Το Νόημα των Χριστουγέννων - Χριστογέννεση ή Δεύτερη Γέννηση ΜΕΡΟΣ Ε΄

του Γιώργου Κλειδαρά

Η εορτή αυτή φέρει το μέγα μήνυμα, ότι ο άνθρωπος καλείται εν Χριστώ να γίνει και αυτός Θεός. Αυτός ενηνθρώπισεν ίνα ημείς θεοποιηθώμεν γράφει ο μέγας της Εκκλησίας Πατήρ Αθανάσιος ο Αλεξανδρείας. Ναι αδελφοί και τέκνα προσφιλή, η εορτή των Χριστουγέννων δεν είναι τίποτε ολιγότερων από την πλέον πανηγυρικήν διακήρυξην ότι ο προορισμός του ανθρώπου είναι να γίνει και αυτός Θεός κατά χάριν, να υπερβεί δηλονότι τα όρια και τας αδυναμίας της πιστής του φύσεως και να εξουσιάζει του κόσμου όλου εν ελευθερία και αγάπη, ως πράττει ο ίδιος ο Θεός, του Οποίου και αποτελεί εικόνα κατά τη Βιβλικήν και Πατερικήν ορολογίαν. Το μυστήριον των Χριστουγέννων δεν είναι μόνον αποκάλυψις της απείρου αγάπης και δυνάμεως του Θεού, αλλά και κλήσις του ανθρώπου εις την ελευθερίαν, την αγάπην και την Θέωσιν. Είναι αποκάλυψις του μεγάλου προορισμού και της πελώριας ευθύνης του ανθρώπου εντός της δημιουργίας». Ο Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Δημήτριος (Χριστούγεννα 1987, μήνυμα Πατριάρχη).

Το Μήνυμα των Χριστουγέννων είναι το μήνυμα της Χριστοποίησης και της Θέωσης του Ανθρώπου. Είναι το Μήνυμα της Δεύτερης Γέννησης, της άνωθεν γέννησης «εξ ύδατος και πνεύματος». Αυτό που δεν κατανοούσε ο Νικόδημος όταν του μιλούσε ο Χριστός. Αυτό το ύδωρ και το πνεύμα της άνωθεν δεύτερης γέννησης, της Χριστογέννεσης είναι το Θείο Πνεύμα και η Θεία Ψυχή. Τα σύμβολα αυτά θα τα ξαναβρούμε πάλι στον άρτο και τον οίνο, πάλι ο Λόγος, το Θείο Πνεύμα, ο Ζωντανός Λόγος της Αγάπης και της Αλήθειας. Αυτός μας τρέφει, αυτή είναι η τροφή μας η αληθινή. Όλα τα υπόλοιπα είναι υποκατάστατα. Αυτό το Μήνυμα της Δεύτερης Γέννησης μέσα μας, άνθρωποι, όπως εμείς, απλοί και ταπεινοί στο χώρο αυτό, έχουμε νιώσει αυτό το σκίρτημα και άλλες υποστάσεις που έχουν μαθητεύσει επί σειρά ετών για να αναδύσουν αυτό το Φως του Λόγου Χριστού από το ένδον τους και να τολμήσουν αυτό που τολμούν οι ελάχιστοι.

Κάνω αυτή τη μικρή νύξη αυτές τις ημέρες που έχουμε συνδυάσει πάντα με το πνεύμα της προσφοράς αλλά γι’ αυτό το πνεύμα της προσφοράς πρέπει να πω ότι είμαστε λίγο λειψοί. Γιατί η προσφορά μας περιορίζεται συνήθως στα υλικά, τα οποία μπορούμε να προσφέρουμε. Ενώ το ζητούμενο για εμάς ειδικά τους Χριστιανούς Ορθόδοξους είναι η Ουσία. Η προσφορά της Ουσίας μας. Είναι η προσφορά της Αγάπης μας. Είναι η προσφορά της Αλήθειας που ενσταλάχθηκε από τον ίδιο το Λόγο μέσα μας. Το περίσσευμα της καρδιάς μας είναι η αληθινή προσφορά που οφείλουμε στον πλησίον εαυτό μας, γιατί αυτός είναι ο πλησίον, ο εαυτός μου.

Το Μήνυμα της Χριστογένεσης είναι αδιάρρηκτα δεμένο με το θέμα Θεία Μητέρα. Μιλούμε για τη Χριστογένεση, μα είναι δυνατόν να μη μιλήσουμε για τη Θεία Μητέρα; Και ποια είναι αυτή η Θεία Μητέρα σήμερα, μέσα μας; Δεν μας δάνεισε ένα κομμάτι από την ψυχή της; Τη φέρουμε, Αυτή κυοφορεί το Λόγο μέσα μας. Εκείνη είναι η άξια Παρθένα Ψυχή μέσα μας που κυοφορεί το Λόγο που σκήνωσεν εν ημίν. Για να το διαφυλάξουμε από τον Ηρώδη (την υλική συνείδηση) που πάντα γυρεύει πώς να σβήσει αυτή τη φωνή στο ξεκίνημά της.

Πάνω στην ερώτηση εάν κάποιοι είναι προορισμένοι κ.λπ., η απάντηση είναι καταγεγραμμένη στα Ιερά Ευαγγέλια. Γράφουν λοιπόν, «ους ο Θεός προέγνω ετούτους και ετίμησε, εκείνους και εδόξασε». Επομένως μας καθιστά ξεκάθαρο ότι πράγματι υπάρχει μια νομοτέλεια θα λέγαμε πρόγνωσης κάποιων πνευμάτων που θα παίξουν κάποιο ρόλο, έχοντας κάποια αποστολή να επιτελέσουν Αυτό έχει να κάνει με την προδιαγραφή και την προϋπηρεσία κάθε πνεύματος. Σαφώς δεν είναι τυχαίοι οι άνθρωποι οι οποίοι προτιμούν την Κυριακή τους να έρθουν εδώ (ομιλία στο Ανοικτό Πνευματικό Πανεπιστήμιο), αντί να πάνε μια εκδρομή σε ένα πάρκο. Και αυτό ωραίο δεν είναι; Και όμως θυσιάζουν το χρόνο τους και μπαίνουν σε μια διαδικασία γιατί θέλουν να ζήσουν κάτι άλλο το οποίο δεν θα τους προσφέρει το πάρκο ούτε κάτι άλλο. Γιατί αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι επιλέγουν αυτό και όχι κάτι άλλο; Διότι αυτό που υπάρχει μέσα τους, τους ωθεί σε αυτό που τους εξελίσσει όχι σε αυτό που τους συντηρεί.

Προσέξτε το αυτό, γιατί έχει μεγάλη σημασία. Αυτό που σε συντηρεί είναι η εφαρμογή του νόμου, να μην κάνεις τους άλλους αυτό που δεν θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε σένα. Έρχεται όμως ο Χριστός και λέει κάτι άλλο, «κάνε στους άλλους αυτό που θα ήθελες να κάνουν οι άλλοι σε σένα». Μοιάζει το ίδιο, αλλά είναι άλλος πλανήτης, είναι άλλος τρόπος ζωής, είναι άλλο επίπεδο ύπαρξης. Άρα μιλάμε για μια δυνητική στάση ζωής, μια ενεργητική στάση ζωής. Ούτε μπορούμε να πούμε, ή να δεχτούμε ότι υπάρχει παθητική αγάπη και ενεργητική αγάπη. Μία είναι η Αγάπη. Είναι ενεργητική, δεν μπορεί να είναι παθητική ή να μιλήσουμε για παθητική Χριστοποίηση ή μη Χριστοποίηση, θα ‘ταν ανόητο. Άρα με αυτούς τους όρους λοιπόν, συζητάμε για μια στάση ζωής που μας υπαγορεύει να κάνουμε καθημερινά στους άλλους ό,τι θα θέλανε να κάνουν οι άλλοι σε εμάς. Αυτό είναι μια τοποθέτηση που κινείται με παρρησία, με αγάπη, με επίγνωση, με σοφία και με συνείδηση.

Αντίθετα η πλειονότητα των ανθρώπων που έχει μείνει στις διδασκαλίες παρελθούσης χρήσεως, που λέγανε μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να κάνουν σε σένα, σήμερα είναι ξεκάθαρο ότι βρίσκονται προσκολλημένοι κάτω από το κράτος του φόβου, μην κάνεις στους άλλους. Έτσι και εμείς φοβούμενοι μην πάθουμε τίποτε, δεν τολμούμε να κάνουμε τίποτα στους άλλους, για να μην το πάθουμε κι εμείς.

Αυτό είναι όλο, ή ζεις στην αγάπη ή ζεις στο φόβο. Είναι ξεκάθαρα τα πράγματα, όπου υπάρχει αγάπη δεν υπάρχει φόβος και το αντίστροφο. Διότι, όταν είσαι φοβισμένος, είσαι ελεγχόμενος, άρα δεν μπορείς να ζητάς να είσαι ελεύθερος όταν την ίδια στιγμή έχεις προκαθορίσει τον εαυτό σου να ζεις ως δούλος. Γιατί ζεις ως δούλος όταν σκέφτεσαι ως δούλος. Αυτό όμως πρέπει να το δούμε και με μια άλλη οπτική. Είχαμε πει με αφορμή τον Αλέξανδρο και το Έργο του, ότι έμαθε τους ανθρώπους που ήταν μαθημένοι να ζουν ως υπήκοοι μιας αυτοκρατορίας και ως δούλοι, να σκέφτονται ως ελεύθεροι. Να κρίνουν, να συζητούν, να έχουν διάκριση, να εκφράζουν αμφιβολίες. Αυτό το μπόλιασμα είναι που αντιστέκεται σήμερα, που σπρώχνει τους ανθρώπους να μην ανεχθούν πράγματα τα οποία δεν ταιριάζουν στην φύση τους.

Αυτή η φύση μας είναι πλέον δεδομένο, ότι δεν είναι μόνο ανθρώπινη, εφόσον Εκείνος, ο Λόγος Χριστός σκήνωσε μέσα μας, δεν είναι μόνο ανθρώπινη η φύση μας. Εάν το κατανοήσουμε αυτό, τότε κατανοούμε και το εφικτό. Διότι πράγματι, ο καθένας φτάνει εκεί που πιστεύει ότι μπορεί να φτάσει.

Ο δεύτερος μεγάλος σταθμός στην πορεία της Χριστοποίησης είναι η κάθοδος του Άκτιστου Πρωταρχικού Φωτός, η γέννηση του Ιησού στη Φάτνη. Να γιατί ο Χριστός είπε για τον Ιωάννη πως ήταν κάτι περισσότερο από Προφήτης, ο Ηλίας που έρχεται πάντα πρώτος και το πιο αποκαλυπτικό πως δεν γεννήθηκε από γυναίκα μεγαλύτερος από τον Ιωάννη. Αυτό σημαίνει πρώτον τη σύνδεση του πνεύματος Ιωάννη με τον Αδάμ και δεύτερον ότι η Θεοτόκος δεν νοείται ως απλή γυναίκα, αλλά ως Λόγος όπως ο Ιησούς. Φαίνεται ότι εκείνοι που φρόντισαν να ξεχάσουμε ότι η ψυχή δεν έχει φύλο ήταν οι ίδιοι που μας βοήθησαν να εξορίσουμε τον Θεό κάπου στο υπερπέραν και οι ίδιοι που εξοστράκισαν τη γυναίκα από το ιερό του ναού και τη Θεία Μητέρα από την Θεία Τριάδα (Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα). Μέχρι να αποκατασταθεί η στάση του ανθρώπου προς την ψυχή του είναι αδύνατον να αναβιβαστεί και η ζωή του. Όταν όμως αυτό συμβεί, τότε ανακαλύπτει ότι η ψυχή του έχει φτερά, ελεύθερα από το χώρο και το χρόνο. Να γιατί επιλέχθηκε ο Ιωάννης για να βαπτίσει το Χριστό, να γιατί προηγείται πάντα και να γιατί είναι ενωμένος με το Λόγο στη Δευτέρα Του Παρουσία.

Η ταυτότητα του Ιωάννη θάφτηκε από το ιερατείο προκειμένου να συσκοτιστεί η πνευματική ταυτότητα της Θείας Μητέρας. Μόνο αν η Γυναίκα Ψυχή φανερώσει την άνοδό της και τη συνταύτισή της με την Άπειρη Μητέρα Ψυχή θα επέλθει εξέλιξη στην ανθρωπότητα. Η άρνηση προς την θεία ουσία της Ψυχής δεν είναι απλώς άρνηση εξέλιξης αλλά κάτι περισσότερο. Η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος εν τω κόσμω, προ και εκτός της εκκλησίας, δεν είναι ίδια, όπως παρουσιάζεται μετά την Πεντηκοστή. Ο Χριστός επανέρχεται προς τον Πατέρα για να κατέλθει το Πνεύμα. Γι’ αυτό λέει στους μαθητές Του: «συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω. Εάν γαρ εγώ μη απέλθω ο Παράκλητος ουκ ελεύσηται προς ημάς. Εάν δε πορευθώ πέμψω αυτόν προς υμάς» (κατά Ιωάννη, κεφ. ΙΣΤ΄, στιχ. 7.

Η γέννηση λοιπόν του ανθρώπου από πνεύμα, σημαίνει την απόκτηση πνευματικού φορέα για αυτόν. Ισοδυναμεί με αναβίβαση του ανθρώπινου όντος από το υλικό επίπεδο, στο επίπεδο της πνευματικής τελειώσεως. Η γέννηση από πνεύμα, είναι η συνειδητή αντίληψη και βίωση του ανθρώπου στην Αλήθεια. Είναι η περιβολή αυτού και η ενθρόνιση μέσα του, του Θείου Φωτός. Αυτή η δεύτερη Γέννηση του ανθρώπου, είναι Γέννηση που επιτυγχάνεται με την εφαρμογή της Χριστικής Διδασκαλίας. Αρχίζει με την αντίστοιχη παροχή της Θείας Χάριτος, της Χάριτος του Κυρίου, που ξεκινά, άρχει με το γεγονός των Χριστουγέννων.

Αξιοποιώντας ο άνθρωπος αυτή την Αγιοπνευματική σπορά, γίνεται ενσυνείδητος φορέας του «Λόγου»-Υιού στο επίπεδο της ύλης. Με την ενοίκηση του Χριστού στο «Είναι» του, ο άνθρωπος αναζητητής, γίνεται ο ίδιος Φως, γίνεται θα λέγαμε Μεμυημένος, γεννιέται πνευματικά.

Αυτή είναι η γέννηση την οποία αναφέρει ο Κύριος στην συνομιλία Του με τον Νικόδημο στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (Κεφάλαιο Γ 1-21). Στην συνομιλία αυτή ο Κύριος αναφέρει ότι η πρώτη γέννηση, η φυσική γέννηση του ανθρώπου, είναι η γέννηση από νερό, η υλική γέννηση. Δηλαδή, αυτός που γεννιέται από σάρκα και αίμα. Η δεύτερη είναι η γέννηση από πνεύμα. Δηλαδή, αυτός που γεννιέται από πνεύμα είναι πνεύμα. Γεννιέται άνωθεν. Και προσθέτει ότι μόνο σε αυτόν που γεννιέται από πνεύμα, που γεννιέται από επάνω, επιτρέπεται να εισέλθει στην βασιλεία του Θεού. Όπως δηλαδή η μητέρα μας κυοφορεί το έμβρυο μας, δηλαδή τον υλικό φορέα με τον οποίο, το πνευματικό μας ον, να μπορέσει να κινηθεί και να ζήσει μέσα στον κόσμο της πτώσεως, έτσι και ο Θείος Λόγος, μας βοηθά, μας συμπαραστέκεται στο να γεννηθούμε με έναν ανάλογο πνευματικό φορέα, ώστε με αυτόν να μπορέσουμε να ζήσουμε μέσα στην περιοχή του Θείου Κόσμου.

Κάτι στο οποίο δεν αναφερθήκαμε καθόλου είναι τι συμβαίνει στο επίπεδο το βιοφυσικό στο γεγονός της Χριστογένεσης του ανθρώπου. Προφανώς κατανοούμε ότι τα μονοπάτια αυτά είναι καινούρια για την ανθρώπινη εμπειρία, σχετικά καινούρια δηλαδή, αν και γνωρίζουμε ότι από την εποχή μας, αυτή που βρισκόμαστε τα δείγματα και οι καταγραφές θα πολλαπλασιαστούν. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι θα αρχίσουν να καταγράφουν τα βιώματα αυτά και να τα παρουσιάζουν, ώστε να γίνει κοινή γνώση στους ανθρώπους ότι το μήνυμα της Χριστοποίησης είναι εφικτό. Δεν είναι μια θεωρία. Και φυσικά υπάρχει και το σώμα μας το υλικό το οποίο και αυτό μετέχει με κάποιο τρόπο.

Σε πρώτη φάση να πούμε ότι στο δεξιό καρδιακό μας κόλπο υπάρχει ο λεγόμενος φλεβόκομβος. Ο φλεβόκομβος λειτουργεί με πυκνώσεις και αραιώσεις του αιθερικού ρευστού και επηρεάζει το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που παράγει η καρδιά μας. Θα έχετε ακούσει όλοι, φαντάζομαι, μέσα από κάποια σπουδή ή κάποια μελέτη που έχετε κάνει, ότι ο άνθρωπος, πέρα από το φυσικό του φορέα έχει κι έναν αιθερικό φορέα, τον οποίο σήμερα οι επιστήμονες μελετούν εκτεταμένα. Σήμερα η επιστήμη έχει φτάσει και μελετάει τον αιθερικό, όταν μιλάμε για υποσωματίδια, όταν μιλάμε για υποατομικό κόσμο μιλάμε για τον αιθερικό. Επομένως η επιστήμη αρχίζει πλέον και βγάζει τα πρώτα της πορίσματα σχετικά με τις μεταλλαγές που έχει ο υλικός φορέας του ανθρώπου, όταν ο άνθρωπος λειτουργεί με έναν τρόπο πνευματικό, θα λέγαμε.

 Η Θεία Χαριτοδότηση-γέννηση του Χριστού αφενός και η μεταμορφωτική Χριστική Διδασκαλία αφετέρου, συναντώμενες στον κατάλληλο υποδοχέα, έχουν σαν αποτέλεσμα την από το πνεύμα γέννηση του ανθρώπου.

Γεννιέμαι για δεύτερη φορά σημαίνει, ανέρχομαι σε ένα υψηλότερο επίπεδο Συνειδήσεως, σε μία ανώτερη βαθμίδα εσωτερικής ανελίξεως, σε μία βαθμίδα που με καθιστά Όμοιο με τις Θείες Υποστάσεις.

Ο γεννώμενος από πνεύμα, γίνεται ο ίδιος Φορέας Θείου Πνευματικού Φωτός και χειριστής του Θείου Πνευματικού Φωτός. Μπορεί ο ίδιος να μεταδώσει το Φως και να μεταμορφώσει ανθρώπους. Αυτές τις ιδιότητες έχει άνθρωπος που γεννήθηκε από Πνεύμα, δυνάμει των οποίων και θαυματουργεί.

Όπως το πυρ κατακαίει και μεταμορφώνει, έτσι και αυτός που πνευματούται, οδηγείται στην ανάλωση του εαυτού του, για την εμπέδωση του Φωτός μεταξύ των ανθρώπων.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε, ότι η πρώτη γέννηση, η γέννηση του ανθρώπου από την φυσική του μητέρα, είναι η προπαρασκευή, είναι το εισιτήριο, είναι το δικαίωμα του πορεύεσθαι γιά την ανάλωση. Η δεύτερη γέννηση, η γέννηση από πνεύμα, η γέννηση από πυρ, είναι αυτή που ανυψώνει τον άνθρωπο, από μυούμενο στην Χριστική Αλήθεια να υψωθεί σε υιό Θεού Η Θεία Υπόσταση, η Χριστογένεση γίνεται μέσα στη Βηθλεέμ. Αυτή η Βηθλεέμ πού βρίσκεται; Βρίσκεται μέσα στην καρδιά, στον πνευματοσπινθήρα που λέμε. Η Γέννηση του Κυρίου, καλύπτει την Γέννηση του Θείου Φωτός, μέσα στο άδυτο ιερό της ανθρώπινης υποστάσεως, καλύπτει την έναρξη της πνευματικής οντοποιήσεως του ανθρώπου. Η Γέννηση του Κυρίου στον υλικό κόσμο, σαν ένας συνδυασμός περιβολής του ανθρωπίνου όντος με τις Πνευματικές Δυνάμεις του Θείου Λόγου, αποτελεί τον ανώτατο σταθμό πνευματικής εξελίξεως που μπορεί να φθάσει ένα ανθρώπινο ον.

Η σύνδεση της Ουράνιας Φωτοβολίας με τον άνθρωπο της γήινης φύσης είναι κάτι που λειτουργείται σταδιακά, περνάει δηλαδή από στάδια. Αυτό άλλωστε είναι και το μυστικό που υπήρχε για εκατοντάδες χρόνια. Όταν γεννιέται εκείνος ο οποίος στις γραφές ονομάζεται Εμμανουήλ, λαμβάνει χώρα το κατώτερο κέντρο. Αν λοιπόν κάποτε ρωτούσε κάποιος από εσάς, πού γεννιέται ο Χριστός μέσα στον άνθρωπο χρειάζεται διάκριση. Έχουμε λοιπόν, μπορούμε να πούμε, μια τριπλή γέννηση. Μια γέννηση από το κατώτερο επίπεδο, μια γέννηση από το ανώτερο επίπεδο και μια γέννηση από το καρδιακό, τη Θεία Φάτνη, το Θείο σπινθήρα.

Το τρισυπόστατο της θεότητας αναφέρεται ως δοξασία όλων των θρησκειών και όλων των φιλοσοφιών από τα βάθη των χιλιετηρίδων. Στην Αίγυπτο έχουμε Ίσις–Όσιρις–Ώρος. Στην Ινδία έχουμε Βουδικά, Βραχμανικά Μυστήρια, Βράχμα–Βισνού–Σίβα. Η Ορθόδοξη εκκλησία λέει ότι ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι τρεις υποστάσεις που μετέχουν στην ίδια ουσία και στην ίδια ενέργεια. Οι θέσεις που αποκλείει είναι: Ο Αρειανισμός που λέει πως ο Χριστός είναι κατώτερος από τον Πατέρα. Η πνευματομαχία, που ισχυρίζεται ότι το Άγιο Πνεύμα είναι κατώτερο από τον Πατέρα και τον Υιό. Ο Μονταλισμός, σύμφωνα με τον οποίο ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι ένα πρόσωπο με τρία διαφορετικά ονόματα. Το δόγμα της Αγίας Τριάδας θεσπίστηκε από την Α´ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας.

Χαρακτηριστικά επίσης είναι τα λόγια της Θεόκλειας, ιέρειας των Δελφών. Όταν ο Πυθαγόρας την υπνώτισε, αυτή ανάμεσα στα άλλα του είπε μεγαλόφωνα: «Αδυνατώ να προσβλέψω άλλο πλέον, κατατυφλούμαι από την τρίλαμψιν, τρίφωτος, λάμποντος εις τα ουράνια και λέγοντος δια τον Φωτός εν φωνή ακατανοήτω, Είμαι ο Τρισυπόστατος, είμαι το τρίφωτον είμαι το ΠΑΝ». Ο Όσιρις της Αιγύπτου, ο Βράχμας των Ινδιών, ο Μίθρας της Περσίας, ο Ζευς των Ελλήνων, ο Μπουρντούρ της Σκανδιναβίας, ο Βάαλ των Χαλδαίων, ο Άδωνις των Φοινίκων κι ο Αδωνάι των Εβραίων ήταν ο ίδιος, ένας και μόνος θεός δημιουργός. Όλα δηλαδή τα Μυστήρια δίδασκαν τον μονοθεϊσμό, που ήταν συνδυασμένος με την ιδέα της τριάδας, ενός δηλαδή θεού σε τρία πρόσωπα. Η τριάδα κυριαρχεί σ’ όλες τις υποδιαιρέσεις και βλέπουμε να διδάσκεται η ύπαρξη τριών προσώπων στη θεότητα, τριών αρχών στον άνθρωπο, τριών κόσμων στη φύση που αποτελούν μια ολική, συνθετική ενότητα. Αντίθετα, ο Γκλάζεναπ λέει: πως η θεωρία της τριάδας είναι ακατανόητη για τους Ιουδαίους και τους Μουσουλμάνους. Ωστόσο η τριάδα είναι το κλειδί της κατανόησης του Θείου.

Το κλειδί στους αρχαίους ήταν και σύμβολο δύναμης ή ιερατικού υπουργήματος. Στους Ρωμαίους δε την ημέρα του γάμου έδιναν στη νύφη κλειδιά ως σύμβολα της ηγεμονίας στο σπιτικό της. Τον ίδιο συμβολισμό είχαν και οι Εβραίοι. Ακόμα και στην Καινή Διαθήκη την ίδια έννοια έχει. Γι’ αυτό ο Ιησούς λέει στον Πέτρο: «και δώσω σοι τας κλεις της βασιλείας των ουρανών».

Τα πάντα ξεκινάνε από τον Ουρανό του κάθε ανθρώπου. Το Άγιο Πνεύμα έρχεται Αρωγός και Εμπνευστής καθενός που Το επιθυμεί, έμπιστος και αχώριστος σύντροφος για την εκπλήρωση του πόθου του. Η εγκαθίδρυση της βασιλείας των ιδεών του Ουρανού, θα γίνει με την εκδήλωση του Χριστού. Κάθε άνθρωπος θα μεγαλώσει μέσα του την «Εγώ Ειμί» Παρουσία, θα Χριστοποιηθεί. Ο Πατέρας θα δεχτεί στους Κόλπους Του τους Υιούς Του. Το Άγιο Πνεύμα θα τους συνοδεύει προσθέτοντας και το δικό του λαμπρό Φως στην άπλετη Φωτοχυσία τους.

Ο Χριστοποιημένος Άνθρωπος θα ενωθεί με την Τριάδα αποκτώντας και αυτός όμοια τριαδικότητα και κατανοώντας την ενότητά της. Μόνο τότε θα νιώσει τον τρόπο, που η Τριάδα απαρτίζει το Ένα αλλά και εκδηλώνει τις Τρεις Υποστάσεις της Μεμονωμένα, χωρίς να υστερεί καμιά σε Θεότητα, Δύναμη, Πανσοφία, Αγάπη γιατί εξακολουθούν να είναι Ένα. Θα συνειδητοποιήσει το Τρισυπόστατο γιατί θα τον αγκαλιάζει και θα τον περιλαμβάνει μέσα Του και θα υπάρχει μόνο από τη δική Του ύπαρξη σε αδιαίρετη και συνεχή ένωση.

Ο Αδάμ εξεπορεύθη από τον Θεό ως Πνεύμα. Δεν είναι απλό δημιούργημα, είναι η εκδήλωση του Θεού. Οι σκέψεις του απεικόνιζαν τις σκέψεις Του, η υπόστασή του την Άπειρη Θεϊκή Υπόσταση. Ένας Θεϊκός αντικατοπτρισμός ήταν ο Αδάμ, μέχρι τη στιγμή που, αυτόβουλα, θέλησε να ξεφύγει από την ίδια του την ύπαρξη. Αυτόν, Τον Υιό του Θεού, που φανερώθηκε στη γη ως Υιός του ανθρώπου, για να του δείξει ότι και αυτός μπορεί να γίνει Υιός Θεού. Αυτόν που θυσιάστηκε για να άρει από τους ώμους του ανθρώπου την Αδαμική κληρονομιά, για να συγκεντρώσει όλες τις Αδαμικές συνειδήσεις και να τις εξαφανίσει μέσα στη Φωτιά της Θεότητάς Του.

Γιατί Πνεύμα Απόλυτο και Απεριόριστο είναι ο Άνθρωπος, Εικόνα και Ομοίωμα Θεού, που η Τέλεια εκδήλωσή του εκφράζει τη Θεία Ιδέα, τον ανυψώνει σε Υιό Θεού. Όμως μόνος του ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανέλθει και να εξελιχθεί. Η Αδαμική συνείδηση του στέρησε την Αιωνιότητα, η Χριστική του την προσφέρει πάλι. «ώσπερ γάρ έν τώ Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτω και έν τώ Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται» (Α’ προς Κορινθ. ΙΕ’, 22). Ο Πνευματικός θάνατος μόνο με τη Χριστική Ζωή μπορεί να νικηθεί. Ο Αδάμ της πτώσης για να επανέλθει στον Πατέρα πρέπει να ενωθεί με Χριστό. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς είναι ο Αδάμ ο Έσχατος, που θα μεταβάλει τον άνθρωπο σε Θεό. «Ούτω και γέγραπται, εγένετο ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ εις ψυχήν ζώσαν, ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν». (Α’ προς Κορινθ. ΙΕ’, 45). Δεν υπάρχει σαν μονάδα αλλά υπάγεται στην Ενότητα του Θεού, στη Μονάδα που περιλαμβάνει τα πάντα. Διώχνει από την υπόστασή του και τα τελευταία στοιχεία του πρώτου Αδάμ και ενώνεται με τον Έσχατο, γίνεται ο Έσχατος. Είναι Ένα με τον Χριστό και θα γίνει Ένα με τον Πατέρα. Γιατί ο Χριστός και ο Πατέρας είναι Ένα. «Εγώ και ο Πατήρ έν εσμέν» (Ιωάν. Ι’, 30).

Η αληθινή Εκκλησία του Χριστού περιλαμβάνει ανθρώπους απ’ όλες τις Θρησκείες και τα Έθνη, περιλαμβάνει όλες τις ποιότητες των ανθρώπων. Το Πνεύμα το Άγιο διαχέει τις Δωρεές του, ανάλογα την χωρητικότητα κάθε μέλους της Εκκλησίας.

Το άτομο σπινθήρας έχει μέσα του κωδικό του Θείου υδρογόνου, γι’ αυτό ο άνθρωπος δεν μπορεί να ησυχάσει και ζει μια διαταραγμένη ζωή στις μέρες μας. Η νέα ακτινοβολία, το ένα ρεύμα είναι μια διαρρηκτική υπεριώδης ακτινοβολία και η άλλη είναι μια ελκτική υπέρυθρη ακτινοβολία. Οι υπεριώδεις προέρχονται από τον πνευματικό ήλιο και αποτελούν το Φως του Χριστού, που μετουσιώνει, και οι ελκτικές υπέρυθρες ακτινοβολίες, που είναι εκπορεύσεις από τον φυσικό ήλιο. Έχουν να κάνουν με το πρωταρχικό Φως της Κλήσης της προετοιμασίας, το γκρέμισμα δηλαδή, του παλιού εαυτού. Αν δεν ανταποκριθεί κάποιος σε μια από αυτές τις δύο, δηλαδή, αν δεν εισχωρήσει σε κάποια ομάδα εκπαίδευσης ή εκκλησία προετοιμασίας, ή αν δεν πάει, εφόσον είναι έτοιμος, κατευθείαν στην εκκλησία του Χριστού, για να ολοκληρωθεί και να τελειοποιηθεί πλέον, φωτιζόμενος και μετουσιούμενος, τότε αυτές οι δύο επιρροές δρουν δυσαρμονικά στη ζωή του. Έτσι έχουμε δυσκολίες, πόνους, λύπη, μοναξιά, διχασμό προσωπικότητας, ψυχολογικά προβλήματα και πτωτικές καταστάσεις. Όσοι είναι συντονισμένοι με τον Λόγο Χριστό, γνωρίζονται σήμερα μεταξύ τους.

Υπάρχουν δύο διαφορετικά ρεύματα. Το ένα αφορά τις εκκλησίες της πίστης, τις θρησκείες της πίστης, της εξωτερικής γνώσης οι οποίες ζουν μέσα στο κόσμο, προκαλούν αντιδράσεις, αντιθέσεις, ταραχή, οδηγούνται σε εγκλήματα, όπως όλες οι εκκλησίες και οι θρησκείες. Οδηγούνται στα άκρα και στο τέλος στην κατεδάφιση, διότι έχουν γίνει πλέον κατεστημένα, αφότου βέβαια ενεργοποιήσουν σχίσματα μέσω συνάθροισης, διότι είναι γραμμένο, ότι: «πυρ ήλθον βαλείν όχι ειρήνη, αλλά μάχαιρα». Η Εκκλησία του Χριστού, της Σοφίας, της ενσυνείδητης Πίστης, είναι εκτός του κόσμου τούτου, βοηθά την ανθρώπινη Απελευθέρωση και δεν εγκλωβίζει. Ενώ οι κρινόμενες εκκλησίες τον προετοιμάζουν, αυτή η Εκκλησία η Όγδοη, τον Τελειοποιεί και τον Ολοκληρώνει. Εκεί βιώνει τα εσωτερικά Μυστήρια και όχι τα τυπικά, εξωτερικά μυστήρια, που δεν έχουν πλέον ουσία και νόημα διότι οι ιερείς έχουν εκπέσει της Χάριτος. Η Γνώση είναι Λόγος, είναι η πνοή του Θεού. Είναι Αγάπη, Φως και άπειρη Συμπαντική Σοφία.

Υπάρχουν διάφορα πνευματικά επίπεδα εκπαίδευσης σ’ όλο τον κόσμο. Πρώτον σχολές προπαρασκευής, μετάνοιας, καθαρισμού, αποδέσμευσης και θεραπείας. Δεύτερον σχολές εκπαίδευσης και μαθητείας Φωτισμού. Τρίτον σχολές Τελειοποίησης και αναβιβασμού ψυχοπνευματικών υποστάσεων και τέταρτον σχολές Χριστογέννησης και Χριστοζωής. Όποιο σχολείο δέχεται παθητικά το Φως και δεν το αξιοποιεί, δεν το αφομοιώνει, δεν το διεργάζεται και δεν το ανακυκλώνει, αυτοδηλητηριάζεται και γνωρίζει πτώση, μέσα από ανταγωνιστικότητες και διχασμούς. Δεν μπορούμε να κάνουμε Ουράνια εργασία με γήινη δύναμη. Τους αδελφούς μας τους αναγνωρίζουμε από την αγάπη τους και όχι από αυτό που λένε ότι πιστεύουν

Η Γέννηση του Χριστού, διαλαλεί, την ανάγκη της πνευματικής γεννήσεως των ανθρώπων. Πού γίνεται η γέννηση του Κυρίου; Το σπήλαιο της Βηθλεέμ, συμβολίζει αναλογικά, το εσωτερικό «Είναι» των ανθρώπων. Η πνευματική γέννηση των ανθρώπων αναλογεί στην Γέννηση του Χριστού, μέσα στα βάθη του «Είναι» τους και είναι η άνωθεν Γέννηση, η δεύτερη Γέννηση, η από πνεύμα γέννηση των ανθρώπων. Μέσα σε αυτό το εσωτερικό του «Είναι» ο άνθρωπος, αναμένεται να γεννηθεί πάλι, αναμένεται να μεταμορφωθεί από υλικός άνθρωπος, σε υιό Θεού.

Εκεί, στο εσωτερικό του «Είναι» θα λάβει χώρα η περιβολή του ανθρώπου με τις Δυνάμεις του Θείου Λόγου. Εκεί στο εσωτερικό του «Είναι», θα γίνει βαθμιαία, η ένωση του ανθρώπου με την Θεία Αγάπη, η ενοίκηση του Χριστού μέσα του. Αυτός είναι και ο απώτατος πνευματικός στόχος προς τον οποίο θα τείνει πάντοτε να φθάσει ο άνθρωπος επί της γης.

Συνδέουμε λοιπόν αναλογικά, τα Χριστούγεννα, με την γέννηση του Λόγου-Υιού μέσα στο «Είναι» του κάθε ανθρώπου που αναζητά την Αλήθεια. Μιλάμε, για σπορά του Αγίου Πνεύματος, μέσα στο ανθρώπινο πνεύμα, με σκοπό την μεταμόρφωση του ανθρώπου, σε υιό Θεού. Η Χριστογένεση επομένως βασίζεται σε αυτό το άνθισμα της ψυχής του ανθρώπου, που κάποια στιγμή βλέπει το φως αυτό μέσα της, όχι κάπου έξω. Δεν το αναζητά κάπου έξω. Δεν τρέχει στα μοναστήρια να το βρει, ούτε δώθε κείθε. Γνωρίζει πλέον ότι είναι μέσα του.

Κατά τη Θεία Γέννηση στην ενσάρκωση του Λόγου έχουμε την πύκνωση της Θεότητας σε μορφή, την εμφάνιση του Θεού. Η αγάπη δεν είναι ηθική ποιότητα, αλλά ο τρόπος υπάρξεως της Θεότητας, ο τρόπος της ελευθερίας

Ετέθη κάποτε ένα ερώτημα, εάν αυτό που περιμένουμε θα γίνει τώρα ή σε εκατομμύρια χρόνια Όσον αφορά το μήνυμα της Χριστοποίησης και Θέωσης του ανθρώπου, ο χρόνος είναι τώρα. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Και δεν είναι χρόνος, είναι χωρόχρονος. Είναι εδώ και τώρα. Σε κάθε εδώ και τώρα. Είναι το μόνο πράγμα που μας ανήκει. Είναι το μόνο πράγμα που έχουμε. Δεν έχουμε τίποτε άλλο, έχουμε μόνο το εδώ και το τώρα και την αγάπη μας, τίποτε άλλο. Και τι μας λέει Εκείνος; «Η Χάρις μου σου είναι αρκετή». Και εμείς απορούμε και λέμε τόσα εμπόδια και δυσκολίες. Εκείνος μας λέει «η Χάρις μου σου είναι αρκετή» και έχει δίκιο. Και έχει πάντα δίκιο, το έχουμε διαπιστώσει πάμπολλες φορές. Αυτή όμως είναι μια κατάσταση εσωτερικής υπέρβασης του ανθρώπου, ο οποίος αποκολλάται από δεδομένα, από γνώσεις, από εμπειρίες ακόμα, γιατί και αυτές δεν σημαίνει πως οδηγούν οπωσδήποτε στης Αλήθεια. Κανονικά δεν θα έπρεπε να εμπιστευόμαστε καμία εμπειρία και καμία γνώση. Θα έπρεπε να είμαστε αφημένοι στη Ροή του Λόγου και ό,τι Εκείνος μας εμπνέει να κατανοούμε και να λέμε και να κάνουμε. Η ζωή μας θα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετική τότε.

Αυτό δεν είναι πλέον κάτι αόρατο. Στις μέρες μας είναι κάτι χειροπιαστό. Δεν είναι μια ουτοπία, όπως ειπώθηκε πριν. Είναι ένα βίωμα που το μοιράζονται άνθρωποι πάνω στη γη. Τους γνωρίσαμε, τους γνωρίζουμε, και το ζούμε ήδη. Δηλαδή, όταν οι Χριστιανοί του κόσμου τούτου περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού να παρουσιαστεί στις νεφέλες και στα σύννεφα, την ίδια στιγμή που γίνονται παγκοσμίως τεράστια ολογράμματα στον ουρανό με παρουσίες διάφορες και ξέρουμε ότι η τεχνολογία μπορεί να πετύχει μια τέτοια απάτη. Την ίδια στιγμή χάνουν τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μέσα τους. Διότι υπάρχουν πολλές θεωρίες οι οποίες αναστέλλουν στο μέλλον την τελειοποίηση του ανθρώπου, την Χριστοποίησή του, την εξέλιξη, την αγάπη, την αδελφοσύνη, την αποκατάσταση μιας κοινωνίας δικαίου. Η αιτία της οδύνης μας βρίσκεται στη συνυπευθυνότητά μας, στην καθυστέρηση και την αναβολή.

Όταν μεταθέτουμε αυτό το γεγονός στο μέλλον, γινόμαστε συνυπεύθυνοι, γιατί εμείς προσδιορίζουμε και δεσμεύουμε την ανθρώπινη συνείδηση χωροχρονικά, ενώ αυτό δεν μας επιτρέπεται. Με ποια εξουσία, με ποιο δικαίωμα να το κάνουμε αυτό; Μπορεί να το χωρέσει η ανθρώπινη διάνοια αυτό; Όχι δεν μπορεί. Ο Νους Χριστού όμως μπορεί. Μπαίνει λοιπόν η υπόσταση σε κατάσταση Χριστοπορείας και Χριστοζωής, φεύγει από τη διττότητα της διάνοιας και από τον έναν Νου οδηγείται στον Χριστοποιημένο Νου. Τότε η σκέψη του ανθρώπου γίνεται ευλογία. Κάθε του σκέψη γίνεται ευλογία. Ίσως σε κάποιους να φαίνεται υπερβολικό αυτό, μπορεί να μην το έχουν ξανακούσει, αλλά είναι εφικτό. Είναι γεγονός και αυτή ακριβώς είναι η εποχή μας. Στην εποχή μας θα παρουσιαστεί το εφικτόν της Χριστοποίησης και της Θέωσης.

Περάσαμε δύο χιλιάδες χρόνια προετοιμασίας όπου φανερώθηκαν χιλιάδες όσιοι και οσίες, άγιοι και αγίες και μάρτυρες. Μα το σχέδιο του Πατέρα προβλέπει την Χριστοποίηση του ανθρώπου, την τελειοποίησή του. Η αγιοποίηση, είναι μόνον η ατομική τελειοποίηση. Μα ο Δρόμος του Χριστού δεν είναι δρόμος αυτοσωτηρίας. Ο δρόμος της Θέωσης είναι για όλον τον άνθρωπο, για την ολότητα του ανθρώπου και επομένως ο καθένας από εμάς που αναλώνεται για το όλον, αυτό το σχέδιο εξυπηρετεί, ενώ κάθε δρόμος που ασχολείται με την αυτοσωτηρία και την αυτοπραγμάτωση δεν είναι αληθής δρόμος. Πάντα θα υπάρχουν εκείνες οι υποστάσεις που θα διαψεύδουν με την παρουσία τους και το έργο τους αυτούς τους κανόνες που έθεσαν κάποιοι όταν τα πράγματα λειτουργούσαν διαφορετικά στην ανθρωπότητα. Γιατί καλό είναι να γνωρίζουμε ότι τα πράγματα στην ανθρωπότητα αλλάζουν άρδην από την εμφάνιση του Χριστού και μετά.

 Τι σημαίνει όμως έναρξη νέας πνευματικής εποχής για όλη την ανθρωπότητα, τι αναλογεί στον κάθε άνθρωπο από αυτήν την έναρξη; Πράγματι αναλογιζόμενοι την προ Χριστού ανθρωπότητα και το πνευματικό της επίπεδο σε σχέση με το πνευματικό επίπεδο που χαρακτηρίζει την ανθρωπότητα στα μετά Χριστού χρόνια, ανακαλύπτουμε μία μεταμόρφωση του συνόλου των ανθρώπων προς το ηθικότερο, προς το ανώτερο.

Το Μήνυμα της Θέωσης του Ανθρώπου και η Χριστοποίηση

Το μήνυμα της Χριστοποίησης και της Θέωσης που επισφράγισε με τη θυσία του ο Χριστός 2000 πριν και μας φανέρωσε ο Δάσκαλος Ιωάννης στη νέα αυτή Κοσμική Περίοδο ως Πρωτοπόρος, συνεχίζεται σήμερα από υποστάσεις δοκιμασμένες, πυρακτωμένες από το Φως, οι οποίες το συνεχίζουν και τις ευχαριστώ πολύ όλες.

Η απουσία της διάκρισης είναι ένα σημείο της ανθρώπινης συνείδησης κρίσιμο, διότι κάθε ιδέα, θεία ιδέα που παραποιήθηκε από την ανθρώπινη διάνοια, οδήγησε τον άνθρωπο σε σφάλματα ατομικά, συλλογικά και παγκόσμια.

Είναι δική μας ευθύνη να τα αποκαταστήσουμε, θέτοντας τις ιδέες στη θέση που τους αξίζει. Δεχόμενοι την διάκριση ουσίας και ενεργειών του Θεού, αναγνωρίζουμε την προτεραιότητα της πραγματικότητας του προσώπου και της διαπροσωπικής σχέσης πριν από κάθε νοητικό προσδιορισμό.

Η προτεραιότητα του προσώπου σημαίνει ότι ο Θεός είναι γνωστός και μεθεκτός μέχρι των υπέρλογων και άκτιστων ενεργειών Του, μένοντας κατά την ουσία Του άγνωστος και αμέθεκτος, με άλλους λόγους, ο Θεός γνωρίζεται ως προσωπική φανέρωση, ως τριαδική κοινωνία προσώπων, ως ερωταγάπη. Ο δε κόσμος είναι το αποτέλεσμα των προσωπικών ενεργειών του Θεού.

Ένα αίτημα ή ενέργεια που αποκαλύπτει το πρόσωπο του ενεργούντος Λόγου Υιού ο οποίος μαρτυρεί περί του Πατρός και δια της Χάρης του Αγίου Πνεύματος πραγματώνεται ως κτίση. Είναι η ουσιωμένη κλήση του Θεού σε σχέση με την κοινωνία. Μια κλήση η οποία είναι προσωπική και προς τη Θεία Ουσία, ουσιωμένη.

Ο γνησιότερος τρόπος δημιουργίας του ανθρώπου είναι το να ζει σε αναφορά προς την Πηγή της σημασίας, τη σημασία της σημασίας, δηλαδή να είναι Λόγος επί της γης.

Η ιδέα της Χριστοποίησης και Θέωσης που επικαλούνται οι Πατέρες προϋπήρχε και στα Ορφικά και στα Αρχαία Ελληνικά κείμενα. «Κανένας από τους ουράνιους Θεούς δεν μπορεί να κατέβει στη γη, εγκαταλείποντας τον ουρανό. Ο άνθρωπος ανεβαίνει και στον ουρανό και μπορεί να τον μετρήσει. Και γνωρίζει τι υπάρχει εκεί ψηλά και ποια είναι τα ταπεινά και όλα τα άλλα με ακρίβεια. Και το ακόμα σοβαρότερο, δεν χρειάζεται να εγκαταλείψει τη γη για να πάει πάνω. Γι’ αυτό τολμάμε να πούμε ότι ο άνθρωπος είναι επίγειος Θνητός Θεός ενώ ο ουράνιος Θεός αθάνατος άνθρωπος. Για τούτο, διαμέσου αυτών των δύο, του κόσμου και του ανθρώπου, υπάρχουν τα πάντα. Και τα πάντα όμως προέρχονται από τον ένα» ([Π. Ροδάκης, λόγοι Ι-ΧΙΙ] Α.Τζαφερόπουλος λόγοι ΧΙΙΙ-ΧVIII, τόμ. Α, λόγοι Ι, σελ. 155, 157).

«Ε δε και Ορφεύς εν ποιήμασι κατά τον Ιερόν Λόγον αυτώ λεγομένων ούτως εκτίθεται περί του διακρατείσθαι Θεία δυνάμει τα πάντα και γεννητά υπάρχειν και επί Πάντων είναι τον Θεόν λέγει δ’ ούτος» (τόμ. 26ος, Ευσέβιος Καισαρείας (Μέρος Η), σελ. 135, 3-5).

«Εις όσον δυνατόν ανθρώπω ομοιούσθαι Θεώ» (Πλάτων, Πολιτεία Ι, 613).

Η Θέωση είναι η ένωση με το Θεό στην οποία είναι δυνατόν να φτάσει ο άνθρωπος με τη γνώση του Θεού και η οποία κατά τον Πλάτωνα και τους μυστικούς φιλοσόφους του Μεσαίωνα αποτελεί τον ύψιστο σκοπό του ανθρώπου. Κάθε άνθρωπος βρίσκεται έστω και ασυνείδητα σε αναζήτηση της ένωσης με τον Θεό σε κάθε στιγμή της ζωής του, γιατί αναζητεί διαρκώς τον σκοπό και το τέλος της ύπαρξής του της ίδιας. Κάθε θρησκεία στηρίζεται στην πιθανότητα και την δυνατότητα μιας τέτοιας ένωσης. Είναι ο μυστικός γάμος της ψυχής με τον Θεό.

Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος λέγει: «Εάν δεν εξισώσεις εαυτόν προς τον Θεόν δεν δύναται να νοήσης Αυτόν. Διότι το όμοιον τω ομοίω νοητόν. Μεγάθυνον τον εαυτόν σου μέχρις ενός αμετρήτου μεγέθους υπερακοντίσας κάθε σωματικόν και αφού υπερπηδήσεις κάθε χρόνον, γενοί Αιών και τότε θα νοήσης τον Θεόν». Η φράση αυτή του Ερμή, έδωσε λαβή για πολλές συζητήσεις. Πιστεύουμε ότι γίνεται εδώ λόγος για τη Θέωση του μύστη, για την ταύτιση αυτού με τη Θεία Ουσία, η οποία ισοδυναμεί με την κατάκτηση της Αιωνιότητας, περί του «αποθανατισμού» του παρισινού παπύρου, στον οποίο περιέχεται η πληρέστερη ίσως περιγραφή της κατάστασης. «Εγώ μόνος αιητός ουρανόν βαίνω και κατοπτεύω πάντα».

Ο Θεός και ο άνθρωπος είναι άγνωστοι στον άνθρωπο. Αυτός όμως που έχει συνείδηση τι του είναι άγνωστο και τι του είναι γνωστό, όσον αφορά τι είναι άνθρωπος και τι είναι Θεός, έχει τέτοια στοιχεία μέσα του που είναι σε θέση κάποια στιγμή να το κατανοήσει και να το συνειδητοποιήσει και το άγνωστο πλέον να γίνει γνωστό. Ο άνθρωπος λοιπόν, μέτρο πάντων όπως έλεγαν οι αρχαίοι, είναι εκείνος όπου μέσω αυτού μπορούμε να κατανοήσουμε το Θεό, μέσα από τις ιδιότητές του, το κατ’ εικόνα είναι το κτιστόν και καθ’ ομοίωση είναι το άκτιστον. Ο άνθρωπος για να προχωρήσει εκεί, θα πρέπει να τραφεί με άκτιστον φως και για να γίνει αυτό πρέπει να συντονιστεί απ’ ευθείας με το Λόγο Χριστό.

Για να είναι σε θέση να μετέχει στη Θεότητα μέσα από το καθ’ ομοίωση συμμετέχει στην τελειοποίηση μέσω των μυστηρίων. Στη σημερινή εποχή όμως, στη Νέα Κοσμική περίοδο που έχουμε μπει, γίνεται κατ’ ευθείαν με την επίχυση του Αγίου Πνεύματος στον Άνθρωπο. «Ουκ οίδατε, ότι ναός Θεού εστέ και το πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Προς Κορινθίους Α’, 16). Αν ο άνθρωπος έχει μέσα του Θεό, τότε είναι και μέσα στο Θεό. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να είναι μέσα στο Θεό και να είναι εκτός Θεού. Επομένως εφόσον ο άνθρωπος είναι μέσα στο Θεό αλλά και ταυτόχρονα έχει μέσα του Θεό, αυτό σημαίνει ότι έχει ουσία Θεού και όχι ότι είναι τμήμα μόνο των ιδιοτήτων του, όπως πρεσβεύουν εντέλει οι θρησκείες και τα δόγματα του κόσμου. Επομένως αυτή πρέπει να είναι η αλήθεια και έτσι μόνο καταδεικνύουμε στην πράξη ότι πιστεύουμε τους λόγους του Χριστού του Ιησού, ο οποίος έλεγε «Θεοί εστέ».

Όπως η φωτιά καίει το υλικό σώμα του ανθρώπου, έτσι ο Θείος Λόγος είναι μια φωτιά που καίει την καρδιά και την ψυχή του ανθρώπου. Μόνο όταν ο νους του ανθρώπου βουτήξει στην καρδιά του, τότε και μόνο αποκαλύπτονται τα εσωτερικά μυστήρια του Θεού, τα άρρητα και καθαρίζεται η καρδιά από το βούτηγμα του νου και καθαρίζεται και ο νους από το βούτηγμά του στην καρδιά, έτσι η ψυχή παρθενοποιείται. Και το πρώτο μυστήριο που βιώνει κανείς είναι η Χριστογένεση, η δεύτερη γένεση εξ’ ύδατος και πνεύματος, Εν Πνεύματι Αγίω και Πυρί, διότι το βούτηγμα του νου στην καρδιά, ενεργοποιεί το Θείο πυρ, τη Θεία συνείδηση του σπινθήρα και έτσι ο άνθρωπος αναγεννάται άνωθεν. Είναι αυτό που δεν μπορούσε να δει ο Νικόδημος. «Αμήν, αμήν λέγω σοι εάν μη τις γεννήθη άνωθεν ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν. Γ’, 3).

Η φωτιά της ύλης που μπορεί να κάψει το σώμα του ανθρώπου είναι πρόσκαιρη όπως και τ’ αποτελέσματά της, ενώ η φωτιά του Λόγου έχει αιώνια αποτελέσματα.

Τα χωρία που ακολουθούν από τη Βίβλο και τους Πατέρες, φωτίζουν το πανανθρώπινο μήνυμα της Θέωσης:

«Εγώ είπα θεοί έστε και υιοί Υψίστου πάντες» (Ψαλμός πβ (πγ), 81 στιχ. 6).

«Έσεσθαι ουν υμείς Τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς Τέλειος, εστίν» (Ματθ. Ε’, 48).

«Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε. Όσοι δε έλαβον αυτόν έδωκεν αυτοίς εξ ουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού» (Ιωάν. Α’, 12).

«Αγαπητοί, νυν τέκνα Θεού εσμέν, και ούπω εφανερώθη τι εσόμεθα οίδαμεν δε ότι εάν φανερωθή, όμοιοι αυτώ εσόμεθα, ότι οψόμεθα αυτόν καθώς εστί». Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, αλλά δεν εφανερώθη εις ημάς ακόμη τι θα είμεθα εις το μέλλον. Γνωρίζομεν όμως ότι, εάν φανερωθή ο Χριστός, θα γίνωμεν όμοιοι προς αυτόν και θα ίδωμεν αυτόν, όπως είναι εις την κατάστασιν της Θείας δόξης του. (Α’ Επιστολή Ιωάννου, κεφ. Α’, 2).

Κάθε πιστός να γίνει ιερεύς της δικής του υπάρξεως. Να καταστήσει ολόκληρο τον εαυτό του θυσία, ζώσα, αγία, ευάρεστη στο Θεό. (Αποστόλου Παύλου, Ρωμαίους ΙΒ’, 1).

«επεί ο κεκαθαρμένος και υπεραναβάς πάντα υλικά νους, ίνα ακριβώση την θεωρίαν του Θεού, εν οις θεωρή θεοποιείται.» (Ωριγένης, μέρος Α’, τόμ. 12ος).

«Τούτων δη ούτως εχόντων και τοσαύτης διαφοράς βρωμάτων ούσης, εις παραπάντας τους ειρημένους εστίν ο επιούσιος άρτος, περί ου εύχεσθαι δει, ίνα εκείνου αξιωθώμεν και τρεφόμενοι τω «εν αρχή προς Θεόν» θεώ λόγω θεοποιηθώμεν». (Ωριγένης, μέρος Β’, Θεοποίησης - ανθρώπου, Θεώ λόγω 285, 13).

«Ας παραδώσουμε λοιπόν τους εαυτούς μας εντελώς στον Κύριο, για να μπορέσουμε να τον απολαύσουμε ολόκληρο. Ας γίνουμε Θεοί γι’ αυτόν, γιατί γι’ αυτό ακριβώς έγινε άνθρωπος, αν και από τη φύση του είναι Θεός και Δεσπότης», (Μαξίμου Ομολογητού, Λόγος ασκητικός).

«Και γι’ αυτό, εγκαταλείψας το σώμα και όλα τα σωματικά, φτεροκοπάει με δύναμη προς τον ουρανό για συμβίωση με τα θεία. Μία δε θεωρεί ζημία, έστω κι’ αν βασιλεύει σ’ όλη τη γη· να αποτύχει της κατά χάρη θεώσεως που περιμένουμε».

«Ο Θεός εις τούτο ημάς και πεποίησεν, ίνα γενώμεθα θείας κοινωνοί φύσεως, και της αυτής αϊδιότητος μέτοχοι· και φανώμεν Αυτώ όμοιοι κατά την εκ χάριτος θέωσιν, δι’ ην πάσα τε των όντων η σύστασις εστί και διαμονή· και η των μη όντων παραγωγή και γένεσις». (Άγιος Μάξιμος, επιστολή 43 εις Ιωάννην Θαλαμηπόλου PG 91, 640 BC. Βλαδίμηρον Λόσκυ, Μυστική Θεολογία Ανατ. Εκκλησίας, σελ. 99).

«Εικών του Πατρός ο Υιός, και του Υιού το Πνεύμα. (Ιωάννης Δαμασκηνός). Δια να γνωρίσωμεν τον Θεόν πρέπει να τον πλησιάσωμεν· δεν είναι τις θεολόγος εάν δεν ακολουθή την οδόν της μετά του Θεού ενώσεως. Η οδός της εγώ γνώσεως του Θεού είναι απαραιτήτως αυτή η της θεώσεως. (Βλαδίμηρον Λόσκυ, Μυστική Θεολογία Ανατ. Εκκλησίας, σελ. 4, 93).

«Από φυσικώς άγια όντα να καταστούν και ηθικώς. Αυτός ήτο ο αρχικός σκοπός της δημιουργίας του ανθρώπου· η θέωσις Του. Η θέωσις είναι έργον της χάριτος του Αγίου Πνεύματος αλλά και έργον της θελήσεως και των ηθικών αγώνων του ανθρώπου προς βίωσιν της θείας Χάριτος. Διαρκεί το έργον αυτό όσον και η διάρκεια της επιγείου ζωής. Είναι δε έργον το μεν καθάρσεως της ψυχής εκ των παθών, το δε διακοσμήσεως αυτής υπό των ενθέων αρετών». (Αρχιμανδρίτου Αμβροσίου Τσιατσιάνη, Δρόμος Θεώσεως, σελ. 5-9).

 «Δια να διακηρύξουμε επιπλέον ότι ο Χριστός εγεννήθη και χάρισε εις όλους το αναφαίρετο δικαίωμα όχι μόνο δι’ αυτά τα πολύτιμα αγαθά, αλλά και δια τα πλέον πολυτιμότερα δια την ζωήν και το περισσόν ζωής, δια τη σωτηρία και τη Θέωση...» (Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ).

Ο Διονύσης Δώριζας από τα μέσα του 20ού αιώνα φανερώνει το μήνυμα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού μες στις ψυχές των ανθρώπων, μιλώντας ξεκάθαρα για την Θεία Καταγωγή και τον προορισμό του ανθρώπου.

Γνωρίζω Ένα Θεό Άπειρο και Απεριόριστο, που αν και είναι πάνω από το χώρο και το χρόνο, από τα πλαίσια της ύλης και τους περιορισμούς των καταστάσεων, που έχω να αντιμετωπίσω, μπορεί να κατανοήσει, μπορεί να δει, μπορεί να προνοήσει για όλα αυτά. Γιατί βρίσκεται και μέσα στην ύλη μου, βρίσκεται και μέσα στη διάσταση του χωροχρόνου, που ζω, βρίσκεται και μέσα στη γη, για να τα εξελίξει και να οδηγήσει και τη γη και τη διάσταση του χωροχρόνου κι όλα τα στοιχεία του υλικού πεδίου στη Θέωση, στο ένα Πεδίο, το Απέραντο και το Άχρονο και το Άχωρο, που διέπει τα πάντα και περικλείει τα πάντα. Αντλώντας από την Απόλυτη Γνώση τη Δύναμη της Πίστης μου με ωθείς να ερευνώ τον Εαυτό μου Θεέ, για να γυρίσω ενσυνείδητα στην εκδήλωση της Θεότητας, της όχι εν Μακαριότητι ευρισκομένης, αλλά της πλήρης Συνειδήσεως. Σου εναποθέτω τον Εαυτό μου, Εαυτέ, κραδαινόμενο από Αγάπη δικιά Σου, Αγάπη Θεία, κραδαινόμενο από την Πίστη της συνειδητής Θέωσης, κραδαινόμενο από την Ένωση της Μίας Υπόστασης μέσα στα πάντα.

Η Θεότητα φανερώνεται όταν ο άνθρωπος κάνει πράξη το Θέλημα του Θεού και όχι όταν λέει απλώς αυτό που πιστεύει ότι είναι σωστό. «Κανείς δεν πρόκειται να αποκτήσει το φως απλά και μόνο επειδή πιστεύει, αλλά επειδή πράττει κατά το Λόγο Μου». Η παραπάνω φράση σημαίνει ότι όποιος διαθέτει μια ζωντανή πίστη που να συνδέεται με την αγάπη έμπρακτα, αυτός θα αποκτήσει την ουράνια σοφία. Αυτός που πράττει το Θέλημα του Πατέρα Μου, θα καταλάβει μέσα από το ίδιο του τον εαυτό από πού προέρχεται η Διδασκαλία Μου. Η τυφλή πίστη είναι ένα απατηλό όνειρο, αντίθετα με την πίστη που πλημμυρίζει από αγάπη. Σε αφαρπάζω μέσα Μου, Άνθρωπε, Κλητέ και Εκλεκτέ, που έλαβες το Μήνυμά Μου, που άκουσες τη Φωνή Μου και την ακολούθησες. Διαγράφω τα Κατεστημένα, που μέσα σου υπάρχουν και σε ωθούν ν’ ακολουθείς Χριστιανική τυπική Λατρεία, εκδηλώνοντας τελείως ασυνείδητα και συμμετέχοντας εξίσου ασυνείδητα σε αναμνηστικές της Ζωής Μου καταστάσεις. Διαγράφω αυτά από εντός σου, γιατί είναι αποστάσεις που παρεμβαίνουν στην Ένωσή Μας και δεν σου επιτρέπουν να εκδηλώσεις τη Ροή της Αλήθειας. Διαγράφω αυτά από εντός σου, γιατί σε κρατούν προσκολλημένο στη Μορφική Μου εκπροσώπηση, ενώ πρέπει εσύ να γίνεις η Μορφική Μου εκπροσώπηση και να εκπροσωπήσεις με την Προσφορά σου το Λόγο, καθιστώντας κάθε σκήνωμα Μορφική εκπροσώπηση του Λόγου. Διαγράφω όλα αυτά απ’ το νου σου, απ’ τη Συνείδησή σου, από τα συναισθήματά σου, διασπώντας ακόμα και τα έντονα δεσμά Κατεστημένου, που ίσως σου φαίνονται ιερά, μα που είναι δεσμά τα οποία δεν σου επιτρέπουν να γίνεις Φως, να γίνεις Λόγος, να γίνεις Άπειρος. Σου δίνω τη Χάρη να είσαι εσύ η Ζωή Μου, σε όλες τις φάσεις της, χωρίς κανένα περιορισμό. Να είσαι η Ανάσταση, όταν θέλεις, η Γέννηση, όταν επιθυμείς, να είσαι ο Εξαγνισμός, όταν χρειάζεται, η Βάπτιση, όταν οι ψυχές έχουν ανάγκη. Να είσαι όλα μαζί για τον Εαυτό σου, Άνθρωπε, χωρίς να Με συνδέεις με μορφές ή Πρότυπα, χωρίς να Με συνδέεις παρά μόνο με το Άπειρο που Είμαι, που βρίσκεται μέσα σου, που δύναται να αναβλύζει όλες τις ώρες.

Άνθρωπε, Ύψιστη Ευλογία σου δίνω σήμερα ν’ αποκολληθείς κι απ’ τα δεσμά εκείνα, που πριν δύο χιλιάδες χρόνια καλλιέργησαν τη θρησκευτική σου πίστη. Η ευλογία Μου απορροφά αυτή την καλλιέργεια της θρησκευτικής πίστης, την ολοκληρώνει, την κάνει ενσυνείδητη και στην παραδίνει πάλι ως Χριστική Παρουσία ενηλικιωμένη, δυνάμενη να εκδηλώνεται όλες τις ώρες, χωρίς όρια ή περιορισμούς, δυνάμενη να δίνει τον ήχο της, χωρίς να δεσμεύεται από γήινο χρόνο. Ό,τι υπάγεται στο χρόνο, ό,τι περιορίζεται από ημέρα και νύχτα, ό,τι δεσμεύεται από χρονικές και χωρικές περιοριστικές κινήσεις, δεν είναι η Ολότητα. Σε απεκδύω απ’ αυτό, που εντάσσεται μέσα στα πλαίσια του χωροχρόνου και σε ενδύω με το Άχωρο και Άχρονο, το Πανταχού και το Παντόχρονο, που Είμαι, που Είμαστε, χωρίς διαφορά και σου δίνω το δικαίωμα να χαράζεις δρόμο, σου δίνω το δικαίωμα και τη Χάρη την Ύψιστη να οικοδομείς ψυχές, να μπορείς να διαλύεις οικοδομήματα του νου, του συναισθήματος ή της Συνείδησης και πάνω στα συντρίμμια να φτιάχνεις Τελειότητα. Σου δίνω τη Χάρη ν’ ανορθώνεις υποστάσεις από το Χάος και να τις οδηγείς στο Άπειρο.