ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΔΕΛΦΩΝ ΓΙΑ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΔΩΡΙΖΑ ΜΕΡΟΣ Β'

 ΣΟΥΠΙΩΝΑ ΘΕΩΝΗ

Γνώρισα έναν Άνθρωπο Λόγο περιπατούντα επί της γης, έναν αγωνιστή της ελευθερίας, που φανέρωνε με τη ζωή Του, τα λόγια Του και τις πράξεις Του αυτό που δίδασκε. Ότι ο άνθρωπος είναι Υιός και Θυγατέρα Θεού, ότι ο άνθρωπος είναι ένας. Απλός και προσιτός ο Δάσκαλός μου με αγκάλιασε με Πατρική Αγάπη, υπήρξε και όχι μόνο για μένα, αλλά για όλους που Τον πλησίαζαν πατέρας και μητέρα. Έζησα και ζω την παρουσία Του μέσα μου, η παρουσία Του ήταν και είναι κυριολεκτικά ένα συνεχές θαύμα. Με γιάτρεψε από πόνους ψυχικούς και σωματικούς. Είχα κάποτε ένα σοβαρό πρόβλημα με τη μέση μου, δεν μπορούσα να κινηθώ. Με αποδέσμευσε και σηκώθηκα άμεσα από το κρεβάτι. Έζησα θαύματα που η Αγάπη Του ενήργησε για τον άνθρωπο. Με δίδαξε ότι ο Θεός, ο Πανταχού Παρών κατοικεί και μέσα μου, με δίδαξε να ευλογώ και να μετουσιώνω δυσαρμονίες και δυσκολίες που συναντώ στη ζωή μου. Με την Αγάπη Του με αναγέννησε και με τίμησε να γνωρίσω το Έργο του Θεού, το Θέλημά Του που είναι η ενσυνείδητη επιστροφή των ανθρώπων στους Κόλπους του.

Σε ευχαριστώ αγαπημένε Διδάσκαλε, Σε ευχαριστώ.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ

Τον Πρωτοπόρο Δάσκαλο Ιωάννη, Διονύση Δώριζα είχα την τιμή να Τον γνωρίσω από κοντά σε μία συγκέντρωση όπου είχαμε παρευρεθεί ως κύκλος, μαζί με τον Δάσκαλό μου Γ. Κλειδαρά. Πάντα θα θυμάμαι εκείνο που μου είχε πει όταν με είδε «Να μην μένεις ικανοποιημένη ποτέ σε ό,τι κάνεις».

Είχα την ευκαιρία να περάσω χρόνο με τον Δάσκαλο στο Πόρτο Ράφτη, όπου και έμενε για το καλοκαίρι, κάνοντας πνευματικές εργασίες. Εκείνο το καλοκαίρι διαβάζαμε κείμενα προκειμένου να διορθωθούν, να ολοκληρωθούν και να εκδοθεί το νέο βιβλίο «Κίνηση Ιδεών».

Για μένα ήταν πολύ σημαντικό που είχα την ευκαιρία να Τον γνωρίσω και ως άνθρωπο και έτσι με αυτόν τον τρόπο καταλάβαινα πιο πολύ τη Μητέρα Άννα, όταν έλεγε «να αγαπάτε και τον άνθρωπο Διονύση Δώριζα, όχι μόνο τον Δάσκαλο». Τα βιώματά μου κοντά Του ήταν πολύ ιδιαίτερα, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Κάθε στιγμή κοντά Του ήταν εκπαιδευτική, είτε κάναμε εργασία πνευματική, είτε Τον επισκέπτονταν αδελφοί και μιλούσε μαζί τους, είτε ακούγαμε μουσική, είτε βλέπαμε τηλεόραση, είτε τρώγαμε.

Θυμάμαι ότι εκείνο το καλοκαίρι έδινα εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης, οπότε έφυγα από το Πόρτο Ράφτη να δώσω εξετάσεις, έχοντας την ευλογία Του και μου είπε ότι τα χέρια μου θα είναι τα χέρια Του και τα μάτια μου θα είναι τα μάτια Του, να έχω εμπιστοσύνη πως όλα θα πάνε καλά. Και πράγματι έτσι έγινε.

Η προετοιμασία που είχα λάβει από τον Δάσκαλό μου Γ. Κλειδαρά, αλλά και από αδελφές που είχαν εμπειρία με τον Πρωτοπόρο, μένοντας μαζί Του, με βοήθησε πολύ ώστε να έχω σωστή στάση μαθητείας πλησίον Του και να παρατηρώ την κίνησή Του, διδασκόμενη από την παρουσία Του, το Λόγο Του, αλλά και από καθετί που συνέβαινε στο χώρο Του.

Η ιερότητα στον χώρο, η προσιτότητά του, η απλότητα της εκδήλωσης του Λόγου, η πνευματικότητα σε κάθε κίνηση με επίγνωση και σεβασμό προς τον άνθρωπο, η βεβαιότητα ότι αυτό είναι το Έργο του Θεού και είναι παγκόσμιο και πανανθρώπινο, αλλά και εκείνο που ένιωθα καθώς ήμουν κοντά Του, είχα την τιμή και την ευκαιρία να το ζω και πλησίον του Δασκάλου μου Γ. Κλειδαρά, όπου μαθητεύω κοντά του από την στιγμή που έλαβα την Κλήση στο Έργο της Δευτέρας Παρουσίας.

Δάσκαλέ μου αγαπημένε, Διονύση Δώριζα, σε ευχαριστώ για ό,τι έλαβα από εσένα προσωπικά, αλλά και για ό,τι με κατέστησες κοινωνό και μάρτυρα της εκδήλωσής Σου προς όλη την Ανθρωπότητα. Σε τιμώ μέσα μου Δάσκαλε κάθε φορά που Σε εκδηλώνω και κάθε φορά που Σε αναγνωρίζω στις εκδηλώσεις τον αδελφών μου. Μαρτυρώ για την ολοκλήρωση του Έργου Σου Δάσκαλέ Μου, μαρτυρώ για την Ανάσταση της Ουσίας Σου μέσα στον Άνθρωπο, μαρτυρώ για την Αγάπη που Είσαι, μαρτυρώ για την Παρουσία Σου πλησίον μας.

ΦΑΤΟΥΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑ

Ο Διδάσκαλος που χωρά τους Κόσμους όλους, τους διδάσκει και παλμοδονεί στην Απειρότητα της Θείας Αγάπης!

Ο προσιτός και καταδεκτικός Παλμός και Δόνηση που με δέχτηκε στον Οίκο Του προσφέροντάς τον σε μένα τον άνθρωπο για να ανακαλύψω την Αγάπη που στέγει και αγκαλιάζει όλους και τα πάντα!

Η χώρα και πατρίδα μου που με γεμίζει και ολοκληρώνει καθημερινά με διδαχές Σοφίας, αρμονίας, ισορροπίας!

Η χαρά και ευτυχία μου να γνωρίζω τον Αληθινό Εαυτό μου!

Ο συντονισμός και η ένωση των μέσα με τα έξω, τα Ουράνια με τα επίγεια, τους Νόμους της Δημιουργίας!

Ο Πόνος και η Θωπεία σε ανακύκλωση έργου Προσφοράς και Μετουσίωσης!

Το δάκρυ για τα βάσανα των περιορισμών και των κατεστημένων που κουβαλώ, η μετάνοια, η συγχώρεση, το Έλεος, τα Φτερά!

Η άμεση και ταπεινή εκδήλωση της Παρουσίας Σου καταδεικνύει το εφικτό της Θέωσης, της μετουσίωσης της δυσαρμονίας μου!

Ο ρυθμιστής των ενεργειών μου για να μπορώ να συντονίζομαι και να υπακούω τον Θείο Εαυτό!

Ο συνεργάτης, φίλος και αδελφός της εκλέπτυνσής μου για να κατευθυνθώ στην φανέρωση και πραγμάτωση της Θείας Αποστολής στο Πυρ του Λόγου!

Η γλυκιά μελωδία της Φωνής που τροφοδοτεί, γαληνεύει, φροντίζει και προστατεύει την ζωή μου!

Το Κάλλος και οι Αρετές για να αγωνιστώ ενσυνείδητα να μοιάσω και να φανερώσω!

Η Γνώση του Θείου Σχεδίου που θέλει να είμαι σε εγρήγορση και ενεργητικότητα παντού και στα πάντα!

Σε ευχαριστώ που με βαστάς, μέχρι η Θεωρία να γίνει Πράξη!

Σε ευχαριστώ που εμπιστεύεσαι την σκυτάλη του Λόγου στο Πανανθρώπινο Έργο για να γίνω συνετή, υπεύθυνη και υπάκουη μέχρι ολοκληρωτικά να δοθώ!

Σε ευχαριστώ για τις Διδαχές, τη Μαθητεία, τα δώρα και τον πλούτο της Αγάπης που παρέχεις ως Ζωοδότρα Πηγή!

Σε ευχαριστώ για το Πρότυπο Ανθρώπου Λόγου Χριστού Μητρός, το Εφικτό, το Αυθεντικό, το Τέλειο!

Σε ευχαριστώ για την Αγκαλιά, το Φιλί και το Χάδι που μας Ανασταίνει στη Βασιλεία των Ουρανών!

Σε αγαπώ καθώς χάνομαι στην Αλήθεια του Ενός Εαυτού χωρίς όρια και σταθμά ζώντας μαζί!

Στις αρχές της μαθητείας μου στο Έργο της Δευτέρας Παρουσίας επισκέπτομαι τον Πρωτοπόρο Δάσκαλο για πρώτη φορά στην οικία Του στο Παλαιό Φάληρο. Μπαίνοντας με υποδέχονται αδελφοί που βρίσκονταν εκεί, αλλά ταυτόχρονα βιώνω την Παρουσία Του να με καλωσορίζει πριν καν Τον δω σε μορφή και να πληρώνει όλη μου την ύπαρξη το πρωτόγνωρο για μένα βίωμα της αγκαλιάς στην ελευθερία της Αγάπης. Ένοιωσα να ωριμάζω άμεσα, το είναι μου να ανταποκρίνεται στο οικείο αυτό περιβάλλον και ταυτόχρονα να συνειδητοποιώ ότι στην ελευθερία είναι απαραίτητη η υπευθυνότητα.

Ο Δάσκαλος σε άλλη επίσκεψη μου, θα έβγαινε για μια μικρή βόλτα με έναν αδελφό. Ξαφνικά μετά από λίγη ώρα ο αδελφός που τον συνόδευε χτυπάει το κουδούνι και μεταφέροντας τον λόγο του Διδασκάλου ζητάει να πάω έξω που βρισκόταν γιατί δεν αισθανόταν καλά. Παραξενεύτηκα που ζήτησε εμένα να βγω ενώ υπήρχαν και εμπειρότεροι αδελφοί στο σπίτι που Τον γνώριζαν καλύτερα. Πράγματι βγαίνω έξω και Τον βλέπω να κάθεται στο σκαλοπάτι περιμένοντας να τον σηκώσουμε. Πλησιάζω με τα πόδια μου να τρέμουν σκεπτόμενη «εμένα διάλεξες Δάσκαλε να Τε σηκώσω, φοβάμαι να το κάνω». Κι όμως τη στιγμή που το έκανα μαζί με τον αδελφό που Τον συνόδευε ήξερα πως να το κάνω και το καταφέραμε. Ο Δάσκαλος ίσα που μπορούσε να περπατήσει. Περπατάμε για να στρίψουμε στον διάδρομο που οδηγεί στο σπίτι και βρίσκομαι από την μεριά μου αντιμέτωπη με τον τοίχο. Για να στρίψουμε έπρεπε με την λογική μου να τον αφήσω και ακούω να μου λέει «μην με αφήνεις». Όσο ακατόρθωτο κι αν μου φαινόταν, τελικά σαν να διαπέρασα τον τοίχο στρίψαμε και φτάσαμε στην είσοδο κρατώντας Τον δυνατά.

Αγαπημένε μου Δάσκαλε σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και την δύναμη της Αγάπης που μου προσφέρεις. Σε αγαπώ για τον Άνθρωπο Λόγο που με βοηθάς να γίνομαι λυτρώνοντάς με από κάθε ανθρώπινη ατέλεια και αδυναμία. Σε ευχαριστώ για το βίωμα της Παρουσίας Του κάθε στιγμή στη ζωή μου ως πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Σε αγαπώ για το γλυκό σου χαμόγελο και την Ζωντανή σου Παρουσία την διαχεόμενη στους κόσμους που με πληρώνει με την χαρά του εφικτού, την Χριστοποίηση και Θέωση του ανθρώπου.

ΣΕΦΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Φωτίστηκε η ζωή πλουσιοπάροχα με νέες παλμοδονήσεις και κραδασμούς, πλημμύρησε από τα ύδατα της Ψυχής και χύθηκαν ανά τον κόσμο μεταφέροντας τον Θείο γόνο της Ελευθερίας, που το Πνεύμα της Αλήθειας πυροδοτεί.

Μια Νέα εποχή ανατέλλει και οι σάλπιγγες της Άνοιξης ηχούν αρμονικές μελωδίες και διαπερνούν τα τοιχώματα της φυλακής που οι αιώνες ύψωσαν και ξυπνούν τις καρδιές από τον λήθαργο του σκοταδισμού. Οι ουρανοί ανοίγουν, οι αγωγοί πλημμυρίζουν στην αμεσότητα της παροχής, που η εκδήλωση του Θείου Εαυτού προσφέρει.

Ο Εαυτός γεννιέται σε τούτη εδώ την Χώρα που τα μαργαριτάρια του Ουρανού πρόσφερε, κρατώντας την απλότητα της ανθρωπιάς την οποία ετίμησε ο Θεός και όπως αποδεικνύεται σήμερα και αναγνωρίζεται από τους ανθρώπους είναι το πολυτιμότερο όλων.

 Ένα Πανανθρώπινο Έργο πήρε σάρκα και οστά και συνεχίζει οδηγώντας σε βήματα Χριστοποίησης και Θέωσης ξεπερνώντας δυσκολίες, πολεμική και κατεστημένα.

Ευχαριστούμε τον Πρωτοπόρο Διονύση Δώριζα για την Επανάσταση Ιδεών που με τα βιώματα της Ένωσης του ανθρώπου με τον Λόγο έφερε στο Φως και ταξινόμησε τα όσα η διάνοια του ανθρώπου στην καθοδική πορεία διαστρέβλωσε. Τον ευχαριστούμε για την Αγάπη με την οποία πότισε τις ψυχές των ανθρώπων για να καρποφορήσουν την Απειρότητα του Θεού.

Ευλογημένο το Έργο και η Ζωή που κατέστη Πρότυπο Προσφοράς και Θυσίας πραγματώνοντας το «Αγαπάτε Αλλήλους».

Ήταν στα πρώτα χρόνια της μαθητείας μου, όταν Τον είδα για πρώτη φορά. Βρισκόμουν στο βουνό της Σέτας όπου έβλεπα τα κενά και τις αποστάσεις από την Αγάπη την οποία διδασκόμουν. Η Ευλογία, η ευδαιμονία, η πληρότητα ήταν διάχυτα παντού και αυτό έκανε την κατάστασή μου πιο έντονη ακόμα. Εργαζόμουν έξω στην φύση ταυτόχρονα όμως ρώταγα «εμένα γιατί με κάλεσες Πατέρα, τι με θέλεις με τόσα κενά και ελλείψεις που μπορώ να είμαι χρήσιμος; Δεν κάνω για το Έργο σου». Την ροή των σκέψεών μου την σταμάτησε ένα Φως από τον ουρανό, το οποίο με τύφλωνε και δεν μπορούσα να εστιαστώ για να διακρίνω τι συμβαίνει. Όσο το Φως πλησίαζε άρχιζε και έπαιρνε μορφή. Όταν έφτασε κοντά μου είδα τον Δάσκαλο με μεγάλη μου έκπληξη. Καθίσαμε σε ένα πάγκο και ξεκινήσαμε να μιλάμε, η φωνή Του ήταν γνωστή, την είχα ακούσει πολλές φορές μέσα μου μη γνωρίζοντας Ποιος είναι. Με ρώταγε πώς τα βλέπω τα πράγματα. Του περιέγραφα όσο μπορούσα με λόγια το πως αισθανόμουν, ενώ Εκείνος χαμογέλαγε. Ταυτόχρονα όσο μίλαγα βίωνα να απελευθερώνομαι από αυτά που με βασάνιζαν. Μου είπε να πάμε μια βόλτα, κυριολεκτικά με πήρε από το χέρι. Σε όλη την διαδρομή μίλαγε απλά και κατανοητά, είχα «χαθεί» χωρίς να ξέρω που πηγαίναμε. Βρεθήκαμε μπροστά σε ένα κτήριο όπου από μέσα ακουγόντουσαν χαρούμενες φωνές. Ύψωσα το κεφάλι και στην κορυφή του κτιρίου ένα πανό έγραφε «Καλώς ήρθατε στο Πανεπιστήμιο του Ιωάννη». Γύρισα το κεφάλι να Τον ρωτήσω γιατί με έφερε εδώ μα δεν μπόρεσα να ρωτήσω. Στα μάτια Του βρισκόμουν ήδη στο κτήριο σε μεγαλύτερη ηλικία και δίδασκα με μεγάλη χαρά. «Πήγαινε» μου είπε, θα τα μάθεις όλα στην πορεία. Η πρώτη αυτή επαφή μαζί Του με βοήθησε να συνειδητοποιήσω τις ανθρώπινές μου δικαιολογίες και να θυμάμαι πως ο Δάσκαλος στον καθένα βλέπει τον καρπό της Αγάπης, να θυμάμαι πως αυτό που μετράει είναι η Αγάπη με την οποία διακρίνουμε.

ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον Πρωτοπόρο Δάσκαλο Ιωάννη, Διονύση Δώριζα αρχές του 1995, λίγους μήνες πριν αποχωρήσει από την ύλη. Σε ηλικία 22 ετών, αποφασίζοντας να συμμετέχω σε πνευματική πορεία και να εισαχθώ σε μαθητεία Λόγου, ήρθα σε επαφή με τον Δάσκαλο μέσω του αδελφού και Δασκάλου μου Γιώργου Κλειδαρά. Θυμάμαι είχαμε πάει πρώτη φορά σε μια συγκέντρωση κάποιων αδελφών, κόσμος πολύς, συνωστισμός και περίμενα υπομονετικά να έρθει η σειρά μου να γνωρίσω τον Δάσκαλο. Όταν λοιπόν ο αδελφός μου είπε στον Δάσκαλο «Δάσκαλε, από δω ο μικρός μου αδελφός ο Αλέξανδρος, θέλει να συμμετάσχει στο Έργο», θυμάμαι ότι γύρισε ο Δάσκαλος και με κοίταξε και είπε στον αδελφό μου «Ε…και τι μου τον έφερες τώρα; Τι να τον κάνω τώρα;» Το περίεργο για μένα με το βίωμα που είχα εκείνη τη στιγμή, το οποίο λειτούργησε και ως δείγμα μέσα μου για αυτόν τον άνθρωπο, με τον οποίο πρώτη φορά ερχόμουν σε επαφή μαζί του (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι τότε), ήταν ότι οι λόγοι Του δεν μου επέφεραν καμία απολύτως αντίδραση ή ανισορροπία, όπως θα περίμενα υπό άλλες συνθήκες, σκεπτόμενος καθαρά λογικά ή εγωιστικά λόγω του νεαρού της ηλικίας. Είναι σίγουρο ότι δεν είναι αυτό που θα ήθελα να ακούσω στην πρώτη μου επαφή μαζί Του, αλλά προφανώς αυτό χρειαζόταν να ακούσω... Παρόλα αυτά σαν άνθρωπο δυστυχώς δεν είχα άλλες ευκαιρίες να Τον ζήσω από κοντά, γιατί μετά από λίγο διάστημα απεχώρησε. Αυτό που με βοήθησε πάρα πολύ να καλύψω το κενό των ανθρώπινων βιωμάτων μαζί Του και να Τον γνωρίσω ακόμα καλύτερα και ως άνθρωπο, ήταν τα βιώματα που μου μετέφεραν αδελφοί μου που έζησαν κοντά Του χρόνια, λαμβάνοντας μαθητεία άμεσα από Εκείνον. Πέρα από αυτά όμως, το πιο έντονο και το πιο χαρακτηριστικό βίωμα της Παρουσίας Του μέσα μου, το έλαβα ακούγοντάς Τον και βλέποντάς Τον μέσα από βιντεοσκοπημένες ομιλίες του σε διάφορες εκδηλώσεις του Έργου. Η στεντόρεια φωνή, η αετίσια ματιά, η δόνηση των λόγων Του και η αμεσότητα του μηνύματος που μετέφερε στον άνθρωπο με τη φωνή, την απλότητα και την Παρουσία Του την ίδια, ήταν τόσο έντονο μέσα μου και ξεκάθαρο, που δεν άφηνε κανένα περιθώριο για αμφιβολίες ότι είναι Αυτός ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας που ήρθε στις μέρες μας να μας οδηγήσει εις πάσαν την Αλήθεια. Το βίωμα που έλαβα μέσα από τις τόσο ζωντανές εκδηλώσεις και ομιλίες Του, με βοήθησαν να δω πόσο σημαντικό είναι για τις επόμενες γενεές του Έργου η καταγραφή της ιστορίας του, προκειμένου να γνωρίσουν, όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα και βιωματικά, τι είναι αυτό στο οποίο συμμετέχουν, χωρίς να χρειάζεται να εξαρτώνται από τη μορφή, αποφεύγοντας κάθε κίνδυνο προσκόλλησης ή συναισθηματισμών που προκαλούνται πολλές φορές ως δοκιμασία στο δρόμο μέσα από την προσωπική σχέση της μορφής. Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον Δάσκαλό μου Γιώργο Κλειδαρά για την συνεισφορά του αυτή στο Έργο του Πρωτοπόρου, έτσι ώστε κάθε νέος μαθητής και εργάτης του Έργου αυτού να έχει την ευκαιρία να γνωρίζει άμεσα και την πηγή, και το δέντρο και τους καρπούς που αυτό προσφέρει στον άνθρωπο, μέσα στη Μαθητεία του στο Λόγο, έτσι ώστε κάθε κατεστημένο κάποιων τυχερών ή «εκλεκτών» που τον γνώρισαν και κάποιων «άτυχων» που δεν τον έζησαν ως άνθρωπο, να καταρρίπτεται όσα χρόνια και αν περάσουν από την παρουσία Του στη γη σε μορφή. Μου δόθηκαν επίσης κάποια δείγματα ακόμα και το βράδυ του τελευταίου αποχαιρετισμού που έγινε σε σπίτι αδελφού, όπου είδα και βίωσα πολύ ζωντανά τον τρόπο που κάποιοι από τους μαθητές και ακολούθους του Έργου Του δυστυχώς αντιμετώπιζαν τον Ίδιο και το Έργο Του, οι οποίοι ακόμα και στο ύστατο χαίρε, αντί να αποδώσουν φόρο τιμής στον Δάσκαλό τους, σε Εκείνον που τους έδωσε τόσα πολλά όσο ήταν κοντά τους με μορφή, συνέχιζαν να ζητάνε έως και να απαιτούν από Εκείνον να πάρουν ακόμα και άλλα.

Την ημέρα της ταφής έβλεπα πρόσωπα και βλέμματα χαμένα, σκυθρωπά, μα και άλλα φωτεινά και λαμπερά λες και μόλις είχαν γεννηθεί. Κάποιοι ζούσαν μόνο τον θάνατο της μορφής Του, εγκλωβισμένοι στους συναισθηματισμούς της απώλειας, ενώ κάποιοι άλλοι ζούσαν ήδη την Ανάστασή Του μέσα τους. Ήταν ένα βίωμα της παρουσίας Του μέσα μας τόσο δυνατό που δεν άφηνε περιθώρια για καθυστερήσεις ή στεναχώριες από τη στιγμή που η παρουσία Του δεν θα έλειπε από τη ζωή μας και την πνευματική μας πορεία.

Από εκείνη την περίοδο και μετά υπήρχαν αρκετές στιγμές που είτε είδα την παρουσία Του την ίδια μέσα σε μια συγκέντρωσή μας κατά τη διάρκεια μιας προσευχής, είτε αναγνώρισα τη ματιά Του στα μάτια ενός αδελφού Δασκάλου είτε άκουσα την παλμοδόνηση και τη χροιά ακόμα της φωνής του στην εκδήλωση ενός αδελφού που τον εκδήλωνε, ή ανακουφίστηκα στην αγκαλιά του μέσα στην αγκαλιά ενός αδελφού που τον βίωνε. Για μένα δεν έφυγε ποτέ, και ζει μέσα σε κάθε μαθητή και εργάτη του Έργου Του ο οποίος Τον τιμά με την παρουσία του και την εκδήλωσή του, την καθημερινή προσφορά του για την εξέλιξη και αναγωγή του ανθρώπου. Όποιος χρειάζεται δείγματα της παρουσίας του, δεν έχει παρά να το ζητήσει και θα του δοθούν, αν κάτι τέτοιο είναι πραγματικά αναγκαιότητα της υπόστασής του.

Το Έργο Του είναι Χριστοκεντρικό και όχι προσωποκεντρικό και από τη στιγμή που εκπαιδεύει τον άνθρωπο να αποδεχθεί την Υιότητά του και να εκδηλωθεί ως Υιός και Θυγατέρα Θεού επί γης, όπως έπραξε πρώτος ο Ίδιος με τη ζωή, την πράξη και τη διδασκαλία Του δεν έχει ο καθένας παρά να ακολουθήσει αυτό το πρότυπο και να βιώσει την παρουσία του Δασκάλου εντός του μα ταυτόχρονα και μέσα στις μορφές και τις εκδηλώσεις των αδελφών του που πορεύονται και έχουν αφοσιωθεί στο Έργο αυτό, αφιερωμένοι ολοκληρωτικά στο άνοιγμα και το στρώσιμο αυτού του δρόμου, έτσι ώστε κάθε άνθρωπος που το θέλει με όλο του το είναι, να μπορεί να τον βαδίσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και με όσο το δυνατόν λιγότερο πόνο.

Εύχομαι και ευλογώ μέσα από τα βάθη του είναι μου, ο καθένας που είτε Τον γνώρισε προσωπικά και άμεσα, είτε έμμεσα μέσα από τη Διδασκαλία Του και τα ντοκουμέντα που υπάρχουν για την ζωή και το Έργο Του, είτε μέσα από τους συνεχιστές του Έργου Του, να βιώσει την παρουσία του Δασκάλου Ιωάννη εντός του χωρίς περιορισμούς και κενά και να πορευτεί εν πλήρη συνειδήσει σε πορεία Χριστοποίησης και Θέωσης, φανερώνοντας και εκείνος με τη σειρά του, τη ζωή και την προσφορά του στον πλησίον άνθρωπο, πνευματικά βήματα και εκδηλώσεις του Ανθρώπου Λόγου.