ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

 Από το βιβλίο του Γ. Κλειδαρά

Αποκάλυψη Μελχισεδέκ, Γραφή Β'

Το 1881 έγινε μια αναθεώρηση στη Καινή Διαθήκη, στην έκδοση του 1611, η οποία είχε λάθη. Έτσι λοιπόν, η λέξη «παρουσία», ήταν στη θέση της λέξης «έλευσις» και αντί για «συντέλεια του αιώνος», έγραφε «τέλος του κόσμου». Έτσι λοιπόν, το σημαντικότερο νόημα για την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού την αληθινή και την συντέλεια του αιώνος, δίνεται στο όρος των Ελαιών από τον Ιησού όταν τον ρωτούν οι μαθητές Του. Τι τρόπο ζωής διαμορφώνει κάποιος που θεωρεί ως Δευτέρα Παρουσία μία εκ νέου, εν σώματι παρουσία Του στις νεφέλες, όπως τα σύγχρονα ολογράμματα που εμφανίζονται σε διάφορα μέρη στον ουρανό;  Από την άλλη τι επιλογές ζωής θα κάνει, όταν εννοεί ότι Έλευση Χριστού σημαίνει την παρουσία του Πνεύματος του Χριστού, σε έναν αναγεννημένο κόσμο, μέσα μας και όχι σε κάποια συγκεκριμένη εκκλησία;

Η Δευτέρα Παρουσία, δεν συνταυτίζεται με την έννοια της έσχατης ημέρας της κρίσης και της συντέλειας, αλλά εφόσον ο Παράκλητος μένει «μεθ’ υμών εις τον αιώνα», προσφέροντας εξέλιξη στον άνθρωπο, είναι κάτι το οποίο πρόκειται να συνεχιστεί σταθερά, μέχρι την Κρίση. Άρα, η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού δεν γίνεται μέσα σε μια στιγμή, γίνεται σταδιακά και εξελισσόμενα, μέχρι να φτάσει η συντέλεια, η Τελείωση όλων δηλαδή, όπου όλοι θα έχουν πληρωθεί με Χριστό.

Γνωρίζουμε επίσης ότι όλη η κτίση προσμένει τη Χριστοποίηση της ανθρωπότητας, διά της οποίας θα λυτρωθούν και τα βασίλεια της φύσης. Η αποκατάσταση των πάντων. Η απεικόνιση αυτής της μελλοντικής λύτρωσης φαίνεται ως εξής στον Ησαΐα, ότι «ο λύκος θα βόσκει με το αρνί και ο πάνθηρας θα αναπαύεται με το κατσίκι, ότι το μοσχάρι, ο ταύρος και το λιοντάρι θα βόσκουν επίσης μαζί και μικρό παιδί θα τα οδηγεί, και ότι η έρημος θα ανθίσει σαν κρίνο».

Στην ορθόδοξη θεολογία η αντίληψη περί της αποκατάστασης των πάντων έμεινε στο περιθώριο, περιορίστηκε στην ιδέα, που διατυπώθηκε τον 3ο αιώνα από τον Ωριγένη και υιοθετήθηκε αργότερα απ’ τον Γρηγόριο Νύσσης κι άλλους μεγάλους Πατέρες, περί της τελικής σωτηρίας όλων, ακόμα και του Εωσφόρου και των εκπεσώντων αγγελικών δυνάμεων. Η άποψη αυτή δεν έγινε θέση της Εκκλησίας, αλλά αναθεματίστηκε ως κακοδοξία με τον αφορισμό του Ωριγένη, και συζητιέται ως σήμερα.

Ο Ιωάννης Καρδάσης, διευκρινίζει: «Η θεωρία της αποκατάστασης των πάντων αρχικά ξεκίνησε από τον Κλήμη Αλεξανδρέα, δάσκαλο του Ωριγένη, μετά αναπτύχθηκε από τον Ωριγένη, δάσκαλο του Νύσσης (αλλά και του Μ. Βασιλείου, ή όχι;), αναπτύχθηκε σε ηπιότερο βαθμό από τον Νύσσης και βρήκε υποστηρικτές τους Διόδωρο Ταρσού, Δίδυμο Τυφλό, Μοψουεστίας Θεόδωρο και Μάξιμο Ομολογητή, ο οποίος αφιερώθηκε στο Θείο δικαίωμα της Θέωσης του Ανθρώπου και διώχθηκε μέχρι θανάτου. Του έκοψαν αρχικά το χέρι για να μην μπορεί να γράφει κι αργότερα τη γλώσσα για να μην υπαγορεύει στον Αθανάσιο. Ο Πατέρας Μάξιμος ήταν μια από τις ελεύσεις του Διονύση Δώριζα.

Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, γνωρίζοντας τη θεωρία, δεν αντετάχθη. Στις μέρες μας υποστηρίχτηκε από τον π. Γ. Φλωρόφσκι, τον Μπερντιάεβ, αλλά και τον Ντοστογιέβσκι κι άλλους».

Η ιδέα ότι τελικά θα σωθεί ακόμα και ο Σατανάς θεωρούνταν την εποχή του επικίνδυνη, ως «εξωτερική» διδασκαλία. Ο Γρηγόριος Νύσσης δεν δίστασε να γράψει ότι ο Χριστός ελευθερώνει όχι μόνον όλους τους ανθρώπους απ’ την κακία, αλλά θεραπεύει ακόμα και τον ίδιο τον «εφευρέτη» της κακίας: «τον τε άνθρωπον τες κακίας ελεύθερον και αυτόν τον τες κακίας ευρετήν ιώμενος». Κανένας δεν τόλμησε να τον ‘επιτιμήσει’ για την μαρτυρία του αυτή. Στο έργο που έγραψε ο Νύσσης επάνω στο Άσμα Ασμάτων, διαβάζουμε: «Οι πάντες θα κοιτάξουν προς τον ίδιο σκοπό, και θα καταστραφεί το κάθε είδους κακό. Ο Θεός θα είναι τα πάντα εν πάσι, και οι πάντες θα είναι ενωμένοι σε κοινωνία με τον Θεό».

Η ιδέα του Γρηγορίου Νύσσης και των υπολοίπων, ότι θα καταστραφεί το κακό αλλά όχι οι φορείς του, υπαινισσόταν ευθέως τη μεταστροφή των υπηρετών του σκότους είτε επρόκειτο για ανθρώπους είτε για νοήμονα κακόβουλα όντα που δημιουργήθηκαν από την ανθρώπινη αρνητικότητα, είτε για εκπεσώντα αγγελικά όντα. Τον αναθεματισμό του Ωριγένη διέταξε ο Ιουστινιανός 300 χρόνια μετά το θάνατό του. Υψηλό πνεύμα ο Ιουστινιανός, αλλά υπήρξε παγιδευμένο στην πλάνη και την υπηρέτησε όπως όλοι στη γη. Όσοι έχουν υψηλό προορισμό, κατά νόμον περνούν αυτό το στάδιο για να μετουσιώσουν την πλάνη εκ των έσω. Τα πάντα εντάσσονται στο Σχέδιο της Θείας Πρόνοιας. Ο Λόγος Χριστός δεν είπε απλώς ότι θα αποκατασταθούν οι πάντες, αλλά τα πάντα κατά τη Δευτέρα Παρουσία.

 «Τα δικά μου τα πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή μου, κι εγώ τα αναγνωρίζω και με ακολουθούν· εγώ τους δίνω αιώνια ζωή και δεν θα χαθούν ποτέ» (Ιω.10:27). «εν τω αιώνι τω ερχομένω ζωήν αιώνιον» (Μρκ.10:30, Λκ.18:30).

Ήρθε ο Χριστός πριν 2.000 χρόνια όταν οι δάσκαλοι και οι μύστες δίδασκαν «μην κάνεις στους άλλους ότι δεν θέλεις να σου κάνουν», και διατύπωσε το εξής: «Κάντε στους άλλους ό,τι θα θέλατε να κάνουν και εκείνοι σε σας». Αυτή είναι η μετάβαση από την παθητική κατάσταση του Όντος, από την Ιουδαϊκή και βουδική διδασκαλία, στη διδασκαλία μιας νέας κοσμικής περιόδου, που πλέον θα κυριαρχήσει το ενεργητικό ον και η δυνητική στάση του όντος. Γι’ αυτό είπε ο Χριστός «οι ουρανοί βιάζονται και βιαστές εισέρχονται στη Βασιλεία των Ουρανών».

Το μήνυμα του Έργου της Δευτέρας Παρουσίας είναι η Χριστοποίηση και η Θέωση του Ανθρώπου μέσα από την έμπρακτη εφαρμογή του «Αγαπάτε Αλλήλους». Τους αδελφούς μας τους αναγνωρίζουμε από την αγάπη τους και όχι από αυτό που λένε ότι πιστεύουν. Η Θεότητα φανερώνεται όταν ο άνθρωπος κάνει πράξη το Θέλημα του Θεού και όχι όταν λέει απλώς αυτό που πιστεύει ότι είναι σωστό. «Κανείς δεν πρόκειται να αποκτήσει το φως απλά και μόνο επειδή πιστεύει, αλλά επειδή πράττει κατά το Λόγο Μου». Οι χριστιανικές εκκλησίες προώθησαν περισσότερο την λατρεία και όχι τη μίμηση του Χριστού, ενώ είχε πει «Μιμηταί μου γίγνεσθε» και όχι λατρέψτε με. Έτσι έμειναν οι άνθρωποι στη θεωρία και έχασαν την πράξη. Έτσι τα χριστιανικά έθνη όταν δεν αιματοκυλούσαν όλον τον κόσμο, αλληλοσφάζονταν όπως και σήμερα.

Ολόκληρη η Βίβλος αποτελεί συμβολική απεικόνιση ολόκληρης της διαδρομής, της διαχρονικής τροχιάς του ανθρώπου, της χρονικής, αλλά και της άχρονης τροχιάς. Ξεκινώντας από τον Αδάμ της Γένεσης, κατόπιν στον Αδάμ της Πτώσης στη γη, της διαδρομής του στους πανάρχαιους χρόνους στην εκπαίδευσή του από τον Θεό, καθώς του παραδίνει τους Νόμους Του και το Θέλημά Του δια του στόματος των Προφητών, καθ' όλη την Προφητική περίοδο.

Οι προφητείες μαρτυρούν εκ Πνεύματος, τα του Θεού. Ο Ιησούς συλλαμβάνεται εκ Πνεύματος, βαπτίζεται εκ Πνεύματος και βαπτίζει εν Πνεύματι Αγίω και Πυρί.

Μάρκος, κεφ. Α΄, 10: «και ευθέως αναβαίνων από του ύδατος είδε σχιζομένους τους ουρανούς και το Πνεύμα ως περιστεράν καταβαίνον επ’ αυτόν». Λουκάς, κεφ. Γ΄, 22: «και καταβήναι το Πνεύμα το Άγιον σωματικώ είδει ωσεί περιστεράν επ’ αυτόν, και φωνή εξ’ ουρανού γενέσθαι λέγουσαν…». Ματθαίος, κεφ. Γ΄, 16: «και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος και ιδού ανεώχθησαν αυτώ οι ουρανοί, και είδε το Πνεύμα του Θεού καταβαίνον ωσεί περιστεράν και ερχόμενον επ’ αυτόν….». Το Άγιο Πνεύμα παραμένει αφανέρωτο και κρυμμένο ως πρόσωπο, διότι είναι πλάνη να προσκολληθούμε σε κάποιο πρόσωπο.

Στα Ευαγγέλια μαθαίνουμε ότι το Άγιο Πνεύμα:

Είναι ένα και το αυτό με το Πνεύμα του Θεού που βρισκόταν παρών και στην προφητική περίοδο.

Ελάλησε δια Ησαΐου (Πραξ.κ΄25-27).

Στην Πρώτη Παρουσία του Λόγου, είναι η Ζωή και το Φως του Χριστού.

Το Άγιο Πνεύμα είναι το Τρίτο Πρόσωπο του Θεού. Είναι ο εαυτός μας, ο πλησίον και ο Θεός. Ο εαυτός μας μπαίνει στην θέση του Υιού, εξ υιοθεσίας Χριστού και έτσι καθίσταται Υιός. Ο πλησίον είναι το άγνωστο πρόσωπο του Θεού, το Άγιο Πνεύμα και ο Πατέρας είναι ο Θεός. Αυτό το κλειδί βρίσκεται μέσα στο «Αγαπάτε Αλλήλους». Η Αγαπητική σχέση των προσώπων της Αγίας Τριάδας.

Αποκαλύπτει Α΄Πέτρου.α΄11

Προφητεύει πραξ. α΄11 / κα΄11

Οδηγεί στην Αλήθεια Ι. ιστ΄13

Βοηθεί Ρωμ. η΄14 / Γαλ. Ε΄18

Εμποδίζει Πραξ. ιστ΄6

Αγαπά Ρωμ. ιε΄30

Παρηγορεί Πραξ. Ο΄31

Η βλασφημία του δεν συγχωρείται Λουκά ιβ΄12 / Εβρ. Γ29

Η Χάρη του είναι άκτιστη Θεία Ενέργεια Ρωμ.η΄14

Το Αγ. Πνεύμα είναι ομοούσιο και ομόθρονο

Δίνει Δωρεές Πραξ. η΄20

Δίνει εμφύσημα που μεταφέρει Αγάπη (Ι. κα΄22)

Κύριο Έργο του να χαρίζει με Θεία κοινωνία τη ζωή του Χριστού Ιωάν. στ΄53

Συγκροτεί το θεσμό της Εκκλησίας Α΄Κορινθ. ιθ΄27- ιδ΄4

Έχει αυτοσυνείδηση «Εγώ απέστειλα αυτούς» Πραξ. ι΄20

Λέει ξεχωρίστε μου τον Βαρνάβα και τον Παύλο (Πραξ. ιγ΄2) δηλαδή έχει πρόσωπο και υπόσταση

Δίνει Χαρίσματα όπως θέλει Α΄Κορινθ.11-12, Α΄Κορινθ. ιβ΄30

Μεσιτεύει όπως η Μητέρα που συνδέεται με την Περιστερά και το Άγιο Πνεύμα Ρωμ. η΄26

Είναι Πνεύμα υιοθεσίας, με το βάπτισμα Χριστού Ι. γ΄3-5 / Γαλ. γ΄27

Μετάβαλε την ανθρώπινη φύση μας στην ανθρώπινη φύση του Χριστού που είναι τέλεια και ενωμένη ατρέπτως με την Θεία Φύση , μας κάνει τέκνα Θεού (Ι.α΄12 / Γαλ. γ΄25/ Α΄Ιωάν. γ΄2)

Στο Κατά Ιωάννη, κεφ. ΙΔ΄, 17: «το Πνεύμα της αληθείας, ό ο κόσμος ου δύναται λαβείν, ότι ου θεωρεί αυτό ουδέ γινώσκει αυτό. Υμείς δε γινώσκετε αυτό, ότι παρ’ υμίν μένει και εν υμίν έσται». Εδώ ο Ιησούς ξεκαθαρίζει στον άνθρωπο, μέσω των μαθητών Του, ότι το Πνεύμα της Αληθείας δεν μπορεί να λάβει ο κόσμος αυτός, διότι δεν μπορεί να το ζήσει, δεν μπορεί να το δει, ούτε να το κατανοήσει, παρά μόνο εκείνοι οι οποίοι γνωρίζουν, γιατί λέει «υμείς δε γινώσκετε», ότι μένει μέσα τους και κοντά τους.

Την περίοδο που εκτυλίχθηκε το πρώτο μέρος της Χριστιανικής Κοσμοθεωρίας, η Διδασκαλία του Χριστού και το Μήνυμα της Αγάπης διαδόθηκε διά της Αποστολικής διαδοχής σε όλο τον κόσμο και αναπτύχθηκε στις ανθρώπινες διάνοιες, δημιουργώντας Αγίους και Αγίες, Οσίους και Οσίες.

Σήμερα βρισκόμαστε ανάμεσα στο τέλος της Κοσμικής Περιόδου της ενανθρωπίσεως του Λόγου Θεού που λήγει στο τέλος του αιώνα αυτού και στην αρχή της Κοσμικής Περιόδου του φωτισμού του Ανθρώπου ή της Επιφανείας του Αγίου Πνεύματος που έχει αρχίσει να φωτίζει τον Άνθρωπο, με σκοπό να τον οδηγήσει στην ένωση και ταύτισή του με τον Υιό Λόγο Χριστό και διά αυτής της Χριστοποιήσεώς του στην ένωσή του με τον Πατέρα. Τώρα εξελίσσεται το δεύτερο μέρος της Χριστιανικής κοσμοθεωρίας, κατά την κοσμική περίοδο του Υδροχόου και θα εκδηλωθεί με την έμπρακτη εφαρμογή της Αγάπης και την εις βάθος τήρηση της ουσίας της διδασκαλίας του Χριστού από την Ολότητα Άνθρωπος. Είναι το Έργο της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού μέσα στις ψυχές των ανθρώπων που θα δημιουργήσει όχι Αγίους και Αγίες πλέον, αλλά Χριστούς και Παναγίες.

Ερχόμαστε στη νέα κατάσταση ύπαρξης του ανθρώπου, στο νέο επίπεδο ζωής που εισήλθε με την Παρουσία του Χριστού και μελετώντας όλα τα Ευαγγέλια και τις πράξεις των Αποστόλων φτάνουμε στη σύγχρονη εποχή, όπου ο άνθρωπος που γνώρισε τον Χριστό κι αφού έγινε μαθητής Του, Τον ζει πλέον μέσα του. Έπειτα από δεινά, από δοκιμασίες, από αγώνες, υπερνικά τον ίδιο τον Εωσφόρο και καταλήγει στην πλήρη Σωτηρία, την Χριστοποίηση και την Θέωση, τη λύτρωση, καθώς όλα αυτά που υπάρχουν μέσα του, τα ενώνει.

Ο άνθρωπος λοιπόν, καλείται στο τέλος του αγώνα του πάνω στη γη, να ενώσει τα γεγονότα μεταξύ τους, σε μια άρρηκτη ενότητα, γιατί όλα είναι μέσα του. Τον Αδάμ και την Εύα, την πορεία του στην έρημο, την εκπαίδευσή του και την πειθαρχία του στους Νόμους του Θεού κατά την Προφητική περίοδο, την παρουσία του Φωτός στη ζωή του, καθώς θα αποκτήσει ένωση με τον Χριστό, και κατόπιν την Φωτοχυσία του από το Άγιο Πνεύμα, κατά την Πεντηκοστή. Κι από εκεί πορευόμενος, μαθητεύοντας, θα φτάσει σε σημείο ν' αντιμετωπίσει την ουσία της αρνητικότητας που υπάρχει μέσα του, σαν αντίλογος και να τον νικήσει με την ψυχή του και την Θεία Χάρη.

Είναι ένα Έργο Οικουμενικό που το Μήνυμά του φανερώνει την επικράτηση του Πνεύματος στην ύλη και την έμπρακτη εκδήλωση της Αγάπης, την Παγκόσμια Ειρήνη και αδελφοσύνη, την επιστροφή του ανθρώπινου πνεύματος στον Πατέρα και την Θέωσή του διά της Χριστικής Χάριτος. Είναι το Έργο που αποκαλύπτει τον προορισμό του Ανθρώπου και τον ενώνει με την Ουσία του. Είναι το Έργο που έχοντας άπειρες δυνατότητες έκφρασης και εκδήλωσης, τον μεταλλάσσει αδιάκοπα οδηγώντας τον στην πληρότητα της ενότητας και της αγάπης, να καταστεί ένθεος και σύνθεος. Είναι το Έργο που απαλλάσσει τον άνθρωπο από τεχνικές γνώσεις και μυήσεις που τον δεσμεύουν, οδηγώντας τον στην απ' ευθείας  ένωσή του με τον Πατέρα. Το Έργο της Δευτέρας Παρουσίας απευθύνεται στην ολότητα Άνθρωπος και τον οδηγεί στη Θέωση, απελευθερώνοντάς τον από τις μορφοποιημένες εκδηλώσεις της πλάνης του.

Η Δεύτερη Παρουσία διδάσκει στον άνθρωπο τη Θεία Νομοτέλεια, με κύριο σκοπό να τον αποκαταστήσει στην αρχική του κατάσταση, όπως αναγράφεται στη Γένεση ότι ο Θεός εποίησε τον Άνθρωπο κατά τη δική Του Εικόνα και Ομοίωση και του έδωσε Κυριαρχία, η οποία κατά πρώτον ορίζεται Κυριαρχία επί του Εαυτού του.

Μια μοναδική φωτοχυσία στον πλανήτη, θα δώσει την ευκαιρία σε όσους είναι προετοιμασμένοι πνευματικά, να περάσουν σε μία νέα κατάσταση ζωής, ύπαρξης, βιώνοντας τη Βασιλεία των Ουρανών σαν Υιοί και Θυγατέρες Θεού.

Τα ερωτήματα του ανθρώπου, ποιος είμαι, από πού έρχομαι και πού πάω, βρίσκουν την απάντηση μόνο μέσα του, όταν κατανοήσει τους λόγους του Ιησού «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς Τέλειος εστίν» (Ματθαίος, κεφ. Ε΄, 48) και «Θεοί Εστέ» (Κατά Ιωάννη, κεφ. Ι΄, 34).

Πριν 2000 χρόνια κατά την Κοσμική Περίοδο των Ιχθύων, ο Λόγος Χριστός ο εξ ουρανού Θεός καταβάς, ο Λόγος Υιός του Θεού ο Μονογενής, επισφράγισε με την Θυσία Του το έργο της Διάχυσης της Αλήθειας της Αγάπης στον άνθρωπο, δίνοντάς του τη δυνατότητα να Θεωθεί προσφέροντας τον Εαυτό Του σαν Τέλειο Πρότυπο.

Λέγοντας «δι' Εμού εις τον Πατέρα», έθεσε σαν απαραίτητη προϋπόθεση για τη Θέωση του ανθρώπου την ένωση μαζί Του, δηλαδή τη Χριστοποίησή του. Ο Χριστός είπε μερικά πράγματα που δεν ακούστηκαν από κανένα στόμα πάνω στη Γη μέχρι πριν. Είπε «Εγώ και ο Πατήρ Μου είμεθα Εν». Κανείς προηγούμενος Δάσκαλος, ιδρυτής θρησκείας, προφήτης ή απεσταλμένος του Θεού δεν τόλμησε να το πει, διότι εγνώριζε τις συνέπειες. Μόνο ο Χριστός είπε «Εγώ Ειμί το Φως και η Αλήθεια», συμπληρώνοντας έτσι την προηγούμενη Προφητική Περίοδο του Κριού, της Παλαιάς Διαθήκης, που προετοίμασε την έλευσή Του διά της εκφράσεως του Θεού από το στόμα των προφητών. Μέσα από τις φράσεις «Εγώ Ειμί η Οδός και η Ζωή και η Ανάσταση» και «Γίγνεσθαι Τέλειοι ως ο Πατήρ Μου» κατέδειξε τον εαυτό Του σαν στόχο αλλά και σαν δρόμο της Θέωσης του ανθρώπου που είτε το θέλει είτε όχι, είτε το γνωρίζει και το τηρεί, είτε το αγνοεί και αδιαφορεί προορίζεται να οδηγηθεί στην τελειότητα και να καταστεί Θεός. Αυτή ήταν η Καινή Διαθήκη.

Ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης λέει σχετικά: «Ο Θεός Λόγος δεν έγινε σύστημα ή θεολογία ούτε φιλοσοφία, έγινε άνθρωπος κι έτσι μπορεί ο κάθε άνθρωπος προσωπικά να γίνει Λόγος, να γίνει Θεός και να ανακεφαλαιώσει το όλον.

Σκοπός είναι να γίνει κανείς κατά χάριν Λόγος, να γίνει κανείς κατά χάριν Θεός, και τότε βλέπει να αποκαθίσταται η ενότης του σύμπαντος κόσμου».

 Θέωση σημαίνει Ολότητα. (Δ. Δώριζα Κλειδιά, κεφ. 16, σ. 207).

Αυτός ο Εαυτός θα εκδηλώσει την ενσυνείδητη πίστη, γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να την εκδηλώσει, επειδή γνωρίζει απόλυτα την ενότητά του με τον Λόγο. Κατέχει ολοκληρωτικά τη δυνατότητα ταύτισης και θέωσης, γιατί ουδέποτε έπαψε να είναι Θεός και ουδέποτε θα πάψει. (Δ. Δώριζα Φώτιση, κεφ.  17, σ. 141).

Ο Χριστός λέει ξεκάθαρα ότι η αληθινή ταυτότητα του ανθρώπου, η προδιαγραφή και ο προορισμός του είναι Θεός. Φανερώνει το Θείο δικαίωμα και την ευθύνη του Ανθρώπου όχι να γίνει καλύτερος, αλλά Τέλειος όπως ο Ουράνιος Πατέρας. Γνωρίζοντας την αδύναμη ανθρώπινη φύση λέει ότι «ουδείς άξιος», αλλά «τα πάντα παρά τω Θεώ δυνατά εστίν».

Άλλωστε ο Ιωάννης γράφει ξεκάθαρα ότι ο Λόγος Χριστός «σκήνωσε εν ημίν». Ο Παύλος το γνώριζε αυτό, γι’ αυτό λοιπόν στην προς Γαλάτες γράφει: «ους πάλιν ωδίνω, άχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν». «Έως ότου βρείτε τον Χριστό μέσα σας, ως την μοναδική σας Οδό». Έτσι λοιπόν ο Παύλος, στην προς Εφεσσίους κεφ. Γ', 17, γράφει: «κατοικήστε τον Χριστόν δια της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών», που σημαίνει, ώστε να βρείτε τον Χριστό μέσα στον εσωτερικό σας άνθρωπο, μέσω της γνώσεως, και όχι μέσω της πίστεως όπως έχει μεταφραστεί, διότι η πίστις είναι γνώση και επίγνωση.

Το μυστηριακό κλειδί για την πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης, φαίνεται στο Κατά Ιωάννη, κεφ. ΙΣΤ΄, 28, στους λόγους του Ιησού όταν λέει: «εξήλθον παρά του Πατρός και ελήλυθα εις τον κόσμον … και πορεύομαι προς τον Πατέρα», «Δι εμού εις τον Πατέρα». Διότι «ο Λόγος εσκήνωσεν εν υμίν» (Κατά Ιωάννη, κεφ. A΄, 14). Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο, ότι η ανθρωποποίηση του Λόγου, του Θεού, γι’ αυτό ο Ιησούς ονομάζει τον εαυτό Του Υιό του Ανθρώπου, σημαίνει και ενεργοποιεί την Θεοποίηση του ανθρώπου, δηλαδή τη Χριστοποίηση και Θέωσή του.

«Σε κάθε ψυχή ο Χριστός πρέπει να γεννηθεί και να ‘’σαρκωθεί’’ εκ νέου» λέει ο Πατέρας της Θέωσης Μάξιμος Ομολογητής.

«Σωζόμενος σημαίνει ότι επετεύχθη ο σκοπός σ’ αυτόν, ο σκοπός της σαρκώσεως του Χριστού μας, που είναι να οδηγηθεί ο άνθρωπος στη Θέωση». Λέει ο μεγάλος ησυχαστής Νικηφόρος Κάλλιστος Ξανθόπουλος, συναγωνιστής του αγίου Γρηγορίου Παλαμά τον 14ο αιώνα.

Χριστός σημαίνει Κεχρισμένος. Η ιδιότητα Υιός υπάρχει στην καρδιά του Χριστού, αντιστοιχεί στην καρδιά του Χριστού, είναι η καρδιά του Χριστού. Και το Άγιο Πνεύμα, είναι η κατάσταση του Πνεύματος του Χριστού. Ο Ίδιος ο Χριστός γεννιέται από το Άγιο Πνεύμα. Επομένως η ιδιότητα Κεχρισμένος γεννιέται από το Πνεύμα το Άγιο, όταν το πνεύμα του ανθρώπου, όταν η ψυχή του ανθρώπου ενωθεί, νυμφευθεί το Πνεύμα το Άγιο, που είναι το Πανσυμπαντικό Πνεύμα Χριστός.

Το πνεύμα είναι που Χριστοποιείται και η ψυχή που Θεώνεται. Αυτό σημαίνει ότι η Χριστοποίηση υφίσταται ατομικά κατά πνεύμα που εκδηλώνεται από ένα ιερό πρόσωπο, ενώ η Ψυχή Θεώνεται ως Ολότητα Ενός Εαυτού. Επομένως το Χριστοποιημένο Πνεύμα διαχέεται στο Πανσυμπαντικό Πνεύμα του Χριστού, στο Άγιο Πνεύμα και τότε ταυτίζεται και ενώνεται με το Θεό πλήρως.

Αδάμ είναι ο φυσικός Πατέρας και Χριστός είναι ο πνευματικός Πατέρας. Ο Αδάμ είναι μια ζωντανή ψυχή, ενώ ο Χριστός είναι το ζωοποιούν Πνεύμα. Ο Αδάμ είναι η αιτία της υλικής ζωής του ανθρώπου και ο Χριστός είναι η αιτία της πνευματικής Ζωής του ανθρώπου. Όταν λέμε πως ο Χριστός είναι η αιτία της πνευματικής Ζωής του ανθρώπου, καταλαβαίνουμε αμέσως ότι είναι ο Ίδιος ο Λόγος του Θεού. Ο Χριστός είναι ο Λόγος του Θεού, ο Άρτος της Ζωής, ο άρτος ο Αιώνιος με τον οποίο τρέφεται ο άνθρωπος πνευματικά.

Ο Πατέρας είναι η πηγή της θέλησης. Ο Υιός της Υπακοής και το Άγιο Πνεύμα της εκπλήρωσης.

Ο Πατέρας είναι Αγέννητος, ο Υιός είναι γεννημένος και το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται.

Ο Υιός γεννάται, ενώ το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός.

Η σάρκωση του Θεού, συνεπάγεται Θέωση του ανθρώπου.

Ο Πατέρας προεγνώριζε την πτώση του ανθρώπου, κι όμως επειδή η Θεία Θέληση δημιούργησε τον άνθρωπο, δεν δύναται να τον σώσει, χωρίς την συνδρομή της δικής του ανθρώπινης θέλησης. Στο πρόσωπο της Θείας Μητέρας, η ανθρωπότητα δίνει την συγκατάθεση να σαρκωθεί ο Υιός. Γι’ αυτό, η αναγνώριση της Θείας Μητέρας είναι κλειδί. Όποιος δεν Την αναγνωρίζει, είναι σαν να μην δίνει την συγκατάθεση, να μην συντονίζεται, ώστε να γεννηθεί ο Υιός μέσα του. Ποια ανθρωπότητα όμως, θα έδινε συγκατάθεση; Η εκπεσούσα; Σαφώς όχι, αφού ήταν ασυντόνιστη με το Θέλημα του Θεού. Άρα υπήρχε και μη εκπεσούσα ανθρωπότητα, που ήταν συνταυτιζόμενη με τον Θεό και το Θέλημά Του.

Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη έναντι του ανθρώπου για την παρανόηση ότι η Παναγία κοιμήθηκε και δεν ανεστήθη. (Δ. Δώριζα, Επανάσταση Ιδεών, κεφ. 7ο, σελ. 64)

Το αποκρύψατε άνθρωποι. Αποκρύψατε την Ανάσταση της Ουσίας Μου, αποκρύψατε τη Θεία Λειτουργικότητα της Μητέρας και κάθε ψυχή που προσπάθησε να πει τούτο το μήνυμα στους ανθρώπους της εποχής τη σιγήσατε παίρνοντας το βάρος της ευθύνης στους ώμους σας. (Δ. Δώριζα, Αγαπάτε Αλλήλους κεφ. 5)

Σας είπα πολλές φορές, ότι η Νέα Κοσμική περίοδος θ’ αναδείξει τη Γυναίκα, δηλαδή, την πλευρά της Θεότητας που εκπροσωπούσε η Θεοτόκος, την Ψυχή. (Δ. Δώριζα, Μαθητεία στη Δ. Παρουσία, κεφ. 25, σελ. 251, επιμέλεια Α. Δημητριάδης)

Πρέπει να υπάρχει σοβαρός λόγος για να θέλει ο Θεός στη Νέα Κοσμική περίοδο να ενεργοποιήσει την Ψυχή. Η αιτία είναι απλή, πρώτα θα ενεργοποιηθεί η Ψυχή και μετά το Πνεύμα.

Η πορεία του ανθρώπου πάνω στη γη, είναι Πορεία Επαναστροφής. Η Ψυχή, μεσάζουσα κατάσταση μεταξύ ύλης και Πνεύματος, έχει διπλή σύνδεση, μία προς την ύλη και μία σύνδεση με το Πνεύμα. (Δ. Δώριζα, Μαθητεία στη Δ. Παρουσία, κεφ. 25, σελ. 252, επιμέλεια Α. Δημητριάδης)

Στη Νέα Εποχή θα υπάρξει ισότητα των δύο φύλων και η ένωσή τους σε πνευματικές Μονάδες. Είναι το Έργο που αποκαθιστά τον Άνθρωπο Γυναίκα σαν Μητέρα Λόγο Θεοτόκο, καταθρυμματίζοντας κατεστημένα και περιορισμούς αιώνων.

Η Δευτέρα Παρουσία που αποκαλύφθηκε από τον Παράκλητο στην Ελλάδα δεν σχετίζεται με το τέλος της Ιστορίας ούτε του κόσμου, αλλά με τη συντέλεια του αιώνος των Ιχθύων και την έναρξη του αιώνος του Υδροχόου. Διενεργείται στο εσωτερικό του ανθρώπου, αλλά έχει και τα εξωτερικά της σημάδια, τα «σημεία των καιρών». Συνδέεται με την έλευση του Ηλία, τη θέωση του Ανθρώπου και την αποκατάσταση των πάντων και αποκαλύπτει τον Λόγο όπως πραγματικά είναι.