ΣΙΜΩΝ Ο ΚΥΡΗΝΑΙΟΣ

(Βιβλίο: ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ Κεφ. 14)

«Και αγγαρεύουσι παράγοντά τινα Σίμωνα Κυρηναίον, ερχόμενον άπ’ αγρού, τον πατέρα Αλεξάνδρου και Ρούφου, ίνα άρη τον σταυρόν αυτού» (Μάρκ. ΙΕ΄, 21).

Ο Σίμων ο Κυρηναίος ήταν ο άνθρωπος ο οποίος μετέφερε τον Σταυρό του Κυρίου κατά τη διαδρομή προς τον Γολγοθά. Δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος, που βρέθηκε συμπτωματικά εκείνη τη στιγμή δίπλα στον Κύριο. Αλλά ο προορισμός της ζωής του επέβαλε να εκτελέσει αυτή την πράξη.

Ο Κυρηναίος, όπως και τα άλλα πρόσωπα, που ήρθαν Σ’ επαφή με τον Κύριο, αποτελεί ένα Σύμβολο. Μπορεί η παρουσία του να είναι σύντομη και να φαίνεται εξωτερικά ασήμαντη. Όμως η γνώση της Θείας Ρύθμισης της Ζωής του Χριστού και οι διδαχές, οι αποκαλύψεις, που απορρέουν από τη βαθύτερη μελέτη της, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν πρέπει να ξεφεύγει από τον μελετητή που αναζητά την Πραγματική Αλήθεια και θέλει να φανερώσει τις ανεξερεύνητες και καλυμμένες ακόμα πτυχές της.

Ο Κύριος όταν βρισκόταν στη γη, δίδαξε ότι όποιος θέλει να Τον ακολουθήσει, πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώσει το σταυρό του. «Και προσκαλεσάμενος τον όχλον συν τοις μαθηταίς αυτού είπεν αύτοίς· όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτο) μοι» (Μαρκ. Η΄, 34). Ο Κυρηναίος ήταν ο πρώτος που σήκωσε το Σταυρό του Κυρίου και βάδισε μαζί Του το δρόμο προς τον Γολγοθά. Βέβαια αυτή ήταν μια ενέργεια εξωτερική. Όμως εκείνη τη στιγμή ο Κυρηναίος, χωρίς και ο ίδιος να το γνωρίζει και να το έχει συνειδητοποιήσει, αλλά εκδηλώνοντας το Θέλημα του Θεού, δήλωνε τη συμμετοχή του στο μαρτύριο του Κυρίου.

Υποσχόταν να άρει τον δικό του σταυρό, ν’ ακολουθήσει τη Ζωή του Κυρίου, να προσφέρει και να κάνει μια θυσία πανομοιότυπη με του Κυρίου, όταν θα ερχόταν η εποχή, ανάλογα με το δυναμικό του. Για λίγο το βάρος (αμαρτίες ανθρώπων) του Σταυρού έπεσε στους δικούς του ώμους, δείχνοντας ότι και αυτός θα σήκωνε ένα μέρος του βάρους της ανθρωπότητας, βοηθούμενος και ενωμένος με τον Κύριο. Εκείνη τη στιγμή ενώ το πλήθος κραύγαζε και εξέφραζε την οδύνη ή το μίσος του, ο Άνθρωπος Κυρηναίος ευλογείτο από τον Θεό.

Λάβαινε και αποδεχόταν ταυτόχρονα τη Θεία Εντολή: Ως Χριστοποιημένο Πνεύμα, σε απόλυτη ταύτιση και Ένωση με τον Κύριο, αποτελώντας Ένα με Αυτόν, να κάνει την πρώτη θυσία, που θα καταδείξει στην ανθρωπότητα τη Δεύτερη Παρουσία του Χριστού εντός των ανθρώπων και θα της διδάξει τη Νέα Πορεία, που πρέπει ν’ ακολουθήσει για να ξεφύγει από τη γη, για να ενωθεί με τον Χριστό και τον Θεό - Πατέρα. Συντελείτο, δηλαδή, το μυστήριο μιας μυστικής επικοινωνίας και συμφωνίας μεταξύ Θεού και Ανθρώπου. Το Έλεος και η Αγάπη του Πανάγαθου Θεού παραχωρούσε τον Υιό Του στον Άνθρωπο, για να Τον φέρει και να Τον ενηλικιώσει μέσα του.

Το Πνεύμα του Κυρηναίου είναι το Πνεύμα που έχει προορισμό και Αποστολή να κάνει την έναρξη μιας Νέας Εποχής για την ανθρωπότητα. Της εποχής, που το Πνεύμα το Άγιο θα επιφωτίζει κάθε άνθρωπο, που επιζητά το Φως, που θα αποκαλύπτονται τα σκεπασμένα βαθύτερα νοήματα των Λόγων του Κυρίου. Της εποχής που οι δογματισμοί και τα όρια θα καταρρίπτονται και θα παρουσιάζεται η Αλήθεια. Της εποχής που ο άνθρωπος θα διδάσκεται και θα ανακαλύπτει την εσωτερική του Ζωή και θα μπορεί, αν θέλει, μέσω του Χριστού να επιστρέφει στον Πατέρα. Έχει προορισμό να γίνει ένας Σταθμός και ένα παράδειγμα για τον άνθρωπο που θέλει να αφιερώσει τη ζωή του στην υπηρεσία του Θείου Θελήματος.

Πέρα όμως από την αποστολή του ως Πνεύμα, ο Κυρηναίος συμβολίζει την Πνευματική συνείδηση του ανθρώπου που γνωρίζει την Αλήθεια. Η συνείδηση αυτή ωθεί τον άνθρωπο να υποταχθεί στον Θεό και να Τον ακολουθήσει, χωρίς καμιά διαμαρτυρία. Γι’ αυτό και ο Κυρηναίος, χωρίς αντίσταση, σηκώνει τον Σταυρό. Μόνο όταν η Πνευματική συνείδηση καταλάβει την ανθρώπινη υπόσταση, τα λόγια του Κυρίου γίνονται πραγματικότητα και ο άνθρωπος πραγματικά αίρει τον σταυρό του και Τον ακολουθεί.

Η Πνευματική συνείδηση υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο. Είναι όμως υποανάπτυκτη και ατροφική. Γιατί η τροφή, που είναι οι Πνευματικές ιδέες και τα υψηλά ιδεώδη, είναι δυσεύρετη στην ανθρώπινη Κοινωνία και δεν επαρκεί για την ανάπτυξή της. Ο άνθρωπος φροντίζει και ασχολείται με την εξωτερική, υλική του εμφάνιση, με το επάγγελμά του και την οικονομική του κατάσταση. Δεν ενδιαφέρεται όμως καθόλου για την περιποίηση και φροντίδα της εσωτερικής του υπόστασης. Έτσι δημιουργεί για τον εαυτό του μια περίοπτη θέση στον υλικό, γήινο Κόσμο και μια άθλια στον Πνευματικό. Οικοδομεί στη γη και γκρεμίζει στον Ουρανό. Με τον τρόπο αυτό περιβάλλει την Πνευματική συνείδησή του, μέσω της οποίας διοχετεύεται η φωνή του Πνεύματός του, με πολλές άλλες συνειδήσεις, που αποτελούνται από υλικά στοιχεία και παρεμποδίζουν την επαφή με το Πνεύμα του.

Η κάλυψη της Πνευματικής συνείδησης, δεν γίνεται απότομα, αλλά σταδιακά, με ήρεμο και σταθερό ρυθμό, ώστε ο άνθρωπος να μην αντιλαμβάνεται τις μεταβολές του, αλλά να τις θεωρεί φυσικές και αναγκαίες. Πρώτα την περιβάλλει η συναισθηματική συνείδηση, που κυριαρχείται από τα συναισθήματα. Αυτή βέβαια έχει κάποια σχέση και επαφή με το Πνεύμα, όμως μειονεκτεί, γιατί η υπερβολικά συναισθηματική της φύση παραποιεί το Απόλυτο και καθαρά Πνευματικό, προσθέτοντάς του υποκειμενικά αναληθή στοιχεία και μεταστρέφοντάς το ανάλογα με τα συναισθήματα, που κάθε φορά την κυριαρχούν. Ο άνθρωπος μεταπηδά από τη χώρα του Πνεύματος στη χώρα των συναισθημάτων, που είναι μεταβλητή και ασταθής.

Η έλλειψη συνοχής και σταθερότητας δίνει το δικαίωμα στα πάθη να εισχωρήσουν και να ανοιχτούν οι προσβάσεις για τη μετάβαση στην υλική συνείδηση. Η μετάβαση αυτή είναι πάρα πολύ εύκολο να πραγματοποιηθεί. Γιατί τα πάθη δεν εκδηλώνονται απροκάλυπτα. Χρησιμοποιούν αρχικά σαν αίτιο και ώθηση τα συναισθήματα, μέχρι να υποδουλώσουν εντελώς τον άνθρωπο. Τότε δείχνουν την αληθινή μορφή τους, η οποία όμως δεν του προκαλεί καμιά απέχθεια, γιατί ζει δεμένος μ’ αυτά. Σιγά - σιγά τα συναισθήματα χάνουν και τη μικρή επιρροή που εξασκούν. Η αισθησιακή συνείδηση αντικαθίσταται από την υλική. Ο άνθρωπος γίνεται έρμαιο των πέντε αισθήσεων, χωρίς να αισθάνεται καμιά ενόχληση και δυσαρέσκεια για την κατάληξή του.

Η Πνευματική συνείδηση περιβεβλημένη με τόσα καλύμματα, αδυνατεί να διατηρηθεί δραστήρια. Ο άνθρωπος της στέρησε τη δύναμή της, την καταδίκασε σε αδράνεια και παθητικότητα, καταδικάζοντας συγχρόνως και τον εαυτό του. Όμως εξακολουθεί ανέμελα τη ζωή του, πιστεύοντας ότι ακολουθεί το σωστό δρόμο, που οδηγεί στην ευτυχία. Δεν έχει καταλάβει, ότι μόνο η Πνευματική συνείδηση μπορεί να τον βοηθήσει να ανυψωθεί. Δεν μπορεί να διακρίνει τους ορίζοντες που του ανοίγει, τις ευκαιρίες που του παρέχει. Είναι μια πλανημένη υπόσταση, που δεν συνειδητοποιεί την πλάνη του, ούτε μπορεί να διανοηθεί τη Μεγαλειώδη, Ανυπέρβλητη Αλήθεια.

Γιατί η Πνευματική συνείδηση είναι η αφετηρία της Πνευματικής πορείας. Είναι το πρώτο στάδιο της Πνευματικής ανοδικής εξέλιξης. Ο άνθρωπος πρέπει να ανακαλύψει από ποια συνείδηση ενεργεί και να αγωνιστεί να την εξουδετερώσει, να τη νικήσει, για να κατορθώσει να φτάσει στο πεδίο της Πνευματικής συνείδησης και ν’ αποκτήσει εσωτερική γνώση της Αλήθειας. Διαφορετικά είναι αδύνατο να ξεφύγει από τις αισθήσεις, τα πάθη και τα συναισθήματα και να δει μέσα του την Πνευματική του υπόσταση, να αναχθεί σε Πνευματικό άνθρωπο.

Η Πνευματική συνείδηση διακατέχεται από Πνευματικές καθοδηγήσεις. Δέχεται την επίδραση των συναισθημάτων, τα αναγάγει όμως και τους δίνει Πνευματική μορφή. Τα προσεγγίζει προς τη Θεία Αγάπη, που κραδαίνει τα Σύμπαντα. Αφυλοποιεί τις σκέψεις, πνευματοποιεί τις διάφορες εκδηλώσεις και προετοιμάζει εσωτερικά και εξωτερικά τον άνθρωπο, ώστε να θέσει σε ενέργεια την Ανώτερη Πνευματική Συνείδησή του. Ο Πνευματικός άνθρωπος αντικρίζει και αντιλαμβάνεται τη φθοροποιό δράση και υλική σύσταση των κατώτερων συνειδήσεων και αποφασίζει να τις απαρνηθεί, να άρει τον σταυρό, που αυτές αποτελούν, και να τις σταυρώσει.

Έτσι δίκαια αλλάζει πεδίο και μπαίνει στην Ανώτερη Πνευματική Συνείδηση και έρχεται σε επαφή πιο άμεσα και με περισσότερη άνεση με τον Θεό. Τα δείγματα της Θείας Παρουσίας και Επιστασίας γίνονται πιο καταφανή και οι Πνευματικές του εμπειρίες του προσφέρουν ακλόνητες Πνευματικές γνώσεις, τον βοηθούν να κατανοήσει και να διεισδύσει πιο πολύ στην Αλήθεια. Ο άνθρωπος εμπλουτίζεται με όλα τα απαραίτητα στοιχεία, εξασκείται και μαθητεύει, ώστε να μεταβεί στη Χριστική Συνείδηση. Να παραλάβει, δηλαδή, μέσα του τον Χριστό και να τον ενηλικιώσει, να ενωθεί μαζί Του και να θυσιαστεί, ώστε να μπορέσει να αφομοιωθεί από την Υπέρτατη, τη Θεία Συνείδηση, που συγχωνεύεται μεν με τη Χριστική, γιατί ο Υιός και ο Πατέρας είναι Ένα, αλλά απαιτεί από τον άνθρωπο αποβολή κάθε δικού του στοιχείου, άρνηση της προσωπικότητάς του και πλήρη και ολοκληρωτική ταύτιση με τον Υιό - Λόγο, για να μπορέσει να διεισδύσει μέσα Της.

Συνεπώς είναι αναμφισβήτητη η αξία και η σημασία της Πνευματικής συνείδησης, καθώς και η ανάγκη του ανθρώπου να φτάσει Σ’ αυτήν. Μόνον έτσι μπορεί να ενατενίσει ένα διαφορετικό κόσμο, τον Κόσμο του Απείρου και της Αιωνιότητας, της Αγάπης και του Ελέους. Αν δεν υπήρχε αυτό το Πνευματικό σκαλοπάτι, που του δίνει το δικαίωμα να προχωρήσει και ν’ ανέβει στα ανώτερα, θα του ήταν πολύ δύσκολο να πραγματοποιήσει άλμα και από άνθρωπος της Γης να γίνει ο Πνευματικός άνθρωπος, ο Ουράνιος Άνθρωπος.

Ίσως αυτή η εξήγηση ενός φαινομενικά ασήμαντου προσώπου της εποχής του Χριστού, δημιουργήσει πολλές απορίες και αντιδράσεις. Όμως ο ίδιος ο Κύριος όταν βρισκόταν στη γη είπε στους μαθητές του, ότι είχε πολλά ακόμη να τους διδάξει και να τους αποκαλύψει, αλλά δεν μπορούσαν να τα κατανοήσουν και να τα αντέξουν. Καθώς επίσης ότι όταν έρθει το Πνεύμα το Άγιο θα αποκαλυφθεί όλη η Αλήθεια, γιατί απ’ Αυτόν θα μιλά. «Έτι πολλά έχω λέγειν υμίν, άλλ’ ου δύνασθε βαστάζειν άρτι· όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν ου γαρ λαλήσει άφ’ εαυτού, άλλ’ όσα αν ακούση λαλήσει, και τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν εκείνος εμέ δοξάσει, ότι εκ τού εμού λήψεται και άναγγελεί υμίν.» (Ιωάν. ΙΣΤ΄, 12 - 14).

Στη σημερινή εποχή, που το ανθρώπινο πνεύμα έχει καλλιεργηθεί και εξελιχθεί και έχει συγκεντρώσει περισσότερα εφόδια για να δεχθεί και να συνειδητοποιήσει την Αλήθεια, το Θείο Σχέδιο ορίζει την αρχή των Πνευματικών Αποκαλύψεων και της Νέας Εποχής. Ο άνθρωπος πρέπει να ξεφύγει από την πεπατημένη οδό, που αιώνες ακολουθεί, να αφεθεί ελεύθερος, ώστε να μη μείνει στάσιμος, αλλά να προχωρήσει, να εξυψωθεί, να νιώσει το Πνεύμα του, ν’ ακούσει τον Χριστό να του μιλάει από μέσα του. Αυτή η εποχή είναι ένα σάλπισμα πανανθρώπινο, που απευθύνεται όχι στον άνθρωπο ως ύλη, αλλά στην Αδιάφθορη Πνευματική του υπόσταση και επιδιώκει να την ξυπνήσει και να ξαναφουντώσει τις Θείες Σπίθες, τη Θεϊκή Καταβολή, που ενυπάρχει εντός του.

Ο Θεός ακόμα μια φορά πλησιάζει τον άνθρωπο και με την Άπειρη Αγάπη Του τον αγκαλιάζει και τον κατευθύνει. Αυτή τη φορά όμως δεν ενανθρωπίζεται, δεν εισχωρεί σε ένα σκήνωμα. Εκδηλώνεται σταδιακά από τον Άνθρωπο, γιατί σκοπός Του δεν είναι απλά να τον βοηθήσει, αλλά να τον οδηγήσει στη Θέωση, να τον κάνει Θεό. Ο Κύριος ζητά σκηνώματα για να εκδηλωθεί, γιατί επιθυμεί όλη η ανθρωπότητα να επιστρέφει στους Πατρικούς Κόλπους.

Όσο πιο σύντομα αντιληφθεί και βιώσει αυτή την Αλήθεια ο Άνθρωπος, τόσο το καλύτερο γι’ αυτόν. Γιατί αργά ή γρήγορα, ανάλογα με τη θέλησή του, θα γυρίσει στον Πατέρα. Όσο και αν έχει διαβρωθεί, είναι η Εκδήλωση του Δημιουργού Θεού και μέσα του υπάρχει η Θεϊκή Ουσία, που τον δένει με τον Πατέρα, αποδεικνύει και επικυρώνει τη μέλλουσα Θέωσή του.

Ο χρόνος δεν έχει καμιά σημασία για το Άναρχο και Άυλο Πνεύμα. Ο άνθρωπος, που μετακινεί με λάθος τρόπο το πηδάλιο της ελεύθερης βούλησής του, είναι αυτός που υποφέρει και βασανίζεται με συνεχείς καταβάσεις στο δεσμωτήριο της ύλης, αρνούμενος να διδαχθεί. Στη δική του δικαιοδοσία ανήκει η απόφαση να σπάσει τα δεσμά του και να ελευθερωθεί, για να προσφέρει τον εαυτό του στον Κύριο, να άρει τον Σταυρό του και να πορευθεί μαζί Του προς την Πνευματική Αναγέννηση και Ανάστασή του.