ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΜΕΡΟΣ Γ΄

 του Γιώργου Κλειδαρά

Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΡΥΨΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

Η Πεντηκοστή είναι η Εορτή της Γέννησης της Εκκλησίας στη γη, που θεωρείται η θηλυκή όψη του Παρακλήτου. Αυτό όμως αποσιωπήθηκε από το Ιερατείο, και στα Ευαγγέλια που καθιέρωσε ως κανονικά, η Παναγία μιλάει μόνο δύο φορές, αντίθετα με κάποια ευαγγέλια, που απαγορεύθηκαν ή κρίθηκαν γνωστικά ή μη κανονικά.

Η ανισότητα των δύο φύλων διαιωνίστηκε από το Πατριαρχικό Ιερατείο, που άφησε τους πιστούς να νομίζουν ότι το Άγιο Πνεύμα το έλαβαν μόνον άνδρες, παρ’ ότι το κεντρικό πρόσωπο της Πεντηκοστής ήταν η Θεοτόκος.

Η αιτία για το ότι η Μαρία δεν κατέδειξε φανερά τη θεότητά της κατά την Πρώτη Παρουσία του Λόγου, ήταν βέβαια το πατριαρχικό καθεστώς –με τον αποκλεισμό των γυναικών από τα δημόσια πράγματα και τη γενικότερη υποτίμησή τους. Το κατεστημένο αυτό φανέρωνε το σκληρότερο πρόσωπό του στο Ισραήλ: στο έθνος στο οποίο είχε επικρατήσει ο απόλυτος αποκλεισμός της γυναίκας από το Θείο και την Ιεροσύνη.

Στο σημείο αυτό αποκαλύπτεται η σχέση της Χριστιανικής με την Εβραϊκή θρησκεία, αφού τόσο η μία, όσο και η άλλη, θεωρούν τη γυναίκα «τελετουργικά ακάθαρτη» επτά ημέρες κάθε μήνα και σαράντα ημέρες μετά από κάθε τεκνογονία της. Βέβαια κανένας ποτέ δεν μας έχει εξηγήσει τι σημαίνει με επιστημονικούς όρους ότι η γυναίκα είναι «ακάθαρτη», πώς είναι δυνατόν να θεωρείται ακαθαρσία κάτι που είναι συνυφασμένο με την ίδια της τη φύση, όπως η ούρηση, πώς και γιατί υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε ευγενείς εκκρίσεις (δάκρυα) και σε ακάθαρτες (έμμηνα) και σε ποιο βαθμό, εν πάση περιπτώσει, ευθύνεται η ίδια γι’ αυτό που της συμβαίνει.

Υπάρχει ένα εκτενές απόσπασμα από το Λευιτικό (ΙΕ΄ 19-30) που είναι χάρμα οφθαλμών και αγλάισμα επιστήμης, η μελέτη του οποίου θα μας βοηθήσει να εντοπίσουμε από πού προέρχονται όλες αυτές οι αντιλήψεις περί της «ακαθαρσίας» των γυναικών στην «Χριστιανική μας παράδοση».

 «Και η γυναίκα από την οποία ρέει αίμα και είναι η ρύση αυτή στο σώμα της, επί επτά ημέρες βρίσκεται ‘‘εν τη αφέδρω αυτής’’» (βρίσκεται δηλαδή σε απομόνωση εξαιτίας των εμμήνων της).

Εάν αναζητήσετε τη λέξη «άφεδρο» σ’ ένα αρχαίο Ελληνικό λεξικό, η αναζήτησή σας θα αποβεί άκαρπη, διότι η λέξη αυτή δεν είναι Ελληνική. Είναι λέξη που επινοήθηκε από τους Εβδομήκοντα ραβίνους, που μετέφρασαν την εβραϊκή Βίβλο στα Ελληνικά.

Στην Ελληνική κοσμοαντίληψη κανείς δεν απομακρύνεται από μία γυναίκα όταν αυτή έχει την εμμηνορρυσία της, αφού αυτό δεν είναι γνώρισμα ενός λαού πολιτισμένου και με επιστημονικό πνεύμα. Ο Ιπποκράτης στο εκτεταμένο έργο του, δεν αναφέρει πουθενά τη λέξη αυτήν γιατί δεν υπάρχει ούτε ως έννοια.

Αντίθετα ο αναγνώστης θα βρει πολλές χρήσιμες πληροφορίες για το θέμα αυτό στον Β΄ τόμο του έργου του Sir James George Frazer, Χρυσός Κλώνος και ιδιαίτερα στο κεφάλαιο: «Γυναίκες υπό απαγόρευση κατά την έμμηνο ροή και τον τοκετό». Εκεί θα βρει στοιχεία για τις συνήθειες των Μαύρων της Αυστραλίας, της Ουγκάντας, της Ταϊτής, των Ινδιάνων Μπρίμπρι και μερικών φυλών Μπαντού της Νότιας Αφρικής. Στις φυλές αυτές πράγματι τα ζητήματα αυτά αντιμετωπίζονται σαν ταμπού, αλλά τουλάχιστον αυτές φέρουν το ελαφρυντικό της βαρβαρότητας, ενώ ο Ιουδαιοχριστιανισμός άλλο δεν κάνει από το να ισχυρίζεται πως αγγίζει τα δυσθεώρητα ύψη της προοδευτικότητας.

Κι όσες νομίζουν ότι όλα αυτά είναι Εβραϊκές δεισιδαιμονίες, που δεν γίνονται αποδεκτές από τους Χριστιανούς, πλανώνται πλάνην οικτράν. Ο Άγιος Διονύσιος, αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας, στην Κανονική του Επιστολή προς τον Επίσκοπο Βασιλείδη, Κανών Β΄ (Πηδάλιο, σ. 543-550), απαντώντας στο ερώτημα αν οι γυναίκες που βρίσκονται στην «άφεδρό» τους (χρησιμοποιείται η ίδια λέξη) μπορούν να εισέρχονται στο ναό, απάντησε πως εκείνες που έχουν την πρέπουσα ευλάβεια στα θεία θα εμποδιστούν και δεν θα τολμήσουν να πλησιάσουν ούτε την αγία τράπεζα, ούτε να μεταλάβουν το σώμα και το αίμα του Χριστού, διότι θα θυμηθούν την αιμορροούσα γυναίκα της Καινής Διαθήκης και θα προσεύχονται είτε από το σπίτι τους, είτε από τον πρόναο της Εκκλησίας. (Πάλι καλά που δεν είπε να τις στέλνουν εξορία στη Λέρο).

 «…Λες και μια γυναίκα που έχει την περίοδό της ή γεννάει, είναι πιο ακάθαρτη από έναν αρσενικό ιερέα με Aids», παρατηρεί ο Ουμπέρτο Έκο σε μία από τις επιστολές του πάνω σε θρησκευτικά ζητήματα, που δημοσίευσε το Ιταλικό περιοδικό Λίμπεραλ και που εκδόθηκαν (και στην Ελλάδα) σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Τι πιστεύει Αυτός που δεν Πιστεύει;», από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.

Ας συνεχίσουμε όμως την ανάγνωση της Ιερής Βίβλου. Είχαμε μείνει στο Λευιτικό ΙΕ΄ 20: «Κάθε ένας που αγγίζει την γυναίκα αυτήν είναι ακάθαρτος έως το βράδυ και κάθε τι πάνω στο οποίο κοιμάται όταν βρίσκεται στην άφεδρό της είναι ακάθαρτο και κάθε τι πάνω στο οποίο τυχόν καθίσει, είναι ακάθαρτο και κάθε ένας που θα αγγίζει το κρεβάτι της πρέπει να πλύνει τα ρούχα του και να λούσει το σώμα του με νερό και (παρ’ όλα αυτά) θα είναι ακάθαρτος μέχρι το βράδυ. Και κάθε ένας που θα αγγίξει κάθε σκεύος πάνω στο οποίο τυχόν θα καθίσει, πρέπει να πλύνει τα ρούχα του και να λουστεί με νερό και ακάθαρτος θα είναι μέχρι το βράδυ…. κι αν κάποιος κοιμηθεί μαζί της στο ίδιο κρεβάτι θα είναι ακάθαρτος για επτά ημέρες και κάθε κρεβάτι στο οποίο θα κοιμηθεί θα είναι ακάθαρτο…».

Το κείμενο συνεχίζει με πραγματικά απίστευτες λεπτομέρειες, τις οποίες δεν θα μεταφέρω εδώ, διότι ο σκοπός είναι η αφύπνιση του αναγνώστη και όχι η εξόντωσή του.

Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πως ο Θεός των Μονοθεϊστών, ο Ιεχωβάς, δεν δημιουργεί τους δύο ανθρώπους ταυτόχρονα. Δεν τους δημιουργεί ισότιμα μέλη, από κοινού κληρονόμους του φρεσκοφτιαγμένου κόσμου του.

Η γυναίκα δεν δημιουργείται από τον Θεό «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν» του, γιατί αν ήταν έτσι θα το έγραφε. Οι συγγραφείς της Βίβλου δεν φείδονται επαναλήψεων. Η γυναίκα δημιουργείται μετά από δεύτερη σκέψη του Θεού και ενώ εκείνος έχει ήδη δηλώσει ικανοποιημένος από την δημιουργία του: «Και είδεν ο Θεός τα πάντα όσα εποίησε και ιδού καλά λίαν» (Γένεσις Α΄ 31).

Η γυναίκα είναι το τελευταίο δημιούργημα του Θεού, αφού εκείνος έχει ήδη δημιουργήσει «πάντα τα θηρία του αγρού και πάντα τα πετεινά του ουρανού» με στόχο του να δώσει έναν «βοηθό» στον Αδάμ και μόνον επειδή δεν έχει βρεθεί ανάμεσα στα ζώα ο πολυπόθητος «βοηθός»: «τω δε Αδάμ ουχ ευρέθη βοηθός όμοιος αυτώ» (Γένεσις Β΄ 20).

Η γυναίκα λοιπόν είναι η έσχατη λύση για την περίπτωση του Αδάμ. Και πάλι όμως δεν έπλασε την Εύα με τον ίδιο τρόπο που έπλασε τον Αδάμ, δηλαδή «χουν από της γης και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής» (Γένεσις Β΄ 7), αλλά «επέβαλεν ο Θεός έκστασιν επί τον Αδάμ και ύπνωσε και έλαβε μίαν των πλευρών αυτού και ανεπλήρωσε σάρκα αντ’ αυτής. Και ωκοδόμησεν ο Θεός την πλευράν ην έλαβε από τον Αδάμ εις γυναίκα…» (21-22).

Η Εύα λοιπόν είναι η μοναδική γυναίκα που γεννιέται με τον αλλόκοτο και εξωπραγματικό αυτό τρόπο από ένα αρσενικό χωρίς την συμβολή της γυναίκας. Πολλοί ζωγράφοι της Αναγέννησης αμφισβητώντας τα εκκλησιαστικά αυτά δόγματα, παρουσίαζαν τον Αδάμ και την Εύα με εμφανή τον ομφαλό τους.

Φτάνει ένα πλευρό για να φτιαχτεί από αυτό ολόκληρη γυναίκα; Αλλά γιατί τόσος κόπος; Ήταν ανάγκη να αναισθητοποιήσει τον Αδάμ και να αφαιρέσει ένα από τα πλευρά του; Γιατί δεν πήρε ξανά χώμα για να φτιάξει από την αρχή τον καινούριο άνθρωπο;

Το κείμενο αυτό μας κάνει να υποθέσουμε πως ο Θεός έπλασε τον Αδάμ σαν ένα είδος «εσωτερικού υπηρέτη» («εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσειν» Γένεσις Β΄ 15) αυτού του παράξενου κήπου, αφού όλη η γη είναι ακατοίκητη και ως εκ τούτου αληθινός Παράδεισος! Και δηλαδή να εργάζεται πώς; Να σκάβει και να περιποιείται τα παρτέρια, αφού δεν γνωρίζει την καλλιέργεια της γης! Και να «φυλάσσει» τον κήπο από ποιον; Αυτά όμως αποσυμβολίζονται σε άλλο κεφάλαιο.

Χωρίς περιστροφές, η αντίληψη που διαπνέει ολόκληρη τη Βίβλο συμπυκνώνεται σε μια και μόνη φράση, που περιέχεται στο βιβλίο Σοφία Σειράχ, ΚΕ΄ 24: «από γυναικός αρχή αμαρτίας και δι’ αυτήν αποθνήσκομεν πάντες». Δηλαδή: «Από τη γυναίκα έγινε η αρχή της αμαρτίας και εξ αιτίας της πεθαίνουμε όλοι». Ουδέν σχόλιον!

Η Προτεσταντική Εκκλησία διαθέτει γυναίκες ιερείς. Η Καθολική επιτρέπει στις γυναίκες να ασκούν διάφορα διακονήματα αλλά όχι τη Θεία Λειτουργία. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν επιτρέπει στις γυναίκες να διαβούν το κατώφλι του Ιερού, ούτε ως βρέφη κατά την υπαπαντή τους.

Όμως, ο κορυφαίος θεολόγος Βλαντιμίρ Λόσκυ γράφει: «το Άγιον Πνεύμα κατήλθεν ακόμη μίαν φοράν εις την Θεοτόκον την ημέραν της Πεντηκοστής», (Η Μυστική Θεολογία, σ. 228). Μπορεί μάλιστα να βρει κάποιες αγιογραφίες της Πεντηκοστής –οι πιο παλιές του 6^ου αιώνα–, όπου στο κέντρο των Αποστόλων στέκει η Μητέρα με το Άγιο Πνεύμα πάνω από το κεφάλι της. Η Θεοτόκος πλαισιωνόταν από γυναίκες –ανάμεσα στις οποίες βρίσκονταν και οι μαθήτριες που ακολουθούσαν τον Ιησού-, όπως διαβάζουμε στις Πράξεις ( 1:14), «Όλοι αυτοί, με μια ψυχή ήταν αφοσιωμένοι στην προσευχή και τη δέηση προς τον Θεό. Μαζί τους ήταν και γυναίκες, καθώς και η Μαρία, μητέρα του Ιησού, και τα αδέρφια του», έως και την πεντηκοστή ημέρα, που έγινε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Κι ενώ διαβάζουμε στο 2:4 των Πράξεων ότι «όλοι τότε πλημμύρισαν από Πνεύμα Άγιο», παρ’ όλα αυτά, καθιερώθηκε, ότι οι γυναίκες δεν μπορούσαν να διδάσκουν και ότι έπρεπε να αποκλειστούν από την ιεροσύνη, πλην του βαθμού του διακόνου, από τον οποίο ωστόσο βρίσκονται επίσης εξοβελισμένες ως σήμερα στην Εκκλησία της «Ορθόδοξης» Ελλάδος.

Σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογία, όπως λένε οι Πατέρες, η Θεοτόκος είναι αποκαθαρμένη απ’ το προπατορικό αμάρτημα διά του Αγίου Πνεύματος, απόλυτα αγνή και εξυψωμένη πάνω από όλη την ανθρωπότητα. Δεν είναι παρά ένας άνθρωπος, που βρίσκεται ανάμεσα στην Τριαδική Θεότητα και σε όλους εμάς, υπεράνω αγγέλων και αγίων. Το αποτέλεσμα ήταν, ότι δίχως την αναγνώριση της θεότητας της Μητρός, δεν υπήρχε η δυνατότητα για τους αγίους και τις αγίες, στις εμπειρίες ένωσής τους με το θείο, να βιώσουν τον Ουδέτερο Λόγο, δηλαδή τον Λόγο ως Υιό Μητέρα. Τον βίωναν μόνον ως Υιό. Αυτό είναι μια μεγάλη απόδειξη, ότι και στο επίπεδο της αγιοσύνης υπάρχουν νοητικοί περιορισμοί, που είναι ταυτόχρονα και πνευματικοί. Επίσης, διακρίνουμε την τεράστια ευθύνη της διαχείρισης των ιδεών από την βούληση και τα κίνητρα των ανθρώπινων επιλογών.

Κατά την παράδοση, λοιπόν, οι Απόστολοι και οι λοιποί που προσκλήθηκαν να παραστούν στην αποχώρηση της Παναγίας λένε: «Σε, Δέσποινα, βλέποντες ημείς ζώσαν και διαμένουσαν εν τω κόσμω, παρηγορούμεθα, ως αν εβλέπομεν τον Υιόν σου και Δεσπότην ημών και διδάσκαλον». Ο Παύλος, της λέει επίσης: «Κυρία Θεοτόκε, εγώ τον ηγαπημένον σου Υιόν, τον Χριστόν, δεν τον είδον σωματικώς εις την γην αλλά, βλέπων σε, ήτο ως να έβλεπον και τον Υιόν σου». Διαπιστώνουμε, πως η Θεοτόκος γινόταν αποδεκτή ως Διδασκάλισσα, αφού οι Απόστολοι τη ρωτούν τι θα γίνει μετά την αποχώρησή της: «Τις θα μας διδάσκει και θα μας καθοδηγεί;».

Οι πιστοί όμως, την αγαπούν και αρχίζουν από τα τέλη του 1^ου αιώνα να εικονογραφούν τη Μαρία στις κατακόμβες της Ρώμης. Υπάρχει επίσης από τις γυναίκες που έζησαν κοντά της μια προφορική μεταβίβαση πληροφοριών για τη ζωή της, όπως π.χ. για την επισκίασή της από το Άγιο Πνεύμα κατά την Πεντηκοστή, για το ότι δίδασκε ακόμα και τους Αποστόλους και, τελικά, για την ανάσταση και ανάληψή της, μάρτυρες της οποίας ήταν κάποιες απ’ αυτές τις γυναίκες.

Την εικονογραφούν επίσης ανάμεσα στον Πέτρο και τον Παύλο, που θεωρούνται οι ιδρυτές της Εκκλησίας, ανυψώνοντάς την έτσι σε Μητέρα της Εκκλησίας, γιορτάζουν την κοίμησή της ήδη από τον 2^ο αιώνα, ενώ αρχίζουν και να προσεύχονται σ’ αυτήν, με την πρώτη τέτοια καταγεγραμμένη προσευχή να είναι το 250 μ. Χ.

Ο Πατέρας είναι η πηγή της θέλησης. Ο Υιός της Υπακοής και το Άγιο Πνεύμα της εκπλήρωσης. Ο Πατέρας είναι Αγέννητος, ο Υιός γεννάται και το Άγιο Πνεύμα, εκπορεύεται εκ του Πατρός. Η ενανθρώπιση του Θεού, συνεπάγεται Θέωση του ανθρώπου. Ο Πατέρας προεγνώριζε την πτώση του ανθρώπου, κι επειδή η Θεία Θέληση δημιούργησε τον άνθρωπο, δεν δύναται να τον σώσει, χωρίς την συνδρομή της δικής του ανθρώπινης θέλησης.

Στο πρόσωπο της Θείας Μητέρας, η ανθρωπότητα δίνει την συγκατάθεση να σαρκωθεί ο Υιός. Γι’ αυτό, η αναγνώριση της Θείας Μητέρας είναι κλειδί. Όποιος δεν Την αναγνωρίζει, είναι σαν να μην δίνει την συγκατάθεση, να μην συντονίζεται, ώστε να γεννηθεί ο Υιός μέσα του. Ποια ανθρωπότητα όμως, θα έδινε συγκατάθεση; Η εκπεσούσα; Σαφώς όχι, αφού ήταν ασυντόνιστη με το Θέλημα του Θεού. Άρα υπήρχε και μη εκπεσούσα ανθρωπότητα, μη εκπεσούσα Ουσία, που ήταν συνταυτιζόμενη με τον Θεό και το Θέλημά Του, που εκδήλωνε υπακοή. Το ερώτημα, εάν ο Αδάμ αμάρτησε εν Θεώ ή εάν «ο Θεός» αμάρτησε εν τω Αδάμ, είναι ένα ερώτημα που μπορεί να αποκαλύψει πολλά. Στα πρωτότυπα Σουμεριακά αρχεία, από όπου αντιγράφτηκε η Γένεση της εβραϊκής βίβλου, δεν είναι «ο Θεός» που πρωταγωνιστεί, αλλά ένας επισκέπτης από άλλο κόσμο.

Έχουμε γαλουχηθεί με την ιδέα ότι το Θείον είναι γένους αρσενικού (Θεός, Πατέρας, Υιός, Κύριος, Χριστός), όμως η πηγή της Δημιουργίας είναι θηλυκή. Οι γυναίκες έχουν την ικανότητα να φέρνουν στον κόσμο τη ζωή, μέσα από το ίδιο τους το σώμα. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που η Φύση, από πανάρχαιες εποχές, γίνεται αντιληπτή ως Μεγάλη Μητέρα Θεά, εκείνη που όλα τα γεννά και τα διατηρεί, δίνοντας την ύπαρξη και την αναγέννηση. Γιατί και πώς εξορίστηκε από την θέση της στο Ιερό;

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΜΕΡΟΣ Β΄

 του Γιώργου Κλειδαρά 

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΔΩΡΕΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Οι προφητείες μαρτυρούν εκ Πνεύματος, τα του Θεού. Ο Ιησούς συλλαμβάνεται εκ Πνεύματος, βαπτίζεται εκ Πνεύματος και βαπτίζει εν Πνεύματι Αγίω και Πυρί. Το Πνεύμα από μέσα εισχωρεί, αόρατο, δηλαδή επιφέρει Εσωτερική μεταμόρφωση. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και ο Χριστός είναι εντός μας.

Μάρκος, κεφ. Α΄, 10: «και ευθέως αναβαίνων από του ύδατος είδε σχιζομένους τους ουρανούς και το Πνεύμα ως περιστεράν καταβαίνον επ’ αυτόν».

Λουκάς, κεφ. Γ΄, 22: «και καταβήναι το Πνεύμα το Άγιον σωματικώ είδει ωσεί περιστεράν επ’ αυτόν, και φωνή εξ’ ουρανού γενέσθαι λέγουσαν…».

Ματθαίος, κεφ. Γ΄, 16: «και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος και ιδού ανεώχθησαν αυτώ οι ουρανοί, και είδε το Πνεύμα του Θεού καταβαίνον ωσεί περιστεράν και ερχόμενον επ’ αυτόν….».

Η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, εν τω κόσμω προ και εκτός της εκκλησίας, δεν είναι ίδια, όπως παρουσιάζεται μετά την Πεντηκοστή. Αυτό που συνέβη κατά την Πεντηκοστή και είναι μοναδικό, είναι ότι το Άγιο Πνεύμα εξεχύθη επί πάσαν σάρκα, ενώ μέχρι πριν δεν ήταν επί πάσαν σάρκα, αλλά μόνο για τους Θείους Εντεταλμένους (2, 17, Πράξεις των Αποστόλων). Όλοι οι άνθρωποι που ζουν μέσα στη χάρη του Θεού, στην αληθινή άπειρη Εκκλησία Του, ζουν τα επτά μεγάλα δώρα του Αγίου Πνεύματος, που ενεργοποιήθηκαν κατά την Πεντηκοστή στην επιφοίτηση των Αποστόλων της Πρώτης Παρουσίας.

Το Άγιο Πνεύμα συνεχίζει το απολυτρωτικό έργο του Χριστού μας μετά την εις Ουρανούς Ανάληψή Του. Αυτός διαχέει τις άκτιστες δωρεές του Θεού στους ανθρώπους και ολόκληρη τη δημιουργία. Αυτός είναι ο πραγματικός τελετουργός των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας μας, μέσω των οποίων οι πιστοί αγιαζόμαστε και σωζόμαστε. Αυτός καθιστά τους λειτουργούς της Εκκλησίας μας κεχαριτωμένα όργανά Του, για την επιτέλεση του σωστικού έργου του λαού του Θεού. Αυτός εμπνέει πνεύματα προφητείας και σοφίας. Αυτός διαφυλάσσει την Εκκλησία από τις επιβουλές των οργάνων της πλάνης και του ψεύδους (Ιωάν.16:13). Αυτός μοιράζει χαρίσματα στους πιστούς (Α΄ Κορ. 12:4) και πραγματοποιεί την υιοθεσία μας στο Θεό (Γαλ.4:6). Αυτός συγκροτεί όλον τον θεσμό της Εκκλησίας (Λουκ. 24:49).

Το Άγιο Πνεύμα είναι Υποστατοποίηση της Αγιότητας, Δοτήρας και Βασιλεία. Η εγκόσμια αποστολή του Αγίου Πνεύματος ως ανεξάρτητης Πηγής δωρεών και χαρισμάτων, εξαγνισμού και αγιότητας, κάνει τους Πατέρες να διακρίνουν μέσα στο χάρισμα τη χάρη και το Δοτήρα της χάριτος, το Πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος, και για το λόγο αυτό, για την Ανατολή, το Άγιο Πνεύμα δεν υποβιβάζεται σε σύνδεσμο μεταξύ του Πατρός και του Υιού.

Δεν χρειαζόμαστε να εκζητάμε την πλήρωση του Αγίου Πνεύματος, διότι ο Πατέρας δίνει το Πνεύμα σε εκείνους που παραδίδονται στον Υιό. Με άλλα λόγια, η διαθήκη μας με την Θεότητα, φέρνει το Πνεύμα μέσα στις ζωές μας. Σαν Χριστιανοί δεν χρειαζόμαστε να εκζητάμε το Άγιο Πνεύμα, διότι Αυτός έχει ήδη δοθεί σε μας.

Ωστόσο, υπάρχει μια άλλη διάσταση σ’ αυτό το θέμα. Καθώς ωριμάζουμε στη σχέση μας με τον Χριστό, ανακαλύπτουμε περιοχές της ζωής μας στις οποίες δεν έχουμε δώσει σ’ Αυτόν πλήρη και ελεύθερη πρόσβαση. Χρειαζόμαστε να βρούμε εκείνες τις περιοχές και να επιτρέψουμε σ’ Αυτόν αυτού του είδους την πρόσβαση. Με αυτή την έννοια, χρειαζόμαστε να εκζητάμε περισσότερη πλήρωση του Αγίου Πνεύματος. Στην πραγματικότητα όμως, η αληθινή μας επιδίωξη είναι μια περισσότερο πλήρης αυτοπαράδοση στην Κυριότητά Του. Μια περισσότερο άφθονη πλήρωση θα προκύψει φυσικά από εκείνη την αυτοδιάθεση, διότι αποκτάς το βίωμα και την επίγνωση της κυριότητάς σου.

Η Χριστιανική παράδοση λέει: «Εάν είσαι ένας που ικετεύεις τον Θεό να σε πληρώσει ή να σε πληρώσει περισσότερο με το Πνεύμα Του, σε προκαλώ αντί αυτού, να πάρεις την προσέγγιση της παράδοσης. Ζήτα τον Θεό να σου δείξει τις περιοχές της ζωής σου που δεν έχεις ακόμη παραδώσει χωρίς όρους σε Αυτόν. Τότε, όταν Αυτός απαντήσει αυτές τις προσευχές, παράδωσε αυτές τις περιοχές σε Αυτόν… χωρίς όρους. Μόνο κάτω από αυτές τις συνθήκες θα γνωρίσεις την μεγαλύτερη πλήρωση του Πνεύματός Του. Βλέπεις, το Πνεύμα του Θεού, δεν εξαναγκάζει τον δρόμο Του στην ζωή σου. Εσύ πρέπει να ανοίξεις όλες τις πόρτες και να προσκαλέσεις Αυτόν μέσα. Απλά, ποτέ μην ξεχνάς ότι Αυτός δεν μπαίνει στη ζωή κάποιου ως φιλοξενούμενος, Αυτός μπαίνει μόνο σαν Κύριος»!.

Τα εννιά δώρα του Αγίου Πνεύματος είναι η Σοφία, η Αντίληψη, η Πίστη, η Κυριαρχία των Δυνάμεων, η Προφητεία, η Θεραπεία, η Διάκριση των Πνευμάτων, η Γλωσσολαλιά και η Ερμηνεία των γλωσσών. Τα τρία λειτουργήματα είναι οι Απόστολοι, οι Προφήτες και οι Δάσκαλοι. (Από Α′ Κορινθ., κεφ. 12, βλέπουμε τις ιδιότητες των ενεργημάτων και δυνάμεων, καθώς και στους Ρωμαίους κεφ. 8.).

Υπάρχει μια σειρά στις εννέα ικανότητες-χαρίσματα.

Πρώτον: Ικανότητα μετάδοσης Πίστης προς τον Δάσκαλο και το Έργο. Έχει αποτελέσματα, ανάλογα με την λειτουργία της καρδιάς και του πνεύματος του μαθητή. Ο δάσκαλος γεννιέται μέσα του αν δεχθεί την πίστη, αλλά αν δεν βαδίσει τον Δρόμο, η πίστη γίνεται αντιπαράθεση προς τον Δάσκαλο και έχθρα.

Δεύτερον: Ικανότητα Σοφίας. Λειτουργείται στο κεφάλι, στην επίφυση, στον δεξί εγκέφαλο και στους έλικες, όπου αποδεσμευόμαστε από τον ανώτερο εαυτό μας με Σοφία και λειτουργείται προβολή Αλήθειας και πραγματικότητας προς την συνείδηση του μαθητή. Η προϋπόθεση είναι η πίστη, για να το λάβει. Δηλαδή, η ενεργοποίηση των εγκεφαλικών κέντρων μέσω της καρδιάς.

Τρίτον: Η ικανότητα Αντίληψης. Αναλύει την Σοφία και τις εικόνες Αλήθειας και τις εντυπώσεις του, ως βαθύτερη κατανόηση. Εδρεύει στην υπόφυση και δίνει χρησιμότητα για την αναγκαιότητα των οδηγιών, που παίρνει ο μαθητής. Ο μαθητής πιέζεται για την Αλήθεια, χωρίς ακόμα να το καταλαβαίνει πλήρως, αλλά μέσω της Σοφίας βαθύτερα. Δηλαδή, γίνεται μεταφορά νοητικής ανάλυσης εικόνων σαν επίγνωση και γνώση, στη συνείδηση του μαθητή.

Τέταρτον: Ικανότητα Κυβέρνησης, έλεγχος και κυριαρχία Δυνάμεων. Ο Δάσκαλος εδώ γίνεται Ιερέας και φέρνει νέα αύξηση δυνάμεων, τις οποίες πλέον ελέγχει. Συντίθενται οι τέσσερις προηγούμενες ικανότητες σε νέο επίπεδο και υπηρετούν τους μαθητές, ενεργοποιώντας την θέλησή τους.

Πέμπτον:  Θεραπεία. Η θεραπεία, είναι αποκατάσταση του κατεστραμμένου ανθρώπου, μέσω καθαγιασμού. Σύνδεση των προηγούμενων δυνάμεων στην παρεγκεφαλίδα με τον προμήκη μυελό, σαν κέντρο. Ο Δάσκαλος γίνεται Θεραπευτής, Ιερέας, βασιλιάς του Έθνους του Θεού και τίθεται πραγματικά στην υπηρεσία της Αδελφότητας. Ο Δάσκαλος γίνεται εδώ μεσάζων για την πυροδότηση των μαθητών. Το Άγιο Πνεύμα, χωρίς να φαίνεται όταν ο μαθητής δεν το περιμένει, ανοίγει το ρεύμα. Ο Δάσκαλος τότε, είναι φαινομενικά, εξωτερικά απών, απουσιάζει ή έχει αποσυρθεί. Ο Δάσκαλος έχοντας θέσει τον εαυτό του σαν μεσάζοντα βοηθάει, χωρίς να φαίνεται την πρόοδο των μαθητών και την σωτηρία τους, ώστε με την αντίδραση της πλάνης να μην χτυπηθεί ο μαθητής, αλλά εκείνος. Τότε ενωνόμαστε με την Ενότητα του Έργου. Από αυτή τη σύνδεση και μετά, το Έργο του Αγίου Πνεύματος καλύπτει τα πάντα. «Τα ελλείποντα πληρεί και τα ασθενούντα θεραπεύει». Ο Δάσκαλος εδώ έχει γίνει ο απρόσωπος αναφλέκτης της Σωτηρίας, σαν υπηρέτης του Έργου.

Έκτον: Ικανότητα διάκρισης πνευμάτων. Ο Δάσκαλος ξέρει ποιος είναι έτοιμος για κάθε στάδιο, χωρίς να έχει εμπάθειες. Όποιος επηρεάζεται από εμπάθειες δεν λειτουργεί όπως παραπάνω, αλλά πέφτει στο λάθος να υψώνει τον εαυτό του προσωπικά και όχι σαν απρόσωπος αναφλέκτης. Κι έτσι πέφτει. Ακόμα και στον καλύτερό του φίλο, που αγαπά περισσότερο, ο Δάσκαλος δεν δίνει βοήθεια, αν αυτός δεν είναι έτοιμος.

Έβδομο: Ικανότητα γλωσσών. Ένα νέο πεδίο πνευματικού πυρός στο κεφάλι, ενεργοποιεί ως νέο αστρικό στερέωμα, τους ουρανούς. Τα 12 εγκεφαλονωτιαία κέντρα, συμβολίζονται με άστρα στην εσωτερική χριστιανική παράδοση, όπως βλέπουμε στην Αποκάλυψη του Ιωάννη και τα Απόκρυφα Ευαγγέλια. Η εσωτερική επικοινωνία και η ενότητα αυξάνει και επομένως γκρεμίζεται η κατεστημένη ανειλικρινής επικοινωνία του εωσφορικού εαυτού της πλάνης. Νέα Γη και Ουρανός δημιουργείται δηλαδή, ένας νέος κατώτερος κι ένας νέος ανώτερος εαυτός, ενεργοποιείται από τον Θείο Εαυτό σε μια αυτούσια Τριάδα.

Όγδοον:  Προφητεία. Α′ Κορινθ., κεφ. 15: Ο αληθινός προφήτης διακρίνεται επειδή κατέχει τις προηγούμενες ικανότητες. Δηλαδή δεν προφητεύει, αλλά μαρτυρεί και ενεργοποιεί την μαρτυρία του σαν πραγμάτωση και ερμηνεύει διδάσκοντας. Δεν χτίζει πια στη γη, διότι κατάλαβε ότι το φθαρτό δεν μπορεί να κληρονομήσει την Βασιλεία. Έτσι γίνεται νέος Λόγος Ζωής και παραλαμβάνει τον άρραφο χιτώνα, χωρίς δεσμούς με τον παλαιό της πλάνης.

Τα επτά κέντρα πάνω στη γη, οι επτά εκκλησίες ή πνευματικές σχολές, βρίσκονται συντονισμένες μέσα στην υπόσταση του μαθητή. Το Έργο πλέον είναι κάτι πολύ ευρύτερο, από αυτό που πίστευε πως ήταν πριν και η παρουσία του ενεργοποιεί την Δευτέρα παρουσία του Χριστού μέσα στον άνθρωπο. Η προφητεία του Αγίου Πνεύματος μαρτυρεί την πραγματικότητα, όχι κάτι που μπορεί να μην συμβεί, δηλαδή δεν ενέχει διττότητα, δεν είναι προφητεία, αλλά είναι Αποκάλυψη. Άρα, η δύναμη  της προφητείας, είναι αποκάλυψη Αληθείας, όπως καθιέρωσε ο Χριστός. Εκείνος, αποκάλυψε στους μαθητές του πριν 2.000 χρόνια, ότι μετά τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Βαπτιστή παύει η προηγούμενη προφητική περίοδος.

Είναι Δάσκαλος και Απόστολος Λόγος, δηλαδή δεν προαναγγέλλει, αλλά πραγματοποιεί. Είναι ο Εκπληρωτής, είναι ο Υιός του Θεού, που αποκαλύπτει τις παρεμβάσεις Του κι έτσι μπορούμε να καταλάβουμε ότι είναι μικρός ο αριθμός των Προφητών, Δασκάλων, Αποστόλων, που μπορεί ν' αλλάζει τον κόσμο. Είναι φορείς Νίκης και βεβαιότητας αποτέλεσμα των δύο φύσεων μέσα τους, που έχουν ενωθεί. Η παρούσα Κρίση φέρνει σεισμούς μέσα τους, διότι επιδρά στο παλιό πεδίο κι όμως, αυτός ο Ένας Εαυτός Άνθρωπος Λόγος Χριστός, είναι ήδη εκεί Βασιλιάς και Ιερέας. Το κατεστημένο πεδίο της πλάνης κινδυνεύει από αυτούς τους Ιερείς-Βασιλείς, και γι’ αυτό τους διώκει μόνιμα, ακόμα και πριν αποκαλύψουν δημόσια την ταυτότητά τους.

Ένατον:  Γλωσσολαλιά. Η παρανόηση των Πνευματιστών, και των Πεντηκοστιανών για την γλωσσολαλιά, είναι χαρακτηριστική. Τα μάντραμ τύπου «Κύριε Ελέησον» των μοναχών και η προσευχή, ωφελούν μόνο όταν υπάρχει ενεργοποιημένη σύνδεση με το Άγιο Πνεύμα. Διαφορετικά ενεργοποιείται μια περιορισμένη καθαρτική λειτουργία ως τεχνική, που δεν εισάγει στη ροή του Λόγου, αλλά εγκλωβίζει στην μακαριότητα. Τα μάντραμ, είναι κυρίως Ινδική τεχνική, που εισήχθη κάποτε στον Χριστιανικό μοναχισμό, μαζί με την  ομφαλοσκοπία, που αποτελεί στάση (Ασάνα) της yoga.

Γλωσσολαλιά δεν είναι να μιλάς άλλες γλώσσες, αλλά στο ίδιο «σκέπτεσθαι». Το να μπορείς να προσαρμόζεσαι στο ίδιο «σκέπτεσθαι» και να μιλάς στην γλώσσα του καθενός. Να αποκωδικοποιείς, δηλαδή, και να ανάγεις εσωτερικά την γλώσσα. Με την Θεία Χάρη στην Πεντηκοστή αποκαθίσταται το τίμημα του χωρισμού των γλωσσών, που είχε προξενήσει η αλαζονεία του πύργου της Βαβέλ. Το Άγιο Πνεύμα επιτρέπει σε κάθε πιστό να ακούει τον Λόγο του Θεού στην γλώσσα που κατανοεί.  Η ένωση των 72.000 γλωσσών με την πρώτη Φλόγα της Πεντηκοστής, μας κάνει την Πρώτη Πανανθρώπινη Γλώσσα.

Με τα δώρα αυτά από το Άγιο Πνεύμα, γίνεται κανείς μέλος της νέας φυλής μέσω της εκκλησίας, της πνευματικής σχολής. Αυτό σημαίνει, όχι απομόνωση, αλλά συνεργασία. Η χρήση των δυνάμεων οδηγεί κάποιον να γίνει Δάσκαλος και Απόστολος.

Aπό το Νέο Βιβλίο «ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ», Γραφή δεύτερη (ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΜΕΡΟΣ Α')

 του Γιώργου Κλειδαρά

ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Η Τριαδική Οικονομία του Μυστηρίου της Σωτηρίας του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, είναι η Ανάσταση, η Ανάληψη και η Πεντηκοστή.

Η Ανάσταση είναι πλέον γεγονός αναμφισβήτητο και δικαιωματικά ο Αναστημένος Άνθρωπος λέει, «ο Χριστός ζει στη σάρκα μου είναι αλήθεια ότι εσκήνωσε εν ημίν». Ο Υιός γνωρίζει τον Πατέρα επειδή εώρακε ως Υιό τον Εαυτό του.

Ο Χριστός επανέρχεται προς τον Πατέρα για να κατέλθει το Πνεύμα. Γι' αυτό λέει στους μαθητές Του: «συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω. Εάν γαρ εγώ μη απέλθω ο Παράκλητος ουκ ελεύσηται προς ημάς. Εάν δε πορευθώ πέμψω αυτόν προς υμάς» (Κατά Ιωάννη, κεφ. ΙΣΤ΄, 7).

Η Ανάληψη του Χριστού είναι η κατ' εξοχήν επίκληση, γιατί είναι θεία. Ο Υιός παρακαλεί τον Πατέρα να στείλει το Άγιο Πνεύμα και, εις απάντηση αυτής της παρακλήσεως, ο Πατήρ στέλνει το Πνεύμα και πραγματοποιεί την Πεντηκοστή.

Η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη ταυτόχρονα πάνω στη Θεία Ευχαριστία και στην Πεντηκοστή. Ο Λόγος και το Πνεύμα, «αι δύο χείρες του Πατρός», κατά την έκφραση του Αγίου Ειρηναίου, είναι αδιαίρετοι στην ενέργειά Τους, που αποκαλύπτει τον Πατέρα, και εν τούτοις άρρητα διακρινόμενοι. Το Πνεύμα δεν είναι υποταγμένο στον Υιό, δεν είναι έργο του Λόγου, είναι ο άλλος Παράκλητος, όπως το λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός: «Είναι ο άλλος Παράκλητος, σα νάταν ένας άλλος Θεός». Στις δύο οικονομίες, του Υιού και του Πνεύματος, βλέπουμε την αμοιβαιότητα και την αλληλοσυμπλήρωση, αλλά η Πεντηκοστή δεν είναι μια απλή συνέπεια ούτε μια συνέχεια της Ενσαρκώσεως.

Η Πεντηκοστή έχει όλη την αξία της καθεαυτή, είναι η δεύτερη πράξη του Πατρός, ο Πατήρ αποστέλλει τον Υιό και τώρα αποστέλλει το Άγιο Πνεύμα. Όταν τελειώνει την αποστολή Του, ο Χριστός επανέρχεται προς τον Πατέρα, για να κατέβει προσωπικά το Άγιο Πνεύμα. Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος υπογραμμίζει τον προσωπικό χαρακτήρα της αποστολής του Αγίου Πνεύματος: «Το Πνεύμα το Άγιον,... ουχ ως μη θέλον πεμπόμενον ή διανεμόμενον, αλλ' ως δι' ενός της Τριάδος, αυτού του Υιού, τα τω Πατρί δοκούντα ως οικεία θελήματα εκπληρούν». Ταυτόχρονα μας παρηγορεί για την ορατή απουσία του Χριστού. Η λέξη Παράκλητος σημαίνει «αυτόν που καλείται κοντά μας», αυτόν που βρίσκεται «στο πλευρό μας» ως υπερασπιστής μας, συνήγορος και μάρτυρας της σωτηρίας που μας έδωσε ο Χριστός.

Η Πεντηκοστή εμφανίζεται ως το έσχατο τέλος της τριαδικής οικονομίας του μυστηρίου της σωτηρίας. Ακολουθώντας τους Πατέρες μπορούμε να πούμε επίσης ότι ο Χριστός είναι ο Μέγας Πρόδρομος του Παρακλήτου, του Πνεύματος της Αληθείας. Ο Άγιος Αθανάσιος γράφει: «Διά τούτο ο Λόγος και Υιός του Πατρός ενωθείς σαρκί, γέγονε σαρξ, άνθρωπος τέλειος, ίνα οι άνθρωποι ενωθέντες Πνεύματι, γένωνται εν Πνεύμα. Αυτός ούν εστι Θεός σαρκοφόρος, και ημείς άνθρωποι πνευματοφόροι». Για τον Άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο «αυτό ήταν ο σκοπός και το τέλος όλης της ενσάρκου οικονομίας του Χριστού, δια να λάβουν Πνεύμα Άγιον εις τας ψυχάς τους, εκείνοι όπου πιστεύουν εις αυτόν».

Έτσι η Πεντηκοστή αρχίζει την ιστορία της Εκκλησίας, εγκαινιάζει την Παρουσία και πραγματοποιεί πριν από την ορισμένη ώρα τη Βασιλεία. Το Άγιο Πνεύμα μας ενσωματώνει στο σώμα ως «συγκληρονόμους» του Χριστού, μας καθιστά «υιούς εν τω Υιώ» και εν τω Υιώ μας φανερώνει τον Πατέρα. Το Πνεύμα της υιοθεσίας ενεργεί τη θεία υιοθεσία, και ο Άγιος Ειρηναίος δίδει στην Εκκλησία το όνομα «υιός του Θεού», παιδί δηλαδή υιοθετημένο από τον Πατέρα. Σύμφωνα με το Β′ Κορ. 3, 17-18 -«ο δε Κύριος το Πνεύμα εστιν ου δε το Πνεύμα Κυρίου, εκεί ελευθερία».

Οι 7 ημέρες της Δημιουργίας του Πατέρα Θεού συμπυκνώνονται  στις 7 εβδομάδες μετά την Ανάσταση και η όγδοη σε μια νέα οκτάβα δημιουργίας, που σηματοδοτείται από την ίδρυση της  Εκκλησίας του Χριστού επί γης.

ΟΤΑΝ Η ΜΝΗΜΗ ΣΕ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, Η ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΣΕ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΤΩΡΑ

 1/06/2021

Έφερες στο παρόν την μνήμη, τότε που με άκουγες να μιλάω στο νερό. Κατανοούσε αυτά που οι άνθρωποι δεν κατανοούν όταν τους μιλάς. Κάθε απόκριση που έλαβα από το νερό, ήταν ένα θεραπευτικό ταξίδι της συνείδησης. Κάθε του ερώτηση ήταν έρωτας μυστικός της ψυχής. Μια κοινωνία του πνεύματος του αιθέρα, που είναι ενωμένο με το ύδωρ, αλλά χωρίς την λαχτάρα της ψυχής του ανθρώπου για το πνεύμα της. Το νερό είναι αυτό που είναι, δηλαδή ύδωρ.

Ο ανθρώπινος νους βλέπει συνήθως το υγρό στοιχείο στα διάφορα φαινόμενα κι ένας πιο ερευνητικός νους, μπορεί να αναγνωρίσει τη σχέση του με τον ηλεκτρομαγνητισμό και τις γεωμαγνητικές γραμμές της γης. Ένας φυσικός θα πει περισσότερα και ένας βιολόγος τα δικά του, όμως κανείς τους δεν θα γνωρίσει ποτέ τι είναι το ύδωρ, αν δεν γνωρίζει το δικό του είναι, δηλαδή αν δεν γνωρίζει τον εαυτό του. Αν δεν έχει δοκιμάσει έστω μια φορά το περιεχόμενο του Αγίου Δισκοπότηρου, που υπάρχει μέσα του. Αυτό είναι το ύδωρ της ψυχής, της Ανάστασης, το ύδωρ της Αθανασίας. Ένα ελιξίριο αιώνιας νεότητας, ένα εσωτερικό σ’ αγαπώ προς την ταυτότητά σου.

Όπως η ουσία προηγείται από το είναι, έτσι το είναι προηγείται του όντος και το ον προηγείται της προσωπικότητας. Πριν απ’ όλα αυτά όμως, θα βρούμε την αγαθότητα της Πρόνοιας, της Βούλησης ενός Δημιουργού, που είναι το Πνεύμα της Αγάπης. Αυτός είναι ο Πατρομήτωρ Θεός και η μόνη προϋπόθεση επικοινωνίας του ανθρώπου μαζί Του, είναι ο εαυτός του, δηλαδή η Αγάπη. Γνωρίζουμε τον Θεό μόνο ως τέκνα του, ως Υιοί και Θυγατέρες του, ως Ένας Άνθρωπος. Τότε και μόνο τότε ακούγεται δικαίως «όποιος εώρακε τον Υιό εώρακε τον Πατέρα». 

Σε αγαπώ, δεν κουράζεσαι ούτε να το λες ούτε να το ακούς, όταν είσαι μέσα στη Ροή Του σε μια πύρινη παλμοδόνηση. Εκεί, που η φαντασία αδυνατεί να περιγράψει, γιατί δεν βρίσκει ούτε χώρο, ούτε χρόνο, ούτε μορφή. Από εκεί εκχέεται αυτό το «σ’ αγαπώ», σαν να μην αποκλείει τίποτα από την Αγάπη του. Μετά την απελευθέρωση της μορφής και την ανάληψη στην Βασιλεία των Ουρανών, μπορείς να διαχέεις αυτό το «σ’ αγαπώ», αλλά θα πρέπει να έχεις διανύσει μια ολόκληρη Χριστοπορεία. Όλα αυτά και πολλά άλλα, έχει ευθύνη και δικαίωμα να αποκαλύπτει κάθε άνθρωπος που διέσχισε την Φώτιση και μεταμορφώθηκε μέσα στο Φως. Τώρα, υπάρχουν μόνο μερικές χιλιάδες, το επόμενο κύμα θα είναι εκατομμύρια. Αυτό προσπαθεί με χιλιάδες τρόπους να ματαιώσει το έργο της πλάνης, τη φανέρωση της Αλήθειας που αναδύεται με τρόπο τόσο αδιαμφισβήτητο, που κάθε πολεμική εναντίον της, θα είναι μια αλυσιδωτή ήττα. Θα επικρατήσει η Αλήθεια της Δικαιοσύνης, που θα απελευθερώσει τον Άνθρωπο μέσα στο Έλεος. Τότε θα σημάνει η μεγάλη στιγμή της Μεταμόρφωσης της Ολότητας του Ανθρώπου Λόγου, που θα ξεκινήσει την Πορεία του ως Χριστός Σωτήρ των Πάντων. Αυτή είναι η διαφορά του ανθρώπου με το νερό, η δυνατότητα της ενσυνείδητης μετουσίωσης.

Η επίγνωση του προορισμού, που υπερβαίνει την μορφή που είναι ορατή σε κάποιο χωρόχρονο. Δεν υπάρχει καμία δύναμη ούτε γήινη, ούτε υπεργήινη ή πανσυμπαντική που να μπορεί να ματαιώσει τον Θείο προορισμό του ανθρώπου και να τον κάνει να πάψει να αναζητά την Θεία Ταυτότητά του. Όλα μπορούν να χαθούν, αλλά το Πνεύμα θα παραμένει Ένα με την Ζωή και την Συνείδηση, που δεν υφίσταται θάνατο, διότι Πνεύμα είναι ο Θεός και όπου θέλει πνέει και «οίτινες ελεώ ελεώ, οίτινες οικτίρω οικτίρω».

Γιώργος Κλειδαράς