Σας παρουσιάζουμε τον πρόλογο και τον επίλογο
του νέου βιβλίου "Μελχισεδέκ" το οποίο σύντομα πρόκειται να εκδοθεί.
Πρόλογος
Το φως έχει τη φύση του
ταξιδευτή. Όσο περισσότερο φως διαποτίζει έναν άνθρωπο ή έναν λαό, τόσο
περισσότερο θέλει να ταξιδεύει για να το ανακυκλώνει, να μην το κατακρατά, να
μην το οικειοποιείται ως ιδιοκτησία του, αλλά να επιτρέπει την ελεύθερη ροή του
παντού. Όποιον τον διαποτίζει το Φως, τον
κάνει ελευθερωτή των αγωγών της ροής του. Αυτή η Θεία Ροή του Φωτός του Λόγου
που μας ενθουσιάζει, δηλαδή μας κάνει ένθεους, είναι ο Θείος Έρωτας και η ρίζα
του ξεκινά από τον Έρωτα που υποκρύπτει την δύναμη του ερωτήματος.
Θα ταξιδέψουμε μαζί με την «Αργώ» της ελεύθερης σκέψης και ίσως τα χάσουμε από
τα αμύθητα πλούτη που θα περάσουν μπροστά από τα μάτια μας, μα στο τέλος ο
καθένας θα έχει κρατήσει μόνο εκείνο που θα τον έχει μεταμορφώσει, σε εκείνον
που έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχουν άλλοι. Μόνον η Άπειρη Μονάδα.
Κάθε άνθρωπος θα εκφράσει
την αλήθεια που ζει μέσα του, μέσα από διαφορετικούς τομείς της ανθρώπινης
δραστηριότητας και ζωής. Η έμπνευση, ο φωτισμός και οι αποκαλύψεις της θείας
Γνώσης, θα επιτρέψουν στον άνθρωπο να καταστεί συνειδητός Δημιουργός και θείος
Συνεργάτης.
Η εφαρμογή της θείας
Νομοτέλειας από τον άνθρωπο θα τον καθοδηγήσει στην ολοκληρωτική του ταύτιση με
τη θεία Βουλή.
Στην ανατολή αυτής της
νέας Κοσμικής περιόδου που άλλοι ονομάζουν εποχή του Υδροχόου και άλλοι Νέα
Εποχή, εκτυλίσσεται το Έργο της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού μέσα στις ψυχές
των ανθρώπων. Η ανθρωπότητα ζει την αλλαγή της δόνησης του πλανήτη και καθώς ο χρόνος
συμπυκνώνεται, η συνείδηση του ανθρώπου διαστέλλεται, μετατοπίζεται ο νους της
Ανθρωπότητας, δηλαδή μετανοεί, εγκαταλείπει τα κατεστημένα περιορισμένων ιδεών,
φόβων, πλάνης και χωριστικότητας και αποδεσμεύεται από τον κατεστημένο τρόπο
ζωής που παράγει φόβο και καταναλώνει ασφάλεια. Ο άνθρωπος που ήταν
ελεγχόμενος, απελευθερώνεται.
Η Ελλάδα ανέκαθεν υπήρξε
γενέτειρα φωτεινών πνευμάτων που η παρουσία και το έργο τους μετέφερε Φως σε
όλο τον κόσμο. Η ιστορία της την καταξιώνει σαν κοιτίδα Φωτός και πολιτισμού,
αποδεικνύοντας ότι δεν είναι απλώς ένα κράτος, μία χώρα ή ένα έθνος, αλλά και
μια ζωντανή και εξελισσόμενη Ιδέα. Δεν είναι τυχαίο που η εσωτερική παράδοση
συνδέει το μέλλον της Ελλάδας με τη φανέρωση του Έργου του Λόγου στην Νέα
Κοσμική Περίοδο, ούτε είναι σύμπτωση ότι αυτό αποσιωπάται, αποκρύπτεται ή
διαστρεβλώνεται συστηματικά, μαζί με μια αδιάλειπτη και μεθοδευμένη πολεμική σ’
όλα τα επίπεδα.
Ο Πυθαγόρας δίδαξε την «Τριμερή Φιλία», ήτοι την φιλία των θεών προς τους
ανθρώπους, των ανθρώπων προς τους θεούς και της φιλίας μεταξύ των ανθρώπων. Την
Τριμερή αλληλότητα της Αγάπης έκφρασε ο Χριστός με το «Αγαπάτε αλλήλους», αλλά
δυστυχώς ο Χριστιανισμός δεν την τήρησε. Τις δύο άλλες
τις αγνόησε. Αντί της φιλίας προς τον Θεό επέβαλε τον φόβο Κυρίου. Και αντί της
φιλίας του θεού προς τους ανθρώπους επέβαλε έναν φοβερό και εκδικητικό Θεό. Το
τίμημα ήταν ο χριστιανισμός μετά από τα πρώτα 300 χρόνια της πορείας του να
καλουπωθεί ως υλισμός, σαν μια ακόμα κοσμική θρησκεία με εκατομμύρια οπαδούς,
αλλά με ελάχιστη συνείδηση και με πολλή μεγάλη απόσταση από το χριστιανικό
βίωμα της αγάπης, της φιλίας και της αδελφοσύνης.
Για να ενηλικιωθεί
πνευματικά ο άνθρωπος, είναι απαραίτητο να αναγνωρίσει και να φανερώσει τη Θεία
Ουσία του. Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτή την πορεία είναι ο εξανθρωπισμός του.
Το στοιχειώδες υπόβαθρο του εξανθρωπισμού φανερώνεται από τον αληθινό άνθρωπο
που καταδεικνύει έμπρακτα ότι είναι άνω θρώσκων. Ο εξανθρωπισμένος άνθρωπος δεν
είναι κακός και σκληρός σε κανέναν και είναι αληθινός. Δεν είναι ψεύτης προς
τον εαυτό του και προς τους άλλους. Οι λόγοι του υποστηρίζονται από πράξεις. Ο
άνθρωπος πρέπει να περάσει πρώτα την ηθική αποτυχία, την κατάρρευση της
προσωπικότητάς του, την διάλυση του εγώ του, κι αυτό συμβαίνει μέσα από τις
δοκιμασίες και τέλος στην έρημο, για να μπορέσει έτσι, μέσα από αυτή την
απογύμνωση του εγώ του, να γίνει πτωχός. Μόνο αν θα γίνει πτωχός, θα χωρέσει
την Οδό.
Γι’ αυτό λοιπόν και στο
κατά Ματθαίο, 5, 3, διαβάζουμε στους μακαρισμούς του Ιησού: «μακάριοι οι πτωχοί
τω πνεύματι ότι αυτών εστί η Βασιλεία των Ουρανών».
Κάθε άνθρωπος μιλάει
ανάλογα με την ποιότητα που ακούει. Όταν θες ν’ ακουστεί κάθε άνθρωπος μέσα από
σένα, τότε τους ακούς όλους. Η νοητική χωρητικότητα που έχει επιλέξει ο
καθένας, καθορίζεται από την ιδέα και τη συνείδηση που έχει για τον εαυτό του,
τους άλλους και το Θεό. Η ενότητα ή η διαχωριστικότητα που έχει η ιδέα του γι’
αυτά τα τρία στοιχεία και η δυνατότητά του να τα ζει ως μια ενότητα, ανοίγει
τις πύλες της Σοφίας μέσα του. Η Θεία Σοφία αναβλύζει μέσα από εκείνον τον
άνθρωπο που έχει βιώσει μέσα του την κατάσταση του πολεμιστή, που ζει στο λιτό
γλωσσικό περιβάλλον της καρδιάς, αλλά και του ιερέα που ζει στο πλούσιο
γλωσσικό περιβάλλον του νου, δηλαδή απ’ αυτόν που επέλεξε να ζήσει με το βάρος
της ευθύνης που φέρει η επίγνωση, ότι κάθε τι που εκδηλώνουμε είναι συνειδητό.
Μόνο ο εξανθρωπισμένος άνθρωπος ζει μέσα στην τέχνη του «ευ-ζην», μια τέχνη που
σίγουρα δεν εξαντλείται στα όρια της ιδέας που έχουν οι καλοφαγάδες ή οι
φυσιολάτρες και προέρχεται από τη Σοφία και όχι από τη γνώση. Ο δρόμος προς τη
Θεία Σοφία είναι δρόμος ενσυνείδητης και όχι τυφλής πίστης.
«Ο Υιός είναι η Σοφία του Πατέρα και ο Θείος Λόγος Του» (κατά Ιωάννη Α, 1). Είναι η εκδήλωση της Θείας Ψυχής και όχι η καταδικασμένη σοφία των σοφών
του κόσμου. Στο κατά Ματθαίο, 11, 25 φανερώνεται ότι η αληθινή Σοφία
αποκαλύπτεται στους μικρούς και όχι στους σοφούς. Ο Παύλος στην Α΄ Κορινθίους,
1, 27 γράφει πως ο Θεός διαλέγει τα μωρά για να συγχύσει τους αλαζόνες σοφούς
κι όπως λέει παρακάτω (3, 18) θα πρέπει να θεωρηθεί τρελός από τον κόσμο για να
γίνει Σοφός ενώπιον του Θεού. Εξάλλου η Θεία Σοφία δεν αποκτάται με ανθρώπινη
προσπάθεια αλλά με την αποκάλυψη του Πατέρα μέσα σ’ αυτόν που επιλέγει να ζήσει
σαν Γιος του. Επομένως η αληθινή Σοφία πηγάζει από την Αγάπη που είναι ο ίδιος
ο Θεός και γι’ αυτό όπως λέει ο Ύμνος της Αγάπης του Παύλου: «Όση γνώση και σοφία να έχει κανείς αν δεν έχει
αγάπη δεν είναι τίποτα».
«Ερευνάτε τας Γραφάς, ότι υμείς δοκείται εν αυταίς ζωήν αιώνιον έχειν»
(Ιωάν. 5, 39) «και αύτη έστιν η αιώνιος ζωή ίνα γιγνώσκωσιν σε τον αληθινόν
Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» ο οποίος είπε «ο αγαπών Με τηρήσει τας
εντολάς Μου», «αγαπάτε αλλήλους καθώς Εγώ ηγάπησα υμάς. Αγαπήσας τους ιδίους
τους εν τω κόσμω εις τέλος ηγάπησεν αυτούς. Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει
ίνα τις την Ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού».
Το
Πνεύμα Ιωάννης Μελχισεδέκ έρχεται να αποκαταστήσει στη συνείδηση του ανθρώπου,
τα πάντα και να σφραγίσει «ως εν Ουρανώ και επί της Γης», ότι το Μέγα Έργο του
Θείου Έργου ετελέσθηκε και καμία δύναμις δεν δύναται να αναστείλει την
ταχύρυθμη Αναγέννηση της Ανθρωπότητος. Η Ανατολική και Δυτική παράδοση των
μαθητών του Χριστού σε όλο τον κόσμο ενώνονται βιωματικά στην μαθητεία του
Λόγου.