έτρωγαν τις ωμές σάρκες ταύρου. Δοθέντος ότι ο ταύρος ήταν ένας από τους χαρακτήρες του Διόνυσου, σημαίνει πως οι μυημένοι τρώγοντας τις σάρκες του ταύρου έτρωγαν συμβολικά το σώμα του θεού κι έπιναν το αίμα του στο μυστικό συμπόσιο. Πίστευαν δε ότι με αυτό τον τρόπο ο Θεός κατερχόταν σ’ αυτούς και με τη θεότητά του γέμιζε τις ψυχές τους. Η ωμοφαγία ήταν μία από τις υποχρεώσεις του Ορφικού βίου.
11.000 χρόνια π.Χ., οι Ορφικοί πίστευαν σε ένα Θεό μόνο, που ο γιος Του λύτρωσε το ανθρώπινο γένος αφού θυσιάστηκε γι’ αυτό. Για να σωθούν, έπρεπε συμβολικά να φάνε τη σάρκα και να πιούνε το αίμα του. Θεωρούσαν τη γη δοκιμασία και πίστευαν σε κόλαση και παράδεισο και μετενσάρκωση. Σκοπός τους ήταν η ένωση με τον Θεό με τον οποίο τους χώριζε το προπατορικό αμάρτημα. Ο Ορφισμός ίσως είναι μια από τις πιο βαθιές αν όχι η βαθύτερη ρίζα του Εσωτερικού Χριστιανισμού. Και το πασίγνωστο σύμβολό του, ο Φάνης, κυριαρχεί, όπως και ο Διόνυσος. Στον Ορφισμό βλέπουμε αναφορά στην διττή φύση, τη διττότητα, την ανάγκη για άσκηση, τον καθαρισμό από το προπατορικό αμάρτημα, το καθολικό έλεος, τα μυστήρια, τη Θεία προέλευση της ψυχής και τον Θείο προορισμό του ανθρώπου. Στον Ορφισμό βλέπουμε ακόμα τη Θεία Χάρη, έννοια ξένη για την υπόλοιπη ελληνική σκέψη. Ό,τι δεν μπορεί να κατορθώσει ο άνθρωπος με τη δική του δύναμη, το κάνει με τη Χάρη που του δίνει ο Θεός και απαλλάσσεται από τον κύκλο επαναγέννησής του. Έτσι ο Διόνυσος ονομάζεται Λυσεύς και ο Θεός Λύσιος. Γίνεται δηλαδή Θεός Λυτρωτής. Ο Ορφισμός παρουσιάζει ακόμα μια ιδιότητα του Λυτρωτή, την έννοια του Χριστού. Ο Πυθαγόρας είχε μυηθεί στον Ορφισμό, όντας μαθητής του Άβαρη, κι όχι μόνο του Φερεκύδη, Εργότιμου, Αριστέα και Επιμενίδη. Ο Άβαρης ήταν ο ιερέας του Υπερβόρειου Απόλλωνος. Λέγεται ότι πετούσε πάνω από όλη την Ελλάδα με ένα βέλος ή ακόντιο που του είχε χαρίσει ο Απόλλωνας και ονομαζόταν αιθεροβάτης. Λέγεται πως δεν πέθανε και ονομάστηκε επίσης ένθεος, καθαρτής και χρησμολόγος.
Ο Ορφισμός είναι η πρώτη ελληνική τελειωτική θρησκεία. Η κεντρική του ιδέα περιστρέφεται γύρω από την απελευθέρωση του ανθρώπου. Ο Ορφέας έλαβε μέρος στην αργοναυτική εκστρατεία. Στον Εσωτερικό Χριστιανισμό βλέπουμε την σχέση του Ιωάννη του Βαπτιστή και του Χριστού, ενώ στον Ορφισμό βλέπουμε τη σχέση του Φάνη και του Διονύσου.
Οι Ορφικοί και οι Πυθαγόρειοι ήταν πλησιέστερα στον χριστιανικό τρόπο ζωής που έδειξε ο Χριστός, παρά οι σύγχρονοι χριστιανοί. Και εκείνοι και άλλοι φιλόσοφοι ταξίδευαν με φτωχά ρούχα και μια ράβδο για να διδάξουν. Το ίδιο και οι απόστολοι, ακολούθησαν το τρόπο του Δασκάλου τους. Ο Πλάτων είχε καταθέσει το αναμενόμενο πεπρωμένο του δικαίου ανδρός γράφοντας: «ο δίκαιος θα υποστεί το μαστίγιο και μετά από κάθε ακρότητα και βιαιότητα θα σταυρωθεί».
Σαν επιπλέον πηγή θα μπορούσαμε να αναφέρουμε το παρακάτω απόσπασμα από την επιστολή προς Εβραίους (Κεφ. 7, στιχ. 17): «ότι συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». Η ιδέα της αέναης θυσίας και της αιώνιας ιδιότητας του ιερέα είναι ένα απαραίτητο συστατικό της Θείας Λειτουργίας. (Ο Μελχισεδέκ, σύμφωνα με την επιστολή προς Εβραίους, Κεφ. 7, στιχ. 3 ήταν «απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μήτε αρχήν ημερών μήτε ζωής τέλος έχων, αφομοιωμένος δε τω υιώ του Θεού, μένει ιερεύς εις το διηνεκές», πίστευαν δε πως επρόκειτο για προχριστιανική ενσάρκωση του Λόγου).
Η ιδέα της αιώνιας ιδιότητας του ιερέα και της αέναης θυσιαστικής προσφοράς στο Θεό μας οδηγεί στο αληθινό μυστήριο της πίστης, στη μεταμόρφωση των ουσιών, την τρίτη όψη της Θείας Λειτουργίας. Οι ιδέες του δείπνου και της θυσίας από μόνες τους δεν υπονοούν, ούτε περιέχουν κάποιο μυστήριο, αν και στην καιόμενη προσφορά, που αναλώνεται σε καπνό και στάχτες από τη φωτιά, υπάρχει κάποια νύξη για τη μεταμόρφωση της ουσίας με την έννοια της πνευματικοποίησης. Ωστόσο, αυτή η όψη δεν έχει καμία πρακτική σημασία στη Θεία Λειτουργία, και εμφανίζεται στην υποδεέστερη μορφή του θυμιάματος, σαν προσφορά λιβανιού. Από την άλλη, το μυστήριο διακρίνεται καθαρά στην ιδέα του αιώνιου ιερέα κατά την τάξη Μελχισεδέκ και στη συνεχή θυσία προς το Θεό. Η εκδήλωση μιας τάξης πέραν του χρόνου περιλαμβάνει την ιδέα ενός θαύματος που συμβαίνει «αληθώς ή ουσιωδώς» τη στιγμή της μετουσίωσης.
Κάθε αληθινός άνθρωπος, κάθε φωτεινή ψυχή μέσα στην Θεία συμμέθεξη, γίνεται κοινωνός της Θείας Ουσίας, όταν ενθουσιάζεται βιώνοντας ενσυνείδητα το «ευ ζην». Όταν αυτό το «ευ ζην» δεν είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των βασιλείων της γης, αλλά είναι προσηλωμένο στη Βασιλεία των Ουρανών, τότε, αυτό το ευ ζην, ονομάζεται Χριστοζωή.
Είπε λοιπόν εις αυτούς ο Ιησούς· Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν δεν φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. (Ιωαν 6:53).
Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. (Ιωαν 6:54).
Ο συμβολισμός της Θείας Ευχαριστίας ξεκινάει από την τοτεμική μετάληψη. Διακλαδίζεται στην ωμοφαγική μετάληψη και τελικά με το χριστιανισμό παίρνει τη σημερινή της μορφή.
Οι Χριστιανοί, μόλις ακούσουν το «μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε» σπεύδουν να κοινωνήσουν. Η μετάληψη προϋποθέτει νηστεία και άδειο στομάχι. Για να διαπιστωθεί –για πολλοστή φορά– πόσο ξένος είναι ο Χριστιανισμός από τον Ιουδαϊσμό, και πόσο σφάλλονται όσοι υποστηρίζουν ότι η χριστιανική θρησκεία προέρχεται από την ιουδαϊκή, ε π ι β ά λ λ ε τ α ι και η ακόλουθη αναφορά:
Το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας τελείται εις ανάμνησιν του Μυστικού Δείπνου, στον οποίο οι μαθητές του Κυρίου μετέλαβαν –εκοινώνησαν του Σώματος και του Αίματος του Διδασκάλου τους, τρώγοντας ένα κομμάτι ψωμί και πίνοντας κρασί (άρτος=το σώμα - οίνος=το αίμα). Όμως, μια τέτοια συνήθεια, με τη συμβολική σημασία της, ήταν αυστηρότατα απαγορευμένη στους lουδαίους, και συνιστούσε σοβαρή παράβαση του Νόμου και μεγάλη βλασφημία.
Το ενεργειακό κέντρο της Καρδιάς θίγεται και μεταφέρει τις ενέργειες της Θείας Αγάπης, οι οποίες συντηρούν τον άνθρωπο στη ζωή, εναρμονίζουν, εξισορροπούν, αποκαθαίρουν και ενδυναμώνουν το νοητικό και συναισθηματικό του κόσμο και τον ωθούν στον εξελικτικό του δρόμο. Είναι το όργανο διανομής της Θείας Ενέργειας, που διαχέεται στο κέντρο της καρδιάς των ανθρώπων επιφέροντας την αναγέννηση της ανθρωπότητας και την επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό, μέσα από την Αγάπη.
Σύμφωνα με τη μυητική παράδοση, οι ισχυρές ενέργειες της Θείας Αγάπης είναι η Πίστη και η Ελπίδα. Όταν οι δυνάμεις μας και η αντοχή μας μειώνονται στις καταιγίδες της ζωής και η ψυχική αλλοφροσύνη και η πνευματική σύγχυση παραμονεύουν, τότε η Πίστη και η Ελπίδα έρχονται και αποκαθιστούν την ισορροπία μέσα μας δίνοντάς μας νέες δυνάμεις για να προχωρήσουμε.
Η ελεύθερη ροή των ενεργειών του κέντρου και η αρμονικότητά του εξαρτάται από την ανιδιοτελή υπηρεσία του ατόμου. Δηλαδή από το κατά πόσο ο άνθρωπος γίνεται αγωγός της Θείας Αγάπης, που τον θίγει αδιάκοπα. Αν ενεργοποιηθεί έτσι το καρδιακό κέντρο, έλκει προς τα άνω τις ενέργειες από το ηλιακό πλέγμα, με αποτέλεσμα τον έλεγχο της ψυχικής και συγκινησιακής μας φύσης, την ισχυροποίηση της θέλησης και την απελευθέρωση από πολλά προβλήματα υγείας, που σχετίζονται με τα κέντρα κάτω από το διάφραγμα.
Η ελεημοσύνη, τα αγνά συναισθήματα, οι θετικές σκέψεις και η προσευχή, δημιουργούν στον άνθρωπο την κατάσταση της ανιδιοτελούς αγάπης, που οδηγεί σε πράξεις αλτρουισμού και υπηρεσίας. Η ανιδιοτελής οικουμενική αγάπη ωθεί στην ανιδιοτελή υπηρεσία του ατόμου και προωθεί τη συμπόνια, τη χαρά, την αδελφοσύνη, την επιείκεια, τον αλτρουισμό, την καλή θέληση, τις ορθές ανθρώπινες σχέσεις αντανακλώντας έτσι στην ψυχή του ανθρώπου, την έκφραση της Θείας Αγάπης, που είναι η καλοσύνη.
Τη μυστική επενέργεια της διαχύσεως στη Δημιουργία, της Προσωπικότητας του Χριστού και της Θείας Αγάπης Του, μόνο ο κατά Χριστό ζων μπορεί να συλλάβει από τις διαπιστώσεις των αποτελεσμάτων και της μεταβολής που συντελείται μέσα στο Είναι Του.
Ο ελεήμων άνθρωπος με συχνή συμμετοχή στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας αποκτά ενεργοποιημένο κέντρο καρδιάς και ακτινοβόλο αιθερικό σώμα. Ακτινοβολεί την έκφραση της Θείας Αγάπης, την καλοσύνη, η επίδραση της οποίας προσελκύει τους άλλους γύρω του.
Η εφαρμογή των διδαγμάτων του Θεού της Αγάπης, εγκαθιδρύει τη λεγόμενη Βασιλεία του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων και πραγματοποιεί την αφθαρσία της προσωπικότητάς του.
Προσδίδει στην ψυχή του ανθρώπου τη δυνατότητα της κατανόησης και του αισθήματος εμψυχώνοντας τη δυναμική ιδιότητα του Αισθάνεσθαι. Υποκινεί όλες τις ψυχικές διεργασίες που φέρουν σε συναλλαγή το Πνεύμα με το σώμα επιτυγχάνοντας τη ζωή. Κυβερνά και επηρεάζει το κέντρο της καρδιάς και είναι υπεύθυνη για την κατάσταση της ανιδιοτελούς Αγάπης που δίνει νόημα στη ζωή του ανθρώπου.
Όσοι δεν κοινωνούν το σώμα και το αίμα του Χριστού είναι νεκροί. Πεθαμένοι, δεν έχουν μέσα τους ζωντάνια και διάθεση για έργα αγάπης, καλοσύνης, αρετής. Ανίκανοι ν’ αντισταθούν στο κακό, σε κάθε επιθυμία κακή. Ανήμποροι να σκεφθούν τα ουράνια, να πετάξουν πιο ψηλά από τα γήινα, χωρισμένοι από τον ζώντα Θεό.

ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗ 29/4/18 "ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ" ΣΕΦΑ ΧΑΡ.


ΒΑΠΤΙΣΜΑ-ΧΡΙΣΜΑ
Μέσα στις παραδόσεις των λαών το νερό συμβολίζει την αρχέγονη ουσία, από όπου γεννιούνται όλες οι μορφές κι όπου πάλι επιστρέφουν, με την παλινδρόμηση ή τον κατακλυσμό. Υπήρξε στην αρχή και επανέρχεται στο τέλος κάθε κοσμικού ή ιστορικού κύκλου. Στην κοσμογονία, στο μύθο, στο τυπικό, στην εικονογραφία, το νερό εκπληρώνει την ίδια αποστολή, προηγείται κάθε μορφής και στηρίζει κάθε δημιούργημα. Κάνει δηλαδή ό,τι ακριβώς κάνει και η ψυχή. 
Το νερό αποτελεί την υλική μορφή της ψυχής του πλανήτη και ως στοιχείο αναλογεί στην παγκόσμια Ψυχή της δημιουργίας. Ως ψυχή λοιπόν φέρει μνήμη. Γι’ αυτό το στοιχείο αυτό έχει την ιδιότητα να ενεργοποιείται ή να δυναμοποιείται, να εμποτίζεται και να σφραγίζεται από Πνευματικές ποιότητες, δηλαδή να αγιάζεται. Οπότε το νερό αποτελεί έναν ιδανικό φορέα στο υλικό επίπεδο πνευματικών δυνάμεων και ενεργειών, οι οποίες εξαγνίζουν, αποκαθαίρουν και ευλογούν. 
Το Βάπτισμα έχει την πρώτη τάξη στα Μυστήρια ως αρχή των υπολοίπων Μυστηρίων αλλά και της εν Χριστώ Ζωής, επειδή Νομοτελειακά υπάρχει αναγκαιότητα πρώτα να βαπτισθεί ο άνθρωπος και έπειτα να δεχθεί ή να ενεργήσει τα υπόλοιπα Μυστήρια. 
Η μύηση του βαπτίσματος του Ιωάννη αποτελείτο από τέσσερις πράξεις, οι οποίες λάμβαναν χώρα κατά διάφορα χρονικά διαστήματα. Η πρώτη πράξη ήταν είδος τελετής, κατά την οποία ο εισερχόμενος υποβάλλετο σε επισταμένη εξέταση του χαρακτήρα του και υποχρεωνόταν εντός ορισμένου χρονικού διαστήματος να απαρνηθεί όλες τις κοινωνικές του πράξεις, εκείνες οι οποίες τον ωθούν να διακρίνει τον εαυτό του από τους ομοίους του, να υπηρετεί μόνο το άτομό του, να μη μεριμνά περί του πλησίον του και να μη καθιστά την συνείδησή του ελεύθερη. Τον δίδασκαν ότι αυτού του είδους πράξεις είναι εμπνεύσεις των κακοδαιμόνων, οι οποίες σκοπό έχουν να κρατούν την ανθρωπότητα σε σύγχυση και διαφθορά. Έπρεπε λοιπόν, ο μυούμενος και μέλλων να βαπτισθεί, να τις απαρνηθεί και να ομολογήσει ότι υπήρξε ασυνείδητο όργανο των πονηρών θεοτήτων. 
Στην δεύτερη πράξη, μετά την απάρνηση και την ομολογία του αυτή, ο μυούμενος οδηγείται γυμνός επί του μυστηρίου του βαπτίσματος και βυθιζόταν στο νερό. Το νερό αυτό προηγουμένως το εξηγίαζαν δια μεταγγίσεως ζωικών δυνάμεων, οι οποίες σκοπό είχαν να παρεμποδίσουν την προς αυτό είσοδο πονηρού πνεύματος. Με τον τρόπο αυτό ο μυούμενος ενισχύονταν βαπτιζόμενος δια ιερών δυνάμεων, οι οποίες περιέβαλον το πνεύμα του και το ανάγκαζαν να προχωρήσει σε εκδήλωση αρετής και αγάπης προς τους ομοίους του.
Στην τρίτη πράξη, οι μυούντες επέτασσαν δια της θέλησής τους κάθε πονηρό πνεύμα να εγκαταλείψει τον μυούμενο, διότι οι ανθρώπινές του πράξεις πλέον δεν υπηρετούν κανένα σκοπό τους. Σε αυτό το σημείο μεταχειρίζονταν τυπικά εξορκισμού του Σολομώντα, δια των οποίων οι δαίμονες υπεβάλλοντο σε τιμωρία και εγκατέλειπαν το προς τους ανθρώπους μισαρό τους έργο. Και στο σημείο αυτό της μυήσεως ο Σολομών ανεδείχθηκε μέγας. Οι εξορκισμοί του υπήρξαν το φόβητρο παντός πονηρού. Αλλά η τελετή αυτή έπρεπε να λαμβάνει χώρα σε ορισμένη ώρα. Και αυτό ακριβώς ήταν το μυστήριο της δύναμης των εξορκισμών.
Στην τέταρτη πράξη, ο μυούμενος εχρίετο δια ιερής ουσίας, η οποία πλέον προκαλούσε την βοήθεια των αγαθών πνευμάτων υπέρ των μυουμένων. Η ουσία αυτή ήταν μείγμα πολλών άλλων ουσιών, τις οποίες μετά επισταμένης επιτηδειότητας συνέλεγαν και χρησιμοποιούσαν. Οι αποτελούσες την Θεία αυτή ουσία, ουσίες, προέρχονταν και από το ζωικό βασίλειο και από το φυτικό βασίλειο κα από το βασίλειο του νερού και από το ορυκτό βασίλειο. Τέσσερα πλάσματα Θείων Ουρανίων επιρροών αποτελούν αυτήν. Πρώτευαν του Ήλιου και της Σελήνης. Το ορυκτό και ζωικό της Σελήνης, το φυτικό και ζωικό του Ήλιου. Σε αυτά τα μυστήρια βαπτίσθηκε και χρίστηκε και ο Ιησούς. Πριν από αυτό και πριν δημιουργηθούν τα μυστήρια αυτά του Ιωάννη, ο Ιησούς συνεμυήθη μετά του Ιωάννη υπό του Ζαχαρίου στα μυστήρια του Σολομώντος.
 «Εγώ χρείαν έχω υπό σου βαπτισθήναι και συ έρχη προς με;» (Ματθ. Γ΄, 14). 
Προορισμός του Ιωάννη ήταν να βαπτίσει τον Υιό Λόγο εκπροσωπώντας τον άνθρωπο, κάτι που δεν θα μπορούσε να κάνει ο οποιοσδήποτε, ήταν λοιπόν εντεταλμένος παρά Θεού και όμως η διάνοιά του τον περιόρισε όπως φαίνεται τη στιγμή της προσέλευσης του Ιησού στον Ιορδάνη. Όμως το Πνεύμα που πάντα ήταν προς το Θεό, ως ο ίδιος ο Θεός, αμέσως κατέδειξε τη διαφορά, απαντώντας δια του στόματος του Ιησού: «Άφες άρτι, ούτω γαρ πρέπον εστίν ημίν, πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην» (Ματθ 3,15). Το Πνεύμα γνωρίζει το Νόμο και υπακούει, γιατί ο Νόμος προέρχεται από Αυτό. Έτσι πληρούται πάσα δικαιοσύνη.
Για το βάπτισμα, που καθιερώθηκε από τους Αποστόλους για την κάθαρση του ατόμου από το ρύπο της αμαρτίας: «Μετανοήσατε και βαπτισθήτω έκαστος υμών επί τω ονόματι Ιησού Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών. και λήψεσθε την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος» (Πράξ. των Αποστόλων Β′, 38) στα Βυζαντινά χρόνια μας δίνει αρκετές λεπτομέρειες ο λαογράφος μας Γ. Σπυριδάκης. Σύμφωνα με τον κανόνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας η τελετή του βαπτίσματος είναι άρρηκτα συνδεμένη με την τελετή του αγ. μύρου, για τις ευχές τις λεχώνες ύστερα από τον τοκετό, την ονοματοθεσία του βρέφους μετά από οχτώ μέρες και το σαράντισμα της λεχώνας οπότε γίνεται και η επίσημη είσοδός της στο ναό. Όλες αυτές οι προεισαγωγικές ιεροπραξίες καθιερώθηκαν σταδιακά κι οπωσδήποτε μετά το 347 μ.Χ.
Τα λεγόμενα και τα δρώμενα στην τελετή του βαπτίσματος διαγράφονται στο Μικρό Ευχολόγιο. Αναλυτικότερα: 
Τόπος τελετής: τελετή του βαπτίσματος γίνεται στο ναό.
Δρώμενα: Τα δρώμενα είναι πολλά και έχουν την εξής σειρά:

Η Κατήχηση και οι Εξορκισμοί
Ο μέλλων να βαπτιστεί είναι ασκεπής, ξυπόλυτος, χωρίς ζώνη και ημίγυμνος, με τα χέρια κάτω και στραμμένος ανατολικά. Ο ιερέας του διαβάζει μια ευχή κι αφού τελειώσει δίνουν το όνομα στο νεοφώτιστο. Ύστερα, του φυσάει τρεις φορές στο πρόσωπο και τρεις φορές του σφραγίζει το μέτωπο και το στήθος και βάζοντας το χέρι του πάνω στο κεφάλι του τού διαβάζει μια ευχή.  
Στο τέλος της ευχής ο ιερέας φυσάει πάλι τρεις φορές το στόμα, το μέτωπο και το στήθος του νεοφώτιστου για να διώξει κάθε κακό πνεύμα διαβάζοντας συνάμα ορισμένα λόγια. Αφού τελειώσει τις φράσεις εκδίωξης των πονηρών πνευμάτων, ο ιερέας στρέφεται δυτικά με τα χέρια υψωμένα και καλεί το νεοφώτιστο να απoτάξει το σατανά και τα έργα του και να συνταχθεί με το Χριστό και στην ερώτηση του ιερέα «και πιστεύεις αυτώ» ο νεοφώτιστος απαγγέλλει το «Πιστεύω». Σήμερα. βέβαια. η βάπτιση γίνεται σε μικρή ηλικία οπότε είναι αναγκαίος ο θεσμός του ανάδοχου, ο οποίος δίνει τις ανάλογες κάθε φορά απαντήσεις. Στα πρώτα χρόνια υπήρχαν οι κατηχούμενοι. 

ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗ 29/4/18 "ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ"

ΕΥΧΕΛΑΙΟ
Όλο το μεγαλείο της αναβίβασης, της δοκιμασίας καθίσταται ενεργοποίηση Ελέους, αυταπάρνησης και προσφοράς και παρουσιάζεται στην αγωνία του Ιησού στον κήπο της Γεσθημανής, που βρισκόταν στους πρόποδες της δυτικής πλαγιάς του όρους των Ελαιών, δηλαδή ακριβώς απέναντι από την χρυσή πύλη και τον Ναό της Ιερουσαλήμ. Η ελιά ανέκαθεν ήταν σύμβολο της Ανάστασης και Αθανασίας και το έλαιον σχετίσθηκε με το Θείο Έλεος. Στο Βάπτισμα και στο Ευχέλαιο χρησιμοποιείται, συμβολίζοντας την μεταφορά του Ελέους. Στο όρος των Ελαιών, που χωρίζεται από την κοιλάδα των κέδρων, είχε πειρασθεί και ο Αβραάμ όταν ο βασιλιάς των Σοδόμων θέλησε να του προσφέρει λάφυρα ως ανταμοιβή για τη νίκη του στους πέντε βασιλείς. Ο Αβραάμ αρνήθηκε μια τέτοια ανταμοιβή και ο Μελχισεδέκ τον ευλόγησε, τελώντας θυσία άρτου και οίνου. Στην ίδια περιοχή στο λόφο Μωρία δοκιμάστηκε πάλι με τη θυσία του Ισαάκ. Το Ευχέλαιο επίσης φανερώνεται στην Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη.
Αφού το αγγείο με το λάδι τεθεί στο μέσον και ανάψουν τα κεριά (επτά κεριά όπως επτά είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος), τότε οι ιερείς ψάλλουν 10 ευχές παρακαλώντας τον Θεό υπέρ υγείας και αφέσεως αμαρτιών και ασθενείας, ευλογώντας το λάδι. Αφού τελειώσουν, ο πρώτος ιερέας, παίρνει λάδι και χρίει τον ασθενή σταυροειδώς στο μέτωπο, το σαγόνι, στα δύο μάγουλα και στο εσωτερικό κι εξωτερικό των χεριών, λέγοντας κάθε ιερέας και από μία ευχή, και την τελευταία ο πρώτος ιερέας, κρατώντας το Ευαγγέλιο στο κεφάλι του ασθενούς. Μετά από αυτήν ο ασθενής ασπάζεται το Ευαγγέλιο και ο πρώτος των ιερέων μνημονεύει αυτόν και γίνεται απόλυση. Ο ασθενής καταθέτει μετάνοια και ευλογείται και συγχωρείται από τους ιερείς.
Το ευχέλαιο γίνεται με την χρήση λαδιού απ’ το καντήλι, αυτού που κάνει το ευχέλαιο και όλων των παρισταμένων στην τελετή, και με την επίθεση του Ευαγγελίου και των χειρών του ιερέα πάνω στο κεφάλι αυτού που κάνει το ευχέλαιο. Ο σκοπός αυτού του μυστηρίου είναι πρωταρχικά η ίαση από τις ψυχοσωματικές ασθένειες και η άφεση των αμαρτιών δευτερευόντως. 
 
Το μυστήριο του Ευχελαίου αποτελεί κύριο θεραπευτικό μέσο της Θεουργικής θεραπευτικής. Το τελετικό του συνίσταται από προσευχές, ψαλμούς, την ανάγνωση 7 Ευαγγελικών περικοπών και την ευλογία δια της χρίσεως ελαίου.
Το Ευχέλαιο κατά τον Άγιο Νεκτάριο είναι: "μυστήριο δι ελαίου καθαρού τελούμενον υπέρ των εν ασθένεια κατακειμένων, δύναμιν έχον διά της ευλογίας της ιερατικής παρέχειν ίασιν ψυχικήν και σωματικήν τω νοσούντι".
Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος λέει: "Ασθενεί τις εν ημίν; προσκαλεσάσθω τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας και προσυξάσθωσαν επ’ αυτόν, αλείψαντες αυτόν ελαίω εν ονόματι του Κυρίου και η ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα και εγείρει αυτόν ο Κύριος καν αμαρτίας ή πεποιηκώς, αφεθήσεται αυτώ".
Στο μυστήριο του Ευχελαίου, ο βασικός κορμός της τελετουργίας του είναι η ανάγνωση των 7 Ευαγγελικών περικοπών, οι οποίες περικλείουν και αναφέρονται, όπως θα δούμε, στις 7 πραγματικότητες ζωής της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η δόνηση των λόγων κάθε μιας Ευαγγελικής περικοπής επιδρά αντίστοιχα σε κάθε μία περιοχή του φυσικού σώματος, που ελέγχεται από το αντίστοιχο ενεργειακό κέντρο.
Αναφερόμενη κάθε Ευαγγελική περικοπή σε αντίστοιχη πραγματικότητα ζωής, εκπέμπει ανάλογο ψυχικό ρευστό που επιδρά και επηρεάζει τα αντίστοιχα ενεργειακά κέντρα. Η δύναμη της Αληθείας του λόγου του Χριστού, που περιέχουν οι Ευαγγελικές περικοπές, αναζωογονούν τις αντίστοιχες πραγματικότητες ζωής, βοηθώντας τον άνθρωπο να βελτιώσει τις αντίστοιχες των 7 πραγματικοτήτων αντιλήψεις και τη στάση ζωής του.
Η κατά Ματθαίο Ευαγγελική περικοπή κεφάλαιο κε' στ. 1-14, που αναγιγνώσκεται, είναι η παραβολή των δέκα παρθένων, των πέντε φρόνιμων και των πέντε μωρών. Στην περικοπή αυτή η κεντρική ιδέα περιέχεται στις, τελευταίες φράσεις: "γρηγορείτε ούν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν εν η ο υιός του ανθρώπου έρχεται".
Ο άνθρωπος ως έμβιο ον διέπεται από ισχυρή έμφυτη θέληση για ζωή, το λεγόμενο ένστικτο αυτοσυντήρησης. Αυτό το ένστικτο τον ωθεί στην ικανοποίηση των υλικών του αναγκών, με σκοπό φυσικά τη διατήρηση του στη ζωή.
Η ευχαρίστηση και η απόλαυση όμως που προκαλεί η αναγκαία αυτή ικανοποίηση, του δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι η επιβίωση είναι άμεσα εξαρτημένη από το ποσόν της υλικής απόλαυσης. Έτσι αισθάνεται ασφαλής στη ζωή μόνο όταν αισθάνεται αυτή την υλική απόλαυση, την οποία συνεχώς αναζητά, πράγμα που τον οδηγεί στην παρέκκλιση από το μέτρο και στη θυελλώδη ικανοποίηση των υλικών του ορμών.
Το αποτέλεσμα είναι να αποπροσανατολίζεται από τον πνευματικό προορισμό του και να ταυτίζει ολόκληρη την υπόστασή του με το υλικό σκήνωμα. Χρησιμοποιεί έτσι τις ψυχικές και πνευματικές του δυνατότητες για να υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο το υλικό του σκήνωμα, τη διατήρηση και ευδαιμονισμό του οποίου θεωρεί σαν αποκλειστικό σκοπό της ζωής του.
Η Ευαγγελική περικοπή προτρέπει σε μία συνεχή εγρήγορση, ώστε να αποφεύγει τον αποπροσανατολισμό που προκαλούν οι επήρειες της ύλης.
Η δύναμη της Αληθείας του Λόγου που φέρει η περικοπή αναζωογονεί την πραγματικότητα της "ασφάλειας και του ένστικτου της αυτοσυντήρησης", η οποία επηρεάζει τον κραδασμό του ενεργειακού κέντρου της βάσης της σπονδυλικής στήλης. Ενισχύεται έτσι ο πιστός, για να αντισταθεί στα ρεύματα των κατώτερων επιθυμιών και ορέξεων και δημιουργεί εναρμονισμένο ακτινοβόλο αιθερικό σώμα, από το οποίο ρέουν ανεμπόδιστα οι ζωογόνες ενέργειες προς τα άλλα κέντρα και υποστάσεις, ενεργοποιώντας και αφυπνίζοντας τις ψυχικές και πνευματικές δυνατότητες, που θα τον οδηγήσουν στην υπερσυνείδηση.
Η επόμενη Ευαγγελική περικοπή που αναγιγνώσκεται είναι η κατά Λουκά κεφάλαιο ι'στ. 25-38 και είναι η παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Η περικοπή αυτή περιστρέφεται γύρω από την ιδέα της έμπρακτης αγάπης, που είναι η ελεημοσύνη προς τον πλησίον μας. Η ελεημοσύνη είναι η συνθήκη, που κρατά την ανθρώπινη κοινωνία συγκροτημένη σε μια ενιαία μονάδα εξασφαλίζοντας έτσι την ασφάλεια, που προέρχεται από τη σίγουρη ικανοποίηση των αναγκών.
Η ικανοποίηση των βιολογικών αναγκών είναι η πραγματικότητα που επηρεάζει το κέντρο του ιερού. Έχει ως αίτιο τη συνθήκη της "ελεημοσύνης", που παρέχουν αενάως οι δημιουργοί νόμοι του Θεού προς τη δημιουργία.
Γι’ αυτό και το κέντρο του ιερού ενεργοποιείται αρνητικά όταν δεν υπάρχει η ελεημοσύνη, η οποία ισορροπεί τη διάθεση των αγαθών δημιουργώντας έτσι άνιση κατανομή του πλούτου και έλλειψη στο μοίρασμα των πλανητικών πόρων. Αποτέλεσμα είναι τα εκατομμύρια των πεινασμένων ατόμων, πράγμα που δηλώνει την ανισορροπία του κέντρου στην ανθρωπότητα.
Η Ευαγγελική περικοπή μας προτρέπει σε μία στάση ζωής, που να μας βγάζει από την κατάσταση της απομόνωσης την οποία μας επέφερε η πτώση των πρωτοπλάστων.
Θεωρείται ότι η δυστυχία που βιώνει καθημερινά ο άνθρωπος, είτε σε προσωπικό επίπεδο, είτε σε κοινωνικό επίπεδο. Αυτή η πάλη είναι αποτέλεσμα αυτού του είδους της απομόνωσης, που κληρονόμησε από το γεγονός της πτώσης.
Ας παρατηρήσουμε πότε νιώθουμε κατάθλιψη ή στεναχώρια, πότε νιώθουμε φόβο ή θυμό, πότε είμαστε εναντιωμένοι είτε στον πλησίον μας είτε στον εαυτό μας, πότε έχουμε εχθρούς, πότε νιώθουμε ανασφάλειες, (ανασφάλειες που γεννούν την πλεονεξία και το ατομικό συμφέρον) κ.λ.π. Βιώνουμε όλες αυτές τις καταστάσεις όταν είμαστε ή νιώθουμε αποκομμένοι από τους συνανθρώπους μας.
Η έλλειψη αναγνώρισης και εκτίμησης από τους άλλους, η έλλειψη αυτοεκτίμησης, η άγνοια, η έλλειψη πίστης και εμπιστοσύνης, η κατάκριση και η κακολογία είναι διάφορες μορφές αυτού που λέμε "αποκομμένοι από τους συνανθρώπους μας".
Ο Αγ. Κασσιανός ο Ρωμαίος λέει στη Φιλοκαλία τομ. α': «Αν έχομε σκοπό να αγωνιστούμε τον πνευματικό αγώνα, όσο μπορούμε με μεγαλύτερη προσοχή, ας φυλάξομε την καρδιά μας από το πνεύμα της λύπης. Γιατί η λύπη κατατρώει την ψυχή του ανθρώπου. Πείθει τον άνθρωπο να αποφεύγει κάθε καλή πνευματική συναναστροφή και δεν επιτρέπει ούτε από γνήσιους φίλους να δέχεται συμβουλή, ούτε καλή και ειρηνική απάντηση να δίνει σ' αυτούς, αλλά αφού καταλάβει την ψυχή, τη γεμίζει με δυσαρέσκεια, πλήξη και μελαγχολία. Και τότε τη βάζει να αποφεύγει τους ανθρώπους, γιατί γίνονται σ' αυτήν αίτιοι ταραχής. Και δεν επιτρέπει στην ψυχή να εννοήσει ότι όχι απέξω, αλλά μέσα της έχει την αρρώστια, η οποία τότε φανερώνεται, όταν έρθουν οι πειρασμοί και με τη δοκιμασία τη φέρουν στην επιφάνεια. Η υγεία της ψυχής δεν κατορθώνεται με το χωρισμό από τους ανθρώπους, αλλά με τη διαμονή και εξάσκηση με τους ενάρετους ανθρώπους.».
Η δύναμη της Αληθείας του Λόγου που φέρει η περικοπή, αναζωογονεί την πραγματικότητα της "κάλυψης των βιολογικών αναγκών", η οποία επηρεάζει τον κραδασμό του ενεργειακού κέντρου των γεννητικών οργάνων, ωθώντας τον άνθρωπο να ζει με αμοιβαιότητα, έτσι ώστε να μην μπλοκάρει τη ροή των δημιουργικών νόμων που θέτει τα αγαθά στη διάθεση όλων των όντων. Εξασφαλίζεται έτσι η έμμετρη ικανοποίηση των βιοτικών αναγκών και η ευτυχία, δηλαδή η απόλαυση της ζωής.
Η επόμενη Ευαγγελική περικοπή που αναγιγνώσκεται, η κατά Ματθαίο κεφάλαιο θ'στ.9-14, είναι η κλήση του Ματθαίου. Στην περικοπή αυτή η κεντρική ιδέα περιέχεται στις φράσεις:
"ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλ’' οι κακώς
έχοντες.... ου γάρ ήλθον καίεσαι δικαίους, αλλ’ αμαρτωλούς
εις μετάνοιαν".
Στις φράσεις αυτές περικλείεται η ιδέα της δικαιοσύνης και της πλέον εδραιωμένης καλοσύνης στο υποσυνείδητο.

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2018

ΟΜΙΛΙΑ ΠΥΡ.ΚΟΣΜΟΣ 20/3/18 "Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ" Γ.ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ


ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΛΕΙΔΑΡΑ
20-03-18

Καλησπέρα σε όλους. Πριν ξεκινήσουμε, μια μικρή προβολή στοιχείων που έχουν ταξινομηθεί εδώ και κάποια χρόνια, και τα οποία θα σας βοηθήσουν να ενεργοποιήσετε κάποιες συνάψεις για να συνειδητοποιήσετε ορισμένα πράγματα που αφορούν την Ελλάδα. Θα’ θελα να ρωτήσω όλους εδώ απόψε, πριν ξεκινήσουμε το εξής: Για ποιο πράγμα πιστεύετε ότι ξεχωρίζει η Ελλάδα; Ποιος να ‘ναι ο παγκόσμιος ρόλος που παίζει, κατά τη δική σας διάκριση.
Ο λόγος, η γλώσσα. Τα όρια γνώσης μας είναι τα όρια της γλώσσας μας.
Αυτό που βλέπετε είναι ένα έργο του Θέμη του Τσιρώνη, ενός ξεχωριστού Έλληνα ζωγράφου, του 20ου αιώνα, ο οποίος ακολούθησε τη γραμμή που μας θυμίζει Θεόφιλο, και στον πίνακά του αυτόν έχει Έλληνες από όλες τις χρονικές περιόδους που έχουν ζήσει στην Ελλάδα. Τα έργα του εμπνέονται κυρίως από την επανάσταση του 21 κι έχει πολλούς ήρωες ζωγραφίσει, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης κ.λπ., τους οποίους απεικονίζει πάντοτε με φωτοστέφανο. Έκανε μάλιστα ένα διάβημα στην Εκκλησία της Ελλάδος για να αποδεχθεί ότι κάποιοι από τους ήρωες του 21 ήτανε πνεύματα άγια. Φυσικά, το αίτημά του απορρίφθηκε διότι είχαν σκοτώσει ανθρώπους. Μας παραχώρησε λοιπόν τον πίνακά του αυτόν, τον οποίον έχουμε χρησιμοποιήσει από το 1997 μέχρι σήμερα, σε πολλές μας εκδηλώσεις, και ειδικότερα σε μια ταινία που είχαμε κάνει προβολή «Ελλάς, ο κόκκος του σίτου».
Ας δούμε ένα μικρό ταινιάκι που θα μας προβάλει ο αδελφός μας ο Γιάννης ο Λέσσης, όπου δείχνει μια σειρά ελληνικών πολιτισμών, τα βασικά τους επιτεύγματα, το κοινωνικό και πνευματικό τους επίπεδο σε σχέση με άλλους, παραποτάμιους πολιτισμούς, διότι, όπως θα γνωρίζετε, όλοι οι γνωστοί πολιτισμοί, βαβυλωνιακός, κινεζικός, Μάγιας, Αζτέκοι, Ίνκας κ.λπ. ήταν παραποτάμιοι και μόνο ο ελληνικός ήταν της θάλασσας πολιτισμός, με βασικά, διαφορετικά γνωρίσματα από τους πολιτισμούς, που αναπτύξανε τεράστια ιερά όπου η ζωή επικεντρωνόταν στο παλάτι, ενώ το κέντρο της ελληνικής ζωής ήταν η Αγορά. Κι ενώ εκείνα είχαν καθεστώτα μοναρχικά, απολυταρχικά, όπου ο Βασιλιάς ήταν και Θεός που όριζε ποινή θανάτου για όποιον ήθελε, στην Ελλάδα βλέπουμε να αναπτύσσεται η Δημοκρατία, η ελεύθερη σκέψη, η κριτική αντίληψη, η αμφισβήτηση. Αυτές λοιπόν οι διαφορές, θα σας φανούν έως και υπερβολικές, αλλά τονίζουν πραγματικά, όλα αυτά τα επιτεύγματα όχι της σκέψης μόνο αλλά και του πνεύματος των ανθρώπων που έζησαν σ’ αυτές τις περιοχές, μιλάω για όλη την Αιγηΐδα, που πιάνει από την Αίγυπτο και μέχρι τα Βαλκάνια κι από την Ιταλία μέχρι τη Μ. Ασία.
Πρέπει βέβαια να πούμε ότι η Ελληνική Επικράτεια εξαπλώθηκε σε πάρα πολλές διαφορετικές περιόδους, στα πέρατα της Οικουμένης, έφθασε σ’ όλες τις ηπείρους και έσπειρε πολιτισμό, πνεύμα, φως και τρόπο σκέψης και ζωής. Να πούμε ότι τα αρχαιότερα ευρήματα φωτιάς στον πλανήτη δεν είναι πλέον όπως πιστεύαμε στην Κίνα αλλά είναι στη Χαλκιδική, στα Πετράλωνα της Χαλκιδικής, με ηλικία 1 εκ. χρόνια πριν κι όχι 500.000 όπως μας διδάξανε, τα πρώτα εργαλεία εμφανίζονται επίσης εκεί, οι πρώτες σπηλαιογραφίες, οι αρχαιότερες του πλανήτη, και το πρωτόγλυπτο της Μακεδονίας 700.000 ετών, το πρώτο πιάτο, για φανταστείτε, 600.000 ετών. Για να φτάσει ένας άνθρωπος να σκεφθεί να κάνει πιάτο, φανταστείτε τι είχε σκεφθεί πριν απ’ αυτό. Φυσικά και οι ρίζες της γαστρονομίας είναι στην Αιγιακή περιοχή για πολλούς λόγους, κλιματολογικούς, γεωφυσικούς, και επίσης τα προϊόντα τα οποία παράγει μέχρι σήμερα διαφέρουν ως προς τον αιθέρα τους. Εάν ρωτήσουμε γεωλόγους θα μας πουν ότι ολόκληρος ο Αιγιακός χώρος, η λεγόμενη Αιγηΐδα, η οποία αναδύθηκε 180 εκ. χρόνια πριν από την οροσειρά των Άλπεων, πριν από το Θιβέτ, όλη αυτή η περιοχή έχει διαφορετική γεωλογία και σύσταση. Δεν είναι τυχαίο που όλο αυτό το χώρο τον ζητούν πάρα πολύ οι μεγάλες δυνάμεις εδώ και αιώνες για να μην πούμε χιλιετηρίδες. Σε άλλη εκδήλωση που είχαμε κάνει είχαμε πει ότι όταν οι Σπαρτιάτες κομάντο πήγαν στην σκηνή του Ξέρξη βασιλιά και είδανε τα πλούτη και τα αγαθά που είχε, βγάλανε από το σακκουλάκι τους ένα κρεμμύδι και μια ελιά που είχανε για φαγητό και καθώς τσιμπολογούσανε αναρωτιόντουσαν τι ήθελε άραγε από την Ελλάδα να πάρει ο Πέρσης βασιλιάς. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ήθελε από την Ελλάδα. Κι εμείς σήμερα, δεν γνωρίζουμε πάρα πολλά για την αξία του τόπου μας και αναρωτιόμαστε τι έχει. Σήμερα βέβαια ξέρουμε, έχει λίθιο, έχει ζεόλιθους, όσμιο, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσό, έχει πάρα πολλά μέταλλα και πέτρες, οι οποίες είναι σπάνιες και μοναδικές. Ακόμα και τα μάρμαρα της Πεντέλης έχουν μοναδικές ιδιότητες.
Εν πάσει περιπτώσει, στους πίνακες που θα περάσουν από μπροστά σας θα δείτε το όνομα της περιόδου, του πολιτισμού και τα κέντρα που εξαπλώθηκε, τα βασικά του επιτεύγματα και σε αντιπαράθεση, το κοινωνικό και πνευματικό επίπεδο που πήγασε από τους θαλάσσιους πολιτισμούς της Ελλάδας και αντίστοιχα, από τους παραποτάμιους πολιτισμούς των μεγάλων αυτοκρατοριών της Ανατολής κατά κανόνα, των οποίων το μοντέλο ακολούθησε αργότερα και η Ρώμη και μέχρι σήμερα και η Αμερική.
Στη λεγόμενη Ελληνοατλαντική περίοδο, που ανθίζει ο Πελασγικός Πολιτισμός, κι έχουμε μεγάλες μεταναστεύσεις και ταξίδια, θα λέγαμε τα πρώτα ταξίδια των ανθρώπων, για να εποικήσουν και να εμπλουτίσουν στοιχεία, γνώσεις και τεχνολογία. Κατά την επίσημη ιστορία, η κτηνοτροφία ξεκινά το 17.000 π.Χ. ενώ η γεωργία το 10.000 π.Χ. με την επανάσταση την αγροτική των καλλιεργειών. Στην πραγματικότητα όμως τα ευρήματα τα οποία έχουμε ανά τον κόσμο ανατρέπουν την θεωρίες αυτές και μας λένε ότι ήταν πολύ πιο πριν ανεπτυγμένες.
Στην συνέχεια έχουμε την Ελληνοαιγυπτιακή ή Δραβιδική περίοδο, τον δραβιδικό πολιτισμό, από τους κατοίκους της Αιγιήδος, όταν το Αιγαίο ήταν ξηρά. Υπόψιν ότι οι Δραβίδες δημιούργησαν τον πρώτο πολιτισμό στην Κοιλάδα του Ινδού, στην περιοχή Χαράπα και Μοχέντζο Ντάρο, ο ένας ηλικίας 9.500 ετών και ο άλλος 8.500 χιλιάδων ετών, με ρυμοτομία πόλης, αρδευτικά συστήματα κ.τ.λ. Ωστόσο, στην Ελλάδα έχουμε τεράστια γνώση αστρονομίας και πλοήγησης, καθώς οι Έλληνες ξεχύνονται στις θάλασσες της Μεσογείου κι από κει στους Ωκεανούς, στην αρχή με μικρά πλοιάρια και στη συνέχεια με μεγαλύτερα, αναπτύσσοντας ολοένα και πιο ευφυείς και τεχνολογικά προηγμένες τεχνικές. Κι έτσι θα φτάσουμε στον υπολογιστή των Αντικυθήρων, ο οποίος θεωρείται ο πρώτος ηλεκτρονικός υπολογιστής του πλανήτη. Ο ένας ηλικίας 300 π.Χ. ετών και ο άλλος 1.200, μινωικής προελεύσεως. Aκόμα τον ψάχνουν τον δεύτερο.
Ο προκατακλυσμιαίος Μινυακός πολιτισμός είναι αυτός που ορισμένοι ονομάζουν Προμινωικό. Είναι η εποχή των πρώτων Αργοναυτών, των πρώτων εκστρατειών πολιτισμού και μετάδοσης γνώσης σε λαούς σε άλλες ηπείρους. Βλέπουμε ότι η μυθολογία βρίθει από παραδείγματα υπερτεχνολογίας, όπως το ομιλούν ξύλο στην πλώρη της Αργούς, το υγρό τσιμέντο στην Πύλη των Λεόντων, που δεν περνάει ούτε τσιγαρόχαρτο μέσα απ’ τη χαραμάδα, τις 27 και πλέον ίσως πυραμίδες στον Ελλαδικό χώρο, φωτισμούς με λάμπες, με καθρέπτες, αποχετευτικά συστήματα και συστήματα αποχέτευσης και εξαερισμού στο παλάτι του Μίνωα 3000 χρόνια πριν το παλάτι του Λουδοβίκου, όταν οι Έλληνες ήταν ξυπόλητοι πια στην τουρκοκρατία. Αντίστοιχα βλέπουμε και την θρησκευτική διαφορετικότητα που παρουσιάζεται στον Ελληνικό χώρο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν περιοχές ή εποχές που ήρθαν σε επαφή ή επιμειξία με άλλες φυλές ή κατακτήθηκαν και μετέβαλαν την εθιμοτυπία τους ή άρχισαν να βαρβαρίζουν, όπως έλεγαν τότε. Τα τελευταία που βλέπουμε χαρακτηριστικά της ελληνικής σκέψης, της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας, είναι η ιερότητα του προσώπου, η κυκλικότητα του χρόνου, όχι η γραμμικότητα, η αθανασία της ψυχής, η ελευθερία του ανθρώπου.
Και περνάμε στην περίοδο του σιδήρου, στον Μυκηναϊκό πολιτισμό με τα γνωστά κέντρα επί εποχής Ιλιάδας και Οδύσσειας θα λέγαμε, αν και έχουμε αναφορές για προηγούμενες πολιορκίες της Τροίας, πριν το γνωστό έπος με τον Οδυσσέα, όπου ο ήρωας τότε ήταν ο Ηρακλής, και καθώς τα τείχη τα είχε κτίσει ο θεός Απόλλων, ήταν απόρθητα. Την εποχή αυτή βλέπουμε να κυριαρχούν οι ζωόμορφοι θεοί σε διάφορους πολιτισμούς και λαούς, εν αντιθέσει με τους Έλληνες που είχαν πάντοτε ανθρωπόμορφους και μία φυσική έλξη προς μία ήπια ζωή, με νόμους.
Στον Κυκλαδικό πολιτισμό και τα αντίστοιχα κέντρα θα αναπτυχθούν πλέον ο κοινοτισμός, η φιλοσοφία, οι επιστήμες, η μουσική και οι τέχνες. Για να είμαστε ακριβείς, η Σεισάχθεια δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά με τον Σόλωνα στην Ελλάδα, αλλά εμφανίζεται για πρώτη φορά στα Σουμεριακά Έπη, γύρω στο 2.500 π.Χ. όπου θα γίνει μια τέτοιου είδους αλλαγή και θα φέρει μια επανάσταση στον κόσμο.
Και περνάμε στον κλασικό πολιτισμό της Αθήνας, της Σπάρτης, με αντίπαλο τη Θήβα και πρόγονο τη Σικελία με τα γνωστά επιτεύγματα της Δημοκρατίας, των τεχνών, των γραμμάτων και της παιδείας, του δικαίου και της πολιτικής, με την τάση για τη διάδοση της γνώσης και όχι για την απόκρυψή της, όπως είχαν οι ανατολικοί και με χαρακτηριστικά δείγματα διαφορετικότητας, ακόμα και στον τρόπο που προσευχόντουσαν, καθώς οι περισσότεροι προσευχόντουσαν κατά γης, στα τέσσερα, ενώ οι Έλληνες όρθιοι και με εκδήλωση λόγου, κάτι το οποίο εξαλείφθηκε τα τελευταία 2000 χρόνια. Οι πιστοί πείστηκαν σε μια κατά γράμμα ερμηνεία του να κλειστείτε στο ταμείο σας, ώστε να μην προσεύχονται ελεύθερα εξωτερικά αλλά μόνο εσωτερικά κι έτσι να πνίγουν την ίδια τη μεγάλη δύναμη που τους έχει δώσει ο Πατέρας Θεός που είναι η δύναμη του λόγου τους. Την εποχή αυτή διαμορφώνεται και ολοκληρώνεται αυτό που λέγεται Απολλώνια Αισθητική, σε σχέση με την οξύτητα της Κρόνειας αισθητικής άλλων λαών, ακόμα και στην αρχιτεκτονική, όπως βλέπουμε στην Ασία ή την Αμερική, καθώς και τη βασική δομή σκέψης εκείνων των ανθρώπων.
Το όραμα του Αλέξανδρου για μια Κοινοπολιτεία με 80 περίπου Αλεξάνδρειες σ’ εκείνη την περίοδο και μόνο και με μια τεράστια έκταση με δεκάδες διαφορετικούς λαούς και με κοινή γλώσσα την ελληνική, θα αλλάξει εντελώς το καθεστώς το παγκόσμιο, ξεκάθαρα πλέον, στην σύγχρονη ιστορική περίοδο, όπου δεν χωρούν αμφισβητήσεις ότι αυτά είναι μυθολογίες κ.λπ, όπως συμβαίνει με τα προηγούμενα, αν και ξέρουμε ότι η Τροία ανακαλύφθηκε και δεν ήταν μυθολογία, και στοιχεία της πορείας του Οδυσσέα έχουν βρεθεί και αυτό δεν είναι μυθολογία, αλλά αν μη τι άλλο, την περίοδο της Ελληνιστική του Αλεξάνδρου έχουμε μία κορύφωση της τεχνολογίας, την οποία φυσικά δεν μας είπαν στο σχολείο, μια κορύφωση σε γράμματα, τέχνες και επιστήμες, με νέες επιστήμες πλέον και με μία γραφή πεζή με στίξη, ώστε να μπορούν και οι βάρβαροι να την ομιλούν σωστά, με πρωτοφανείς για την εποχή εφευρέσεις, όπως είναι υποβρύχια μηχανική, σκάφανδρα, άρματα πολέμου, μηχανές επικοινωνίας, χάρτες ακριβείας, υπολογιστή Αντικυθήρων, μηχανές πολέμου, τα οποία πήραν οι Ρωμαίοι και είναι μία από τις αιτίες που έγιναν πάρα πολύ γρήγορα υπερδύναμη.
Βάση αυτών των πολιτισμών που βλέπουμε είναι ένα μέτρο, που κάποτε το χάνανε και κάποτε το βρίσκανε. Κάποια στιγμή κατάφεραν να το διατυπώσουν ποιο είναι αυτό το μέτρο και είπανε ότι είναι άριστον. Κάθε απόκλιση από αυτό το άριστον είναι ένα βήμα κοντύτερα προς την παρακμή, κάτι το οποίο βιώνουμε εμείς στη δική μας εποχή από ένα περιβάλλον, το οποίο φαίνεται αφιλόξενο, ενώ εδώ γεννήθηκε η φιλοξενία, από ένα περιβάλλον το οποίο φανερώθηκε η φιλία κι η αγάπη και σήμερα διώκεται, σ’ ένα περιβάλλον στο οποίο άκμασε το φως και ο πολιτισμός και όπου σήμερα βλέπουμε τα απομεινάρια της αγένειας και της χονδροειδούς συμπεριφοράς.
Είναι γνωστό ότι η Ρώμη χτίστηκε πάνω σε ελληνικά θεμέλια δικαίου, νομοθεσίας, θρησκείας, εθίμων, οικονομίας, εμπορίου, οι δρόμοι ήταν ήδη ανοιγμένοι μέχρι την Κίνα. Ο Αλέξανδρος άνοιξε δρόμους εμπορίου που έφταναν μέχρι την Κίνα και πιο πέρα. Όλα αυτά λοιπόν οι Ρωμαίοι τα αξιοποίησαν, άνοιξαν δρόμους προς τη Δύση, που δεν υπήρχαν κι έκαναν μεγάλο έργο, έμαθαν για πρώτη φορά οι ευρωπαίοι να πλένονται με σαπούνι, έφτιαξε γέφυρες και εισήγαγε κοινή νομοθεσία. Δηλαδή πήρε ένα μέρος από τη δομή της Αλεξανδρινής Συμπολιτείας το οποίο προσάρμοσε στα πλαίσια της κλασικής Περσικής Βαβυλώνιας αυτοκρατορίας. Έτσι ο Γραικός θα γίνει γραικύλος στα χρόνια της Ρώμης αλλά επειδή οι δάσκαλοι των Ρωμαίων φτάσανε εξαιτίας τους στα πέρατα της Οικουμένης, τους παίρναν μαζί τους στις εκστρατείες, έτσι οι Έλληνες φτάσανε παντού, φτάσανε στην Αγγλία, σ’ όλη την Ευρώπη, στην Ασία, την Αφρική πήγανε παντού, γιατί τους πήγαν οι Ρωμαίοι, ήτανε οι σύμβουλοί τους. Αυτή είναι και η αιτία που ο πολιτισμός τους ονομάστηκε Ελληνορωμαϊκός και Ρωμιός λεγόταν ο βυζαντινός υπήκοος.
Το Ελληνικό Ρωμαϊκό δίκαιο θα γίνει Βυζαντινό, του Τριβωνιανού, του Ιουστινιανού και θα γίνει κτήμα όλων των Ευρωπαίων, στη συνέχεια. Ένα απ’ τα μυστικά το οποίο χάθηκε κατά τα χρόνια του Βυζαντίου ήταν το Υγρόν Πυρ. Ξαναχρησιμοποιήθηκε, λέγεται, το 21 από κάποιον που κατείχε τη μυστική γνώση και την είχε φυλάξει. Είναι γνωστό ότι ήταν ένα από τα μυστικά όπλα του Αλεξάνδρου και πιθανολογείται ότι εφευρέτης του ήταν ο ίδιος ο Αριστοτέλης. Αυτή η φωτιά δεν μπορούσε να σβήσει, όσο του ρίχναν νερό, άναβε περισσότερο. Η γαστρονομία που θα αναπτυχθεί, η τέχνη της διατροφής, της υγιεινής, της διαιτητικής εκείνη την περίοδο, θα θεμελιώσει θα λέγαμε πάρα πολλές κουλτούρες σ’ όλο τον κόσμο.
Το 1221 ξεκινάει η περίοδος του Διαφωτισμού και της Αναγέννησης στην Ελλάδα, δεν θα προλάβει να προκόψει, γιατί θα γίνει, έχει γίνει ήδη η άλωση από τους Φράγκους το 1204. Όμως οι ιδέες του Πλήθωνα του Γεμιστού, οι ιδέες των Ελλήνων λογίων της εποχής θα φθάσουν σ’ όλη την Ευρώπη και θα ευοδώσουν, θα δημιουργήσουν την Αναγέννηση 400 χρόνια μετά. Όλοι μιλούν για την Αναγέννηση στη Φλωρεντία και την Ιταλία εκείνης της εποχής, και μόνο εκείνοι οι οποίοι έχουν σπουδάσει ιστορία ή έχουν μελετήσει ιστορία γνωρίζουν ότι η Αναγέννηση ξεκινάει 400 χρόνια πριν, στο Βυζάντιο.

Μήνυμα Δασκάλου


03-07-2018

Αγαπημένε μου μαθητή, η περίοδος που ζεις όπως έχεις καταλάβει και θα συνειδητοποιείς σταδιακά και γρήγορα συνάμα, είναι μία περίοδος σημαντική και οριστική για σένα. Η απουσία του Δασκάλου σε μορφή και ταυτόχρονα τα γεγονότα να τρέχουν, σηματοδοτούν μία νέα κατάσταση συνείδησης, που χρειάζεται πλέον να καταδείξεις, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του εαυτού σου ως μέρος αλλά και ως ολότητα άνθρωπος.
Μέχρι σήμερα στην πορεία της μαθητείας σου και με την Χάρη του Θεού, ενεργοποιήθηκαν εντός σου Θείες Ιδιότητες και Αρετές, που σε βοήθησαν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου. Τώρα όμως όλα αυτά θα πρέπει να τα ενεργοποιείς εσύ και να τα λειτουργείς με ενσυνείδητη στάση νου, καρδιάς και συνείδησης, να γίνουν βίωμα και καθημερινός τρόπος ζωής. Όταν είσαι συντονισμένος με τον Λόγο, αυτή η λειτουργία εκδηλώνεται ως πνεύμα προσφοράς και ενότητας, όταν όμως αφήνεσαι παθητικά τότε παρουσιάζονται στοιχεία του εγωισμού, της προσωπικότητας, βιώνοντας έτσι τον εαυτό σου σαν πιόνι του σκακιού να ακολουθεί τις οδηγίες ως διαταγές, με αποτέλεσμα να μην σε χαροποιεί, να μην δημιουργεί μέσα σου μετουσίωση, αναγωγή και ευχαριστία αλλά θυμό, άρνηση και διαχωριστικότητα. Αυτό οφείλεται στη μη σωστή εφαρμογή της Θείας Διδασκαλίας, των Βασικών Αρχών του Έργου, στα κενά και την έλλειψη μελέτης, όπως και της καλλιέργειας του εαυτού σου, που μέσα από την προσευχή επιτυγχάνεται, για να μπορείς να αγκαλιάσεις κάθε εκδήλωση ποιότητας και να την αναβιβάσεις. Επομένως αντί να συντονίζεσαι μαζί Mου, βρίσκεσαι να σε έχει απορροφήσει το κατεστημένο της πλάνης, το υλικό σύστημα, διαιωνίζοντας έτσι καταστάσεις και συμπεριφορές που σε απομακρύνουν από την Αλήθεια. Η αλήθεια είναι αυτή που ελευθερώνει και ελευθερία χωρίς αποδοχή και επίγνωση εαυτού, είναι αδύνατον να την νιώσεις.
 Οι πιέσεις που βλέπεις να αυξάνονται, τα προβλήματα που φανερώνονται, έχουν σκοπό να σε οδηγήσουν στην αναγκαιότητα της αξιοποίησης της Χάρης που έχεις λάβει, της κάθαρσης και αποδέσμευσης, εισχωρώντας στα αίτια που τα προκαλούν. Πολλές φορές αρνείσαι να μαθητεύεις με τον τρόπο που σε διδάσκω, αρνείσαι να εφαρμόσεις τις οδηγίες και τις συμβουλές που σου δίνω ακόμα και στην πιο απλή τους μορφή, έχοντας δημιουργήσει μία εικόνα ότι δεν σε καταλαβαίνω και ότι οι δυσκολίες που περνάς δεν σου επιτρέπουν να ασχοληθείς με τα πνευματικά σου καθήκοντα ή ότι δεν είσαι σε θέση να τα διαχειριστείς, για να κρύψεις την άρνηση που υπάρχει μέσα σου, στο να αναλάβεις με υπευθυνότητα την ζωή σου. Και αυτό είναι εμμονή, που όπως έχω φανερώσει η εμμονή είναι εκ του πονηρού.
Το Έργο που συμμετέχεις δεν ζητά απλώς να λάβεις γνώση της Αλήθειας, αλλά και πραγμάτωση των Θείων Ιδεωδών που σου προσφέρω. Ακριβώς εκεί είναι και το κλειδί. Όσο διακατέχεσαι από πνευματικό πόθο, τόσο δύνασαι να αλλάξεις και την ποιότητα των σκέψεών σου, των συναισθημάτων και των πράξεών σου, τις συνθήκες του δρόμου που βαδίζεις, βρισκόμενος κάτω από την Θεία Πρόνοια, την κάλυψη και επιστασία, διότι Χορηγός θα είναι το Φως που λαμβάνεις και θα πυροδοτείς εντός σου, το πνεύμα που θα σε πληρώνει δεν θα είναι άλλο παρά το Πνεύμα της Αγάπης και της Ενότητας.
Η παράταση που ζητάς για διάφορα θέματα, που αφορούν την εξάπλωση και φανέρωση του Έργου δημόσια και τις εργασίες που έχουν να κάνουν με την οργάνωσή του είτε υλικά είτε πνευματικά, σχετίζονται με τον χρόνο ενώ Εγώ σου διδάσκω το άχρονο, το τώρα. Με αυτόν τον τρόπο παράταση παίρνουν και όσα προσεύχεσαι να επιλυθούν και να αποκατασταθούν, οπότε μην αναρωτιέσαι γιατί δεν βλέπεις αλλαγές, γιατί δεν προχωράνε τα πράγματα, διότι εσύ καθυστερείς με τις αναβολές σου, με τις τοποθετήσεις σου πως ακόμα δεν είσαι έτοιμος. Εάν δεν είσαι έτοιμος για το πρώτο, τότε δεν μπορείς να είσαι έτοιμος και για το δεύτερο, γι’ αυτό έλεγξε τις προτεραιότητες σου καλύτερα, γίνε υπεύθυνος και συνετίσου. Στάσου στο ύψος που σε θέτω ως άνθρωπος Λόγος και όπου δυσκολεύεσαι ζήτα βοήθεια, ενεργοποίησε τα τμήματα του εαυτού σου, συνεργάσου και μην απορρίπτεις κανέναν άνθρωπο, διότι ο καθένας είναι προορισμένος να συμβάλει σε αυτή την αλλαγή, να συμβάλει στην αποκατάσταση του ανθρώπου, την απελευθέρωση και την επιστροφή του στον δρόμο Αλήθειας. Είναι χρέος όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και όλων των όντων να υπηρετούν το Θείο Σχέδιο, το Θείο Θέλημα, είναι ευθύνη και όχι παρακάλια, ούτε προσμονή, είναι το αληθές και το μόνο εφικτό να πραγματοποιηθεί.
Δεν κουράστηκες τόσους αιώνες αγαπημένε μου μαθητή, να ανακυκλώνεις και να επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια και πόσο μάλλον τώρα στην Νέα Εποχή να αναζητάς να αναμασάς αυτά τα οποία σου φανέρωσα ότι ανήκουν σε πεπερασμένους χρόνους; Έληξε η αναγκαιότητά τους και σε ωθώ να τολμάς να εκδηλώσεις το πρότυπο του Λόγου σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους τομείς ως Θεία Αγάπη που δεν συμβιβάζεται και δεν διαπραγματεύεται αυτό που είναι. Να αγαπάς χωρίς όρια ή φόβους, χωρίς φραγμούς, με παρρησία Λόγου και αυταπάρνηση.
 Έχεις κάθε ευλογία να το κάνεις, έχεις όλα τα εφόδια και πάνω από όλα Εμέ να σε οδηγώ, να σε νουθετώ για να αποκτήσεις πνευματική διάκριση και να κινηθείς ως ταυτενεργός μαζί Μου. Έθεσα την Σφραγίδα Μου επάνω σου να σε αναγνωρίζουν οι πάντες, ώστε το Έργο της Δευτέρας Παρουσίας να λάβει χώρα, όχι μόνο στον πλανήτη γη αλλά και στους σύμπαντες κόσμους. Είσαι το ζωντανό μήνυμα της Χριστοποίησης και Θέωσης του ανθρώπου, της Ανάστασής του.
Σε ευλογώ Αγαπημένε μου μαθητή, ευλογώ τα βήματά σου, τις επιλογές σου, τις κινήσεις σου όλες, να παράγουν καρπούς αγάπης και εξέλιξης. Ευλογώ την πίστη μέσα σου να εκδηλώνεσαι με την βεβαιότητα της ένωσής μας, να αναγνωρίζεις την Θεότητά σου και να φέρεις εις πέρας το έργο που σου ανατέθη. Σε καλώ σε δράση, εσύ να καθιστάς τον εαυτό σου μάχιμο, σε εγρήγορση και ικανό για την τελευταία έκβαση. Εσύ αποφασίζεις τον τρόπο, τον χρόνο, το χώρο, το πόσο και το γιατί. Αμήν.
Σέφα Χαριτίνη

Τρίτη 3 Ιουλίου 2018

ΟΜΙΛΙΑ ΔΙΕΛΕΥΣΙΣ 27/3/16 "ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ" Γ.ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ


ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΛΕΙΔΑΡΑ
 27-3-16

Θα αφιερώσω αυτό το τελευταίο κομμάτι της αποψινής μας συγκέντρωσης, συμπληρωματικά σε όσα είπαν οι προλαλήσαντες αδελφοί, σε ερωτήσεις που μπορεί να έχετε ή απορίες πιθανόν και για πιο πρακτικά θέματα, που αφορούν το θέμα των Μυστηρίων της Ζωής. Σε γενικές γραμμές, πάνω-κάτω όλοι μας έχουμε μία προπαίδεια θα λέγαμε, στη βασική νομοτέλεια και τη γνώση, του τι συμβαίνει στην ανθρώπινη υπόσταση από την ώρα που γεννιέται μέχρι την στιγμή που ξαναενσαρκώνεται. Το μάθημα αυτό που κάνουμε, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το μάθημα της Κοσμογονίας, όπου εκεί είδαμε τα Πεδία της Δημιουργίας και τις τάξεις των όντων που τα κατοικούν, όπως επίσης είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με το μάθημα της Ανθρωπογονίας, όπου παρουσιάστηκε η σύσταση του Ανθρώπου, τα σώματά του, τα κέντρα ενεργείας του και οι ενέργειες που διαχειρίζεται. Έτσι λοιπόν μέσα στην ενότητα που παρουσιάζονται, και που φυσικά ο χρόνος μας δεν είναι αρκετός για να ανοίξουμε όλες τις διαστάσεις του, μένουμε σε κεντρικά σημεία ή σε σημεία τα οποία δεν έχουν παρουσιαστεί και τόσο πολύ.
Έτσι λοιπόν, ένα θέμα που δεν ειπώθηκε, ας πούμε είναι για το Νόμο της Ανταπόδοσης, π.χ. κάποιος ιδιοκτήτης μιας πολυεθνικής, ο οποίος απέλυσε προχθές 500.000 ανθρώπους, εκ των οποίων, κάποιοι αυτοκτόνησαν απ’ την απελπισία τους, κάποιες οικογένειες καταστράφηκαν κ.λπ. Τι κάρμα θα φέρει; Ένας στρατηγός ο οποίος με μία κίνηση του χεριού του, πατάει ένα κουμπί και σκοτώνονται από μια ατομική βόμβα εκατομμύρια άνθρωποι σε λίγα λεπτά της ώρας, τι κάρμα θα φέρει; Τι συμβαίνει σ’ αυτή την υπόσταση; Πέρα λοιπόν από αυτά τα οποία παρουσιάστηκαν υπάρχει και ένα ολόκληρο κεφάλαιο που λέγεται «η παθολογία του θανάτου», τι συμβαίνει δηλαδή σε περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι δεν κίνησαν σε αρμονία με τους Θείους Νόμους τις πράξεις και τις επιλογές τους αλλά είναι υπόλογοι για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Άραγε το αγνοούν ή όπως λένε κάποιοι έχουν κάποιες πλάτες που εμείς αγνοούμε και γι’ αυτό κάνουν όσα κάνουν χωρίς να τους ενδιαφέρει το επέκεινα; Αυτοί δεν είναι και που δίνουν τροφή στους ανθρώπους να πιστεύουν ότι τελικά δεν υπάρχει Θεία Δίκη και Θεία Δικαιοσύνη, καθώς εξακολουθούν επί σειρά αιώνων, χιλιετηρίδων να επαναλαμβάνουν τεραστίων διαστάσεων εγκλήματα;
Το ταξίδι λοιπόν της ανθρώπινης συνείδησης είναι το θέμα της ομιλίας μου και θα ξεκινήσω από αυτό το οποίο ο καθένας μας αντιλαμβάνεται ως πνεύμα και ψυχή ή αυτό που καλύτερα ονομάζουμε πνευματοψυχή και είναι πιο ακριβής ο όρος, διότι πρόκειται για μία αδιάρρηκτη ενότητα. Δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε ψυχή και πνεύμα. Η ψυχή λέγεται «ψυχή» από το ψύχος. Καθώς το πυρ είναι πύρινο και η ψυχή ως περίπνευμα δέχεται τις επιρροές ενός περιβάλλοντος που είναι ξένο προς το πνεύμα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στη ζωή μας το πνεύμα είναι το στοιχείο του πυρός που συνδέεται μ’ αυτό που λέμε γκάζι σε μία μηχανή, σ’ ένα αυτοκίνητο, η ύλη μας η οποία βασίζεται στο νόμο της αδράνειας παίζει το ρόλο του φρένου και υπάρχει και η ψυχή, που είναι ο συμπλέκτης. Είναι ο ρυθμιστής της σχέσης μεταξύ γκαζιού και φρένου. Αν δεν υπήρχε δηλαδή η ψυχή, θα ήμαστε μια μηχανή η οποία έχει μόνο γκάζι και φρένο. Θα είχαμε σκοτωθεί στην επόμενη στροφή. Η ψυχή λοιπόν παίζει ένα ρόλο ρυθμιστή πάρα πολύ σοβαρό και γι’ αυτό και οι θρησκείες και οι διάφορες παραδόσεις περιστρέφονται γύρω από αυτό το θέμα. Στο μεταξύ, αυτό που λέμε εμείς πνευματοψυχή εκπορεύεται από το Θείο Πατρικό Νου, όπως έχουμε πει σε προηγούμενο μάθημα, ως μία Τέλεια Θεία Ανθρωπομονάδα. Αυτή η Τέλεια Θεία Ανθρωπομονάδα μπορεί να διασπαστεί σε χιλιάδες ή εκατομμύρια άλλες, και να επιστρέψει κάποια στιγμή, όπως είναι το Θείο Σχέδιο, σαν ένα Θείο μπουκέτο, όπως ο Χριστός είπε «Θεοί Εστέ» και «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι ώσπερ ο Πατήρ Μου ο εν τοις Ουρανοίς Τέλειος εστίν» μιλώντας για τη Θέωση του Ανθρώπου. Ο όρος της Θέωσης φυσικά είχε εφευρεθεί μερικούς αιώνες πιο πριν απ’ τον Πλάτωνα αλλά ο Πλάτων εννοούσε κάτι διαφορετικό από αυτό που είπε ο Χριστός.
Έχουμε δει πολλές φορές το Ηλιακό Κοσμικό Πρότυπο εντός Σύμπαντος, το οποίο αποτελεί και μοντέλο άλλων συστημάτων, δηλαδή όλη η Δημιουργία είναι σαν να εξελίσσεται σε διαφορετικά επίπεδα. Όπως έχουμε ξαναπεί, ένα άτομο με τον πυρήνα του και τα ηλεκτρόνιά του θυμίζει ένα ηλιακό σύστημα με τον Ήλιο και τους πλανήτες, που περιστρέφονται. Αλλά θυμίζει κι ένα κύτταρο, μπορεί να θυμίζει έναν ολόκληρο Γαλαξία. Είναι ακριβώς το ίδιο πρότυπο. Αυτό που βλέπουμε εδώ, μια δίνη ενεργειών, η οποία επιστρέφει στον πυρήνα και ξαναβγαίνει απ’ την άλλη και συνεχίζεται ως αεικίνητο, παράγοντας ζωή και ενέργεια. Είναι εύκολο να πάρουμε έναν πίνακα και να δείξουμε τα επίπεδα, όπως έχουμε ξανακάνει αλλά καλό είναι να δούμε ότι αυτά είναι αναγκαιότητες του νου μας, ο οποίος δεν μπορεί να συλλάβει πράγματα που είναι πέραν των τριών ή των διαστάσεων που έχει ένα ολόγραμμα. Μπορούμε όμως να πούμε ότι το ταξίδι της ανθρώπινης συνείδησης, καθώς κατεβαίνει τα πεδία και παίρνει καλύμματα, με κάθε κίνηση- πράξη καταγράφει επάνω της το γεγονός και αυτό κινεί τον νόμο της Ανταπόδοσης, όπως ειπώθηκε πριν. Για να είμαστε ακριβείς όμως, όπως έλεγαν και οι πυθαγόρειοι, σ’ ένα τέτοιο τρίγωνο αυτός ο άξονας μας θυμίζει το Νόμο της Πρόνοιας. Κι αυτός ο άξονας τον Νόμο της Ελεύθερης Βούλησης. Όσο ο άνθρωπος χρησιμοποιεί και ενεργοποιεί την ελεύθερή του βούληση, τόσο σηκώνει αυτό τον άξονα, που σημαίνει ότι μεγαλώνει και το κάρμα του, μεγαλώνει η υποτείνουσα. Αυτός είναι ο νόμος της Ανταπόδοσης, του Αιτιατού ή της Ισορροπίας. Για να ισορροπήσει λοιπόν, όσο εμείς επιλέγουμε περισσότερα πράγματα, τόσο αυτό αυξάνεται. Εκτός και αν οι επιλογές μας είναι σύμφωνες με την Θεία Νομοτέλεια.
Επομένως, έχουμε ένα τρίγωνο το οποίο έχει πάντα τη μικρότερη δυνατή υποτείνουσα, τη μικρότερη δυνατή χρεοφειλή. Αυτός ακριβώς είναι και στόχος κάθε σοφού ανθρώπου. Οι προσωπικές του επιλογές να μην ξεφεύγουν απ’ τη Θεία Πρόνοια, επομένως να μη συσσωρεύει αποτελέσματα από το Νόμο της Ανταπόδοσης. Αυτό όμως, θα συνέβαινε αν ο άνθρωπος ήταν απλώς ένα ατομικό ον, ξεκομμένο από το υπόλοιπο σύμπαν. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι ένα ον ξεκομμένο από το υπόλοιπο σύμπαν. Δεν είναι μόνο ατομικό ον, είναι συλλογικό ον, κοινωνικό ον, συνδέεται με τα πάντα. Τα σώματά του, όπως και τα πεδία, το ένα διαπερνά το άλλο. Τα πάντα επηρεάζονται από το οτιδήποτε και καθετί επηρεάζει όλα τα υπόλοιπα. Μήπως λοιπόν πρέπει να ψάξουμε και να βρούμε εάν υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις ή ενέργειες ή, αν θέλετε, συνειδήσεις ή θελήσεις πολύ πιο ισχυρές από την ατομική ανθρώπινη θέληση, οι οποίες επηρεάζουν ολόκληρους λαούς ή αν θέλετε κι ολόκληρη την ανθρωπότητα; Ή αν θέλετε, ολόκληρες ανθρωπότητες που κατοικούν σ’ άλλους κόσμους;
Πρώτα απ’ όλα να πούμε ότι η επιστήμη σήμερα συμφωνεί ότι είναι πολύ πιο πιθανό και βέβαιο μάλλον να υπάρχουν κι άλλες ανθρωπότητες κι άλλοι κόσμοι και δημιουργίες παρά μόνο αυτός που γνωρίζουμε στη Γη μας. Ο καθένας έχει στο νου του ταξινομήσει το θέμα της κατάβασης μιας πνευματοψυχής και το πώς αυτή ενσαρκώνεται σ’ ένα πεδίο κι επιλέγει μία ζωή. Όμως, αυτό είναι τελικά ένα αποτέλεσμα πάρα πολλών νόμων, που συνιστούν την ανθρώπινη ζωή σε σχέση με τις υπόλοιπες. Αυτό δηλαδή που διαφεύγει συνήθως και κατά κανόνα της ανθρώπινης συνείδησης είναι η ουσία του, είναι ο Λόγος, γιατί εν Αρχή ην ο Λόγος κι Λόγος είναι ο Θεός. Και ο Λόγος δεν είναι ένα πράγμα αλλά η σχέση μεταξύ των πραγμάτων, ο Νόμος της σχέσης των πραγμάτων. Ο Νόμος της Αναλογίας, ας πούμε, βασίζεται ακριβώς πάνω σ' αυτό. Να πούμε δηλαδή τι είναι αυτό σε σχέση με κάτι άλλο. Αυτό θα μας δείξει την αληθινή ταυτότητα αυτού του πράγματος. Η σχέση λοιπόν του ατόμου με το Όλον είναι μια σχέση λόγου είναι μια σχέση αναλογίας. Έτσι, το κάθε ον αυτοπροσδιορίζεται με κάποιο τρόπο, με τη βούλησή του. Και η ποιότητα, η οποία φέρει, αν υποθέσουμε ότι ο καθένας από εμάς έχει μια ξεχωριστή ποιότητα, μια εντελώς ξεχωριστή σύσταση και μια εντελώς ξεχωριστή δυνατότητα στο να εκφράσει και να εκδηλώσει την ουσία του και τη συνείδησή του, τότε μπορούμε να πούμε ότι σ’ αυτό το σύστημα, καθώς εισχωρεί σαν ένα μόριο Φωτός, και περνώντας αυτούς τους κύκλους, θα ενεργοποιήσει μία έλξη σε σχέση με την ποιότητα που τον συνδέει. Ας πούμε λοιπόν ότι θα προσανατολισθεί σ’ αυτή τη στιβάδα, η οποία του δίνει κι ένα πεδίο, ένα πεδίο ζωής, ένα πεδίο όντων και δημιουργίας. Κι έτσι λοιπόν θα ζήσει μια ανάλογη ζωή σε μια ανάλογη κατάσταση, όπως του αρμόζει κι όπως του ταιριάζει.