ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ, Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΑΝΔΗΜΙΑ

 του Γιώργου Κλειδαρά

Από παιδί θυμάμαι το κοινωνικό στίγμα που σφράγιζε την ζωή ανθρώπων, που η ιδεολογία τους δεν ήταν σύμφωνη με το κατεστημένο της εποχής τους. Παρατηρούσα τους συνομήλικούς μου να βυθίζονται ολοένα και περισσότερο σε μια υλόφρονη συνείδηση που είχε Θεό το χρήμα και στόχο την κοινωνική καταξίωση, την φήμη και την επιτυχία. Μάθαμε για τους δοσίλογους της Κατοχής, που όχι μόνο έμειναν ατιμώρητοι αλλά βασίλευαν και ακόμα κυβερνούσαν την χώρα πάμπλουτοι από όσα άρπαξαν μαζί με τους μαυραγορίτες. Παρατηρούσα τους παλιούς αγωνιστές της ζωής να περπατούν με το κεφάλι σκυφτό, σαν ζωντανά κουρέλια, θέλοντας να τραγουδήσουν με σπασμένα φτερά. Παρατηρούσα τους νεότερους να θεωρούν δεδομένο πως τίποτα δεν αλλάζει σε αυτόν τον κόσμο και ούτε κανένας άλλος αγώνας δεν αξίζει πέρα από την επιβίωση και με απώτερο στόχο την καλοπέραση. Μπόρεσα να κατανοήσω μέσα στο νου μου τους νοητικούς περιορισμούς, τις νοητικές αγκυλώσεις και τα διάφορα κατεστημένα σκέψης και κοσμοθεώρησης των ανθρώπων. που έμοιαζαν να βαδίζουν τυφλοί και κουφοί προς τον όλεθρο. Θυμάμαι πόσοι με έλεγαν τρελό.

Βίωσα την επικράτηση ενός εθνομηδενισμού και μιας αυξανόμενης απόρριψης των παλαιότερων γενεών, που θεωρήθηκαν υπεύθυνες από τις νεότερες για την γενικότερη παρακμή και διαφθορά. Παρατήρησα το φαινόμενο της εκπόρνευσης να αυξάνεται και το ξεπούλημα της συνείδησης να μετατρέπεται σε τηλεοπτική επίδειξη. Είδα την Ελληνική φιλοξενία να μετατρέπεται σε ξενοφοβία και ρατσισμό και έπειτα από το μαύρο και τον κόκκινο φασισμό να εμφανίζεται και ένας νέος, λευκός φασισμός, που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αλληλέγγυους, συνυπεύθυνους, συνεργάτες και συνένοχους σε εγκλήματα κατά της κοινωνίας και της ανθρωπότητας. Θυμάμαι πόσοι με εγκατέλειψαν.

Σήμερα, βλέπω την παγκόσμια επιβολή ενός αυταρχικού κράτους εξαπάτησης, αδικίας και εκμετάλλευσης, που επιβάλλει με βία την ανεργία, την φτώχεια και την αρρώστια, όχι μόνο στο σώμα, αλλά και στο μυαλό και την ψυχή. Είδα το φυσιολογικό να στιγματίζεται ως οπισθοδρομικό, ξεπερασμένο και να αντιμετωπίζεται με χλεύη, ώστε να μπει στο περιθώριο και παράλληλα να προωθείται το αφύσικο και διεστραμμένο ως ιδανικό. Η κατάρρευση της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, η κατάλυση του Συντάγματος και της Δημοκρατίας έγιναν όλα υπό το πρόσχημα της Δημόσιας ασφάλειας σε ένα όραμα παγκοσμιοποίησης. Θυμάμαι πόσοι πρόδωσαν τις ιδέες τους.

Και αφού ο νους μου κατανόησε τις αιτίες και τις σκοπιμότητες των γεγονότων, όταν τα χώρεσε αυτά ο νους μου άρχισε να τα χωράει και η καρδιά μου. Δεν είχα φοβηθεί να κρίνω για να μην κριθώ, είχα κατανοήσει όμως πως ό,τι χρεώνεις το καθιστάς στάσιμο και το δεσμεύεις, μαζί με τον εαυτό σου στο παρελθόν. Συνειδητοποίησα πως δεν είχα τέτοιο σκοπό και αρνήθηκα να προδώσω τον εαυτό μου και τις αρχές μου.

Όσο δεν είναι δίκαιος ο άνθρωπος με τον εαυτό του, είναι φυλακισμένος στον Νόμο της Ανταπόδοσης. Η γνώση φέρει ευθύνη και όσο πιο πολλά μαθαίνει και γνωρίζει κανείς, τόσο ανακαλύπτει το μέγεθος της άγνοιάς του. Αλλά και τόσο ανακαλύπτει πόσο βαριά είναι η ευθύνη του να γνωρίζει τι έχει συμβεί. Είναι εύκολο να λες τους συγχωρώ όλους και πάμε παρακάτω. Όταν όμως γνωρίζεις τι έχει συμβεί, όταν έχεις επίγνωση ότι έχουμε οδηγηθεί εδώ, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, λόγους, μεθόδους και τακτικές, τότε η συγχώρεση γίνεται δυσκολότερη. Απαιτεί να σκάψει κανείς βαθύτερα και να βρει στα έγκατα της ψυχής του το σθένος και την ψυχική δύναμη να χωρέσει αυτό που η κοινή διάνοια του ανθρώπου αδυνατεί να χωρέσει. Και τότε μόνο μπορεί να συγχωρέσει από καρδιάς.

Η αλλαγή θα επέλθει σε κάθε άνθρωπο, όταν καταλάβει ποιος είναι πραγματικά. Προς το παρόν πιέζεται από τα προβλήματά της ζωής του, σε όλα τα επίπεδα, βιώνοντας τη ρύπανση στη γη, στο νερό, στον αέρα, τους κινδύνους ακόμα και από την ηλιακή ενέργεια που δέχεται ο πλανήτης απροστάτευτος και βρίσκεται παγιδευμένος στο κυνήγι των αγαθών της ύλης. Σπαταλάει ολόκληρη τη ζωή του, προκειμένου να εξαγοράσει τα λιγοστά, υλικά αγαθά που μπορεί κανείς να αγοράσει με χρήμα και χωρίς να το συνειδητοποιεί, αναλώνει την ενέργειά του και γίνεται ανίκανος τελικά να απολαμβάνει εκείνα τα αγαθά τα οποία είναι δωρεάν. Έτσι ακριβώς, αν διακρίνουμε τα επίπεδα των αγαθών, βλέπουμε ότι τα υψηλότερα αγαθά όχι μόνο δεν απαιτούν χρήμα για να τα απολαμβάνει κανείς, τουναντίον, πρέπει κανείς να είναι αποδεσμευμένος από την επιθυμία του για αυτά. Γιατί, όπως είναι γραμμένο, κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί δύο κυρίους, Θεό και Μαμωνά. Ο ψεύτικος θεός συντηρεί το νόμο της ανταπόδοσης.

Αν κάνουμε μια ανασκόπηση και δούμε τι συμβαίνει σήμερα στον πλανήτη και την ανθρωπότητα, 2000 χρόνια μετά την έλευση του Χριστού, θα δούμε ότι τελικά οι άνθρωποι, ιδιαίτερα αυτοί που θέλουν να ονομάζονται χριστιανοί, περισσότερο υπακούν στον νόμο της Ανταπόδοσης, στο νόμο του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» παρά στο νόμο του Ελέους και της Συγχώρεσης. Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει γενικότερα στις Χριστιανικές κοινωνίες, διότι στην πράξη ακόμα δεν έχουμε εκχριστιανισθεί.

 Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η έλλειψη συγχώρεσης, αλλά κυρίως η επανάπαυση στην ψευτοσυγχώρεση

Στα λόγια όλοι συγχωρούν εύκολα και τροφοδοτούν και τη ματαιοδοξία τους. Η συγχώρεσή τους είναι τόσο επιφανειακή όσο και η ζωή τους. Η συγγνώμη τους είναι μισή εξαπάτηση, είναι παθητική και τους δένει με τα πάθη τους. Η αληθινή συγχώρεση είναι ενεργητική και αποδεσμεύει από τα πάθη της ψυχής.

Για να συγχωρήσεις, δηλαδή να χωράς αληθινά, χρειάζεται μια βαθύτερη κατανόηση που διαμορφώνεται μόνο όταν περάσεις από την κρίση της συνείδησής σου για ό,τι έκρινες συνειδητά ή ασυνείδητα. Να πώς εξηγείται το δικαίωμα της άφεσης αμαρτιών που μετέφερε ο Χριστός στους μαθητές Του, δηλαδή σε όλους όσους αναγνωρίζονται από την μεταξύ τους αγάπη.

Τα κύρια εμπόδια της συγχώρεσης τα ανακαλύπτουμε είτε σε παλιές είτε σε νέες χρεοφειλές μας:

• Αδυναμία: Νιώθουμε ακόμη ευάλωτοι προς αυτό το πρόσωπο, φοβόμαστε ότι θα πληγωθούμε ξανά και γι’ αυτό θέλουμε να κρατήσουμε μια απόσταση. Το να μη συγχωρέσουμε μας επιτρέπει να κάνουμε ακριβώς αυτό και μας δίνει τη δικαιολογία να αφήνουμε τον άνθρωπο αυτόν «έξω από την καρδιά μας».
• Συνήθως υποσυνείδητα χρειαζόμαστε μια τέτοια δικαιολογία, για να διατηρήσουμε μια αρνητική εικόνα του ανθρώπου αυτού, συνεχίζοντας να θυμόμαστε μόνο τα αρνητικά του γνωρίσματα και να αγνοούμε τα θετικά του. M’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να είμαστε «δικαιολογημένοι», κρατώντας γερά τα αρνητικά μας συναισθήματα και αρνούμενοι να συγχωρήσουμε. Αυτό, όμως, είναι κάτι αφύσικο για τον εσώτερο εαυτό μας.
• Αδικία-μη παραδοχή: Άλλο εμπόδιο είναι ότι συγχέουμε το να συγχωρήσουμε κάποιον με το να παραδεχτούμε ότι έχει ή είχε δίκιο και εμείς άδικο. Πιστεύουμε ότι σε μια διαμάχη μόνο ένα πρόσωπο μπορεί να έχει δίκιο. Πιστεύουμε ότι, όταν τον συγχωρέσουμε, είναι σαν να λέμε «έχεις δίκιο και εγώ άδικο». Πρέπει να καλλιεργήσουμε την αλήθεια ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι αντίληψης οποιασδήποτε κατάστασης και μπορούμε να συγχωρέσουμε κάποιον, ακόμη κι όταν είναι φανερά φταίχτης. Αυτή είναι η ουσία της συγχώρεσης. Αλλά εμείς θέλουμε από τον άλλο να παραδεχτεί ότι είχε άδικο. H αληθινή συγχώρεση δεν το θέτει αυτό σαν προϋπόθεση. Συγχωρεί ακόμη και όταν ο άλλος δεν παραδέχεται το σφάλμα του.
• Χειραγώγηση: Σε μερικές περιπτώσεις το να μη συγχωρούμε κάποιον είναι ένας αμυντικός μηχανισμός, τον οποίο χρησιμοποιούμε για να καλυφθούμε. Για παράδειγμα, το να μη συγχωρούμε κάποιον μπορεί να εξυπηρετεί την ανάγκη μας να τον ελέγχουμε. Όσο δεν τον συγχωρούμε και αυτός «φταίει», μπορεί να καταφέρουμε να τον αναγκάσουμε να κάνει αυτά που θέλουμε, καθώς αυτός προσπαθεί να «κερδίσει» τη συγγνώμη μας. Yποσυνείδητα μπορεί να έχουμε κάτι να κερδίσουμε, διατηρώντας τον άλλο στον ρόλο του ένοχου.
• Μετάθεση ευθυνών: Ρίχνουμε πάνω σε κάποιον άλλον το φταίξιμο για τη ζωή μας και για το ότι δεν μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί ή παραγωγικοί ή να πάρουμε τη ευθύνη για τη ζωή μας, λέγοντας ότι «οι άλλοι φταίνε». Ίσως οι άνθρωποι που σε πλήγωσαν στη ζωή σου δεν κατάλαβαν ποτέ τι έκαναν, αν σε πλήγωσαν ή σε τι βαθμό σε άγγιξε η συμπεριφορά τους. Ή μπορεί απλώς να τους είναι αδιάφορο το να ζητήσουν συγγνώμη και να εξηγήσουν.
• Εκδίκηση: Είναι η επιθυμία για ανταπόδοση όταν κάποιος σε αδικεί. Το πραγματικά δύσκολο κομμάτι  όμως, είναι το να βλέπεις κάποιον να μην αντιμετωπίζει καμία συνέπεια για κάτι που έκανε και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό. Είναι φυσικό να νιώθεις θυμωμένος, να λες «δε θα αφήσω αυτόν τον άνθρωπο να τη γλιτώσει». Δεν χρειάζεται να εμμένεις σε μια κατάσταση που σε πλήγωσε και να βασανίζεις το μυαλό σου ή να αναλώνεσαι σε σκέψεις για το πώς να εκδικηθείς για τον τρόπο που σου φέρθηκαν. Παρόλα αυτά, η επιθυμία για εκδίκηση σε συρρικνώνει, σου βγάζει το χειρότερό σου εαυτό, σε εξισώνει με αυτούς του πικρόχολους ανθρώπους που όλοι αποστρεφόμαστε. Οι μελέτες δείχνουν ότι η επιθυμία για εκδίκηση αυξάνει το άγχος, βλάπτει την υγεία και πλήττει το ανοσοποιητικό σύστημα. Όπως έλεγε ο Κομφούκιος  «πριν μπείτε σε διαδικασία εκδίκησης, σκάψτε δυο τάφους».

 Πρώτα αποκαθιστούμε την σχέση μας με τον εαυτό μας

Αφού κατανοήσουμε, είμαστε τότε έτοιμοι να συγχωρήσουμε τους άλλους και τον εαυτό μας. Συγχωρώ σημαίνει: «χωράω μαζί» ή «έχω ένα χώρο μέσα μου για τους άλλους». Και αυτό σημαίνει ότι είμαι ανοιχτός προς αυτούς.

Πριν προχωρήσουμε με τη συγχώρεση προς τους άλλους, ας αναρωτηθούμε: Μπορώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου; Μπορώ ν’ αποδεχτώ τα λάθη μου και τα ελαττώματά μου; Μπορώ να νιώσω βαθιά αγάπη για τον εαυτό μου; Η συγχώρεση είναι η πράξη της απελευθέρωσης από την επιθυμία να τιμωρήσουμε κάποιον ή τον ίδιο μας τον εαυτό για κάποιο παράπτωμα. H συγχώρεση, όμως, δεν πρέπει να είναι επιφανειακή ούτε βεβιασμένη. Χρειάζεται πρώτα να συνειδητοποιήσουμε και να δεχτούμε την ύπαρξη των συναισθημάτων του πόνου, της πίκρας, της αδικίας, του θυμού, της ενοχής ή της ντροπής, που υπάρχουν ακόμη στο υποσυνείδητο ή στο παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Μετά θα χρειαστεί να εκφράσουμε και να απελευθερώσουμε αυτά τα συναισθήματα με διάφορους τρόπους έκφρασης και εκτόνωσης.

H συγχώρεση είναι μια σημαντική προϋπόθεση για να ελευθερωθούμε από το παρελθόν που μας κρατά δέσμιους. Ακόμα κι αν δεν είμαστε «ένοχοι» στην πραγματικότητα για κάτι, βαθιά μέσα μας πιθανότατα να νιώθουμε έτσι. Ακόμα κι αν μας πλήγωσε η συμπεριφορά κάποιου άλλου γιατί μας είπε ψέματα, μας πρόδωσε, μας κορόιδεψε, μας εξαπάτησε, μας απάτησε, μας εκμεταλλεύτηκε με κάποιον τρόπο, πρέπει να συγχωρήσουμε και τον εαυτό μας. Πρέπει να συγχωρήσουμε εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που κατηγορούμε και τιμωρούμε για όλα τα άσχημα που ακολούθησαν.

Πρέπει να συγχωρήσουμε το κομμάτι του εαυτού μας που θεωρούμε υπεύθυνο για το ότι πληγωθήκαμε. Που εμπιστεύτηκε αυτόν τον άνθρωπο εξαρχής, που αφέθηκε «ελεύθερο» στα χέρια κάποιου, δίνοντάς του την δυνατότητα να μας πληγώσει. Οι άνθρωποι συχνά πληγωνόμαστε όχι μόνο από τα λόγια και τις πράξεις κάποιου, αλλά και από την «απραγία» του άλλου. Απ’ όλα όσα θα θέλαμε να κάνει ο άλλος και δεν έκανε. «Προσδοκίες». Ανεξάρτητα από το πώς δημιουργήθηκαν, την κάνουν τη ζημιά τους. Εάν εσύ δεν είχες εμπιστευτεί αυτόν τον άνθρωπο εξαρχής, δεν θα είχες πληγωθεί.

Εάν φερόσουν «πιο έξυπνα», εάν δεν έπαιρνες ρίσκα, εάν δεν είχες προσδοκίες, ελπίδες, όνειρα, συναισθήματα, εάν είχες τη μαγική ικανότητα να διαβάζεις τη σκέψη των άλλων, εάν ήσουν πιο καχύποπτος, εάν μπορούσες να προβλέψεις το μέλλον και να ήξερες εξαρχής αυτά που ξέρεις τώρα, εάν… εάν. Και κατηγορείς τον εαυτό σου για πράγματα που δεν θα μπορούσες να γνωρίζεις ή να μαντέψεις ή να προβλέψεις.

Δεν γίνεται όμως να σταματήσεις να εμπιστεύεσαι καθολικά τους ανθρώπους, να γίνεις υπερβολικά καχύποπτος και να ψάχνεις διαρκώς πώς θα σου «τη φέρει» κάποιος, να προσπαθείς να ελέγχεις τους πάντες και τα πάντα, για να ελαχιστοποιήσεις την πιθανότητα να πληγωθείς ξανά. Το να πάψεις να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους και να απομονώνεσαι με συρματοπλέγματα ολόγυρά σου, δεν σε βοηθάει κάπου. Συγχώρεσε τον εαυτό σου που επέλεξε να εμπιστευτεί τον λάθος άνθρωπο. Συγχώρεσε τον εαυτό σου που πίστεψε στις καλές προθέσεις των άλλων.

Συγχώρεσε τον εαυτό σου που αφέθηκε ελεύθερος να ονειρευτεί και να αισθανθεί. Που έδωσε ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν τις άξιζαν, που επέτρεψε σε κάποιον να σε πλησιάσει, να σε γνωρίσει και που του έδωσε τη δύναμη να σε πληγώσει με τον τρόπο του. Συγχώρεσε τον εαυτό σου που δεν άκουσε το ένστικτό σου, που αγνόησε προειδοποιητικά σημάδια γιατί επέλεξε να πιστέψει κάτι διαφορετικό. Συγχώρεσε τον εαυτό σου που υπήρξε «αφελής». Που προσπάθησε να δει το καλό στους άλλους. Που έκανε «λάθος». Που στάθηκε ευάλωτος κι απροστάτευτος. Ή κι ακόμα, συγχώρεσε τον εαυτό σου που πάντα συγχωρεί και υπομένει όλους τους άλλους, αλλά ποτέ εσένα τον ίδιο. Συγχώρεσε τον εαυτό σου που πάντα βάζει τους άλλους και τις ανάγκες τους σε προτεραιότητα και ποτέ εσένα.

Όταν δεν συγχωρούμε τους άλλους, εμείς είμαστε αυτοί που υποφέρουν από τις αρνητικές επιπτώσεις που έχουν πάνω στο σώμα και τον νου μας τα αρνητικά μας συναισθήματα. Το ίδιο συμβαίνει και όταν δεν συγχωρούμε τον εαυτό μας. Τα συναισθήματα της αδικίας, της απογοήτευσης, του θυμού και του μίσους έχουν μια πολύ ισχυρή αρνητική επίδραση στο νευρικό και στο ενδοκρινικό μας σύστημα και κατ’ επέκταση στο αμυντικό μας σύστημα.

Όταν τα συναισθήματα αυτά παραμείνουν για πολύ καιρό μέσα μας, δημιουργούν πολλά ψυχοσωματικά συμπτώματα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα συναισθήματά μας απέναντι σ’ αυτόν που μας αναστάτωσε. Δεν σημαίνει πως πρέπει να παραβλέψουμε τη θλίψη, την εγκατάλειψη, την αδικία, το θυμό, την οργή ή το μίσος. Όπως κάθε συναίσθημα, έτσι κι αυτά έχουν τη χρησιμότητά τους και δεν πρέπει να τα αγνοούμε ή να τα κρύβουμε. Με τη βοήθεια της συγχώρεσης, όμως, μπορούμε να τ’ αναγνωρίσουμε, να τ’ αποδεχτούμε και να τα μετατρέψουμε σε κάτι δημιουργικό και θετικό.

Όταν αποδεσμεύσουμε την ενέργεια που συνδέεται με αυτά τα συναισθήματα, τότε είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε στο στάδιο της κατανόησης. H κατανόηση έχει τρεις πλευρές. Χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι οι άλλοι νιώθουν ανασφάλεια και πολλές από τις πράξεις και τις συμπεριφορές τους είναι βασισμένες στον φόβο, στην ανασφάλεια και στην ανάγκη επιβεβαίωσης. H αξία και η ασφάλειά μας είναι μέσα μας και δεν απειλούνται ποτέ -ούτε τότε- ούτε τώρα από τη συμπεριφορά του άλλου.

Μέσα σε ένα σύμπαν με τάξη και αρμονία – ακόμα αν δεν μπορούμε να τη δούμε – πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος που το κάθε τι συμβαίνει. Συνήθως τα άτομα που δυσκολευόμαστε περισσότερο να συγχωρήσουμε, είναι αυτά που μας δίνουν και το μεγαλύτερο μάθημα στη ζωή! Μπορούμε να αξιοποιήσουμε κάθε γεγονός σαν ευκαιρία να δυναμώσουμε τον εαυτό μας. Αυτή η αλήθεια δεν μας αποτρέπει από το να περιμένουμε και να ζητάμε από τους ανθρώπους να μας συμπεριφέρονται με σεβασμό. Ούτε μας απαλλάσσει από τον βασικό ηθικό κώδικα, ότι δηλαδή πρέπει να κάνουμε στους άλλους μόνο αυτό που θα θέλαμε να κάνουν αυτοί σε μας.

Το τελευταίο στάδιο είναι να νιώσουμε αγάπη γι’ αυτό το άτομο και να ευχηθούμε ό,τι καλύτερο για την εξέλιξή του.

Έπειτα αποκαθιστούμε τη σχέση μας με τους άλλους, τον πλησίον

Η αγάπη είναι μια ατέλειωτη συχώρεση. Η συγχώρεση είναι η οικονομία της καρδιάς… σε σώζει από τη δαπάνη του θυμού, το κόστος του μίσους, τη σπατάλη του πνεύματος. Όποιος δεν μπορεί να συγχωρεί τους άλλους, γκρεμίζει τη γέφυρα από την οποία πρέπει ο ίδιος να περάσει. Όποιος δεν συγχώρησε εχθρούς, δεν δοκίμασε μια από τις πιο θείες χαρές της ζωής. Αληθινή συγχώρεση σημαίνει να νιώσουμε συμπόνια και κατανόηση για όποιον μας πλήγωσε, διώχνοντας έτσι την αίσθηση του πόνου.

Είναι μια κατάσταση απόδοσης χάριτος, δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να υποκριθεί ή να εκβιάσει. Το Καλό αναδύεται τελικά σαν κάτι μεγαλύτερο και ισχυρότερο απ’ το Κακό και αυτό μας χαρίζει τόλμη, χαρά και ανακούφιση. Όταν συγκρατούμε αρνητικά συναισθήματα προς ένα άτομο, τότε εμποδίζουμε τη δική μας ευτυχία, όχι την ευτυχία του άλλου. Περιορίζουμε τη δική μας πραγματικότητα, όχι τη δική του. Η ικανότητα να συγχωρείς είναι προσόν του δυνατού. Οι αδύναμοι ποτέ δεν συγχωρούν.

Η συγχώρεση έχει να κάνει με την αλλαγή οπτικής, δεν σημαίνει λήθη. Συγχώρεση δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε τους πάντες και τα πάντα. Συγχώρεση σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε τι έχει γίνει και ποιος το έχει κάνει, αλλά τ’ αφήνουμε πίσω μας. Ότι αποδεχόμαστε ό,τι έχει γίνει και προχωράμε απελευθερωμένοι και χωρίς προσκολλήσεις σε καταστάσεις και πρόσωπα του παρελθόντος και τα γεγονότα. Συγχώρεση είναι το αίσθημα της ειρήνης που εμφανίζεται όταν παίρνεις κάτι που σε πλήγωσε λιγότερο προσωπικά, αναλαμβάνεις την ευθύνη για το πώς νιώθεις. Χωρίς τη συγχώρεση δεν υπάρχει ούτε ευτυχία, ούτε γαλήνη, ούτε ελπίδα, ούτε περηφάνια, ούτε χαρά για την παρούσα στιγμή.

Η συγχώρεση από πολλούς θεωρείται η λύτρωση από ένα βάρος: αυτό που κουβαλάει εκείνος που προδόθηκε από κάποιο πρόσωπο σημαντικό, αυτός που εξαπατήθηκε, που αδικήθηκε, που εγκαταλείφθηκε. Πολλές φορές επιλέγουμε τη συγχώρεση για κοινωνικούς λόγους, επειδή «έτσι πρέπει». Φοράμε τη μάσκα του «δεν πειράζει, φτάνει ο άλλος να είναι καλά». Έτσι όμως παραλείπουμε την υγιή διαδικασία της «ανάρρωσης» από το τραύμα μας. Προσπερνάμε όλα τα στάδια των συναισθηματικών αντιδράσεων που μας είναι επιτρεπτό να έχουμε και δεν εκφράζουμε ποτέ το θυμό μας, παρά τον κλειδώνουμε κάπου βαθιά μέσα μας. Αν κάποιος βιαστεί να «κλείσει την υπόθεση» πηγαίνοντας κατευθείαν στη συγχώρεση, τότε είναι πιθανό να καταπιέσει τα αληθινά του συναισθήματα ή να αρνηθεί την ύπαρξή τους. Αλλά όλα αυτά που νιώθει κανείς, ακόμα κι αν τα απωθήσει ή τα αρνηθεί, δεν εξαφανίζονται. Είναι εκεί, υπάρχουν, ζουν, και περιμένουν κάποια άλλη στιγμή να βγουν στην επιφάνεια. Και όταν γίνεται αυτό, γίνεται με τη μορφή είτε κάποιων ψυχοσωματικών συμπτωμάτων, είτε ως άγχος, είτε ως κατάθλιψη, είτε ως επιθετική συμπεριφορά.

Η απόφαση για συγχώρεση βασίζεται στη συνειδητοποίηση ότι με αυτό τον τρόπο επωφελείται αυτός που συγχωρεί (ακόμα κι αν δεν υπάρχει καμία επίδραση σε αυτόν που συγχωρείται), ενώ το μίσος βλάπτει αυτόν που μισεί (και μπορεί να μην έχει καμία επίδραση σε αυτόν που μισείται). Επομένως, δεν έχει σημασία για ποιο λόγο το άλλο πρόσωπο προέβη στην επιζήμια για μας πράξη (μίσος, εγωισμό, αδιαφορία, ή άλλο λόγο). Η απόφαση για συγχώρεση δεν έχει να κάνει με τον άλλο, αλλά με εμάς.

«Ο ανόητος ούτε συγχωρεί ούτε ξεχνά

Ο αφελής και συγχωρεί και ξεχνά

Ο έξυπνος συγχωρεί, αλλά δεν ξεχνά»

Πότε πραγματικά έχεις συγχωρέσει κάποιον; Η συγχώρεση είναι η συνειδητή απόφαση να απελευθερώσουμε τα συναισθήματα της πικρίας, της απογοήτευσης, της εκδίκησης και της δυσαρέσκειας που τρέφουμε απέναντι σε ένα άτομο ή σε μια ομάδα ατόμων, άσχετα από το αν εκείνοι αξίζουν την συγχώρεσή μας.

Η γενική προσωπικότητα των γονιών και η ικανότητά τους για ενσυναίσθηση (η ικανότητά τους δηλαδή για συναισθηματική ταύτιση  με την ψυχική κατάσταση άλλων ανθρώπων και κατανόηση της συμπεριφοράς και των κινήτρων τους) έχουν μερικές φορές περισσότερη σημασία από το ίδιο το τραύμα στο πώς θα αντιδράσει ένα άτομο κι αν θα καταφέρει να το ξεπεράσει.

Έρευνες δείχνουν πως οι γυναίκες έχουν την ικανότητα να συγχωρούν πιο εύκολα και θεωρώ πως άνθρωποι που έχουν γίνει γονείς συνηθίζουν να συγχωρούν περισσότερο από αυτούς που δεν έχουν παιδιά. Η Συγχώρεση βοηθάει ένα γάμο να διατηρηθεί περισσότερο στο χρόνο και τη σχέση του ζευγαριού να γίνει πιο δυνατή. Η συγχώρεση δεν απαιτεί προσωπική ταπείνωση. Απαιτεί πληρότητα, αυτογνωσία, αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Να στραφούμε προς τον ίδιο μας τον εαυτό για να αντικρίσουμε κατάματα τα λάθη, τα πάθη και τις αδυναμίες του, ώστε να προωθήσουμε μέσα μας την κατανόηση για τις αδυναμίες του άλλου. Η ικανότητα να συγχωρούμε τους άλλους εξαρτάται από το πόσο ειλικρινείς είμαστε με τον εαυτό μας.

Και τα λόγια του Χριστού, ο οποίος ήταν ξεκάθαρος στο θέμα της συγχώρεσης:

• «Εκείνος που δεν έχει αμαρτήσει, ας ρίξει πρώτος την πέτρα».
• «Μην κρίνεις, για να μην κριθείς».
• «Θα κριθείς με την ίδια αυστηρότητα με την οποία εσύ έκρινες τους άλλους».
• Ο Πέτρος ρώτησε τον Χριστό: «Πόσες φορές πρέπει να συγχωρούμε κάποιον γι’ αυτό που έκανε; Επτά φορές;» και ο Χριστός απάντησε: «Όχι Πέτρο, εβδομηκοντάκις επτά».

Πολλοί κάνουν το λάθος να πιστεύουν πως η συγχώρεση είναι αδυναμία. Κι όμως, δεν είναι! Είναι απλή αποδοχή των πραγμάτων «ως έχουν». Κι αν ακόμη συμβεί κάποια μικροψυχία, ας είναι παροδική, ας μην υπερβαίνει το διάστημα της ημέρας.

«Η δύση του ηλίου να μη σας προφθάνει οργισμένους», λέει ο Απόστολος Παύλος (Εφεσ. δ΄ 26).

«…ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν…» (Ματθ. στ΄ 12).

Ο Θεός εσένα τον ίδιο έκανε κριτή της συγχωρήσεως των αμαρτημάτων σου. Αν συγχωρήσεις λίγα, λίγα θα σου συγχωρεθούν. Αν συγχωρήσεις πολλά, θα σου συγχωρηθούν πολλά. Αν τα συγχωρήσεις με ειλικρίνεια και με όλη σου την καρδιά, με τον ίδιο τρόπο θα συγχωρήσει και τα δικά σου ο Θεός. Γιατί όταν λες στο Θεό «συγχώρεσέ μας, όπως και εμείς συγχωρούμε τους εχθρούς μας» και κατόπιν εσύ δεν συγχωρείς, για τίποτε άλλο δεν παρακαλείς το Θεό, παρά να σε στερήσει από κάθε απολογία και συγγνώμη. Άφησε τα πράγματα στο Θεό. Αυτός θα τα τακτοποιήσει πολύ καλύτερα απ’ ό,τι εσύ θέλεις. Σε σένα έδωσε μόνο την εντολή να προσεύχεσαι για τον άνθρωπο που σε λύπησε. Μάλωσες με κάποιον και κρατάς μέσα σου κακία; Μην προσέλθεις στη Θεία Κοινωνία! Συμφιλιώσου πρώτα και τότε να έλθεις να εγγίσεις τα Άχραντα Μυστήρια!

Αυτά δεν τα λέγω εγώ, αλλά ο ίδιος ο Κύριος. Αυτός για να σε συμφιλιώσει με τον Πατέρα, δεν αρνήθηκε ούτε να σφαγιασθεί, ούτε το αίμα Του να χύσει. Και συ, για να συμφιλιωθείς με τον συνάνθρωπό σου, ούτε μια λέξη δεν καταδέχεσαι να βγάλεις από το στόμα σου; Και διστάζεις να τρέξεις πρώτος;

Άκουσε τι λέει για όσους κρατούν τη στάση αυτή: «Αν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου… πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου» (Ματθ. ε΄ 23-24).

Αν έβλεπες ένα μέλος του σώματός σου αποκομμένο, δεν θα έκανες τα πάντα για να το ενώσεις με το σώμα σου; Αυτό κάνε και για τους αδελφούς σου. Ένα μόνο εχθρό διαταχθήκαμε να έχουμε, τον διάβολο. Με αυτόν να μην συμφιλιωθείς ποτέ, προς τον αδελφό σου όμως ποτέ να μην έχεις βαριά καρδιά. Σκεφτείτε ότι ουσιαστικά δε ζημιωθήκατε και τόσο σοβαρά.

Λογαριάστε όλα τα καλά που σας έχουν γίνει, ακόμα κι από το πρόσωπο που σας έβλαψε.

Απαριθμήστε τα ελέη και τις ευλογίες που απολαμβάνετε από μέρους του Θεού που δεν αξίζατε.

Ευχαριστείτε το Θεό για τη συγχώρεση που Εκείνος έχει προσφέρει σε σας.

Προσευχηθείτε για εκείνον που σας φέρθηκε άσχημα.

Αναζητήστε μια ευκαιρία να βοηθήσετε το πρόσωπο που σας έβλαψε.

Προσπαθήστε να τον αιφνιδιάσετε με μια καλή πράξη ή να του δείξετε την καλή σας διάθεση.

Όταν θυμηθείτε την κακή ενέργεια που έγινε σε βάρος σας, να την αντιπαραβάλετε με μια καλή σκέψη ή πράξη.

Αν το κακό που σας έγινε είναι ιδιαίτερα μεγάλο, προσπαθήστε να το ξεχάσετε σκεπτόμενοι άλλα ευχάριστα πράγματα, προτού κοιμηθείτε το βράδυ.

Επαναλάβετε αργά και προσεκτικά τη φράση της προσευχής του Κυρίου: «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτας ημών».

Έπειτα αποκαθιστούμε την σχέση μας με τον Θεό

Η συγχώρεση και η επίδρασή της στον ανθρώπινο οργανισμό  έχει απασχολήσει πολύ τα τελευταία χρόνια την επιστημονική κοινότητα. Σε βιβλιογραφική ανασκόπηση μπορεί να βρει κανείς πως οι άνθρωποι που συγχωρούν έχουν καλύτερη ψυχική υγεία, καθώς είναι λιγότερο πιθανό να έχουν κατάθλιψη, θυμό, άγχος και χαμηλή αυτοεκτίμηση σε σχέση με τους ανθρώπους που δεν συγχωρούν. Η εξάσκηση στη συγχώρεση έχει μακροχρόνιες επιδράσεις. Όταν μαθαίνουμε να συγχωρούμε, με την πάροδο του χρόνου οι αντιδράσεις μας απέναντι σε όσους μας προσβάλλουν ή πληγώνουν γίνονται πιο ήπιες.

Είναι Παγκόσμια η Διάσταση και η Θεραπευτική Δύναμη της Προσευχής διαχρονικά. Πρόσφατα έγινε μια έρευνα από τoν επιστήμονα Masuru Emoto, όσον αφορά τη σχέση ανθρώπινου συναισθήματος και νερού. Πρέπει να νοιώσουμε όπως θα νοιώθαμε αν η προσευχή έχει ήδη εισακουσθεί! Και μέσα σ’ αυτό το συναίσθημα συνομιλούμε με τις δυνάμεις της Δημιουργίας, επιτρέποντας σ’ αυτό το πεδίο, το κβαντικό ολόγραμμα, το Θεϊκό νου, να ανταποκριθεί σ’ αυτό που νοιώθουμε μέσα στην καρδιά.

Επικοινωνούμε με το DNA μέσω των συναισθημάτων μας. Επίσης, είτε το DNA μας είναι μέσα στο σώμα μας, είτε μας χωρίζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αυτό λέγεται «μη τοπική ενέργεια», δηλαδή είναι παντού συνέχεια, επειδή η ενέργεια δεν χρειάζεται να ταξιδέψει από το Α στο Β.

Ανακάλυψαν λοιπόν, ότι στην παρουσία εκτίμησης, αγάπης, συμπόνιας, συγχώρεσης, το DNA έγινε τρομερά «χαλαρό».  Γνωρίζουμε από άλλα πειράματα ότι μια τέτοια χαλαρωμένη κατάσταση του DNA ενισχύει την άμυνά μας. Στην παρουσία θυμού, οργής, μίσους, ζήλειας, παρατήρησαν πως το DNA σφίχτηκε σαν ένας κόμπος και πραγματικά «έσβησε» και μείωσε την αμυντική αντίδραση.

Το συναίσθημά μας έχει την ικανότητα να αλλάζει το DNA το οποίο επηρεάζει τον κόσμο γύρω μας. Όταν ένας ορισμένος αριθμός ανθρώπων αρχίζει να νοιώθει το συναίσθημα της ειρήνης ή της θεραπείας σε ένα μέρος, η επίδραση εξαπλώνεται στην κοινότητά τους, πέρα από το μέρος όπου βρίσκονται. Αυτό είναι τόσο συγκεκριμένο που τώρα ξέρουμε: οι στατιστικολόγοι μπόρεσαν να προσδιορίσουν ακριβώς τον αριθμό των ανθρώπων που απαιτούνται για να αρχίσει κάτι τέτοιο.

Έτσι, αντί να βλέπουμε την προσευχή σαν κάτι που «κάνουμε» πότε-πότε –όταν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο– και μετά σταματάμε και απομακρυνόμαστε, ίσως μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την προσευχή ως τον τρόπο που νοιώθουμε στη ζωή μας και αφού νοιώθουμε πάντα, κάθε στιγμή της ζωής μας, η ζωή μας γίνεται προσευχή.

Μπορούμε πάντα να έχουμε το συναίσθημα της ειρήνης στην καρδιά μας, είτε οδηγούμε, είτε μελετάμε, είτε πηγαίνοντας στα μαγαζιά ή στο αεροδρόμιο. Αν σε ένα βαθμό, μπορούμε να νοιώσουμε αυτό το συναίσθημα, η ζωή γίνεται προσευχή. Έτσι, καθώς βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας, βλέπουμε έναν κόσμο που αλλάζει πολύ γρήγορα. Όσο αποδεσμευόμαστε από το παρελθόν συγχωρώντας, τόσο γρηγορότερα εξελισσόμαστε στο μέλλον.

Η προσευχή δεν αποτελεί τεχνική απόδρασης από έναν αγώνα, αλλά ένα ερέθισμα για ανάπτυξη μέσα στον ίδιο τον αγώνα. Η προσευχή δίνει τη δυνατότητα στην ψυχή να ανοιχτεί στο Θεό, αντί να περιορίζεται στη διάνοια. Δεν έχει τόπο, τρόπο και χρόνο. Γίνεται οπουδήποτε, οπωσδήποτε και οποτεδήποτε η καρδιά μας το επιθυμεί. Η συγχώρεση είναι το θεμέλιο της πνευματικής αφύπνισης. Η προσευχή είναι μια παράκληση να γίνουμε μια έκφραση της παντοδύναμης αγάπης που αποδίδουμε στο Δημιουργό και που είναι μέρος της ύπαρξής μας. Αντί να ζητάμε να προστατευτούμε από τον κίνδυνο, ζητάμε τη δύναμη να είμαστε άφοβοι. Αντί να ζητάμε την απάλειψη του πόνου, αναζητάμε την ικανότητα να τον υπερβούμε και να τον κατακτήσουμε.

Στο Χριστιανισμό, όπως και σε πολλές άλλες θρησκείες, η συγχώρεση έχει κεντρικό ρόλο στην πνευματική ζωή των πιστών. Η Σαρακοστή που διανύουμε και που οδηγεί στο Πάσχα, είναι η περίοδος που οι Χριστιανοί μπαίνουν σε μια πνευματική οδό με σκοπό ν’ απαλλάξουν την ψυχή τους από βάρη. Την τελευταία Κυριακή πριν από την Καθαρή Δευτέρα (την Κυριακή της Τυρινής, δηλαδή), ψάλλεται ο εσπερινός της συγχωρήσεως ή κατανυκτικός εσπερινός. Μετά από τη λειτουργία του Εσπερινού της Συγχώρεσης οι πιστοί περνούν μπροστά από τον ιερέα ο οποίος ζητά συγχώρεση απ’ όλους, του φιλούν το χέρι και ζητούν κι αυτοί με τη σειρά τους συγχώρεση. Αυτός είναι ο Εσπερινός της συμφιλίωσης, της ενότητας και της αδελφοσύνης. Υπάρχουν και οι χριστιανοί τυπολάτρες που δεν συγχωρούν όσους δεν νηστεύουν.

Αντ’ αυτού προτείνω μια εκδοχή του «όταν σε χτυπήσουν στρέψε και το άλλο μάγουλο» με τρόπο που να διαφυλάσσει αυτά που είναι σημαντικά για σας.

Νομίζετε πως η μυρωδιά του λιβανιού, που προσφέρετε, ή το άναμμα ενός κεριού, μικρού ή μεγάλου, μπορούν ν’ αλλάξουν την κακοσμία της έχθρας, του φθόνου, της πλεονεξίας, των ματιών που δεν κοιτάζουν με αγάπη, των στρεψόδικων γλωσσών που χύνουν δηλητήριο με τα λόγια τους, των αρπακτικών χεριών που αφανίζουν τον αδελφό τους, της απιστίας που καμαρώνει για πίστη, των βρόμικων λόγων, των συκοφαντιών, που μολύνουν την ατμόσφαιρα; Δεν χρειάζεται λιβάνια ο Θεός να Του καίτε, αλλά το θυμό σας, την υπερηφάνεια σας, τη σκληρότητά σας και καθετί που είναι αντίθετο με το Νόμο της Αγάπης Του, και χρησιμοποιήστε τις καρδιές σας για λιβανιστήρια.

Ο Θεός, είναι γνωστό σε όλους μας, είναι ΑΝΕΝΔΕΗΣ, δηλαδή κανενός δεν έχει την ανάγκη και καμιάς υλικής προσφοράς, και πολύ περισσότερο γιατί ο Θεός είναι Πνεύμα και καθετί που αποτείνεται προς το Θεό πρέπει να είναι καθαρά πνευματικό. Επομένως, είναι λαθεμένη η προσφορά ταμάτων και άλλων υλικών αγαθών - αντικειμένων προς το Θεό και κανένα αποτέλεσμα δεν επιφέρουν προς βελτίωσή μας ή συγχώρηση και εξιλέωση παραπτωμάτων.

Η εξιλέωση και η συγχώρηση προαπαιτούν μετάνοια δική μας, δηλαδή μια αλλαγή μας, που είναι μια εσωτερική μας κατάσταση αφενός και αλλαγή του τρόπου της σκέψης μας αφετέρου, και όχι εξωτερικές εκδηλώσεις με τάματα και υλικές προσφορές ή προσευχές τρίτων, έστω και ιερέων.

Σας θυμίζω την προσευχή του Τελώνη (στην παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου), την τόσο απλή, «ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. ΙΗ', 13), και την τόσο περιεκτική σε διδάγματα, γιατί ο Κύριος αποκάλυψε ότι ο Τελώνης έφυγε από το Ναό δεδικαιωμένος, και στην οποία προσευχή του ούτε τάματα ή υλική προσφορά έκανε για εξιλέωση, αλλά ούτε και υπήρξε μεσάζων μεταξύ του Τελώνη και του Θεού, αλλά δεήθηκε αυτοπροσώπως, με πλήρη επίγνωση και ταπεινοφροσύνη, λιτά και χωρίς περιττά λόγια και λογοτεχνικά σχήματα.

Δεηθείτε στο Θεό αιτώντας συγχώρεση και Έλεος και παρακαλέστε Τον στην Παντοδυναμία Του να διαλύσει το λόγο σας και να παύσει ενεργοποιούμενος, σαν να μην ειπώθηκε ποτέ. Ακόμη ανακαλέστε και διαλύστε κάθε κατάρα σας και αποδεσμεύστε οτιδήποτε δεσμεύσατε, έμψυχο ή άψυχο, και δεηθείτε στο Θεό ο νέος σας λόγος να λάβει ισχύ και δύναμη, ακυρώνοντας την προηγούμενη εκπόρευσή σας.

Η συγχώρεση, συνδέεται με την μετάνοια, διότι και στην συγχώρεση να φθάσει κανείς μέσα απ’ τη μετάνοια έχει φθάσει. Είναι η απαραίτητη συνθήκη, είναι η προϋπόθεση, είναι το θεμέλιο για να έχουμε μια υγιή προσευχή. Πώς φανερώνεται αυτό, αυτή η συγχώρεση η άπειρη; Από το ύψος του σταυρού, όταν ο Χριστός λέει, «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».

Η νέα Επανάσταση είναι μια Επανάσταση Ελέους και Συγχώρεσης και την ίδια στιγμή απονομής Δικαιοσύνης Θείας μέσα απ’ τον άνθρωπο που τόλμησε να κρίνει να συγχωρέσει και να μετουσιώσει κάθε Ιούδα μέσα του. Η μετάνοια κινεί τον μοχλό του ελέους και το Έλεος έλκει την Χάρη.

Ο Ιησούς είναι ο μοναδικός θεραπευτής που θεραπεύει τις αιτίες και τα αποτελέσματα της απομάκρυνσης του ανθρώπου από τον Θεό. Ο φόβος, το αίσθημα εγκατάλειψης, ανασφάλειας, μοναξιάς, αυτοκαταστροφικότητας, αυτοκαταδίκης, αυτοτιμωρίας, μίσους, κτητικότητας, ανταγωνιστικότητας, επιθετικότητας, πολέμου, εξαπάτησης, ψέματος, αχαριστίας, ενοχών, το αίσθημα αδικίας, η έλλειψη συγνώμης και συγχώρεσης, κατανόησης, υποκρισίας, μετάθεσης ευθυνών σε ένα δεκανίκι μιας ακόμα δήθεν αγάπης.

Η παθητική ψυχή που υπακούει στον νόμο «μη κάνεις στους άλλους ότι δεν θα ήθελες να σου κάνουν» και συμβολίζεται από τον Ιώβ της Π. Διαθήκης, γίνεται αντικείμενο στοιχήματος μεταξύ Θεού και διαβόλου περνώντας πολλές δοκιμασίες. Ο Θεός ρωτάει τελικά τον Ιώβ «που ήσουν κατά την Δημιουργία μου;». Στην Κ. Διαθήκη όμως ευλογείται η ενεργητική στάση ζωής «κάνε στους άλλους ότι θα ήθελες να σου κάνουν». Ο Σίμων ο Κυρηναίος είναι ο άνθρωπος που αναλαμβάνει τις ευθύνες του απέναντι στην Ολότητα του Εαυτού του, δηλώνοντας παρών στον Γολγοθά. Είναι μια έμπρακτη απάντηση στο ερώτημα «τι έκανες άνθρωπε όταν βάδιζα τον Γολγοθά;».

Ο Δρόμος είναι Κάθαρση-Φωτισμός-Τελειοποίηση. Ποια είναι τα κύρια σημεία της Διδασκαλίας του Χριστού; Ποιος είναι ο δρόμος που φανερώνεται από το απόσταγμα των Ευαγγελίων; Γρηγορείτε και προσεύχεστε, ερευνάτε τας γραφάς, η αλήθεια που είναι μέσα σας θα φανερωθεί, όποιος έχει δύο χιτώνες να προσφέρει τον έναν, το υστέρημα που προσφέρεται με αγάπη αντί να χαθεί πολλαπλασιάζεται, όπως τα ψάρια και τα ψωμιά που χόρτασαν χιλιάδες. Ευλογείτε όσους σας καταριούνται και αγαπήστε τον εχθρό σας, μετουσιώστε τον Ιούδα που υπάρχει μέσα σας με ευχαριστία και συγχώρεση. Δίχως ταπεινοφροσύνη, δηλαδή χωρίς επίγνωση εαυτού, κανείς δεν μπορεί να βαδίσει τον δρόμο που απαιτεί μετάνοια ως στάση νου, καρδιάς και συνείδησης, που ανάγει τον δρόμο μέσα μας, για να συντονιστούμε με τον Χριστό. Σύμβολο της μετάνοιας είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ο κήρυκας που κάνει την σπίθα συνεχές ρεύμα κάθαρσης, που γίνεται βάπτισμα και χρίσμα εσωτερικό. Ο αποκεφαλισμός της διάνοιας ολοκληρώνει την παρθενοποίηση της ψυχής, την νοητική κάθαρση, που είναι η προϋπόθεση για την δεύτερη γέννηση, την Χριστογέννεση και την Χριστοζωή. Είναι ένα βίωμα συνεχούς φώτισης και τελειοποίησης, η ενοποίηση του ανθρώπινου και του Θείου. Όταν πεθαίνεις κάθε μέρα, κάποια στιγμή βιώνεις την αθανασία σου.

 «Το να κάνεις λάθος είναι ανθρώπινο, το να συγχωρείς θεϊκό: «Συγχώρεση είναι να απελευθερώνεις έναν φυλακισμένο και να ανακαλύπτεις ότι ο φυλακισμένος ήσουν Εσύ!».

Δεν υπάρχει Αγάπη χωρίς Έλεος, χωρίς συγχώρεση. Αγαπώ είναι αλληλένδετο με το συγχωρώ, διότι αν δεν υπάρχει συγχωρώ, δεν υπάρχει Αγαπώ, σε ό,τι δεν συγχωρώ υστερώ σε Αγάπη. Εδώ η ίδια μας η θέληση καθορίζει το αν θα λάβουμε ή όχι το Θείο Φως. Απαραίτητος όρος είναι να συγχωρήσουμε για να συγχωρηθούμε. Είναι η λειτουργία ενεργοποιητής της Θείας Χάριτος, που αντικαθιστά το Νόμο του Κάρμα.

Θυμάσαι εκείνους που περίμεναν πότε θα πέσεις για να γελάσουν και μαθαίνεις  ότι σημασία έχει να σηκώνεσαι, ακόμα και όταν κάποιοι συνεχίζουν να σε θάβουν ζωντανό. Και όταν περάσουν τα χρόνια και αισθάνεσαι πια ξεχασμένος και θαμμένος για τα καλά, ακούς τη δική Του φωνή να σου ψιθυρίζει στην καρδιά και σαν βροντή να αντηχεί μέσα στο θόλο του κρανίου σου: «Δεν το κατάλαβες ακόμα; Εσύ είσαι ο σπόρος και Εγώ Είμαι ο σπορέας».

Διάλεξα έναν Δάσκαλο που δίδασκε να συγχωράω ακόμα και τους εχθρούς μου και όσους με καταριούνται. Έναν Δάσκαλο, που κατανοούσε πόσο μεγάλη δοκιμασία είναι για τους ανθρώπους να βλέπουν τους ενόχους, βασανιστές και δήμιους των ανθρώπων να μην αντιμετωπίζουν καμία συνέπεια για τις πράξεις τους, για να ελαφρώσει τους ανθρώπους από το βάρος και την οδύνη της εκδίκησης. Πήρε στους δικούς Του ώμους το αδιέξοδο της συνείδησης του ανθρώπου.

Είναι βέβαιο, ότι θα έρθουν σε επίγνωση εαυτού όλα τα τμήματα του Εαυτού μου Ανθρώπου, που συνήθισαν να συγχωρούν μόνο στα λόγια, εύκολα και αβασάνιστα, βολεμένοι σε ένα καναπέ, έχοντας εξασφαλίσει το βιοποριστικό τους, αδιαφορώντας για τον ανθρώπινο πόνο γύρω τους.

Ολοκληρώθηκε η επίγνωση, ότι κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και λόγους, ο οποιοσδήποτε μπορεί να οδηγηθεί σε ατοπήματα, λάθη ή εγκλήματα.

Η επίγνωση της Πνευματικής μας Ταυτότητας, κάνει κατανοητό γιατί η συγχώρεση είναι ο αληθινός Δρόμος και όχι η ανταπόδοση. Η προσευχή που παρέδωσε ο Χριστός, λέει ρητά "ότι έχεις δικαίωμα να ζητάς συγχώρεση εάν και εφόσον συγχωρείς". Σταδιακά ο θυμός γίνεται θύμηση και συμπόνια, που εκδηλώνεται σαν ενσυνείδητη συγχώρεση για αυτούς που δεν έχουν παραδεχθεί το σφάλμα τους, γιατί αυτό που έχει σημασία είναι να παραδεχθούμε εμείς το δικό μας.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ

Συγχωρώ τον εαυτό μου, που του είχα κρατούμενα επειδή εμπιστεύτηκα ανθρώπους που δεν έπρεπε, για κάθε υποτίμηση, αδικία και προδοσία που είχα βιώσει ή εξαπάτηση. Συγχωρώ τον πλησίον για όλα αυτά, που τον χρέωσα με την ίδια δύναμη και επίγνωση που συγχώρεσα τον εαυτό μου. Συγχωρώ τον Θεό που έκρινα για εγκατάλειψη, για κάθε φορά που Του έλεγα "πώς επιτρέπεις να γίνονται όλα αυτά;", γιατί συνειδητοποίησα πως το καλό είναι που χωράει το κακό, όπως το τέλειο το ατελές και όχι το αντίστροφο. Κι αν είμαι δίκαιος Πατέρα προς Εσένα, τον πλησίον και τον εαυτό μου, τότε για πρώτη φορά έχω δικαίωμα να μιλάω για το  "Αγαπάτε Αλλήλους". Σήμερα γνωρίζω ότι μόνο όσοι μετανοούν θα λάβουν έλεος και το άκαρπο δέντρο θα ριχτεί στη φωτιά. Μόνο η Θεία Κρίση είναι Τέλεια. Εμένα αυτή με ελευθερώνει από την οδύνη της καταστροφής και ανοίγει τους Ουρανούς για να πετάξω ελεύθερα ως Πνεύμα δημιουργίας.

Πατέρα σε ευχαριστώ, Δάσκαλέ μου αγαπημένε σε ευχαριστώ, αγαπημένε Άνθρωπε Εαυτέ μου σε ευχαριστώ για κάθε φορά που μου έδωσες την ευκαιρία να εκπαιδευτώ μέσα από βιώματα κατάλληλα για να αναγνωρίσω τον Έναν Εαυτό που Είμαστε.

Αυτή την ώρα, σαν Ολότητα - Άνθρωπος, σκύβω ταπεινά, Πατέρα, μπροστά στις έντονες αρνητικές εκδηλώσεις των αιώνων, μπροστά σε κάθε πνεύμα και σε κάθε υπόσταση, που εκδήλωσε την αρνητικότητά μου, και ζητώ ταπεινά συγγνώμη, γιατί συνέβαλα στη δική του δυνατή εκδήλωση της αρνητικότητας. Ζητώ ταπεινά συγγνώμη, γιατί το ενεργοποίησα για να με διδάξει, γιατί το ενεργοποίησα επειδή δεν μπόρεσα να ισορροπήσω τον εαυτό μου και να έχω αρμονία σε κάθε μου κίνηση. Ταπεινά προσφέρω την αγάπη μου σ’ όλες αυτές τις υποστάσεις, για να έλθουν στην Αρμονία. Ταπεινά απορροφώ όλες αυτές τις υποστάσεις μέσα μου, για να τις ενώσω με μένα και για να ενωθούν σαν Ολότητα - Άνθρωπος μέσα σε μένα. Τις αποκαλώ Εαυτό μου, τις αγκαλιάζω με την Πύρινη δόνηση, που έχω μέσα μου, και ζητώ, Πατέρα, τα λάθη, που εγώ ως υπαίτιος ώθησα υποστάσεις ν’ αναδείξουν, να κατακαούν μέσα στην αγάπη μου, στην αγάπη της επίγνωσης του λάθους, στην αγάπη της επίγνωσης της δυσαρμονίας και να μην υπάρχουν πλέον, αλλά να αντικατασταθούν από την Αρμονία των παλμών, από την Τελειότητα της Μίας Ενωμένης Υπόστασης.

Πανάγαθε Θεέ και Πατέρα, Δημιουργέ μου. Μέσα από τα βάθη της ύπαρξής μου και με το λόγο που έχω, Θεία Δωρεά από Σένα, για να μπορώ να Σου μοιάζω στις εκδηλώσεις μου πάνω στη γη, κάθε μέρα και περισσότερο, σαν Νοητή, Έμψυχη Εικόνα και Αντανάκλασή Σου, Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με.

Συγχώρεσέ με για όσες φορές έκανα κακή χρήση της Δωρεάς Σου και με το λόγο μου πλήγωσα Αδελφούς μου, τους ταπείνωσα, τους πόνεσα, τους ύβρισα και γενικά δεν τους βοήθησα. Συγχώρεσέ με, Σε παρακαλώ, για οποιαδήποτε άπρεπα λόγια βγήκαν απ’ τα χείλη μου στη διάρκεια της ζωής μου, που δεν ταιριάζουν σ’ ένα Δημιούργημά Σου και που ρύπαναν το Κάλλος της Δημιουργίας Σου και διατάραξαν την ισορροπία της Αγάπης.

Συγχώρεσε την άγνοιά μου, Πατέρα, και δίδαξέ με πώς να χρησιμοποιώ το λόγο μου, για να βοηθώ, να καθοδηγώ, να παρηγορώ, να ανακουφίζω και να διδάσκω όσα έμαθα από Σένα, εκδηλώνοντας συνεχώς την Αγάπη και το σεβασμό μου προς Εσένα και τον πλησίον Αδελφό μου, μέχρις ότου ο λόγος μου, ανερχόμενος και βελτιούμενος σε ποιότητα, ενωθεί με το Λόγο Σου. Αμήν.

Ζητώ συγγνώμη από τον πλανήτη, που μ’ έστειλες να διδαχθώ, που με δέχθηκε, που με αγκάλιασε, που δέχθηκε γύρω του τη συσσώρευση της αρνητικής μου ενέργειας, ενώ θα μπορούσε να πάλλεται μέσα στην Πύρινη Φωταυγή Ουσία. Παρακαλώ ν’ αποστείλεις, Πατέρα, τις παροχές Σου μέσα από το «Είναι» μου δυναμοποιημένες σ’ όλο τον πλανήτη, για να καλύψουν τη δυσαρμονία που τον περιβάλλει, που τον διαποτίζει.

Πατέρα, δέξου την επίγνωσή μου σαν ταπεινό προσκύνημα, και την επίγνωση αυτήν κάνε την συγχώρηση, κάν’ την έλεος και παροχή αγάπης, και διαπότισε καθετί, που είναι σε δυσαρμονία μέσα στην Υπόσταση Άνθρωπος, μέσα σε όλη τη γη, μέσα σε όλα τα πεδία, όπου διακινήθηκα και διακινούμαι, για να γίνουν Αρμονία και Φως. Δέξου την επίγνωση και την ευθύνη μου και βοήθησέ με να συνεχίσω, αποκτώντας συνεχώς μεγαλύτερη γνώση και διαχέοντας περισσότερη αγάπη μέσα στα πάντα.

Ευχαριστώ. Ευχαριστώ, γιατί με κάνεις να νιώθω την Υπερούσια Δόνησή Σου και μου επιτρέπεις να δονούμαι μέσα στον Εαυτό μου, διαχέοντας την αγάπη μου, την αγάπη του Εαυτού, την Αγάπη Σου, Πατέρα. Ευχαριστώ, που μου επιτρέπεις να νιώθω ότι είμαι Ένα και ν’ ανασαίνω ελεύθερα, από την ολότητα του Εαυτού μου προς την ολότητα του Εαυτού μου, Πνοή Δημιουργίας, Αναγέννησης, Πνοή Τροφοδοσίας και Αγάπης.

Ευχαριστώ τον Πατέρα, που μου επέτρεψε να δημιουργώ και να παράγω, αποδεικνύοντας στον εαυτό μου ότι δεν έχω ανάγκη να ρίχνω σε άλλους ευθύνες για τη ζωή μου. Μου είχε προσφέρει το τιμόνι της ζωής μου από νωρίς.

Ευλογώ την αφύπνιση της Συνείδησης όλων των τμημάτων του Εαυτού μου Ανθρώπου που φοβήθηκαν να κρίνουν για να μην κριθούν, που το κίνητρό τους δεν ήταν η αγάπη αλλά ο φόβος. Ευλογώ την λύτρωση του ανθρώπου από κάθε ποιότητα ατομισμού, ιδιοτέλειας και υποκρισίας που ενδύθηκε καλύμματα αλήθειας και αγάπης συντηρώντας τις αλυσίδες της πανανθρώπινης πλάνης.

Ευλογώ κάθε γυναίκα, που δεν συνειδητοποίησε τον Θείο προορισμό της και με οποιοδήποτε τρόπο αντιδρά και παρουσιάζεται σε καταστάσεις εξευτελισμού. Διαχέω την Αγάπη Μου, την Ευλογία του Λόγου, το Έλεος και τη Χάρη της ανύψωσης, μέσα σ’ όλες αυτές τις ψυχές, που αρνούνται να δεχτούν την Απειρότητά τους. Ευλογώ με συγχώρεση θύτες και θύματα, υπαίτιους και αυτούς που δέχονται τα αποτελέσματα, ώστε να μπορέσουν να μεταλλαχθούν.

Απορροφώ, Άνθρωπε Αδελφέ, κάθε εκδήλωση μη Αγάπης, κάθε εκδήλωση κακότητας, κάθε εκδήλωση δυσαρμονίας, μνησικακίας, κάθε εκδήλωση που δεν περιέχει Έλεος και Συγχώρεση.

Μοιράζω παλμούς ως Άνθρωπος - Λόγος από το Είναι Μου που περιέχει το Θείο και το ανθρώπινο στοιχείο, μα αυτή τη φορά το Θείο και το ανθρώπινο, που Θεώνεται και όχι που ήρθε Θεωμένο, και λειτουργώ μέσα σε κάθε Υπόσταση, σώμα και προσωπικότητα, ως η τροφοδοσία της Ζωής, της Μετάλλαξης, της Συγχώρησης, ως η ενεργοποίηση της Μετάνοιας, της αίτησης και της απολαβής του Ελέους, της Άπειρης συνταύτισης με την Αέναη Ύπαρξη του Λόγου.

Ευλογώ τα λάθη σου και τ’ απαλείφω από εντός σου, καλύπτοντάς τα με πολλαπλάσιες ποσότητες Ενέργειας Αρμονίας, Ισορροπίας και Αγάπης. Ευλογώ ένα προς ένα τα μέρη του Εαυτού σου, που παρευρίσκονται σήμερα εδώ, σ’ αυτή την αίθουσα, αλλά και εκείνα που απουσιάζουν, και τα συνενώνω μαζί Μου στο Απόλυτο, δίνοντας άφεση αμαρτιών, προσφέροντας ανακούφιση στην ψυχή και στο σώμα, καλύπτοντας με Αρμονία κάθε δυσαρμονία, καταυγάζοντας με Χάρη, με Έλεος, με Συγχώρεση, με κραδασμούς μετάνοιας, με κραδασμούς Θείας διακαούς επιθυμίας Ένωσης μ’ Εμένα, ολόκληρη την Υπόσταση καθενός.