Η ενεργοποίηση των μαθητών-ικανοτήτων αρχίζει από την κλήση του Ανδρέα την ενεργοποίηση του σθένους που ενεργοποιούμενο αφυπνίζει την Πίστη και αδελφοποιείται πλέον συνειδητά με το σθένος και η μεταβολή του σθένους από ορμητικότητα σε παρρησία. Η ενεργοποίηση του Σθένους δεν είναι απλά η ενεργοποίηση μιας ικανότητας, είναι το κλειδί της Δευτέρας Παρουσίας μέσα στον άνθρωπο, η αρχή της Θέωσής του. Μια εξαιρετική «σύμπτωση» είναι ότι το όνομα Ανδρέας, δηλαδή Ανδρείος, Αλέξανδρος θεωρείται άνδρας, νικητής, Αλεκ-Ανδρός είναι η ελληνικοποιημένη φόρμα του Εβραϊκού Ελεάζαρ, Πράξεις Αποστόλων (Παρ 1964, σ. 58), η οποία σχετική με το εδάφιο Δ΄, 17 φανερώνει ότι το εβραϊκό Ελεάζαρ βρίσκεται πάντα με τον εξελληνισμένο τύπο Λάζαρος. Λέγεται λοιπόν πως πρόκειται για το Λάζαρο, ο οποίος αναστήθηκε και τον ταυτίζουν με αυτό το πρόσωπο. Συναντάμε επίσης το σύμβολο του Φοίνικα που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του και κατά «σύμπτωση» από κάτω πάντοτε υπάρχει μια φωτιά που βγαίνει από δύο σταυρωτά ξύλα. Ακριβώς δηλαδή το σχήμα του σταυρού που σταυρώθηκε ο Ανδρέας, όπως λέγεται στην επίσημη παράδοση. Στον Κλήμη της Ρώμης, στην επιστολή προς Κορινθίους αναφέρεται ξεκάθαρα ο συμβολισμός του Φοίνικα για την Ανάσταση. Οι Χριστιανοί δεν αγνοούσαν ότι ο Ανδρέας και ο Λάζαρος είναι το ίδιο ακριβώς πρόσωπο εφ’ όσον χρησιμοποιούσαν τον Φοίνικα ως σύμβολο Ανάστασης.
Επίσης στους Ροδόσταυρους και στους Τέκτονες υπάρχει ο Σταυρός του Αγίου Ανδρέα. Στο τεκτονικό έμβλημα επίσης βλέπουμε τον Ιησού να συμβολίζεται με τον πελεκάνο που θυσιάζεται για να θρέψει τα παιδιά του. Η παράδοση μας λέει πως τη στιγμή που ο πελεκάνος γυρίζει στη φωλιά του, τα πεινασμένα παιδιά του τού επιτίθενται και στην ανάγκη του να αμυνθεί τα σκοτώνει. Τρεις μέρες αργότερα, ξαναγυρίζει στη φωλιά του, τα λυπάται και στάζοντας μια σταγόνα από το αίμα του πάνω στο καθένα τα ξαναφέρνει στη ζωή και αυτό είναι όλο το θέμα της μύησης. Τα παιδιά θέλουν να σκοτώσουν τον πατέρα τους, ο νεοφώτιστος στη μύηση να σκοτώσει τον μυητή του, ο μαθητής τον Δάσκαλο. Στο τέλος βέβαια ο Δάσκαλος σκοτώνει το μαθητή και έτσι τον περνάει σε ένα καινούριο πιο συνειδητό στάδιο.
Το σύμβολο Ανδρέας σχετίζεται με το σύμβολο Λάζαρος που σημαίνει ένα είδος Ανάστασης. Είναι ένα πέρασμα μιας άλφα εξελικτικής τάξης και βαθμίδας σε μαθητεία Δασκάλου. Εάν λοιπόν καταλάβουμε τη θέση του Ανδρέα με τον Λάζαρο, από τη Βηθανία, πρέπει να συνδέσουμε το σύμβολο Ανδρέας και με τις αδελφές του Λαζάρου, τη Μαρία και τη Μάρθα, αυτή που άλειψε Μύρο τον Κύριο, που σημαίνει ότι μετά το στάδιο της υπέρβασης, από το κατώτερο στάδιο στο ανώτερο του Δασκάλου, ο μαθητής έχει βιώσει ένα είδος θανάτου μέχρι να αναστηθεί και χρειάζεται την θεραπεία της ψυχής που με μύρο τον αλείφει και τον βοηθάει να ξανανιώσει. Είναι στάδιο που θα το περάσουν όλοι.
Μέχρι τώρα έχουμε αναγνωρίσει τέσσερις αδελφούς του Ιησού που τη συγγένειά τους ομολογούν τα ίδια τα Ευαγγέλια, Σίμων, Ιάκωβος, Ιούδας και Ιωσής, μετά ανακαλύψαμε και έναν πέμπτο αδελφό του, τον Ανδρέα-Λάζαρο. Ο Φίλιππος όπως και ο Ανδρέας κατάγονται από την Βησθαϊδά, που σημαίνει οίκος αλιείας. Η Δύναμη και το Σθένος ως Ικανότητες μέσα στον άνθρωπο έχουν έντονη ελκτική δύναμη, γι’ αυτό και ο Δάσκαλος χαρακτηρίζει αλιείς ψυχών τους μαθητές που κατάγονται από την Βησθαϊδά, Πέτρο-Πίστη, Ιωάννη-Αγάπη, Ιάκωβο-Διάκριση. Ο Πέτρος συνδέεται με την πέτρα, με την Βαβέλ, με τις πλάκες του Νόμου, που γράφτηκε ο Μωσαικός Νόμος και με την μοιχαλίδα..
Ο άνθρωπος δια του εκπροσώπου του και κορωνίδα της πυραμίδας του Ιωάννη του Βαπτιστή, παρέδωσε στο Λόγο Χριστό ό,τι υψηλότερο είχε, το σθένος του (Ανδρέας) και την αγάπη του (Ιωάννης), για να οδηγηθεί άχρονα στην τελείωσή του. «Έρχεσθε και ίδετε». Με την κλήση του Ιησού ο άνθρωπος έλαβε την επίγνωση του προορισμού του για να αρχίσει εντός του άχρονα η κατάσταση Λόγου που θα τον οδηγούσε στην πλήρη μετουσίωσή του σε Φως επί της γης. Ο δρόμος του Ιησού είχε εντός του ήδη χαραχθεί.
«Ραββί πού μένεις»
Οι μορφοποιήσεις δια των μαθητών Ανδρέα και Ιωάννη ολοκληρώνοντας την μαθητεία τους στο πρώτο στάδιο της ύλης του ανθρώπου, στην ταύτισή του με το ανοδικό ρεύμα της Ζωής, έκλειναν το απαραίτητο αυτό στάδιο της προδρομικής κατάστασης του Λόγου εντός του, στο οποίο το σθένος του αποδεχόταν την παρουσία της ολότητάς του (Ιωάννης Βαπτιστής) που αν και αναγνώρισε την ουσία δεν γνώριζε την πανταχού παρουσία.
«Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν». Η λέξη «μεσσίας» στα Εβραϊκά, σημαίνει, σαν ρήμα, κατεβαίνω μέσα στο λάκκο. Χριστός σημαίνει, λοιπόν, Μεσσίας, εκείνος που προξενεί την κάθοδό του στην κόλαση, στον Άδη. Το Πνεύμα Χριστός, ο Λόγος, οι Λόγοι, ενσαρκώνονται, γεννιούνται ως άνθρωποι, αφού έκλεψαν από τους θεούς, τους Ελοχίμ, ένας εκ των οποίων είναι και ο Ιεχωβά, το μυστικό τους, το προδημιουργικό Πυρ της ζωής.
Ο μαθητής Ιωάννης, η μορφική παρουσία της δόνησης Αγάπη, καθίστατο μαθητής της τελειότητας του Φωτός του Πατέρα, με προορισμό να καταστεί άχρονα η πανταχού Θεία εκδήλωση της Αγάπης και ο Ανδρέας η ικανότητα σθένος, εκφράζοντας την ύψιστη εσωτερική παρόρμηση, καθίστατο μαθητής του Ελέους και της Χάριτος. Ενεργοποιούσε έτσι, δια της επίγνωσης του προορισμού, το Θείο Στοιχείο, την απόλυτη γνώση της Θεότητας, τον αδελφό του Πέτρο, σε εκδήλωση και φανέρωση, ώστε σταδιακά αφομοιούμενος μαζί του, να μπορέσει να εκδηλωθεί ο άνθρωπος, με μια μόνη δόνηση, τη δόνηση της κραταιάς πίστης, που δια της αγάπης οδηγεί άχρονα στη Δευτέρα Παρουσία. Ο Ανδρέας και ο Ιωάννης παραδίδονταν από τον Ιωάννη το Βαπτιστή στον Ιησού και μια τέτοια παράδοση που απαιτούσε απόλυτη υπακοή και επίγνωση ότι τα πάντα ανήκουν στο Φως ως εξ αυτού απορρέοντα, ώστε δι’ αυτού να καταστούν και πάλι Φως, άνοιγε για τον άνθρωπο το δρόμο του Χριστού, που συντόνιζε την ελεύθερη βούλησή του με τη Θεία Βουλή. Δι’ αυτής της άχρονης λειτουργίας του Ιωάννη του Βαπτιστή, που ενεργοποιούνταν μόνο δια θυσίας, ο Νόμος της δικαιοσύνης πληρωνόταν για τον άνθρωπο, για να ενεργοποιηθεί η περίοδος της Χάριτος και του Ελέους.
Είναι επομένως απαραίτητο να γίνει σαφές πως το θέμα της υπακοής, το οποίο παρουσιάζω δεν έχει καμία σχέση με την έννοια που κατά κόσμον επικρατεί, αλλά ούτε και με αυτές οι οποίες της αποδίδονται, όπως πειθαρχία, συνέπεια κ.λπ. Γιατί όλες αυτές οι έννοιες παρουσιάζονται αλλοιωμένες από την σκληρότητα και τη σκοπιμότητα που πάντοτε έρχονται να καλύψουν τα κενά στη ροή της Αγάπης. Καθορίζοντας λοιπόν την ιδέα της υπακοής πρέπει να την ανάγουμε από την τοποθέτηση την οποία έχει λάβει σύμφωνα με το κοσμικό φρόνημα και να πούμε, πως η υποακοή στις ανθρώπινες ηθικές αξίες δεν μπορεί να λειτουργήσει, γιατί αυτό που κατά κόσμον χαρακτηρίζεται ως υπακοή δεν είναι παρά υποταγή σε υλικές, συναισθηματικές και νοητικές δεσμεύσεις που κατά κόρον αποτελούν τις ηθικές αξίες του κόσμου της Πλάνης. Επομένως η αληθής έννοια της υπακοής μπορεί να απαντηθεί στην ολοκληρωμένη της έκφραση μόνο στην Απόλυτη, τη Μία, Αλήθεια του Νόμου της Αγάπης από την οποία και απορρέει, με προορισμό να λειτουργεί ως μέσον συντονισμού με τη Θεία Κατεύθυνση, για να οδηγεί τους ασκητές της στην Ταυτενέργεια με την Ακατάσχετη Δημιουργική Ροή της Αγάπης του Δημιουργού. Η Υπακοή είναι στάση διαρκούς εκπαίδευσης, είναι το Κλειδί μα και η Θύρα εισόδου σας στην Θεία λειτουργικότητα του Όντος, στην αφομοίωση των βιωματικών εκείνων καταστάσεων που προέρχονται από την εκπόρευση των θείων Ιδεών, ώστε να καταστούν η κατάλληλη τροφοδοσία του νου, της καρδιάς και της Συνείδησης.
Για να εισέλθει, λοιπόν, κάποιος μαθητής της Αγάπης σε στάδια υπακοής, θα πρέπει πρώτα να είναι έτοιμος να υποστεί κάθε δοκιμασία ακόμη και την μεγαλύτερη αδικία που με όποιο μέτρο κι αν την εξετάσει δεν θα πάψει ποτέ να είναι αδικία αλλά και εκπαίδευση. Υπενθυμίζω την τοποθέτηση του Ιησού στη μεγαλύτερη αδικία των αιώνων. «Πάτερ άφες αυτοίς». Χρειάζονται λοιπόν προϋποθέσεις κι αυτές είναι: Ακλόνητη πίστη στην Αγαθότητα του Πατέρα, Απόλυτη Αφοσίωση στην Τελειότητα, την οποία μας φανέρωσε και μας φανερώνει και την οποία καλούμαστε να ακολουθήσουμε βάσει του Θείου Προτύπου και πλήρης έλεγχος σε κάθε τι εισερχόμενο και εξερχόμενο απ’ τα συλληπτήρια του Νου.
Οι Έλληνες λαμβάνουν διδασκαλία χάρις στην μεσολάβηση του μαθητή-ικανότητα, Φιλίππου-Δύναμη και του Ανδρέα-Σθένος επειδή συνδέονται με τις συγκεκριμένες ικανότητες που αντιπροσωπεύουν. Η διδασκαλία αυτή δίδεται στους δύο Έλληνες κατά την είσοδο του Δασκάλου στα Ιεροσόλυμα, δηλαδή όταν ο Θείος Εαυτός του ανθρώπου εκδηλώνεται δημόσια και αποκαλύπτεται (Ιωάν. ΙΒ′, 20, 21, 22). Ο Φίλιππος όπως και ο Ανδρέας κατάγονται από την Βησθαϊδά, που σημαίνει οίκος αλιείας. Η Δύναμη και το Σθένος ως Ικανότητες μέσα στον άνθρωπο έχουν έντονη ελκτική δύναμη, γι’ αυτό και ο Δάσκαλος χαρακτηρίζει αλιείς ψυχών τους μαθητές που κατάγονται από την Βησθαϊδά, Πέτρο-Πίστη, Ιωάννη-Αγάπη, Ιάκωβο-Διάκριση.
Ο Φίλιππος-Δύναμη δεν μπορεί από μόνος του να μεσολαβήσει για να γνωρίσουν οι Έλληνες τον Δάσκαλο, είναι διστακτικός, γι’ αυτό ζητάει τη βοήθεια του Ανδρέα-Σθένος. Ο Φίλιππος-Μαθητής ικανότητα μέσα στον άνθρωπο συνδέεται και συμπληρώνεται από τον Βαρθολομαίο (ΜΠΑΡ-ΤΑΛ-ΜΑΪ, που σημαίνει υιός των ψηλών πηγών) και είναι ο μαθητής που χωρίς δόλο συμβολίζει τη δημιουργική δύναμη της φαντασίας. Όμως διαμέσου του μαθητή Ιωάννη-Αγάπη, γνωρίζουμε ότι στο περιστατικό με τους Έλληνες ο Φίλιππος (ελληνικό όνομα, που σημαίνει ο φίλος των ίππων και συμβολίζει τη Δύναμη της Υπακοής, τη Δύναμη του Λόγου και ενεργοποιείται με το συντονισμό δύο ενεργειακών κέντρων στη ρίζα της γλώσσας και μεταξύ των αυτιών όπου εδρεύει το κέντρο της εσωτερικής πνευματικής ακοής, δηλαδή όταν ο ανθρώπινος λόγος συντονισθεί με το Θείο Θέλημα), συνεργάζεται με τον Ανδρέα (επίσης ελληνικό όνομα που σημαίνει ανδρείος και συμβολίζει το σθένος, την τόλμη και την παρρησία που ενεργοποιείται άμεσα από την επαφή με τον Δάσκαλο και γι’ αυτό είναι και ο πρωτόκλητος μαθητής).
Η διδαχή προς τους Έλληνες δίδεται όταν η δύναμη Υπακοής και η Παρρησία ενεργοποιείται μέσα τους και τους φέρνει σ’ επαφή με τον Δάσκαλο. Ο Δάσκαλος τους διαβεβαιώνει ότι αυτή είναι η στιγμή για να δοξασθεί ο υιός του ανθρώπου και ότι αυτό συντελείται μόνο όταν ο κόκκος του σίτου πεθάνει μέσα στη γη, δηλαδή όταν η ατομικότητα του πνεύματος του ανθρώπου θυσιαστεί στην ύλη, τότε «πολύν καρπό φέρει», τότε επέρχεται πνευματική αναγέννηση για την ολότητα του ανθρώπου «ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου, αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει, εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει» (Ιωάν. ΙΒ′, 23, 24).
Η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία ως ο δρόμος για να δοξασθεί ο υιός του ανθρώπου, για να Χριστοποιηθεί ο άνθρωπος τονίζεται σε όλη τη διδασκαλία για τον κόκκο του σίτου (Ιωάν. ΙΒ′, 26-36), και απευθύνεται άμεσα στους Έλληνες που ο ατομισμός αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο τους και χαρακτηριστικό το οποίο όμως όταν θυσιασθεί δοξάζεται ο υιός του ανθρώπου. Η προθυμία για θυσία και η αποδοχή της από τον άνθρωπο, ακόμα και όταν ταράζεται από την αγωνία υπερνικάται από την επίγνωση της Θείας αποστολής του που εκπληρώνεται μόνο μέσω προσφοράς και θυσίας «ο φιλών την ψυχήν αυτού απολέσει αυτήν, και ο μισών την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον φυλάξει αυτήν, εάν εμοί διακονή τις, εμοί ακολουθείτω, και όπου ειμί εγώ, εκεί και ο διάκονος ο εμός έσται και εάν τις εμοί διακοή, τιμήσει αυτόν ο Πατήρ. Νυν η ψυχή μου τετάρακται, και τι είπω; Πάτερ, σώσον με εκ της ώρας ταύτης, αλλά δια τούτο ήλθον εις την ώραν ταύτην» (Ιωάν. ΙΒ′, 25, 26, 27).
Αυτοί οι λόγοι του Δασκάλου επισφραγίζονται με φωνή εξ ουρανού μέσα στην πνευματική υπόσταση του ανθρώπου από τον ίδιο τον Πατέρα, όχι βέβαια για να πειστεί η Θεία Υπόσταση του ανθρώπου, αλλά η ανθρώπινη: «Πάτερ δόξασόν σου το όνομα, ήλθεν ουν φωνή εκ του ουρανού και εδόξασα και πάλιν δοξάσω, ο ουν όχλος ο εστώς και ακούσας έλεγε βροντήν γεγονέναι, άλλοι έλεγον άγγελος αυτώ λελάληκεν, απεκρίθη ο Ιησούς και είπεν: ου δι’ εμέ αύτη η φωνή γέγονεν, αλλά δι’ υμάς» (Ιωάν. ΙΒ′, 28, 29, 30).
... Λοιπόν, μικρέ μου Ιωάννη, στ’ Αλήθεια πίστεψες πως θα ’ταν τόσο απλό να γίνεις Θεός; Έτσι; Με μια απλή θεωρητική εκπαίδευση, με λίγες δοκιμασίες που σου ’δειξαν απλά πως είσαι άνθρωπος, όχι έτσι όπως εσύ πίστευες, αλλά όπως οι ατέλειές σου σε τοποθέτησαν απέναντι στον αναμάρτητο Εαυτό σου;
Η μέχρι σήμερα πορεία σου σου πρόσδωσε Γνώση, σε ανέδειξε μαθητευόμενο Δάσκαλο, σου ’δωσε ακόμη την ανάλογη Χάρη σαν απαραίτητη ωθητήρια δύναμη, ώστε να μπορέσεις ν’ ανυψωθείς πάνω απ’ τις ατέλειές σου, όχι για να ξεφύγεις απ’ αυτές, αλλά για ν’ αντικρίσεις, από την πανοραμική αυτή θέση, το μέγεθος της δυσαρμονίας που εντέλλεσαι να μετουσιώσεις και εσωτερικά και εξωτερικά. Και τώρα;
Η Γνώση, το ξέρεις, δεν θα σε βοηθήσει να εισχωρήσεις μέσα σ’ όλο αυτό το συνονθύλευμα των ποιοτήτων που σαν Ολότητα Εαυτός έχεις προκαλέσει, αλλά από το ύψος που τώρα στέκεσαι θα πρέπει, για να μπορέσεις να κάνεις το πρώτο βήμα στην αληθινή σου μαθητεία, να εισχωρήσεις μες στη δυσαρμονία ως Χριστός. Φοβάσαι;
Αυτό που τώρα σου συμβαίνει, γνωρίζω, το είχες προδιαγράψει για το μέλλον, όχι γιατί δεν γνώριζες, αλλά γιατί, διατηρώντας τις συνήθειες του κόσμου της ύλης, σχημάτισες ιδέα μες στο νου σου, το Πλήρωμα του Χρόνου μες στο χρόνο, έτσι όπως εσένα βόλευε κι όχι όπως το Θείο Σχέδιο προόρισε για σένα. Και να που τώρα γίνεται, είτε το θέλεις είτε όχι, σε σένα που επιλέχθηκες να φανερώσεις το Έργο της Δευτέρας Παρουσίας στην Πρώτη φάση της εκδήλωσής του ως Πρόδρομος του Ιωάννη. Θα προχωρήσεις; Μα δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς!
Η επίγνωση που από αυτό το ύψος σε διακατέχει, δεν σου επιτρέπει να επανέλθεις στην κοινή ανθρώπινη ζωή έτσι όπως μέχρι πρότινος την είχες βιώσει. Αφετέρου, δεν μπορείς να παραμείνεις σ’ αυτό το στάδιο, απλά γιατί η σκοπιμότητα της Χάριτος που έλαβες, η οποία καταγράφηκε μεν στο Μητρώο σου, αλλά θα ενεργοποιηθεί όταν εσύ πληροίς τις προϋποθέσεις, ήταν για να μπορέσεις ν’ αποκολληθείς σε πρώτη φάση από τα γήινα και να κατανοήσεις το μέγεθος του Έργου το οποίο εντέλλεσαι να φέρεις εις πέρας.
Επομένως, απ’ το σημείο που τώρα βρίσκεσαι δεν έχεις άλλη επιλογή, παρά ν’ αποδεχθείς τη Χάρη με την οποία το Βάπτισμα του Ιωάννη σε ενέδυσε και ν’ απευθύνεις την πρώτη σου Κλήση στην πνευματική ικανότητα - μαθητή, που ο Ιωάννης σού αποκαλύπτει πως υπάρχει μέσα σου. Ο Ανδρέας, η ικανότητα του σθένους.
Κι αν δεν υπάρχει δρόμος γυρισμού, και το γνωρίζεις, τότε ο δρόμος που μπροστά ξανοίγεται να τον βαδίσεις, απαιτεί μια βασική και πλέον απαραίτητη προϋπόθεση: Να αναγνωρίσεις πως είσαι απεσταλμένος Θεού σ’ αυτόν τον κόσμο, για να προσφέρεις τις υπηρεσίες σου στην εκτέλεση του Θείου Σχεδίου. Αν όμως ακόμη στην καρδιά σου λιμνάζουν οι ενοχές και η ευθυνοφοβία, τότε μάταια θ’ αναζητάς Ισορροπία, γιατί σαν Δάσκαλος που είσαι, λόγω της Χάριτος που φέρεις, δεν μπορείς χωρίς τους μαθητές - ικανότητές σου να ενεργήσεις, ούτε και οι μαθητές σου να συγκεντρωθούν, γιατί σαν πνευματικές ικανότητες δεν γνωρίζουν φόβο και συνεπώς δεν σ’ αναγνωρίζουν σαν Δάσκαλο όταν αρνείσαι τις ευθύνες σου.
Επομένως, για να σε πλησιάσει ο Ανδρέας, πρέπει ν’ αναγνωρίσει σε σένα την Πηγή της Ισχύος, να σε αναγνωρίσει σαν Δάσκαλο και να σε ρωτήσει: «Ραββί· πού μένεις;» (Ιωάν. Α΄, 39).
Η χαρά που θα νιώσει ο Ανδρέας, είναι αυτή η ενεργοποίηση του σθένους, γεγονός που συντελείται με την αποδοχή της Χάριτος ως Δάσκαλος του εαυτού σου, με αποτέλεσμα την αλυσιδωτή αντίδραση που σχηματίζεται στη μεταφορά της Κλήσης από τον Ανδρέα στον Πέτρο.
Επομένως η ενεργοποίηση των μαθητών - ικανοτήτων σου αρχίζει από την Κλήση του Ανδρέα, την ενεργοποίηση του σθένους, που ενεργοποιούμενο αφυπνίζει την Πίστη, η οποία σ’ αυτή τη φάση αδελφοποιείται πλέον συνειδητά με το σθένος μέσα σου, κι όλα αυτά εάν και εφόσον αποδεχθείς την Κλήση του Πατέρα που ορίζει να εισέλθεις σε στάδια Τελείωσης. Σε στάδια Θέωσης.
Όμως, για να γίνεις Δάσκαλος, θα πρέπει να γνωρίσεις εξ ολοκλήρου τους Νόμους που διέπουν τον Εαυτό σου, γιατί δεν νοείται Δάσκαλος να αγνοεί έστω και μία κεραία από τις λειτουργίες των Νόμων που σαν Πρόδρομος πρέπει να φανερώσεις.
Πρέπει λοιπόν να υψώσεις το ανάστημά σου, ν’ αντισταθείς στους πειρασμούς των υλικών ιδεών, να αποδεχθείς το Βάπτισμα του Ιωάννη, που στη Δευτέρα Παρουσία σε βαπτίζει εν Πνεύματι Αγίω και Πυρί, και να σταθείς στο ύψος του Δάσκαλου, για να έλξεις το σθένος, γιατί ο Δάσκαλος δεν αναζητά τον μαθητή, αλλά εφόσον είναι ο Δάσκαλος, μόνος του ο μαθητής τον αναγνωρίζει και έρχεται να τον πλαισιώσει με την ικανότητά του. Το Σθένος αδελφοποιημένο με την Πίστη θα σε βοηθήσουν ν’ αντεπεξέλθεις και στις πλέον αντίξοες καταστάσεις που στο μέλλον θ’ αντιμετωπίσεις.
Μην περιμένεις λοιπόν από τις ικανότητές σου να λειτουργήσουν μόνες τους, ούτε να περιμένεις να ενεργοποιηθούν ως εκ θαύματος, γιατί γνωρίζεις καλά πως τα θαύματα δεν είναι παρά ενεργοποίηση Νόμων, που σαν θαύματα φαίνονται μόνο στα μάτια των αγνοούντων και των απίστων. Οι δυνάμεις σου θα σε υπηρετούν σωστά, εφόσον τις κατευθύνεις σωστά.
Τι περιμένεις λοιπόν; Το Έργο της Δευτέρας Παρουσίας μπορεί μεν να οδηγείται και να κατευθύνεται όπου και όπως το Θείο Θέλημα ορίζει, αλλά από τον Άνθρωπο εκτελείται, γιατί απλά ο Άνθρωπος Θεώνεται. Για να μπορέσεις λοιπόν να διαδώσεις το Μήνυμα της Θέωσης του Ανθρώπου, θα πρέπει πρώτα να έχεις το σθένος ν’ αποδεχθείς ο ίδιος τη Θεότητά σου, να μεταφέρεις και να βιώσεις το Έργο πρώτα μέσα σου. Να αντιμετωπίσεις τις ατέλειές σου με το Σθένος και την Πίστη ενός πραγματικού Χριστού.
Μέχρι τώρα, οδηγούμενος από τον Ιωάννη σε στάδια μετανοίας και καθάρσεων, εκδήλωσες ορμητικότητα απέναντι στις ατέλειές σου και τα κακά που αναγνώριζες στον κόσμο, όμως ο Ιωάννης καθίσταται πλέον Χριστός, που σημαίνει, πως η εκδήλωσή του ως Βαπτιστή έχει μεταφερθεί σε σένα, στον Έναν εκπαιδευόμενο Δάσκαλο, ενώ ο Ιωάννης, ως ολοκληρωμένος Δάσκαλος εξωτερικά σε μορφή, σου παρουσιάζει το Πρότυπο που πρέπει να μεταφέρεις μέσα σου, αφού αποφασίσεις ν’ αναλάβεις με υπευθυνότητα την Κυριότητα του εαυτού σου και να μεταβάλλεις το χαρακτήρα της ορμητικότητας του σθένους που εξέφρασες, σε Παρρησία. Να επιβεβαιώσεις δηλαδή την Υιότητά σου, ενεργοποιώντας το σθένος ως Παρρησία στην έκφραση της Αλήθειας που ως Χριστός πλέον θα εκπροσωπείς, γιατί το έργο σου είναι να φανερώσεις το Νόμο της Θέωσης αποκαλύπτοντας και αναγγέλλοντας την Παρουσία του Θεού μέσα σου, καταδεικνύοντας έτσι έμπρακτα σε σένα τον ίδιο το Μήνυμα που μεταφέρεις. Και το Κλειδί για όλα αυτά είναι η μεταβολή του χαρακτήρα του σθένους από ορμητικότητα σε Παρρησία.
Ήδη γνωρίζεις, πως όλα τα πρόσωπα της Πρώτης Παρουσίας συμβόλισαν καταστάσεις Συνείδησης που υπάρχουν μέσα σου, μέσα στον Εαυτό Άνθρωπο. Επομένως, για να μπορέσεις να κατανοήσεις και να εφαρμόσεις τη διδασκαλία της Θέωσης, θα πρέπει να λάβεις τη στάση της Πνευματικής Συνείδησης που περιέχει και ενώνει όλες τις άλλες καταστάσεις Συνείδησης που υπάρχουν μέσα σου! Να λάβεις δηλαδή τη στάση νου, που ενεργοποιεί το Νόμο που περιέγραψε ο Ιησούς και είναι το Κλειδί, όχι μόνο για σένα, και το πρώτο σου βήμα προς τη Χριστοποίηση με την ενεργοποίηση του σθένους, αλλά και για την ενότητα Ιωάννη - Ιησού, όσο και για το Όνομα του Παράκλητου στη Δευτέρα Παρουσία, «αλλ’ έρχεται ώρα ότε ουκέτι εν παροιμίαις λαλήσω υμίν, αλλά παρρησία περί του Πατρός αναγγελώ υμίν. Εν εκείνη τη ημέρα εν τω ονόματί μου αιτήσεσθε· και ου λέγω υμίν ότι εγώ ερωτήσω τον Πατέρα περί υμών» (Ιωάν. ΙΣΤ΄, 25-26).
Λοιπόν; Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό το εδάφιο με τον Ανδρέα, τον Βαπτιστή, τον Ιησού κι εσένα; Κι ενώ η διάνοιά σου ήδη εξαπέλυσε τους στροβιλώδεις κυκεώνες των αμφιβολιών και των αντιρρήσεων, εσύ αδημονείς σιωπηλός να εισέλθεις στα άδυτα του Πνεύματος.
Αλλά αρκεί να στρέψεις τα μάτια στο κέντρο της ύπαρξης και σθεναρά ν’ αντιμετωπίσεις την αποκόλληση απ’ το στενό γράμμα του γραπτού λόγου, για να συλλάβεις τις ασύλληπτες συνδέσεις των Νόμων που ο Θεός κατέγραψε στα Ευαγγέλια με τέτοιο Τέλειο τρόπο, ώστε η προσέγγιση και η Αποκάλυψη να είναι δυνατή μόνο με τα Κλειδιά που το Πνεύμα Του κατέχει, κι έτσι απλά ν’ αναρωτηθείς: Δεν είχε παρρησία ο Ιησούς; Σαφώς! Και εφόσον είχε παρρησία, γιατί να πει, πως στο μέλλον θα ανήγγειλε με παρρησία για τον Πατέρα;
Η σκοπιμότητα της Πρώτης Παρουσίας ήταν να αποδεχθεί ο άνθρωπος τη Σάρκωση του Λόγου. Να αποδεχθεί την Παρουσία του Θεού από Εκείνον που με παρρησία φανέρωσε πως είναι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή! Γι’ αυτό και ο Ιησούς δεν περιέγραψε αναλυτικά τις λειτουργίες Νόμων, αλλά παρουσίασε συνοπτικά τη Διδασκαλία της Θέωσης ούτως ώστε, όταν ο Άνθρωπος φτάσει στο ανάλογο εξελικτικό στάδιο και η συλληπτική του ικανότητα σε ιδέες αυξηθεί, να αναγγείλει, μέσα από τον ίδιο τον Άνθρωπο, τις λεπτομέρειες της κίνησης των Νόμων που διέπουν τη Θέωση του Ανθρώπου.
Πώς όμως αποδεικνύεται πως θ’ αποκαλύψει μέσ’ απ’ τον Άνθρωπο τα Ασύλληπτα Μυστήριά Του και τις Ανεξιχνίαστες Βουλές Του;