«ΕΓΩ ΕΙΜΙ»

(Βιβλίο: ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ Κεφ. 26)

«Εγώ το Α και το Ω, ό πρώτος και ο έσχατος, Αρχή και Τέλος» (Αποκ. ΚΒ΄, 13).

Οι άνθρωποι ως ανθρωποϊδέες εκπορεύθηκαν από τον Πατέρα. Οι ανθρωποϊδέες αυτές περιεκλειαν μέσα τους εν αδρανεία το «Εγώ Ειμί», τον πρωταρχικό κτύπο κάθε Πνευματικής συνείδησης, αλλά και τον τελευταίο Υπερκόσμιο κτύπο της Ένωσης και της Θέωσης.

Το εν αδρανεία «Εγώ Ειμί» έχει προορισμό την πλήρη ενεργοποίηση, ώστε να παράγει τον Τελικό και Αιώνιο κτύπο της Θέωσης. Για το λόγο αυτό οι αδρανούσες ανθρωποϊδέες ξεκίνησαν το μακρύ ταξίδι τους, ώστε μέσα από τις αντιθέσεις, από τις δυσκολίες και τα εμπόδια, να φέρουν στην επιφάνεια όλες τις Θείες ιδιότητες του ενυπάρχοντος σ’ αυτές «Εγώ Ειμί», να τις δραστηριοποιήσουν και να τις κατευθύνουν έτσι, ώστε να συντείνουν στην ανάπτυξή Του.

Για να πραγματοποιήσουν το ταξίδι τους ενδύθηκαν ύλη, πολύ λεπτής υφής αρχικά, που περιέβαλε το «Εγώ Ειμί» και τις εμπόδιζε να έρχονται σε άμεση επαφή μαζί Του. Όσο απομακρύνονταν από την Πηγή της εκπόρευσής τους, φορούσαν βαρύτερα ενδύματα, που περιέβαλαν με τρόπο πιο ασφυκτικό το «Εγώ Ειμί». Έφτασαν έτσι στο σημείο εκείνο, ώστε τυλιγμένες σε βαρείς σάρκινους χιτώνες έχασαν την επαφή και ξέχασαν την ύπαρξή Του.

Το «Εγώ Ειμί» είναι το Όνομα του Θεού, που κατοικεί μέσα στον Άνθρωπο. Είναι ο Ιεχωβά, ο Χριστός εντός του ανθρώπου, ο αληθινός Πνευματικός Άνθρωπος, τον οποίο ο Θεός εποίησε κατ’ Εικόνα και Ομοίωσή Του. «Εγώ Ειμί» είναι ο πραγματικός και μοναδικός Εαυτός του κάθε Ανθρώπου. Είναι ο Εαυτός που περικλείει τα Σύμπαντα και διακατέχεται από Αγάπη. Είναι ο Εαυτός που δεν έχει υπόσταση, παρά μόνο σε μια πλήρη ενότητα των πάντων, Εαυτός Θεού. Είναι το ενυπάρχον Πνεύμα σε κάθε άνθρωπο, η ενυπάρχουσα κινητήρια Δύναμη, Ζωή, Αγάπη, Σοφία, Αλήθεια, Γαλήνη, Φως. Είναι η εκδήλωση και κυριαρχία του Πνεύματος. Ο συνδετικός κρίκος των εξωτερικών φαινομένων με την εσωτερική του Ανθρώπου Ζωή, ο αδιαχώριστος και αδιάσπαστος δεσμός με τον Πατέρα.

Η ενεργοποίηση του «Εγώ Ειμί» οδηγεί τον Άνθρωπο στην Πνευματική οδό. Ο Άνθρωπος αρχίζει να εκδηλώνει τις πρώτες Θείες ιδιότητες, καλυμμένες όμως από τη σκόνη των λαθών του, την οποία πρέπει να πετάξει. Θέτει τον εαυτό του εθελουσίως και συνειδητά εντός των Θείων Νόμων. Ανιχνεύει το ένδον του και ανακαλύπτει τις αλλοιώσεις και τις διαβρώσεις που έχουν επέλθει στην Πνευματική του Υπόσταση ανά τους αιώνες, με σκοπό να τις διορθώσει και να τις επαναφέρει στην αρχική τους κατάσταση. Η πρώτη αυτή αφύπνιση δίνει στην ψυχή του ανθρώπου τον πρώτο σωτήριο ήχο. Συνδέει τον χαμένο στην ύλη άνθρωπο με το Πνευματικό μεγαλείο της εσωτερικής του Ζωής. Κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, για να τον αναγκάσει να φροντίσει αυτό που τόσα χρόνια παραμέλησε. Αναζωογονεί τη φυτοζωούσα ψυχή και το πνεύμα του, που επιζητά τον εναγκαλισμό της με το Φως. Θυμίζει σ’ αυτόν τη Θεία Καταγωγή του, καθώς και τη Σπερματική Καταβολή, που αναμένει την ενηλικίωσή της.

Όταν ο Άνθρωπος έλθει σε επίγνωση της συνείδησής του και υπαχθεί υπό την καθοδήγηση του ενυπάρχοντος εντός του «Εγώ Ειμί», αρχίζει να ζει την πραγματική Πνευματική ζωή και έρχεται ξανά σε επαφή με τον Θεό - Πατέρα. Ενδυναμώνεται και αποκτά συνείδηση της δύναμης και της ισχύος των Θείων Ιδιοτήτων, που περικλείει εντός του. Αποδεσμεύεται σταδιακά από τις έλξεις της ύλης, γιατί γνωρίζει ότι η ύλη δεν μπορεί να τον περιορίσει, ούτε να τον δεσμεύσει και να τον εντάξει στις δικές της θνησιγενείς καταστάσεις. Αντικρίζει τον Πνευματικό Γεννήτορά του και αισθάνεται μέσα του τις πρώτες κινήσεις του Πανίσχυρου Θείου Βρέφους, του «Εγώ Ειμί», της Υπέρτατης Συνείδησης εντός του Ανθρώπου.

Η Υπέρτατη Συνείδηση υπερισχύει από κάθε συνείδηση προερχομένη και κατασκευασμένη από άλλα πεδία. Γιατί η Υπέρτατη Συνείδηση συντίθεται από Θεία Στοιχεία και συγκοινωνεί και λαμβάνει εκ Συνειδήσεως Θεού. Είναι η Συνείδηση εκείνη που βεβαιώνει τη δυνατότητα Θέωσης, γιατί είναι η προεκταση της Θεϊκής Συνείδησης εντός του Ανθρώπου. Άνευ Αυτής ουδέν επιτελείται. Το Δημιούργημα άνθρωπος παραμένει σαρκίον χωρίς Ζωή. Μ’ Αυτή τα πάντα γίνονται. Ο Άνθρωπος εκείνος, που απομακρύνοντας τους περιορισμούς, την άγνοια και τον καθηλωτικό φόβο, που εμποδίζουν την ανάπτυξη των Πνευματικών αισθήσεων, θα εισχωρήσει μέσα σ’ Αυτή, θα αφομοιωθεί από Αυτή και θα την εκδηλώσει, έχει μαζί του ολόκληρο τον Πνευματικό Κόσμο. Μπορεί να βλέπει το «όρος» (εκθειασμόν) «πλήρες ίππων» (πανίσχυρων δυνάμεων) και «άρματα πυρός» (ενέργειες ζωής) «πέριξ του Ελισσαιέ» (του Πνευματικού Εγώ Ειμί). (Δ΄ Βασιλ. ΣΤ΄, 17 - 18).

Η Υπέρτατη Συνείδηση και το «Εγώ Ειμί» βρίσκονται σε μια πλήρη συγχώνευση. Εντός της Υπέρτατης Συνείδησης το «Εγώ Ειμί», εντός του «Εγώ Ειμί» η Υπέρτατη Συνείδηση. Η Υπέρτατη Συνείδηση δημιουργεί το κατάλληλο εκείνο υπόβαθρο, εμπλουτισμένο με Θεία Ιδεώδη και Αρχές, που θα εκδηλώσει το «Εγώ Ειμί». Ο Άνθρωπος αφομοιούμενος σταδιακά από την Υπέρτατη Συνείδηση, υφίσταται ζυμώσεις, καθάρσεις, εξαγνίσεις και μεταστρέφεται, αλλάζει, μετουσιώνει το ένδον του σε Ναό εισδοχής του Θείου και το σκήνωμά του σε όργανο εκδήλωσής Του. Μέσα σ’ αυτόν τον μετουσιωμένο Άνθρωπο αρχίζει να τελείται το μυστήριο της δραστηριοποίησης και εκδήλωσης του «Εγώ Ειμί». Όσο μεγαλύτερη η αφομοίωση του Ανθρώπου από την Υπέρτατη Συνείδηση, τόσο περισσότερη και φανερή η εκδήλωση του «Εγώ Ειμί».

Ο Άνθρωπος χάνει την προσωπικότητά του, διαλύονται οι ψευδαισθήσεις του, γκρεμίζονται οι πλαστές αξίες του, παραμερίζονται τα παραπετάσματα και οι φραγμοί, που έχει θέσει και οδηγείται στη Γνώση του Εαυτού. Η ατομικότητά του προσκυνά τη Μία Ατομικότητα, που ενώνει τα πάντα, τον Θεό.

Με ποιο τρόπο όμως γίνεται αυτή η αφομοίωση; Μέσα στον άνθρωπο υπάρχει, σπαργανωμένη στα διάφορα καλύμματα, που γύρω του έθεσε, η Θεία Θέληση. Δόθηκε όμως σ’ αυτόν σαν δωρεά για ν’ αποκτήσει πείρες και εμπειρίες, να οξύνει το πνεύμα και την κρίση του, να θέσει σε ενέργεια τις αδρανείς ιδιότητές του και η ελεύθερη βούληση. Αυτή ακριβώς διαμορφώνει την ατομικότητα κάθε ανθρώπου και τη ζωή του. Είναι η κινητήρια δύναμη, που κατευθύνει κάθε κίνησή του. Αυτή ενδυναμώνει τον αγώνα του για ένα σκοπό, τον κάνει να εμμένει και να ελπίζει, συγκλίνοντας κάθε προσπάθεια προς την επίτευξη του σκοπού του. Αυτή είναι εκείνη που τον ωθεί σε πράξεις, που χρειάζονται κόπους και θυσίες και τον σφυρηλατεί στο αμόνι της υπομονής και επιμονής.

Η ελεύθερη βούληση είναι εκείνη που αποφασίζει και χαράζει την πορεία, την οποία θ’ ακολουθήσει στις διάφορες καταστάσεις της ζωής του και εναποθέτει επάνω του τη δυστυχία των λανθασμένων πράξεων, αλλά και την ψυχική ευφορία των σωστών κατευθύνσεων. Αυτή είναι που θα τον καταβυθίσει στο σκοτάδι ή θα τον ανυψώσει στο Φως, την κρίσιμη στιγμή της κλήσης του ανθρώπου από το Θείο. Όταν ο άνθρωπος λαμβάνει την πρώτη κλήση, το «Εγώ Ειμί», η Θεία Θέληση, δηλώνει την παρουσία Του εντός του ανθρώπου. Η βούλησή του επιστρατεύεται έτοιμη να δεχθεί ή να αποκρούσει. Αντιμάχεται ο εαυτός τον Αιώνιο Πνευματικό Εαυτό, ο αισθητός άνθρωπος το Πνευματικό «Εγώ Ειμί», για να καταλήξει στην αποδοχή ή στην άρνηση. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο διαδραματίζεται μέσα στον Άνθρωπο η μάχη του Πνεύματος με την ύλη, του Ατελεύτητου με το πεπερασμένο, του φθαρτού με το Άφθαρτο. Ο Άνθρωπος πολλές φορές αγωνίζεται να κόψει τον Αιώνιο Λώρο, που τον ενώνει με το Θείο, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτό είναι η καταστροφή του και ότι η τελική νίκη στον αγώνα, που γίνεται άχρονα, ανήκει πάντοτε στο Πνεύμα, στον Θεό. Ο άνθρωπος απλώς καθυστερεί την ώρα της δικής του ανύψωσης.

Από τη στιγμή που ο άνθρωπος αποδέχεται την κλήση, η θέλησή του υποτάσσεται στη Θεία Θέληση. Ο Πνευματικός Εαυτός κάνει την πρώτη του εμφάνιση και εναρμονίζεται το ανθρώπινο με το Θείο. Πραγματοποιείται, χωρίς να το καταλάβει, η πρώτη εισροή του στο Θείο, η πρώτη επικράτηση του «Εγώ Ειμί». Η παραπέρα πορεία του θα τον οδηγήσει στην εξαφάνιση του «εγώ» του, στη συνταύτιση της θέλησής του με τη Μία Θέληση, στην παράδοση της υπόστασής του στον Θεό. Ο άνθρωπος απαρνείται τον εαυτό του, επιθυμεί να μικραίνει για να μεγαλώνει μέσα του Εκείνος που είναι η Αρχή και το Τέλος των πάντων. Καθοδηγείται από τον Θεό, βασίζεται στον Θεό, υπηρετεί τον Θεό. «Ουχί το εμόν θέλημα αλλά το σον ας γίνη». Η αφομοίωση συντελείται αργά και σταθερά.

Ο Άνθρωπος τώρα μαθαίνει τον προορισμό του. «Υιοί Θεού έσεσθε». Θέωση! Αφουγκράζεται τις κινήσεις του «Εγώ Ειμί». Διακατέχεται από τον πόθο να Τον αναπτύξει τόσο, ώστε να καταλάβει όλο το «Είναι» του. Αναγνωρίζει τα λάθη του, κατανοεί τους Νόμους, ενστερνίζεται την Αγάπη. Η Υπόστασή του όλη γίνεται μια προσφορά για την ανθρωπότητα. Ένα ευχαριστώ στο «Εγώ Ειμί», που με την Άπειρη Αγάπη Του δηλώνει πάλι την Παρουσία Του εντός του.

Ώρα Θεϊκή, που άνοιξαν οι Ουρανοί και τυμπανοκρουσίες ξεχύθηκαν. «Εγώ Ειμί, Εγώ Ειμί». Ώρα Αιώνια, που το «Εγώ Ειμί» σε όλη Του τη Δόξα εισχώρησε σε σάρκα, για να επανασυνδέσει τη σχέση Του με τον Άνθρωπο. Για να συγκολλήσει αυτά, που ο Άνθρωπος διέλυσε και διασκόρπισε. Ήρθε για να διδάξει τον τρόπο που ο Άνθρωπος θα Τον δεχθεί μέσα στην ψυχή του. Θυσίασε τον Εαυτό Του, για να διανοίξει το δικό του δρόμο. Ενανθρωπίστηκε για να γίνει κατανοητός από αυτόν. Για να τον οδηγήσει σταθερά και σίγουρα από την ύλη στο Πνεύμα, από τα εξωτερικά στα εσώτερα, από την επιφάνεια στο βάθος. Εκδηλώθηκε μέσα από ένα Θείο Σκήνωμα και πρόσφερε την Αγάπη Του, το Φως Του, τη Σοφία Του, τη Χάρη Του και την Ευλογία Του. Σταυρώθηκε και Αναστήθηκε και διέθεσε τον Εαυτό Του ολόκληρο σε κάθε άνθρωπο, να Τον φέρει μέσα του, όπως την ώρα της εκπόρευσης από τον Πατρικό Κόλπο. Προνόμιο, που με την πτώση του είχε χάσει.

Αλλοίμονο σ’ αυτόν που θα πιστέψει ότι ο «Εγώ Ειμί» κάθεται αδρανής σ’ ένα Θρόνο. Γιατί ο «Εγώ Ειμί» βρίσκεται σε μια διαρκή κίνηση. Πληροί με την Παρουσία Του τα Σύμπαντα και υπάρχει μέσα σε κάθε ψυχή, που Τον καλεί. Ολόκληρη η Διδασκαλία Του δηλώνει την Παρουσία Του εντός του Ανθρώπου και υποδεικνύει την παράδοση του ανθρώπινου «εγώ» και την κυριαρχία του από το Πνευματικό «Εγώ Ειμί».

«Υμείς εκ των κάτω εστέ, εγώ εκ των άνω ειμί· υμείς εκ του κόσμου τούτου εστέ, εγώ ουκ ειμί εκ τού κόσμου τούτου» (Ιωάν. Η΄, 23).

Ο Άνθρωπος πρέπει να κατανοήσει ότι δεν ανήκει στον κόσμο αυτό. Γιατί μέσα του υπάρχει η Θεία Ουσία, η Θεία Παρουσία. Δεν μπορεί να παραμερίσει τα Αιώνια και να ασχοληθεί με τα πεπερασμένα. Γιατί τα Αιώνια πάντοτε θα τον ωθούν στη δική τους σωστή και ανοδική πορεία. Πρέπει να αντιληφθεί, ότι αυτή η Ζωή, που μέσα του εκδηλώνεται, είναι η πραγματική του Ζωή. Πρέπει ν’ αφήσει πίσω του τα δημιουργήματα της φαντασίας και του νου. Η κυριαρχία του «Εγώ Ειμί» είναι η σωτηρία του. Γιατί μόνον Αυτός μπορεί να του προσφέρει το Φως και την Αλήθεια, την Αγάπη και την Αιωνιότητα. Το εσωτερικό του «Εγώ Ειμί» θα είναι ο οδηγός του, η τροφοδοσία του, η απαραίτητη ώθηση και ο σκοπός του. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να τον προφυλάξει από τις παγίδες της ύλης και από τη ματαιότητα των πρόσκαιρων απολαύσεων. Μόνο στρεφόμενος προς το Φως, που μέσα του υπάρχει, θα μπορέσει να διακρίνει την πλάνη από την Αλήθεια, το σωστό από το λάθος.

«Εγώ ειμί ο άρτος της ζωής, ο ερχόμενος πρός με ου μη πεινάση και ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήση πώποτε» (Ιωάν. ΣΤ΄, 35).

«Εγώ ειμί το φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, άλλ’ έξει το φως της Ζωής» (Ιωάν. Η΄, 12).

Όταν μέσα σε κάθε Άνθρωπο υπάρχει τέτοια Θεϊκή Πηγή Ενέργειας και Ρεύμα Ζωοποιό, πώς είναι δυνατόν να επιζητήσει τη βύθιση στην ύλη; Είναι αναπόφευκτη η αφύπνιση της ψυχής του μέσα στους αιώνες και η επιθυμία της να εντρυφήσει στην Αλήθεια, να απορροφηθεί και να κατακτηθεί από το Φως.

Αργά ή γρήγορα θα μπει σε ενέργεια ο μηχανισμός του. Ο άνθρωπος θ’ αφαιρεί από την ύλη του και θα προσθέτει στο πνεύμα του. Οι υλικές του προσκολλήσεις θα μετατραπούν σε Πνευματικά άλματα. Οι παροδικές και πρόσκαιρες γνώσεις του θ’ αντικατασταθούν από Θεία Σοφία. Η αδιαφορία του από Αγάπη, και η ατομική θέληση θα περάσει από το καμίνι της Θεότητας και ενοποιούμενη με τη Θέληση των πάντων, θα μετουσιωθεί σε Θέληση Θεού. Ο «Εγώ Ειμί» θα πάρει τα ηνία της Υπόστασής του. Απομακρύνοντας τα εμπόδια θα σημειώνει τις νίκες Του, με τρόπο αθόρυβο, αλλά αμετάκλητο. Μέσω Αυτού ο Άνθρωπος θα πορευθεί στον προορισμό του. «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται πρός τον Πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιωάν. ΙΔ΄, 6).

Κάθε μέρα θα ξεπερνά τις αδυναμίες του και θα καταπολεμά τον κατώτερο εαυτό του. Και όταν σταυρώσει τον άνθρωπο, τότε θα διακρίνει μέσα του σε όλη τη Λαμπρότητα και το Μεγαλείο Του τον «Εγώ Ειμί». «Όταν υψώσητε τον υιόν του ανθρώπου, τότε γνώσεσθε ότι εγώ ειμί» (Ιωάν. Η΄, 28). Ο «Εγώ Ειμί» ενηλικιώθηκε μέσα στον Άνθρωπο. Ο Άνθρωπος δεν υφίσταται. Ο «Εγώ Ειμί» ενεργεί, ομιλεί, διδάσκει, νουθετεί. Ο Άνθρωπος οδηγείται στον Πατέρα. Μέσα σε Αστραποβόλα Λάμψη και Εκπαγλη Φωτοχυσία η ανθρωπότητα αγκαλιάζει τον Πατέρα και απορροφάται από Αυτόν. Η Θέωση συντελείται. Ο «Εγώ Ειμί» παράγει τον Τελικό και Αιώνιο κτύπο. «Εγώ ειμί ο πρώτος και ο έσχατος» (Αποκ. Α΄, 17).