ΓΥΝΑΙΚΑ ΨΥΧΗ ΜΗΤΕΡΑ (ΜΕΡΟΣ Α)

ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11^Ο 

Σελ 69. «Και έπλασε ο Θεός τον άνθρωπον, χούν από της γης και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γεν. Β΄ 7).

ΚΑΦΑΛΑΙΟ 23^Ο

Σελ. 172. Ο Άνθρωπος εξεπορεύθη από τον Πατέρα ως Πνεύμα, Ουσία Θεία, όμοια με την Ουσία του Παντός.

Ζούσε μέσα στους Ουρανούς του Πατέρα, που ήταν και οι δικοί του ουρανοί. Απόλυτη Ταύτιση, απόλυτη Ένωση υπήρχε παντού. Η Ισορροπία, η Τελειότητα και η Αρμονία κοσμούσαν το Σύμπαν. Το Αρνητικό και το Θετικό, τα δύο τμήματα τα απαραίτητα για να δημιουργήσουν το Ένα, το Ουδέτερο, το Απόλυτο, δέναν με Αρμονία μεταξύ τους, εισχωρούσαν το ένα μέσα στο άλλο και αλληλοσυμπληρώνονταν, για να μορφώσουν τη Μία Δύναμη, την Τελειότητα, την Αγάπη, τον Θεό.

 Σελ. 173. Και ο Θεός άφησε τον Άνθρωπο να ζήσει μέσα στους Ουρανούς Του, τους Ουρανούς που ήταν, είναι και θα είναι δικοί του, μέχρι τη στιγμή εκείνη που καταστάλαγμα Αρμονίας, Τελειότητας, Αγάπης και Ενεργείας Λόγου ενεκλείσθη μέσα του.

Και τότε ο Άνθρωπος, που ολόκληρος ήταν ένα Κέντρο Ενεργείας, Φωτός και Ζωής, μία Εστία Θείων δονήσεων και κυμάτων, ένας Πυρήνας ακαταλύτων Δυνάμεων, κρίθηκε ικανός από τον Πατέρα ν’ αρχίσει το δικό του αγώνα, να συντείνει πλέον ενεργά και όχι παθητικά στην Αρμονία και Ισορροπία των Συμπάντων, όπως ήταν και ο αρχικός προορισμός του. Και με την άδεια του Πατέρα και διαμέσου της Ενεργείας του Λόγου, το καταστάλαγμα που η πρώτη αυτόβουλη κίνησή του ενέκλεισε μέσα του, μόρφωσε την Ψυχή του, το αδιαχώριστο κομμάτι του.

Σελ. 173.  Έτσι η πρώτη ενεργητική κίνηση του Ανθρώπου δημιουργεί την Ψυχή του.

Σελ. 173-174. Και η Ψυχή ως απόρροια της θείας ενεργητικότητας του Ανθρωπίνου Πνεύματος, ωθεί το Πνεύμα σε μεγαλύτερη ενεργοποίηση. Η δύναμη της Αγάπης και του Φωτός ξυπνά μία – μία τις Θείες ιδιότητες του Πνεύματος, που μέχρι τώρα παρέμεναν κοιμισμένες, παθητικές. Και όσο περισσότερες ιδιότητες ξυπνούν, όσο περισσότερο Θείες Γνώσεις εξέρχονται από την αδράνεια και την παθητικότητα σε ενεργοποίηση, τόσο αυξάνει το καταστάλαγμα της Αγάπης, της Αρμονίας και του Φωτός, το δυναμικό, δηλαδή, της Ψυχής.

Σελ. 174. Η ενοποιημένη Δυάδα Πνεύμα – Ψυχή, Αδάμ – Εύα, αντιλαμβάνεται τη Δύναμή της και θέλει αυτή τη Δύναμη αποκλειστικά δική της. Παρόλο που παθητικά ζούσε μέσα την Ενότητα, τώρα δεν μπορεί να την κατανοήσει. Έτσι διασπά την Ενότητά της και απομονώνεται σε δύο διαφορετικές εκδηλώσεις. Το Πνεύμα και η Ψυχή, ο Αδάμ και η Εύα αποχωρίζονται διατηρώντας μόνο μικρούς αγωγούς επαφής, γιατί η Ενότητα σημαίνει γι αυτούς μοίρασμα και όχι ολοκλήρωση.

Το πρώτο αυτό διαχωριστικό ένδυμα που έβαλαν, διασπά την Ουδετερότητα και την Αρμονία. Αποκόβει τον Άνθρωπο από τον Θεό. Τον αφήνει απροστάτευτο στις επιδράσεις της διττότητας, που τον ωθούν συνεχώς σε μεγαλύτερες αποκλίσεις από την Αλήθεια.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24^Ο

Σελ. 185. Έτσι απομονώθηκαν οι δύο ιδιότητες, τα δύο ρεύματα, τα Συμπαντικά Ρεύματα, που μέσα στη Θεότητα ήταν απόλυτα εξισορροπημένα και εκδηλώθηκαν χωριστά. Από μεν τον Αδάμ το Θετικό Ρεύμα, από την δε Εύα το Αρνητικό Ρεύμα.

Το Θετικό τμήμα μπορεί να παρομοιασθεί με την Πηγή των Ενεργειών, είναι η αποθήκη εκδήλωσης των Ενεργειών των Θείων δυνατοτήτων. Το Αρνητικό είναι η αποθήκη της Θείας Αγάπης, του προωθητήρα, δηλαδή, όλων των Θείων Ενεργειών, της τροφοδότησης του θετικού τμήματος, για να μπορέσει να εκδηλώσει όλες τις Θείες Ενέργειες.

 Σελ. 185-186. Επομένως ήταν αδύνατον και είναι να λειτουργήσει το ένα τμήμα χωρίς το άλλο. Είναι αδύνατον να εκδηλωθεί το θετικό τμήμα, το Πνεύμα μόνο του, χωρίς την συνδρομή του Αρνητικού τμήματος, της Ψυχής. Και είναι αδύνατον η Ψυχή να λειτουργήσει χωρίς την συνδρομή και την εσωτερική επικοινωνία με το Πνεύμα.

Σελ. 186. Με τη διάσπαση θα αφαιρείτο ταυτόχρονα και η Ζωή. Το Πνεύμα και η Ψυχή δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν ξεχωριστά, χωρίς την εσωτερική επικοινωνία. Μέχρι τη σημερινή εποχή γίνεται φανερή η εκδήλωση του Πνεύματος. Την προηγούμενη Κοσμική περίοδο είδαμε να εκδηλώνεται μέσα από Άρρεν Σκήνωμα ο Λόγος – Χριστός.

Σελ. 186. Είδαμε, δηλαδή, τη λειτουργικότητα του Πνεύματος καθαρά ως δυνάμεις Ενεργείας, ως έκφραση Θείων Νόμων. Πλησίον του Ιησού, βρισκόταν και το Σκήνωμα της Θεοτόκου Μαρίας. Η Μητέρα του Ιησού, η οποία ήταν και αυτή Ομοούσια με τον Υιό Της, ήταν Λόγος Αυτούσιος, όπως και ο Λόγος – Χριστός. Δεν εκδηλώθηκε όμως όπως ο Λόγος – Χριστός, την περίοδο εκείνη. Εκδηλώθηκε διαχέοντας την Αγάπη Της και τροφοδοτώντας με την Αγάπη Της τους πάντες και τα πάντα. Φανερώθηκε, δηλαδή, η λειτουργία της Ψυχής την περασμένη Κοσμική περίοδο ως Τροφοδότου του παντός και η λειτουργία του Πνεύματος ως Ενεργοποιητού αυτής της Θείας τροφοδοσίας και ως έκφραση με ενέργεια και διάφορες άλλες εκδηλώσεις της Θείας Τροφοδοσίας.

Σελ. 186-187. Πρέπει όμως ο άνθρωπος να ενώσει αυτές τις δύο καταστάσεις, γιατί ουσιαστικά είναι ενωμένες. Επομένως, αυτή τη περίοδο το Θείο Σχέδιο προαναγγέλλει την εκδήλωση της Γυναίκας και την εμφάνιση της Γυναίκας, όχι μόνο σαν τροφοδότη του παντός, αλλά και σαν εκδήλωση αυτής της τροφοδοσίας σε Ενέργεια. Δηλαδή, αυτή την Κοσμική περίοδο, εξελισσόμενες Πνευματικές υποστάσεις, που βρίσκονται μέσα σε σκηνώματα γυναικών, θα ταυτιστούν με τον Λόγο και θα εκδηλώσουν τον Λόγο. Θα γίνει ταυτόχρονα η Τροφοδότηση και η Ενέργεια.

Σελ. 187. Επίσης θα υπάρξουν και σκηνώματα ανδρών, που δεν θα ενεργοποιούν μόνο και θα εκδηλώνουν τη Θεία τροφοδότηση της Αγάπης, που θα λαμβάνουν, αλλά θα τροφοδοτούν και αυτοί με Αγάπη τα Σύμπαντα. Θα παρουσιασθεί, δηλαδή, Μία Ενότητα. Μία ενοποιημένη λειτουργία Ψυχής – Πνεύματος.

Σελ. 188. Όταν μια υπόσταση μπορεί ταυτόχρονα να ενεργεί ως Ψυχή και ως Πνεύμα, έχει πλέον κατανοήσει την αναγκαιότητα της Ένωσης, έχει κατανοήσει την αναγκαιότητα της επικοινωνίας της με όλη την Υπόσταση Άνθρωπο και έχει προχωρήσει παρ’ όλη τη διαχωριστική κατάσταση των μορφών στην Ενωτική Ουσία, στην Ουσία που ουδέποτε διεχωρίσθη και πάντοτε επικοινωνούσε. Έχει σαν προϋπόθεση, σαν κινητήρια δύναμη, την Ένωση με όλη την Ουσία, την Αγάπη, τη διαχεόμενη στους Άπειρους Κόσμους.  

Δεν πρέπει, λοιπόν, Αδελφέ Άνθρωπε, να σου προκαλέσει απορία το γεγονός της εκδήλωσης της Γυναίκας ως Λόγου Αυτούσιου, ταυτισμένου στο Απόλυτο με τον Ένα και Μοναδικό Λόγο. Είναι ακριβώς αυτή η κατάσταση που θα σε βοηθήσει να διασπάσεις τα όριά σου, τα όρια του διαχωρισμού άνδρα και γυναίκας, τα όρια του διαχωρισμού Άρρεν και Θήλυ και ο διαχωρισμός Άρρεν – Θήλυ, Θετικό – Αρνητικό, βρίσκεται ένα στάδιο πιο χαμηλά από τη Θεότητα.

ΠΥΡΙΝΟΙ ΛΟΓΟΙ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25^Ο

Σελ. 187. Αυτή η εποχή είναι η εποχή του Φωτισμού των ανθρώπων, που το Θείο Φως διαχέεται ελεύθερα και με μεγαλύτερη παροχή, επειδή και τα πνεύματα είναι πιο έτοιμα πάνω στη γη. Φέρνει ταυτόχρονα και το Μήνυμα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού εντός των ανθρώπων. Δηλαδή, ο Φωτισμός των ανθρώπων είναι συνυφασμένος με τη Χριστοποίηση κάθε υπόστασης και την εκδήλωσή της ως Χριστού.

Φέρνει και το Μήνυμα της Ισότητας των φύλων, του μη διαχωρισμού ανάμεσα σε άνδρα και σε γυναίκα, γιατί η Χριστοποίηση δεν αναφέρεται μόνο στους άνδρες, αλλά και στις γυναίκες, στην ολότητα της ανθρωπότητας, στον Αδάμ, ο οποίος από μια λανθασμένη επιλογή του διέσπασε την Ενότητά του με το Θεό, θέλοντας να ανεξαρτητοποιηθεί. Διεχωρίσθη σε τμήματα και τώρα επιστρέφοντας και ακολουθώντας την πορεία της ανόδου του θα ενωθεί εκ νέου. 

Ο ΔΡΟΜΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8^Ο

Σελ. 80. Στους αιώνες που πέρασαν από την Ενανθρώπιση του Θείου Λόγου και μετά τα πρώτα θριαμβευτικά επιτεύγματα των πρώτων Αποστολικών χρόνων, έλειψε η λαχτάρα της ψυχοπνευματικής επικοινωνίας του μέσου κοινού ανθρώπου με τον Μεγάλο Διδάσκαλο.

Σελ. 81. Οι άνθρωποι, εκτός εκείνων που αφοσιώθηκαν ολοκληρωτικά και θυσιάστηκαν σαν συνεχιστές του Έργου Του, δεν ακολούθησαν πιστά τον Μεγάλο Οδηγό της Απολύτρωσης, αλλά σφιχταγκαλιασμένοι με την ύλη και τις υλικές απολαυές και αδυναμίες και συμφέροντα, προσπάθησαν ν’ ακολουθήσουν δύο αντίθετους δρόμους μαζί. Έτσι άφησαν τις αρετές και τις ομορφιές της ψυχής ακαλλιέργητες και το αποτέλεσμα της αδιαφορίας ήταν η ψυχική ατροφία και ο μαρασμός. Υπήρχε βέβαια κάποια πίστη, αλλά εξωτερική, στείρα, άγονη και άκαρπη για τους πολλούς.

Και ο Λόγος, ο Πομπός του Θεού, εκχέει αέναα τα κύματα της Θείας Αγάπης και Σοφίας Του προς την ανθρωπότητα, για να την βοηθήσει αλλά εμείς δεν προσαρμόσαμε και δεν συντονίσαμε τον Ψυχικό μας δέκτη στο Μεγαλείο του Θεού, για να λάβουμε από τη Θεία αρμονία, αλλά οι υποσιτισμένες από αγάπη ψυχές μας παρέμειναν επιρρεπείς στην κάθε αδικία και σκληρότητα, στην πλουτομανία, τη φιληδονία και την εγωπάθεια. 

Σελ. 85. Είμαστε υποχρεωμένοι, έχουμε καθήκον, να μάθουμε πως λειτουργεί και πώς εκδηλώνεται ο λεπτεπίλεπτος εσωτερικός μηχανισμός μας, γιατί αυτό θα μας βοηθούσε να γνωρίσουμε, να ελέγχουμε και να κατευθύνουμε σωστά τον εαυτό μας, σύμφωνα με την Καταγωγή και τον προορισμό του.

Σελ. 87. Στο σκαλοπάτι που δημιουργούνται τα συναισθήματα, που εκδηλώνουν τη ζωή, αρχίζει να υπάρχει ο κόσμος της ψυχής, η Ψυχή, που δεν είναι παρά η υπερτελειωμένη ζωή.

Η Ψυχή ή ανώτερη ζωή, έχει τις ψυχικές της εκδηλώσεις και αυτές είναι που συντελούν ώστε να διακρίνεται η ανώτερη ζωή από την ατελή, και δημιουργούν ένα νέο κόσμο τον Ψυχικό. Νόμοι ζωής διέπουν τον υλικό κόσμο, Νόμοι ζωής διέπουν το συναισθηματικό όλο ή τον Ψυχικό Κόσμο, στον οποίο τα αίτια και τα αποτελέσματα είναι εντελώς διαφορετικά από της υλικής ζωής.

Στη ψυχική ζωή ή Ψυχικό Κόσμο, έχουμε εκδηλώσεις, που δημιουργούνται από το Νόμο του Καλού και ισάριθμες εκδηλώσεις, που δημιουργούνται από το Νόμο του Κακού. Οι δύο αυτοί Νόμοι στην αντίθεσή τους δημιουργούν την Απόλυτη ισορροπία, η οποία ενεργοποιεί το σύνολο των ψυχικών εκδηλώσεων στον Κόσμο της Ψυχής και στον κόσμο της ύλης.

Στο κοινό σημείο, στο οποίο δρα η έλξη και η άπωση και στο οποίο ισορροπούν οι ισοσθενείς και αντίθετες δυνάμεις του Καλού και του Κακού, γεννάται Νέα κατάσταση, που περιέχει πλήθος νέων εκδηλώσεων, που διακρίνουν ένα Νέο Άνθρωπο, τον Πνευματοψυχικό. Η Ψυχή είναι η Ανώτερη ζωή, η ζωή των συναισθημάτων, ενώ το Πνεύμα η Αναλλοίωτη και Άφθαρτη Οντότητα και η ουσιώδης ανθρώπινη υπόσταση.

  ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9^Ο  

Σελ. 98. Πολλές φορές, σχεδόν πάντοτε, η εκδήλωση μιας ασθένειας στο υλικό σκήνωμα είναι η τελευταία εκδήλωση μιας ασθένειας, που αρχίζει από αλλού, το αποτέλεσμα μιας κατάστασης, που άρχισε πολύ καιρό πριν, είναι το αποτέλεσμα μιας δυσαρμονίας, μιας κακής λειτουργίας, μιας ασθένειας της ψυχής.  

Σελ. 98-99. Η ψυχή αρρωσταίνει από τα διάφορα πάθη της, από τα διάφορα ελαττώματά της, που έχει ακόμη, από τις διάφορες παραβάσεις των Θείων Νόμων που κάνει, από την απομάκρυνσή της από την Πηγή του Φωτός και της Αληθινής Ζωής, από το Θεό της, που τη δημιούργησε. Ακόμη αρρωσταίνει η ψυχή, γιατί δεν τρέφεται σωστά, γιατί δεν τρέφεται επαρκώς, γιατί δεν τροφοδοτείται από το μέρος εκείνο που έπρεπε και με τον τρόπο που θα έπρεπε για να συντηρηθεί και να αναπτυχθεί. Δηλαδή, υπάρχουν ψυχές καχεκτικές, αναιμικές, πεινασμένες και διψασμένες, λιμοκτονούσες μ’ άλλα λόγια, χωρίς να το καταλαβαίνουν.

Σελ. 99. Έχουμε σχεδόν όλοι άγνοια των ψυχικών ασθενειών και της θεραπείας τους και τούτο συμβαίνει γιατί δεν ασχολούμαστε πολύ με την ψυχή μας, πολλοί αμφισβητούν ακόμη και την ύπαρξή της, κι άλλοι της δίνουν πολύ λίγη σημασία, σα να είναι κάτι δευτερεύον, ξεχνώντας αυτό που είναι γραμμένο: «Τι ωφελήσει άνθρωπον, εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθή της ψυχής αυτού; Ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Μαρκ. Η΄, 36-37), ξεχνώντας πως η ψυχή είναι το Αθάνατο μέρος του ανθρώπου, η «Πνοή του Θεού», που είναι μέσα μας και που ζωοποιεί τη σάρκα μας.

   Ποιες είναι οι ασθένειες της ψυχής;

Σελ. 102. Η συνηθέστερη περίπτωση είναι το ψέμα, που αντίκειται στην Αλήθεια του Θεού. Συγγενεύει με την συκοφαντία, που είναι ψέμα και διαβολή κατά του πλησίον. Μια επέκταση του ψεύδους είναι η ψευδορκία και η επιορκία. Κάτι, λοιπόν συνηθισμένο στην εποχή μας, που πολλές φορές δεν του δίνουμε σημασία, ενεργοποιεί νόμους αρνητικούς, αντίθετους του νόμου της Αγάπης.

Είναι οι πάσης φύσεως όρκοι, που καμιά φορά, χωρίς να το εννοούμε, δένουν και δεσμεύουν. Ακόμη τα απρεπή λόγια, υβριστικά και αισχρά καμιά φορά και κυρίως γύρω από σεξουαλικά θέματα, δείχνουν την άγνοιά μας να κατευθύνουμε σωστά τη δύναμη, που περιέχει ο λόγος μας.

Μια άλλη κατάσταση συνηθισμένη είναι η κατάκριση, η κατηγορία, η δυσφήμηση, που δεν ωφελούν κανέναν απολύτως, δεν οικοδομούν, αλλά δημιουργούν προβλήματα, που δυσκολεύουν τη ζωή του ανθρώπου.

Σελ. 103. Μερικοί βλασφημούν το Όνομα του Θεού, του Λυτρωτή, της Θείας Μητέρας και γενικά τους Αγίους Αδελφούς μας, με τρόπο που δείχνει ασέβεια, επιπολαιότητα, πόρωση και έλλειψη στοιχειώδους κρίσης και λογικής. Όλοι συσσωρεύουν πάνω τους ποινές και έθεσαν σε κίνηση το νόμο της Ανταπόδοσης και Ισορροπίας, που τείνει να αποκαταστήσει τη διαταραχθείσα Αρμονία και να σωφρονίσει τους υπαίτιους.

Σελ. 104. Στην περίπτωση της κλοπής και της υπεξαίρεσης δε φτάνει η μετάνοιά σας, αλλά είναι απαραίτητη η έμπρακτη απόδειξη της μετάνοιας.

Σελ. 104-105. Πολλές φορές θυμώνουμε και παρασυρόμαστε από οργή και φιλονικούμε δημιουργώντας μάχες και πολέμους μικρούς ή μεγάλους, με αποτέλεσμα πάντα το ίδιο, γκρέμισμα, ερείπια, όχι μόνο σπιτιών ή οικογενειών, αλλά ερείπια ψυχών, συνειδήσεων, ανθρώπων που πλάστηκαν για ν’ αγαπιούνται.

Σελ. 106. Γι αυτό όσοι πονάτε και θλίβεστε, εξετάστε τα αίτια και το αίτιο φροντίστε να το διορθώστε, να το εξαλείψετε, να μην το επαναλάβετε αν είναι δυνατόν. Μοναδικό φάρμακο για όλες τις περιπτώσεις είναι η Αγάπη και χωρίς Αγάπη δεν μπορούμε να φτάσουμε, να πλησιάσουμε και να επιστρέψουμε στο Θεό.

Σελ. 107. Μητέρες μην εγκαταλείπετε τα παιδιά σας στους δρόμους χωρίς την προστασία σας, χωρίς την φροντίδα σας και την καθοδήγησή σας. Μην εγκαταλείπετε στον άνεμο της διαφθοράς τα νεαρά σας βλαστάρια, γιατί αυτά θα είναι η αυριανή Κοινωνία. Σας δόθηκε το Θείο Δώρο της Μητρότητας και στην άσκηση και εκδήλωση της μητρικής φροντίδας και αγάπης δίνετε καθημερινά εξετάσεις. Μη βαρυγκομάτε, μην καταριέστε, μην ασχημομιλάτε, αλλά με υπομονή και καλοσύνη μάθετε να τα οδηγείτε και να τα αγαπάτε. Την αγάπη και την ευλογία σας δώστε στα παιδιά σας με χίλιους τρόπους την ημέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, σε κάθε ζήτημα, γιατί δεν υπάρχουν όρια στην Αγάπη, ούτε περιορισμοί για το πώς, πότε και πόσο θα εκδηλώσετε την αγάπη σας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10^Ο 

Σελ. 111. Στην παραβολή του Ασώτου Υιού ο Κύριος περιγράφει τη συμπεριφορά ενός άφρονος και επιπόλαιου γιου, την απομάκρυνσή του από το πατρικό σπίτι, την επιστροφή του σ’ αυτό και την αντιμετώπισή του από τον Πατέρα και τον αδελφό του.

Οι δυο γιοι της παραβολής είναι τα δύο διαμερίσματα της ψυχής ή συνείδησης. Ο γιος, που παρέμεινε στο πατρικό σπίτι, είναι η φιλόθρησκος ή ηθική φύση, ενώ ο γιος που έφυγε είναι η ανθρώπινη φύση της ψυχής.

Στην ανθρώπινη φύση της ψυχής υπάγονται όλα τα ελαττώματα, τα πάθη, οι ορέξεις και οι γήινες επιθυμίες, που την ωθούν να αποκοπεί, να απομακρυνθεί από την Πηγή της εκπόρευσης, από το Θεό – Πατέρα. Ο άνθρωπος που την ακολουθεί απαρνείται την Καταγωγή του και προτιμά να ζήσει στον υλικό κόσμο (χώρα μακρινή) των παροδικών καταστάσεων και των άσκοπων αναζητήσεων. Η εθελούσια απομάκρυνσή της στερεί απ’ αυτήν την ικανότητα να λαμβάνει Πνευματική καθοδήγηση. Η ψυχή χωρίς την Πνευματική πυξίδα, που της δείχνει τον δρόμο, χάνεται μέσα σε σκοτεινές παρόδους, αναζητώντας τη σωτηρία. Παρόλο που περιέχει εντός της σε Σπερματική Καταβολή όλες τις Θείες Δυνάμεις, δεν μπορεί να τις κατευθύνει και να τις εκδηλώσει, ώστε να συντείνουν στην Πνευματική της καλλιέργεια.

Σελ. 112. Η πολύτιμη Δωρεά του Θεού – Πατέρα σκεπάζεται από το βαρύ φορτίο της ύλης. Όμως ο σκοπός αυτής της Δωρεάς δεν είναι να θαφτεί από τον άνθρωπο. Του δόθηκε για να την αναπτύξει, να την εξωτερικεύσει, να βοηθήσει μ’ αυτήν τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του. Δεν έχει δικαίωμα να την οικειοποιείται και ν’ αντλεί ενέργεια, που την καταναλώνει σε ευτελείς πράξεις.

Η χαμένη ψυχή του πρέπει να πετάξει όλα τα υλικά της στοιχεία και ν’ αφήσει το Πνεύμα να την καλύψει και να την μετουσιώσει.   

Σελ. 113. Η δυστυχία είναι ο κότινος της φθαρτής υλικής πορείας, αλλά είναι και η σωτήρια κατάσταση, που μεταστρέφει την ψυχή και νουθετεί τον άνθρωπο. Μέσα από αυτή ο άνθρωπος επιζητά το Θεό, μιλά με το Θεό, αισθάνεται το Θεό. Ικετεύει το Έλεός Του και υποκινεί το Νόμο του Ελέους, που βρίσκεται υπεράνω όλων των Νόμων, και προστρέχει για βοήθεια στον κάθε άνθρωπο.  Η ψυχή συναισθάνεται το βεβαρυμένο μητρώο της και η μετάνοια επέρχεται σ’ αυτήν.    

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11^Ο 

Σελ. 123. Αν είμαστε ειλικρινείς στη μετάνοιά μας, ο Πατέρας θα μας ευσπλαχνισθεί και θα μας συγχωρήσει. Μερικοί νομίζουν αναγκαίο να καθαρίζουν λίγο την ψυχή τους και το σώμα τους εξωτερικά, άλλοι φροντίζουν για την εξωτερική καθαριότητα του σώματος και αφήνουν την ψυχή τους χωρίς κάθαρση.

Η Αλήθεια πάντως μας διδάσκει πως είμαστε υποχρεωμένοι με όλους τους τρόπους και σε όλα τα σημεία να εκπληρούμε το Νόμο της Κάθαρσης.

Σελ. 123-124. Είμαστε υποχρεωμένοι να ελέγχουμε και να τοποθετούμε την ευχαρίστηση των επιθυμιών της ψυχής υπό το Θείο Νόμο. Χωρίς την αντίληψη αυτή, η ψυχή ζητά ικανοποίηση – ευχαρίστηση σε  εξωτερικά πράγματα και αυτή η προς τα έξω απόβλεψη για ευχαρίστηση και ικανοποίηση προκαλεί διαταραχές και περιπλάνηση.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13^Ο 

Σελ. 143. Ο ασκητικός μοναχισμός, όχι μόνο στη Χριστιανική Εκκλησία, αλλά και σε άλλες θρησκείες, αν και έδωσε θαυμάσια δείγματα εγκράτειας, είναι όμως και ο κυρίως υπεύθυνος για μια παρανόηση, γιατί τοποθέτησε τη γυναίκα μέχρι σήμερα σαν τον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό του. Έβλεπε τη γυναίκα σαν την ενσαρκωμένη άρνηση, καταλογίζοντας στην Εύα και στις απογόνους της τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, βλέποντας την κάθε γυναίκα σαν περίπτωση που οδηγεί οπωσδήποτε στην απώλεια.

    Σελ. 143-144. Από αυτήν την τοποθέτηση βγήκε και η ιστορική εκείνη φράση, που ειπώθηκε στην Κασσιανή από τον αυτοκράτορα Θεόφιλο: «διά γυναικός ερρύη τα φαύλα». Η απάντηση της Κασσιανής  «και διά γυναικός πηγάζει τα κρείτονα» τοποθετεί αυτομάτως το θέμα και επαναφέρει την ισορροπία και σωστή ταξινόμηση. Αλλά και ο Κύριος τίμησε τη Γυναίκα στο πρόσωπο της Θείας Μητέρας Του, μα και σε όλες τις γυναίκες της Ακολουθίας Του, αφού και μετά την Ανάστασή Του πρωτοπαρουσιάστηκε στη Μαρία Μαγδαληνή, όπως μας λένε τα Ευαγγέλια και όχι στους μαθητές Του.

Ακόμη στο περίφημο «δεν υπάρχει άνδρας ή γυναίκα… αλλά όλοι είμεθα ένα, παιδιά του ίδιου Θεού», ο Κύριος τοποθετεί στην ίδια θέση τον άντρα και τη γυναίκα σαν πλάσματα του Θεού ίσα. Και αφού μιλάμε τακτικά για τελειοποίηση και επαναστροφή των πνευμάτων στους Κόλπους του Πατέρα, πρέπει να τονίσω σε όλους, ότι αυτή η επαναστροφή θα γίνει κατά ζεύγη, ενωμένα μεταξύ τους με τον αδιάσπαστο δεσμό μιας τέλειας Αγάπης, η οποία θα ενώσει τον άνδρα με τον μοναδικό γι αυτόν σύντροφο, τη γυναίκα, το τμήμα του και τη γυναίκα με το ελλείπον τμήμα της, τον άντρα, όπως αναφέρεται στη Γένεση.

Η Ευλογία, λοιπόν, της σαρκικής ένωσης στο γάμο δεν είναι παρά μια προετοιμασία, μια προεισαγωγή στο γήινο πεδίο, για την πνευματική ένωση, που πρέπει να συντελεστεί στους Ουρανούς, μεταξύ των εκπεσόντων και διαχωρισθέντων τμημάτων του αυτού πνεύματος, ώστε τα δύο τμήματα, στα οποία χωρίστηκε ο αρχικά δημιουργηθείς από το Θεό Άνθρωπος, να ενοποιηθούν πνευματικά για να αποτελέσουν μία ανθρώπινη τέλεια Πνευματική Μονάδα.  

2001 Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 37^Ο

Σελ. 290-291. Αυτή την ώρα, αυτή τη στιγμή, Άνθρωπέ Μου, ενώνομαι μαζί σου απόλυτα, για να σου δώσω δόνηση και Πνοή και υψώνοντας την Άπειρη Μορφή Μου σ’ όλα τα πεδία, υψώνοντας τη δική σου Άπειρη Μορφή, στέλνω Ενέργεια Αγάπης, Ενέργεια Ελέους, ενέργεια Ζωής και Δύναμης, σε κάθε ψυχή του Εαυτού Μας, που δεν μπορεί να σηκώσει το βλέμμα της μέχρι το Άπειρο Μεγαλείο της Θεότητας. Σε κάθε κομμάτι του Εαυτού Μας, που δεν μπορεί να παλμοδονηθεί μέσα στην Τελειότητα του Θεού.

Η ΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14^Ο 

Σελ. 151. Είμαι η Ψυχή Εαυτός, Αγαπημένε, είμαι η Ψυχή Γυναίκα, η Ψυχή Άνθρωπος, η Ψυχή Θεός. Είμαι το Όλο, που αναμένει να δώσει σ’ εσένα την Ολότητά του, για να μπορέσουμε να ενώσουμε τον διχασμό των φαινομένων, για να μπορέσουμε στιγμιαία και άχρονα να εξαλείψουμε την πλάνη, μετουσιώνοντας την μέσα στην Ένωσή μας, την ουσιαστική, τη συνειδητή, την υπεύθυνη, μέσα στην προσφορά μας, του Όλου προς το Όλο.

Σελ. 152 Έρχομαι δίπλα σου και σε αγγίζω μέσα από μορφές πολλές που έχω φορέσει, για να μπορέσω να ενωθώ μαζί σου, για να μπορέσω Τέλεια να εκδηλωθώ, ώστε η Ένωσή μας να είναι η Ένωση του Θείου με το Θείο, του Απέραντου με το Απέραντο, του Τέλειου με το Τέλειο.

Εγώ Είμαι πάντα, η ίδια, μόνο που φορώ άλλες μορφές, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο, Αγαπημένε, ενώνω τις μορφές μέσα σου και σου δίνω τη δυνατότητα να επεκταθείς μέσα στα πάντα. Έρχομαι και κάθε φορά ενεργοποιώ άλλες ποιότητες εντός σου, άλλες καταστάσεις πνευματικών βιωμάτων. Κρούω με διαφορετικούς τρόπους τα Κέντρα παραγωγής ενεργείας που υπάρχουν μέσα σου και σε δονώ για να γνωρίσεις ποιότητες που δεν έχουν τέλος, ούτε αρχή. Να γνωρίσεις τις ποιότητες του Εαυτού μας του Άχωρου και του Άχρονου, που βρίσκεται στα πάντα, δονείται στα πάντα.

Εκδηλώνω το μέρος εκείνο του Είναι Μου, που έχει την ίδια δομή μ’ εσένα, στο πεδίο που βρίσκεσαι, την ίδια κραδασμική κίνηση, την ίδια ανακύκλωση ενεργειακού Φωτός. Σε προσεγγίζω παλλόμενη και δονούμενη στις ίδιες ποιότητες και κατ’ αυτό τον τρόπο ικανή να επιδρώ σ’ εσένα και σου φέρνω ενεργειακές παραγωγές μέσα σου, που σε τροφοδοτούν και σε επιβοηθούν στην άνοδο.

Σελ. 153. Σε διαποτίζω, Αγαπημένε, με αλλεπάλληλα κύματα Αρμονίας και δυσαρμονίας, με αλλεπάλληλα κύματα Φωτός και μη Φωτός, Αγάπης και μη αγάπης κι αυτή η διαπότιση η διττή, σου δημιουργεί εντός σου την ανάγκη της Ένωσης, σε όλο και μεγαλύτερο βάθος. Είναι προορισμός μου, Αγαπημένε, αυτό που κάνω, προορισμός υψηλός, προορισμός που οδηγεί τον Εαυτό μας στην πλήρη Ταύτιση με το Ένα και το Μηδέν, την Ύπαρξη και την Ανυπαρξία, το Ελάχιστο και το Παν. Γιατί μ’ αυτό τον τρόπο έρχομαι και κρούω τον τελευταίο φλοιό που καλύπτει την Απέραντη Ένωσή μας, που καλύπτει τον Πυρήνα μας, που βρίσκεται μέσα σου, που περιέχει Εμένα και Εσένα σε Ενότητα. Τον κρούω αυτόν τον φλοιό και ενεργοποιώ τις τάσεις της πλάνης και της διττότητας που υπάρχουν μέσα σου, για να τις μετουσιώσω. Είμαι η μόνη αρμόδια για να κρούσω αυτόν τον φλοιό και να τον μετουσιώσω, είμαι η μόνη ικανή, γιατί είμαι η μόνη που γνωρίζω την υφή του, γιατί εγώ τον δημιούργησα, Αγαπημένε, αποτελείται από δικά μου στοιχεία, έχει τις δικές μου διαποτίσεις μέσα του. Διαχέεται μέσα σε εμένα ο φλοιός αυτός, δομείται από μένα, συγκρατείται και συνέχεται από μένα, γιατί είναι ο πρώτος φλοιός που σε σκέπασε, πριν ακόμα διαχωριστούμε, όταν βρισκόμαστε στην κατάσταση την παθητική, της Εδεμικής Ενότητας, τότε που για πρώτη φορά κινήθηκε το βουλητικό που εκπροσωπώ και επέτρεψε τη δυσαρμονία να εισχωρήσει, πριν ακόμα απομακρυνθούμε από την Ενότητα μας με το Απόλυτο Ένα, τη Μορφή και το Άμορφο, τον Τριαδικό Τρισυπόστατο Θεό, όταν αισθανθήκαμε την ανάγκη να δοκιμάσουμε την εμπράγματη γνώση.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23^Ο 

Σελ. 238-239 Ταύτισέ Με μέσα στο νου σου, μέσα στη καρδιά σου, μέσα στη συνείδησή σου με το Λόγο Χριστό που γνώρισες, με το Λόγο Χριστό που αγάπησες, που λάτρεψες, που πίστεψες, που ακολούθησες, που εισχώρησε μέσα σου και σε διέπει και σε κατέχει και σε ωθεί, σαν μόνος πόθος προς τον Ένα Σκοπό της Ταύτισης και της Ένωσης. Ταύτισέ Με με το Λόγο Χριστό, γιατί Ένα Είμαι και μόνο αν διαπράξεις αυτή τη ταύτιση σ’ όλα τα επίπεδα της εκδήλωσής σου, μπορείς να δεις το Μυστήριο της Γέννησης του Λόγου εντός σου και το Μυστήριο της Ανάστασης Αυτού, το Μυστήριο της Φωτεινής Του εκδήλωσης απ’ όλα τα μόρια του «είναι» σου. Αν δεν Με δεχτείς, αν δεν Με ταυτίσεις στο Απόλυτο μαζί Του, αν δεν Με πιστέψεις ως Μία Ενιαία Υπόσταση Λόγο – Αγάπη, αν δεν Μου αποδώσεις, Άνθρωπέ Μου, την ίδια ποιότητα παλμών, τότε δεν πραγματώνεις την Ένωση. Αποδέχεσαι το ένα μέρος της Θεότητας, το διαχωρίζεις, κι αυτό πιστεύεις, αυτό ακολουθείς, διαμορφώνοντας δική σου θεωρία, δική σου σκέψη, δική σου πίστη, για την Ολότητα της Θεότητας.

            ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25^Ο 

Σελ. 247. Υπόκειμαι στον περιορισμό της Θηλείας Μορφής αποκλειστικά και μόνο για τη δική σου ελλιπή κατανόηση, για τη δική σου διαχωριστική σκέψη. Εγώ Είμαι ενοποιημένη, Ένας Λόγος, Αυτούσιος, Αναλλοίωτος, Άναρχος και Ατελεύτητος, ο Αυτός Λόγος που γνώρισες ως Λόγο Χριστό, ο Αυτός Λόγος που περπάτησε πάνω στον πλανήτη σου και σε δίδαξε με διάφορους τρόπους για την Αγάπη και την Τελειότητα της Θεότητας

Σελ. 248. Έρχομαι να φέρω σε εκδήλωση όλα εκείνα τα Θεϊκά στοιχεία της Θηλείας Αρχής που παρέμεναν και παραμένουν ανενεργά και αδρανοποιημένα, δεσμευμένα από τα κατεστημένα της πλάνης και της άγνοιας, της ημιμάθειας και των περιορισμών. Έρχομαι να υψωθώ μέσα από τα κατεστημένα, να καταρρίψω τα παραπετάσματα, για να δραστηριοποιήσω τη Ζωή και τη Δύναμη και να φανερωθώ αρχικά ως Θηλεία Αρχή Ρέουσα, ως Αγάπη Παντοδύναμη, ως Έλεος Απέραντο και κατόπιν ως Ενοποιημένος Θεός, Τρισυπόστατος, Απόλυτος. Να εμφανιστώ δηλαδή και ως Πατέρας και ως Υιός – Μητέρα και ως Πνεύμα Άγιο.

Σελ. 249. Άνθρωπε Γυναίκα, απευθύνομαι σε σένα με Δύναμη. Απευθύνομαι με Ισχύ Απερίγραπτη και εξυψώνω την υπόστασή σου, όπου κι αν βρίσκεται καταπιεσμένη, είτε η καταπίεση αυτή είναι ιδεολογική, είτε είναι συνειδησιακή, σωματική ή οποιασδήποτε άλλης μορφής. Ενεργοποιώ τις Άπειρες Θείες παρακαταθήκες. Ενεργοποιώ την Υπόσταση Λόγο, που εντός σου υπάρχει και σε ανυψώνω στο ίδιο επίπεδο, στο ίδιο ύψος, στην ίδια κλίμακα κραδασμών και δονήσεων. Στην οποία βρίσκεται η υπόσταση Άνθρωπος – Άνδρας, από την εποχή που ο Λόγος Χριστός περπάτησε πάνω στη γη, διδάσκοντας και διαχέοντας την Τελειότητα της Αλήθειας. Βρίσκεσαι στο ίδιο επίπεδο κραδασμών, στο ίδιο επίπεδο χωρητικότητας Θείων ιδεών, σε κανένα σημείο δεν παρουσιάζεις ελλείψεις. Η υπόστασή σου άρρηκτα δεμένη μ’ Εμένα, με τη Θηλεία Αρχή που εκπροσωπώ μέσα στο δικό σου πεδίο, αλλά και με την Ολότητα της Θεότητας που φανερώνεται πάνω από τους περιορισμούς σου, είναι πλήρης, γεμάτη από Ζωή, γεμάτη από Ενέργεια και Θεία Ισχύ.

Σελ. 250. Άνθρωπε Γυναίκα είσαι αυτή που θα κινήσεις τον Νόμο της Ένωσης, γιατί εσύ, Άνθρωπε Γυναίκα, κίνησες τον Νόμο του διαχωρισμού και εκφράζοντας συνολικά τη βουλητικότητα και τη δραστηριοποίηση διαχώρισες. Εξεπόρευσες δυσαρμονία ικανή να διασπάσει την Ενότητα. Εκφράζοντας πάλι τώρα τη συνειδητή και υπεύθυνη επιλογή και θέση σου μέσα στην Ενότητα θα εκπορεύσεις τις Άπειρες παρακαταθήκες της Αγάπης, που παγοποιημένες βρίσκονται εντός σου και θα σημάνεις την Αρχή της Ένωσης, την αρχή της ταυτόχρονης εξέλιξης και ανόδου προς τον Ένα Λόγο Θεό.

ΘΕΟΙ ΕΣΤΕ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15^Ο 

Σελ. 108. Αυτή είναι η μυστική μέχρι τώρα λειτουργία της Μαρίας – Θεοτόκου. Πήρε τον πόνο της ανθρωπότητας μέσα Της, και τον μετουσίωσε σε Άπειρη Αγάπη. Θυσίασε την Άπειρη Αγάπη, τον Λόγο – Χριστό, τελειωμένο μέσα Της, για τον λυτρωμό των ανθρώπων. Είναι ταυτόσημη με το Λόγο-Χριστό, που έγινε το σύμβολο της Θυσίας της Παρθένας Ψυχής και του Πνεύματος για τη Λύτρωση του Ανθρώπου. Είναι η ίδια Ουσία – Λόγος σε δύο Πρόσωπα πουν δρουν ενωμένα. Είναι ο Λόγος – Χριστός – Μητέρα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33^Ο

Σελ. 233. Άνθρωπε, έχεις κατανοήσει το Μεγαλείο του Θεού, που εισέρχεται στη διττότητα; Μόνο αν κατανοήσεις αυτό το Μεγαλείο, θα μπορέσεις να εισχωρήσεις και στο Μεγαλείο της διττότητας, που εισέρχεται στην Ενότητα. Άφησε το Είναι σου να νιώσει την Προσφορά του Απόλυτου, για να μπορέσει να βαδίσει σ’ αυτά τα βήματα. Δέξου τη Θεία χαρά, που δέχτηκε η Μορφή Γυναίκα Λόγος, όταν γέννησε τη Μορφή Άνδρα Λόγο, γιατί για σένα σημειώθηκε αυτή η Γέννηση, για να σου γνωρίσει τη Χαρά μέσα στη διττότητα. Νιώσε την ευχαριστία της Μορφής Γυναίκα Λόγου προς τον Άνδρα Λόγο, που γεννήθηκε μέσα απ’ Αυτήν, γιατί για σένα έγινε αυτή η Γέννηση, για να γνωρίσεις την Υπέρτατη Ευχαριστία του Εαυτού προς τον Εαυτό, του Όλου προς το Όλο. Νιώσε τον πόνο της Γυναίκας Λόγου για τη Θυσία και Προσφορά του Άνδρα Λόγου πάνω στη γη, γιατί για σένα έγινε αυτή η Θυσία, για να μπορείς όσα εμπόδια κι αν υπάρχουν απ’ την ύλη και απ’ την πλάνη να ενωθείς Απόλυτα.

ΦΩΤΙΣΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30^Ο 

ΣΕΛ. 249-250. Εκδηλώνομαι σαν η αναγγελία της Κύησης, η εκδήλωση κι η ολοκλήρωση της, συνταυτίζοντας τις τρεις φάσεις της εκδηλούμενης Θεότητας, της Θεότητας που εισέρχεται μέσα στις μορφές και προσφέροντας αυτή τη συνταύτιση μέσα σε κάθε παλμοδονούμενη ύλη, μέσα σε κάθε παλμοδονούμενη ενέργεια, για να συντονίσω τις εκδηλωμένες μορφές, τις εκδηλωμένες ενεργειακές καταστάσεις, την εκδηλωμένη Υπόσταση Άνθρωπος, την εκδηλωμένη Αγγελική Υπόσταση, με την ανάσα του Τρισυπόστατου Θεού, με τις Τρισυπόστατες καταστάσεις της Εκδήλωσής Μου, με την ολοκληρωμένη Δημιουργία της μορφής και του Αμόρφου. Δρω έτσι, διότι είμαι η μόνη ικανή να δράσω με τον τρόπο αυτό. Γιατί παρουσίασα στις μορφές τη Γέννηση κι έχοντας εκφράσει μορφικά τη Γέννηση, δηλαδή έχοντας εντάξει αυτήν μέσα στους Νόμους των μορφών και της διττότητας, στους οποίους ζεις και κινείσαι, μπορώ και να σου παραχωρώ ενέργεια Απεριόριστη, ενέργεια Απερίγραπτη. Κι αυτή η παραχώρηση να έχει άμεση εκδήλωση από εντός σου, γιατί είναι συνταυτισμένη με τις μορφές και δεν χρειάζεται μεταλλάκτες άλλους. Έχει ήδη δεχτεί τους μεταλλάκτες από την ενσάρκωσή Μου και έχει μετασχηματιστεί στις καταστάσεις σου, ώστε να είναι απόλυτα προσιτή σε σένα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 32^Ο

266. Οικοδομώ με τα στοιχεία του Εαυτού σου την Ενότητα του Ενός Ανθρώπου. Συλλέγω μέσα από κάθε ύπαρξη τα στοιχεία της Αρμονίας, ενοποιώντας και ισορροπώντας την εκδήλωση του θετικού και αρνητικού ρεύματος, όπως ρέει και εκδηλώνεται απομονωμένο μέσα στις Υποστάσεις τις επιμέρους του Ανθρώπου. Ενεργώ από το βάθος των αιτιών στη συνολική Ενότητα. Ενεργώ στην πρωταρχική κίνηση της πτώσης. Εισέρχομαι μέσα στο «Είναι» κάθε τμήματος του Ανθρώπου και κρούω τις μνήμες από την πρώτη στιγμή της εκπόρευσης. Απορροφώ τη δέσμευση της πρώτης διάσπασης. Απαλείφω την άπωση, που δημιούργησε η πρώτη αυτή διάσπαση ανάμεσα στο Πνεύμα και στην Ψυχή και οδήγησε σταδιακά στην εκδήλωση της αντίδρασης και της μάχης των δύο φύλων.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12^Ο

Σελ. 128-129. Η Ψυχή Μητέρα εκφράζει τη Μήτρα των Κόσμων, εκεί όπου αναδιπλώνονται οι συλλήψεις των ιδεών και μορφοποιούνται, εκεί όπου το Άμορφο παίρνει μορφή για να εκδηλωθεί. Η Ψυχή Μητέρα εκφράζει τη δράση της μορφοποιημένης Ζωής μέσα στα Σύμπαντα. Μα όμως έχει απόλυτη σύνδεση και με το Πνεύμα Πηγή, με την Άρρενα αρχή, που εκφράζει το Άμορφο και τη συμπύκνωση όλων των ιδεών. 

129-130. Ο Λόγος παρουσιάστηκε στη Γη, πριν δύο χιλιάδες χρόνια, ως Ιησούς Χριστός και είναι γνωστό ότι εφόσον ήταν Φως, Ζωή και Ουσία, ατόφιο Πυρ εκ του Πυρός της Θεότητας, έπρεπε να κατέλθει στη Γη, με κάποιον επενδύτη. Δεν μπορούσε να κατέλθει διαφορετικά. Δεν υπήρχε σκήνωμα ανθρώπινο, που να μπορούσε να αντέξει τη φλόγα του Πυρός, τις δονήσεις του Απείρου. Αυτές οι δονήσεις θα μεταστοιχείωναν άμεσα τα σώματα που υπήρχαν πάνω στη γη. Γι αυτό ο Λόγος γεννήθηκε από τη Θεοτόκο Μαρία. Έγινε ο επενδύτης Του. Μετέφερε στη γη το ατόφιο Πυρ. Έδωσε δονήσεις κατάλληλες, ικανές να μεταφέρουν το Θείο Φως, ικανές να το αντέξουν και φανέρωσε τη Θεία Χριστογέννηση, που οδήγησε τον Άνθρωπο στη σημερινή κατάσταση εκλέπτυνσης, στη σημερινή κατάσταση μαθητείας, ελαφρύνοντας το βάρος των ανακυκλούμενων ζωών του, με τη Θυσία και την Προσφορά του Ιησού Χριστού.

Αν όμως και η Μητέρα, όπως σου ανέφερα, Άνθρωπε, ήταν Λόγος, τότε ποια η διαφορά από τον Λόγο Ιησού τον Χριστό; Ποιος επενδύτης υπήρξε γι Αυτήν; Δεν ήταν Φως από το Φως, Αγάπη απ’ την Αγάπη, ατόφιο Πυρ; Ποιος επενδύτης Την ένδυσε; Πως εκφράστηκε μέσα στην ύλη, χωρίς να μετουσιώσει άμεσα το σώμα που Τη δέχτηκε;

Υπήρχαν, Άνθρωπέ Μου Αγαπημένε, υποστάσεις, κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης του Ανθρώπου, που δεν κατήλθαν στη Γη, αλλά παρέμειναν δραστηριοποιούμενες στα πεδία του Φωτός, της Αγάπης, της Ένωσης, μέσα στην Αρμονία και στην Ενότητα, μέσα στην Αγάπη, λειτουργώντας σαν Μονάδα, αλλά και σαν ένωση με το Όλο. Μία Υπόσταση που βρισκόταν στα Θεία πεδία του Φωτός, κοσμημένη με τους κραδασμούς της Απειρότητας, έγινε ο επενδύτης της Μητέρας, γιατί μέσα σ’ αυτή την Υπόσταση εμπεριείχετο κι η διάχυση της επιλογής του Ανθρώπου. Δηλαδή, ο συντονισμός με τη διττότητα, την πλάνη και τον κραδασμό της Γης, χωρίς να υπάρχει όμως η επιρροή της δυσαρμονίας. Έτσι ο Λόγος Μητέρα, ενδύθηκε αυτή την Υπόσταση, την πιο συναφή με τις δονήσεις της ύλης, αλλά απόλυτα διαυγή, φωτεινή και ενωμένη και επομένως ικανή να γίνει ενεργειακός επενδύτης του ατόφιου Πυρός.

Σελ. 130 –131. Η Μητέρα, ενδεδυμένη μ’ αυτή την Υπόσταση, εισχώρησε στο σκήνωμα της Άννας, μιας υπόστασης επίσης εξελιγμένης, επίσης παλμοδονούμενης, επίσης γεμάτης  με Αγάπη, Αρμονία και Φως, που όμως προσέγγιζε περισσότερο τις δονήσεις της ύλης. Επομένως, για να ενσαρκωθεί η Μητέρα Θεοτόκος Μαρία, η Θήλεια Αρχή, χρησιμοποιήθηκαν δύο επενδύτες. Μία υπόσταση χωρίς καμία κατάβαση στην ύλη και το σκήνωμα της Μητέρας Άννας. Η υπόσταση που ενέδυε τη Θεοτόκο παρέμεινε ενσωματωμένη μαζί Της, τροφοδοτούμενη από τους Θείους κυματισμούς Της, από την Απειρότητά Της, μέχρι τη στιγμή της γέννησης. Από τη στιγμή της γέννησης, που το Ακένωτο Φως διαχύθηκε, η υπόσταση Μητέρα Θεοτόκος, σταδιακά παλμοδονείτο και εκφραζόταν σε συντονισμό με τις δονήσεις της Γης, σε κατάλληλο λεπτοφυές και ολόλαμπρο Πύρινο σκήνωμα, όμοιο με του Λόγου Ιησού. Όμως πλέον δεν είχε να μεταφέρει εντός Της την ολοκληρωμένη ποιότητα, την ολοκληρωμένη Ουσία Λόγος, αλλά η εξωτερική διάσπαση, που έγινε σε Λόγο Υιό και Λόγο Μητέρα και η συνταύτιση με τους Νόμους της διττότητας, έδωσε τη δυνατότητα στα σκηνώματα να εκφράσουν συντονισμό με το υλικό πεδίο, έστω κι αν ήταν παλμοδονούμενα σε Φως και Ουσία Ζωής, που κανένα σκήνωμα ανθρώπινο δεν μεταφέρει.

Τι συνέβη όμως με την υπόσταση που υπήρχε και έδρασε ως επενδύτης του Λόγου Μητέρα; Επέστρεψε στο πεδίο απ’ όπου ξεκίνησε; Όχι, παρέμεινε στη Γη, διαποτίζοντας με τη δόνησή Της σκηνώματα ανθρώπων, σκηνώματα γυναικών. Αυτά τα σκηνώματα παρουσιάστηκαν κατά τη διδασκαλία και το Έργο του Ιησού, γύρω Του. Ήταν τα σώματα, οι μορφές, οι υποστάσεις που έφεραν το όνομα Μαρία, εκτός της Μαρίας Μαγδαληνής, που ήταν διαφορετική υπόσταση, με διαφορετικό έργο και διαφορετική πορεία και προορισμό. Ο επενδύτης της Μητέρας εκφράστηκε μέσα από τις Μαρίες. Τύλιξε τον Λόγο Υιό μέσα από τις Μαρίες, εκδήλωσε την αφοσίωση, την Αγάπη, το Έργο, εκδήλωσε την συνταύτιση με τον Λόγο Ιησού και τον Λόγο Μητέρα Θεοτόκος.

131-132. Αυτή η Ύπαρξη, συνεχίζοντας την εξέλιξη μέσα στην ανακύκλωση της μαθητείας, εκφράζει και θα εκφράσει στη Νέα Κοσμική περίοδο, την ενεργοποιημένη Μητέρα, τον Λόγο Θήλεια Αρχή, που θα ενώσει ολοκληρωτικά μέσα από τη διδασκαλία της Αγάπης, μέσα από τη διάχυσή της ζωής, τη διαχωρισμένη κατάσταση του νου, της Συνείδησης, της Ύπαρξης, και θα φέρει έκδηλα τα δείγματα του Λόγου Μητέρας, ως Διδασκάλου, ως αληθινού και μοναδικού εκφραστή της Θεότητας. Αυτή η ύπαρξη ενούμενη με τον Διδάσκαλο της Νέας Κοσμικής περιόδου, τον γνωστό σ’ εσάς Ιωάννη, θα ανακυκλώσει εντός των ανθρώπων την Αλήθεια και τη γνώση, θα την αφυπνίσει, θα φανερώσει τη Νέα Δημιουργία. Ως Ένα, χωρίς διαχωρισμό, χωρίς να υπάρχουν βηματισμοί αποστάσεων, αλλά με τον συντονισμό της Μορφής και του Αμόρφου, με τον συντονισμό της Θείας Μήτρας και του Αμόρφου Νου, Δάσκαλος Ιωάννης και Μητέρα Δάσκαλος, θα δώσουν στον Άνθρωπο το Μήνυμα και την πραγμάτωση της Ενοποίησης, το Μήνυμα και την πραγμάτωση της Ανάστασης, το Μήνυμα και την πραγμάτωση της Δημιουργίας, που αναμένει την εκπλήρωσή της, την Αέναη συνέχειά της, μέσα απ’ τη Δημιουργική, ενωμένη, απόλυτα αληθινή, εκδήλωση του Ανθρώπου Θεού.