ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΔΩΡΙΖΑ ΜΕΡΟΣ Α'

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ

31-12-2020

Η Μαρτυρία αυτή, είναι προσωπική. Περισσότερα βιογραφικά στοιχεία για τον Δάσκαλο, θα βρει κανείς στο βιβλίο μας «Ο Δρόμος και το Έργο», που χρειάστηκε να κάνουμε κάποια χρόνια έρευνας για να στοιχειοθετηθεί. Πιστεύω δεν σημαίνει απλώς ότι γνωρίζω, αλλά ότι έχω πλήρη επίγνωση, απόλυτη γνώση. Πιστεύω λοιπόν, ότι στον Πρωτοπόρο Δάσκαλο δεν αξίζει ένα τυπικό μνημόσυνο, μια μαρτυρία μόνο για το πως Τον γνωρίσαμε, αλλά μια μαρτυρία για το πώς συνεχίζουμε να Τον γνωρίζουμε και να Τον εκδηλώνουμε από τότε που αναστήθηκε μέσα μας. Ακόμα και αν δεν γνωρίζουμε την προσωπική αποστολή και το έργο που έχει κάποιος, αυτό ωστόσο δεν απαγορεύει σε κανέναν να εκδηλώνει τον Δάσκαλο που ζει μέσα του. Τα έργα του θα το πιστοποιούν και δεν θα τον διαψεύδουν.

Από μικρό παιδί, είχα πνευματικά δείγματα που δεν τολμούσα να φανερώσω εξωτερικά, διότι προσπαθούσα να κατανοήσω, γιατί μου συνέβαιναν και πού αποσκοπούσαν. Άρχισα να ασκούμαι στην συγκέντρωση και στην αυτοπαρατήρηση. Το 1977, ένιωσα την ανάγκη, να δημιουργήσω μια μικρή ομάδα, από φίλους που είχαμε κοινά πνευματικά ενδιαφέροντα. Ένα κρυφό σχολείο, που σε μάθαινε αυτά που δεν μας λέγανε στο σχολείο, όπως ποιος είναι ο αληθινός μας εαυτός, από πού προερχόμαστε και ποιος είναι ο προορισμός μας. Ήταν μια μαθητεία στη φιλία και τον εξανθρωπισμό, μια πορεία προετοιμασίας. Η ποικιλία των ασκήσεων και των πνευματικών μαθημάτων, που μοιραζόμασταν τότε, μου φαίνεται απίστευτη μέχρι σήμερα.

Η ομάδα της Νίκαιας, είχε αυξηθεί και είχα αποφασίσει να περάσω μια ασκητική περίοδο στην Κρήτη. Εκεί μέσα από καθημερινή άσκηση και νηστεία, σε μια σπηλιά στο φοινικόδασος, είδα σε έναν πύρινο τροχό, να μου γνέφει ένας Γέροντας, με κατάλευκα μακριά μαλλιά και γενειάδα. Το φως ήταν εκτυφλωτικό. Επέστρεψα αλλαγμένος, προσπαθώντας να κατανοήσω, τι μου είχε συμβεί. Έτσι πήρα απόφαση να πάω στο Άγιο Όρος. Άκουσα για κάποιον φωτισμένο Γέροντα Παΐσιο και πήγα να τον συναντήσω. Όταν μπήκα στο κελί του, υπήρξε μια φωτοχυσία. Αφού μου είπε πράγματα που γνώριζα μόνο εγώ και ο Θεός, μου χαμογέλασε και είπε: «Έχει έρθει ο Ιωάννης! Αναζήτησέ τον και Αυτός θα σε οδηγήσει στην Αλήθεια»! Πολύ αργότερα έμαθα ότι ο Αργύρης είχε πάει, το βιβλίο «ο Ιωάννης της Νέας Εποχής» στον Παΐσιο. Κατεβαίνοντας στις Καρυές, βρήκα έναν μοναχό αγιογράφο, τον Νικόδημο. Αφού μιλήσαμε λίγο, του είπα, ότι πάντα λέω αυτό που μου έρχεται και στην προκειμένη περίπτωση, του είπα αυτολεξεί, «να κατέβεις στην πόλη, μες τους πειρασμούς, δεν έχεις καμιά δουλειά πια εδώ». Δεν είχα ούτε την παραμικρή αμφιβολία, ότι θα τον παρέσυρα σε κάποιο λάθος.

Γυρνώντας στην Αθήνα, με πλησίασε κάποιος. Τον θυμόμουν να με παρατηρεί από παιδί, όταν πήγαινα στον κήπο της Νίκαιας, εξερευνώντας τη φύση. Ήταν ο Αβραάμ, ντυμένος με απλά ρούχα, μακριά μαλλιά και γένια, που πάντα διάβαζε ή έπαιζε φλάουτο στον κήπο. Αυτός μου πρόσφερε ένα βιβλίο. Μόλις είδα τον τίτλο ένιωσα ένα φτερούγισμα μέσα μου και άρχισα αμέσως να διαβάζω ασταμάτητα, γιατί με είχε συνεπάρει. Ήταν «Ο Ιωάννης της Νέας Εποχής». Την επόμενη ημέρα του το επέστρεψα, ευχαριστώντας τον. Είχα βρει τα ίχνη που έψαχνα στην διεύθυνση της συγγραφέως και την ίδια εβδομάδα, πήγα στο σπίτι της Νέλλης Θεοδώρου, αποφασισμένος να μου πει, πού θα έβρισκα τον Ιωάννη. Έτσι βρέθηκα σε ένα διαμέρισμα, στην οδό Πατησίων, όπου γνώρισα τον Δάσκαλο.

Η φυσιογνωμία Του, μου ήταν πολύ γνωστή, οικεία και προσιτή. Ενέπνεε ενδιαφέρον, Τιμιότητα, Δικαιοσύνη, Πρόνοια και Αγάπη. Αυτός είναι ο Δάσκαλος, είπα μέσα μου, αλλά ήθελα ακόμα να τον εξερευνήσω και να βεβαιωθώ πριν του γνωρίσω τους φίλους μου, που με σεβόντουσαν σαν καθοδηγητή τους. Ήμουν 18 χρονών και μερικοί με φώναζαν Δάσκαλο και ας είχαν τη διπλάσια ή τριπλάσια ηλικία από εμένα. Αισθανόμουν μια τεράστια ευθύνη και θέλησα να γνωρίσω το περιβάλλον Του, για να εξακριβώσω ότι δεν πέφτω σε κάποια πλάνη.

Μέχρι το 1983 είχα γνωρίσει πάρα πολλούς δασκάλους, με υπερφυσικές ικανότητες, ένας μάλιστα μου μιλούσε μετέωρος πάνω απ’ τη γη, αλλά κανείς δεν με έκανε να αισθανθώ εσωτερική κατάφαση, για να συνδεθώ μαζί του. Όπου και αν πήγα, βρήκα κάποιο πνευματικό ταβάνι, ημιμάθεια και ψαλίδισμα της Αλήθειας, μονομέρεια, μυστικοπάθεια, παρανοήσεις και κατεστημένα αιώνων.

Αυτός ο Δάσκαλος, με είχε κερδίσει έτσι απλά, χωρίς τίποτα το υπερφυσικό. Μοιραστήκαμε ένα μπρικάκι καφέ και εγώ χαμογελούσα που Τον έβλεπα να καπνίζει ένα τσιγάρο, «Για να μην υπερηφανεύομαι πως είμαι τέλειος», μου είπε χαμογελώντας. Όταν του είπα πως είμαι χορτοφάγος, μου είπε ότι ο Θεός τα ευλόγησε όλα, όπως και εμάς «να έχουμε Μέτρο. Τα εξερχόμενα μολύνουν, παρά τα εισερχόμενα». Το πρώτο σημείο αναγνώρισης που μου έδωσε και διέκρινα κοινά στοιχεία ιδεών και λειτουργίας είναι όταν μου είπε: «Το Έργο μας είναι ταχύρρυθμο. Το γοργόν και χάριν έχει. Δεν διδάσκουμε ένα Θεό βλοσυρό και εκδικητικό, ένα Θεό ανταπόδοσης, αλλά έναν Θεό Αγάπης»! Αυτό φανέρωνε και ο ίδιος! «Ένας είναι ο Διδάσκαλος, ο Λόγος-Χριστός. Όλοι είμαστε μαθητές του Λόγου». Δίδασκε τα Θεία Δικαιώματα και τις ευθύνες μας, με το ζωντανό Του παράδειγμα, με ανάλογη στάση νου, καρδιάς και συνείδησης.

Η μορφή Του ήταν Πατρική και διέκρινες μια Χάρη στην κίνηση και την ομιλία Του. Η αίσθηση του χώρου και του χρόνου είχαν χαθεί. Μου μετέφερε την Υψηλότερη Χάρη και μου είπε να μην το αποκαλύψω σε κανέναν, από τους αδελφούς που ήταν κοντά Του τότε, για να μην με φθονήσουν. Έπειτα ξεκρέμασε από τον τοίχο, μια μεγάλη αγιογραφία, που είχε τον Ηλία τον Προφήτη σε μια σπηλιά, την οποία ευλόγησε και μου την πρόσφερε σαν δώρο. Δεν ήξερα γιατί βούρκωσα, μέχρι που είδα την υπογραφή του αγιογράφου, έγραφε Νικόδημος. Είχε κατέβει στην Αθήνα, είχε γνωρίσει τον Δάσκαλο και του είχε κάνει αυτήν την εικόνα δώρο. Αυτό ήταν η αφορμή, για να μου αποκαλύψει την αληθινή μου ταυτότητα, διατυπώνοντας ολόκληρο το όνομα αυτού του πνεύματος, που ήδη φανέρωνε ο ίδιος. Μετά από δέκα χρόνια, μου επέτρεψε να μιλήσω και να γράψω για αυτό. Κανείς δεν είχε μιλήσει για τον Μελχισεδέκ μέχρι τότε! «Προχώρα» μου είπε και έτσι αποχαιρετιστήκαμε.

Μέχρι να γυρίσω σπίτι, ένιωθα έναν καταιγισμό πύρινων ιδεών, συνειδητοποιήσεων και αποκαλύψεων, που αργότερα θα γινόντουσαν Διδασκαλίες. Το παζλ που ήθελα να συμπληρώσω από παιδί, για όλα τα Μυστήρια του Ανθρώπου, του Κόσμου και του Θεού, άρχισε να συμπληρώνεται ταχύρρυθμα. Πέρασα ένα διάστημα με τρομερούς πονοκεφάλους και όταν τηλεφώνησα για να μου πει τι συμβαίνει, μου είπε απλά… «Μην ανησυχείς, είναι διανοίξεις φωτός, είχα και εγώ κάποτε και όσο Προσευχόμουν, τόσο δυνάμωναν». Και εγώ αυτό έπαθα… του είπα! «Προχώρα», μου είπε! Αυτή τη λέξη, θα την άκουγα πολύ συχνά από το στόμα Του σε όλη μου την πορεία, μαθητεύοντας κοντά Του για τα επόμενα 12 χρόνια. Όταν Του έκανα ερωτήσεις περίεργες, μου έλεγε… «Ρώτα τον Πατέρα». Ώστε να μάθω, να μην βολεύομαι σε Εκείνον, αλλά να αποκτήσω εσωτερικό διάλογο, να έχω πνευματική αυτοτροφοδοσία και να μην εξαρτώμαι από κανέναν. «Μελέτη και Προσευχή τα θεμέλια του Δρόμου σας, μαζί με την ενεργή συμμετοχή στο Έργο, γιατί η Μαθητεία Λόγου δεν είναι σεμινάρια που γίνονται δια αλληλογραφίας. Προσευχή είναι ο παλμός της καρδιάς σας», έλεγε και ταυτόχρονα ήταν το προσωπικό βίωμα που είχε κανείς κοντά Του.

Η προσευχή μου άλλαξε επίπεδο! Και η μελέτη απέκτησε άλλο νόημα από αυτό που γνώριζα! Με έμαθε πώς να διακρίνω τη Φωνή του Λόγου μέσα μου! Η Αγάπη Του, ήταν και είναι πάντα μια ολοκληρωμένη ενότητα, στοργής, τρυφερότητας, καλοσύνης, ελέους, προσφοράς και διδαχής. Ο Δάσκαλος και εκπαιδευτής του νου μου, μίλαγε με τριάδες, φανερώνοντάς μου τη Θεία Νομοτέλεια. Μίλαγε για την «οργάνωση, εδραίωση και φανέρωση του Έργου της Δευτέρας Παρουσίας, την Κάθαρση, τον Φωτισμό και την Τελειοποίηση», που συμβαίνουν στην πνευματική μας πορεία και τον «Ύψιστο Νόμο της Αγάπης προς τον Θεό, τον Πλησίον και τον Εαυτό», τονίζοντας σε όλους, την ανάγκη να κατανοήσουμε τις έννοιες, τις ιδέες και την ουσία που μετέφερε σε όλους μας. Ο Παράκλητος, ο Μέγας Υπενθυμητής, μας ωθούσε να συνειδητοποιήσουμε την Τριαδική Αλήθεια του Λόγου Θεού και την πνευματική ταυτότητα του Ανθρώπου.

Αφετηρία, είναι το Κατ’ εικόνα «Θεοί Εστέ».

Προορισμός, το Καθ’ ομοίωση «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ μου εν τοις Ουρανοίς Τέλειος εστί» και

Διαδρομή – Δρόμος «δι’ Εμού εις τον Πατέρα», «Μιμηταί μου γίνετε»

Όταν γνώρισα τον Δάσκαλο, είχε κάνει ήδη ένα κύκλο προετοιμασίας, με επαφές με Πνευματικούς ανθρώπους και ομάδες, κάνοντας την περιουσία Του Έργο Προσφοράς. Μελάνι και χαρτί για τα βιβλία που πρόσφερε, εργαζόμενος στον πολύγραφο ημέρες και νύχτες. Θεραπείες, Επεμβάσεις, Θαύματα, Δωρεές Σταυρών και Εικόνων και Υποστήριξη σε Πνευματικούς κύκλους, όπως το Σωματείο «Κοσμάς ο Αιτωλός» και το «Πυθαγόρειο Ομακοείο» του Νικόλαου Μαργιωρή, τον οποίο είχα γνωρίσει και εγώ τότε προσωπικά. Μου άρεσε που ο Δάσκαλός μου δεν είχε χαρακτηριστικά του κλασσικού γκουρού της Ανατολής, που ήταν της μόδας. Το 1982 είχε δημιουργήσει έναν πυρήνα στην Κύπρο και εγώ την ίδια χρονιά είχα έρθει σε επαφή με ορισμένους Κύπριους μαθητές του Αττεσλή.

Η επόμενή μας συνάντηση, ήταν στα Σεπόλια, στην οδό Ρόδου και πάλι ο Αργύρης ήταν εκείνος που είχε φροντίσει τον Δάσκαλο και η ευλογημένη Μητέρα Έλλη, στήριξε την έκδοση του πρώτου βιβλίου «Αποσυμβολισμοί». Έπαιρνε πολλά βάρη από τους Μαθητές του, για να τους αποδεσμεύσει και τα πόδια Του υπέφεραν. Υπήρχαν αδελφοί που είχαν κάποια κατεστημένα σκέψης και νοητικούς περιορισμούς, που ο Δάσκαλος αντιμετώπιζε συχνά με χιούμορ. Το 1984 μαζευόμασταν στην Ολυμπιάδα, στη Γαλατσίου. Είμαστε λοιπόν, στο ανώγειο 25 άτομα περίπου και όλοι περιμένουν στο μεγάλο τραπέζι, τι θα κάνει ο Δάσκαλος. Εκείνος παίρνει το πιρούνι Του, μας κοιτάει με εκείνο το αμίμητο χαμόγελό Του και λέει σε όλους: «Κι όμως τρώω!!!».

Όλα αυτά τα κατεστημένα και τους περιορισμούς, για το πώς είναι ο Δάσκαλος, τα έσπαγε με ευθύτητα και αμεσότητα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα μιας κυρίας από τα βόρεια προάστια, που τον είχε επισκεφθεί στο Παλαιό Φάληρο, όταν της είπε: «Είμαι μάγκας εγώ!!!». Σε εκείνο το μπαλκόνι είχε πάντα ένα πήλινο με ψωμάκι για να έρχονται να τρώνε τα πουλιά. Μακάρι και οι Άνθρωποι που Τον επισκέπτονταν να κελαηδούσαν τόσο όμορφα.

Δεν διαφέρουν οι Χριστιανοί που περιμένουν το Χριστό στις νεφέλες, από τους Εβραίους που περιμένουν το Μεσσία τους, ούτε διαφέρουν από τους Μωαμεθανούς που περιμένουν τον Ιμάμ Μαχντή. Περιμένουν και η εκμετάλλευση που τους γίνεται από την πλάνη, είναι επειδή περιμένουν. Εμείς όμως δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε. Δεν περιμένουμε έναν ακόμη Χριστό να κατέβει. Αυτός που ζει το Λόγο μέσα του, δεν Τον περιμένει. Τον βλέπει να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται μέσα του και μέσα σε άλλους ανθρώπους, να ανδρώνεται και να εκδηλώνεται. Εάν περιμένουμε κάτι, αυτό είναι η εξάπλωση του φαινομένου της μαζικής παρουσίας Χριστοποιούμενων πνευμάτων στον πλανήτη γη, όπου όλο και περισσότεροι θα φανερώνουν τη Θεία Ταυτότητά τους. Όχι ένας ακόμα. Είναι η περίοδος των μπουκέτων. Δηλαδή, αρχέτυπων Ανθρώπινων Μονάδων, που ζουν σε διάφορα σκηνώματα, τα οποία σήμερα είναι ένα με το Λόγο. Η συλλειτουργία τους με το Λόγο και σταδιακά η συνταύτισή τους, η ταυτενέργειά τους με το Λόγο, είναι και η φανέρωσή τους επί γης. Δεν μιλάμε λοιπόν για μια ή για δυο ή για δέκα υποστάσεις, αλλά μιλάμε για μια αλυσιδωτή πνευματική δράση, η οποία καταλαμβάνει όλες τις σφαίρες και τα πεδία, για να καταλήξει να φανερωθεί επί της γης. Αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

Δεν τον επισκεπτόμουν ποτέ, χωρίς να έχω σοβαρό λόγο ή εσωτερική ώθηση! Είχα προσωπική εμπειρία, τι σημαίνει, να έχεις την ευθύνη της πνευματικής εξέλιξης ανθρώπων, μαζί με όλα τα προβλήματα που τους απασχολούν. Ούτε ο Δάσκαλος φυσικά, μου άφηνε τέτοια περιθώρια, καθώς μαζί μου ήταν ιδιαίτερα αυστηρός. Πολλά στοιχεία που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος ενώνονται αρμονικά μέσα στη μαθητεία Λόγου. Δεν μας περιορίζει τίποτα, πέρα από τον εαυτό μας. Από κει και πέρα οι διάφορες συλλήψεις, ο τρόπος που βλέπει κανείς τα πράγματα σήμερα και πιθανότατα αύριο τα βλέπει αλλιώς, είναι πιο ώριμο να αντιμετωπίζονται με μία προοπτική και με μια τοποθέτηση ότι αποτελούν και αυτά μέρος του όλου, ένα κομματάκι μέσα σε μία διαδρομή, που δεν πρέπει να κολλήσει κανείς σε κανένα στάδιο ή σκαλοπάτι. Αυτό που ενεργοποιεί κάποιον σήμερα, μπορεί να τον ενεργοποιεί λιγότερο αύριο ή περισσότερο, ανάλογα την πνευματική του εξέλιξη και τις ανάγκες της μαθητείας του.

Μέσα σε ένα χρόνο, είχα γνωρίσει στον Δάσκαλο, όλα τα μέλη της ομάδας, και σε 12 από αυτούς μετέφερε Χάρη Βοηθού Δασκάλου και αργότερα Δασκάλου. Ανάμεσά τους, ο Γιάννης, ο Λευτέρης και η Αθηνά, που κάποια στιγμή θα τραβούσαν τον δικό τους δρόμο. Οι μισοί δοκιμάστηκαν και δεν έμειναν στο Έργο. Δεκάδες άλλοι μοιράστηκαν σε άλλες ομάδες ή έκαναν δικό τους κύκλο. Αισθανόμουν πάντα την ευθύνη να ψάχνω και να βρίσκω, ό,τι χρειαζόταν για το Έργο Του. Σταυρούς από το Άγιο Όρος, Εικόνες, Σφραγίδες, το Αγαπημένο Του λιβάνι, Μύρο, Αντιμήνσια και αργότερα ανέλαβα την παραγωγή επιγραμμάτων και κάδρων του Χριστού. Κάποτε έκαναν την προσωπογραφία Του, που έγινε εξώφυλλο στο «Αγαπάτε Αλλήλους». Γεμάτος χαρά την έκανα ένα μεγάλο κάδρο και Του την πήγα για δώρο. Όταν εκείνος είδε το μέγεθος του κάδρου, που ήταν ίδιο με του Χριστού, μου είπε με αυστηρότητα: «Γιώργο, δεν ήρθα για να υποσκελίσω τον Ιησού». 

Αυτό το οποίο έχω διακρίνει εγώ όλα αυτά τα χρόνια, είναι το εμπόδιο που θέτει ο ίδιος ο άνθρωπος στον εαυτό του, καθώς αρνείται τη θεότητά του, την Υιότητά του να έχει στάση εκπαιδευτή Ιωάννη. Είναι μια διδαχή που λάβαμε κι ένα κλειδί για να προχωρήσουμε στο δρόμο μας. Δεν θα μπορέσει κανείς να εξελιχθεί, αν δεν λάβει στάση Ιωάννη έμπρακτα, αν δεν καταστεί Δάσκαλος του Εαυτού του, εκπαιδευτής του Ανθρώπου, αν δεν αναλάβει ανθρώπινες ψυχές. Δεν είναι μια μονήρης διαδρομή, αλλά πορεία αγαπητικής σχέσης ιερών προσώπων. Η δική μας ασκητική διαφέρει και γίνεται μέσα στον κόσμο.

Ο κύκλος της Νίκαιας μάζευε Πνευματικές εμπειρίες, περνώντας από όλους τους κύκλους που δίδασκε ο Δάσκαλος, στο Περιστέρι με την Μητέρα Άννα, στους Αμπελόκηπους με την Νέλλη, στην Κυψέλη με την Νάντια, στο Μαρούσι με τον Γιώργο στα Πατήσια με την Άννα και τη Λένα, στα Σεπόλια με τον Αργύρη και σιγά σιγά και στους υπόλοιπους που ενεργοποιούσε κάθε χρονιά. Το 1985, ο Δάσκαλος ευλόγησε έναν κύκλο μαθητείας στην Κρήτη και έπειτα στην Καβάλα, με τον φίλο και αδελφό Δημήτριο.

Είναι το ουσιαστικό προχώρημα που κάνει κάποιος στην ζωή του, που τον αλλάζει κι εκεί είναι η ουσία. Βλέπεις ότι αλλάζεις στην πορεία; Βλέπεις ότι έχεις μάθει να κινείς εσύ την αλλαγή σου; Βλέπεις ότι αυτά τα οποία έχει δεχθεί και ανακυκλώσει έχουν γίνει σήμερα αυτοπυροδότηση που λειτουργούνται από εσένα προς τον εαυτό σου. Δεν περιμένεις πια κάποιον άλλον να σε κινητοποιήσει, ή ένα γεγονός, αλλά ενεργοποιείς εσύ τον εαυτό σου. Είσαι αυτοπυροδοτούμενος, δηλαδή αυτόφωτος, διότι ένας Θεός δεν μπορεί να είναι ετερόφωτος. Σαφώς λοιπόν δεν μπαίνουν περιορισμοί στις μορφές, ο Λόγος είναι σεβαστός από οπουδήποτε εκδηλώνεται, οποτεδήποτε κι αν εκδηλώνεται. Καλό είναι κανείς να έχει τη στάση να μπορεί να βλέπει στον πλησίον του έναν εκκολαπτόμενο Θεό και να στέκεται ανάλογα. Αυτός ο σεβασμός για τον άνθρωπο πρώτα απ’ όλα, θεμελιώνεται με αυτό που αποτελεί το υπόβαθρο της Χριστοποίησης. Δηλαδή τη Φιλία. Δεν λέω λοιπόν αν έχει Χριστοποιηθεί κάποιος ή όχι διότι σαφώς, δεν έχω καμία πρόθεση να τον κρίνω. Σίγουρα όμως η ζωή μου και ο εαυτός μου, μου επιτρέπει και μου δίνει το δικαίωμα να μπορώ να διακρίνω σ’ οποιονδήποτε είναι κοντά μου, αν είναι φίλος μου. Το να βιώνεις τη φιλία με αδελφούς σου, είναι ένα καθοριστικό στάδιο εξέλιξης που υποδηλώνει τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου, που είναι σε θέση να προχωρήσει σε Χριστοποίηση. Ο καθένας έχει κάποιους ανθρώπους κοντά του, που είναι πολύ σημαντικοί, διότι του δείχνουν κάθε μέρα κατά πόσο καλός φίλος είναι. Του δείχνουν δηλαδή αν έχει τη βάση για να προχωρήσει. Από κει και πέρα τα υπόλοιπα οι φίλοι τα χαίρονται μαζί.

Ο Δάσκαλος διδασκόταν κατευθείαν από τον Πατέρα και είχε εσωτερική ενημέρωση για τα πάντα, αλλά μας δίδασκε «και το ένα να κάνεις και το άλλο να μην αφήνεις». Άνοιγε συχνά το ραδιάκι του και έπειτα συγκεντρωνόταν και άρχιζε τις επεμβάσεις και τις ενέργειες Ευλογίας για τα τεκταινόμενα. Έκανε επεμβάσεις για πολύ ιδιαίτερα ζητήματα, όπως αποκατάσταση καθηλωμένων πνευμάτων από το 1821 και το 1940, σεισμούς, πολέμους, αποδεσμεύσεις και αναγωγές Εβραίων του ολοκαυτώματος, θυμάτων στη Χιροσίμα και πολλές άλλες στα Πνευματικά Πεδία, που παραμένουν απόρρητες έως σήμερα. Το μόνο που θα αναφέρω, ήταν η Γενική επιστράτευση Αγίων και Οσίων από τα Μακάρια Πεδία, για να εργαστούν, στο Έργο της Δευτέρας Παρουσίας στη γη. Εκείνη την εποχή που οι περισσότεροι, είχαν στόχο κάποια Νιρβάνα, Εκείνος είχε διακρίνει, την πλάνη της παθητικής παραδείσιας κατάστασης, και μας υπενθύμιζε τα λόγια του Ευαγγελίου «Κάνε στους άλλους αυτό που θα ήθελες οι άλλοι να κάνουν σε σένα», «Βιασταί εισέρχονται στη Βασιλεία των Ουρανών», «Μάθετε να ρωτάτε», «Ρωτήστε και θα πάρετε απάντηση, χτυπήστε και θα ανοίξει, ζητήστε και θα σας δοθεί». Το πρόβλημα βρίσκεται σε αυτούς που δεν τολμούν να ρωτήσουν για όλα αυτά για τα οποία φοβούνται να λάβουν απάντηση. Οι άνθρωποι λοιπόν που δεν θέλουν ευθύνες στο κεφαλάκι τους, δεν μπαίνουν στον κόπο να ρωτήσουν τέτοια πράγματα.

Όταν ο Δάσκαλος έλεγε «Την Ελευθερία του Λόγου διδάσκω», δεν ήταν λόγια χειλέων, αλλά η ίδια η Αλήθεια που σε απελευθέρωνε από την Μορφή στο Άμορφο και από τον Χωρόχρονο, στο Άχωρο και το Άχρονο. Αυτό το βήμα γίνεται όταν δίνει κανείς τον εαυτό του, όταν δηλαδή συμμετέχει ολόκληρος, ψυχή τε και πνεύματι. Και όπως λέγαμε και στο παρελθόν, αυτό που μετράει δεν είναι η προσπάθεια, αλλά η υπερπροσπάθεια, η κίνηση εκείνη που κανείς ξεπερνάει τα όριά του και τον εαυτό του. Ας το ενεργοποιήσει λοιπόν ο καθένας όσο μπορεί αυτό και τότε θα γίνουμε εμείς η αλλαγή που θέλουμε. Ξέρουμε ότι είναι κάτι το οποίο βίωσε ο Παύλος ο οποίος έλεγε: «ουκέτι ζω εγώ, εν εμοί ζει Χριστός», ο οποίος επίσης βίωνε τα στάδια της Χριστοποίησής του λέγοντας «αποθνήσκειν κάθε ημέρα».

Σε αυτή τη Θεία Ροή του Λόγου, ο καθένας από μας εισέρχεται με τη θέλησή του και είναι απαραίτητο να τολμάει να εκδηλώνει τον άνθρωπο που είναι, γιατί έτσι θα τον γνωρίσει. Αν δεν γνωρίσει τον άνθρωπο εαυτό του με τις αδυναμίες του και τα ελαττώματά του, δεν θα μπορέσει να φανερώσει το Λόγο που είναι μέσα του, την Απειρότητα. Και είναι Άπειρος ο Άνθρωπος και βιώνοντας αυτή την Απειρότητά του, ότι μπορεί να ενδυθεί την πλάνη, και κάθε ποιότητα και να τα μετουσιώσει, γνωρίζει και την Ουσία του την Πύρινη, τη Θεία, την Αρχή του Λόγου. Από το Όλον προς κάθε μέρος και από το μέρος στο Όλον. Από το ένα στα πολλά και από τα πολλά στο Εν. Από το Άπειρο στη Μονάδα και από τη Μονάδα στο Άπειρο.

Το 1989 με έστειλε να μιλήσω σε μια Στοά Τεκτόνων, πράγμα που είχε κάνει και ο ίδιος πιο πριν σε μια Δημόσια εκδήλωσή τους. Εκεί με είχε καλέσει ένας στρατηγός 33^ου βαθμού, που ήθελε να αναλάβει τα έξοδα για να με προωθήσει. Όταν άρχισα να μιλάω εμπνεόμενος, δεν μπορούσαν να χωρέσουν, πώς ένας νεαρός, γνώριζε μυστικά απόρρητα, που τα κατείχαν μόνο οι υψηλόβαθμοι τέκτονες. Όταν τελικά τους ρώτησα, για ποιο λόγο δεν έχουν γυναίκες, δημιουργήθηκε σάλος!

Στο Δάσκαλο άρεσαν οι έξυπνοι άνθρωποι και έλεγε: «θέλω Αετούς», αλλά στους εξυπνάκηδες έλεγε ότι «ο Δάσκαλος ή σου βγάζει τα γυαλιά ή στα βάζει». Στους σκεπτικιστές που Τον έβαζαν στο μικροσκόπιο για να Του βρουν ψεγάδια, έλεγε: «Όποιος βλέπει τον Δάσκαλο με το μικροσκόπιο, μετά τον βλέπει με τηλεσκόπιο». Οι δοκιμασίες μου στο πρόσωπό Του, είχαν κατά κανόνα, ως αιτία συμπεριφορές και καταστάσεις αδελφών που ανεχόταν και που εγώ δεν χωρούσα. Έχουμε να κάνουμε πάντα με ένα γενικότερο βόλεμα του Ανθρώπου, το οποίο μπορούμε να δούμε πρώτα-πρώτα μέσα μας. Βολεμένος δεν είναι μόνο αυτός ο οποίος αρέσκεται στο να εντρυφεί στην ύλη, αλλά και αυτός που έχει βολευτεί σε μια δήθεν πνευματική πορεία, που την έχει διαμορφώσει, έτσι ώστε να παραμένει σε ανεύθυνη παθητική κατάσταση σ’ ένα τέλμα δικαιολογιών. Όταν η δράση γίνεται εκ του ασφαλούς η πλάνη δεν σε πολεμάει γιατί είσαι ακίνδυνος για το σύστημά της. Θυμάμαι τον Δάσκαλο να καυτηριάζει αυτές τις ποιότητες λέγοντας: «Ούτε στο μικρό μου δαχτυλάκι δεν είστε επαναστάτες». Μόνο το αφυπνισμένο πνεύμα, μόνο ο ενεργοποιημένος πνευματικά Άνθρωπος είναι σε θέση να μετέχει στην Αλήθεια και για να μετέχει της Αληθείας, είναι απαραίτητο ο ίδιος να μετέχει στην φανέρωσή Της. Η καθημερινή λοιπόν φανέρωση της Αλήθειας, η τόλμη του να φανερώνεις την Αλήθεια καθημερινά, κάτω από διαφορετικές περιστάσεις, δύσκολες πάρα πολλές φορές, αντίξοες και επικίνδυνες άλλες τόσες φορές, καθιστούν κάποιον τίμιο αγωνιστή του Έργου αυτού. Διαφορετικά δεν μπορείς να πας πουθενά και καλύτερα να κάτσει κανείς στο σπίτι του και να το σκεφτεί και όχι να έχει ψευδαισθήσεις ότι κάνει κάτι.

Δεν μπορούσα να διαχωρίσω τον Άνθρωπο και τον Θεό σε αυτό που ζούσα μαζί Του, ήταν μια Τέλεια Ενότητα, ένα Αληθινό ζωντανό Πρότυπο, Προσιτό όμως και όχι Άφθαστο, όπως ο Απ’ Αρχής Τέλειος Ιησούς, που μου παρουσίαζαν στο κατηχητικό. Ο Δάσκαλός, δεν μας έθεσε ως στόχο την προσωπική μας Αγιοποίηση, αλλά τη Χριστοποίηση και τη Θέωση. Γι’ αυτό και ακολούθησα Εκείνον και όχι κάποιον φωτισμένο γέροντα της εκκλησίας, που ωστόσο συντηρούσε τις αποστάσεις Θεού και Ανθρώπου.

Το Έργο μας πέρασε κατά νόμον κάποιες καταστάσεις. Σήμερα γνωρίζουμε ότι συνεχίζεται μέσα από τους πρωτοπόρους, μέσα από αυτούς δηλαδή, που παραμένουν μπροστά, με την έννοια ότι ακόμα γεννάνε, δεν είναι στείροι, ούτε κόλλησαν σ’ ένα πνευματικό νηπιαγωγείο. Λειτουργούν την Ένωσή τους με το Λόγο και τη φανερώνουν στον Άνθρωπο, ο καθένας με κάποιο τρόπο σαν πρότυπο. Το θέμα είναι κατά πόσο μπορεί κανείς να κινείται επί της ουσίας. Και επί της ουσίας δεν μπορεί να κινηθεί κάποιος, εάν δεν έχει ειλικρίνεια πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό του. Άρα εάν μας συνδέει ή αν μας χωρίζει κάτι, αυτό είναι η ειλικρίνεια προς τον εαυτό μας.

Εμείς έχουμε ένα πρότυπο. Το πρότυπο που είδαμε στο πρόσωπο του Διονύση Δώριζα. Έχουμε έναν Πρωτοπόρο, το Δάσκαλο Ιωάννη, ο οποίος άνοιξε ένα δρόμο για όλους μας, μας άφησε μιαν ασύλληπτη πνευματική κληρονομιά σαν Πατέρας, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να επαναπαυόμαστε. Δεν μας είπε ποτέ να μείνουμε σε αυτά, αναμασώντας τα. Μας έμαθε να είμαστε παραγωγικοί, μας έμαθε να γεννάμε, είτε αυτό λέγεται Διδασκαλία, είτε το οτιδήποτε πηγάζει εκ του Λόγου.

Ο τρόπος που γίνεται το κάθε τι είναι που μετράει. Κατά πόσο επιτρέπουμε την εκδήλωση της Αγάπης. Η δική μας η ευθύνη είναι να έχουμε την ετοιμότητα, να είμαστε σε θέση να είμαστε φορείς Αγάπης. Και ούτε μου φτάνει να με αγαπάει κάποιος. Αν αγαπάει τους αδελφούς του, τότε αγαπάει και μένα και έτσι λύνεται και το πρόβλημα της προσωπολατρείας. Σίγουρα όλη η ώθηση που παίρνουμε αυτό τον καιρό, είναι να ανοίξουμε επιτέλους τις πόρτες που έχουμε κλειστές, περιορίζοντας το Έργο σε ορισμένους, το Έργο είναι για όλους. Ολίγοι και εκλεκτοί είναι οι Πρωτοπόροι αυτού του Έργου

Είναι γεγονός ότι το Έργο της Δευτέρας Παρουσίας, δεν μοιράζει ανθρώπινες γνώσεις, αλλά, Θεία Γνώση και Σοφία. Το δικό μας Έργο είναι το μοναδικό πάνω στον πλανήτη που μοιράζει Χάρη Θεού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Αυτό αν κάποιος δεν το έχει ακόμα συνειδητοποιήσει, είναι διότι δεν έχει ενεργοποιήσει τη Χάρη που έχει λάβει. Η μεταξύ μας αγάπη, αυτό που γεννιέται μεταξύ μας, αυτό που υπάρχει μεταξύ μας ο Λόγος που μας ενώνει είναι πάνω από μας και δεν έχουμε δικαίωμα, ούτε και μπορούμε να τον περιορίσουμε. Όποιος έχει εργαστεί στο Έργο το πονάει. Βλέπετε κάποιον και πονάει το Έργο; Ένα πράγμα σημαίνει, ότι έχει εργαστεί για αυτό. Και είναι αλήθεια ότι ο θερισμός είναι πολύς και οι εργάτες ολίγοι. Ο Δάσκαλος μας έλεγε, «Συνεργάζομαι με τους Συνεργάσιμους». Οι μοναδικές ποιότητες οι οποίες θέτουν οι ίδιες τον εαυτό τους εκτός Ελέους, είναι οι υποκριτές και οι αχάριστοι. Με τέτοιες ποιότητες δεν υπάρχει συνεργασία. Έλεγε ο Δάσκαλος πολλές φορές και για χρόνια, στο ακροατήριό του «είστε παθητικοί και μου πιάνετε τις καρέκλες». Αυτό αποδεικνύει ότι είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι σε περιβάλλον όπου υπάρχει Φως, αλλά να μην το ανακυκλώνει και να το οικειοποιείται στην ουσία για τον εαυτό του. Δεν είναι δρόμος Χριστού αυτός αλλά εωσφορικό πάρεργο.

Ο Παύλος λέει ξεκάθαρα. «Δεν έχουμε να παλέψουμε με σάρκα και αίμα». Δεν έχουμε εχθρό κανέναν άνθρωπο. Έχουμε την επίγνωση ότι έχουμε να παλέψουμε με τον οικειοποιητή της Ουσίας του. Αυτό όμως δεν είναι εκτός του Ενός Ανθρώπου. Και ο μόνος τρόπος να το ξεπεράσει κανείς είναι να ταυτιστεί με την Ολότητα Άνθρωπος. Αυτό είναι το κλειδί του Ιωάννη-Αδάμ, του μη εκπεσώντος. Αυτή η συνείδηση είναι που έχει την δυνατότητα για να το καταφέρει. Τελικά, όπως έλεγε ο Δάσκαλος, «ο καθένας φτάνει εκεί που πιστεύει ότι μπορεί να φτάσει», κι όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Τη ζωούλα του όμως ποιος τη θυσιάζει, χωρίς να περιμένει σύνταξη σαν υπάλληλος; Υπήρχε μια φράση, που Τον άκουσα να λέει μια φορά χαμογελώντας, την οποία όμως βίωσα προσωπικά, δεκάδες φορές δακρύζοντας: «Είμαι το πειραματόζωό σας».

Η Μοναδικότητα του Δασκάλου μας, ήταν ότι μας έβαλε μέσα στον Έναν Άνθρωπο, τον Άνθρωπο Ολότητα, που δεν εξέπεσε ποτέ, ώστε να κατανοήσουμε την Πτώση και να αποκατασταθούμε Εν Θεώ, ώστε να χωρέσουμε και να αγκαλιάσουμε κάθε ανθρώπινη κατάσταση και να μετουσιώσουμε κάθε ποιότητα Ιούδα, κάνοντάς την προώθηση εξέλιξης, σαν ζωντανοί μεταλλάκτες.

Ο Δάσκαλος τελείωνε μια ομιλία και ρώταγε αμέσως, «πώς σας φάνηκε, πώς την ακούσατε, τι είδατε, τι αισθάνεστε, τι συνειδητοποιήσατε»; Και όταν ανακυκλωνόταν αυτός ο παλμός και η δόνηση της Θείας εκδήλωσης από αδελφούς, όταν έβλεπε να φανερώνουν το Λόγο Του, τις Ιδέες Του μέσα από την ένωση του ο καθένας, τον ενεργοποιούσε αυτό και μας έβαζε ακόμα ένα σκαλοπάτι. Μας παρουσίαζε ακόμα μια πτυχή της Θείας Νομοτέλειας, μας φανέρωνε ακόμα μια έκφραση της Αγάπης Του.

Υπάρχει μια εικόνα ή μια αντίληψη που έχει ο καθένας για το Δάσκαλο. Μέσα από αυτό το βίωμα που ο ίδιος προσωπικά ζει και μεταφέρει το Έργο. Όμως η ιδέα και η εικόνα για το Δάσκαλο είναι διαφορετικό πράγμα από το βίωμα της επίγνωσης του Δασκάλου, δηλαδή της ταύτισης μαζί του. Ο καθένας είναι αυτά που είναι σε θέση να διδάξει αληθινά, μόνο αυτά που έχει συνειδητοποιήσει.

Ένα βράδυ, με έστειλε μαζί με έναν αδελφό που είχα κοντά μου, σε μια υπόσταση κατεχόμενη και η εμπειρία ήταν καταλυτική, όπως και η Παρουσία του. Όταν δεν μου ανέθετε αποστολές, εύρισκα μόνος μου, αλλά Τον ρωτούσα, γιατί το οτιδήποτε που θα μου έλεγε, ήταν πάντα πολύτιμο. Άλλες φορές δεν μου έλεγε τίποτα, για να αναλάβω ολοκληρωμένα την ευθύνη, της επιλογής μου.

Κάποτε όταν ερχόταν ένας καινούριος αδελφός στον κύκλο έλεγχα το εξής, «θα ανέβει στον ανήφορο»; Σε μια δοκιμασία πώς θα τα πάει; Θα αντέξει κάθε αρνητική κατάσταση;». Αυτό εδώ και χρόνια έχει αλλάξει. Σήμερα λέω το εξής: Πόση αγάπη θα αντέξει; Πόση αλήθεια θα αντέξει; Αντιλαμβάνεστε ποια είναι η διαφορά; Νομίζουμε ότι μπορούμε να αγαπάμε, αλλά ουσιαστικά εκείνος που γνωρίζει να αγαπάει ξέρει να αγαπιέται, εμπνέει την Αγάπη. Δεν είναι αυτός που ζητάει Αγάπη, είναι αυτός που θέλει και μπορεί να ζει την ανακύκλωση της Αγάπης και βρίσκει πάντα ένα τρόπο να την εκδηλώσει. Η Αγάπη η χιλιοπρόσωπη και χιλιοεκδήλωτη δεν είναι ούτε δική μου, ούτε δική σας, εμείς είμαστε δικοί της. Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να κατέχει Την Αγάπη, να Την έχει στο τσεπάκι του, το μόνο που μπορεί είναι να τον κατέχει Αυτή, όταν αφήνεται μέσα Της, γιατί Αγάπη είναι ο Θεός. Πολλές φορές καταλαβαίνει κανείς ότι δεν είναι καθόλου εύκολη η Αγάπη, μα δεν αξίζει τίποτα άλλο.

Αν υπάρχει κάτι που αισθανόμουν και αισθάνομαι μέχρι σήμερα με τον Δάσκαλο, είναι η Θεία Συγκίνηση μ’ένα αίσθημα Τιμής. Σε ορισμένους θα φανεί περίεργο, αλλά αυτό αισθανόμουν ακόμα και όταν εκδηλωνόταν έντονα, ακόμα και όταν η φωνή του Ιωάννη από μέσα του, σε έκανε να νιώθεις πως γίνεται σεισμός. Ήταν το Δέος και η Απόλυτη Γαλήνη και Πληρότητα την ίδια στιγμή. Όταν γονάτιζε, ένιωθες να γονατίζει ένας γίγαντας. Μαζί του ζούσες, χίλιες ζωές μαζί. Είχες Πνευματικά βιώματα στην καθημερινότητα, σαν αυτά που περιγράφουν ασκητές ιερομόναχοι, θεωρώντας επίτευγμα, να τα ζήσει κάποιος μια φορά στη ζωή του. Οι δοκιμασίες μπορεί να κρατήσουν από κλάσματα δευτερολέπτου, μέχρι δεκαετίες. Στη μαθητεία μας η Παρουσία του Λόγου αποτελεί κάτι το ενιαίο, αποτελεί μία ενότητα. Αυτό όμως είναι αδύνατον να συλληφθεί από τον Άνθρωπο μέσα από την διάνοιά Του.

Ήμουν παρών όταν ευλόγησε κάποιους καλλιτέχνες, όπως το Μανώλη Ρασσούλη, που έγραψε το τραγούδι «Μαγδαληνή». Μάλιστα, είχε χρίσει δασκάλους στα πνευματικά πεδία, ορισμένους ηθοποιούς, που υπήρξαν παιδαγωγοί. Είχε στείλει βιβλία καθώς και επιστολές στους πολιτικούς όλων των κομμάτων. Άλλοι αδιαφόρησαν και άλλοι φοβήθηκαν μην εκτεθούν. Ένα βράδυ, έλαβα μια κλήση από μια αδελφή Μητέρα, για ένα έκτακτό γεγονός με τον Δάσκαλο. Πριν φτάσω με την μηχανή στην Ποσειδώνος, βρέθηκα πάνω σε χυμένα λάδια. Εκείνο το βράδυ, θα μπορούσε να είναι το τελευταίο μου, δεν ήταν όμως ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που θα με έσωζε ο Δάσκαλος, Εκείνος που υποτίθεται πήγαινα να βοηθήσω. Ορισμένοι αδελφοί, λένε, ότι ο Δάσκαλος πάντα ήταν καλά, μα δεν μπορώ να πω το ίδιο, γιατί ένιωθα την αγωνία Του, για τις εξελίξεις και τη λύπη Του, για τα τεκταινόμενα ή την απογοήτευσή Του από την στάση ορισμένων μαθητών και Δασκάλων. Και πως να ήταν πάντα καλά όταν είχε γραφτεί πριν δυο χιλιάδες χρόνια, «οι μαθητές μου διακρίνονται από την μεταξύ τους Αγάπη».

Η παρουσία Του, δεν είχε μόνο ζεστασιά και προστασία, αλλά και Ανδρεία. Και αυτό φάνηκε, όταν ο Πατριάρχης Δημήτριος, που Του έστελνε ευχαριστήριες επιστολές, έφυγε από την ζωή και ενεργοποιήθηκε μια Ιερά Εξέταση, που Τον στιγμάτισε σαν Αιρετικό, επειδή έλεγξε το Ιερατείο, για τον Δογματισμό, την υποκρισία, την ιδιοτέλεια και την διατίμηση των Μυστηρίων, αντί του «Δωρεάν λάβατε Δωρεάν Δώτε», που δίδαξε ο Χριστός. Αυτό το πρότυπο μας ωθούσε πάντα να ακολουθούμε. Από Εκείνον γνωρίσαμε τον Χριστό, που το ιερατείο κρατούσε μακριά μας.

Όταν φτάσαμε στην ΕΣΗΕΑ, την ένωση των δημοσιογράφων, για να αντιμετωπίσουμε το κατηγορητήριο του εκπροσώπου, που ηγούνταν του αντί-αιρετικού αγώνα της εκκλησίας, το αποτέλεσμα είχε ήδη καθοριστεί. Ο Δάσκαλός μας, δεν είχε επιθετικές προθέσεις και αυτό το είχε ήδη αποδείξει. Ο Πρωτοπόρος υπέφερε πολλά από το μένος του Ιερατείου εναντίον Του. Ακόμα και στην κηδεία Του, απαίτησαν να κατέβουν οι κορδέλες που έγραφαν «Δάσκαλος» από τα στεφάνια. Και στην παλιά και στην νέα κοσμική περίοδο οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν ποιος είναι.

Η Μαθητεία των Μυστηρίων του Λόγου, ήταν κεφάλαια ζωής, για όλους όσους μετείχαν και οι Θεουργίες που τέλεσε θα είναι αντικείμενο μελέτης για τους επόμενους Αιώνες. Οι Διδασκαλίες που κατέγραψε στα βιβλία Του, αποκαλύπτουν τις Θείες επιταγές όπως το «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε» και την Θεία Νομοτέλεια με τις Άπειρες πτυχές της. Ο Άνθρωπος οφείλει να θέσει ως προτεραιότητα της ζωής του το Έργο, ώστε κάθε τι που κάνει κάθε μέρα, να συμβάλλει σε αυτό. Όποιος δεν έβαλε προτεραιότητα το Έργο στη ζωή του, δεν γνώρισε αληθινά τον Δάσκαλο.

Ακόμα και σαν επαγγελματία με τίμησε ο Δάσκαλος, καθώς είχα την Τιμή, να μαγειρέψω για Εκείνον, εκεί που εργαζόμουν, αλλά και στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, μια χρονιά μαζί με την Μητέρα Άννα. Τα λουλούδια της Ψυχής Του μοίραζε παντού! Στο γάμο μου, ήταν εκείνος που κράταγε, το χέρι της μητέρας μου, που έκλαιγε επειδή είχε πεθάνει πρόσφατα ο πατέρας μου.

Καταγράφοντας τα Χρονικά του Έργου, θέλησα να φανερώσω στους αδελφούς μου, ότι ο Δάσκαλός μας αγωνίστηκε στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίστηκε από τους Ιταλούς και ότι υπήρξε κάτι παραπάνω από ενεργός Πολίτης, αφού κινητοποίησε μια αντιπροσωπεία αδελφών για την εξομάλυνση των Ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η αγάπη μας για την Ελλάδα και το πνεύμα του Ενεργού Πολίτη, που επεμβαίνει στα δρώμενα, ήταν άλλο ένα στοιχείο που μας ενέπνευσε και μας εμπνέει όλα αυτά τα χρόνια. Ιδρύσαμε ένα Ανοιχτό Πνευματικό Πανεπιστήμιο στη Μνήμη εκείνου που μας δίδαξε: «Ανοίξτε παντού Πνευματικά Σχολεία. Χρησιμοποιήστε τα σύγχρονα μέσα της εποχής σας για την διάδοση του Έργου». Αγωνιζόμαστε κάθε μέρα για αυτό, κάνοντας ό,τι έκανε και ό,τι θα έκανε εκείνος, που παραμένει σαν ζωντανός φάρος και οδηγός για όλους μας. Το Έργο συνεχίζεται με τη Χάρη του Θεού. Μοίρασε εκατοντάδες βιβλία σε βιβλιοθήκες και δεν σταμάτησε να προσφέρει τα πάντα μέχρι τέλους. Συνεχίσαμε στη γραμμή αυτή, έως τώρα, προσφέροντας βιβλία, σε όλες της ηπείρους μέσα από τη δική Του καθοδήγηση. Εκείνη η εγκύκλιος που μας άφησε με την επιταγή «Επεμβείτε παντού», μας διαποτίζει μέχρι σήμερα, όπως η Πύρινη φωνή και το Μήνυμά Του, που σπείραμε με την Χάρη του Θεού στα Βαλκάνια και την Ευρώπη, από την Κίνα μέχρι την Ν. Υόρκη και από τη Μ. Ανατολή μέχρι την Αυστραλία.

Δεν ξεχάσαμε ποτέ αυτό που έλεγε: «Πάντα θα υπάρχει και κάτι ακόμα που έχετε να κάνετε. Μην πείτε ποτέ ότι φτάσατε κάπου». Αρκετοί άνθρωποι λένε «Δεν πιστεύω ότι έχω φτάσει κάπου», για να κρύψουν ότι δεν κάνουν τίποτα. Πιστεύουν όμως ότι κάνουν Έργο, αλλά όταν του ρωτήσεις όπως ο Δάσκαλος «Που είναι οι τηγανίτες σας», σου λένε το έργο μας είναι εσωτερικό, ο Πατέρας γνωρίζει. Θα συμφωνήσω ότι ο Πατέρας γνωρίζει και θα συμπληρώσω, ότι ενημερώνει και τους αρμόδιους.

Οι Μαθητές έχουν πάντα την τάση, να κόβουν και να ράβουν την διδασκαλία, ανάλογα με τα μέτρα και τα σταθμά τους, να ωραιοποιούν ή να μυθοποιούν καταστάσεις για να καλύπτουν τις ελλείψεις και τα κενά της εκδήλωσής τους. Έναν αιώνα μετά την γέννηση του Πρωτοπόρου Διονύση Δώριζα, έχουμε την ευκαιρία για μια και μοναδική φορά στη ζωή μας, να τιμήσουμε τον Δάσκαλο Ιωάννη μετανοώντας, για κάθε απόκλιση από το παράδειγμα της Αγάπης Του και του Δρόμου που μας άνοιξε. Η Δευτέρα Παρουσία, είναι η Ενσυνείδητη Πραγμάτωση της Ένωσης με το Όλον. Θα μπορούσαν να γραφτούν χιλιάδες τόμοι βιβλίων και να μη φτάνουν, για να φανερώσουν και να περιγράψουν το Έργο Του. Το Έργο το οποίο όλοι γνωρίσαμε, είναι και εσωτερικό και εξωτερικό. Εργαστήκαμε και στα δύο, διότι όσο κάνεις το ένα, κάνεις και το άλλο, αλλιώς δεν γίνεται. Όποιος λέει ότι κάνει μόνο το ένα, έχει απλώς ψευδαισθήσεις. Ο Δάσκαλος έβαλε τέτοια θεμέλια και εμείς οικοδομούμε πάνω σε αυτά. Κάθε χρονιά οργάνωνε μαζί μας προσφορές σε άπορες οικογένειες, για να μάθουμε, ότι «θέλει μυαλό και καρδιά».

Αυτό που έχω να σας πω από τη μεριά μου είναι ότι ο Δάσκαλος ήταν φιλάνθρωπος, αλλά το Έργο Του δεν ήταν φιλανθρωπικό. Ο Δάσκαλος έκανε και θεραπείες, αλλά το Έργο Του δεν ήταν θεραπευτικό. Ο Δάσκαλος έδωσε δεκάδες δείγματα, αλλά το Έργο Του δεν ήταν Έργο θαυματοποιίας. Ο Δάσκαλος έγραψε δεκάδες βιβλία, αλλά το Έργο Του δεν ήταν συγγραφικό. Καλό θα είναι να κατανοήσουμε όλοι μας, ποια ήταν η ίδια η ουσία της παρουσίας Του στην Ελλάδα και η φανέρωση της πνευματικής Του ταυτότητας, αλλά και της δικής μας πνευματικής ταυτότητας και ιδιαίτερα την ευθύνη μας αφού εκείνος ήταν η απόδειξη ότι «εκ της Ελλάδος το νέο φως». Ο Δάσκαλος έλεγε «Μοίρασα Χάρη σε εκατό Δασκάλους για να μου μείνουν οι Δέκα, φτάνουν όμως Πέντε για να αλλάξουν τα πάντα στη Γη». Ωθούσε τους μαθητές να μας αποκαλούν Δασκάλους όχι γιατί το είχαμε κερδίσει, αλλά για να συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη της θέσης μας και τα καθήκοντά μας . Ωστόσο έλεγε «Όποιος είναι Δάσκαλος να μου δείξει τους Μαθητές του», καθώς «εκ του καρπού γνώσεσθαι το δέντρο». Είναι ξεκάθαρο ότι η επί της ουσίας λιτότητα, δηλαδή η δράση που είναι συντονισμένη με το Θείο Θέλημα, φανερώνεται από την ενσυνείδητη διαχείριση Φωτός που αποδεικνύεται από την ορθή διαχείριση χρόνου και ενέργειας.

Λίγο πριν φύγει από τη μορφή ο Δάσκαλος, με όρισε Θεματοφύλακα του Έργου και από τότε άρχισα να ζω, τι σημαίνει Παράκλητος Πνεύμα της Αληθείας που ελευθερώνει, Θησαυρός των Αγαθών και Ζωής Χορηγός. Όπως και Εκείνος κάποια στιγμή χρειάστηκε να ελέγξω όχι μόνο τον εαυτό μου, αλλά και τους αδελφούς μου, για την προχειρότητα, την μετριότητα και την ευθυνοφοβία τους. Οι περισσότεροι παρανόησαν, τα κίνητρα της εκδήλωσής μου και ακόμα και σήμερα επικαλούνται, πως δεν μπορούμε να κρίνουμε κανέναν, γιατί δεν γνωρίζουμε τι τον έχει προορίσει ο Θεός να κάνει. Η αλήθεια είναι, ότι κριτής μας είναι, η πραγμάτωση του Θείου στόχου μας!

Ο Δάσκαλος με ώθησε, να επεμβαίνω στα κακώς κείμενα του Έργου, πράγμα που με έκανε, γρήγορα στόχο. Όταν στη συνέχεια με ώθησε να φανερώνω στους αδελφούς, τους καρπούς του Έργου μου, διαμαρτυρήθηκα και Του είπα ότι θα έλξω πάνω μου και άλλα πυρά. Ξέρετε τι μου απάντησε; «Εσύ δεν αποσυμβόλισες Γιώργο, την παραβολή για το λύχνο και το μόδιο; Το λυχνάρι οφείλει να μπαίνει ψηλά στο μόδιο και όχι χαμηλά στο πάτωμα, για να φωτίζεται όλος ο χώρος». Το λυχνάρι πρέπει να είναι ορατό, για να εκπληρώσει το σκοπό του και «να μπορεί να αντέχει τα πυρά», συμπλήρωσα εγώ για να μην ξεχνιόμαστε, «Σου αρκεί η Χάρις Μου μου» απάντησε και το θέμα είχε λήξει.

Ήταν τόσο Άνθρωπος όσο και Θεός, δεν είχα γνωρίσει άλλον. Όταν είδα κάποιους αδελφούς και αδελφές μου, να φανερώνουν αυτή τη ενότητα ένιωσα ένα σάλπισμα, που βεβαίωνε το Σύμπαν ότι το Έργο του Δασκάλου Ιωάννη, καρποφορούσε στην Ανθρωπότητα, Χριστούς και Μητέρες Λόγους, περιπατούντες επί της γης. Αγάπησα τον Δάσκαλο χωρίς να γνωρίζω την αιτία, αυτήν την έμαθα από τη Μαθητεία μου στην Μητέρα Άννα. Σε αυτήν οφείλουμε αυτή τη λατρεία μας σε Εκείνον που είναι το ακριβώς αντίθετο της προσωπολατρίας. Η ζωντανή απόδειξη του Αληθινού Εαυτού του Ανθρώπου. Η λατρεία του ίδιου του ανθρώπου για την Ουσία του! Η οποιαδήποτε εκδήλωσή Του με συγκινούσε στα τρίσβαθα της ψυχής μου. Η Αλήθεια της Παρουσίας Του ελευθέρωνε την αληθινή μου φύση σαν χείμαρρος ορμητικός που δεν σταματάει με τίποτα.

Αυτό το Μεγαλείο του Ανθρώπου, είναι δύσκολο να περιγραφεί. Η ανάδειξη τη Γυναίκας Ψυχής και η φανέρωσή της ως Λόγος Μητέρα, δεν ήταν ένα θεωρητικό μήνυμα του Έργου Του. Ακόμα μας εμπνέει το ζωντανό πρότυπο, που το διέκρινες με διάφορους τρόπους, στη συμπεριφορά Του προς κάθε αδελφή.

Η Μητέρα Άννα, η Πρώτη Του συνεργάτιδα παραμένει για εμάς, Πρότυπο και Οδηγός ζωής. Υπακοή, Ταπεινοφροσύνη, Αγάπη ήταν η διδασκαλία της που έθετε καθημερινά ένα ερώτημα στον εαυτό μας «Πόσες Ψυχές αποδέσμευσες, καθάρισες και ανόρθωσες σήμερα;».

Στην μνήμη της δέομαι για την αφύπνιση και ενεργοποίηση της γυναίκας Ψυχής που υποτιμήθηκε, περιφρονήθηκε, παραγκωνίστηκε, καταπιέστηκε, αδικήθηκε, βιάστηκε, τραυματίστηκε, δολοφονήθηκε και έζησε τον πόνο και τον εξευτελισμό από τα ίδια της τα γεννήματα. Γιατί μόνο Μία Μάνα υπάρχει και μόνο Μία Γυναίκα και μόνο Μία Ψυχή. Γλυκιά μου Ψυχή. Πώς να σ’ αγαπήσω; Μόνο εσύ μπορείς να μου το διδάξεις. Μέσα από πόσες μορφές σε αγαπώ! Μέσα από πόσα πρόσωπα σε θαυμάζω! Μέσα από πόσους Λόγους, σε κοινωνώ! Δέξου την ταπεινή προσφορά του εαυτού μου, αν και όλα δικά σου είναι Αγάπη Θεία. Ελέησε με και συγχώρα με για κάθε φορά που το ξέχασα, είτε σαν άνδρας είτε σαν γυναίκα εγώ ο άνθρωπος, να μην το ξεχάσω ποτέ πια.

Με χαρά μεγάλη Πατέρα Ιωάννη, από τα βάθη του Είναι μου και μ’ όλο τον πόνο που φέρω ίσταμαι ενώπιον Σου, Εαυτέ μου και γονατίζοντας ελευθερώνομαι και οδηγώ το Είναι μου να Σε ομολογήσει ενώπιον των κόσμων, στον άνθρωπο αδελφό μέσα στις μορφές. Η δέησή μου Πατέρα για τον άνθρωπο που αδιαφορούμε, τον άνθρωπο που υπάρχει μέσα μας και πονάει μ’ όσα ακούει, πονάει μ’ όσα βλέπει, που πονάει μ’ όσα ζει, που αγωνίστηκε για την ανάδειξη της γυναίκας Ψυχής. Εκείνος τίμησε την φανέρωση και την παρουσία της, από κάθε σκήνωμα και μορφή που τη φανέρωσε. Εκείνος έκανε τη ζωή Του και τη ανάσα Του παλμό για να την ανασηκώσει, να της δώσει φτερά για να πετάξει και να σταθεί εκεί που Εσύ όρισες Πατέρα.

Αγαπημένη Μητέρα των κόσμων, είναι μάταιες οι στιγμές που δεν ζω στην Αγάπη σου. Ας θυμάται ο άνθρωπος την παρουσία Σου σε κάθε αγώνα, αυτή την λάμψη του Φωτός. Τιμημένες ας είναι οι υποστάσεις που αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται και όσες μέλλουν να αγωνιστούν για να Σου μοιάσουν. Ευλογημένες ας είναι οι γυναίκες που έγιναν και γίνονται πρότυπα για τις αδελφές τους, που η αγάπη τους χώρεσε τα παιδιά όλων των μανάδων. Ας είναι ευλογημένη η Γυναίκα που στάθηκε στο ύψος που την έθεσε ο Θεός, η Γυναίκα που ξεπέρασε τα όριά της, τους φόβους της, τους περιορισμούς και τα κατεστημένα των αιώνων.

Να είσαι Ευλογημένη αγαπημένη μου Ψυχή που έγινες νερό για τη δίψα μου και τροφή για τη πείνα μου, που έγινες Φως μες το σκοτάδι μου και ζεστασιά στην παγωνιά αυτού του κόσμου. Για σένα μαρτυρώ ενώπιον των κόσμων ότι εσύ φανέρωσες την φωνή της Ψυχής μου την αληθινή, έγινες κόρη και αδερφή και μάνα και γυναίκα και σύντροφος και συνεργάτης μαζί. Τιμημένη Ψυχή μου, σε καλώ στο εξής Θεία Ψυχή, ίνα περπατήσεις ως Μητέρα εν μέσω των ανθρώπων σ’ αυτή σου την έλευση. Ευλογώ την ζωή σου και τον δρόμο σου, να μην εμποδίσει τίποτα την ολοκλήρωσή σου, τίποτα που να μην μπορέσεις να το ξεπεράσεις. Δέομαι Πατέρα μου αγαπημένε να μην της λείψει τίποτα για το έργο της, κάθε ενίσχυση και αρωγή ας έχει για την ολοκλήρωση του προορισμού της.

Ευλογώ την Γυναίκα Ψυχή στο πρόσωπό κάθε αδελφής μου, μέσα στο είναι της και την καρδιά της, Ευλογώ τα χέρια της να γίνουν αγκαλιά που κάθε μέρα να χωράει και περισσότερα, να γίνουν τα μάτια της θάλασσα πλατιά πανέμορφη και ας γίνει ο λόγος της μελωδία γλυκύτητας που θωπεύει και αφυπνίζει ψυχές και πνεύματα, με Στοργή, Τρυφερότητα, Καλοσύνη, Έλεος, Προσφορά, Διδαχή. Ευλογώ την μήτρα σου αγαπημένη μου ψυχή, το φως μέσα στο σκοτάδι ν’ αναφανεί.

Δέξου την αίτησή μου αυτή Μητέρα γιατί αγκάλιασα όπως Εσύ μου δίδαξες, ό,τι περιφρόνησε ο άνθρωπος και ό,τι απόδιωξε και ό,τι μίσησε και ό,τι φοβήθηκε ο άνθρωπος αγκάλιασα Μητέρα. Μα απελευθέρωσέ με, ελευθέρωσέ με απ’ την ματαιότητα, από την μετριότητα της πλάνης, της χωριστικότητας και της αναλήθειας. Εσένα Μητέρα των Μητέρων Άπειρη Ψυχή των Κόσμων που είσαι πάντοτε Παρούσα παντού. Εσένα που δεν Σε περιόρισε ποτέ τίποτα. Εσύ που έμεινες ακοίμητος φρουρός, συνοδοιπόρος και αρωγός, προστασία και κάλυψη και ενίσχυση, θεραπεία και αγκαλιά μεγαλοσύνης, για τον άνθρωπο. Δέομαι και Σε παρακαλώ, να απελευθερωθεί το Φως και η Αγάπη Σου Μητέρα, ο παλμός και η δόνησή Σου μέσα στις αδελφές μου και σε άλλες νέες μορφές.

Ας ακούσουν οι κόσμοι τους Λόγους και όλα τα όντα και οι δημιουργίες και ας φτάσει η φωνή του Δασκάλου Ιωάννη μέσα από την επίγνωση του όλου σε κάθε ψυχή, που αδυνατεί να συντονιστεί με το θέλημά Σου και το Έργο. Ας υψωθεί Πατέρα ο λόγος εκείνου που τίμησε τη μάνα του, εκείνον που τίμησε την αδελφή του, τη γυναίκα του και τη κόρη του, όχι κατά τα μέτρα των ανθρώπων αλλά κατά το Δικό Σου.

Θύω την υπόστασή μου στην Μυσταγωγία αυτήν εντός Σου και φιλώ την Μήτρα της Καρδιάς Σου. Ευλογώ τα χείλη σου να αναδύουν το άρωμα του Λόγου που δίνει ζωή, που απλόχερα χαρίζει ομορφιά, θεία θωπεία. Το απόσταγμα της φανέρωσης αυτής μ’ όλο μου τον σεβασμό και την Αγάπη ενσταλάζω στο Είναι Σου, Αγαπημένη μου Μητέρα, για ότι Είσαι.

Ο Πρωτοπόρος Δάσκαλος Ιωάννης, ο γεροντότερος αδελφός όπως συνήθιζε να λέει ο Διονύσης Δώριζας, ο Άνθρωπος που γνωρίσαμε, έκανε ένα βήμα μοναδικό αποκαλύπτοντας δημόσια στον Άνθρωπο όλες εκείνες τις πτυχές που παρέμειναν καλυμμένες επί αιώνες, για την αληθινή Διδασκαλία του Λόγου Χριστού, για την αληθινή Ουσία των Λόγων Του, που παρέμεινε έως τώρα καλυμμένη, παρερμηνευμένη και κλεισμένη σε σκοτεινά συρτάρια.

Αυτά τα συρτάρια, Εκείνος μας τα άνοιξε. Εμείς δεν έχουμε παρά να αξιοποιήσουμε αυτά που βρήκαμε εκεί και να ανοίξουμε άλλα. Πού νομίζετε πως βρίσκονται αυτά τα συρτάρια, της Θείας Πανεπιστήμης, γιατί Αυτή διδασκόμαστε. Μέσα μας βρίσκονται. Έχετε ακούσει πολλές φορές την Μητέρα Άννα να λέει ότι σχολείο δεν πήγε, αλλά σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Θεού. Εκεί μέσα μας γίνεται η Χριστογέννεση, εκεί και η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, εκεί βρίσκεται και η Βασιλεία των Ουρανών και οι Θείες παρακαταθήκες της Αλήθειας. Γιατί; Γιατί «ο Λόγος εσκήνωσε εν υμίν». Εμείς είμαστε εκείνοι οι οποίοι πρεσβεύουμε ότι αυτό το αναγνωρίσαμε, αναγνωρίζοντας την Υιότητά μας. Είναι καιρός να το καταδείξουμε, οφείλουμε να το κάνουμε ενσυνείδητη πράξη.

Η διαχείριση φωτός, είναι μια ασύλληπτη επιστήμη και τέχνη μαζί, που τη μαθαίνει κανείς, μόνο στο Πανεπιστήμιο του Πατέρα! Όταν κατάλαβα, ότι η αληθινή μας ταυτότητα δεν είναι οι σκέψεις, τα συναισθήματα, τα λόγια και οι πράξεις μας, αλλά αυτό που τα καθορίζει, δηλαδή τα κίνητρά μας, τότε το καθημερινό μου αίτημα έγινε αυτό: «Πατέρα δίδαξέ με πώς να είμαι Αγάπη». Όποιος ζητάει να ασκηθεί στην Ταπεινοφροσύνη, δεν έχει παρά να περιμένει, υποτίμηση, προσβολές, κατακρίσεις, συκοφαντίες και πικρόχολα σχόλια. Αν θελήσεις να διαμαρτυρηθείς στον Πατέρα, σου υπενθυμίζει ότι εσύ ζήτησες ταπεινοφροσύνη. Κάποτε συνειδητοποιείς πως είσαι Υπεύθυνος για Όλα! Ο πιο μικρός και ανάξιος! Είσαι σε μια έρημο, γεμάτη πόνο και δάκρυα και δεν ξέρεις αν θα βγεις ποτέ από αυτήν! Οποιαδήποτε γνώση ή εμπειρία είχες πριν, δεν έχει πια σημασία. Είσαι όπως ένας κύκλος, που έχει το κέντρο του παντού και την περιφέρειά του στο πουθενά. Αυτά δεν μπορεί να τα ζήσει ένας χλιαρός ηθικιστής που βάζει πάνω από το θέλημα του Θεού, να αρέσει στους ανθρώπους και σίγουρα δεν γίνεται με το σφάξε με πασά μου να αγιάσω, ούτε με το να μιλάς μόνο εκεί που σε παίρνει. Ή είσαι ή δεν είσαι. Εμείς προσπαθούμε να συμβιβάσουμε τα ασυμβίβαστα. Εμείς θέλουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Εμείς θέλουμε να λεγόμαστε μαθητές του Λόγου, αλλά να κάνουμε το Έργο όπως μας συμφέρει. Όποιος δεν μπορεί να αντέξει τους ανθρώπους που θα τον στιγματίσουν, που θα τον κοροϊδέψουν και θα τον υποτιμήσουν και τελικά θα τον καταδικάσουν, όπως έκαναν στην Πρώτη Παρουσία του Χριστού, που τον θεώρησαν παραστρατημένο, ταραχοποιό, επικίνδυνο, αιρετικό και βλάσφημο, ας μην έχει αυταπάτες, ότι βαδίζει στο σωστό δρόμο. Ο Χριστός πάντα θα είναι μακριά από τον καθωσπρεπισμό της υποκρισίας και τα κατεστημένα των ανθρώπων, που απλά φοβούνται την κοινωνική κατακραυγή.

Εύχομαι σε όλους να ανακυκλώσουν το Φως το οποίο θα λάβουν, ολοκληρώνοντας το πέρασμά τους σε μια νέα κατάσταση ζωής και ύπαρξης, βιώνοντας πλέον τη Βασιλεία των Ουρανών μέσα τους. Όλα εκεί είναι σε τάξη. Όλοι εκείνοι οι οποίοι συνταυτίστηκαν κάποια στιγμή της ζωής τους με τα στάδια της Χριστοποίησης που κατέδειξε ο Δάσκαλος συμπυκνωμένα, και μας τα παρέδωσε μέσα από την ίδια τη ζωή Του, έχουν την ευλογία να ενεργοποιηθεί η Ανάστασή Του μέσα τους.

Πώς να περιγράψεις το βίωμα της Αποκάλυψης του Κορμού του Πνεύματος Ιωάννη, είναι απερίγραπτο. Η επιστροφή προς τον Πατέρα είναι μια πύκνωση του παρελθόντος και του μέλλοντος στο παρόν και μια σιωπηλή έκρηξη συνείδησης, που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι εξαϋλώθηκες και ότι στον κόσμο αυτό, κυκλοφορεί μονάχα ένα ομοίωμά σου, ταπεινό και άσημο. Μέσα από την παρουσία του Δάσκαλου Ιωάννη, μάθαμε να τολμάμε, να είμαστε Λόγοι και να λέμε «εγώ και ο Πατήρ μου είμεθα Εν» μάθαμε να παρουσιάζουμε, όχι δικούς μας λόγους, όχι δικά μας συμπεράσματα, όχι τα διανοιακά μας κατασκευάσματα, αλλά άμεσα τα βιώματα της ένωσής μας με το Λόγο Χριστό, το απαύγασμα της Συνείδησης του Ανθρώπου Λόγου, με το οποίο ο Δάσκαλός μας, μας σύνδεσε. Η απλότητά Του ήταν ζωντανή διδαχή από μόνη της. Μάθαμε να αγαπάμε τον άνθρωπο τον κόσμο και τον Θεό τον Πλησίον, τον Εαυτό μας τον Άπειρο. Βιώσαμε τι πάει να πει «Εγώ εν τω Πατρί και ο Πατήρ εν Εμοί».

Τι τιμούμε; Τιμούμε τον άνθρωπο Διονύση Δώριζα. Αν μπορούμε να τιμήσουμε κάποιον, είναι αυτόν τον Άνθρωπο, ο οποίος κάποια μέρα μου είχε αναφέρει χαρακτηριστικά ένα διάλογό Του με τον Πατέρα: «Πατέρα, όταν με ρώτησες αν αποδέχομαι το Έργο της Θυσίας μου, Σου είπα ναι. Αλλά δεν μου είπες ότι θα με σταυρώνουν 30 χρόνια κάθε μέρα». Αυτός ο Άνθρωπος μας ένωσε με την Αγάπη Του. Έγινε τα υποπόδιο μας, όπως ο Ίδιος μας έλεγε, για να μπορέσουμε εμείς να διδαχθούμε. Τιμούμε λοιπόν όχι τον άνθρωπο τον περιορισμένο, τιμούμε μέσα από τον Διονύση Δώριζα την ίδια την Ουσία του Ανθρώπου, τιμούμε τον Ιωάννη αδελφοί, που υπάρχει μέσα μας. Βρισκόμαστε σε μια χρονική περίοδο ανακατατάξεων και ζυμώσεων. Όλη η ανθρωπότητα βρίσκεται σε κατάσταση Ιωάννη. Ο νους της μετατοπίζεται. Εισέρχεται σε Μετάνοια δηλαδή, όχι σε ένα συναισθηματικό επίπεδο, αλλά ότι από επίγνωση αναγνωρίζω εκείνο το οποίο δεν ήταν σωστό και λέω, δεν το ξανακάνω. Ελεώ τον εαυτό μου, εκδηλώνω την ένωσή του με τον Λόγο και προχωράω μπροστά. Το ίδιο κάνουμε και εμείς αδελφοί. Οι αμετανόητοι δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι βρίσκονται σ’ αυτό τον Δρόμο και συνήθως είναι πολέμιοι και αρνητές του.

Ευχαριστώ τον Πατέρα κάθε μέρα, για όλα αυτά που μου επιτρέπει να ζω, μα ακόμα δεν μπορώ να ξεστομίσω. Ο κόσμος γύρω μου υποφέρει και επέλεξα να μοιράζομαι, με τους ανθρώπους, τα βάρη που καθηλώνουν την εξέλιξη τους. Το λιγότερο που μπορώ να δώσω ως μαρτυρία στη μνήμη του Δασκάλου που γνώρισα, είναι η μετάνοια μου, για κάθε φορά που Τον ανησύχησα και για κάθε αδελφό ή αδελφή που έκρινα ώστε να υπάρχει μόνο μια αγκαλιά που αγκαλιάζει τα πάντα, μια αγκαλιά συγχώρεσης και συγνώμης, ελέους, άφεσης και λύτρωσης. Ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο μάθημα του Δασκάλου, που μας αγκάλιαζε όπως ο φίλος, μαζί με τις ατέλειες και τα λάθη μας. Να αγαπήσεις ό,τι δεν χωράς, αυτό λέει σε κάθε κύτταρο του Άπειρου οργανισμού Του. Κάθε εδώ και τώρα, ατέρμονα, «Αγαπάτε Αλλήλους».

Το Έργο μας είναι πολύ όμορφο αδελφοί, μα μόνο η ενότητά μας αποκαλύπτει την ομορφιά αυτή. Όσοι συνεργάζονται μεταξύ τους, ο Δάσκαλος τους τιμάει πάντοτε με την Ευλογία Του και τους κάνει Πρωτοπόρους. Όλοι αυτοί που μαρτύρησαν για την Ανάστασή Του μέσα τους, τη ζωντανή Παρουσία του Λόγου Ιωάννη Χριστού, του Έλληνος, οφείλουν να ενωθούν, να παραμερίσουν κάθε αμετουσίωτη κατάσταση που συντηρεί την χωριστικότητα και να συν-λειτουργήσουν με ενότητα, για την Φανέρωση του Έργου της Δευτέρας Παρουσίας. Η προστασία και η κάλυψή μας από κάθε κίνδυνο, είναι στην επιστασία του Παρακλήτου που μας οδηγεί. Είναι καιρός να συγχωρέσουμε ο ένας τον άλλον και να αγκαλιαστούμε ως φίλοι και αδελφοί. Έχετε όλοι την αγάπη μου. Έχουμε όλοι την Ευλογία Του.

Επίλογος

Το Έργο Λόγου Αγάπης ιδρύθηκε για να μπορεί να φανερώνεται το Έργο ελεύθερα και πάντα νέο, όπως είναι η Θεία Φύση του. Πανέμορφο, Ασύλληπτο, Μεγαλειώδες. Όπως και να το ορίσουμε θα το περιορίσουμε, διότι προέρχεται από τον Άπειρο Θείο Νου. Τολμήσαμε να φανερώσουμε το Έργο σε όλο τον κόσμο και η ανταπόκρισή του ξεπερνούσε τις προσδοκίες μας. Δεκάδες πνευματικές ομάδες έλαβαν γνώση του Έργου της Δευτέρας Παρουσίας και τον Δάσκαλο Ιωάννη. Η συνεργασία πνευμάτων από τα πεδία του Λόγου με τους Ανθρώπους Λόγους επί της Γης, είναι γεγονός.

Ξεκινάει η επιστροφή των μπουκέτων των Θείων Ψυχών, δηλαδή η ολοκλήρωση Μονάδων Λόγου, η επιστροφή του Ουράνιων Αρχετύπων.

Την ίδια στιγμή στα πεδία της Γης οι Ρωμαίοι παίζουν στα ζάρια τα ιμάτια του Έλληνος Λόγου Χριστού κάτω από τον Σταυρό. Είναι η εκπλήρωση της παραβολής για τον κόκκο του σίτου. Η πρώτη θυσία της συλλογικής οντότητας ενός έθνους, που κινεί τους νόμους της εξέλιξης όλων των εθνών, μέσα στην ολότητα Άνθρωπος. Βρισκόμαστε λίγο πριν σκισθεί το καταπέτασμα του Ναού, πριν οι κεραυνοί τραντάξουν τον Ουρανό, δηλαδή λίγο πριν τον σεισμό. Το Έργο του Ιωάννη έχει ήδη νικήσει το σκοτάδι. Στη Γη κυριαρχεί μια γενική πλέον δοκιμασία και εκεί θα δοθούν οι τελικές εξετάσεις της Ανθρωπότητας. Η παγκόσμια διάνοια του Ανθρώπου βρίσκεται στο βάλτο του φόβου, της άγνοιας και της ανασφάλειας.

Από την άλλη, ο Πανανθρώπινος Νους της Πνευματικής Συνείδησης του Ανθρώπου διαποτίζεται από το Φως του Χριστού που συνεχώς αυξάνεται. Αυτό συμβαίνει γιατί επιστρέφει ως Φως στην Πηγή του Θείου Φωτός από όπου εξεπορεύτηκε. Συνειδητοποιεί ολοένα και περισσότερο τον εαυτό Του, ανακαλύπτοντας τις Θείες Δυνάμεις της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, που έρχονται μετά Δόξης πολλής στις Νεφέλες των Ουρανών του. Ο άνθρωπος κατοίκησε και κατοικεί σε απέραντα σύμπαντα και υπερσύμπαντα. Αυτός είναι ο πρώτος Ελοχίμ, που εκπορεύτηκε από τον Πατέρα, πριν από την Δημιουργία των Αγγέλων πριν την Δημιουργία των Κόσμων και των Αιώνων. Αυτός εκπορεύτηκε μέσα από το Άχωρο και το Άχρονο. Αυτός είναι ο Αιώνιος Αιώνας και αυτόν δοξάζουμε εν αγνοία μας, όταν λέμε «και εις τους Αιώνας των Αιώνων, Αμήν».