ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

  Οι διαφορές ανάμεσα στα ήθη και τα έθιμα που οι Κοινωνίες των ανθρώπων παρουσίασαν από εποχή σε εποχή και από τόπο σε τόπο, αλλά και οι διαφο­ρές που οι άνθρωποι παρουσιάζουν μεταξύ τους στον τρόπο ζωής και τις αντιλήψεις τους, φανερώνουν μία διαφορετική φύση και ποιότητα στις ιδέες που διατηρούνται μέσα στο νου, τόσο των κοινωνικών ομάδων όσο και του κάθε τμήματος ξεχωριστά.

Η φύση, λοιπόν, και η ποιότητα του συνόλου των ιδεών που κάθε άνθρωπος διατηρεί μέσα στο νου του και μ’ αυτήν διαμορφώνει το περιβάλλον του, αποτελεί τη βα­θύτερη εσωτερική γνώση και εξέλιξη μέσω της οποίας αναγνωρίζει το Καλό από το Κακό και ωθείται έτσι προς επιλογή.

Αυτή η γνώση, όπως είναι φανερό από τα έργα των αν­θρώπων, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, ανάλο­γα με την εξέλιξη που κάθε υπόσταση παρουσιάζει και την ευρύτητα των οριζόντων του νου, με την οποία δύναται να αντιλαμβάνεται την Αλήθεια. Συνεπώς η Συνείδηση, αυτή η βαθύτερη εσωτερική γνώση κάθε ανθρώπου, κυ­μαίνεται ανάλογα με το βαθμό που αναγνωρίζει την Αλήθεια και την απόσταση που διατηρεί από Αυτήν και είναι ανάλογη με τη φύση και την ποιότητα των ιδεών που διατηρεί μέσα στο νου του.

 Ποιος έχει Συνείδηση για τη Συνείδηση;

Στον όρο Συνείδηση υπάγονται όλες οι κατηγορίες της ανθρώπινης εμπειρίας, συμπεριλαμβανομένης της αντίληψης της γνωστικής ικανότητας, της διαίσθησης του εαυτού και του συναισθήματος σε όλα τα επίπεδα, συμπεριλαμβανομένων όσων κοινώς ονομάζουμε συνειδητότητα, υποσυνείδητο, υπερεγώ ή ασυνείδητο, ανεξάρτητα από την προϋπόθεση συγκεκριμένων ψυχολογικών ή φυσιολογικών μηχανισμών. Η σύλληψη της έννοιας του Περιβάλλοντος περιλαμβάνει όλες τις συνθήκες και τις επιρροές που επιδρούν πάνω στη συνείδηση τις οποίες αντιλαμβάνεται ως ξεχωριστές από τον εαυτό της, και στις οποίες συμπεριλαμβάνονται το ίδιο της το φυσικό σώμα, το φυσικό της περιβάλλον καθώς και μη απτές ψυχολογικές, κοινωνικές και ιστορικές επιδράσεις, οι οποίες καθορίζουν ένα μέρος της. Έτσι, η συνείδηση και το περιβάλλον βρίσκονται στη διαλεκτική σχέση του όντος/μη όντος της κλασικής φιλοσοφίας, η αλληλεπίδρασή τους όμως θεωρείται υποκειμενική και καταστασιακή.

Η Πραγματικότητα περιλαμβάνει όλες τις πτυχές της εμπειρίας, έκφρασης και συμπεριφοράς, και σχηματίζεται μόνο στην κοινή επιφάνεια μεταξύ συνείδησης και του περιβάλλοντός της και το παρόν μοντέλο αναφέρεται μόνο σε αυτήν την κοινή επιφάνεια της πραγματικότητας. Επίσης θεωρείται ότι νόμισμα κάθε πραγματικότητας είναι η Πληροφορία, η οποία ρέει και προς τις δύο κατευθύνσεις. Δηλαδή, η συνείδηση μπορεί να εισάγει πληροφορίες στο περιβάλλον της καθώς και να αποσπάσει πληροφορίες από αυτό.

Συνείδηση ονομάζεται η βαθύτερη εσωτερική γνώση κάθε ανθρώπου, μέσω της οποίας αναγνωρίζει το σωστό από το λάθος και ανάλογα κάνει τις επιλογές του. Συνείδηση είναι η επίγνωση του εαυτού μας, ποιος είναι, πού είναι, πώς είναι, τι ξέρει, τι δεν ξέρει και τι δυνατότητες έχει. Η πλάνη πως είμαστε σταθερά συνειδητοί, είναι οφθαλμοφανής γιατί δεν έχουμε μνήμη. Η συνείδηση έχει διάρκεια, συχνότητα, ένταση και διεύθυνση. Δηλαδή πόση ώρα είσαι συνειδητός, πόσο συχνά είσαι συνειδητός, πόσο έντονα και για ποιο πράγμα. Πώς μπορεί να μελετηθεί, να ελεγχθεί, να σταθεροποιηθεί η συνείδηση;

Ο ορισμός είναι η διατύπωση των ορίων της συνείδησής μας για το καθετί, δηλαδή η αποκωδικοποίηση της ενέργειας του Λόγου που μας γίνεται γνωστή, για να την κατανοήσουμε. Πνεύμα είναι η ουσία της συνείδησης που φέρει την ενέργεια των εννοιών και των ιδεών που αποκαλύπτουν την ουσία της Αγάπης στις διάφορες διαστάσεις ενώ Ψυχή είναι η θεία πνοή η οποία περιέχει τη ροή των κωδικών της Δημιουργίας, ενεργοποιείται από συνείδηση του πνεύματος στο Φως και ενεργεί μέσω του Φωτός στον νου με λογική και φαντασία εκφράζοντας Λόγο. Είναι το περίπνευμα το κάλυμμα Φωτός και Πνεύματος, ο ρυθμιστής-συμπλέκτης μεταξύ ύλης-φρένου και πνεύματος-γκαζιού.

Η Συνείδηση κάθε ανθρώπου συμβαδίζει με την Αλήθεια που ο καθένας μέσα του αναγνωρίζει και εφόσον η Αλήθεια είναι η Ουσία του Θεού που ενυπάρχει σε κάθε άνθρωπο πλασμένο κατ’ Εικόνα και Ομοίωση Πατρός, η Συνείδηση παρουσιάζεται σε κάθε άνθρωπο ανάλογα με το πόσο αυτός αναγνωρίζει Ουσία Θεού μέσα στον Εαυτό του. Ακόμη όμως και στην περίπτωση που κάποιος αρνείται όχι μόνο την Παρουσία του Θεού μέσα του, αλλά και Αυτή την Ύπαρξή Του ακόμη, αυτό δεν σημαίνει πως η Ουσία της Αλήθειας δεν υπάρχει μέσα του, γιατί είναι αυτή η Πηγή της Ζωής, που τον τροφοδοτεί και τον βοηθά να εκφράζει και να εκδηλώνει τις απόψεις του, συνεπώς ο όρος «ασυνείδητος», τον οποίο ορισμένοι συνηθίζουν να χρησιμοποιούν, δεν αποτελεί πραγματικότητα.

Πριν μπορέσει μια εντύπωση να καταγραφεί στη μνήμη, πολύ λιγότερο, πριν ανακληθεί, πρέπει πρώτα να γίνει αντιληπτή στη συνείδηση. Οι αισθήσεις μας αναφέρουν πολλές χιλιάδες πράγματα κάθε μέρα, τα οποία δεν γίνονται συνειδητά αντιληπτά από εμάς. Οι ικανότητες αντίληψης ακούν τη δύναμη της επιλογής, σε σημαντικό βαθμό, και συνήθως αφήνουν έξω από τη συνείδηση πολύ περισσότερες αναφορές των αισθήσεων, από όσες αποδέχονται. Οι αναφορές των αισθήσεων μπορούν να συγκριθούν με τα πολλά χτυπήματα στην πόρτα της συνείδησης, από τα οποία μόνον ελάχιστα θα απαντηθούν με το άνοιγμα της πόρτας του μυαλού.

Ο βαθμός της εντύπωσης που ασκείται πάνω στη μνήμη καθορίζεται από τον βαθμό της αντίληψης που παραχωρείται στο αντικείμενο το οποίο προκαλεί την εντύπωση.

Στην ευρύτερη δυνατή έννοια του ο όρος Συνειδητότης (που κάποιες φορές αποκαλείται και Επίγνωση ή Συναίσθηση) σημαίνει την ψυχική διασκεπτική δραστηριότητα που οδηγεί στην αυτογνωσία, δηλαδή την ικανότητα να αποκτά επίγνωση του εαυτού και του περιβάλλοντος του με διάφορους βαθμούς σαφήνειας και πολυπλοκότητας. Συνειδητότητα είναι η διασκεπτική και βουλητική Οντότητα της Συνείδησης, δηλαδή το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ. Η απόσταση από το Εγώ Είμαι, ως το Εγώ Ειμί, φανερώνει την απόσταση του μαθητή από τον αληθινό Δάσκαλο.

Ας δούμε λοιπόν τώρα και την λέξη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, μαθαίνοντας ταυτόχρονα ότι ο αναγραμματισμός του όρου λέξη μας δίνει την Έληξ, το όργανο που προωθεί και την ΕΛΞΗ, τη δύναμη της ενότητας.

Η προσοχή είναι, στην πραγματικότητα, η εστίαση της συνείδησης, που μοιάζει με την εστίαση των ακτίνων του ήλιου, μέσω ενός ηλιακού φακού. Σε κάθε εστίαση υπάρχει μια συγκέντρωση, ή μεταφορά σ’ ένα κεντρικό σημείο, όλης της προσιτής ικανότητας και της δύναμης της ενέργειας η οποία έτσι επικεντρώνεται, αντί να διαχέεται διασκορπίζοντας τη δύναμη και την ικανότητα αυτής της ενέργειας. Ο νόμος της αυξημένης δύναμης μέσω της συγκέντρωσης αποδεικνύεται ότι είναι λειτουργικός τόσο στο διανοητικό, όσο και στο φυσικό επίπεδο. Κινητοποιείται ο νόμος της έλξης, δηλαδή, έλκουμε ότι αγαπάμε ή φοβόμαστε, έστω και υποσυνείδητα.

Η Συνειδητότης περικλείει:

α) Επίγνωση των αντικειμένων του εξωτερικού χώρου.

β) Την αντίληψη του εαυτού σαν ατομικότητα. Επίγνωση των ιδίων των ψυχικών και σωματικών λειτουργιών του ατόμου.

γ) Την αντίληψη του εαυτού σαν μέλος μιας ομάδας.

Η συνείδηση από άνθρωπο σε άνθρωπο, διαφέρει και είναι ανάλογη με το βαθμό που η κάθε υπόσταση αναγνωρίζει την Υιότητά της, την Αλήθεια και αντιλαμβάνεται την απόσταση που διατηρεί από αυτήν. Το εύρος, η φύση, η ποιότητα και το ύψος της συνείδησης κάθε υπόστασης, εξαρτώνται από την φύση και την ποιότητα των ιδεών που διατηρεί στο νου της, και απορρέουν από τη Γνώση περί της Θείας Καταγωγής, στο βαθμό που κάθε τμήμα την αναγνωρίζει μέσα του. Επίσης εξαρτάται και από την ευρύτητα των οριζόντων του νου με την οποία αντιλαμβάνεται την Αλήθεια, δηλαδή από το κατά πόσο ο νους της υπόστασης διατηρεί όρια και περιορισμούς. Υπάρχουν βασικές καταστάσεις συνείδησης, τις οποίες ο άνθρωπος πρέπει να διέλθει και να γνωρίσει προκειμένου να εισέλθει στον άπειρο Ωκεανό της Θείας Γνώσης, της Θεοσυνείδησης του Εαυτού Χριστού. Αυτά τα στάδια είναι τα εξής: Υλική, αισθησιακή, συναισθηματική, νοητική, ψυχική, πνευματική και Θεία συνείδηση.

Πιο συνοπτικά έχουμε τρεις βασικές καταστάσεις συνείδησης, απ’ όπου διέρχεται το ανθρώπινο ον:

α)  ΥΛΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ • ΘΕΛΗΣΗ • ΑΓΝΟΙΑ • ΠΟΝΗΡΙΑ • ΕΓΩ• ΕΠΙΒΙΩΣΗ • ΑΝΑΓΚΗ • ΥΠΟ ΝΟΜΟΝ

Συνείδηση του κατώτερου εαυτού: Η υλική συνείδηση σχηματίζεται από τις υλικές ανάγκες του ανθρώπου και τη γενετήσια ορμή του. Είναι η συνείδηση της πτώσης που διακρίνει και άλλη δύναμη εκτός από τον Θεό. Η αδαμική συνείδηση διαιωνίζει το σφάλμα του δισυπόστατου Αδάμ.

β)  ΨΥΧΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ • ΒΟΥΛΗΣΗ • ΓΝΩΣΗ • ΑΓΑΘΟΤΗΤΑ • ΕΙΝΑΙ• ΖΩΗ • ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΗ • ΥΠΟ ΕΠΙΣΤΑΣΙΑ

Συνείδηση του ανώτερου εαυτού: σχηματίζεται από τις εσωτερικές ανάγκες ή τα οράματα του ανθρώπου. Ωθεί στην καλλιέργεια, την γνώση, την εξύψωση κι όταν δυναμώσει συχνά επιβάλλεται στον κατώτερο, οικειοποιείται κάθε φως σαν εωσφορική συνείδηση.

γ)  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ • ΠΙΣΤΗ • ΕΠΙΓΝΩΣΗ • ΣΟΦΙΑ • ΕΓΩ ΕΙΜΙ • ΒΙΟΣ • ΟΡΑΜΑ • ΥΠΟ ΧΑΡΙΤΟΣ

Συνείδηση του Θείου εαυτού μας, του εν υμίν Χριστού: Ο άνθρωπος ταυτισμένος με τον Χριστό, ενηλικιώνεται και θυσιάζεται για να μπορέσει να αφομοιωθεί από την Υπέρτατη Θεία Συνείδηση.

Επτά είναι τα ερωτήματα της συνείδησης: τι, γιατί, πόσο, πώς, πού, πότε, ποιος. Αυτό το τελευταίο αποτελεί για τον πνευματικό άνθρωπο κλειδί. Απόδειξη είναι ότι στις υπερβατικές πνευματικές καταστάσεις απουσιάζει η αίσθηση του χώρου και του χρόνου, ενώ αλλάζει η συνείδηση και η ταυτότητα, το ποιος. Τότε αλλάζουν επίπεδο όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα, το βάθος και το ύψος των απαντήσεων για κάθε πού, για κάθε πότε, για κάθε πόσο, τι, γιατί και πώς. Όλα καθορίζονται απ’ το «ποιος». Όταν αλλάζουμε ταυτότητα, αλλάζουν όλα. Κινούμαστε στο επίπεδο που μας υπαγορεύει η ταυτότητα που πιστεύουμε ότι έχουμε, η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας.

Η συνείδηση του ανθρώπου στο μέσο άνθρωπο διακρίνεται σε 3 στάδια. Κατάσταση εγρήγορσης, την ώρα που είναι ξύπνιος, κατάσταση ύπνου και μια κατάσταση η οποία είναι μεταξύ αυτών των δύο.

Τη ζει κάποιος ο οποίος είναι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Όμως αυτό δεν είναι επαρκές, για να κατανοήσουμε το θέμα της συνείδησης. Έτσι λοιπόν θα ανατρέξουμε σ’ όσους έχουν μιλήσει γι’ αυτήν και θα πούμε ότι υπάρχει αυτό που λέγεται ασυνείδητο, αυτό που λέγεται υποσυνείδητο, αυτό που λέγεται συνειδητό, αυτό που λέγεται υπερσυνείδητο. Και από κει και πέρα, έχουμε αυτό που λέγεται αυτοσυνείδηση και θεοσυνείδηση. Αυτά πρέπει να μπουν σε μία τάξη σε μία σειρά για να καταλάβουμε ότι κάτω από διαφορετικές συνθήκες ο άνθρωπος βιώνει το ασυνείδητο κομμάτι του εαυτού του, κάτω από άλλες συνθήκες το υποσυνείδητο, το οποίο λειτουργεί καθημερινά βέβαια, εκτός απ’ τις πράξεις μας, πολλά πράγματα που κάνουμε και λέμε κάθε μέρα κινούνται υποσυνείδητα, το υπερσυνείδητο σε κάποιες εξάρσεις του ανώτερου νου μας, ενώ η θεοσυνείδηση σε πολύ υψηλά πνευματικά επίπεδα.

Και ερωτώ, είναι δυνατόν τα στάδια της εξέλιξης των ανθρώπων που είναι πνευματικοί να ταυτίζονται με τα στάδια εξέλιξης των ανθρώπων που έχουν υλική συνείδηση; Όχι, για τον απλούστατο λόγο, ότι επειδή ο υλικός άνθρωπος, η υλική συνείδηση δεν έχει αναπτύξει τα 3 ανώτερα σώματα, δεν μπορεί και να μετέχει στα βιώματα, τις καταστάσεις και τα στάδια της ανθρώπινης εξέλιξης του πνευματικού ανθρώπου.

Η έννοια των σταδίων και η αντίληψη του ανθρώπου γι’ αυτά, ή αλλιώς η επίγνωση του ανθρώπου για τα στάδια της εξέλιξής του, η συνείδηση που έχει γι’ αυτά, εξαρτάται οπωσδήποτε και θεμελιωδώς από την ιδέα που έχει για τον Θεό.

Είπαμε λοιπόν κάποια στιγμή, ότι η εξέλιξη του ανθρώπου μπορεί να ιδωθεί υπό το πρίσμα της εξέλιξης της συνείδησης κατά επίπεδο, με τα ανάλογα πεδία ή σώματα του ανθρώπου. Το ασυνείδητο βρίσκεται στο αιθεροφυσικό, το υποσυνείδητο στο αστρικό, το συνειδητό στο κατώτερο νοητικό και εν μέρει στο ανώτερο. Εδώ πρέπει να πούμε ότι το κατώτερο νοητικό λειτουργεί με το συνειδητό εν μέρει και με το υποσυνείδητο ταυτοχρόνως. Γι’ αυτό λέμε, πολλές κινήσεις στην καθημερινότητα, αν και είμαστε ξύπνιοι, δεν τις κάνουμε συνειδητά, τις κάνουμε επειδή λειτουργεί το υποσυνείδητό μας. Το υπερσυνείδητο στον ανώτερο νου, η αυτοσυνείδηση στο αιτιατό, η κοσμοσυνείδηση ή αυτογνωσία στο ψυχικό, ή συμπαντική συνείδηση ή πνευματική συνείδηση στο πνευματικό και η Θεοσυνείδηση ή Χριστοσυνείδηση στο Θείο.

Την ίδια στιγμή που καταρρέει αυτός ο πολιτισμός του “έχειν” της υλικής συνείδησης, αναδύεται ένας νέος πνευματικός πολιτισμός του “είναι”, απαλλαγμένος από δόγματα, κερδολαγνεία, τεχνολογίες μόλυνσης, οικονομίες εκμετάλλευσης, ψευδοφιλοσοφίες και μαζική εκπαίδευση επιβίωσης. Όμως, σε κάθε κρίσιμη καμπή της ανθρώπινης ιστορίας εμφανίζεται ένα κύμα πνευματικού διαφωτισμού που δεν απευθύνεται στους λίγους αλλά σε όλους κι είναι ο Λόγος που το κατευθύνει πάντα. Μια νέα ανθρωπότητα γεννιέται μέσα σ’ όλους τους ανθρώπους που διαπνέονται από ανθρωπιστικές αρχές πνευματικότητας και την ηθική μιας νέας παιδείας. Η υποκειμενικότητα, ο ατομισμός, η ιδιώτευση, ο εγωκεντρισμός κι ο μηδενισμός κορυφώνονται πριν γκρεμιστούν στην εποχή μας.

Η απομάκρυνση ή η προσέγγιση κάθε ανθρώπου από τις Θείες Αρχές του Όντος και την Καταγωγή του, είναι η κύρια αιτία σχηματισμού Συνείδησης, της οποίας η φύση, το εύρος, η ποιότητα και το ύψος καθορίζονται από τη φύση των ιδεών που διατηρεί ο καθένας μέσα στο νου του και απορρέουν από τη Γνώση περί της Θείας Καταγωγής στο βαθμό που κάθε τμήμα την ανα­γνωρίζει μέσα του.

Οι αποστάσεις που ο άνθρωπος μπορεί να παρουσιά­σει από την ένωση και την ταύτιση με τη Θεία Ουσία που ενυπάρχει εντός του, είναι άπειρες, τόσο άπειρες όσο και οι εκδηλώσεις του, γι’ αυτό και οι καταστάσεις Συνεί­δησης, οι οποίες μπορούν να σχηματιστούν, να εκδη­λωθούν και να μορφοποιηθούν είναι το ίδιο άπει­ρες. Για να είναι όμως δυνατή η κατανόηση και η εμβά­θυνση στις διάφορες εκδηλώσεις του ανθρώπου και για να μπορεί αυτή η ανάλυση ν’ αποτελέσει εφόδιο και βοήθημα άχρονο, σε κάθε άνθρωπο που στο πλήρω­μα του Χρόνου θ’ αποζητήσει να γνωρίσει βαθύτερα τη Νομοτέλεια που διέπει τον Εαυτό του, είναι αναγκαίο να γνωρίσουμε τα στάδια εκδήλωσης της Συνείδη­σης στις πιο βασικές κατηγορίες που πρέπει να ανα­λυθούν και οι οποίες αποτελούν τις βασικότερες κα­ταστάσεις Συνείδησης που ο άνθρωπος εκδηλώνει, γιατί εμπεριέχουν όλα τα στάδια που ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίσει και να διέλθει, προκειμένου να εισέλθει στον Άπειρο ωκεανό της Θείας Γνώσης, της Θεοσυ­νείδησης του Εαυτού Χριστού.

Αυτή η Ύπατη κατάσταση Συνείδησης αποτελεί και το στόχο κάθε ανθρώπου που έχει αφυπνιστεί και κατα­νοήσει την αναγκαιότητα να εισέλθει στην Πορεία της Τελείωσης, που ορίζεται με την Απόλυτη Ένωσή του με το Λόγο Χριστό, την Απόλυτη ταύτισή του με το Θέλημα του Θεού. Τη Θέωσή του.

Είναι η Εικόνα της Αρχικής κατάστασης του Αν­θρώπου ως Θεός εν Θεώ, όταν ως Φως με την Αέναη Δημιουργική του διάχυση έφερε σε εκδήλωση το Αείπαρκτο Ον του Θεού και έγινε η Εικόνα της Απειρότητας του Αγνώστου, Εικόνα της Άμορφης Ουσίας του Θεού.

Ως εκπόρευση της Νοημοσύνης του Όντος, έφερε Νοη­μοσύνη καθ’ όλα όμοια του Δημιουργού του και τη Γνώση της Πηγής του, σαν ταυτότητα της Δημιουργικής του Εξου­σίας στο σχηματισμό των Κόσμων. Είχε Συνείδηση της Ύπαρξής του, Συνείδηση της Πανταχού Παρουσίας του και της Άπειρης Δημιουργικής του Εξουσίας. Ήταν Θεός, Ένα με τον Άγνωστο και Απέραντο Ανεκ­δήλωτο Πατέρα Θεό, που με την Παρουσία του έφερε σε εκδήλωση.

Κατείχε τη Γνώση της Καταγωγής και της Ύπαρξής του, κατείχε την Εξουσία της Ζωής που ήταν η ίδια η Δημιουργική του Παρουσία και διαμόρφωνε τα Σύμπαν- τα με τους Γαλαξίες και τα πλανητικά συστήματα δη­μιουργώντας την Ύλη με διάχυση Θείας ενέργειας, που κάλυπτε το Αχανές του Ανεκδήλωτου Όντος, του Δημιουρ­γού του.

Η Γνώση της Καταγωγής Του και η Εκδήλωση των Δη­μιουργικών Του Δυνάμεων, σχημάτισε μέσα στο Νου της Νεογέννητης Πνευματικής Υπόστασης, της Ανθρωποϊδέας, Συνείδηση της Θεότητάς Της. Σχημάτισε τη Θεοσυνείδηση της Πανταχού Παρουσίας της μέσα στον Απροσμέτρητο και Αχανή Ανεκδήλωτο Θεό.

Αυτή η Εικόνα του Απειρόμορφου Τέλειου παρέμεινε πάντα στη Δημιουργική Της εκδήλωση, τροφοδοτών­τας με την Παροχή της Θείας Ουσίας Της όλη την Αχανή Απροσμέτρητη Δημιουργία, την οποία ως Υιός Λόγος με την Παρουσία Του δημιουργούσε.

Αυτός ο Άνθρωπος, ο Υιός του Πανάγαθου και Ζωο­φόρου Θεού, έγινε Υιός του Εαυτού Του, εκκένωσε το Είναι Του και εγένετο σαρξ για να αποκαταστήσει την Ενότητά Του με τους εκπεσόντες, την Παρουσία Του μέσα στη Συνείδησή τους, που περιόρισαν μέσα στο βαρύ σαρκικό επενδύτη αποκομμένοι από τη Γνώση της Ολότητας του Εαυτού και της Καταγωγής τους, σχημα­τίζοντας έτσι Αισθησιακή Συνείδηση από τα απο­τελέσματα των φυσικών Νόμων, τα μόνα που μπορού­σαν πλέον ν’ αναγνωρίσουν σαν πραγματικότητα και τα οποία ερέθιζαν τις υλικές τους αισθήσεις, θλιβε­ρά υποκατάστατα της Πανσοφίας του Εαυτού τους, σχηματίζοντας στο νου τους μία νοερή κατάσταση δοξα­σιών και ενεργειών των αισθήσεων, αποτέλεσμα της απώλειας της συνειδητής σύνδεσής τους με την Υπέρ­τατη Αρχή του Δημιουργού τους.

Η Αισθησιακή Συνείδηση, απόρροια της απομάκρυν­σης του Ανθρώπου από τις Θείες Αρχές και την ενότητά του με το Πνεύμα του Θεού, είναι η πλέον επικρατέστερη κατάσταση Συνείδησης που συναντάται και σήμερα στο σύγχρονο άνθρωπο που, ζώντας μέσα σε πληθώρα τε­χνικών επιτευγμάτων, έχει διαμορφώσει έναν τρόπο σκέψης βάσει του οποίου εργάζεται για να δημιουρ­γήσει ή να αποκτήσει εκείνα τα υλικά πάντα αγαθά και μέσα, τα οποία εξυπηρετούν τις ανάγκες των υλικών του αισθήσεων και του προσφέρουν το πρόσκαιρο συναίσθημα της ηδονής και της απόλαυσης, αλλά ταυτό­χρονα αυξάνουν την απόσταση από την Ουσία του Εαυτού του, καλύπτοντάς την με περισσότερα καλύμματα πλά­νης που τον εμποδίζουν να αντιληφθεί την ύπαρξη του Θεού μέσα στον εαυτό του, υποχρεώνοντάς τον έτσι σε μία διανοητική και συνεπώς περιορισμένη θεώρηση των πραγμάτων, που τον οδηγεί αναπόφευκτα στο δογ­ματισμό και τη στείρα ανάλυση περιορισμένων υλι­κών ιδεών, οι οποίες στερούμενες Θείας Ουσίας και συνε­πώς Αιώνιας Ζωής δεν ανακυκλώνουν το Θείο Ρεύμα, με αποτέλεσμα η υπόσταση να παραμένει εγκλωβισμένη χωρίς να ανακαινίζεται με Πληρότητα, Γαλήνη και Ισορ­ροπία, που συνεπάγεται η επαφή με την Πηγή της Αγά­πης του Πατέρα Θεού.

Στο γενικό ορισμό της η Αισθησιακή Συνείδηση είναι άθροισμα δοξασιών και ενεργειών των αισθήσεων, που κυριαρχεί στο νου και ορίζει με την αντίληψη που σχηματί­ζει τις ενέργειες και επιλογές του ατόμου, το οποίο δρα και κινείται βασισμένο στα ερεθίσματα του υλικού κόσμου, τα οποία ενεργοποιούν και διεγείρουν τις αισθήσεις του.

Όπως είπαμε, ο σχηματισμός Αισθησιακής Συνεί­δησης είναι αποτέλεσμα της απομάκρυνσης του Ανθρώ­που από τις Θείες Αρχές του Όντος, και γι’ αυτό η Αι­σθησιακή Συνείδηση είναι μία σύνθεση από ιδέες και συναισθήματα τα οποία δεν περιέχουν Αιώνια Ζωή, είναι πρόσκαιρα, γιατί λόγω της προέλευσής τους - προέρχονται από συμπεράσματα κινήσεων και φαινο­μένων του υλικού πεδίου - υπόκεινται στις αλλαγές που σύμφωνα με το Νόμο της φθοράς διέπουν την ύλη.

Όπως στην ελληνική μυθολογία, ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Ιάσων, αποτελούν συμβολικά καταστάσεις συνείδησης, έτσι και στην Χριστιανική κοσμοθεώρησή του, έχουμε τον Αδάμ και την Εύα, τον όφη, την Εδέμ, τον Αβραάμ, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και τον Σίμωνα τον Κηρυναίο, τους μαθητές κ.λπ.

Οι πνευματικές μονάδες έχουν σχηματίσει εντός τους την Αδαμική συνείδηση. Είναι η συνείδηση της πτώσης. Η συ­νείδηση που διακρίνει και άλλη δύναμη εκτός από τον Θεό και παραδέχεται τις ιδέες Καλού και Κακού ή Θεού και όχι Θεού. Είναι η ύπαρξη και η εκδήλωση του Αδάμ μέσα σε κάθε άνθρωπο. Η κληρονομιά της ανθρωπότητας από την πρώτη επιπόλαια κίνηση, αλλά και το σημείο που της υπεν­θυμίζει την ανάγκη της επιστροφής. Η Αδαμική συνείδηση διαιωνίζει το σφάλμα του δισυπόστατου Αδάμ. Τρέφεται συνεχώς από τους καρπούς του Δέντρου της Γνώσης. Στε­ρεί από τον άνθρωπο την Πνευματική Ζωή, την απευθείας επαφή με τον Θεό του. 

 Ο «όφις» συμβολίζει την αισθησιακή συνείδηση, την επιθυμία ζωής διαφορετικής και αποκομμένης από τη Θεϊκή Πηγή της Ζωής. Η ζωή αυτή παρουσιάζεται στα χα­μηλότερα πεδία και επιφέρει τη βασιλεία των αισθήσεων. Προσκολλά τον άνθρωπο στη γη. Οι αισθήσεις τον δένουν στον Αισθητό Κόσμο, χωρίς να του επιτρέπουν την παραμι­κρή κίνησή του έξω από αυτόν. Ο άνθρωπος έρπει πάνω στη γη, τρέφεται από τη γη. Προσπαθεί να αναπληρώσει τις ελλείψεις του με τις γήινες προσφορές και απολαβές. Με­τατρέπεται σε αισθησιακό, γήινο άνθρωπο. «καί εἶπε Κύριος ὁ Θεός τῷ ὄφει· ὅτι ἐποίησας τοῦτο, ἐπικατάρατος σύ ἀπό πάντων τῶν κτηνῶν καί ἀπό πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπί τῆς γῆς· ἐπί τῷ στήθει σου καί τῇ κοιλίᾳ πορεύσῃ καί γῆν φαγῇ πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου» (Γεν. Γ΄, 14). 

 Η αισθησιακή συνείδηση παραχωρεί στην υπηρεσία του όλες της τις δυνάμεις. Του χαρίζει ελευθερία προσαρμο­σμένη στους δικούς της κανόνες. Του επιτρέπει να ενεργεί όπως θέλει, απομακρύνει όμως από μπροστά του τους προβληματισμούς. Οι αισθήσεις τον περιπαίζουν δημιουρ­γώντας του συνεχώς νέες ανάγκες, που μπορούν να του τις ικανοποιήσουν. Ο άνθρωπος μπλέκεται σε μια περιδί­νηση από πανομοιότυπες καταστάσεις, που του παρέχουν συναφείς απολαύσεις, χωρίς να καταλαβαίνει την κυκλική του περιπλάνηση, που καταλήγει πάντοτε στο αρχικό ση­μείο και δεν του προσθέτει τίποτα το διαφορετικό. Η αισ­θησιακή συνείδηση τον αιχμαλωτίζει με τις γερές της αλυ­σίδες, τον κλείνει μέσα στη φυλακή της. Φροντίζει όμως να του τη διακοσμεί με ψευδή και ωραιοφανή πράγματα, να διατηρεί άσβεστη τη δίψα της υλικής αίσθησης, να του αποκαλύπτει σταδιακά και με πολλές μορφές το κατα­στροφικό της βασίλειο, αφήνοντάς τον να πιστεύει ότι πάντα του επιφυλάσσει μια έκπληξη, για ν’ αποφύγει τον κορεσμό του και την αποστασία του. 

 Η συναισθηματική συνείδηση (ΑΒΕΛ) δεν πρέπει να εξολοθρεύσει την υλική (ΚΑΪΝ). Αντί­θετα, είναι αναγκαίο να την αναβιβάσει. Αν επιζητήσει την καταστροφή της, ταυτόχρονα κλονίζει και τη δική της βάση. Πρέπει να την αγκαλιάσει και να την αναγκάσει αργά και σταθερά να υπακούσει στις εντολές του Πνεύματος. Μόνο τότε ο άνθρωπος θα μπορέσει να αποφύγει τις παγίδες, που οι δύο αυτές συνειδήσεις διατηρούν λόγω της ατέλειας τους. Μόνο τότε θα μπορέσει να προετοιμάσει το έδαφος του, να κατευνάσει τα πάθη του, για να δεχτεί την Ευλογία της Ανώτερης Πνευματικής Συνείδησης. Όσο τις διατηρεί μέσα του ασυμβίβαστες, οι παγίδες είναι ορθάνοιχτες, έτοιμες να τον καταποντίσουν. Όταν τις συνταυτίσει και τις βάλει στην αυτή πορεία, αλληλοσυμπληρώνονται και απο­φεύγουν μόνες τους τα λάθη, γιατί διακατέχονται από επι­θυμία για άνοδο και επίτευξη του σκοπού που αντικρίζουν μπροστά τους. 

 Όταν κάθε άνθρωπος αποκτήσει Συνείδηση «Εδέμ», τότε και όλη η γη θα είναι Εδέμ. Γιατί ο άνθρωπος πάντα εκδηλώνει αυτό που μέσα του έχει. Τότε μόνο ολόκληρη η ανθρωπότητα και όχι μεμονωμένες περιπτώσεις, θα βρεθεί στην συνείδηση που υπάρχουν όλες οι δυνατότητες αύξησης των Θείων ικανοτήτων. Τότε μόνο ο πλανήτης θα ανέλθει, όχι αποκλειστικά από την Χάρη του Θεού και την θυσία λίγων φωτισμένων, αλλά και με τη συμμετοχή κάθε πνευματοψυχής και της διαβίωσης της στην πανδαισία της Εδέμ, της Παγκόσμιας Συνείδησης, του Θεού.

Προκειμένου κάποιος ν’ αντιληφθεί τα μαθήματα στη ζωή του Άβραμ, είναι απαραίτητο να έχει ορισμένη οικειό­τητα με κάθε πεδίο συνείδησης στο οποίο δρα και εκδηλώ­νεται ο άνθρωπος, ακριβώς γιατί η Θεοσυνείδηση Άβραμ δεν είναι απλά ένα στάδιο ή ένα πεδίο Συνείδησης, αλλά η συνεχής μετατόπιση και διεύρυνση των οριζόντων της Συ­νείδησης που επιφέρει η Υπακοή προς το Θείο Θέλημα.

Ο Άβραμ είναι το Κλειδί μέσω του οποίου ο άνθρωπος φτάνει στην Ενότητα του ανθρώπινου και του Θείου Θελήματος, οδηγούμενος έτσι στην Ταυτενέργεια με τον Ίδιο το Θεό, στον Απόλυτο συντονισμό με την Αέναη Ροή Του. Ο Άβραμ μετατοπιζόμενος βάσει του Θείου Θελήματος, δεν είναι υποχρεωμένος να αποχωριστεί το παλαιό μέρος της Συνείδησης, αλλά κατέχοντάς το εισέρ­χεται διαρκώς σε «νέα χώρα», στη Νέα αντίληψη της Ουσίας. «Η γη την οποίαν θα δείξω εις σε».

Όταν αρνούμεθα την προσκόλλησή μας στην ύλη και τις υλικές καταστάσεις, τότε επιβεβαιώνουμε την ενότητά μας με την Πνευματική Ουσία, γιατί η ύλη την οποία απαρνηθήκαμε δεν υφίσταται πλέον ως εμπόδιο κι έτσι μπορούμε να εισέλθουμε στη Νέα Συνείδηση της πραγματικής Ουσίας, η οποία δεν περιορίζεται στην ύλη γιατί είναι η Ιδέα, που είναι το σταθερό Θεμέλιο όλου εκείνου που αντιλαμβανόμαστε ότι είναι διαρκές.

Η εμπειρία μάς βοηθά ν’ αποκτήσουμε την οικειότητα με ορισμένα πεδία Συνείδησης, όμως δεν μπορεί να μας χαρίσει τη διάρκεια της Θεοσυνείδησης του Άβραμ, που βασισμένη στην Ιδέα, δηλαδή στην Ουσία και στην ευρύτε­ρη αντίληψή της, μας οδηγεί μέσω της Ταυτενέργειας με το Θεό στην Απόλυτη Ελευθερία της Απειρότητας του Ανθρώπου μέσα στο Άπειρο Βασίλειο των Ιδεών του Πατέρα.

Οι περιορισμένες, ιδιοτελείς ιδέες, που σχηματίζουν την ιδιαίτερη αντίληψη κάθε ατόμου, τη γνώμη ή τις πεποι­θήσεις του για την εκάστοτε τάξη των πραγμάτων του κόσμου στον οποίο ζει, είναι μία φάση Συνείδησης, η προσωπική Συνείδηση, η οποία περιέχεται σαν αναπόσπαστο κομμάτι του ψηφιδωτού της Αισθησια­κής Συνείδησης.

Ένα άλλο κομμάτι της, μία ακόμη ψηφίδα της Αισθη­σιακής Συνείδησης, είναι η Συνείδηση η οποία σχηματίζε­ται από τις υλικές ανάγκες του ανθρώπου και τη γενε­τήσια ορμή του, η υλική Συνείδηση.

Αυτές οι δύο φάσεις - καταστάσεις της Αισθησιακής Συνείδησης αποτελούν τα δύο βασικά στοιχεία του σχημα­τισμού της, τα δύο της πόδια, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να στηριχτεί. Για να κυριαρχήσει και να εξασκήσει τις δραστηριότητες της πρέπει να επιβληθεί στο νου και την καρδιά, τις σκέψεις και τα συναισθήματα.

Χρησιμοποιεί το μεγάλο της όπλο, με το οποίο έλκει το νου και την καρδιά και υποτάσσει τη θέληση του ανθρώ­που στις επιθυμίες της. Είναι η σεξουαλική αίσθηση την οποία η Αισθησιακή Συνείδηση προβάλλει για να σαγηνεύσει τον κατώτερο νου και την προσωπικότητα, προκειμένου να ικανοποιήσει τα πάθη και τις ορέξεις της. Σύμβολό της η Ηρωδιάδα. Κόρη της η Σαλώμη.

Ο αισθησιασμός και η σεξουαλικότητα πάνε πάντα μαζί, όπως η Διάνοια και ο Ίμερος, και για να μπορέσει ο άνθρωπος να απελευθερωθεί από την κυριαρχία τους πρέπει να λάβει μέσα στον Εαυτό του στάση Ιωάννη.

Πρέπει δηλαδή να στραφεί σ’ εκείνη τη στάση του νου η οποία εκφράζει το υψηλότερο σημείο διανοητικής αντίληψης της Αλήθειας και ν’ αναζητήσει μέσα του τις υψηλότερες ιδέες που μπορεί ν’ αναγνωρίσει, όσον αφορά τον προορισμό του, την προέλευσή του και τη σχέση του με τον Πατέρα Θεό.

Όπως είναι γνωστό από την Ιστορία, η στάση - Κατά­σταση Ιωάννη θα τον οδηγήσει σε μετάνοια και κάθαρ­ση μέσα από τον καυτηριασμό που ασκεί αυτός ο τραχύς αναμορφωτής στις εκάστοτε εκδηλώσεις της Αισθησια­κής Συνείδησης, χωρίς όμως να μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην πλήρη Μετουσίωσή της.

Όμως αυτή η στάση του νου, η ενεργοποίηση του σταδίου μετάνοιας και κάθαρσης, της καθημερινής δη­λαδή βεβαίωσης της ενότητάς του με το Πνεύμα του Θε­ού, που θα έρθει στο Πλήρωμα του Χρόνου, θα είναι ο Προάγγελος, ο Πρόδρομος της φανέρωσης της Πνευ­ματικής Συνείδησης, της Συνείδησης Χριστού ή της Υπερσυνείδησης του Ενός Εαυτού που θα τον οδηγήσει με την Τελειότητα της Θείας Διδασκαλίας Του στην Οδό της Αλήθειας, στην επικράτηση του Πνεύματος και της επαναστροφής του σε Δόξα στους Κόλπους του Πατέρα.

Η εμφάνιση της Πνευματικής Συνείδησης μέσα στον άνθρωπο θα δραστηριοποιήσει κατ’ αρχάς την Πίστη (Πέτρος) και τη Διάκριση (Ιάκωβος), σχηματίζοντας μαζί με την Αγάπη (Ιωάννη) τη βασική τριάδα ικανοτήτων με τις οποίες θα επιτελέσει τις σημαντικότερες μεταλλαγές μέσα στον Άνθρωπο και θα τον οδηγήσει στη Μεταμόρφωση. Έτσι σχηματίζεται η πρώτη πνευματική δραστηριότητα (Τριάδα) στον άνθρωπο. Το σθένος (Ανδρέας), το οποίο ενεργοποιήθηκε πρώτο, κίνησε τους μηχανισμούς της υπόστασης και πλέον αφομοιώνεται στην Παρουσία της Πνευματικής Συνείδησης που θα το μεταλλάξει σταδιακά σε παρρησία, δίνοντας στην υπόσταση μια σθεναρή προβολή μέσα στο χώρο της ατέλειας.

Όταν η Συνείδηση του ανθρώπου δεν τροφοδοτείται με νέες ιδέες, τότε ληθάζει, κι όταν αυτή η κατάσταση γίνεται συνήθης καθημερινότητα, τότε ο άνθρωπος δεν πιστεύει ότι είναι δυνατόν η Συνείδησή του να μην έχει νεκρωθεί αλλά να κοιμάται. Αυτή η αντίληψη επικρατεί σήμερα στον κόσμο και είναι ιδιαίτερα εμφανής σ’ εκείνους που δεν πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί ν’ αλλάξει και να μετατοπιστούν τα κατεστημένα ώστε να διαμορφωθεί μία κοινωνία στηριγμένη στις Αναλλοίωτες Ηθικές - Αξίες του Νόμου της Αγάπης.

Όμως ο Ιησούς έπιασε το χέρι της μικρής και λέγοντάς της, «κοριτσάκι ξύπνα», την σήκωσε και δίνοντάς την στους γονείς της τους έδωσε εντολή να της δώσουν τροφή. Η αφύπνιση της ατομικής Συνείδησης δεν μπορεί να προέλθει εξ ανθρώπων, αλλά μόνο από έναν ο οποίος έχει ενεργοποιήσει τις δυνάμεις εντός του, κι εδώ ο Ιησούς μάς διδάσκει ότι η αφυπνισμένη Συνείδηση έχει ανάγκη τροφής, έχει δηλαδή ανάγκη να εισαχθούν μέσα της ιδέες νέες, διαφορετικά θα πέσει πάλι σε λήθαργο.

Η ατομική βούληση ή ατομική συνείδηση είναι το σώμα - φίλτρο της ψυχής που αντιδρώντας δημιούργησε την πτώση. Είναι δηλαδή, σε εσωτερική ανάλυση, ο αριστερός σπειροειδής έλικας και αγωγός ρεύματος στο νου του, που δημιουργώντας ενέργεια - κίνηση μονομερώς γέννησε την άρνηση ή αρνητική θέση ή αρνητική φλόγα. Ο Πυρήνας - νους του, αποκομμένος από τον Πατρικό Θείο Ουδέτερο νου, διεσπάσθη σε αρνητική και ισόποση θετική ενέργεια. Ο αριστερός σπειροειδής έλικας και ο δεξιός σπειροειδής έλικας, με ισοδύναμο φορτίο και ενεργειακό δυναμικό, είναι ο σημερινός εγκέφαλος του ανθρώπου. Η αρνητική ενέργεια - ιδέα της ατομικής βούλησης πυροδοτεί το αριστερό μέρος του εγκεφάλου, και αυτή η τοποθέτηση κυοφόρησε το σημερινό εξουσιαστικό, διατακτικό, ενεργειακά δραστήριο, δυναμικό αλλά ανυπάκουο άτομο, σε αντίθεση με το σημερινό εξουσιαζόμενο, υποτακτικό, ενεργειακά αδρανές και παθητικό άτομο.

Συμπερασματικά ο νους του ανθρώπου που κινείται με περισσότερη αρνητική ενέργεια έναντι της θετικής, είναι ενεργοποιημένος μόνο κατά το ήμισυ, μόνο δηλαδή η αριστερά πλευρά του νου του κινείται, παράγει και λειτουργεί. Αρνητικές ιδέες, συνεπώς, είναι όλες οι ιδέες που ο νους του τις ιδιοποιείται, η ατομική δηλαδή βούληση, ή συνείδηση, τις προβάλλει ως δικές του. Έχει λησμονήσει ότι κατά το ήμισυ αντιλαμβάνεται και σκέφτεται και ότι το άλλο ήμισυ του νου του παραμένει παθητικό και ανενεργές. 

Η Πνευματική συνείδηση υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο. Είναι όμως η υποανάπτυκτη και ατροφική. Γιατί η τροφή, που είναι οι Πνευματικές ιδέες και τα υψηλά ιδεώδη, είναι δυσεύρετη στην ανθρώπινη Κοινωνία και δεν επαρκεί για την ανάπτυξή της. Ο άνθρωπος φροντίζει και ασχολείται με την εξωτερική, υλική του εμφάνιση, με το επάγγελμά του και την οικονομική του κατάσταση. Δεν ενδιαφέρεται όμως καθόλου για την περιποίηση και φροντίδα της εσωτερικής του υπόστασης. Έτσι δημιουργεί για τον εαυτό του μια περίοπτη θέση στον υλικό, γήινο Κόσμο και μια άθλια στον Πνευματικό. Οικοδομεί στη γη και γκρεμίζει στον Ουρανό. Με τον τρόπο αυτό περιβάλλει την Πνευματική συνείδηση του, μέσω της οποίας διοχετεύεται η φωνή του Πνεύματός του, με πολλές άλλες συνειδήσεις, που αποτελούνται από υλικά στοιχεία και παρεμποδίζουν την επαφή με το Πνεύμα του.

Η κάλυψη της Πνευματικής συνείδησης, δεν γίνεται απότομα, αλλά σταδιακά, με ήρεμο και σταθερό ρυθμό, ώστε ο άνθρωπος να μην αντιλαμβάνεται τις μεταβολές του, αλλά να τις θεωρεί φυσικές και αναγκαίες. Πρώτα την περιβάλλει η συναισθηματική συνείδηση, που κυριαρχείται από τα συναισθήματα. Αυτή βέβαια έχει κάποια σχέση και επαφή με το Πνεύμα, όμως μειονεκτεί, γιατί η υπερβολικά συναισθηματική της φύση παραποιεί το Απόλυτο και κα­θαρά Πνευματικό, προσθέτοντάς του υποκειμενικά αναληθή στοιχεία και μεταστρέφοντάς το ανάλογα με τα συ­ναισθήματα, που κάθε φορά την κυριαρχούν. Ο άνθρωπος μεταπηδά από τη χώρα του Πνεύματος στη χώρα των συναισθημάτων, που είναι μεταβλητή και ασταθής.

Η Πνευματική συνείδηση περιβεβλημένη με τόσα κα­λύμματα, αδυνατεί να διατηρηθεί δραστήρια. Ο άνθρωπος της στέρησε τη δύναμή της, την καταδίκασε σε αδράνεια και παθητικότητα, καταδικάζοντας συγχρόνως και τον εαυτό του. Όμως εξακολουθεί ανέμελα τη ζωή του, πι­στεύοντας ότι ακολουθεί το σωστό δρόμο, που οδηγεί στην ευτυχία. Δεν έχει καταλάβει, ότι μόνο η Πνευματική συνείδηση μπορεί να τον βοηθήσει να ανυψωθεί. Δεν μπο­ρεί να διακρίνει τους ορίζοντες που του ανοίγει, τις ευκαι­ρίες, που του παρέχει. Είναι μια πλανημένη υπόσταση, που δεν συνειδητοποιεί την πλάνη της, ούτε μπορεί να διανοη­θεί τη Μεγαλειώδη, Ανυπέρβλητη Αλήθεια.

Η Συνειδητότητα είναι ο χώρος ταξινόμησης. Σ’ αυτό το χώρο ο νους «ενεργεί», σ’ αυτό το χώρο εκφράζει τη λειτουργία του. Η Συνειδητότητα είναι η φυσική ποσότητα - οντότητα πάνω στην οποία «εξασκεί» τις λειτουργίες του. Ακριβώς όπως το πεδίο βαρύτητας είναι ο χώρος «μέσα» στον οποίο εξασκούνται δυνάμεις πάνω στη μάζα, όπως στο μαγνητικό πεδίο εξασκούνται δυνάμεις σε κατάλληλα υλικά, που μπορούν να μαγνητισθούν, έτσι μπορούμε να «νοήσουμε» ένα χώρο, όπου εξασκούνται οι «λειτουργίες» του νου, σαν «δυνάμεις» επιρροής και αλλαγής πάνω στη Συνειδητότητα.

Όταν λέμε Ατομική Συνείδηση όλοι κατανοούμε ότι είναι το σύνολο των «βαθιών» κατανοήσεων, του συνόλου των «πιστεύω» μας (εμπειρίες) και τα «πιστεύω» μας μάς οδηγούν στις επόμενες πράξεις μας κ.ο.κ: Έτσι, η Ανθρώπινη Ζωή, όταν τελειώσει, αφήνει το Ανθρώπινο Πνεύμα «φορτισμένο» με Συνείδηση.

Όταν λοιπόν μετά τον θάνατο, το Σώμα αποχωρεί, η Ψυχή αποχωρεί, το εξατομικευμένο Πνεύμα/η Ατομική Συνείδηση έχει την δυνατότητα, απελευθερωμένη πλέον από τις άλλες Αρχές να «συγκρίνει» την μοναδική της περιουσία, την «Συνείδηση» με τους Θεϊκούς Νόμους και την Παγκόσμια Συνείδηση και, εάν ενδιαφέρεται να συνεχίσει, δύναται να καθορίσει τους επόμενους στόχους της.

Η κατοικία της Ατομικής Συνείδησης είναι σε άλλους Κόσμους (εκτός του Υλικού) και, εκεί, έχει την ευκαιρία, αφ’ ενός μεν να αυτοαξιολογηθεί ακολουθώντας τους Νόμους του Κόσμου που κατοικεί πλέον αφ΄ ετέρου δε να αυτοπροσδιορίσει την εκ νέου πορεία της. Στους Κόσμους αυτούς έχει την ικανότητα να «ενθυμηθεί» τις προηγούμενες αποφάσεις/πράξεις/συνειδήσεις, ανασυνθέτοντας έτσι το Εξατομικευμένο Πνεύμα ή ΕΓΩ, που αντιστοιχεί στο συγκεκριμένο Πνευματικό ΟΝ.

Μία από τις επιλογές είναι να επιστρέψει στην Γήινη ζωή ως Ανθρώπινο Ον. Στην περίπτωση αυτή, η επιλογή της μορφής που θα λάβει είναι δική του και σχετίζεται με το ποια είναι η επιθυμία του για την ολοκλήρωση του «πεπρωμένου» του, όπως το ίδιο Ον το έχει καθορίσει.

 Η Ύλη και το Πνεύμα είναι Όψεις της Ίδιας Ουσίας της Συνείδησης που Δημιουργεί την Πραγματικότητα

Τα πάντα είναι πραγματικά ενέργεια, με την ύλη να αποτελεί μια μορφή ενέργειας. Όλες οι θρησκευτικές παραδόσεις, σε όλο τον κόσμο, έχουν πει κατά τον έναν ή τον άλλον τρόπο ότι η συνείδηση είναι το θεμελιώδες και η ενέργεια και η ύλη είναι το προϊόν της συνείδησης.

Τα όρια του Εγώ εξαφανίζονται για να αποκαλύψουν πως το Είναι, είναι το παν, είναι παντού και πάντοτε. Πράγμα που υποδηλώνει πως η συνείδηση όχι μόνο δεν δημιουργείται από τον εγκέφαλο, αλλά και ότι η διάνοια περιορίζει τη συνείδηση. Αν αλλάξουμε γνώμη για το ποιοι είμαστε –και μπορέσουμε να δούμε τους εαυτούς μας ως δημιουργούς φυσικής εμπειρίας, η οποία ενώνεται με εκείνο το επίπεδο εμπειρίας που αποκαλούμε συνείδηση– τότε θα αρχίσουμε να βλέπουμε και να δημιουργούμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε, εντελώς διαφορετικά.

Όλα τα λόγια, οι ενέργειες και οι συμπεριφορές είναι μεταπτώσεις της συνείδησης. Όλη η ζωή αναδύεται από τη συνείδηση και διατηρείται στη συνείδηση. Όλο το σύμπαν είναι η έκφραση της συνείδησης. Η πραγματικότητα του σύμπαντος είναι ένας απέραντος ωκεανός συνείδησης εν κινήσει. Συνείδηση και ενέργεια δημιουργούν τη φύση της πραγματικότητας και η προσωπική στάση είναι το παν. Η πρώτη διδαχή προκαθορίζει το πώς τα πράγματα έγιναν όπως έγιναν και η δεύτερη προκαθορίζει το γιατί. Είμαστε μηχανές παραγωγής πραγματικότητας. Εμείς δημιουργούμε τα αποτελέσματα της πραγματικότητας συνεχώς. Αν παίρνουμε πληροφορίες από μια μικρή βάση δεδομένων, έχουμε μια μικρή πραγματικότητα. Αν τις παίρνουμε από μεγάλη βάση δεδομένων, έχουμε μια μεγάλη πραγματικότητα.

 Η συνείδησή μας είναι αυτό το οποίο αντιλαμβάνεται τα πράγματα, τόσο συνειδητά όσο και υποσυνείδητα. Κατά συνέπεια, θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό το συμπέρασμα ότι όσο μεγαλύτερη συνάφεια υπάρχει ανάμεσα στα σήματα που λαμβάνουμε από τις εξωτερικές πηγές και σ’ αυτά που δημιουργούμε εσωτερικά, τόσο πιο σταθερή θα είναι η εμπειρία μας από την πραγματικότητα. Ύλη και Πνεύμα: όψεις του ίδιου νομίσματος. Η πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε σε όλες τις μορφές της, είναι η εκδήλωση των πληροφοριών με ψυχοσωματική σημασία, δηλαδή αυτών που έχουν νόημα για εμάς. Στην κβαντομηχανική έχουμε ανακαλύψει πληροφοριακά πεδία που διέπουν τη δημιουργία και διάδοση των κυμάτων, ίσως ακόμη και κβαντικά υπερπεδία, που χρησιμεύουν στην οργάνωση του όλου κβαντικού πεδίου. Τα πεδία αυτά δεν βρίσκονται μέσα στο χωρόχρονο, αλλά σε ένα πολυδιάστατο σύμπαν.. Ο χώρος και ο χρόνος είναι κι αυτά ανθρωπομορφικές έννοιες. Είναι απλά νοήματα. Η συνείδηση διαθέτει τις ίδιες ιδιότητες με τον χωροχρόνο και την ύλη που αυτός περιέχει. Η νοητική μας πραγματικότητα διαθέτει πολλές από τις ιδιότητες του φυσικού κόσμου, κάτι που μας οδηγεί άλλη μία φορά στην υπόθεση ότι αποτελούμε ουσιαστικά διαφορετικές εκδηλώσεις των ίδιων δυνάμεων.

Αλήθεια είναι η απόλυτη άμεση επαφή ανάμεσα στην Συνείδηση (Ζωή που αντιλαμβάνεται) και στη Μορφή (Ζωή που γίνεται αντιληπτή). Όσο καλύτερη είναι η επαφή, τόσο πιο πλήρης είναι η γνώση της αλήθειας. Όσο πιο καλά συντονισμένες είναι οι λειτουργίες της αντίληψης, τόσο πιο σαφής είναι η αλήθεια. Κι ο συντονισμός των λειτουργιών της αντίληψης είναι στενά συνδεδεμένος με το συντονισμό της κίνησης. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι μια φυσική λειτουργία της αλληλοεπίδρασης μεταξύ του Ζώντος οργανισμού και του αντικειμένου της ζωής.

Ωστόσο, αν μπορείτε να διευρύνετε τη συνείδησή σας, μπορείτε να μεταβιβάσετε σε αυτό τον κόσμο γνώση που είναι έτη φωτός μπροστά από την επιστήμη, ο κύριος όγκος της οποίας ενδιαφέρεται μόνο για τον υλικό κόσμο. Πολλά από τα παιδιά που ενσαρκώνονται σήμερα, αποτελούν εκδηλώσεις της κοσμικής εξελιγμένης συνείδησης. Με την ανύψωση των συχνοτήτων, παρέχεται από πολύ νωρίς στα παιδιά αυτά η δυνατότητα να συντονιστούν συνειδητά με επίπεδα συχνοτήτων τα οποία ήταν «απαγορευμένα» σε μας. Εμείς έπρεπε να εργαστούμε σκληρά για να συμβαδίσουμε με τις ανυψούμενες συχνότητες, ενώ τα σημερινά παιδιά μπορούν να εισέλθουν ευκολότερα στα ανώτερα επίπεδα που είναι διαθέσιμα σε αυτό τον πλανήτη. Έτσι, θα εκφράσουν την ανώτερη κατανόηση και γνώση τους για το ποιοι είναι και τι κάνουν εδώ, πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι μπορέσαμε εμείς. Αυτό δε σημαίνει, προφανώς, ότι τα παιδιά είναι απαραίτητα πιο εξελιγμένα από πολλούς άλλους ανθρώπους πάνω στη Γη σήμερα. Σημαίνει ότι μπορούν νωρίτερα στη ζωή τους να συνδεθούν με τις ανώτερες συχνότητες προς τις οποίες κινείται ο πλανήτης. Έχω ακούσει πολλούς να λένε ότι τα σημερινά παιδιά είναι διαφορετικά. Να, λοιπόν, ποιος είναι ο λόγος.

 Η αιτιότητα της βούλησης εξαρτάται από τη συνείδηση

Αυτό το θείο δημιουργικό πυρ της συνείδησης του ανθρώπου, εκδήλωση της θείας του συνείδησης έχει μια φύση που δεν φυλακίζεται, όπως το νερό βρίσκει πάντα το δρόμο να συνεχίσει. Είναι το πνεύμα του ήλιου, το φως-δημιουργός που δόμησε το μάτι μας για να μοιράζεται και να μετέχει στη δημιουργία. Η χάρη που μπορεί να διακρίνει το μάτι σε κάτι υπενθυμίζει στη συνείδηση ότι είναι η γήινη αντανάκλαση της θείας χάρης, αυτή είναι το θείο δώρο, η ίδια η ουσία του Θεού.

Μόλις η συνείδηση συλλάβει τη λειτουργία των Θείων Νόμων και το σκοπό της ύπαρξης σ’ αυτό το πεδίο, τάσσεται στην υπηρεσία των Νόμων. Παραλληλίζει την προσωπική θέληση με την έκφραση της Θείας Θέλησης, όπως την αντιλαμβάνεται από το φυσικό πεδίο που βρίσκεται.

Ενεργοποιεί με τη θέλησή της τους Θείους Νόμους και θέτει τον εαυτό της, έλκοντας τις κατάλληλες καταστάσεις, μπροστά σε δοκιμασίες σκληρές, τέτοιες που να της επιτρέψουν να βάλει μία τάξη στο χάος των ημιτελών κύκλων της ανισορροπίας. Η αφυπνισμένη συνείδηση επιθυμεί να πληρώσει γρήγορα ό,τι πρέπει να μάθει σ’ αυτό το πεδίο, για να ακολουθήσει το ταξίδι της Επιστροφής στον Αμετάβλητο Κόσμο της Ουσίας, της Αλήθειας. Η ορθή πρόθεση όμως και η τοποθέτηση που δείχνει υπακοή στους Νόμους, θέτει σε λειτουργία το Νόμο της Χάριτος. Ο Κύριος μέσα στην Άπειρη Αγάπη Του δεν θέλει να δοκιμαστούμε παρά τόσο μόνο, ώστε να εδραιωθούμε, να σταθεροποιηθούμε στο νέο τρόπο που βλέπουμε τον Κόσμο.

Ο Νόμος της Θείας Χάριτος λειτουργεί έξω από το Νόμο του Χρόνου. Αναστέλλει τη λειτουργία των αλλεπάλληλων κύκλων. Δίνει ισορροπία – ουδετερότητα στη συνείδηση σαν να είχε τελειώσει επιτυχημένα τους αλλεπάλληλους κύκλους του χρόνου. Δίνει την ευκαιρία στη συνείδηση – οντότητα να προσφέρει Έργο προς τον Άνθρωπο. Η Θεία Χάρη εκφράζει για άλλη μια φορά τη Θεία Αγάπη του Κυρίου, για τα δημιουργήματά Του. Αποδεικνύει ότι οι Νόμοι δεν λειτουργούν για να ικανοποιηθεί κάποια Ανώτερη Δικαιοσύνη. Η Δικαιοσύνη είναι λειτουργία του Εκπαιδευτή–Άρνηση–Ανταπόδοση. Ο Θεός είναι Άπειρα Αγαθός. Οι Νόμοι έχουν σκοπό να εκπαιδεύσουν και να αναγάγουν την ανθρώπινη υπόσταση σε ανώτερα πεδία. Γι’ αυτό η Άπειρη Αγάπη επιστρέφει την οφειλή στους Νόμους, σαν Έργο προς όφελος του Ανθρώπου.

Υπάρχουν επιπτώσεις σε κάποιον που παραβαίνει τον χρόνο; Νομίζω ότι η δυσκολία στο ερώτημα αυτό είναι ότι πάμε να εξετάσουμε τον χρόνο σαν κάτι αποκομμένο από τον χώρο, από το δρώμενο και από την συνείδηση η οποία πρωταγωνιστεί. Αν όμως λάβουμε τον χρόνο όχι μόνο του αλλά μαζί με τον χώρο πράγματι και οι αρχαίοι σοφοί αλλά και οι σύγχρονοι επιστήμονες συμφωνούν πως θα έπρεπε να τα λαμβάνουμε με την έννοια του χωρόχρονου, ως μία δηλαδή αρχή, τότε μπορούμε να δούμε ορισμένα παραδείγματα.

Ένα τέτοιο παράδειγμα στο οποίο ήμουν μάρτυς πριν από 25 χρόνια ήταν μία ενέργεια ενός πνευματικού Δασκάλου η οποία έγινε στο Φραγκοκάστελο της Κρήτης για το φαινόμενο των Δροσουλιτών. Ένα φαινόμενο που μία συγκεκριμένη ημέρα και ώρα του χρόνου εμφανιζόντουσαν οι πολεμιστές καβαλάρηδες οι οποίοι είχαν σφαγιαστεί στο παρελθόν επί τουρκοκρατίας. Ο Δάσκαλος Ιωάννης εκείνη την εποχή έκανε μία ενέργεια και πράγματι το φαινόμενο σταμάτησε από εκεί και τότε, δεν ξανάγινε ποτέ. Αυτό αποδεικνύει δύο πράγματα, πρώτον ότι είναι δυνατόν να εγκλωβιστεί ένα μέρος υλοενέργειας, να εγκλωβιστεί σε ένα χωρόχρονο συγκεκριμένο πράγμα που αποδεικνύει ότι υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα και παράλληλες διαστάσεις και κόσμοι και δεύτερον ότι η ανθρώπινη συνείδηση είναι σε θέση με την Θεία Χάρη να επέμβει και να απαλλάξει αυτήν την εγκλωβισμένη φυλακισμένη υλοενέργεια από αυτό το χωρόχρονο.

Η βαρύτητα οφείλεται στην καμπύλη του χωρόχρονου από την παρουσία μάζας και ενέργειας. Γι’ αυτό ο χωρόχρονος καμπυλώνει κοντά στον ήλιο, ο οποίος διαθέτει μεγαλύτερη μάζα και ενέργεια. Επομένως, η ύλη ορίζει την καμπύλωση του χώρου και ο χώρος ορίζει την κίνηση της ύλης, έτσι ο χρόνος κυλά αργά κοντά σε σώματα με μεγάλη μάζα, όπως και κοντά σε ανθρώπους με ισχυρή συνείδηση. Μοιάζει σαν να γίνονται γρήγορα πολλά πράγματα μαζί.

Η εστίαση της συνείδησης προκαλεί καμπύλωση, στις διαστάσεις χώρου και χρόνου και για να το πούμε πιο απλά, πύκνωση ενέργειας και σχηματισμούς μορφών. Η σκέψη παράγει χρόνο και ο χρόνος μορφή, πράγμα που αποτελεί μαθηματική απόδειξη ότι ο νους παράγει και δημιουργεί σκεπτομορφές. Τι είδους και τι ποιότητα σκεπτομορφές; Ανάλογες με το ύψος και την ποιότητα των ιδεών που διακατέχουν κάθε νου. Επομένως, αν δεν ελέγχουμε τις ιδέες μας, δεν ελέγχουμε ούτε την δημιουργική δύναμη, ούτε και τα μορφώματα – δημιουργήματά μας. Πότε συμβαίνει αυτό; Πότε δεν ορίζουμε δηλαδή την ζωή μας; Όταν επιτρέπουμε να την ελέγχουν άλλοι.

Η συνείδηση της ύπαρξης είναι περιορισμένη στο χωρόχρονο, ευνουχισμένη και στείρα από το δρεπάνι του Κρόνου Χρόνου–Χάρου. Η συνείδηση της ύπαρξης δηλαδή, είναι βρώσιμη, τρέφει τον Κρόνο και τους αγγέλους του, οι οποίοι έχουν κάθε συμφέρον να μας ανακυκλώνουν στη μορφή. Από την άλλη, αυτό σημαίνει ότι μόνο όταν απελευθερωνόμαστε από το χωρόχρονο παύουμε να αποτελούμε τροφή για κάποιους άλλους.

Όποιος ελέγχει το παρελθόν του, ελέγχει και το μέλλον του, όποιος επεμβαίνει στο παρόν μετουσιώνει το παρελθόν και διαμορφώνει το μέλλον, ενώ η αλλαγή εστίασης της συνείδησης γίνεται ταξίδι στο χρόνο. Το μοναδικό εργαλείο για να εξετάσουμε τη συνείδηση, είναι η συνείδηση.

Αλλάζοντας εκείνο που βίωσε το «εγώ» μπροστά σου, το «εγώ» πίσω σου μπορεί να μην υποχρεωθεί ποτέ να το βιώσει! Μέσα από αυτή την επινόηση είναι που εξελίσσεται η ψυχή σου.

Ας πάρουμε μια κλεψύδρα και ας πούμε ότι το πάνω μέρος της κλεψύδρας είναι το μέλλον και το κάτω το παρελθόν. Είναι σαν το μέλλον να αδειάζει προς το παρελθόν. Το σημείο όμως από το οποίο περνάει η άμμος, η ψιλή τρύπα της κλεψύδρας, είναι εκείνο το σημείο όπου είναι το πέρασμα από το μέλλον στο παρελθόν ή από το παρελθόν στο μέλλον, εφόσον την αναποδογυρίσουμε η άμμος που περνάει που ρέει είναι η ίδια, αλλά η συνείδηση του παρατηρητή που την επηρεάζει αλλάζει. Όταν αυτός βιάζεται η άμμος δείχνει να κυλάει αργά, αντιθέτως ο χρόνος δείχνει να είναι εναντίον εκείνου που έχει καθυστερήσει. Και όπως ο πρώτος κόκκος άμμου πέφτει τελευταίος και ο τελευταίος πέφτει πρώτος όταν γυρίσουμε την κλεψύδρα, έτσι και οι πρώτοι έσονται έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι. Το σημείο που η άμμος περνάει από το πάνω μέρος της κλεψύδρας στο κάτω, είναι ένα σημείο έξω από το χωρόχρονο. Εκείνο το απειροελάχιστο σημείο από όπου περνάει κάθε κόκκος, κάθε στιγμή δηλαδή που δεν είναι ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον, είναι μια κατάσταση πέρα από το χωρόχρονο.

Η λέξη χρόνος συνδέθηκε ήδη από την αρχαιότητα με το όνομα Κρόνος και πράγματι θα δούμε πάρα πολλές αναφορές σε όλη την Ιστορία για την σχέση αυτή. Όμως ο Κρόνος είναι ο τελευταίος Τιτάνας του ζεύγους Ουρανός και Γη. Λέω Ουρανός και Γη και όχι Ουρανός και Γαία γιατί η Γαία είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα, είναι ένα κοσμογονικό πρωταρχικό στοιχείο και δεν έχει την ίδια αξία με αυτό που λέμε Γη. Ο Ουρανός είναι το σύμβολο του χώρου, ο Κρόνος το σύμβολο του χρόνου. Όταν έρχεται λοιπόν ο Αϊνστάιν τον εικοστό αιώνα με δάσκαλο τον Καραθεοδωρή και μας λέει ότι ε=m • c2, δηλαδή όταν η ενέργεια ισούται με την μάζα επί την ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο, τότε αυτό μας αποκαλύπτει αν αλλάξουμε τα σύμβολα και στη θέση ε-χώρος βάλουμε την λέξη ουρανό, στο c2-χρόνος βάλουμε τον Κρόνο, τότε το m-μάζα έχει να κάνει με την συνείδηση, διότι η συνείδηση είναι αυτή που θα επιδράσει στο χωρόχρονο και θα δώσει ένα α ή β αποτέλεσμα.

Αυτό λοιπόν το σύμβολο της συνείδησης είναι ο Δίας-Ζευς στην Ελληνική παράδοση και έτσι βλέπουμε ότι το σύμβολο Δίας είναι ο διττός νους, η διάνοια η λεγόμενη του ανθρώπου που λειτουργεί δυαδικά με αρνητικό και θετικό. Είναι η εγκλωβισμένη συνείδηση του ανθρώπου στο χωρόχρονο η οποία αναγκαστικά θα βιώνει το χωρόχρονο ως παγίδα και φυλακή και γι’ αυτό οι άνθρωποι κατά κανόνα είναι σκλάβοι στον χρόνο. Ολόκληρη την ζωή τους χρησιμοποιούν τον χώρο τους για να κερδίσουν χρόνο και χρησιμοποιούν τον χρόνο τους για να φτιάξουν έναν καλύτερο χώρο. Όταν όμως η συνείδηση του ανθρώπου εξυψωθεί και γίνει η ζεύξης των δύο ημισφαιρίων του εγκεφάλου του σε ένα ομοιογενές ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, όταν υπάρξει η ζεύξις ψυχής και πνεύματος ή αν θέλετε η ζεύξις και η ένωσις αρσενικού και θηλυκού στοιχείου μέσα στον άνθρωπο, τότε αυτή η ζεύξη, ο Ζευς μέσα μας, αυτή η ανώτερη συνείδηση είναι που θα υπερβεί την δυναστεία του Ουρανού και του Κρόνου, δηλαδή θα νικήσει το χωρόχρονο. Τότε ο άνθρωπος γίνεται κύριος της ζωής του, κύριος της μοίρας του.

Έχουμε τρεις αντίστοιχες κινήσεις νόμων:

α)  ΝΟΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ-ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ ή ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ • ΑΙΤΙΟΤΗΤΑΣ • ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ • ΑΝΑΛΟΓΙΑΣ • ΠΑΡΕΛΘΟΝ • ΧΡΟΝΟΣ c² ΚΡΟΝΟΣ

β)  ΝΟΜΟΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ •ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΗΣ ή ΕΞΕΛΙΞΗΣ • ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ • ΕΥΘΥΝΗΣ • ΕΛΞΗΣ • ΜΕΛΛΟΝ • ΧΩΡΟΣ Ε ΟΥΡΑΝΟΣ

γ)  ΝΟΜΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ ή ΕΠΙΛΟΓΗΣ • ΚΙΝΗΤΡΟΥ • ΔΙΚΑΙΩΜΑ • ΕΣΤΙΑΣΗΣ • ΠΑΡΟΝ • ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ m ΖΕΥΣ

 

Έτσι τελικά έχουμε 2 πιθανές αιτίες των εκδηλώσεών μας:

α)  ΦΟΒΟΣ • ΜΙΣΟΣ • ΕΧΘΡΑ • ΛΗΘΗ • ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ • ΑΠΟΤΥΧΙΑ • ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΕΑΥΤΟΥ

β)  ΑΓΑΠΗ • ΕΡΩΣ • ΦΙΛΙΑ • ΑΛΗΘΕΙΑ • ΕΣΤΙΑΣΗ • ΕΠΙΤΥΧΙΑ • ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΑΥΤΟΥ

Πώς επισυμβαίνει όμως αυτήν η επιτάχυνση; Με ποιο τρόπο μπορούμε να επιταχύνουμε την συνείδησή μας ώστε να υπερβούμε το χωρόχρονο;

Οι άνθρωποι βρήκαν ορισμένους τρόπους για να το κάνουν, όμως όλοι αυτοί οι τρόποι, διάφορες τεχνικές ή μυήσεις συγκεντρώνονται και αφομοιώνονται σε έναν εσωτερικό θα λέγαμε δρόμο που λέγεται Προσευχή. Μια προσευχή η οποία διαθέτει ενσωματωμένη θα λέγαμε την λειτουργία του διαλογισμού σε ένα ανώτερο επίπεδο ενεργοποίησης του λόγου του ανθρώπου. Διότι αν λέμε ότι το φως μεταφέρει συνείδηση και το φως υπάρχει παντού πρέπει να δούμε από πού προήλθε αυτό το φως, εκεί θυμόμαστε ότι εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος είναι ο Θεός και ο Λόγος είπε και εγένετο φως. Αυτός ο Λόγος σκήνωσε εν υμίν, υπάρχει μέσα μας. Είμαστε εμείς όπου ενσυνείδητα μπορούμε να τον ενεργοποιήσουμε και να απελευθερωθούμε από το χωρόχρονο της περιορισμένης μας προσωπικότητας, διότι μόνο η προσωπικότητά μας μπαίνει στον περιορισμό του χωρόχρονου όχι το Ον του πνεύματός μας.Ορισμένοι θεωρητικοί φυσικοί έχουν υποθέσει την ύπαρξη σωματιδίων που κινούνται ταχύτερα από το φως, τα οποία ονόμασαν ταχυόνια σε αντιδιαστολή με όλα τα σωματίδια του δικού μας κόσμου που τρέχουν πιο αργά από το φως και τα οποία ονόμαζαν ταρντόνια.

Το φως είναι η κόλα που ενώνει χώρο και χρόνο. Στο χωροχρονικό συνεχές ο χρόνος διαστέλλεται και ταυτόχρονα συμπιέζεται η συνείδηση του ανθρώπου. Ταυτόχρονα έκρηξη συμπιεσμένου χρόνου σημαίνει διάχυση της Θείας συνείδησης. Σας λέει κάτι αυτό; Είναι το βίωμα των τελευταίων ετών που ζούμε. Ο χρόνος τρέχει γιατί μας προετοιμάζουν για μια έκρηξη συνείδησης και αυτή η έκρηξη συνείδησης θυμίζει το χύσιμο των υδάτων από το κεράμιον ύδατος του Υδροχόου που είναι το σύμβολο της Νέας Κοσμικής περιόδου όπως λένε οι αστρολόγοι. Το σύμβολο όμως του Υδροχόου, ο άνθρωπος που κρατάει ένα κεράμιο ύδατος και χύνει το νερό ήταν το σύμβολο που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι στο παρελθόν για τον Κρόνο. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι αυτό το βίωμα της Πεντηκοστής και της διάχυσης του Αγίου Πνεύματος κατά την Δευτέρα του Παρουσία ο Χριστός το είχε προαναγγείλει στους μαθητές του λίγο πριν τον Μυστικό Δείπνο.

Πριν λοιπόν γίνει ο Μυστικός Δείπνος και ενώ είχε μπει στα Ιεροσόλυμα δύο μαθητές Τον ρώτησαν «και που θα γίνει ο Μυστικός Δείπνος;» και τότε ο Χριστός τους απάντησε ως εξής: «πηγαίνετε στη βρύση στην πηγή και εκεί θα βρείτε κάποιον άνθρωπο ο οποίος θα κρατάει ένα κεράμιον ύδατος (ο κεραμεύς), θα τον ακολουθήσετε και στον οίκο αυτού θα γίνει ο Μυστικός Δείπνος». Δηλαδή, ο Χριστός οριοθετεί και σηματοδοτεί ότι ο χρόνος και η εποχή της Δευτέρας Παρουσίας θα είναι η εποχή του οίκου του Υδροχόου.

Προσέξτε τώρα διότι το κεράμιον του ύδατος που είναι από πηλό, που είναι από χώμα, μας θυμίζει τους πυκνωτές των τρανζίστορ. Οι πυκνωτές των τρανζίστορ που είναι από πυρίτιο ή από άργιλο, όπως ακριβώς με το ίδιο στοιχείο ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατά την Γραφή είναι ένα υλικό που έχει την ιδιότητα να λειτουργεί ως αποθήκη πληροφοριών, μπορεί να κουβαλήσει μεγάλο όγκο πληροφοριών. Ένα δεύτερο στοιχείο που μπορεί να το κάνει αυτό είναι το νερό, το νερό επίσης είναι ένας μεταφορέας πληροφοριών, μεταφέρει πληροφορίες. Άρα αυτή η διάχυση συνείδησης σχετίζεται με την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση, ακόμα και τα υλικά με τα οποία είναι κατασκευασμένη.

Η Αλήθεια δεν είναι κάπου εκεί έξω αλλά μέσα μας κι αποκαλύπτει την ψευδαίσθηση του μέσα και του έξω και μας λέει «Μετράς άνθρωπε το χώρο με το μέτρο και το εκατοστό. Αλλά την απόσταση ήλιων και αστέρων την μετράς σε έτη φωτός δηλαδή σε χρόνο. Στο μακρόκοσμο το cm και το second ταυτίζονται. Αυτό που θέλει η ψυχή σου για να εξελιχθεί μπορεί να μην αρέσει στην προσωπικότητά σου, η οποία φοβάται το άγνωστο και θυμώνει, επειδή πιστεύει ότι αδικήθηκε. Γι’ αυτό και συνεχίζει να συντηρεί πεποιθήσεις, προσδοκίες, προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες, κατεστημένα και περιορισμούς αιώνων, δημιουργώντας γιγαντιαίες σκεπτομορφές πλάνης. Αυτές τροφοδοτεί η υλική συνείδηση με ανάλογες συμπεριφορές και τρόπο ζωής».

Η εστίαση της θέλησης και η επιθυμία, συνδέεται με τον νόμο της έλξης και της ελεύθερης βούλησης, όταν η συνείδηση εστιάζεται, πυκνώνει η ενέργεια σε ύλη δημιουργώντας πραγματικότητα. Επομένως, κάθε άνθρωπος εστιάζεται σε εκείνα τα αγαθά, που του επιτρέπει το πνευματικό επίπεδο, δηλαδή την επίγνωση της νομοτέλειας που αφορά την εξέλιξή του, και επομένως τη συνείδηση της προδιαγραφής και του προορισμού του, και τελικά της ταυτότητάς του. Το κλειδί της πανανθρώπινης ιστορίας βρίσκεται στην συνείδηση της ελεύθερης βούλησης, που βασίζεται στην ιδέα για το πρόσωπο και το εγώ ειμί.

Επομένως, ο νόμος της επιλογής είναι άσκηση της συνείδησης, ώστε να επιτευχθεί το «παν μέτρον άριστον», με το «γνώθι σαυτόν», «ει μη δεν άγαν».

Η αλήθεια είναι ότι όσο ζει ο καθένας για τον εαυτούλη του, παγιδευμένος από το εγώ του, τον προσωπικό του δεσμοφύλακα, είναι ανίκανος να ζει την εσωτερική ενότητα με τα πάντα. Το κλειδί είναι να δεχτεί ότι επειδή είναι ένα με το όλον, φέρει και συνυπευθυνότητα γι’ αυτό που υπάρχει σαν γενική πραγματικότητα στο νου της ανθρωπότητας. Άρα ένα κλειδί είναι η σύνδεση της συνείδησης του ανθρώπου με τη συνείδησή του ως όλον. Το βίωμα της εσωτερικής ενότητας προέρχεται από την σύνδεσή μας με τα πάντα. Μέσα απ’ αυτή την κατάσταση προάγεται η τελειοποίηση και η Αγάπη σε εκδήλωση που είναι και η αιτία της συνείδησης και το Όλον Εν, διότι ο Θεός «Αγάπη εστίν».

Η συνείδηση είναι νόμος και σύστημα μαζί, που συνδέεται με τη θέληση. Το κλειδί βρίσκεται στην εστίαση της θέλησης σε τέτοια ταχύτητα, ώστε αντί να δαπανάται ενέργεια να παράγεται. Το κλειδί γι’ αυτό το έχει η προσευχή που ενεργεί συντονισμένα με τους Θείους Νόμους και τη Ροή του Λόγου. Η ελευθερία συνεπάγεται υπευθυνότητα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη υπευθυνότητα από τη διαχείριση του κενού ή της αρχέγονης ουσίας.

Η Τέχνη της Επιστήμης να Ζεις, συνίσταται στην παιδεία ενσυνείδητης κίνησης των νόμων και αυτό εκφράζεται με την μεταφορά συνείδησης και όχι απλών πληροφοριών. Όταν μεταφέρεται συνειδητότητα, αλλάζει η δομή των πληροφοριών που υπάρχουν από πριν μέσα στον παραλήπτη όσο και στον δότη, καθώς αποτελούν εκφράσεις της μίας ροής του Θείου Λόγου. Μέσα απ’ αυτήν την διαδικασία, δίνεις τα πάντα επειδή έχεις τα πάντα.

Η συνείδηση είναι αυτή που οικοδομεί την πραγματικότητα. Ερχόμαστε λοιπόν στα αποτελέσματα της πραγματικότητας που έχουμε οικοδομήσει και ενώ οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η πραγματικότητα είναι αυτή που τους επηρεάζει και τους καθορίζει, είναι η πραγματικότητα που έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει αυτή με την οποία καθένας τρίβεται. Και η εξελικτική του πορεία παίρνει αυτό το σχέδιο. Ο άνθρωπος θα οικοδομεί διαρκώς και μια τελειότερη πραγματικότητα. Και όταν συνειδητοποιήσει ότι η συνείδησή του είναι εκείνη η οποία δημιουργεί τα φαινόμενα, θα αντιληφθεί ότι, ενώ όλα τα φαινόμενα αποτελούν δημιουργήματα, η συνείδησή του είναι το μοναδικό αληθινό φαινόμενο.

Η προσευχή συντελεί στην ενοποίηση, διότι η ίδια η λειτουργικότητά της είναι ενοποιητική. Το ασυνείδητο, το υποσυνείδητο, το συνειδητό και το υπερσυνείδητο, που αντιστοιχούν στα τέσσερα κατώτερα σώματα του ανθρώπου, στις τέσσερις καταστάσεις συνείδησης που είναι δυνατόν να βρίσκεται ως ύπαρξη, αφομοιώνονται, ολοκληρώνονται μέσα στη Θεοσυνείδηση, τον Θείο Εαυτό του ανθρώπου, δημιουργώντας το ένα Σώμα της Δόξης. Κατά την προσευχή, επιτυγχάνεται η εναρμόνιση των πεδίων μέσα στην ανθρώπινη υπόσταση, η οποία βιώνεται μέσω των σωμάτων της. Η στάση του σώματος, της καρδιάς και της συνείδησης του προσευχόμενου, μέσω των οποίων εκδηλώνεται η τοποθέτησή του προς τον Πατέρα Θεό ως Υιός και Θυγατέρα Του, ξεκλειδώνει το δρόμο της ένωσής του με τον Πατέρα Θεό. Πρέπει να καταλάβει, ότι η προσευχή είναι το κλειδί, που μπορεί να του ανοίξει την πρώτη πόρτα της εισόδου του στην Πνευματική πορεία, αλλά ταυτόχρονα και την τελευταία πόρτα της ένωσης με το Θεό.

Η σωστή στάση του νου, της καρδιάς και της συνείδησης του Χριστού, που εμπεριέχουν τα πάντα. «Αγάπα το Θεό σου εξ όλης της καρδίας, της ψυχής και εξ όλης της διανοίας σου και τον πλησίον σου ως Σε αυτόν».

Οι δρόμοι της εξέλιξης είναι πάρα πολλοί κι αυτό συνεπάγεται διάφορες εξελικτικές διαδρομές και πορείες. Συνεπάγεται διαφορετικές ακτίνες ή πλανητικές εκροές ή πρωταρχικά φώτα. Αυτές οι δονήσεις που έχουνε πόλωση ζυγού αριθμού, θηλυκοί, έχουν την ιδιότητα να τοποθετούν την συνείδηση στη μορφή. Ενώ εκείνες οι δονήσεις που έχουνε ποιότητα αρσενικού αριθμού, μονού αριθμού, έχουνε δόνηση που παράγει μορφή. Αυτό το Φως, αυτή η δύναμη υπάρχει μέσα στο νου και την ψυχή του ανθρώπου. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι η θηλυκή αρχή του παλμού, που τοποθετεί την συνείδηση στην μορφή, μπορεί να ενεργοποιήσει την Άνωθεν Γέννηση του ανθρώπου, την Χριστογέννεσή του. Ενώ η προσκόλληση του ανθρώπου στο να παράγει και να εκπέμπει μονής ποιότητας, αρσενικές δονήσεις, σημαίνει ότι ανακυκλώνει και συντηρεί σκεπτομορφές, την τροφή της ιεραρχίας των αιώνων, που αποτελούν νόμους χωροχρονικών περιορισμών και που απέκτησαν οντότητα χάρη στις θυσίες των ανθρώπων που τους αναγνώρισαν σαν Θεούς συντηρώντας κατεστημένα προσωπολατρίας. Μόνο όταν ο παλμός και η δόνηση μιας προσευχής, καταστεί παλμοδόνηση, δηλαδή αρμονική εκδήλωση παλμού και δόνησης, αρμονική έκφραση θηλυκού και αρσενικού, ζυγού και μονού, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως Θεία Εκδήλωση. Το κλειδί της αληθινής προσευχής το έδωσε ο Χριστός και το αποτέλεσμά της αποκαθιστά την Αλήθεια και ξεσκεπάζει την πλάνη, διότι πεθαίνει όταν τροφοδοτηθεί με Θείο Φως.

Η σωστή διαδικασία είναι η επίγνωση και η εστίαση του προσευχόμενου στην πηγή της Αγάπης. Η ψυχή πυροδοτεί το πνεύμα, ώστε ο άνθρωπος να αποκτήσει συνείδηση της απειρότητάς του. Όμως αν δεν απελευθερωθεί πλήρως η εκδήλωση της ψυχής, δεν μπορεί να βιώσει την ενσυνείδητη πίστη που καθίσταται απόλυτη γνώση, δηλαδή Θεογνωσία. Ακόμα και ο Θεουργός δηλαδή, είναι παρατηρητής της κίνησης των Νόμων που λειτουργεί, ενώ εκδηλώνεται ως Λόγος και όχι απλώς συνεπαρμένος στην εκδήλωσή Του ή αφημένος στην περιδίνησή Του.

Όταν αυτή η υψηλότερη συχνότητα σκέψης προβάλλει στον εγκέφαλο, έχει αποδειχθεί και επιστημονικά ότι συντονίζει ολόκληρη την εγκεφαλική κοιλότητα σε μια ιδιαίτερη νευρωνική ταλάντωση με συχνότητα 40Hz! Μπορεί η δημιουργία ιδιαίτερων κυματομορφών στην καρδιά να ενεργοποιήσει ανώτερες εγκεφαλικές λειτουργίες και έτσι να επιτρέψει στη συνείδηση να αυξήσει την εμβέλεια και την ποιότητα της εμπειρίας της. Γνωρίζουμε ότι η ενέργεια είναι πληροφορίες. Λογικά, λοιπόν, το μέρος του σώματος όπου αποκαλύπτουμε το ισχυρότερο ηλεκτρομαγνητικό σήμα θα πρέπει να είναι και η ισχυρότερη πηγή πληροφοριών. Και πάλι, βλέπουμε πως αυτή η πηγή είναι η καρδιά.

Εκείνη που ξεγεννάει την άνω δράση, είναι η ενέργεια που εκφράζεται με τη λέξη Μαίανδρος. Ο Μαίανδρος Λόγος είναι αυτό που στον Εσωτερικό Χριστιανισμό λέγεται Ροή Λόγου, δημιουργεί τη γέννηση γνώσης μέσα σε μήτρα συνείδησης. Η ανώτερη γνώση που δημιουργείται φέρνει σε επαφή τη συνείδηση με τον πρωταρχικό Λόγο-συχνότητα, με τη συμπαντική συχνότητα. Όταν η συνείδηση ταυτιστεί με την παγκόσμια συχνότητα, η μάζα της γίνεται άπειρη, τότε γνωρίζει.

Η αρμονική συνένωση λειτουργίας και η αρμονία των δύο ημισφαιρίων του εγκεφάλου, κάνουν τον άνθρωπο Ηνίοχο και ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ. Δαμάζει τα ζώα-ημισφαίρια κι ασφαλίζει την ηρεμία των αλόγων, των ίππων. Η συνείδηση πρέπει να εξασφαλίσει το κάθε ημισφαίριο του εγκεφάλου να λειτουργεί ανεξάρτητα από τη λειτουργία του άλλου. Να γίνει πράξη το «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». Διαφορετικά δεν επιτυγχάνεται ειρήνη στο πεδίο της μάχης. Η συνείδηση ανάγεται στη μέση οδό. Έτσι έχουμε το «γνώθι σ αυτόν» ή «μηδέν άγαν».

Η συνείδηση του ανθρώπου μπορεί να επηρεάσει το χώρο, την ύλη, το χρόνο και την ενέργεια. Αυτό συμβαίνει, διότι η συνείδηση είναι και ο δημιουργός τους και επομένως υπάρχει η κυριότητα και ο έλεγχος σπερματικά μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου ως δυνατότητα.

Γιατί η Πνευματική συνείδηση είναι η αφετηρία της Πνευματικής πορείας. Είναι το πρώτο στάδιο της Πνευμα­τικής ανοδικής εξέλιξης. Ο άνθρωπος πρέπει να ανακαλύ­ψει, από ποια συνείδηση ενεργεί και να αγωνιστεί να την εξουδετερώσει, να τη νικήσει, για να κατορθώσει να φτά­σει στο πεδίο της Πνευματικής συνείδησης και ν’ αποκτή­σει εσωτερική γνώση της Aλήθειας. Διαφορετικά είναι αδύνατο να ξεφύγει από τις αισθήσεις, τα πάθη και τα συ­ναισθήματα και να δει μέσα του την Πνευματική του υπό­σταση, να αναχθεί σε Πνευματικό άνθρωπο.

Εισερχόμενοι σ’ αυτή την Πορεία θα έχετε την ευκαι­ρία να βιώσετε και να γνωρίσετε πάμπολλα στάδια Συνεί­δησης, τα οποία ενυπάρχουν στον Εαυτό του Ανθρώπου και τα οποία είναι απαραίτητο να ξεπεραστούν και να αφομοιωθούν μέσα στην Πνευματική Συνείδηση του Εαυτού Χριστού που περιέχει κάθε φάση νου, κάθε μορφή Συνείδησης σε Απόλυτη και Τέλεια Ισορροπία.

Η Συνείδηση ουσιαστικά είναι μία, η Συνείδηση της Ολότητας Θεός, και κάθε άλλη συνείδηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκδήλωση περιορισμού και ποιότητας ανά­λογα με το ύψος απ’ το οποίο εκδηλώνεται κάθε πεδίο συνείδησης.

Πρέπει κάθε ποιότητα και κατάσταση Συνείδησης να υπαχθεί μέσα σ’ αυτή την Υπέρτατη Θεία Συνείδηση που μεταμορφώνει τον αισθησιακό άνθρωπο στην καθαρή αρχική του κατάσταση, κάτι που γίνεται μέσω της Αγά­πης, που είναι η μόνη Δημιουργική ικανότητα σε κάθε ον, μέσω της οποίας δοξάζεται η Αιώνιος Ζωή.

Μέσα στη Χριστική Συνείδηση ζει ο Χριστός. Μέσα σ’ Αυτήν μεγαλώνει. Από αυτήν ενεργεί, ομιλεί, διδάσκει. Ο άνθρωπος που μπόρεσε να την αποκτήσει, δεν είναι Τέ­λειος. Πολύς ακόμα ο αγώνας του και μεγάλες οι υποχρεώσεις του. Το Θείο βρέφος θα ανδρωθεί από τον Άνθρωπο. Η τιμητική και εξυψωμένη θέση του ζητά από αυτόν περισσό­τερα από ό,τι μέχρι τώρα παρείχε. Τα πάθη και η υλική του ζωή, του παρουσιάζονται πάλι, υπερβολικά αναπτυγμένα. Εμφανίζονται νέες ατέλειες, που δεν γνώριζε την ύπαρξή τους. Η πάλη είναι εντονότερη, οι ατέλειες πιο ισχυρές. Όμως ο Χριστός υπάρχει στην υπόστασή του και πρέπει να Τον τιμήσει, όπως και Αυτός τον τίμησε.

Η Πνευματική συνείδηση διακατέχεται από Πνευματι­κές καθοδηγήσεις. Δέχεται την επίδραση των συναισθημά­των, τα αναγάγει όμως και τους δίνει Πνευματική μορφή.  Τα προσεγγίζει προς τη Θεία Αγάπη, που κραδαίνει τα Σύμ­παντα. Αφυλοποιεί τις σκέψεις, πνευματοποιεί τις διάφο­ρες εκδηλώσεις και προετοιμάζει εσωτερικά και εξωτερικά τον άνθρωπο, ώστε να θέσει σε ενέργεια την Ανώτερη Πνευματική Συνείδησή του. Ο Πνευματικός άνθρωπος αντικρίζει και αντιλαμβάνεται τη φθοροποιό δράση και υλική σύσταση των κατώτερων συνειδήσεων και αποφασίζει να τις απαρνηθεί, να άρει τον σταυρό, που αυτές απο­τελούν, και να τις σταυρώσει.

Έτσι δίκαια αλλάζει πεδίο και μπαίνει στην Ανώτερη Πνευματική Συνείδηση και έρχεται σε επαφή πιο άμεσα και με περισσότερη άνεση με τον Θεό. Τα δείγματα της Θείας Παρουσίας και Επιστασίας γίνονται πιο καταφανή και οι Πνευματικές του εμπειρίες του προσφέρουν ακλόνητες Πνευματικές γνώσεις, τον βοηθούν να κατανοήσει και να διεισδύσει πιο πολύ στην Αλήθεια. Ο άνθρωπος εμπλουτί­ζεται με όλα τα απαραίτητα στοιχεία, εξασκείται και μαθη­τεύει, ώστε να μεταβεί στη Χριστική Συνείδηση. Να παρα­λάβει, δηλαδή, μέσα του τον Χριστό και να τον ενηλικιώ­σει, να ενωθεί μαζί Του και να θυσιαστεί, ώστε να μπορέσει να αφομοιωθεί από την Υπέρτατη, τη Θεία Συνείδηση, που συγχωνεύεται μεν με τη Χριστική, γιατί ο Υιός και ο Πατέ­ρας είναι Ένα, αλλά απαιτεί από τον άνθρωπο αποβολή κάθε δικού του στοιχείου, άρνηση της προσωπικότητάς του και πλήρη και ολοκληρωτική ταύτιση με τον Υιό - Λόγο, για να μπορέσει να διεισδύσει μέσα Της.

Συνεπώς είναι αναμφισβήτητη η αξία και η σημασία της Πνευματικής συνείδησης, καθώς και η ανάγκη του ανθρώπου να φτάσει σ’ αυτήν. Μόνον έτσι μπορεί να ενατενίσει ένα διαφορετικό κόσμο, τον Κόσμο του Απείρου και της Αιωνιότητας, της Αγάπης και του Ελέους.  Αν δεν υπήρχε αυτό το Πνευματικό σκαλοπάτι, που του δίνει το δικαίωμα να προχωρήσει και ν’ ανέβει στα ανώτερα, θα του ήταν πολύ δύσκολο να πραγματοποιήσει άλμα και από άνθρωπος της γης να γίνει ο Πνευματικός άνθρωπος, ο Ουράνιος Άνθρωπος.

Η Υπέρτατη Συνείδηση υπερισχύει από κάθε συνείδηση προερχομένη και κατασκευασμένη από άλλα πεδία. Γιατί η Υπέρτατη Συνείδηση συντίθεται από Θεία Στοιχεία και συγκοινωνεί και λαμβάνει εκ Συνειδήσεως Θεού. Είναι η Συνείδηση εκείνη που βεβαιώνει τη δυνατότητα Θέωσης, γιατί είναι η προέκταση της Θεϊκής Συνείδησης εντός του Ανθρώπου. Άνευ Αυτής ουδέν επιτελείται Το Δημιούρ­γημα άνθρωπος παραμένει σαρκίον χωρίς Ζωή. Μ’ Αυτή τα πάντα γίνονται. Ο Άνθρωπος εκείνος, που απομακρύνοντας τους περιορισμούς, την άγνοια και τον καθηλωτικό φόβο, που εμποδίζουν την ανάπτυξη των Πνευματικών αισθή­σεων, θα εισχωρήσει μέσα σ’ Αυτή, θα αφομοιωθεί από Αυτή και θα την εκδηλώσει, έχει μαζί του ολόκληρο τον Πνευματικό Κόσμο. Μπορεί να βλέπει το «όρος» (εκθεια­σμόν) «πλήρες ίππων» (πανίσχυρων δυνάμεων) και «άρ­ματα πυρός» (ενέργειες ζωής) «πέριξ του Ελισαιέ» (του Πνευματικού Εγώ Ειμί). (Δ΄ Βασιλ. ΣΤ΄, 17 - 18).

Η Υπέρτατη Συνείδηση και το «Εγώ Ειμί» βρίσκονται σε μια πλήρη συγχώνευση. Εντός της Υπέρτατης Συνείδησης το «Εγώ Ειμί», εντός του «Εγώ Ειμί» η Υπέρτατη Συνεί­δηση. Η Υπέρτατη Συνείδηση δημιουργεί το κατάλληλο εκείνο υπόβαθρο, εμπλουτισμένο με Θεία Ιδεώδη και Αρ­χές, που θα εκδηλώσει το «Εγώ Ειμί». Ο Άνθρωπος αφο­μοιούμενος σταδιακά από την Υπέρτατη Συνείδηση, υφί­σταται ζυμώσεις, καθάρσεις, εξαγνίσεις και μεταστρέφε­ται, αλλάζει, μετουσιώνει το ένδον του σε Ναό εισδοχής του Θείου και το σκήνωμά του σε όργανο εκδήλωσής Του. Μέσα σ’ αυτόν τον μετουσιωμένο Άνθρωπο αρχίζει να τε­λείται το μυστήριο της δραστηριοποίησης και εκδήλωσης του «Εγώ Ειμί». Όσο μεγαλύτερη η αφομοίωση του Αν­θρώπου από την Υπέρτατη Συνείδηση, τόσο περισσότερη και φανερή η εκδήλωση του «Εγώ Ειμί».

Υπομονή είναι ο τρόπος για να αντέξεις τον εαυτό σου και να αποκτήσεις το «γνώθι σ’ αυτόν». Η αρετή της χωρητικότητας και της διάκρισης των αρχών που πιστεύουμε. Ο νέος άνθρωπος αρνείται την υποταγή σε ψεύτικες ανάγκες και δεν μεταφέρει τις ευθύνες της εξέλιξής του και της σωτηρίας του σε κανέναν μεσσία, ούτε γήινο ούτε εξωγήινο, ο νέος άνθρωπος βιώνει την αλήθεια ότι ο Χριστός σκήνωσε μέσα μας και Δευτέρα Του Παρουσία είναι η εκδήλωση της Αγάπης Του από εντός μας κι όχι ένα ολόγραμμα στα σύννεφα. Η θεώρηση ενός από τους φιλόσοφους προγόνους μας, ο οποίος είχε πει ότι η ελευθερία είναι η αγαθή συνείδηση, είναι πολύ πιο κοντά στο βίωμα εκείνο που και ο Χριστός φανέρωσε. Επειδή όμως, όλο και κάτι βαραίνει τη συνείδησή μας, βρίσκουμε υποκατάσταση στο μυστήριο της Εξομολόγησης και της Μετάνοιας.

Η Αγάπη είναι το Μέτρο των Πάντων, , όπως και για τη συνείδηση γιατί ο Θεός είναι Αγάπη και ο Λόγος είναι ο Θεός που ήταν Εν Αρχήν.

Η Αλήθεια χωρίς αγάπη σε κάνει κριτικό

Η Γνώση χωρίς αγάπη σε κάνει τυραννικό

Η Δύναμη χωρίς αγάπη σε κάνει επιθετικό

Η Δικαιοσύνη χωρίς αγάπη σε κάνει σκληρό

Η Ελευθερία χωρίς αγάπη σε κάνει ασύδοτο

Η Πίστη χωρίς αγάπη σε κάνει φανατικό

Η ταπεινοφροσύνη χωρίς αγάπη σε κάνει ευθυνόφοβο

Η τόλμη χωρίς αγάπη σε κάνει επικίνδυνο

Η τιμή χωρίς αγάπη σε κάνει ψηλομύτη

Το καθήκον χωρίς αγάπη σε κάνει κακόκεφο

Η ευθύνη χωρίς αγάπη σε κάνει αδίστακτο

Η ανατροφή χωρίς αγάπη σε κάνει ατίθασο

Η εξυπνάδα χωρίς αγάπη σε κάνει πονηρό

Η ευγένεια χωρίς αγάπη σε κάνει υποκριτή

Η ευταξία χωρίς αγάπη σε κάνει σχολαστικό

Η ενότητα χωρίς αγάπη σε κάνει συμβιβαστικό

Η περιουσία χωρίς αγάπη σε κάνει τσιγκούνη

Ο ζήλος χωρίς αγάπη σε κάνει βίαιο

Η διάκριση χωρίς αγάπη σε κάνει επικριτικό

Η Ζωή χωρίς αγάπη σε κάνει νεκρό

Ο Έρωτας χωρίς αγάπη είναι σεξ

Η Φιλία χωρίς αγάπη είναι λυκοφιλία

Ο Γάμος χωρίς αγάπη είναι συμφεροντολογία

Ο σεβασμός χωρίς αγάπη είναι φόβος

Η λατρεία χωρίς αγάπη είναι σατανολατρεία

Η θρησκευτικότητα χωρίς αγάπη είναι θρησκοληψία

Η ηθική χωρίς αγάπη είναι ηθικισμός

Η ευσέβεια χωρίς αγάπη είναι ευσεβισμός

Ο πατριωτισμός χωρίς αγάπη είναι πατριδοκαπηλία

Η Δημοκρατία χωρίς αγάπη είναι Δειμοκρατία (Τρομοκρατία)

Η ασφάλεια χωρίς αγάπη είναι περιορισμός

Η εργασία χωρίς αγάπη είναι δουλεία

Η δουλειά χωρίς αγάπη είναι σκλαβιά

Η φιλανθρωπία χωρίς αγάπη είναι ξέπλυμα χρήματος ή ξέπλυμα συνείδησης

Τελικά ότι δεν πηγάζει από Αγάπη, προέρχεται από το φόβο.

 

Ο ίδιος λόγος για τον οποίο γράφτηκε: εν αρχήν είπεν και εγένετο, αυτό το Λόγο τον ζωντανό καλούμαστε να διεκδικήσουμε σήμερα ως Άνθρωποι Λόγοι και αυτή είναι η Παρουσία του που μας φέρνει ένα αίσθημα ειρήνης. Ποια είναι η ταυτότητά μας; Αυτή η Θεία Παρουσία. Είναι η Αγάπη που δίνει νόημα στην συνείδηση. Είμαστε ουσιαστικά η Θεία ζωή από την οποία δομείται το πνεύμα μας, η συνείδησή μας. Είμαστε όμως Θεία θέληση, Θεία αγάπη, Θεία νοημοσύνη και Θεία δράση. Είμαστε ο ερχόμενος, ο αναμενόμενος, ο σωτήρας και ο λυτρωτής του ίδιου μας του εαυτού και η ιδέα που μας σώνει. Είμαστε η ίδια η ανθρωπότητα, ο ουρανός και η γη, η δύναμη που ενώνει τους πάντες και τα πάντα. Σε όλη τη γη αυτά τα βιώματα θα είναι οι σπορείς αυτού του νέου πολιτισμού. Το ίδιο το Φως του Λόγου θα μπαίνει στην καρδιά του ανθρώπου ως μυστήριο στη σχέση του με τον εαυτό του και τους άλλους. Και έτσι ο χρόνος μιας στιγμής θα είναι μια αιωνιότητα.

Όταν ο Μέγας Διδάσκαλος της Αγάπης βρέθηκε προ του Πιλάτου και ρωτήθηκε «τι εστίν Αλήθεια;», δεν απάν­τησε. Εκείνος, ο Μοναδικός και Υπερτέλειος, Εκείνος που όμοιο Του δεν είδαν ποτέ ανθρώπινα μάτια, Εκείνος, ο Μό­νος στην Ιστορία του Κόσμου που είπε «Εγώ Ειμί το Φως και η Αλήθεια», παρέμεινε σιωπηλός μπροστά στην περιορισμένη αντίληψη του Πιλάτου, που δεν μπορού­σε ν’ αντιληφθεί πως ρωτούσε την Ίδια την Αλήθεια, την Ίδια την Απειρότητα.

Ευλογώ τη Συνείδησή Μου να καταστεί Συμπαντική Συνείδηση Λόγου Θεού. Μα Ευλογώντας τη Συνείδησή Μου, Ευλογώ τη συνείδηση του ανθρώπου της γης, του ανθρώπου που είναι γεμάτος ο πλανήτης αυτός, χωρίς κανένα περιορισμό πλάνης ή αναλήθειας ή καλυμμάτων ή εξελίξεων ή φυλών ή τοποθετήσεων πνευματικών και θρησκευτικών.

Ευλογώ τη Συνείδηση του Όντος, της Εικόνας του Λόγου, για να καταστεί Συνείδηση Θεανθρώπου, για να καταστεί Συνείδηση Αγάπης και Ελέους, για να καταστεί Συνείδηση Ενότητας Μοναδικής.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Το υλικό της Συνείδησης αντλήθηκε από την βιβλιογραφία του Εσωτερικού Χριστιανισμού του Δάσκαλου Ιωάννη και τα βιβλία του Γ. Κλειδαρά, Η Επιστήμη της Τέχνης να Ζεις, τα Ανθολόγια του Α.Π.ΠΑΝ