27-12-2012
Οι θλίψεις
της ζωής προέρχονται από κάθε ανεκπλήρωτο όνειρο ψυχής και του εαυτού μας. Από
κάθε έλλειψη δράσης στο να αλλάξουμε όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα μας και δεν
προσφέρουν ζωή και αγάπη στον εαυτό μας και στο περιβάλλον μας. Από κάθε
έλλειψη μετουσίωσης προς όλα αυτά που μας σταματούν και μας εμποδίζουν να
βιώσουμε την αρμονία, την χαρά, την πληρότητα, την ενότητα, την αλήθεια της
Αγάπης στην ζωή μας. Και να ζήσουμε εξ΄ ολοκλήρου αυτό το Αγκάλιασμα της ψυχής
μας στον εαυτό μας σε όλα τα ύψη και τα βάθη αυτού. Χωρίς να τον κρίνουμε για
τα στάδια που περνάει, χωρίς να τον περιορίζουμε και να του στερούμε αυτήν την
αγκαλιά και της Αγάπης τα όνειρα. Αυτό το Θείο αγκάλιασμα Ένα είναι και
εκδηλώνεται παντού το ίδιο. Άπειρα και ολοκληρωμένα και παράγει Φως και
ελευθερώνει την ουσία του εαυτού μας οδηγώντας την στην Τελειοποίηση της
Αγάπης. Αν δεν ενώσουμε όλα τα κομμάτια του εαυτού μας πως θα μπορέσουμε να
ζήσουμε την Αγάπη, την Ευλογία του Θεού μέσα στις ζωές μας. Αν δεν κάνουμε
πράξη οι ίδιοι την ένωση η αγάπη θα γίνει ένας παράδεισος μακρινός μέσα μας που
εμείς θα παραμένουμε έξω από αυτόν και δεν θα τον ζούμε. Πώς θα φέρουμε κοντά
μας την Αγάπη που την έχουμε και ζεί κάπου μακριά μέσα μας. Πόσο δύσκολο είναι
να πιστέψουμε σε Εκείνη στο παρόν της ζωής μας αν δεν την ζούμε στο εδώ και στο
τώρα. Αν δεν ξεκινήσουμε να αγαπάμε ό,τι μας κρατά σε απόσταση από Εκείνη που
ζει μέσα μας και είναι ο αληθινός αγνός εαυτός μας; Πώς θα πραγματοποιηθούν όλα
αυτά που ονειρεύεται η ψυχή και είναι όμορφα όνειρα που όταν πραγματοποιηθούν
θα φέρουν χαρά, εξέλιξη και άνοδο στη ζωή και στον εαυτό μας. Πώς θα
προχωρήσουμε βαθύτερα για να δούμε και άλλα όνειρα που δεν αφορούν τον εαυτό
μας μόνο, αλλά όλο τον άνθρωπο, ανεκπλήρωτα όνειρα της Αγάπης.
Όσο εισερχόμεθα βαθύτερα στην Αλήθεια του
Εαυτού μας, το Έργο της Αγάπης που έχουμε να κάνουμε ξετυλίγεται όλο και πιο
καθαρά στα μάτια μας και στη συνείδηση μας και ο νους μας και η καρδιά πάλλεται
στην παλμοδόνηση αυτής της Αγάπης και αυτής της Αλήθειας. Kαιγόμαστε από πόθο
και έρωτα για να ενώσουμε όλον μας τον εαυτό και κάθε τι που πάλλεται και
δονείται στην Αγάπη και στον Θεό. Καιγόμαστε από το θέλημα της Αλήθειας για να
εκπληρώσουμε τα όνειρα της ενωμένης ψυχής με το Θεό και το Θείο Θέλημα Του.
Τι μας
εμποδίζει να το κάνουμε και μας φέρνει θλίψη; Τι μας κρατά και μένουν όλα αυτά
τα όνειρα μέσα μας; Τι ευθύνεται που το Δέντρο της Ζωής μέσα μας έγινε
δέντρο ανεκπλήρωτων ευχών; Ο εαυτός μας ευθύνεται, εκείνος ο εαυτός που
αρνιέται να αποδεχτεί την Υιότητα του Θεού Αγάπη, την Απειρότητα της Θείας
Δημιουργίας και της Αιωνίου Ζωής, που αρνιέται να αποδεχθεί πως ο άνθρωπος
είναι Υιός Αγάπης και δημιουργός Αγάπης. Εκείνο το κομμάτι που αντιστέκεται
είναι ο εαυτός που ορίσαμε ότι έχει περιορισμένες δυνατότητες να ζει, να
εκφράζεται, να κινείται, να σκέφτεται, να αισθάνεται, να δημιουργεί, να θέλει,
να πράττει μέσα στα πλαίσια της ύλης και των υλικών αισθήσεων. Περιορίσαμε τον
εαυτό μας απαρνούμενοι την Θεία καταγωγή μας και τις θείες δυνατότητές μας. Εαυτός
που βασίζεται στην ύλη, στον διττό κόσμο, στην διττή έκφραση της κάθε
πραγματικότητας που ζούμε, στις μορφές, στις γνώσεις που συνέλεξε από τον
διαχωρισμό, απ’ την διαιώνισή του και ανακύκλωσή του μέσα στις εποχές και τους
χρόνους που ο άνθρωπος έζησε και περπάτησε στη γη. Είναι ο εαυτός που
δημιουργήσαμε περιορισμένοι στο διάβα της πορεία μας, η προσωπικότητα μας, το
εγώ μας, αυτό που απαρτίζεται από τις εγωικές του τάσεις, θέλω και επιθυμίες
του υλικού κόσμου και του υλικού τρόπου σκέπτεσθαι μέσα μας. Ο εαυτός που έχει
δημιουργηθεί από τότε που διαχωριστήκαμε από τον Θεό. Και αναγνωρίσαμε καλό και
κακό και διχάσαμε τον κόσμο μέσα μας και έξω μας και περιορίσαμε την ζωή μας σε
νόμους καλούς και κακούς, ζώντας το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, το
δίκαιο και το άδικο, τη ζωή και το θάνατο. Έτσι δημιουργήθηκε η περιορισμένη
βούλησή μας και η κρίση μας ως ικανότητα να ζυγίζουμε, να μετράμε, να κρίνουμε
σύμφωνα με τις περιορισμένες γνώσεις μας για τον εαυτό μας, τους εαυτούς μας.
Ξεχάσαμε την Αγάπη και το Έλεος του Θεού, τους Άπειρους Νόμους που διέπουν τον
άνθρωπο και την Δημιουργία όλη. Ξεχάσαμε το «εμείς» και την ολότητα του εαυτού
μας, ξεχάσαμε την ψυχή και το πνεύμα μας που παραμένει ενωμένο με τον Θεό.
Τώρα χρειάζεται
να ξαναθυμηθούμε τον Θεό μέσα μας. Να φτιάξουμε την σχέση μας με τον εαυτό μας,
με τον πλησίον μας, με τον Θεό Δημιουργό μας. Να λειτουργήσουμε ως Ευλογία του
Θεού για να μπορέσουμε να αποκαταστήσουμε τον εαυτό και την ζωή μας, ενώνοντας
εαυτό και ζωή με την Θεία Αγάπη. Έτσι εντασσόμαστε πάλι στην αρχική μας θέση
στην Δημιουργία της Αγάπης και στους νόμους Της
και στην ολότητα του Εαυτού μας. Μέσα από εκεί μπορούμε να
ξαναζωντανέψουμε το Δέντρο της Ζωής και
να πραγματοποιήσουμε κάθε Θέλημα και Έργο Θεού και όνειρο Ψυχής και ζωής Θείας.
Μέσα από εκείνο το ύψος, μέσα από εκείνη την κατάσταση θα μπορέσουμε μόνο να
πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας και το ένα όνειρο, την Επικράτηση της Αγάπης
απανταχού. Μα θα χρειαστεί πρώτα να γίνει μέσα μας, να αγκαλιάσουμε τον εαυτό
μας, να τον φιλιώσουμε με την ζωή και την Αγάπη και να του δώσουμε ό,τι του
στερήσαμε απ' τα Θεία δικαιώματα μας, το Έλεος και την Αγάπη σε κάθε πτυχή της
ζωής μας και του εαυτού μας. Να τον απαλλάξουμε από ό,τι τον κάνει να πονά, να
υποφέρει, από ό,τι του στέρησε την ζωή και την ελευθερία, την ενότητα, την
Αγάπη του Θεού. Την Αγάπη αυτήν να φροντίσουμε να βιώνει και να ζει κάθε ώρα
και κάθε στιγμή ο εαυτός μας. Αυτήν να προσφέρει, με αυτήν να πυροδοτεί τον
άνθρωπο, να τον παλμοδονεί, να τον αφυπνίζει, να τον αναγεννά μέσα στην εκδήλωση Της, στην δημιουργία Της και να του
αφαιρεί κάθε κάλυμμα και πέπλο της ύλης και της λήθης.
Οι θλίψεις
στην ζωή προέρχονται από κάθε τι που διαχωρίζουμε και το αφήνουμε μισό και το
κρατάμε μακριά από το Όνειρο της Ενότητας, την ολότητα της Αγάπης. Από κάθε τι
που δεν ολοκληρώνουμε και δεν βάζουμε σε αυτό την ολότητα της ουσίας μας, την
αγκαλιά, το φιλί, την Ευλογία μας. Από κάθε κρίση που έχουμε και απόφαση που παίρνουμε
και ενοχοποιεί και ποινικοποιεί τον εαυτό μας και του βάζει προϋποθέσεις για
την εξέλιξή του, για την ελευθερία του, την ολοκλήρωσή του μέσα στην Αγάπη,
μεταθέτοντας την αποκατάσταση στους νόμους της ύλης στο ανεκπλήρωτο αυτών. Από
κάθε έλλειψη αποκατάστασης μέσα στο είναι και στην ζωή μας. Από κάθε φορά που
δεν φροντίζουμε να είναι γεμάτη η καρδιά και η ψυχή μας από αγάπη πραγματική,
από έλεος και συγχώρεση, από καθαρότητα και Αλήθεια. Όταν δεν έχουμε αυτήν την
στάση μέσα μας, όταν δεν ζούμε αυτήν την Αλήθεια, πώς περιμένουμε να
εκπληρώσουμε τα όνειρα της ψυχής που είναι όνειρα Αγάπης και ολοκλήρωση
ενότητας Θείας; Όταν δεν ζούμε στο παρόν την Αγάπη και την μεταθέτουμε στο
μέλλον ή στο περιορισμένο των ιδεών μας, της φαντασίας μας και δεν την
φανερώνουμε και δεν την εκδηλώνουμε στην ύλη στο εδώ και στο τώρα, μέσα στην
κάθε στιγμή που ζούμε και περνάμε στην
καθημερινότητα μας πως θα αλλάξει η ζωή μας, η πραγματικότητα μας, ο κόσμος
μας. Όταν δεν δημιουργούμε τον χώρο στην ζωή μας για να λειτουργήσει η Αγάπη, η
ενότητα, η ειρήνη, η αρμονία, η υγεία σε κάθε λειτούργημα που αφορά την εξέλιξη
του ανθρώπου και να δημιουργήσει νέες βάσεις αποκατάστασης μέσα απ' το Έλεος
που ομορφαίνει την ζωή και τον άνθρωπο. Όταν δεν δημιουργούμε ευχάριστες και
όμορφες στιγμές που τις ονειρευτήκαμε, που τις ονειρευόμαστε μα δεν τις
εκδηλώνουμε γιατί υποτιμούμαι τον εαυτό μας και τον πλησίον μας και το
περιβάλλον μας γιατί θέλουμε πάλι να οικειοποιηθούμε και να ξεχωρίσουμε να
δείξουμε την προσωπικότητα μας μέσα από τον εγωισμό, να δείξουμε τη δύναμή μας,
την εξυπνάδα μας, την ωραιότητά μας, την λαμπρότητά μας, το δήθεν κάλος μας,
αντί να κοιτάξουμε να αγαπηθούμε και να μοιραστούμε την στιγμή, να προσφέρουμε
και να δημιουργήσουμε μια νέα στιγμή, μια νέα εμπειρία, ένα νέο βίωμα, μια νέα
κατάσταση, μια νέα πραγματικότητα μέσα από Αγάπη στην συνείδηση του ανθρώπου.
Και να χαιρόμαστε την διαδρομή, να χαιρόμαστε το ταξίδι μέσα στην μαθητεία της
Αγάπης. Όλες αυτές τις στιγμές που δεν χαρήκαμε τον εαυτό μας και δεν
πραγματοποιήσαμε τα όνειρά μας φανερώνοντας την Αλήθεια του Εαυτού μας και αυτό
που πληρώνει την ψυχή μας και γεμίζει την καρδιά μας από Αγάπη, ομορφιά και
ευφορία.
Οι θλίψεις
μαζεύονται από αυτό που δεν κάνουμε, από αυτό που δεν πραγματοποιούμε, που δεν
δημιουργούμε, από αυτό που δεν ζούμε και θα θέλαμε να ζήσουμε και παραμένει
όνειρο αδημιούργητο στον κόσμο μας τον υλικό. Από την μετάνοια που δεν
λειτουργούμε κάθε στιγμή, την μετατόπιση εκείνη που θα ξεκλειδώσει ένα ένα τα
κομμάτια μας και θα τα οδηγήσει στο Φως στην ελευθερία. Γιατί όλη αυτή η στάση
η παθητική μας γέμισε με φόβους, από ατολμία, από απαισιοδοξία, ηττοπάθεια,
εγωπάθεια, ματαιότητα που στέρησε από την πίστη μας την δύναμη του Λόγου, την
δύναμη της Αγάπης που τα πάντα δύναται να πραγματοποιήσει και να φέρει το
εφικτό της αποκατάστασης στην ζωή του ανθρώπου. Ας ξεκινήσουμε να στηρίζουμε
πραγματικά και ουσιαστικά αυτήν την Αλήθεια της Αγάπης που στην αρχή είναι μια
Φλόγα που ξεπηδά από μέσα μας και όσο την αναγνωρίζουμε και την πιστεύουμε, την
δεχόμαστε και την αγαπάμε, την αξιοποιούμε και την μεγαλώνουμε γίνεται Φωτιά
Αγάπης Απειρότητας Θείας που μετουσιώνει και ανάγει τον εαυτό μας καθιστώντας
τον Άνθρωπο Λόγο, Άνθρωπο Αγάπη, Φως και Αλήθεια. Αυτή η Αλήθεια και το Φως
μετουσιώνει τα καλύμματα της πλάνης, την παθητικότητα της άρνησης και
αποκαθιστά τον άνθρωπο εκ νέου στην Αγάπη και στη Απειρότητα της Θείας
Δημιουργίας του Πατέρα. Αυτή η Αλήθεια μας καλεί να πιούμε από το ύδωρ της Ζωής
και να φάμε από τον άρτο της Αγάπης για να αναγεννηθούμε και να διεκδικήσουμε
την ζωή μας και την Αγάπη μέσα στο Έργο του Πατέρα μέσα στην δημιουργία του
Πατέρα. Μας καλεί να δημιουργήσουμε, μας καλεί να ζήσουμε την ζωή Του και αυτήν
την ζωή και την Αγάπη να μοιραστούμε και να την προσφέρουμε στον πλησίον εαυτό
μας, στον άνθρωπο. Και μέσα από αυτήν την προσφορά συνειδητοποιείται η Ενότητα,
η Αγάπη και διαχέεται μέσα σε κάθε ψυχή το βίωμα της Ενότητας του Λόγου, το
βίωμα της Ενότητας της ψυχής μας με τις άλλες ψυχές που όλες είμαστε Ένα,
ακτίνες Φωτός Μίας Ψυχής Αγάπης, Χριστός, Λόγος Θεός. Αμήν
Εκπαιδευόμενη Μητέρα Λόγος Νικολέτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου