ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΑΓΓΕΛΙΚΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

 19/03/2022

Η στέρηση παιδείας που εμφανίζεται στη σύγχρονη ανθρωπότητα, έχει προκαλέσει πολλές απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό, έχουμε θρηνήσει πολλά θύματα από διάφορες πολεμικές ενέργειες, οι οποίες λειτουργώντας δόλια υπονομεύουν, καθηλώνουν και χειραγωγούν με διάφορους τρόπους τον άνθρωπο. Αυτές οι ενέργειες δυστυχώς εφαρμόζονται από τον άνθρωπο στον πλησίον, λόγω της πλάνης που δημιουργεί η έλλειψη παιδείας και τον ωθεί σε περιπλανήσεις και δημιουργεί υποδοχές σύνδεσης με οντότητες μη φιλικά προσκείμενες στην ανθρωπότητα. Έτσι συμπεριφέρονται ως ανθρώπινα υποτακτικά αυτών των οντοτήτων, παραδιδόμενοι ψυχή τε και πνεύματι σε αυτές. Ο σύγχρονος άνθρωπος ελάχιστα γνωρίζει και ακόμα λιγότερο διαθέτει γνώση και μπορεί να λειτουργήσει με σωστούς τρόπους ενάντια σε αυτές τις πολεμικές ενέργειες που δέχεται (μαγείες, κατάρες, καταλαλιές, βασκανίες κλπ.) και που τον δεσμεύουν και χειραγωγούν τη ζωή και την ύπαρξή του. Ο τρόπος αυτός διδάχθηκε από τον Ιησού Χριστό και τους Αποστόλους και είναι αυτός που ο άνθρωπος πρέπει να εφαρμόζει και να λειτουργεί στη ζωή του «Εγώ Ειμί η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή».

Αυτός ο τρόπος, είναι η ενσυνείδητη προσευχή στο Θεό που όλοι φέρουμε εντός μας. Ο άνθρωπος όμως αποτελείται από πολλά στοιχεία άπειρα αφού είναι Θείο δημιούργημα, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Θεού. Πολλές φορές ξεχνάμε τι είμαστε -Υιοί και Θυγατέρες Θεού και ότι μας έχει δοθεί βοήθεια απείρου δυναμικού, Θεία αέναη Παροχή Φωτός Αγάπης και Ελέους. Ποτέ δεν είμαστε μόνοι, κάθε άνθρωπος φέρει τον Θείο εαυτό εντός του (πνευματοσπινθήρα), καθώς επίσης και όλες τις Αγγελικές Τάξεις. Όταν συνδεόμαστε και συντονιζόμαστε με τον Παράκλητο της Δευτέρας Παρουσίας, τον Δάσκαλο Ιωάννη, αφυπνίζουμε τον Θείο Εαυτό μας και παράλληλα και αυτές τις Αγγελικές Τάξεις, τις Θείες μας παρακαταθήκες. Αυτές είναι η βοήθειά μας ώστε ενεργοποιώντας τες ενσυνείδητα, μπορούμε να παρέμβουμε στον εαυτό μας, στον πλησίον και τη  Δημιουργία όλη. Για να γίνει αυτό, ενεργοποιούμε πρώτα τη Χάρη που ενδυόμαστε, τη Δωρεά του Πατέρα, το Πνεύμα του Παρακλήτου, το Φως της Αληθείας που έχει διαχυθεί στην Ανθρωπότητα αυτή την Κοσμική Περίοδο. Μέσα από την συνεχή μετάνοια (μετατόπιση νου, καρδιάς και συνείδησης), αλλάζουμε την συνειδητότητά μας και με την προσευχή μας συντονιζόμαστε και μέσα από την ένωσή μας έλκουμε τη Χάρη του Δημιουργού Πατέρα μας. Έτσι λαμβάνουμε παροχές Αγάπης και Ελέους και αυτός ο συντονισμός και η ένωση επιτρέπει μέσω της συνήχησης την ενεργητική συνεργασία των Αγγελικών Τάξεων εν Αρμονία να επιβοηθήσουν όπου χρειάζεται, πάντα για το κοινό όφελος του συνόλου της Ολότητας Άνθρωπος.

Η πορεία μας αυτή είναι βίοι παράλληλοι, δηλαδή η ανθρώπινη και η αγγελική οντότητα εμπεριέχουν τη Θεία ουσία του Πατέρα, η πρώτη ενσυνείδητα η άλλη όχι. Μέσα από την επίγνωση του Θείου Εαυτού Χριστού που φέρουμε και ανάλογα με το επίπεδο αυτής της συνείδησης, μπορούμε να ενεργοποιούμε αυτές τις Αγγελικές Τάξεις και το βαθμό επιρροής τους στα πάνα. Ας μην ξεχνάμε ότι τα ανθρώπινα υποτακτικά του κόσμου τούτου, εργάζονται με τους δαίμονές τους κατ’ ουσίαν και όχι με την Θεία ουσία εντός τους. Όπως καταλαβαίνουμε η διαφορά ισχύος είναι άπειρη, οι Αγγελικές Τάξεις και ο Άνθρωπος είναι και αποτελούν Θεία δημιουργήματα, ενώ οι άλλοι εκπεσόντα, τα οποία κατ’ εξακολούθηση διαπράττουν βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, εξαιτίας του μισανθρωπισμού που εκδηλώνουν με τις πράξεις τους και χαρακτηρίζει την ζωή τους. Τρέφονται από εμάς, διότι δεν ενεργούμε και λειτουργούμε σύμφωνα με τη Θεία Νομοτέλεια και αντιδρούμε προβάλλοντας στοιχεία προσωπικότητας και ατομικότητας ως εμπόδια στην ένωση και συντονισμό με το Θείο εαυτό μας. Απλά λοιπόν, επιτρέπουμε τον παρασιτισμό και την οικειοποίηση της Θείας ουσίας που φέρουμε ως Θείο δυναμικό από το άκτιστο στο κτιστό και που ουδέποτε εξέπεσε.

Η Διδασκαλία που λαμβάνουμε, μας προτρέπει να είμαστε συνειδητοί σε ό,τι κι αν κάνουμε, σε όποια βιωματική κατάσταση κι αν βρισκόμαστε και υπεύθυνοι σε όσα πράττουμε και ενεργούμε. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο δεν πρέπει επ’ ουδενί να παραβλέπουμε το τεράστιο σώμα των Αγγελικών τάξεων που φέρουμε και που εκπαιδεύεται μαζί μας. Έφτασε ο καιρός να επιτρέψουμε την μετάβασή τους από μια παθητική κατάσταση σε μια πιο ενεργή, δίνοντας νέα λειτουργικότητα στην διαχείριση της ζωής και το έργο μας. Οι Αγγελικές τάξεις που φέρουμε επηρεάζουν τα σώματά μας: υλικό, ψυχικό, πνευματικό (νου, καρδιά, συνείδηση), τα αιθερικά, ψυχικά κα πνευματικά ρευστά και τη διάχυσή τους μέσω της παλμοδόνησης που φέρουν. Ο Λόγος ο Ζώντας ο Δημιουργικός είναι αυτός που τις κατευθύνει και οι οδηγίες κατεύθυνσής τους, είναι τόσο καθαρές όσο και ο συντονισμός και η ένωση μαζί Του. Λόγος και Χάρη λοιπόν, είναι οι καταλύτες ενεργοποίησης αυτών των τάξεων. Η συνεργασία των αγγελικών και ανθρώπινων μονάδων επενεργεί όπου υπάρχει αναγκαιότητα, όπου έχουμε εστιαστεί με καθαρά κίνητρα και σκοπούς προς αποκατάσταση και αποδέσμευση της δυσαρμονίας του συνόλου της Ολότητας Άνθρωπος.

Οι 9 Αγγελικές τάξεις είναι:

·         Θρόνοι-Θείο Πνεύμα, θέληση στο νευρικό ρευστό

·         Σεραφείμ-ζωτικό πνεύμα, Θεία καθοδήγηση, πανταχού παρών παρουσία Θεού

·         Χερουβείμ-διευθύνουσα διοικητική δύναμη του αιθέρος στο νευρικό ρευστό

·         Κυριότητες-νοητικό αίμα στο νευρικό ρευστό και στο φλεβόκομβο (πνευματοσπινθήρας)

·         Εξουσίες-αστρικό αίμα, ενεργεί στον δεξιό καρδιακό κόλπο και το αντλιακό σύστημα

·         Δυνάμεις-εξέλιξη του Όντος (Ιχώρ ποιότητα-σχηματισμός)

·         Αρχές-το νευρικό ρευστό στους νευρώνες-δενδρίτες, νευρικό σύστημα και ιερό κέντρο του κόκκυγα

·         Αρχάγγελοι-με το αίμα που ρέει και το κυκλοφοριακό σύστημα και το ιερό της λεκάνης

·         Άγγελοι-με το λεμφικό σύστημα, λεμφαδένες, γονάδιον της αναπαραγωγής

Ας εξετάσουμε τώρα πώς δουλεύει το σφράγισμα της  πλάνης του matrix στον κόσμο της υλικής δημιουργίας. Γνωρίζουμε ότι η πλάνη χρησιμοποιεί μέρη της Αλήθειας ή αλλιώς δανείζεται τμήματα της Θείας Δημιουργίας για κάθε σχέδιό της. Έτσι λοιπόν, έχουμε την Πυθαγόρεια Πεντάλφα ως σύμβολο ισορροπίας και αρμονίας, το οποίο αποτελεί εικόνα της κανονικής, φυσιολογικής κατάστασης του ανθρώπου. Η πλάνη και αυτά που την υπηρετούν χρησιμοποιούν την ανάποδη πεντάλφα, σύμβολο χάους και δυσαρμονίας και είναι υπεύθυνη για τη μη φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου. Το σφράγισμα με αυτή, που προέρχεται από συνδυασμό μαύρης μαγείας και από κατάρες και που εκτελείται από τα Μαύρα ιερατεία, εντυπώνεται και στα επτά κέντρα του ανθρώπου:

·         Κέντρο κεφαλής-επίφυση

·         Μετωπιαίο κέντρο-λοβός-κέντρο όρασης

·         Κέντρο λόγου και ελευθερίας-βάση

·         Καρδιακό κέντρο αγάπης-καρδιά, θύμος

·         Κέντρο διάκρισης-διαχείρισης-ηλιακό πλέγμα, στομάχι

·         Κοιλιακό κέντρο-ισορροπία-επινεφρίδια

·         Γήινο κέντρο-σεξουαλικό, κέντρο ζωτικότητας, γονάδες

ΒΗΜΑΤΑ ΠΟΡΕΙΑΣ

 13/03/2022

Οπουδήποτε αφήνουμε κομμάτια της ψυχής μας, ως κατάθεση εαυτού στα χρόνια της ζωής μας, με ενσυνείδητη υπευθυνότητα, είναι η πραγματική προσφορά προς τον συνάνθρωπό μας, χωρίς δεσμεύσεις, περιορισμούς και ιδιοτέλεια. Αυτοί οι σταθμοί στη ζωή μας πρέπει να ταξινομηθούν ως πρότυπα πορείας και είναι οι παρακαταθήκες μας για την σωτηρία και επιστροφή μας. Αυτά αποτελούν τα ενωτικά σημεία, εκεί όπου πραγματικά λειτουργήσαμε ενωτικά πάνω από την Νομοτέλεια ως Αγάπη. Γιατί μόνο ως Αγάπη κάποιος μπορεί να καταθέτει κομμάτια της ψυχής του και αυτά ακριβώς τα κομμάτια αποτελούν διαχεόμενο Έλεος μέσω της προσφοράς. Είναι η ενεργοποίηση της Χάρης που έλξαμε προσφέροντας εαυτόν, που επέτρεψε την Ένωση με το Θείο Στοιχείο εντός μας. Αυτοί οι σταθμοί είναι η Ουσία η Μία που μοιραστήκαμε ως Ένας Άνθρωπος υπό την Θεία μέριμνα και επιστασία του Πνεύματος του Παρακλήτου εντός μας.

Αυτές είναι οι υπερβάσεις των κολάσεων-πειρασμών και κατεστημένων πλάνης που ζούμε, η καρδιά της πραγματικότητας, η ουσία όταν επιτρέψαμε την Μία Θεία παλμοδόνηση να διαχυθεί ως Αγάπη και Έλεος. Αυτήν η διαμοιραζόμενη Χάρη είναι η ουσιαστική Χαρά της ζωής μας, αυτό είναι που ερμηνεύουμε ως «Ευ ζην». Η ανακύκλωση της εξομολόγησης των μύχιων της ψυχής μας ως προσφορά,  όπως σωστά έθεσε μια φίλη και αδελφή. Η αίσθηση αυτή η Υπερούσια, δεν είναι δυνατόν να παραγραφεί, ούτε να ξεχαστεί, τουναντίον συνιστά διεύρυνση ψυχής και πνεύματος στην Μία Αλήθεια που πρεσβεύουμε ως Ολότητα. Είναι το μονοπάτι της εξέλιξής μας και η γέφυρα που δομούμε προς τον δρόμο της επιστροφής μας εις τον Πατέρα.

Μια Κοινωνία Αλήθειας, Αγάπης και Ελέους, μια διάνοιξη στη Βασιλεία των Ουρανών (θόλοι). Με αυτόν τον τρόπο δομούνται τα θεμέλια της Χριστότητας, Χριστοπορείας και Χριστοζωής, όπου το Άκτιστο Φως εισέρχεται στην ζωή μας. Μια πτυχή του Δρόμου που καλούμαστε να βιώσουμε συνειδητά μαζί με τις υπόλοιπες ιδιότητες του Υιού Μήτηρ Λόγου, να τις εντάξουμε ενσυνείδητα στην ζωή μας. Η ανθρωπότητα ασθενεί γιατί δεν σκέφτεται, δεν συμπεριφέρεται και δεν εκδηλώνεται ως άνω θρώσκοντα Ολότητα. Όταν ο άνθρωπος φτάνει το στάδιο της ενσυναίσθησης, τότε αρχίζει η εκ νέου πνευματική και ψυχική ανοικοδόμησή του. Τότε αρχίζει να ισορροπεί τις τάσεις και τις ροπές, τις έλξεις και τις απώσεις εντός του και από το περιβάλλον του. Θα λέγαμε ότι αποτελεί ένα από τα πρώτα στάδια της μυήσεώς του στην πνευματική του ενηλικίωση.

Καταρχήν έχουμε την αντίληψη των γεγονότων-καταστάσεων, την συναίσθηση αυτών και την ενσυναίσθηση του τι εκδηλώνει, τι εκπέμπει ο πλησίον μας. Άρα στην εξελικτική αυτή πορεία, η ενσυναίσθηση βοηθάει και ενισχύει τον σχηματισμό και εδραίωση της διάκρισής μας. Βοηθάει επίσης στην μέριμνα (εγρήγορση) του εαυτού μας και του πλησίον μας, υπό την έννοια ότι η στάση μας εμπλουτίζεται με πιο ευέλικτες προσεγγίσεις, δηλαδή πιο αποτελεσματικές. Οργανώνουμε τις έλξεις και τις ροπές εσωτερικές και εξωτερικές με περισσότερη ισορροπία μεταξύ αυτών.

Όλοι έχουμε κτίσει ένα «κουτί», μια θωράκιση γύρω μας και ταυτόχρονα γύρω από το καθετί. Μέσα από την αποδοχή-παράδοση, σοφία-επίγνωση και θέληση (ελεύθερη βούληση)-κίνητρα στην αρχή διευρύνουμε τα όρια του «κουτιού» αυτού μέχρι την διάρρηξή του. Ακολουθεί το επόμενο «κουτί» που λειτουργούμε κατά τον ίδιο τρόπο, αυτό λέγεται διάνοιξη ορίων (αποφλοιώσεις), έως ότου φτάσουμε στον πυρήνα, δηλαδή στην ουσία. Η ένωση πολλών τέτοιων πυρήνων αποκαθιστά-αποκαλύπτει περισσότερη ουσία και τότε μπορούμε να μιλήσουμε για την σωστή διαχείρισή της. Μέχρι τότε δηλαδή, κατά την περίοδο των αποφλοιώσεων τελούμε υπό Χάριτος, που μας επιτρέπει να διανοίγουμε τα όρια της προσωπικότητας και ατομικότητας, επιτρέποντας την αποδέσμευσή μας από ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, από καταστάσεις πλάνης. Κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας, νομίζουμε ότι η κίνησή μας είναι από μέσα προς τα έξω (κουτί-μεγαλύτερο κουτί), αλλά λειτουργείται ένα παράδοξο και η φορά είναι από τα έξω προς τα έσω κι αυτό γιατί χρειάζεται εξωτερικό ερέθισμα-κίνητρο. Αυτό γίνεται μέχρι την επίτευξη ισορροπίας-στάσης και την κατανόηση ότι και οι δύο δυνάμεις-φορές, έξεις-απώσεις λειτουργούνται ταυτόχρονα. Κατά τον ίδιο τρόπο που μιλάμε για εσωτερικό και εξωτερικό Δάσκαλο (σε μορφή και άμορφο), έως ότου η ένωσή τους αποκαλύψει τον Ένα Διδάσκαλο Χριστό εντός μας.

Παράλληλα, κάθε τέτοια αποφλοίωση (διάρρηξη ορίων), συμβάλει και στην σταδιακή διάλυση της διάνοιάς μας έως τον αποκεφαλισμό της. Η διεύρυνση λοιπόν των ορίων μας, μας οδηγεί σε διεύρυνση της συνειδητότητας που φέρουμε, μια εξελικτική πορεία στη στάση που έχουμε προς τα πάντα. Πρώτιστη μέριμνα η εξερεύνηση και διάρρηξη των ορίων μας και ο βαθμός ετοιμότητας για κάθε τέτοιο στάδιο είναι ο παράγοντας που καθορίζει την ενεργοποίησή μας. Η μέριμνα έχει να κάνει με αυτό το κομμάτι όπως και η εγρήγορση και καταδεικνύει τα αντανακλαστικά μας, την ταχύτητα αντίδρασής μας στις καταστάσεις που βιώνουμε. Αυτή η εκπαίδευση νοών, καρδιών και συνειδήσεων επιδρά στην μετατόπισή μας (μετάνοια) από τα βιώματά μας και έλκει τη Θεία Χάρη, το Έλεος προς τον εαυτό, τον πλησίον και τη Δημιουργία. Είναι η λειτουργικότητα που χαρακτηρίζει την Θεία Πρόνοια ως Θεία Οικονομία στο υλικό πεδίο, όσο εμείς το επιγνώνουμε και το επιτρέπουμε, «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Αυτή η λαϊκή ρήση, εκφράζεται σε νου, καρδιά και συνείδηση και εστιάζει στην ενσυνείδητη εξελικτική πορεία μας στο Έργο της Δευτέρας Παρουσίας εντός του ανθρώπου. Με απλά λόγια, είναι η εκπαίδευση στη διαχείριση της Θείας Ουσίας που φέρουμε, μέσα από την επίγνωση της Θείας Νομοτέλειας και Θείας Χάριτος του Πνεύματος του Παρακλήτου, που επιτρέπει την ένωση και τον συντονισμό με την αέναη Ροή του Πατέρα και την διάρκεια παραμονής σε αυτή τη Θεία Ροή.

Αν κάνουμε μια αντιπαράθεση με τον μύθο της Πανδώρας, θα δούμε, ότι οι άνθρωποι χτίζουν και από ένα κουτί της Πανδώρας κατά την διάρκεια της ζωής τους. Όλες οι συμφορές πρέπει να ταξινομηθούν, με επίγνωση να μετουσιωθούν μέσα από την Αγάπη και το Έλεος του Πατέρα, ώστε να αναγεννηθεί μέσα τους η ελπίδα, να λάμψει εντός τους η ανάδειξη και αφύπνιση του Θείου Εαυτού τους. Το άδειο κουτί πρέπει να γεμίσει με τις Αρετές, που εκ νέου μέσα από την συντριβή της προσωπικότητας και της υλικής συνείδησης θα ενεργοποιηθούν, πληρώνοντας ως ενσυνείδητη προσφορά προς τον εαυτό και τον πλησίον, το κουτί της Δημιουργίας που επιγνώσαμε στην πορεία μας και την αγάπη που εκδηλώσαμε.

Κωνσταντίνος Μαντζάκος

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ (συνειδητοποιήσεις)

 26/02/2022

Η ενεργοποίηση αγγέλων προϋποθέτει την εναρμόνιση και παράδοση της υποστάσεώς μας στην Μία Βουλή του Πατέρα, όταν υπάρχει η αναγκαιότητα ή αποστολή και μέσα από τον συντονισμό και ένωση με τον Πατέρα προς αποκατάσταση δυσαρμονιών, εκδηλώνονται στα πεδία. Φυσικά κάθε τέτοια εκδήλωση ενέργειας είναι μια περιδίνηση Λόγου επί των πεδίων. Το πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου είναι ότι προσπαθεί να δει το φως στο τούνελ, που δεν έχει προσπαθήσει να ανοίξει ο ίδιος.

Ο Δάσκαλος είναι ο καθοδηγητής και επισημαίνων της Θείας Οικονομίας και της Θείας Πρόνοιας, είναι ο ενεργοποιητής της διαχείρισης της Θείας Ουσίας που λαμβάνουμε και αυτός που μας εκπαιδεύει επί της Νομοτέλειας που την διέπει. Η πνευματική ενηλικίωση επέρχεται όταν σταματά το «παίζω και μαθαίνω» και αντικαθίσταται από την ενσυνείδητη εκδήλωση της ανιδιοτελούς προσφοράς ως τρόπο ζωής. Η διαχείριση αυτής της εκδήλωσης είναι η ταξινομητική αποκατάσταση των πεπραγμένων μας.

Στάση-Στάδια:

Όλα ξεκινούν φυσικά από την εσωτερική μας στάση και εξωτερική μας δράση. Αγαπάμε όσο έχουμε ανοίξει τις καρδιές μας στη Ροή του Λόγου, όσο έχουμε πληρωθεί με την υπερούσια Αγάπη. Αυτήν την αγάπη εκδηλώνουμε στον εαυτό και στον πλησίον μας. Σύμφωνα με αυτή αποκτούμε διάκριση για τις αιτίες πίσω από τα γεγονότα που βιώνουμε. Σύμφωνα με αυτήν την αγάπη δρομολογούμε και οριοθετούμε την συμπεριφορά μας, τις λέξεις, τους λόγους, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Χωράμε όσο βλέπουμε και βλέπουμε όσα χωράμε, τα υπόλοιπα είναι έξω από την αντίληψή μας και μεσοπρόθεσμα έξω από την διαχείριση της ουσίας που αποτελούμαι (συνειδητά). Η ειλικρίνεια, η ανιδιοτέλεια, η προσφορά, η ταπεινοφροσύνη είναι αρετές όσο λειτουργούνται με σύνεση, δηλαδή με σοφία. Καμία αρετή δεν είναι ανεξάρτητη από τη σοφία. Η σοφία είναι η Πρόνοια διαχείρισης και διάκρισης αυτής.

«Τα αγαθά κόποις κτώνται». Η όλη διαδικασία είναι θα λέγαμε αρκετά επίπονη, ο πόνος της αλήθειας, ο πόνος της διάνοιξης των ορίων μας, των υπερβάσεων και ο πόνος της προσωπικότητας και του εωσφορικού εαυτού μας. Είναι μια αμφίδρομη σχέση, πονάω στη διαδικασία του εξελίσσομαι, αλλά και ταυτόχρονα δημιουργώ άμυνες που δεν γνωρίζω ότι δημιουργώ. Θέλει λοιπόν προσοχή γιατί μόνο όταν αναγνωρίζουμε το πόνο ως εκπαιδευτή μπορούμε να μιλάμε για ολοκλήρωση-ένωση στοιχείων, καταστάσεων και του εαυτού μας. Φυσικά ακόμα και ο πόνος υφίσταται τρισυπόστατα, σε σώμα, ψυχή και πνεύμα. Η αποδοχή του πόνου με συνειδητή επίγνωση του πού οφείλεται, δομεί την σοφία και ενεργοποιεί την μνήμη στο φυσικό, ψυχικό και πνευματικό σώμα του ανθρώπου. Ακόμα όμως υπάρχει ένα κομμάτι που δεν θίξαμε και αυτό είναι ότι ο πόνος χρειάζεται μέτρο, το μέτρο όλων είναι ο Δάσκαλος, η Αγάπη. Όσο ανεβαίνουμε εξελικτικά τόσο περισσότερο φως λαμβάνουμε, τόσο περισσότερα στάδια καθάρσεων εγείρονται και μέσα από μετάνοια και αποδέσμευση μετουσιώνουμε και αποκαθιστούμε για το Όλον του Ανθρώπου.

Πολλές φορές γνωρίζουμε το φαινόμενο της συντριβής, όταν η μετουσιωτική μας ικανότητα δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα φορτία, τις πιέσεις, στις «δοκιμασίες» πίστης και αγάπης. Παρατηρείται αποκοπή-αποσύνδεση από την Πηγή της Ροής του Λόγου. Εδώ θέλει προσοχή, περισσότερη μετάνοια, καθάρσεις, ευχαριστία και θέληση προς αποκατάσταση. Είναι το σημείο ακριβώς που η θέληση παραδίδεται στην Θέληση-Βουλή του Πατέρα, αλλά με επίγνωση της μερικότητάς μας προς ολοκλήρωση αυτής. Ανάλογα λοιπόν με το δυναμικό της θέλησης, που οικειοθελώς παραδίδουμε στον Πατέρα, λαμβάνουμε οδηγίες πλήρωσης και ένωσης με τον Λόγο εντός μας, τον Έναν τον Δημιουργικό. Η συντριβή του εγώ περνάει στάδια κι αυτή κάθε φορά πιο διεισδυτικά, πιο βαθιά, πιο κοντά στο αρχέγονο Αρχέτυπο που τη δόμησε. Λαμβάνουμε όσο αιτούμαστε αληθινά ως άνω θρώσκοντες αλλά συνεχίζουμε να λαμβάνουμε όσο τα προσφέρουμε αληθινά. Και προσφέρουμε αληθινά μόνο ως Λόγοι, μέσα από την ένωση και τον συντονισμό με τον Ένα Δάσκαλο Λόγο Ιωάννη Χριστό. Τι διαχέουμε ως Λόγοι ενωμένοι μαζί Του; Μα φυσικά ό,τι έχει πιο πολύ ανάγκη η ανθρωπότητα και η δημιουργία στις μέρες μας, δηλαδή Αγάπη και Έλεος προς αποκατάσταση του Όλου.

Μπορούμε να πούμε ότι κατά κάποιο τρόπο ανασυγκροτούμε και αναβιβάζουμε αφυπνίζοντας κομμάτια του Όλου, που κατακερματίστηκαν στην πτώση μας. Λίγο λίγο κάθε φορά συμπροσευχόμενοι με μικρές ιερουργίες που συνθέτουν Θεουργία. Γιατί όλα προστίθενται και επαυξάνονται στο Έλεος και στην Αγάπη. Ό,τι χάθηκε αναδομείται και ανασταίνεται εκ νέου σε ένα κύκλο αποκατάστασης που η Θεία οικονομία και η Θεία Πρόνοια εξυφαίνουν στην Δημιουργία. Φθάνει να το ενεργοποιούμε γιατί μόνο εμείς μπορούμε να το επιτρέψουμε στο υλικό πεδίο και είναι μεγάλη απώλεια όταν το στερούμε στον άνθρωπο. Απώλεια δική μας ή πιο σωστά μη πλήρωσή μας με Θεία ουσία συνεπάγεται απώλεια στο Όλον του ανθρώπου. Οπότε στα πλαίσια της επίγνωσης του εαυτού μας και των ευθυνών μας, αυτό αποκτά τεράστια βαρύτητα. Όλοι είμαστε επιπόλαιοι και παρασυρόμαστε στα βήματα της ενηλικίωσής μας, αλλά το μέτρο είναι πάντα η Ροή εντός μας και η ανακύκλωση αυτής με τον πλησίον, με τους αδελφούς μας.

Ένα θέμα ακόμα που θέλω να θίξω, είναι αυτό του συντονισμού μέσα από την προσευχή μας. Θα αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά βιώματα που έχω νιώσει. Η ησυχία της φύσης είναι ένα από αυτά, ή πιο σωστά ο βαθμός συγκέντρωσής μας είναι τέτοιος που δεν επιτρέπει εξωτερικούς θορύβους να μας αποσυντονίζουν. Αυτό ακολουθείται συνήθως από ένα αίσθημα μετεωρισμού όταν σκύβουμε και αφουγκραζόμαστε το Θείο είναι μας, την ψυχή μας, το ένδον μας και αφουγκραζόμενοι και εστιασμένοι αρχίζουμε να παλμοδονούμαστε στην Θεία παλμοδόνηση. Αφού παραδώσουμε τα σώματά μας σε αυτή την παλμοδόνηση αρχίζουμε να διευρυνόμαστε στο άχωρο και άχρονο της Μίας Θείας Πηγής, αυτό είναι η ένωσή μας με τον Πατέρα. Ότι μας αποτελεί και μας συνθέτει παλμοδονείται σε αυτήν την Θεία παλμοδόνηση. Αυτό συνθέτει μια μνήμη-μνήμες που ανάλογα με την συνειδητότητά μας αποτελεί τις οδηγίες για την αποστολή μας ή την ενέργεια που έχουμε αναλάβει να περατώσουμε. Η εκδήλωση αυτής της ενέργειας μέσω της ένωσής μας με τον Λόγο αποτελεί μια περιδίνηση Λόγου, με ταυτόχρονη ενεργοποίηση Αγγελικών τάξεων από εντός μας. Σχηματίζεται μια δόνηση, ένα ρεύμα ενέργειας διαχεόμενο και για όσο διάστημα χρειάζεται ή πιο σωστά αντέχουμε. Κάθε τέτοια Θεία πνοή, Θείο άγγιγμα, είναι μια τέλεια Προσφορά Φωτός, Αγάπης και Ελέους στην υλική δημιουργία και στα πεδία όλα. Μια ζώσα τροφοδοσία, μια παροχή ευλογίας και ευχαριστίας του Όλου προς το Όλον, αφού συμμετέχουν τα πάντα.

Μπορώ μόνο να καταθέσω το δικό μου βίωμα προς ανακύκλωση αυτού. Οι παραλλαγές πολλές ανάλογα με την συνειδητότητα που φέρουμε, δηλαδή το στάδιο που βρισκόμαστε. Σίγουρα σωρεία λεπτομερειών μπορούν να προστεθούν σε αυτό, αλλά όλα είναι ευπρόσδεκτα σε μια πιο ενωτική εικόνα-σύνθεση του Όλου.

Κωνσταντίνος Μαντζάκος

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

 

19/02/2022

Μέσα από την Μαθητεία μας πολλές φορές εκφράζουμε και εκδηλώνουμε κομμάτια αμετουσίωτα, παρελθούσης κατάστασης από αυτήν που βρισκόμαστε. Παρότι δεν αντιπροσωπεύουν την πνευματική συνειδητότητα που μέσα από τον συντονισμό και ένωση με τον Δάσκαλο Ιωάννη, τον εσωτερικό μας Δάσκαλο, έχουμε επιτύχει. Επανασυντονιζόμαστε με προηγούμενες καταστάσεις όσο δεν βρισκόμαστε μέσα στην Ροή του Λόγου του Δημιουργικού, που μέσω του Δασκάλου Ιωάννη ακούμε εντός μας. Αυτό πρόκειται να συμβεί τόσες φορές όσες εκπαιδευτικά χρειάζεται να γίνει, όσο εμείς για εκπαιδευτικούς λόγους το επιτρέπουμε να συμβεί και φυσικά όσο δεν έχουμε βρει την χρυσή τομή της ουδετερότητας-αρμονίας με τον υλικό κόσμο και την υλική φύση μας. Κι αυτό έργο είναι, όταν όμως είναι κάτι εξελισσόμενο και παραγωγικό και όσο εμείς ενώνουμε τις καταστάσεις που βιώνουμε στο Τρισυπόστατο (πνεύμα, ψυχή, σώμα). Το «δις εξ’ αμαρτάνειν ουκ ανδρός σοφού» και φυσικά σε μια πρώτη αντιπαράθεση της φράσεως αυτής, κατανοούμε ότι αναφέρεται σε πραγματικά σοφούς ανθρώπους.

Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι η Σοφία είναι άνωθεν πνευματική εκδήλωση και το βασικό ότι ακολουθεί την εδραίωση της πίστης μας μέσα από την ένωση με τον Δάσκαλο Ιωάννη. Σε μια πρώτη αποφλοίωση είναι σίγουρα εφικτό, αλλά συνάμα δύσκολο να τηρεί την Νομοτέλεια που διέπει και καθοδηγεί αυτήν την εσωτερική μας κατάσταση. Γι’ αυτό ας ανατρέξουμε στην πίστη μας. Η πίστη μας λοιπόν, οφείλει να απορρέει από την αγάπη μας. Η νομοτέλεια αυτή μας επιτρέπει να εμβαθύνουμε περισσότερο στο δεύτερο σκέλος την αγάπη και στις Θείες εντολές-οδηγίες περί αγάπης. Η αγάπη μακροθυμεί, δηλαδή εκδηλώνει ένωση με την μνημοσύνη και την νοημοσύνη μας, η αγάπη προσεύχεται, άρα ο σωστός τρόπος προσευχής είναι καταλυτικός στην εκδήλωση και εφαρμογή της. Γι’ αυτό η αγάπη προσφέρεται, γιατί χωρίς προσφορά ανιδιοτελή και με αγαθοτέλεια, αγάπη δεν υφίσταται.

Η αγάπη αποτελεί τη Μία Αλήθεια για να έχουμε αγάπη λοιπόν, πρέπει να εκδηλώνουμε αλήθεια και για να εκδηλώνουμε αλήθεια χρειάζεται τόλμη, παρρησία και ειλικρίνεια με τον εαυτό μας, τον πλησίον και τον Θεό. Η αλήθεια δεν αναγνωρίζει το ψεύδος ή πιο ουσιαστικά δεν την αγγίζει αφού στερείται υπόστασης. Η αγάπη είναι ζώσα Ευλογία προς όλους όσους την αποδέχονται και γι’ αυτό η αγάπη ελευθερώνει γιατί η αποδοχή της δρα απελευθερωτικά. Η απελευθέρωση μέσω της αγάπης αποδεσμεύει την ύπαρξη και εμφυσά την αίσθηση του δικαίου εντός της, της φιλίας, της αδελφοσύνης, της αλληλεγγύης, της ενότητας με το Όλον του Εαυτού. Αυτή η ενεργοποίηση οδηγεί στην ανακύκλωσή της ανάμεσα στους αδελφούς, αλλά και με τα πάντα γύρω μας. Η αγάπη είναι τα πάντα ό,τι μας αποτελεί και μας συνθέτει ως άνθρωποι. Όταν η αγάπη αποκαλύπτεται αποκαλύπτει, αφού αποτελείται από την όλη Αλήθεια. Αυτό που αποκαλύπτει είναι οτιδήποτε περιττό, οτιδήποτε φτιαχτό, δηλαδή οποιοδήποτε κατεστημένο-κατάσταση δεν την εμπεριέχει.

Έτσι εμφανίζονται κενά, αδυναμίες, πλάνες συσσωρευμένης άρνησης και απωθημένα που εμπεριέχουμε εντός μας. Κάθε βίωμα αγάπης αποκαθιστά τους νόες, τις καρδιές και τις συνειδήσεις μας με την διαύγεια και την καθαρότητά της, εμπλουτίζοντάς μας ταυτόχρονα μέσα από την ένωση με την Θεία Πηγή Ιδεών. Προσέχουμε λοιπόν τι έλκουμε και τι ιδέες-σκέψεις καλλιεργούμε, με άλλα λόγια την ιδιοσυγκρασία μας. Γνωρίζουμε φυσικά ότι οι έλξεις και οι απώσεις εντός μας σκέψεων, επιθυμιών, ροπών, παθών και καταστάσεων έχουν κυρίως να κάνουν με την αναγνώριση και αποδοχή και αποκατάσταση σε οτιδήποτε δεν έχει καταστεί Αγάπη εντός μας. Ο Δάσκαλος Ιούδας μας αποκαλύπτει κενά, αδυναμίες, ελλείψεις, λάθη έως ότου βιώσουμε την αναγνώριση, αποδοχή αυτών, μετανοήσουμε και ως μαθητές του Λόγου τα παραδώσουμε στον Δάσκαλο Ιωάννη να αποκατασταθούν μετουσιώνοντάς τα μέσα από την Αγάπη και το Έλεος που αναδύει εντός μας.

Πρόκειται για μια έντονη και συνεχή εκπαίδευση-δραστηριότητα που μας αποδεσμεύει και εξαγνίζει μέσα από την καθαρότητα της Αγάπης και του Ελέους όσο η ελεύθερη βούλησή μας το επιτρέπει, όσο δηλαδή εμείς το θέλουμε και το επιδιώκουμε με σθένος, ειλικρίνεια, τόλμη και παρρησία. Το πεδίο βρίσκεται στο εδώ και τώρα και η στάση μας είναι αυτή που επηρεάζει το αποτέλεσμα. Έτσι βιώνουμε την πνευματική μας ενηλικίωση, επιτρέποντας παράλληλα την Χριστική ενηλικίωση εντός μας. Είναι θα λέγαμε βίοι παράλληλοι ως την στιγμή που θα ενωθούν στον Ένα Δάσκαλο της Αγάπης Χριστό εντός μας, έως την ανάδειξη του Ανθρώπου Λόγου Αγάπη.

Κωνσταντίνος Μαντζάκος

 

Επιστολή προς Κορινθίους

Επιστολή προς Κορινθίους ΣΤ 1-7

Στον φίλο και αδελφό μου Ελευθέριο

 01/03/2022, ώρα 03:00

Αγαπημένε φίλε και αδελφέ μου Ελευθέριε.

Αρκετά δοκιμάστηκες και ασθένησες τόσα χρόνια. Με τη Χάρη και την Εξουσία του Δασκάλου Ιωάννη σου αφαιρώ το βάρος της απόρριψης που βίωσες, αποπλένω τα τραύματα της ψυχής σου με το Φως της στοργής και της τρυφερότητας και παύω την αιμορραγία της.

Απορροφώ εντός μου κάθε αίσθημα αδικίας, χλευασμού, υποτίμησης και περιφρόνησης που δέχθηκες και μετουσιώνω τους κραδασμούς αυτούς σε δικαίωση, εκτίμηση και αποδοχή του εαυτού σου μέσα σε κάθε πρόσωπο που σε συνέδεσα.

Ευλογώ το νου σου να ανασυγκροτηθεί και να ισορροπήσει όλες τις λειτουργίες του εκ νέου. Ευλογώ την αποκατάστασή σου πλήρως και ολοκληρωμένα σε όλα τα πεδία, τα σώματα και τα κέντρα σου.

Αποκολλώ την συνείδησή σου από την κόλαση της πλάνης και της διαστροφής της Αλήθειας που σου παρέχω. Μετατοπίζω την υπόστασή σου από την αυτοκαταστροφικότητα στην αναδημιουργία. Σε καλώ σε μια νέα ζωή εντός Μου μέσα στην Αρμονία της Θείας Ουδετερότητας.

Σε καλώ εκ νέου να συγχωρήσεις κάθε υπόσταση που μετέθεσες τις ευθύνες σου, για να συγχωρήσεις ολοκληρωμένα τον εαυτό σου. Σε ευλογώ να καταστείς άξιος συνεχιστής και Θεματοφύλακας του Έργου της Δευτέρας Παρουσίας. Αμήν.

Γ. Κλειδαράς