ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΣΤΗ ΝΕΑ ΚΟΣΜΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟ ΠΥΡ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΜΕΡΟΣ Α-Β

ΜΕΡΟΣ Α΄

του Γιώργου Κλειδαρά

Στις μέρες μας παρατηρούμε έναν παγκόσμιο διχασμό σε κάθε φυλή, έθνος, θρησκεία, ιδεολογία, τάξη μέχρι την ίδια την οικογένεια. Αυτός ο διχασμός προϋπήρχε ανάμεσα στην υλική συνείδηση που αντιλαμβανόταν την παγκόσμια κρίση ως οικονομική και την πνευματική συνείδηση που την θεωρούσε ως κρίση αξιών. Η αντιπαράθεση της τεχνολογικής εξέλιξης και της ηθικής έκπτωσης, έφερε στο προσκήνιο δύο τάσεις. Η μια τάση εκδηλώνεται από τους φοβισμένους που φόρεσαν μάσκα και απομονώθηκαν μέχρι να κάνουν το εμβόλιο και η άλλη από εκείνους που θεώρησαν ότι είναι ένα σχέδιο παγκόσμιας επιβολής, που είτε είναι συνομωσία είτε όχι, εκ του αποτελέσματος κατανοούν τις αιτίες καθώς «εκ του καρπού γνώσεσθε το δέντρο». Είναι γεγονός ότι έχουν παρθεί αποφάσεις και μέτρα σε παγκόσμιο επίπεδο για να μην συναντιόμαστε, να μην συνδεόμαστε μεταξύ μας, να μην μιλάμε, να μην αγκαλιαζόμαστε, να μην φιλιόμαστε.

Είναι αλήθεια επίσης ότι πολλές προφητείες και αποκαλύψεις μιλούν για συσκότιση τριών ημερών, κόψιμο ηλεκτρικού ρεύματος και δορυφορικής κάλυψης διαδικτύου, επικοινωνιών, επικείμενο εμφύλιο στην Αμερική και παγκόσμια σύρραξη. Είναι γεγονός επίσης ότι σε όλο τον κόσμο ο Χριστός και οι Χριστιανοί υβρίζονται, λοιδορούνται, υποτιμούνται και διώκονται, όπως στην Κίνα όπου φυλακίζονται και δολοφονούνται για να εκμεταλλευτούν τα ζωτικά τους όργανα. Πρώτη φορά κλείνουν οι Εκκλησίες και αμφισβητείται η Θεία Κοινωνία, ακυρώνονται Ανάσταση, Θεοφάνεια, Λειτουργίες και Εθνικές εορτές. Ταυτόχρονα μεγαλόσχημοι Αρχιεπίσκοποι και Αρχιμανδρίτες της Ορθοδοξίας προωθούν σε υπερμνημόνια μια Πανθρησκεία μαζί με πολιτικούς που συναντώνται στις ίδιες μασονικές στοές. Η έσχατη αμετανόητη γενεά είναι παρών και σκορπάει φόβο και τρόμο κάνοντας κατάχρηση της τεράστιας εξουσίας που διαθέτουν. Η πολιτική και θρησκευτική εξουσία εκτίθεται πλέον σε παγκόσμιο επίπεδο και μπαίνει σε έλεγχο συνείδησης και κρίση από όλη την ανθρωπότητα που βιώνει πρωτόγνωρα γεγονότα σε μαζικό επίπεδο.

Στο κατά Μάρκον (ΙΓ, 4-37) ο Χριστός παρουσιάζει τι θα συμβεί κατά την συντέλεια και στο κατά Λουκά (ΚΑ, 5-36), ο Χριστός προετοιμάζει τους Μαθητές του μιλώντας τους για τα σημεία της Δευτέρας Του Παρουσίας. Πόλεμοι, σεισμοί, επιδημίες, πείνα, αστροφυσικά φαινόμενα στον ουρανό, πλανημένοι άνθρωποι από ψευδοπροφήτες, καταδίωξη όσων πιστεύουν στον Χριστό, συσκότιση και προτροπή για να είναι σε εγρήγορση διότι κανείς δεν θα ξέρει την ακριβή στιγμή που θα συμβεί, το «γρηγορείτε» μάλιστα επαναλαμβάνεται τρεις φορές. Όλα αυτά συμβαίνουν αφού οι αρχιερείς έχουν αποφασίσει το θάνατο του Ιησού.

Η σύγχρονη αστροφυσική μας λέει ότι ο άνθρωπος θα ζούσε μια τελείως διαφορετική ζωή αν δεν βίωνε την ζωή του μέσα από την διασπασμένη έννοια χώρου και χρόνου. Πράγματι, χώρος και χρόνος είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Νόμισμα όμως στην ελληνική γλώσσα υποδηλώνει ότι εμείς νομίζουμε ότι έχει αυτήν την αξία, εμείς δίνουμε την αξία στο νόμισμα αυτό και πράγματι ο άνθρωπος είναι που δίνει νόημα και αξία στον χρόνο του ανάλογα με την ποιότητα των έργων του, ανάλογα με την επίγνωση που χρησιμοποιεί, αξιοποιεί τον χρόνο και τον χώρο του. Τελικά, ο ίδιος δίνει αξία και νόημα στη ζωή του και η ζωή του είναι το μήνυμα που αφήνει στον κόσμο.

Η λέξη χρόνος συνδέθηκε ήδη από την αρχαιότητα με το όνομα Κρόνος και πράγματι θα δούμε πάρα πολλές αναφορές σε όλη την Ιστορία για την σχέση αυτή. Ο Ουρανός (που σημαίνει όσα ορά ο νους), είναι το σύμβολο του χώρου και ο Κρόνος το σύμβολο του χρόνου. Έρχεται λοιπόν ο Αϊνστάιν τον εικοστό αιώνα με δάσκαλο τον Καραθεοδωρή και μας λέει ότι Ε=m • c2, δηλαδή η ενέργεια του χώρου ισούται με την μάζα επί την ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο. Αυτό είναι αποκαλυπτικό αν αλλάξουμε τα σύμβολα και στη θέση Ε-Χώρος βάλουμε τον Ουρανό, στο c2-Χρόνος βάλουμε τον Κρόνο και στο m-μάζα τη Συνείδηση, διότι αυτή θα επιδράσει στο χωρόχρονο και θα δώσει το οποιοδήποτε αποτέλεσμα, όπως m=e/c², δηλαδή Συνείδηση = Ενέργεια/δια Ταχύτητα χρόνου φωτός στο τετράγωνο.

Η επιστήμη λέει ότι ο επιστήμονας επηρεάζει το πείραμα ή απλά, ο παρατηρητής όταν εστιάζει την προσοχή του στο οτιδήποτε έχουμε καμπύλωση χωρόχρονου. Ποιος είναι ο παρατηρητής; Είναι το πνεύμα του, η ψυχή του, ο νους του ή ουσιαστικά η συνείδησή του;

Το σύμβολο της συνείδησης στην Ελληνική Μυθολογία είναι ο Δίας, ο διττός νους, η διάνοια του ανθρώπου που λειτουργεί δυαδικά με αρνητικό και θετικό. Είναι η εγκλωβισμένη συνείδηση του ανθρώπου στη διττότητα, η οποία βιώνει το χωρόχρονο ως παγίδα και φυλακή και γι’ αυτό οι άνθρωποι κατά κανόνα είναι σκλάβοι στον χρόνο. Ολόκληρη την ζωή τους χρησιμοποιούν τον χώρο τους για να κερδίσουν χρόνο και χρησιμοποιούν τον χρόνο τους για να φτιάξουν έναν καλύτερο χώρο. Όταν όμως η συνείδηση του ανθρώπου εξυψωθεί και γίνει η ζεύξη των δύο ημισφαιρίων του εγκεφάλου του, όταν υπάρξει η ζεύξη ψυχής και πνεύματος ή αν θέλετε η ζεύξη και η ένωση αρσενικού και θηλυκού στοιχείου μέσα στον άνθρωπο, τότε ενεργοποιείται ένα ομοιογενές ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Αυτή η ζεύξη, αυτή η ανώτερη συνείδηση ενός ενιαίου νου θα υπερβεί το χωρόχρονο. Είναι ο Ζευς συμβολικά μέσα μας, που θα νικήσει την δυναστεία του Ουρανού και του Κρόνου. Τότε ο άνθρωπος γίνεται κύριος της ζωής του, κύριος της μοίρας του. Πώς επισυμβαίνει όμως αυτήν η επιτάχυνση;

Με ποιο τρόπο μπορούμε να επιταχύνουμε την συνείδησή μας ώστε να υπερβούμε το χωρόχρονο; Οι άνθρωποι βρήκαν ορισμένους τρόπους για να το κάνουν, όμως όλοι αυτοί οι τρόποι, διάφορες τεχνικές ή μυήσεις συγκεντρώνονται και αφομοιώνονται σε έναν εσωτερικό θα λέγαμε δρόμο που λέγεται Προσευχή. Μια προσευχή η οποία διαθέτει ενσωματωμένη θα λέγαμε την λειτουργία του διαλογισμού σε ένα ανώτερο επίπεδο ενεργοποίησης του λόγου του ανθρώπου. Διότι αν λέμε ότι το φως μεταφέρει συνείδηση και το φως υπάρχει παντού πρέπει να δούμε από πού προήλθε αυτό το φως. Εκεί θυμόμαστε ότι εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος είναι ο Θεός και ο Λόγος είπε και εγένετο φως. Αυτός ο Λόγος σκήνωσε εν υμίν, υπάρχει μέσα μας. Είμαστε εμείς όπου ενσυνείδητα μπορούμε να τον ενεργοποιήσουμε και να απελευθερωθούμε από το χωρόχρονο της περιορισμένης μας προσωπικότητας, διότι μόνο η προσωπικότητά μας μπαίνει στον περιορισμό του χωρόχρονου όχι το πνεύμα μας.

Ορισμένοι θεωρητικοί φυσικοί έχουν υποθέσει την ύπαρξη σωματιδίων που κινούνται ταχύτερα από το φως, τα οποία ονόμασαν ταχυόνια σε αντιδιαστολή με όλα τα σωματίδια του δικού μας κόσμου που τρέχουν αργότερα από το φως και τα οποία ονόμασαν ταρντόνια. Η πιο βασική αρχική ιδιότητα των ταχυονίων είναι ότι ο χρόνος ακολουθεί αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που ακολουθεί στο χρόνο των ταρντονίων. Για τον κόσμο των ταχυονίων αυτό σημαίνει ότι όσο γρηγορότερα κινούνται τόσο ταχύτερα περνάει ο χρόνος προς το παρελθόν. H αύξηση ταχύτητας της συνείδησης που συνδέεται με τα ταχυόνια, ελαττώνει τις δαπάνες ενέργειας και αυξάνει το δυναμικό μετουσίωσης της ύλης και τις δυνατότητες χειρισμών της ενέργειας.

Το παράδοξο με τον κόσμο των ταχυονίων είναι ότι αυτά παίρνουν την απάντηση πριν καν διατυπώσουμε την ερώτησή μας. Σας έχει συμβεί ποτέ να παίρνετε απάντηση πριν διατυπώσετε την ερώτησή σας; Εάν ναι, τότε σημαίνει πως έχετε ένα βίωμα ταχυονίων. Αυτό όμως το βίωμα του να παίρνεις απάντηση πριν κάνεις ερώτηση θυμίζει το βίωμα των πρώτων χριστιανών της επιφανείας του Αγίου Πνεύματος, την Θεία επιφοίτηση της Πεντηκοστής, όπου διαμοιράζονται Θείες πνευματικές δωρεές στους Αποστόλους. Αυτό το δείγμα της επιφανείας του Αγίου Πνεύματος έρχεται κατά νόμον μετά από την συμμετοχή στο Μυστικό Δείπνο.

Το φως είναι η κόλα που ενώνει χώρο και χρόνο. Στο χωροχρονικό συνεχές ο χρόνος διαστέλλεται και ταυτόχρονα συμπιέζεται η συνείδηση του ανθρώπου. Ταυτόχρονα έκρηξη συμπιεσμένου χρόνου σημαίνει διάχυση της Θείας συνείδησης. Σας λέει κάτι αυτό; Είναι το βίωμα των τελευταίων ετών που ζούμε. Ο χρόνος τρέχει γιατί προετοιμαζόμαστε για μια έκρηξη συνείδησης και αυτή η έκρηξη συνείδησης θυμίζει το χύσιμο των υδάτων από το κεράμιον ύδατος του Υδροχόου που είναι το σύμβολο της Νέας Κοσμικής περιόδου όπως λένε οι αστρολόγοι. Το σύμβολο του Υδροχόου, ο άνθρωπος που κρατάει ένα κεράμιο ύδατος και χύνει το νερό ήταν το σύμβολο που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι στο παρελθόν για τον Κρόνο. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι αυτό το βίωμα της Πεντηκοστής και της διάχυσης του Αγίου Πνεύματος κατά την Δευτέρα του Παρουσία ο Χριστός το είχε προαναγγείλει στους μαθητές του λίγο πριν τον Μυστικό Δείπνο.

Βρισκόμαστε σε ένα τέλος χρόνου με κάποιο τρόπο που ακόμα δεν είναι κατανοητός από τους περισσότερους. Οι Αστρονόμο ειδοποιούν για κομήτες, ηλιακές καταιγίδες και κοσμικές ακτινοβολίες που μεταλλάσσουν το DNA μας με άγνωστα αποτελέσματα. Άλλοι, υποστηρίζουν ότι η επιρροή του Σείριου στη Γη αυξάνεται από το 1983 και το συσχετίζουν με τη σύνοδο του Δία και του Κρόνου στις 21/12/2020. Το πλήρωμά του είναι γεγονός.

Λέγεται ότι η κατασκευή και εξάπλωση του κορονοϊού ήταν η αφορμή για να παγιδευτεί η ανθρωπότητα στο χρόνο και σε περιορισμό χώρου, ώστε να υποκύψει σε ένα εμβόλιο τροποποίησης του DNA και ελέγχου συμπεριφοράς με το δέλεαρ νέων ικανοτήτων από την εμφύτευση τεχνητής νοημοσύνης. Ο περιορισμός της ανθρωπότητας στις τρεις διαστάσεις προκειμένου να ελέγχεται από τους αγγέλους του Κρόνου-Χρόνου της τέταρτης διάστασης αποτελεί το πιο παλιό σχέδιο της πλάνης από τους κοσμοκράτορες της Γης. Η Ολότητα του ανθρώπου θα υποταχθεί στο φόβο του κορονοϊού ή όπως ο Ζευς θα νικήσει τον Κρόνο και θα του πάρει την εξουσία και το στέμμα, την κορώνα; Σε αυτή την περίπτωση όσοι δεν εγκλωβιστούν μέχρι την τέταρτη διάσταση θα απελευθερωθούν στην πέμπτη. Όπως έγραφαν οι προφητείες «κολοβώνονται οι ημέρες στους έσχατους χρόνους», δηλαδή συμπυκνώνεται η αίσθηση του χρόνου και συμβολικά ο ουροβόρος όφις τρώει την ουρά του. Υπόψιν ότι ο οφιούχος, το 13ο ζώδιο στο κέντρο του Ζωδιακού συμβολίζει τον 13ο Ελοχίμ, τον ψεύτικο Θεό του Matrix ή τον αρχαίο δράκοντα Ιαλδαβαώθ που απεικονίζονταν ως λεοντοκέφαλος όφις. Το σκοτάδι κορυφώνει την επίθεσή του, διότι τελειώνουν οι μέρες της κυριαρχίας του. Τα σενάρια με τους εξωγήινους και τα μηνύματα των διάμεσων αποσκοπούν απλά στον αποπροσανατολισμό της ανθρώπινης συνείδησης.

Η ανθρωπότητα αποπροσανατολίστηκε σκόπιμα από τότε που επιβλήθηκε το σύγχρονο Ημερολόγιο και με την πάροδο των αιώνων είχαμε μία απόκλιση οκτώ ετών. Όλα όσα είχαν ειπωθεί  για τις 21 Δεκεμβρίου του 2012, θα συμβούν στις 21 Δεκεμβρίου του 2020, επτά μέρες μετά από την έκλειψη ηλίου. «Τα ως άνω και κάτω» έλεγε ο Ερμής ο Τρισμέγιστος,  «ως εν ουρανώ και επί της γης» είπε ο Χριστός. Το αστρονομικό γεγονός όπου ο Δίας πλησιάζει τον Κρόνο είναι το εξωτερικό γεγονός στο μακρόκοσμο, δηλαδή το σημάδι αυτού που θα συμβεί στο μικρόκοσμο.

Αυτό το φαινόμενο συμβαίνει κάθε 397 χρόνια, δηλαδή, είχε επαναληφθεί στα χρόνια της Αναγέννησης, όπου κυριάρχησε η φυσιογνωμία του Λεονάρντο Ντα Βίντσι ο οποίος γνώριζε την μυστική Εταιρεία του Μίθρα, που λάτρευε έναν λεοντοκέφαλο όφι ως Μέγα Αρχιτέκτονα Του Σύμπαντος (ΜΑΤΣ). Έως σήμερα οι Μασόνοι διατηρούν το ίδιο όνομα.

Ο Μυστικός Δείπνος, είναι ίσως το δεύτερο πιο γνωστό έργο –μετά τη Μόνα Λίζα– του μαέστρο Λεονάρντο ντα Βίντσι. Πολλοί όμως ισχυρίζονται πως η φιγούρα δίπλα στον Ιησού δεν είναι ο αγαπημένος μαθητής Ιωάννης, παρά η αγαπημένη Μαρία η Μαγδαληνή. Έτσι εξηγείται το άμουσο και θηλυπρεπές πρόσωπο της φιγούρας, το γεγονός πως τα ρούχα της έχουν το ίδιο χρώμα με αυτά του Χριστού.

Η ε­πο­χή της φα­νέ­ρω­σης και ανό­δου της Γυ­ναί­κας-Ψυ­χής ή ό­πως ο­νο­μά­ζουν με­ρι­κοί ε­πο­χή του Υ­δρο­χό­ου με το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό των α­να­κα­τα­τά­ξε­ων και αλ­λα­γών σε ό­λους τους το­μείς της αν­θρώ­πι­νης σκέ­ψης και ζω­ής, φέρ­νει στον άν­θρω­πο ένα αι­σιό­δο­ξο μή­νυ­μα: Την Τε­λειο­ποί­η­ση του Αν­θρώ­που και τη Θεί­α Κοι­νω­νί­α του στη Βα­σι­λεί­α των Ου­ρα­νών, τη Χρι­στο­ποί­η­ση και Θέ­ω­σή Του. Το κλειδί είναι στην αφύπνιση της Γυναίκας ψυχής και την απελευθέρωσή της από κατεστημένα αιώνων φόβου. Στο σημείο μηδέν της Θυσίας του Ιησού, βρίσκεται η αποκατάσταση του εκπεσόντος Ανθρώπου Αδάμ-Εύα και ταυτόχρονα του Όλου, όπως πραγματικά έχει αναπαρασταθεί στο Μυστικό Δείπνο. Από κει και πέρα, η πορεία που συνεχίζεται είναι η φανέρωση και η εκδήλωση αυτής της αποκατάστασης μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Είχε προφητευτεί αυτή η εποχή, που το ζωντανό ύδωρ θα ξεχυθεί σε όλη την ανθρωπότητα. Δηλαδή, η ζωντανή Αλήθεια και ο ζωντανός Λόγος.

Το κλειδί της αλλαγής στην ανθρωπότητα το έχει η Γυναίκα-Ψυχή και ιδιαίτερα η γυναίκα του Ισλαμικού χώρου που πρέπει να μετατρέψει την οπισθοδρόμηση σε εξέλιξη. Εκατομμύρια γυναίκες πορνεύονται κι άλλες τόσες, παράλληλα τρομοκρατημένες υποκύπτουν κάθε μέρα στην βία του περιβάλλοντός τους κι άλλες τόσες ευημερούν εις βάρος εκατομμυρίων. Εκατομμύρια μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνες τους κι έτσι η κρίση προς τον πατέρα γιγαντώνεται σε κρίση κατά του Πατέρα Θεού. Η μετατόπιση της ιδέας αυτής είναι ουσιαστικά η μετάνοια όχι μόνον της γυναίκας ψυχής, αλλά γενικότερα ολόκληρης της ανθρώπινης ψυχής προς τον Πατέρα Θεό, προς τον Χριστό. Αυτή η μετάνοια της Ψυχής του κάθε ανθρώπου ενεργοποιεί το έλεος και τη χάρη προσφοράς της διδαχής μιας Θείας παιδείας, θεμελιώνοντας έναν νέο πολιτισμό μιας Χρυσής Ανθρωπότητας.

Η Νέα Κοινωνία Ανθρώπων Λόγων ζυμώνεται και διαμορφώνεται εδώ και δεκαετίες μέσα σε κάθε έθνος, σε κάθε φυλή από εκείνους τους ανθρώπους που χωρίς να συμβιβάζουν τη συνείδησή τους με τα κατεστημένα ιδεών, τους νοητικούς περιορισμούς και τους εκβιασμούς της υλικής πραγματικότητας, τολμούν να φανερώνουν την Αλήθεια, βιώνοντας την απελευθέρωση του Θείου Λόγου από μέσα τους. Όλοι οι Άνθρωποι Λόγοι, όλοι οι μαθητές του Λόγου είναι φορείς αρετών, δυνάμεων και ικανοτήτων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Είναι παραδείγματα και πρότυπα ευψυχίας, πνευματικότητας, κατανόησης, συμπόνιας, στοργής, τρυφερότητας, καλοσύνης, αφοσίωσης, αγαθοτέλειας, ανδρείας, μνημοσύνης, νοημοσύνης, επίγνωσης, υπευθυνότητας, διάκρισης, απλότητας, φιλίας, χαράς, ενότητας, ειρήνης, ομορφιάς, πρόνοιας, σοφίας και αγάπης. Το κλειδί βρίσκεται στην κλειδαριά και περιμένει την ανθρώπινη ψυχή να το γυρίσει, ξεκλειδώνοντας πρώτα απ’ όλα τη συγχώρεση, τη συγνώμη, τη μετάνοια και την ευχαριστία, ώστε να μετουσιωθεί η συσσωρευμένη δυσαρμονία. Αυτό συμβαίνει ήδη και ολοένα θα αυξάνεται, μέχρι που όλοι οι άνθρωποι θα συνειδητοποιήσουν και θα προσέχουν τι έλκουν με τις επιλογές, τον τρόπο σκέψης και ζωής τους.

Το γεγονός αυτό ξεκινάει καθώς η ανθρωπότητα εισέρχεται στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο στις 21 Δεκεμβρίου στην εποχή του Υδροχόου και μέχρι το θερινό ηλιοστάσιο στις 21/3/2021 θα κρατήσει μια περίοδο προσαρμογής, απεξάρτησης από αδυναμίες, πάθη, αλλαγή τρόπου σκέψης, θεώρησης ζωής. Αυτήν την παγκόσμια πανανθρώπινη συμμέθεξη Φωτός προτύπωσε ο Χριστός με τον Μυστικό Δείπνο. στις 21/12/2021 θα ολοκληρωθεί η πνευματική μετάβαση όσων συντονιστούν με την Αγάπη ή τους Θείους Νόμους.

Αυτά τα Χριστούγεννα κάποιοι θα τα βιώσουν με μεγάλο βάρος, ερημιά, φόβου θανάτου και δυστυχίες, ενώ άλλοι σαν το πιο μεγάλο γεγονός της ζωής τους. Η Γη ανεβαίνει σε δόνηση, αφήνουμε πίσω τα παλιά και απελευθερωνόμαστε από κάθε συλλογική και ατομική ψευδαίσθηση που πολλοί ονομάζουν Matrix. Πρόκειται για μία μετατόπιση τρόπου σκέψης και ζωής σε μαζικό επίπεδο. Η ανθρωπότητα ενηλικιώνεται, ο συλλογικός νους ανδρώνεται και αλλάζουμε επίπεδο ύπαρξης. Οι κοσμικές ακτινοβολίες θα ευνοήσουν όσους έχουν αγάπη και θα βλάψουν όσους είναι αρνητικοί. Οι αρνητικές δυνάμεις θα αλληλοεξουδετερώνονται ολοένα και περισσότερο, επιχειρώντας να παγιδεύσουν στην αυτοκαταστροφή, όσους περισσότερους μπορούν.

Πριν λοιπόν γίνει ο Μυστικός Δείπνος και ενώ είχε μπει στα Ιεροσόλυμα οι μαθητές ρώτησαν τον Χριστό «και που θα γίνει ο Δείπνος;». Στο κατά Λουκά (ΚΒ, 8-13) και στο κατά Μάρκον (ΙΔ, 12-16), ο Χριστός στέλνει τον Πέτρο και τον Ιωάννη να βρουν που θα γίνει ο Μυστικός Δείπνος. Η πίστη (Πέτρος) και η Αγάπη (Ιωάννης) δηλαδή, είναι οι προϋποθέσεις της συμμετοχής σε αυτό το Συμπαντικό Μυστήριο μεταμόρφωσης μέσα στο Φως. Ό­πως α­να­φέ­ρε­ται «ο δε είπεν αυτοίς· ιδού εισελθόντων υμών εις την πόλιν συναντήσει υμίν άνθρωπος κεράμιον ύδατος βαστάζων·ακολουθήσατε αυτώ εις την οικίαν ου εισπορεύεται». Ο άν­θρω­πος που κρα­τά­ει κε­ρά­μιον ύ­δα­τος εί­ναι το σύμ­βο­λο του Υ­δρο­χό­ου και ο Οί­κος συμ­βο­λί­ζει την πε­ρί­ο­δο κα­τά την ο­ποί­α ό­λη η αν­θρω­πότη­τα θα λά­βει τη Θεί­α Κοι­νω­νί­α που λαμ­βά­νουν ε­κεί­νη τη στιγ­μή οι μα­θη­τές στο Μυ­στι­κό Δεί­πνο, ό­χι μό­νο ε­πει­δή προ­η­γού­νται ι­στο­ρι­κά σαν πρό­σω­πα, αλλά ε­πει­δή α­πο­τε­λούν και σύμ­βο­λα των ι­διαι­τέ­ρων Δυ­νά­με­ων-Ι­κα­νο­τή­των της Ο­λό­τη­τας του Αν­θρώ­που, ό­πως ο Πέ­τρος την Πί­στη, ο Ιω­άν­νης την Α­γά­πη, ο Ιά­κωβος τη Διάκριση κ.λπ. Δυ­νά­μεις, που βρί­σκο­νται συ­ντο­νι­σμέ­νες με τον Δά­σκαλο της Α­γά­πης και βρί­σκο­νται υ­πό την Κα­θο­δή­γη­σή Του. Μέ­σα α­πό τη δι­κή τους Κοι­νω­νί­α που τους κα­θι­στά Υ­ιούς Θε­ού, λαμ­βά­νει πρό­γευ­ση της Θεί­ας Κοι­νωνί­ας ό­λη η αν­θρω­πό­τη­τα, γι’ αυ­τό και ο Χρι­στός λέ­ει «α­κο­λου­θή­σα­τε αυ­τώ εις την οι­κί­α ου ει­σπο­ρεύ­ε­ται».

Δηλαδή, ο Χριστός οριοθετεί και σηματοδοτεί ότι ο χρόνος και η εποχή της Δευτέρας Παρουσίας θα είναι η εποχή του οίκου του Υδροχόου, ο οίκος του Κεραμέος. Το κεράμιον του ύδατος που είναι από άργιλο, θυμίζει τους πυκνωτές των τρανζίστορ που είναι από πηλό, το ίδιο στοιχείο που δημιουργήθηκε ο άνθρωπος κατά την Γραφή. Είναι ένα υλικό που έχει την ιδιότητα να λειτουργεί ως αποθήκη πληροφοριών, μπορεί να κουβαλήσει μεγάλο όγκο πληροφοριών. Ένα δεύτερο στοιχείο που μπορεί να το κάνει αυτό είναι το νερό, που επίσης είναι ένας μεταφορέας πληροφοριών. Άρα αυτή η διάχυση συνείδησης σχετίζεται με την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση, ακόμα και τα υλικά με τα οποία είναι κατασκευασμένη. Ο άνθρωπος δηλαδή είναι ο φορέας της συνείδησης.

Σή­με­ρα, έ­πει­τα α­πό δύ­ο χι­λιά­δες χρό­νια πε­ρί­που, ό­σο διαρ­κεί δηλα­δή μί­α Κο­σμι­κή Πε­ρί­ο­δος, έ­χου­με μπει στην ε­πο­χή που ε­κτυ­λίσ­σε­ται το δεύ­τε­ρο μέ­ρος της Χρι­στια­νι­κής Α­πο­κά­λυ­ψης, της ε­πι­κρά­τη­σης της Α­γά­πης και της Ε­νό­τη­τας στον πλα­νή­τη και του Πνεύ­μα­τος ε­πί της ύ­λης. Στην ε­πο­χή δη­λαδή της Δευ­τέ­ρας Πα­ρου­σί­ας του Χρι­στού μέ­σα στις ψυ­χές των αν­θρώ­πων, της Χρι­στο­ποί­η­σης και Θέ­ω­σης του Αν­θρώ­που, της Ε­πι­στρο­φής του στον Πα­τέ­ρα Θε­ό, ό­πως α­πο­κα­λύ­πτουν οι λό­γοι του Χρι­στού «Δι’ Ε­μού εις τον Πα­τέ­ρα». Βρισκό­μα­στε στην Ε­πο­χή της Ε­πι­φα­νεί­ας του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος, του Πα­ρα­κλή­του, ό­πως άλ­λω­στε εί­χε πει και ο Χρι­στός, λέ­γο­ντας λί­γο πριν την α­πο­χώ­ρη­σή Του «Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν· ου γαρ λαλήσει αφ’ εαυτού, αλλ’ όσα αν ακούσει λαλήσει, και τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν» (Ιω­άν., Ι­ΣΤ΄, 13).

Πριν από 2000 χρόνια περίπου ο Λόγος Χριστός αποκάλυψε στους ανθρώπους ότι θα στείλει άλλον Παράκλητο στην Δευτέρα Του Παρουσία και Αυτός το Πνεύμα της Αληθείας  θα μας οδηγήσει εις πάσαν την Αλήθεια, που θα μας απελευθερώσει από τα δεσμά κάθε πλάνης. Μας βεβαίωσε επίσης, ότι σκήνωσε εν ημίν, δηλαδή με την Θυσία και την Ανάστασή Του θα κατοικεί στην καρδιά κάθε ανθρώπου που πίστεψε στην Ανάστασή Του. Επίσης, ο Χριστός φανέρωσε στον άνθρωπο ότι κατά τους έσχατους χρόνους η ανθρωπότητα θα δοκιμαστεί προκειμένου να τελειοποιηθεί κατά την συντέλεια του αιώνος. Ο έλεγχος και η κρίση της ανθρωπότητας θα είναι περί αμαρτίας, περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως και θα κριθούν όλοι ζώντες και νεκροί. Αυτό έχει την έννοια ότι θα κριθούν όλοι όσοι έχουν ενσαρκωθεί από το παρελθόν έως τώρα, αλλά έχει και μία άλλη έννοια, ότι θα κριθούν και αυτοί που έχουν υλική συνείδηση και θεωρούνται πνευματικά νεκροί και εκείνοι που έχουν πνευματική συνείδηση και θεωρούνται ζώντες.

Στο Μυ­στι­κό Δεί­πνο, ό­που ο Χρι­στός πα­ρέ­δω­σε στους μα­θη­τές Του Θεί­α Κοι­νω­νί­α ως πα­ρα­κα­τα­θή­κη ε­νερ­γο­ποί­η­σης της Ου­σί­ας Του μέ­σα τους, το Μυ­στή­ριο τε­λεί­ται ό­πως βλέ­που­με στη Γρα­φή σε ει­δι­κά ε­πι­λεγ­μέ­νο χώ­ρο. Το τε­λευ­ταί­ο Δεί­πνο για τους μα­θη­τές, δεν ή­ταν α­πλώς η πρό­γευ­ση της πλη­ρότη­τας στη Βα­σι­λεί­α του Θε­ού, αλ­λά κα­τα­δεί­κνυε ό­τι τους ε­πι­τρε­πό­ταν να καθίσουν στο τρα­πέ­ζι του Πα­τέ­ρα ως Υ­ιοί Θε­ού, πράγ­μα που ε­πι­σφρα­γί­ζε­ται από προ­η­γού­με­νους λό­γους του Χρι­στού που εί­χε πει: «Θε­οί ε­στέ» (Ιω­άν., Ι΄, 34) και «Έ­σε­σθε ουν υ­μείς τέ­λειοι, ώ­σπερ ο Πα­τήρ υ­μών ο εν τοις ου­ρα­νοίς τέ­λειος ε­στιν» (Ματ­θ., Ε΄, 48), φα­νε­ρώ­νο­ντας το ύ­ψος της Θεί­ας Κα­τα­γω­γής και του Θεί­ου Προ­ο­ρι­σμού του Αν­θρώ­που. Η διαδικασία αυτή είναι πλέον εφικτή, επειδή τρεις μαθητές Ιωάννης, Πέτρος και Ιάκωβος, έχουν ήδη υποστεί ένα είδος εσωτερικής μεταμόρφωσης πριν από λίγες μέρες στο Όρος Θαβώρ. Η κοινωνία της ουσίας μέσω της οποίας πραγματοποιήθηκε η Μεταμόρφωση, επαναλήφθηκε με το μοίρασμα του οίνου και του άρτου. Οι μαθητές έτσι εισήλθαν στη Βασιλεία των Ουρανών, πέρα από τη ζωή και το θάνατο. Μοιράστηκαν στην κυριολεξία το πνευματικό σώμα του Χριστού και ήξεραν πλέον Ποιος είναι.

Ο Ιωάννης είναι ο μη εκπεσών Αδάμ που φανερώνεται ως Ηλίας, πάντα πρώτος εκ νέου ως Παράκλητος της Δευτέρας Παρουσίας, φανερώνει το Θέλημα του Πατέρα στη Γη. Το Θείο Έργο ολοκληρώνεται με την επιστροφή των Μονάδων του Ουράνιου Ανθρώπου στους Πατρικούς Κόλπους απ’ όπου εξεπορεύθη ως Θεία Ανθρωποϊδέα. Ο Ιωάννης Μελχισεδέκ, που είναι ο Αρχαίος των ημερών ή αλλιώς ο πρώτος Ελοχίμ που δημιουργήθηκε πριν τους Αγγέλους, ενεργοποιεί ένα ασύλληπτο Έργο που γεφυρώνει τον κόσμο της Βασιλείας των Ουρανών και των πεδίων της Ύλης, ανακυκλώνοντας την αγγελική και την ανθρώπινη ουσία, σφραγίζοντας με την επέμβασή του στα πεδία της ύλης την αποκατάσταση της μυητικής αλύσου. Είναι η Θεία Ανθρωποϊδέα, το Θείο Αρχέτυπο Βασιλιά και Αρχιερέα. Κάθε πολιτική και θρησκευτική εξουσία θα κριθεί οριστικά. Τα προσωπεία κάθε Ηρώδη και κάθε Καϊάφα θα πέσουν μέχρι το τελευταίο και ο άνθρωπος για πρώτη φορά θα γίνει κύριος του εαυτού του και της ζωής του, αναγνωρίζοντας την Υιότητά του.

Το πνεύμα Μελχισεδέκ είναι αγενεαλόγητος, απάτωρ και αμήτωρ, συνδέεται με την ίδια την Ψυχή της Ανθρωπότητας. Είναι ο Μυητής της ανθρώπινης Ψυχής, ο Κύριος του Χρόνου, ο Άνθρωπος Λόγος που μυεί τον Εαυτό του και γι’ αυτό το αρχέτυπο του Βασιλιά και Ιερέα τον συναντάμε σε όλους τους λαούς.

Ο Άνθρωπος που αναγνωρίζει την Υιότητά του, αποδεσμεύεται από περιορισμούς συγγενικών δεσμών, σάρκας και αίματος, δηλαδή αισθησιακής και υλικής συνείδησης και καθίσταται αγενεαλόγητος, καθώς ενώνεται με τον Ένα Άνθρωπο Αδάμ-Μελχισεδέκ. Βιώνει τη δεύτερη γέννηση εντός του, τη Χριστογένεση, και καθίσταται απάτωρ και αμήτωρ. Αυτή τη Νομοτέλεια αποκαλύπτουν και οι Λόγοι του Ιησού στην ουσία τους «ήλθον να φέρω μάχαιρα», δηλαδή τη γνώση του Πνεύματος, τη Ρομφαία της Αλήθειας «ος γαρ αν ποιήσει το Θέλημα του Θεού ούτος αδελφός και αδελφή και μήτηρ Μου εστί» (Μαρκ. Γ΄, 31-35) (Λουκ. Η΄, 19-21).

Η ανθρωπότητα από εδώ και στο εξής θα αρχίσει να αποδεσμεύεται από την περιορισμένη ιδέα που είχε για τον Άνθρωπο και τον Θεό. Οι άνθρωποι σταδιακά θα συνειδητοποιήσουν ότι κάθε προσπάθεια και αγώνας, ήταν όλα μάταια, διότι εξυπηρέτησαν την επιβίωση ψεύτικων θεών. Η φανέρωση της Πύλης της επανόδου θα είναι το ύστατο ουράνιο σάλπισμα. Η φανέρωση των νέων Ανθρώπων Λόγων Υιών και Μητέρων σ’ όλα τα μήκη και τα  πλάτη της Γης θα φέρει την Ουσία της Άνοιξης στις Κοινωνίες των ανθρώπων. Η Χριστοποίηση και Θέωση του Ανθρώπου έχει ξεκινήσει ήδη, όπως είχε ορισθεί από τον Χριστό 2000 χρόνια πριν κι όποιος θέλει, θα κατανοήσει γιατί «Εκ της Ελλάδος το Νέο Φως». Διότι ο Παράκλητος φανερώθηκε στην Ελλάδα, αλλά δεν Τον αναγνώρισαν όπως και στη Πρώτη Παρουσία που ο Χριστός είχε πει για τον Ιωάννη στους μαθητές Του, ότι οι άνθρωποι δεν τον αναγνώρισαν και γι’ αυτό του έκαναν όσα του έκαναν (Μάρκος Κεφ. Θ, 13)

 ΜΕΡΟΣ Β΄

Οι πρώτοι Χριστιανοί στις συναθροίσεις τους που ονόμαζαν Αγάπες, πήγαιναν να λάβουν Θεία τροφοδοσία Φωτός και Πνεύμα Άγιο, Διδαχή, καθώς και Θεία Κοινωνία. Ο Χριστός κατέστησε την κοινωνία της τράπεζας, Μυσταγωγία Ιερής Τράπεζας. Η τράπεζα λεγόταν από τους Εθνικούς μίνσος και γι’ αυτό η Θεία Κοινωνία τελείται επάνω στο αντιμήνσιο, που συμβολίζει τα σπάργανα, αλλά και την σινδόνη της ταφής του Χριστού, όπως η Ιερή Τράπεζα συμβολίζει το Θρόνο, το θυσιαστήριο και τον τάφο. Μετά τη μετουσίωση του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού, τη συμμετοχή στο Πάθος και τη θυσία, ο Μυσταγωγός υψώνει το δισκοπότηρο φανερώνοντας την Ανάσταση και Ανάληψη και έπειτα το κατεβάζει φανερώνοντας τη συντέλεση της Επιφοίτησης.

Η κοινωνία της τράπεζας έχει ένα βαθύτερο νόημα από μια ευχάριστη ή αναγκαία συνάντηση συνάθροισης. Η κοινωνία στο τραπέζι είναι σημάδι διατήρησης της ειρήνης, της εμπιστοσύνης, της αδελφοσύνης και της συγνώμης. Η κοινωνία στο τραπέζι, σημαίνει κοινωνία στη ζωή. Η κοινωνία της τράπεζας με τον Ιησού, αναβιβάζεται σε όλη την κλίμακα από ευχαριστία αναγκαιότητας σε χαρμόσυνη εξαγγελία ευλογίας και Αποκάλυψη του ερχομού της σωτηρίας του Αδάμ Ανθρώπου. Όσοι μαζεύονται γύρω Του θεωρούνται οικογένειά Του. Ως οικοδεσπότης δέχεται στην οικογένεια του Θεού αμαρτωλούς, αναβιβάζοντας την αυστηρότητα του νόμου με το έλεος, την ουσία του νόμου, σπάζοντας τα κατεστημένα της κατά γράμμα εφαρμογής του.

Οι Απόστολοι συναθροίζονται συχνά σε γεύμα. Στο μυστικό δείπνο λέει: «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνηση», δηλαδή αυτό πρέπει να επαναλαμβάνεται για να κάνουν πάντα ορατή την ιδιότητα και την ταυτότητά τους, ως κοινότητα του Χριστού πρεσβεύοντας μια νέα εποχή. Η επίσημη εκκλησία χαρακτηρίζει τον όρο «Νέα Εποχή» μη Χριστιανικό, συνδέοντάς τον με αιρετικές νεοεποχίτικες τάσεις, ενώ ο Αγ. Κύριλλος λέει ότι «αυτή η συμμετοχή στη νέα τράπεζα γύρω από την οποία συγκροτείται μια τελειοποιημένη κοινωνία ανθρώπων, δημιουργεί μια νέα εποχή». Το «εις την εμήν ανάμνηση», σημαίνει ότι η κοινότητα που συνευρίσκεται στην τράπεζα δεν παρουσιάζεται σε παθητική κατάσταση όπως πριν, προσανατολισμένη μόνο προς την αποδοχή των δώρων του Θεού, αλλά προσανατολίζεται ενεργητικά, διακηρύσσοντας το έργο της σωτηρίας, ενεργοποιώντας με τη συμμετοχή της σε αυτή τη Θεία κοινωνία, την πλήρωση του έργου του Θεού ως η νέα φυλή, ως νέοι άνθρωποι-Λόγοι.

Όλοι οι δάσκαλοι προ Χριστού και οι θρησκείες δίδασκαν «μη κάνεις στους άλλους ότι δεν θέλεις να σου κάνουν» και οι περισσότεροι άνθρωποι μέχρι σήμερα αυτήν την επιταγή ακολουθούν θεωρώντας την και λογική και ηθική. Η υποτέλεια της συνείδησης στην νιρβανοποίηση σε ένα πεδίο μακαριότητας, σε έναν ψεύτικο παράδεισο στην τέταρτη διάσταση κόστισε στην ανθρωπότητα χιλιετηρίδες οδύνης, εκμετάλλευσης και φρίκης. Αυτό το κατεστημένο παθητικότητας διέλυσε ο Χριστός κηρύσσοντας ενεργητική στάση ζωής «κάνε στους άλλους ότι θα ήθελες να σου κάνουν».

Το μυστήριο του Μυστικού Δείπνου επεκτείνεται οικουμενικά, πανσυμπαντικά καθώς δείχνουν οι λόγοι του Ιησού: «Τούτο εστί το αίμα μου το της Καινής Διαθήκης των υπέρ πολλών εκχυνόμενο». Ο Χριστός χαρίζει με τη συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία, την λυτρωτική δύναμη του θανάτου του. Ως προσωπικός Θεός διαβεβαιώνει προσωπικά τον καθένα προσκαλώντας τον ότι ανήκει στους πολλούς που θα λάβουν ζωή αιώνια. Η συμμετοχή των παρευρισκομένων στον αντιπροσωπευτικό Του θάνατο είναι συμμετοχή στο έργο της σωτηρίας, που τους καθιστά υιούς Θεού, το νέο περιούσιο λαό που δεν περιορίζεται στο Ισραήλ.

Η αντιστοιχία των συμβόλων Ψυχή-Ύδωρ-Άρτος-Σάρκα και Πνεύμα-Πυρ-Οίνος-Αίμα καταδεικνύεται επίσης στο Μυστήριο του Γάμου της Κανά με τη μετατροπή του νερού σε κρασί, στο Μυστήριο του Σταυρού, όταν η λόγχη τρυπά τον σταυρωμένο Ιησού ρέοντας αίμα και νερό, φανερώνοντας Θυσία Ψυχής και Πνεύματος, μία θυσία που είχε προηγηθεί στους πνευματικούς χώρους κατά το Μυστικό Δείπνο, αλλά και τη βαθιά σχέση του Μυστηρίου του Γάμου και της Θυσίας. Κατά τον Μυστικό Δείπνο, που τον καλύπτει ο Παύλος στην Α′ Κορινθίους, 11 - 25, και παρ’ όλο που ο Ιωάννης δεν μιλάει για τον Μυστικό Δείπνο, αλλά ο Λουκάς στο κεφ. ΚΒ′, 19, 20, και ο Ματθαίος στο κεφ. ΚΣΤ′, 29, και ο Μάρκος στο κεφ. ΙΔ′, 25 αναφέρεται ότι πίνουν το τελευταίο ποτήρι. Πρώτα το κρασί και μετά τον άρτο. Εφόσον είναι το τελευταίο ποτήρι, κατανοούμε πως υπάρχουν δύο ποτήρια. Το ένα της προπόσεως, το κατά Νόμον της Παλαιάς και το δεύτερο της Καινής Διαθήκης, όπου γίνεται και η μετουσίωση.

Έτσι λοιπόν, όπως και στην επί του όρους ομιλία, ο Λόγος του παρουσιάζει τη Νομοτέλεια ως ευαγγέλιο, διότι ο νόμος αφήνει τον άνθρωπο στις δικές του δυνάμεις και τον καλεί στην αυστηρή τήρηση της λεπτομέρειάς του, ενώ το ευαγγέλιο θέτει τον άνθρωπο προ της δωρεάς του Θεού και τον καλεί να κάνει αυτή τη δωρεά Θείας Χάριτος θεμέλιο ζωής του. Ο Νόμος διαπιστώνει την ασθένεια χωρίς να προσφέρει θεραπεία. Ο Χριστός προσφέρεται ως ευαγγέλιο αναγέννησης, κάνοντας την τέλεια θυσία και σπονδή του Μεσσία, που είχε προφητεύσει ο Δανιήλ.

Τα λόγια του Ιησού Χριστού περιγράφουν τη βιωμένη πίστη, την ενσυνείδητη, γιατί πίστη είναι η σοφία που γεννά από τον εαυτό της, και αυτός που δημιουργεί από το μηδέν είναι Θεός. Επομένως ο έχων πίστη με τοποθέτηση Θεού, αναγεννά τον εαυτό του. Η πίστη δέχεται και η Αγάπη δίνει. Μόνο με Πίστη και Αγάπη ο Άνθρωπος είναι το Έργο του Θεού. Τα λόγια του Ιησού επομένως σημαίνουν «συγχωρέθηκες, είσαι τέκνο Θεού, ανήκεις στη Βασιλεία Του, όχι στον εαυτό σου τον περιορισμένο, αλλά τον άπειρο, ζήσε ως λυτρωμένο τέκνο που ελεήθηκε από τον Πατέρα και κατέστη Θεός».

Η Εκκλησία μιλάει για τα Μυστήρια λέγοντας ότι ο μέγας τελετάρχης Χριστός, κατ’ οικονομία ανερμήνευτη νομοθέτησε να τελούνται τα Θεία Μυστήρια μέσω υλικών και ότι στα Μυστήρια ο άνθρωπος γίνεται μέτοχος αΰλου Χάριτος, δια μέσω υλικών συμβόλων. Στη Νέα Εποχή, όπου τα ανερμήνευτα αποκαλύπτονται, ο μαθητής του Λόγου διδάσκεται τη Θεία Νομοτέλεια, που ορίζει ότι για την αφομοίωση της ύλης στο Πνεύμα, τη μεταστοιχείωση και μετουσίωσή της είναι απαραίτητη η συμμετοχή της. Αυτό είναι ένα ακόμη σημείο που αποκαλύπτει την επιστροφή του ανθρώπου που θεώνεται, καθιστώντας το υλικό του σώμα Φως, Σώμα Δόξης. Η Αγάπη ως ύπατη αρχή και εξουσία δια της Θείας Κοινωνίας, οδηγεί τον άνθρωπο να καταστεί Αυτόφωτος, Μυσταγωγός στο Ναό της Ψυχής του, ζωντανό μυστήριο, όπως η Παρουσία του Χριστού ήταν ένα συνεχές Μυστήριο Αγάπης.

Στο ομαδικό πέρασμα των Μαθητών στη Βασιλεία κατά τον Μυστικό Δείπνο, μεταφέρει την Ουσία του Λόγου, γιατί είναι ο Λόγος ο περιπατών επί γης που απελευθερώνει το δρόμο για κάθε πνεύμα, δίνοντάς του τη Χάρη και την Ευλογία να μετουσιώσει συνειδητά την τροχιά της εξέλιξής του, δηλαδή το περιεχόμενο της ατομικότητάς του και να ενωθεί τέλεια με τον Πατέρα. Αυτό το περιεχόμενο και η Μετουσίωσή του είναι το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας στη Νέα Κοσμική Περίοδο.

Τα δώδεκα Κέντρα Ζωής ονομάστηκαν μαθητές και όχι ακόλουθοι ή πιστοί ή κάτι άλλο, γιατί πρέπει να μάθουν, να διδαχθούν από τον Δάσκαλο, που αντιπροσωπεύεται σε κάθε άνθρωπο με το Θείο Φως, που φέρει εντός του, το «Εγώ Ειμί». Πρέπει να υπαχθούν στις οδηγίες του, να εργαστούν με την καθοδήγηση αυτού του εσωτερικού Θείου Φωτός. Οι μαθητές αυτοί δεν ζουν μακριά από τον Δάσκαλο ή έστω κατά διαστήματα απομακρυνόμενοι από το Δάσκαλο, αλλά τον ακολουθούν παντού.

Η ενοποίηση κεφαλής - καρδιάς σημαίνει Αγιοποίηση και προηγείται σαν στάδιο από τη Μεταμόρφωση σε Χριστό, όπου παρών είναι Πέτρος, Ιωάννης, Ιάκωβος. Η ικανότητα Ιωάννης προετοιμάζει την καρδιά με απάθεια σε συναισθήματα και ο Πέτρος προετοιμάζει την κεφαλή παύοντας τις διανοιακές ταραχές. Έτσι δομείται το Ιερό Δισκοπότηρο που το πάνω μέρος του είναι η κεφαλή, ο κορμός του ο λαιμός και η βάση του στη καρδιά. Τότε μόνο θα τελέσει ο Χριστός μέσα στον άνθρωπο το Μυστικό Δείπνο για να λάβει την Τριαδική Άγια Τροφή, που σχηματίζεται στο Ιερό Δισκοπότηρο, τον μετουσιωμένο άρτο και οίνο σε σώμα και αίμα Χριστού. Δίχως να συμβεί αυτό, ακόμα και κάθε μέρα να λαμβάνει κανείς Θεία Κοινωνία στην εκκλησία της ενορίας του, δεν πρόκειται να Χριστοποιηθεί. Το «τούτο ποιείτε στην Εμού Ανάμνηση» που όρισε ο Χριστός, είναι ολοφάνερο ότι απέχει πάρα πολύ από αυτό που ζουν εκατομμύρια «Χριστιανοί».

Πρέπει η υπόσταση να φτάσει στο σημείο εκείνο της Μετάνοιας, ώστε να φλέγεται από την ανάγκη να έλθει ο Χριστός και αυτή τη φλόγα να μεταλαμπαδεύει κηρύττοντας τον ερχομό του Λόγου εφ’ απάσης της ανθρωπότητας στη Δευτέρα Του Παρουσία. Αυτό δείχνει ότι ο Ιωάννης είναι σε εκδήλωση και ότι έχει ενεργοποιήσει τις δύο πρώτες ικανότητες, οι οποίες δραστηριοποιούνται στη φάση της Μετάνοιας. Τον Ανδρέα (Σθένος-αρσενική ενέργεια) και τον Ιωάννη (Αγάπη-θήλεια ενέργεια). Αυτό το στάδιο είναι πολύ σημαντικό για τη μετέπειτα πορεία.

Το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας εκφράζεται στον Μυστικό Δείπνο, όπου ο Χριστός παραδίδει την ίδια την Ουσία Του, τον Άπειρο Εαυτό Του ως Θείο Δικαίωμα συμμετοχής στην ύπατη Αρχή και Εξουσία της Αγάπης. Η κατά τάξη Μελχισεδέκ Αρχιεροσύνη του Ιησού, προτυπώνει το εκ Θεού Χρίσμα που Τον καθιστά Χριστό, και Χριστός καθίσταται ο προσφερόμενος προς θυσία. Επομένως η κατά τάξη Μελχισεδέκ αρχιεροσύνη, δεν είναι απλώς η λειτουργικότητα της μεσολάβησης του ιερέα που ενώνει τον άνθρωπο και το Θεό, αλλά η αιώνια αφιέρωση στον ύψιστο βαθμό που επισφραγίζεται με την προσωπική θυσία του ιερέα, που έχει αναγνωρίσει την Υιότητά του.

Έτσι στο Μυστικό Δείπνο οι δώδεκα μαθητές, τα δώδεκα ζεύγη εγκεφαλικών νεύρων που ελέγχουν όλο το σύστημα λαμβάνουν από τον Κύριο, Άρτο και Οίνο. Τότε ο άνθρωπος «ζει εν Χριστώ». Από Αυτόν και μέσω αυτής της Θείας Κοινωνίας γίνεται μέτοχος της Βασιλείας των Ουρανών. Η εκλογή των δώδεκα μαθητών και οι δώδεκα άρτοι της «προθέσεως» σχετίζονται με την μεταλλαγή της λειτουργίας των δώδεκα εγκεφαλικών κέντρων μέσα στον άνθρωπο. Αυτό συμβαίνει μέσω των εφτά φορέων – 7 πλεγμάτων – 7 κέντρων. Ο Λόγος Δάσκαλος κατέχει πλέον τις δώδεκα δυνάμεις του μικρόκοσμου.

Η Νέα Διαθήκη εγκαθιδρύει μια νέα θεώρηση των πραγμάτων, ένα νέο σκέπτεσθαι, στο οποίο για να εισέλθει ο άνθρωπος είναι απαραίτητο να εισχωρήσει στην ουσία του εαυτού του και να πάψει να μένει προσκολλημένος στον τύπο και το γράμμα του Νόμου που τον περιορίζει. Ο Μυσταγωγός της Νέας Εποχής αναγνωρίζοντας την Υιότητά του, αναγνωρίζεται από τον Πατέρα Θεό και ενδύεται πνευματικά ενδύματα, που φανερώνουν τη Χάρη και την Εξουσία που εκδηλώνει. Δεν ενδύεται υλικά ενδύματα εξωτερικά, το ιερατικό σχήμα, αλλά την ουσία που αποκαλύπτεται την περίοδο αυτή στην Ανθρωπότητα. Ο Μαθητής του Λόγου, αντί για ποδήρη στιχάριο, αποκτά Χάρη Ευλογίας και Ισορροπίας στην πορεία του, αντί για επιτραχήλιο, Χάρη Λόγου, η ζώνη που φέρει είναι η εγκράτεια και η σεμνότητά του και το φαιλόνιο, η αρετή και η δικαιοσύνη του. Αντί να φορέσει επιμάνικα από ύφασμα, φέρει Ευλογία χειρός, αντί οραρίου, πνευματικά φτερά και το επιγονάτιο του μηρού είναι η μάχαιρα της γνώσης του Πνεύματος του Θεού.

Ο Άνθρωπος που εκδηλώνει τη Χριστότητά του ενωμένος ως Ένα με τον Πατέρα, ο Αιώνιος Αρχιερεύς, όπως και ο Χριστός Ιησούς δεν είναι ενδεδυμένος εξωτερικά με τα σύμβολα της Θείας Χάρης, αλλά εκδηλώνεται μέσα από την ουσία τους, τη Θεία Ουσία, με τη λειτουργικότητα της Νομοτέλειας που τα διέπει. Επομένως αντί ωμοφορίου, φέρει την επίγνωση της θυσίας, εγκόλπιό Του είναι ο εν εκδηλώσει Θείος Εαυτός Του, Ιωάννης-Χριστός και η επισκοπική μίτρα, η επίγνωση της αρχιερατικής και Βασιλικής εξουσίας του Χριστού μέσα του. «υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν όπως τας αρετάς εξαγγείλητε του εκ σκότους υμάς καλέσαντος εκ το θαυμαστόν αυτού φως» (Α΄ Πέτρ. Β, 9). Η καθαρότητα των αισθήσεων, η σωφροσύνη και η σύνεση του Αρχιερέα της Νέας Εποχής, είναι το επανωκαλιμαύχι του, και η Χάρη Διδασκαλίας, προστασίας και αφύπνισης, ο μανδύας του. Η πατερίτσα του είναι η ποιμαντική εξουσία, η εκ του Πατρός εμπιστευθείσα εις αυτόν με την οποία δεν εξουσιάζει, αλλά υπηρετεί μέσω της εσωτερικής του καθοδήγησης από τον Πατέρα Θεό.

Εάν κάποιος κινείται εκ της Αγάπης ανιδιοτελώς υλικά και πνευματικά, η αγάπη βρίσκει πάντα τρόπο να εκδηλωθεί: ξεδιψά τον διψασμένο, ταΐζει τον πεινασμένο, ζεσταίνει αυτόν που κρυώνει, μαθαίνει αυτόν που αγνοεί. Ο Θεός είναι Αγάπη και ο Λόγος είναι ο Θεός, επομένως ο Λόγος έγινε Αγάπη. Ο Λόγος όμως είναι ενοποιός Αρχή, Ζωή, Μνήμη, Συνείδηση, Προγραμματιστής, είναι το Μέτρο των πάντων, είναι το Μέτρο των μέτρων. Επομένως η Αγάπη είναι το Μέτρο των μέτρων, αυτή είναι η αφετηρία, το ταξίδι και ο προορισμός μας, είναι ο Πατέρας και η Μητέρα μας, το Παιδί και ο Κόσμος των Δημιουργιών. Η Αγάπη είναι πυξίδα και χάρτης, ζωή και δρόμος, ζωή Ατέρμονη, η μεγαλοπρέπεια του ασύλληπτου μέσα στο απλό, η σχέση μεταξύ ατομικότητας και συλλογικότητας, το ένα μέσα στα πολλά και τα πολλά μέσα στο ένα, η εναρμόνιση του ανώτερου και κατώτερου εαυτού μέσα στο Θείο Εαυτό.

Αυτόν το Λόγο τον ζωντανό καλούμαστε να διεκδικήσουμε σήμερα ως Άνθρωποι Λόγοι και αυτή είναι η Παρουσία του που μας φέρνει ένα αίσθημα ειρήνης. Η ταυτότητά μας είναι αυτή η Θεία Παρουσία, η Αγάπη που δίνει νόημα στην συνείδηση. Είμαστε ουσιαστικά η Θεία ζωή από την οποία δομείται το πνεύμα και η ψυχή μας. Είμαστε Θεία θέληση, Θεία αγάπη, Θεία νοημοσύνη και Θεία δράση. Είμαστε ο ερχόμενος, ο αναμενόμενος, ο σωτήρας και ο λυτρωτής του ίδιου μας του εαυτού και η ιδέα που μας σώνει. Είμαστε η ίδια η ανθρωπότητα, ο ουρανός και η γη, η δύναμη που ενώνει τους πάντες και τα πάντα. Σε όλη τη γη αυτά τα βιώματα θα είναι οι σπορείς αυτού του νέου πολιτισμού. Το ίδιο το Φως του Λόγου θα μπαίνει στην καρδιά του ανθρώπου ως μυστήριο στη σχέση του με τον εαυτό του και τους άλλους. Και έτσι ο χρόνος μιας στιγμής θα είναι μια αιωνιότητα. Μια Νέα Ανθρωπότητα φανερώνεται ως μία Οικογένεια Χριστού.

Ο εξανθρωπισμός και η Χριστοποίηση του Ανθρώπου διαδραματίζεται ήδη σε μια εποχή σύγκρουσης ιδεολογιών, πολιτισμών, θρησκειών, φυλών και εθνών, μέχρι να συνειδητοποιήσει ο Άνθρωπος ότι η Αλήθεια είναι υπεράνω όλων αυτών. Στα βιβλία του Πρωτοπόρου Δασκάλου Ιωάννη ο Λόγος φανερώνει: «Ευλογώ τις θρησκείες να ενωθούν μέσα στην Αγάπη του Λόγου Θεού. Καμία γνώση δεν θα σε σώσει αν η καρδιά σου είναι άδεια από Αγάπη. Όστις εκ της Αρχής της Αγάπης εκινήθη, Νόμον πεπλήρωκε, Θεόν εώρακε και Θεός κατέστη. Συνειδητοποίησε την ένωσή σου με το Λόγο και εκδήλωσέ την. Μέσα στον πυρήνα της Ύπαρξης υπάρχει καταχωρημένη η τροχιά σου, να τη μεταλλάξεις συνειδητά. Ταυτίσου με την Ελευθερία της Δημιουργικής Αγάπης του Λόγου. Σε καλώ Άνθρωπε-Γυναίκα να αναδείξεις την Ενότητα. Ο Άνθρωπος ομοούσιος του Πατρός, Αγάπη εστί».