Η Αποκατάσταση της Γυναίκας Ψυχής ΜΕΡΟΣ Γ’

 του Γιώργου Κλειδαρά

Όπου μεταφέρεται ο Λόγος, μεταφέρεται Νοημοσύνη

Όσο η Εύα ήταν μέσα στον Πρωταρχικό Ανδρόγυνο Αδάμ, δεν υπήρχε θάνατος. Όταν διαχωρίστηκαν, ο θάνατος απόκτησε υπόσταση, γι’ αυτό η ένωση της ψυχής με το Πνεύμα καθιστούν τον Άνθρωπο Λόγο και αυτό σημαίνει διαχρονική Μετουσίωση της τροχιάς της Πνευματικής εξέλιξης του Ανθρώπου και αποδέσμευση από το Νόμο της Επανακύκλισης του Πνεύματος στην ύλη.

Το θηλυκό μέρος του ανθρώπου, η Ψυχή, ανέπτυξε βουλητικότητα και θέλησε να γεννήσει, να δημιουργήσει μόνη της, χωρίς σπόρο του Πνεύματος, όχι Ιδέα Τελειότητας και Αλήθειας από το Δένδρο της Ζωής, αλλά ιδέα διττότητας και πλάνης από το δένδρο της Γνώσης του καλού και του κακού, λαμβάνοντας σπόρο, υλική ιδέα, από το νου που εκείνη σχημάτισε. Έτσι έχασε την παρθενικότητά της, δεσμεύτηκε με τα γεννήματα της ύλης που μορφοποίησε και που ήταν ατελή και εγκλωβίστηκε μέσα στον άνθρωπο, ενώ ο νους πήρε στα χέρια του εξουσία δημιουργίας, δυνατότητα μορφοποίησης, οικειοποιούμενος την ίδια τη δύναμη που τον δημιούργησε. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η θυσία της Διάνοιας, που συμβολίζει ο Ιωάννης, ο Εκπαιδευτής του Νου, ώστε να Παρθενοποιηθεί η Ψυχή του Ανθρώπου, να λάβει εκ νέου σπόρο Πνεύματος και να συντελεστεί η Δεύτερη Γέννηση μέσα του, η Χριστογέννεση.

Ψυχή αγαπημένη. Αφέθηκες στην πλάνη της ιδιοκτησίας, στην πλάνη της αναγνώρισης του κόσμου τούτου. Αφέθηκες Ψυχή μου στον θόρυβο του κοινωνικού κατεστημένου. Παρασύρθηκες από τις δοξασίες και τους νόμους που διέπουν τον κόσμο του διαχωρισμού. Απώλεσες την Ιδέα της Ελευθερίας, την θυσίασες οικειοθελώς στο βωμό του εγωισμού και τώρα με πόνο αγναντεύεις τ’ αποτελέσματα της επιλογής σου.

Λοιπόν; Πού βρίσκεσαι; Από πού ήρθες και πού πας; Ψυχή εγκλωβισμένη μέσα στον εαυτό σου που εσύ συνέλεξες, αλλά που δεν τον αγαπάς. Στο ένα χέρι κρατάς σταυρό και στο άλλο λόγχη, προκειμένου να υπερασπίσεις την οριοθετημένη σου ελευθερία. Στέκεσαι μετέωρη μπροστά στα γκρεμίσματα, με τις σκέψεις σου σαν Ερινύες να τριβελίζουν μέσα στ’ αυτιά σου.

Ναι Ψυχή μου. Μερίδιο στην πλάνη έχετε όλοι, όλα τα παιδιά Μου. Μερίδιο όμως στην Βασιλεία του Θεού δεν υπάρχει. Στη Βασιλεία του Θεού διαχέεσαι, γίνεσαι Ένα με την Απειροδιάστατη Ύπαρξη. Το Θείο δεν διαχωρίζεται. Ανέλαβε λοιπόν το μερίδιο της πλάνης σου και διείσδυσε στην χιλιόμορφη εκδήλωσή της, για να επεκταθεί κάθε μορφή στην Απειρότητα. Προχώρα λοιπόν Ψυχή Μου. Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Ό,τι μέχρι σήμερα φοβόσουν, το Έχω γκρεμίσει.

Ξεκίνα λοιπόν, μέσα από τα συντρίμμια του Πνευματικού σου οικοδομήματος, να ανορθώσεις τις Θείες καταβολές που μέσα σου υπάρχουν σπερματικά. Αυτήν τη νέα αρχή, στήριξέ την στο σεβασμό προς κάθε πεδίο εξέλιξης για να αναδυθεί η Αγάπη, η Δύναμη της αγάπης, η Παρρησία, η Ευθυκρισία. Μετά, θα στεφανώσει η Τιμιότητα τις αρετές που την απαρτίζουν, για να προχωρήσεις στον Δρόμο της Θυσίας.

Μητέρα προορίζεσαι να γίνεις, έτσι τάχθηκε για σένα, έτσι προκαθορίστηκε όταν άρχισε ο χρόνος να μετρά. Μητέρα λοιπόν της πλάνης, Μητέρα και της Ζωής. Όταν αρνείσαι τα παιδιά σου, αρνείσαι την μητρότητα της ζωής.

Αφέσου στην Ελευθερία της Ένωσης, μέσα από τα πρόσωπα, μέσα από τη διττότητα, μέσα από τα παιδιά σου που χοροστατούν, ταραγμένα από την Παρουσία Σου. Ψυχή γεννημένη Βασίλισσα. Ένωσε λοιπόν τα κομμάτια σου, τα πρόσωπα σου και γίνε Δάσκαλος στην σκληρότητα που η πείρα σου πρόσφερε σαν αντάλλαγμα. Πάντως είτε υπάρχει συμμετοχή του ανδρός είτε όχι, σίγουρα έχεις απόλυτη ευθύνη για τη διαμόρφωση των ανθρώπων, που σαν φυσικά τέκνα φέρνεις στη γη. Αν πραγματικά μετατοπίζεσαι, επεκτείνεσαι, λειτουργείς σε απόλυτη Ενότητα με το Λόγο Μητέρα, τότε μπορείς να διαμορφώσεις άνδρες και γυναίκες, που θα καταδείξουν τη συνεργασία τους και την Ενότητά τους. Θα ξεφύγουν από τη διαχωριστική κατάσταση της αντιμαχίας, για να εισχωρήσουν στην ενωτική κατάσταση της αποδοχής του εαυτού τους και στην προσπάθεια να παρουσιάσουν νέα ποιότητα δημιουργικής ισορροπίας, συνεργασίας και επαφής ανάμεσα στα δύο φύλα. Συνειδητοποίησε ότι μπορείς με τον αναβιβασμό σου να προσφέρεις πολλά μέσα στην απλή καθημερινότητά σου. Ότι μπορείς να θέσεις βάσεις, που θα καταλύσουν τα κατεστημένα των αιώνων, που συντηρούνται από τη λανθασμένη θέση του διαχωρισμού και της διττότητας. Συνειδητοποίησε, ότι μπορείς να παράγεις, ως Θεία Μήτρα, Ζωή και η παραγωγή αυτή να έχει εφαρμοσμένα αποτελέσματα στην ύλη.

Άνθρωπε Γυναίκα, απευθύνομαι σε σένα με Δύναμη. Απευθύνομαι με Ισχύ Απερίγραπτη και εξυψώνω την υπόστασή σου, όπου κι αν βρίσκεται καταπιεσμένη, είτε η καταπίεση αυτή είναι ιδεολογική, είτε είναι συνειδησιακή, σωματική ή οποιασδήποτε άλλης μορφής. Ενεργοποιώ τις Άπειρες Θείες παρακαταθήκες. Ενεργοποιώ την Υπόσταση Λόγο, που εντός σου υπάρχει και σε ανυψώνω στο ίδιο επίπεδο, στο ίδιο ύψος, στην ίδια κλίμακα κραδασμών και δονήσεων στην οποία βρίσκεται η υπόσταση Άνθρωπος – Άνδρας, από την εποχή που ο Λόγος Χριστός περπάτησε πάνω στη γη, διδάσκοντας και διαχέοντας την Τελειότητα της Αλήθειας. Βρίσκεσαι στο ίδιο επίπεδο κραδασμών, στο ίδιο επίπεδο χωρητικότητας Θείων ιδεών, σε κανένα σημείο δεν παρουσιάζεις ελλείψεις. Η υπόστασή σου άρρηκτα δεμένη μ’ Εμένα, με τη Θηλεία Αρχή που εκπροσωπώ μέσα στο δικό σου πεδίο, αλλά και με την Ολότητα της Θεότητας που φανερώνεται πάνω από τους περιορισμούς σου, είναι πλήρης, γεμάτη από Ζωή, γεμάτη από Ενέργεια και Θεία Ισχύ.

Άνθρωπε Γυναίκα είσαι αυτή που θα κινήσεις τον Νόμο της Ένωσης, γιατί εσύ, Άνθρωπε Γυναίκα, κίνησες τον Νόμο του διαχωρισμού και εκφράζοντας συνολικά τη βουλητικότητα και τη δραστηριοποίηση διαχώρισες. Εξεπόρευσες δυσαρμονία ικανή να διασπάσει την Ενότητα. Εκφράζοντας πάλι τώρα τη συνειδητή και υπεύθυνη επιλογή και θέση σου μέσα στην Ενότητα θα εκπορεύσεις τις Άπειρες παρακαταθήκες της Αγάπης, που παγοποιημένες βρίσκονται εντός σου και θα σημάνεις την Αρχή της Ένωσης, την αρχή της ταυτόχρονης εξέλιξης και ανόδου προς τον Ένα Λόγο Θεό.

Αυτή είναι η μυστική μέχρι τώρα λειτουργία της Μαρίας – Θεοτόκου. Πήρε τον πόνο της ανθρωπότητας μέσα Της, και τον μετουσίωσε σε Άπειρη Αγάπη. Θυσίασε την Άπειρη Αγάπη, τον Λόγο – Χριστό, τελειωμένο μέσα Της, για τον λυτρωμό των ανθρώπων. Είναι ταυτόσημη με το Λόγο-Χριστό, που έγινε το σύμβολο της Θυσίας της Παρθένας Ψυχής και του Πνεύματος για τη Λύτρωση του Ανθρώπου. Είναι η ίδια Ουσία – Λόγος σε δύο Πρόσωπα πουν δρουν ενωμένα. Είναι ο Λόγος – Χριστός – Μητέρα.

Σύμβολο μετάνοιας και κάθαρσης, με γυναικεία μορφή, για να είναι προσιτό στη κατάσταση νου του ανθρώπου που λειτουργώντας διττά και με τρόπο διαχωριστικό, επιθυμεί να ταυτίζεται με όμοιες εξωτερικά μορφές, είναι η Μαρία η Μαγδαληνή. Η Μαρία Μαγδαληνή αφέθηκε ακάλυπτη στη ζωή της, κατά την περίοδο της ενανθρώπισης του Λόγου Ιησού Χριστού, ώστε να φανερώσει ατέλειες, οι οποίες άμεσα μετουσιώθηκαν μόλις αντίκρισε το Λόγο και εκδηλώθηκαν ως αυταπάρνηση, αφοσίωση και ανυπέρβλητη Αγάπη. Η δύναμη της μετάνοιας και της ολοκληρωτικής κάθαρσης είναι τόσο έκδηλη, που ο Ίδιος ο Κύριος της αφαιρεί τα επτά σώματα – καλύμματα του Πνεύματος, αφήνοντάς της μόνο μία εκλεπτυσμένη ύλη, για να καλύπτει μορφικά και να μεταφέρει τη Θεία Φλόγα της Ύπαρξης (Μαρκ. ΙΣΤ΄9). «αναστάς δε πρωί Σαββάτου, εφάνη πρώτον Μαρία τη Μαγδαληνή, αφ’ ης εκβεβλήκει επτά δαιμόνια».

Δια των Εξουσιών της Στοργής, της Τρυφερότητας και της Καλοσύνης, η Μητέρα φανερώθηκε την πρώτη Περίοδο της Ενανθρωπίσεως του Λόγου και γι’ αυτό η εκδήλωσή Της παρέμεινε αφανής, καλυμμένη στα μάτια των ανθρώπων, οι οποίοι κατά την Δεύτερη Έλευση πρόκειται να γνωρίσουν τη Μητέρα σε πλήρη Δύναμη και Εξουσία Λόγου. Ένας είναι ο Λόγος, ο εκ του Ανάρχου Πατρός εκδηλούμενος, πέρα από μορφές και αρχές και πέρα από τις πεπερασμένες αντιλήψεις των ανθρώπων.

Η πρώτη Εξουσία της Μητέρας είναι η Στοργή, η οποία λειτουργεί, επενεργεί και δρα στην υπόσταση ως καλύπτρα Φωτός και Θωπείας, προστασίας. Κάθε ατέλεια και πλάνη, κάθε φόβος και άγνοια, είναι κενά που τα καλύπτει η Στοργή και προδίδει την απαιτούμενη ασφάλεια, η οποία είναι η πρώτη και αμεσότερη αναγκαιότητα των όντων.

Μέσα από αυτήν την ασφάλεια πλέον η υπόσταση δύναται να δεχθεί την Εξουσία της Τρυφερότητας, η οποία επενεργεί και δρα καταλυτικά σε κάθε ακαμψία και σκληρότητα, τις οποίες δημιούργησαν η άγνοια και ο φόβος. Όταν καμφθεί η αντίσταση κάθε αντίθετου στοιχείου προς τη Θεία Ουσία, τότε η υπόσταση δύναται να δεχθεί την επενέργεια της Καλοσύνης, η οποία απορροφά την αρνητικότητα, καθώς μετουσιώνει την κακότητα και την άρνηση, δίνοντας στην υπόσταση τον απαραίτητο χώρο για να μπορεί να μετατοπίσει τη διάνοια, μέσα από την οποία εγκλωβίστηκε και οδηγήθηκε σε λανθασμένες επιλογές και συναισθήματα. Η επενέργεια αυτών των εξουσιών έφερε την υπόσταση στο λίκνο της Αγκάλης της Μητέρας και δημιούργησε το αίσθημα της Γλυκύτητας και της Χαλαρώσεως.

Δια των Εξουσιών της Μητέρας, το ον αγκαλιάζει την Ατέλεια και μέσα από την άπειρη γαλήνη, εξισορροπεί την ανισορροπία και τη δυσαρμονία που βιώνει η υπόσταση, ώστε να ενεργήσει ως Πατήρ και να απεγκλωβίσει αυτήν μέσα από το Έλεος και να απαλείψει τις αμαρτίες. Διότι κάθε πράξη αντίθετη προς το Θεό, είναι δέσμευση γι’ αυτόν που κινείται έτσι και η υπόσταση έχει την ανάγκη να απαλλαχτεί από τις αλυσίδες των δεσμευτικών πράξεων, οι οποίες την οδήγησαν στη δημιουργία καρμικών υποχρεώσεων και οι οποίες αιτούν αποκατάσταση.

Σου αποκαλύπτω πως εδώ και 2.000 χρόνια, από τη στιγμή που ο Λόγος Χριστός σήκωσε στους ώμους Του το Σταυρό των γήινων ενδυμάτων της πλάνης σου, καθάρισε τα πνευματικά σου μητρώα από την ιστορία της πτώσης σου και διέγραψε το παρελθόν σου.

Μα μη πιστεύεις πως η Μητέρα δεν είχε συμμετοχή στο απέραντο Έλεος που σε πλημμύρισε, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις της ανοδικής σου πορείας, όταν το Πυρ των Δακρύων που ανέβλυζαν από τη Θεία Της Ύπαρξη θεράπευαν την ψυχή σου απ’ τις πληγές που οι οργανωμένες επιθέσεις της άρνησης δημιούργησαν μέσα Της; Δεν μπόρεσες ακόμη να καταλάβεις ότι το «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», λειτούργησε μέσα από τη δική Της Ψυχή, όταν οι Λυγμοί που συντάραξαν το Είναι Της αποκολλούσαν με μιας τα λέπια της ψυχής του όλου ανθρώπου, διαλύοντας τις γέφυρες που τον ένωναν με το παρελθόν του; Όλος αυτός ο πόνος που βίωσε μέσα Της, τι άλλο ήταν παρά η ολοκληρωμένη επίγνωση και αποκατάσταση του εαυτού σου που σήμερα σου παρέχει;

Κάθε σου έλευση πάνω σε τούτη τη γη διαγράφηκε ως ατομική παρουσία και εκδήλωση, διότι έχει καταχωρηθεί μετουσιωμένη στην Εκδήλωση του Πανσυμπαντικού Ανθρώπου Ολότητα Ιωάννη κι εσύ σήμερα θα βιώσεις τον πόνο της Μητέρας που σου παρέχεται ως επίγνωση αυτού που εξέφρασες ως δημιουργός πλάνης, επενεργώντας συνειδητά μέσα από τη δική Της Χάρη ως Μετουσιωτής του εαυτού σου, καταδεικνύοντας έμπρακτα το Έλεος με το οποίο σε ενέδυσε, αποδεχόμενος και λειτουργώντας καθ’ όλα τη νέα ταυτότητά σου ως Ανερχόμενος Άνθρωπος Λόγος.

Λαμβάνοντας τη Διδαχή που Εκείνη συλλέγει μες την Ψυχή Της, θα οδηγηθείς στο Απόλυτο της Θείας Γνώσης, στο Απόλυτο της Θείας Αγάπης. Όταν το «είναι» σου θα συμμεθέξει στη Δημιουργικότητα που το Είναι Της ακατάπαυστα παράγει, θα φανερωθεί μέσα σου ως Παρθένα Ψυχή και θα προσφερθεί υπέρ της παρθενοποίησης της ψυχής του ανθρώπου.

Κάθε μέρα και μια γιορτή μεσ’ τα ημερολόγιά σου. Και κάθε χρόνο κάνεις ιδιαίτερες τιμές στις γιορτές εκείνες που ξεχώρισες, τη Γέννηση, την Ανάσταση, την Κοίμηση της Θεοτόκου. Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη έναντι του ανθρώπου για την παρανόηση ότι η Παναγία κοιμήθηκε και δεν ανεστήθη; Ποιος θα τολμήσει με θάρρος και αγάπη για τον εαυτό του να πει: «εγώ Κύριε». Η Θεία Μητέρα Ανεστήθη, Άνθρωπε της Δημιουργίας.

Θα σε γυρίσω σε κείνους τους χρόνους για να λάβεις μέσα σου τούτη την Αλήθεια. να μου πεις τι έγινε το σώμα Της και ποιος το παρέλαβε. Ακόμα την έχεις μέσα στο νου σου σαν Άγια γυναίκα της εποχής που ο ρόλος της ήταν εικονικός δίπλα στον Ιησού. Η Μητέρα ανεστήθη, άνθρωπε των κόσμων. Δεν υπάρχει πουθενά το σκήνωμά Της γιατί ήρθε ως Φως και ανελήφθη ως Φως. Όμως η φωνή μου έρχεται ως έλεγχος μεσ’ τις συνειδήσεις των ανθρώπων εκείνων που απέκρυψαν την αλήθεια της Ανάστασής Της.

Το αποκρύψατε άνθρωποι. Αποκρύψατε την Ανάσταση της Ουσίας Μου, αποκρύψατε τη Θεία Λειτουργικότητα της Μητέρας και κάθε ψυχή που προσπάθησε να πει τούτο το μήνυμα στους ανθρώπους της εποχής τη σιγήσατε παίρνοντας το βάρος της ευθύνης στους ώμους σας. Πείτε μου μήπως δεν σκοτώσατε, μήπως δεν βασανίσατε κείνες που αγάπησαν τη Θεοτόκο; Μήπως δεν τις χλευάσατε και δεν τις κλείσατε στα μπουντρούμια, κόβοντάς τους το κεφάλι απ’ την ορμή της άρνησης που σας διαπέρασε; Γιατί άνθρωπε; Γυναίκες τιμημένες απ’ το Θεό ήταν, που είδαν με τα μάτια τους κι άκουσαν μ’ όλο τους το είναι τον αναστάσιμο ύμνο της διάχυσης της Θεοτόκου.

Ήταν η Ίδια που φανερώθηκε και τους οδήγησε στον τόπο της ταφής Της. Ήταν η Ίδια που τους μίλησε και σκούπισε τα δάκρυά τους για να μη θλίβονται πια. Δεν είχε φρουρούς ο τάφος Της. Κανείς δεν φοβόταν την Ανάστασή Της, κανείς δεν την περίμενε.

Όμως Εκείνη μίλησε και ανήγγειλε με τον δικό Της τρόπο, τον τόσο απλό και όμορφο ότι θα ‘ναι πάντα κοντά τους. Δεν θα λείψει απ’ τη γη, θα ’ναι πάντα εδώ πλησίον τους και μετά την αποχώρησή Της. Θα ’ναι παρούσα στον ανθρώπινο πόνο, θα ‘ναι παρούσα ως Θεία Ύπαρξη διαχεόμενη στο παν.

Θα ’ρθώ Εγώ που με ονόμασες Παναγιά, παραχωρώντας μου τον τιμημένο ρόλο να ίσταμαι πάνω απ’ όλους τους αγίους, γεμίζοντας τις εικόνες μου με τάματα και δωρεές για να εισακουστούν οι προσευχές σου. Δεν έχω ανάγκη από τις δωρεές σου, που περισσότερο σε βάζουν σε πειρασμό παρά σε ωφελούν. Είμαι ανενδεής. Δεν έχω χρεία από τίποτα. Θα ‘ρθω με το Νέο μου πρόσωπο, αυτό που όρισε ο Θεός να έχω, για να πεις σε Εμέ γιατί διαχώρισες αιώνες τώρα την ψυχή σου από το Πνεύμα, τον άνδρα από τη γυναίκα. Θα ‘ρθώ μέσα στους χώρους σου, ως ένδοξη Παρουσία να σου μιλήσω άνθρωπε. Κι οι Λόγοι Μου δεν θα ‘ναι ήπιοι και μαλακοί όπως φαντάζεσαι αλλά θα είναι ανάλογοι των πράξεών σου.

Θα ’ρθώ στις εκκλησίες που έχτισες στο Όνομά Μου, για να μου πεις Εμέ πού είναι γραμμένο, σε ποιο Ευαγγέλιο, που το σφράγισα με το Αίμα Μου και τη Θυσία Μου, η γυναίκα να μην εισέρχεται στους χώρους σου που ονομάζεις ιερούς και άγιους μη τους μολύνει.

Θα ‘ρθώ να δω τις πράξεις σου και τα ανομήματά σου για να δώσεις εξηγήσεις στον άνθρωπο που δίδασκες όλους αυτούς τους αιώνες, ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να ξεχωρίζεις τη Μητέρα από τον Υιό.

Είναι το Θείο Πρότυπο για σας η Μητέρα, είστε υπό τη Σκέπη Της. Έχουν κατέβει την περίοδο αυτή στη γη πολλές Αδελφές, σταλμένες από Εκείνη, δηλαδή πνεύματα της Ακολουθίας Της, γιατί η Μητέρα έχει Αγίες και εξελιγμένα γυναικεία πνεύματα σαν Κυρίες της Τιμής. Αυτές οι Κυρίες της τιμής έρχονται στη γη για Έργο που δεν γνωρίζουν και δεν ενθυμούνται την προΰπαρξή τους. Μερικοί έχουν το δικαίωμα να δουν το Φως σας, εντεταλμένα Πνεύματα φυσικά, όχι όποιος να ‘ναι και λαμβάνουν ειδοποίηση από τη Μητέρα για σας. Η Μητέρα θέλει να της ανοίξετε ψυχές στη γη, για να φέρει το Χριστό της μέσα στις ψυχές αυτές διότι, η κυοφορία γίνεται πάντα μέσα στους Κόλπους της Μητέρας. Η Μητέρα θέλει να την βοηθήσετε να κυοφορήσει Χριστούς πολλούς για όλη την ανθρωπότητα, να βοηθήσετε με τη δική σας προσπάθεια να εξαγνιστούν Μητέρες, που δεν γνωρίζουν τίποτε, που καταριούνται τα παιδιά τους ακόμη.

Ο ίδιος προορισμός ανήκει σε σας Αδελφές Μητέρες, ο προορισμός σας είναι να καταστείτε Μητέρες Λόγου στη γη.

Οι ψυχές σας πρέπει να Θεωθούν, πριν να Θεωθούν όμως πρέπει να βοηθήσετε όλες το αρσενικό σας μέρος, το πνεύμα σας. Για να βοηθήσετε το πνεύμα σας πρέπει να μάθετε να το αγαπάτε. Το πνεύμα σας, το τμήμα της μονάδας που βρίσκεται στον άνδρα, ενεργοποιείται με την αγάπη της ψυχής του. Η κάθε ψυχή δίνει με την αγάπη της βοήθεια στο πνεύμα και το ενεργοποιεί, ώστε ν’ αρχίσουν μαζί την ανοδική πορεία στο Θεό.

 

Η παρθενοποίηση της ψυχής

Υπάρχει μια ρήση του Χριστού αφ’ ότου έχει αναστηθεί, όταν παρουσιάζεται στους μαθητές Του στη λίμνη της Γεννησαρέτ, που οι μαθητές έχουν ρίξει τα δίχτυα τους να πιάσουν ψάρια ανεπιτυχώς. Και εκεί τους λέει ο Χριστός από μακριά «ρίξτε τα δίχτυα δεξιά». Τι σημαίνει «ρίξτε τα δίχτυα δεξιά»; Και μάλιστα έπιασαν, λέει, τόσα ψάρια μόλις τα έριξαν δεξιά, που γέμισαν τα δίχτυα τους και όταν τα μέτρησαν, αν τα αθροίσουμε όλα, μαζί βγαίνει ο αριθμός 9. Ο αριθμός 9 είναι ο αριθμός της συλλογικής ανθρωπότητας. Είναι ο όφις το 9 με το κεφάλι προς τα πάνω, δηλαδή εν αντιθέσει με τον όφι τον πεπτοκώτα με το κεφάλι κάτω, δηλαδή 6.

Όταν λέει λοιπόν στους Αποστόλους «ρίξτε τα δίχτυα δεξιά», δεν το λέει μόνο στους Αποστόλους και τους ψαράδες, το λέει σε όλους εμάς. Τα ψάρια είναι τα βιώματα της ψυχής μέσα στην πανανθρώπινη θάλασσα των συναισθημάτων της αστρικής θάλασσας. Δεξιά έχει να κάνει με το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μας, το οποίο λειτουργεί με το αφηρημένο και αντίθετα το αριστερό που λειτουργεί με το συγκεκριμένο, της μορφής. Το δεξί κομμάτι του εγκεφάλου μας είναι το θηλυκό μας μέρος. Γιατί λοιπόν ο Λόγος προτείνει να ρίξουμε τα δίχτυα δεξιά; Διότι, κλειδί της εξέλιξης του ανθρώπου είναι η ενεργοποίηση της ψυχής του. Η ενεργοποίηση της θήλειας αρχής μέσα του, η οποία έχει καταπιεστεί εδώ και αιώνες. Και είναι κακώς να την περιορίζουμε μόνο στις γυναίκες, ψυχή έχουν όλοι. Η ψυχή δεν έχει φύλο. Ούτε ο νους έχει φύλο.

Ο νόμος λέει, φτάνεις εκεί που πιστεύεις ότι μπορείς να φτάσεις. Όπως ακριβώς ένας δημιουργός δεν μπορεί να ζωγραφίσει κάτι το οποίο δεν μπορεί να φανταστεί ή ένας μουσικός δεν μπορεί να συνθέσει μια συμφωνία, αν δεν την βιώνει μέσα του με κάποιο τρόπο. Έτσι ακριβώς η ιδέα της Χριστοποίησης και Θέωσης του ανθρώπου, συναντάει πρώτο εμπόδιο το αριστερό κομμάτι του εγκεφάλου, το οποίο αντιστέκεται με τη λογική, τον ορθολογισμό, με τα επιχειρήματα της διάνοιας, για να πείσει τον άνθρωπο ότι ούτε άξιος είναι για κάτι τέτοιο, ούτε μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, ούτε έχει τις δυνατότητες για κάτι τέτοιο και τελικά δεν αξίζει κάτι τέτοιο.

 Όπως καταλαβαίνετε, για να συμβεί ένα τέτοιο έργο σε μια υπόσταση ή σε περισσότερες, ισχύει ο νόμος που λέει, όπου υπάρχει δράση υπάρχει και αντίδραση. Εννοείται ότι αν υπάρχει ένα τόσο υψηλό έργο να συμβεί κάπου θα υπάρχει και μια ισόποση αντίδραση, μια ανάλογη πολεμική. Δεν μπορεί να περιμένει κανείς μια ειρηνική κατάσταση σε μια τέτοια διαδρομή. Ο Χριστός, όταν έλεγε δεν ήρθα να φέρω ειρήνη αλλά μάχαιρα, μιλούσε ξεκάθαρα. Αυτή είναι και η έννοια του ιερού πολέμου που παρανοήθηκε και έγινε τζιχάντ στο Κοράνι. Και αυτές οι παρανοήσεις εφαρμόζονται. Ο ιερός πόλεμος σταματάει μέσα στην υπόσταση του ανθρώπου, όταν ο άνθρωπος αγαπήσει τον εαυτό του, αγαπήσει τον αδύναμο άνθρωπο εαυτό του, τον συγχωρήσει και τον κατανοήσει.

 Πώς μπαίνεις στη θέση του άλλου για να τον κατανοήσεις; Πρέπει να μπεις σε μια βαθύτερη επίγνωση για τον εαυτό σου, για να τον κατανοήσεις και να τον ελεήσεις τελικά, διότι αν δεν τον ελεήσεις, τον καθιστάς στάσιμο. Τον έχεις χρεωμένο στη συνείδησή σου, τον έχεις υπόδικο, δεν του επιτρέπεις να αναπτυχθεί πνευματικά. Αυτή η έλλειψη ελέους προέρχεται από έλλειψη μετάνοιας. Έλλειψη μετάνοιας σημαίνει έλλειψη μετατόπισης του νου μας από ιδέες περιορισμένες σε ιδέες απειρότητας. Όταν ο άνθρωπος μετατοπίζει το νου του από ιδέες περιορισμένες πλάνης σε ιδέες απειρότητας μετανοεί. Δεν είναι μετάνοια κάθομαι στα γόνατα και λέω «Θεέ μου συγχώρεσε με», χωρίς να ξέρω τι λέω. Σημαίνει ότι κατανοώ εις βάθος τα κίνητρά μου, γιατί αυτή είναι η αληθινή μου ταυτότητα.

 Είναι το σημείο της ωρίμανσης του ανθρώπου που φτάνει να κατανοήσει ότι δεν είναι οι πράξεις του, δεν είναι τα λόγια του, δεν είναι τα συναισθήματά του, δεν είναι ούτε η σκέψη του ο αληθινός του εαυτός, αλλά είναι τα κίνητρά του. Αυτή είναι η ταυτότητά του, τα κίνητρά του που καθορίζουν τελικά και τις σκέψεις και τα λόγια και τα συναισθήματα και τις πράξεις του. Τα κίνητρά του βρίσκονται από πίσω. Αυτή η αληθινή του ταυτότητα είναι η αληθινή ενέργεια που κρύβεται πίσω από κάθε του κίνηση και καθορίζει τα αποτελέσματά της.

Το κλειδί για την ολοκλήρωση του Θείου σχεδίου, βρίσκεται στη Χριστοποίηση και τη Θέωση του ανθρώπου. Η κάθοδος του ανθρωπίνου πνεύματος στη γη, συνέβη μέσα στον άνθρωπο δίχως επίγνωση, διότι και η επιλογή του για το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού, φανέρωνε ότι στην εδεμική κατάσταση βίωνε τη Θεότητα δίχως επίγνωση, παθητικά, μη γνωρίζοντας τις λειτουργίες της Νομοτέλειας. Η βουλητικότητα που ενεργοποίησε η Ψυχή, τον οδήγησε αναπόφευκτα σε λανθασμένη επιλογή, κίνηση Νόμου, η οποία όμως σήμαινε και την έναρξη της αναγκαιότητας του ανθρώπου να συνειδητοποιήσει τη Θεία Ύπαρξη του. Ο άνθρωπος όμως ήταν αδύνατο από μόνος του να βρει το δρόμο της επιστροφής, διότι δε διέθετε την επίγνωση των πεδίων που είχε διέλθει, δεν είχε συνειδητοποιήσει τα βιώματα που είχαν καταχωρηθεί στην ψυχή του, διότι δεν είχε αναγνωρίσει την ψυχή.

Ο Λόγος εκφράζοντας το Έλεος και την Αγάπη Του, ενσαρκώθηκε, εισήλθε στο Χωρόχρονο των πεδίων της ύλης, δεχόμενος να ενταχθεί θεληματικά στη Νομοτέλειά της. Επειδή στα πεδία της ύλης κυριαρχεί η διττότητα, εκδηλώθηκε μέσα από τη Θεοτόκο και τον Ιησού, που αποτελούν τη φανέρωση της αρμονίας και της ισορροπίας του θετικού και του αρνητικού μέσα στο Λόγο Θεό, η συνειδητοποίηση της οποίας είναι το μόνο κλειδί που μπορεί να αποκαταστήσει τη διαχωριστικότητα του ανθρώπου, που φανερώθηκε με τη διαφοροποίηση των φύλων.

Η αμαρτία δεν έχει λοιπόν αντικειμενική υπόσταση όπως το εννοούν οι νομικοί, αλλά αποτελεί αποτυχία των προσώπων να υπάρχουν εκστατικά, ανιδιοτελώς, να υπάρχουν ως άτομα σε αναφορά και όχι ως άτομα σε υπόσταση.

Γι’ αυτό η αμαρτία, το κακό, το έγκλημα όπως και το καλό δεν προσδιορίζονται αντικειμενικά αλλά προσωπικά. Σύμφωνα με την ορθόδοξη θεολογία, η αρετή είναι ο κατά φύσην τρόπος ύπαρξης του ανθρώπου και αμαρτία είναι ο παρά φύσει τρόπος ύπαρξης του ανθρώπου.

Δηλαδή το κακό είναι η ανοησία.

Κατά συνέπεια, η σημασία δεν συνιστά και δεν μπορεί να συνιστά θεσμό, όπως και η αλήθεια δεν συνιστά και δεν μπορεί να συνιστά θεσμό. Η σημασία προηγείται τη ύπαρξης ως λόγος των όντων και γι’ αυτό δεν ιδρύεται από την κοινωνική αλληλεπίδραση και οργάνωση των όντων αλλά φανερώνεται στον κόσμο τους.

Σημασία είναι η ενέργεια μιας αλήθειας, η οποία φανερώνεται προσωπικά από την αναζήτηση του ανθρώπου. Από αυτήν κατάγονται και οι θεσμοί, όσο και η ανάγκη του ανθρώπου για θεσμούς. Η σημασία δηλώνει ότι η αλήθεια πηγάζει από την προσωπική σχέση και γι’ αυτό η υψηλότερη μορφή γνώσης είναι στο εσωτερικό μας βίωμα.

Αφεθείτε λοιπόν στη Ροή του Λόγου και πίσω από τις δύσκαμπτες θεωρητικές έννοιες θα αναδύεται το Φως να πλημμυρίζει το πνεύμα σας και να σας απελευθερώνει με τις Θείες του Δωρεές. Όμως στο Σχέδιο του Θεού γίνεται απαραίτητη και η συνεργασία νέας ανθρώπινης φύσης. Ενώ δηλαδή θα μπορούσε ο Θεός με ένα παντοδύναμο λόγο Του να εξαφανίσει την αμαρτία, απαλλάσσοντας μια και καλή τα πλάσματά του από αυτή, δεν το έκανε διότι θα ήταν αντίθετο προς τα μέτρα της Θείας Δικαιοσύνης Του, η οποία κατοχυρώνει την ελευθερία επιλογής του ανθρώπου, προκειμένου να καταστεί και ο ίδιος ενσυνείδητος Θεός και όχι εξ επιβολής.

Αντίθετα, εισήλθε ο ίδιος ο Λόγος στην ιστορία, ενανθρωπίστηκε, έδωσε την μάχη κατά της αμαρτίας και εκεί που ηττήθηκε ο Αδάμ πεθαίνοντας σε μια φύση φθαρτή, εκείνος αναστήθηκε.

Ο Χριστός ανέλαβε τη φύση του Αδάμ, χωρίς όμως να είναι ο Χριστός από τον Αδάμ προερχόμενος, συγκεκριμένα ο Χριστός ανέλαβε την προοπτική ανθρώπινη φύση στην πληρότητά της δηλαδή σώμα και ψυχή, όπως έλεγε και ο προπάτορας του ανθρώπινου γένους, ο Αδάμ αλλά ο ίδιος δεν βρέθηκε στην ιστορική συνέχειά του.

Η ανθρώπινη φύση ως φύση ανακαινίσθηκε, απαλλάχθηκε από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος και θεώθηκε επειδή την προσέλαβε ο Θεός Λόγος. Έτσι, πραγματοποιήθηκε το πρώτο στάδιο της Θέωσης του ανθρώπου. Η ενσάρκωση όμως του Θεού Λόγου δεν κατέστησε τη σωτηρία του ανθρώπου υποχρεωτική, όπως άλλωστε και ο Παράδεισος δεν ήταν υποχρεωτικός για τον Αδάμ, αλλά την κατέστησε δυνατή και πάλι εφόσον το θελήσει κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του.

Πρέπει δηλαδή ο καθένας προσωπικά να επικυρώσει την βάπτισή του εν δυνάμει στο Χριστό και να την ενεργοποιήσει, να την κάνει αποτελεσματική για το δικό του πρόσωπο και αυτό επιτυγχάνεται με την Πίστη και τα Μυστήρια της Εκκλησίας. Όταν ο άνθρωπος αναφέρεται υπαρξιακά στο Χριστό με την Πίστη δέχεται τρία μαζί Μυστήρια, Βάπτισμα, Χρίσμα, Ευχαριστία, γινόμενος μέτοχος του Αγίου Πνεύματος το οποίο τον κάνει Υιό εξ’ υιοθεσίας του Πατρός, εν τω μονογενή εκ φύσεως Υιό και ταυτόχρονα τον ενώνει ζωτικά με όλους τους άλλους Χριστιανούς που έγιναν μέλη του Σώματός Του, όπως και Εκείνος.

Γι’ αυτό για τον Χριστιανό, σημασία δεν έχει πώς είναι τα πράγματα εδώ και τώρα και πώς θα προσαρμοσθεί σε αυτά αλλά το τι μπορεί να κάνει εν όψει του εσχάτου. Ο Χριστιανός δεν βλέπει το παρόν υπό το πρίσμα ενός χαμένου ρομαντικού παρελθόντος αλλά υπό το πρίσμα του τελικού νοήματος της ύπαρξης. Κι αν το κακό δεν αναγνωρίζεται ως αυτό που εδώ και τώρα πονάει αλλά κάθε κίνηση, που αντιτίθεται προς το τελικό νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, που είναι η Θέωση.

Η Ελευθερία και η Αγάπη του Θεού δεν προσδιορίζονται από καταναγκαστικούς, λογικούς, δικανικούς, λογιστικούς, νόμους. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη από κολακείες, οπαδούς, προσφορές. Ούτε περιμένει να αυτοεπιβεβαιωθεί και να δικαιωθεί μέσω των ανθρώπων σαν ένας άρχοντας του κόσμου τούτου. Ο αληθινός πιστός του Θεού δεν επιδιώκει το Θείο Θέλημα, για να κάνει καλό στο Θεό ούτε για να συλλέξει αξιομισθίες και να υπερχρεώσει τον Θεό για να τον ευνοήσει, ούτε επειδή φοβάται ή δεν του περνάει από το νου του ότι μπορεί να γίνει και αλλιώς.

Όχι, η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό δεν είναι αντικειμενικά καθορισμένη και μετρήσιμη, όπως μια οικονομική ή πολιτική αγορά σε μια εμπορική σύμβαση, όπου κυριαρχεί ο νόμος πάρε-δώσε αλλά είναι τρόπος ύπαρξης προσωπικός. Εκείνος που δεν πέτυχε ακόμα την πνευματική γέννηση και συμμετοχή του στο Φως αλλά από αμάθεια και απαιδευσία κλείνει την οπτική του δύναμη και αποστρέφεται σαν απαίδευτος στις νοητικές θείες ακτίνες του νοητού και της δικαιοσύνης, ενώ έγινε μέτοχος θεωρητικής δύναμης, στερείται δυστυχώς, από την ενέργειά Της.

Όμως, αντίθετα προς τα όσα ισχυρίζονται οι ψυχολόγοι και ψευδο-ποιμένες που υπηρετούν ψυχολογικές σχολές, η πνευματική οδός αποτελεί  εμπράκτως το πνευματικό ασυμβίβαστο, το οποίο οδηγεί το μαθητευόμενο Λόγο στην εσωτερική έρημο και τον υποχρεώνει σε απευθείας πόλεμο με τα θηρία της ψυχής. Ο μαθητευόμενος Λόγος δεν περιορίζεται σε διεξαγωγή κρυπτοπόλεμου με τις απωθημένες επιθυμίες αλλά κηρύσσει τακτικό πόλεμο και γενική έφοδο εναντίον των δυνάμεων του κακού, δηλαδή των τυφλών ενστίκτων και ορμών που εχθρεύονται την ψυχή και οδηγούν σε πνευματική ιδιοτέλεια. Ο εκπαιδευόμενος Λόγος στον αγώνα του έχει σύμμαχο την πίστη του στον Θεάνθρωπο και με αυτήν πολεμά τις καταστροφικές δυνάμεις του ψυχικού του βυθού, που επιλέγουν με μανία να τον χωρίσουν από την Πηγή της σημασία τους, τον Θεό και στη συνέχεια να τον γκρεμίσουν στο μηδενισμό, ώστε να καταλήξει στον πνευματικό θάνατο.

Η άσκηση της ενσυνείδητης πίστης μέσω της πνευματικής έρευνας και της πνευματικής αυτοπαρατήρησης φέρνει την ενότητα του προσώπου αλλά όχι με τους όρους του εγώ. Φέρνει την ενότητα επέκεινα του εγώ, διότι δεν είναι μια ψυχολογική τάξις ανασυγκρότησης σε ένα επισκευασμένο εγώ αλλά η υπαρκτική ανακαίνιση. Ανακαίνιση της ύπαρξης δηλαδή μέσω της ερωτικής αυθυπέρβασης, που ακολουθεί τη συντριβή του εγώ. Κενός από εγωισμό και πνευματικά ανιδιοτελής ο άνθρωπος υπάρχει, για να πραγματωθεί μέσω αυτού το Θείο Θέλημα. Και άρα υπάρχει ως αίσθημα αυτοδιαθέσεως προς τον συνάνθρωπο.

Η συντριβή του εγώ δεν κάνει τον άνθρωπο ψυχασθενή αλλά αυθεντικό, ποιητικό, γιατί όσο πιο βαθιά εισχωρεί στον εσωτερικό του κόσμο, με σκοπό την κάθαρση και την φώτιση, τόσο πιο δημιουργικός γίνεται, τόσο περισσότερο ανοίγει προς το Φως, προς τα πάντα, προς την απειρότητα της Ουσίας του, αφού όποιος ζει σταθερά στην προοπτική του εσχάτου της Θέωσης μπορεί να αποβλέπει σταθερά στο καλό όλων.

Η Ζωή, το Έργο και η Διδασκαλία Του, έδωσε στον άνθρωπο ένα πρότυπο ζωής, μέσω του οποίου του δινόταν η δυνατότητα της επιστροφής. Το έργο του Λόγου στη γη, ήταν αποκάλυψη της Θείας Νομοτέλειας και ταυτόχρονα η έμπρακτη εφαρμογή της.

Η παρθενοποίηση της ψυχής έχει να κάνει με μια βαθύτερη αποκατάσταση του ανθρώπινου όντος, το οποίο φέρει κάποιο προπατορικό αμάρτημα, το οποίο ακόμα βέβαια δεν έχει κατανοήσει ποιο είναι. Όπως ότι ο ένας κατηγορεί τον άλλον αντί να αναλάβει τις ευθύνες του. Γιατί εμείς έχουμε μάθει δυστυχώς από τον περίγυρό μας τον κοινωνικό, ότι για όλα φταίει η Εύα. Με αποτέλεσμα να έχουμε μια κατακραυγή για τη γυναίκα ψυχή επί σειρά αιώνων, η οποία ακόμα μας κατατρέχει. Μα το επίπεδο του πολιτισμού μας το δείχνει η γυναίκα. Πέστε μου, που είναι η γυναίκα, να σας πω πόσο ψηλά είναι ο πολιτισμός μας. Δείξε μου πού είναι το παιδί, να σου πω πόσο ψηλά είναι ο πολιτισμός μας. Πώς φερόμαστε στους γέροντες, αυτό πάει να πει δείγμα πολιτισμού. Αλλά εν πάσει περιπτώσει, όταν ερωτάται ο Αδάμ τι συνέβη, του λέει «η γυναίκα που μου έδωσες με έβαλε να το κάνω».

Έχουμε μάθει να ρίχνουμε την ευθύνη στην Εύα, αλλά δεν βλέπουμε ότι υπάρχει ευθύνη και στον Αδάμ, ο οποίος τι κάνει; Κρίνει τον Δημιουργό που του έδωσε αυτή τη γυναίκα. Αυτή η κρίση έρχεται πια στα χρόνια του Ιωσήφ για να αποκατασταθεί με μια σύζυγο που του αποκαλύπτει ότι είναι έγκυος χωρίς εκείνος να την έχει γνωρίσει σαρκικά. Θα εξιλεωθεί και ο Ιωσήφ μέσα από εκεί, για να υπάρξει αυτή η κάθαρση, η εσωτερική. Η Παρθενοποίηση της Ψυχής λοιπόν δεν είναι κάτι που είναι ανώδυνο, αλλά είναι κάτι που είναι πιο επώδυνο από το ξεπαρθένιασμα του σώματος. Η παρθενοποίηση της ψυχής είναι μια αργή διαδικασία κάθαρσης της ψυχής, ώστε να ενώσει μέσα της τα αρσενικά και τα θηλυκά της στοιχεία.

Ο Λόγος δεν έχει φύλο, ούτε οι άγγελοι έχουν φύλο. Σεβόμενος τους νόμους Του ο Δημιουργός δεν μπορεί να καταπατήσει τους νόμους Του. Στα πεδία της διττότητας της ύλης Θα εκδηλωθεί και από αρσενικό και από θηλυκό σκήνωμα. Φυσικά όπως προειπώθηκε, το σκήνωμα αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Γνωρίζουμε από την παράδοση του Εσωτερικού Χριστιανισμού, ότι επελέγη μια ψυχή η οποία δεν έχει καμία προηγούμενη κατάβαση, καμία προηγούμενη έλευση, καμία προηγούμενη ενσάρκωση, δεν είχε χρεωφειλές. Μόνο μια τέτοια υπόσταση ήταν ικανή να αντέξει το Φως που θα κυοφορούσε. Στις μέρες μας υπάρχει μια τεράστια κίνηση για την αποκατάσταση της Μητέρας Λόγου στο ύψος που Της πρέπει και όχι σαν κάτι υποδεέστερο του Λόγου.

Βλέπουμε λοιπόν ότι έχει μπει ένας δάκτυλος του Πατριαρχικού ιερατείου στον Χριστιανισμό με ορισμένες παρανοήσεις, στις οποίες ακόμα και σήμερα υποκείμεθα και μας βρίσκουν όχι σε συμφωνία αλλά σε διαφωνία, όπως ας πούμε η διατίμηση των Μυστηρίων. Έχουν βάλει και μίσθωμα και λένε τόσο ο γάμος και τόσο τα βαφτίσια, όταν είναι γραμμένο δωρεάν λάβατε, δωρεάν δώτε. Μα αν είχαν πνεύμα πραγματικά Άγιο να τους καθοδηγεί, ούτε καν θα διανοούνταν να σκεφτούν και κάτι τέτοιο. Αυτή είναι η τυπολατρία του υλικού ιερατείου με την διαδοχή, με τους τίτλους, τα αξιώματα και τη Χάρη που βλέπουμε ο Πατέρας αφειδώς να μοιράζει σε ανθρώπους οι οποίοι είναι κατά τα άλλα άσημοι, άγνωστοι στους άλλους ανθρώπου, όπως ο κάθε απλός άνθρωπος. Μα απλούς ψαράδες δεν διάλεξε στο Έργο στην Πρώτη Παρουσία;

Είναι λοιπόν γεγονός ότι το κλειδί βρίσκεται στην Παρθενοποίηση της ψυχής και αυτό σημαίνει ότι εάν δεν αλλάξει ο άνθρωπος τοποθέτηση στον κόσμο των ιδεών του για το τι είναι η γυναίκα ψυχή και το τι είναι Μητέρα Λόγος, του είναι αδύνατο να χριστοποιηθεί. Οι οδύνες λοιπόν που περνάει η ανθρωπότητα σήμερα αλλά και εμείς οι Έλληνες ακόμα περισσότερο, οφείλονται στις προσκολλήσεις μας. Οφείλονται στις πλάνες που διατηρούμε, στις πλάνες που συντηρούμε αρνούμενοι να αποδεχθούμε την Αλήθεια, η οποία υπάρχει και αυτή μέσα μας και περιμένει εμάς να της επιτρέψουμε να φανερωθεί.

Επομένως, αυτή η διαδικασία είναι μια διαδικασία μιας εσωτερικής, μοναχικής πορείας με πολλές οδύνες και ο τοκετός του Θείου Βρέφους μέσα μας γίνεται σε κατάσταση διωγμού. Δεν γίνεται σε εύκολες συνθήκες η κυοφορία του Θείου Βρέφους μέσα μας. Γίνεται σε συνθήκες αντίξοες. Τι γινόταν τότε στη Γαλιλαία; Ήταν υπό Ρωμαϊκή κατοχή. Και εμείς σήμερα είμαστε υπό Ρωμαϊκή κατοχή. Δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Ο υλισμός βασιλεύει και τότε και σήμερα. Δούλοι υπήρχαν και τότε και σήμερα. Σήμερα μάλιστα έχουν γίνει και διεθνή, σύμφωνα με το πώς να διακινούν τους δούλους διεθνώς και το έχουμε μάθει αυτό ως μεταναστευτικό πρόβλημα, είναι το πρόβλημα του σκλαβοπάζαρου το οποίο το ανεχόμαστε. Εμείς οι πολιτισμένοι Έλληνες ανεχόμαστε το δουλεμπόριο στη χώρα μας. Μας έχουν αναγκάσει να μετέχουμε σε ένα δουλεμπόριο στη χώρα μας, στη χώρα της ελευθερίας και το ανεχόμαστε αυτό και λεγόμαστε Χριστιανοί; Κατ’ όνομα ναι, κατ’ Ουσίαν όχι. Ούτε ο Χριστιανός είναι σφάξε με πασά μου να αγιάσω, ούτε ο Χριστιανός είναι πίστευε και μη ερεύνα. Πρέπει να κατανοήσουμε επιτέλους ποια είναι αληθή χριστιανικά ιδεώδη και ποια δεν είναι. Ακόμη στο περίφημο «δεν υπάρχει άνδρας ή γυναίκα… αλλά όλοι είμεθα ένα, παιδιά του ίδιου Θεού», ο Κύριος τοποθετεί στην ίδια θέση τον άντρα και τη γυναίκα σαν πλάσματα του Θεού ίσα.

Στη Γυναίκα η μήτρα βρίσκεται στο εσωτερικό κάτω μέρος του σώματός της και τα γεννητικά της όργανα είναι εσωτερικά, στον άνδρα στο εξωτερικό πάνω μέρος του σώματός του, στην κορυφή της κεφαλής του και τα γεννητικά του όργανα είναι εξωτερικά. Και ενώ στην Ψυχή η μήτρα βρίσκεται στο εξωτερικό της, ως Νους, Σώμα Νου, στο Πνεύμα η μήτρα βρίσκεται στο εσωτερικό του, ως Θεοσυνείδηση καρδιά. Γι’ αυτό από τον άνδρα γεννιούνται ιδέες και από τη γυναίκα μορφές. Όταν η μήτρα της Ψυχής, ο νους στρέφεται, με τη Βούληση του Πατέρα στο εσωτερικό της, το Πνεύμα βαπτίζεται και η Ψυχή εξαγνίζεται από την εξωτερική μόλυνση που της είχε συμβεί, όσο ο νους ήταν στραμμένος στη μορφή, όσο η μήτρα της Ψυχής δηλαδή, το όργανο δημιουργίας, ήταν προσανατολισμένο καθοδικά. Γι’ αυτό ο άνω θρώσκον προσανατολίζεται ανοδικά και συντονίζεται με Μαθητεία Λόγου, με πορεία Χριστοποίησης και Θέωσης και ξεκινάει η παρθενοποίηση της Ψυχής. Γι’ αυτό  ο Άνθρωπος Ιωάννης είναι το κλειδί της Ψυχής που Θεώνεται.

Όταν η μήτρα της Ψυχής, ο νους, προσανατολιστεί ανοδικά, επέρχεται Κάθαρση και Παρθενοποίηση της Ψυχής. Τότε η Παρθενοποιημένη Ψυχή επιστρέφει στο νυφικό δωμάτιο που άφησε και περιμένει το Νυμφίο Χριστό. Αυτός ο Θείος Γάμος, αυτή η Θεία Ένωση, είναι η Τέλεια Άμωμος σύλληψη δια του Αγίου Πνεύματος.

Όλα ξεκινούν όμως, όταν το Άγιο Πνεύμα πλησιάσει τη Μαρία, δηλαδή την ψυχή που είναι στραμμένη στο Φως. Είναι αυτή που διατηρεί το σπόρο της σωτηρίας στη καρδιά της. Το πρώτο βάπτισμα διεξάγεται στο όνομα του Πατρός όπου εγκαθίσταται ο σύνδεσμος που συνδέει το μικρόκοσμο με τον Αληθινό Άνθρωπο με την Αγάπη. Δηλαδή η αφύπνιση του Πνευματοσπινθήρα και η ενεργοποίησή του ώστε να απελευθερωθεί και να εξαγνισθεί.

Η ψυχή λοιπόν του ανθρώπου είναι καταπιεσμένη και αυτό που βιώνουμε σήμερα εμείς ειδικά οι Έλληνες είναι αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης ψυχολογικής καταπίεσης αυτής της θήλειας αρχής μέσα μας, η οποία είναι δημιουργική, η οποία γεννάει. Το δεξί κομμάτι του εγκεφάλου μας συνδέεται με την ενεργοποίηση του δεξιού καρδιακού κόλπου. Εκεί ο άνθρωπος δέχεται ένα έντονο σοκ, ένα ρεύμα θα λέγαμε φωτός, το οποίο τον συνταράσσει και από εκείνη τη στιγμή και μετά γίνεται πνευματικός αναζητητής. Στη γλώσσα ορισμένων ατραπών αυτό λέγεται το ξίφος στην καρδιά. Γιατί πράγματι είναι σαν να σου διαπερνάει ένα ξίφος την καρδιά. Από εκεί και πέρα δεν θα είσαι ποτέ ο ίδιος. Δεν σε ενδιαφέρουν πλέον τα της ύλης, ασχολείσαι με τα πνευματικά. Αλλά εκεί η διαδρομή δεν έχει σταματήσει, εκεί η διαδρομή ξεκινάει. Ούτε αυτό το πρώτο κέντρισμα του ξίφους στην καρδιά είναι η Χριστογένεση. Είναι η εκκίνηση, αλλά έχει ακόμα πορεία μεγάλη. Θα υποστεί λοιπόν τη διαδικασία της κάθαρσης η υπόσταση που χωράει την ιδέα της Χριστοποίησης, που χωράει δηλαδή την ιδέα της Υιότητάς της.

 Θα λέγαμε ότι η γέννηση από πνεύμα είναι, η δια μέσου της ηθικής τελειώσεως δημιουργία από τον άνθρωπο της πνευματικής του προσωπικότητας Αυτό είναι το ζητούμενο, η Παρθενοποίηση της Ψυχής. Η ψυχή παρθενοποιείται μέσα από αδιάκοπες δοκιμασίες και τριβές του χθες και του αύριο, του ανώτερου και κατώτερου εαυτού της και εκεί, στο ίδιο αλώνι, που είναι η ίδια η ψυχή, ο άνθρωπος πολεμά για να ενώσει, να αποκαταστήσει την αρμονία και την ενότητα όλων των στοιχείων που την αποτελούν. Όταν αυτό συμβεί, τότε δίχως πλάνες, έχει επέλθει η Κάθαρση και η Παρθενοποίηση της ψυχής. Τότε η ψυχή είναι έτοιμη να παραδοθεί στην Βασιλεία των Ουρανών. Μ’ αυτόν τον τρόπο αναγεννάται άνωθεν γεννιέται εξ Ύδατος και Πνεύματος.  Και μέσω αυτής της Θείας Ψυχής βιώνουμε κι εμείς την Παρθενοποίησή της.

Στην Βασιλεία των Ουρανών μπαίνει κανείς μόνο τώρα, μόνο στο «τώρα» μπορεί κανείς να μπει στη Βασιλεία των Ουρανών, δεν μπορεί να μπει μέσα από το χθες, μέσα από το αύριο. Βαστιέται μόνο από το χθες και από το αύριο, μέχρι να κατορθώσει να δει την πόρτα για το τώρα και εκεί συναντά την Βασιλεία των Ουρανών. Μ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν, γίνεται η αυτοπαράδοση του ανθρώπου στο Θεό, παραδίνεται η ψυχή του στη Βασιλεία των Ουρανών, αυτό φυσικά προϋποθέτει ψυχή Παρθενοποιημένη. Η ψυχή παρθενοποιείται μέσα από αδιάκοπες δοκιμασίες και τριβές του χθες και του αύριο, του ανώτερου και κατώτερου εαυτού της και εκεί, στο ίδιο αλώνι, που είναι η ίδια η ψυχή, ο άνθρωπος πολεμά για να ενώσει, να αποκαταστήσει την αρμονία και την ενότητα όλων των στοιχείων που την αποτελούν. Όταν αυτό συμβεί, τότε δίχως πλάνες, έχει επέλθει η Κάθαρση και η Παρθενοποίηση της ψυχής. Τότε η ψυχή είναι έτοιμη να παραδοθεί στην Βασιλεία των Ουρανών. Μ’ αυτόν τον τρόπο αναγεννάται άνωθεν γεννιέται εξ Ύδατος και Πνεύματος η πνευματική προσωπικότητα του ανθρώπου.

Η Θεία Μητέρα είναι το Άπειρο Ιερό Σκεύος, ο κρατήρας της Βάπτισης, που συμβολίζει την παρουσία της Παρθένας Ψυχής. Το νερό είναι το διάμεσο μορφοποίησης, δηλαδή ο νους. Επομένως η κολυμβήθρα είναι γεμάτη με Νου Χριστού, στον οποίον εμβαπτίζεται ο άνθρωπος για την Παρθενοποίηση της Ψυχής του. Τα τρία βουτήγματα στο νερό, τον Χριστικό Νου, είναι εμβάπτιση στην Παρουσία της Θείας Μητέρας και ανάδυση της Παρθενοποιημένης Ψυχής, μέσω της οποίας συντελείται η Χριστογένεση, η αποκατάσταση στη Βασιλεία των Ουρανών, η ένωσή του με τον Ένα Τέλειο Άνθρωπο Λόγο τον μη εκπεσόντα και η δυνατότητά του να καταστεί Θεός. Με τις τρεις καταδύσεις λοιπόν του Βαπτίσματος, συμβολίζονται οι τρεις ημέρες Ταφής του Χριστού και με τις τρεις αναδύσεις, η Ανάσταση, Ανάληψη και εγκατάστασή Του στη Βασιλεία των Ουρανών. Το εις Χριστόν Βάπτισμα φανερώνει την ουσιαστική μεταστροφή του νου του από το Νόμο της Ανταπόδοσης, στο Νόμο του Ελέους. «Ου γαρ εστε Νόμου αλλ’ υπό Χάριν», δε συντελείται λοιπόν προς άφεσιν αμαρτιών μόνο, όπως του Ιωάννη της Πρώτης Παρουσίας, αλλά και ως Δωρεά Θεού και πράξη υιοθεσίας με την αναγνώριση της Υιότητάς του.

Ο Ιησούς γεννήθηκε όχι από αλλά διαμέσου μίας ασπόρου πηγής Μητέρας Παρθένου και δεν θα μπορούσε να έχει γήινο Πατέρα κατά Νόμον, παρά μόνο γήινη Μητέρα ως μέσο ενσάρκωσης. Διότι ο Πατήρ βρίσκεται μεσ’ τον Υιό και επειδή η Μητέρα είναι ο Εαυτός Του, λέγεται όπως και ο Μελχισεδέκ Απάτωρ και Αμήτωρ.

Ο Λόγος επομένως δεν είναι Ον αλλά η ίδια η Ζωή, που γεννάει όλα τα όντα, που στα πεδία της Ύλης μόνο εκδηλώνονται μέσα από άρρεν και θήλυ υπόσταση. Γι’ αυτό και γράφτηκε στα ιερά κείμενα ότι «ούκ εγείγερται εκ τοις γεννητοίς γυναικός μείζων Ιωάννου», πράγμα που δεν αποκαλύπτει μόνο το πνευματικό ύψος του Ιωάννη του Βαπτιστή αλλά και της Θεοτόκου Μαρίας, που δεν λογίζεται ως γυναίκα, αλλά ως Λόγος. Η φράση αυτή φανερώνει ότι, εφόσον δεν γεννήθηκε μεγαλύτερος από αυτόν από γυναίκα, ο Ιωάννης είναι εκείνος που αποκαλύπτει, ότι στην κλίμακα η Μητέρα Ελισάβετ βρίσκεται ως κορωνίδα και η Θεοτόκος Μαρία είναι κάτι πάνω από αυτό που εμείς εννοούμε ως Γυναίκα. Είναι η Μητέρα Λόγος. Η μητέρα του Ελισάβετ, που το όνομά της συνδέεται με τον Κρίνο (LIL–LILIBETH –ELIZABETH), ήταν εξαδέλφη της Παναγίας και τα βρέφη αναγνωρίστηκαν, σκίρτησαν  οι κοιλιές τους όταν συναντήθηκαν οι δύο εξαδέλφες.

Η Μαρία συμβολίζει την Ψυχή εν καταστάσει εξαγιαζούσης Χάριτος, η κατάλληλη για να δεχθεί την αληθινή Παρουσία και ο Ιησούς το Θείο Σπέρμα, την Παρουσία της Αλήθειας που οδηγεί την Ψυχή να καταστεί Άπειρη. Το Μυστήριο της Αμώμου Συλλήψεως της Παρθένου, η Άσπορος Σύλληψις, όπου η ζωή γεννιέται από το ίδιο το Δένδρο της Ζωής, το Λόγο, είναι το Μυστήριο της Χριστογέννεσης της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού μέσα στην Ψυχή του ανθρώπου. Αυτή είναι η ουσία του μηνύματος και τώρα και πάντα. Αυτή είναι η Άμπελος η Αληθινή, η Βασιλεία των Ουρανών και όχι η βασιλεία της ύλης που δημιούργησε ο άνθρωπος από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού, της διττότητας. Αυτό το δικαίωμα Αιώνιας Ζωής εξαγόρασε ο Ιησούς Χριστός για τον άνθρωπο, θυσιαζόμενος στο Ξύλο του Σταυρού, αποκαθιστώντας μέσα του την συνείδηση ότι είναι ένα με το Λόγο και επομένως να αναγεννηθεί μέσω του Θείου Εαυτού του, να Χριστογεννηθεί. Αυτή τη Νομοτέλεια της Χριστοποίησης φανερώνουν και οι λόγοι Του «δι’ Εμού εις τον Πατέρα».

Όπως λοιπόν για το εξωτερικό βάπτισμα είναι απαραίτητη η κολυμβήθρα, το ιερό δοχείο και το νερό, για το αληθινό εσωτερικό βάπτισμα, για να εισαχθεί ο άνθρωπος στην Αλήθεια της Υιότητάς του, είναι απαραίτητο να αποδεχθεί τη Θεία Μητέρα, που κατά το Μυστήριο του Βαπτίσματος εκδηλώνεται όχι ως ιερό σκεύος, αλλά όπως και κατά τη Βάπτιση του Ιησού «εν είδει περιστεράς». Η Παρθενοποίηση της Ψυχής είναι εφικτή με τη συνειδητή ένωση της Ψυχής και του Πνεύματος του ανθρώπου δια του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό το Μήνυμα της Χριστοποίησης και Θέωσης του Ανθρώπου, η εκδήλωση της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού μέσα στον Άνθρωπο, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανάδειξη της Γυναίκας Ψυχής και προϋποθέτει συνειδητή πορεία Μαθητείας και αγώνα.

Ο Ευαγγελισμός της ψυχής

Οι Λόγοι του Ιησού προς τους μαθητές Του «εκείνος, το Πνεύμα της Αληθείας θα σας οδηγήσει εις πάσαν την Αλήθεια», δε σήμαινε ότι ο ίδιος την είχε αποκαλύψει ατελώς, αλλά όπως τους είχε πει, δεν ήταν ακόμα έτοιμοι να τη δεχθούν «ουκ άρτι βαστάζειν». Ο άνθρωπος κατά νόμον έχει ανάγκη να γνωρίσει όλο του τον Εαυτό Άνθρωπο, για να είναι σε θέση να λάβει όλη την Αλήθεια. Η συνειδητή εκδήλωση της ψυχής του και η Θέωσή της, είναι το κλειδί της ολοκλήρωσής του.

 Η μεγάλη μέρα του Ευαγγελισμού που γιορτάζεται την 25η Μαρτίου, όπου η Παρθένος Μαρία συνέλαβε τον Υιό του Υψίστου, γιορτάζεται 9 μήνες πριν από τα Χριστούγεννα. Ακριβώς τόσους μήνες, εννιά μήνες πριν τα Χριστούγεννα, πριν το χειμερινό ηλιοστάσιο, όλοι οι ειδωλολάτρες σε όλα τα σημεία της γης, εόρταζαν την ένωση του αρσενικού στοιχείου με το θηλυκό. Την ένωση του ήλιου με τη γη και το ύδωρ.

Μπορεί να έχουμε γαλουχηθεί με την ιδέα ότι το Θείον είναι γένους αρσενικού (Θεός, Πατέρας, Υιός, Κύριος...), όμως δεν χρειάζεται να σκεφτούμε πολύ για να ανακαλύψουμε ότι η πηγή της Δημιουργίας είναι θηλυκή - οι γυναίκες έχουν τη θαυματουργή ικανότητα να φέρνουν στον κόσμο τη ζωή μέσα από το ίδιο τους το σώμα. Διόλου παράξενο, λοιπόν, που η Φύση, από πανάρχαιες εποχές, γίνεται αντιληπτή ως Μεγάλη Μητέρα Θεά, εκείνη που όλα τα γεννά και τα διατηρεί, δίνοντας την ύπαρξη, το θάνατο και την αναγέννηση.

Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι κάποια εποχή αναφερόντουσαν στη Θεία Μητέρα με το όνομα Τηθυίς, σύζυγο του Ωκεανού, το υγρό στοιχείο της θάλασσας, χωρίς να αναφερθούν στη Μάνα Γη. Γιατί συνέβη άραγε αυτό, Σήμερα ο άνθρωπος γνωρίζει ότι περνάει κάποιους μήνες μέσα στη μήτρα της μητέρας του, περιβαλλόμενος από το υγρό αυτό, απ’ το οποίο θα αντλήσει τροφή, δονήσεις, πληροφορίες, αισθήματα, συναισθήματα, εντυπώματα πολλές φορές. Κι έτσι δεν είναι τυχαίο που όταν θα ανοίξει τα μάτια του και θα βγει από τον κόσμο του υγρού στοιχείου κι απιθώσει η μάνα το παιδί κάτω στη γη να μπουσουλήσει, εκεί το παιδί θα γειωθεί με τη Γη και θα αναγνωρίσει αμέσως μετά τη Μάνα Γη σαν μητέρα του. Δεν θα ξέρει να το πει, δεν το συνειδητοποιεί αλλά το βιώνει.

Πριν από 100.000 χρόνια περίπου, συνέβη στην Φύση ένα μοναδικό γεγονός: Γέμισε η Φύση άνθη και λουλούδια. Μέχρι πριν, το ζωικό βασίλειο είχε εξελιχθεί μέσα στα δενδροειδή και θαμνοειδή. Στα λουλούδια, όπως λένε οι ειδικοί επιστήμονες, η φύση εξαντλεί όλη της τη Σοφία και τη Γνώση. Η υπερτεχνολογία θα λέγαμε της Φύσης εφαρμόζεται χιλιαπλάσια στα λουλούδια. Είναι μια εποχή μοναδική για τον Κόσμο αυτό στη Γη και οι άνθρωποι που ζουν εκείνη την εποχή για πρώτη φορά μυρίζουν πράγματα, τα οποία δεν υπήρξαν ποτέ στο παρελθόν.

Το όνομα της Θείας Μητέρας θα συνδεθεί με το Κρίνο εκείνες τις απαρχές τις ανθρώπινης ιστορίας και κάπου υπάρχει μια πληροφορία για τη Μητέρα με το Κρίνο, για ένα αγαλματίδιο ηλικίας 100.000, το οποίο μας παραπέμπει σ’ εκείνη την εποχή που γεννάται η Φύση και τα λουλούδια που είπαμε. Ταυτοχρόνως, το Κρίνο έχει μια διπλή φύση. Είναι εξωτερικά θηλυκό και εσωτερικά αρσενικό, υποδηλώνοντας ταυτόχρονα κι αυτή την γονιμοποιό αρχή, η οποία κρύβεται σπερματικά όχι μόνο στα λουλούδια αλλά και μέσα μας. Παρατηρήστε ότι στο ίδιο άνθος υπάρχει ένα φαλλικό σύμβολο και ένα σύμβολο της γυναικείας μήτρας. Ο Κρίνος ήταν αφιερωμένος στο Σείριο κι όπως λένε οι Σουμεριακές Δέλτοι, από εκεί προέρχονταν Ο κρίνος ως άνθος είναι αφιερωμένος στο Σείριο, τέτοιο κρίνο έδωσε ο άγγελος στη Θεία Μητέρα. Η Ήρα μύρισε και εκείνη έναν κρίνο

Η σύνδεση με τον Κρίνο έγινε από τον Πάπα Ρωμανό, στα χρόνια του Μεσαίωνα, γύρω στο 1500. Για να συνδεθεί αυτή η παλαιότερη παράδοση με τη νέα, όπως έκαναν και με την ημερομηνία γέννησης του Χριστού 25 Δεκεμβρίου, για να ταιριάζει με την πίστη των υπολοίπων. Πριν το 1500, οι πρώτοι χριστιανοί μίλαγαν για την φάτνη στην καρδιά και το ρόδο.

Αυτή λοιπόν η μεταλλαγή στη Φύση αναπόφευκτα θα συνδέσει αυτή την αναγέννηση της Φύσης με μία ανώτερη Δύναμη και Αρχή που οι άνθρωποι εκείνης της εποχής δεν κατανοούν αλλά την βιώνουν και την αισθάνονται. Την βιώνουν και την αισθάνονται με έναν τρόπο, ο οποίος δεν είναι για όλους το ίδιο, αλλά έχει μια διαφορά. Ο εγκέφαλος του ανθρώπου ακόμα δεν έχει γίνει 750 κ.εκ., δεν έχει αναπτύξει έναρθρο λόγο. Επικοινωνεί με φερορμόνες και το κέντρο αυτών των αισθήσεων το κατέχει κυρίως ο θηλυκός σύντροφος, η Γυναίκα. Ο θηλυκός εγκέφαλος, ο λεγόμενος σεληνιακός εγκέφαλος, που βρίσκεται στο ηλιακό πλέγμα, είναι αυτός που ενεργοποιείται χιλιάδες χρόνια πριν από τον ηλιακό εγκέφαλο, που είναι στο κρανίο.

Όπως όλοι μας το βιώσαμε ασυνείδητα, διότι είναι ένα αίσθημα κοινό, ένα εντύπωμα στη συνείδηση του ανθρώπου, που το περνάνε όλα τα ανθρώπινα όντα Κι έτσι είναι η Γυναίκα ο πρώτος αποδέκτης αυτών των θείων μηνυμάτων της Φύσης, είναι δικαιωματικά και κατά Νόμον η πρώτη Ιέρεια που μεταφέρει αυτή τη συνείδηση, με τον δικό της τρόπο, τον σιωπηλό, τον μυστικό, όπως θα κάνει αργότερα η Διοτίμα προς τον Σωκράτη, μεταφέροντάς του την πανάρχαια Σοφία για τη Γένεση και τον Έρωτα ο Έρως σχετίζεται με αυτή την ιδέα του Πατρομήτωρος Θεού, της γενεσιουργού Αρχής, η οποία έχει χιλιάδες πρόσωπα. Χιλιάδες πρόσωπα, τα οποία θα διανύσει η ανθρώπινη συνείδηση σταδιακά, για να φτάσει στην Υπεραγία Θεοτόκο, Παναγία, Μητέρα Λόγο.

Κατ’ αρχήν, ο άνθρωπος, εγώ, εσείς κοινωνούμε αυτή την Μία Ψυχή, της οποίας φέρουμε όλοι ένα τμήμα που μας χαρίσθηκε δωρεάν, και γι’ αυτό ονομάστηκε Θεία Κοινωνία αυτής της Ψυχής με τον εαυτό τηςΠιστεύω ότι καλύτερος τρόπος να τιμούμε τη Θεία Μητέρα είναι να κοινωνούμε τις ψυχές μας με την Αλήθεια Της, γιατί αυτή η Αλήθεια είναι η γλώσσα Της και χωρίς αυτήν Σοφία δική Της δεν γνωρίζουμε.

Η Παναγία ονομάζεται στην θεολογική γλώσσα και Νέος Παράδεισος. Μεσ’ την κοιλία της Παναγίας συντελείται Νέα Δημιουργία, ανάπλαση. Ο Χριστός είναι ο Νέος Αδάμ, ο Καινός Άνθρωπος, η αρχή μιας Νέας Ανθρωπότητας. Ο Γενάρχης της αναγεννημένης Ανθρωπότητας των Ανθρώπων Λόγων. Αρχίζει η ιστορία και πάλι από την Αρχή. Η Παναγία προσφέρει την Γη στον Ουρανό για να ουρανωθεί η Γη μας. Καινή Κτήση γίνεται, όπως και κάθε άνθρωπος που εντάσσεται όχι σε μια νέα αυτή Πραγματικότητα, αλλά στην Αλήθεια, στο Νέο αυτό Κόσμο, που είναι Γήινος και Ουράνιος μαζί, θείος και ανθρώπινος σε ένωση. Δεν καταστράφηκε ο κόσμος, αλλά τα πάντα «καινοτομούνται», μεταμορφώνονται. Στα «πάντα» δε αυτά περιλαμβάνονται και όλες οι πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης και κοινωνίας. Όλα εισέρχονται σ’ έναν νέο τρόπο ζωής και υπάρξεως, θεανθρώπινο, διαρκούς συνέργειας και αλληλοπεριχώρησης Θεού και κόσμου, Ακτίστου και κτιστού, αιώνιου και χρονικού. Αυτό φανερώνεται στη ζωή των Αγίων, των αναγεννημένων ανθρώπων και βαπτισμένων καθολικά - ολιστικά - μέσα στη Χάρη.

Γι’ αυτό και σκανδαλίζεται ένας Χριστιανός, όταν ακούει λόγο για «νέα τάξη πραγμάτων», αφού εμείς τίποτε το νέο δεν περιμένουμε. Το δικό μας «Νέο» ήρθε. «Ουδέν καινόν –πια– υπό τον ήλιον»! Από τη Σάρκωση του Θεού Λόγου ως την Πεντηκοστή καινουργούνται τα πάντα, με την προσφορά της δυνατότητας στο κτιστό να ενωθεί «ασύγχυτα και αδιαίρετα» με το Άκτιστο, το Θεό. Το νέο και η αρχή του εσχάτου στην ιστορία (έσχατο σημαίνει: μετά από αυτό δεν αναμένεται κάτι άλλο), που κλείνει μέσα του το «τέλος» της ιστορίας, είναι το πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού. Αυτός είναι το «τέλος» (ο σκοπός), το κέντρο και η εντελέχεια της ιστορίας. Διότι, ο Χριστός είναι η πραγμάτωση της ιστορίας. Ποιος είναι ο σκοπός της ιστορίας μέσα από την ορθή κατανόησή της; Είναι η φανέρωση του Θεανθρώπου στον ιστορικό τόπο και χρόνο, η ένωση δηλαδή Θεού και ανθρώπου (Άγιος Μάξιμος). Αυτή η ένωση –ουσιώδης μάλιστα, κατ’ ουσίαν δηλαδή, και όχι, όπως σε μας, κατά χάριν– πραγματοποιήθηκε στο πρόσωπο του Θεού Λόγου Ιησού Χριστού. Την αποτυχία του ανθρώπου (πτώση) αποκαθιστά ο Χριστός, πραγματώνοντας το σκοπό της ιστορίας και δίνοντας τη δυνατότητα στον άνθρωπο να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο, ώστε μετέχοντας στην ολοκλήρωση της σαρκώσεως, την Πεντηκοστή, να γίνει και αυτός «κατά χάριν» Θεάνθρωπος.

Στα πάντα περιλαμβάνονται και όλες οι πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης και κοινωνίας, όλοι όσοι εισέρχονται σ’ έναν νέο τρόπο ζωής και ύπαρξης θεανθρώπινο, διαρκούς συνέργειας και κοινωνίας, θεού και κόσμου, ακτίστου και κτιστού, αιώνιου και χρονικού. Αυτό φανερώνεται στη ζωή των Αγίων των Νέων ανθρώπων, των βαπτισμένων καθολικά μέσα στη Θεία Χάρη, όταν ευαγγελίζεται ο Λόγος την Ψυχή. Η παρθένα Ψυχή, η ψυχή του ανθρώπου που ζητάει να απελευθερωθεί στο Φως και την Αγάπη, δέχεται το μήνυμα με άγγελο, ότι γεννιέται ο Λόγος. Στην κυριολεξία είναι σαν να ηχούν καμπάνες. Αυτές της ειρήνης και του φωτός μέσα μας. Και ηχούν από τη γέννηση του Χριστού, από την ημέρα που αυτός ο άγγελος παρουσιάστηκε στην Παρθένο και της ανήγγειλε τη γέννηση του Λόγου.

Αυτός ο Λόγος διαχέεται στις καρδιές μας και ο Λόγος γεννιέται μέσα μας. Η Χαρά, η διάχυση του Λόγου πολλαπλασιάζεται με τη συμμετοχή του ανθρώπου και της ένωσής του με τη Μία Ψυχή, την Παρθένα Ψυχή, την Θεία, την Άγια Μητέρα και βιώνει έτσι την ενότητά Της και τη διάχυσή Της μεσ’ τη Δημιουργία του Πατέρα Θεού. Αυτός ο Λόγος Αγάπη διαχέεται στην ψυχή των ανθρώπων σήμερα για ν’ αντιληφθούν, να δεχθούν και να βιώσουν τη γέννηση του Λόγου μέσα τους Ο Λόγος εκφράζοντας το Έλεος και την Αγάπη Του, ενσαρκώθηκε, εισήλθε στο Χωρόχρονο των πεδίων της ύλης, δεχόμενος να ενταχθεί θεληματικά στη Νομοτέλειά της. Επειδή στα πεδία της ύλης κυριαρχεί η διττότητα, εκδηλώθηκε μέσα από τη Θεοτόκο και τον Ιησού, που αποτελούν τη φανέρωση της αρμονίας και της ισορροπίας του θετικού και του αρνητικού μέσα στο Λόγο Θεό, η συνειδητοποίηση της οποίας είναι το μόνο κλειδί που μπορεί να αποκαταστήσει τη διαχωριστικότητα του ανθρώπου, που φανερώθηκε με τη διαφοροποίηση των φύλων.

Η κατάβαση λοιπόν του απαρχής Τέλειου Λόγου Θεού στην ύλη, η ενανθρώπιση δηλαδή του εξ Ουρανού καταβάς Θεού Λόγου από μόνη της, σαν κίνηση του Θεού, αποκατέστησε την ασυνείδητη πτώση του ανθρώπου, εμφυτεύοντας στον πυρήνα της ύπαρξής του την ολοκληρωμένη επίγνωση της πτώσης του.

Στο κατά Λουκά, κεφ. Β′, 6, 7, γράφει: «Εγένετο δε εν τω είναι αυτούς, εκεί επλήσθησαν αι ημέραι του τεκείν αυτήν, και έτεκε τον υιον αυτής τον πρωτότοκον». Σε οποιοδήποτε παράδειγμα σ’ όλη την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, η λέξη «πρωτότοκος» υποδήλωνε πάντα την ύπαρξη δευτερότοκου. Μερικοί υποθέτουν πως πρόκειται για τους γιους και τις κόρες που είχε αποκτήσει ο Ιωσήφ από προγενέστερο γάμο του. Αυτό όμως είναι αδύνατο, γιατί αν είχε αποκτήσει παιδί από άλλη γυναίκα, πριν την Μαρία, και δεν ήταν επισήμως ο πατέρας τους, ιδίως αν ήταν αγόρια, δεν θα μπορούσε μετά την γέννηση του Ιησού να πάει στο Ναό και να παρουσιάζει την θυσία των πρωτοτόκων.