ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΝΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΠΕΙΡΟ ΘΕΙΟ ΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ. ΝΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

(Βιβλίο: ΚΙΝΗΣΗ ΙΔΕΩΝ Κεφ. 27)

Το Έργο το οποίο έχουμε αναλάβει, αδελφοί, είναι η μετουσίωση του ανθρώπου της γης. Δεν είναι όμως δυνατόν να τελέσετε αυτό το Έργο, εάν πρώτα δεν μετουσιώσετε την ατομική σας εκδήλωση, τις ατέλειές σας, τα λάθη και τα παραπτώματα. Για να το πετύχετε, θα πρέπει να συνειδητοποιήσετε το μέγεθος της εργασίας που έχετε να τελέσετε, γιατί αυτή η εργασία δεν περιορίζεται στις καταστάσεις της τωρινής σας έλευσης μόνον, αλλά επεκτείνεται σε όλες σας τις καταβάσεις πάνω στον πλανήτη.

Σας έχω προτρέψει επανειλημμένως να μετουσιώνετε καταστάσεις της υπόστασής σας, να μετουσιώνετε παλαιές σας ελεύσεις, τάσεις, ορμές, να μετουσιώνετε τις επιθυμίες σας, γιατί, όπως γνωρίζετε, όλα αυτά είναι καταγραμμένα πάνω σας και με την ποιότητά τους σας επιβαρύνουν. Μετουσιώνοντας όμως, γίνεσθε ελαφρύτεροι και μπορείτε να δέχεσθε υψηλότερες ποιότητες κυματισμών μέσα σας, μπορείτε να συλλαμβάνετε υψηλότερες ιδέες, ώστε σταδιακά να διευρύνεσθε περισσότερο σε νου, καρδιά, Ψυχή, Συνείδηση και σώμα.

Εργαζόμενοι με αυτό τον τρόπο θα μπορέσετε ν’ αυξήσετε την επίγνωσή σας για τον άνθρωπο, αλλά και τον Θεό, τον οποίο μέχρι σήμερα ο άνθρωπος αντιλαμβανόταν περιορισμένα, ακριβώς γιατί η δυνατότητά του να κατανοεί τα του Θεού εξηρτάτο πάντοτε από τη δυνατότητά του να κατανοεί τον ίδιο του τον εαυτό.

Θα σας φανεί τρομερό όταν αντιληφθείτε το μέγεθος της άγνοιας που έχει ο άνθρωπος για τον εαυτό του. Ο Θεός θα σας οδηγήσει να το γνωρίσετε, ακριβώς για να κατανοήσετε όχι μόνο το μέγεθος του Έργου με το οποίο είσθε επιφορτισμένοι, αλλά και την ευθύνη σας απέναντι στους αδελφούς σας και τον εαυτό σας.

Υπάρχουν τόσα πράγματα που αγνοεί ο άνθρωπος, πράγματα που τα χρησιμοποιεί, χωρίς όμως να ασχολείται με τίποτε άλλο παρά μόνο με τα αποτελέσματά τους. Έτσι, η γνώση του είναι περιορισμένη σ’ αυτά που έχει παρατηρήσει ερευνώντας αυτά τα αποτελέσματα. Ανάμεσα σ’ όλα εκείνα τα χαρίσματα που έχει ο άνθρωπος, υπάρχει ένα το οποίο παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή και την εξέλιξή του και το οποίο ο άνθρωπος ουσιαστικά αγνοεί, κι αυτό είναι ο νους του.

Θα αντιληφθείτε εύκολα τι εννοώ, εάν σκεφθείτε ότι, ενώ χρησιμοποιείτε το νου σας για να κατανοείτε, να συλλαμβάνετε ιδέες, να αντιλαμβάνεστε ή να διακρίνετε, δεν έχετε ποτέ σκεφθεί να παρατηρήσετε τον ίδιο σας το νου και να κατανοήσετε πώς εργάζεται και πώς λειτουργεί, από ποιους Νόμους διέπεται και ακόμη τις ιδιομορφίες ή τα συμπτώματα που παρουσιάζει.

Θα προχωρήσουμε λοιπόν στην ανάλυση του νου, παρουσιάζοντας τις λειτουργίες του, αλλά και τους τρόπους με τους οποίους είναι συνδεδεμένος με τον Άπειρο Θείο Νου, γιατί πρέπει να γνωρίζετε ότι ο νους σας δεν δρα ανεξέλεγκτα, αλλά κατευθύνεται από τον Πατέρα σύμφωνα με την εξέλιξή σας και το στάδιο εκπαίδευσής σας, απλώς γιατί αποτελεί μια μικρογραφία του Θείου Νου.

Η διαφορά του ανθρώπινου νου από τον Θείο έγκειται στην καθαρότητα, τη χωρητικότητα και την έκταση στην οποία κινείται, δηλαδή, με άλλους λόγους, ανάλογα με την ενεργοποίησή του. Αυτά καθορίζουν και την ποιότητα των ιδεών που συλλαμβάνει, διαχειρίζεται και υλοποιεί.

Μέχρι τώρα γνωρίζατε ότι ο νους είναι το χειριστήριο - εργαστήριο, μέσω του οποίου ο άνθρωπος κατευθύνει και ελέγχει τις λειτουργίες του, τη σκέψη του, την αντίληψη και την κρίση του. Οι περισσότεροι συνδέουν το νου με αυτό που λένε «μυαλό», δηλαδή τον εγκέφαλο, ο οποίος είναι ουσιαστικά το υλικό μέρος του νου, το οποίο είναι επιφορτισμένο με τον έλεγχο των λειτουργιών του σώματος. Όμως αυτό το κομμάτι δεν μπορεί να συμπεριλάβει όλες τις εκδηλώσεις του νου, ο οποίος δεν περιορίζεται μονάχα στις βιολογικές λειτουργίες, αλλά εκτείνεται και στη χώρα των ιδεών. Τι είναι λοιπόν ο νους;

Οι ορισμοί που έχουν δοθεί αντιπροσώπευσαν ένα εξελικτικό στάδιο του ανθρώπου, και είναι φυσικό, τώρα που ο άνθρωπος εισέρχεται σε μία νέα φάση εξέλιξης, να μην τον εξυπηρετούν. Έτσι, θα πρέπει να δίνουμε νέους ορισμούς, ευρύτερους, ώστε ο άνθρωπος να αποκτήσει τα κατάλληλα εφόδια για τη νέα του πορεία.

Για να ορίσουμε το νου, θα πρέπει να διευκρινίσουμε πρώτα μια σοβαρή διαφορά η οποία υφίσταται ανάμεσα στην αλήθεια και στους ορισμούς που διετύπωσε ο άνθρωπος μέχρι τώρα στα παρελθόντα στάδια εξέλιξής του, ο οποίος όριζε το νου ως την πηγή της νοημοσύνης, την οποία ερμήνευε ως το σύνολο των ικανοτήτων του νου. Όμως η Αλήθεια, αποκαλυπτόμενη, μας δίνει μία νέα διάσταση και μας αποκαλύπτει ότι νοημοσύνη και νους δεν είναι το αυτό, και ιδιαίτερα ότι η νοημοσύνη δεν απορρέει από το νου, ούτε εξαρτάται από αυτόν.

Ως Νοημοσύνη ορίζεται η λειτουργούσα Ουσία που κατευθύνει τον Εαυτό Της. Αυτό είναι Άπειρο, διότι περιέχει Εκδηλωμένο και Ανεκδήλωτο ταυτόχρονα. Με άλλους λόγους, η Ουσία που λειτουργεί είναι η Νοημοσύνη σε εκδήλωση, ενώ η κατεύθυνση την οποία δίνει στον Εαυτό της προέρχεται από το Ανεκδήλωτο, γι’ αυτό και πολλές φορές, όπως θα έχετε διαπιστώσει, σε άλλες διδασκαλίες ονομάζουμε τη Νοημοσύνη του Πατέρα «Υπερούσια».

Σύμφωνα λοιπόν με αυτά τα δεδομένα, ως νους ορίζεται ο χώρος τον οποίο μία υπόσταση καταλαμβάνει άχωρα μέσα στη Νοημοσύνη, και τα όριά του εξαρτώνται από την ανάπτυξη των ικανοτήτων - δυνάμεων που από την Ουσία - Νοημοσύνη απορρέουν. Αυτή είναι η ερμηνεία της εντολής του Θεού προς τον Άνθρωπο, έτσι όπως είναι γραμμένη στη Γένεση: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής» (Γέν. Α΄, 28).

Ο νους λοιπόν είναι ένας αγωγός, ο οποίος διαχειρίζεται την Ουσία - Νοημοσύνη που ανάλογα με την έκτασή του μπορεί να χωρέσει, και η Θεία Κατεύθυνση ορίζει τη λειτουργία του στην ανάπτυξη των Θείων Ικανοτήτων της Ουσίας επί της ύλης. Γι’ αυτό θα πρέπει να εγκαταλείψετε την ιδέα ότι υπάρχει υψηλή και χαμηλή Νοημοσύνη, γιατί η Νοημοσύνη - Ουσία διατηρεί πάντα τις ικανότητες - ιδιότητές της σ’ όποια ποσότητα και αν υπάρχει, κάτι που καθορίζεται από τη χωρητικότητα του νου.

Η Νοημοσύνη, η οποία ορίζεται στο Απόλυτο Τέλειο, παρουσιάζει Ουδετερότητα, κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργεί φαινόμενα ανάλογα με τον αγωγό από τον οποίο διοχετεύεται. Εάν αυτός ο αγωγός είναι επιβαρημένος από το υλικό φρόνημα, δηλαδή μεγάλο αριθμό νοητών αναπαραστάσεων (ιδέες) από τον κόσμο της Πτώσης, η Νοημοσύνη εκφράζεται σαν δυναμικό αυτών των ιδεών. Εάν όμως ο αγωγός είναι καθαρός, και συνεπώς απαλλαγμένος από ποιότητες χαμηλών κυμάνσεων ενέργειας, όπως εκείνες που προέρχονται από τις ιδέες της Πτώσης, τότε η Νοημοσύνη διαχέεται ελεύθερα, υλοποιώντας αυτούσιες και αναλλοίωτες τις Θείες ποιότητες ιδεών που μεταφέρει.

Ο ανθρώπινος νους λοιπόν, σύμφωνα με τον νέο ορισμό που δώσαμε, λειτουργεί σύμφωνα με το βαθμό στον οποίο έχει αναπτύξει τις ικανότητες - ιδιότητες της Ουσίας - Νοημοσύνης. Όταν αυτή η ανάπτυξη, η οποία ορίζεται στην εξάπλωση της κυριαρχίας των πνευματικών δυνάμεων επί των υλικών, είναι μικρή, ο νους εκφράζεται περιορισμένα, λόγω του ότι χρησιμοποιεί ελάχιστο δυναμικό της Νοημοσύνης. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να συλλέγει χαμηλές ποιότητες, ακριβώς γιατί η σύλληψη της ποιότητας − η οποία, όπως θα δούμε παρακάτω, είναι δημιουργία συνθέσεως − είναι πάντοτε ανάλογη με το δυναμικό των ικανοτήτων που χρησιμοποιεί ο νους. Ας μείνουμε όμως λίγο σ’ αυτό το σημείο, για να δούμε και τη λειτουργικότητα της Σκέψης.

Οι φυσικοί επιστήμονες ήδη γνωρίζουν ότι η Ενέργεια δεν απορροφάται από μεμονωμένα στοιχεία ή τα πολλαπλάσιά τους, παρά μόνον από συνεχείς αδιαίρετες μονάδες. Εφόσον λοιπόν γνωρίζουμε ότι το Άπαν του Παντός, μέσα στο οποίο περιέχονται τα πάντα, αποτελεί μία Ενιαία, Συνεχή, Αδιαίρετη Μονάδα, το συμπέρασμα είναι ότι τα πάντα μεταφέρουν Ενέργεια ανάλογα με τη σύνθεση της δομής τους, η οποία δεν καθορίζει μόνον την ποσότητα και το είδος της μεταφερόμενης Ενέργειας, αλλά και τη συχνότητα των κυματισμών της. Επομένως, ως ποιότητα ορίζεται η συχνότητα των κυματισμών της Ενέργειας και εξαρτάται από τη σύνθεση των στοιχείων, η οποία με τη σειρά της καθορίζει τη δομή. Έτσι, έχουμε την εξής σειρά: Ποιότητα δομής ίσον σύνθεση στοιχείων επί το δυναμικό της αλληλουχίας των κυματισμών τους.

Αυτή είναι η ικανότητα του σκέπτεσθαι στον άνθρωπο, ο οποίος μπορεί να συνθέτει στοιχεία και να σχηματίζει δομές, μεταφέροντας την Ενέργεια, δονούμενη σε ποιότητες, που εξαρτώνται από τη σύνθεση των στοιχείων με τα οποία καθορίζει ένα σύνολο. Εάν λοιπόν η σκέψη περιπλανάται συνθέτοντας δομές που αποτελούνται από βαρέα στοιχεία, τότε και η ποιότητα τής μεταφερόμενης Ενέργειας είναι ανάλογη με την αλληλουχία των κυματισμών των στοιχείων που έχουν ορισθεί στη σύνθεση της δομής.

Αυτός είναι ο ορισμός της βούλησης του ανθρώπου, αλλά και το αξίωμα που καθορίζει την έκταση του νου, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να εγκλείει την Ενέργεια μέσα σε μία δομή, καθορίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο το ύψος της ταχύτητας των κυματισμών της. Ο Χριστός παρουσίασε αυτή τη λειτουργικότητα πολύ απλά, λέγοντας: «Ουδέ γαρ ο Πατήρ κρίνει ουδένα, αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω υιώ» (Ιωάν. Ε΄, 22).

Ο Χριστός Ιησούς, στην Ασύλληπτα Τέλεια Διδασκαλία Του, παρουσίασε τη λειτουργικότητα των Νόμων που διέπουν το Μυστήριο που ονομάζεται Άνθρωπος, και μ’ αυτή τη ρήση ερμήνευσε ουσιαστικά ένα εδάφιο της Γένεσης, στο οποίο φαίνεται το ύψος της Θέσης του Ανθρώπου μέσα στη Δημιουργία, όχι απλώς ως ένα δημιούργημα περιεχόμενο σ’ αυτήν, αλλά ως Ταυτενεργής, Ομοούσια και Αδιαίρετος Νοημοσύνη, Φυσική Προέκταση της Νοημοσύνης του Πατέρα Του: «και ήγαγεν αυτά (τα θηρία του αγρού και πάντα τα πετεινά του ουρανού) προς τον Αδάμ ιδείν, τι καλέσει αυτά, και παν ό εάν εκάλεσεν αυτό Αδάμ ψυχήν ζώσαν, τούτο όνομα αυτού» (Γέν. Β΄, 19).

Ο Άνθρωπος έλαβε εκ Θεού την κριτική ικανότητα ως την Υπέρτατη Εξουσία να διαμορφώνει την Ενέργεια, διαβαθμίζοντας έτσι τη ζωή, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα τη Δημιουργία των πεδίων της Ύπαρξης, τα οποία ορίζονται σαν σύνολα ποιοτήτων.

Ο Χριστός εγνώριζε καλώς την Δύναμη της Εξουσίας του Ανθρώπου, κάτι το οποίο απέδειξε πολλές φορές και σε πολλές κινήσεις Του. Πήγε προς τον Ιωάννη να βαπτισθεί, ακριβώς γιατί ο Ιωάννης ήταν ο μόνος ο οποίος μπορούσε να αναγνωρίσει και να ονομάσει την ποιότητα του Χριστού, όπως και το έκανε λέγοντας: «Ίδε ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου». Ακόμη ο Χριστός έδωσε την εντολή, «μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε», ακριβώς γιατί όταν ο άνθρωπος κρίνει, σχηματίζει μία δομή, μέσα στην οποία καθορίζει τη συχνότητα των κυματισμών της Ενέργειας, οι οποίοι, ως γνωστόν, δεν αλλοιώνονται ούτε χάνονται, και σ’ αυτή την περίπτωση δεν αλλάζουν μορφή. Δεν αυξάνουν, ούτε μειώνουν την ταχύτητά τους, αλλά διατηρούν άχρονα αυτή την ταχύτητα, ενδύοντας με αυτή την ποιότητα και τον κρινόμενο, αλλά και τον κριτή. Έτσι δημιουργείται μία αρνητική ένωση, το οποίο μεθερμηνευόμενο σημαίνει δέσμευση. Ακόμη και στον Πιλάτο ο Χριστός δεν αρνήθηκε αυτή την Εξουσία, την οποία και αυτός σαν άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, είχε λάβει άνωθεν.

Όπως έχουμε αναπτύξει και σε άλλη διδασκαλία, ο νους είναι ένας τελεστής. Τώρα πλέον γνωρίζετε ότι ο νους σας έχει τη δυνατότητα να σχηματίζει ποιότητες ανάλογα με την ανάπτυξη των ικανοτήτων - δυνάμεων της Ουσίας - Νοημοσύνης που περιέχει, και η εξέλιξη του νου ορίζεται από αυτήν ακριβώς την ανάπτυξη των δυνάμεων - ικανοτήτων του.

Σ’ αυτό το σημείο ορίζεται η πτώση του ανθρώπου αλλά και η Θεότητά του, γιατί εφόσον ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργεί μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτό σημαίνει ότι η εκδήλωσή του μπορεί να είναι εκδήλωση πτώσης ή Θεότητας, ανάλογα με την κατεύθυνση στην οποία είναι στραμμένος ο νους του. Εάν δηλαδή ο άνθρωπος ονομάζει το κακό και παραδέχεται την ύπαρξή του, δίνει ζωή στο κακό μέσα του, όπως και αν ονομάσει την Παρουσία του Θεού εντός του, μπορεί να βιώσει μέσα του την Αιώνια Ζωή. Με άλλους λόγους, όπου κοιτάνε τα μάτια σας, εκεί είναι και η καρδιά σας.

Επειδή όμως δεν είναι εύκολο να περάσετε αμέσως στην αιώνια ζωή, ακριβώς γιατί μέσα στο νου σας υπάρχουν οι ποιότητες της Πτώσης τις οποίες επί αιώνες καθορίζατε, θα πρέπει να επανακαθορίσετε τις δομές των ποιοτήτων τις οποίες έχετε σχηματίσει. Αυτό είναι η Μετουσίωση. Πρέπει, δηλαδή, να ονομάσετε πάλι όλες τις ποιότητες μέσα σας, έτσι όπως τις καθόρισε ο Θεός και ο πρώτος Αδάμ προ της Πτώσης. Αυτή είναι και η λειτουργικότητα της Παρουσίας του Δάσκαλου Ιωάννη ως εκπαιδευτού του ανθρώπινου νου.

Ο Ιωάννης στη Δευτέρα Παρουσία δεν λειτουργεί τη Μετάνοια σαν καυτηριασμό, έτσι όπως την δίδασκε στην Πρώτη Παρουσία, αλλά την τελεί ολοκληρωμένα, συμπεριλαμβάνοντας και τη Μετουσίωση, δηλαδή τον επανακαθορισμό των δομών - ποιοτήτων στην αρχική, την προ της πτώσεως αρμονική κατάσταση και σύνθεσή τους. Αυτό δεν σημαίνει απλώς μία αλλαγή των ποιοτήτων, αλλά, βαθύτερα, ορίζει την επανασύνθεση των στοιχείων του Ανθρώπου, με στόχο την αποκατάστασή του ως Μία Άπειρη Ενιαία Μονάδα, δυνάμενη να μεταφέρει το Άγιον Πνεύμα.

Αυτό το οποίο σας φανερώνω δεν είναι καθόλου απλό. Παρουσιάζεται μ’ αυτό τον τρόπο, ακριβώς γιατί ο Δάσκαλος κατέχει αυτά που φανερώνει και τα παρουσιάζει έτσι, ώστε κάθε άνθρωπος να μπορεί να κατανοεί τόσα, όσα το κάθε εξελικτικό του στάδιο επιτρέπει. Σας λέω λοιπόν ότι αυτά που φανερώνω δεν είναι τόσο απλά, ακριβώς γιατί αφορούν την Ολότητα του Ανθρώπου και την εξέλιξη του Παγκόσμιου Νου, στη διάρκεια των Περιόδων Εξέλιξης που διήνυσε μέχρι τώρα, και αυτής στην οποία εισέρχεται με τη Δεύτερη Παρουσία.

Αυτή η νέα λειτουργικότητα που εισάγει ο Ιωάννης στον Παγκόσμιο Νου, θα φέρει σαν αποτέλεσμα τη συμπίεση του Χωρόχρονου, κι αυτό θα προέλθει από την εισροή των νέων ιδεών μέσα στον ανθρώπινο νου, ο οποίος με την εκπαίδευση την οποία υφίσταται, προκειμένου να αφομοιώσει τις νέες ιδέες, επιταχύνει την κίνησή του ώστε να συντονισθεί με υψηλότερες ταχύτητες, μέχρις ότου σταδιακά φθάσει την ταχύτητα του Φωτός.

Όπως ανέφερα πιο πάνω, ο νους έχει έναν υλικό φορέα, τον εγκέφαλο, μέσω του οποίου μπορεί να κατευθύνει και να ελέγχει το σκήνωμα με το οποίο εκδηλώνεται. Είναι επομένως φυσικό, κάθε αλλαγή η οποία συμβαίνει στην κινητικότητα του νου, να έχει σαν προέκταση ανάλογες αλλαγές στην κίνηση, τις λειτουργίες και την εκδήλωση του υλικού φορέα. Όσο λοιπόν ο νους εκλεπτύνεται συντονιζόμενος με υψηλότερες ταχύτητες, η χωρητικότητά του σε Φως αυξάνεται. Συνεπώς παρουσιάζει μεγαλύτερη διάχυση μέσα στη Νοημοσύνη. Έτσι σταδιακά ο νους πλησιάζει το Πανταχού, ακριβώς γιατί αντιλαμβανόμενος τους Θείους Νόμους μαθαίνει να ενεργεί μέσω αυτών των Νόμων, οι οποίοι λειτουργώντας εφ’ απάσης της Δημιουργίας δίνουν το Δικαίωμα σ’ αυτόν που τους γνωρίζει να ενεργεί ταυτόχρονα σε όλα τα Πεδία.

Καθώς ο νους πλησιάζει το Πανταχού, παύει να δέχεται το Φως σαν ακτίνα, δηλαδή σαν Φωτόνιο, αλλά το αντιλαμβάνεται πλέον σαν κύμα, ακριβώς γιατί βρίσκεται πιο κοντά στην Πηγή Του. Σ’ αυτό το σημείο πλησιάζει την ταχύτητα του Φωτός, κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη διαστολή της χωρητικότητας του νου, ενώ ταυτόχρονα η υπόσταση αντιλαμβάνεται ότι η ώθηση προς τα εμπρός γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, δεδομένου ότι η ώθηση δεν ασκείται μόνον σε μία τροχιά, αλλά προς κάθε κατεύθυνση του Απείρου. Ο Νους δηλαδή, δεχόμενος ωστικά κύματα Φωτός, αυξάνεται σε έκταση με κυματικές εκρήξεις.

Σ’ αυτό το σημείο παίζει πρωτεύοντα ρόλο η προεργασία που έχετε κάνει στα πρώτα στάδια. Όσο περισσότερες μετουσιώσεις έχετε επιτύχει, τόσο περισσότερο η μάζα του φορέα σας θα είναι ελαφρύτερη και επομένως θα μπορέσετε ευκολότερα − πάντα βέβαια με όση ανοχή δίνει ο Νόμος − να ξεπεράσετε εκείνο το σημείο.

Βάσει αυτών των στοιχείων μπορείτε εύκολα να κατανοήσετε την αιτία για την οποία συμβαίνουν ανακατατάξεις στον πλανήτη, όπως και τις αιτίες των αλλαγών που ήδη έχουν αρχίσει στα συστήματα των ιδεών, τα οποία σταδιακά καταρρέουν. Το Φως διαλύει τις δομές τους ωθώντας τα στοιχεία τους να συντονισθούν με την ταχύτητά του. Εδώ θα σας θυμίσω τα λόγια του Χριστού περί της Δευτέρας Παρουσίας: «δει γαρ πάντα γενέσθαι, αλλ’ ούπω εστί το τέλος» (Ματθ. ΚΔ΄, 6).

Προ της εμφανίσεως του Ιωάννη, θα συμβούν πάρα πολλά από εκείνα που περιέγραψε ο Ιησούς αναφέροντας σεισμούς, πλημμύρες, καταποντισμούς, επιδημίες, πολέμους, και όλα αυτά θα έρθουν σαν φυσική συνέπεια της εισροής του Φωτός στον Άνθρωπο. Φυσικά, θα διερωτηθείτε γιατί δεν είναι ορατό αυτό το Φως. Θέλω όμως να γνωρίζετε, ότι το Φως δεν είναι παρά ένα ελάχιστο ορατό τμήμα της Άπειρης Ενέργειας που υπάρχει διάχυτη στο Σύμπαν, όμως διατηρεί όλες τις ιδιότητες Αυτής της Ενέργειας. Απλώς χρησιμοποιώ τον όρο «Φως», στα πλαίσια που γνωρίζει ο Άνθρωπος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι το Φως είναι πάντοτε ορατό.

Η εισροή του Φωτός, μέσω των νέων ιδεών στον ανθρώπινο νου, θα προκαλέσει μία συμπίεση σε όλα, ακριβώς γιατί θ’ αυξήσει σταδιακά την ταχύτητά τους. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα και τη συμπίεση του χρόνου, τον οποίον οι άνθρωποι θ’ αρχίσουν ν’ αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικά, γιατί σταδιακά παρελθόν και Μέλλον θα χάσουν την έννοιά τους καθώς θ’ αρχίσουν να συμπυκνώνονται στο Παρόν.

Μην απορήσετε, λοιπόν, αν ξαφνικά βιώνετε μεταβολές στην κίνηση του νου σας ή αν αρχίσετε να βλέπετε ζωντανά οράματα καταστάσεων του παρελθόντος και του Μέλλοντος. Μ’ αυτό τον τρόπο θ’ αποκαλυφθούν οι παλαιές σας καταβάσεις, αλλά και η προδιαγραφή του καθενός, με αποτέλεσμα πολλοί που δεν αποδέχονται την επανακύκλιση του πνεύματος, ν’ αλλάξουν ριζικά τις απόψεις τους.

Όσο οι καταστάσεις του Ουρανού και της γης, δηλαδή του νου και του σώματος, θα συντονίζονται με το Φως, θ’ αρχίσουν ν’ αποκτούν κοινή ιδιότητα, το ίδιο το Φως, κι αυτό θα έχει σαν φυσιολογικό αποτέλεσμα τη σταδιακή ενοποίηση των πάντων. Έτσι, θ’ αρχίσουν να μεταφέρονται οι πείρες τού ενός προς τον άλλον, ενώ η μάζα των σωμάτων θ’ αρχίσει, λόγω της εκλέπτυνσης που θα υποστεί, να εμφανίζει υψηλότερες καταστάσεις, οι οποίες δεν θα έχουν τη χροιά άρρενος ή θηλείας αρχής, αλλά τη Δόνηση του Πνεύματος.

Όλες αυτές οι κινήσεις θα γίνουν κατά Νόμον, γιατί υπάγονται στη φυσιολογική αντίδραση της μάζας, καθώς αυτή αρχίζει να υφίσταται αλλαγές όταν επιταχύνεται. Όμως, το ότι συμβαίνουν αυτή την Εποχή, κατά την οποία ο άνθρωπος εισέρχεται στην τρίτη και τελευταία φάση της εκπαίδευσής του στη γη, δεν αφορά μόνον μία επιμέρους κατάσταση, αλλά έρχεται σαν φυσικό επακόλουθο όλης της πορείας που διήνυσε η ανθρωπότητα, συνοψιζόμενη στις τρεις φάσεις που αναλογούν σε καθένα από τα σύμβολα του τύπου της σχετικότητας.

 

Προφητική Περίοδος Άμορφο	Πρώτη Παρουσία Σάρκωση Λόγου	Δευτέρα Παρουσία Διάχυση Λόγου
Ε          =          m          •          c2

 Οι επαγγελίες που δόθηκαν στην Περίοδο των Προφητών ήρθαν σαν αποτέλεσμα της επαφής των ανθρώπων με τον Άμορφο Θεό, ο οποίος συνεπής στις προαναγγελίες Του σαρκώθηκε για να παρουσιάσει τη Νομοτέλεια, βάσει της οποίας θα διαχεόταν κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του σε όλη την ανθρωπότητα.

Είναι προφανής η άμεση σχέση της Ενέργειας (Ε) με τον Άμορφο Θεό, που παρουσιαζόταν πολύ συχνά με την εικόνα της Φωτιάς, όπως επίσης καθίσταται προφανής η αναλογία της μάζας (m) με τον Άνθρωπο. Πολλές αναφορές των Γραφών, όπως η προσωνυμία «υιός του ανθρώπου» που έδινε ο Ιησούς στον Εαυτό Του, η αναφορά στο κατά Ιωάννη, «και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν υμίν», και πάλι το «εκένωσε εαυτόν λαβών δούλου μορφήν», αποδεικνύουν αυτή την αναλογική σχέση.

Όσον αφορά τη Δευτέρα Παρουσία, στην οποία αναλογεί η ταχύτητα του Φωτός στο τετράγωνο (c2), αυτό αναφέρεται στο «Αγαπάτε Αλλήλους». Ας δούμε όμως τι σημαίνει αυτό! Γνωρίζουμε από τις επιστολές του Ιωάννη ότι «ο Θεός αγάπη εστί». Επομένως το «Αγαπάτε Αλλήλους» μεθερμηνευόμενο σημαίνει να ανακυκλώνετε την Παρουσία του Θεού, η οποία είναι Αγάπη, και η Αγάπη είναι τα πάντα. Είναι Ουσία, είναι Νοημοσύνη Τέλεια, είναι Ενέργεια, είναι ό,τι Τέλειο και ολοκληρωμένο. Είναι ο Χριστός, ο οποίος απεκάλυψε ότι είναι Αυτός το Φως και η Αλήθεια και η Ζωή.

Εάν λοιπόν το Φως του Χριστού, δηλαδή η Αγάπη, ανακυκλωθεί από δύο σημεία, τότε η ταχύτητά της τετραγωνίζεται, δηλαδή πολλαπλασιάζεται επί τον Εαυτό Της, με αποτέλεσμα να εξάγει από τη μάζα την Άπειρη Ενέργεια που περιέχει, γιατί ως γνωστόν η μάζα δεν είναι τίποτε άλλο από συμπυκνωμένη Ενέργεια. Με άλλους λόγους, με την εφαρμογή του «Αγαπάτε Αλλήλους», εξάγεται από τον Άνθρωπο η Άπειρη Ενέργεια (Ε), δηλαδή ο Πατέρας Θεός, κι έτσι ο άνθρωπος Θεώνεται.

Αυτή η διαδικασία η οποία, όπως είδαμε, αποτελεί την οδό της Θέωσης του Ανθρώπου, έχει σαν βάση το νου του ανθρώπου, ακριβώς γιατί όλα ξεκινούν από κει. Ο ίδιος ο ανθρώπινος νους είναι μία Δομή η οποία εμπεριέχει όλες τις λειτουργίες του Αγίου Πνεύματος. Αυτή είναι η ερμηνεία του χωρίου της Γένεσης που περιγράφει τη ζωοποίηση του Ανθρώπου από τον Θεό, αλλά και του χωρίου που περιγράφει την Παρουσία του Αναστάντος Ιησού στους μαθητές Του καθώς και την αιτία της απουσίας του Θωμά, ο οποίος δεν έλαβε εμφύσημα από τον Ιησού, παρά μόνον αργότερα την Επιφοίτηση. Ας δούμε όμως ένα ένα τα χωρία.

«Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γέν. Β΄, 7).

Με το πρώτο κιόλας βλέμμα, ο αναγνώστης μπορεί να παρατηρήσει ότι το χωρίο διακρίνεται σε τρεις φάσεις οι οποίες συνδέονται με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο «και». Αυτό δείχνει μία συνεχή προσθετική εργασία που, σαν τέτοια, μπορεί να γίνεται μόνο σ’ ένα ενιαίο σύνολο το οποίο ολοκληρώνεται σταδιακά, κάτι που αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος δεν αποτελεί ξεχωριστή Δημιουργία από τη Δημιουργία του Σύμπαντος, αλλά την ολοκλήρωσή της. Με άλλους λόγους, η ανθρώπινη Ύπαρξη αποτελεί τη Νοημοσύνη του Σύμπαντος Κόσμου, ο οποίος με τη σειρά του αποτελεί τον υλικό του Ανθρώπου φορέα. Έτσι οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι η Δημιουργία του Ανθρώπου δεν τελέστηκε σε μία συγκεκριμένη φάση, την έκτη δηλαδή ημέρα, όπως συμβολικά αναφέρεται, αλλά ξεκίνησε από την πρώτη εκδήλωση του διαχωρισμού μεταξύ Ουρανού και γης, για να φθάσει σταδιακά στη Δημιουργία του νου του, και σ’ αυτό ακριβώς το σημείο αναφέρεται το πρώτο μέρος του χωρίου: «Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον χουν από της γης».

Το «και» δηλώνει μία πρόσθεση στο ήδη υπάρχον Έργο του Θεού. Γιατί εάν επρόκειτο για αφήγηση, θα έπρεπε να γράφει «έπλασεν ουν», που σημαίνει «έπλασε λοιπόν» ή «μετά ταύτα έπλασεν ο Θεός...». Επομένως υπάρχει μία συνέχεια στο Δημιουργικό Έργο το οποίο αφορά αποκλειστικά τον άνθρωπο, του οποίου ο Θεός σ’ αυτή τη φάση δημιουργεί τη Δομή του νου, ο οποίος έχει άμεση σχέση με τη γη, χωρίς όμως να είναι «γη», αλλά χους εκ της γης. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός σχημάτισε τη Δομή του ανθρώπινου νου συλλέγοντας όλες τις πληροφορίες που υπάρχουν στην υλική Δημιουργία. Κατ’ αναλογία, στο χώμα υπάρχουν όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τον υλικό κόσμο.

Αφού λοιπόν σχηματίστηκε ο ανάλογος χώρος υποδοχής, τότε ο Θεός συμπληρώνει την Πνοή της Ζωής, η οποία εμφυσάται «εις το πρόσωπον αυτού», το μέρος δηλαδή του σώματος όπου εδράζεται ο νους του ανθρώπου. Τότε μόνον ο άνθρωπος γίνεται «εις ψυχήν ζώσαν», ακριβώς γιατί αρχίζει να κινείται ο νους του. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που οι γιατροί ορίζουν έναν ασθενή κλινικά νεκρό ή «φυτό», όπως λέγεται από άλλους, όταν σταματά να λειτουργεί ο εγκέφαλός του, ούτε ότι υπολογίζουν έναν άνθρωπο σαν ζωντανό εφόσον εξακολουθεί να λειτουργεί ο εγκέφαλός του.

Ο εγκέφαλος, ο οποίος, όπως έχουμε πει, αποτελεί το υλικό μέρος του νου, είναι αυτός ακριβώς ο χώρος υποδοχής ο οποίος αποτελεί τη δομή μέσα στην οποία ο Θεός ενεφύσησε την Πνοή της Ζωής. Αυτή ακριβώς η Πνοή είναι η Ουσία - Νοημοσύνη η οποία τροφοδοτεί, κατευθύνει, αλλά και λειτουργεί σαν δυναμικό όλων των εκδηλώσεων του Ανθρώπου.

Ας δούμε λοιπόν τα στοιχεία τα οποία συνθέτουν αυτή τη δομή, έτσι όπως παρουσιάζονται στις Γραφές. Εδώ αναφέρομαι στο χωρίο που περιγράφει την εμφάνιση του Αναστάντος Ιησού στους μαθητές Του και την απουσία του Θωμά την ώρα εκείνη.

Όπως ήδη γνωρίζετε, οι μαθητές του Ιησού δεν ήταν απλώς δώδεκα άνθρωποι οι οποίοι ακολούθησαν έναν Δάσκαλο, αλλά συμβόλισαν τις δώδεκα Δυνάμεις - Ικανότητες του Ανθρώπου, όταν αυτός ζει σε κατάσταση Πτώσης. Αυτό το σημείο είναι το βασικό κλειδί που οδηγεί στην αποκάλυψη των πλέον ανεξιχνίαστων μυστηρίων που συνάντησε ο Άνθρωπος σ’ όλη την πορεία του, από καταβολής του Πνεύματός του μέχρι σήμερα, γιατί αποδεικνύεται ότι αφενός ο Άνθρωπος διετήρησε τη Θεότητα ακόμα και στην κατάσταση πτώσης του, αφετέρου δείχνει τη δομή του ανθρώπινου νου, όπως ακριβώς παρουσιάζεται προ της πτώσεως.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ιησούς έκανε το Έργο Του με 12 μαθητές μέχρι τον Μυστικό Δείπνο. Και ενώ φυσιολογικά θα έπρεπε μετά την Ανάστασή Του να είναι παρόντες οι 11, μόνον οι 10 μαθητές παρουσιάζονται. Αφού λοιπόν γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς οδηγήθηκε στο Σταυρό σαν άνθρωπος, και πάλι σαν άνθρωπος παρέδωσε το Πνεύμα Του, τότε ο Άνθρωπος Ιησούς αναστήθηκε για να επαναφέρει τον εκπεσόντα Αδάμ στην προ της πτώσεως κατάστασή του, και εδώ ακριβώς συντελείται ουσιαστικά η εξάλειψη του αμαρτήματος της Πτώσης. Είναι λοιπόν σαφές ότι ο αναστημένος Ιησούς παρουσιάζεται στους μαθητές Του ως ο Πρωταρχικός Αδάμ, και η απουσία του Θωμά μάς διδάσκει ότι ο Πρωταρχικός Αδάμ έφερε μόνο αυτές τις 10 ικανότητες στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνεται η αντίληψη, την οποία εξεπροσώπησε ο Θωμάς. Αυτό ακριβώς αποδεικνύει ότι ο Πρώτος Άνθρωπος δεν εφέρετο σε σκήνωμα, αλλά σαν διάχυτη Πανταχού Παρούσα Νοημοσύνη εφ’ απάσης της Δημιουργίας, το οποίο δηλώνει ότι κατά την Πρωταρχική δημιουργία του ο άνθρωπος ήταν άυλος, Πνεύμα - πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, διαχεόμενος ως ο Πατήρ, και έφερε Παγγνωσία.

Επομένως ο Πρωταρχικός Άνθρωπος φέρει μόνον αυτές τις 10 δυνάμεις ικανότητες (ο τέλειος ολοκληρωμένος αριθμός), στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνονται η Γενετήσια λειτουργία αλλά και η Αντίληψη, η οποία είναι μία Ικανότητα που δημιουργείται στον Άνθρωπο αφού αυτός εκπέσει, ακριβώς για να μπορεί να αντιλαμβάνεται τις κινήσεις του Πνεύματος, τις οποίες ως ευρισκόμενος σε Πτώση δεν θα μπορούσε να αισθάνεται άνευ αυτής της Ικανότητας, η οποία αποτελεί τον συνδετικό κρίκο του εκπεσόντος Αδάμ με την ίδια του τη Θεότητα. Τη Θεότητα του Εαυτού Του.

Αυτό αποδεικνύεται από δύο σημεία των Γραφών. Το ένα είναι η απαίτηση του Θωμά να λάβει απόδειξη μέσω των αισθήσεων για την Ανάσταση του Ιησού. Το άλλο αναφέρεται στην πρώτη διαπίστωση του Αδάμ μετά την Πτώση, κατά τη γέννηση του Κάιν, «εκτησάμην άνθρωπον διά του Θεού» (Γέν. Δ΄, 1).

Επειδή όμως η πτώση εξακολουθεί να υφίσταται όσο ο Άνθρωπος επανέρχεται στην ύλη, γι’ αυτό και επετράπη στον Θωμά να συμμετέχει στην Επιφοίτηση, όχι όμως και να λάβει το Εμφύσημα, διά του οποίου ο αναστημένος Ιησούς, ο φέρων, όπως είπαμε, τον Πρωταρχικό Αδάμ σε εκδήλωση, αποκαθιστά την ύπαρξη του Πρωταρχικού Ανθρώπου ως φέροντα Πνοήν Ζωής σε εκδήλωση, κάτι το οποίο είχε δεσμευθεί από την κατάσταση της Πτώσης (Γέν. Γ΄, 17-19).

Έχουμε λοιπόν δύο σημεία τα οποία πρέπει να γίνουν συνείδηση σε καθέναν που ακολουθεί Πνευματική πορεία. Όσο ο Άνθρωπος φέρει πτώση μέσα του, διατηρεί γενετήσια λειτουργία και αντίληψη. Όταν όμως ο Άνθρωπος φθάσει, μέσω της διαρκούς μετουσίωσης και της προσφοράς προς τον πλησίον, να αποκαταστήσει την Πτώση από εντός του, τότε παύουν πλέον να υφίστανται αυτές οι δύο λειτουργίες - ικανότητες, ακριβώς γιατί όταν ο Άνθρωπος αποκαθίσταται στην Πανταχού Παρουσία, τότε δύναται να γεννά διά του Λόγου και να κατέχει πάσαν την Γνώση και την Σοφία του Πατέρα του.

Εδώ ακριβώς συνίσταται η διαφορά μεταξύ του κατώτερου νου της Πτώσης και του Θείου Νου ή Νου - Χριστού, ο οποίος εξακολουθεί να ορίζεται ως νους, ακριβώς γιατί αποτελεί Παρουσία μέσα στην ύλη. Γι’ αυτό και ο Χριστός είπε: «Ο Πατήρ μου μείζων μου εστί». Αυτό δείχνει ότι ο Πατέρας είναι μόνον Νοημοσύνη - Ουσία χωρίς κανένα όριο, ενώ αυτή η ίδια η Νοημοσύνη, όταν παρουσιάζεται με όρια σαν μορφή στη Γη, καθίσταται αυτόματα μικρότερη από τον Πατέρα.

Τι συμπέρασμα νομίζετε ότι θα εξαχθεί, εάν συνδυάσετε αυτή τη Ρήση του Ιησού με το «έσεσθε ουν υμείς Τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς Τέλειος εστίν;» (Ματθ. Ε΄, 48).

Αδελφοί αγαπημένοι, η πορεία του Ανθρώπου δεν τελειώνει με το να καταστήσει τέλειο το νου του. Αυτό αναφέρεται στη Χριστοποίηση. Η πορεία του Ανθρώπου, η οποία, όπως έχουμε πει πολλές φορές, κατευθύνεται στην πλήρη αποκατάστασή του εν Θεώ, είναι η πλήρης αποκατάσταση του ανθρώπου ως Νοημοσύνη διαχεόμενη, πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, όπως ακριβώς ο Πατέρας Θεός. Ο Χριστός θα εξακολουθεί πάντοτε να λέει: «Εγώ Ειμί η Οδός», ακριβώς γιατί ο Άνθρωπος θα πορευθεί αυτήν την Οδό, Χριστοποιούμενος, για να καταλήξει Ουσία μέσα στους Πατρικούς Κόλπους.

Η Δημιουργία του Ανθρώπου εθεωρείτο μέχρι σήμερα αναίτια παρά τω Θεώ. Μέσα όμως στον Αείπαρκτο Πατέρα τα πάντα κινούνται βάσει Νόμων, γι’ αυτό για τον Πατέρα δεν υπάρχει αναίτιο, αλλά αυτό υφίσταται μόνον για τον Άνθρωπο, όσο αυτός εξακολουθεί να έχει αποστάσεις από την Πάσαν Αλήθεια.

Η Δημιουργία του Πανσυμπαντικού Ανθρώπου, με όλη την αχανή, απροσμέτρητη έκταση που καταλαμβάνει και η οποία συμπεριλαμβάνει όλο το αχανές υλικό του σώμα και την ακατάσχετη Πνοή της Νοημοσύνης - Ουσίας, την οποία ο Πατέρας Θεός ενεφύσησε, βρίσκει την αιτία της στον ίδιο τον Θεό, που δημιούργησε τον Άνθρωπο για να εξυπηρετήσει τον Εαυτό Του και για να γίνει εκδηλωμένος προς τον Ίδιο Του τον Εαυτό. Αυτό λοιπόν που ονομάζουμε Ουσία, που ονομάζουμε Αγάπη, αυτό που καθορίζουμε ως υπαρκτό, δεν είναι παρά στοιχεία της Υπερούσιας Νοημοσύνης με τα οποία ο Πατέρας συνέθεσε τη δομή της εμφάνισής Του στον χαώδη Εαυτό Του. Αυτή η αποσπασθείσα Πατρική Ουσία, μη ούσα διάφορος του Πατρός, εδημιούργησε τον Λόγο ως την Υπέρτατη Δημιουργική Δύναμη, μέσω της οποίας ο Πατέρας διεμόρφωσε τη Δομή του Εκδηλούμενου Εαυτού Του. Αυτή η Δομή είναι ο Άνθρωπος, ο οποίος δημιουργήθηκε για να μεταφέρει, να καθορίσει και να ονομάσει τη Θεότητα στα Πάντα. Επομένως η ύπαρξη του Ανθρώπου αποτελεί τη Δομή η οποία διατηρεί την εκδηλωμένη Παρουσία του Θεού στο Παρόν. Είναι ο Φύλακας που επιφορτίστηκε με το Ύψιστο καθήκον να διατηρεί το Υπερούσιο Ον του Θεού σε Εκδήλωση.

Κάτω από αυτήν την αρχή όλα είναι ορατά και κατανοητά. Κάτω από αυτό το ύψος ορίζεται η Πτώση, η οποία καθορίζεται σε κάθε στιγμή που ο Άνθρωπος ξεχνά το καθήκον του να διατηρεί τον Θεό σε εκδήλωση με την ίδια του την Παρουσία. Αυτή είναι η λήθη και η Εύα, την οποία εγνώρισε ο Αδάμ όταν εξέπεσε. Επομένως δεν είναι η γυναίκα - Ψυχή η Εύα, γιατί η Εύα δεν υπήρξε ποτέ σαν γυναίκα, αλλά είναι η κατάσταση της Πτώσης, η φάση της λήθης, η οποία αναδύεται μέσα σε κάθε άνθρωπο, άνδρα ή γυναίκα, όταν αυτός αδρανεί από το καθήκον του να παρουσιάζει Θεόν Ζώντα.

Η πραγματική Εύα, που ζει μέσα σε κάθε Άνθρωπο, άνδρα και γυναίκα, είναι το τμήμα εκείνο της Νοημοσύνης που αποτελεί την οθόνη, πάνω στην οποία οι ποιότητες μορφοποιούνται και γίνονται ιδέες. Είναι η δυνατότητα του Ανθρώπου να μπορεί να βλέπει τις απειρόμορφες εκδηλώσεις του Θεού και να μπορεί να ελέγχει ανά πάσα στιγμή, εξετάζοντας τις Ιδέες των ποιοτήτων του νου του, κατά πόσο λειτουργεί σωστά το καθήκον της διαφύλαξης του Πατέρα του σε εκδήλωση.

Πατέρα των Πάντων... Ας είναι ενώπιόν Σου ευλογημένος διά παντός ο νους των αδελφών μου που θα αναγνώσουν αυτές τις αποκαλύψεις, ώστε να ανυψωθεί και να αφομοιώσει τα Ρήματά Σου αυτά, επανερχόμενος έτσι στη λειτουργικότητα του Ύψιστου Καθήκοντος να Σε εκδηλώνει Παντού και Πάντοτε. Αμήν.