ΠΕΡΙ ΚΡΙΣΕΩΣ ΔΑΣΚΑΛΩΝ (ΣΥΜΠΟΣΙΟ)

ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ξενοδοχείο «Τιτάνια»

01-04-2012

Εισαγωγή εκπροσώπου της Κίνησης, προέδρου του Ε.Λ.Α. κ. Γεωργίου Κλειδαρά

Η Κίνηση Εσωτερικών και Μεταφυσικών Ομάδων ξεκίνησε σε μια πολύ σκοτεινή περίοδο πριν από πολλά χρόνια, το 1995, με σκοπό, όπως γράφει και στο καταστατικό της την ελεύθερη πνευματική έκφραση. Ο στόχος αυτός μπορούμε να πούμε ότι επετεύχθη.

Σήμερα, αντιμετωπίζουμε νέες προκλήσεις  και οι ίδιοι άνθρωποι που ξεκίνησαν αυτή την Κίνηση συνεχίζουν, έπειτα από πολλά χρόνια, ενωμένοι, συντονισμένοι, παραμερίζοντας τις προσωπικές τους διαφοροποιήσεις σ’ ένα κοινό σκοπό στην υπηρεσία του ανθρώπου.

Το σημερινό συμπόσιο είναι αφιερωμένο, όπως και το θέμα του ορίζει, στην αλλαγή της συνείδησης του ανθρώπου, μέσα από τις οδύνες του τοκετού, που περνάει η ανθρωπότητα και η ανθρώπινη ψυχή. Η παραπληροφόρηση που υπάρχει στις μέρες μας, είτε στο διαδίκτυο είτε με άλλους τρόπους, μας καθιστά υπεύθυνους ώστε να θέσουμε κάποιες βάσεις και κάποια πλαίσια, στη φανέρωση της αλήθειας, ώστε να μπορέσει ο κάθε άνθρωπος να διακρίνει το ορθόν, να διακρίνει μέσα από κάθε διδασκαλία, την αλήθεια που αυτή μεταφέρει και να την αξιοποιήσει στη ζωή του.

Ομιλία πνευματικού συντονιστή του Έργου Λόγου Αγάπης Γ. Κλειδαρά

Χαιρετώ όλους τους φίλους κι αδελφούς που είναι σήμερα εδώ, και τιμούν ως πρωτοπόροι την προσπάθεια που κάνουμε από κοινού για την αφύπνιση  του ανθρώπου.

Γίνεται πολύς λόγος τελευταία για την κρίση που περνάει η χώρα μας, για την κρίση που συμβαίνει στην Ελλάδα. Όμως γνωρίζουμε ότι δεν καταρρέει η Ελλάδα. Καταρρέει ένας ολόκληρος πολιτισμός, καταρρέει ο πανανθρώπινος πολιτισμός. Και δεν θα σταθούμε αυτή τη φορά αν το Φως έρχεται από την Ανατολή ή την Δύση, απ’ τον Βορρά ή τον Νότο. Η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ούτε ο Βορράς ούτε ο Νότος, ούτε η Ανατολή ούτε η Δύση, αλλά ήταν το κέντρο ενός σταυρού, όπου πολιτισμοί κι ανθρωπότητες ολόκληρες ζυμώθηκαν παράγοντας Πνεύμα.

Βρισκόμαστε λοιπόν στη μετάβαση μιας νέας Κοσμικής Περιόδου, από τον άνθρωπο της ύλης, τον άνθρωπο της υλικής συνείδησης τον εγκλωβισμένο στις υλικές του ανάγκες, στον άνθρωπο τον πνευματικό, στον συμπαντικό άνθρωπο που φέρει πλέον μια συνειδητότητα πιο διευρυμένη από αυτήν που έφερε τους προηγούμενους αιώνες. Είναι ο άνθρωπος που απελευθερώνεται από κάθε περιορισμένη συνείδηση του εαυτού του και του κόσμου, έτσι όπως τον αντιλαμβάνεται.

Πολλές φορές έχω πει ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι έθεσαν ευκρινώς τρία ερωτήματα τα οποία αντανακλούν την ίδια τη συνείδηση του ανθρώπου. Τι εστίν άνθρωπος, τι εννοούμε, πώς αντιλαμβανόμαστε και τι ιδέα έχουμε γι’ αυτόν, τι εστίν κόσμος και τι εστίν Θεός. Αυτές οι τρεις έννοιες ιδέες είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Όσοι προσπάθησαν να ελέγξουν τον άνθρωπο με διάφορα συστήματα θρησκευτικά ή πολιτικά, έκαναν ακριβώς αυτό. Περιόρισαν την ιδέα του ανθρώπου για τον εαυτό του, περιόρισαν την ιδέα του ανθρώπου για τον Κόσμο, περιόρισαν και ψαλλίδισαν την ιδέα και τη γνώση του ανθρώπου περί Θείου. Το αποτέλεσμα το βιώνουμε όλοι σήμερα.

Όταν ένα πνευματικό Συμπόσιο διοργανώνεται για την 1η Απριλίου, έχει υποχρέωση να σπάει τα κατεστημένα του ψεύδους. Η τελευταία ομιλία του Ανθρώπου μπορεί να σημαίνει εκτός των άλλων, όπως είναι γραμμένο για τους έσχατους χρόνους, ότι θα έρθει σαν το κλέφτη μεσ’ τη νύχτα. Τι σημαίνει αυτό; Ποιος είναι ο κλέφτης και ποια είναι η νύχτα.

Σαν τον κλέφτη έρχεται λοιπόν ο Λόγος μέσα στη νύχτα που είναι το συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας (ανατρέποντας την πραγματικότητα που συντηρούμε στο συνειδητό). Έτσι ακριβώς, μπορούμε να αρχίσουμε να ερμηνεύουμε τα γεγονότα της καθημερινότητάς μας διαφορετικά, με μια άλλη επίγνωση, με μια άλλη συνείδηση. Εκεί που ο άνθρωπος εγκαταλείπει τις γνώσεις και μπαίνει στο βίωμα. Ακόμα και οι επιστήμονες χωρίς ενόραση και διαίσθηση δεν θα μπορούσαν να παράξουν επιστήμη.

Σήμερα που οι δρόμοι αυτοί συγκλίνουν, του πνεύματος και της επιστήμης, διαλύοντας τις δεισιδαιμονίες και τα σκότη της άγνοιας και της ημιμάθειας, το ανθρώπινο ον καλείται να δρασκελίσει το κατώφλι της αληθινής του υπόστασης και να ανακαλύψει την αληθινή του ταυτότητα. Αυτό που ευκρινώς, πριν από 2000 χρόνια περίπου ο Λόγος διατύπωσε ως εξής, δίδοντας την θεία καταγωγή του ανθρώπου: «Θεοί Εστέ» ή άλλως αποκαλύπτοντας το θείο προορισμό του λέγοντάς του «Έσεσθε ουν ημείς τέλειοι ώσπερ ο Πατήρ μου τέλειος εν τοις Ουρανοίς εστί». Και ο δρόμος για να το κάνει κανείς αυτό, επίσης διατυπώθηκε: «δι’ Εμού εις τον Πατέρα», «Μιμηταί μου γίγνεσθε». Πόσο απέχουμε λοιπόν από αυτή την μίμηση; Πόσο απέχουμε από αυτό το παράδειγμα, από αυτό το πρότυπο;

Πόσο εμείς επιλέγουμε συνειδητά να γίνουμε πρότυπο αυτής της νέας κοινωνίας που οραματιζόμαστε; Ευλογημένοι λοιπόν είναι όλοι οι Πρωτοπόροι, όλων των εποχών. Τα ίδια πνεύματα που κατέρχονται εκ νέου να φωτίσουν τον δρόμο του ανθρώπου, ξεκινώντας από εδώ, από μια μικρή κουκίδα στο χάρτη, καθόλου τυχαία, το κέντρο ενός σταυρού που υποδηλώνει θυσία. Κι όπως ακριβώς ένας άνθρωπος σταυρώνεται πάνω στο σταυρό της ύλης, πάνω στον άξονα του πνεύματος και της ύλης για να αναστηθεί, κατά νόμον το έθνος αυτό επιλέχθηκε να σταυρωθεί και να θυσιασθεί για την αποδέσμευση όλων των εθνών. Τώρα που έχει ξεκινήσει ήδη η κρίση τους, η κρίση των εθνών.

Όλοι μας έχουμε παρατηρήσει πράγματα στη ζωή μας κι έχουμε κοινά συμπεράσματα βγάλει. Έχω παρατηρήσει το εγώ μου, το έχετε παρατηρήσει κι εσείς. Έχω μάθει να το διακρίνω, το ίδιο κι εσείς. Ένα άλλο συμπέρασμα είναι ότι το εγώ μου μοιάζει με το δικό σας και το δικό σας με το δικό μου. Μάλλον είναι το ίδιο. Μάλλον είναι το ίδιο για όλους. Αλλάζει μόνο μάσκες, κι είναι πιο τεράστιο απ’ όσο νομίζουμε. Δε μας αφορά μόνο ατομικά αλλά και συλλογικά. Έχει γνώσεις κι εμπειρίες αιώνων, χιλιετηρίδων, είναι ένα θηρίο ανίκητο από τον καθένα από εμάς. Μόνος του κάποιος δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Όμως το κλειδί είναι στη σωστή σύνδεση του ατόμου με τη συλλογικότητα του εαυτού του, με τον Έναν Άνθρωπο, με την Μία Συνείδηση.

Παρακαλώ τον Πατέρα μας, τον Πατέρα όλων μας, την Αγάπη, την Σοφία, να διανοίξει τον νου, την καρδιά και τη συνείδησή μας και μέσα από αυτόν τον εξαγνισμό και την καθαρότητα της διάνοιξης των κέντρων της καρδιάς μας και του νου μας, δεχθούμε το Φως της Αλήθειας Του ώστε να μας ελευθερώσει, όπως είναι γραμμένο για 2000 χρόνια. Κι έτσι, όπως το ζούνε ήδη όλοι αυτοί που βιώνουν ότι η Δευτέρα Παρουσία του Λόγου στις ψυχές μας, είναι ήδη γεγονός. Ήδη ο Λόγος εκπαιδεύει πνεύματά του επίλεκτα σ’ όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, για να φανερώσουν ένα νέο πρότυπο ανθρώπου, ζωής, κοινωνίας. Είναι ένα ντόμινο που θα αρχίσει να πέφτει, ξεκινώντας από εδώ.

Πέρα απ’ τον κλασικό όμως υλισμό που όλοι γνωρίζουμε, σήμερα ορθώνεται μπροστά μας κι ένα άλλο εμπόδιο που πρέπει να διακρίνουμε καλά. Είναι ο πνευματικός υλισμός. Η υλική συνείδηση διακρίνεται από έναν υλιστικό τρόπο σκέψης, με ανάλογες συνήθειες, συμπεριφορές, τάσεις κι επιθυμίες. Ο άλλος υλισμός εκδηλώνεται όταν η συνείδηση ταυτίζεται με την ύλη των κατωτέρων πεδίων του φυσικού, με τη φύση και τις δυνάμεις της. Κι ενώ ο κλασικός υλισμός θεραπεύεται με την ενθάρρυνση και την ώθηση της συνείδησης να συμμετέχει και να ενεργοποιηθεί, να ταυτιστεί στα ανώτερα πεδία, ο πνευματικός υλισμός θεραπεύεται μόνο με την άμεση επαφή με τον Λόγο. Ο πνευματικός υλισμός είναι, ωστόσο, πάντα ανιχνεύσιμος, δεδομένου ότι παραβιάζει την αρχή της Αγάπης.

Ας είναι λοιπόν το κριτήριό μας η Αγάπη, που εκφράζεται με την αρετή στην πράξη, με την προσφορά την ανιδιοτελή, κι ας μην είναι τίποτε άλλο το κριτήριό μας για έθνη, για φυλές, για λαούς ή για άτομα, παρά μόνο η Αρετή σαν κριτήριο αξιολόγησης κι η έμπρακτη εκδήλωση της Αγάπης.

Όταν αγαπάς δεν προσπαθείς να επιβάλεις την προσωπικότητά σου και τα συστήματα αξιών σου. Όσοι αγαπούν γνωρίζουν επίσης ότι μόνο με ταπεινοφροσύνη μπορούν να τολμήσουν να επωμισθούν την ευθύνη αυτής της επιρροής. Χωρίς αυτογνωσία, χωρίς αυτοπειθαρχία, χωρίς απλότητα, χωρίς επίγνωση δεν υπάρχει συνειδητός δρόμος. Δεν εκδηλώνεις το Θεό που υπάρχει μέσα σου αλλά εμπαίζεις το Θεό που έχει καθένας μέσα του. Μπαίνεις στο πρόγραμμα της οποιασδήποτε άσκησης εξουσίας, τροφοδοτείς τον εγωκεντρισμό σου και γίνεσαι σκλάβος των συναισθημάτων και των αδυναμιών σου.

Από αυτό το πλέγμα πλάνης το οποίο εγκαθίδρυσαν τα ιερατεία πρέπει να αποδεσμευτούμε αλλά και να αποδεσμεύσουμε και τους άλλους, που είναι εαυτός μας. Και να βρεθούμε στην επίγνωση ότι δεν υπάρχει άλλος αλλά είμαστε όλοι ένας.

Η πραγματικότητα που έχει ο καθένας σχηματίσει με κάποιο τρόπο λιγότερο ή περισσότερο αποδείχθηκε από εύθραυστη κι ευάλωτη μέχρι αποτυχημένη. Οι επιμέρους πραγματικότητες των ανθρώπων πρόκειται σταδιακά να διαλυθούν ολοσχερώς. Την ομιλία του ανθρώπου θα αντικαταστήσει η Ροή του Λόγου και η μετοχή του ανθρώπου σε Αυτήν. Μια επικοινωνία άμεση, χωρίς ανάγκη όλων αυτών των περιττών στοιχείων που σήμερα έχει. Πρέπει λοιπόν να μεταφέρετε στον άνθρωπο τις πιο ουσιώδεις ιδέες, στις οποίες δομούνται όλες του οι ιδέες και λειτουργίες, όλη του η ζωή. Η θεία σοφία είναι η δημιουργός της νοημοσύνης της Αγάπης. Κι αν είναι η ανθρωπότητα πιο έτοιμη για βιώματα και καταστάσεις που ξεπερνούν τα βιώματα της Πρώτης Παρουσίας, τότε φανταστείτε ότι οι πρωτεργάτες της Επόμενης πρέπει να είναι έτοιμοι για βιώματα πολύ διαφορετικά και πολύ πιο διευρυμένα από εκείνα των πρωτοπόρων Αποστόλων της Πρώτης Κοσμικής Περιόδου.

Σε όλα τα σύμπαντα, σε όλους τους κόσμους όλα όσα υπάρχουν και όλα όσα είναι από τις οντότητες των σκέψεων ή των φωτονίων που ήταν παρόντα κατά τη μεγάλη έκρηξη, ζουν, διέπονται από αρχές και νόμους. Αν ο προορισμός του ανθρώπου είναι η τελειοποίηση, τότε οφείλει να γνωρίσει αυτούς τους νόμους που διέπουν την ζωή, τη φύση και την ουσία του, την ψυχή, το σώμα και το πνεύμα του.

Η πληρότητα της ολοκλήρωσης, η ευτυχία, η ευδαιμονία έρχονται σαν αποτέλεσμα της φρόνησης της συνειδητότητας που αποκαλύπτει την ταυτότητα της, φανερώνοντας σεβασμό προς τους συμπαντικούς νόμους και αγάπη προς την Ουσία που ενυπάρχει στα πάντα. Κάθε επιμέρους ένστικτο σωματικό, συναισθηματικό, νοητικό, ψυχικό ή πνευματικό συμβάλει σε ένα ευρύτερο ένστικτο εξέλιξης τους Όντος. Όταν η συνείδηση βιώνει το χωρόχρονο που επιλέγει να ζει, ενδέχεται να προσκολληθεί σε κάτι πολύ περιορισμένο. Κάθετί όμως στο σύμπαν διέπεται από μέτρο, γι’ αυτό είναι «παν μέτρον άριστον», καθώς απορρέει από τον Λόγο που είναι ο Νόμος των νόμων και το Μέτρο κάθε μέτρου. Και ποιος είναι το μέτρο της Τελειότητας, αν δεν είναι ο ίδιος ο Λόγος και αφού «εν αρχήν είναι ο Λόγος» και ο Λόγος είναι ο Θεός και αφού η Αγάπη είναι ο Θεός αρχαίτιον ζωής συνείδησης και σοφίας, τότε Αγάπη είναι και ο Λόγος και η Ουσία σε κάθε μέτρο μπορεί να είναι μόνο η Αγάπη.

Τούτον εστί Μέτρον Άφθαρτον, Αιώνιον, Ουσία κάθε συνείδησης και κάθε νόμου, Ουσία της άπειρης Σοφίας σε όλες τις δημιουργίες. Αφού λοιπόν η Αγάπη είναι η Μάνα και ο Πατέρας μας, η Αρχή και ο Προορισμός μας, η ίδια η Χαρά της πορείας μας και το Νόημα της ζωής μας, τότε αγαπημένα μου αδέλφια όπου κι αν γεννηθήκατε, ότι χρώμα ή μορφή κι αν έχετε, οφείλετε να προσφερθείτε ολόκληροι στη δημιουργία μιας Νέας Κοινωνίας που θα έχει ως επίκεντρο την Αγάπη και που τα πάντα θα δονούνται στο δικό της ρυθμό. Όσο περισσότερους νόμους χρειάζεται μια κοινωνία, τόσο περισσότερο υποανάπτυκτη, καθυστερημένη ή πρωτόγονη είναι. Ένας νόμος είναι αρκετός. Ότι γίνεται με Αγάπη είναι ευλογημένο να καρποφορήσει και να εξελιχθεί στο φως και ότι δεν γίνεται με αγάπη είναι καταραμένο να πεθάνει στο σκοτάδι. Ένας νόμος  λοιπόν είναι αρκετός για όποιον είναι αληθινός άνθρωπος.

Οι φοβισμένοι δούλοι χρειάζονται πολλούς νόμους για να επιβιώνουν και οι τύραννοι ακόμη περισσότερους ώστε να ζουν λιγότερο εις βάρος των περισσοτέρων. Χωριστικότητα, ρατσισμός, απληστία και εκμετάλλευση, αυτοί είναι οι εχθροί της αγάπης, αυτά είναι και τα χαρακτηριστικά των τοκογλύφων. Και  ήταν ο Χριστός και όχι κάποιος άλλος που τους αναποδογύρισε τα τραπέζια. Ποιος είναι λοιπόν μαζί  μου και  ποιος είναι εναντίον μου, εγώ γνωρίζω, καιρός είναι να το ξεκαθαρίσετε και εσείς. Κι αν είναι μία τράπεζα που σκλαβώνει χίλιους λαούς σήμερα, τότε είναι βέβαιο ότι αυτοί οι λαοί θα πάρουν το φραγγέλιο στα χέρια τους και θα στρέψουν τις ίδιες της τις δυνάμεις εναντίον της.

Την εποχή της Πρώτης Παρουσίας πρέπει να υπολογίσετε ότι η ανθρωπότητα δεν ξεπερνούσε τα 150 εκατομμύρια σ’ όλες τις ηπείρους. Σήμερα μιλάμε για 7,2 δις.

Οι διαχειριστές της ενέργειας αυτής έχουν πάρει αποφάσεις μείωσής της για να μπορούν να την ελέγξουν αποτελεσματικά. Και ξέρουν ότι η ισορροπία είναι ευαίσθητη. Το νερό είναι κοντά στο χείλος του ποτηριού. Και κανείς δεν ξέρει ποια σταγόνα απ’ αυτές που πέφτουν θα το ξεχειλίσει.

Αυτή η σταγόνα θα είμαστε εμείς. Αλλά μην το πείτε πουθενά.

Δεν βρισκόμαστε λοιπόν εδώ μόνο για τους εαυτούς μας αλλά και για τ’ αδέλφια μας που χαθήκανε νωρίς, σ’ οποιαδήποτε εποχή, αποδίδοντας έτσι μια ύστατη τιμή, έμπρακτη κι ολοκληρωμένη στη συσκευασία μιας ζωής, αυτής που έχουμε. Δεν μας ανήκει τίποτε άλλο παρά μόνο η ζωή μας και το πέταγμά μας. Μόνο ο έρωτας μπορεί να γεννήσει αυτό το ζωντανό καθημερινό θαύμα στα υλικά πεδία. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να εκπληρωθεί, δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να πραγματωθεί με την Δύναμη του Λόγου. Γι’ αυτό και το κεντρικό θέμα του Εσωτερισμού και του Μυστικισμού είναι ο Λόγος. ο ίδιος Λόγος που πρωτομίλησε ο Παρμενίδης, ο Ηράκλειτος, ο ίδιος Λόγος που εξέφρασε μαθηματικά ο Πυθαγόρας, ο ίδιος Λόγος που αποκάλυψε με τη διαλεκτική του ο Σωκράτης και στην ονοματοθεσία του ο Πλάτων κι αμέτρητοι άλλοι σ’ όλο τον κόσμο, πνεύματα περίλαμπρα.

Ο ορισμός των λέξεων οδηγεί στην κατανόηση του Λόγου και τη συνεννόηση των ανθρώπων.

Είναι η γνωστοποίηση στην ύλη της μη γνωστής ενέργειας του Λόγου. Η αποκωδικοποίηση της ενέργειας του Λόγου.

Αγάπη είναι ο Θείος Λόγος	είναι άκτιστος ουσία άνευ όρων και ορίων, εμπεριέχουσα όλες τις έννοιες και τις αξίες.
Αιθέρας	είναι Θεία ενέργεια του Φωτός εντός του αέρα που χρειάζεται τον Θείο Λόγο για να δημιουργήσει.
Αμαρτία	είναι η ηθική ή η σωματική βλάβη του ανθρώπου.
Δημιουργία	είναι η σύνθεση της ύλης μέσω του Λόγου.
Έννοιες	είναι κωδικοποιημένος Λόγος εντός του Φωτός. Είναι ότι δεν συνδέεται με την ύλη.
Ευ Ζην	είναι ισορροπία σώματος και πνεύματος.
Ευλογία	είναι η παρέμβαση του Θείου Λόγου στην ύλη. Το στοιχείο που μετατρέπει τη σκέψη σε νόηση.

Ο ίδιος Λόγος για τον οποίο γράφτηκε ότι: «Εν Αρχή είπε και εγένετο». Αυτό τον Λόγο τον Ζωντανό καλούμαστε να διεκδικήσουμε σήμερα ως άνθρωποι Λόγοι, ενώνοντας μέσα μας την θήλυα και άρενα αρχή, ενώνοντας ψυχή και πνεύμα. Ο Θεός θέλει, αγαπά, δημιουργεί αλλά πρώτα απ’ όλα είναι. Κι αυτή η Παρουσία Του φέρνει ένα αίσθημα ειρήνης. Ποια είναι η ταυτότητά μας; Αυτή η Θεία Παρουσία. Είμαστε ουσιαστικά Θεία Ζωή απ’ την οποία δομείται το Πνεύμα μας, η συνείδησή μας, η ψυχή, ο νους, τα σώματά μας, είμαστε φως. Είμαστε όμως Θεία Θέληση, Θεία Αγάπη, Θεία Νοημοσύνη και Θεία Δράση, είμαστε ο Ερχόμενος, ο Αναμενόμενος, ο Σωτήρας και ο Λυτρωτής του ίδιου μας του εαυτού και η ιδέα που μας σώζει. Είμαστε η ίδια η ανθρωπότητα κι ο ουρανός κι η γη κι η δύναμη που τα ενώνει απ’ την αρχή του κόσμου. Σ’ όλη τη γη άνθρωποι με τέτοια βιώματα θα είναι οι σπορείς αυτού του νέου πολιτισμού. Το ίδιο το Φως του Λόγου θ’ αποκαλύψει στην καρδιά καθενός το κρυμμένο μυστήριο, τη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του και τους άλλους.

Αφθονία και Δύναμη Ζωής τα χαρακτηριστικά του Νέου Κόσμου. Αυτάρκεια και ανεξαρτησία, απελευθέρωση απ’ το φόβο, απλούστερος και ευφυέστερος τρόπος ζωής, πιο φυσικός.

Οι διδασκαλίες που περιλαμβάνουν τον άνθρωπο απευθύνονται στην ψυχή, τον ένοικο μέσα στο νου, το διευθυντή της εμπειρίας. Όταν έλθει ο άλλος Παράκλητος, όμως γράφτηκε, Αυτός θα σας βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και Πυρί. Αυτή η πύρινη μετάληψη πνεύματος που απεικονίζεται στην Πεντηκοστή είναι η Ουσία που ενδύεται στο υλικό πεδίο ιδέες και σκέψεις. Οι μαθητές λοιπόν θα γίνουν έκφραση του οράματος που έχουν για τον κόσμο. Αυτοί θα σταθούν όρθιοι στην περίοδο της δοκιμασίας που υπάρχει ήδη. Πρόδρομοι μιας εσωτερικής στάσης που γίνεται εξωτερική δράση κι εκφράζεται με πράξεις κι όχι με λόγια πλέον και θεωρίες.

Το μυστικό είναι στην κρίσιμη μάζα που θα αποτελείται από εκπαιδευμένους Ανθρώπους Λόγους που θα δράσουν την κατάλληλη στιγμή. Το δεύτερο μεγάλο μυστικό είναι ότι οι Έλληνες είναι στο στόχαστρο διότι μόνο αυτοί μπορούν να συγκεντρώσουν την παρούσα στιγμή την κρίσιμη μάζα που απαιτείται για το έθνος τους και κανένα άλλο έθνος. Και μόλις το κάνουν, το ίδιο θα κάνουν και τα υπόλοιπα έθνη, σαν ντόμινο, γιατί αυτός είναι ο προορισμός τους και θα το κάνουν κατά νόμον. Η συσσώρευση της αρνητικότητας στην Ελλάδα, οφείλεται στην πλεονάζουσα υλιστικότητα που έχει πλήξει μαζί όλους τους πνευματικούς φορείς ανεξαιρέτως. Στα υψηλότερα πεδία αντανακλάται ως πλεονάζουσα εωσφορική δράση, αποτέλεσμα της έντονης εγωκεντρικότητας και του ατομισμού που χαρακτηρίζει τη φυλή. Η μαζική Xριστοποίηση όμως αυτών των εωσφόρων θα κινητοποιήσει τις δυνάμεις της αναγέννησης και της ανάστασης σε όλα τα βασίλεια και τα πεδία, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλες τις συλλογικές οντότητες που θα διαλυθούν και μέσα απ’ αυτές τις οδύνες του τοκετού ένας νέος συλλογικός ανθρώπινος νους , εξαγνισμένος θα ανοίξει τους κρουνούς της Θείας Χάρης, των Δωρεών  της Βασιλείας των Ουρανών.

Αυτή η τελευταία ομιλία είναι του Ανθρώπου που θεώνεται χωρίς μορφή ή πρόσωπο. Φέρει τυπωμένο το όνομά μου επάνω της, μα δε μου ανήκει, ανήκει σ’ Αυτόν που μου το εκπόρευσε για ν’ αφυπνίσει τον άνθρωπο στο Λόγο. Είχα κι έχω την τιμή να το ζω. Είχα κι εγώ την τιμή να σας λέω ότι ο Λόγος διδάσκει, γιατί με δίδαξε και με διδάσκει εξακολουθητικά από εντός μου. Μα πάνω απ’ όλα έχω την τιμή και το δικαίωμα και τη βαθιά υποχρέωση να σας κάνω να νιώσετε ότι η Θέωσή σας είναι εφικτή. Ότι μπορείς να αγαπάς άνθρωπε, να ενώνεις, να προσφέρεις και να ισορροπείς. Να ζεις παντού και στα πάντα. Εγγράφω με την άδειά Σου Πατέρα με το δικό Σου χέρι στον Πλανήτη Γη την Ανάσταση του Ανθρώπου κάθε τάξης και ηλικίας και εξέλιξης αδιακρίτως φυλών και θρησκευμάτων. Λάβετε εκ της Αγάπης του Εαυτού και εν Αυτή πορευθείτε ότι Εγώ Ειμί ο Λαλών εν ταις καρδίαις υμών και λαβόντες Αυτήν θέλετε και υμείς Λόγους Αληθείας και Αγάπης λαλήσετε. Λάβετε την Αγάπη ω Αδελφοί ότι άνευ Αυτής ουδέν εκδηλώνεται. Να είστε όλοι ευλογημένοι.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

«Σήμανε την διάχυση του Θείου Λόγου
και της δημιουργίας της Ροής της Ζωής και της Νοημοσύνης Του»

Αγαπημένε Αδελφέ Άνθρωπε, ας είναι ευλογημένος ο χώρος που μας φιλοξενεί κι όλοι όσοι εργάστηκαν αφιερώνοντας το χρόνο και την ενέργειά τους για τη διοργάνωση αυτού του Πνευματικού Συμποσίου. Ας είναι ευλογημένος ο κάθε νους, κάθε συνείδηση να διανοιχθεί στη Μία καρδιά που είμαστε. Ας είναι ευλογημένος ο συντονισμός της Πανανθρώπινης Συνείδησης με τον Ζώντα Λόγο και την Θεία Αγάπη, απ’ την οποία προερχόμαστε. Η τελευταία ομιλία του ανθρώπου είναι αυτή που απευθύνεται στην ίδια τη συλλογική συνείδησή του. Είναι το σημείο συνάντησης του παρελθόντος και του μέλλοντος στο παρόν ή αλλιώς το σημείο που συναντάται η εκπεσούσα συλλογική συνείδηση με την ατομική, που ήδη βρίσκεται στο δρόμο της επιστροφής.

Κάθε πνεύμα συντονίζεται αυτόματα με το σκαλοπάτι που αφορά την ατομική του εκπαίδευση. Αυτό σημαίνει ότι η αντίληψη που έχει ο καθένας είναι διαφορετική επειδή και η αποστολή του είναι διαφορετική. Όμως ο προορισμός όλων είναι κοινός και δεν υφίσταται εδώ αντί - λήψη αλλά άμεση γνώση και επίγνωση της Αλήθειας για το ποιοι είμαστε. Και επίγνωση της αληθινής μου ταυτότητας έχω εφόσον θυμάμαι από πού έρχομαι και που πάω.

Μεταξύ αυτών των 2 σημείων, αφετηρίας και τέλους, υπάρχει μία διαδρομή που δεν βαδίζεται παρά μόνο συνειδητά, διαφορετικά χάνεται η συνείδηση για την ταυτότητα του προορισμού και τότε παραδεχόμαστε πως έχουμε χάσει την ουσία ή, αν θέλετε, το αληθινό νόημα της ζωής. Και σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή ιστορικά δεν βρίσκεται πλέον ένα μικρό μέρος της ανθρωπότητας, αλλά ολόκληρη η ανθρωπότητα, καθώς συνταράσσεται διαχρονικά η συλλογική της συνείδηση.

Αυτό λοιπόν που γράφηκε πριν 2.000 χρόνια, πως θα έρθει η ώρα που ο άνθρωπος θα κρίνει τους αγγέλους. Κι αν δεν το χωράει ακόμα η υλική συνείδηση, ότι μιλάμε για τις αρχέτυπες δυνάμεις του Πανανθρώπινου Όντος, κατανοεί ωστόσο ότι έχει να κάνει με κάτι που μοιάζει με μηχανή, μια πανίσχυρη ιεραρχία που αντανακλά λειτουργίες νόμων. Υπό ποία έννοια είναι δυνατή αυτή η κρίση και ποια η σημασία της για την ανθρώπινη πτώση, πρόκειται για μετάθεση ευθύνης ή την πλήρη ανάληψή της;

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που δύο Χερουβείμ-Εξαπτέρυγα με πύρινη ρομφαία στρεφομένη τέθηκαν στην Πύλη της Εδέμ ως φύλακες κατά την έξοδο των Πρωτοπλάστων.

Μήπως χρειαζόταν παραπάνω από δύο Χερουβείμ; Μήπως ένα δεν θα ήταν αρκετό; Όχι, κανείς δεν θα γυρίσει μόνος του πίσω. Κι όσο το συνειδητοποιούν αυτό οι άνθρωποι, τόσο θα μάθουν ν’ αλληλοσυμπληρώνονται και να συνεργάζονται αντί να πολεμούν και ν’ ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον. Όσο αυτή η κοινή λογική δεν εφαρμόζεται στην πράξη, θα αποδεικνύει περίτρανα ότι παρ’ όλη την εμπειρία και τη γνώση μας, ζούμε στην πλάνη.

Αυτήν τη συλλογική παραδοχή θέτει σε κρίση η ατομικότητα του ανθρώπου. Ακόμα κι ο πιο απλοϊκός νους αναρωτιέται σήμερα περισσότερο από πότε: «Γιατί, όσο μεγαλώνει η μηχανή που υπηρετώ, γίνομαι πιο δυστυχισμένος;. Τι νόημα έχει η ζωή, αν δεν την ζω;», είναι η στιγμή που βρίσκεσαι κοντά στην Αγάπη, τον Νόμο των Νόμων, την ίδια την Ουσία του Θεού. Αυτή η Αγάπη είναι ο Πατέρας μας και η Μητέρα μας, η Σοφία της, η Αρχή των Αρχών, χωρίς όρια και τέλος. Στα μάτια του Θεού, ό,τι γίνεται με Αγάπη είναι ευλογημένο. Γι’ αυτό και ό,τι γίνεται δίχως Αγάπη ενώ για τους ανθρώπινους νόμους δεν αποτελεί παράβαση, για τους Θείους Νόμους αποτελεί τη μόνο παράβαση. Όσο οι άνθρωποι θα χρειάζονται παραπάνω νόμους, απ’ το «Αγαπάτε Αλλήλους», θα είναι ανίκανοι να ζήσουν την Αγάπη για την οποία είναι φτιαγμένοι και προορισμένοι να ζουν. Όσοι κάνουν όμως την Αγάπη πυξίδα τους, τότε αυτή η Αγάπη στα μαθαίνει όλα απ’ την αρχή.

Και μόνο όταν κάνεις καθετί μ’ Αγάπη γνωρίζεις πραγματικά τι κάνεις. Όταν αγαπάς, γνωρίζεις τα πάντα, όταν δεν αγαπάς δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Κι ενώ στην Αγάπη βρίσκουν όλα το νόημά τους, και τα πιο σπουδαία πράγματα, χωρίς Αγάπη, δεν έχουν νόημα.

Οφείλουμε να παραδεχθούμε λοιπόν, ως είδος πλέον, ότι μόνο η Αγάπη μας δίνει τη δυνατότητα να διακρίνουμε και μόνο η Αγάπη είναι αυτή που κάνει «παν μέτρον άριστον». Διαφορετικά, ας εξετάσει ο καθένας τα μέτρα και τα σταθμά του, και ιδίως αυτά, με τα οποία μέτραγε την Αγάπη έως τώρα, γιατί από εδώ και εις το εξής, όλοι όσοι θα εξακολουθήσουν να νομίζουν ότι μπορούν να κόβουν και να ράβουν την Αγάπη στα μέτρα τους, ή να ντύσουν με αυτήν τις προσωπικές τους επιδιώξεις, θα βρεθούν κρινόμενοι απ’ την αγάπη που έκριναν. Διότι η ίδια η Αγάπη του Θεού δεν έχει κρίση τέτοια. Είναι η προσωπική μας κρίση προς την Αγάπη που μας κρίνει κι όχι του Θεού.

Όταν λέμε ότι ο καθένας κρίνεται από τις πράξεις του, ουσιαστικά εννοούμε ότι ο καθένας κρίνεται από το έργα του κι όταν αυτά δεν πηγάζουν και δεν εκφράζουν την Αγάπη, όταν δεν μπορούμε να ταυτιστούμε μ’ αυτά, γιατί είναι άθλια, είναι υπήρχε ιδιοτέλεια.

Επειδή λοιπόν η Αγάπη φανερώνει την αλήθεια, την φοβόμαστε κι αρκετοί την αποφεύγουν. Κι από τη μία θέλουν να την έχουν και από την άλλη δεν είναι σε θέση να τη ζουν. Γιατί στο ψέμα δεν υπάρχει Αγάπη παρά μόνο μια κακή απομίμησή της.

Απ’ όλα τα κακά χειρότερο είναι αυτή η φτηνιάρικη απομίμηση αγάπης, η οποία εξακολουθεί να πουλάει ελπίδες και ψευδαισθήσεις, όντας και η ίδια η απόλυτη ψευδαίσθηση. Κι ενώ οι ψεύτικες αγάπες σε υποδουλώνουν στις ανάγκες σου, η αληθινή Αγάπη είναι αυτάρκης, είναι λειτουργία παραγωγής, όχι κατανάλωσης. Κι αυτή είναι η αιτία που από αυτάρκη σε καθιστά ανεξάρτητο.

Με τον ίδιο τρόπο που δουλεύουμε το χωράφι της ψυχής μας, με τον ίδιο τρόπο θ’ αξιοποιήσουμε αυτά που έχουμε για να παράγουμε ό,τι χρειαζόμαστε ώστε να μην είμαστε εξαρτημένοι. Κι ας μη ρίχνουμε ευθύνες σ’ όσα εισάγουμε αλλά ας έχουμε υπευθυνότητα για ό,τι εξωτερικεύουμε, για ό,τι εκφράζουμε κι εκδηλώνουμε. Η έκπτωση του Ελληνικού Πνεύματος ήταν το αποτέλεσμα της παρέκκλισης απ’ τον προορισμό του. Κάθε φορά που το Ελληνικό Πνεύμα αναλαμβάνει τις ευθύνες του μεταμορφώνεται σε Δάσκαλο. Και είναι η Αγάπη το πρώτο και τελευταίο μάθημα, το ύψιστο, και μόνο η Αγάπη είναι ο κατάλληλος Δάσκαλος να το διδάξει. Αυτός είναι ο Θείος Λόγος, αυτή είναι η φύση του κι η ακτινοβολία του είναι οι ακτίνες της Αγάπης. Κι αυτές οι ακτίνες που απορρέουν απ’ την Αγάπη, είναι ταυτόχρονα και τα στοιχεία με τα οποία Την διακρίνουμε. Δεν υπάρχει λοιπόν Αγάπη αληθινή που να βλάπτει, ούτε Αγάπη που αδικεί ή που εκδηλώνεται με ασχήμιες.

Κάθε αρετή μας αποκαλύπτει και μια από τις εκδηλώσεις της Αγάπης. Αγάπη αληθινή με φόβους δεν υπάρχει, αυτά είναι μαντζούνια του μυαλού και ημίμετρα.

Η Αγάπη είναι ταυτοχρόνως Φως Σοφίας, Συνειδητότητας, Αλήθειας, Ελευθερίας, Δικαιοσύνης που πηγάζει από Έλεος. Εάν λοιπόν όλα αυτά δεν είναι απλώς κούφιες λέξεις αλλά ζωντανό βίωμα ενότητας, τότε ναι, μπορούμε να αφεθούμε στην καθοδήγηση αυτής της Αγάπης μέσα μας με εμπιστοσύνη.

Γιατί είναι άδικο να καταδικάζουμε την Αγάπη και τις εκδηλώσεις Της ένεκα των κακών απομιμήσεών της. Το να αποκαταστήσουμε έμπρακτα και ενσυνείδητα τα λάθη μας ως προς την Αγάπη, σημαίνει να πάψουμε να τροφοδοτούμε τα υποκατάστατά Της στρεφόμενοι στη γνήσια φανέρωσή Της. Όποιος αναρωτιέται πώς θα το καταφέρει αυτό, το πιο απλό είναι να το ζητάει στην προσευχή του.

Αυτή λοιπόν είναι η τελευταία ομιλία του ανθρώπου που έρχεται να θυμίσει στη συλλογική του συνείδηση «Έσεσθαι ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Ουράνιος Πατήρ Τέλειος Εστίν».

ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ – ΕΛΕΓΧΟΣ ΔΑΣΚΑΛΩΝ

Θεσσαλονίκη 2012

Ένας δάσκαλος ενεργοποιεί τις πνευματικές του ικανότητες με την ίδια νομοτέλεια συντονισμού των αγγελικών ιεραρχιών. Παραδείγματος χάριν, ως πρωτοβάθμιος μαθητής πηγαίνει σε μια πνευματική συγκέντρωση, η εσωτερική του καθοδήγηση τον συντονίζει με την λειτουργία της τάξης των αγγέλων-φυλάκων, θα αισθάνεται ότι το έργο τους είναι να προσέχει τον χώρο και πολλά χρόνια αργότερα, ως υπεύθυνος κύκλου μαθητείας θα είναι σε θέση να ενεργοποιήσει την λειτουργία υψηλής επιστασίας, δηλαδή πνευματικής εποπτείας και επιστασίας –λειτουργίες που αντιστοιχούν στις υψηλότερες αγγελικές τάξεις (των Χερουβείμ και των Σεραφείμ).

Πριν ακόμα ο άνθρωπος εμφανιστεί στη γη, πολλές παραδόσεις συνηγορούν στο ότι συνέβη ένας πόλεμος στον Ουρανό. Κάποιοι άγγελοι εξέπεσαν απ’ την Ουράνια Βασιλεία στη γη. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο δυνατό εντύπωμα δημιουργήθηκε, όταν ακόμα και η παραμικρή μας κίνηση καταγράφει εντύπωμα. Το εντύπωμα είναι όπως και το στοίχειωμα, δημιουργεί επανάληψη μέχρι να επιφέρει κάθαρση-αποδέσμευση-αποκατάσταση. Ποιος είναι αρμόδιος γι’ αυτό; Η πανανθρώπινη και διαχρονική οντότητα Άνθρωπος, που εκπροσωπεί την συνείδηση όλων των ανθρώπων που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν. Και μέσω ποιών φορέων του θα κινήσει αυτούς τους νόμους αυτό το Ον; Κατά νόμον μέσω των πιο εξελιγμένων πνευματικά. Και συγκεκριμένα, μέσω εκείνων που είναι σε θέση πλέον να ενεργοποιούν τις υψηλότερες ενέργειες και λειτουργίες. Όμως, για να επιτευχθεί τελικά η αρμονία και η ενότητα είναι απαραίτητη η επανόρθωση του λάθους, και αυτό προϋποθέτει την αποδοχή του.

Ο πιο αδύναμος κρίκος αυτής της αλυσίδας λειτουργιών συμπυκνώνεται στην λειτουργία της μετάνοιας. Η αδυναμία μας έγκειται στην αδυναμία μας να μετανοήσουμε, να μετατοπίσουμε το κέντρο εστίασης του νου μας από την οποιαδήποτε μερικότητα πλάνης –δηλαδή προσωπικής αντίληψης–, βιώνοντας την ανακύκλωση της άμεσης γνώσης της Αλήθειας, εκδηλώνοντάς την ταυτοχρόνως. Ως εκ τούτου ένας δάσκαλος πριν να διατυπώσει μια διδασκαλία (γραπτώς ή προφορικώς), την έχει προηγουμένως μετατρέψει σε τρόπο ζωής και πριν απ’ αυτό σε τρόπο σκέπτεσθαι.

Οι περισσότεροι μαθητές, έχοντας μάθει να λειτουργούν ως καταναλωτές, προσκολλούνται στην απόκτηση του υλικού προϊόντος, που είναι η διδασκαλία. Αλλά ο καθένας εξελίσσεται ανάλογα με το πώς συμμετέχει στην διαδικασία παραγωγής της. Γιατί η ίδια διδασκαλία είναι μία μέθεξη φωτός και γι’ αυτό δεν υφίσταται βίωμα χωρίς μέθεξη-συμμετοχή. Όπως οι Θρόνοι, έτσι και ο Δάσκαλος του Λόγου θα μετατρέψει το Φως σε Ιδέα. Όπως τα Πολυόμματα, θα μετατρέψει την ιδέα σε άμορφη νοητική εικόνα (Μνήμη). Όπως τα Εξαπτέρυγα, θα ενεργοποιήσει την Ιδέα και την Μνήμη, καθιστώντας την Σκέψη. Όπως οι Κυριότητες, θα δώσει στην Σκέψη χώρο εκδήλωσης. Όπως οι Εξουσίες, θα μεταστοιχειώσει την συνείδηση των παραπάνω σε δρώσα Νομοτέλεια. Όπως οι Δυνάμεις, θα εκφράσει την συνειδητότητα αυτή με δημιουργική δύναμη Θέλησης, και όπως οι Αρχές, θα πλαισιώσει την Νομοτέλεια με τις λειτουργίες εφαρμογής της. Όπως οι Αρχάγγελοι, θα εμψυχώσει με Ζωή κάθε ζωτική λειτουργία, όργανο και υλικό επενδύτη, και όπως οι Άγγελοι, θα παραμένει σταθερά Φύλακας του σεβασμού προς την Ζωή και τον Άνθρωπο. Κάθε κάμψη σ’ αυτό το σημείο προσαρμογής της συνείδησης, κάθε αναστολή λειτουργίας αυτής της πρωταρχικής βασικής κατώτερης –έστω– λειτουργίας, σημαίνει αυτομάτως την μετατροπή των αγγελικών δυνάμεων σε εωσφορικές.

Ο εξωτερικός Δάσκαλος είναι απαραίτητος για την ανακύκλωση των εσωτερικού Δασκάλου, που χρειάζεται να εξωτερικευθεί στον κόσμο της Μορφής. Αλλά επειδή Ένας είναι ο Δάσκαλος –ο ΛΟΓΟΣ-ΧΡΙΣΤΟΣ–, και είναι ανενδεής, κατανοούμε ότι ανάγκη έχει ο άνθρωπος να τον εξωτερικεύσει για να ολοκληρώσει το βίωμα της ταύτισής του μαζί Του. Σκαλοπάτια έχει η πορεία του μαθητή, το ίδιο και του δασκάλου, το ίδιο και του ανθρώπου εν γένει. Και όταν ανεβοκατεβαίνεις αυτή την σκάλα, κάθε μέρα για χιλιάδες χρόνια, είναι φυσικό και επόμενο να σκοντάψεις. Και θα ήταν τουλάχιστον ανόητος εκείνος που δεν θα το παραδεχόταν, αν όχι ψεύτης.

Κάναμε λάθη κυρίες και κύριοι και πρέπει κάποτε να το παραδεχθούμε χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Το θέμα είναι να καταλάβουμε πλήρως αυτό το λάθος, απαντώντας πλήρως σε όλα τα ερωτηματικά της συνείδησης που σχετίζονται με το λάθος. Δηλαδή, πότε, που, πόσο, τι, πως ποιος, και κυρίως το γιατί.

Όλα τα προβλήματα του ανθρώπινου πολιτισμού, από την αρχή έως σήμερα, εστιάζονται στο θέμα ΠΑΙΔΕΙΑ. Διότι πίσω από οποιοδήποτε λάθος βρίσκεται πάντα κενό παιδείας. Επομένως, ο αδύναμος κρίκος του πολιτισμού λέγεται ΔΑΣΚΑΛΟΣ. Αυτός φέρει στην πλάτη του την ευθύνη του μέλλοντος, και είτε παραμένει ως μάγος-Άτλας καθηλωμένος, είτε ως δήθεν ανθρωπιστής –όπως ο Προμηθέας– καρφωμένος στον βράχο της Ύλης, είτε ως Δίας που ξέχασε το χρέος του για τον Άνθρωπο προκειμένου να μην χάσει τις απολαύσεις του Γανυμήδη και του χαρεμιού του. Ανάμεσα στα εκατομμύρια των δασκάλων, πόσοι κατάντησαν εκμεταλλευτές και βαμπίρ των μαθητών τους;!!! Πόσοι τους εκμεταλλεύτηκαν οικονομικά, σεξουαλικά, κοινωνικά, επαγγελματικά ή και πνευματικά, οικειοποιούμενοι και καταχραζόμενοι τον πνευματικό τους μόχθο; Πόσοι τους κράτησαν δήθεν ασφαλείς, χωρίς ενημέρωση και χωρίς να τους πουν την αλήθεια, δήθεν για να τους προστατέψουν; Και πόσοι τους διατηρούν ακόμη σε νηπιακά πνευματικά στάδια για να τους χειραγωγούν μέσω εξαρτήσεων –ορατών και αοράτων– που τους καθιστούν θύματα ενός μεγαλύτερου ακόμα βαμπίρ που ελέγχει εκατοντάδες Σχολές;

Οι αδελφοί του εξωτερικού χριστιανισμού πάσχουν κατά κανόνα από συγκεκριμένα συμπτώματα. Η φαρισαϊκή τυπολατρία, ο δογματισμός, ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία, η ιερά εξέταση, τα συγχωροχάρτια, η καταστροφή των ελληνικών μνημείων, τα αναθέματα και οι αφορισμοί των ρασοφόρων, τα σκάνδαλα διαστροφής του μοναχισμού, τα ηθικά και οικονομικά σκάνδαλα του ανώτατου ιερατείου, η παιδοφιλία των καρδιναλίων και τα παγκόσμια εγκλήματα του παπισμού, οι γενοκτονίες των Ινδιάνων και των Αφρικανών από τους χριστιανούς δείχνουν να μην τους αφορούν.

Μέχρι τους δύο παγκόσμιους πολέμους και έως τον σύγχρονο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο, που δεν σε σκοτώνει με βόμβες αλλά μέσω της τροφής, των φαρμάκων και της φτώχειας, της απελπισίας, φθάσαμε σε δύο χρόνια να έχουμε στην Ελλάδα 700.000 αυτοκτονίες, που αποτελεί την πιο ύπουλη και σκοτεινή γενοκτονία που έχει υποστεί ο Ελληνισμός στην αιματοβαμμένη ιστορική του πορεία.

Οι αδελφοί του εσωτερικού χριστιανισμού από την άλλη ζουν ταυτόχρονα το εθνικό δράμα των Ελλήνων και την πνευματική κατάπτωση, παράλληλα με το δικό τους προσωπικό δράμα, έχοντας ταυτοχρόνως τα δικά τους ιδιαίτερα συμπτώματα, ενοχικά συμπλέγματα, φοβίες, τεραστίων διαστάσεων παθητικότητα και γενικώς απομονωτισμό, εσωστρέφεια, παρακμή.

Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει έπειτα από αξιολόγηση 35 ετών πορείας, ότι η αλαζονεία και η έπαρση της αυθεντίας, ο πνευματικός ανταγωνισμός και η ποικιλία οικειοποίησης του φωτός, όλα αυτά μαζί άνοιξαν τους κρουνούς της χάρης για να μετουσιωθούν και να αφήσουν μια πλούσια πνευματική κληρονομιά όσο αφορά την Θεία Νομοτέλεια της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού μέσα από τον Άνθρωπο, το Έργο του Δασκάλου Ιωάννη.

Η κατανόηση της αδυναμίας της ανθρώπινης φύσης ελεεί, συγχωρεί και ευλογεί, καθαρίζει και αποδεσμεύει, φωτίζει και τελειοποιεί. Αλλά μην νομίζεις ότι είναι και η υπηρεσία δωματίου σου αλαζόνα δάσκαλε. Και αν νόμισες πως τον χρησιμοποίησες για να προβάλλεις το δασκαλικό εγώ σου, μην έχεις απορίες τώρα που βλέπεις το έργο σου να διαλύεται… Δύο πράγματα καυτηρίασε ο Χριστός: την υποκρισία του Φαρισαίου και την αχαριστία του λεπρού. Επομένως, είναι η αχαριστία και η υποκρισία, η εμμονή στο λάθος και η έλλειψη μετάνοιας που την βαραίνει και η σκληρότητα των νόμων που έχει επιλέξει να ζει. Αυτά δεν επιτρέπουν σε κάποιους να ζουν στο Φως και την Αγάπη.

Καταθέτω αυτές τις καταστάσεις Συνείδησης στο βωμό του Θείου Ελέους, ώστε να καταστούν Ευλογία απεξάρτησης, αποδέσμευσης, αποκαθήλωσης και αναγέννησης μέσα στο Θείο Φως της Αλήθειας που ελευθερώνει. Ευλογώ την ανάδειξη νέων δασκάλων συντονισμένων με τον Λόγο και ενισχύω το έργο των παλαιότερων που δεν εγκατέλειψαν την γραμμή του έργου τους, τολμώντας να στέκονται ως πρότυπα, ιδίως τώρα που οι καρποί της χρόνιας πνευματικής παθητικότητας έχουν γίνει η κόλαση της καθημερινότητας.

Ας είναι ευλογημένοι οι μαθητές που προδόθηκαν από το δάσκαλό τους, όσο και οι δάσκαλοι που προδόθηκαν απ’ αυτούς.

Ο Ένας Άνθρωπος ευλογεί την συνείδησή του καλώντας κάθε τμήμα του να αποκαταστήσει την ιερότητα της σχέσης Μαθητού και Δασκάλου, με γνώμονα την ανιδιοτελή Θεία Αγάπη και όχι της προσφοράς που ζητάει ανταλλάγματα. Αυτό το Πρότυπο αγαπητικής σχέσης θα αποτελέσει ένα κοινωνικό Πρότυπο, δηλαδή το ζωντανό κύτταρο Αγάπης που πρόκειται να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο.

Ευλογημένοι ας είναι όλοι οι πρωτοπόροι Δάσκαλοι, που θα λάβουν στάση Μαθητείας Λόγου, αναλαμβάνοντας την ευθύνη τους προς τον Άνθρωπο.

Η αναγωγή του βιολογικού ανθρώπινου νου σε Νου Χριστού, η ενεργοποίηση της Θείας Συνείδησης του ανθρώπου. Θείο δικαίωμα και καθήκον ενωμένα σε μια ζωή Προσφοράς, Αγάπης και Αλήθειας.

Όλοι θα συναντηθούμε στην Εγώ Ειμί παρουσία. Όσοι τίμησαν την Χάρη που έλαβαν ήδη χαίρονται τους καρπούς του έργου τους στα πνευματικά πεδία και στα εγγόνια τους. Η υγεία και η φιλία είναι Αγαθά στη ζωή εκείνου που τα προσέχει και τα σέβεται.

Η Δευτέρα Παρουσία του Λόγου μέσα στις ψυχές των ανθρώπων είναι γεγονός και ο Λόγος είναι Αγάπη.

ΑΜΗΝ