ΑΛΗΘΕΙΑ....ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ; (ΜΕΡΟΣ Δ') Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΠΟ ΓΛΩΣΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΛΕΥΡΑΣ

Η ταυτότητα του Ιησού Χριστού από Γλωσσικής και Εθνικής πλευράς

Υπό Δρα Θεοχάρη Μιχ. Προβατάκη Διευθυντού Υπουργείου Πολιτισμού

Είναι αλήθεια ότι στα Ευαγγέλια κυρίως, αλλά και στα άλλα βιβλία της Καινής Διαθήκης υπάρχουν λέξεις και φράσεις από την Αραμαϊκή γλώσσα η οποία στα ίδια τα κείμενα αποκαλείται «Εβραίς διάλεκτος» και χρησιμοποιούσαν σποραδικά τόσον ο Ιησούς Χριστός όσο και άλλα πρόσωπα της Καινής Διαθήκης. Αυτό όμως δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ότι τότε η επικρατούσα γλώσσα του Ιουδαϊκού λαού στην Παλαιστίνη ήταν η Αραμαϊκή για τους παρακάτω σύντομους λόγους:

Οι λέξεις και φράσεις που αναφέρονται στα ιε­ρά Ευαγγέλια ως Αραμαϊκές είναι κυρίως δηλωτικές ονομάτων όπως Ματθαίος, Αλφαίος, Θαδδαίος, Ζεβεδέoς κ.ά., ή τοπωνυμίων όπως Γολγοθάς, Βηθσαϊδά, Σιλωάμ, Ακελδαμά, Γαββαθά κ.ά.

Συναντώνται επίσης μερικά Αραμαϊκά κύρια ονόματα σύνθετα με τη λέξη «βαρ» (υιός), ή παραμένουν κύρια ονόματα όπως Βαρραβάς, (υιός του πα­τρός), ή Βαρτίμαιος (υιός του Τιμαίου), ή ακόμη με­ταβάλλoνται σε επώνυμα όπως π.χ. Βαριωνάς. Άλλες Αραμαϊκές λέξεις, ελάχιστες όμως, όπως Αββά, Ραββί ή Ραββουνί και Βοανεργές, είναι σημαντι­κές γιατί σημαίνουν τίτλους και ιδιότητες προσώπων ενώ ελάχιστες όπως η λέξη «κορβάν» (δώρο) και η παραγωγή από αυτή της λέξης «κορβανάς» (ταμείο να­ού) είναι δηλωτικές πραγμάτων και δεν μπορούν να συνηγoρήσoυν στην άποψη ότι η Αραμαϊκή ήταν η ε­πικρατoύσα γλώσσα του Ιουδαϊκού λαού στην Παλαι­στίνη στα χρόνια του Ιησού Χριστού.

Τα 2.700.000 και πλέον Εβραίων της διασποράς που έφθαναν στα Ιεροσόλυμα κάθε χρόνο για να γιορ­τάσουν το Εβραϊκό Πάσχα μιλούσαν μόνο την Ελληνι­κή γλώσσα όπως βεβαιώνει ο Ιώσηπος στα έργα του: Α) Αρχαία Ιστορία των Εβραίων, Β) Οι Πόλεμoι των Εβραίων, Γ) Contra Apionem κ.ά., τα οποία συνέγραψε στη Λατινική από την οποία ο ίδιος παρά τη δήλωσή του ότι δεν γνώριζε τη γλώσσα των Ελλήνων μετέ­φρασε όπως ομολογεί στα Ελληνικά «ίνα γίνωσιν αντι­ληπτά παρά των ομοεθνών μου των διαβιούντων έξω της Παλαιστίνης», που γνώριζαν μόνο την Ελληνική γλώσσα. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, οι Εβραίοι κατά την Ελληνορωμαϊκή εποχή ξεπερνούσαν τα 60.000.000 σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ -όπως βεβαιώνει ο Ιώση­πος- αρχιτέκτονες, κτίστες, άλλοι τεχνίτες και εργάτες που ανοικοδόμησαν το ναό του Σολομώντος, γνωστό στα χρόνια του Χριστού ως Ναό Ηρώδη του Μεγάλου που όπως είναι γνωστό ήταν Έλληνας και πίστευε στο δωδεκάθεο του Ολύμπου, ήσαν Αλεξανδρινοί Εβραίοι. Εξάλλου ο Ιώσηπος και πάλι μας πληροφορεί ότι οι δημόσιες ανακοινώσεις του ναού που αναρτούσαν στις εσωτερικές πύλες του όπως και οι λέξεις του κιβωτίου των εισφορών «Γαζοφυλάκιον...»26, είχαν γραφεί στην κοινή Ελληνική γλώσσα. Σημαντικό μάλιστα είναι ότι μέχρι σήμερα με τη βοήθεια της αρχαιολογικής σκαπά­νης βρέθηκαν στο χώρο της Παλαιστίνης και κυρίως στα Ιεροσόλυμα και γύρω από αυτά 399 επιγραφές σε πέτρα, πωρόλιθο, μάρμαρο, οπτή γη κ.ε. με ελληνικά κείμενα. Μάλιστα, ο συντάσσων τις λίγες αυτές γραμ­μές, εντόπισε σε πρόσφατο προσκύνημα στη Χεβρών και μάλιστα στο κτίριο των τάφων των Πατριαρχών εντοιχισμένη λίθινη επιγραφή που αναφερόταν στους Έλληνες μαστόρους του κτίσματος, ενώ πολλές άλλες είναι εγκατεσπαρμένες σε πολλά σημεία της αγίας γης.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι Έλληνες στην Παλαιστίνη παρουσιάζουν μία αδιάκοπη δραστη­ριότητα από πολύ παλιά, από μία προϊστορική φάση της ζωής τους ως την εποχή που αναγκάστηκαν από τους Άραβες να αποσυρθούν ή να περιορισθούν. Οι Ισραηλίτες πίστευαν ότι οι Φιλισταίοι, που είχαν τεθεί επικεφαλής κατά την επιδρομή των λαών της θάλασ­σας, προέρχονταν από μία μακρινή θαλάσσια χώρα, την Καφτώρ (Δευτερ. 2, 23, Αμώς 9, 7 κ.α.), την οποία παράδοση την ταυτίζουν με την Κρήτη.

Οι Ε­βραίοι παρά τη σημαντική τους παρουσία στην παγκό­σμια ιστορία δεν μπόρεσαν να δώσουν το δικό τους όνομα στον τόπο όπου από το 2.000 π.Χ. έζησαν, δη­μιούργησαν την Παλαιά Διαθήκη, μεγαλούργησαν και στη συνέχεια αποξενώθηκαν για να επιστρέψουν πρό­σφατα. Το όνομα στο χώρο αυτό το έδωσαν οι αντίπα­λοί τους Φιλισταίοι, τους οποίους Ισραηλίτες τους ονόμαζαν Πελιστιείμ, οι Εβδομήκοντα το μετέγραψαν Φιλιστιείμ και ο Ηρόδοτος το σταθεροποίησε σε Παλαιστίνη, το οποίο από τότε γενικά επεκράτησε. Γι' αυτό και πέραν της μεγάλης επίδρασης των Εβραίων της διασποράς από την τότε ελληνική διανόηση, και αυτή ακόμη η φιλοσοφία των Εβραίων της Ιουδαίας επηρεάστηκε όπως βεβαιώνουν τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ», «ΑΣΜΑ ΑΣΜΑ­ΤΩΝ», του βασιλιά Σολομώντα. Μερικοί μάλιστα στίχοι του τελευταίου έχουν καταπληκτική ομοιότητα με αντίστοιχους στίχους των «ΕΙΔΥΛΛΙΩΝ» του Κώ­ου ΘΕΟΚΡΙΤΟΥ που ήταν ο πιο φημισμένος ποιητής στην Αλεξάνδρεια τον 3^ο π.χ. αιώνα. Ακόμη και αυτοί οι Μακκαβαίοι αν και υπήρξαν σφοδροί πολέμιοι της εξάπλωσης του Ελληνισμού στην Παλαιστίνη, δεν μπόρεσαν να αποφύγουν την επίδραση του Ελληνικού πνεύματος αφού μιλούσαν την κοινή Ελληνική γλώσ­σα. Τόσο μάλιστα δυνατή και τόσο μεγάλη ήταν η ελληνική επίδραση στην Παλαιστίνη κατά την εποχή των Αποστόλων ώστε πολλοί Εβραίοι είχαν δύο ονόματα, ένα Σημιτικό και ένα Ελληνικό και σπάνια Λατινικό

Από τα παραπάνω που σύντομα αναφέρθηκαν αλλά και από την προσεκτική μελέτη των κειμένων της Και­νής Διαθήκης και κυρίως των τεσσάρων Ευαγγελιστών προκύπτουν τα ακόλουθα:

α. Από το 726 π.χ. τόσον η Γαλιλαία όσο και η Σαμάρεια είχαν παύσει να υπάρχουν καθαρά Εβραϊκές χώρες - περιοχές. Οι κάτοικοί τους ήσαν μετανάστες Εβραίοι από τις βόρειες επαρχίες της Ασσυρίας που αποτελούσαν μειοψηφία, και Έλληνες άποικοι που εί­χαν εγκατασταθεί εκεί πριν και κατά την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του, ώστε, κατά την εποχή του Χριστού το ελληνικό στοιχείο να υπερτερεί στις περιοχές αυτές. Πάντως και οι πρώτοι και οι δεύτεροι μιλούσαν μόνο Ελληνικά δηλ. τη γλώσσα των αποίκων Ελλήνων στις επαρχίες αυτές. Και ακόμη το Παλαιστινιακό Ταλμούδ σημειώνει ότι τα γεωργικά προϊόντα και κυρίως το λάδι που εισάγο­νταν στα Ιεροσόλυμα και στις αγορές της Ιουδαίας από την περιοχή της Γαλιλαίας, έπρεπε να εξαγνιστούν από τους ιερείς του ναού επειδή προέρχονταν από χώρα ειδωλολατρική και θεωρούνταν «ακάθαρτα προς βρώσιν». Και μόνο το γεγονός αυτό ισχυροποιεί την άποψη ότι τις περιοχές Γαλιλαίας και Σαμάρειας κα­τοικούσαν περισσότεροι Έλληνες παρά ντόπιοι και Ι­ουδαίοι.

β. Στην Ιουδαία αντίθετα, το Εβραϊκό στοιχείο έ­μεινε καθαρά εθνικό. Η γλώσσα των κατοίκων της ως το 586 π.χ. ήταν η Κλασσική Εβραϊκή. Γλώσσα δε της φιλολογίας και εκείνων που ασχολήθηκαν με το Νόμο ήταν η Αραμαϊκή μαζί με την κλασσική Εβραϊκή ως τον 3^ο αιώνα π.χ. και από τότε ως τον 2^ο αι. μ.Χ. των μεν Διδασκάλων ήταν η κλασσική Εβραϊκή, των ανω­τέρων τάξεων η Ελληνική και η γλώσσα του λαού ήταν η Ελληνοαραμαϊκή.

γ Οι Ευαγγελιστές Ματθαίος Μάρκος και Λουκάς μας πληροφορούν ότι ο Ιησούς Χριστός δίδαξε κυρίως στη Γαλιλαία και στις ελληνικές πόλεις και κωμοπό­λεις και μόνο μια ή δύο φορές δίδαξε στην Ιουδαία, δηλ. στα Ιεροσόλυμα και μάλιστα όχι σε Εβραϊκές Συ­ναγωγές ή στους δρόμους αλλά μόνο στο ιερό του ναού ή τη μεγάλη Αυλή των Θυσιών. Ιδιαίτερα ο Μάρκος δίδει ολοκάθαρα την εντύπωση ότι ο Χριστός ποτέ δεν δίδαξε στην Ιουδαία και μάλλον από την Ιουδαία και τα Ιεροσόλυμα ερχόταν ο λαός στη Γαλιλαία για να τον ακούσει, ενώ ο Λουκάς που συμφωνεί απόλυτα με τον Ματθαίο μας πληροφορεί ότι ο Ιησούς Χριστός δίδαξε στη Γαλιλαία και στις γύρω ελληνιστικές πόλεις και κωμοπόλεις. Και μόνο ο Ευαγγελιστής Ιωάννης σημειώνει ότι ο Χριστός δίδαξε και στα Ιεροσόλυμα όπου κατ' επανάληψη τα επισκέφθηκε και έκανε και πολλά θαύματα. Όμως το ενδεχόμενο της επίσκεψης του Ιησού στην ύπαιθρο χώρα της Ιουδαίας οι Ευαγγε­λιστές Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς το αποκλείουν, σημειώνοντας μάλιστα ότι εκεί ο λαός μιλούσε ένα εί­δος Ελληνοαραμαϊκής γλώσσας πολύ χαμηλής.

δ. Από όσα μας πληροφορεί ο Ευαγγελιστής Ιωάν­νης γίνεται φανερό ότι ουδέποτε ο Χριστός δίδαξε σε πόλεις ή χωριά της Ιουδαίας, παρά μόνο στα Ιεροσό­λυμα στον μεγαλοπρεπή ιερό ναό και κατά τις επίση­μες μόνο Εβραϊκές γιορτές οπότε τα Ιεροσόλυμα κατέ­κλυζαν χιλιάδες Εβραίοι της διασποράς που μιλούσαν μόνο την ΚΟΙΝΉ ΕΛΛΗΝΙΚΉ, αγνοώντας τόσο την Αραμαϊκή όσο και την κλασσική Εβραϊκή.

Έχοντας ο Χριστός μητρική γλώσσα την Κοινή Ελληνική, αφού η Θεοτόκος Μαρία είχε γενέ­τειρα -όπως βεβαιώνει η Παράδοση- τη μεγαλύτερη και σπουδαιότερη ελληνική πόλη της Γαλιλαίας, τη Σέπφωρι, που βρισκόταν στο μέσο περίπου του δρόμου από τη λίμνη της Γαλιλαίας προς τη θάλασσα, του ά­ρεσε να διδάσκει τα πλήθη της Γαλιλαίας και τους κα­τοίκους των γύρω Ελληνικών πόλεων και χωρίων που γνώριζαν την Κοινή Ελληνική.

Και μόνο δηλ. οι Ευαγγελιστές, όντας Εβραίοι της Γαλιλαίας, έγραψαν τα Ευαγγέλια στην Κοινή Ελληνική και όχι στην Αραμαϊκή βεβαιώνει ότι χειρίζονταν καλύτερα την Ελληνική, που ήταν και η επικρατέστερη γλώσσα της πατρίδας τους, της Γαλι­λαίας.

Προσεκτικότερη, τέλος, μελέτη και ανάλυση των κειμένων της Καινής Διαθήκης πείθει κάθε μελετητή ότι η Ελληνική γλώσσα των δώδεκα Αποστόλων και, επομένως, και του Ιησού αφού η μητέρα Του ­σύμφωνα με την παράδοση την οποία δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε - καταγόταν από την Ελληνικότατη πόλη Σέπφωρι, ήταν η μητρική τους γλώσσα και αυ­τή γνώριζαν καλύτερα από κάθε άλλη, δηλ. την Αρα­μαϊκή και την Εβραϊκή. Εξάλλου, τόσο οι επιστολές του Παύλου, η προς Εβραίους Επιστολή, η Επιστολή Ιακώβου, είναι γραμμένες σε θαυμάσιο ελληνικό ύφος και άφταστο γλωσσικό κάλλος. Άλλες απ' αυτές απευ­θύνονται σε Εβραίους, άρα γνώριζαν πολύ καλά ελ­ληνικά και άλλες σε Έλληνες Κρήτες, Θεσσαλονικείς, Κορινθίους κ.λπ. Εάν οι Εβραίοι γνώριζαν μόνο Αρα­μαϊκά ή Εβραϊκά δεν θα έπρεπε να αλληλογραφούν στις γλώσσες αυτές; Βεβαίως, ναι. Όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε. Οι επιστολές γράφτηκαν στην Κοινή Ελλη­νική, επειδή αυτή μιλούσαν και αυτή χρησιμοποιούσαν ως μητρική γλώσσα, τόσο ο Ιησούς Χριστός όσο και οι Απόστολοι.

Όσο για εκείνους που υποστηρίζουν ότι ο Χριστός ήξερε μόνο Αραμαϊκά, στηριζόμενοι στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, ο όποιος σημειώνει: «.. .περί δε την ενάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς φωνήν μεγάλην λέ­γων: Ηλί, Ηλί, λιμά σαβαχθανί;' τούτ' έστι, Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες;», σημειώνουμε με συ­ντομία τα ακόλουθα:

α. Τόσον ο Ματθαίος όσο και ο Μάρκος που δεν ήσαν αυτόπτες μάρτυρες ούτε αυτήκοοι των τελευταίων στιγμών της επί γης δράσεως του Ιησού «παρακο­λουθούντες εκ του μακρόθεν τα γενόμενα», όπως βε­βαιώνεται, άντλησαν -όπως ισχυρίζονται οι μελετητές τις πληροφορίες τους από κάποια άλλη πηγή, πιθανώς την ίδια. Ειδικότερα μάλιστα, εάν ο Ιησούς αναφώνησε την παραπάνω φράση θα την είπε στην κλασσική εβρα­ϊκή και όχι στην αραμαϊκή, την οποία μάλιστα ο ίδιος ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μεταφράζει, αν και το Ευαγ­γέλιό του γράφτηκε αρχικά στην κλασσική εβραϊκή και όχι στην αραμαϊκή και που αργότερα μεταφράστηκε στην Κοινή Ελληνική. Ο Μάρκος εδώ αντιγράφει τον Ματθαίο, το δε Ευαγγέλιό του γράφτηκε αρχικά στην αραμαϊκή, όπως βεβαιώνουν οι ειδικοί και αργότερα και αυτό μεταφράστηκε στην Ελληνική.

β. Μόνος αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυρας της Σταυρώσεως του Χριστού ήταν ο Ιωάννης, ο οποίος τίποτα δεν αναφέρει περί των παραπάνω λόγων του Ιησού. Διασώζει όμως άλλες, πολύ σημαντικές πληρο­φορίες περί του Θείου Δράματος του Γολγοθά, μεταξύ των οποίων σημειώνει: «Ειστήκαμεν δε παρά τω σταυρώ του Ιησού η μήτηρ αυτού και η αδελφή της μητρός αυτού, Μαρία η του Κλωπά και Μαρία η Μαγδαληνή. Ιησούν ουν ιδών την μητέρα και τον μαθητήν παρεστηκόνα ον ηγάπα λέγει τη μητρί αυτού γύναι, ίδεο υιός σου. Είτε λέγει τω μαθητή ίδε η μήτηρ σου... Μετά ταύτα ειδώς ο Ιησούς ότι τα πάντα ήδη τετέλε­σται, ίνα τελειωθεί η γραφή λέγει: διψώ... ότε ουν έ­λαβε το όξος ο Ιησούς είπε: τετέλεσται, και κλίνας τη κεφαλήν παρέδωσε το πνεύμα». Εδώ σημειώνουμε ότι και επί του Σταυρού ο Ιησούς μιλούσε Ελληνικά, όπως «διψώ» και «τετέλεσται», λέξεις τις οποίες εάν τις είχε πει αραμαϊκά ο Ιωάννης θα ακολουθούσε το παράδειγμα του Ματθαίου και θα έγραφε «τσάι χάι α­νά» αντί του διψώ και «ισταλάμ» αντί του τετέλεσται, μεταφράζοντας στη συνέχεια τις λέξεις στα Ελληνικά, όπως και ο Ματθαίος. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε. Ού­τε, τέλος, θα μιλούσε ο Ιησούς στον ληστή στην ελλη­νική γλώσσα αλλά, όπως βεβαιώνει ο αυτόπτης και αυ­τήκοος Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο Ιησούς και επί του Σταυρού μιλούσε ελληνικά.

Το ότι βέβαια οι Ιουδαίοι, όπως από τα παραπάνω αποδείχτηκε, ήσαν κάτοχοι της ελληνικής γλώσσας στα χρόνια του Χριστού είναι αποδε­δειγμένο, αφού ακόμη και στην επιγραφή του Σταυρού ο τίτλος του Σταυρωθέντος Ιησού Χριστού ήταν γραμ­μένος σε τρεις γλώσσες και πρώτα στα ελληνικά, μο­λονότι η Ιερουσαλήμ ήταν πρωτεύουσα του Ιουδαϊ­σμού και βρισκόταν κάτω από τη Ρωμαϊκή διοίκηση. Ακόμη σημειώνεται ότι και τα ονόματα των επτά Δια­κόνων που εξελέγησαν για την εξυπηρέτηση των Ελ­ληνιστών Χριστιανών, όλοι φέρουν Ελληνικά ονόματα. Εξάλλου, σύμφωνα με απόφαση του Ραββίνου Συμεών, υιού του Γαμαλιήλ, επιτρεπόταν στους Ιουδαίους να γράφουν τα κείμενά τους μόνο στην ελληνική από τις ξένες γλώσσες, ενώ πολλοί όροι που βρίσκονται στο Ταλμούδ όπως Συνέδρι Σανεδρίν, Συναγωγή κ.ά. είναι ελληνικοί.

Όταν οι Ασσύριοι αποφάσισαν να καθαρίσουν τον τόπο τους από ξένες φυλές απέλασαν ομαδικά τους νομάδες διαφόρων φυλών και όλους τους Εβραίους, αφήνοντας μόνο τους Φιλισταίους και τους Γαλιλαί­ους. Επομένως, οι Γαλιλαίοι δεν είναι Εβραίοι όπως και οι Φιλισταίοι. Και ο Ιησούς Χριστός ήταν Γαλιλαίους, συνεπώς δεν ήταν Εβραίος.

Ο Ιωσήφ και η Μαρία ήσαν εσωτερικοί με­τανάστες στη Γαλιλαία. Η προέλευσή τους όμως ή­ταν από την Ιουδαία. Βρέθηκαν στη Γαλιλαία, διότι εκεί υπήρχε μεγαλύτερη δυνατότητα ευρέσεως ερ­γασίας. Στην Ιερουσαλήμ υπήρχε πίεση υπερπληθυ­σμιακή, αλλά και καταπίεση λόγω των παρεμβάσε­ων του Ηρώδου και της εκπτώσεως του Ιερατείου.

Η καταγωγή του από την εξελληνισμένη Γαλιλαία
«Η απόφαση καταδίκασης του Ιησού Χριστού»

Στο ευαγγέλιο του Νικοδήμου η Παναγία θρηνούσε τον Χριστό λέγοντας: «Τι σας έκανε, άνομοι Ιουδαίοι», ενώ ο Αριμαθίας ζητούσε «Τον ΞΕΝΟ, από ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ, δώστε μου να κηδέψω».

Αν ο Λουκάς σκόπευε να αρχίσει από τον Ιωσήφ την γενεαλογική κλίμακα του Ιησού, τότε θα έπρεπε το όνομα «Ιωσήφ» να ακολουθεί το άρθρο «του».

Η φράση «ως ενομίζετο Ιωσήφ» απομονώνει το πρόσωπο του Ιωσήφ από την γενεαλογική σχέση του με τον Ιησού ενώ προβάλει τον γενεαλογικό δεσμό του Ιησού με τον Ηλί, τον πατέρα της Μαρίας.

Άλλωστε και στο Ταλμούδ, η Μαρία, η μητέρα του Ιησού, ονομάζεται η θυγατέρα του Ηλί (Chagig 77:4). Από πού οι Ιουδαίοι ιστορικοί πήραν αυτή την πληροφορία; Αν την πήραν από το κείμενο που την είχε πάρει κι ο Λουκάς, αυτό αποδεικνύει ότι εννόησαν τον διαχωρισμό της φράσης του καθώς εμείς. Αν, πάλι, πήραν την πληροφορία από την επίσημη παράδοσή τους, αυτό σημαίνει ότι ο γενεαλογικός πίνακας που χρησιμοποίησε ο Λουκάς είναι γνήσιος.

Ο Ιωσήφ δεν είναι λοιπόν γιος, αλλά γαμπρός του Ηλί και ο γενεαλογικός κατάλογος του Λουκά δεν είναι τίποτα άλλο παρά το γενεαλογικό δέντρο του Ιησού μέσω της Μαρίας, στις φλέβες της οποίας έρεε το βασιλικό αίμα του προγόνου της Δαυίδ. Για αυτό άλλωστε, ο Δαυίδ ονομάζεται «πατέρας του Ιησού»: «και δώσει αυτώ (στον Ιησού) Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ του πατρός αυτού» (Λουκ. 1, 32).

Οι δύο γενεαλογίες εξελίσσονται από τους δύο γιους του Δαβίδ με την διαφορά ότι η γενεαλογία του Σολομώντα ακολουθεί την βασιλική σειρά, ενώ η γενεαλογία του Ναθάμ την νομική. Μολονότι ο Ναθάμ ήταν ο πρωτότοκος γιος του Δαβίδ, εντούτοις ανέβηκε στο θρόνο ο νεότερος (ο Σολομώντας). Η καταγωγή το πρωτότοκου Ναθάμ καταλήγει στην Παρθένο Μαρία, ενώ του Σολομώντα στον Ιωσήφ. Ο Ματθαίος δεν λέει ότι ο Ιωσήφ γέννησε τον Ιησού, αλλά ότι «ήταν ο σύζυγος της Μαρίας από την οποία γεννήθηκε ο Ιησούς».

Τι λέει ο Αλεξ. Χ. Τρεμπέλας

«Ο Χριστός ανθρωπολογικά ήταν Γαλιλαίος, μη ανήκων σε κάποια των δώδεκα φυλών του Ισραήλ. Θρησκευτικά ήταν Ισραηλίτης, διότι οι Εβραίοι μέσω σφαγής και τρομοκρατίας εξισραηλίτισαν τις περισσότερες απ’ τις ελληνικές οικογένειες της Γαλιλαίας και γύρω απ’ αυτήν, ένθα και η Δεκάπολις, οι δέκα ελληνικές πόλεις γύρω απ’ τον Ιορδάνη.

Πέρα απ’ την υστεροβουλία Εβραίων και εξισραηλιτισμένων Ελλήνων, να εμπλέξουν τον Πόντιο Πιλάτο, οι Άννας και Καϊάφας απέφευγαν να δικάσουν τον Χριστό γιατί δεν ήταν φυλετικά Ιουδαίος και η εκτέλεση της ποινής έγινε κατά ρωμαϊκό τρόπο, σταυρικό θάνατο και όχι εβραϊκό, λιθοβολισμό, όπως του πρωτομάρτυρα Στεφάνου ή ελληνικό με δηλητήριο. Πάνω στο σταυρό εγράφησαν αρχικά τριών γλωσσών, εβραϊκής ως υποδηλούσης θρήσκευμα, ελληνικής υποδηλούσης καταγωγή, αναγνωριζόμενη υπό εβραϊκής αριστοκρατίας και ρωμαϊκής ηγεμονίας, ρωμαϊκής υποδηλούσης υπηκοότητα…».

 

Η περιτομή που δεν υιοθετούσε, ως φαίνεται, ο Ιησούς

Ο Χριστός δίνει την απάντησή Του, η οποία γεννά πολλά ερωτηματικά όσον αφορά το θέμα της περιτομής:

«Σας έδωσε ο Μωϋσής την περιτομή όχι διότι η περιτομή ορίσθηκε από τον Μωϋσή, αλλά από παράδοση των προγόνων και μάλιστα περιτέμνετε άνθρωπο και την ημέρα του Σαββάτου».

Προσοχή! Ο Ιησούς λέει στους Ιουδαίους ότι «σας έδωσε ο Μωϋσής την περιτομή», δεν λέει «μας την έδωσε», πράγμα που αφήνει πολλά ερωτηματικά για το πώς ο Χριστός, ως «Ιουδαίος», δεν δεχόταν κάτι που ήταν μια παλιά ιουδαϊκή παράδοση.

Αλήθεια γιατί; 

Γιατί ο Ιησούς διαβεβαιώνει ότι πολλοί Ιουδαίοι θα «συνανακλιθούν» στην βασιλεία των ουρανών μαζί με τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, ενώ αντίθετα οι υιοί της βασιλείας, οι Εβραίοι, αυτοί που νομίζουν ότι η βασιλεία είναι προνόμιό τους, «εκβληθήσονται εις το σκότος το εξώτερον δια την απιστίαν αυτών»; Τι χώριζε τον Ιησού από τους Εβραίους;

Η Ναζαρέτ ήταν ελληνική πόλη;

Η μόνη πληροφορία η οποία υπάρχει γι’ αυτήν στην εβραϊκή φιλολογία, είναι στο ελεγειακό ποίημα «Καλίρ», γραμμένο γύρω στο 70 μ.Χ., σύμφωνα με το οποίο πόλη με το όνομα NSRT ήταν γενέτειρα κληρικού ονόματι Χαπ-πιτζ-ζές Αφσές (1 χρονικά 24-25), της δεύτερης ή τρίτης εκατονταετηρίδας μ.Χ.. Ενώ ο Ευσέβιος μας πληροφορεί ότι η Ναζαρέτ βρισκόταν στη Γαλιλαία, 15 μίλια έξω από το Λήγιον, προς το μέρος του βουνού Θαβώρ.

Η πόλη Λήγιο βρίσκεται στην πεδιάδα Εσδραελών και πλησίον της πόλης MEDDICO, η οποία είχε γίνει το κέντρο όλης εκείνης της περιοχής, κατά τους χρόνους των πρώτων πατέρων της Χριστιανικής εκκλησίας.

Για να πάει κανείς από τις ακτές της Παλαιστίνης στο βουνό Θαβώρ, έπρεπε να περάσει πρώτα από τη Ναζαρέτ.

Οι πρώτοι χριστιανοί αναζήτησαν τη Ναζαρέτ στο μέρος εκείνο όπου και σήμερα σώζεται η μικρή πολίχνη με το αραβικό όνομα EL NASIRA. Επομένως, η Ναζαρέτ δεν είχε αρχικά αυτό το σημερινό εβραϊκό όνομα, αλλά το εξελληνισμένο του εβραϊκού της ονόματος.

Ο Ωριγένης την ονομάζει «ΝΑΖΑΡΑ» και ήταν χωριό πλησίον της πόλης Σεπφώρας, που, όπως και οι άλλες πόλεις της Παλαιστίνης, είχε κι αυτή μεγάλο ελληνικό πληθυσμό, πολιτισμό και κοινή ελληνική γλώσσα.

Κατά τους μελετητές της γεωγραφίας της Παλαιστίνης, δεν απέχει παρά τέσσερα μόνο μίλια, δηλ. 7,5 χιλιόμετρα, από την παλαιά πρωτεύουσα της Γαλιλαίας, την ελληνικότατη Σεπφώρα και κάπου 37 χιλ. από την άλλη ελληνική μεγάλη πόλη, την Καπερναούμ, που τόσο άρεσε στον Χριστό να διατρίβει.

Στους χρόνους, μάλιστα, εκείνους η Καπερναούμ είχε καταστεί το κέντρο συνάντησης δύο μεγάλων δημοσίων αρτηριών, τη μιας από ανατολών προς τη θάλασσα και της άλλης από βορρά (Δαμασκό) προς τα νότια και την Αίγυπτο. Αυτοί οι δύο δρόμοι περνούσαν μέσα από τη Ναζαρέτ.

Έτσι, ο ελληνικός πληθυσμός και ο ελληνικότατος πολιτισμός, αλλά και η ελληνική γλώσσα που μιλιόταν απ’ όλους σχεδόν τους κατοίκους της Ναζαρέτ, κάνει πολλούς Εβραίους μελετητές να πιστεύουν ότι ο Χριστός περισσότερο μπορεί να ήταν Έλληνας παρά Εβραίος.

Αυτή, λοιπόν, η μικρή Ναζαρέτ, στην οποία ο Χριστός πέρασε τα πιο πολλά του χρόνια, όχι μόνον κατοικείτο από Έλληνες αποίκους, αλλά βρισκόταν γύρω από την «καρδιά» της ελληνικής επαρχίας της Γαλιλαίας, που λόγω της πλειοψηφίας των Ελλήνων, πίστευε κανείς ότι ζούσε στην Ελλάδα κι όχι στην Παλαιστίνη.

Πως, λοιπόν, να δεχθούμε λογικά, πως μέσα σ’ αυτόν τον Ελληνικό πληθυσμιακό ωκεανό, μόνο στη μικρή Ναζαρέτ, όπου το Ελληνικό στοιχείο υπερτερούσε του Εβραϊκού, μιλιόταν η Αραμαϊκή; Όταν μάλιστα με ιστορικές αποδείξεις ούτε σ’ αυτήν την Ιουδαία και τα Ιεροσόλυμα, το θρησκευτικό αυτό κέντρο των φανατισμένων Εβραίων, την καθέδρα των αρχιερέων, των γραμματέων, των πρεσβυτέρων και όλων των δασκάλων του Εβραϊσμού μιλιόταν η Αραμαϊκή γλώσσα;

Πως, λοιπόν, μπορούσε ο Χριστός, που είχε επαφή με τους Έλληνες της θορυβώδους πόλης Σεμφώρας, αλλά και της Δεκάπολης, που μητρική τους γλώσσα είχαν την ελληνική, μια γλώσσα που μιλούσαν οι γονείς του, οι συγγενείς και οι φίλοι τους, αν είναι ποτέ δυνατόν, αυτός μόνο να μιλά μόνο Αραμαϊκά, έτσι όπως το θέλουν οι Εβραίοι και αρκετοί από τους θρησκειολόγους μας;

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΜΑΣ 

ΕΔΩ