Το Άστρο της Βηθλεέμ ΜΕΡΟΣ Δ΄

του Γιώργου Κλειδαρά

 Στην τραγωδία Προμηθεύς Δεσμώτης, ο δημιουργός του αρχαίου αυτού δράματος, ο ανεπανάληπτος και διαχρονικός Αισχύλος, μέσα από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα στιχομυθία του Προμηθέως και της Ιούς (στιχ. 752-774), προλέγει την έλευση του Ιησού ο οποίος θα εμφανισθεί «τρεις γενιές, μετά τις δέκα πρώτες!».

Με δεδομένη τη διδασκαλία της τραγωδίας το 470 π.Χ. περίπου αν προσδιορίσουμε τη διάρκεια κάθε γενιάς σε 35 χρόνια και τα συνάψουμε στις δεκατρείς γενιές, τότε είναι εμφανές ότι πλησιάζουμε τα έτη στα οποία επισημαίνεται η Γέννηση του Ιησού Χριστού! Πράγματι, μεταξύ 6 και 4 προ Χριστού ετών υπολογίζεται η χρονολογία Γεννήσεως του Χριστού, με βάση τη συγκλονιστική αυτή προεξαγγελία του Αισχύλου. Όλη η παραπληροφόρηση ήταν για να θαφτεί ο αριθμός 5.

Οι αρχαίοι πίστευαν πως κάθε 2.000 χρόνια περίπου μπαίνουν μέσα σε μια αστρολογική κοσμική περίοδο την οποία ονόμαζαν μέγα μήνα. Το 2000 π.Χ. ξεκίνησε ο μέγας μήνας του Κριού. Η περίοδος των Ιχθύων άρχισε στα 145 π.Χ. Οι Πυθαγόρειοι χρησιμοποιούσαν σαν σύμβολο το ψάρι όπως και οι χριστιανοί. Ιχθύς ήταν για αιώνες το ελληνικό όνομα του Άδωνη του Θεού των Συριακών μυστηρίων. Καθώς άρχιζε η εποχή των ιχθύων, το αντίθετο σημείο στο ζωδιακό κύκλο η Παρθένος βρισκόταν στο δυτικό ορίζοντα. Η παγανιστική μυθολογία ειδωλολατρών περίμενε των σωτήρα της εποχής των Ιχθύων να γεννηθεί από παρθένο. Γι’ αυτό και τον 1ο αιώνα π.Χ. ο Ρωμαίος ποιητής και μύστης Βιργίλιος επαναλαμβάνει το χρησμό της ιέρειας Σίβυλλας που προέβλεψε μια τέτοια θαυματουργή γέννηση λέγοντας: «Η δικαιοσύνη η παρθένος επιστρέφει για να κατοικήσει μαζί μας. Το πρωτογέννητο της νέας εποχής είναι ήδη καθοδόν προς τη γη. Μαζί του η σιδερένια φυλή θα τελειώσει και ο χρυσός άνθρωπος θα κληρονομήσει τον κόσμο. Χαμογελάστε στη γέννηση του βρέφους. Θα χαράξει τούτη η ένδοξη εποχή».

Για τον Πυθαγόρα λέγανε πως ήταν γιος του Απόλλωνα και μιας θνητής μητέρας που ονομαζόταν Παρθενίς. Γιος του Απόλλωνα θεωρείτο και ο Πλάτωνας και ο Απολλώνιος. Ο Εμπεδοκλής θα μπορούσε να θεωρηθεί Πρόδρομος Ιωάννης Βαπτιστής. Τον θεωρούσαν σαν και τον σωτήρα, ότι είχε έλθει στον κόσμο να βοηθήσει τις ψυχές που βρίσκονταν σε σύγχυση. Φώναζε στον κόσμο σαν τρελός μόνο με την δύναμη της φωνής του, παροτρύνοντάς τους να απορρίψουν τούτο το βασίλειο και ό,τι υπάρχει σε αυτό και να γυρίσουν στον πραγματικό υπέροχο Θείο κόσμο. Στα Ελευσίνια μυστήρια ο Ιεροφάντης διακήρυσσε κραυγάζοντας τη Θεία Γέννηση.

Η φάτνη βρίσκεται στο σημείο του θερινού ηλιοστασίου, στον αστερισμό του Καρκίνου, που ονομάσθηκε η Πύλη του Ηλίου, δια της οποίας ελέγετο ότι οι ψυχές κατεβαίνουν από την ουράνια κατοικία τους στην γη, ακριβώς όπως κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο στον Δεκέμβριο, ελέγετο ότι επιστρέφουν στην ουράνια κατοικία, στον αστερισμό του Αιγόκερω, στην άλλη Πύλη του Ηλίου. Ο Αιγόκερως ήταν το σημείο, στο οποίο ελέγετο ότι γεννήθηκαν οι Ηλιακοί Θεοί κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο και αφιερώθηκαν στους Υιούς του Φωτός.

 Με το Ζώδιο του Καρκίνου συνδέεται ο αστερισμός της Αργούς και οι αστερισμοί της Μεγάλης και Μικρής Άρκτου. Η Άρκτος στους Ζωδιακούς των Χαλδαίων, των Ινδών και των Αιγυπτίων λέγεται «στάνη προβάτων». Ο Σείριος είναι ο καλός ποιμένας και στο Ζώδιο του Καρκίνου θα βρούμε ονομασίες όπως στάνη προβάτων, φάτνη κ. α. Πίσω λοιπόν από τον ποιμένα-βοσκό κρύβεται ο γονιμοποιός Ταύρος, ο Κυβερνήτης του Ζωδιακού ο Σείριος. Όπως μας πληροφορούν, ο ρόλος της γονιμότητας στα πλαίσια της θεϊκής και βασιλικής διακυβέρνησης, αποκαλύπτεται από μια άλλη σουμεριακή λέξη, που σημαίνει «βοσκός» και τη συναντάμε σ’ ένα μεγάλο αριθμό επιθέτων και ονομάτων των αρχαίων λαών. Πρόκειται για τη λέξη ΣΙΡΑ. Ο Βοσκός λοιπόν, η Φάτνη, ο Ιωσήφ και τόσες άλλες λέξεις και ονόματα συνδέονται με το Σείριο, το άστρο της Μαρίας. Το «αστέρι», έδειξε ένα συγκεκριμένο μικρό τόπο όπου γεννήθηκε ο Ιησούς. Ένα, αστρονομικό αντικείμενο, όμως, λόγω της μακρινής απόστασης στην οποία βρίσκεται, δεν μπορεί να υποδείξει κάποιο συγκεκριμένο τόπο στην επιφάνεια Γης, παρά μόνο κατεύθυνση (προσανατολισμό).

Εκείνο το έτος, έλαβε χώραν και ένα από τα σπανιότερα αστρονομικά φαινόμενα, τα οποία συμβαίνουν γενικώς και ανεξαρτήτως από τας Μ. Συνόδους: έγινε ή τριπλή σύνοδος των πλανητών Διός και Κρόνου. Άλλα μία σύνοδος απλή των πλανητών Διός και Κρόνου προεικόνιζε τότε την γέννησιν μεγάλου ανδρός, ιδία βασιλέως, οπότε η τριπλή σύνοδος Διός και Κρόνου θα εσήμαινε βεβαίως ότι Εκείνος, ο Όποιος θα εγεννάτο, θα ήτο πράγματι Θεάνθρωπος, θα ήτο Εκείνος, εις τον Όποιον το θείον στοιχείον (Κρόνος) θα είχε συνενωθεί με το ανθρώπινον (Ζευς) δια της τριπλής συνόδου.

Επειδή ο Κρόνος εθεωρείτο ως «η αρχή της συνθέσεως, της ενοποιήσεως και ως η δύναμις της εκδηλώσεως τον Θείον Λόγον» και ο Ζευς ως «ο πάσης φύσεως αρχών, ο εκπρόσωπος της Δικαιοσύνης» έχων όλας τας καλάς ιδιότητας των άλλων πλανητών, ήτο δηλαδή ζωοποιός ως ο Ήλιος, ισχυρός ως ο Άρης, ευφυής ως ο Ερμής, καλός ως η Αφροδίτη και συνθετικός ως ο Κρόνος, διά τούτο και εδίδετο βαρύτης εις το φαινόμενον της τριπλής συνόδου εις τον Οίκον των Ιχθύων, τον συνδεόμενον με την Ιουδαίαν. Ο Άρης εθεωρείτο ως ο εντελώς αντίθετος πλανήτης του Κρόνου, «ο υπαίτιος παντός πολέμου και κακίας είτε μεταξύ ατόμων, είτε μεταξύ λαών», «ο αληθινός εκπρόσωπος της δυνάμεως του κακού». Η είσοδος του Άρεως τρίτου εις τους Ιχθύς εσήμαινε πλέον την αντίθεσιν του πολεμίου παράγοντος προς Εκείνον, ό Οποίος θα ήρχετο ως Εξουσιαστής και Πνευματικός Άρχων. Γενικώς, όλον το πρώτον μέρος της αρθρώσεως της Μ. Συνόδου του 6 π.Χ. εσχετίζετο προς τον Μεσσίαν, ενώ το δεύτερον προς την Νέαν Εποχήν, την οποίαν Εκείνος θα άνοιγε διά την ανθρωπότητα.

Στις 13 Απριλίου του έτους 6 π.Χ. εισήλθεν εις τον Οίκον των Ιχθύων και ή Σελήνη. Έτσι η Σελήνη, η οποία εκπροσωπεί «την φύσιν, την μητέρα γεννήτριαν των ζωσών μορφών», με την είσοδόν της εις τους Ιχθύς εδείκνυε την υποταγήν της φύσεως εις Εκείνον, ο Οποίος ήρχετο ως Μεσσίας, Εξουσιαστής και Άρχων. Διά της ταχείας κινήσεως της, όμως, προεκάλεσεν πληθώραν φαινομένων, τα οποία ήσαν διάφοροι σύνοδοι και τριγωνικαί όψεις με τους Κρόνον, Ήλιον, Δία και Αφροδίτην και εδείκνυον ότι η ανθρωπότης προσχωρεί εις το Θείον κήρυγμα. Εν τούτοις, κατά την προτελευταίαν ημέραν της αρθρωμένης Μ. Συνόδου, εις τας 17 Απριλίου, η Σελήνη ήλθε εις σύνοδον με τον Ήλιον εις τον Οίκον του Κριού, με αποτέλεσμα την μερικήν έκλειψιν του Ήλιου, η οποία εσήμαινε την κατάθλιψιν του Βασιλέως από τον κόσμον, εσήμαινε δηλαδή την Σταύρωσίν Του. Έτσι ερμηνεύεται και το διατί οι Μάγοι προσέφεραν την πένθιμη Σμύρναν εις τον Ιησούν.

Ο Άγιος Επιφάνειος λέει ότι στην Αλεξάνδρεια η γέννηση του Οσίριδος-Διονύσου γινόταν στις 6 Ιανουαρίου. Την προηγούμενη νύχτα η γιορτή έφερνε μια αλλαγή με το λάλημα του πετεινού. Οι μύστες πήγαιναν με το φως των δαυλών σε ένα υπόγειο ιερό από το οποίο έπαιρναν μια εικόνα του Θεού σκαλισμένη σε ξύλο και σημαδεμένη με το σημείο του σταυρού στα χέρια, στα γόνατα και στο κεφάλι. Το νόημα αυτού του μυστηρίου ήταν η αναγγελία. «Σήμερα αυτή την ώρα η παρθένος κόρη γεννά τον αιώνα». Ο Άγιος Επιφάνειος είχε βρει περίεργη τη σύμπτωση αυτή μαζί με άλλους πρωτοχριστιανούς, γιατί γιόρταζε την ίδια ημερομηνία στις 6 Ιανουαρίου η γέννηση του Ιησού, όπως ακριβώς κάνει και η ρωμαϊκή εκκλησία ως τις μέρες μας. Οι ημερομηνίες δεν είναι τυχαίες. Και η 25η Δεκεμβρίου και η 6η Ιανουαρίου ήταν οι ημερομηνίες του χειμερινού ηλιοστασίου της μικρότερης ημέρας. Μερικές παραδόσεις επέλεξαν την 25η Δεκεμβρίου και κάποιες άλλες την 6η Ιανουαρίου.

Η κατά την εξάρθρωση της μεγάλης συγκεντρώσεως «τριπλή διάβασις» του μεν Κρόνου διά της ακμής των οίκων Ιχθύων-Κριού, του δε Διός διά της ακμής των οίκων Κριού-Ταύρου, εφανέρωνον τον χρόνον ενσαρκώσεως του Μεγάλου Βασιλέως. Ήτοι, η τελευταία έξοδος του Διός εκ του Οίκου του Κριού εις τας 6 Μαρτίου 5 π.Χ. εσήμαινεν ότι, όπως η συγκέντρωσις των πλανητών εξηρθρούτο τελειωτικός επί του ουρανού, η Νέα Εποχή ερριζούτο οριστικώς επί της γης ότι ο Άρχων έρχεται εις τον κόσμον, ότι ο Μεσσίας συνελήφθη υπό της Θεοτόκου.

Στον ζωδιακό αστερισμό του Αιγόκερω, τον Απρίλιο του 5 π.Χ., καταγράφηκε από τους Κινέζους αστρονόμους η έκρηξη ενός καινοφανούς αστέρα. Ένα πολύ μικρότερης, βέβαια, έντασης φαινόμενο από την αντίστοιχη έκρηξη ενός υπερκαινοφανούς, αλλά και εδώ το άστρο που την προκάλεσε οδεύει προς τον αστρικό του θάνατο. Για να δώσουμε τη διαφορά σημειώνουμε ότι λόγω της έκρηξης των επιφανειακών στρωμάτων του ο καινοφανής αυξάνει τη φωτεινότητα του 1 έως 2 εκατομμύρια φορές. Αντιθέτως η έκρηξη με την οποία τελειώνουν τη ζωή τους οι υπερκαινοφανείς αυξάνει τη φωτεινότητά τους μέχρι και 100 εκατομμύρια φορές, ενώ εκτοξεύεται στο διάστημα μάζα μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου. Οι Κινέζοι αστρονόμοι που κατέγραψαν την αστρική έκρηξη σημείωσαν ότι ο καινοφανής ήταν ορατός για 70 ημέρες, εκ των οποίων τις 23 φαινόταν και κατά τη διάρκεια της μέρας. Το ίδιο φαινόμενο, σύμφωνα με τον Άγγλο μεθοδιστή ιερωμένο R. P. Greetham (1996), είχαν καταγράψει και οι Ινδιάνοι του New Mexico πάνω σε ένα ταφικό ανάθημα. Πιθανώς, λοιπόν, το ουράνιο αυτό σώμα να ήταν καινοφανής αστέρας και όχι κομήτης, όπως ήδη έχουμε αναφέρει με τον αύξοντα αριθμό 52 στον κατάλογο του J. Williams (1871).

Λίγους μήνες αργότερα, το 4 π.Χ., δίπλα στον Αλτάιρ, το λαμπρότερο άστρο του αστερισμού του Αετού (a Aquilla), καταγράφηκε η ανάλαμψη ενός δεύτερου καινοφανούς –ή η πιθανή εμφάνιση ενός κομήτη– όπως ήδη έχουμε αναφέρει. Πάντως και ο καινοφανής είναι ορατός με γυμνό μάτι. Ο καινοφανής θα ήταν ένα «πραγματικά» νέο άστρο στον ουρανό, άγνωστο στους Μάγους-αστρολόγους της τότε εποχής, που πιθανώς να κίνησε το ενδιαφέρον τους με την «εξαιρετική» του λαμπρότητα. Στην ουσία –πριν την έκρηξή του– το άστρο αυτό προϋπήρχε στο στερέωμα, αλλά δεν ήταν ορατό από τους τότε μελετητές του έναστρου ουρανού, λόγω της μικρής φαινόμενης λαμπρότητας του;

Συσχετίζουν δε την ανάλαμψη του καινοφανούς με τη γέννηση του Χριστού, υποστηρίζοντας ότι ο Μεσσίας γεννήθηκε το έτος της εμφάνισης του «νέου άστρου» ή ακριβέστερα την άνοιξη του 5 π.Χ. Όπως αναφέρει ο αείμνηστος καθηγητής μας Δ. Κωτσάκης (1984): «Οι ερευνητές αυτοί διατυπώνουν τη γνώμη ότι υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να δεχθούμε ότι η ενσάρκωση του Ιησού Χριστού συνέβη περί το 5 π.Χ. Είναι βέβαιο ότι τα αστρονομικά εκείνα φαινόμενα-αντικείμενα του 5 π.Χ. (στον αστερισμό του Αιγόκερω) και του 4 π.Χ. (στον αστερισμό του Αετού), δεν ήσαν κομήτες, αλλά νόβα αστέρες, και καταλήγουν οι ερευνητές στο ακόλουθο πολύ αξιοπρόσεκτο συμπέρασμα: Γράφουν τα εξής: Το άστρον τής Βηθλεέμ ομοίαζε πολύ περισσότερο με έναν λαμπρό νόβα που περιγράφεται από τους Κινέζους, ότι ενεφανίσθη την άνοιξη του 5 π.Χ. Τα μυστήρια του Άδωνη στην αρχαία Αντιόχεια ετελούντο με την κραυγή «το αστέρι της σωτηρίας χάραξε την ανατολή». Αυτό είναι το άστρο της αυγής, το οποίο είναι στην πραγματικότητα το άστρο της Αφροδίτης. Θεά σύζυγος του Όσιρη-Διονύσου ήταν η Αφροδίτη-Βένους. Στην Αίγυπτο ονομαζόταν Ίσις-Ίσιδα και συνδεόταν με το φωτεινό αστέρα Σείριο. Η βάση του αστερισμού του Ωρίωνα αναπαραστούσε τον Όσιρη.

Η Προσκύνηση των Μάγων

Την 19ην Δεκεμβρίου 5 π.Χ., ο ηγετικός πλανήτης της Μεγάλης Συγκεντρώσεως, Κρόνος, ήλθεν εις την τελευταίαν «στάσιν» του, εντός του Οίκου του Κριού. Οι μάγοι είχον φθάσει εις την Βηθλεέμ την 19ην Δεκεμβρίου και παρετήρησαν την «στάσιν» του Κρόνου. Δηλαδή, «ο αστήρ έστη επάνω», εις τον ουρανόν της Βηθλεέμ, «ου ην το παιδίον» (Μτ. 2, 9). Τότε οι μάγοι ήλθον «εις την οικίαν» (Μτ. 2, 11), όπου είχε μεταφερθή η θεία Οικογένεια και «είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού και πεσόντες προσεκύνησαν αυτώ» (Μτ. 2, 11). Κατόπιν, «ανοίξαντες τους θησαυρούς αυτών, προσήνεγκαν αυτώ δώρα» (Μτ. 2, 11): «χρυσόν» προς τον Κοσμικόν Άρχοντα και Βασιλέα. «και λίβανον» προς τον ενσαρκωθέντα Θεόν, «και σμύρναν» προς Εκείνον, ο Οποίος θα υποστή την «κατάθλιψιν» του κόσμου.

«Του δε Ιησού γεννηθέντος εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας εν ημέραις Ηρώδου του Βασιλέως». (Ματθ. Β΄, 1)

Είχαν λοιπόν, οι Μάγοι ως δεδομένον τον χρόνον της ενσαρκώσεως του Μεσαίου: 6 Μαρτίου 5 π.Χ. Εξηγείται λοιπόν, διατί ηρώτων «που έστιν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων;» (Μτ 2,2), διότι εγνώριξον ότι συνελήφθη ως άνθρωπος εις τάς 6 Μαρτίου 5 π.Χ. και έπρεπε να γεννηθή εις τας 6 Δεκεμβρίου 5 π.Χ., δηλαδή ολίγας ημέρας προ του 4 π.Χ. Εξηγείται, επιπλέον, διατί είπον εις τον Ηρώδην «είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα» (Μτ 2,2) και καθώρισαν, ότι η εμφάνισις του αστέρος έλαβεν χώραν δύο περίπου έτη πριν φθάσουν εις την Ιουδαίαν. Διότι πράγματι, από τας 2 Αυγούστου 5 π.Χ. μέχρι τας 19 Δεκεμβρίου 5 π.Χ. ο πλανήτης Κρόνος εκινείτο εξ ανατολών προς δυσμάς, προς τους Ιχθύς, τους δηλούντας την Ιουδαίαν. Τότε, προφανώς, και οι μάγοι επορεύοντο εκ της ανατολικής πατρίδος των εις την δυτικώς κειμένην Ιουδαίαν, «συμπορευόμενοι» μετά του Κρόνου, ο οποίος «προήγεν αυτούς» (Μτ 2,9).

Σύμφωνα με την μελέτη του Κωνσταντίνου Χασάπη, ο Ιησούς γεννήθηκε την 6η Δεκεμβρίου του έτους 5 π.Χ. Σε εκείνη την χρονική περίοδο τοποθετούμε, την έναρξη μιας νέας πνευματικής εποχής για όλη την ανθρωπότητα.

Ο Ηρώδης μέσα στον άνθρωπο είναι ο κυρίαρχος του κοσμικού νου και αν δεν τον επιτηρούμε θα φονεύσει το Χριστό-παιδί. Πρέπει να προσέχουμε να φρουρούμε αν είναι δυνατόν αυτόν τον πανούργο αισθητικό-αισθησιακό νου και να έχουμε τρυφερή φροντίδα για τη μικρή, αθώα νέα Ιδέα-Κατάσταση, η οποία έχει γεννηθεί στα κατάβαθα της Ψυχής μας. Για να το διαφυλάξουμε από τον Ηρώδη (την υλική συνείδηση) που πάντα γυρεύει πώς να σβήσει αυτή τη φωνή στο ξεκίνημά της. Η υλική συνείδηση αισθάνεται να απειλείται και αντιδρά. Ακολουθεί η σφαγή των νηπίων, καθώς η υπόσταση βιώνει να κακοποιείται η αγνότητά της από αυτά που ζει στην κοινωνία. Ακολουθεί η φυγή στην Αίγυπτο και η μαθητεία στη θεραπεία, που συμβολίζεται με το όνομα Ιησούς, που σημαίνει θεραπευτής, από το Ίαση που σημαίνει θεραπεία.

 Η Εγκράτεια και η αυτοκυριαρχία, πρέπει ν’ ακολουθούν την Θεία Φωνή, όπως στο Άστρο της Βηθλεέμ, καθοδηγούσε τους Μάγους προς την καρδιά, απερίσπαστα. Είσαι όπως το άστρο της Ανατολής, ένας νέος δομικά άνθρωπος που συνεχίζεις να μεταλλάσσεσαι καθώς βαδίζεις όπως οι τρεις μάγοι στη Βηθλεέμ, που σημαίνει ο οίκος του Άρτου, για να λάβεις τον Άρτο της Ζωής, τιμώντας το Χριστό όπου γεννιέται με το χρυσό του πνεύματος, το λίβανο της ψυχής και τη σμύρνα της ανανεωμένης υλικής φύσης. Στο σπήλαιο της Βηθλεέμ στη Θεία Μήτρα, ο ενσαρκωθείς Λόγος δέχεται από τους τρεις μάγους, που συμβολίζουν στοιχεία συντονισμένα με το Θείο Θέλημα, χρυσό, λίβανο και σμύρνα, που με τη σειρά τους συμβολίζουν ανώτερα στοιχεία σώματος, συναισθημάτων και νου. Τα πιο πρωτογενή συναισθήματα με ρίζα του Άβελ, δηλαδή, οι βοσκοί είναι παρών.

Στη χριστιανική παράδοση οι μάγοι έφεραν στον Ιησού δώρα χρυσάφι, σμύρνα και λιβάνι ενώ ο «ειδωλολάτρης» Εμπεδοκλής, μίλαγε χρόνια πριν για τη λατρεία του Θεού με προσφορά από αμιγή σμύρνα και λίβανο, σκορπίζοντας επίσης στο έδαφος χορδές από χρυσάφι. Τα σμύρνα χρησιμοποιούσαν σαν ιερό θυμίαμα στις τελετές του Άδωνη. Μάγοι είχαν οι οπαδοί των μυστηρίων του Θεού Μίθρα. Βηθλεέμ σημαίνει ο οίκος του άρτου. Οι τρεις μάγοι με τα δώρα, ακολουθώντας το άστρο, γίνονται μάρτυρες της γέννησης του Χριστού.

Οι τρεις μάγοι με τα δώρα, ακολουθώντας το άστρο, γίνονται μάρτυρες της γέννησης του Χριστού. Η Χριστογέννηση ως εσωτερικό γεγονός, προϋποθέτει παρθενοποίηση της Ψυχής. Ο Ηρώδης εκπροσωπεί την υλική συνείδηση που εκφράζεται ως διάνοια που βασιλεύει. Οι τρεις Μάγοι με τα τρία δώρα τους, συνδέονται με τους τρεις μαθητές του Χριστού κατά την Μεταμόρφωση, καθώς και με τα τρία στάδια της εξέλιξης του ανθρώπου, την Κάθαρση, τον Φωτισμό και την Τελειοποίηση. Αν συνδέσουμε το 666 με το 999, ο τρόπος που θα κάνουμε αυτή τη σύνδεση σε αυτά τα έξι ψηφία, θα μας δώσει και ένα διαφορετικό αποτέλεσμα σ’ αυτό το οποίο εκπροσωπούν, αλλά και μία άλλη λειτουργία. Έτσι λοιπόν, 3 x 9 = 27, 2 + 7 = 9, 3 x 6 = 18, 1 + 8 = 9.

Τέλος, η χριστιανική παράδοση αναφέρει ότι οι Πέρσες το 614 μ.Χ. δεν βεβήλωσαν τον Ναό της Γεννήσεως στους Άγιους Τόπους, επειδή σεβάστηκαν την εικόνα ή το μεγαλοπρεπές μωσαϊκό που κοσμούσε την είσοδο του Ναού με θέμα την Προσκύνηση των Τριών Μάγων, τους οποίους εθεωρούσαν ομοεθνείς τους.

Παρόμοια θαυματουργική σύλληψη αγοριού αναφέρεται στο δεύτερο βιβλίο του Ενώχ, όπου η Σοφονείμ –η αδελφή του Νώε– συνέλαβε τον Μελχισεδέκ χωρίς να έρθει σε επαφή με τον Νιρ, τον άντρα της. Αυτό έγινε επειδή ο Μελχισεδέκ προοριζόταν να γίνει ηγέτης τάγματος διαχρονικά διατηρημένου. Ο βιβλικός Μελχισεδέκ προοριζόταν, σύμφωνα με την απόκρυφη ιουδαϊκή γραμματεία –2ο Βιβλίο του Ενώχ– να γίνει αρχηγός τάγματος ιερέων. Γι’ αυτόν τον λόγο και το «Δείπνο του Μελχισεδέκ» στον Τεκτονισμό παρατίθεται σε Τέκτονες που έχουν ξεπεράσει τον 18ο βαθμό του Ροδοσταυρίτη Ιππότη.

Στα χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας στην «Ιστορία του Αβραάμ (Μa’ ase Abraham BHM i. 25 κ. επ.) αναφέρεται ότι κατά τη γέννηση του Πατριάρχη Αβραάμ, γιου τού πρίγκιπα Θάρα, εμφανίστηκε ένας κομήτης στην Ανατολή που περιφερόταν στον ουρανό της Χαλδαίας «καταπίνοντας» τέσσερα άστρα, που το καθένα ήταν στερεωμένο σε διαφορετικό τεταρτημόριο του ουράνιου θόλου. Το έκτακτο αυτό γεγονός ερμηνεύτηκε από τους σοφούς ιερείς-αστρολόγους της Αυλής ως σημάδι γέννησης ενός αγοριού που θα γινόταν βασιλιάς και οι απόγονοι του θα κληρονομούσαν τη Γη στους αιώνες. Αμέσως οι σοφοί ειδοποίησαν τον βασιλιά Νεμρώδ (ή Νεβρώδ), που ακούγοντας την πρόβλεψη τους θέλησε να εξοντώσει το νεογέννητο. Τη λύση, όμως, έδωσε ο αρχάγγελος Γαβριήλ που μετά από διαταγή του Θεού έκρυψε τον μικρό Αβραάμ από τους στρατιώτες τού Νεμρώδ σκεπάζοντας τον μ’ ένα σύννεφο. Τότε ο Θάρα (Τεράχ κατά το Ταλμούδ), ο πατέρας τού Αβραάμ, φοβούμενος για τη ζωή του πρωτότοκου γιου του, εγκατέλειψε την Ουρ ή τη Χαρράν της Μεσοποταμίας για τη Γη Χαναάν. Παρόλα αυτά ο Νεμρώδ, όπως θρυλείται, εσφαγίασε 70.000 αρσενικά νήπια προκειμένου να φονεύσει και τον Αβραάμ. Το Ταλμούδ αναφέρει και άλλες προστριβές του Αβραάμ με τον Νεμρώδ, αφού κάποτε ο βασιλιάς τον πέταξε μέσα στις φλόγες από τις οποίες όμως ο Αβραάμ βγήκε σώος.

Στην εβραϊκή παράδοση ένα «άστρο» εμφανίζεται περιστασιακά για να λάμψει κατά την αναγγελία της γέννησης του Μωυσή στην Αίγυπτο. Ο Φαραώ το θεώρησε κακό σημάδι, ενώ παράλληλα είδε ένα προφητικό όνειρο που του το ανέλυσαν οι σοφοί Αιγύπτιοι ιερείς. Σύμφωνα με την ερμηνεία τους, θα γεννιόταν ένα αγόρι ανάμεσα στις εβραϊκές οικογένειες που θα οδηγούσε την Αίγυπτο στην καταστροφή. Γι’ αυτόν τον λόγο ο βασιλιάς διέταξε, μόλις γεννιόνται αρσενικά παιδιά των Ισραηλιτών, να ρίχνονται στον ποταμό και να εξοντώνονται, όπως ακριβώς, αργότερα, ο Ηρώδης θα ζητήσει τον σφαγιασμό των αρρένων νηπίων κάτω των δύο ετών στη Βηθλεέμ! Άγγελος Κυρίου, όμως, έσωσε τον μικρό Μωυσή, αφού ειδοποίησε τον Αμράμ, τον πατέρα του να τον κρύψει (Ταργκούμ της Παλαιστίνης, Ιώσ. Ιουδ. Αρχ. 2, 9, 3-4 και Έξοδ. Α’). Η Ιωχαβέδ, η μητέρα του νηπίου, το κράτησε κρυφά κοντά της για περίπου τρεις μήνες, κατόπιν όμως φοβούμενη για την υπόλοιπη οικογένειά της αναγκάστηκε να το αφήσει μέσα σ’ ένα καλάθι στον ποταμό Νείλο. Τελικά, το νήπιο το έσωσε –με θεία παρέμβαση– η πριγκίπισσα Θέρμονθις, η οποία το ονόμασε Μοσέ (Μωυσή), που σημαίνει «παιδί» ή εβραϊκά «υδατόσωστος» (Έξοδ. Β’, 10), ενώ το κανονικό αιγυπτιακό όνομα που τού δόθηκε ήταν Χοζαρσίφ ή Οσαρσίφ ή Όσαρσις, που σημαίνει τέκνο του Όσιρι.

Η ιστορία των Τριών Μάγων ασφαλώς και δεν είναι ένα παραμύθι για μικρά παιδιά. Οι τρεις σοφοί που έφτασαν στη Βηθλεέμ, καθοδηγούμενοι από το άστρο για να προσκυνήσουν τον Υιό του Θεού, ήταν μέλη μιας μυστικής αδελφότητας. Σε κάποια άγνωστη περιοχή της Ανατολής, οι αδελφοί τους περίμεναν για αιώνες ένα σημείο στον ουρανό που θα τους γνωστοποιούσε την έλευση ενός Σωτήρα, όπως τους είχε υπαγορεύσει μια ιερή προφητεία. Ταξίδεψαν μέχρι την Ιουδαία για να φέρουν σε πέρας μια αποστολή που αποσιωπάται από την Αγία Γραφή: να καθοδηγήσουν πνευματικά τον Ιησού στα πρώτα του βήματα στη Γη.

Ο Ματθαίος γνώριζε πολύ καλά ότι η ιστορία των μάγων, που αναφέρεται μόνον στο δικό του Ευαγγέλιο, θα μπορούσε να προκαλέσει την αντίδραση των ορθόδοξων Εβραίων. Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, σύμφωνα με τους μελετητές, απηχεί την κυρία προσπάθεια εβραιοποίησης του Χριστιανισμού. Ο Επιφάνιος, Επίσκοπος Σαλαμίνας Κύπρου (315-403 μ.Χ.), μας πληροφορεί πως οι Χριστιανοί της Ιουδαίας το προτιμούσαν, γιατί ήταν το μόνο που είχε γραφεί στα εβραϊκά. Ο Ματθαίος, ως Εβραίος, γνώριζε πολύ καλά ότι η μαγεία καταδικαζόταν ρητά στα ιερά βιβλία των Εβραίων.

Η επιρροή του Μασνταϊσμού πάνω στον Ιουδαϊσμό είναι κάτι περισσότερο από εμφανής και έγινε εντονότερη την εποχή των Πάρθων. Οι Πάρθοι, νομάδες ημι-μόνιμα εγκατεστημένοι στις στέπες ανατολικά της Κασπίας, που διατήρησαν τη θρησκεία του Ζωροαστρισμού, θα στραφούν ενάντια στους κληρονόμους του Αλέξανδρου που είχαν εισαγάγει τον ελληνικό πολιτισμό στις περσικές πόλεις, και θα αποκαταστήσουν την αυτοκρατορία, ξεκινώντας από την Παρθία, τη Βακτριανή και την Υρκανία, πριν προσαρτήσουν τη Μηδία, την Περσία και τη Μεσοποταμία, απωθώντας τους Σελευκίδες δυτικά του Ευφράτη. Σύμμαχοι των Πάρθων σ’ αυτόν τον αγώνα θα είναι εκείνα τα στρώματα των Εβραίων που ευνοούσαν μια ιουδαιο-παρθική συμμαχία ενάντια στην εξελληνισμένη (εβραϊκή) συναγωγή και ενάντια στη Ρώμη.

Η πατροπαράδοτη φιλία Περσών και Ιουδαίων, που χρονολογείτο από τον 6ο π.Χ. αιώνα όταν ο Κύρος κατέλαβε τη Βαβυλωνία και έθεσε τέλος στην εβδομηντάχρονη αιχμαλωσία των Εβραίων, θα μετατραπεί εκείνη την περίοδο σε πολιτική συμμαχία που συνδύαζε «την ελπίδα μιας οριστικής λύτρωσης από τον ξένο ζυγό διαμέσου ενός μεσσιανικού βασιλιά ταυτόσημου με τον Σωτήρα του πέρατος των αιώνων της εσχατολογίας των Πάρθων». Εκφραστές αυτής της συμμαχίας στην Παλαιστίνη δεν είναι παρά τα μέλη της Κοινότητος του Κουμράν. Ο μαχητικός-εθνικιστικός χαρακτήρας των απόψεων της αίρεσης του Κουμράν είναι ολοφάνερος στα κείμενα που μόνον πρόσφατα ήρθαν στο φως. Τα μέλη της Κοινότητας του Κουμράν δεν ήταν ειρηνόφιλοι Εσσαίοι, εκτός και αν ξαναορίσουμε το τι εννοούμε με τον όρο Εσσαίοι.

Από τον 2ο αιώνα π.Χ., η Εγγύς Ανατολή γνώρισε τη διάδοση εσχατολογικών κειμένων με ζωροαστρική έμπνευση, που είχαν συνταχθεί στα ελληνικά με τον τίτλο Χρησμοί του Υστάσπη (ή Υστάσπους):

«Θα έρθουν καιροί που δεν θα υπάρχει δικαιοσύνη, στους οποίους οι κακοί που μισούν τους καλούς θα τους υποχρεώσουν να ζουν μέσα στην εξαθλίωση. Δεν θα τηρούνται οι νόμοι, ούτε θα υπάρχει τάξη, ούτε πειθαρχία σε καιρούς πολέμων. Οι δίκαιοι και οι υπέρμαχοι της αλήθειας θα απομακρυνθούν από τους κακούς και θα καταφύγουν στις έρημους. Ο ασεβής, γεμάτος λύσσα, και με μεγάλο στρατό θα περικυκλώσει το βουνό στο οποίο θα βρίσκονται οι δίκαιοι για να τους σκλαβώσει. Αλλά όταν εκείνοι βρεθούν περικυκλωμένοι και πολιορκημένοι, θα παρακαλέσουν με δυνατή φωνή τον Θεό, θα ζητήσουν βοήθεια από τον Θεό, ικετεύοντας βοήθεια από τον ουρανό. Και ο Θεός θα τους ακούσει και, από τον ουρανό, Εκείνος θα στείλει τον Μεγάλο Βασιλέα για να τους σώσει και να τους απελευθερώσει και θα αφανίσει όλους τους ασεβείς με το πυρ και το ξίφος».

Δεν γνωρίζουμε το σύνολο των Χρησμών του Υστάσπη, αφού έχουν διασωθεί μόνον αποσπάσματα που παρατίθενται σε έργα διαφόρων συγγραφέων. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι ήταν αποδεκτοί από τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα (150-215 μ.Χ.), ως προφητεία της γέννησης του Χριστού, που έγραψε ότι ο Υιός του Θεού αναφέρεται σαφέστατα στους Χρησμούς. Ο Κλήμης θεωρεί φυσικό το γεγονός ότι ο Ζωροάστρης είχε προφητεύσει την έλευση του Χριστού, αφού αυτή η πεποίθηση ήταν διαδεδομένη σε μεγάλο μέρος της Ανατολής και κυρίως στη Συρία. Αλλά και στο Απόκρυφο Ευαγγέλιο της Παιδικής Ηλικίας του Ιησού Χριστού, που χαρακτηρίζεται ως κείμενο του Χριστιανικού Γνωστικισμού, αναφέρεται ότι «τον καιρό που γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός ήρθαν σοφοί από την Ανατολή στην Ιερουσαλήμ, σύμφωνα με την προφητεία του Ζωροάστρη».

Η σημασία των Χρησμών του Υστάσπη έγκειται στο ότι είναι σίγουρο πως είχαν γραφεί τον 2ο αιώνα π.Χ. Λεπτομερέστερες –αν και μεταγενέστερες– πληροφορίες για την προφητεία του Ζωροάστρη μας δίνει ένας Σύρος συγγραφέας, ο Θεόδωρος Μπορ Κονόι, στο έργο του Το Βιβλίο των Σχολίων. Ο Ζωροάστρης απευθυνόμενος σε τρεις μαθητές του, μεταξύ των οποίων βρισκόταν ο Βιστάσπης, λέει: Ακούστε με: θέλω να σας αποκαλύψω ένα θαυμαστό μυστήριο που αφορά τον Μεγάλο Βασιλέα που θα έρθει στη γη. Στο πέρας των καιρών, όταν θα πλησιάζει η έσχατη κρίση, θα γίνει η σύλληψη ενός Βρέφους και τα μέλη του θα αναπτυχθούν στην κοιλιά μιας παρθένου που ποτέ δεν θα την έχει πλησιάσει άντρας. Και οι άνθρωποι αυτής της χώρας θα αντιτεθούν στην πίστη του . Θα τον συλλάβουν και θα τον σκοτώσουν πάνω στο ξύλο . Θα επιστρέψει όμως πάνω σε λευκά σύννεφα, γιατί Εκείνος είναι το Βρέφος που γεννήθηκε από το Λόγο που δημιούργησε τα πάντα . Θα πρέπει να φυλάξετε και να διατηρήσετε τα όσα σας είπε και να περιμένετε την έλευση του. Γιατί θα είστε οι πρώτοι που θα παρατηρήσετε την έλευση του Μεγάλου Βασιλέα, εκείνον που προσμένουν οι σκλάβοι για να ελευθερωθούν. Και όταν εμφανιστεί το άστρο για το οποίο σας μίλησα, στείλτε απεσταλμένους με δώρα για να τον προσκυνήσουν και για να του παραδώσουν τα δώρα σας. Μην λησμονήσετε να το κάνετε, γιατί είναι ο Βασιλεύς των Βασιλέων και σ’ αυτόν οφείλεται η βασιλεία όλων τους. Εγώ και Εκείνος είμαστε ένα.