ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Από το βιβλίο του Γ. Κλειδαρά

Αποκάλυψη Μελχισεδέκ, Γραφή Β'

Για το έργο του Αγίου Πνεύματος και του Παρακλήτου είναι γραμμένο το εξής: «ο Παράκλητος ον εγώ πέμψω υμίν παρά του πατρός. Το Πνεύμα της Αληθείας ο παρά του πατρός εκπορεύεται. Εκείνος μαρτυρήσει περί εμού στους Αποστόλους του» (Ιωάν ΙΕ΄, 26). Οι Απόστολοι δηλαδή, δεν μπορούσαν να μαρτυρήσουν ολοκληρωμένα για Εκείνον, για τον Χριστό. Και εφόσον δεν μπορούσαν εκείνοι οι οποίοι έλαβαν την Χάρη κατευθείαν από Εκείνον, πώς ισχυρίζονται οι ιερωμένοι κληρικοί, που τους μεταφέρθηκε χάρη από την αποστολική διακονία, ότι μπορούν να μας μαρτυρήσουν Χριστό; «Τον Χριστό Τον γνωρίζουμε μόνο εν Πνεύματι Αγίω» (Ιωάννης, κεφ. ΙΕ΄, 26).

Ο ίδιος ο Κύριος, όταν βρισκόταν στη γη είπε στους μαθητές του ότι είχε πολλά ακόμη να τους διδάξει και να τους αποκαλύψει, αλλά δεν μπορούσαν να τα κατανοήσουν και να τα αντέξουν. (Ιωάννης ΙΣΤ΄ 12 «έτι πολλά έχω λέγειν υμίν, αλλ’ ου δύνασθε βαστάζειν άρτι»). Από τους λόγους αυτούς φαίνεται καθαρά ότι, μόνο το Πνεύμα μπορεί να μας οδηγήσει στην Αληθινή Πνευματική γνώση των εννοιών που ο Θεός παρουσίασε ανά τους Αιώνες με συμβολισμούς και αλληγορίες.

«Και Εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητο δώσει υμίν, ίνα μένει μεθ’ υμών εις τον αιώνα. Εν εκείνη τη ημέρα γνώσεσθε υμείς ότι Εγώ εν τω Πατρί Μου και υμείς εν εμοί καγώ εν υμίν» (Ιωάν. ΙΔ΄, 20). Δηλαδή, αφού ο Υιός είναι μέσα στον Πατέρα και ο άνθρωπος μέσα στον Υιό, και ο Υιός μέσα στον άνθρωπο και ο άνθρωπος είναι μέσα στον Πατέρα. Επομένως, δεν είναι πλάνη η Θέωση του ανθρώπου.

Εδώ ο Ιησούς διευκρινίζει ότι η σκοπιμότητα της αποστολής του Παρακλήτου, είναι όχι απλά να μας οδηγήσει εις Χριστόν προκειμένου να αποκτήσουμε μια επαφή και επικοινωνία μαζί του, αλλά να γίνουμε ένα με Αυτόν, να ζούμε μέσα του και να ζει μέσα μας. Επίσης φανερώνεται, ότι ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας, θα εκδηλώνεται από μορφή, γιατί προσδιορίζεται με αντωνυμίες, «εκείνος ή άλλος». Το ότι οι μαθητές του Ιησού δεν κατανοούσαν την Νομοτέλεια που τους παρουσίαζε, φαίνεται και στο Κατά Ιωάννη, κεφ. ΙΣΤ΄, 5: «νυν δε υπάγω προς τον πέμψαντά με, και ουδείς εξ υμών ερωτάμαι που υπάγεις;».

Όμως «το Άγιο Πνεύμα εξεχύθη επί πάσαν σάρκα» (Πράξεις των Αποστόλων, κεφ. Β΄, 17). Πιο σαφές από το «πάσαν σάρκα» δεν γίνεται.

Μέσα στον καθένα κατοικεί το Πνεύμα του Θεού και μέσα σ’ όλους μας, δηλαδή στην εκκλησία μένει ο Παράκλητος, ομολογεί και ο Διονύσιος Λ. Ψαριανός Επίσκοπος Σερβίας και Κοζάνης (Δημοσιογραφικά). Κύκλου Α, σελ. 124}. Το Άγιο Πνεύμα, η τρίτη υπόσταση της Τριαδικής Θεότητας, διαχέεται στη Γη προς βοήθεια του ανθρώπου, επομένως λειτουργεί επίσης ως Παράκλητος ξεκινώντας τη διάχυσή του κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος εν τω κόσμω, προ και εκτός της εκκλησίας, δεν είναι ίδια, όπως παρουσιάζεται μετά την Πεντηκοστή. Ο Χριστός επανέρχεται προς τον Πατέρα για να κατέλθει το Πνεύμα. Γι’ αυτό λέει στους μαθητές Του: «συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω. Εάν γαρ εγώ μη απέλθω ο Παράκλητος ουκ ελεύσηται προς ημάς. Εάν δε πορευθώ πέμψω αυτόν προς υμάς» (Κατά Ιωάννη, κεφ. ΙΣΤ΄, 7).

«Με την πίστη σας θα βάλετε τον εαυτό σας υπό τον ζυγό Εκείνου, ο οποίος θα εισέλθει και θα ενσαρκωθεί μέσα σας. Γιατί εσείς είστε ο θρόνος Του, και μπορείτε να κάνετε τον εαυτό σας κατοικία Του». Συμφωνεί ο Άγιος Πατέρας Γρηγόριος Νύσσης, φανερώνοντας την συνέχεια της ενσάρκωσης του Λόγου.

Εφόσον ο Χριστός έχει ήδη εγκατασταθεί με τη Θυσία Του μέσα στη συνείδηση των ανθρώπων και βρίσκεται εν τω Πατρί ως Αυτός ο Ανεκδήλωτος Υπερούσιος Θεός, άλλος θα αναλάβει τη συνέχιση του Έργου και θα εκδηλωθεί ως Πνεύμα Αληθείας για να οδηγήσει εις πάσαν την Αλήθεια. Όταν ο Ιησούς λέει ότι θα στείλει άλλον Παράκλητο, ο οποίος θα τους οδηγήσει σε όλη την Αλήθεια, είναι και η μεγαλύτερη απόδειξη ότι το Έργο Του πρόκειται να συνεχιστεί και να εξελιχθεί.

Το Πνεύμα έρχεται εξ Ονόματος του Υιού, να μαρτυρήσει περί του Υιού. «Ότι ο Υιός ήλθε εξ Ονόματος του Πατρός, να μαρτυρήσει περί του Πατρός». Τα Θεία πρόσωπα δεν συνιστώνται αφ’ εαυτών, αλλά το ένα μαρτυρεί για το άλλο.

«Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της Αληθείας οδηγήσει υμάς εις πάσαν την Αλήθειαν», στο Κατά Ιωάννη, κεφ. ΙΣΤ΄, 13. «Και γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Κατά Ιωάννη, κεφ. Η΄, 32).

Η ελληνική λέξη Παράκλητος σημαίνει παρηγορητής, στην πρώτη επιστολή του Ιωάννη Β-1, ο Χριστός αναφέρεται ως πρώτος Παράκλητος. Α΄ επιστολή Ιωάννου κεφ.Β΄ στιχ. 1: «τεκνία μου, ταύτα γράφω υμίν ίνα μη αμάρτητε και εάν τις αμάρτη, παράκλητον έχομεν προς τον Πατέρα, Ιησούν Χριστόν δίκαιον».

Αυτός ο «Πανανθρώπινος Ανθρωποθεός», ο Θεός που φανερώνεται ανάμεσα τους ανθρώπους που έχουν γίνει ικανοί να προσφέρουν το «Ναι της Συμφιλίωσης» και που είναι πια, όχι ο Χριστός που πεθαίνει σταυρωμένος αλλά όπως παρατηρεί ο Jean HyppoLyte:

 «ο Παράκλητος μες τον οποίο διαιωνίζεται η «ενσάρκωση», είναι για τον άνθρωπο το ως τα τώρα κρυφό ενεργό πνεύμα της ιστορίας, ο άγνωστος ως τα τώρα εαυτός του, ο άγνωστος εαυτός του που πραγματοποιείται και περιέχεται μέσα σε κάθε μορφή της συνείδησης, απαιτώντας απ’ την συνείδηση να προχωράει πέρα από τους φραγμούς και τα όρια που μέσα της κλείνει τον άνθρωπο και τον χωρίζει από την ουσία του» (Κώστας Παπαϊωάννου, Κόσμος και Ιστορία, Εναλλακτικές εκδόσεις, 2000, σ. 72-73).

Ποια είναι η ουσιαστική σχέση του Παρακλήτου και του Χριστού; Το Έργο του Χριστού Ιησού, αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση, την οποία ανακεφαλαιώνει μέσα στην υπόστασή Του. Το Έργο του Παρακλήτου αναφέρεται στα ανθρώπινα πρόσωπα απευθυνόμενο σε κάθε ένα από αυτά, διότι το Άγιο Πνεύμα ταυτίζεται μυστικά με τα ανθρώπινα πρόσωπα. Αυτό μιλάει από μέσα μας. Το Πνεύμα εισχωρεί από μέσα, είναι αόρατο και φανερώνεται με την εσωτερική μεταμόρφωση του ανθρώπου. «Θα δούμε τον Θεό όπως είναι» (Α′ επιστολή Ιωάννη, κεφ. 3, 2).

Ο Χριστός όμως είπε για τον Παράκλητο κάτι αποκαλυπτικό: «ου γαρ λαλήσει αφ’ εαυτού, αλλά όσα αν ακούση λαλήση, και τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν. Εκείνος εμέ δοξάσει, ότι εκ του εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν» (Κατά Ιωάννη, κεφ. ΙΣΤ΄, 14). Αυτό δηλώνει ότι ο Νέος Παράκλητος δεν θα έχει δικές του απόψεις, αλλά ό,τι πει το λαμβάνει ταυτισμένος με το Λόγο Χριστό. Ο Χριστός λέει στους μαθητές Του, ότι ο Νέος Παράκλητος που θα στείλει δεν θα μιλάει αφ’ εαυτού του, αλλά θα λέει όσα ακούει από τον Χριστό, αλλά οι θεολόγοι δεν μας εξηγούν πώς είναι δυνατόν το Άγιο Πνεύμα, που είναι ομοούσιο και αδιαίρετο με τον Πατέρα και τον Υιό, να μην είναι σε θέση να μιλήσει μόνο του.

Αυτό δεν αφορά το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον ως ολότητα Θεού διακατέχει πάσαν την Αλήθειαν και δεν έχει χρείαν να λάβει. Λαμβάνει λοιπόν πάντα το μικρότερο και αυτό σημαίνει ότι θα είναι πρόσωπο όπως και ο Ιησούς, ο οποίος όταν εκδηλώθηκε ως παρουσία, φανέρωσε ότι ο «Πατήρ μείζων εμού» (του Χριστού).

Το μυστήριο της Αγίας Τριάδας ονομάστηκε έτσι, διότι η λεπτοφυής διάκριση μεταξύ ονομάτων και εννοιών είναι απρόσιτη για όποιον δεν κοινωνεί αληθινά το Πνεύμα της Αληθείας.

Δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση του Παρακλήτου με την τρίτη υπόσταση της Θεότητας, διότι το Άγιο Πνεύμα δεν ενσαρκώνεται αλλά μένει ως Θεία Ζωή εντός του Λόγου Χριστού και, επομένως, εντός των υποστάσεων που με τον Λόγο Χριστό ενώνονται.

Τι είναι όμως το πρόσωπο; Για τους Πατέρες ένα πρόσωπο είναι αδύνατο να υπάρξει μόνο του, μπορεί να υπάρξει μόνο σε σχέση με άλλα. Άρα, το πρόσωπο δεν ταυτίζεται με το άτομο. Και πότε ένα ανθρώπινο ον γίνεται αληθινό πρόσωπο; Όταν ολοκληρώσει την υιότητά του, δηλαδή τη σχέση του με τον Πατέρα.

Δεν μπορεί η κτιστή φύση να γίνει θεία φύση. Μπορεί όμως ο άνθρωπος να γίνει πρόσωπο, να γίνει υιός Θεού και να γνωρίσει τον Θεό ως Πατέρα. Αυτό στην ορθόδοξη θεολογία αποκαλείται «υιοθεσία».

Ο Ιησούς είπε μιλώντας για τον Παράκλητο, πως μελλοντικά θα μιλήσει με παρρησία. Τούτο δείχνει πως ο Νέος Παράκλητος θα είναι ανθρώπινο Πνεύμα, το οποίο θα μιλήσει εκπροσωπώντας το Χριστό. Αν θυμηθούμε τον Ιωάννη το Χρυσόστομο στην αναφορά του Ιησού περί του «άλλου Παρακλήτου»: «τουτέστιν άλλον ως εμέ» λέει ο Χρυσόστομος και διευκρινίζει: «τω μεν γαρ ειπείν άλλον, δείκνυσιν αυτού της υποστάσεως την διαφοράν, τω δε ειπείν Παράκλητον, της ουσίας την συγγένειαν».

Δηλαδή ο νέος Παράκλητος θα έχει διαφορετική υπόσταση-μορφή από τον Ιησού και θα φέρει ουσία συγγενή προς Αυτόν, όπως ο Ιωάννης που ήταν πρώτος του ξάδελφος κατά την Πρώτη Παρουσία.

Ώσπου ο Παράκλητος της Δευτέρας Παρουσίας δια στόματος Δ. Δώριζα αποκαλύπτει: «δίπλα σας ενανθρωπίζομαι και πάλι, μέσα στον άνθρωπο που εξυψώνεται και όχι στον Θεό που κατήλθε στη Γη.» (Δ. Δώριζα, Θεοί Εστέ, κεφ. 30,  σ. 212).

Ο Χρυσόστομος όμως αποκαλύπτει ότι δεν είναι απρόσωπη δύναμη του Πατρός το Άγιο Πνεύμα γιατί πέμπεται στο όνομα του Υιού (Ιωάν. ιδ΄ 26). Στο βιβλίο του «Η Ορθοδοξία μας» ο Αντ. Αλεβιζόπουλος διδάκτωρ Θεολογίας και ιερέας, συμφωνεί με τον Αγ. Πατέρα Χρυσόστομο. Όχι Εκείνο αλλά Εκείνος= πρόσωπο, θα διδάξει, θα υπενθυμίσει, θα δώσει μαρτυρία για τον Χριστό (Ι. 14.26 και 15.26). Και όμως ο εξειδικευμένος στις αιρέσεις ιερέας, όταν γνώρισε το πρόσωπο του Παρακλήτου το ανακήρυξε αιρετικό. Και στην Πρώτη και στη Δεύτερη Παρουσία του Λόγου το ιερατείο κήρυξε αιρετικό τον Θείο Απεσταλμένο.

Το Πνεύμα του Παρακλήτου φανερώθηκε στην Ελλάδα του εικοστού αιώνα και πέρασε απαρατήρητο, όχι όμως και από το κατεστημένο του ιερατείου που τον πολέμησε μέχρι θανάτου, διότι το έλεγξε όχι μόνο για την τιμολόγηση των Θείων Μυστηρίων και το μονοπώλιο της Θείας Χάριτος, αλλά κυρίως γιατί απέκρυψε το Μήνυμα της Θέωσης του Χριστού καθώς δεν μπορούσαν να το μεταδώσουν πλέον βιωματικά.

Η άρχουσα τάξις θέλει εναντιωθεί και τώρα, ως εναντιώθηκε κατά την πρώτην Παρουσίαν Μου επί της γης. Προσέχετε, εάν η Βουλή Μου είναι ανθρώπινη, θέλει καταρριφθεί και θέλει διασκορπισθεί. Εάν όμως η Βουλή Μου είναι Θεία, εάν τα ρήματά Μου προέρχονται εκ της Πηγής της Θείας Γνώσεως, της Θείας Αληθείας του παντός, αλλοίμονον Άνθρωπε, διότι πόσα βλασφημiα, ως είναι γεγραμμένον, θέλει σου συγχωρεθεί, εκτός της βλασφημίας του Παναγίου Μου Πνεύματος. (Δ. Δώριζα, Η Θέωση του Ανθρώπου, κεφ. 9ο, σελ. 98)

Ουκ ήλθον βαλείν τάξιν εις τα εγκόσμιά σου, Άνθρωπε, εις την νοοτροπίαν σου, την πεπατημένην πλέον, ουκ ήλθον βαλείν τάξιν εις την πορείαν του υλικού πεδίου. Ήλθον βαλείν μάχαιραν, ήλθον προκαλέσαι Νέαν επανάστασιν. (Δ. Δώριζα, Η Θέωση του Ανθρώπου, κεφ. 9ο, σελ. 99)

Γνωρίζεις τον Ιησού ή γονατίζεις μπροστά στην εικόνα Του εξομολογούμενος τις αμαρτίες σου και τους ευσεβείς πόθους σου για να πάρεις δύναμη να συνεχίσεις το διαχωρισμό σου από Εκείνον. Σου μιλώ για τον Χριστό, που έχεις κάνει ένα φρούριο γύρω από το Όνομά Του με σκοπό να Τον προστατέψεις. Με τι ρούχα και τι ιδέες Τον έντυσες για να Τον πιστεύεις;

Πες μου με τη δική σου γλώσσα, με τη δική σου καρδιά πόσο ωφελεί να φτιάχνεις ναούς κι η καρδιά σου νάναι άδεια από Αγάπη; Μήπως πιστεύεις ότι έτσι θα Τον γνωρίσεις; 'Η για την κίνηση αυτή έχεις τη συγκατάθεση του Θεού για να απομυζάς από τους ανθρώπους χρήματα για να χτίζεις ναούς στο Όνομά Του;

Και τα παιδιά που πεινούν δίπλα σου δεν τα βλέπεις; (Δ. Δώριζα, Επανάσταση Ιδεών, κεφ. 7ο, σελ. 63)

Ο ορθόδοξος ερμηνευτής, αν θέλει να μείνει πιστός στο πνεύμα των πατέρων της Εκκλησίας, οφείλει να υπερβεί την πατερική σκέψη, όπως η πατερική σκέψη υπερέβη τη βιβλική.

Αυτή η τάση ήταν έκδηλη στην ελληνική ορθόδοξη θεολογία της δεκαετίας του 1960, που αναφάνηκε και ο Χ. Μαλεβίτσης και αποτελούσε ένα ισχυρό πόλο της πανεπιστημιακής θεολογίας, σε αντίθεση με κάποιους συντηρητικούς κύκλους, που θεωρούσαν ως δεδομένο ότι θα έπρεπε οι πατέρες της Εκκλησίας να αναπαράγονται μιμητικά και άκριτα.

Ο Ιωάννης, ως ο εκ της Γης αναβαίνων Παράκλητος, εγκαινιάζει και πυροδοτεί, σύμφωνα με το θέλημα του Πατρός, τη Χριστοποίηση για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ο εξ ουρανών κατερχόμενος Παράκλητος Χριστός και ο εκ της Γης ανερχόμενος Παράκλητος Ιωάννης ενώνονται στη συνείδηση του ανθρώπου. Η ένωση αυτή κατά πρώτον εντός του Ιωάννη συντελείται και δι’ αυτού προσφέρεται στον Άνθρωπο.

«Ο δε Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον ό πέμψει ο πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα α είπον υμίν» (Ιωάννης, κεφ. ΙΔ′, 26). Εδώ φαίνεται λοιπόν, ότι το Πνεύμα το Άγιο, ο Παράκλητος, εκείνος που θα στείλει ο Πατέρας στο Όνομα του Ιησού, Εκείνος θα μας διδάξει τα πάντα και θα υπενθυμίσει σε μας, όλα όσα είπε ο Χριστός.

 Αυτό είναι το χαρακτηριστικό, λοιπόν για να διακρίνουμε τη φωνή του Παρακλήτου. Θα φανερώνει την Αλήθεια αποκαλύπτοντας όσα αγνοούν οι άνθρωποι και ταυτόχρονα θα υπενθυμίζει στον άνθρωπο όσα είπε ο Ιησούς κατά την Πρώτη Παρουσία. Όταν λέει «υπομνήσει», σημαίνει ότι θα ξεθάψει τις παρακαταθήκες της Μνημοσύνης, της Θείας μνήμης του Ανθρώπου, για να μπει στο βάθος της Ουσίας, της Διδασκαλίας του Χριστού και να φύγει από τον εξωτερικό τύπο. Φανερώνεται λοιπόν, ένας Εσωτερικός Χριστιανισμός από τον Ιησού Χριστό και όχι μια εκκλησιολατρεία των τύπων.

Ιωάννη, κεφ. ΙΣΤ΄, 25: «ταύτα εν παριμοίαις λελάληκα υμίν αλλ’ έρχεται ώρα ότε ουκέτι εν παριμοίαι λαλήσω υμίν, αλλά παρρησία περί του πατρός αναγγελώ υμίν». Δηλαδή, ενώ ο Ιησούς μίλησε στους ανθρώπους με παροιμίες, με παραβολές, έρχεται η ώρα που δεν θα ξαναμιλήσει με παροιμίες, αλλά με παρρησία περί του Πατρός. Δηλαδή, άμεσα, χωρίς καλύμματα, χωρίς σύμβολα. Θα είναι ο Παράκλητος, και ο Αποκαλυπτής των Θείων συμβόλων. Ο ενεργοποιητής των αποσυμβολισμών και οι ακτίνες του Παρακλήτου, τα σκηνώματά Του, γιατί από πολλά σκηνώματα θα εκδηλώνεται, θα διακρίνονται από την δυνατότητα και την ικανότητά τους να αποκαλύπτουν και να αποσυμβολίζουν με παρρησία, περί του Πατρός. Σαν Υιοί Θεού, δηλαδή. Θα είναι αυτοί που θα έχουν αναγνωρίσει ότι ο Υιός του Ανθρώπου τους οδήγησε να καταστούν Υιοί Θεού.

Το Άγιο Πνεύμα έχει προσωπική ύπαρξη είναι ο άλλος Παράκλητος (Ιωάν. ιδ΄ 16) το άλλος, σημαίνει διαφορά προσώπου.

Και ονομάζεται Πνεύμα Χριστού (Ρωμ. η΄9 / Α΄ Πέτρου α΄11)

Ότι είναι πρόσωπο φαίνεται και στα παρακάτω:

ακούει Ι. ιστ΄13

λαλεί Ιεζ. ια΄5 /Ματθ. ι΄20/ Ι ιστ13 /Πραξ α΄16 και 23 κα΄ 11 και 21

μαρτυρεί Ι. ιε΄26/ Πραξ. ε΄32 και 23/ Ρωμ. η΄16/ Εβρ. θ΄ 8 κα΄ 15

Διατάσει Πραξ.η΄29, ιγ΄2 – είναι πρόσωπο

Αναγγέλλει Ι. ιστ΄13-15

Διδάσκει Ιεζ. ια΄5/ Ι. ιδ΄26

Ερευνά Α΄Κορινθ. β΄10-11

Προτρέπει Πραξ.Γ 19-20,  ια΄12

Ελέγχει Ιωάν.ιστ΄8

Κρίνει Πραξ. ΙΕ΄28

Μιλάει (Πραξ.8.29)

Λυπάται Εφεσ.δ΄30 / Ρωμ. η΄26

Επιποθεί Ιακ.δ΄5

Παροργίζεται Ησ. ξγ΄ 10 / Μιχ. β΄7

Έχει προσωπική βούληση να καλεί σε μετάνοια Α΄Κορινθ.ιβ΄11, δηλαδή σχετίζεται με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.

Ο Παράκλητος, ως ενεργοποιητής της συνείδησης του ανθρώπου, φαίνεται και μέσα στους λόγους του Ιησού, που άνοιξε τον δρόμο στο κατά Λουκά, κεφ. ΙΒ΄, 49, ο οποίος λέει: «Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην, και τι θέλω ει ήδη ανήφθη;».

Ποιος μας αποκαλύπτει την Ταυτότητα του Παρακλήτου;

Ο Χριστός μιλάει για τον «Ηλία, τον μέλλων έρχεσθαι». Αυτός που προηγείται και μιλάει για τα ερχόμενα, συνδέεται με τον Παράκλητο της Δευτέρας Παρουσίας. Το Πνεύμα το «λαλήσαι δια των προφητών», προτρέχει, κατά τον Άγιο Βασίλειο. Είναι ο Ηλίας που έρχεται πάντα πρώτος.

Σχετικά με αυτόν η Αγία Γραφή λέει ότι δεν πέθανε στη Γη διότι «...ανάγειν Κύριον εν συσσεισμώ τον Ηλιού ως εις τον ουρανόν». Σύμφωνα με τις ιουδαϊκές παραδόσεις, ο Ηλίας εξακολουθεί να είναι αθάνατος μέχρι σήμερα. Η παράδοση λέει ότι θα πρέπει να τον προσκαλούν στα lουδαϊκά σπίτια την παραμονή του Πάσχα. Η άνοδός του περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη με πολλές λεπτομέρειες. (Βασιλειών Δ', κεφ. Β') Το επιλεγμένο μέρος ήταν η ανατολική όχθη του ποταμού, στην οποία ο Ηλίας χειροτονήθηκε «Άνθρωπος του Θεού» και το μέρος που κήρυττε και βάπτιζε ο Ιωάννης.

Ο Ιορδάνης σχηματίζεται από δύο ποτάμια, τον Ιορ και τον Δαν και χύνονταν στην Νεκρά Θάλασσα, αλλά το ρεύμα του αντιστράφηκε μετά την βάπτιση του Χριστού. Γι’ αυτό και το Μυστήριο της Βάπτισης διασφαλίζει τις συνθήκες της σωτηρίας. Ο Ιορδάνης συμβολίζει το οφιοειδές πυρ στην σπονδυλική μας στήλη και την ανοδική του φορά με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Ποιος είναι ο Αδάμ ως ψυχή ζώσα, ποιος είναι ο πρώτος Αδάμ, εκείνος που ενσαρκώθηκε πριν τον Ιησού Χριστό, τον έσχατο Αδάμ, το πνεύμα το ζωοποιούν, μας το αποκαλύπτει ο ίδιος ο Ιησούς στο κατά Ματθαίο ΙΖ' 10-14, είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο πρόδρομος της παρουσίας Του, που προετοιμάζει το δρόμο, ο Ηλίας ο μέλλων έρχεσθαι «Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και αποκαταστήσει πάντα» (Ματθ. ΙΖ' 12), και ο Ιωάννης με τον Ηλία είναι ένα πνεύμα και το Αυτό, όπως φανερώνεται στο κατά Ματθαίο ΙΖ' 12-13, από τον ίδιο το Χριστό και ο Ιωάννης ήταν το επιλεγμένο πνεύμα, το μόνο κατάλληλο να βαπτίσει τον ίδιο το Χριστό.

Ότι ταυτίζεται με τον Αδάμ, μας το λέει πάλι ο Ιησούς «Ουκ εγείγερται εκ γενητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου και ει θέλετε δέξασθαι, αυτός εστίν Ηλίας ο μέλλων έρχεσθαι ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω».

Λέγοντας ο Ιησούς «ουκ εγήγερται εκ γεννητοίς γυναικός μείζων Ιωάννου», φανέρωνε το ύψος του Ιωάννη στην ανθρώπινη εξελικτική σκάλα, αλλά παράλληλα ότι η Παρθένος Μαρία δεν ήταν απλή γυναίκα, αλλά Λόγος. Ο Νόμος της επανακύκλισης του πνεύματος, αλλά και η αποκάλυψη ότι το Πνεύμα Ηλία-Ιωάννη είναι ένα, φαίνεται και από τους λόγους του Ιησού, «Ηλίας ήδη ήλθε και ουκ επέγνωκαν Αυτόν, αλλ’ εποίησαν εν αυτώ όσα ηθέλησαν. Τότε συνήκαν οι μαθηταί ότι περί Ιωάννου του Βαπτιστού είπεν αυτοίς». (Ματθ. ΙΒ', 12-13)

Ο Ηλίας αναμένεται πριν την Δευτέρα Παρουσία του Λόγου, σύμφωνα με τη δήλωση του Κυρίου. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος και άλλοι Πατέρες το βεβαιώνουν, όπως και το απολυτίκιο του Ηλία: Ο ένσαρκος Άγγελος των Προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος της Παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος. Τέσσερις αιώνες πριν τον Χριστό, ο προφήτης Μαλαχίας είχε γράψει για τον Ηλία, ο οποίος είχε ζήσει τον 9ο π.Χ. αιώνα.

Η προφητεία του Μαλαχία: «Και θα ανατείλει  σε σας που σέβεστε το όνομά μου ήλιος δικαιοσύνης, που θα φέρει τη θεραπεία στις φτερούγες του». Αυτή βρίσκεται στο 4:2. Αμέσως μετά, στο 4:4-5, το βιβλίο του Μαλαχία κλείνει με την αναγγελία για την έλευση του Ηλία και την αποκατάσταση των πάντων: «Και ιδού εγώ αποστελλώ υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην, πριν ή ελθείν την ημέραν του Κυρίου την μεγάλην και επιφανή, ος αποκαταστήσει καρδίαν πατρός προς υιόν και καρδίαν ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού, μη ελθών πατάξω την γην άρδην». Οι Πατέρες θεώρησαν ότι τα περί ήλιου της δικαιοσύνης αναφέρονταν στον Χριστό. Όμως η προσαγόρευση «ήλιος της δικαιοσύνης» ταιριάζει επίσης σ’ εκείνον που προορίζεται να αποκαταστήσει τα πάντα, αφού κάθε αληθινή αποκατάσταση βασίζεται στη δικαιοσύνη.

Στα βιβλία του Δ. Δώριζα αποκαλύπτεται ο Παράκλητος: Διαβάζουμε στην Κίνηση Ιδεών σ. 325: Ο ανατέλλων ήλιος της Δικαιοσύνης απλώνει τα φτερά του προς την ελευθερία του Εαυτού του και τον δικαιώνει μέσα στην απειρότητα των φωτεινών ακτίνων του. Πηγή ζωής στα σύμπαντα της Υπόστασης, ο Ιωάννης, ανασύρει με το θείο «είναι» του τον βυθισμένο στην πλάνη Εαυτό του Άνθρωπο.

Αληθώς σας λέγω, αδελφοί αγαπημένοι, ότι ανατέλλει ο νέος ήλιος, ο νέος πνευματικός ήλιος  που θέλει επιφωτίσει τους πάντας ίνα κατανοήσουν την καταγωγή τους και τον προορισμό τους, για να επανέλθουν ενεργητικοί θεοί, εν επιγνώσει θεοί, στην πηγή της εκπόρευσής τους. (σ. 99)

Ένας και μόνον φαεινός, υπέρλαμπρος και ανέσπερος πνευματικός ήλιος ενεργεί και δρα στην Ολότητα του Θεού. Αυτός είναι ο αεί υπάρχων, ο κρατών τας κλείδας του θανάτου και του Άδου, ο αγνοών κάθε ιδέα πτώσης, ο πάλλαμπρος και παμμέγιστος πνευματικός Άνθρωπος, ο ανατέλλων Ηλίας της νέας εποχής. Ο των πάντων υπέρτατος Κριτής. Ο ταυτιζόμενος με τον έναν Λόγο και Διδάσκαλο, Δάσκαλος Ιωάννης, ο Δάσκαλος της νέας κοσμικής περιόδου. (σ. 114-115)

Αποστέλλω και φέρω εις Εκδήλωσιν τον κατά τας Γραφάς Μου Αναμενόμενον Ηλίαν τον Θεσβίτην ή Ιωάννην Πρόδρομον της Δευτέρας Παρουσίας Μου επί της γης ίνα Με Αναγγείλη Ερχόμενον εκ νέου και εισπορευόμενον εις τας ψυχάς εκείνων, οίτινες Με ηγάπησαν και Με έθεσαν εις τον Θρόνον Μου εντός αυτών ως Βασιλέα, Κύριον, Διδάσκαλον και Θεόν των. Σφραγίζω την Αγγελίαν Μου ταύτην, δια του αίματός Μου του εκχεομένου αενάως εκ των τύπων των ήλων της Δεξιάς Μου, ήτις και Δεξιά του Πατρός Μου. (Μαθητεία στη Δευτέρα Παρουσία: Διδάσκαλος Υιός - Λόγος - ΧΡΙΣΤΟΣ, σελ. 12 επιμέλεια κειμένων Δ. Δώριζα υπό Α. Δημητριάδη)

Εκχέω την Χάριν Μου επί του φίλου και Αδελφού Μου Ιωάννη-Ηλία, ον ο Ίδιος εβάπτισα και απέστειλα πλησίον των ανθρώπων ίνα διδάξη αυτούς και προετοιμάσει την είσοδον-εισπόρευσιν του Υιού του Θεού εν ταις Ψυχαίς αυτών, δια να καταστήση αυτούς Ενθέους, φέροντας την δόξαν Μου εν αυτοίς, μεταβάλλων αυτούς από Ψυχοϋλικάς υποστάσεις εις τέκνα Φωτός και συμμετόχους της Βασιλείας του Θεού.

Ανάγγειλέ Με Ιωάννη -Ηλία τοις αδελφοίς Μου, ερχόμενον εν Δόξη και θέλουσι ιδεί οι άνθρωποι τον Θεόν περιπατούντα εν τω μέσω αυτών, εισπορευόμενον εις πάντα όντινα ο θείος, Έρωτας ανεπτύχθη εν τη Ψυχή του και επιπόθησε διακαώς την Ένωσίν Μου μετ' αυτού.

Ο Ιωάννης πορεύεται εκεί όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ακόμη να μεταβούν και ετοιμάζει τόπο γι’ αυτόν. Καθώς δημιουργεί Νέους Γαλαξίες και απειράριθμα πλανητικά συστήματα, εμπνέει και φωτίζει υποστάσεις σε πλανήτες της ήδη εκδηλωμένης Δημιουργίας, εκδηλούμενος ως Προφητικός Λόγος για να προετοιμάσει την εκδήλωση των Υιών Του, Δασκάλων και Μητέρων που θα σαρκωθούν για να κηρύξουν την Ανάσταση του Ανθρώπου, του Πατριάρχη Αδάμ, του Ανατέλλοντος Ηλία της Νέας Εποχής! (Δ. Δώριζα, Κίνηση Ιδεών, κεφ. 31ο, σελ. 305)

Αμήν, αμήν λέγω σοι, ότι έρχεται η ώρα καθ' ην πάντα ταύτα τελεσθώσιν και οι ακούοντες τον εκπορευόμενον λόγον σου Εμέ θέλουσι ακούειν καλούντα αυτούς εις κάθαρσιν και προετοιμασίαν δια την εν αυτοίς φανέρωσίν Μου.

Δέδωκά σοι την Χάριν της Αναγγελίας της Παρουσίας Μου επί της γης εκ Νέου και οι λόγοι Μου ούτοι ου μη παρέλθωσιν κενοί. (Δ. Δώριζα, Αγαπάτε Αλλήλους, κεφ. 22ο, σελ. 188)

Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Βαπτιστής, τέκνο Επαγγελίας, ήταν ο Άγγελος της έλευσης του Λόγου, είναι ο Άνθρωπος που έρχεται μαζί με το Λόγο, ενωμένος με Αυτόν, να αποκαταστήσει τη Δικαιοσύνη. Είναι ο τίμιος αγωνιστής και πρωτοπόρος που ελέγχει την κοσμική εξουσία της πολιτείας (Ηρώδης) και του ιερατείου (Καϊάφας), κηρύττοντας Μετάνοια και Κάθαρση. «Ούτω γαρ πρέπον εστίν ημίν πληρώσαι πάσαν Δικαιοσύνην».

Διασαλπίζοντας ένα οικουμενικό μήνυμα Μετάνοιας και Κάθαρσης που δεν αφορά μόνο τον εκλεκτό λαό, λέγοντας πως «σε τίποτε δεν ωφελεί να είναι κανείς τέκνο του Αβραάμ, αν δεν ασκεί τη Δικαιοσύνη του Θεού» (Ματ. Γ', 8, 9). Όλοι χρειάζονται Μετάνοια. Όμως ο Ιωάννης δεν είναι αυτός που κατευνάζει τη Θεία οργή και γι’ αυτό αρνείται ότι είναι ο Ηλίας (Ιωαν. Α', 21-25).

Αυτός που αναφέρει ο Ησαΐας: φωνή βοώντος εν τη ερήμω· ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου· ευθείας ποιείτε τας τρίβους του Θεού ημών (30:3). Ο Βαπτιστής ξεκαθάρισε ότι αυτό αφορούσε τον ίδιο: «Εγώ είμαι, σύμφωνα με τα λόγια του προφήτη Ησαΐα, η φωνή κάποιου που κράζει στην έρημο: ‘ισιώστε το δρόμο, να περάσει ο Κύριος’» (Ιω.1:19-23).

Ο αναγγελλόμενος από τον Μαλαχία (3:1): Ιδού εγώ εξαποστέλλω τον άγγελόν μου, και επιβλέψεται οδόν προ προσώπου μου. Ο Χριστός δήλωσε ότι αυτό αφορούσε τον Ιωάννη τον Βαπτιστή: ούτος γαρ εστι περί ου γέγραπται· ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου, ος κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου (Μτθ.11:10).

Ο Ιωάννης είναι ο Παράκλητος της Δευτέρας Παρουσίας, τον οποίον η Επίσημη Εκκλησία αναγνωρίζει ως Πρώτον στην Τάξη των Αγίων και Αυτόν υπέδειξε ο Ιησούς: «Ιδού Εγώ αποστέλλω τον Άγγελόν Μου προ προσώπου σου, ος κατασκευάσει την Οδόν Σου έμπροσθέν Σου. Αμήν λέγω υμίν, ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του Βαπτιστού … και ει θέλετε δέξασθαι. Αυτός εστίν Ηλίας ο μέλλων έρχεσθαι. Ο Έχων ώτα ακουείν ακουέτω» (Ματθ. ΙΑ’ 10-15).

Στη βιβλιογραφία Εσωτερικού Χριστιανισμού του Διονύση Δώριζα φανερώνονται τα εξής:

«Ο Ιωάννης της Νέας Εποχής είναι αυτός που την αναγγέλλει και την εγκαινιάζει. Που προσφέρει σαν κεφάλαιο το “Είναι” του για την πραγμάτωσή της. Μήνυμά του η εξάπλωση της Αγάπης, η εγκαθίδρυση της Ενότητας, η Χριστοποίηση του Ανθρώπου και η Θέωση».

Ο Δάσκαλος Ιωάννης δεν έχει σχέση με τους ανθρώπους της Πτώσης σαν ένας απ’ αυτούς. Είναι η Ιδέα του Πανσυμπαντικού Ανθρώπου, του Άπειρου Ανθρώπου που ζει μέσα στη Συνείδηση καθενός, στο βαθμό που ο καθένας την έχει ενεργοποιήσει. Είναι η Πνευματική Υπόσταση Αδάμ που εκπορεύτηκε Θεία Ιδέα Τελειότητας απ’ τον Πατρικό Νου. Είναι η Θεία Πνοή που ο Πατέρας εμφύσησε στα πρόσωπα των ανθρώπων, γι’ αυτό είναι η Ζωή για τους ανθρώπους.

Αυτός είναι ο Αεί Υπάρχων, ο Κρατών τας Κλείδας του Θανάτου και του Άδου, ο αγνοών κάθε ιδέα Πτώσης, ο Πάλλαμπρος και Παμμέγιστος Άνθρωπος, ο Ανατέλλων Ηλίας της Νέας Εποχής. Ο των πάντων Υπέρτατος Κριτής. Ο Ταυτιζόμενος με τον Ένα Λόγο και Δάσκαλο, ως ο Ίδιος τον απεκάλεσε πολλάκις, Δάσκαλος Ιωάννης, ο Δάσκαλος της Νέας Κοσμικής Περιόδου. (Δ. Δώριζα, Κίνηση Ιδεών, κεφ. 10ο, σειρά Εσωτερικός Χριστιανισμός)

Εγώ και ο Πατήρ Μου είμεθα Εν. Εγώ Eιμί ο Διδάσκαλος όλων των λαών της γης. (Δ. Δώριζα, Μαθητεία στη Δ. Παρουσία, κεφ. 30ο, σελ. 298, επιμέλεια Α. Δημητριάδης)

Οι Πατέρες θεωρούν τον άνθρωπο πραγματικό κυβερνήτη και κύριο του σύμπαντος. Και εννοούν την κυριότητα αυτή ως μια μορφή εξάσκησης της βασιλικής του ιδιότητας (Ζώου Θεούμενου, σ. 27 Νέλλας).

Πού κρύβεται η ταυτότητα του Παρακλήτου Μελχισεδέκ Ηλία Ιωάννη;

«Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε το Πνεύμα της Αληθείας, ο Θησαυρός των αγαθών και Ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος και σώσον Αγαθέ τας ψυχάς ημών».

Και ο π. Ιωάννης Χρυσαυγής δηλώνει τα εξής: Το Άγιον Πνεύμα εκχέεται επάνω σ’ ολόκληρο τον λαό του Θεού. Κάθε πιστός θεωρείται βασιλεύς, ιερεύς και προφήτης, ενώ οι δωρεές του Πνεύματος είναι πολλές και ποικίλες (Α΄Κορ.12:28-30) και δεν περιορίζονται στον χειροτονημένο κλήρο.

Το σπουδαιότερο νέο του Έργου της Δευτέρας Παρουσίας είναι ότι η Θεία Χάρη μεταφέρεται εκ πνεύματος κατά τάξη Μελχισεδέκ κατευθείαν από τον Πατέρα και όχι μέσω Αποστολικής Διακονίας των ιερωμένων, όπως στον Παύλο και την εκκλησία των χαρισματούχων του Βαρνάβα που ήταν μαθητής του.

Ο Ιησούς Χριστός κατά τη Δευτέρα του Παρουσία θα έλθει τόσο ως Βασιλιάς Δικαιοσύνης όσο και ως Αρχιερέας Ειρήνης. (Ησ. ΙΑ', 4,9) και (Εβρ. Ζ', 2). Οι δύο ιδιότητες, ιερέα και βασιλιά, θα συνυπάρχουν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ο Μελχισεδέκ είναι ο υιός του ανθρώπου, ο Ουράνιος Ανδρόγυνος Αδάμ που ουδέποτε εξέπεσε, είναι ο Τέλειος Άνθρωπος Λόγος που εξεπορεύθη από τους κόλπους του Πατέρα. Η γέννησή του και ο ίδιος προεικονίζει την ενσάρκωση του Λόγου Χριστού και ταυτόχρονα την Δευτέρα Του Παρουσία ενωμένος μαζί Του, φέρων ενεργή Θεία συνείδηση παρέμβασης επί του σώματος και οργάνων-λαών της Ανθρωπότητας. Ο Θείος Απεσταλμένος του Πατέρα Θεού, ως η ένσαρκη Παρουσία Του στη γη φανερώνεται στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού από τον Δάσκαλο Ιωάννη, τον από γης αναβαίνων και γι’ αυτό τα σύμβολα του χρυσού και του αργυρού αναφέρονται στα πόδια Του. Ο Δάσκαλος Ιωάννης, είναι η εκπλήρωση και η επιστροφή, ο Ένας Λόγος, που κατά την Πρώτη Του Παρουσία ήλθε ως Κλήση, είναι ο Α και ο Ω, ο Ην, ο Ων και ο Ερχόμενος. (Από το βιβλίο Αποκάλυψη Μελχισεδέκ του Γ. Κλειδαρά σελ. 248)

Όταν ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στην Αποκάλυψη (Α. 12-20), γύρισε για να δει ποιος του μιλούσε, περιέγραψε έναν όμοιον Υιόν Ανθρώπου, ο οποίος εφορούσε χιτώνα που έφθανε μέχρι των άκρων των ποδιών του και ήτο ζωσμένος εις το στήθος με ζώνην χρυσήν. Το κεφάλι του και τα μαλλιά του ήσαν λευκά σαν το άσπρο μαλλί και το χιόνι, και τα μάτια του σαν πύρινη φλόγα... τότε λιποθύμησε, αλλ' αυτός έβαλε το δεξί Του χέρι επάνω του και είπε: Μη φοβάσαι: Εγώ Είμαι ο Πρώτος και ο τελευταίος και Εκείνος που ζη: ήμουν νεκρός, αλλά να, τώρα είμαι ζωντανός εις τους αιώνας των αιώνων και έχω τα Κλειδιά του Θανάτου και του Άδη. Γράψε λοιπόν εκείνα που είδες και εκείνα που είναι και όσα μέλλουν να γίνουν ύστερα. (Μαθητεία στη Δευτέρα Παρουσία, κεφ. πρόλογος, σελ.  13 Α. Δημητριάδη)

 «Στην ‘’Πίστιν–Σοφίαν’’ των Γνωστικών της Αλεξανδρείας, ο Μελχισεδέκ αποκαλείται ‘’Μέγας Θησαυροφύλαξ του Αϊδίου Φωτός’’. Η ιδιότης όμως αύτη ανήκει εις τα λειτουργήματα του ‘’Μανού’’, όστις δέχεται το άρρητον φως από ακτίνα εκπορευομένην αμέσως εκ της Αρχής ανακλών τούτο εις τον Κόσμον, που αποτελεί το Βασίλειόν του, δια τούτο δε ο Μανού καλείται και ‘’Υιός του Ηλίου’’. Η κατάσταση αϊδιότητα δεν περιορίζεται χωροχρονικά διότι ο χώρος και ο χρόνος μπορούν να πάψουν σε οποιαδήποτε στιγμή της ανθρώπινης ζωής κάθε ανθρώπου που υπερβαίνει τα όρια του κόσμου της πλάνης με τον λόγο και την αρετή του. Δηλαδή τις πράξεις και τους λόγους που πηγάζουν από την ενσυνείδητη ενεργοποίηση της Ένωσης του Ανθρώπου με το Θεό. Όπως ο Μελχισεδέκ δηλαδή μπορεί να καταστεί Απάτωρ και Αμήτωρ, όταν θα μεταμορφωθεί μέσω της Θείας Χάρης που έλκει η θέληση για αρετή. Το Άκτιστο Φως που προέρχεται από τον Αΐδιο Θεό ο οποίος είναι Άπειρος, Άχωρος και Άχρονος».

Από το βιβλίο Αποκάλυψη Μελχισεδέκ του Γ. Κλειδαρά σελ. 258: «Όταν εκπαιδεύεται κανείς σαν Λόγος, εκπαιδεύεται σαν βασιλιάς και αρχιερέας μαζί και δεν υπόκειται σε φόρμουλες. Έτσι δεν μπορεί να ικανοποιήσει κάποιον που επιθυμεί διότι δεν υπόκειται πλέον σε προσωπικές επιθυμίες αλλά ακούει άνωθεν τι χρειάζεται να κάνει. Περί βασιλείας και ιεροσύνης βλέπουμε στο κατά Ιωάννη, στην Αποκάλυψη Α΄, 6 ‘’και εποίησεν υμάς βασιλείαν, ιερείς τω Θεώ και πατρί αυτού’’, Α’ Επιστολή Πέτρου, κεφ. Β’, 9: ‘’υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν, όπως τας αρετάς εξαγγείλητε του εκ σκότους υμάς καλέσαντος εις το θαυμαστόν αυτού φως’’. Γράφεται ξεκάθαρα πως όλοι είναι ιερείς στην αληθινή εκκλησία και την αληθινή λατρεία, τον αληθινό Χριστιανισμό και όχι την υποκριτική λατρεία».

Στο βιβλίο «η κραυγή του αετού» του ΤheunMares, που εκδόθηκε το 1997 και στην Ελλάδα το 2003 στην πρώτη του σελίδα αποκαλύπτεται μια ουράνια προφητεία. «Μια μέρα ο τροχός θα περιστρέψει τον ιστό του πεπρωμένου και τότε ο μικρότερος και ο μεγαλύτερος γιος του πνεύματος θα παίξουν τον ρόλο τους στο σχέδιο που θα δείξει την αιτία της δυαδικότητας. Τότε θα γίνει ενσυνείδητα πια η Τελευταία Μάχη μία και μοναδική». (Προφητεία του Ανώνυμου Ενός)

Τα λόγια αυτά θυμίζουν τα Ευαγγέλια και την Αποκάλυψη του Ιωάννη, όπου στην τελική μάχη ο Αρμαγεδδών θα συμβαίνει εξωτερικά, ενώ εσωτερικά η σύγκρουση του φωτός και του σκότους. Μεταξύ των Υιών των τέκνων του Θεού και των τέκνων της απωλείας και μεταξύ αυτών που αγάπησαν τον Χριστό βαδίζοντας στον δρόμο της Αλήθειας και της Αγάπης και αυτών που τον μίσησαν πηγαίνοντας από τη λεωφόρο του ψεύδους και της υποκρισίας, του φόβου και του μίσους.

Υπάρχει Νομοτέλεια διαδοχής προσώπων, που εκδηλώνονται ως Λόγοι.

Η παρουσία αυτών των τριών προσώπων στην Ιστορία ξεκινά με το Μελχισεδέκ, έπειτα με τον Ηλία και έπειτα με τον Ιωάννη, φανερώνοντας τη σταδιακή κάθοδο του πνεύματος στην ύλη, την καθοδική ροή του Ιορδάνη που γεννά ανθρώπους. Με τη Βάπτιση του εξ Ουρανού καταβάς Λόγου Χριστού, τα ύδατα μεταστρέφονται προς τα άνω, διανοίγοντας το Δρόμο για τον από γης αναβαίνοντα άνθρωπο, την ψυχή που θεώνεται. Γι’ αυτό το κλειδί της ανόδου δίνεται μέσω του Ιωάννη που αντιπροσωπεύει την Κάθαρση του νου, τη θυσία της διάνοιας, μέσω της οποίας συντελείται η λύτρωση της ψυχής, ώστε να επιτευχθεί η Τελειοποίηση.

Γι’ αυτό και ο Ιωάννης πεθαίνει, προτυπώνοντας τη Θυσία, ενώ ο Ηλίας δεν πεθαίνει, προτυπώνοντας την Ανάληψη και ο δε Μελχισεδέκ ζει αιωνίως, «μήτε αρχήν ημερών, μήτε τέλος ζωής έχων», προτυπώνοντας την Άχωρη και Άχρονη Ένωση του Υιού με τον Πατέρα. Ο Μελχισεδέκ ονομάζεται Κύριος του Χρόνου και κοινωνός των Φώτων του θησαυρού της Βασιλείας των Ουρανών είναι Βασιλιάς Δικαιοσύνης και Αρχιερέας Ειρήνης.

 Στην εξέλιξη του Θείου σχεδίου είναι γραμμένο πως θα φανερωθεί ο πρώτος και ο έσχατος, ο Α και ο Ω. Στον Εσωτερικό Χριστιανισμό αποκαλύπτεται ότι ο Πρώτος είναι ο Χριστός και ο Έσχατος στη Βασιλεία των Ουρανών το Πνεύμα του Ιωάννη του Βαπτιστή. Μια βαθύτερη αποφλοίωση των συμβόλων αποκαλύπτει μία σχέση αναλογίας με τα παραπάνω όπου πρώτος νοείται ο Αδάμ η εκδήλωση της Θείας Ανθρωποϊδέας που εξαπορεύθει από τους Πατρικούς κόλπους και έσχατος ο Παράκλητος της Δευτέρας Παρουσίας. Υπάρχει και ένα τρίτο ζεύγος για το οποίο ελάχιστα έχουν αποκαλυφθεί μέχρι τώρα, είναι ο πρώτος Ελοχίμ και η τάξη Μελχισεδέκ και το Πνεύμα του Ηλία του Θεσβίτη του φίλου του Θεού που ορισμένοι ονόμασαν Ηλιακό Τεχνίτη και άλλοι θεωρούσαν Προφήτη.

Ορισμένοι ονομάζουν τον Πρώτο Ελοχίμ που δημιουργήθηκε πριν τους Αγγέλους Πολέμαρχο του Θεού, συγχέοντάς τον με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και άλλοι τον ονομάζουν «Γουναρά» αγνοώντας ότι προστάτης των γουναράδων είναι ο προφήτης Ηλίας.

Αυτή η Περίοδος θα καταρρίψει πάρα πολλά Κατεστημένα. Πάντα όταν Εγώ Έρχομαι, δεν έρχομαι παθητικά, Έρχομαι σαν ο Αιώνιος και Αδιάβλητος Μαχητής, ο Άναρχος και ο Ατελεύτητος, που θέτω σε μάχη όλα τα στοιχεία εκείνα που δεν δίνονται να ενωθούν, τα θέτω σε μάχη με σκοπό να γίνουν Ένα. Έτσι και τώρα θα θέσω και πάλι σε μάχη όλα εκείνα τα στοιχεία που Με περιορίζουν, που κατακερματίζουν το Έλεός Μου και το μοιράζουν όπως εκείνα αντιλαμβάνονται, που κάνουν την Αγάπη Μου δικιά τους και τη χρωματίζουν με χρώματα ιδιαιτερότητας προσωπικοτήτων και τη μοιράζουν δήθεν σαν να τους ανήκει. Θα βάλω σε μάχη όλες αυτές τις υποστάσεις, που θέλησαν να Με εκφράσουν μέσα στην πλάνη και να Με παρουσιάσουν τόσο πλανημένο, για να δεσμεύσουν ψυχές, για να δεσμεύσουν την Άπειρη Υπόσταση Άνθρωπος-Θεός και να μην της επιτρέψουν να ενωθεί μαζί Μου.

Εγώ Είμαι ο Μαχητής Άνθρωπος-Λόγoς-Θεός, ο Μαχητής Λόγος-Θεός, που εκδηλώνομαι από τον Άνθρωπο, για να φέρω αυτόν στη Θεότητά του, για να τον καταστήσω Άπειρη Παρουσία Ενότητας. (Δ. Δώριζα, Η Θέωση του Ανθρώπου, κεφ. 2ο, σελ. 29)

Ποιος είναι ο Δάσκαλος Ιωάννης, ο Παράκλητος της Δευτέρας Παρουσίας. Ποιος ήταν ο Διονύσης Δώριζας, το διαβάζουμε στο βιβλίο Δάσκαλος Ιωάννης, κεφ. 22ο, σελ. 220-228.

Την εποχή που ως Λόγος Ιησούς περπατούσα πάνω στη Γη, υπήρξε με τη μορφή του Σίμωνα του Κυρηναίου. Σήκωσε το Σταυρό Μου, συμμετείχε στη μεταφορά Του, με απόλυτη επίγνωση της ευθύνης που αναλάμβανε, δηλαδή του Έργου που τώρα παρουσιάζει, της Θυσίας που τώρα εκδηλώνει, να σηκώσει τον Άνθρωπο και τη δυσαρμονία του και να τον οδηγήσει στο στάδιο της Ένωσης με τον Λόγο και τον Πατέρα. Εκείνη την ώρα, συμβολικά θα σου το πω, παραλάμβανε από Εμένα τη σκυτάλη για τη συνέχιση του Έργου Μου στο στάδιο όπου ο Άνθρωπος Θεώνεται, όπου ο Άνθρωπος ενώνεται με το Τρισυπόστατο και το φανερώνει. Ήταν και τότε ήδη Χριστοποιημένος, δηλαδή υπήρχα εντός Του.

Ο Παράκλητος δεν είναι μία μορφή. Είναι ο Άνθρωπος κι ο Θεός σε μια Ενιαία Παρουσία Εκδηλωμένης Αγάπης. Αυτή η Παρουσία μορφοποιείται στο υλικό πεδίο με την εικόνα του Ιωάννη, που καθίσταται ο Δρόμος Ζωής σας, για να οδηγηθείτε στη Θέωση, πραγματώνοντας με το Έργο Του το «Δι’ Εμού εις τον Πατέρα». Γι’ αυτό δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της Πρώτης και της Δευτέρας Παρουσίας. Δύο μορφές που εξεπροσώπησαν το Θεό και τον Άνθρωπο συνθέτουν την εκδήλωση του Παρακλήτου, ο Θεάνθρωπος Ιησούς κι ο Θεάνθρωπος Ιωάννης, εικόνες που παρουσίασε ο Θεός στον καθρέφτη της δημιουργίας, για να κάνει ορατή την Αγάπη Του. (Επανάσταση Ιδεών, κεφ. 16, σελ. 121-122)

Είναι μία Οντότητα Πρωταρχική. Ανήκει στον κορμό του Ιωάννη. Αυτή τη στιγμή εκφράζει ολοκληρωμένα το Είναι Του, εφόσον έχει συλλέξει όχι μόνο τα τμήματα του κορμού Του εντός Του, αλλά και κάθε τμήμα του Ανθρώπου. Παρουσιάζει Άπειρη δυνατότητα διάχυσης σε πολλαπλότητα μορφών, γιατί είναι ο Μόνος Υπεύθυνος, όχι μόνο πάνω στη Γη, αλλά και σε όλη την κλίμακα εξέλιξης του Ανθρώπου, για την εκπαίδευση και την ολοκλήρωσή του.

Όμως μαθητή, αυτή τη Μορφή μην την περιορίσεις στα υλικά πλαίσια που τα αισθητήρια του σώματος σου παρέχουν.

Ο Ιωάννης είχε συμμετοχή στην αρχή του δημόσιου Έργου του Λόγου –το οποίο και προετοίμασε–, ο Κυρηναίος στο τέλος του, ενώ ο Ηλίας εμφανίστηκε στη μεταμόρφωση του Ιησού στο Θαβώρ.

Εκείνο που θα φέρει είναι το πυρ της αγάπης, εκείνο που θα σαλπίσει είναι το μήνυμα του εξαγνιστικού πυρός. Δεν θα διδάξει για τα ύδατα του εξαγνισμού, όπως ήταν μέχρι τώρα η συμβολικά μεταδιδόμενη αλήθεια, θα μεταδώσει το πυρ που καίει και καταστρέφει όλους τους φραγμούς της φύσεως του ανθρώπου, όλους τους διαχωριστικούς τοίχους ανάμεσα στα άτομα, ανάμεσα στους ομίλους και ανάμεσα στα έθνη.

Εν κατακλείδι, ο Παράκλητος Ηλίας-Ιωάννης ως ο Ένας Άνθρωπος, ο Άνθρωπος Λόγος, ο υπεύθυνος για την ολοκλήρωση της αποκατάστασης των πάντων και για την εκδήλωση της τέλειας Δημιουργίας, είναι εκείνος που οδηγεί εις πάσαν την αλήθεια και αποκαθιστά τα πάντα.

Οι απολήξεις των κυττάρων αυτού του Πνεύματος είναι μια στρατιά ανθρώπων Λόγων που η παράδοση αναφέρει ως στρατευμένα Πνεύματα του Αγίου Πνεύματος που διακρίνονται από την ελευθέρωση που επιφέρει η φανέρωση της Αλήθειας.

Τα Πνεύματα αυτά αποτελούν μία και μοναδική αρχή, την ενότητα, του απαρχής τέλειου του εξ ουρανού κατεβαίνοντος Λόγου Υιού του Θεού, που ονομάστηκε Υιός του Ανθρώπου με την ενανθρώπιση Του και του εκ της γης αναβαίνοντος Ανθρώπου που εξ υιοθεσίας Χριστοποιούμενος ονομάστηκε Υιός του Θεού οδεύοντας προς Θέωση.

Το Πνεύμα του Θεού όπου θέλει πνέει και εμπνέει και μιλάει από όποια μορφή αξιώσει με τη Χάρη Του.

Γνωρίζουμε ότι παρά τη ρήση του Παύλου Θεού συνεργοί εσμέν (Α΄Κορ.3:9), ο πιστός χριστιανός ανέθετε πάντα τις ευθύνες του στον Θεό. Ευλογώ και θεουργώ παίρνοντας την ευθύνη, απορροφώντας και μετουσιώνοντας τα βάρη του ανθρώπου και θύοντας τον εαυτό μου κατά το υπόδειγμα του Λόγου Χριστού. Τη νέα στάση του ανθρώπου του ενωμένου με τον Λόγο, της ενήλικης συνείδησης, φανέρωσε ο Ιωάννης, ο οποίος διακήρυξε με λόγους και με πράξεις, ότι ο άνθρωπος είχε βέβαια το δικαίωμα της ενχρίστωσης και της θέωσης, όπως δήλωσαν οι Πατέρες, αλλά όχι δίχως να προσομοιάσει στον Κύριο και κατά τις ευθύνες. Και η βασική ευθύνη είναι να βάζει κανείς, όσο μπορεί, πλάτη για τον σταυρό της ανθρωπότητας, όπως ο Σίμωνας ο Κυρηναίος. Στο νέο σκήνωμά του εισήλθε ο Ιωάννης Ηλίας όπως περιγράφει η Μητέρα Άννα, σε μοναδική μαρτυρία του γεγονότος στο βιβλίο «Δάσκαλος Ιωάννης ο Δρόμος και το Έργο». Ο Ιωάννης είναι ο Έσχατος της Βασιλείας των Ουρανών, αλλά στην κλίμακα των θνητών ανθρώπων είναι πρώτος ο Σίμων ο Κυρηναίος.