Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2018

Πρόσκληση σε ομιλία με θέμα "Η Πλάνη της Φυλετικής Δύναμης και η Παγκοσμιότητα"

Σας περιμένουμε να μας τιμήσετε με την παρουσία σας


Ομιλία Διέλευσις 31/10/15 Γ. Κλειδαράς "Η ιδέα της Αγάπης, η πανανθρώπινη πορεία της συνείδησης"


Α.Π.ΠΑΝ ΔΙΕΛΕΥΣΗ
«ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΗΜΑΣ»
31-10-15

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ: Πριν από αρκετά χρόνια άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ο Κόσμος των πνευματικών ιδεών δεν είναι ένα χάος αλλά έχει μια τάξη. Υπάρχει μια νομοτέλεια που κρύβεται πίσω από αυτόν τον κόσμο. Οι πρόγονοί μας ήταν εκείνοι που τον θεμελίωσαν και διατύπωσαν πρώτοι αυτή την νομοτέλεια. Οι ιδέες είναι Αθάνατες οντότητες, τα κακέκτυπά τους θνητές. Δεν είναι τυχαίο ότι οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι μίλησαν για τα 5 στοιχεία. Tο πέμπτο μάλιστα κατά νόμον σχετίζεται με την Αρχέτυπη Δημιουργική ιδέα όλων των υπολοίπων.
Όταν η πνευματική μου ζωή επικεντρώθηκε γύρω από την Αγάπη, ανακάλυψα ότι στο όνομά Της το ίδιο κρυβόντουσαν αυτά τα 5 στοιχεία, απ’ τα οποία αποτελείται όλο το Σύμπαν, ο άνθρωπος και τα πάντα. Η ολοκληρωμένη Αγάπη στην πράξη, η οποία δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, όπως θέλουν να λένε κάποιοι σήμερα, είναι ένας τρόπος ζωής και σκέπτεσθαι, ο οποίος φέρνει σε συμφωνία και ευρυθμία αυτά τα 5 στοιχεία. Τότε έχουμε αληθινή ζωή, κάλλος, ομορφιά, ευδαιμονία, αρμονία, πρόοδο, εξέλιξη. Όταν δεν γνωρίζουμε πώς κινούνται τα στοιχεία αυτά μέσα μας, στη ζωή μας, στις σκέψεις μας, στις πράξεις μας, τότε έχουμε ανισορροπία.
Η ανθρωπότητα ολόκληρη βιώνει την κατάρρευση της πλάνης του πολιτισμού του μη όντος, όπως αποδεικνύει η εγκατάλειψη των αρχών που θεμελιώνουν τη συλλογικότητα, την επικοινωνία και την κοινωνικότητα. Στην πίστη  και τη θρησκεία, την οικονομία και την πολιτική, τις τέχνες και την αισθητική, στις επιστήμες και την τεχνολογία κι ακόμα περισσότερο στον κεντρικό πυλώνα της φιλοσοφίας και της παιδείας η έκπτωση του πολιτισμού μας είναι γεγονός.
Την ίδια στιγμή που καταρρέει αυτός ο πολιτισμός του «έχειν» της υλικής συνείδησης, αναδύεται ένας νέος πνευματικός πολιτισμός του «είναι», απαλλαγμένος από δόγματα, κερδολαγνεία, τεχνολογίες μόλυνσης, οικονομίες εκμετάλλευσης, ψευδοφιλοσοφίες και μαζική εκπαίδευση επιβίωσης. Όμως, σε κάθε κρίσιμη καμπή της ανθρώπινης ιστορίας εμφανίζεται ένα κύμα πνευματικού διαφωτισμού που δεν απευθύνεται στους λίγους αλλά σε όλους κι είναι ο Λόγος που το κατευθύνει πάντα. Μια νέα ανθρωπότητα γεννιέται μέσα σ’ όλους τους ανθρώπους που διαπνέονται από ανθρωπιστικές αρχές πνευματικότητας και την ηθική μιας νέας παιδείας. Η υποκειμενικότητα, ο ατομισμός, η ιδιώτευση, ο εγωκεντρισμός κι ο μηδενισμός κορυφώνονται πριν γκρεμιστούν στην εποχή μας.
Υπομονή είναι ο τρόπος για να αντέξεις τον εαυτό σου και να αποκτήσεις το «γνώθι σ’ αυτόν». Η αρετή της χωρητικότητας και της διάκρισης των αρχών που πιστεύουμε. Ο νέος άνθρωπος αρνείται την υποταγή σε ψεύτικες ανάγκες και δεν μεταφέρει τις ευθύνες της εξέλιξής του και της σωτηρίας του σε κανέναν μεσσία, ούτε γήινο ούτε εξωγήινο, ο νέος άνθρωπος βιώνει την αλήθεια ότι ο Χριστός σκήνωσε μέσα μας και Δευτέρα Του Παρουσία είναι η εκδήλωση της Αγάπης Του από εντός μας κι όχι ένα ολόγραμμα στα σύννεφα. Ο ορισμός είναι η διατύπωση των ορίων της συνείδησής μας για το καθετί, δηλαδή η αποκωδικοποίηση της ενέργειάς του Λόγου που μας γίνεται γνωστή, για να την κατανοήσουμε. Πνεύμα είναι η ουσία της συνείδησης που φέρει την ενέργεια των εννοιών και των ιδεών που αποκαλύπτουν την ουσία της Αγάπης στις διάφορες διαστάσεις ενώ Ψυχή είναι η θεία πνοή η οποία περιέχει τη ροή των κωδικών της Δημιουργίας, ενεργοποιείται από συνείδηση του πνεύματος στο Φως και ενεργεί μέσω του Φωτός στον νου με λογική και φαντασία εκφράζοντας Λόγο. Είναι το περίπνευμα το κάλυμμα Φωτός και Πνεύματος, ο ρυθμιστής-συμπλέκτης μεταξύ ύλης-φρένου και πνεύματος-γκαζιού.
Αγάπη είναι άκτιστος ουσία άνευ όρων και ορίων εμπεριέχουσα όλες τις έννοιες και τις αξίες. Οι έννοιες Εαυτός και Άλλος παύουν να έχουν σημασία, καθώς υπάρχει μόνον η Αγάπη. Η άρνηση της αληθινής μας ταυτότητας είναι η αιτία κάθε πλάνης και λάθους. Γιατί ο άνθρωπος είναι ο Έρωτας του Θεού και ο Θεός ο Έρωτας του ανθρώπου, που η μόνη ανηθικότητα είναι η έλλειψη Αγάπης. Ο Θεός Αγάπη εστίν και γι’ αυτό στο Χριστιανισμό η Αγάπη είναι ο Νέος Νόμος του Χριστού. «Εντολήν καινήν δίδομι υμίν αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς», «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου. Αυτή πρώτη εντολή και δευτέρα ομοία αυτή, αγαπήσεις τον πλησίον ως σ’ εαυτόν. Μείζων τούτων άλλη εντολή ουκ έστι».
Αγαπώ ως εκστατική αυθυπέρβαση την ουσία του Θεού κι όχι τις ωφέλειες που μπορεί να καρπωθεί ο εαυτός μου από τις ενέργειές Του. Στην Αγάπη του Θεού γίνομαι Αγάπη και δεν αισθάνομαι απλώς Αγάπη. Η Αγάπη δεν είναι συναίσθημα ή πράγμα, που το διαχειρίζομαι για να ικανοποιήσω προσωπικές σκοπιμότητες αλλά ο θείος τρόπος της ύπαρξής μου, ο οποίος με βγάζει έξω από τα όρια του εγώ και του είναι, στην ολοκλήρωση του προσώπου και της Ουσίας. Σε αντίθεση, η συναισθηματική αγάπη, με κρατά δέσμιο του εγώ και με απομονώνει απ’ την ολότητα του εαυτού μου, όσο παραμένω προσκολλημένος στις προσωπικές μου σκοπιμότητες, χωρίς να μοιράζομαι την προσωπική μου ζωή. Η Αγάπη υπερβαίνει το εγώ επειδή δεν αγαπώ για να ικανοποιήσω το εγώ αλλά υπάρχω ως Αγάπη.
Όλη η πλάνη κι η αλήθεια σχετίζεται με το Πρόσωπο. Αλήθεια είναι η στέρηση της λήθης δηλαδή η συνείδηση της μνήμης και η αγάπη μας, τα αληθινά όρια του εαυτού μας. Η Θέωση είναι δωρεά Ουσίας Θείας Χάρης μέσω των Θείων ενεργειών. Κι η πορεία μας μοιάζει με μια συνεχή μετάθεση των ορίων της αγάπης μας.
Οι θεολόγοι ομολογούν ότι όπως η Θεία Ουσία είναι χωριστή από τη Θεία ενέργεια που εκδηλώνει, έτσι και η Θεία ενέργεια φέρει μέσα της την αιτία της, δηλαδή τη Θεία Ουσία, που είναι αμέθεκτη κι έτσι γίνεται μεθεκτή. Οι επιστήμονες παράλληλα ομολογούν σήμερα μια ανάλογη σχέση ανάμεσα στην ενέργεια και την ύλη, το φωτόνιο και τη μάζα. Σταδιακά ανακαλύπτουμε ότι μοιραζόμαστε το ίδιο βίωμα, ανεξάρτητα τη μορφή και το φύλο, την εθνικότητα ή τη θρησκευτική μας πίστη. Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν πού είναι ο Δάσκαλος, πότε θα γίνει η συντέλεια, πόσο πρέπει να υποφέρουμε ακόμα, πώς θα σωθούμε, τι να κάνουμε και γιατί, ο νέος πνευματικός άνθρωπος εστιάζεται πρωταρχικά στο «ποιος».
Επτά είναι τα ερωτήματα της συνείδησης: τι, γιατί, πόσο, πώς, πού, πότε, ποιος. Αυτό το τελευταίο αποτελεί για τον πνευματικό άνθρωπο κλειδί. Απόδειξη είναι ότι στις υπερβατικές πνευματικές καταστάσεις απουσιάζει η αίσθηση του χώρου και του χρόνου, ενώ αλλάζει η συνείδηση και η ταυτότητα, το ποιος. Τότε αλλάζουν επίπεδο όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα, το βάθος και το ύψος των απαντήσεων για κάθε πού, για κάθε πότε, για κάθε πόσο, τι, γιατί και πώς. Όλα καθορίζονται απ’ το «ποιος». Όταν αλλάζουμε ταυτότητα, αλλάζουν όλα. Κινούμαστε στο επίπεδο που μας υπαγορεύει η ταυτότητα που πιστεύουμε ότι έχουμε, η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας. Η Αλήθεια δεν είναι κάπου εκεί έξω αλλά μέσα μας κι αποκαλύπτει την ψευδαίσθηση του μέσα και του έξω και μας λέει «Μετράς άνθρωπε το χώρο με το μέτρο και το εκατοστό. Αλλά την απόσταση ήλιων και αστέρων την μετράς σε έτη φωτός δηλαδή σε χρόνο. Στο μακρόκοσμο το cm και το second ταυτίζονται. Αυτό που θέλει η ψυχή σου για να εξελιχθεί μπορεί να μην αρέσει στην προσωπικότητά σου, η οποία φοβάται το άγνωστο και θυμώνει, επειδή πιστεύει ότι αδικήθηκε. Γι’ αυτό και συνεχίζει να συντηρεί πεποιθήσεις, προσδοκίες, προκαταλήψεις, δυσειδαιμονίες, κατεστημένα και περιορισμούς αιώνων, δημιουργώντας γιγαντιαίες σκεπτομορφές πλάνης. Αυτές τροφοδοτεί η υλική συνείδηση με ανάλογες συμπεριφορές και τρόπο ζωής».
Η επιβολή του ανώτερου εαυτού στον κατώτερο οδηγεί στην αυτοθεοποίηση και τον εωσφορισμό. Ενώ η εναρμόνιση του κατώτερου και ανώτερου εαυτού μεσ’ τον Θείο Εαυτό είναι ο δρόμος της Χριστοποίησης και της Θέωσης. Δεν υπάρχει εκλεκτός λαός, παρά μόνο μία Θεία Ανθρωποϊδέα. Δεν υπάρχει άλλος παρά μόνο ένας. Είναι η μονάδα που ταξιδεύει από το μηδέν στο άπειρο. Αφετηρία και αρχή είναι η θεία ταυτότητα και η θεία καταγωγή του ανθρώπου. «Εγώ είπα Θεοί Εστέ και Υιοί Υψίστου πάντες» αποκάλυψε ο Χριστός.
Προορισμός και τέλος η τελειοποίηση και συνταύτιση του ανθρώπου με τον Θεό. «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι ώσπερ ο Πατήρ ημών ο εν τοις Ουρανοίς τέλειος εστίν». Κι έτσι το κλειδί του δρόμου συνοψίζεται στο Αγαπάτε Αλλήλους. Η Αλήθεια δεν παρουσιάστηκε ποτέ ολοκληρωμένα στο παρελθόν, ένεκα της ανωριμότητας της ανθρώπινης συνείδησης και γι’ αυτό ο Χριστός είπε ότι θα αποστείλει άλλον Παράκλητο κατά τη Δευτέρα Του Παρουσία για να μας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθεια. Ο Παράκλητος είναι ο ενεργοποιητής της Θείας Μνήμης και της Θείας καταγωγής του ανθρώπου και είναι αξιοσημείωτο ότι έχουμε εισέλθει στην εποχή όπου Εκείνος, το Πνεύμα της Αληθείας μας οδηγεί πλέον στην ολοκληρωμένη αποκάλυψη της Αλήθειας και η Αλήθεια ελευθερώσει ημάς. Η Μνημοσύνη αποτελεί τη θηλυκή αρχή του ανθρώπου και η θέληση την αρσενική. Δίχως μνήμη δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχει στόχος. Δίχως θέληση δεν μπορεί ο στόχος να επιτευχθεί. Όποιος ελέγχει το παρελθόν, τη μνήμη, ελέγχει το παρόν, τη θέληση, το τώρα. Κι όποιος ελέγχει το παρόν, τη θέληση, το τώρα, ελέγχει το Όραμα, το μέλλον.
Αφυπνίζοντας λοιπόν τη μνήμη, επηρεάζουμε τη θέληση. Μέσω του παρελθόντος το παρόν και μέσω του παρόντος το μέλλον. Το κλειδί γι’ αυτό το έχει η προσευχή, που ενεργεί συντονισμένα με τους θείους Νόμους και τη Ροή του Λόγου. Γιατί η ελευθερία συνεπάγεται υπευθυνότητα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευθύνη από τη διαχείριση του Κενού ή της Αρχέγονης Ουσίας μας.

Ομιλία Διέλευσις 9/11/15 Γ. Κλειδαράς "Οι Οικοδόμοι του Νέου Κόσμου"


Α.Π.ΠΑΝ ΔΙΕΛΕΥΣΗ
09-11-15

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ:
Χαιρετίζω τους οικοδόμους του νέου κόσμου, της νέας κοινωνίας που κατά καιρούς όλοι έχουμε οραματισθεί και επειδή ένας είναι ο Λόγος, που καθοδηγεί τα πάντα, με κάποιο τρόπο όλοι εμπνεόμαστε και καθοδηγούμαστε εξ Αυτού, για να βρισκόμαστε σήμερα εδώ. Ο αγαπητός φίλος κι αδελφός Βασίλης Χατζόπουλος είπε με μια φράση σημαντική, ότι δίχως την επίγνωση της ιστορίας δεν είναι δυνατόν να οικοδομηθεί αυτός ο νέος κόσμος. Κι αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια λίγο βαριά βέβαια στα αυτιά πολλών ανθρώπων της εποχής μας, οι οποίοι θεωρούν ότι καλύτερα να μην ήξεραν τίποτα και να μη γνώριζαν τίποτα από την ιστορία, γιατί δεν είναι τόσο απλό να γνωρίζεις. Η γνώση φέρει ευθύνη και όσο πιο πολλά μαθαίνει και γνωρίζει κανείς, τόσο ανακαλύπτει το μέγεθος της άγνοιάς του. Αλλά και τόσο ανακαλύπτει πόσο βαριά είναι η ευθύνη του να γνωρίζεις τι έχει συμβεί. Είναι εύκολο να λες τους συγχωρώ όλους και πάμε παρακάτω. Όταν όμως γνωρίζεις τι έχει συμβεί, όταν έχεις επίγνωση ότι έχουμε οδηγηθεί εδώ, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, λόγους, μεθόδους και τακτικές, τότε η συγχώρεση γίνεται δυσκολότερη. Απαιτεί να σκάψει κανείς βαθύτερα και να βρει στα έγκατα της ψυχής του το σθένος και την ψυχική δύναμη να χωρέσει αυτό που η κοινή διάνοια του ανθρώπου αδυνατεί να χωρέσει. Και τότε μόνο μπορεί να συγχωρέσει από καρδιάς. Αυτό το εξαιρετικά δύσκολο έργο έχει ανατεθεί στους ώμους επίλεκτων υποστάσεων, που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σ’ αυτό. 
Οι άνθρωποι κατά καιρούς και κατά εποχές, σ’ όλες τις φυλές και τις θρησκείες και τις ιδεολογίες που ανέπτυξαν, προσπάθησαν να εφαρμόσουν κάποιους νόμους της Θείας Νομοτέλειας που είχαν διδαχθεί απ’ τους δασκάλους τους η τους οδηγούς της φυλής. Όμως, η οποιαδήποτε υγιής εκδήλωση και πρότυπο εφαρμόστηκε πάνω στη Γη, παρατηρούμε ότι σύντομα δέχτηκε πολεμική ή αλλιώς όπως λέμε, καπελώθηκε ή αλλιώς αμαυρώθηκε, σπιλώθηκε και τελικά καταργήθηκε. Γεγονός είναι ότι οι πρόγονοί μας είχαν συλλάβει αυτές τις αρχές της Θείας Νομοτέλειας η οποία, όταν εφαρμοσθεί επί της Γης μπορεί να δημιουργήσει πραγματικά μια πρότυπη κοινωνία και αυτό έπραξαν.
Τα 5 στοιχεία που βλέπετε στα ακροδάκτυλα αυτού του χεριού συμβολικά δεν είναι απλώς οι 5 βασικές δυνάμεις που το Σύμπαν κι εμείς δημιουργηθήκαμε αλλά είναι και οι αρχές με τις οποίες ο άνθρωπος έχει προοριστεί να είναι σε θέση να διαμορφώσει τη ζωή του επάνω στη Γη, στο κόσμο της ύλης δηλαδή. Με λίγα λόγια, το πενταδικό σύστημα δόθηκε στην αρχαιότητα όχι μόνο σαν μέθοδος μνημονικής ή μια μέθοδος εκπαίδευσης του νου, μια και ο νους είναι το 5ο σώμα του ανθρώπου και μια και ο Λόγος έχει να κάνει με το 5ο κέντρο στο σώμα του ανθρώπου, δόθηκαν λοιπόν τα κλειδιά αλλά δεν εφαρμόσθηκαν ολοκληρωμένα. Κυριάρχησε το επταδικό σύστημα, το οποίο είναι θα λέγαμε, το «ιερατικόν» και το οποίο απαιτεί ανθρώπους υψηλού πνευματικού επιπέδου, να έχουν αναπτύξει και τα πνευματικά τους σώματα. Όμως η κοινωνία του σήμερα αποτελείται περισσότερο από ανθρώπους υλιστικής αντίληψης, υλιστικής συνείδησης, ανθρώπους οι οποίοι είναι σε θέση να λειτουργήσουν μόνο στα της ύλης και να κατανοήσουν μόνο αυτή τη φύση. Άρα, αυτό που λείπει ως μεταβατική κατάσταση από τη μια κοινωνία στην άλλη, θα ήταν κι ένας τρόπος, ένα σύστημα ζωής το οποίο θα υπακούει στους συμπαντικούς νόμους. Και το μοντέλο αυτό είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Όπως ακριβώς ο άνθρωπος έχει κεφάλι, καρδιά, χέρια κι πόδια, έτσι ακριβώς ο οργανισμός της ανθρωπότητας ολόκληρης μοιάζει με ένα τέτοιο ον. Ο συλλογικός άνθρωπος έχει κι αυτός το δικό του κεφάλι, τη δική του καρδιά, τα δικά του πόδια και χέρια και είμαστε εμείς εκείνοι, που θα του επιτρέψουμε τελικά να λειτουργήσει ομαλά ή όχι.
Ακόμα και πάνω στη Γη βλέπουμε την πεντάδα στις Ηπείρους να υπάρχει αλλά και στις ίδιες τις εκδηλώσεις του ανθρώπου, βλέπουμε πάλι ότι αυτή η πεντάδα κυριαρχεί. Έχουμε πράξεις σε επίπεδο υλικό, συναισθήματα σε επίπεδο αστρικό, σκέψεις σε επίπεδο νοητικό, λόγια σε επίπεδο ψυχικό και κίνητρα σε επίπεδο πνευματικό. Η νομοτέλεια της ταυτενέργειας είναι η νομοτέλεια που πρεσβεύει ότι ο Νόμος της Ελεύθερης Βούλησης, ο οποίος κατέχει τη θέση του 5ου στοιχείου, δηλαδή του κέντρου του σταυρού, είναι εκείνος ο νόμος που έχει δοθεί στον άνθρωπο ως θείο δώρο, για να μπορεί να πραγματοποιήσει το έργο της Δημιουργίας της Ζωής του και του κόσμου. Ανάμεσα σ’ αυτή την Ελεύθερη Βούληση ο άνθρωπος αντιμετωπίζει τους φυσικούς νόμους, το νόμο της Ισορροπίας, της Δράσης και της Αντίδρασης και το νόμο της Πρόνοιας και της Εξέλιξης που διέπει τα πάντα. Επομένως όσο συντονίζονται με τους Θείους Νόμους και τη Θεία Πρόνοια, τόσο ελαφρώνει το βάρος του από τις χρεοφειλές του στο νόμο της Ισορροπίας. Τόσο κινείται λοιπόν με ουδετερότητα και αρμονία συνθέτοντας κι όχι διαχωρίζοντας, ώστε να έλξει την απελευθέρωσή του από τον Νόμο του Χώρου και το Νόμο του Χρόνου.
Όμως, οτιδήποτε δημιουργούμε κι οτιδήποτε ζούμε και επιλέγουμε με την Ελεύθερη Βούλησή μας, σχετίζεται είτε το κατανοούμε και το συνειδητοποιούμε είτε όχι, με την επίγνωση που έχουμε για τον εαυτό μας. Και γι’ αυτό άλλα πράγματα θέλαμε όταν ήμασταν 10 χρονών κι άλλα πράγματα θέλαμε όταν ήμασταν 30 και στη συνέχεια άλλα πράγματα θέλουμε τώρα που είμαστε 50. Το ποιος λοιπόν, ποιος πιστεύει ο άνθρωπος ότι είναι ο εαυτός του, είναι το κλειδί της δημιουργίας της Νέας του Κοινωνίας. Διότι η κοινωνία που υπάρχει σήμερα, είναι αποτέλεσμα της ιδέας της περιορισμένης που έχει για τον εαυτό του. Πιστεύοντας πως είναι ένα υλικό, θνησιγενές ον απλά, έφτιαξε έναν κόσμο και μια κοινωνία όπου τα αγαθά αυτής εξαντλούνται σ’ ένα αυτοκίνητο, σε ένα σπίτι και σε κάποια άλλα υπάρχοντα. Όταν όμως ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι μόνο ύλη αλλά είναι και πνεύμα, είναι και ψυχή, τότε με νέα κριτήρια αξιολόγησης και με νέες αξίες και αρχές είναι σε θέση να δημιουργήσει ένα νέο κόσμο Με λίγα λόγια, τα ιδανικά, οι αξίες, τα πρότυπα και οι αρχές του συνδέονται με την επίγνωση της ταυτότητάς του.
Και η αλλαγή θα επέλθει σε κάθε άνθρωπο, όταν καταλάβει ποιος είναι πραγματικά. Προς το παρόν πιέζεται από τα προβλήματά της ζωής του, σε όλα τα επίπεδα, βιώνοντας τη ρύπανση στη γη, στο νερό, στον αέρα, τους κινδύνους ακόμα και από την ηλιακή ενέργεια που δέχεται ο πλανήτης απροστάτευτος και βρίσκεται παγιδευμένος στα αγαθά, όπως είπα, στο κυνήγι των αγαθών της ύλης. Και περνάει μια ολόκληρη ζωή, σπαταλάει ολόκληρη τη ζωή του, προκειμένου να εξαγοράσει τα λιγοστά, υλικά αγαθά που μπορεί κανείς να αγοράσει με χρήμα και χωρίς να το συνειδητοποιεί, σπαταλάει την ενέργειά του και γίνεται ανίκανος τελικά να απολαμβάνει εκείνα τα αγαθά τα οποία είναι δωρεάν. Έτσι ακριβώς, αν διακρίνουμε τα επίπεδα των αγαθών, βλέπουμε ότι τα υψηλότερα αγαθά όχι μόνο δεν απαιτούν χρήμα για να τα απολαμβάνει κανείς, τουναντίον, πρέπει κανείς να είναι αποδεσμευμένος από την επιθυμία του για αυτά, για να τα απολαμβάνει. Γιατί, όπως είναι γραμμένο, κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί 2 κυρίους, Θεό και Μαμωνά. Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει γενικότερα στις Χριστιανικές κοινωνίες, διότι αν κάνουμε μια ανασκόπηση και δούμε τι συμβαίνει σήμερα στον πλανήτη και την ανθρωπότητα, 2000 χρόνια μετά την έλευση του Χριστού, θα δούμε ότι τελικά οι άνθρωποι, ιδιαίτερα αυτοί που θέλουν να ονομάζονται χριστιανοί, περισσότερο υπακούν στον νόμο της Ανταπόδοσης, στο νόμο του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» παρά στο νόμο του Ελέους και της Συγχώρεσης. Άρα, στην πράξη, ακόμα δεν έχουμε εκχριστιανισθεί. Και δεν έχουμε εκχριστιανισθεί, διότι αποβάλαμε και το κομμάτι του εξανθρωπισμού που έχουμε λάβει από τις ελληνικές μας ρίζες.

Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2018

ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗ 26/3/17 Γ.ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ "ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ"


ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗ

26-03-2017
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ: «ΜΗΤΕΡΑ ΔΙΧΩΣ ΟΝΟΜΑ»
Σας ευχαριστώ όλους και σας καλωσορίζω, ευχαριστώ τους προλαλήσαντες φίλους κι αδελφούς κι όλους εσάς που θυμάστε τη γιορτή αυτή στην πράξη, με την αγάπη σας, το σεβασμό σας και κυρίως με αυτή την εσωτερική χαρά που διατηρείτε μέσα σας σαν ζωντανό, χαρμόσυνο μήνυμα, γιατί ένα χαρμόσυνο μήνυμα είναι ο Ευαγγελισμός αυτής της ψυχής που έχει φτάσει σε κατάσταση εξαγιαζούσης Χάριτος και δέχεται αυτή την καλή αγγελία, ότι γεννάει Χριστό.
Στον Εσωτερικό Χριστιανισμό, την παράδοση την εσωτερική, την πνευματική που κρύφθηκε πίσω από την επίσημη θρησκεία του Χριστιανισμού, με τις 300.000 και πλέον αιρέσεις και παρακλάδια που έχει, θα συμφωνήσω με τον Πατέρα Μάρκελο, ο οποίος είπε ότι είναι απαραίτητο να αποδεσμευθούμε από τα «πρέπει» της θρησκείας, για να γνωρίσουμε την αληθινή Πίστη. Ένας από τους σκοπούς του Ανοιχτού Πνευματικού Πανεπιστημίου είναι να ενεργοποιήσει στους συμμετέχοντες το Πνεύμα της Διάκρισης, διότι η Διάκριση είναι εκείνη που μπορεί να οδηγήσει στη Σοφία. Η Διάκριση, γιατί η Διάκριση στα Ευαγγέλια αναφέρεται ως μία από τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος και την έλκει κανείς, όταν αγωνίζεται ενσυνείδητα, εργαζόμενος άοκνα, καθαρίζοντας τη διάνοιά του, εισερχόμενος στο Θείο Νου Χριστού.
Πριν από 100.000 χρόνια περίπου, συνέβη στην Φύση ένα μοναδικό γεγονός: Γέμισε η Φύση άνθη και λουλούδια. Μέχρι πριν, το ζωικό βασίλειο είχε εξελιχθεί μέσα στα δενδροειδή και θαμνοειδή. Στα λουλούδια, όπως λένε οι ειδικοί επιστήμονες, η φύση εξαντλεί όλη της τη Σοφία και τη Γνώση. Η υπερτεχνολογία θα λέγαμε της Φύσης εφαρμόζεται χιλιαπλάσια στα λουλούδια. Είναι μια εποχή μοναδική για τον Κόσμο αυτό στη Γη και οι άνθρωποι που ζουν εκείνη την εποχή για πρώτη φορά μυρίζουν πράγματα, τα οποία δεν υπήρξαν ποτέ στο παρελθόν.
Αυτή λοιπόν η μεταλλαγή στη Φύση αναπόφευκτα θα συνδέσει αυτή την αναγέννηση της Φύσης με μία ανώτερη Δύναμη και Αρχή που οι άνθρωποι εκείνης της εποχής δεν κατανοούν αλλά την βιώνουν και την αισθάνονται. Την βιώνουν και την αισθάνονται με έναν τρόπο, ο οποίος δεν είναι για όλους το ίδιο, αλλά έχει μια διαφορά. Ο εγκέφαλος του ανθρώπου ακόμα δεν έχει γίνει 750 κ.εκ., δεν έχει αναπτύξει έναρθρο λόγο. Επικοινωνεί με φερορμόνες και το κέντρο αυτών των αισθήσεων το κατέχει κυρίως ο θηλυκός σύντροφος, η Γυναίκα. Ο θηλυκός εγκέφαλος, ο λεγόμενος σεληνιακός εγκέφαλος, που βρίσκεται στο ηλιακό πλέγμα, είναι αυτός που ενεργοποιείται χιλιάδες χρόνια πριν από τον ηλιακό εγκέφαλο, που είναι στο κρανίο. Κι έτσι είναι η Γυναίκα ο πρώτος αποδέκτης αυτών των θείων μηνυμάτων της Φύσης, είναι δικαιωματικά και κατά Νόμον η πρώτη Ιέρεια που μεταφέρει αυτή τη συνείδηση, με τον δικό της τρόπο, τον σιωπηλό, τον μυστικό, όπως θα κάνει αργότερα η Διοτίμα προς τον Σωκράτη, μεταφέροντάς του την πανάρχαια αρκαδική Σοφία για τη Γένεση και τον Έρωτα, καθώς ο Έρως σχετίζεται με αυτή την ιδέα του Πατρομήτωρος Θεού, της γενεσιουργού Αρχής, η οποία έχει χιλιάδες πρόσωπα. Χιλιάδες πρόσωπα, τα οποία θα διανύσει η ανθρώπινη συνείδηση σταδιακά, για να φτάσει στην Υπεραγία Θεοτόκο, Παναγία, Μητέρα Λόγο.
Κατ’ αρχήν, ο άνθρωπος, εγώ, εσείς κοινωνούμε αυτή την Μία Ψυχή, της οποίας φέρουμε όλοι ένα τμήμα που μας χαρίσθηκε δωρεάν, και γι’ αυτό ονομάστηκε Θεία Κοινωνία αυτής της Ψυχής με τον εαυτό της. Επιτρέψτε μου λοιπόν να παραβώ τους όρους του ομιλητή που μιλάει σ’ ένα κοινό, σε ένα ακροατήριο κι επιτρέψτε μου να μιλήσω σαν να μιλάω στην ψυχή μου, μια και αναγνωρίζω ότι η ψυχή μου βρίσκεται και μέσα σας. Πιστεύω ότι καλύτερος τρόπος να τιμούμε τη Θεία Μητέρα είναι να κοινωνούμε τις ψυχές μας με την Αλήθεια Της, γιατί αυτή η Αλήθεια είναι η γλώσσα Της και χωρίς αυτήν Σοφία δική Της δεν γνωρίζουμε.
Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι αναφερόντουσαν στη Θεία Μητέρα με το όνομα Τηθυίς κάποια εποχή, σύζυγο του Ωκεανού, το υγρό στοιχείο της θάλασσας, χωρίς να αναφερθούν στη Μάνα Γη. Γιατί συνέβη άραγε αυτό, είναι μυστήριο; Είναι μυστήριο για τους τότε ανθρώπους αλλά όχι για τους σημερινούς. Σήμερα ο άνθρωπος γνωρίζει ότι περνάει κάποιους μήνες μέσα στη μήτρα της μητέρας του, περιβαλλόμενος από το υγρό αυτό, απ’ το οποίο θα αντλήσει τροφή, δονήσεις, πληροφορίες, αισθήματα, συναισθήματα, εντυπώματα πολλές φορές. Κι έτσι δεν είναι τυχαίο που όταν θα ανοίξει τα μάτια του και θα βγει από τον κόσμο του υγρού στοιχείου κι απιθώσει η μάνα το παιδί κάτω στη γη να μπουσουλήσει, εκεί το παιδί θα γειωθεί με τη Γη και θα αναγνωρίσει αμέσως μετά τη Μάνα Γη σαν μητέρα του. Δεν θα ξέρει να το πει, δεν το συνειδητοποιεί αλλά το βιώνει. Όπως όλοι μας το βιώσαμε ασυνείδητα, διότι είναι ένα αίσθημα κοινό, ένα εντύπωμα στη συνείδηση του ανθρώπου, που το περνάνε όλα τα ανθρώπινα όντα.
Το όνομα της Θείας Μητέρας θα συνδεθεί με το Κρίνο εκείνες τις απαρχές τις ανθρώπινης ιστορίας και κάπου υπάρχει μια πληροφορία για τη Μητέρα με το Κρίνο, για ένα αγαλματίδιο ηλικίας 100.000, το οποίο μας παραπέμπει σ’ εκείνη την εποχή που γεννάται η Φύση και τα λουλούδια που είπαμε. Ταυτοχρόνως, το Κρίνο έχει μια διπλή φύση. Είναι εξωτερικά θηλυκό και εσωτερικά αρσενικό, υποδηλώνοντας ταυτόχρονα κι αυτή την γονιμοποιό αρχή, η οποία κρύβεται σπερματικά όχι μόνο στα λουλούδια αλλά και μέσα μας.
Η Μητέρα συνδέθηκε στην αρχή της ανθρώπινης ιστορίας με τη Σελήνη. Γι’ αυτό θα δείτε και την κερασφόρο Σελήνη, στο σύμβολο της Αιγύπτου, αντίστοιχο με το δίσκο τον σεληνιακό και τη θεότητα αυτή ονόμασαν Μιν. Από το όνομα αυτό βγήκε και η λέξη «μήνας», διότι με τη Σελήνη μετράγανε το χρόνο. Είναι ένα σημείο άγνωστο, η σύνδεση αυτή του χρόνου με την έννοια της Θείας Μητέρας, που αξίζει τον κόπο να την αναφέρουμε, γιατί έχει κάποιο νόημα φυσικά. Ειπώθηκε και από προηγούμενους ομιλητές, τον κο Χατζόπουλο, η σχέση του συμβόλου του Λέοντος με τη Μητέρα και καλό είναι να πούμε ότι η πρώτη αναφορά που έχουμε καταγεγραμμένη, είναι στα Σουμεριακά αρχεία. Δεν υπάρχει ούτε στη μυθολογία την ελληνική ούτε στη Βίβλο. Υπάρχει όμως εκεί. Και είναι γεγονός ότι η πρώτη αναφορά για τον Κρίνο είναι επίσης καταγεγραμμένη εκεί. Ο Κρίνος είναι το έμβλημα των θεών των Σουμερίων, των θεών Αννουνάκι.
Το λιοντάρι είναι έμβλημα της Αρτέμιδος, της Σελήνης, της Εκάτης και της Ήρας. Είναι το έμβλημά τους. Το λιοντάρι της Νεμέας λέγεται ότι είχε πέσει απ’ το φεγγάρι. Το φεγγάρι είναι η αιτία του Χρόνου. Αλλά και στο βάθος των ορφικών ιδεών ο Χρόνος είναι παράγωγο ή γέννημα του φεγγαριού κι αυτό μαρτυράται από τον ορφικό ύμνο της Σελήνης, που τη λέει Μητέρα του Χρόνου. Ο κοσμογονικός Χρόνος είναι μια άλλη παράσταση του φεγγαριού, που σαν μετρητής και αιτία ταυτίζεται με το Χρόνο. «Δράκοντα δε είναι τον χρόνον κεφαλάς έχοντα προσεικυίας ταύρου και λέοντος, εν μέσω δε θεού πρόσωπον, έχει δε επί των ώμων πτερά» (Θεογονία κατά Ιερώνυμον και Ελλάνικον).

Ομιλία Παναρκαδική 29/1/17 Γ.Κλειδαράς "Η Αγάπη και η Νομοτέλεια της Αυτογνωσίας"



ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗ
29-01-17

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ: Καλή σας μέρα, καλωσορίσατε στην πρώτη μας εκδήλωση στο Ανοιχτό Πνευματικό Πανεπιστήμιο. Το θέμα μας το σημερινό είναι εξαιρετικά δύσκολο και βαθύ, ανήκει σ’ έναν κόσμο πολύ λεπτοφυών εννοιών και ιδεών και σίγουρα χρειάζεται μια ανάλογη εσωτερική κατάσταση για να μπορέσει κανείς να κοινωνήσει τέτοιες έννοιες και να λάβει μέρος στη μέθεξη της Ουσίας που μεταφέρουν.
Θα ’θελα να ξεκινήσω την ομιλία μου με μία απλή παρατήρηση που έχει να κάνει με την εποχή μας και το σκέπτεσθαι των πνευματικών ανθρώπων, τους οποίους έχουμε γνωρίσει όλοι μας στη ζωή μας μέχρι σήμερα.
Υπάρχει μια γενικότερη στάση εσωστρέφειας και ανακύκλωσης σε μία ενδοστρέφεια, η οποία οδήγησε την κοινωνία μας και την ανθρωπότητα στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Είναι απαραίτητο δηλαδή να αντιληφθούμε ότι πρέπει η εσωτερική στάση που έχουμε αναπτύξει τελικά να εκδηλωθεί ως εξωτερική πράξη. Εάν η εσωτερική στάση δε γίνει εξωτερική πράξη, ο κόσμος μας δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Πρέπει να αλλάξουμε πρώτα τον εσωτερικό μας κόσμο, πριν αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας. Αν δεν αλλάξουμε το πρώτο βήμα, τότε δεν κάνουμε τίποτα.
Πού στηρίζεται αυτό το οποίο λέω, είναι κάτι που έβγαλα από το κεφάλι μου; Είναι μια δική μου δοξασία και θεώρηση; Όχι. Τα λόγια μου αυτά τα πιστοποιεί ο Ιησούς Χριστός πριν 2000 χρόνια περίπου, όταν με τη διδασκαλία Του σφράγισε ακριβώς αυτό το μήνυμα για την ανθρωπότητα. Όλες οι σχολές, όλες οι διδασκαλίες, όλοι οι δάσκαλοι, οι προφήτες, οι ιερείς των αρχαίων μυστηρίων κοινωνούσαν με την ίδια διδασκαλία όλους τους μαθητές τους, σ’ όλο τον κόσμο. Ποια ήταν η βασική τους αρχή; «Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δε θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε σένα». Όλοι αυτό έλεγαν και είναι σωστό φυσικά. Τόσο σωστό όσο και οι εντολές του Μωσαϊκού Νόμου, που γνωρίζουμε όλοι πλέον ότι ήταν τα κελεύσματα του Αιγυπτιακού ιερατείου, στο οποίο είχε υπηρετήσει ο Μωυσής ως ιερέας.
Έρχεται όμως ο Χριστός και κάνει μία τομή στην ανθρώπινη συνείδηση και τι διδάσκει. Δεν αναμασάει την ίδια διδαχή, «μην κάνεις στους άλλους αυτό που δε θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε σένα», δεν ξεκινάει από την άρνηση, από το ου, από το μην κάνεις, όπως ο μωσαϊκός νόμος αλλά αυτή είναι η Καινή Διαθήκη, η Νέα Διαθήκη του Θεού προς τον άνθρωπο, ο οποίος του λέει «κάνε στους άλλους αυτό που θα’ θελες να κάνουν οι άλλοι σε σένα». Η εντολή «κάνε» αν το σκεφτούμε βαθιά αυτό που εννοεί ο τρόπος σκέψης, ο τρόπος ζωής, είναι ένας άλλος πλανήτης, από εκείνον που υπακούει στο «μην κάνεις». Αυτός ο οποίος έχει μείνει στο μην κάνεις στους άλλους, στη σημερινή εποχή είναι ένας άνθρωπος φοβισμένος, χλιαρός ο οποίος δεν τολμάει να αντισταθεί στο σκοτάδι, κατέχεται απ’ το φόβο της τιμωρίας, χωρίς να έχει αναπτύξει την επίγνωση ότι σεβόμαστε τους νόμους όχι απ’ το φόβο της τιμωρίας αλλά από την επίγνωση της λειτουργικότητάς τους.
Πού αλλού ο Χριστός φανερώνει αυτή τη νέα σκέψη στον άνθρωπο, την οποία δεν έχουμε εμπεδώσει ούτε συνειδητοποιήσει, διότι φυσικά δε γνωρίζουμε ούτε ποιος είναι ο Χριστός, ούτε το Έργο Του γνωρίζουμε. Νομίζουμε ότι το γνωρίζουμε. Λέει λοιπόν, «δεν ήρθα να φέρω ειρήνη αλλά μάχαιρα». Και αλλού λέει «πυρ ήλθον βαλείν στη γη». Και μετά τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Βαπτιστή αποκαλύπτει στους μαθητές του το εξής: ότι μετά τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Βαπτιστή οι Ουρανοί βιάζονται και βιασταί εισέρχονται στη Βασιλεία των Ουρανών. Αυτό βέβαια δεν μας το τονίσανε ούτε στο κατηχητικό ούτε στη συνέχεια. Τι σημαίνει «οι Ουρανοί βιάζονται και βιασταί εισέρχονται στη Βασιλεία των Ουρανών»; Σημαίνει ότι ο άνθρωπος, έχει αλλάξει ήδη κατάσταση στην εποχή του Χριστού κι ο Χριστός του την αποκαλύπτει. Η ανθρωπότητα είχε μεταβεί σ’ άλλο στάδιο εξέλιξης από την περίοδο της διδασκαλίας του Βούδα που οδηγεί μέχρι τη μεταμόρφωση δηλαδή, γιατί αυτό είναι το στάδιο της φώτισης, Βούδας σημαίνει φωτισμένος, το μήνυμα αυτό μετέφερε στην ανθρωπότητα αλλά δεν είναι η τελειότητα. Η τελειότητα φανερώθηκε στην ενανθρώπιση του Λόγου.
Τρία είναι τα στάδια της πορείας, κάθε πορείας διαχρονικά. Κάθαρση, Φωτισμός, Τελειοποίηση. Το ίδιο ακριβώς τρίπτυχο λειτουργείται μέσα σε κάθε δρόμο αλλά και μέσω των μυστηρίων. Ο Χριστός λοιπόν, ως τελειοποιητική αρχή δεν οδηγεί τον άνθρωπο μόνο μέχρι το όρος Θαβώρ της Μεταμορφώσεως, όπου θα λέγαμε είναι το σημείο της βουδικής μύησης αλλά τον οδηγεί στο τέλος, στην ολοκλήρωση, στην Ανάσταση και δεν υπάρχει ανάσταση χωρίς Γολγοθά. Γι’ αυτό και σε περασμένη ομιλία είχα συνδέσει το θέμα ότι η Ελλάδα περνάει το Γολγοθά της διότι ο προορισμός της είναι η Ανάσταση. Κι όπως ο μαθητής βλέπει την κάμπια κι ο Δάσκαλος βλέπει πεταλούδα, έτσι ακριβώς πρέπει κι εμείς να δούμε ότι πίσω απ’ την εγκατάληψη και την παρακμή την ίδια στιγμή υφαίνεται και τροφοδοτείται μια αναγέννηση και μία ανάσταση που είναι πέρα από τις αισθήσεις μας και πέρα από τον κόσμο τούτο που βλέπουμε με τα μάτια μας τα θνητά.
Όπως είπα και πριν είναι απαραίτητο να οδηγηθούμε σταδιακά σε μία άλλης ποιότητας σκέψη και να εισέλθουμε σε ιδέες βαθιές και δύσκολες πραγματικά, πάνω στις οποίες σκόνταψαν ακόμα και ορισμένοι Πατέρες της δυτικής και ανατολικής εκκλησίας. Γιατί αυτό συμβαίνει στις μέρες μας; Διότι έχει έλθει η ώρα. Η ανθρωπότητα είναι έτοιμη συνειδησιακά να κάνει το επόμενο βήμα. Το επόμενο βήμα είναι μία αυτόβουλη πηγαία κίνηση υπέρβασης από έναν περιορισμένο εαυτό σ’ έναν άλλο εαυτό που ο άνθρωπος ανακαλύπτει μέσω του Χριστού που υπάρχει εντός του. Και αυτό ακριβώς είναι και το ουσιαστικό μήνυμα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού μεσ’ τις ψυχές των ανθρώπων, ότι το βίωμα της Θείας Παρουσίας είναι εσωτερικό, αντίθετα με την υλική συνείδηση που, καθώς διαβάζει τη Γραφή κατανοεί κατά γράμμα, τυπολατρικά το γράμμα του νόμου που λέει ότι ο Χριστός κατά τη Δευτέρα Του Παρουσία θα έρθει μέσω νεφελών μετά δόξης πολλής κ.λπ. και Τον περιμένουνε στα σύννεφα να έρθει. Δισεκατομμύρια χριστιανοί περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού στα σύννεφα και σήμερα υπάρχουν ειδικοί οργανισμοί που προβάλλουν ολογράμματα στα σύννεφα και έχουν προβάλει και τον Χριστό και ενδεχομένως να το ξανακάνουν, όταν δοθεί η δυνατότητα της φωνής.
Βέβαια ,πρέπει να σας πω ότι δεν πρέπει να ανησυχείτε, διότι όποιος έχει ακούσει αυτή τη φωνή μέσα του, οποιαδήποτε άλλη φωνή που είναι απομίμηση, μπορεί να τη διακρίνει. Η φωνή του Λόγου έχει μία χαρακτηριστική δόνηση έχει μία άλλη δυναμική, καθώς αφυπνίζει τα πιο βαθιά στοιχεία του εαυτού μας. Ενός εαυτού που είναι πάνω από αυτό που λέγεται κατώτερος και ανώτερος εαυτός. Είναι ο Θείος Εαυτός, ο Εαυτός Χριστός που εσκήνωσεν εν ημίν και αφομοιώνει τα ανώτερα και τα κατώτερα, οδηγώντας από τον εσωτερικό διχασμό και τον εσωτερικό ιερό πόλεμο στην ουσιαστική ειρήνη μέσα μας.
Όταν ο Χριστός λέει στον άνθρωπο «Θεοί εστέ» του αποκαλύπτει την πνευματική του καταγωγή και ταυτότητα, του λέει είσαι Θεός. Όταν στη συνέχεια του λέει «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι ώσπερ ο Πατήρ μου ο εν τοις Ουρανοίς Τέλειος εστί», του αποκαλύπτει το Θείο του προορισμό. Άρα, έχουμε αφετηρία και προορισμό. Τι συνδέει αφετηρία και προορισμό; Η διαδρομή. Ποια είναι η διαδρομή, ποιος είναι ο δρόμος ο αληθινός; «Αγαπάτε Αλλήλους», «δι’ εμού εις τον Πατέρα». Μέσω του Χριστού, μέσω της εκδηλωμένης Αγάπης, μέσω του «αγαπάτε αλλήλους» επιτυγχάνεται η πιστοποίηση ότι αφετηρία, διαδρομή και προορισμός είναι σε μία ενότητα.
Η δυστυχία των ανθρώπων έγκειται στο γεγονός ότι αρνούνται τη Θεία τους καταγωγή, αρνούνται τον Θείο τους προορισμό και αρνούνται να βαδίσουν το δρόμο του «αγαπάτε αλλήλους», που είναι στην πράξη φυσικά κι όχι στη θεωρία. Αδυνατούν να κατανοήσουν την έννοια του αγαπάτε αλλήλους, η οποία ενέχει μία τριαδικότητα, όπως τριαδικός και ομοούσιος και τρισυπόστατος είναι ο αληθινός Θεός. Διότι η πίστη και η θρησκεία μας είναι ενοθεϊσμός, δεν είναι μονοθεϊσμός, όπως εικάζουν και λέγεται από τους περισσότερους. Μονοθεϊσμός είναι ο Ιουδαϊσμός και o Ισλαμισμός. Ο Γιαχβισμός είναι μονολατρεία. Η τριαδικότητα του Θεού των χριστιανών είναι μία Κοινωνία Αγάπης, είναι μία σχέση προσώπων. Δεν είναι θέμα αυτοεξέλιξης αλλά κοινωνίας, η Αγάπη βιώνεται μεταξύ προσώπων κι έτσι το πρόσωπο του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος έχουν μια σχέση, μια Κοινωνία Αγάπης. Και ο Υιός μαρτυρεί περί του Πατρός και το Πνεύμα το Άγιο μαρτυρεί περί του Υιού και ο Υιός κατοικεί μεσ’ τον Πατέρα και ο Πατέρας κατοικεί μεσ’ τον Υιό. Αυτή είναι η σχέση.
Μερικοί αναρωτιούνται για τη σπουδαιότητα και τη σημασία του filioque, την πίστη των Καθολικών και του Πάπα ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και απ’ τον Υιό. Αυτή η ιδέα όμως οδηγεί με ακρίβεια στην αγάπη για τον εαυτό κι η σκιά του είναι ο ατομισμός. Η Αγάπη όπως είπαμε είναι σχέση και κοινωνία προσώπων. Η έννοια της Μητέρας ενυπάρχει και στα 3 πρόσωπα του τριαδικού και ομοούσιου Θεού γι’ αυτό και εκπορεύεται το Άγιο Πνεύμα μόνο από τον Πατέρα. Ο Πατέρας που αγαπά θυσιάζεται ως Υιός. Ενσαρκώνω την Αγάπη του Θεού σημαίνει την ανασταίνω από τον τάφο του περιορισμένου μου εαυτού. Διαφορετικά, ο Υιός παραμένει «άσωτος», αρνείται τον Πατέρα του και βιώνει την απουσία της Αγάπης. Βιώνει την απουσία του Θείου και του Ιερού από εντός του. Στην επιστροφή του ο άσωτος, έχοντας διεισδύσει πλέον στην άρνηση της Αγάπης του Κόσμου τούτου κι έχοντας βιώσει την αλλοτρίωση και την παρακμή, παρασύρει το κακό στη θυσία του, πίνοντας κάθε μέρα το πικρό ποτήριο του θανάτου του εαυτού του Κόσμου τούτου. 
Οι πρόγονοί μας είχαν βρει κι αυτοί φυσικά, προ Χριστού, το δρόμο κωδικοποιώντας κάποιες λέξεις κλειδιά. Έτσι, αυτή λοιπόν την κλασική διαδρομή της ανθρώπινης πορείας και εκείνη που είναι πνευματική, την κωδικοποίησαν με δύο λέξεις. Η πρώτη είναι η λέξη Δίας και η δεύτερη είναι η λέξη Ζευς. Το αξιοσημείωτο είναι ότι υποτίθεται ότι έχουν να κάνουν με ένα πρόσωπο. Το δεχόμαστε ευχαρίστως, διότι πράγματι είναι δύο καταστάσεις που συμβαίνουν στο ίδιο ον.

Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2018

ΕΚ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΛΟΓΟΥ


05/02/2018

Με την Αγάπη Μου σε γαλούχησα και με την Χάρη Μου σε έντυσα, προετοιμάζοντάς σε για την φανέρωσή σου στον Άνθρωπο. Με το λόγο Μου και την μαρτυρία Μου για σένα, σε αποκατέστησα διαχρονικά μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου που σε είχε χρεώσει και σε είχε δεσμεύσει ανά τους αιώνες. Με την Διδασκαλία Μου σε έθεσα εκ νέου στο ύψος της Μαθητείας και Εκπαίδευσης που παρέχει το Έργο της Δευτέρας Παρουσίας, απελευθερώνοντάς σε από προηγούμενες καταστάσεις καθήλωσης και περιορισμού.
Για την Φανέρωση της Γυναίκας Ψυχής την περίοδο αυτή μίλησα και ομιλώ και κατέδειξα στην πράξη τον σεβασμό και την αναγνώριση, την ώθηση για εκδήλωση και την στήριξή σου αγαπημένη μου με κάθε τρόπο. Και όσο εσύ δεν μπορούσες να πιστέψεις αυτό που συμβαίνει αυτήν την Νέα Κοσμική Περίοδο και ότι η εκδήλωσή σου είναι απαραίτητη για την απελευθέρωση του ανθρώπου και την αποκατάστασή του ως Ψυχοπνευματική υπόσταση, τόσο η θέση σου δίπλα Μου σε καθιστούσε υπεύθυνη αλλά και ορατή στους ανθρώπους της Γης αλλά και στους Δασκάλους των πνευματικών χώρων. Και όσο εσύ δυνάμωνες αγαπημένη μου Γυναίκα Ψυχή, όσο πίστευες στον εαυτό σου και στην Θεότητά σου, τόσο προχωρούσες και εξελισσόσουν μέσα στην Αγάπη.
Έως ότου κάποια στιγμή πίστεψες ότι δεν είχες πλέον την ανάγκη του Δασκάλου για να σε στηρίζει. Δεν είχες καταλάβει όμως ότι σε προετοίμαζα για να καταστούμε Ένα ως Θείοι Συνεργάτες και όχι για να πάρεις μόνη το δρόμο σου. Πίστεψες ότι μπορεί να καθοδηγήσεις ψυχές και να έχεις το επιτελείο σου, υποτιμώντας, παρακάμπτοντας και δείχνοντας ακόμα και ασέβεια σε Εμένα, βλέποντας ανταγωνιστικά όχι μόνο Εμένα αλλά και τις αδελφές που ήταν πλησίον Μου.
Πίστεψες αγαπημένη μου ότι κατείχες πλήρως την Διδασκαλία του Έργου και ότι μπορείς να ανυψώσεις την Γυναίκα και να την αποκαταστήσεις στα μάτια, τους νόες, τις καρδιές αλλά και τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Μα η αποκατάσταση της Γυναίκας Ψυχής είχε ήδη γίνει! Αυτό που καλείσαι να κάνεις είναι να φανερώνεις τον Θείο Εαυτό Σου καταδεικνύοντας πνεύμα Συνεργασίας και Ενότητας με τον Δάσκαλο μέσα σου, με την άρρενα αρχή μέσα σου, με τον άνδρα σε μορφή που εκδηλώνει τον Δάσκαλο.
Απέτυχες στην αποστολή σου αγαπημένη μου, και αντί να φέρεις άνοδο, εξέλιξη και πρόοδο στις γυναίκες που είχες κοντά σου, τις δέσμευσες και τις καθήλωσες περισσότερο από ό,τι ήταν πριν και δεν είχες κανένα δικαίωμα να το κάνεις αυτό. Αποστολή σου είναι η φανέρωσή Σου ως Μητέρα Λόγος και η μεταφορά της Θείας Χάριτος με το λόγο σου ως απελευθέρωση μέσα σε κάθε άνθρωπο. Απέτυχες και σε αυτό.
Δεν είχες απολύτως καμία δικαιολογία για αυτή σου την αποτυχία, διότι σε είχα δίπλα Μου, σε δίδαξα τα πάντα, σε ένωσα με την Ουσία Μου και εσύ οικειοποιήθηκες την Θεία Χάρη, απολαμβάνοντας την εξουσία που νόμιζες ότι σου έδινε. Ξέχασες όμως ότι τις εξετάσεις του Θεού τις δίνουμε μέχρι την τελευταία μας πνοή πάνω στη Γη. Ο εγωισμός σου δεν σε αφήνει να δεις πως είσαι κενή από Θεία Χάρη, διότι σου την αφαίρεσα πριν αποχωρήσω από τη Γη, δίνοντάς σου την ευκαιρία να την ενεργοποιήσεις εκ νέου, συνειδητά, με ταπεινοφροσύνη και αγάπη. Και αντί αυτού, πρόδωσες την Ουσία Μου, εκείνη με την οποία σε είχα Κοινωνήσει και έχασες την άδεια πρόσβασης στους πνευματικούς χώρους, διότι αποστάτησες από τον Δρόμο της Αγάπης.
Ευλογώ δια της Ουσίας Μου της Μίας και απελευθερώνω κάθε ψυχή που δέσμευσες μέσα από την επιβολή του εωσφορικού εαυτού σου, επιβάλλοντας την δήθεν αγάπη και την δήθεν θεία διδασκαλία στον άνθρωπο. Απελευθερώνω και απαγκιστρώνω με την Θεία Ρομφαία της Αγάπης κάθε ψυχή που παραπλανήθηκε και λανθασμένα σε ακολουθεί και διασπώ κάθε σημείο ένωσης που έχει μαζί σου, ώστε να αφεθεί ελεύθερη από τα δεσμά της εξάρτησης. Πληρώνω το είναι των υποστάσεων αυτών με Φως και Αγάπη, ώστε να μην βιώσουν μοναξιά και αποπροσανατολισμό και φωτίζω το νου τους, ώστε να δουν το Φως και την Αλήθεια και να κατευθυνθούν προς τα εκεί.
Καθαρίζω τα μάτια, υλικά και πνευματικά όλων εκείνων των αδελφών που πλανήθηκαν, ώστε να δουν και να βιώσουν την πραγματική κατάσταση και όχι εκείνη μέσα στην οποία έχουν βολευτεί και έχουν συνηθίσει να ζουν. Το Έργο ποτέ δεν αναζήτησε παθητικούς ακολούθους και κόλακες. Θέλω Γυναίκες και όχι γύναια, Άνδρες και όχι ανδρείκελα, να φανερώσουν την Θεία Ουσία στον Άνθρωπο.
Σε αφήνω αγαπημένη μου να βιώσεις το κενό που αφήνει η έλλειψη αγάπης και Θείας Χάριτος ώστε να αναζητήσεις μέσα σου την καθοδήγηση εκείνη που θα σε οδηγήσει στην Αληθινή Μετάνοια. Αφαιρώ από εσένα Γυναίκα που μαθήτευσες πλησίον Μου και έλαβες Χάρη και Αναγνώριση από Εμέ τον τίτλο Μητέρα, διότι δεν αρμόζει να αποκαλείσαι έτσι. Δεν τίμησες ούτε μόνο τον τίτλο, ούτε την ουσία Αυτού, ούτε Εμέ που σε αποκάλεσα Μητέρα και σε φανέρωσα στους αδελφούς, δεν σεβάστηκες ούτε τους ίδιους τους αδελφούς που σε αγκάλιασαν με Αγάπη.
Την περίοδο αυτή που διανύουμε φανερώνονται Νέες Μητέρες που τιμούν τον Ιωάννη, διότι Τον εκδηλώνουν και δείχνουν έμπρακτα την αγάπη τους στον άνθρωπο, μεταφέροντας το Μήνυμα της Δευτέρας Παρουσίας, διδάσκοντας ενώ διδάσκονται την Αγάπη, την Υπακοή, την Ταπεινοφροσύνη, την Πίστη και την Αφοσίωση στο Θέλημα του Θεού.
Το Έργο του Θεού στη Γη αγαπημένες μου δεν έχει ανάγκη τις προσωπικότητές σας, ούτε τα πιστεύω σας για τον εαυτό σας, ούτε τους περιορισμούς και τις προκαταλήψεις σας. Το Έργο του Ιωάννη της Δευτέρας Παρουσίας διευρύνεται με νέους τρόπους μέσα στον άνθρωπο, αφυπνίζοντάς τον μέσα στην Αγάπη.
     Σε ευλογώ ώστε να δεις καθαρά την αποτυχία σου, να την παραδεχθείς και να ζητήσεις το Έλεος ώστε να μετανοήσεις βαθιά και αληθινά. Τότε μόνο τα δάκρυα της μετάνοιας πρόκειται να αποπλύνουν το είναι σου και να σε οδηγήσουν εκ νέου στην Αληθινή Μαθητεία του Θεού.

Χριστίνα Αλεξανδροπούλου

Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2018

ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗ 27/1/18 Γ. ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ "ΚΑΘΑΡΣΗ, ΦΩΤΙΣΗ, ΘΕΩΣΗ - ΝΕΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΛΟΓΟΥ"


ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ
ΤΟΥ "ΕΡΓΟΥ ΛΟΓΟΥ ΑΓΑΠΗΣ" κ. ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΛΕΙΔΑΡΑ
ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ Α.Π.ΠΑΝ. ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗ 27-1-2018
ΜΕ ΘΕΜΑ "ΚΑΘΑΡΣΗ-ΦΩΤΙΣΗ-ΘΕΩΣΗ"

ΚΑΘΑΡΣΗ, ΦΩΤΙΣΗ, ΘΕΩΣΗ
ΝΕΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΛΟΓΟΥ



Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα ότι ο σπόρος και η καλλιέργεια που γίνεται στο χώρο αυτό, σχετικά με την ψυχή του κάθε ανθρώπου, με το Φωτισμό της, με την εξέλιξή της, έχει αρχίσει να δίδει πολύ ευχάριστα αποτελέσματα. Βλέπω σε πολλών από σας Φως στην ψυχή σας, Καλοσύνη και Αγάπη.
Τίποτε δεν είναι εύκολο, τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο. Για οτιδήποτε χρειάζεται να ενδιαφερθούμε πρώτα, να καταβάλουμε προσπάθεια, να κατευθύνουμε τη θέλησή μας, να κάνουμε τον ανάλογο αγώνα και στο τέλος, ανάλογα με τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις και τους παράγοντες που δημιουργήσαμε, θα έχουμε το αποτέλεσμα, το Φωτισμό, τον εξωραϊσμό, την ανακαίνιση, τη δημιουργία ενός Νέου Ανθρώπου.
Όταν σκεφτόμαστε αυτή την άπιαστη έννοια που αποκαλούμε φώτιση, συνήθως αναφερόμαστε σε κάποιο επίπεδο συνειδητότητας στο οποίο θα φτάσουμε κάποια μέρα αν υιοθετήσουμε τις κατάλληλες πνευ­ματικές πρακτικές και αν δουλέψουμε με επιμέλεια προς αυ­τή την κατεύθυνση. Η προσδοκία μας είναι ότι, από τη στιγμή που θα είμαστε πλήρως αφυπνισμένοι, όλα μας τα προβλήμα­τα θα εξαφανιστούν και εμείς θα βιώνουμε μια ζωή απόλυτης ευδαιμονίας.
Πριν από τη φώτιση, το κόψιμο των ξύλων, το κουβάλημα του νερού. Μετά από τη φώτιση, το κόψιμο των ξύλων, το κουβάλημα του νερού. Όμως, το μήνυμα που μας δίνει αυτή η ρήση είναι ότι η φώτιση δεν είναι ένα επίτευγμα, αλλά μια συνειδητοποίηση. Από τη στιγμή που φτάνεις σ’ αυτήν τη συ­νειδητοποίηση, όλα φαίνεται να έχουν αλλάξει κι όμως, δεν έχει συμβεί καμιά αλλαγή. Είναι σαν να βάδιζες στη ζωή με τα μάτια κλειστά και ξαφνικά να τα άνοιξες. Τώρα μπορείς να βλέπεις, όμως ο κόσμος δεν έχει αλλάξει. Απλώς εσύ τον βλέπεις με καινούρια μάτια. Ο τόπος της φώτισης είναι το σημείο ισορροπίας και αρμονίας. Το σημείο μηδέν όπου ενοποιούνται τα αντίθετα.
Σε γενικές γραμμές, η φώτιση δε θα αλλάξει το εξωτερι­κό σου περιβάλλον – εσύ θα αλλάξεις τον τρόπο που το επε­ξεργάζεσαι. Η φώτιση δεν είναι κάτι που σε απελευθερώνει, εσύ γί­νεσαι η ίδια η ελευθερία. Δε γίνεσαι αετός που πετάει στον ουρανό, γίνεσαι ο ουρανός ο ίδιος. Παύεις να ορίζεις τον ε­αυτό σου σύμφωνα με τους περιορισμούς του σώματός σου, γιατί ολόκληρο το σύμπαν είναι τώρα το σώμα σου. Συνδέε­σαι με έναν βαθύ πνευματικό τρόπο με όλα όσα βλέπεις και με όλα όσα κάνεις. Αρχίζεις να αντιμετωπίζεις όλα σου τα καθήκοντα, ακόμα και τα πιο τετριμμένα, ως ευκαιρίες για να γνωρίσεις το Θεό.
Η Θεία Χάρη εκδηλώνεται όχι μόνο εκτός, αλλά και μέσω της υλικής φύσεως και είναι ο συνδετικός δομικός της ιστός, δίχως υλικό κάλυμμα. Δηλαδή είναι ο θείος νους που θεάται το Θείον Τέλειον Αρχέτυπο Είναι της Ζωής των Κόσμων. Είναι το άχωρο και άχρονο ταξίδι της θείας νοημοσύνης στα φτερά της θείας φαντασίας. Είναι η αίσθηση της Θείας χάριτος μέσα στο Είναι μας, και γι’ αυτό μόνο ως ολότητα βιώνουμε την πληρότητα. Πηγάζει απευθείας από τη Θεότητα, γιατί προέρχεται από την πηγή του πνεύματος. Ποιος είναι αυτός ο παράγων; Στα Χριστιανικά μυστήρια λέγεται, Θεία Χάρις, όμως πάντοτε είναι η αυτή από αρχής του κόσμου, μόνον τα ονόματα και οι όροι αλλάζουν. Για τα αρχαία μυστήρια, θεία χάρις είναι η επιφάνεια των θεών.
Η Θεία Χάρις για τον άνθρωπο, είναι τροφοδοσία (δόση τροφής) του νου και ζωογονία της ψυχής. Ο Νους τρέφεται από την Θεία Χάρη, η δε ψυχή ζωογονείται από αυτήν. Αυτή είναι η δόση της τροφής της θείας χάριτος. Για να επιδράσει όμως σ’ εμάς, αν και διαχέεται παντού, την δεχόμαστε κατά το μέτρο της συνείδησης και του δυναμικού ψυχής κάθε όντος. Δεν είναι κάτι τι που μας δίδεται ως τεχνική ή μύηση, αλλά η θεία χάρις δίδεται κατά το μέτρο της δυνητικότητός μας και της δεκτικότητός μας. Αν η υπόσταση δεν αναπτύξει αρετές, δεν έλκει την Θεία Χάρη.
Η Νέα Εποχή, του Φωτισμού και της Επιφανείας του Αγίου Πνεύματος δεν ήρθε ακόμη, θα προηγηθεί το Προδρομικό στάδιο. Ο Φωτισμός είναι λίγος ακόμη, γιατί πρέπει να γίνει προετοιμασία, ν’ ανοίξουν οι δρόμοι, και οι δρόμοι είναι εξωτερικοί και εσωτερικοί. Πρέπει να προετοιμαστούν οι δρόμοι του Φωτισμού και οι μεν δρόμοι οι εξωτερικοί είναι αυτοί που ανοίγονται τώρα. Η δημιουργία Πνευματικών Κέντρων και Σχολών για την κατατόπιση και διδαχή των ανθρώπων. Ο δρόμος σας, σας έφερε εδώ να ακούσετε αυτή την ομιλία περί Φωτισμού. Οι εσωτερικοί δρόμοι είναι οι εσωτερικές καθάρσεις σας.
Αν δεν καθαρίσετε τους αγωγούς ροής του Φωτός εντός σας, δεν είναι δυνατόν το Φως βρίσκοντας ακαθαρσίες εσωτερικές να σας φωτίσει. Πρέπει τη Νέα Εποχή του Φωτισμού όλοι οι άνθρωποι να ακολουθήσετε ενσυνείδητη Πνευματική πορεία και ενσυνείδητες καθάρσεις, για να φωτισθείτε. Πρέπει να καθαρίσετε τους αγωγούς τους εσωτερικούς και τις εξωτερικές κεραίες, που συλλαμβάνουν τα ερεθίσματα και τους κυματισμούς που υπάρχουν γύρω μας. Πρέπει να καθαρίσετε τον Εαυτό σας, σ’ αυτή τη Νέα Εποχή, ώστε οι εσωτερικοί Πνευματικοί μηχανισμοί σας, η έσω υπόσταση, η ψυχή και το πνεύμα σας, να μπορέσουν να συλλάβουν τους εκ Θεού, τους εκ του Θείου Λόγου εκπορευομένους κυματισμούς της Αγάπης Του.
Όπως καταλαβαίνετε είναι ανάγκη, έχουμε καθήκον, έχουμε υποχρέωση, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τους Νόμους. Είναι ανάγκη να υποταχθούμε στο Νόμο του Θεού, να υπαχθούμε υπό τον Νόμο, πρέπει να μάθουμε να τηρούμε τους Νόμους, τους Νόμους της Αγάπης, τους Νόμους της Αδελφοσύνης, τους Νόμους της Συγχωρήσεως, τους Νόμους της Αλληλοβοηθείας, τους Νόμους της Καθάρσεως και Μετανοίας. Πρέπει να μάθουμε ότι πρέπει να τηρήσουμε όλους τους Νόμους, για να υπαχθούμε υπό το Νόμο που θα μας φέρει μια μέρα στο σημείο να καταστούμε και εμείς Υιοί Θεού, δια της εντός μας υπάρξεως του Χριστού.
Το πρώτο στάδιο αυτού του Φωτισμού που έρχεται σταδιακά όσο καθαρίζεστε, όσο τηρείτε τους Νόμους, όσο προσεύχεστε, όσο ανεβάζετε τη σκέψη σας προς τον Θεόν, όσο αποκολλάσθε από τα υλικό πεδία, από τα υλικό ενδιαφέροντα, από τις υλικές προσκολλήσεις και δεσμεύσεις. Είναι το Νέο Έργο της Νέας Εποχής, είναι το Προδρομικό Έργο της Δευτέρας Παρουσίας.
Τι είναι η Θέωση, παρεκτός η απελευθέρωση της Δόνησης της Αγάπης, της Δύναμης της Ψυχής; Τι θεωρείς ότι είναι η Χριστοποίηση; Είναι η ολοκληρωτική αποδέσμευση, η απελευθέρωση της Πνοής σου, της Ψυχής, ο πλήρης εξαγνισμός και η ολοκληρωτική της κάθαρση. Είναι το άνθος της Ζωής του κέντρου της καρδιάς σου, που άνοιξε διάπλατα τα πέταλα διασπώντας το κέλυφος των περιορισμών, της δήθεν ανθρώπινης ατέλειας, είναι ο παλμός της Πύρινης Φωνής που σου φωνάζει πως, Ναι! Είσαι Τέλειος, όπως ο Απαρχής Ουράνιος Πατήρ.
Οι πρώτες αλλαγές έρχονται με τον Φωτισμό του Νου. Ο Νους σας φωτίζεται από τον Παράκλητο, με τη διαφορά ότι ο Νους σας στέλνει από την ενέργεια του Παρακλήτου που λαμβάνει προς τα ανοδικά Πνευματικά Κέντρα της εξελίξεως και του Φωτός και προς τα Κατώτερα Κέντρα Εξαρτάται από σας.
Οι Φαρισαίοι είναι ακριβείς στην τήρηση και των μι­κρών λεπτομερειών των θρησκευτικών πράξεων, αλλά στερούνται αγάπης και ευσπλαχνίας, της βαθύτερης και υψηλότερης συνείδησης Αλήθειας. Η διάνοια πρέπει να διαφωτισθεί από το Νου Χριστού, προκειμένου να είναι δυνατόν να σωθεί ο άνθρωπος. Όταν αυτή η διαφώτιση επέλθει, το Πνεύμα της Ευσπλαχνίας και Συγχώρησης εισχωρεί στις θρησκευτικές ιδέες του διανοητικού ανθρώ­που και το λογικό δεν θα κλίνει πλέον στο να καταδικάζει, ούτε θα καιροφυλακτεί για να επιτίθεται στο Πνεύμα της Αλήθειας κάθε στιγμή.
Οι άνθρωποι ως ανθρωποϊδέες εκπορεύθηκαν από τον Πατέρα. Οι ανθρωποϊδέες αυτές περιέκλειαν μέσα τους εν αδρανεία το «Εγώ Ειμί», τον πρωταρχικό κτύπο κάθε Πνευματικής συνείδησης, αλλά και τον τελευταίο Υπερκόσμιο κτύπο της Ένωσης και της Θέωσης.
Το εν αδρανεία «Εγώ Ειμί» έχει προορισμό την πλήρη ενεργοποίηση, ώστε να παράγει τον Τελικό και Αιώνιο κτύπο της Θέωσης. Για το λόγο αυτό οι αδρανούσες ανθρωποϊδέες ξεκίνησαν το μακρύ ταξίδι τους, ώστε μέσα από τις αντιθέσεις, από τις δυσκολίες και τα εμπόδια, να φέρουν στην επιφάνεια όλες τις Θείες ιδιότητες του ενυπάρχοντος σ’ αυτές «Εγώ Ειμί», να τις δραστηριοποιήσουν και να τις κατευθύνουν έτσι, ώστε να συντείνουν στην ανάπτυξή Του.
Η Υπέρτατη Συνείδηση υπερισχύει από κάθε συνείδηση προερχομένη και κατασκευασμένη από άλλα πεδία. Γιατί η Υπέρτατη Συνείδηση συντίθεται από Θεία Στοιχεία και συγκοινωνεί και λαμβάνει εκ Συνειδήσεως Θεού. Είναι η Συνείδηση εκείνη που βεβαιώνει τη δυνατότητα Θέωσης, γιατί είναι η προέκταση της Θεϊκής Συνείδησης εντός του Ανθρώπου. Άνευ Αυτής ουδέν επιτελείται. Το Δημιούργημα άνθρωπος παραμένει σαρκίον χωρίς Ζωή. Μ’ Αυτή τα πάντα γίνονται. Ο Άνθρωπος εκείνος, που απομακρύνοντας τους περιορισμούς, την άγνοια και τον καθηλωτικό φόβο, που εμποδίζουν την ανάπτυξη των Πνευματικών αισθήσεων, θα εισχωρήσει μέσα σ’ Αυτή, θα αφομοιωθεί από Αυτή και θα την εκδηλώσει, έχει μαζί του ολόκληρο τον Πνευματικό Κόσμο. Μπορεί να βλέπει το «όρος» (εκθειασμόν) «πλήρες ίππων» (πανίσχυρων δυνάμεων) και «άρματα πυρός» (ενέργειες ζωής) «πέριξ του Ελισσαιέ» (του Πνευματικού Εγώ Ειμί). (Δ΄ Βασιλ. ΣΤ΄, 17 - 18).
Ο Άνθρωπος τώρα μαθαίνει τον προορισμό του. «Υιοί Θεού έσεσθε». Θέωση! Αφουγκράζεται τις κινήσεις του «Εγώ Ειμί». Διακατέχεται από τον πόθο να Τον αναπτύξει τόσο, ώστε να καταλάβει όλο το «Είναι» του. Αναγνωρίζει τα λάθη του, κατανοεί τους Νόμους, ενστερνίζεται την Αγάπη. Η Υπόστασή του όλη γίνεται μια προσφορά για την ανθρωπότητα. Ένα ευχαριστώ στο «Εγώ Ειμί», που με την Άπειρη Αγάπη Του δηλώνει πάλι την Παρουσία Του εντός του.
Κάθε μέρα θα ξεπερνά τις αδυναμίες του και θα καταπολεμά τον κατώτερο εαυτό του. Και όταν σταυρώσει τον άνθρωπο, τότε θα διακρίνει μέσα του σε όλη τη Λαμπρότητα και το Μεγαλείο Του τον «Εγώ Ειμί». «Όταν υψώσητε τον υιόν του ανθρώπου, τότε γνώσεσθε ότι εγώ ειμί» (Ιωάν. Η΄, 28). Ο «Εγώ Ειμί» ενηλικιώθηκε μέσα στον Άνθρωπο. Ο Άνθρωπος δεν υφίσταται. Ο «Εγώ Ειμί» ενεργεί, ομιλεί, διδάσκει, νουθετεί. Ο Άνθρωπος οδηγείται στον Πατέρα. Μέσα σε Αστραποβόλα Λάμψη και Εκπαγλη Φωτοχυσία η ανθρωπότητα αγκαλιάζει τον Πατέρα και απορροφάται από Αυτόν. Η Θέωση συντελείται. Ο «Εγώ Ειμί» παράγει τον Τελικό και Αιώνιο κτύπο. «Εγώ ειμί ο πρώτος και ο έσχατος» (Αποκ. Α΄, 17).
Αφετηρία και Αρχή είναι η Θεία ταυτότητα και η Θεία καταγωγή του Ανθρώπου. «Εγώ είπα θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες» (Ψαλμός πβ [πγ], 81 στιχ. 6). Προορισμός και τέλος, η τελειοποίηση και η συνταύτιση του ανθρώπου με το Θείο. «Έσεσθαι ουν υμείς Τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς Τέλειος, εστίν» (Ματθ. Ε′, 48). Το κλειδί του Δρόμου συνοψίζεται στο «Αγαπάτε Αλλήλους».
Ο έλεγχος και η κρίση της Δευτέρας Παρουσίας στροβιλίζει όλη την ανθρωπότητα, επιταχύνοντας το χρόνο, συμπυκνώνοντας τη συνείδηση, ώστε να επέλθει έκρηξη Λόγου στο Είναι του παγκόσμιου Ανθρώπου. Η πορεία της Χριστοποίησης και της Θέωσης είναι μη αναστρέψιμη, ταχύρρυθμη και αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Η Θεία Χάρη έρχεται να καλύψει τα κενά, τις ατέλειες και τις αδυναμίες των ανθρώπων που ξεκινούν κάθε στιγμή ενσυνείδητη πορεία αποκατάστασης, αναγωγής και Θέωσης. Εκδηλώνεται μέσα από τρεις λειτουργίες, που στον εσωτερικό χριστιανισμό ονομάστηκαν Κάθαρση, Φωτισμός, Τελειοποίηση.
Κι έτσι η διατύπωση και η έκφραση της συνειδητοποίησης, είναι εκείνη που μεταφέρεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μεταλλάσσει, να μεταμορφώνει, να εξελίσσει, να αναγάγει. Είναι η αλήθεια που φανερώνεται, και η αλήθεια ελευθερώνει. Έτσι η τυφλή πίστη γίνεται ενσυνείδητη πίστη και η προσευχή γίνεται τα πάντα σ’ ότι κάνεις απλά, φυσικά και αληθινά, συντονισμένα με τη Θεία ροή του Λόγου.
Το κοινό σημείο επαφής του ανθρώπου και του Θεού, είναι η Θεία Ουσία, ο Θείος Σπινθήρας, και η προσευχή δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις για την αποκάλυψη της Αλήθειας του προορισμένου Ανθρώπου, που εμπεριέχεται στο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση, δηλαδή τη Θέωση. Ο σκοπός συνδέεται με την ιδέα και η σκέψη με την πραγματοποίηση του σκοπού, δηλαδή την υλοποίηση της Ιδέας-Σκοπός-Σκέψη. Η προσευχή αρχικά είναι μία εμβάθυνση στο είναι σου, που σε οδηγεί σε ενσυνείδητη Πίστη, δηλαδή την απόλυτη Γνώση, την αναγνώριση της Υιότητάς σου, την εκδήλωση του Θείου Εαυτού σου.
Η μετουσίωση επιτυγχάνεται μέσω της εκδήλωσης, δίχως εκδήλωση δεν υπάρχει μετουσίωση. Εκδηλώνοντας κάτι το οποίο θεωρείται αρνητικό και ονομάζοντάς το την ώρα που εκδηλώνεται, διατυπώνοντάς το, το ορίζεις, ορίζεις τη νομοτέλεια που το διέπει, ορίζεις τη δομή του και έτσι, εφόσον το ονομάζεις και το διατυπώνεις και το ορίζεις, είσαι και στη θέση να το αλλάξεις, να το μετουσιώσεις. Έτσι κλείνει ο κύκλος. Αυτό αρχικά παράγει κάθαρση και φώτιση και τέλος παράγει τελειοποίηση. Αυτό σημαίνει ότι η μετουσίωση είναι η αιτία της κάλυψης, αυτή ενεργοποιεί την κάλυψη, όσο μετουσιώνουμε τόσο κάλυψη έχουμε, όσο δεν μετουσιώνουμε τόσο ακάλυπτοι είμαστε. Όσο μετουσιώνουμε είμαστε υπό Χάρη, όσο δεν μετουσιώνουμε και ανταποδίδουμε είμαστε υπό Νόμο.
Για να είναι σε θέση να μετέχει στη Θεότητα μέσα από το καθ' ομοίωση συμμετέχει στην τελειοποίηση μέσω των Θείων Μυστηρίων.
Η Βάπτιση της Ψυχής στην Αλήθεια ξεκινά από την ίδια τη ροή Φωτός μέσα στην υπόσταση του ανθρώπου. Η ίδια του η υπόσταση, η καθαγιασμένη με τη Θυσία της ύλης, που δεν είναι θυσία, αλλά εξαγνισμός, στεφανώνει με τα ίδια της τα χέρια την κορυφή της κεφαλής της με το στε­φάνι του αμνού της Θυσίας ολόκληρης της υπόστασής της. Όλων των επιπέδων. Όλων των εκδηλώσεων. Όλων των παλμών.
Στο χώρο του Άχρονου και Άχωρου η Θυσία έχει ήδη πραγματοποιηθεί. Από τον τύπο των ήλων της Απόλυτης Θυσίας εκχέει Φως σε όλα τα πεδία της υπόστασής του, καθαγιάζοντας αυτά και ταυτίζοντάς τα με τη Θεία Ροή του Φωτός. Ο Άνθρωπος βαπτίζει τον άνθρωπο στο Θείο Πυρ του Αιώνα.
Είναι το επόμενο στάδιο από τη βάπτιση του ανθρώπου εις ύδωρ. Τώρα που τα ύδατα εξαχνώθηκαν στη Φωτιά του Αιώνα, τώρα που το απόσταγμα της ύπαρξής του απόμεινε στις χούφτες του αλάτι, τώρα το «βάπτισμα εν ύδατι» προχωρεί στο επόμενο στάδιο. Το νερό επέφερε καθάρ­σεις. Η Φωτιά θα φέρει την Ένωση. Η Φωτιά, όντας ποιο­τικά κοντύτερα στις Αρχέγονες Μορφές, είναι ένα από τα τελευταία στάδια από τα οποία η πορεία της Επιστροφής περνά πλησιάζοντας προς το Άπειρο.
Το βάπτισμα σε Γνώση και σε Πυρ είναι οι δίοδοι που οδηγούν στα επόμενα στάδια εξέλιξης του ανθρώπου. Όμως τη Γνώση και το Πυρ, που πάντα έλουζαν τον Άν­θρωπο, πρέπει ο ίδιος να τα έλξει να περάσουν μέσα του. Πρέπει ανοίγοντας τους πόρους εισροής, τους πόρους τους δικούς του, τους πόρους του Πύρινου Εαυτού του, να έλξει το Πυρ. Πρέπει η ίδια τη Υπόστασή του, μετουσιωμένη σε Λόγο, να ενεργήσει επί του Εαυτού της, δη­μιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να δεχθεί, να αφομοιώσει και να ταυτισθεί με το Θείο Πυρ.
Η ίδια η Υπόστασή του Ενεργεί, όταν μετουσιώνει την ενέργεια σε Φως. Τη ζωική ενέργεια σε Θεία. Την ύπαρξη σε Ανυπαρξία. Το Ένα σε Μηδέν. Η ίδια η Υπόσταση φο­ράει το στεφάνι της Δόξας στην Κορυφή των θόλων της. Το Πάλλευκο Στεφάνι του Φωτός. Της Αρμονίας ροής των Κέντρων του με την Άπειρη Ροή του Παντός. Της Πάλλευκης Αξίας των παλμών του. Μετουσιώνει σε Ενέργεια το Φως και την Ενέργεια σε Άπαν. Μετουσιώνοντας τη Γη σε Ουρανό περνάει το κατώφλι του Θεού. Περνάει το κα­τώφλι του Ανθρώπου.
Το άνοιγμα των Ουρανών του φέρνει το Φως στα Κέντρα πλουσιότερο. Φέρνει την Αρμονία της Ροής σε μια άμεση πορεία προς το Άπειρο. Φέρνει τη γεύση του Ουρανού στα μάτια. Φέρνει τον Λόγο σε σημαία και τον Παλμό σε καθοδήγηση. Φέρνει το Ανεκδήλωτο. Και την Εκδή­λωση την επιστρέφει σ’ Αυτό.
Η απουσία των παλμών φθάνει στην Πλήρη Παρουσία. Η απουσία των παλμών και των ήχων φθάνει στην πλήρη Αρμονία τους. Η παρουσία των πάντων στο Ανύπαρκτο, στο προ του υπαρκτού, Ενθεώνει τα πάντα. Τότε ο Άνθρωπος γίνεται Άπειρος, Αιώνιος και Ρέων. Ρέων άνευ Αρχής και Τέλους. Άνευ ροής. Άνευ παλμών και ήχων. Άνευ σχέσεων. Οι σχέσεις υφίστανται για να ενώνουν τα μη αυτά. Όταν τα πάντα είναι Αυτό, η σχέση δεν έχει χώρο ενεργείας. Πώς να δέσεις ένα μόριο Πυρός μεταξύ του;
Το Πυρ της Ουσίας κατακαίει κάθε διαφορά. Κάθε διά­σταση. Κάθε «εγώ». Το Πυρ της Ουσίας κατακλύζει τα Σύμπαντα και ορίζει τα πάντα. Το Πυρ το Αυθύπαρκτον, το Ζέον, το εκπέμπον Φως. Το προ του Φωτός υπαρκτόν, και εκτός του Φωτός εκδηλώνον Ουσίαν. Το προ της Ουσίας υπάρχον. Η Ουσία, όντας εκδήλωση, έπεται της ιδέας. Το Πυρ προηγείται της ιδέας. Προηγείται της Δημιουργίας και είναι η ίδια η Δημιουργία. Το Πυρ προηγείται απάντων και είναι το Άπαν.
Το Πυρ ας λούζει το Φως του Ανθρώπου του Ενός, του Απείρου. Το Πυρ ας περάσει εντός του και ας φέρει Γα­λήνη. Η Πύρινη Υπόσταση του Ανθρώπου ας καταυγάσει Φως στους Αιώνες.

ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗ 27/1/18 Π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ

ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Η κα ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ ΠΗΓΗ
ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ Α.Π.ΠΑΝ. ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗ 27-1-2018
ΜΕ ΤΟ ΟΜΩΝΥΜΟ ΘΕΜΑ


ΚΑΘΑΡΣΗ-ΦΩΤΙΣΜΟΣ-ΘΕΩΣΗ



Στην νηπιακή πνευματική μας κατάσταση, θεωρούμε ότι υπάρχουν πνευματικά στάδια εξέλιξης, γιατί η συνείδησή μας λειτουργεί με την ιδέα της γραμμικότητας του χρόνου, ότι όλα έχουν μιαν αρχή κι ένα τέλος. Πέρα από εκεί η συνείδηση ελευθερώνεται και βιώνει τα κύματα της Θείας Μνήμης, μέχρι την κατάλυση του χρόνου στο μηδέν. Εκεί ακριβώς, μέσα μας, όταν ενώνεται ο νους και καρδιά μας, συναντάμε το Χριστό κι ανακαλύπτουμε τη Δικαιοσύνη της Ειρήνης που είναι το Φως της Βασιλείας Του.

Αφετηρία και Αρχή είναι η Θεία ταυτότητα και η Θεία καταγωγή του Ανθρώπου. «Εγώ είπα θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες» (Ψαλμός πβ [πγ], 81 στιχ. 6). Προορισμός και τέλος, η τελειοποίηση και η συνταύτιση του ανθρώπου με το Θείο. «Έσεσθαι ουν υμείς Τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς Τέλειος, εστίν» (Ματθ. Ε′, 48). Το κλειδί του Δρόμου συνοψίζεται στο «Αγαπάτε Αλλήλους».

Ο έλεγχος και η κρίση της Δευτέρας Παρουσίας στροβιλίζει όλη την ανθρωπότητα, επιταχύνοντας το χρόνο, συμπυκνώνοντας τη συνείδηση, ώστε να επέλθει έκρηξη Λόγου στο Είναι του παγκόσμιου Ανθρώπου. Η πορεία της Χριστοποίησης και της Θέωσης είναι μη αναστρέψιμη, ταχύρρυθμη και αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Η Θεία Χάρη έρχεται να καλύψει τα κενά, τις ατέλειες και τις αδυναμίες των ανθρώπων που ξεκινούν κάθε στιγμή ενσυνείδητη πορεία αποκατάστασης, αναγωγής και Θέωσης. Εκδηλώνεται μέσα από τρεις λειτουργίες, που στον εσωτερικό χριστιανισμό ονομάστηκαν Κάθαρση, Φωτισμός, Τελειοποίηση.

Κι έτσι η διατύπωση και η έκφραση της συνειδητοποίησης, είναι εκείνη που μεταφέρεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μεταλλάσσει, να μεταμορφώνει, να εξελίσσει, να αναγάγει. Είναι η αλήθεια που φανερώνεται, και η αλήθεια ελευθερώνει. Έτσι η τυφλή πίστη γίνεται ενσυνείδητη πίστη και η προσευχή γίνεται τα πάντα σ’ ότι κάνεις απλά, φυσικά και αληθινά, συντονισμένα με τη Θεία ροή του Λόγου.

Το κοινό σημείο επαφής του ανθρώπου και του Θεού, είναι η Θεία Ουσία, ο Θείος Σπινθήρας, και η προσευχή δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις για την αποκάλυψη της Αλήθειας του προορισμένου Ανθρώπου, που εμπεριέχεται στο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση, δηλαδή τη Θέωση. Ο σκοπός συνδέεται με την ιδέα και η σκέψη με την πραγματοποίηση του σκοπού, δηλαδή την υλοποίηση της Ιδέας-Σκοπός-Σκέψη. Η προσευχή αρχικά είναι μία εμβάθυνση στο είναι σου, που σε οδηγεί σε ενσυνείδητη Πίστη, δηλαδή την απόλυτη Γνώση, την αναγνώριση της Υιότητάς σου, την εκδήλωση του Θείου Εαυτού σου.

Η μετουσίωση επιτυγχάνεται μέσω της εκδήλωσης, δίχως εκδήλωση δεν υπάρχει μετουσίωση. Εκδηλώνοντας κάτι το οποίο θεωρείται αρνητικό και ονομάζοντάς το την ώρα που εκδηλώνεται, διατυπώνοντάς το, το ορίζεις, ορίζεις τη νομοτέλεια που το διέπει, ορίζεις τη δομή του και έτσι, εφόσον το ονομάζεις και το διατυπώνεις και το ορίζεις, είσαι και στη θέση να το αλλάξεις, να το μετουσιώσεις. Έτσι κλείνει ο κύκλος. Αυτό αρχικά παράγει κάθαρση και φώτιση και τέλος παράγει τελειοποίηση. Αυτό σημαίνει ότι η μετουσίωση είναι η αιτία της κάλυψης, αυτή ενεργοποιεί την κάλυψη, όσο μετουσιώνουμε τόσο κάλυψη έχουμε, όσο δεν μετουσιώνουμε τόσο ακάλυπτοι είμαστε. Όσο μετουσιώνουμε είμαστε υπό Χάρη, όσο δεν μετουσιώνουμε και ανταποδίδουμε είμαστε υπό Νόμο.

Για να είναι σε θέση να μετέχει στη Θεότητα μέσα από το καθ' ομοίωση συμμετέχει στην τελειοποίηση μέσω των μυστηρίων. Στη σημερινή εποχή όμως, στη Νέα Κοσμική περίοδο που έχουμε μπει, γίνεται κατ' ευθείαν με την επίχυση του Αγίου Πνεύματος στον Άνθρωπο.

Η Δεκτικότητα δεν είναι παθητικότητα, αλλά μια εσωτερική βαθιά δράση που αποτελεί και το κλειδί της Ισορροπίας και της Αρμονίας κάθε εκδήλωσης. Ο Χριστός έδωσε αυτό το κλειδί στους μαθητές του και εκείνοι το δέχτηκαν. Η Υπακοή είναι η ενεργοποίηση της δεκτικότητας και του δεξιού εγκεφαλικού ημισφαιρίου, που οδηγεί σε όλες τις Θείες Ιδέες και καταστάσεις που ανοίγουν τους Ουρανούς στον Άνθρωπο. Είναι επίσης η δόνηση της Πίστης στην καρδιά που ενεργοποιείται στο δεξί καρδιακό κόλπο, όπου εδρεύει ο μη αφυπνισμένος Θείος Σπινθήρας του ανθρώπου. «Ρίχτε τα δίχτυα δεξιά» είναι ένα πανανθρώπινο κάλεσμα για τον σύγχρονο υλικό άνθρωπο, τον αποκομμένο από την ολότητα του Εαυτού του, τον εγκλωβισμένο μέσα στην παροδικότητα της ύλης και της μορφής. Η Δεκτικότητα επίσης εκφράζει και τη βασική προϋπόθεση Μετουσίωσης, γιατί εάν δεν δεχτεί ο άνθρωπος την Τελειότητα της Θείας Ουσίας εντός του, δε μπορεί να μετουσιώσει τις ατέλειες που εκδηλώνει, αλλά και εάν δε δεχτεί τη λανθασμένη του πορεία στην ύλη, εάν δε μετανοήσει, δε μπορεί να γνωρίσει την Κάθαρση και επομένως να οδηγηθεί στη Θέωση.

Η λειτουργικότητα της Κλήσης δεν περιορίζεται σε μια και μόνη χρονική στιγμή, αλλά είναι μια συνεχώς εξελισσόμενη κατάσταση που ενεργοποιεί ο άνθρωπος με την υπακοή του στο Θεό, δηλαδή συντονίζοντας τη θέλησή του μέχρι να ταυτισθεί με το Θείο Θέλημα και τον οδηγεί στο Άχρονο της Μορφής και στο Άχωρο της Εκδήλωσης. Η πορεία προς τη Θέωση είναι η αδιάκοπη επίγνωση, συναίσθηση και ενεργοποίηση της κλήσης, γιατί ο άνθρωπος που θεώνεται, γίνεται σταδιακά η ίδια η Κλήση, η ενεργοποίηση της Δεκτικότητας και η Πύλη της Βασιλείας των Ουρανών. Κάθε φορά που ο άνθρωπος παύει να έχει συναίσθηση και αποδοχή της Κλήσης, χάνει την πίστη του και αποκόπτεται από την επαφή με το Θείο Εαυτό του, γιατί απομονώνεται στη λειτουργία του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου.

«Τις δύναται σωθήναι; Ουδείς!». Η χωρίς Χριστό σωτηρία είναι αδύνατη και ο άνθρωπος εγκλωβισμένος σε ένα ψευδαισθητικό παρόν γεμάτο με δεσμεύσεις καλείται να ενεργοποιήσει το Θείο Εαυτό του, τον Άχρονο και έτσι να αποδεσμευτεί από την πλάνη του χρόνου αποκτώντας διάρκεια συνειδητής εκδήλωσης εντός της Θείας Ροής του Λόγου. Το Έλεος του Πατέρα φέρνει τον άνθρωπο όλο και πιο κοντά σε αυτήν τη συμπύκνωση χρόνου και πράξης, γιατί η αληθινή μετουσίωση πρέπει να είναι άμεση για να επέλθει αποκατάσταση.

Ο Λόγος Χριστός γεφυρώνοντας με τη Θυσία Του τα πεδία, έδωσε την ευκαιρία στον Άνθρωπο να θεωθεί, δηλαδή να ξεπεράσει το χάσμα που υπήρχε ανάμεσα σε αυτόν και τον Πατέρα. Αυτό σημαίνει ότι κατέδειξε τον δια της Θυσίας δρόμο προς τη Θέωση, σαν τον μοναδικό τρόπο απελευθέρωσης του ανθρώπου από κάθε περιορισμό. Ο Λόγος Χριστός θυσιάστηκε ολοκληρωτικά, δηλαδή σε όλα τα πεδία, διανοίγοντας το δρόμο της Ανάβασης του Ανθρώπου. Ο Λόγος Χριστός στη Δευτέρα Παρουσία Του σαν Δάσκαλος Ιωάννης, καταδεικνύει αυτή την Ανάβαση του Ανθρώπου, διασπώντας την ατομικότητα του ανθρώπινου πνεύματος, ώστε να ταυτιστεί με το Πανανθρώπινο Πνεύμα του Λόγου.

«Οι πρώτοι έσονται έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι». Το Πνεύμα Ιωάννης, ο έσχατος στη Βασιλεία των Ουρανών, είναι ο Πρωτοπόρος και ο Μοναδικός στην εξελικτική πορεία από τη Γένεση έως σήμερα που διασπά την ατομικότητά του για να απελευθερώσει την Ολότητα Άνθρωπος από τους περιορισμούς και τις δεσμεύσεις του, ενεργοποιώντας τη δυνατότητά του να Θεωθεί. Μεταφέρει την Ουσία του Λόγου, γιατί είναι ο Λόγος ο περιπατών επί γης που απελευθερώνει το δρόμο για κάθε πνεύμα, δίνοντάς του τη Χάρη και την Ευλογία να μετουσιώσει συνειδητά την τροχιά της εξέλιξής του, δηλαδή το περιεχόμενο της ατομικότητάς του και να ενωθεί τέλεια με τον Πατέρα. Αυτό το περιεχόμενο και η Μετουσίωσή του είναι το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας στη Νέα Κοσμική Περίοδο.

Μετά την Κλήση το Εγώ αντιδρά και έτσι ο άνθρωπος εισάγεται σε έναν κύκλο νέων εμπειριών και συνειδησιακών καταστάσεων. Όμως το Φως και η δύναμη του Λόγου εκδηλώνεται στα πεδία της ύλης με ελκτικές και διαρρηκτικές ακτινοβολίες, επομένως η Κλήση σημαίνει αφ’ ενός έλξη του ανθρώπου προς το Θεό αλλά και άπωση και γκρέμισμα του υλικού εαυτού του «Ύπαγε πώλησον σου τα υπάρχοντα και ακολούθει μοι». Την Κλήση το πρώτο Δώρο, ακολουθεί η συνείδηση της Κλήσης το δεύτερο και η αποδέσμευση, η απελευθέρωση του Δρόμου από τα εμπόδια, η ενίσχυση του ανθρώπου να βαδίσει είναι το τρίτο. Η ελκτική και διαρρηκτική ενέργεια του Φωτός του Λόγου που φωτίζει τον άνθρωπο, φανερώνεται σταδιακά με τη συντριβή του εγώ. Ο νέος Άνθρωπος είναι μέσα σε αυτόν τον κόσμο, αλλά όχι αυτού του κόσμου. Αν ο μαθητής αντιδράσει αρμονικά στην έλξη της Κλήσης με το πνεύμα του και στη διαρρηκτικότητά της με την ψυχή του, δηλαδή με υπακοή και απάρνηση, προχωράει αρμονικά. Εάν όμως δεν δείξει απάρνηση παρά μονομερή υπακοή προς την πρόσκληση, τότε παρουσιάζει δυσαρμονίες, πόνους, στεναχώριες, μοναξιά και λύπη.

Ο μαθητής, και εδώ είναι το κλειδί, χρειάζεται να αλλάξει τοποθέτηση απέναντι στη διαρρηκτική ενέργεια της Κλήσης, δηλαδή να κατανοήσει ότι ο αγώνας του δεν είναι ένας πόλεμος εναντίον της κατώτερης υλικής φύσης, ότι δεν έχει τίποτα να γκρεμίσει, διότι αυτό το γκρέμισμα το έχει αναλάβει το Άγιο Πνεύμα, το εκπορευόμενο εκ του Πατρός, ο Παράκλητος. Αυτό το ρεύμα Φωτός που ορμητικά πολλές φορές, απομακρύνει τα εμπόδια από το δρόμο του μαθητή, είναι η Θεία Δύναμη που τον καλύπτει. Το μόνο που έχει να κάνει ο μαθητής είναι να έχει τοποθέτηση απάρνησης, αυτοπειθαρχίας και υπακοής, που δε σημαίνει άρνηση της υλικής πραγματικότητας, αλλά εσωτερική κυρίως απόσπαση από αυτήν. Αυτή η εσωτερική απόσπαση από υλικές σκέψεις, επιθυμίες, συναισθήματα, λόγους και πράξεις, τον απελευθερώνει από την πλάνη, τους περιορισμούς αλλά και τις επιρροές και επιτυγχάνεται με την αντικατάστασή τους από ανάλογες Θείες Λειτουργίες και Εκδηλώσεις. Έτσι οικοδομεί σταδιακά τον αχειροποίητο Ναό της Ψυχής του, καθιστά το Πνεύμα του Ιερέα και Μυσταγωγό αυτής και αποκτώντας ενσυνείδητη πίστη γίνεται μέρος ζωντανό του Έργου της αποδέσμευσης. Αυτή η καθημερινή απάρνηση και συντριβή του εγώ του κατώτερου εαυτού του, είναι το «Καθ’ ημέραν αποθνήσκειν» του Αποστόλου Παύλου.

Η πίστη στο Χριστό είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αγάπη προς τον Αληθινό Δάσκαλο, ο οποίος είναι και το κλειδί της Θέωσης του Ανθρώπου.

Η παράδοση της Υιότητας του Χριστού στον επιστήθιο μαθητή Ιωάννη, φανερώνει επίσης την εγκαθίδρυση του Χριστού ως Θεία Συνείδηση στην καρδιά του Ανθρώπου που λειτουργεί σαν διαρκής πομπός Άχρονης κλήσης που επιφέρει στον άνθρωπο μια αίσθηση διαρκούς εσωτερικής ταραχής και αφύπνισης στην οποία, όταν ο άνθρωπος ανταποκριθεί, αρχίζει να εξελίσσεται ταχύτατα, χωρίς επιβολή ή καταναγκασμό αλλά με αυτοδιάθεση, αυτοπαράδοση και αυτοπροσφορά. Η αυτοδιάθεση δεν πηγάζει από την πτωτική ελεύθερη βούληση, αλλά από την Ελευθερία του Λόγου και εκφράζει τον αυτοσεβασμό και την ολοκληρωμένη αφιέρωση του ανθρώπου στην ολότητα, την ολοκληρωμένη προσφορά του, που κορυφώνεται με την απελευθέρωσή του από την έννοια της ελευθερίας.

Ο Παράκλητος είναι ο Ενεργοποιητής της Θείας Μνήμης και Θείας Καταγωγής του Ανθρώπου. Ο Ταξινομητής των Θείων Νόμων στη συνείδηση του Ανθρώπου. Ο Κριτής της κατάχρησης της Θείας Ουσίας μέσα σε κάθε Άνθρωπο. Ο Αποκαλύπτων και Αποκαθιστών τον Πατέρα εντός του Ανθρώπου και τον Άνθρωπο εν Θεώ.

Ο Ιωάννης είναι το Μυστηριακό κλειδί των βιαστών της Βασιλείας των Ουρανών, που τολμούν να ζουν χωρίς καμία σιγουριά σε ένα Θείο Χάος γενεσιουργού Δυνάμεως, αναλαμβάνοντας ακέραια την ευθύνη για κάθε δημιουργία, θυσιάζοντας την ελεύθερη βούλησή τους να προσκολληθούν σε κάποια από τις παράλληλες πραγματικότητες των ανθρώπων. Απελευθερώνονται στο Λόγο, σε μια ατέρμονη ροή όπου όλα εξελίσσονται όσο στερείς από τον εαυτό σου το δικαίωμα της προσκόλλησης σε κάτι. Αυτή είναι μια ζωντανή κατάσταση Μετάνοιας, δηλαδή κατάσταση συνεχούς μετατόπισης του Νου και υπακοής μέχρι θανάτου, όπως προτύπωσε ο Ιησούς καλύπτοντας όλα τα πεδία. Μόνο όποιος είναι ελεύθερος μπορεί να υπακούει. Όσοι είναι δεσμευμένοι δεν μπορούν να υπακούσουν. Και δεσμευμένοι είναι μόνο όσοι θέλουν να είναι, όσοι αρνούνται τη Χριστότητά τους, όσοι αρνούνται τον Άνθρωπο. Οι πλέον αδικαιολόγητοι είναι εκείνοι που έλαβαν Χάρη Θεού για να απελευθερωθούν απελευθερώνοντας άλλους, αλλά αντί αυτού θέλησαν να ανακυκλώσουν τη Χάρη ατομικά, για την προσωπική τους εξέλιξη. Αντί να γίνουν χρήσιμοι για τους άλλους, χρησιμοποιούν τους άλλους. Έτσι δεν γίνεσαι Χριστός για τον πλησίον, ούτε μπορείς να δεις μέσα του Χριστό, έτσι δηλαδή δεν γίνεται κανείς Υιός και γι’ αυτό δεν βλέπει τον Πατέρα. Μόνο όποιος κινήθηκε από Αγάπη φτάνει σε αυτήν. Ο Χριστός, ο αληθινός μας εσωτερικός Σωτήρας είναι Θεία Αρχή και υπάρχει μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, από τη στιγμή που όλοι έχουν δικαίωμα Μετάνοιας.