Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

ΕΚ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟ ΝΕΟ ΦΩΣ



Η Ελλάδα ζει τον εμπαιγμό και τον Γολγοθά της, πορευόμενη στη Θυσία της γιατί είναι προορισμένη να Αναστηθεί.
Η Ελλάδα ανέκαθεν υπήρξε γενέτειρα φωτεινών πνευμάτων που η παρουσία και το έργο τους μετέφερε Φως σε όλο τον κόσμο. Η ιστορία της την καταξιώνει σαν κοιτίδα Φωτός και πολιτισμού, αποδει­κνύ­ο­ντας ό­τι δεν εί­ναι α­πλώς έ­να κρά­τος, μί­α χώ­ρα ή έ­να έ­θνος αλ­λά και μί­α ζω­ντα­νή και εξελισσόμε­νη Ι­δέ­α.
Αυ­τή η Ελ­λά­δα, που παρ’ ό­λες τις α­να­κα­τα­τά­ξεις και τις μεταλλαγές της, η ίδια η Ψυ­χή της αγκάλιασε τον Χρι­στό και το Σταυ­ρό Του μέ­σα α­πό το λα­ό της πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό κάθε άλλον στη γη. Αυτό το γεγονός δεν είναι τυχαί­ο. Τα με­γά­λα πνεύ­μα­τα της αρ­χαιό­τη­τας προ­ε­τοί­μα­σαν και ο­δή­γη­σαν τον Ελληνισμό σε εκείνο το πνευ­μα­τι­κό υ­πό­βα­θρο, ό­πως και ο βω­μός στον «Αγνώστω Θε­ό», τον Απόστολο Παύλο να παρουσιάσει στους Έλληνες τη Δι­δα­σκα­λί­α του Χρι­στού. Μί­α Δι­δα­σκα­λί­α, α­κό­μη και σή­με­ρα, ά­γνω­στη στο βά­θος και την ου­σί­α της, και για πολ­λούς μί­α α­κό­μη θρη­σκεί­α συ­γκα­τα­λε­γό­με­νη στο κα­τε­στη­μέ­νο των θρη­σκειών.
Ο Χρι­στια­νι­σμός, ω­στό­σο, δεν εί­ναι α­πλώς μί­α α­κό­μη θρη­σκεί­α, αλλά Δρό­μος α­πε­ριό­ρι­στος, παγκόσμιος και αιώ­νιος, που ο­δη­γεί τον Άν­θρω­πο στην α­να­γνώ­ρι­ση της Θεί­ας Κα­τα­γω­γής και του Προορι­σμού του. Το να κα­τα­νο­ήσει κα­νείς ό­τι δεν εί­ναι α­πλώς μί­α θρη­σκεί­α δεν εί­ναι α­πο­τέ­λε­σμα ειδικής μόρ­φω­σης, αλ­λά αποτέλεσμα στά­σης νου, καρδιάς και συ­νεί­δη­σης, που ο­δη­γούν στη βιω­μέ­νη Αλή­θεια και την α­πο­κά­λυ­ψή Της, στο Θεί­ο Λό­γο, που δεν πε­ριο­ρίζε­ται σε ερ­μη­νεί­ες ο­ρι­σμέ­νων θε­όπνευστων βι­βλί­ων, αλ­λά στον Ά­πει­ρο Θεί­ο Λό­γο που εί­ναι Ζων και Ε­νερ­γών.
Κά­νο­ντας μια ι­στο­ρι­κή α­να­δρο­μή εί­ναι εύ­κο­λο να δια­κρί­νει κανείς, ό­τι η Ελ­λά­δα α­πο­τε­λεί μια χώ­ρα Κλειδί δια­χρο­νι­κά στην πα­γκό­σμια ε­ξέλι­ξη της συ­νεί­δη­σης του Αν­θρώ­που. Το 1984 ο Έλληνας συγγραφέ­ας Διο­νύ­σης Δώ­ρι­ζας πα­ρου­σιά­ζει στο ει­κο­στό έ­να­το κε­φά­λαιο του βι­βλί­ου του Αποσυμβολισμοί - Ε­σω­τε­ρι­κός Χρι­στια­νι­σμός, έ­να μή­νυ­μα που έ­λα­βε πριν από χρό­νια κα­θο­δη­γού­με­νος από Θεί­α έ­μπνευ­ση. Έ­να μή­νυ­μα που α­φο­ρά τη Δευτέ­ρα Πα­ρου­σί­α του Χρι­στού μέ­σα στις ψυ­χές των ανθρώ­πων και που σε πολ­λές ομι­λί­ες αλ­λά και πο­λυ­γρα­φη­μέ­να κεί­με­νά του εί­χε αρ­χί­σει να πα­ρου­σιά­ζει από τη δε­κα­ε­τί­α του 1970. Σ’ αυ­τό το κε­φά­λαιο που έ­χει τί­τλο «Αγ­γε­λί­α Απο­στο­λής Ιω­άν­νου» φανερώνε­ται μια αγ­γε­λί­α εκ Θε­ού α­πό την ο­ποία παρουσιάζου­με ο­ρι­σμέ­να α­πο­σπά­σμα­τα:
«Στη χώ­ρα σας που λέ­γε­ται Ελ­λάς, ο Θε­ός α­πο­φά­σι­σε να δώ­σει δείγ­μα της Πα­ρου­σί­ας του Υ­ιού Αυτού, με­τα­ξύ των αν­θρώ­πων. Η χώ­ρα σας ε­πε­λέ­γη εκ Θε­ού δι’ Έρ­γον Θεί­ον, α­νή­κον εις μί­αν Νέ­αν Πνευ­μα­τι­κήν Πε­ρί­ο­δον, εις την ο­ποί­αν ε­ντός ο­λί­γου χρό­νου θέ­λει ει­σέλ­θει ο­λο­κλη­ρω­τι­κώς η ανθρωπότης, η ε­πί της γης υπάρ­χου­σα. Ε­πε­λέ­γη το Κρά­τος τού­το, διό­τι και α­πό αρ­χαιο­τάτων χρό­νων πολ­λά ε­ξέ­χο­ντα πνεύ­μα­τα της ανθρώ­πι­νης δια­νο­ή­σε­ως ε­δί­δα­ξαν τους αν­θρώ­πους και προ­ε­τοί­μα­σαν την ε­ξέ­λι­ξιν του χώ­ρου αυ­τού. Ε­πί των ημε­ρών σας θέ­λει φα­νε­ρω­θεί εις την χώ­ραν αυ­τήν έ­να Νέ­ον Έρ­γον, μί­α Νέ­α Πνευμα­τι­κή Α­πο­στο­λή, θέ­λει απο­κα­λυ­φθεί έ­νας Α­πε­σταλ­μέ­νος εκ του Πα­τρός Μου και Ε­μού, προ­ο­ρι­σμέ­νος να λα­λή­σει εις τον λα­όν τούτον και προ­ε­τοι­μά­σει τους αν­θρώ­πους δια να εισ­δε­χθούν ε­ντός αυ­τών την Πα­ρου­σί­α Μου. Ο Απεσταλμένος Μου αυ­τός φέ­ρει Ε­ξου­σί­α εξ Ε­μού, διό­τι μέλ­λει να αναγγείλει σε σας την εκ νέ­ου Έ­λευ­σή Μου ε­πί της γης, την εκ νέ­ου κά­θο­δον του Θεί­ου Πυ­ρός εις τας ψυ­χάς των αν­θρώ­πων. Έ­χει ε­ντο­λήν να προπα­ρα­σκευά­σει ι­κα­νόν α­ριθ­μόν μα­θητών και α­κο­λού­θων, οίτινες θέλου­σιν εκ­παι­δευ­τεί παρ’ αυ­τού και Εμού, για την συ­νέ­χι­σιν του Έρ­γου τού­του. Πνεύ­μα ει­δι­κώς α­πο­στα­λέν δια το Έρ­γον Μου, δια την προειδοποί­η­σιν των αν­θρώ­πων και δια την δη­μιουρ­γί­αν στε­λε­χών, ι­κα­νών να ε­πω­μι­σθούν ευ­θύ­νας, βά­ρη, καθή­κο­ντα εις έ­να Έρ­γον κα­τευ­θυ­νό­μενον εκ Θε­ού και προοριζόμε­νον ί­να ε­πι­βο­η­θή­σει τους αν­θρώ­πους της γης να επα­να­στρα­φούν κα­τά το δυ­να­τόν γρηγορότερα, ε­νω­ρί­τε­ρα εις τον Θε­όν».
«Ό­λα τα πνεύ­μα­τα, αυ­τά τα ο­ποί­α κα­τέρ­χο­νται οι­κειο­θε­λώς επί της γης, δια να προ­σφέ­ρουν υπηρεσίας δια την τα­χυ­τέ­ραν α­νύ­ψω­σιν της αν­θρω­πό­τη­τος, έ­χουν υ­πο­βάλ­λει ε­νώ­πιόν Μου αι­τή­σεις δια να θυ­σια­στούν ε­πί της γης και η θυ­σί­α τους να χρη­σι­μεύ­σει δια την α­νύ­ψω­σιν άλ­λων α­δελ­φών τους και την α­πο­κα­τά­στα­σιν των πνευ­μά­των Μου αυ­τών των α­γα­θών εν Ε­μοί πλή­ρως. Οι α­κό­λου­θοί Μου αυ­τοί και φο­ρείς του Φω­τός Μου κατέρ­χο­νται καθ’ η­μέ­ραν ε­πί της γης, α­πο­στελ­λό­με­νοι παρ’ Ε­μού και συντονί­ζο­νται με το νέ­ον μή­κος κύματος εις το ο­ποί­ον θα δο­νεί­ται ε­ντός ο­λί­γου ο πλα­νή­της σας, συντονίζο­νται με Ε­μέ και την Μη­τέ­ρα και τον Πα­τέ­ρα».
«Ο Ιω­άν­νης εί­ναι το Πνεύ­μα, που α­πέ­στει­λα ή­δη εις τη χώ­ρα σας. Ο­νο­μά­ζε­ται Ιω­άν­νης εξ Ε­μού, διό­τι φέρει Χά­ριν Προ­δρό­μου Ιω­άν­νη, Προ­δρόμου της Πα­ρου­σί­ας Μου και αυ­τή εί­ναι η Αγ­γε­λί­α, την ο­ποί­α έχει να με­τα­δώ­σει εις την αν­θρω­πό­τη­τα, ό­χι μό­νο στην Ελ­λά­δα, αλ­λά η αρ­χή, η εκ­κί­νη­σις του Έρ­γου τού­του θέ­λει γίνει εκ της χώ­ρας σας. Εί­ναι ο προ­σω­πι­κός Μου Α­πε­σταλ­μένος».
«Έ­χει την ά­δειά Μου να βα­πτί­ζει εις το Ό­νο­μα της Θεί­ας Ομο­ου­σί­ου και Α­διαι­ρέ­του Τριά­δος πά­ντα τα πνεύ­μα­τα δια τα ο­ποί­α ή­θε­λεν λάβει ε­ντο­λήν Μου. Φέ­ρει ε­ντός του α­να­γε­γραμ­μέ­νας ει­δι­κάς ο­δη­γί­ας δια τον τρό­πον που θα ερ­γα­σθεί ε­πί της γης. Το Σκή­νω­μά Του φαί­νε­ται ε­ξω­τε­ρι­κώς ως σκή­νω­μα ε­νός κοι­νού αν­θρώ­που, αλ­λά η πε­ρι­βάλ­λου­σα αυ­τόν Χά­ρις έ­χει με­ταστοι­χειώ­σει την σάρ­καν αυ­τού και τα στοι­χεί­α της ύ­λης Αυτού, εί­ναι κα­τά πολύ ε­λα­φρό­τε­ρα του συ­νή­θους».
«Δεν έ­χει ε­ντο­λήν α­κό­μη να εμ­φα­νι­σθεί ε­πι­σή­μως προ των αν­θρώ­πων. Εμ­φα­νί­ζε­ται κα­τά και­ρούς σταδιακά σε διάφορα μέ­ρη, ε­νερ­γών κα­τά τας υ­πο­δεί­ξεις Μου. Μην α­να­μέ­νε­τε να εί­δε­τε Αυ­τόν σαλπίζοντα ότι εί­ναι Απε­σταλ­μέ­νος Θε­ού ή έ­χο­ντα ει­δι­κήν εμ­φά­νι­σιν ή ει­δι­κήν αμ­φί­ε­σιν. Θα ευ­ρί­σκε­ται με­τα­ξύ υ­μών ως Εις εξ υ­μών, δια να δυ­νη­θεί και Ού­τος να προ­σαρ­μο­στεί πλή­ρως εις τους κρα­δα­σμούς της ύ­λης σας και εις το Θεί­ον Έρ­γον το ο­ποί­ον Του α­νε­τέ­θη».
Αγαπημένοι φίλοι και αδελφοί, η ανθρωπότητα και ιδιαίτερα η Ελλάδα, περνάει σε μια νέα περίοδο με κύριο χαρακτηριστικό την κάθαρση και τον εξαγνισμό. Ολόκληρη η νοόσφαιρα του ανθρώπινου είδους πρόκειται να δεχθεί Θείον Πυρ με αποτέλεσμα απρόβλεπτες επιδράσεις από την κοσμική ακτινοβολία. Η αναγεννητική επιρροή αυτής της φωτοχυσίας θα επηρεάσει καθοριστικά άτομα, ομάδες και σύνολα. Το πρωτοπόρο πνεύμα του Ιωάννη ξεκινάει να κάνει αισθητή την Παρουσία Του μέσα από διαφορετικά σκηνώματα, το καθένα με ειδική αποστολή και συγκεκριμένο έργο. Κοινή ρίζα όλων ο Χριστός. Κοινός στόχος και προορισμός η Χριστοποίηση και Θέωση του ανθρώπου και όλοι θα έχουν δώσει δείγμα Θείας Χάριτος, Θεραπευτική, Διδασκαλική, Προφητική, Αποστολική. Ο Ιωάννης όμως, δεν έρχεται σαν κάτι ξεχωριστό, ούτε σαν Απόστολος ή Δάσκαλος, ούτε σαν Προφήτης, Θεραπευτής ψυχών και σωμάτων, αλλά έρχεται ταπεινά ως άνθρωπος που γνώρισε τον κόσμο με τα μάτια του Θεού αλλά και του Ανθρώπου που προέρχεται από την Αγάπη και επιστρέφει σ’ Αυτήν. Είναι το πανανθρώπινο Πνεύμα που έρχεται για ν’ αλλάξει τα κατεστημένα των ιδεών και του περιορισμούς του νου και της καρδιάς των ανθρώπων. Ο Ιωάννης ως ζωντανός φορέας Χάριτος προετοιμάζει εκατομμύρια πάνω στη γη όπως τον κατευθύνει ο Πατέρας. Είναι τα πνεύματα αυτά που μόνο ο Πατέρας γνωρίζει και καλεί στο Έργο Του οδηγώντας τα να διαμορφώσουν την ιστορία ενός νέου Κόσμου.
Είναι η μαγιά η οποία είναι ίδια για να ξεκινήσει μια νέα φυλή. Χρειάζεται μια δυναμική, χρειάζεται μια συγκεκριμένη ποιότητα, η οποία εκφράζεται από συγκεκριμένα πνεύματα. Όλα μαζί εμείς τα λέμε κορμό Ιωάννη, είναι πάντα ο Ιωάννης, όπως ο Ιωάννης είναι ο πρόδρομος της Δευτέρας Παρουσίας μέσα στον Άνθρωπο και εξωτερικά ήταν, έτσι είναι και ο πρόδρομος της νέας φυλής του νέου Ανθρώπου γενικότερα σε μεγαλύτερο παζλ.

Το Πάσχα, η φυγή από την Αίγυπτο και το πέρασμα της Ερυθράς θάλασσας
Το Πάσχα πέρα από αυτά που γνωρίζουμε γι’ αυτό, είναι μια Κατάσταση, την οποία κάθε ανθρώπινη υπόσταση θα διέλθει. Είναι μια εσωτερική Πνευματική Κατάσταση, την οποία ο άνθρωπος διαβιεί στην πληρότητά της και σε όλη της την έκταση. Η εορτή του Πάσχα είναι ένας συμβολισμός που έχει σχέση με την όλη πορεία του ανθρώπου, μέχρι να φτάσει τον προορισμό του, που δεν είναι άλλος από την Ένωσή του με τη Μία Θεία Ουσία, τη συμπαντική θεότητα, της οποίας εκδήλωση και μόριο είναι.
Ο αμνός που έσφαξαν οι Ισραηλίτες, την ημέρα του Πάσχα, συμβολίζει την πλήρη, ολοκληρωτική παράδοση της υλικής ζωικής κατάστασης στη Φωτιά του Πνεύματος. Πρέπει όλη η υπόσταση να εκτεθεί πλήρως στο εκχεόμενο Φως, για να κατακαεί κάθε ίχνος ζωής ζωικής, ώστε να επέλθει η Θεία Κάθαρση παντού, σε όλα τα σημεία και στο πιο απόκρυφα ακόμα και σ’ αυτά των οποίων την ύπαρξη αγνοούμε. Αυτή είναι η ολοκληρωτική παράδοση της ύλης στ’ αναγεννητικά πυρά της Πνευματικής ζωής, της Αληθινής Ζωής.
Το αίμα του αμνού έβαψε τη θύρα κάθε σπιτιού Ισραηλίτικου, σημάδι σφραγίδας του κυρίου, διώχνοντας έτσι το Θάνατο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, κάθε παλμός Πνευματικής ζωής, που από το ένδον της ανθρώπινης υπόστασης θ’ ανασύρεται προς τα έξω και θ’ αναδεικνύεται μέσω του νου, θα επιθέσουν τη σφραγίδα τους στη θύρα του νου, απομακρύνοντας τον αγγελιαφόρο του θανάτου. Η υπόσταση αυτή, που θα σφραγιστεί με τη σφραγίδα του Πνεύματος, θα έλξει τον κύριος εντός της, γιατί στη θύρα της ψυχής θα έχει εντυπωθεί το σημείο του Σταυρού, σημάδι Κυρίου, σημάδι παράδοσης σ’ Αυτόν. Το σημείο αυτό θα διώξει ακόμα και το φόβο του Πνευματικού Θανάτου, γιατί θα έχει κλείσει την πόρτα σ’ αυτόν και θα τη έχει ανοίξει στην Αιώνια Ζωή.
Όταν ο προεδρεύων Νους αφήσει ελεύθερη την Πνευματική συνείδηση, τότε αυτή ενδυναμώνεται αντλώντας Φως και επεκτείνεται σε όλα τα σημεία της υπόστασης. Έτσι εγκαταλείπει ο άνθρωπος τη σαρκική συνείδηση «Αίγυπτο», αφυπνιζόμενος από την κατάσταση της θνητότητας (θάνατος Πνευματικός) και προχωρεί προς την Αναγέννησή του, η οποία εντείνεται όσο ο ίδιος αποκόπτει τα δεσμά με το σκοτεινός παρελθόν του.
Αποκόβοντας και το τελευταίο (από τα δεσμά), ελεύθερος από κάθε δέσμευση, περνά την Ερυθρά Θάλασσα, τη συνοριακή γραμμή, αυτήν που διαχωρίζει το δεσμευτικό παρελθόν από μελλοντική πορεία προς Αιώνια Ελευθερία στην Αληθινή Ζωή. Στόχος είναι η γη της Επαγγελίας, η χώρα της Χαναάν, η Γη του Πατέρα-Θεού μα δεν είναι εύκολο να φτάσει κανείς εκεί.
Το επόμενο βιβλίο είναι το Λευιτικό. Είναι το βιβλίο των νόμων, φυσικών και ηθικών, της διαβιώσεως του λαού Ισραήλ και τον τρόπο κοινωνίας του με το Θεό. Εδώ, λοιπόν, έχουμε την κατάσταση εκείνη, όπου ο άνθρωπος μετά την αποδοχή των νόμων του Μωυσή μέσα του και την ενεργοποίησή του στη συνείδησή του, υπεισέρχεται σε όλο και βαθύτερους και λεπτομερέστερους νόμους, καθώς και την αναγκαιότητα, δια Νόμου πλέον, της κοινωνίας του με το Θεό. Ο άνθρωπος λοιπόν αποκτά μια πιο συνειδητή επαφή με το Θεό, σε μεγαλύτερο τμήμα του εαυτού του.
Το επόμενο βιβλίο, οι Αριθμοί, είναι το βιβλίο των περιπλανήσεων του λαού Ισραήλ εις την έρημο επί τεσσαράκοντα έτη. Είναι το σύμβολο τη περιπλάνησης της ψυχής στην έρημο της ύλης. Περνάει λοιπόν περιπλάνηση 40 ετών σε μία έρημο, δηλαδή ενός ολοκληρωμένου συνειδησιακού διαστήματος, αυτό συμβολίζουν τα 40 έτη, κι αυτός είναι ο λαός, είναι το κομμάτι εκείνο του εαυτού μας το οποίο έχει αφυπνιστεί αλλά έχει ασεβήσει ή έχει δείξει απείθεια.

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΜΑΣ



Αγαπημένοι αδελφοί εν Χριστώ.
Πέρασαν 20 χρόνια από τότε που ο κάθε ένας από εμάς κλήθηκε να σταθεί ολοκληρωτικά στα πόδια του και να ενεργοποιήσει την Θεία Κληρονομιά που μας άφησε ο Πρωτοπόρος Δάσκαλός μας, συνεχίζοντας στη Γραμμή του Έργου της Δευτέρας Παρουσίας, όπως Εκείνος μας δίδαξε.
Πέρασαν 20 χρόνια από τότε που ο κάθε ένας από εμάς δοκιμάστηκε σκληρά, έκανε λάθη, έκρινε, κατέκρινε, πικράθηκε, λυπήθηκε, απογοητεύτηκε, μα συνέχισε να εργάζεται πνευματικά μέσα σε αυτό το Έργο της Αγάπης.
Πέρασαν 20 χρόνια αδελφοί μου από τότε που ο καθένας από εμάς πήρε το δρόμο του, όπως μέσα του είχε καθοδήγηση να πράξει και κατέγραψε μια πνευματική πορεία, βοηθώντας ψυχές να αφυπνιστούν και να αναγνωρίσουν τον Θείο τους Εαυτό εντός τους.
Πέρασαν 20 χρόνια από τότε που ο κάθε ένας από εμάς, τιμά την Παρουσία του Δασκάλου μέσα του κάθε μέρα, μα ιδιαίτερα τιμά, με τον δικό του τρόπο, την ημέρα της γήινης αποχώρησής του, αποδίδοντας φόρο τιμής για την προσφορά και την παρουσία του Δασκάλου μας ως άνθρωπο στη γη.
Η ημέρα αυτή αγαπημένοι μου, δεν είναι ημέρα λύπης ή μνημόσυνου. Είναι ημέρα υπενθύμισης αυτής της Θείας Κληρονομιάς που μας άφησε, είναι ημέρα υπενθύμισης της Θείας μας Καταγωγής και του Προορισμού μας, είναι ημέρα Ενότητας, Αδελφοσύνης και Χαράς, είναι ημέρα ενεργοποίησης όλων εκείνων των στοιχείων που ο καθείς φέρει εντός του και τα φανερώνει.
 «Παρεχώρησα τα βιβλία μου, όχι στους κληρονόμους Μου, αλλά στο Έργο Μου, στους Αδελφούς Μου, σ’ εσάς, για την διατήρησή τους, την επέκτασή τους, την ανανέωσή τους, γιατί πιστεύω ότι σ’ εσάς ανήκουν. Δεν ανήκουν στους οποιουσδήποτε κληρονόμους Μου, τυχόν ήθελαν τα διεκδικήσει. Ανήκουν στο Έργο. Γι’ αυτό, επειδή εκπροσωπούν κι εσάς, φροντίστε τη διάδοσή τους. Φροντίστε με κάθε τρόπο τη διάδοσή τους». Γενική Συνέλευση ΕΛ.Κ.Ε.Χ. 1991.Αυτό ακριβώς αδελφοί καλούμαστε να κάνουμε. Να φανούμε αντάξιοι αυτής της κληρονομιάς και ενωμένοι να την αξιοποιήσουμε.
Σας καλούμε αδελφοί μου στις 5 Απριλίου 2015, ώρα 12:00, στο Ξενοδοχείο Airotel Stratos Vassilikos, Μιχαλακοπούλου 114, Αθήνα, στην Αίθουσα Ολυμπία, σας καλούμε να ενεργοποιήσουμε ξανά όλα εκείνα που μας ενώνουν και μας καθιστούν αδελφούς ενώπιον του Δασκάλου που φέρουμε εντός μας. Σας καλούμε να γνωριστούμε ξανά, καλύπτοντας το κενό της επαφής και της συνεργασίας μας, μέσα από την παρουσία και την εκδήλωσή μας. Σας καλούμε να προσέλθετε για να ανακυκλώσουμε τις εμπειρίες και τα βιώματά μας, καλύπτοντας όλο αυτό το διάστημα που είμαστε μακριά. Σας καλούμε να δώσετε την μαρτυρία σας για τον Έναν Δάσκαλο που όλοι γνωρίσαμε και να αποκαταστήσουμε το κενό της έλλειψης επικοινωνίας μας με την παρουσίαση της πορείας μας στους αδελφούς μας.
Γιατί ό,τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί, κανείς δεν μπορεί να το κάνει μόνος του.

Με Αγάπη

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΜΕ ΘΕΜΑ "ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ"

 
Προβολή:    Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Το Ε.Λ.Α. (Έργο Λόγου Αγάπης) σας προσκαλεί κάθε Πέμπτη στο Πολιτιστικό Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι "ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ" στο κέντρο της Αθήνας, να παρακολουθήσετε μαζί μας επιμορφωτικές ταινίες και ντοκιμαντέρ αφύπνισης, ενημέρωσης και διαλόγου.
Μετά το πέρας της προβολής, ακολουθεί συζήτηση με την συμμετοχή όλων των παρευρισκόμενων θεατών.

ΘΕΜΑ: "ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ"
Ένα αφιέρωμα στον άνθρωπο που άναψε πρώτος την φωτιά της Επανάστασης του 1821 μές στις ψυχές των Ελλήνων σε όλη την Ευρώπη, με την πένα και τα κείμενα του, το όραμα της Μεγάλης Χάρτας της Ελλάδος και φυσικά τον Επαναστατικό του Θούριο.
Ελάτε να ρίξουμε μια πιο προσεκτική και εστιασμένη ματιά στην ζωή και το έργο αυτού του μεγάλου πρωτοπόρου της Εθνικής Παλιγγενεσίας, του οποίου το όραμα και οι προτάσεις, εξακολουθούν ακόμα και σήμερα  να είναι πολύ επίκαιρες και σημαντικές... 

Οι προβολές μας πραγματοποιούνται στο "Π.Α.Σ. ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ" στην διεύθυνση
Μπουμπουλίνας 34 Αρχαιολογικό Μουσείο Αθήνας (πίσω από το Πολυτεχνείο)

τηλ. Επικ.: 6974058158, 6972531319
Ώρα προσέλευσης 20.30 μ.μ.
Ώρα έναρξης 21.00 μ.μ.
Είσοδος ελέυθερη

Σας περιμένουμε να μας τιμήσετε με την παρουσία σας!
Εκδήλωση στο Facebook προς κοινοποίηση

Χάρτης για να ρθείτε

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

ΑΛΗΘΕΙΑ....ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ; (ΜΕΡΟΣ ΣΤ') Η ΕΛΛΗΝΟΓΕΝΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Η Ελληνογενής Θεολογία
Τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης αποτελούν παράδοξο. Το Λευιτικόν για παράδειγμα, δεν έχει καμία σχέση με το Χριστιανισμό. Από πού και ως πού ανήκει στην Αγία Γραφή; Τι μας νοιάζει εμάς πώς ξεψάχνιζαν οι ραβίνοι τα μοσχάρια για να κάνουν θυσία με καλά κοψίδια; Επίσης, οι πόλεμοι των Εβραίων δεν μπορούν να αποτελούν μέρος οποιασδήποτε πίστης. Γιατί της δικής μας; Με το ίδιο σκεπτικό, αν έμπαιναν στην Αγία Γραφή οι προφητείες των Σιβυλλών, έπρεπε να μπει στην Αγία Γραφή και η μάχη των Θερμοπυλών.
Εκείνος που ανέλαβε εργολαβικά την ιουδαιοποίηση του Χριστιανισμού και την διάδοση της άποψης ότι Χριστιανισμός και Ελληνισμός δεν μπορούν να συνυπάρξουν, ήταν ο Εβραίος αυτοκράτωρ Θεοδόσιος, που γεννήθηκε στην Ισπανία (Σεφαραδίτης και όχι Χάζαρος) το 346 μ.Χ. και πέθανε στο Μιλάνο το 395. Βασίλευσε, ορισθείς από την Μαύρη Αδελφότητα, από το 379 μέχρι το 395 μ.Χ. Μέχρι το 1750 μ.Χ. τους ηγέτες των κρατών έλεγχε η Μαύρη Αδελφότητα. Μετά από 250 χρόνια πολέμων και παρασκηνιακών συγκρούσεων, σήμερα συγκυβερνούν η Λευκή με τη Μαύρη.
Η γραφή που χρησιμοποιούσαν οι Εβραίοι, από τότε που ζούσανε στην περιοχή του Ιράκ, ήταν η Αραμαϊκή και μόλις τον πρώτο αιώνα μ.Χ. απέκτησαν την καθαρά τετραγωνική εβραϊκή γραφή. Η Παλαιά Διαθήκη επομένως, ή καλύτερα τα βιβλία της, δημιουργήθηκαν μέσα σε 1600 περίπου χρόνια, όπως δέχεται η σύγχρονη επιστημονική κοινότητα. Οι Εβραίοι δέχονται 39, όπως είχε οριστεί και επί Θεοδοσίου, οι Ορθόδοξοι 49 και οι Καθολικοί 46. Όλα «θεόπνευστα». Ποιος έχει δίκιο;
Θυμίζω τι λέει εκατοντάδες χρόνια πριν τον Χριστό η Σίβυλλα Τιμπουρτίνα. Εγερθήσεται γαρ γυνή Ελληνίς εκ της Εβραΐδος χώρας ονόματι Μαρί και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Ιησούν. Και λύσει τον νόμον των Εβραίων και ίδιον νόμον στήσει, και βασιλεύσει ο νόμος αυτού. Που σημαίνει: «Θα εμφανισθεί γυναίκα Ελληνίδα από τη χώρα της Ιουδαϊκής πίστης που θα ονομάζεται Μαρία, και θα γεννήσει γιο που θα τον ονομάσουν Ιησούν. Αυτός, θα καταλύσει το Μωσαϊκό νόμο (τον νόμο των Εβραίων) και θα ορίσει δικό του νόμο και αυτός ο νόμος θα βασιλεύσει».
Απόδειξη για την παρότρυνση του Παύλου για την ανάγνωση των Σιβυλλών μας δίνει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, επίσης Έλληνας, στο έργο του Στρωματείς, όπου μας λέει ότι ο Απόστολος Παύλος προέτρεπε τους πάντες να διαβάσουν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων σοφών και αυτά των Σιβυλλών, όπου ξεκάθαρα αναφερότανε ότι θα έρθει στη Γη ο υιός του Δημιουργού, για να δώσει στον κόσμο την ελπίδα της σωτηρίας από τα δεσμά της καθημερινότητας, που ουσιαστικά η Μαύρη Αδελφότητα και τότε επέβαλε και βεβαίως σε κανέναν δεν άρεσε. Μας λέει λοιπόν ο Άγιος Κλήμης: «Προς δε και ότι ο αυτός θεός αμφοίν ταις διαθήκαις χορηγός, ο και της ελληνικής φιλοσοφίας δοτήρ τοις Έλλησιν, δι’ ης ο παντοκράτωρ παρ’ Έλλησι δοξάζεται, παρέστησεν», δηλαδή: «Επειδή ήταν ο ίδιος ο Θεός χορηγός και των δύο διαθηκών, αυτός έδωσε την Ελληνική Φιλοσοφία στους Έλληνες, δια της οποίας ως Παντοκράτωρ δοξάζεται από τους Έλληνες». Δηλαδή: «Επειδή ήταν ο ίδιος ο θεός χορηγός και των δύο διαθηκών, αυτός έδωσε την Ελληνική Φιλοσοφία στους Έλληνες, δια της οποίας ως Παντοκράτωρ δοξάζεται από τους Έλληνες».
Και σε άλλο σημείο: «επεί, ότι καθάπερ Ιουδαίους σώζεσθαι ηβούλετο ο θεός τους προφήτας διδούς, ούτως και Ελλήνων τους δοκιμωτάτους οικείους αυτών τη διαλέκτω προφήτας αναστήσας, ως οιοί τε ήσαν δέχεσθαι την παρά του θεού ευεργεσίαν, των χυδαίων ανθρώπων διέκρινεν, δηλώσει προς τω Πέτρου κηρύγματι ο απόστολος λέγων Παύλος: Λάβετε και τα Ελληνικά βίβλους. Επίγνωτε Σίβυλλαν, ως δηλοί ένα θεόν και τα μέλλοντα έσεσθαι».
Λέει λοιπόν, ότι ήτανε σε ένα κήρυγμα οι Απόστολοι Παύλος και Πέτρος και μιλούσε ο Παύλος και βέβαια, αφού μαζί εκήρυτταν, δεν μπορεί να διαφωνούσε ο Πέτρος. Ας δούμε την μετάφραση: «Επειδή ακριβώς ο Θεός θέλησε δια των προφητών να σωθούν οι Ιουδαίοι, έτσι και τους πλέον κατάλληλος, στη δεινότητα του λόγου, από τους Έλληνες, τους αξίωσε να γίνουν προφήτες, και σαν τέτοιοι που ήταν, να δέχονται την ευεργεσία του Θεού, τους διέκρινε από τους χυδαίους ανθρώπους, όπως φανέρωσε ο Απόστολος Παύλος μιλώντας σε κήρυγμα πριν από τον Απόστολο Πέτρο, λέγοντας: Λάβετε και τις Ελληνικές γραφές. Γνωρίστε την Σίβυλλα, η οποία αποκαλύπτει τον ένα Θεό και αυτά που θα έρθουν στο μέλλον» (Κλήμης ο Αλεξανδρινός, Στρωματείς, βιβλ. 6, κεφ. 5,4).
Παρακαλώ να αναρωτηθείτε, γιατί δεν υπάρχει αυτό το κείμενο του Αγίου Κλήμη του Αλεξανδρέα μεταξύ των πράξεων των Αποστόλων; Γιατί δεν υπάρχουν τα κείμενα των Σιβυλλών μέσα στην Αγία Γραφή; Ποιοι έχουν χρηματοδοτήσει την διαμάχη μεταξύ ελληνισμού Χριστιανισμού και ποιοι την έχουν αναλάβει εργολαβικά επινοώντας μάλιστα και την αίρεση του συγκρητισμού, κατά την οποία πετιέται στην πυρά όποιος τολμήσει να μιλήσει για τα αρχαία κείμενα και την προχριστιανική περί Θεού γνώση.
Ο Άγιος Κλήμης ο Αλεξανδρεύς γεννήθηκε γύρω στο 150 και πέθανε το 216 μ.Χ. Δίδαξε ως δάσκαλος στην Αλεξάνδρεια. Κλείνοντας να πούμε ότι ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς έγραψε το περίφημο: «Ουκ οίμαι δύνασθαι υπό Ελλήνων σαφέστερον προσμαρτυρήσεσθαι τον Σωτήρα ημών»! Δηλαδή, «δεν γνωρίζω να είναι δυνατόν να δώσει κανείς σαφέστερη μαρτυρία για την ύπαρξη του Σωτήρα μας, από αυτήν των Ελλήνων».
Όπως αναφέρει ο Άγιος Ιουστίνος, είχε οριστεί ξεκάθαρα η θανατική ποινή για αυτούς που τολμούσαν να μελετούν τις προφητείες των Σιβυλλών! Σε αυτούς δηλαδή που τολμούσαν να κάνουν πράξη την προτροπή του Αποστόλου Παύλου: «Γνωρίστε τη Σίβυλλα». Για σκεφθείτε! Θανατική ποινή. Απαγόρευση μελέτης των ελληνικών γραφών, 200 χρόνια πριν να γίνει ο Χριστιανισμός αποδεκτή θρησκεία από τον Κωνσταντίνο με το διάταγμα των Μεδιολάνων.
Ο Απόστολος Παύλος έπρεπε οπωσδήποτε να αναφερθεί στις ελληνικές γραφές, αφού στην Παλαιά Διαθήκη, στο Λευιτικό για παράδειγμα και το Δευτερονόμιο, έγραφε πράγματα αδιανόητα για τους Έλληνες. Όπως για παράδειγμα, ο τιμοκατάλογος της ανθρώπινης ζωής (Λευιτικό 2.7 2-16). Πενήντα δίδραχμα ο άνδρας, τριάντα η γυναίκα, ανάλογα με την ηλικία κ.τ.λ. Το γούστο είναι μάλιστα, ότι το 1200 π.Χ. χρησιμοποιούσαν στα κείμενά τους, οι Εβραίοι ελληνικά νομίσματα (δραχμές), όταν υποτίθεται ότι οι Έλληνες πρωτοήρθαν ως «βάρβαροι» στην Ελλάδα το 1000 π.Χ. σύμφωνα με την ιστορία.
Θρησκεία του σύγχρονου αναπτυγμένου κόσμου είναι ο Χριστιανισμός, στις διάφορες μορφές και παραλλαγές του. Ανάφερα ήδη ότι:
Ο Χριστιανισμός αποτελεί όχι συνέχεια του Ιουδαϊσμού, αλλά ρήξη προς αυτόν.
Οι αντιλήψεις του χριστιανισμού που αποτελούν την ουσία του, είναι κατά βάση ελληνικές.
Η χριστιανική ηθική είναι η του Σωκράτους, Πλάτωνος, των Στωικών.
Η χριστιανική θεολογία-μεταφυσική είναι Πλατωνική-Νεοπλατωνική.
Γλωσσικώς ο Χριστιανισμός ήταν εξ αρχής εξελληνισμένος.
Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους, ο Χριστιανισμός απορρίφθηκε από τους Εβραίους και τους Ασιάτες και ρίζωσε μόνον στις περιοχές των Ελλήνων και των εξελληνισμένων. Τα αρνητικά στοιχεία του Χριστιανισμού προέρχονται από ιουδαϊκές επιδράσεις και είναι ξένα προς την Ελληνικότητα.
Η σύγκρουση Χριστιανισμού-Ελληνισμού, που κάλυψε μία συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, οφείλεται σ’ αυτά τα ιουδαιο-ανατολικά στοιχεία. Οι «χριστιανοί» που κατέστρεφαν τον Ελληνικό Πολιτισμό μόνον πραγματικά χριστιανοί δεν ήσαν. Ενεργούσαν εναντίον της χριστιανικής φιλοσοφίας και υπάρξεως (αγάπη) και έπλητταν μαζί με τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό, διαστρέφοντάς τον.
Η σύγκρουση ξεπεράσθηκε, το χάσμα γεφυρώθηκε σε σημαντικό βαθμό χάρις στους Ελληνικής Παιδείας χριστιανούς και ορισμένους φωτισμένους ιεράρχες, πατριάρχες, αυτοκράτορες. Η Ορθοδοξία, ως μορφή του Χριστιανισμού, είναι η πιο εξελληνισμένη.
1) Ο Μπ. Ράσσελ γράφει: «Η θεολογία του Αποστόλου Παύλου και των εκκλησιαστικών Πατέρων προήλθε κατά μέγα μέρος από τον Πλάτωνα, αμέσως ή εμμέσως, και δεν θα ήταν δυνατόν να κατανοηθεί εάν αυτός έλειπε» (στο ίδιο, σ. 240). Και επισημαίνει ότι κατά τον Πλάτωνα ο Σωκράτης διακήρυξε πως «δεν θα έπρεπε ν’ ανταποδίδουμε κακό στο κακό, σ’ οποιονδήποτε, ότι κακό κι αν μας έχει κάμει» (Κρίτων), μια αρχή που συνδέουμε με την επί Όρους Ομιλία του Χριστού επαναλαμβάνει ο Παύλος στην προς Θεσσαλ. Ι, ε΄ 15 (στο ίδιο, σ. 240,41). Ότι «θάνατος είναι ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα» («της ψυχής από τους σώματος απαλλαγή», Φαίδων 64c). Η πρώτη δεν πεθαίνει, διότι μόνο ότι είναι σύνθετο μπορεί να διαλυθεί, ενώ η ψυχή, είναι ασύνθετη, άρα δεν έχει αρχή και τέλος (Φαίδων 78d).
2) Ο Μπ. Ράσσελ γράφει για τον Πυθαγόρα: «Η όλη αντίληψις για έναν αιώνιο κόσμο που αποκαλύπτεται στη νόησι και όχι στις αισθήσεις, προέρχεται απ’ αυτόν. Αν έλειπε αυτός, οι Χριστιανοί δεν θα θεωρούσαν τον Χριστό ως τον Λόγο, αν έλειπε αυτός, οι θεολόγοι δεν θα ζητούσαν λογικές αποδείξεις περί Θεού και αθανασίας (στο ίδιο, σ. 77, 88, 89).
3) Ορφικοί και Πυθαγόρειοι θεωρούσαν την ψυχή ως εκπεσόντα θεό που πρέπει να λυτρωθεί από την τιμωρία της φυλακίσεώς της στο σώμα, με τους «καθαρμούς» που θα φέρουν την «λύση» (= λύτρωση). Για να φθάσει στην λύτρωση, ο άνθρωπος έπρεπε να είναι ευσεβής και να διάγη εν αρετή σώματος και ψυχής, αποφεύγοντας το κακό και πράττοντας το καλό.
4) Η Αρετή κατά τους Στωικούς είναι ο ύψιστος σκοπός και το ύψιστο αγαθό που οδηγεί στην λύτρωση. Όλα αυτά πέρασαν στον χριστιανισμό.
5) Λύτρωσις. Ο Εμπεδοκλής δίδαξε ότι ο άνθρωπος είναι «εξόριστος και διωγμένος από τον Θεό» (η πτώσις του ανθρώπου= το αμάρτημα και η εξορία των πρωτοπλάστων). Επίσης ότι «το σώμα του είναι ο τάφος του», ότι «είναι ντυμένος μ’ ένα ξένο ένδυμα από σάρκα». Και τέλος, ότι «βρίσκεται σε πτώση και έχει ανάγκη από λύτρωση».
Ένα σημαντικό τμήμα των Εσσαίων (οι οποίοι ασφαλώς σαν ιερείς που ήσαν, υπήρχαν παντού όπου υπήρχαν Έλληνες της διασποράς) βρισκόταν και στην ελληνική πόλη της Αλεξάνδρειας της Αι­γύπτου. Οι Εσσαίοι εκεί, έναν αιώνα πριν την εμφάνιση του Χριστού, επανίδρυσαν τις σχολές του Πυθαγόρα δημιουργώντας την πνευματική κίνηση του Νεοπυθαγορισμού. Αρχή ήταν η Εσσαϊκή κοινότητα των θεραπευτών της Αιγύπτου που φιλοξενήθηκε η Θεοτόκος με τον Ιησού και τον Ιωσήφ. Γι’ αυτό και οι Ιώσηπος λέγει ότι Εβραίοι μιμητές των Εσσαίων, 250 χρόνια αργότερα, δηλαδή οι Εσσηνοί τηρούσαν την δίαιτα που είχε αποδείξει στους Έλληνες ο Πυθαγόρας (Ιωσ. Ιουδ. Αρχαιολ. 15, 10, 4) και ότι πιστεύουν ότι για τις αγαθές ψυχές υπάρχει ένα μέρος πέ­ρα από τον Ωκεανό, όπου δεν υπάρχει βροχή ή χιόνι ή ζέστη... δηλαδή τα νησιά των Μακάρων.
Μα ο Ιώσηπος δεν είναι αυτός ο οποίος στα συγγράμματα του αναφέρει ότι οι Εσσαίοι είναι Εβραίοι; Όχι. Ο παρερμηνευόμενος Ιώσηπος τα λέει αυτά. Στην πραγματικότητα ο Ιώσηπος μιλάει για την εποχή του δηλαδή τουλάχιστον 100 χρόνια περίπου μετά Χριστόν, και περιγράφει μία οργάνωση Εσσαίων, τους Εσσηνούς, που έχουν μιμηθεί σε μερικά από τα έθιμά τους, τους Έλληνες Εσσαίους, όπως ήταν της μόδας εκείνη την εποχή, πλην όμως τηρούσαν αυστηρά και απαρέγκλιτα τον εβραϊκό νόμο, όπως την αργία του Σαββάτου κ.λπ., πράγμα που δεν έκανε ασφαλώς, ως γνωστόν, ο Χριστός...
Η κυριότερη (σκόπιμη) σύγχυση των Εβραίων εδώ ήταν η λεκτική και κυρίως η γραμματική σύγχυση. Το ίδιο κάνουν οι Εβραίοι με τα επώνυμα τους που τα έχουν εξελληνίσει, ώστε να μην φαίνονται σήμερα από τους αδαείς Έλληνες, αλλά και από τους λοιπούς λαούς, όπου έχουν εισχωρήσει, ότι τα ονόματα τους είναι εβραϊκά. Η γραμματική σύγχυση ήταν, ότι δήθεν οι Εσσαίοι δεν ήσαν ίδιοι με τους Ετέους ή (Χ)ετ - ταίους της Παλαιάς Διαθήκης ή όπως οι Λύκιοι με τους (Χ)Αμα – Λύκιους της Παλαιάς Διαθήκης οι Παλαιστίνιοι με τους Φιλισταίους και ούτε καθ’ εξής. Τα ίδια έκαναν άλλωστε με τον Ελχιανό Δία που τον ονόμασαν Ελοχίμ, τον Ίακχο - Ιαχβέ κ.λπ.
Άλλο στοιχείο είναι ότι είχαν κοινόβια και ισότητα μεταξύ τους, δηλαδή ένα αρχαϊκό κομμουνισμό, πράγμα που οι Εβραίοι έχοντες ένα θεοκρατικό και πατριαρχικό κοινωνικό σύστημα δεν μπορούσαν ού­τε καν να διανοηθούν ένα κοινωνικό σύστημα ισότητας που πρώτος εφάρμοσε ο Πυθαγόρας στον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας και επανέ­φεραν οι Νεοπυθαγόριοι Εσσαίοι. Η ισότητα άλλωστε και η Δημο­κρατία (η πραγματική άμεση Δημοκρατία) ήταν πατροπαράδοτη για τους Εσσαίους, προερχόμενη από τον ίδιο το θεό τους, το Δία:
«Ο Ζευς απάσαν την οικουμένην... τους μην ληστάς και ασεβείς αναιρούντα, την δε ισότητα και Δημοκρατία εισηγούμενον» (Διοδ. Σικελ. 3, 61, 4).

Ο Χριστός είναι ελληνικός γόνος, ενώ ο χριστιανισμός εβραϊκό κατασκεύασμα...
Ο Ποσειδώνας συναγωνίστηκε την Αθηνά για το ποιος από τους δύο θα ήταν ο προστάτης της Αθήνας. Ο θεός της θάλασσας, σε μια επίδειξη της δύναμης και της φιλανθρωπίας του, χτύπησε την Ακρόπολη με την τρίαινα του, κάνοντας έτσι μια πηγή νερού να ξεπηδήσει από το έδαφος. Η Αθηνά, από την άλλη πλευρά, φύτεψε μια ελιά κι αυτό το δώρο θεωρήθηκε χρησιμότερο και έτσι κέρδισε τον αγώνα. Η ελιά έμελλε να γίνει ένα από τα χαρακτηριστικά δέντρα σε όλη την ιστορία του ελληνισμού. Η αξία που είχε για τους Αθηναίους η προστάτιδα θεά τους φαίνεται κι από τον μεγαλοπρεπή ναό του Παρθενώνα που έκτισαν προς τιμήν της. Όμως τιμούσαν και τον Ποσειδώνα, λατρεύοντας τον. Οι θεοί ψήφισαν υπέρ του, ο Δίας απείχε και οι θεές υπέρ της Αθηνάς. Έτσι η Αθηνά κέρδισε με διαφορά μιας ψήφου. Ο Ποσειδώνας θύμωσε τόσο πολύ που έστειλε πελώρια κύματα στην πόλη. Για να κατευναστεί ο θυμός του, αφαιρέθηκε από τις γυναίκες της πόλης το δικαίωμα της ψήφου.
Ο Απόλλων ήταν ο δεύτερος σημαντικός θεός μετά τον Δία και μπορούμε να πούμε ότι αντικατοπτρίζει το αθάνατο ελληνικό πνεύμα. Στον Παρνασσό, όπου προέδρευε στους αγώνες των Μουσών, παρασταινόταν ως προστάτης της μουσικής ενώ ως Απόλλων Υπερβόρειος θεωρούνταν ότι βασίλευε στα Νησιά των Μακάριων, τον Παράδεισο της ορφικής και νεοπυθαγόρειας φιλοσοφίας.
Πολλοί συνέδεσαν αυτόν τον αρχαίο θεό με τον άγιο Γεώργιο ενώ, κατ’ άλλους, ο άγιος Γεώργιος συνδέεται περισσότερο με τον θεό του πολέμου, τον Άρη. Ένα στοιχείο που ενώνει τον θεό Απόλλωνα με τον Άγιο Γεώργιο που σκοτώνει τον δράκο, βρίσκεται στο καταραμένο φίδι που σκοτώνει, με παράλογη βιαιότητα, ο θεός Απόλλωνας. Το φίδι εμφανίζεται στον φορέα του παράνομου καρπού που εξοβελίζει το πρωτόπλαστο ζευγάρι από τον Παράδεισο. Έτσι, κατά παρόμοιο τρόπο με τον Απόλλωνα, ο ‘Αι Γιώργης σκοτώνει τον δράκο που είναι ο παραβάτης (απαγορευμένος καρπός) των θείων νόμων. Ο Άι Γιώργης είναι ο εξαγνιστής των νερών των πηγαδιών και των πηγών, είναι ο σύγχρονος θεματοφύλακας της αγνότητας. Προερχόμενος από την Καππαδοκία είναι ιδιαίτερα αγαπητός στην Κρήτη ενώ το σύνολο της γαλακτοκομικής παραγωγής του νησιού ζητάει πάντα την ευλογία του Αγίου. Ο Γιώργης είναι ο Απόλλωνας, αλλά επίσης και ο Περσέας και ο Ηρακλής, που θα ξανασκοτώσει τον δράκο.
Ο δράκος έχει το άντρο του κοντά στην πηγή απ’ όπου ποτίζονται οι κάτοικοι. Ο μύθος θέλει, μια φορά το χρόνο, να θυσιάζε­ται, μετά από κλήρωση, μια κοπέλα, για εξευμενισμό του θεριού. Όταν ο κλήρος όμως πέφτει στην κόρη του βασιλιά, ο βασιλιάς αντιπροτείνει όλα του τα πλούτη για να σώσει τη μονάκριβη του θυγατέρα. Ο λαός όμως δεν επιδέχεται τη διάκριση και, κάτω από τις πιέσεις που ασκούνται πάνω του, ο βασιλιάς αναγκάζεται να υποχωρήσει. Στην άτυχη κοπέλα λένε ότι την προετοιμάζουν για γάμο και την ντύνουν νύφη. Μεταφέρεται, λοιπόν, από τις υπηρέτριες της για να γίνει εν αγνοία της εξιλαστήριο θύμα. Ο περαστικός Αϊ-Γιώργης, που πάει στην πηγή για να ποτίσει το άλογο του, πιάνει συζήτηση με την κόρη. Κάποια στιγμή, κάνει την εμφάνιση του ο δράκος. Ο Άγιος τότε κάνει το σταυρό του και διαπερνά πέρα για πέρα το θεριό με τη λόγχη του.
Η παράδοση της δρακοκτονίας από τον Άγιο Γεώργιο κινείται στον ίδιο μυθολογικό κύκλο με τη διάσωση της Ανδρομέδας από τον Περσέα, ο οποίος σκοτώνει το κήτος, αλλά και της Ησιόνης από τον Ηρακλή. Ο ερευνητής Ν. Γ. Πολίτης ανακάλυψε ίχνη αυτής της αρχαίας παράδοσης στα έθιμα της λατρείας του Αγί­ου Γεωργίου στην Αράχοβα της Παρνασσίδας, όπου τιμάται ως πολιούχος.
Μια απρόσμενη, εκ πρώτης όψεως, θρησκευτική σύμπτωση έχουμε στις μορφές του θεού Διόνυσου και τού Ιησού Χριστού με τη γνωστή φράση «Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή», την οποία αναφέρει ο ίδιος ο Χριστός. Μέσω της αναγέννησης του «αίματος» της φύσης και των «χυμών» της αμπέλου έχουμε την άμεση επικοινωνία της μεταληπτικής κοινωνίας «τούτο εστί το αίμα μου» με διονυσιακά σύμβολα, όπως είναι το κλήμα και το κρασί. Σύμβολο αθανασίας, το διονυσιακό κλήμα ξετυλίγεται σε αληθινά οργιαστική βλάστηση στις ζωγραφικές αναπαραστάσεις και στη γλυπτική που έχουν διασωθεί σε χριστιανικές κατακόμβες, επιταφίους, εικόνες κ.λπ. Είναι φανερό πως οι πιστοί τού Ιησού, την πρώτη περίοδο της εξάπλωσης του χριστιανισμού στην αρχαία Ελλάδα, δεν θεωρούσαν πολύ απόμακρο τον θεό Διόνυσο, καθώς ανασαίνουν την φαντασμαγορία της διονυσιακής λατρεί­ας, ανοίγοντας διάπλατα τη θρησκεία τους στα σύμβολα της.
Σημαντική για τους παραπάνω συσχετισμούς είναι και η ξα­κουστή παράσταση μιας κυλινδρικής σφραγίδας από αιματίτη του 3ου ή 4ου αιώνα μ.Χ. με έναν Εσταυρωμένο κάτω από ένα μισοφέγγαρο και επτά αστέρια, σύμβολα της αστρικής αθανα­σίας. Στη σφραγίδα αυτή, που φέρει την επιγραφή ΟΡΦΕΟC ΒΑΚΧΙΚΟC, φαίνεται πως ο Εσταυρωμένος δεν είναι ο Ιησούς, καθώς η Σταύρωση τού Ιησού παρουσιάζεται στην εικονογραφία αρκετά αργότερα.
Η παράσταση ενός εσταυρωμένου Βακχικού Ορφέα υποδη­λώνει έναν αρχικό ταυτισμό των δύο πασχόντων θεών. Επιπλέ­ον, ο Διόνυσος είναι ο γιος τού υπέρτατου θεού, του Δία και μιας θνητής, κάτι που μάς θυμίζει έντονα την γέννηση του Ιησού Χρι­στού, ο οποίος θανατώνεται από θεοκτόνους. Επίσης, σε συριακή παράσταση του 2ου ή 3ου αιώνα μ.Χ. παρουσιάζεται ο Διόνυσος «περίπατων επί της θαλάσσης».

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΜΕ ΘΕΜΑ "1821 Η ΣΠΙΘΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ"

 
 
Προβολή:    Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Το Ε.Λ.Α. (Έργο Λόγου Αγάπης) σας προσκαλεί κάθε Πέμπτη στο Πολιτιστικό Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι "ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ" στο κέντρο της Αθήνας, να παρακολουθήσετε μαζί μας επιμορφωτικές ταινίες και ντοκιμαντέρ αφύπνισης, ενημέρωσης και διαλόγου.
Μετά το πέρας της προβολής, ακολουθεί συζήτηση με την συμμετοχή όλων των παρευρισκόμενων θεατών.

ΘΕΜΑ: "1821 Η ΣΠΙΘΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ"

Οι προβολές μας πραγματοποιούνται στο "Π.Α.Σ. ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ" στην διεύθυνση
Μπουμπουλίνας 34 Αρχαιολογικό Μουσείο Αθήνας (πίσω από το Πολυτεχνείο)

τηλ. Επικ.: 6974058158, 6972531319
Ώρα προσέλευσης 20.30 μ.μ.
Ώρα έναρξης 21.00 μ.μ.
Είσοδος ελέυθερη

Σας περιμένουμε να μας τιμήσετε με την παρουσία σας!
 

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

ΑΛΗΘΕΙΑ....ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ; (ΜΕΡΟΣ Ε') Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΙΟΥΔΑΙΟΣ



Ο Ιησούς δεν ήταν Ιουδαίος
«Οι Ιουδαίοι είναι οι δολοφόνοι του Κυρίου» Άγιος Γρηγόριος Νύσσης («Πασχάλιον κήρυγμα»).
Το έτος 2001 για τους Ιουδαίους είναι το 5762 «από κτίσεως κόσμου». Γι’ αυτούς, ο κόσμος δημιουργήθηκε το 3761 π.Χ.!
Ο Ιησούς δεν ήταν Εβραίος. Ήταν Γαλιλαίος, πράγμα εντελώς διαφορετικό. Ήταν όμως Ιουδαίος κατά το θρήσκευμα;
Όπως ανέφερα, πολλοί Γαλιλαίοι εξιουδαϊσθησαν βιαίως από τους Μακκαβαίους, εκατό μόλις έτη πριν από την εμφάνιση του Ιησού. Η οικογένειά του πρέπει να ανήκε σ’ αυτούς. Διότι ο Ιωσήφ και η Μαρία εμφανίζονται ως Ιουδαίοι, αλλά όχι και τόσον πιστοί τηρειταί του Νόμου.
Τούτο συνάγεται από πολλά σημεία των Ευαγγελίων. Παράδειγμα:
α) Κατά τον Νόμο, γυναίκα που μένει έγκυος όχι από τον νόμιμο σύζυγό της θανατώνεται δια λιθοβολισμού. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη στην Μαρία. Διότι οι Γαλιλαίοι δεν εφαρμόζουν τον Νόμο.
β) Το νεογέννητο, κατά τον Νόμο, πρέπει να προσκομισθεί στον Ναό για να ευλογηθεί από ιερέα. Ο υποκαθιστών ιερέα στα καθήκοντά του τιμωρείται με θάνατον. Οι γονείς του Ιησού όμως τον πήγαν στην Ιερουσαλήμ και τον παρουσίασαν όχι στον ιερέα, αλλά σε κάποιον Συμεών, «άνθρωπον δίκαιον και ευλαβή… και αυτός εδέξατο αυτόν εις τας αγκάλας και ευλόγησεν» (Λ. Β΄ 25-38).
Πουθενά, σε κανένα σημείο του κηρύγματός του, ο Ιησούς δεν αναφέρει το «προπατορικόν αμάρτημα», που αποτελεί την αφετηρία της Ιουδαϊκής πίστεως. Ούτε σ’ ολόκληρη τη Κ.Δ., ούτε στο «Σύμβολον Πίστεως» γίνεται αναφορά σ’ αυτόν τον ακρογωνιαίων λίθον του Ιουδαϊσμού.
Λέγει στον Πιλάτο: «ει εκ του κόσμου τούτου ην η βασιλεία η εμή, οι υπηρέται αν οι εμοί ηγωνίζοντο, ίνα μη παραδοθώ τοις Ιουδαίοις» (Ιωάν. ΙΗ΄ 36).
Το πραγματικό όνομα της Ιερουσαλήμ, κατά τους Ιουδαίους, είναι Καντούσα = η Αγία. Όπως όμως και το αληθινό όνομα του Θεού (Γιαχβέ) έτσι και αυτό αποτελούσε ταμπού και απαγορευόταν η χρήσης του. Όπως τον Γιαχβέ τον έλεγαν Αντονάϊ, έτσι και την Καντούσα την έλεγαν Ιερουσαλήμ, αποφεύγοντας την χρήση του πραγματικού ονόματός της.
Σε καμία περίπτωση, ούτε μία φορά σε όλο του το κήρυγμα χρησιμοποίησεν ο Ιησούς τις ονομασίες των Ιουδαίων για την θεότητα. Ποτέ, πουθενά δεν είπε «Ελοχίμ» ή «Αδωνάι» ή «Γιαχβέ». Και δεν ήταν δυνατόν να χρησιμοποίησει αυτές τις ονομασίες, διότι ο Θεός – Πατέρας που εκήρυττε, ο θεός της Αγάπης που πρέπει να λατρεύεται «εν πνεύματι και αληθεία», είναι το αντίθετο του τρομερού Γιαχβέ, του ζηλόφθονου Κυρίου που πρέπει να λατρεύεται «μετά φόβου». Ο πνευματικός πανανθρώπινος Θεός του Ιησού δεν είναι μετεξέλιξης του εθνοφυλετικού και γενοκτόνου Θεού των Εβραίων –είναι η απόλυτη άρνησής του.
Το ιερατείο του Ιουδαϊσμού, αλλά και τους άλλους πάσης φύσεως εκπροσώπους του, τους στιγματίζει ανηλεώς («ουαί υμίν…»), ενώ ουδέποτε καταφέρεται κατά των ελληνιζόντων Σαδδουκαίων.
Έναντι των Εβραίων προφητών τηρεί στάση αδιαφορίας.
Κάποτε θεράπευσε δέκα λεπρούς και μόνον ένας επανήλθε για να τον ευχαριστήσει: ο Σαμαρείτης!
Ο Ιησούς ανέφερε τη περίπτωση του Ηλία, ο οποίος, αν και υπήρχαν πολλές χήρες στο Ισραήλ, δεν κατέφυγε σε καμίαν απ’ αυτές και προτίμησε να πάει σε μία μη-Ιουδαία, στην Σαρεπτά, στην Σιδώνα. Υπενθύμισεν επίσης ότι επί Ελισαίου υπήρχαν πολλοί Εβραίοι λεπροί, αλλά ο προφήτης προτίμησε να θεραπεύσει έναν Σύριο, τον Νααμάν. Ο ίδιος αφηγήθηκε και την παραβολή του Καλού Σαμαρείτου, εκπροσώπου της πιο μισητής στους Εβραίους εθνότητος, με την οποίαν υπεγράμμισε την ηθική του ανωτερότητα έναντι ενός Εβραίου ιερέως και ενός Λευίτου.
Όταν οι μαθητές του του εζήτησαν να κατακαύση τους αρνηθέντες να τον φιλοξενήσουν Σαμαρείτες, όπως ο Ηλίας έπραξε για τους πιστούς του Βάαλ, ο Ιησούς αρνήθηκε και τους επέκρινε, επειδή δεν κατενόησαν εν ονόματι ποίου πνεύματος κηρύττει, διαχωρίζοντας έτσι το κήρυγμά του από εκείνο του Ηλία, το σύμφωνο με το πνεύμα του Ιουδαϊσμού.
Ο Ιουδαϊσμός δεν επιτρέπει την αμφισβήτησή του. Και ο Ιησούς τον αμφισβητεί. Με καθαρώς ιστορικά κριτήρια, θα λέγαμε ότι γεννήθηκε σε λάθος θρησκεία, σε λάθος λαό. Ιουδαϊσμός και Εβραίοι δεν τον ανέχονται.
Μεταξύ αυτών και του Ιησού υπάρχει αμοιβαία απόρριψης. Το τέλος του είναι προδιαγεγραμμένο. Θα τον σκοτώσουν. Από την άποψη των Εβραίων, η θανάτωσής του ήταν και παραμένει αναγκαία και νομότυπη.

Ο Ιησούς αρνήθηκε τον Ιουδαϊσμό.
Ο Ιουδαϊσμός αρνήθηκε και θανάτωσε τον Ιησού.
Γιατί ο Χριστιανισμός και ιδίως η ελληνικότερη μορφή του, η Ορθοδοξία, επιμένουν να τον παρουσιάζουν ως «πιστόν Ιουδαίο»;

Πόθεν ο Δαυιδισμός και οι ευαγγελικές γενεαλογίες
Κατά τον α΄ αιώνα, οι οπαδοί του Ιησού ήσαν δύο κατηγοριών: οι «εξ εθνών» και οι «εξ Ιουδαίων». Οι δεύτεροι θεωρούσαν ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας που από αιώνων ανέμεναν οι Εβραίοι. Μόνο που αυτοί δεν τον ανεγνώρισαν, διότι είχαν ερμηνεύσει εσφαλμένως τις σχετικές προφητείες. Έτσι, αντί για έναν ηθικό αναγεννητή της ανθρωπότητας, προσδοκούσαν έναν στρατιωτικοπολιτικό ηγέτη του έθνους των. Οι προφητείες όμως έλεγαν ότι ο Μεσσίας θα ήταν από την βασιλική γενεά του Δαυίδ. Άρα, κατά τους «εξ Ιουδαίων» χριστιανούς, ο Ιησούς ήταν Δαυίδης. Την άποψη αυτήν κατόρθωσαν να «περάσουν» και στους «εξ εθνών» ομοπίστους των, οι οποίοι άλλωστε εκολακεύοντο αποδίδοντας στον ιδρυτή της θρησκείας των βασιλική καταγωγή. Καθοριστικό ρόλο στην αποδοχή της Δαυιδικής καταγωγής του Ιησού διεδραμάτισε το γεγονός ότι τα πρώτα κείμενα «Πρωτοευαγγέλια» του Χριστιανισμού εγράφησαν από ιουδαίο-χριστιανούς.
Η πίστη ότι ο Μεσσίας-απελευθερωτής των Εβραίων και εν συνεχεία κοσμοκράτωρ θα κατάγεται από την Βασιλική γενεά του Δαυίδ, πρωτοδιατυπώθηκε στον «Έσδρα» (Δ΄ 12, 32). Σε μία δέησή τους οι Εβραίοι έλεγαν: «Ανάστησον παραυτίκα τον βλαστόν Δαυίδ» (Schmoone esre).
Η Εβραϊκή Βίβλος παρουσιάζει τον Θεό να υπόσχεται στον Δαυίδ: «θα δώσω συνέχεια στην γενιά σου… Ένας από τους απογόνους σου θα οικοδομήσει δυναστεία… και γω θα μεριμνήσω να καταστήσω ακλόνητο τον βασιλικό σου θρόνο εις τους αιώνας» (Β΄ Σαμ. 7).
Και στον Ψαλμό 89, ο Γιαχβέ δηλώνει: «Έκανα συμφωνία με τον εκλεκτό μου, ορκίσθηκα στον Δαυίδ τον δούλο μου: θα κάνω να διαρκέσει αιωνίως η γενεά σου, θα θεμελιώσω αιωνίως τον θρόνο σου… Η γενεά σου θα διαρκέσει αιωνίως… θα διαρκέσει εις τους αιώνας, όπως η σελήνη».
Το «Πρωτοευαγγέλιον του Ιακώβου», έργο των ιουδαιοχριστιανών, απέβλεπε κυρίως στην απόδειξη της δαυιδικής καταγωγής του Ιησού. Από αυτό φαίνεται ότι άντλησε ο Ματθαίος την σχετική γενεαλογία που παραθέτει στο Ευαγγέλιό του, κατά την οποίαν ο Ιωσήφ καταγόταν από τον Δαυίδ.
 Το «κατά Ματθαίον» είναι επίσης έργο ιουδαιοχριστιανών. Σ’ αυτό, παρουσιάζεται η «βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαβίδ υιού Αβραάμ». Κατ’ αυτήν, «Ιακώβ δε γέννησε τον Ιωσήφ τον άνδρα της Μαρίας, εξ ης εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός» (Μτ. Α΄ 16 κε.). όμως:
α) Αφού ο Ιωσήφ δεν είναι πατέρας του Ιησού, τι σημασία έχει η δαυϊδική καταγωγή του πρώτου;
Γίνεται, συνεπώς, υπαινιγμός ότι ο Ιωσήφ είναι πράγματι πατέρας του Ιησού.
β) Στην «κατά Ματθαίον» γενεαλογία, περιλαμβάνονται και τα ονόματα τεσσάρων γυναικών, ενώ οι Εβραίοι δεν ελάμβαναν υπ’ όψιν τις γυναίκες προγόνους των και οι γενεαλογίες του περιελάμβαναν μόνον ονόματα αρρένων προγόνων.
γ) Οι εν λόγω γυναίκες είναι: Θάμαρ (Α΄ 3), Ραχάβ (Α΄ 5), Ρούθ (Α΄ 5) και Βηθσαβέε (Α΄ 6).
Η δεύτερη συνευρέθει με τον πεθερό της σε μία γωνία του δρόμου («Γεν.» ΛΗ΄ 12-19).
Η δεύτερη δεν ήταν Εβραία, αλλά Χαναναία πόρνη που επρόδωσε την πατρίδα της Ιεριχώ στους Εβραίους εισβολείς (Ματθ. Α΄ 5).
Ως τον γ΄ αιώνα, υπήρχαν ακόμη Εβιωναίοι, οι οποίοι απέρριπταν την θεότητα του Χριστού και τον παρουσίαζαν ως φυσιολογικό παιδί του Ιωσήφ και της Μαρίας (Ευς.ΙΙΙ, 27).
Οι Εβιωναίοι ήσαν ιουδαιο-χριστιανοί, οι οποίοι τηρούσαν τον Μωσαϊκό Νόμο και εδέχοντο την πίστην του Ιουδαϊσμού ότι ο Θεός δεν μπορεί να έχει Υιόν.
Η Τρίτη επίσης ήταν «ειδωλολάτρης» ( Μωαβίτισσα) και αμαρτωλή («Ρούθ» Α΄ 4).
Η Βηθσαβέε τέλος είναι σύζυγος του Χετταίου Ουριόν, και συμφωνεί με τον εραστή της βασιλέα Δαυίδ να δολοφονηθεί ο σύζυγός της. Από τον Δαυίδ γέννησε τον Σολομώντα, υποτιθέμενο πρόγονο του Ιησού (Β΄ Σαμ. ΙΑ΄, Ματθ. Α΄ 6).
Είναι δυνατόν ο Μεσσίας να έχει τέτοια καταγωγή; Όταν οι Εβραίοι έλεγαν ότι ο Λυτρωτής τους θα είναι «γόνος Δαυίδ», εννοούσαν αιμομίκτριες, πόρνες, μοιχαλίδες, προδότριες, «ειδωλολάτρισσες»;
δ) ο δαυϊδικός κλάδος που απολήγει στον Ιωσήφ ανάγεται στον Σολομώντα. Αυτός, όμως ήταν νόθος, προϊόν μοιχείας και φόνου, υιός «ειδωλολάτρισσας». Επί πλέον, ο ίδιος ο Σολομών δολοφόνησε τον αδελφό του και νόμιμο διάδοχο για να σφετερισθεί τον θρόνο, εξόντωσε πιστούς συνεργάτες του πατέρα του, υπήρξε έκδοτος, συνεργάσθηκε με «ειδωλολάτρες», παντρεύτηκε «ειδωλολάτρισσες» και παρεξέκλινε προς την πολυθεΐα. Είναι ιδανικός πρόγονος του Ιησού;
Στο «κατά Λουκά» (Γ΄ 23-38) εμφανίζεται διαφορετική γενεαλογία για την δαυιδική καταγωγή του Ιωσήφ, η οποία ανάγεται όχι στον Σολομώντα, αλλά στον άλλο υιό του Δαυίδ, τον Νάθαν. Επίσης αναφέρεται ότι ο Ιησούς «ενομίζετο υιός Ιωσήφ». Προφανώς ο Λουκάς διέκρινε το άτοπον της αναγωγής της καταγωγής του Ιησού εις τον γόνον μοιχείας, δολοφόνο και έκδοτο Σολομώντα και έτσι προτίμησε τον Νάθαν.
Τα άλλα δύο Ευαγγέλια δεν αναφέρουν καμία γενεαλογία, αφού ο Ιησούς ήταν Υιό; Θεού και συνεπώς δεν είχε δαυιδική ούτε άλλη ανθρώπινη καταγωγή.
Είναι το γεγονός ότι οι Εβραίοι είναι ο μόνος λαός που αντί για ήρωες, σοφούς, πρότυπα αρετής, προβάλλει επιμόνως ως προγόνους του απατεώνες (Ιακώβ), προαγωγούς των συζύγων τους (Αβραάμ, Ισαάκ), σφαγείς (Μωυσής), γενοκτόνους (Ναυή), μοιχούς –σφετεριστές –δολοφόνους - έκδοτους (Δαυίδ, Σολομών). Προφανώς σ’ αυτήν την παράδοξη τάση οφείλεται και η επιλογή τεσσάρων ηθικών καταδικαστέων γυναικών ως προγόνων του Ιησού.
 
Προς τι οι γενεαλογίες;
Τα δύο από τα τέσσερα Ευαγγέλια αγνοούν τις γενεαλογίες. Τα άλλα δύο, που τις παραθέτουν, βρίσκονται σε πλήρη ασυμφωνία.
Στο «κατά Ματθαίον» παρατίθενται 26 πρόγονοι του Ιησού, από τον Ιωσήφ έως τον Δαυίδ και άλλοι  10 έως τον Αβραάμ.
Στο «κατά Λουκάν», 35 πρόγονοι του Ιησού, από τον Ιωσήφ ως τον Δαυίδ και άλλοι 21 ως τον Αβραάμ.
Στο «κατά Ματθαίον» ο Ιωσήφ κατάγεται από τον Δαυίδ δια του Σολομώντος, στο «κατά Λουκάν» δια του Νάθαν. Ο Σολομών ήταν ο δ΄, ενώ ο Νάθαν ο γ΄ υιός του Δαυίδ.
Τα δύο Ευαγγέλια δεν συμπίπτουν ούτε σε ένα από τα ονόματα που παραθέτουν. Οι γενεαλογίες είναι εντελώς διαφορετικές.
Ακόμη και στον πατέρα του Ιωσήφ διαφωνούν. Στο «Μ» είναι ο Ιακώβ, ενώ στο «Λ» ο Ελί.
Φυσικά και τα χρονικά διαστήματα από τον Ιωσήφ ως τον Δαυίδ και από αυτόν ως τον Αβραάμ διαφέρουν τεραστίως, αφού κατά τον «Μ» καλύπτουν 36 γενεές, ενώ κατά τον «Λ» 56!
Σε έναν μόνον σημείο συμπίπτουν: ότι ο Ιωσήφ κατάγεται από τον Δαυίδ. Όμως ο Ιωσήφ δεν είναι πατέρας του Ιησού, ο οποίος είναι Υιός του Θεού. Οπότε τι νόημα έχει η προσπάθεια ν’ αποδειχθεί η δαυιδική καταγωγή του Ιωσήφ; Η Μαρία είναι η μητέρα του Ιησού, ο οποίος δι’ αυτής και μόνον συνδέεται με το ανθρώπινο γένος. Όμως δεν γίνεται προσπάθεια αποδείξεως δαυιδικής καταγωγής της.
Υποστηρίζεται ότι η γενεαλογία του Ματθαίου είναι η ορθή, διότι αυτός είχε πρόσβαση στα αρχεία του Ναού απ’ όπου και την άντλησε. Όμως ο Ναός είχε καταστραφεί το 586 π.Χ., όταν οι Βαβυλώνιοι κυρίευσαν την Ιερουσαλήμ και δεν νομίζω ότι θα διεσώθησαν τα αρχεία του, εάν βεβαίως υποθέσομε ότι πράγματι ετηρούντο τέτοια. Επί πλέον, η γενεαλογία του Λουκά φαίνεται λογικότερη κυρίως ως προς τον χρόνο που καλύπτει. Ο Ναός ξανακτίσθηκε από τον Ηρώδη λίγα μόλις χρόνια πριν την γέννηση του Ιησού και κατεστράφη εκ νέου από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ.
Οπότε για ποια αρχεία του Ναού γίνεται λόγος;

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ"

Προβολή:    Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Το Ε.Λ.Α. (Έργο Λόγου Αγάπης) σας προσκαλεί κάθε Πέμπτη στο Πολιτιστικό Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι "ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ" στο κέντρο της Αθήνας, να παρακολουθήσετε μαζί μας επιμορφωτικές ταινίες και ντοκιμαντέρ αφύπνισης, ενημέρωσης και διαλόγου.
Μετά το πέρας της προβολής, ακολουθεί συζήτηση με την συμμετοχή όλων των παρευρισκόμενων θεατών.

ΘΕΜΑ: "Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ"

Ανάμεσα στους δεκάδες δρόμους εσωτερικής ολοκλήρωσης που ακολουθεί ο σύγχρονος άνθρωπος, ο δρόμος του πολεμιστή είναι ο λιγότερο γνωστός. Ίσως μάλιστα κι ο πιο παρεξηγημένος. Είναι όμως σίγουρα ο πιο συναρπαστικός. Ιστορίες και θρύλοι για μεγάλους πολεμιστές έχουν δημιουργήσει την εικόνα του σκληροτράχηλου ατόμου, που το πολύ-πολύ να διαθέτει την τυπική ευγένεια ενός σαμουράι, την απάθεια ενός μοναχού σάο-λιν ή την αφοσίωση ενός ιππότη. Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Στην πραγματικότητα ο αληθινός πολεμιστής είναι πολύ πιο ανθρώπινος απ' ό,τι φανταζόμαστε. Ζει ανάμεσά μας με τους φόβους του και τις ανησυχίες του. Κυρίως όμως με το χιούμορ και τη αξιοπρέπειά του. (...) Έχουν πει ότι είναι το βιβλίο που «μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή σας»· και δεν είναι υπερβολή. Η ανταπόκριση και τα σχόλια των αναγνωστών όπου κυκλοφόρησε, το επιβεβαιώνουν. Αυτό συμβαίνει γιατί μέσα σ' όλους μας υπάρχει ένας αληθινός πολεμιστής, που ζητά μια μικρή αφορμή για να ξυπνήσει.
 Ο Δρόμος του Πολεμιστή είναι η ίδια η ζωή. Μια ζωή, όμως, που έχει μεταμορφωθεί σε ένα μαγικό κόσμο, γεμάτο μυστήριο, απρόοπτα, αγάπη, σοφία και χιούμορ. Και το βιβλίο αυτό, δεν είναι παρά η αφορμή για να ξυπνήσει ο πολεμιστής που υπάρχει μέσα μας.


Οι προβολές μας πραγματοποιούνται στο "Π.Α.Σ. ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ" στην διεύθυνση
Μπουμπουλίνας 34 Αρχαιολογικό Μουσείο Αθήνας (πίσω από το Πολυτεχνείο)

τηλ. Επικ.: 6974058158, 6972531319
Ώρα προσέλευσης 20.30 μ.μ.
Ώρα έναρξης 21.00 μ.μ.
Είσοδος ελέυθερη

Σας περιμένουμε να μας τιμήσετε με την παρουσία σας!
Εκδήλωση στο Facebook προς κοινοποίηση

Χάρτης για να ρθείτε

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΜΕ ΘΕΜΑ "ΤΟ ΝΕΡΟ"

Προβολή:    Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015


Το Ε.Λ.Α. (Έργο Λόγου Αγάπης) σας προσκαλεί κάθε Πέμπτη στο Πολιτιστικό Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι "ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ" στο κέντρο της Αθήνας, να παρακολουθήσετε μαζί μας επιμορφωτικές ταινίες και ντοκιμαντέρ αφύπνισης, ενημέρωσης και διαλόγου.
Μετά το πέρας της προβολής, ακολουθεί συζήτηση με την συμμετοχή όλων των παρευρισκόμενων θεατών.

ΘΕΜΑ: "ΤΟ ΝΕΡΟ"


Οι προβολές μας πραγματοποιούνται στο "Π.Α.Σ. ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ" στην διεύθυνση
Μπουμπουλίνας 34 Αρχαιολογικό Μουσείο Αθήνας (πίσω από το Πολυτεχνείο)

τηλ. Επικ.: 6974058158, 6972531319
Ώρα προσέλευσης 20.30 μ.μ.
Ώρα έναρξης 21.00 μ.μ.
Είσοδος ελέυθερη

Σας περιμένουμε να μας τιμήσετε με την παρουσία σας!
Εκδήλωση στο Facebook προς κοινοποίηση

Χάρτης για να ρθείτε

Τρίτη 3 Μαρτίου 2015

ΑΛΗΘΕΙΑ....ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ; (ΜΕΡΟΣ Δ') Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΠΟ ΓΛΩΣΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΛΕΥΡΑΣ

Η ταυτότητα του Ιησού Χριστού από Γλωσσικής και Εθνικής πλευράς

Υπό Δρα Θεοχάρη Μιχ. Προβατάκη Διευθυντού Υπουργείου Πολιτισμού

Είναι αλήθεια ότι στα Ευαγγέλια κυρίως, αλλά και στα άλλα βιβλία της Καινής Διαθήκης υπάρχουν λέξεις και φράσεις από την Αραμαϊκή γλώσσα η οποία στα ίδια τα κείμενα αποκαλείται «Εβραίς διάλεκτος» και χρησιμοποιούσαν σποραδικά τόσον ο Ιησούς Χριστός όσο και άλλα πρόσωπα της Καινής Διαθήκης. Αυτό όμως δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ότι τότε η επικρατούσα γλώσσα του Ιουδαϊκού λαού στην Παλαιστίνη ήταν η Αραμαϊκή για τους παρακάτω σύντομους λόγους:

Οι λέξεις και φράσεις που αναφέρονται στα ιε­ρά Ευαγγέλια ως Αραμαϊκές είναι κυρίως δηλωτικές ονομάτων όπως Ματθαίος, Αλφαίος, Θαδδαίος, Ζεβεδέoς κ.ά., ή τοπωνυμίων όπως Γολγοθάς, Βηθσαϊδά, Σιλωάμ, Ακελδαμά, Γαββαθά κ.ά.
Συναντώνται επίσης μερικά Αραμαϊκά κύρια ονόματα σύνθετα με τη λέξη «βαρ» (υιός), ή παραμένουν κύρια ονόματα όπως Βαρραβάς, (υιός του πα­τρός), ή Βαρτίμαιος (υιός του Τιμαίου), ή ακόμη με­ταβάλλoνται σε επώνυμα όπως π.χ. Βαριωνάς. Άλλες Αραμαϊκές λέξεις, ελάχιστες όμως, όπως Αββά, Ραββί ή Ραββουνί και Βοανεργές, είναι σημαντι­κές γιατί σημαίνουν τίτλους και ιδιότητες προσώπων ενώ ελάχιστες όπως η λέξη «κορβάν» (δώρο) και η παραγωγή από αυτή της λέξης «κορβανάς» (ταμείο να­ού) είναι δηλωτικές πραγμάτων και δεν μπορούν να συνηγoρήσoυν στην άποψη ότι η Αραμαϊκή ήταν η ε­πικρατoύσα γλώσσα του Ιουδαϊκού λαού στην Παλαι­στίνη στα χρόνια του Ιησού Χριστού.
Τα 2.700.000 και πλέον Εβραίων της διασποράς που έφθαναν στα Ιεροσόλυμα κάθε χρόνο για να γιορ­τάσουν το Εβραϊκό Πάσχα μιλούσαν μόνο την Ελληνι­κή γλώσσα όπως βεβαιώνει ο Ιώσηπος στα έργα του: Α) Αρχαία Ιστορία των Εβραίων, Β) Οι Πόλεμoι των Εβραίων, Γ) Contra Apionem κ.ά., τα οποία συνέγραψε στη Λατινική από την οποία ο ίδιος παρά τη δήλωσή του ότι δεν γνώριζε τη γλώσσα των Ελλήνων μετέ­φρασε όπως ομολογεί στα Ελληνικά «ίνα γίνωσιν αντι­ληπτά παρά των ομοεθνών μου των διαβιούντων έξω της Παλαιστίνης», που γνώριζαν μόνο την Ελληνική γλώσσα. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, οι Εβραίοι κατά την Ελληνορωμαϊκή εποχή ξεπερνούσαν τα 60.000.000 σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ -όπως βεβαιώνει ο Ιώση­πος- αρχιτέκτονες, κτίστες, άλλοι τεχνίτες και εργάτες που ανοικοδόμησαν το ναό του Σολομώντος, γνωστό στα χρόνια του Χριστού ως Ναό Ηρώδη του Μεγάλου που όπως είναι γνωστό ήταν Έλληνας και πίστευε στο δωδεκάθεο του Ολύμπου, ήσαν Αλεξανδρινοί Εβραίοι. Εξάλλου ο Ιώσηπος και πάλι μας πληροφορεί ότι οι δημόσιες ανακοινώσεις του ναού που αναρτούσαν στις εσωτερικές πύλες του όπως και οι λέξεις του κιβωτίου των εισφορών «Γαζοφυλάκιον...»26, είχαν γραφεί στην κοινή Ελληνική γλώσσα. Σημαντικό μάλιστα είναι ότι μέχρι σήμερα με τη βοήθεια της αρχαιολογικής σκαπά­νης βρέθηκαν στο χώρο της Παλαιστίνης και κυρίως στα Ιεροσόλυμα και γύρω από αυτά 399 επιγραφές σε πέτρα, πωρόλιθο, μάρμαρο, οπτή γη κ.ε. με ελληνικά κείμενα. Μάλιστα, ο συντάσσων τις λίγες αυτές γραμ­μές, εντόπισε σε πρόσφατο προσκύνημα στη Χεβρών και μάλιστα στο κτίριο των τάφων των Πατριαρχών εντοιχισμένη λίθινη επιγραφή που αναφερόταν στους Έλληνες μαστόρους του κτίσματος, ενώ πολλές άλλες είναι εγκατεσπαρμένες σε πολλά σημεία της αγίας γης.
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι Έλληνες στην Παλαιστίνη παρουσιάζουν μία αδιάκοπη δραστη­ριότητα από πολύ παλιά, από μία προϊστορική φάση της ζωής τους ως την εποχή που αναγκάστηκαν από τους Άραβες να αποσυρθούν ή να περιορισθούν. Οι Ισραηλίτες πίστευαν ότι οι Φιλισταίοι, που είχαν τεθεί επικεφαλής κατά την επιδρομή των λαών της θάλασ­σας, προέρχονταν από μία μακρινή θαλάσσια χώρα, την Καφτώρ (Δευτερ. 2, 23, Αμώς 9, 7 κ.α.), την οποία παράδοση την ταυτίζουν με την Κρήτη.
Οι Ε­βραίοι παρά τη σημαντική τους παρουσία στην παγκό­σμια ιστορία δεν μπόρεσαν να δώσουν το δικό τους όνομα στον τόπο όπου από το 2.000 π.Χ. έζησαν, δη­μιούργησαν την Παλαιά Διαθήκη, μεγαλούργησαν και στη συνέχεια αποξενώθηκαν για να επιστρέψουν πρό­σφατα. Το όνομα στο χώρο αυτό το έδωσαν οι αντίπα­λοί τους Φιλισταίοι, τους οποίους Ισραηλίτες τους ονόμαζαν Πελιστιείμ, οι Εβδομήκοντα το μετέγραψαν Φιλιστιείμ και ο Ηρόδοτος το σταθεροποίησε σε Παλαιστίνη, το οποίο από τότε γενικά επεκράτησε. Γι' αυτό και πέραν της μεγάλης επίδρασης των Εβραίων της διασποράς από την τότε ελληνική διανόηση, και αυτή ακόμη η φιλοσοφία των Εβραίων της Ιουδαίας επηρεάστηκε όπως βεβαιώνουν τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ», «ΑΣΜΑ ΑΣΜΑ­ΤΩΝ», του βασιλιά Σολομώντα. Μερικοί μάλιστα στίχοι του τελευταίου έχουν καταπληκτική ομοιότητα με αντίστοιχους στίχους των «ΕΙΔΥΛΛΙΩΝ» του Κώ­ου ΘΕΟΚΡΙΤΟΥ που ήταν ο πιο φημισμένος ποιητής στην Αλεξάνδρεια τον 3ο π.χ. αιώνα. Ακόμη και αυτοί οι Μακκαβαίοι αν και υπήρξαν σφοδροί πολέμιοι της εξάπλωσης του Ελληνισμού στην Παλαιστίνη, δεν μπόρεσαν να αποφύγουν την επίδραση του Ελληνικού πνεύματος αφού μιλούσαν την κοινή Ελληνική γλώσ­σα. Τόσο μάλιστα δυνατή και τόσο μεγάλη ήταν η ελληνική επίδραση στην Παλαιστίνη κατά την εποχή των Αποστόλων ώστε πολλοί Εβραίοι είχαν δύο ονόματα, ένα Σημιτικό και ένα Ελληνικό και σπάνια Λατινικό
Από τα παραπάνω που σύντομα αναφέρθηκαν αλλά και από την προσεκτική μελέτη των κειμένων της Και­νής Διαθήκης και κυρίως των τεσσάρων Ευαγγελιστών προκύπτουν τα ακόλουθα:
α. Από το 726 π.χ. τόσον η Γαλιλαία όσο και η Σαμάρεια είχαν παύσει να υπάρχουν καθαρά Εβραϊκές χώρες - περιοχές. Οι κάτοικοί τους ήσαν μετανάστες Εβραίοι από τις βόρειες επαρχίες της Ασσυρίας που αποτελούσαν μειοψηφία, και Έλληνες άποικοι που εί­χαν εγκατασταθεί εκεί πριν και κατά την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του, ώστε, κατά την εποχή του Χριστού το ελληνικό στοιχείο να υπερτερεί στις περιοχές αυτές. Πάντως και οι πρώτοι και οι δεύτεροι μιλούσαν μόνο Ελληνικά δηλ. τη γλώσσα των αποίκων Ελλήνων στις επαρχίες αυτές. Και ακόμη το Παλαιστινιακό Ταλμούδ σημειώνει ότι τα γεωργικά προϊόντα και κυρίως το λάδι που εισάγο­νταν στα Ιεροσόλυμα και στις αγορές της Ιουδαίας από την περιοχή της Γαλιλαίας, έπρεπε να εξαγνιστούν από τους ιερείς του ναού επειδή προέρχονταν από χώρα ειδωλολατρική και θεωρούνταν «ακάθαρτα προς βρώσιν». Και μόνο το γεγονός αυτό ισχυροποιεί την άποψη ότι τις περιοχές Γαλιλαίας και Σαμάρειας κα­τοικούσαν περισσότεροι Έλληνες παρά ντόπιοι και Ι­ουδαίοι.
β. Στην Ιουδαία αντίθετα, το Εβραϊκό στοιχείο έ­μεινε καθαρά εθνικό. Η γλώσσα των κατοίκων της ως το 586 π.χ. ήταν η Κλασσική Εβραϊκή. Γλώσσα δε της φιλολογίας και εκείνων που ασχολήθηκαν με το Νόμο ήταν η Αραμαϊκή μαζί με την κλασσική Εβραϊκή ως τον 3ο αιώνα π.χ. και από τότε ως τον 2ο αι. μ.Χ. των μεν Διδασκάλων ήταν η κλασσική Εβραϊκή, των ανω­τέρων τάξεων η Ελληνική και η γλώσσα του λαού ήταν η Ελληνοαραμαϊκή.
γ Οι Ευαγγελιστές Ματθαίος Μάρκος και Λουκάς μας πληροφορούν ότι ο Ιησούς Χριστός δίδαξε κυρίως στη Γαλιλαία και στις ελληνικές πόλεις και κωμοπό­λεις και μόνο μια ή δύο φορές δίδαξε στην Ιουδαία, δηλ. στα Ιεροσόλυμα και μάλιστα όχι σε Εβραϊκές Συ­ναγωγές ή στους δρόμους αλλά μόνο στο ιερό του ναού ή τη μεγάλη Αυλή των Θυσιών. Ιδιαίτερα ο Μάρκος δίδει ολοκάθαρα την εντύπωση ότι ο Χριστός ποτέ δεν δίδαξε στην Ιουδαία και μάλλον από την Ιουδαία και τα Ιεροσόλυμα ερχόταν ο λαός στη Γαλιλαία για να τον ακούσει, ενώ ο Λουκάς που συμφωνεί απόλυτα με τον Ματθαίο μας πληροφορεί ότι ο Ιησούς Χριστός δίδαξε στη Γαλιλαία και στις γύρω ελληνιστικές πόλεις και κωμοπόλεις. Και μόνο ο Ευαγγελιστής Ιωάννης σημειώνει ότι ο Χριστός δίδαξε και στα Ιεροσόλυμα όπου κατ' επανάληψη τα επισκέφθηκε και έκανε και πολλά θαύματα. Όμως το ενδεχόμενο της επίσκεψης του Ιησού στην ύπαιθρο χώρα της Ιουδαίας οι Ευαγγε­λιστές Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς το αποκλείουν, σημειώνοντας μάλιστα ότι εκεί ο λαός μιλούσε ένα εί­δος Ελληνοαραμαϊκής γλώσσας πολύ χαμηλής.
δ. Από όσα μας πληροφορεί ο Ευαγγελιστής Ιωάν­νης γίνεται φανερό ότι ουδέποτε ο Χριστός δίδαξε σε πόλεις ή χωριά της Ιουδαίας, παρά μόνο στα Ιεροσό­λυμα στον μεγαλοπρεπή ιερό ναό και κατά τις επίση­μες μόνο Εβραϊκές γιορτές οπότε τα Ιεροσόλυμα κατέ­κλυζαν χιλιάδες Εβραίοι της διασποράς που μιλούσαν μόνο την ΚΟΙΝΉ ΕΛΛΗΝΙΚΉ, αγνοώντας τόσο την Αραμαϊκή όσο και την κλασσική Εβραϊκή.
Έχοντας ο Χριστός μητρική γλώσσα την Κοινή Ελληνική, αφού η Θεοτόκος Μαρία είχε γενέ­τειρα -όπως βεβαιώνει η Παράδοση- τη μεγαλύτερη και σπουδαιότερη ελληνική πόλη της Γαλιλαίας, τη Σέπφωρι, που βρισκόταν στο μέσο περίπου του δρόμου από τη λίμνη της Γαλιλαίας προς τη θάλασσα, του ά­ρεσε να διδάσκει τα πλήθη της Γαλιλαίας και τους κα­τοίκους των γύρω Ελληνικών πόλεων και χωρίων που γνώριζαν την Κοινή Ελληνική.
Και μόνο δηλ. οι Ευαγγελιστές, όντας Εβραίοι της Γαλιλαίας, έγραψαν τα Ευαγγέλια στην Κοινή Ελληνική και όχι στην Αραμαϊκή βεβαιώνει ότι χειρίζονταν καλύτερα την Ελληνική, που ήταν και η επικρατέστερη γλώσσα της πατρίδας τους, της Γαλι­λαίας.
Προσεκτικότερη, τέλος, μελέτη και ανάλυση των κειμένων της Καινής Διαθήκης πείθει κάθε μελετητή ότι η Ελληνική γλώσσα των δώδεκα Αποστόλων και, επομένως, και του Ιησού αφού η μητέρα Του ­σύμφωνα με την παράδοση την οποία δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε - καταγόταν από την Ελληνικότατη πόλη Σέπφωρι, ήταν η μητρική τους γλώσσα και αυ­τή γνώριζαν καλύτερα από κάθε άλλη, δηλ. την Αρα­μαϊκή και την Εβραϊκή. Εξάλλου, τόσο οι επιστολές του Παύλου, η προς Εβραίους Επιστολή, η Επιστολή Ιακώβου, είναι γραμμένες σε θαυμάσιο ελληνικό ύφος και άφταστο γλωσσικό κάλλος. Άλλες απ' αυτές απευ­θύνονται σε Εβραίους, άρα γνώριζαν πολύ καλά ελ­ληνικά και άλλες σε Έλληνες Κρήτες, Θεσσαλονικείς, Κορινθίους κ.λπ. Εάν οι Εβραίοι γνώριζαν μόνο Αρα­μαϊκά ή Εβραϊκά δεν θα έπρεπε να αλληλογραφούν στις γλώσσες αυτές; Βεβαίως, ναι. Όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε. Οι επιστολές γράφτηκαν στην Κοινή Ελλη­νική, επειδή αυτή μιλούσαν και αυτή χρησιμοποιούσαν ως μητρική γλώσσα, τόσο ο Ιησούς Χριστός όσο και οι Απόστολοι.
Όσο για εκείνους που υποστηρίζουν ότι ο Χριστός ήξερε μόνο Αραμαϊκά, στηριζόμενοι στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, ο όποιος σημειώνει: «.. .περί δε την ενάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς φωνήν μεγάλην λέ­γων: Ηλί, Ηλί, λιμά σαβαχθανί;' τούτ' έστι, Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες;», σημειώνουμε με συ­ντομία τα ακόλουθα:
α. Τόσον ο Ματθαίος όσο και ο Μάρκος που δεν ήσαν αυτόπτες μάρτυρες ούτε αυτήκοοι των τελευταίων στιγμών της επί γης δράσεως του Ιησού «παρακο­λουθούντες εκ του μακρόθεν τα γενόμενα», όπως βε­βαιώνεται, άντλησαν -όπως ισχυρίζονται οι μελετητές τις πληροφορίες τους από κάποια άλλη πηγή, πιθανώς την ίδια. Ειδικότερα μάλιστα, εάν ο Ιησούς αναφώνησε την παραπάνω φράση θα την είπε στην κλασσική εβρα­ϊκή και όχι στην αραμαϊκή, την οποία μάλιστα ο ίδιος ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μεταφράζει, αν και το Ευαγ­γέλιό του γράφτηκε αρχικά στην κλασσική εβραϊκή και όχι στην αραμαϊκή και που αργότερα μεταφράστηκε στην Κοινή Ελληνική. Ο Μάρκος εδώ αντιγράφει τον Ματθαίο, το δε Ευαγγέλιό του γράφτηκε αρχικά στην αραμαϊκή, όπως βεβαιώνουν οι ειδικοί και αργότερα και αυτό μεταφράστηκε στην Ελληνική.
β. Μόνος αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυρας της Σταυρώσεως του Χριστού ήταν ο Ιωάννης, ο οποίος τίποτα δεν αναφέρει περί των παραπάνω λόγων του Ιησού. Διασώζει όμως άλλες, πολύ σημαντικές πληρο­φορίες περί του Θείου Δράματος του Γολγοθά, μεταξύ των οποίων σημειώνει: «Ειστήκαμεν δε παρά τω σταυρώ του Ιησού η μήτηρ αυτού και η αδελφή της μητρός αυτού, Μαρία η του Κλωπά και Μαρία η Μαγδαληνή. Ιησούν ουν ιδών την μητέρα και τον μαθητήν παρεστηκόνα ον ηγάπα λέγει τη μητρί αυτού γύναι, ίδεο υιός σου. Είτε λέγει τω μαθητή ίδε η μήτηρ σου... Μετά ταύτα ειδώς ο Ιησούς ότι τα πάντα ήδη τετέλε­σται, ίνα τελειωθεί η γραφή λέγει: διψώ... ότε ουν έ­λαβε το όξος ο Ιησούς είπε: τετέλεσται, και κλίνας τη κεφαλήν παρέδωσε το πνεύμα». Εδώ σημειώνουμε ότι και επί του Σταυρού ο Ιησούς μιλούσε Ελληνικά, όπως «διψώ» και «τετέλεσται», λέξεις τις οποίες εάν τις είχε πει αραμαϊκά ο Ιωάννης θα ακολουθούσε το παράδειγμα του Ματθαίου και θα έγραφε «τσάι χάι α­νά» αντί του διψώ και «ισταλάμ» αντί του τετέλεσται, μεταφράζοντας στη συνέχεια τις λέξεις στα Ελληνικά, όπως και ο Ματθαίος. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε. Ού­τε, τέλος, θα μιλούσε ο Ιησούς στον ληστή στην ελλη­νική γλώσσα αλλά, όπως βεβαιώνει ο αυτόπτης και αυ­τήκοος Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο Ιησούς και επί του Σταυρού μιλούσε ελληνικά.
Το ότι βέβαια οι Ιουδαίοι, όπως από τα παραπάνω αποδείχτηκε, ήσαν κάτοχοι της ελληνικής γλώσσας στα χρόνια του Χριστού είναι αποδε­δειγμένο, αφού ακόμη και στην επιγραφή του Σταυρού ο τίτλος του Σταυρωθέντος Ιησού Χριστού ήταν γραμ­μένος σε τρεις γλώσσες και πρώτα στα ελληνικά, μο­λονότι η Ιερουσαλήμ ήταν πρωτεύουσα του Ιουδαϊ­σμού και βρισκόταν κάτω από τη Ρωμαϊκή διοίκηση. Ακόμη σημειώνεται ότι και τα ονόματα των επτά Δια­κόνων που εξελέγησαν για την εξυπηρέτηση των Ελ­ληνιστών Χριστιανών, όλοι φέρουν Ελληνικά ονόματα. Εξάλλου, σύμφωνα με απόφαση του Ραββίνου Συμεών, υιού του Γαμαλιήλ, επιτρεπόταν στους Ιουδαίους να γράφουν τα κείμενά τους μόνο στην ελληνική από τις ξένες γλώσσες, ενώ πολλοί όροι που βρίσκονται στο Ταλμούδ όπως Συνέδρι Σανεδρίν, Συναγωγή κ.ά. είναι ελληνικοί.
Όταν οι Ασσύριοι αποφάσισαν να καθαρίσουν τον τόπο τους από ξένες φυλές απέλασαν ομαδικά τους νομάδες διαφόρων φυλών και όλους τους Εβραίους, αφήνοντας μόνο τους Φιλισταίους και τους Γαλιλαί­ους. Επομένως, οι Γαλιλαίοι δεν είναι Εβραίοι όπως και οι Φιλισταίοι. Και ο Ιησούς Χριστός ήταν Γαλιλαίους, συνεπώς δεν ήταν Εβραίος.
Ο Ιωσήφ και η Μαρία ήσαν εσωτερικοί με­τανάστες στη Γαλιλαία. Η προέλευσή τους όμως ή­ταν από την Ιουδαία. Βρέθηκαν στη Γαλιλαία, διότι εκεί υπήρχε μεγαλύτερη δυνατότητα ευρέσεως ερ­γασίας. Στην Ιερουσαλήμ υπήρχε πίεση υπερπληθυ­σμιακή, αλλά και καταπίεση λόγω των παρεμβάσε­ων του Ηρώδου και της εκπτώσεως του Ιερατείου.

Η καταγωγή του από την εξελληνισμένη Γαλιλαία
«Η απόφαση καταδίκασης του Ιησού Χριστού»


Στο ευαγγέλιο του Νικοδήμου η Παναγία θρηνούσε τον Χριστό λέγοντας: «Τι σας έκανε, άνομοι Ιουδαίοι», ενώ ο Αριμαθίας ζητούσε «Τον ΞΕΝΟ, από ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ, δώστε μου να κηδέψω».

Αν ο Λουκάς σκόπευε να αρχίσει από τον Ιωσήφ την γενεαλογική κλίμακα του Ιησού, τότε θα έπρεπε το όνομα «Ιωσήφ» να ακολουθεί το άρθρο «του».

Η φράση «ως ενομίζετο Ιωσήφ» απομονώνει το πρόσωπο του Ιωσήφ από την γενεαλογική σχέση του με τον Ιησού ενώ προβάλει τον γενεαλογικό δεσμό του Ιησού με τον Ηλί, τον πατέρα της Μαρίας.