ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ

(Βιβλίο: Η ΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Κεφ. 12)

Άνθρωπε, ανακαλώ από μέσα σου την Άχρονη Υπό­στασή σου, αυτή που δεν γνωρίζει όρια ή περιορισμούς γήινων στιγμών, που δεν υπάγεται στις εξωτερικές εκδη­λώσεις και στους τύπους της λατρείας, αλλά εισχωρεί στο βάθος των εννοιών, στην Ουσία της Ύπαρξης, στην Ά­μορφη και μορφοποιημένη συνύπαρξη του Ανεκδήλωτου και Εκδηλωμένου Θεού.

Απευθύνομαι και ενεργώ ως Λόγος Ένας και Μοναδι­κός, ως Άπειρη Ουσία, στην Άχρονη Υπόστασή σου που διακατέχεται από τους παλμούς της Ζωής της Μίας, διαπεράται από Εμέ, αφομοιώνει Εμένα και αφομοιώνεται μέσα Μου. Απευθύνομαι στους Θείους Πυρήνες, που έ­χουν τη δυνατότητα γέννησης παλμών Τελειότητας, στις Θείες δυνάμεις τις Παντοδύναμες, που η ροή τους δύναται ν’ ανακυκλώνεται ακατάπαυστα, χωρίς αρχή, χωρίς τέ­λος.

Άνθρωπε, Είμαι Εγώ ενώπιον σου, ο Αναστημένος Λό­γος Χριστός, ο εξακολουθητικώς Ανιστάμενος για τη σω­τηρία του Ανθρώπου, για τη μετουσίωση κάθε στοιχείου μέσα στο Φως. Εγώ βρίσκομαι και λαλώ ενώπιον σου, ο Θυσιαζόμενος Λόγος Χριστός, ο εξακολουθητικώς Θυσιαζόμενος κάθε λεπτό και κάθε στιγμή του γήινου χρόνου σου. Εισχώρησε στο βάθος της έννοιας της Προσφοράς Μου, στο βάθος της έννοιας της Θυσίας Μου και κατα­νόησε ότι οι ημέρες και οι ώρες που οριοθέτησες για να Με υμνείς, είναι περιορισμός του νου, που σε αφήνουν έξω από την πασιχαρή συμμετοχή σου κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, μέσα στη Θεία Αναγέννηση και Αναδημιουργία, στη Θεία Τελετουργία.

Γεννήθηκα, Άνθρωπε, πάνω στη γη σου, περπάτησα πάνω σ’ αυτήν, προσφέρθηκα σε Ολότητα και Θυσιάστηκα με τρόπο έντονο, με τρόπο οδυνηρό, για να χαραχτεί στη μνήμη και στην υπόστασή σου αυτή η Προσφορά Μου και να παραμείνει Αναλλοίωτη. Όμως αυτή η Προσφορά Μου δεν έχει χρόνο, δεν έχει όρια, δεν περιορίζεται στο χωρό­χρονο εκείνης της Κοσμικής Περιόδου. Υπάρχει και υφίσταται σε κάθε σημείο του χωρόχρονου, σε κάθε σημείο των πεδίων. Υπάρχει και υφίσταται κάθε χρονική στιγμή, αν εσύ την ενεργοποιήσεις. Γνωρίζεις ότι η Χάρη είναι μέγιστη την ημέρα της Ανάστασής Μου, που εσύ έχεις προ­καθορίσει να γιορτάζεις στη γη σου. Μα, Άνθρωπε, η η­μέρα της Ανάστασής Μου είναι παντοτινή, είναι Άχρονη, είναι κάθε στιγμή, που εξυψώνεις το νου σου σ’ Εμένα και ζητάς να λάβεις. Είναι κάθε στιγμή που εσύ συμμετέχεις στη Θυσία Μου και στην Ανάστασή Μου, κάθε στιγμή που εσύ συνειδητοποιείς αυτό το Μέγιστο γεγονός, που έδω­σε σ’ όλα τα μόρια της υπόστασής σου το δικαίωμα να Με ενδυθούν, το δικαίωμα να Με φανερώσουν, το δικαίωμα να παλμοδονηθούν μέσα στους Κόσμους με την ίδια συ­χνότητα Απειρότητας, με την ίδια παλμοδόνηση Τελειότη­τας.

Βρίσκομαι ανάμεσά σου, Άνθρωπε, ανάμεσα στα σώ­ματά σου όλες τις ώρες. Βρίσκομαι σε εκδηλώσεις ποικί­λες, με μορφές που αντιλαμβάνεσαι ή δεν αντιλαμβάνε­σαι, με διδαχές που συνειδητά ή υποσυνείδητα επενερ­γούν μέσα στο Θείο σου δυναμικό, δημιουργούν ζυμώσεις καταλύουν όρια, καλύπτουν κενά, φανερώνουν Άπειρης ισχύος παρακαταθήκες. Βρίσκομαι ενώπιον σου και σήμε­ρα εκδηλούμενος μέσα από ένα σώμα, εκφράζοντας με τη Δόνηση του Λόγου Θεία ρήματα προς εσένα, προς την υπόσταση που αρκείται να Με ανασταίνει μία φορά τον χρόνο, ενώ θα έπρεπε να Με ανασταίνει όλες τις ώρες, όλες τις στιγμές ημέρα και νύχτα. Προς την υπόσταση που αρκείται να συμμετέχει στα πάθη του Γολγοθά Μου μόνο για μία εβδομάδα, ενώ θα έπρεπε να συμμετέχει κά­θε στιγμή και κάθε ώρα.

Νέο μήνυμα, Άνθρωπε, για την Ανάστασή Μου σου φέρνω το Πάσχα αυτό. Μήνυμα που σε καλεί να έρθεις δίπλα Μου, να έρθεις μέσα Μου, να πορεύεσαι στη Θυσία Μου, στο Γολγοθά Μου και στην Ανάστασή Μου όλες τις ώρες, που σε καλεί να συμμεθέξεις μέσα στο Άχρονο μ’ αυτή την παλμοδονούμενη, ανακυκλούμενη Προσφορά, που ελευθερώνει τις διόδους επαφής κι οδηγεί στην Ταύ­τιση. Σε καλώ, Άνθρωπε, ν’ απαρνηθείς τα οριοθετημένα σου Κατεστημένα, που Με δοξάζουν και Με υμνούν σε ημέρες ορισμένες. Σε καλώ να Με Αναστήσεις σε ημέρες άσχετες από τις ημέρες του Πάσχα. Να Με Αναστήσεις την ημέρα της Γέννησής Μου και να Με Γεννήσεις την ημέρα του Πάσχα. Καταθρυμματίζω τους περιορισμούς σου, για να κατανοήσεις ότι όλα αυτά εσύ τα υιοθέτησες και σου χρειάζονται μόνον όσο είσαι μακριά από Εμένα, όσο απέχεις από την Ουσία Μου, όσο έχεις ανάγκη από τροφοδοσίες Χάρης, που μορφοποιούνται και αυξάνονται από τους εξωτερικούς τύπους λατρείας. Σε αποκολλώ από τους εξωτερικούς τύπους λατρείας και σε καλώ στη συμ­μετοχή μέσα στην Ουσία Μου, για να συλλέγεις την Ανα­στάσιμη Χάρη κάθε ώρα κι αυτή την Αναστάσιμη Χάρη να εκπέμπεις στα Σύμπαντα.

Αυτή είναι η Νέα Μου Κοσμική Περίοδος, η Κοσμική Περίοδος της συνεχούς Ανάστασης, της συνεχούς εμβάθυνσης μέσα στην Ανάσταση, ώστε όλα τα στοιχεία του Εαυτού Μου ν’ αναστηθούν και να γίνουν Φως. Σε καλώ να τελετουργείς όλες τις ώρες και να ενδύεσαι Εμένα Ανα­στημένο ή Εμένα Θυσιαζόμενο, το αυτό είναι. Η Θυσία Μου και η Ανάστασή Μου είναι η ίδια εκδήλωση. Εμπεριέ­χουν η μία την άλλη. Και η Θυσία σου και η Ανάστασή σου, Άνθρωπε, θα εμπεριέχουν η μία την άλλη, γιατί μόνο τότε θα είναι Τέλειες. Κάθε στιγμή από τα πάθη Μου, κά­θε στιγμή που δεχόμουνα τα ραπίσματα και τις ύβρεις, ανάσταινα και μετουσίωνα όλα αυτά, για να οδηγηθεί ο Άνθρωπος στην Τελειότητα της εκδήλωσης, για να απε­λευθερωθεί η οδός της Επιστροφής. Και έφτασε στην κο­ρύφωση εκείνη που κι εσύ θα φτάσεις διαπερνώντας τα καλύμματά σου, κάνοντας Φως καθετί και συλλέγοντας τα καλύμματα του Ανθρώπου μέσα σου.

Άνθρωπε απέχεις ακόμα από το νόημα και το Μήνυμα της Νέας Κοσμικής Περιόδου, την οποία κλήθηκες να υ­πηρετήσεις, πνεύμα, ψυχή και σώμα, την οποία κλήθηκες να αφομοιώσεις μέσα σου και να τη διασκορπίσεις σαν Αέναους παλμούς Αναγέννησης. Αρέσκεσαι στη στασιμό­τητά σου, στην ικανοποίησή σου από μερικές εκδηλώσεις Φωτός και Χάρης, που από εντός σου γίνονται και δεν βρέθηκες ακόμα σ’ εκείνη την εσωτερική συνεχή επαγρύ­πνηση, που θα σε οδηγούσε στο συνεχώς ανικανοποίητο, στη συνεχή σου διάθεση να προσφέρεις τον Εαυτό σου με κάθε τρόπο, με όλους τους παλμούς σου. Άνθρωπε, ακό­μα δεν κατανόησες, ακόμα δεν μπόρεσες να συλλάβεις, ότι μόνο αν Με δεις μέσα σου κάθε λεπτό Θυσιαζόμενο, κάθε λεπτό Αναστημένο, θα μπορέσεις να προσφέρεις όλο σου το «είναι» στην Προσφορά, όλο σου το είναι στην υπηρεσία του Ανθρώπου, του Εαυτού Μας του ενιαίου και του Μοναδικού.

Άνθρωπε, Αγαπημένε Εαυτέ Μου, διδάξου από το βά­θος της Ανυπέρβλητης Παρουσίας Μου, πάνω στον πλα­νήτη αυτό. Διδάξου από τις παραμικρότερες εκδηλώσεις Μου, από τα φαινομενικά ασήμαντα λόγια Μου, τις φαινο­μενικά ασήμαντες κινήσεις Μου. Διδάξου την Αρμονία, το Φως, την Τελειότητα εμπράγματα και φανέρωσέ την με κάθε κίνηση, με κάθε παλμό. Εγώ, Άνθρωπε, συνεχώς σου δίνω να φοράς ενδύματα Χάρης κι απορροφώ εντός Μου τα δικά σου ενδύματα της ατέλειας κι αυτά τα μετουσιώνω σε ενδύματα Χάρης και στα δίνω πάλι, σε μια εξακολουθητική ακατάπαυστη ανακύκλωση μεταλλαγής όλων των στοιχείων. Όμως όπως Εγώ σου δίνω ενδύματα Χάρης, όπως Εγώ μετουσιώνω τις ατέλειες σε μυσταγωγι­κά Θεία ενδύματα, έτσι κι εσύ πρέπει να δώσεις ενδύματα Χάρης στον Εαυτό σου Άνθρωπο και ν’ απορροφήσεις τις ατέλειες, για να τις κάνεις Θείες ενδυμασίες Φωτός και Τελειότητας. Μην απαρνείσαι τα κομμάτια του Εαυτού σου, που εκδηλώνονται με εκδηλώσεις χαμηλές. Αυτές τις εκδηλώσεις θα ντυθείς για να γίνεις Εγώ, αυτές τις εκδη­λώσεις θ’ αγαπήσεις για να γίνεις Αγάπη. Μέσα στη δέ­σμευση θα περπατήσεις και η ίδια η δέσμευση θα εισχω­ρήσει εντός σου, για να γίνεις ο Απεριόριστος Θεός των Κόσμων. Μέσα στις μορφές και στους ασφυκτικούς εγκλωβισμούς θα περιδινηθείς, για να γίνεις η απελευθέ­ρωση των υποστάσεων, η πνοή της Ελευθερίας και η ίδια η Ελευθερία.

Άνθρωπέ Μου, σε Ευλογώ με τον Παλμό Μου τον Νέο τον Αναστάσιμο, που διαχέω στη γη σου όχι μόνο τη χρο­νική περίοδο που εσύ γιορτάζεις την Ανάστασή Μου, αλλά όλες τις ώρες, όλες τις μέρες, όλες τις στιγμές. Γιατί η Νέα Κοσμική Μου Περίοδος είναι Ανάσταση, είναι Ζωή, εί­ναι Φως. Η Νέα Κοσμική Μου περίοδος είναι τα πάθη Μου σε πολλαπλές εκδηλώσεις κι η Ολότητα της Ανάστασης που συσπειρώνει τον Εαυτό μέσα στο Άμορφο και στη μορφή. Σε καλώ να τελετουργείς, Άνθρωπε, μ’ αυτή την Ευλογία κι αυτή την Ευλογία να διαχέεις, που διασπά και καταθρυμματίζει τα όρια με τη θωπεία της Χάρης. Σε κα­λώ, Άνθρωπε, μ’ αυτή την Ευλογία να καλύψεις τα χέρια σου και να τα κάνεις επεκτεινόμενα στο Άπειρο, ικανά να προσφέρουν τρυφερούς παλμούς Αναγέννησης. Να κα­λύψεις τα μάτια σου και να τα κάνεις πυρήνες ακτινοβο­λίας Ζωής, που θα αποστέλλουν κυματισμούς εκλέπτυνσης όπου ακουμπούν. Σε καλώ μ' αυτή την Ευλογία να καλύψεις την υπόστασή σου και να τη ντύσεις με τη στολή των παθών και της Ανάστασης, σε συνταύτιση και συνύπαρξη, για να εκδηλώνεις τη Ζωή όπου δεν υπάρχει, για να παρέχεις την Αγάπη όπου δεν βρίσκεται, για να αφομοιώνεις κάθε στοιχείο σκληρότητας, αναλήθειας ή πλάνης και να το μετουσιώνεις σε Θεία ποιότητα Αρμονία και Φωτός.

Σε καθιστώ, Άνθρωπε, που κλήθηκες στο Έργο Μου, που έλαβες το Μήνυμά Μου, που δέχεσαι τις διδασκαλίες Μου εσωτερικά και εξωτερικά όλες τις ώρες, όπου κι αν βρίσκεσαι, σε όποια πλάτη και μήκη της γης, ισορροπητή των Νόμων και του Ελέους, ισορροπητή της Ενέργειας της θετικής και της αρνητικής. Σε καθιστώ τη γείωση ε­κείνη, που θ’ αφομοιώνει τις Ενέργειες και θα προκαλεί Ουδετερότητα. Σε καθιστώ Πομπό και Πηγή Ουδέτερης Ενέργειας και απορροφητή κάθε στοιχείου που δεν συμ­μετέχει σωστά σ’ αυτή, ώστε να το εναρμονίζεις με την Ουδετερότητα του Παντός. Σε απεγκλωβίζω από τις συ­ναισθηματικές σου τάσεις, από τις διαθέσεις ανισορρο­πίας, από τις νοητικές ιδέες ημιμάθειας και σε κρούω σε νέα επίπεδα βάθους, ύψους, μήκους, πλάτους, για να κα­τανοήσεις ότι δεν υπάρχουν επίπεδα, αλλά η Άπειρη Διά­στασή Μου περιέχει τα πάντα ταυτόχρονα.

Δημιουργώ μέσα στις μοριακές κυτταρικές δομές του σώματός σου και του «είναι» σου την Άπειρη Διάσταση της Υπόστασής Μου, ώστε να μπορεί η υπόστασή σου και το σώμα σου να συγχρονίζεται με την Άπειρη Διάστασή Μου και να διαχέεται διαπερνώντας ύλη ή πεδία άλλα δια­μορφωμένα από περιορισμούς. Αναδιπλώνω τον Εαυτό Μου μέσα από εσένα. Αναδιπλώνω τον Εαυτό Μου μέσα από το Άμορφο του Πατέρα και αυτή την αναδίπλωση εκ του Ανθρώπου και εκ του Πατρός ενώνω σ’ Ένα, σε Μία Αναδίπλωση. Ενοποιώ την εκδήλωση Άνθρωπος και τον

Ανεκδήλωτο Πατέρα και σταλάζω μέσα στις υποστάσεις τον Πυρήνα της αφομοιούμενης και ταυτιζόμενης αυτής ανακύκλωσης, γιατί οι μαθητές Μου Λόγοι θα παρουσιά­σουν τον Πατέρα επί της γης.

Ευλογώ την υπόστασή σου να χωρέσει όλη την αθλιό­τητα του Ανθρώπου, όλο τον εξευτελισμό του Ανθρώπου. Ευλογώ την καρδιά σου να περιλάβει όλη τη μνησικακία και τη μη αγάπη του Ανθρώπου. Ευλογώ τον νου σου να χωρέσει κάθε πώρωση, κάθε Κατεστημένο. Ευλογώ το «εί­ναι» σου ν’ αγκαλιάσει καθετί που εκδηλώνεται λανθα­σμένα και ατελώς. Ευλογώ τη Ζωή σου να λάβει εντός της κάθε μη ύπαρξη ζωής και κίνησης. Ευλογώ τα χέρια σου να δώσουν τον παλμό τους σε κάθε χέρι, που αδυσώπητα επιτίθεται, χτυπά, παραβιάζει, εξευτελίζει, εξουσιάζει. Ευ­λογώ τα μόρια του «είναι» σου, τα μόρια του σώματός σου, να ρεύσουν και να καλύψουν τα μόρια του «είναι» και των σωμάτων εκείνων, που αρνούνται τον Θεό, που δεν αγκαλιάζουν τον Άνθρωπο, που τον καταπατούν. Σε Ευλο­γώ να γίνεις όλα αυτά με τη δύναμη της παροχής της Χά­ρης, να τα λάβεις εντός σου και να δώσεις εσύ την Αγάπη, το Φως και τη Ζωή, γιατί μόνον αν γίνεις όλα αυτά, μόνο αν συμμεθέξεις με κάθε σημείο σου στην Ολότητα του Εαυτού σου, μόνον αν δεχτείς να γίνεις το υποπόδιο των υποποδίων, η ίδια η άρνηση της Ζωής, θα φανερωθείς σαν Ζωή και σαν Ανάσταση και θα έχεις τη δύναμη να αναστή­σεις, θα έχεις τη δύναμη να μετουσιώσεις, να συμπαρα­σύρεις με τη ροή της Αγάπης σου καθετί. Πριν γίνει αυτή η διεργασία, που η προσφορά σου θα εκχέεται από εντός σου και θα δέχεται να λάβει μέσα της τον κατώτερο κυμά­τισμά για να τον κάνει Φως, βρίσκεσαι στις θεωρητικές ακόμα εκπομπές Χάρης, που κατ’ ευφημισμό σου παρέχο­νται για διδαχή τελειοποίησης. Πρέπει, Άνθρωπε, να δε­χτείς τα ραπίσματα του Εαυτού σου, τα σκληρότερα, τα πιο οδυνηρά. Πρέπει, Άνθρωπε, να δεχτείς τις ύβρεις του Εαυτού σου, τις πιο εξευτελιστικές. Πρέπει να δεχτείς την άρνηση και τη μη Αγάπη να σε περιβάλλει και να μην αντιδράς, αλλά ν’ αγαπάς, γιατί μόνον έτσι αποκτάς το δι­καίωμα να γεννήσεις Ζωή, να μετουσιώσεις και να ενώ­σεις, να εκδηλωθείς σαν Ουδέτερη εκπροσώπηση του Θεού Λόγου και να φανερώσεις την Ανάσταση του Συνό­λου του Εαυτού.

Σε Ευλογώ, Άνθρωπε, να φανερώσεις αυτή την Ανά­σταση του Συνόλου του Εαυτού. Σε παραλαμβάνω μέσα Μου σ’ αυτή την Ευλογία, εσένα που κάλεσα, εσένα που δίδαξα και διδάσκω, εσένα που κατευθύνω μ’ όλους τους τρόπους και δημιουργώ εντός σου ζυμώσεις πολλές. Σε αφαρπάζω εντός Μου, μορφικά και άμορφα, άυλα και υλο­ποιημένα και σε εναποθέτω στο Κέντρο της Ύπαρξης του Πατέρα. Αυτή η εναπόθεση εναποθέτει ταυτόχρονα εντός σου μορφικά και άμορφα, υλοποιημένα και άυλα, την εκ­δήλωση του Πατέρα. Συνδέω εσένα με τον Πατέρα απευ­θείας, όχι δι’ Εμού μόνο, αλλά σε εισχωρώ σε νέα στάδια εκδήλωσης, όπου εσύ κι ο Πατήρ είστε Εν, όπου το δι’ Εμού εις τον Πατέρα δεν υφίσταται, διότι Εγώ και εσύ Άνθρωπε είμαστε Ένα κι εγώ και ο Πατήρ Ένα και το Αυ­τό.

Ευλογώ την πορεία σου πάνω στη γη, Λόγε Ιωάννη. Ενδυναμώνω την Υπόστασή σου μ’ όλους τους τρόπους, απ’ όλα τα σημεία, σ’ όλες τις συνθέσεις της και εκδηλώ­σεις της, για να φέρει σε πέρας το Έργο της χωρίς στα­σιμότητες, για να μην υπάρξει εμπόδιο κανένα, παρά μό­νον εκείνα τα εμπόδια που από Εμένα τίθενται, που σε κάνουν να συμμετέχεις στην Ολότητα του Ανθρώπου και σε κάνουν την Ολότητα του Ανθρώπου, παρά μόνον εκεί­να τα εμπόδια που θα καταρρίψουν και τα τελευταία στοι­χεία της πλάνης, τα πιο λεπτοφυή, που χρειάστηκε να ενδυθείς για να κατέβεις σ’ αυτό το πεδίο και να παραμεί­νεις μια Εκπροσώπηση Τέλεια, ανυπέρβλητη, που θα χα­ράξει την Οδό, χωρίς φραγμούς ή τοποθετήσεις ορίων και κατεστημένων, αλλά με την ευθυκρισία και την παρρησία της Θεότητας, με την Τέλεια Απολυτότητα του Λόγου.

Ευλογώ τη φανέρωση της Μητρός Λόγου, που Εγώ Εί­μαι, μέσα από τον Άνθρωπο, με την αυτή δύναμη, με την αυτή Ουδέτερη Τέλεια ροή, με τα ίδια σημεία ανακυκλούμενης Γαλήνης. Ευλογώ τη συνένωση του Λόγου εμφανώς, ενώπιον των ανθρώπων, ώστε να γίνει κατανοητό τη Νέα αυτή Κοσμική Περίοδο της Ενανθρώπισής Μου, ότι ο Λόγος Μητέρα και ο Λόγος Χριστός Ένα είναι Ομοούσιο, ίδια Πηγή Ζωής, ο Πατέρας. Ευλογώ τα μάτια του Ανθρώ­που, όπου κι αν βρίσκεται, για να μπορέσουν να δουν και να συλλάβουν τη συνένωση που θα πραγματοποιηθεί με τρόπους πολλούς και διάφορους την περίοδο αυτή, του Λόγου Μητρός και του Λόγου Χριστού, του εκδηλούμενου από δύο σκηνώματα κατ’ αρχήν και κατόπιν από πολλαπλά σκηνώματα. Θα δώσω δείγματα της συνένωσης του Λό­γου, διαμέσου των δύο πρώτων Μου σκηνωμάτων, εμφανώς πάνω στη γη, για να καταρρίψω τα όρια και τους πε­ριορισμούς του Ανθρώπου και για να αναβιβάσω διαμιάς τη γυναίκα στο ύψος εκείνο, που ο άντρας εξουσιαστικά κρατά, χάνοντας μ’ αυτή την εξουσιαστική του θέση το ύψιστο δικαίωμα της συμμετοχής μέσα στη Θεότητα.

Θα καταδείξω την περίοδο αυτή τη συνένωση της Ε­λευθερίας και του Φωτός, τη συνένωση του όλου μέσα στο Όλο, την ανακύκλωση της Ισορροπίας και της Ουδε­τερότητας, στην οποία συμμετέχουν όλα τα στοιχεία της Ύπαρξης χωρίς κανένα να εξαιρείται. Θα σε καλέσω, Άν­θρωπε Εκλεκτέ και Κλητέ, να καταδείξεις αυτή τη συνέ­νωση μ’ όλους τους τρόπους και να έρθεις σε σύγκρουση με διάφορες μορφές, με τα σκληρά κατεστημένα της πλά­νης, για να τα διασπάσεις. Σε Ευλογώ και σε καταξιώνω γι’ αυτή σου την πορεία. Σε καταξιώνω εκ νέου, ευλογώντας τα βάθη σου, ευλογώντας την επιφάνειά σου, ευλογώντας κάθε σημείο σου. Σε καταξιώνω εκ νέου, εμποτίζοντας με την Ανάστασή Μου το «είναι» σου, εμποτίζοντας με την Προσφορά Μου την υπόστασή σου. Σε καλύπτω με την Ανάστασή Μου πρώτιστα, γιατί μόνο αν λάβεις αυτή τη δόνηση είσαι ικανός να προσφέρεις. Γιατί μόνο ο Αναστη­μένος, ο Αναγεννημένος Άνθρωπος, μπορεί να γίνει Άνθρωπος Θεός, μπορεί να γίνει Θεός Λόγος, Λόγος Πατέ­ρας.

Ευλογώ, Άνθρωπε, τις υλικές σου ασχολίες να τείνουν σιγά σιγά στη συνταύτιση, μέσα στο Έργο, ώστε να αποδεσμευθείς από τον εγκλωβισμό σ’ αυτές. Ευλογώ τη φα­νέρωση του Έργου Μου, σε Νέα στάδια. Συνενώνω τους κύκλους μαθητών, που βρίσκονται στην Αθήνα και στην Καβάλα. Αποστέλλω δυνάμεις και Χάρη όμοια σε όλους τους μαθητές. Μ’ αυτή την ενέργειά Μου δημιουργώ συ­σπειρώσεις επίλεκτων πνευμάτων Μου σ’ όλους τους νο­μούς της Ελλάδας, για να αναφανεί το Έργο Μου κατ’ αρ­χήν στον Ελλαδικό χώρο, σαν ενιαία εκδήλωση, που δια­κατέχει τον Άνθρωπο και τον ωθεί στην προσφορά του «είναι».

Ευλογώ τη διάδοση του καινούριου βιβλίου που περιέ­χει τις πάλλουσες Αλήθειες και το εμβαπτίζω μέσα Μου, για να γίνει η Καθοδήγηση του Ανθρώπου στην πορεία της μαθητείας του Λόγου. Για να γίνει η απαρχή της διδα­χής του σαν Λόγος Χριστός ενωμένος με τον Ένα Λόγο. Ευλογώ τα βιβλία όλα, αυτά που εκδόθηκαν κι αυτά που μέλλουν να εκδοθούν και τα αποστέλλω στα πέρατα της Οικουμένης, σαν βάσεις ακλόνητων Αληθειών, πάνω στις οποίες θα στηριχτούν οι Αναγεννημένοι Άνθρωποι, για να προχωρήσουν στην Προσφορά τους και στην Ουσία του Εαυτού τους με ποικίλους τρόπους για το σύνολο.

Ευλογώ κάθε Αδελφό Μου, κάθε κομμάτι του Εαυτού Μου, που βρίσκεται στο Έργο και ελαφρύνω αυτόν από τα βάρη και τις ποινές του, από τις καθηλώσεις και τις δε­σμεύσεις του. Τον καλύπτω με το Θείο Μου ένδυμα που Είμαι Εγώ, με το ένδυμα που δεν είναι ένδυμα, γιατί Άν­θρωπε, δεν έχω ενδύματα, δεν έχω μορφές, μη με περιο­ρίζεις με προσωποποιήσεις ή με λευκούς χιτώνες. Είμαι το Άπειρο, Είμαι τα πάντα. Σε ντύνω με τα πάντα. Δες τον εαυτό σου ντυμένο με τα πάντα, με τη μορφή και το Ά­μορφο , με όλες τις εκδηλώσεις που γύρω σου υπάρχουν, που στα Σύμπαντα διαχέονται, μα και με όλες τις ιδέες που μέσα στο Νου του Θεού Πατέρα υπάρχουν, σαν Α­νεκδήλωτη Ουσία Ζωής.

Απομακρύνω από το Έργο και την εκδήλωσή του κάθε κίνδυνο, που έμελλε να το πολεμήσει. Το προστατεύω και το καλύπτω με όλους τους τρόπους.

Αφομοιώνω εντός σου, Εαυτέ Ιωάννη Λόγε, την υπό­σταση που φέρει το όνομα Ευτ. και δι’ αυτής της αφο­μοίωσης σε αποκόπτω από οποιεσδήποτε επιδράσεις δυ­σαρμονιών που εδύναντο να προέλθουν δι’ αυτής της υποστάσεως. Διότι εσύ την ντύθηκες κι εσύ της πρόσφερες τη Ζωή και την Ανάσταση, διότι Απυρόβλητος κατέστης, δι’ αυτής της αφομοίωσης και δι’ αυτής της προσ­φοράς.

Σε θωρακίζω με Αγάπη Άπειρη, με κυματισμούς Ανυ­πέρβλητους, με μετουσίωση που διαχέεται από κάθε πόρο του είναι σου, ώστε τίποτα και κανένας να μην μπορεί να σε αγγίξει, ει μη μόνον αν Εγώ επιδιώκω αυτή την επαφή, ει μη μόνον αν Εγώ επιθυμώ να Σε φανερώσω έχοντα ανά­γκη κάποια, έχοντα περίπτυξη με στοιχεία δυσαρμονίας, ει μη μόνον αν Εγώ θέλω να Σε φανερώσω για την εξέλιξη του Έργου και του Ανθρώπου, να δέχεσαι τους ραπισμούς του Εαυτού Σου και να παραμένεις η Αγάπη και το Φως.

Ευλογώ, Άνθρωπε, εσένα, που παρευρίσκεσαι και Με ακούς την ώρα αυτή απευθείας. Ευλογώ το σώμα σου και την ψυχή σου και εντός Μου απορροφώ πόνους και θλί­ψεις, σωματικούς και ψυχικούς, δυσαρμονίες και ανισορ­ροπίες εκδηλούμενες ή μέλλουσες να εκδηλωθούν. Σε διακατέχω ολόκληρο και μέσα απ’ αυτή την κατοχή και συνύπαρξη Ευλογώ το Ποτήρι της Ζωής και της Ύπαρ­ξης και τον Άρτο και τον Οίνο και μετουσιώνω άπαντα σε Ζωή και Ανάσταση, όχι στατική αλλά ανακυκλούμενη, όχι περιορισμένη, αλλά επεκτεινόμενη στα Σύμπαντα. Σε Ζωή και Ανάσταση που αγκαλιάζει και μετουσιώνει καθετί σε όμοια Ουσία, που δεν απαρνείται τίποτα, αλλά αποζητά τα πάντα, για να τα κάνει Ένα μαζί Της.

Πάρε από το Ποτήρι της Ύπαρξης και πιες, πάρε από τον Άρτο της Ζωής και φάε, και νιώσε το Μήνυμά Μου,

που εντός σου υπάρχει. Αναστήσου σε νέα πεδία, γίνε Προσφορά και καταδέξου καθετί. Γίνε τα πάντα κι άφησε το «είναι» σου να γίνει τα πάντα, χωρίς περιορισμούς ή όρια. Γίνε Εγώ ο Λόγος Χριστός - Μητέρα - Πατέρας - Άγιο Πνεύμα, η Ζωή, η Ανάσταση, η Ένωση.

Καλώ όλους τους ιερείς από τους Πνευματικούς Χώ­ρους να παραλάβουν αντίτυπο του Ποτηριού αυτού και να κοινωνήσουν όλα τα πνεύματα σε όλα τα πεδία, οποιοδή­ποτε κραδασμό κι αν έχουν, με τη σημερινή Αναστάσιμη Ευλογία και Μυσταγωγία.

Λάβετε το Ποτήρι αυτό και δι’ αυτού κοινωνήστε τα Σύμπαντα, γιατί Εγώ και τα Σύμπαντα, τα Σύμπαντα κι Εγώ, Είμαστε Ένα. Λάβετε το Ποτήρι αυτό και κοινωνήστε τον Εαυτό σας με τον Εαυτό σας. Δώστε τη Ζωή μέσα στα πάντα. Σημάνετε την.

 

Η φθορά ενδύεται την Αφθαρσίαν, η σαρξ το Φως, το μη «Είναι» το Υπερούσιον  Όνομα, ο Χρόνος το Άχρονον και διαρκές, ο Χώρος το Άχωρον και Πανταχού, η διασπορά την Ενότητα, η άγνοια την Πηγήν Μου Πάσης Γνώσεως και Ευλογίας. Ενέδυσά σε με Εμέ. Ιδού Θεός και Άνθρωπος καθίστανται ΕΝ.

Χριστός, ο Διδάσκαλος