Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ "Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΟΥ ΑΦΗΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ"

Προβολή:    Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015


Το Ε.Λ.Α. (Έργο Λόγου Αγάπης) σας προσκαλεί κάθε Πέμπτη στο Πολιτιστικό Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι "ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ" στο κέντρο της Αθήνας, να παρακολουθήσετε μαζί μας επιμορφωτικές ταινίες και ντοκιμαντέρ αφύπνισης, ενημέρωσης και διαλόγου.
Μετά το πέρας της προβολής, ακολουθεί συζήτηση με την συμμετοχή όλων των παρευρισκόμενων θεατών.

ΘΕΜΑ: "Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΟΥ ΑΦΗΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ"


Κάποιες πληροφορίες σχετικά με την ταινία μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ



Οι προβολές μας πραγματοποιούνται στο "Π.Α.Σ. ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ" στην διεύθυνση
Μπουμπουλίνας 34 Αρχαιολογικό Μουσείο Αθήνας (πίσω από το Πολυτεχνείο)

τηλ. Επικ.: 6974058158, 6972531319
Ώρα προσέλευσης 20.30 μ.μ.
Ώρα έναρξης 21.00 μ.μ.
Είσοδος ελέυθερη

Σας περιμένουμε να μας τιμήσετε με την παρουσία σας!
Εκδήλωση στο Facebook προς κοινοποίηση

Χάρτης για να ρθείτε

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΠΡΟΒΟΛΗ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ "ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ - ΜΗΝΥΜΑ ΖΩΗΣ"



Προβολή:    Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Το Ε.Λ.Α. (Έργο Λόγου Αγάπης) σας προσκαλεί κάθε Πέμπτη στο Πολιτιστικό Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι "ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ" στο κέντρο της Αθήνας, να παρακολουθήσετε μαζί μας επιμορφωτικές ταινίες και ντοκιμαντέρ αφύπνισης, ενημέρωσης και διαλόγου.
Μετά το πέρας της προβολής, ακολουθεί συζήτηση με την συμμετοχή όλων των παρευρισκόμενων θεατών.

ΘΕΜΑ: "ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ - ΜΗΝΥΜΑ ΖΩΗΣ"
Παρακολουθήστε μαζί μας μία από τις τελευταίες και σημαντικότερες θεωρούμε συνεντεύξεις του συγγραφέα Χρόνη Μίσσιου στην δημοσιογράφο Έλενα Κατρίτση, μέσα στην οποία ξεδιπλώνεται όλο το μεγαλείο της ανθρωπιάς και της σοφίας αυτού του ανθρώπου.
Με την άποψη του για την κατάσταση της χώρας μας, τους λόγους που μας έφτασαν ως εδώ, καθώς και τη γνώμη του για την έλλειψη των πραγματικών αξιών στη ζωή μας, τις οποίες καλούμαστε να θυμηθούμε και να ξανανακαλύψουμε, μας προσφέρει απλόχερα, μαθήματα ζωής και ανθρωπιάς, σε ένα κόσμο που χάριν των αριθμών, της οικονομκής ευμάρειας και των επίπλαστων αναγκών του, φαίνεται να 'χει ξεχάσει εντελώς τον άνθρωπο, τοποθετώντας τον στο τελευταίο σκαλί της ιεράρχισης του.

Οι προβολές μας πραγματοποιούνται στο "Π.Α.Σ. ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ" στην διεύθυνση
Μπουμπουλίνας 34 Αρχαιολογικό Μουσείο Αθήνας (πίσω από το Πολυτεχνείο)

τηλ. Επικ.: 6974058158, 6972531319
Ώρα προσέλευσης 20.30 μ.μ.
Ώρα έναρξης 21.00 μ.μ.
Είσοδος ελέυθερη

Σας περιμένουμε να μας τιμήσετε με την παρουσία σας!

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ



Σε τι αναφερόμαστε όταν λέμε Εσωτερικό; Με ποιά λέξη θα περιγράφαμε την επικοινωνία με την αληθή Ουσία εντός μας; Την Πηγή εκπόρευσης Θείας Συνείδησης, διαχεόμενη ως Έννοιες, Ιδέες, Λέξεις. Πολλές φορές, χωρίς πάντα να είναι ξεκάθαρο εάν πρόκειται για πλάνη ή δόλο ή και τα δύο μαζί, πνευματικές έννοιες υποβιβάζονται από τη δυναμική της αρχικής έμπνευσης, τη δύναμη της ορθής υλοποίησης, γιατί καθώς διέρχονται με καθοδική πόλωση εντός της ανθρώπινης υπόστασης με σκοπό τη μορφοποίηση, χρωματίζονται και από τα προσωπικά φίλτρα του λήπτη. Χρειάζεται μεταλλαγή. Αυτή ξεκινάει με την μετατόπιση του νου από ατελείς περιορισμένες ιδέες, σε ιδέες Θείας Απειρότητας, δηλαδή την κατάσταση που συμβολίζει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής (σ. 341 ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ 01).
Η αληθής κατανόηση και ανάληψη αυτής της ευθύνης φανερώνει το κατά πόσο μια υπόσταση έχει συλλάβει και αγκαλιάσει την ιδέα ότι όλοι είμαστε ένα και το Έργο που καλείται να αναλάβει και να ολοκληρώσει.
Τι συμβαίνει όμως, όταν πρόκειται για διδασκαλίες προερχόμενες εκ του Λόγου απ’ όποια έκφανσή Του κι αν εκπορεύονται; Η ευθύνη μιας λανθασμένης καθοδήγησης ψυχών και ο  αποπροσανατολισμός του κόσμου των ιδεών όπου αυτό επισυμβαίνει, είναι ακριβώς αυτό που έχουμε να αποκαταστήσουμε. Έτσι, κάποιες έννοιες καθώς μεταφέρονται από ένα σύστημα σκέψης σ’ ένα άλλο ή μεταφράζονται σε μια άλλη γλώσσα, οφείλουν να προσεγγίζονται με σεβασμό προς τις υποστάσεις που ζουν και λειτουργούν μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, με τις δικές του σταθερές. Την ίδια στιγμή η θέση μας οφείλει να είναι ξεκάθαρη χωρίς να ανέχεται συμβιβασμούς, ακόμα και αν αυτό απαιτεί επίπονη εργασία, τη δημιουργία νέων συνάψεων-εννοιών μέσα στον ανθρώπινο νου και στη διάνοια ακόμη. Δεν επιθυμούμε απλά την μετάφραση, μα να μετεγγράψουμε, να τις καταστήσουμε ζωντανές και παλλόμενες μέσα στο σύστημα ζωής κάθε ανθρώπου, να μεταφέρεται η αλήθεια, κάθε φορά, με τα λόγια που χρειάζεται. Αυτά τα πλαίσια σταθερών-αναφορών μέσα στα οποία γεννιόμαστε και εξελισσόμαστε ως ανθρώπινες μονάδες είναι και οι περιορισμοί που βιώνουμε σε παγκόσμια κλίμακα. Είναι οι περιορισμοί της υλικής συνείδησης που αναγνωρίζει μόνο μορφές και αποτελέσματα χωρίς να μπορεί να δει αυτό που γεννά και ζωοποιεί τις μορφές αυτές και τα αίτια που οδηγούν στα φαινόμενα, παραποιώντας την αλήθεια δημιουργώντας συγγενής ιδέες επιφέροντας σύγχυση και αταξία. Άρα, η μετεγγραφή αυτών των εννοιών οφείλει να εμπνέεται και να καθοδηγείται από το Άγιο Πνεύμα και ειδικότερα από το χάρισμα της γλωσσολαλιάς.
Ο Δυτικός κόσμος δέχθηκε ένα κύμα γνώσης περί της εσώτερης φύσης και σύστασης του ανθρώπου στις αρχές του 20ου αιώνα και στα αποτελέσματα αυτής της επαφής θα συναντήσουμε και μια απέραντη ποικιλία αντιλήψεων και υποθέσεων, παράγωγα κυρίως της διανοιακής επεξεργασίας και ερμηνείας, κάτι που μας είναι γνώριμο αν δούμε για λίγο τα αντίστοιχα αποτελέσματα της ερμηνείας των Διδασκαλιών του Χριστού στους 20 αιώνες που μεσολάβησαν έως σήμερα. Κάθε τι το εσωτερικό έλαβε άμεσα το χαρακτήρα του εσώτερου. Όμως, για τον πεπειραμένο ερευνητή ή τον γνωρίζοντα καλώς τον Ελληνικό τρόπο σκέψης, εσωτερικό δεν σημαίνει απαραίτητα και το εσώτερο, υπό την έννοια του αληθούς, ούτε το κρύφιο ή απόκρυφο, ή μυστικιστικό, ερμηνείες που αποδόθηκαν στη λέξη εσωτερικό (esoteric) στο δυτικό τρόπο σκέψης και με κάποιο τρόπο αντικατέστησαν (αν και όχι καθολικά) ακόμη και τον όρο occult, όρος που παραπέμπει σε βαρύτερες κραδαστικά καταστάσεις. Είναι χαρακτηριστικό της υλικής συνείδησης να αλλοιώνει τις πνευματικές αλήθειες με τρόπο που να ομοιάζει στην αλήθεια χωρίς να είναι και αποτελεί σημείο-δείκτη πνευματικής εξέλιξης, η ικανότητα μιας υπόστασης να διακρίνει το αληθές.
Το αληθώς εσώτερο, Είναι, και απαντάται σε «χώρο», «χρόνο» και «μορφή» μη αντιληπτά, δηλαδή μη δυνάμενα να καταγραφούν από υλικά αισθητήρια, είναι η πνευματική συνείδηση που δύναται να εισέλθει εντός του αχειροποίητου ναού της ύπαρξης και κοινωνήσει τον αληθή εσώτερο εαυτό, Χριστό. Η δεν γνωρίζετε εαυτούς ότι ο Ιησούς Χριστός είναι εν υμίν; εκτός εάν ήσθε αδόκιμοι κατά τι (προς Β΄Κορ. 13:5). Ο εσωτερικός Χριστιανισμός, δεν είναι ούτε αποκρυφιστικός ούτε μυστικιστικός. Είναι η επιστήμη της τέχνης να ζεις που εμπνέεται και έχει θέληση, πυξίδα και στόχο την Αγάπη. Τι νόημα θα είχε να βαπτιστούν όλοι χριστιανοί, χωρίς να ζουν στην Αγάπη; Ο σκοταδισμός και η τρομοκρατία της Ιεράς εξέτασης, δεν κατάφερε να σβήσει το φως της Αγάπης και της Αλήθειας που φέρνει χαρά και πληρότητα. Αυτό το βίωμα που διαχύθηκε από τους πρώτους Χριστιανούς, προ και μετά Χριστό, μετέφερε και μια εσωτερική παράδοση και διδασκαλία που διαμορφώθηκε τελικά σε αυτό που ονομάζουμε Εσωτερικό Χριστιανισμό και δεν πρεσβεύει μια νέα θρησκεία, αλλά αυτό που υπήρχε από πάντα και αποτελεί παγκόσμιο βίωμα χωρίς να περιορίζεται από χώρους, χρόνους και μορφές. Θα μπορούσαμε να πούμε πώς είναι η διαχρονική Θρησκεία του Πνεύματος. Αποτελεί περισσότερο τρόπο σκέπτεσθαι και ζωής που βιώνεται από την εξελισσόμενη συνείδηση του Ανθρώπου, παρά ιδεολογία ή κοσμοθεωρία. (σ. 263 ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ)
Για παράδειγμα, ο όρος “inner” δονητικά άρα και εννοιολογικά, βρίσκεται πλησιέστερα στον όρο «ένδον» όπου «Χριστός ζη εν εμοί» (προς Γαλάτες 2:20) εκεί που θα «μορφωθή ο Χριστός εν υμίν»·. Αυτή είναι η αληθής έννοια του Εσωτερικού που δεν δύναται να περιγραφεί με τον όρο Esoteric, ο οποίος έχει γενικά κακοποιηθεί από την λανθασμένη χρήση του. Κατ’ επέκταση το Inner Christianity, αντί του Esoteric Christianity, εκτιμάται ως καταλληλότερος όρος για να μετεγγραφεί στη συνείδηση του Δυτικού (αγγλόφωνου) πολιτισμού (και όχι μόνο), το προς κατανόηση μήνυμα του Έργου, του Εσωτερικού Χριστιανισμού που παρέδωσε σε μας, ως Συνεχιστές, αυτήν την Εποχή, ο Πρωτοπόρος Δάσκαλος Ιωάννης, Διονύσης Δώριζας.

Πηγές: Γιώργου Κλειδαρά, Καινή Διαθήκη.
Σ. 341    ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ 01
Ο εσωτερικός χριστιανισμός είναι ο μυητικός δρόμος όλων των εποχών. Η γέννηση του Χριστού στο σταυρό της καρδιάς συνδέεται με η βάπτιση στον Ιορδάνη της ανοδικής ροής φωτός. Η στράτευση των 12 μαθητών των εγκεφαλικών νεύρων, για την εκφορά του θείου Λόγου καταλήγει στη σταύρωση του κατώτερου εγώ, στον Γολγοθά τον τόπο του κρανίου. Η κάθοδος μέσω της δεξιάς χορδής του συμπαθητικού στο τάφο-Άδη, του ιερού της λεκάνης λειτουργεί τον αποκαθαρμό του, και οδηγεί στην απαλλαγή από τις χρεοφειλές. Έπειτα έρχεται η Ανάσταση και η Ανάληψη στη πύλη της Βασιλείας των Ουρανών, δηλαδή της επίφυσης, από την οποία θα επανέλθει ο Παράκλητος. Όλη αυτή η διαδρομή υποδηλώνει τη δυνατότητα της μεταμόρφωσης του ασυνείδητου ανθρώπου σε Άνθρωπο-Λόγο, καθώς κατανοεί την περιοδικότητα της Θείας Εκδήλωσης στην ιστορία αλλά και εντός του και γίνεται φορέας της Αλήθειας του Λόγου Θεού που τον πλημμυρίζει. Αυτή η μεταλλαγή ξεκινάει με την μετατόπιση του νου του από ατελείς περιορισμένες ιδέες, σε ιδέες Θείας Απειρότητας, δηλαδή την κατάσταση που συμβολίζει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Όλη η πορεία του Θείου Δράματος συμβαίνει εσωτερικά σε όλα τα επίπεδα με αποτέλεσμα να ουδετεροποιείται η Ροή Φωτός μέσα στην υπόσταση. Η ερμητική ράβδος ολοκληρώνεται εσωτερικά και το σύμβολο του οφιοειδούς πυρός, από σύμβολο πτώσης καθίσταται Ανάσταση. Έτσι ο εσωτερικός Σατανάς πεθαίνει και φανερώνεται ο Θεός Αναστάς.
Σ. 263    ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ
25. ΧΡΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΘΕΩΣΗ
«Όλοι, αργά ή γρήγορα, τον ίδιο δρόμο θ’ ακολουθήσουμε»
Όμηρος
Ο αληθινός Χριστιανισμός, (ο εσωτερικός Χριστιανισμός κι όχι αυτή η αιματοβαμμένη αγέλη εκκλησιών της τυφλής πίστης και του φανατισμού, που διαστρέβλωσαν την Διδασκαλία του Λόγου Χριστού και Τον έφεραν στα μέτρα τους), δεν είναι μία ακόμα θρησκεία, αλλά…

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

ΑΛΗΘΕΙΑ....ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ; (ΜΕΡΟΣ Γ') ΜΙΛΟΥΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ;...

ΜΙΛΟΥΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ;

Ο Βασίλειος Χ. Ιωαννίδης, Τακτικός Καθηγητής της Εισαγωγής και Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης του Πανεπιστημίου Αθηνών και άλλοτε Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, στο βιβλίο του: Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην (Αθήνα 1960), γράφει και τα εξής:
«Και ο Κύριος δίδασκε μεν στην Αραμαϊκήν γλώσσα συνήθως, αλλά όσες φορές ήταν ανάγκη, κήρυττε τον λόγο του Θεού και στην Ελληνική. Κατά την επίσκεψη της Δεκαπόλεως και της Τύρου και Σιδώνος ασφαλώς δίδαξε στην Ελληνική, κατ’ αυτή δε την επί του όρους ομιλία παρίσταντο και πολλοί εκ της Δεκαπόλεως και της πέραν του Ιορδάνου (Ματθ. 4,25), ούτως ώστε ουδόλως αποκλείεται η πιθανότητα να έγινε η επί του όρους ομιλία στην Ελληνική. Ο διάλογος με τον Πιλάτο και η δίκη όλη του Ιησού διεξήχθησαν ασφαλώς στην Ελληνική, διότι από τα ιστορούμενα στα ιερά Ευαγγέλια δεν διαφαίνεται η χρήση διερμηνέων. Τούτο δε οφείλουμε να έχουμε ιδιαίτερα υπ’ όψιν ώστε με ενδοιασμούς δέον να γίνεται η εν αρχή του παρόντος κεφαλαίου εκφρασθείσα και παρ’ ημών πιθανότης, ότι οι λόγοι του Κυρίου στα Ευαγγέλια και οι παραβολές και διηγήσεις είναι μετάφραση εκ του αραμαϊκού διότι αραμαϊστί ελέχθησαν υπό του Κυρίου, ενώ πολλά απ’ αυτά ελέχθησαν και ελληνιστί απ’ αυτόν τον ίδιον κατά το κήρυγμά του στην Δεκάπολη, Τύρο, Σιδώνα και στην επί του όρους ομιλία…».
Ο μεγάλος Έλληνας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις, αναφερόμενος στο θέμα της υπό του Κυρίου χρησιμοποιήσεως ελληνικής γλώσσας, λέει: «Την Κοινή αυτή ελληνική γλώσσα χρησιμοποίησε ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός και οι Απόστολοι στις διδασκαλίες τους»! (Νέον Λεξικόν Επίτομον, Εκδόσεις Δ. Δημητράκου, Αθήνα 1957). Κι αυτό αποτελεί άλλο ένα ισχυρό τεκμήριο αποδείξεως ότι ο Ιησούς Χριστός μιλούσε ελληνικά.
Η Ελληνική Γλώσσα: Ο Ιησούς Χριστός μιλούσε μαζί με την Αραμαϊκή, η οποία ήταν η καθομιλουμένη γλώσσα της Παλαιστίνης, και την Ελληνική «Κοινή», κατά τους Alex Roberts και T.W. Abbott, τόσο ώστε η γλώσσα της Καινής Διαθήκης δεν ήταν ένα ιδίωμα το οποίο ήταν άγνωστο σε Αυτόν. Σε υποστήριξη της απόψεώς τους αυτής, αυτοί ισχυρίζονται ότι η Ελληνική ήταν η κοινή γλώσσα όλων των χωρών, οι οποίες συνιστούσαν πρότερα την αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του.».
«…Το θέμα τούτο είναι πελώριο, αλλ’ εδώ αναφέρουμε επιγραμματικά τα εξής επιχειρήματα σχετικά με την επίδραση της Κοινής Ελληνικής επί του Ιουδαϊκού πληθυσμού της Παλαιστίνης:
α) Τη διείσδυση ελληνικών λέξεων στο Ιουδαϊκό λεξιλόγιο, στο οποίο τελικά και πολιτογραφήθηκαν, τη χρησιμοποίηση της ελληνικής στα επίσημα έγγραφα και σε επιγραφές πάνω σε λίθινες πλάκες, οστεοφυλάκια, νομίσματα κλπ.
β) Τις στήλες, που είχαν στηθεί στον περίβολο του ναού των Ιεροσολύμων και ήταν γραμμένες «αί μέν ελληνικοίς, αί δε ρωμαϊκοίς γράμμασι, μη δείν αλλόφυλον εντός του αγίου παριέναι», ήταν δηλαδή δηλωτικές της αποστάσεως, μέχρι της οποίας μπορούσαν να πλησιάσουν μη Ιουδαίοι στον ναό.
γ) Την κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Ιουδαία μετά την ρωμαϊκή κυριαρχία, οπότε έβλεπε κανείς τις χαλκές δέλτους, οι οποίες ήταν χαραγμένες «γράμμασι ρωμαϊκοίς τε και ελληνικοίς».
δ) Την περίπτωση του Καίσαρα, ο οποίος, στέλνοντας στους Σιδωνίους αντίγραφο του διατάγματός του για την εκλογή του Ιουδαίου αρχιερέα Υρκανού του Β΄ ανέφερε: «Βούλομαι δε και ελληνιστί και ρωμαϊστί εν δέλτω χαλκή ανατεθήναι». Σ’ όλα, βέβαια, τα έγγραφα προς τις επαρχιακές αρχές έπρεπε, κατά κανόνα, παράλληλα προς τη χρησιμοποίηση της λατινικής να χρησιμοποιείται και η ελληνική γλώσσα.».
«Ο νομομαθής από τη Νεάπολη Dominicus Diodati υποστήριζε στο έργο του υπό τον τίτλο De Christo Graece Loquente Dissertatio, Neapoli 1767, ότι ο Ιησούς και οι σύγχρονοί Του μιλούσαν την ελληνική, καθόσον οι Ιουδαίοι από την εποχή ήδη του Μ. Αλεξάνδρου εξελληνίσθηκαν. Το ότι ο Ιησούς και οι Απόστολοί Του χρησιμοποιούσαν την ελληνική στα κηρύγματά τους προκύπτει, κατά τον  Diodati, από το γεγονός, ότι ο Ιησούς δεν ονομάζεται «Μεσσίας», που αποτελεί καθαρά εβραϊκό τίτλο, αλλά «Χριστός», που αποτελεί γνήσιο ελληνικό όρο. Αλλά και με ελληνική λέξη προσαγόρευσε τους μαθητές Του, ήτοι «Αποστόλους», ενώ στον Σίμωνα έδωσε καθαρά ελληνικό όνομα, μετονομάζοντάς τον από «Κηφά», «Πέτρο». Επίσης στα βιβλία της Κ.Δ. δεν γίνεται χρήση των γραμμάτων του εβραϊκού αλφαβήτου, αλλά των γραμμάτων του ελληνικού, όπως π.χ. «ιώτα». (Ματθ. 5,18), Α και Ω (Αποκ. 1,8/21,6/22,13). Εξ άλλου τα Ευαγγέλια και η προς Εβραίους Επιστολή γράφηκαν στην ελληνική, ενώ οι Απόστολοι του Χριστού χρησιμοποίησαν τη μετάφραση τους.
Πριν τον Dominicus Diodati και ο Is. Vossius, (1618-1689, Γερμανός θεολόγος, διαμαρτυρόμενος Καθηγητής Ιστορίας της Θεολογίας) υποστήριζε την άποψη, ότι ο Ιησούς και οι Απόστολοί Του μιλούσαν την ελληνική και όχι την συριακή γλώσσα. Κατά τον Is. Vossius, που διατύπωσε τις απόψεις του αυτές στα έργα του: De Oraculis Sibyllini (1680) και De septuaginta interpr. dissertario (1661), στην Παλαιστίνη μιλούσαν την εβραϊκή μόνο μερικοί λόγιοι και αυτοί όχι πλήρως. Μεταξύ, βέβαια, αυτών συγκαταριθμούσε και τον Ιησού. Τα εβραϊκά, όμως, στοιχεία αναμίχθηκαν με συριακά και ελληνικά, που μιλούσαν οι χωρικοί. Έτσι, μετά τις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου όλος ο λαός της Παλαιστίνης, εξαιρέσει των λογίων, μιλούσαν την ελληνική, γιατί είχε εισδύσει σ’ όλες τις Χώρες της «Πρόσθεν Ασίας».
Αν ο Χριστός δεν μιλούσε ελληνικά, γιατί οι μαθητές Του συνέγραψαν τα Ευαγγέλια στην ελληνική γλώσσα; Και γιατί ο αγαπημένος Του πλέον μαθητής, ο Ιωάννης, να γράψει τις επιστολές του στην ελληνική γλώσσα και, μάλιστα, με το πλέον τέλειο, λεπτό και υψηλό ποιητικό ύφος, πράγμα που φανερώνει την εξαιρετική ελληνική του μόρφωση;
Το γεγονός λοιπόν και μόνο, ότι αν και Εβραίοι οι Ευαγγελιστές, έγραψαν τα Ευαγγέλιά τους όχι στα αραμαϊκά ή σε κάποια εβραϊκή γλώσσα, μαρτυρεί, πέραν πάσας άλλης αμφιβολίας, πως τόσο ο Χριστός και οι μαθητές Του, έστω και αν παραδεχτούμε πως μιλούσαν και κάποια άλλη γλώσσα, έγραφαν και κήρυτταν μόνο στην ελληνική, γιατί αυτή χειρίζονταν καλύτερα, αλλά και διότι ήταν η μόνη γλώσσα την εποχή εκείνη που είχε επικρατήσει σ’ όλη την Παλαιστίνη και, ιδιαίτερα, στη Γαλιλαία.
Άρα, για να γραφτούν όλα μα όλα τα θρησκευτικά τους κείμενα στα ελληνικά, σημαίνει ότι και αυτοί που έγραφαν και μιλούσαν και αυτοί που διάβαζαν και άκουγαν, γνώριζαν πάρα πολύ καλά ελληνικά.
Η επιστολή του Ιακώβου, ενός Εβραίου, που ήταν γνώστης της «κλασσικής εβραϊκής γλώσσας», ήταν γραμμένη σε θαυμάσιο ελληνικό ύφος και γλωσσικό κάλλος, έστω και αν απευθυνόταν σε συμπατριώτες του Εβραίους. Αλλά και οι επιστολές του Πέτρου, του Ιούδα, οι Πράξεις των Αποστόλων, καθώς και οι επιστολές του Ρωμαιο-Εβραίου Παύλου γράφτηκαν σε θαυμάσια και καθαρότατη ελληνική γλώσσα. Αυτός, μάλιστα, δημιουργεί και νέες ελληνικές λέξεις για να μπορέσει να εκφράσει καλύτερα τα διανοήματά του.
Το γεγονός ότι οι δώδεκα μαθητές, αλλά και ο Χριστός, γνώριζαν πολύ καλά μόνο την ελληνική γλώσσα, αποδεικνύεται ακόμα και από το γεγονός ότι από τις 350 περικοπές της Παλαιάς Διαθήκης, τις οποίες παραθέτουν οι Ευαγγελιστές μέσα στα Ευαγγέλιά τους, οι 300 έχουν ληφθεί από την ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα και οι άλλες 50 από διάφορες άλλες ελληνικές μεταφράσεις της Π. Διαθήκης, οι οποίες ήταν σε κοινή χρήση στην εποχή του Χριστού στην Παλαιστίνη. Και αυτό ακόμα μας βεβαιώνει ότι μόνο την ελληνική γλώσσα γνώριζαν τόσο πολύ καλά να μιλούν και να γράφουν.
Και μια σημαντική λεπτομέρεια: Γράφεται ότι το 1974 ο Καθηγητής Ε. Πρόκος, ως επίτιμος καθηγητής ξένων πανεπιστημίων, είχε εισδύσει στις βιβλιοθήκες του Βατικανού και ιστοριοδιφώντας ανακάλυψε ότι σε ένα χειρόγραφο του Ευσεβίου του Παμφίλου υπήρχε και συνέχεια στο κείμενο του Ευαγγελίου του Ιωάννου όπου, σύμφωνα με το χειρόγραφο, ο Χριστός λέει:
«Διότι μόνη η Ελλάδα αψευδώς γεννά ανθρώπους, - φυτόν εκ του ουρανού και του Θεού βλάστημα εξακριβωμένον, - απογεννώσα λογικήν σκέψιν ιδιοποιουμένην την επιστήμην· τώρα εδοξάσθη ο Υιός του ανθρώπου».
Την παραπάνω πληροφορία διέψευσε ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός σε συνέντευξη που είχε με τον γράφοντα την Κυριακή 13 Ιουνίου 1997 στην τηλεοπτική εκπομπή «Το Ντοκουμέντο της Εβδομάδος» στην «Τηλετώρα».
Επί πλέον, όπως αποδείχθηκε από σχετικό δημοσίευμα του δημοσιογράφου Θεοδώρου Χατζηγώγου στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα» στη στήλη «Τα Πικάντικα», το παραπάνω κείμενο, που θέλουν να λένε ότι είναι του Ιησού, ανήκει στον Ιουδαίο ιστορικό Φίλωνα, όπως έχει ερευνήσει το θέμα ο γνωστός Έλληνας δημοσιογράφος Γιώργος Καράγιωργας.
Ο παραπάνω δημοσιογράφος ανακάλυψε στην βιβλιοθήκη του το έργο του Ιωάννου Φ. Δημαράτου: Εισαγωγή εις τάς Ελληνικάς Σπουδάς, Τεύχος Α΄, Αθήνα 1935-1937 (Απόσπασμα εκ του Α΄ Τόμου της «Ακαδημείας»), το οποίο στην σελίδα 250 αναγράφει την φράση του Φίλωνος: «μόνη η Ελλάς αψευδώς ανθρωπογονεί, φυτόν ουράνιον και βλάστημα θείον, ηκριβωμένον λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμη».

Λόγια και φράσεις του Ιησού στα Ελληνικά

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

ΑΛΗΘΕΙΑ....ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ; (ΜΕΡΟΣ Β') Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ


Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ


«Πληροφορίες περί της παιδικής ηλικίας και της παιδείας του Ιησού Χριστού, όχι κατ' ανάγκην και ακριβείς παρέχει η Απόκρυφος Γραμματεία και, μάλιστα, το Ψευδο- κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον ή βιβλίον «καταγωγής της μακαρίας Μαρίας και της παιδικής ηλικίας του Σωτήρος» και το κατά Θωμάν Ευαγγέλιον το οποίο διασώζεται σε τρεις διαφορετικές εκδόσεις. 

Δεν γεννάται καμία αμφιβολία, ότι ο Ιησούς άκουσε, οπωσδήποτε τα πρώτα Του εγκύκλια μαθήματα στην ιδιαίτερη Του πατρίδα Ναζαρέτ. Η Ναζαρέτ, όπως θα δούμε παρακάτω όντως, ήταν ελληνική πόλη. Επομένως, τα πρώτα εγκύκλια μαθήματα Του ο Ιησούς Χριστός τα άκουσε στην Ελληνική γλώσσα, άλλωστε η παρακολούθηση μαθημάτων ήταν υποχρεωτική από τον εβραϊκό νόμο για όλα τα παιδιά. Την υποχρέωση αυτή είχαν τα παιδιά από το τέταρτο έτος της ηλικίας τους μέχρι το δωδέκατο, με την συμπλήρωση του οποίου, υποτίθεται ότι είχαν εκμάθει στο σύνολο το Μωσαϊκό νόμο. Επ' αυτών, αναφερόμενος ο Ιώσηπος, παραδίδει. «μανθανέτωσαν δε και οι παίδες πρώτους τους νόμους, μάθημα κάλλιστον και της ευδαιμονίας αίτιον».

Ο Ιησούς Χριστός εξεδήλωσε από την παιδικήν Του ηλικία τον ένθερμο ζήλο Του για το Νόμο. Όλα τα παιδιά των Εβραίων υποχρεώνονταν και υποχρεώνονται, ακόμα να πηγαίνουν κάθε Σάββατο σε ιερά Σχολεία, τα οποία λειτουργούσαν στις Συναγωγές. Ήταν τα κοινά Γραμματοδιδασκαλεία. Και ο Ιησούς ήταν υποχρεωμένος να εγγραφεί σε ένα κοινό Γραμματοδιδασκαλείο. Ο Ιησούς δε φαίνεται να έχει φοιτήσει σε καμία από τις Σχολές των Φαρισαίων, των Σαδδουκαίων ή των Εσσηνών, γι' αυτό και οι ισχυρισμοί περί προσεταιρισμού και αποδοχής από μέρους του Ιησού εθίμων αυτών ή οι ισχυρισμοί των Ε. Renan, G. Leageal κ.α., κατά τους οποίους η διδασκαλία του Ιησού  ήταν το απαύγασμα των θεωριών των Φαρισαίων, των Σαδδουκαίων και των Εσσηνών, δεν ευσταθούν, πολύ δε περισσότερο, αφού είναι γνωστό ότι ο Ιησούς έψεξε και κατέκρινε αυτούς δριμύτατα δια των «ουαί».

Πρέπει να σημειωθεί ότι στην Ιερουσαλήμ λειτουργούσαν, κατά τους χρόνους του Ιησού, μια μόνο μεγάλη Ιουδαϊκή Σχολή, η λεγόμενη «Μπετ Μαδράς» και πέντε άλλες μικρότερες, οι των «Λιβερτίνων και Κηρυναίων και Αλεξανδρέων και των από Κιλικίας και Ασίας»  ήτοι οι των Ελληνιστών ενώ είχαν ιδρυθεί και ελληνικό Γυμνάσιο και Εφηβείο. Η «Μπετ Μαδράς» ήταν Σχολή, καθαρά της σχολαστικής θεολογίας, από την οποία αποφοιτούσαν και οι νομοδιδάσκαλοι, περί των οποίων γίνεται λόγος στο Ευαγγέλιο, οι νομικοί, οι γραμματείς και οι έμμισθοι γραμματείς του Συνεδρίου, οι ιεροκήρυκες και οι ερμηνευτές των Γραφών, καθώς και οι καθοιονδήποτε τρόπο απεσταλμένοι σε ιουδαϊκές πόλεις για διαφώτιση και προσηλυτισμό. Οι πέντε άλλες Σχολές των Ελληνιστών ήταν, μάλλον, παραφυάδες φιλοσοφικών αιρέσεων, κυριότερος σκοπός των οποίων ήταν ο συμβιβασμός τους με τα μονοθεϊκά διδάγματα του Μωσαϊκού νόμου. Αν και ο νόμος υποχρέωνε και τον Ιησού να φοιτήσει σε κάποιο σχολείο, σε καμία από τις Σχολές αυτές δε φαίνεται να έχει φοιτήσει ο Ιησούς Χριστός.

Πέραν της υποχρεώσεως του νόμου και ο Ιωσήφ, ως προστάτης της Μύριαμ και του «παιδίου» Ιησού δεν ήταν, προφανώς, διατεθειμένος να αφήσει αναλφάβητο το «παιδίον» Ιησούς. Άλλωστε, η οικονομική του κατάσταση, κατά πάσαν πιθανότητα δεν ήταν ευκαταφρόνητη , αφού, μάλιστα, κληρονόμησε και τα περιουσιακά στοιχεία των γονέων της Μαριάμ. Έτσι ο Ιωσήφ διέθετε τα απαιτούμενα οικονομικά μέσα για την εκπλήρωση του σκοπού της μορφώσεως του «παιδίου» Ιησού. Άλλωστε, οι γραμματιστές ή διδάσκαλοι δεν ήταν απαιτητικοί, τα δε δίδακτρα, κατά την εποχή εκείνη και παλαιότερα ήταν πενιχρά.

Κατά τα προ μνημονευθέντα δύο Απόκρυφα βιβλία, ήτοι το Ψευδο -  Ματθαίου (ΧΧΧΙΙ) και το Ευαγγέλιο κατά Θωμάν (Ελληνικό πρωτότυπο, ΙΧ), ο Ιησούς ήρθε στην Καπερναούμ με τους γονείς Του σε ηλικία 8 ετών. Ο Ιωσήφ ενέγραψε το «παιδίον» Ιησούς σε ένα Γραμματοδιδασκαλείο στην Καπερναούμ, για να μάθει την Ελληνική. Κατά την είσοδό τους στο Γραμματοδιδασκαλείο, ακολούθησε, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Θωμά (Λατινική Μετάφραση, ΧΙΙ) διάλογος μεταξύ Ιωσήφ και διδασκάλου, κατά τον οποίον ο νομοδιδάσκαλος ερωτά να πληροφορηθεί, ποια γλώσσα επιθυμεί να διδάξει «το παιδίον» αυτού Ιησού, για να λάβει την απάντηση, ότι πρώτα ελληνικά και έπειτα τα εβραϊκά. Στον εν συνεχεία διάλογο μεταξύ διδασκάλου και Ιησού αναφερόμενος ο Ειρηναίος, παρατηρεί· 

«...ως του Κυρίου τα δια του διδασκάλου αυτώ φήσαντος, καθώς έθος εστίν, ειπέ άλφα, αποκρίνασθαι το άλφα. Πάλιν τε το βήτα του διδασκάλου κελεύσαντος ειπείν, αποκρίνασθαι τον Κύριον· Συ μοι πρότερον ειπέ τι εστί το άλφα, και τότε σοι ερώ τι έστι το βήτα. Και τούτο εξηγούνται (κατά τη γνώμη του Ειρηναίου), ως αυτού μόνου το άγνωστον επισταμένου, ο εφανέρωσεν εν τω τύπω του άλφα».

Κατά τις ίδιες πηγές, ο Ιησούς παρακολούθησε μαθήματα πρώτα σε αστική Σχολή στην Καπερναούμ και μετά ο Ιωσήφ.

«ιδών τον νουν του παιδίου και την ηλικιότητα πάλιν εβουλεύσατο μη είναι αυτό άπειρον γραμμάτων. και παραλαβών αυτό παρέδωκεν ετέρω διδασκάλω. Είπε δ' ο διδάσκαλος τω Ιωσήφ. Πρώτον παιδεύσω αυτό τα ελληνικά και έπειτα τα εβραϊκά». Στον Ψευδο-Ματθαίο (ΧΧΧΙ), ως διδάσκαλοι του Ιησού, που του δίδαξαν το αλφάβητο, μνημονεύονται οι Ζακχαίος και Λευίς, οι οποίοι χαρακτηρίζονται ως ιεροκήρυκες ή ερμηνευτές του Νόμου. Πρέπει να σημειωθεί ότι την εποχή του Ιησού δεν υπήρχαν Δημόσια Σχολεία στην Ιουδαία. Για πρώτη φορά ιδρύθηκαν Δημόσιες Σχολές Εκπαιδεύσεως επί αρχιερέως Ιησού Γαμάλα (65 μ.Χ.) κατά το πρότυπο των Σχολών, οι οποίες λειτουργούσαν στην Ιερουσαλήμ. Πρόκειται για τις καλούμενες «Μπετ - Ασεφέρ» Όχι μόνον κατά τα Απόκρυφα, αλλά και κατά τον προμνημονευθέντα Νικόλαο Π. Πάρκα, «ουδεμία εντεύθεν αμφιβολία, ότι εν τινι ελληνική ιδιωτική σχολή των πόλεων της Δεκαπόλεως, αλλά κατά πάσαν πιθανότητα, εν Καπερναούμ, ως ανωτέρω είδομεν, ο Ιησούς διήκουσε πάντα τα εγκύκλια των χρόνων εκείνων μαθήματα.».

Ως προς τους Έλληνες οφείλουμε να παρατηρήσουμε, ότι για τις σπουδές τους βασίζονταν, ανέκαθεν, στα έπη του Ομήρου. Επομένως, τα ίδια αυτά θα διδάσκονταν και στη Σχολή της Καπερναούμ, όπου, υποτίθεται, φοίτησε ο Ιησούς.

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ "ΕΡΤ - ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΣΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ"

 
 
Προβολή:    Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Το Ε.Λ.Α. (Έργο Λόγου Αγάπης) σας προσκαλεί κάθε Πέμπτη στο Πολιτιστικό Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι "ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ" στο κέντρο της Αθήνας, να παρακολουθήσετε μαζί μας επιμορφωτικές ταινίες και ντοκιμαντέρ αφύπνισης, ενημέρωσης και διαλόγου.
Μετά το πέρας της προβολής, ακολουθεί συζήτηση με την συμμετοχή όλων των παρευρισκόμενων θεατών.

ΘΕΜΑ: "ΕΡΤ - ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΣΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ"

Από τον Γιώργο Αυγερόπουλο
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 52min τηλεοπτική

Ήταν κάτι πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά!
Πουθενά και ποτέ σε ευνομούμενες δημοκρατικές κοινωνίες, δε σίγησε η δημόσια ραδιοτηλεόραση μιας χώρας, και ειδικά με τέτοιον τρόπο ο οποίος χαρακτηρίστηκε "αυταρχικός" και "αντιδημοκρατικός".
Μέσα σε πέντε ώρες, το βράδυ της 11ης Ιουνίου του 2013, ο Έλληνας πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, κατέβασε τους διακόπτες της ΕΡΤ, του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα της Ελλάδας, που λειτουργούσε αδιάλειπτα τα τελευταία 75 χρόνια.
Το τηλεοπτικό και το ραδιοφωνικό της σήμα κατέρρευσε, ρίχνοντας μαύρο στις οθόνες, και βόμβο στα FM.
Το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν μια άνευ προηγουμένου πολιτική πράξη, που σόκαρε τους Έλληνες φέρνοντας στη μνήμη τους στιγμές από την σκοτεινή περίοδο της δικτατορίας. Προκάλεσε επίσης σφοδρή διεθνή κατακραυγή από όλο τον πλανήτη.
Γιατί η Δημόσια ραδιοτηλεόραση της Ελλάδας έπρεπε να πεθάνει;

Ενα περίπου χρόνο μετά τα πραγματικά γεγονότα του Ιουνίου του 2013, ο Γιώργος Αυγερόπουλος τοποθετεί το δάχτυλό του σε δύο από τα πιο καυτά και ανοιχτά εδώ και καιρό θέματα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας: το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ και την εξακολουθητική αντισυνταγματική κυβερνητική πρακτική που περνάει από μόνη της «αποφάσεις», καταλύοντας βασικές αρχές της Δημοκρατίας – τουλάχιστον όπως τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Ο ίδιος ο Αυγερόπουλος, εργαζόμενος της ΕΡΤ, χρησιμοποιεί αρχειακές πρώτες ύλες, όπως οπτικό υλικό από την ώρα της ανακοίνωσης του κλεισίματός της πίσω στα γραφεία και τις αίθουσες της ΕΡΤ, τη θλίψη και το σοκ των εργαζομένων, τις πρώτες κλήσεις για τις συγκεντρώσεις στην Αγ. Παρασκευή και φτάνοντας μέχρι την εισβολή των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο καταγράφει το χρονικό των γεγονότων, προσπαθώντας να συνδέσει το κλείσιμο της ΕΡΤ ως αποτέλεσμα του μνημονίου και από την άλλη με την κολακεία του συστήματος απέναντι στον ιδιωτικό τομέα.
Οι προβολές μας πραγματοποιούνται στο "Π.Α.Σ. ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ" στην διεύθυνση
Μπουμπουλίνας 34 Αρχαιολογικό Μουσείο Αθήνας (πίσω από το Πολυτεχνείο)

τηλ. Επικ.: 6974058158, 6972531319
Ώρα προσέλευσης 20.30 μ.μ.
Ώρα έναρξης 21.00 μ.μ.
Είσοδος ελέυθερη

Σας περιμένουμε να μας τιμήσετε με την παρουσία σας!