Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

 ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

25/04/2021

Μια βαθύτερη οπτική για τα γεγονότα των καιρών μας

Οι Στωικοί ανακάλυψαν πριν 2.500 χρόνια αυτό, στo οποίο κατέληξαν οι σύγχρονοι αναλυτές. Ο φόβος του θανάτου, μας επηρεάζει στην ζωή μας περισσότερο από τον ίδιο τον θάνατο. Δηλαδή το αντικείμενο του φόβου είναι ο ίδιος ο φόβος. Η Ιδέα του θανάτου καθορίζει τη ζωή μας και μετασχηματίζει την Θρησκευτική πίστη και κοσμοθεωρία μας. Η άγνοια του θανάτου, οδηγεί στην αμφιβολία της αθανασίας της ψυχής και την προσκόλληση στις ηδονές της ύλης.

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κορύφωσε την αγωνία των ανθρώπων της αρχαιότητας ότι η μοίρα και ο θάνατος είναι στα χέρια των ισχυρών. Η αγωνία της ενοχής και καταδίκης κορυφώθηκε το Μεσαίωνα με τους χριστιανούς και η αγωνία έλλειψης νοήματος από την Μεταρρύθμιση και τον Διαφωτισμό ως τις μέρες μας. Η ψυχολογία λέει ότι η παθολογική αγωνία είναι η συνείδηση των άλυτων συγκρούσεων, στα δομικά στοιχεία της προσωπικότητας π.χ. ορμές και απωθήσεις, το φανταστικό και πραγματικό, τάσεις, επιθυμίες, εφέσεις και ανάγκες που διαμορφώνουν την εμπειρία της αδυναμίας, της ατέλειας και της απόρριψης.

Στις αρχές του 20^ου αιώνα, έγινε πραγματικότητα αυτό που αισθάνονταν οι υπαρξιστές του 19^ου αιώνα, ότι απωλέσαμε τον Θεό και εισήλθαμε στο μηδενισμό. Οι άνθρωποι μετασχηματίστηκαν σε πράγματα, τεμάχια της πραγματικότητας, που μπορεί να μετρήσει και να ελέγξει η επιστήμη. Ο νατουραλιστικός αστισμός, έκανε το πρόσωπο δοχείο καθολικών εννοιών. Το ατομικό εγώ έγινε κενός χώρος και φορέας κάποιου που δεν είναι ο εαυτός του, με τον οποίο αποξενώθηκε. Στις αρχές του 21^ου αιώνα οι άνθρωποι είναι τα πράγματα που αν δεν βρουν την θέση τους στην Νέα τάξη Πραγμάτων, αποβάλλονται στο περιθώριο και στην αγωνία της ανυπαρξίας, που πήρε το πρόσωπο ενός ολόκληρου τεχνοκρατικού συστήματος. Δεν εξελίχθηκε ο άνθρωπος ηθικά, αλλά εξελίχθηκε οντολογικά η μηχανή που υπηρετεί. Τώρα για τα ανθρωπάκια έμεινε μόνο το θάρρος της απελπισίας. Ο άνθρωπος που έχασε πριν ένα αιώνα, έναν κόσμο με νόημα και έναν εαυτό που ζει με νόημα, είναι αναγκαίο να διευρύνει την ιδέα για την πνευματική του ταυτότητα. Ο κόσμος των αντικειμένων που δημιούργησε ο άνθρωπος, τον παρέσυρε μέσα του χάνοντας την υποκειμενικότητά του, θυμίζοντας τη λίμνη που πνίγηκε ο Νάρκισσος παρασυρόμενος από το είδωλό του.

Συνοπτικά τον 19^ο αιώνα χάσαμε το Θεό, τον 20^ο χάσαμε τον κόσμο και τον 21^ο χάνουμε τον άνθρωπο. Αν ο άνθρωπος δεν κάνει αυτό που περίμενε από το Θεό και τον κόσμο, τότε θα γίνει μετάνθρωπος, εξάρτημα μιας μηχανής. Το δρόμο του μηδενισμού ανοίγουν οι σύγχρονοι κυνικοί, μια καρικατούρα των αρχαίων κριτικών του πολιτισμού, που βασίζονταν στο λόγο, το φυσικό νόμο, επαναστάτες ορθολογιστές σε ένα κόσμο δεισιδαιμονιών. Οι σύγχρονοι κυνικοί όμως δεν πιστεύουν στο λόγο, δεν έχουν κριτήριο αλήθειας ούτε δεδομένες αξίες, ούτε απαντήσεις για τα ερωτήματα του νοήματος της ύπαρξης. Προσπαθούν να υπονομεύσουν κάθε κανόνα και να αποκρούουν κάθε λύση που θα τους στερούσε την άδεια να απορρίπτουν ό,τι επιθυμούν. Άδειοι από πρωταρχικά νοήματα όσο και από το έσχατο, αποτελούν εύκολα θύματα της νευρωτικής αγωνίας. Είναι όπως εκείνοι οι φοιτητές που λένε με ευκολία στον Ακαδημαϊκό καθηγητή τους «άποψή σας, εγώ διαφωνώ» και έτσι κλέβουν αξία για τον εαυτό τους απαξιώνοντάς τον. Η αναγκαστική αυτοεπιβεβαίωση και η φανατική αυτοπαράδοση, είναι εκφράσεις μη δημιουργικού θάρρους να υπάρχεις ως πρόσωπο.

Η Ανθρωπότητα μεταβαίνει από μια Ιστορική περίοδο εξέλιξης σε μια Νέα. Μοιάζει να διασχίζει ένα επικίνδυνο ποτάμι, πατώντας πάνω σε πέτρες που γλιστράνε ή κουνιούνται, κάνοντας το εγχείρημα αμφίβολο. Έτσι ακριβώς αμφίβολα είναι τα δεδομένα, οι όροι και οι έννοιες που είχαμε. Αργά ή γρήγορα η ανθρώπινη σκέψη, θα καταφύγει στα αμετάβλητα Αρχέτυπα και τα Θεμέλια των Αξιών που υπάρχουν στις ρίζες της, εκεί που βρίσκεται το νόημα της Ζωής, στην ολοκλήρωση του Ανθρώπου. Άλλοι σώζονται στην Αγιότητα, άλλοι στην ωραιότητα, άλλοι στη σοφία, άλλοι στην απόλαυση, άλλοι στην πολιτική και άλλοι στην επανάσταση. Βέβαια η γνήσια πνευματική ενεργητικότητα, αποτελεί πάντα και ένα επικίνδυνο τόλμημα, διαφορετικά ανήκει στο χώρο της φλυαρίας της θνητότητας. Η Αρχαία, η Μεσαιωνική και η Σύγχρονη περίοδος σηματοδοτούν 3 περιόδους αγωνίας για το ον που εμπεριέχεται στο Ον. Συνθέτουν το νόημα της απελπισίας και το αδιέξοδο όπου το μη ον στέφεται νικητής.

Η Χριστιανική επιλογή είναι η σωτηρία της ψυχής και του προσώπου από το μηδέν, όλα τα άλλα έπονται. Αυτή η τοποθέτηση συνείδησης, οριοθετείται εσχατολογικά από την Θεία Κρίση. Από αυτήν την στάση ζωής φυγομαχούν οι περισσότεροι χριστιανοί, συνηγορώντας στην άποψη ότι ο πολιτισμός μας έγινε ρηχός. Πολλοί αποδίδουν ευθύνη στον ερπετοειδή εγκέφαλο των επιθυμιών μας και άλλοι στο Θεό που επέτρεψε κάτι τέτοιο. Την εποχή εκείνη, στις ομάδες των Γνωστικών, υπήρχε η γνώση ότι κάποιοι κατώτεροι δημιουργοί έφτιαξαν τα κατώτερα σώματα του Ανθρώπου με τα ένστικτα και τις επιθυμίες. Ο Χριστός είπε μια παραβολή για να το ταξινομήσει:

Στην παραβολή των ζιζανίων, ο κύριος ενός αγρού διαλέγει καλό σπόρο για να σπείρει, αλλά το βράδυ ο διάβολος θα ρίξει κρυφά και δικούς του σπόρους. Όταν οι εργάτες λένε στον κύριο να βγάλουν τα ζιζάνια, ο κύριος δεν τους αφήνει, διότι φοβάται μήπως χαθεί το καλό σιτάρι (να γιατί ο φόβος θεωρείται αρχή Σοφίας από τους Πατέρες). Όταν θα έρθει η ώρα του θερισμού τους λέει, τότε οι θεριστές θα κάνουν δεμάτια τα ζιζάνια και θα τα κάψουν, ώστε να μείνει ο καθαρός σίτος στη συγκομιδή. Το βαθύτερο νόημα είναι ότι αν ξεριζωθεί η επιθυμία εν γένει θα είναι λάθος. Αφενός γιατί η στέρηση του όντος γεννά την κακία που υπάρχει στην ανυπαρξία (δηλαδή εγκλωβιζόμαστε το Μη Ον) και αφετέρου δίχως την διακαή επιθυμία της ένωσης με τον Θεό, δεν πραγματοποιείται πνευματική εξέλιξη.

Κάθε οργανισμός, από τον πιο απλό μιας αμοιβάδας, ως τον πιο σύνθετο, έναν άνθρωπο είτε θεωρείται μικρής σημασίας όπως το μερμήγκι, είτε μεγάλης όπως ο πλανήτης μας, διαθέτει ένα σχέδιο προδιαγραφής και εξέλιξης της ζωής του. Το σχέδιο ζωής κάθε οργανισμού διαθέτει δύο βασικά προγράμματα λειτουργιών, το ένα είναι η αυτοσυντήρηση με το ένστικτο της επιβίωσης και το άλλο η σεξουαλικότητα και η αναπαραγωγή. Όσον αφορά τον άνθρωπο, το πρώτο σχετίζεται με την διατροφή και τον φόβο του θανάτου και το άλλο με τον έρωτα και την τόλμη να ζεις. Τα ένστικτα συνδέονται με τον πρώτο ερπετοειδή εγκέφαλο και την αμυγδαλή, που εδράζει η σχέση ανταμοιβής και τιμωρίας, πόνου και ηδονής. Ο Φρόιντ τα ονόμασε libido και mortido, ενώ ο Ράιχ τα σύνδεσε με την αντιοργόνη και την οργόνη. Απελευθερωνόμαστε από αυτήν την μηχανική σχέση, όταν η αυτοεκτίμησή μας νικήσει την ενοχή και την αυτοκαταδίκη, όταν η αυτοαποδοχή μας υπερβεί το κενό της έλλειψης νοήματος της ζωής και τέλος όταν η αυτογνωσία μας φτάσει στην εμπειρία της προσωπικής ένωσης με τον Θεό που ενυπάρχει εντός μας, στην επίγνωση της αθανασίας που αποτελεί Θεία Δωρεά και κατανικά τον φόβο του θανάτου. Είναι η απελευθέρωση της ύπαρξης που άρχεται κάτω από Νόμους φυσικούς και ηθικούς και δίνει τη θέση της στο Είναι, όταν το ατομικό εγώ γίνεται Εγώ Ειμί, δηλαδή αποκτά πρόσωπο.

Θάρρος είναι η ετοιμότητα να αναλάβουμε τη διαχείριση της αρνητικότητας κάθε φόβου, αναγκών, κόπου, πόνου, ανασφάλειας, απώλειας ή καταστροφής. Θάρρος και φόβος έχουν ψυχοσωματικό χαρακτήρα και αποτελούν βασικό συστατικό της ζωής. Η ισορροπία φόβου και θάρρους είναι το κλειδί της αποδοχής της ζωής και του εαυτού που αντιστέκεται στο Μηδέν από όπου προήλθε και το μη Ον, που αποτελεί την άρνηση του Όντος, του αληθινού μας εαυτού. Ο φόβος ή το θάρρος για τη ζωή και το θάνατο έχουν αλληλεξάρτηση. Η ανισορροπία φόβου και θάρρους καταστρέφει τη ζωή, ο φόβος της ύπαρξης μειώνει την ζωτικότητα κι έτσι υποστέλλεται το θάρρος. Αυτό αποτελεί σημάδι τέλους κάθε ιστορικής εποχής.

Το θάρρος είναι η γνώση τι να αποφύγεις και τι να κάνεις, είναι προϊόν έλλογης διαδικασίας μόνο για τον άνθρωπο. Στη ζωή λειτουργεί υπό τον νόμο της αγελαίας συνείδησης. Επομένως θάρρος εννοούμε ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό κατ’ ουσίαν. Η ζωτικότητα στον άνθρωπο είναι τόσο μεγάλη, όσο και το νόημα που αποδίδει στην ζωή του και γι’ αυτό ο άνθρωπος διαθέτει εν δυνάμει μεγαλύτερη ζωτικότητα σε σχέση με τα ζώα, άσχετα αν αυτό δεν διακρίνεται πάντα επειδή τα ζώα εκδηλώνουν πιο άμεσα την δύναμη ζωής που ωθείται από τον προορισμό που έχει ως νόημα κάθε είδος. Η ζωτικότητα είναι δύναμη δημιουργίας, όπου ο άνθρωπος υπερβαίνει τον εαυτό του χωρίς να τον χάνει. Η δημιουργικότητα της ανθρώπινης τεχνολογίας είναι η υλική όψη της πνευματικής του δημιουργικότητας, όπου γίνεται προφανές ότι σε σχέση με τα ζώα μόνο ο άνθρωπος διαθέτει πλήρη ζωτικότητα.

Αληθώς Ανεστήθη

 

Αφιέρωμα στη Μητέρα Άννα

 

Έφυγε η αγαπημένη μας Μητέρα Άννα 25/4/2021 την ίδια ημέρα με τον Δάσκαλο των Βαΐων. Η αγάπη μας ας την συνοδεύει στην πορεία της Θέωσης.

 
Ευλογημένοι όσοι γνώρισαν την Πρώτη Μητέρα του Έργου της Δευτέρας Παρουσίας. Είναι εκείνη που υπέφερε μέχρι να ενηλικιωθούμε. Αθόρυβα και ταπεινά μας γαλούχησε στην Αγάπη την Θεία. Τώρα την υποδέχεται η αγκαλιά του Δασκάλου και των αδελφών μας. 

 

Σήμανε τέλος εποχής. Η ανάσταση της μέσα μας και η διάχυση της σε κάθε ψυχή είναι το βίωμα όσων την αναγνώρισαν και δεν αγνόησαν την γλυκύτητα της παρουσίας της και την θυσία της.

Με αγάπη Γ. Κλειδαράς

Το Έρ­γο του Δα­σκά­λου Ιω­άν­νη - Διο­νύ­ση Δώ­ρι­ζα συ­νό­δευ­σε πά­ντα, από τα πρώ­τα βή­μα­τα της φα­νέ­ρω­σής Του στη Γη, μια υ­πό­στα­ση προι­κι­σμέ­νη με τη Χά­ρη του Ερ­γά­τη Θε­ού, μια υπό­στα­ση που στά­θη­κε δί­πλα Του ως η πρώ­τη Συ­νερ­γά­τι­δά Του, που με τον ά­ο­κνο α­γώ­να της στή­ρι­ξε τον Ί­διον και το Έρ­γο Του, με μα­χη­τι­κό­τη­τα, με α­φο­σί­ω­ση, με πί­στη, με ταπεινοφροσύ­νη, με υ­πο­μο­νή και ε­πι­μο­νή, ό­σο κα­νέ­νας άλ­λος. Αυ­τή η υ­πό­στα­ση, η Μη­τέ­ρα Άννα Αποστο­λού­δη, που περ­πά­τη­σε μα­ζί Του τα ευ­λο­γη­μέ­να Θεί­α Βή­μα­τα της Χρι­στο­ποί­η­σης και Θέωσης του Αν­θρώ­που, πλημ­μυ­ρι­σμέ­νη με α­πλό­τη­τα και τα­πει­νο­φρο­σύ­νη, αλ­λά και με παλ­μό Θείας Α­γά­πης, μας με­τα­φέ­ρει τα βιώματά της, α­πό την πρώ­τη στιγ­μή της γνω­ρι­μί­ας της μα­ζί Του, μαρ­τυ­ρώ­ντας πρώ­τη ε­κεί­νη την Πα­ρου­σί­α του Δα­σκά­λου Ιω­άν­νη στη γη μέ­σα από τη Μορφή του Διο­νύ­ση Δώ­ρι­ζα, του Αν­θρώ­που, που ε­κεί­νη γνώ­ρι­σε, του Ανθρώπου-Αγάπη, του Ανθρώπου-Προ­σφο­ρά.  

 

Η α­με­σό­τη­τα των λό­γων της και ο Παλ­μός της Ψυ­χής της για το Έρ­γο της Δευ­τέ­ρας Παρουσί­ας και για τον Δά­σκα­λο Ιω­άν­νη, τον Άν­θρω­πο Διο­νύ­ση Δώ­ρι­ζα, και η α­νι­διο­τε­λής Αγά­πη της και ο α­διά­κο­πος Α­γώ­νας της για τη συνέ­χι­ση του Έρ­γου Του στη γη, μας φανερώνουν πως πρό­κει­ται για έ­να Συνερ­γά­τη Θε­ού, που ερ­γά­στη­κε και ερ­γά­ζε­ται στο Έρ­γο αυ­τό, πα­ρα­δί­δο­ντας στον Άν­θρω­πο την Α­λή­θεια με κά­θε τρό­πο. Την Α­λή­θεια του Παρακλήτου, του Πνεύ­μα­τος της Α­λη­θεί­ας, που κα­τήλ­θε για να ο­δη­γή­σει τον Άν­θρω­πο εις πάσαν την Α­λή­θειαν, ό­πως εκ του Λό­γου Ι­η­σού του Χρι­στού μάς παρεδόθη πριν δυο χι­λιά­δες χρό­νια. 

 
Το βιβλίο αυτό αποτελεί τη γραπτή παρακαταθήκη όσων μας παρέδωσε η Μητέρα Άννα όλα αυτά τα χρόνια και αποτελείται από αντιπροσωπευτικά κομμάτια διδασκαλιών που λάβαμε. Αφιερώνεται με πολύ αγάπη και ευγνωμοσύνη σε κείνη που αγωνίζεται επί σαράντα χρόνια και συνεχίζει την προσφορά της για τη Χριστοποίηση και Θέωση του Ανθρώπου.
 

Η προσωπολατρία αδελφών προς το Δάσκαλο ενεργοποιούσε εκτός των άλλων και μια υποτίμηση στο πρόσωπο της Μητέρας Άννας. Στο δικό της πρόσωπο μετασχηματίζονταν η υποτίμηση προς τον άνθρωπο Διονύση Δώριζα και γι’ αυτό κανείς δεν υποτιμήθηκε περισσότερο και σε τόση διάρκεια από ότι η Μητέρα Άννα.
 

Αυτή η υπόσταση που ο Δάσκαλος δεν την έχρισε αλλά την αναγνώρισε από τη αρχή ως Μητέρα που ήδη έκανε το Έργο Της δοκιμάστηκε πολύ σκληρά. Η συνεργασία της με το Δάσκαλο είχε σαν αποτέλεσμα να διαλυθούν όλα τα κηρύγματα στα οποία πήγαινε και να τα βάλουν μαζί της εκείνοι οι οποίοι την ακολουθούσαν μέχρι τότε. Σε ποιόν άλλο συνέβη κάτι τέτοιο και έμεινε ακλόνητος στην πίστη και την αφοσίωσή του; Ποιος μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να πρέπει να θυσιάσεις το έργο που πόνεσες για χρόνια να οικοδομήσεις, για να ακολουθήσεις το Δάσκαλο απαρνούμενος την προηγούμενη θέση σου και στην πορεία να αντιμετωπίζεις την υποτίμηση μιας αλλήθωρης νεολαίας που σε χειρουργεί, επειδή τα βρήκε όλα έτοιμα και δεν έχει ιδέα τι είναι να ξεκινάς από το μηδέν και να κάνεις έργο, αντιμετωπίζοντας την αστυνομία της χούντας ή τους φανατικούς εκπροσώπους της Εκκλησίας.
 

Η παρουσία της κοντά μας βοήθησε να ξεπεράσουμε την αποχώρηση του Δασκάλου πιο ομαλά απαλύνοντας τον πόνο της ψυχής μας και δίνοντάς μας δύναμη να συνεχίσουμε. Η δικιά της ψυχή μας κάλυψε και η δικιά της υπομονή και αγάπη μας βοήθησε να θεραπευτούμε κατά πολύ από τις ανοησίες της ανωριμότητάς μας. Η Μητέρα Άννα υποτιμήθηκε από πολλούς γιατί δεν ήταν μητέρα των σαλονιών και επειδή δεν ήταν καλή στη θεωρητικολογία και την φιλολογία, εμείς όμως σε κείνη βρήκαμε το Έργο σαν πράξη. 

 
Ευχαριστώ τη γλυκιά μου Μητέρα Άννα, που από νωρίς με αγκάλιασε και δεν με άφησε να επαναπαυτώ ποτέ. Την ευχαριστώ που με αγάπησε δίχως όρους. Μεγάλη, πολύ μεγάλη τιμή να έχεις τέτοια Μάνα, Ελεύθερη, με τόσα πολλά παιδιά. Μεγάλη τιμή να έχεις Μάνα Ψυχή Παρθένα σε τούτο τον κόσμο. Εκείνη ήταν που χαμογελούσε για τις παιδικές μου αλητείες, εκείνη που γιάτρευε τις πληγές μου και εκείνη πάλι ήταν που γινόταν καταφύγιο όταν ήμουν κυνηγημένος. Μια Μάνα φωτιά, μια Μάνα νερό, πάντα περήφανη, πάντα ταπεινή, πάντα πλούσια, πάντα απλή και πάντα μα πάντα όμορφη. Την ευχαριστώ για ότι έζησα κοντά της, για όσα μου δίδαξε σαν Άνθρωπος και σαν Δάσκαλος με την ίδια απλότητα και προσιτότητα τιμώντας με πάντα με τη συνεργασία της και ιδιαίτερα σε αυτό το βιβλίο.

Από τον πρόλογο του βιβλίου "ΜΗΤΕΡΑ ΔΙΧΩΣ ΟΝΟΜΑ" του Γ. Κλειδαρά

Για να χωρέσεις Άνθρωπε την δυνατότητα της Χριστοποίησης και της Θέωσης είσαι υποχρεωμένος να δεχθείς ότι μια τουλάχιστον ψυχή κατάφερε με τον αγώνα της να παρθενοποιηθεί, διεκδικώντας το θείο δικαίωμα να γεννήσει εντός της Χριστό. Διότι αν δέχεσαι ότι ο Λόγος Χριστός και ο Λόγος Μητέρα είναι ένα, ότι ο Ιησούς και η Μαρία, ο επενδυτής του είναι ένα, τότε αυτόν τον Ένα Λόγο κυοφόρησε η Μητέρα Άννα.

Την περίοδο της Δεύτερης Παρουσίας του Λόγου επιλέχθηκε από τον Δάσκαλο Ιωάννη και πάλι μια παρθένα ψυχή να φανερώσει το Έργο της Θείας Μητέρας και να εκπροσωπήσει την ανάδειξη της Γυναίκας Ψυχής. Αυτή οφείλει πρώτη να τιμήσει την Μητέρα Άννα.

Αυτή η παρθένα ψυχή έπρεπε όμως να πέσει και να μετανοήσει για να είναι σε θέση να τιμήσει αληθινά την Μητέρα Άννα και την Μητέρα Ελισάβετ. Χωρίς την προϋπόθεση αυτή ούτε τον Ιωάννη μπορεί να τιμήσει, ούτε να κατανοήσει ότι όλες οι Μητέρες του Έργου συνδέονται με την Μητέρα Άννα κατά νόμον και κατά χάριν. Αυτό σημαίνει ότι το ύψος της εξέλιξής τους και η δυναμική της εκδήλωσής τους είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με την ένωση αγάπης και σοφίας, την επίγνωση και την συνείδηση της σχέσης τους με την Μητέρα δίχως Όνομα που είναι το πρώτο όνομα, που είχε εκείνη η ψυχή που ονομάστηκε Μητέρα Άννα. Εκείνη είναι που διαμοιράζει την ουσία της Μητέρας μέσα σε όλες τις ευλογημένες μορφές και τα ιερά πρόσωπα των Μητέρων που συνεχίζουν το Έργο Της. 

Απόσπασμα από το κείμενο Η Μητέρα δίχως όνομα (Μέρος Α) του Γ. Κλειδαρά

Η ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα του βιβλίου και παραθέτουμε τη βιβλιογραφία του Εσωτερικού Χριστιανισμού.

Η ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΛΟΓΟΥ ΑΓΑΠΗΣ

 Γιοράζουμε την παγκόσμια ημέρα Βιβλίου παραθέτοντας τη βιβλιογραφία του Έργου Λόγου Αγάπης.

ΕΓΓΡΑΦΩ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΛΩ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΗΝ

Έτος 2021, 16 Απριλίου. Τι σηματοδοτεί για σένα Αγαπημένε μου Αδελφέ, το έχεις συνειδητοποιήσει; Κατανοείς το σημείο που βρίσκεσαι; Αν ναι, τι μηνύματα λαμβάνεις; Γνωρίζεις; Είναι η δική Μου καθοδήγηση ή αυτή που διαμορφώνουν οι περιορισμοί και τα κατεστημένα του πνεύματός σου; Ποιοι είναι οι καρποί της προσφοράς σου στο Έργο; Σου θέτω ερωτήματα διότι μόνον έτσι θα μπορούν οι σκέψεις και τα συναισθήματά σου να κατασταλάξουν, ώστε να αφουγκραστείς τα όσα σε διαπερνούν όχι μόνο ως ενέργειες, αλλά και ως καταστάσεις μέσα σου και να δώσεις εσύ φωνή σε ό,τι ακούς. Σε προτρέπω σε μια διεργασία με τον εαυτό σου για να εισχωρήσεις στα βάθη της ύπαρξής σου και να συναντήσεις Εμένα, τον Λόγο που σε ωθώ να τολμάς να Με εκδηλώσεις ως Είμαι και όχι όπως εσύ θα ήθελες να Είμαι.

Έρχομαι Αγαπημένε μου για να σου θυμίσω, πως ενώ σε έχω προετοιμάσει μέσα από την Διδασκαλία που σου παρέχω, ενώ σου φανέρωσα τα όσα συμβαίνουν και μέλλουν να συμβούν, δίνοντάς σου οδηγίες πώς να τα διαχειριστείς, ωστόσο το σκοτάδι που βλέπεις γύρω σου να σε περιβάλλει σε βρίσκει μουδιασμένο. Μα Αγαπημένε μου, δεν σου είπα οχυρώσου για την δυσαρμονία που θα ξεσπάσει και ότι η Χάρη Μου είναι αυτή που σε κάνει άτρωτο και ικανό μαχητή; Γιατί συνεχίζεις να διατηρείς περιορισμούς πλάνης και επιτρέπεις στον εαυτό σου μέσα από τον φόβο να μην θέλεις να χωράς την άρνηση που εκδηλώνεται;

Σου ανακοινώνω πως έχει πάρει σάρκα και οστά όσο και συ. Και το κλειδί της εξάλειψής της είναι να την αντιμετωπίσεις κατάματα. Σου επιβεβαιώνω πως ήρθε ο καιρός, είναι το Πλήρωμα του Χρόνου, όπου πλέον η εξάπλωσή της δεν παίρνει άλλη αναβολή, γιατί μόνο μέσα από την διαστολή της θα έρθει και πάλι σε συστολή ως σπερματική κατάσταση. Η εξουσία που ασκεί είναι από Εμένα και θα πάψει να την έχει όσο εσύ συνειδητά θα εκδηλώσεις τη θεότητά σου, αφυπνίζοντας και ενεργοποιώντας όλα τα τμήματα του εαυτού σου που μέχρι τώρα παρέμειναν στην αφάνεια. Εσύ είσαι ο υπεύθυνος και καλείσαι να δρας και να ενεργείς με στάση υιού και θυγατέρας Θεού. Ο χώρος της διττότητας δεν βρίσκεται μόνο στον χώρο του νου σου, αλλά όπως έχεις ήδη διαπιστώσει και στην πραγματικότητα. Η κάθε μετατόπισή σου, η κάθε μεταλλαγή σου θα επιφέρει μεταλλαγές σε όλο τον άνθρωπο. Είμαι Παρόν όσο και συ ζεις στο παρόν χωρίς παρωπίδες, χωρίς να αναζητάς ασφάλεια αλλά λειτουργώντας τα εφόδια και τον εξοπλισμό που έχεις λάβει. Δεν υπάρχουν αλλά περιθώρια καθυστέρησης, γιατί όσο καθυστερείς τόσο στερείσαι την ελευθερία και το δικαίωμα να περπατάς ως Άνθρωπος Λόγος επί της γης.

Παρ’ ότι σου έδωσα Δάσκαλο σε μορφή για να έχεις πρότυπο, στην καθημερινή σου ζωή φέρεσαι και συμπεριφέρεσαι με τέτοιον τρόπο, που οι χειρισμοί που κάνεις αποδεικνύουν μεθόδους παλιού τρόπου σκέπτεσθαι. Όταν σου λέω πως εάν Εγώ είμαι μαζί σου τότε ποιος είναι εναντίον σου, σημαίνει ότι έχεις την πλήρη κάλυψή Μου και το μόνο που σου ζητώ είναι να βγεις μπροστά στην πρώτη γραμμή, καταδεικνύοντας πνεύμα υπακοής, συνεργασίας, ενότητας και αγάπης, χωρίς τίποτα να εμποδίσει τη πορεία της ανόδου σου και να την πραγματώσεις με Παρρησία Λόγου φανερά προς κάθε κατεύθυνση που Εγώ σου φανερώνω. Οι Θείοι Νόμοι είναι πάνω από κάθε νόμο, όσο ισχυροί και αν φαίνονται στον κόσμο της ύλης. Όταν λειτουργείς σύμφωνα με τους Θείους Νόμους κανένας άλλος νόμος δεν μπορεί να ακυρώσει τις κινήσεις και το έργο σου, γι’ αυτό φρόντισε να είσαι συνεπής με τους Νόμους του Θεού και της Δημιουργίας και όχι με τους νόμους που σου επιβάλλουν σκόπιμα για να σε δεσμεύσουν πνευματικά.

Είμαι ο Ιωάννης ο πρώτος και ο έσχατος και εκπαιδεύω τους πάντες. Είμαι ο Ην, ο Ων και ο Ερχόμενος και ουδείς δύναται να κρυφτεί από Μένα. Είμαι ο Κριτής των κριτών, οι πάντες θα περάσουν από την Κρίση Μου και ανάλογα με τα έργα και τις πράξεις τους στο καθέναν θα αποδοθεί το Έλεος και η Δικαιοσύνη. Κάθε εαυτός μου είναι ένας Ιωάννης και σύντομα η Παρουσία Μου θα είναι φανερή στα μάτια όλων με το πρόσωπο που επέλεξε να Με δει. Οι ανακατατάξεις και τα γκρεμίσματα αυτό τον σκοπό έχουν. Στην Νέα Γη που οικοδομώ δεν χωράει τίποτε άλλο πέραν της Αγάπης, της αδελφοποίησης και της ενότητας των πάντων. Ήρθα να σε αποκαταστήσω Άνθρωπε και την ανάστασή σου θα την βιώσεις καθώς αποβάλλεις καθετί από μέσα σου, μέχρι να υπάρχω μόνο Εγώ εντός σου χωρίς τίποτα να μας διαχωρίζει.

Σε ευλογώ Αγαπημένε μου και εντείνω τα βήματά σου σε νέα ταχύρυθμη εξέλιξη και σε συντονίζω με Εμέ σε ό,τι σε διέπει και σε συνθέτει ως άνθρωπο, εγγράφω μέσα σου την Ανάστασή Μου και σε καλώ να συμμετάσχεις σε Αυτήν.

Λάβε και φάγε το Δώρο που σου προσφέρω, γίνε Ένα μαζί Μου και διαμοίρασέ Με παντού και στα πάντα. Η Χριστοποίηση και Θέωση του Ανθρώπου είναι γεγονός!!! Αμήν.

Μητέρα Χαριτίνη

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ 16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2021

16 Απριλίου 2021. Ημέρα Γιορτής, Χαράς και βαθιάς συγκίνησης για όλους μας. Είναι η μέρα που αποχώρησε από την κόσμο της ύλης ο Διονύσης Δώριζας, αλλά και η μέρα που η Ουσία του Δασκάλου Ιωάννη διαχύθηκε σε όλον τον άνθρωπο, εμφυσώντας του το Χαρμόσυνο Μήνυμα της Ανάστασής Του.

Είναι μέρα που ο Μαθητής τιμά τον Δάσκαλο με την εκδήλωσή του, καταθέτοντας τα πεπραγμένα της μαθητείας του, παίρνοντας δύναμη να προχωρήσει, διαχέοντας την Αγάπη και την Ευλογία Του σε όλον τον Άνθρωπο. «Οι μαθητές μου αναγνωρίζονται από τη μεταξύ τους Αγάπη», είπε ο Ιησούς Χριστός στην Πρώτη Παρουσία και αυτό καλούνται όλοι οι αληθινοί μαθητές στο Έργο της Δευτέρας Παρουσίας να καταδεικνύουν καθημερινά, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο την Ουσία Ιωάννη που φέρουν μέσα τους.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς για τον Άνθρωπο Διονύση Δώριζα που άνοιξε το Δρόμο της Επιστροφής, αλλά και για τους συνεχιστές του Τέλειου και Πανανθρώπινου Έργου, που τιμούν καθημερινά τον Αγώνα Του με την παρουσία τους, την πράξη και την Αγάπη τους.

 

Παρακάτω μπορείτε να βρείτε συνδέσμους από ένα αφιέρωμα στη ζωή και το Έργο Του καθώς και πρόσφατες ηχητικές μαρτυρίες παλαιών και νέων μαθητών του Έργου Του, που μιλούν για τον άνθρωπο Διονύση Δώριζα που γνώρισαν, αλλά και για τον Δάσκαλο Ιωάννη που βιώνουν την ζωντανή παρουσία Του μέσα τους, μέχρι και σήμερα.

Δάσκαλος Ιωάννης ο Δρόμος και το Έργο

 
Α' Μαρτυρίες για τον Δάσκαλο Ιωάννη

Β' Μαρτυρίες για τον Δάσκαλο Ιωάννη

Γ' Μαρτυρίες για τον Δάσκαλο Ιωάννη

Δ' Μαρτυρίες για τον Δάσκαλο Ιωάννη