(Βιβλίο: Η ΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Κεφ. 12)
Άνθρωπε, ανακαλώ από μέσα σου την Άχρονη Υπόστασή σου,
αυτή που δεν γνωρίζει όρια ή περιορισμούς γήινων στιγμών, που δεν υπάγεται στις
εξωτερικές εκδηλώσεις και στους τύπους της λατρείας, αλλά εισχωρεί στο βάθος
των εννοιών, στην Ουσία της Ύπαρξης, στην Άμορφη και μορφοποιημένη συνύπαρξη
του Ανεκδήλωτου και Εκδηλωμένου Θεού.
Απευθύνομαι και ενεργώ ως Λόγος Ένας και Μοναδικός, ως
Άπειρη Ουσία, στην Άχρονη Υπόστασή σου που διακατέχεται από τους παλμούς της
Ζωής της Μίας, διαπεράται από Εμέ, αφομοιώνει Εμένα και αφομοιώνεται μέσα Μου.
Απευθύνομαι στους Θείους Πυρήνες, που έχουν τη δυνατότητα γέννησης παλμών
Τελειότητας, στις Θείες δυνάμεις τις Παντοδύναμες, που η ροή τους δύναται ν’
ανακυκλώνεται ακατάπαυστα, χωρίς αρχή, χωρίς τέλος.
Άνθρωπε, Είμαι Εγώ ενώπιον σου, ο Αναστημένος Λόγος
Χριστός, ο εξακολουθητικώς Ανιστάμενος για τη σωτηρία του Ανθρώπου, για τη
μετουσίωση κάθε στοιχείου μέσα στο Φως. Εγώ βρίσκομαι και λαλώ ενώπιον σου, ο
Θυσιαζόμενος Λόγος Χριστός, ο εξακολουθητικώς Θυσιαζόμενος κάθε λεπτό και κάθε
στιγμή του γήινου χρόνου σου. Εισχώρησε στο βάθος της έννοιας της Προσφοράς
Μου, στο βάθος της έννοιας της Θυσίας Μου και κατανόησε ότι οι ημέρες και οι
ώρες που οριοθέτησες για να Με υμνείς, είναι περιορισμός του νου, που σε αφήνουν έξω από την
πασιχαρή συμμετοχή σου κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, μέσα στη Θεία Αναγέννηση και Αναδημιουργία, στη Θεία Τελετουργία.
Γεννήθηκα, Άνθρωπε, πάνω στη γη σου, περπάτησα πάνω σ’
αυτήν, προσφέρθηκα σε Ολότητα και Θυσιάστηκα με τρόπο έντονο, με τρόπο οδυνηρό,
για να
χαραχτεί στη μνήμη και στην υπόστασή σου αυτή η Προσφορά Μου και να παραμείνει Αναλλοίωτη. Όμως αυτή η Προσφορά Μου δεν έχει χρόνο, δεν έχει όρια,
δεν περιορίζεται στο χωρόχρονο εκείνης της Κοσμικής Περιόδου. Υπάρχει και
υφίσταται σε κάθε σημείο του χωρόχρονου, σε κάθε σημείο των πεδίων. Υπάρχει και
υφίσταται κάθε χρονική στιγμή, αν εσύ την ενεργοποιήσεις. Γνωρίζεις ότι η Χάρη είναι μέγιστη την ημέρα της
Ανάστασής Μου, που εσύ έχεις προκαθορίσει να γιορτάζεις στη γη σου. Μα, Άνθρωπε,
η ημέρα της Ανάστασής Μου είναι παντοτινή, είναι Άχρονη, είναι κάθε στιγμή,
που εξυψώνεις το νου σου σ’ Εμένα και ζητάς να λάβεις. Είναι κάθε στιγμή που
εσύ συμμετέχεις στη Θυσία Μου και στην Ανάστασή Μου, κάθε στιγμή που εσύ συνειδητοποιείς αυτό το Μέγιστο
γεγονός, που έδωσε σ’ όλα τα μόρια της υπόστασής σου το δικαίωμα
να Με ενδυθούν, το δικαίωμα να Με φανερώσουν, το δικαίωμα να παλμοδονηθούν μέσα στους Κόσμους με την
ίδια συχνότητα Απειρότητας, με την ίδια παλμοδόνηση Τελειότητας.
Βρίσκομαι ανάμεσά σου, Άνθρωπε, ανάμεσα στα σώματά σου όλες τις ώρες. Βρίσκομαι σε εκδηλώσεις ποικίλες, με μορφές που αντιλαμβάνεσαι ή δεν αντιλαμβάνεσαι, με διδαχές που συνειδητά ή υποσυνείδητα επενεργούν μέσα στο Θείο σου δυναμικό, δημιουργούν ζυμώσεις καταλύουν όρια, καλύπτουν κενά, φανερώνουν Άπειρης ισχύος παρακαταθήκες. Βρίσκομαι ενώπιον σου και σήμερα εκδηλούμενος μέσα από ένα σώμα, εκφράζοντας με τη Δόνηση του Λόγου Θεία ρήματα προς εσένα, προς την υπόσταση που αρκείται να Με ανασταίνει μία φορά τον χρόνο, ενώ θα έπρεπε να Με ανασταίνει όλες τις ώρες, όλες τις στιγμές ημέρα και νύχτα. Προς την υπόσταση που αρκείται να συμμετέχει στα πάθη του Γολγοθά Μου μόνο για μία εβδομάδα, ενώ θα έπρεπε να συμμετέχει κάθε στιγμή και κάθε ώρα.
Νέο μήνυμα, Άνθρωπε, για την Ανάστασή Μου σου φέρνω το
Πάσχα αυτό. Μήνυμα που σε καλεί να έρθεις δίπλα Μου, να έρθεις μέσα Μου, να
πορεύεσαι στη Θυσία Μου, στο Γολγοθά Μου και στην Ανάστασή Μου όλες τις ώρες,
που σε καλεί να συμμεθέξεις μέσα στο Άχρονο μ’ αυτή την παλμοδονούμενη,
ανακυκλούμενη Προσφορά, που ελευθερώνει τις διόδους επαφής κι οδηγεί στην Ταύτιση.
Σε
καλώ, Άνθρωπε, ν’ απαρνηθείς τα οριοθετημένα σου Κατεστημένα, που Με δοξάζουν
και Με υμνούν σε ημέρες ορισμένες. Σε καλώ να Με
Αναστήσεις σε ημέρες άσχετες από τις ημέρες του Πάσχα. Να Με Αναστήσεις την
ημέρα της Γέννησής Μου και να Με Γεννήσεις την ημέρα του Πάσχα. Καταθρυμματίζω
τους περιορισμούς σου, για να κατανοήσεις ότι όλα αυτά εσύ τα υιοθέτησες και
σου χρειάζονται μόνον όσο είσαι μακριά από Εμένα, όσο απέχεις από την Ουσία
Μου, όσο έχεις ανάγκη από τροφοδοσίες Χάρης, που μορφοποιούνται και αυξάνονται
από τους εξωτερικούς τύπους λατρείας. Σε αποκολλώ από
τους εξωτερικούς τύπους λατρείας και σε καλώ στη συμμετοχή μέσα στην Ουσία
Μου, για να συλλέγεις την Αναστάσιμη Χάρη κάθε ώρα κι αυτή την Αναστάσιμη Χάρη
να εκπέμπεις στα Σύμπαντα.
Αυτή είναι η Νέα Μου Κοσμική Περίοδος, η Κοσμική Περίοδος
της συνεχούς Ανάστασης, της συνεχούς εμβάθυνσης μέσα στην Ανάσταση, ώστε όλα τα στοιχεία του Εαυτού Μου ν’
αναστηθούν και να γίνουν Φως. Σε καλώ να
τελετουργείς όλες τις ώρες και να ενδύεσαι Εμένα Αναστημένο ή Εμένα
Θυσιαζόμενο, το
αυτό είναι. Η Θυσία Μου
και η Ανάστασή Μου είναι η ίδια εκδήλωση. Εμπεριέχουν η μία την άλλη. Και η Θυσία σου και η Ανάστασή
σου, Άνθρωπε, θα εμπεριέχουν η μία την άλλη, γιατί μόνο τότε θα είναι Τέλειες.
Κάθε στιγμή από τα πάθη Μου, κάθε στιγμή που δεχόμουνα τα ραπίσματα και τις
ύβρεις, ανάσταινα και μετουσίωνα όλα
αυτά, για
να οδηγηθεί ο Άνθρωπος στην Τελειότητα της εκδήλωσης, για να απελευθερωθεί η
οδός της Επιστροφής. Και έφτασε στην κορύφωση εκείνη που κι εσύ θα φτάσεις διαπερνώντας τα καλύμματά σου, κάνοντας Φως
καθετί και συλλέγοντας τα καλύμματα του Ανθρώπου μέσα σου.
Άνθρωπε απέχεις ακόμα από το νόημα και το Μήνυμα της Νέας
Κοσμικής Περιόδου, την οποία κλήθηκες να υπηρετήσεις, πνεύμα, ψυχή και σώμα,
την οποία κλήθηκες να αφομοιώσεις μέσα σου και να τη διασκορπίσεις σαν Αέναους
παλμούς Αναγέννησης. Αρέσκεσαι στη στασιμότητά σου, στην ικανοποίησή σου από
μερικές εκδηλώσεις Φωτός και Χάρης, που από εντός σου γίνονται και δεν βρέθηκες
ακόμα σ’ εκείνη την εσωτερική συνεχή επαγρύπνηση, που θα σε
οδηγούσε στο συνεχώς ανικανοποίητο, στη συνεχή σου
διάθεση να προσφέρεις τον Εαυτό σου με κάθε τρόπο, με όλους τους
παλμούς σου. Άνθρωπε, ακόμα δεν
κατανόησες, ακόμα δεν μπόρεσες να συλλάβεις, ότι μόνο αν Με δεις μέσα σου κάθε
λεπτό Θυσιαζόμενο, κάθε λεπτό Αναστημένο, θα μπορέσεις να προσφέρεις όλο σου το
«είναι» στην Προσφορά, όλο σου το είναι στην υπηρεσία του Ανθρώπου, του Εαυτού
Μας του ενιαίου και του Μοναδικού.
Άνθρωπε, Αγαπημένε Εαυτέ Μου, διδάξου από το βάθος της
Ανυπέρβλητης Παρουσίας Μου, πάνω στον πλανήτη αυτό. Διδάξου από
τις παραμικρότερες εκδηλώσεις Μου, από τα φαινομενικά ασήμαντα λόγια Μου, τις
φαινομενικά ασήμαντες κινήσεις Μου. Διδάξου την
Αρμονία, το Φως, την Τελειότητα εμπράγματα και φανέρωσέ την με κάθε κίνηση, με
κάθε παλμό. Εγώ, Άνθρωπε, συνεχώς σου δίνω να φοράς ενδύματα Χάρης κι απορροφώ
εντός Μου τα δικά σου ενδύματα της ατέλειας κι αυτά τα μετουσιώνω σε ενδύματα
Χάρης και στα δίνω πάλι, σε μια εξακολουθητική ακατάπαυστη ανακύκλωση
μεταλλαγής όλων των στοιχείων. Όμως όπως Εγώ σου δίνω ενδύματα Χάρης, όπως Εγώ
μετουσιώνω τις ατέλειες σε μυσταγωγικά Θεία ενδύματα, έτσι κι εσύ
πρέπει να δώσεις ενδύματα Χάρης στον Εαυτό σου
Άνθρωπο και ν’ απορροφήσεις τις ατέλειες, για να τις κάνεις Θείες ενδυμασίες
Φωτός και Τελειότητας. Μην απαρνείσαι τα κομμάτια του
Εαυτού σου, που εκδηλώνονται με εκδηλώσεις χαμηλές. Αυτές τις εκδηλώσεις θα
ντυθείς για να γίνεις Εγώ, αυτές τις εκδηλώσεις θ’ αγαπήσεις για να γίνεις
Αγάπη. Μέσα στη δέσμευση θα περπατήσεις και η ίδια η δέσμευση θα εισχωρήσει
εντός σου, για να γίνεις ο Απεριόριστος Θεός των Κόσμων. Μέσα στις μορφές και στους ασφυκτικούς εγκλωβισμούς θα
περιδινηθείς, για να γίνεις η απελευθέρωση των υποστάσεων, η πνοή της
Ελευθερίας και η ίδια η Ελευθερία.
Άνθρωπέ Μου, σε Ευλογώ με τον Παλμό Μου τον Νέο τον Αναστάσιμο, που διαχέω στη γη σου όχι μόνο τη χρονική περίοδο που εσύ γιορτάζεις την Ανάστασή Μου, αλλά όλες τις ώρες, όλες τις μέρες, όλες τις στιγμές. Γιατί η Νέα Κοσμική Μου Περίοδος είναι Ανάσταση, είναι Ζωή, είναι Φως. Η Νέα Κοσμική Μου περίοδος είναι τα πάθη Μου σε πολλαπλές εκδηλώσεις κι η Ολότητα της Ανάστασης που συσπειρώνει τον Εαυτό μέσα στο Άμορφο και στη μορφή. Σε καλώ να τελετουργείς, Άνθρωπε, μ’ αυτή την Ευλογία κι αυτή την Ευλογία να διαχέεις, που διασπά και καταθρυμματίζει τα όρια με τη θωπεία της Χάρης. Σε καλώ, Άνθρωπε, μ’ αυτή την Ευλογία να καλύψεις τα χέρια σου και να τα κάνεις επεκτεινόμενα στο Άπειρο, ικανά να προσφέρουν τρυφερούς παλμούς Αναγέννησης. Να καλύψεις τα μάτια σου και να τα κάνεις πυρήνες ακτινοβολίας Ζωής, που θα αποστέλλουν κυματισμούς εκλέπτυνσης όπου ακουμπούν. Σε καλώ μ' αυτή την Ευλογία να καλύψεις την υπόστασή σου και να τη ντύσεις με τη στολή των παθών και της Ανάστασης, σε συνταύτιση και συνύπαρξη, για να εκδηλώνεις τη Ζωή όπου δεν υπάρχει, για να παρέχεις την Αγάπη όπου δεν βρίσκεται, για να αφομοιώνεις κάθε στοιχείο σκληρότητας, αναλήθειας ή πλάνης και να το μετουσιώνεις σε Θεία ποιότητα Αρμονία και Φωτός.
Σε καθιστώ, Άνθρωπε, που κλήθηκες στο Έργο Μου, που έλαβες το Μήνυμά Μου, που δέχεσαι τις διδασκαλίες Μου εσωτερικά και εξωτερικά όλες τις ώρες, όπου κι αν βρίσκεσαι, σε όποια πλάτη και μήκη της γης, ισορροπητή των Νόμων και του Ελέους, ισορροπητή της Ενέργειας της θετικής και της αρνητικής. Σε καθιστώ τη γείωση εκείνη, που θ’ αφομοιώνει τις Ενέργειες και θα προκαλεί Ουδετερότητα. Σε καθιστώ Πομπό και Πηγή Ουδέτερης Ενέργειας και απορροφητή κάθε στοιχείου που δεν συμμετέχει σωστά σ’ αυτή, ώστε να το εναρμονίζεις με την Ουδετερότητα του Παντός. Σε απεγκλωβίζω από τις συναισθηματικές σου τάσεις, από τις διαθέσεις ανισορροπίας, από τις νοητικές ιδέες ημιμάθειας και σε κρούω σε νέα επίπεδα βάθους, ύψους, μήκους, πλάτους, για να κατανοήσεις ότι δεν υπάρχουν επίπεδα, αλλά η Άπειρη Διάστασή Μου περιέχει τα πάντα ταυτόχρονα.
Δημιουργώ μέσα στις μοριακές κυτταρικές δομές του σώματός
σου και του «είναι» σου την Άπειρη Διάσταση της Υπόστασής Μου, ώστε να
μπορεί η υπόστασή σου και το σώμα σου να συγχρονίζεται με την Άπειρη Διάστασή
Μου και να διαχέεται διαπερνώντας ύλη ή πεδία άλλα διαμορφωμένα από
περιορισμούς. Αναδιπλώνω τον Εαυτό Μου μέσα από εσένα. Αναδιπλώνω τον Εαυτό Μου μέσα από το Άμορφο του Πατέρα
και αυτή την αναδίπλωση εκ του Ανθρώπου και εκ του Πατρός ενώνω σ’ Ένα, σε Μία
Αναδίπλωση. Ενοποιώ την εκδήλωση Άνθρωπος και τον
Ανεκδήλωτο Πατέρα και σταλάζω μέσα στις υποστάσεις τον Πυρήνα της αφομοιούμενης και
ταυτιζόμενης αυτής ανακύκλωσης, γιατί οι μαθητές Μου Λόγοι θα παρουσιάσουν τον Πατέρα
επί της γης.
Ευλογώ την υπόστασή σου να χωρέσει όλη την αθλιότητα του
Ανθρώπου, όλο τον εξευτελισμό του Ανθρώπου. Ευλογώ την καρδιά σου να περιλάβει
όλη τη μνησικακία και τη μη αγάπη του Ανθρώπου. Ευλογώ τον νου σου να χωρέσει
κάθε πώρωση, κάθε Κατεστημένο. Ευλογώ το «είναι» σου ν’ αγκαλιάσει καθετί που
εκδηλώνεται λανθασμένα και ατελώς. Ευλογώ τη Ζωή σου να λάβει εντός της κάθε
μη ύπαρξη ζωής και κίνησης. Ευλογώ τα χέρια σου να δώσουν τον παλμό τους σε
κάθε χέρι, που αδυσώπητα επιτίθεται, χτυπά, παραβιάζει, εξευτελίζει,
εξουσιάζει. Ευλογώ τα μόρια του «είναι» σου, τα μόρια του σώματός σου, να
ρεύσουν και να καλύψουν τα μόρια του «είναι» και των σωμάτων εκείνων, που
αρνούνται τον Θεό, που δεν αγκαλιάζουν τον Άνθρωπο, που τον καταπατούν. Σε Ευλογώ
να γίνεις όλα αυτά με τη δύναμη της παροχής της Χάρης, να τα λάβεις εντός σου
και να δώσεις εσύ την Αγάπη, το Φως και τη Ζωή, γιατί μόνον αν γίνεις όλα αυτά,
μόνο αν συμμεθέξεις με κάθε σημείο σου στην Ολότητα του Εαυτού σου, μόνον αν δεχτείς να γίνεις το υποπόδιο των υποποδίων, η
ίδια η άρνηση της Ζωής, θα φανερωθείς σαν Ζωή και σαν Ανάσταση και θα έχεις τη
δύναμη να αναστήσεις, θα έχεις τη δύναμη να μετουσιώσεις, να συμπαρασύρεις με
τη ροή της Αγάπης σου καθετί. Πριν γίνει αυτή η διεργασία, που η προσφορά σου θα
εκχέεται από εντός σου και θα δέχεται να λάβει μέσα της τον
κατώτερο κυμάτισμά για να τον κάνει Φως, βρίσκεσαι στις θεωρητικές ακόμα
εκπομπές Χάρης, που κατ’ ευφημισμό σου παρέχονται για διδαχή τελειοποίησης.
Πρέπει, Άνθρωπε, να δεχτείς τα ραπίσματα του Εαυτού σου, τα σκληρότερα, τα πιο
οδυνηρά. Πρέπει, Άνθρωπε, να δεχτείς τις ύβρεις του Εαυτού σου, τις πιο
εξευτελιστικές. Πρέπει να δεχτείς την άρνηση και τη μη Αγάπη να σε περιβάλλει
και να μην αντιδράς, αλλά ν’ αγαπάς, γιατί μόνον έτσι αποκτάς το δικαίωμα να
γεννήσεις Ζωή, να μετουσιώσεις και να ενώσεις, να εκδηλωθείς σαν Ουδέτερη
εκπροσώπηση του Θεού Λόγου και να φανερώσεις την Ανάσταση του Συνόλου του
Εαυτού.
Σε Ευλογώ,
Άνθρωπε, να φανερώσεις αυτή την Ανάσταση του Συνόλου του Εαυτού. Σε
παραλαμβάνω μέσα Μου σ’ αυτή την Ευλογία, εσένα που κάλεσα, εσένα που δίδαξα και διδάσκω, εσένα που κατευθύνω μ’
όλους τους τρόπους και δημιουργώ εντός σου ζυμώσεις πολλές. Σε αφαρπάζω εντός Μου, μορφικά και άμορφα, άυλα και υλοποιημένα
και σε εναποθέτω στο Κέντρο της Ύπαρξης του Πατέρα. Αυτή η
εναπόθεση εναποθέτει ταυτόχρονα εντός σου μορφικά και άμορφα, υλοποιημένα και
άυλα, την εκδήλωση του Πατέρα.
Συνδέω εσένα με τον Πατέρα απευθείας, όχι δι’ Εμού μόνο, αλλά σε εισχωρώ σε
νέα στάδια εκδήλωσης, όπου εσύ κι ο Πατήρ είστε Εν, όπου το δι’ Εμού εις τον
Πατέρα δεν υφίσταται, διότι Εγώ και εσύ Άνθρωπε είμαστε Ένα κι εγώ και ο Πατήρ
Ένα και το Αυτό.
Ευλογώ την πορεία σου πάνω στη γη, Λόγε Ιωάννη. Ενδυναμώνω την Υπόστασή σου μ’
όλους τους τρόπους, απ’ όλα τα σημεία, σ’ όλες τις συνθέσεις της και εκδηλώσεις
της, για να φέρει σε πέρας το Έργο της χωρίς στασιμότητες, για να μην υπάρξει
εμπόδιο κανένα, παρά μόνον εκείνα τα εμπόδια που
από Εμένα τίθενται, που
σε κάνουν να συμμετέχεις στην Ολότητα του Ανθρώπου και σε κάνουν την Ολότητα
του Ανθρώπου, παρά μόνον εκείνα τα εμπόδια που θα καταρρίψουν και τα τελευταία
στοιχεία της πλάνης, τα πιο λεπτοφυή, που χρειάστηκε να ενδυθείς για να
κατέβεις σ’ αυτό το πεδίο και να παραμείνεις μια Εκπροσώπηση Τέλεια,
ανυπέρβλητη, που θα χαράξει την Οδό, χωρίς φραγμούς ή τοποθετήσεις ορίων και
κατεστημένων, αλλά με την
ευθυκρισία και την παρρησία της Θεότητας, με την Τέλεια Απολυτότητα του Λόγου.
Ευλογώ τη φανέρωση της Μητρός Λόγου, που Εγώ Είμαι, μέσα
από τον Άνθρωπο, με την αυτή δύναμη, με την αυτή Ουδέτερη Τέλεια ροή, με τα
ίδια σημεία ανακυκλούμενης Γαλήνης. Ευλογώ τη συνένωση του Λόγου εμφανώς,
ενώπιον των ανθρώπων, ώστε να γίνει κατανοητό τη Νέα αυτή Κοσμική Περίοδο της
Ενανθρώπισής Μου, ότι ο Λόγος Μητέρα και ο Λόγος Χριστός Ένα είναι Ομοούσιο,
ίδια Πηγή Ζωής, ο Πατέρας. Ευλογώ τα μάτια του Ανθρώπου, όπου κι αν βρίσκεται,
για να μπορέσουν να δουν και να συλλάβουν τη συνένωση που θα πραγματοποιηθεί με
τρόπους πολλούς και διάφορους την περίοδο αυτή, του Λόγου Μητρός και του Λόγου
Χριστού, του εκδηλούμενου από δύο σκηνώματα κατ’ αρχήν και κατόπιν από πολλαπλά
σκηνώματα. Θα δώσω δείγματα της συνένωσης του Λόγου, διαμέσου των δύο πρώτων
Μου σκηνωμάτων, εμφανώς πάνω στη γη, για να καταρρίψω τα όρια και τους περιορισμούς
του Ανθρώπου και για να αναβιβάσω διαμιάς τη γυναίκα στο ύψος εκείνο, που ο άντρας εξουσιαστικά κρατά, χάνοντας μ’
αυτή την εξουσιαστική του θέση το ύψιστο δικαίωμα της συμμετοχής μέσα στη
Θεότητα.
Θα καταδείξω
την περίοδο αυτή τη συνένωση της Ελευθερίας και του Φωτός, τη συνένωση του
όλου μέσα στο Όλο, την ανακύκλωση της Ισορροπίας και της Ουδετερότητας, στην
οποία συμμετέχουν όλα τα στοιχεία της Ύπαρξης χωρίς κανένα να εξαιρείται. Θα σε καλέσω, Άνθρωπε Εκλεκτέ και Κλητέ, να καταδείξεις
αυτή τη συνένωση μ’ όλους τους τρόπους και να έρθεις σε σύγκρουση με διάφορες
μορφές, με τα σκληρά κατεστημένα της πλάνης, για να τα διασπάσεις. Σε Ευλογώ
και σε καταξιώνω γι’ αυτή σου την πορεία. Σε καταξιώνω εκ νέου, ευλογώντας τα
βάθη σου, ευλογώντας την επιφάνειά σου, ευλογώντας κάθε σημείο σου. Σε καταξιώνω εκ νέου, εμποτίζοντας με την Ανάστασή Μου το
«είναι» σου, εμποτίζοντας με την Προσφορά Μου την υπόστασή σου. Σε καλύπτω με
την Ανάστασή Μου πρώτιστα, γιατί μόνο αν λάβεις αυτή τη δόνηση είσαι ικανός να
προσφέρεις. Γιατί μόνο ο Αναστημένος, ο Αναγεννημένος Άνθρωπος, μπορεί να
γίνει Άνθρωπος Θεός, μπορεί να γίνει Θεός Λόγος, Λόγος Πατέρας.
Ευλογώ,
Άνθρωπε, τις υλικές σου ασχολίες να τείνουν σιγά σιγά στη συνταύτιση, μέσα στο Έργο, ώστε να αποδεσμευθείς
από τον εγκλωβισμό σ’ αυτές. Ευλογώ τη φανέρωση του Έργου Μου, σε Νέα στάδια. Συνενώνω τους κύκλους μαθητών, που βρίσκονται στην Αθήνα
και στην Καβάλα. Αποστέλλω δυνάμεις και Χάρη όμοια σε όλους τους μαθητές. Μ’
αυτή την ενέργειά Μου δημιουργώ συσπειρώσεις επίλεκτων πνευμάτων Μου σ’ όλους
τους νομούς της Ελλάδας, για να αναφανεί το Έργο Μου
κατ’ αρχήν στον Ελλαδικό χώρο, σαν ενιαία εκδήλωση, που διακατέχει τον
Άνθρωπο και τον ωθεί στην προσφορά του «είναι».
Ευλογώ τη
διάδοση του καινούριου βιβλίου που περιέχει τις πάλλουσες Αλήθειες και το εμβαπτίζω μέσα Μου, για να
γίνει η Καθοδήγηση του Ανθρώπου στην πορεία της μαθητείας του Λόγου. Για να γίνει η απαρχή της διδαχής του σαν Λόγος Χριστός
ενωμένος με τον Ένα Λόγο. Ευλογώ τα βιβλία όλα, αυτά που εκδόθηκαν κι αυτά που
μέλλουν να εκδοθούν και τα αποστέλλω στα πέρατα της Οικουμένης, σαν βάσεις
ακλόνητων Αληθειών, πάνω στις οποίες θα στηριχτούν
οι Αναγεννημένοι Άνθρωποι, για να προχωρήσουν στην Προσφορά τους και στην Ουσία
του Εαυτού τους με ποικίλους τρόπους για το σύνολο.
Ευλογώ κάθε Αδελφό Μου, κάθε κομμάτι του Εαυτού Μου, που
βρίσκεται στο Έργο και ελαφρύνω αυτόν από τα βάρη και τις ποινές του, από τις
καθηλώσεις και τις δεσμεύσεις του. Τον καλύπτω με το Θείο Μου ένδυμα που Είμαι Εγώ, με το
ένδυμα που δεν είναι ένδυμα, γιατί Άνθρωπε, δεν έχω ενδύματα, δεν έχω μορφές,
μη με περιορίζεις με προσωποποιήσεις ή με λευκούς χιτώνες. Είμαι το Άπειρο,
Είμαι τα πάντα. Σε ντύνω με τα πάντα. Δες τον εαυτό
σου ντυμένο με τα πάντα, με τη μορφή και το Άμορφο , με όλες τις εκδηλώσεις
που γύρω σου υπάρχουν, που στα Σύμπαντα διαχέονται, μα και με
όλες τις ιδέες που μέσα στο Νου του Θεού Πατέρα υπάρχουν, σαν Ανεκδήλωτη
Ουσία Ζωής.
Απομακρύνω από το Έργο και την εκδήλωσή του κάθε κίνδυνο,
που έμελλε να το πολεμήσει. Το προστατεύω και το καλύπτω με όλους τους τρόπους.
Αφομοιώνω
εντός σου, Εαυτέ Ιωάννη Λόγε, την υπόσταση που φέρει το όνομα Ευτ. και δι’ αυτής της αφομοίωσης σε αποκόπτω από
οποιεσδήποτε επιδράσεις δυσαρμονιών που εδύναντο να προέλθουν δι’ αυτής της
υποστάσεως. Διότι εσύ την ντύθηκες κι εσύ της πρόσφερες τη Ζωή και
την Ανάσταση, διότι Απυρόβλητος κατέστης, δι’ αυτής της αφομοίωσης και δι’ αυτής της προσφοράς.
Σε θωρακίζω με Αγάπη Άπειρη, με κυματισμούς Ανυπέρβλητους,
με μετουσίωση που διαχέεται από κάθε πόρο του είναι σου, ώστε τίποτα και
κανένας να μην μπορεί να σε αγγίξει, ει μη μόνον αν Εγώ επιδιώκω αυτή την επαφή, ει μη
μόνον αν Εγώ επιθυμώ να Σε φανερώσω έχοντα ανάγκη κάποια, έχοντα περίπτυξη με
στοιχεία δυσαρμονίας, ει μη μόνον αν Εγώ θέλω να Σε φανερώσω για την εξέλιξη του Έργου και του Ανθρώπου, να δέχεσαι
τους ραπισμούς του Εαυτού Σου και να παραμένεις η Αγάπη και το Φως.
Ευλογώ, Άνθρωπε, εσένα, που παρευρίσκεσαι και Με ακούς
την ώρα αυτή απευθείας. Ευλογώ το σώμα σου και την ψυχή σου και εντός Μου
απορροφώ πόνους και θλίψεις, σωματικούς και ψυχικούς, δυσαρμονίες και ανισορροπίες
εκδηλούμενες ή μέλλουσες να εκδηλωθούν. Σε διακατέχω ολόκληρο και μέσα απ’ αυτή
την κατοχή και συνύπαρξη Ευλογώ το Ποτήρι της Ζωής και της Ύπαρξης και τον Άρτο
και τον Οίνο και μετουσιώνω άπαντα σε Ζωή και Ανάσταση, όχι στατική αλλά ανακυκλούμενη, όχι περιορισμένη, αλλά
επεκτεινόμενη στα Σύμπαντα. Σε Ζωή και Ανάσταση που αγκαλιάζει και μετουσιώνει
καθετί σε όμοια Ουσία, που δεν απαρνείται τίποτα, αλλά αποζητά τα πάντα, για να
τα κάνει Ένα μαζί Της.
Πάρε από το
Ποτήρι της Ύπαρξης και πιες, πάρε από τον
Άρτο της Ζωής και φάε, και νιώσε το Μήνυμά Μου,
που εντός σου
υπάρχει. Αναστήσου σε νέα πεδία, γίνε Προσφορά και καταδέξου καθετί. Γίνε τα
πάντα κι άφησε το «είναι» σου να γίνει τα πάντα, χωρίς περιορισμούς ή όρια. Γίνε Εγώ ο
Λόγος Χριστός - Μητέρα - Πατέρας - Άγιο Πνεύμα, η Ζωή, η Ανάσταση, η Ένωση.
Καλώ όλους τους ιερείς από τους Πνευματικούς Χώρους να
παραλάβουν αντίτυπο του Ποτηριού αυτού και να κοινωνήσουν όλα τα πνεύματα σε
όλα τα πεδία, οποιοδήποτε κραδασμό κι αν έχουν, με τη σημερινή Αναστάσιμη
Ευλογία και Μυσταγωγία.
Λάβετε το
Ποτήρι αυτό και δι’ αυτού κοινωνήστε τα Σύμπαντα, γιατί Εγώ και τα Σύμπαντα, τα Σύμπαντα κι Εγώ, Είμαστε
Ένα. Λάβετε το Ποτήρι αυτό και κοινωνήστε τον Εαυτό σας με τον Εαυτό σας. Δώστε
τη Ζωή μέσα στα πάντα. Σημάνετε την.
Η φθορά
ενδύεται την Αφθαρσίαν, η σαρξ το Φως, το μη «Είναι» το Υπερούσιον Όνομα, ο Χρόνος το Άχρονον και διαρκές, ο
Χώρος το Άχωρον και Πανταχού, η διασπορά την Ενότητα, η άγνοια την Πηγήν Μου
Πάσης Γνώσεως και Ευλογίας. Ενέδυσά σε με Εμέ. Ιδού Θεός και Άνθρωπος
καθίστανται ΕΝ.
Χριστός, ο
Διδάσκαλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου