Αγαπημένοι φίλοι και συναγωνιστές,
ακολουθώντας την ώθηση που έχω ως άνθρωπος, νοιώθω την υποχρέωση αλλά και το δικαίωμα, να μεταφέρω σε όλους αυτό που θεωρώ ωφέλιμο για το σύνολο, ευχόμενη να αξιοποιηθεί και να χρησιμεύσει.
Μέσα από τη συνύπαρξή μας και τη διάθεση όλων να προσφέρουμε στην Ελλάδα και τον Άνθρωπο, βίωσε ο καθένας μας με πολύ οδυνηρό τρόπο, τον τελευταίο ένα χρόνο ιδιαίτερα, τους κοινούς μας αγώνες. Κι όπως είναι φυσικό, μετά από τις μάχες και εν μέσω νέων, ο απολογισμός δεν μας είναι πάντα ευχάριστος. Είναι όμως απαραίτητος για ανασύνταξη των δυνάμεων κι ένα νέο ξεκίνημα σε βάσεις στέρεες, που εδραιώνουν την ενότητα, τη φιλία και την αδελφοσύνη αληθινά, με ειλικρίνεια, σεβασμό και καθαρότητα, γιατί μόνο έτσι θα βρει δημιουργική έκφραση κι εκδήλωση η Δύναμη που έχει ο Άνθρωπος, η Δύναμη που έχει ο Λαός να ορίζει τη ζωή του σύμφωνα με τη Συνείδηση και τις Αξίες του. Κι αυτό είναι κοινός πόθος και σκοπός όλων μας.
Σε αυτές τις μάχες λοιπόν, που όλοι δώσαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θύματα μεταξύ άλλων, ήταν η εμπιστοσύνη, ο σεβασμός, η φιλία, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η ενότητα…
Το «διαίρει και βασίλευε» το γνωρίζουμε όλοι και είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να κρατήσεις την ακεραιότητά σου όταν νιώθεις άδικα χτυπήματα καταιγιστικά στην πλάτη σου, παγωμένος, ακάλυπτος και μόνος στις συμπληγάδες της ψυχής σου, και να μην χρεώνεις το χέρι που στα προσφέρει, αλλά να λες, «να δώσω τόπο στην οργή για χάρη της ενότητας, να δω την κατάσταση πιο ψύχραιμα, πιο καθαρά και να πράξω αυτό που θα ωφελήσει το σύνολο, να ταξινομήσω κι όχι να ανταποδώσω το χτύπημα και να διαιωνίσω τη διχόνοια…ο Άνθρωπος υποφέρει, ο Κόσμος απειλείται.» Και καλείσαι να υπερβείς κάθε αδικία που έχεις υποστεί, κάθε κούραση ψυχική και σωματική, να πάψεις να ζητάς το δίκιο σου και να διακρίνεις με μάτια που ζυγίζουνε τις καταστάσεις, τι μπορείς να κάνεις για το κοινό καλό. Καλείσαι να εξετάσεις τον εαυτό σου για το τι έκανες παραπάνω ή λιγότερο. Να βάλεις το ζύγι και το μέτρο της συνείδησης και της ανθρωπιάς σου και να απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση στον εαυτό σου. Και με ό,τι απαντήσεις ειλικρινά, μ΄ αυτό να διορθώσεις τους λόγους και τις πράξεις σου και να ορίσεις την από δω και πέρα πορεία σου. Έτσι ξεκαθαρίζεις τη θέση και το δρόμο σου, Κάθε μέρα, και βάζεις θεμέλια ενότητας. Στεριώνεις την ακεραιότητά σου με υπευθυνότητα. Αυτό σημαίνει, αναλαμβάνω την ατομική μου ευθύνη σε συλλογικό επίπεδο, ως προς το όλο. Αυτό σημαίνει, ότι φεύγω από το θιγμένο μου εγώ ή τον πόνο μου και υπηρετώ την Ενότητα.
Το πρόβλημα που βλέπω μέσα από όλα αυτά που περάσαμε μαζί, είναι αυτό: Δεν στηρίζουμε αυτά που λέμε με την πράξη μας! Δεν έχουμε ενώσει ακόμα θεωρία και πράξη και, καχύποπτοι, με την προκατάληψη ότι η παρουσία του άλλου που μας πλησιάζει ενέχει δόλο, είμαστε «χαμένοι στη μετάφραση» για το πώς να τα συνδέσουμε. Μόνο ό,τι πράττεις όμως με την ψυχή σου κι έχει τη ζωή της, γεφυρώνει. Και αυτές οι πράξεις της ενότητας θα καθορίσουν τη θέση της Ελλάδας και του Έλληνα στον κόσμο. Αυτό είναι, που όσο κι αν το διακρίνουμε, όσο κι αν το επιθυμούμε, δεν το Θέλουμε ακόμα αρκετά για να το κάνουμε. Γιατί όταν θες κάτι πολύ, βρίσκεις και τον τρόπο. Δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να μην τον βρει.
Σε κάθε κίνημα αλλά και τη Συσπείρωσή τους, από προκατάληψη ή εμμονή για ό,τι εκπροσωπεί ο καθένας, έχουμε την τάση να χρεώνουμε τον συνάνθρωπο και συναγωνιστή ή το κίνημά του, με διάφορες κρίσεις, ειρωνικά ή υποτιμητικά επίθετα, πολλές φορές απροκάλυπτα, και μια αντίθετη τάση, να κουκουλώνουμε τα λάθη μας και να αρνούμαστε τις ευθύνες των συνεπειών τους. Μια τάση να είμαστε αιχμηροί κι επικριτικοί στα λάθη του άλλου, αλλά φυγόπονοι για τα δικά μας. Και η άρνηση να μετακινηθούμε από λάθος τοποθετήσεις δυσβάσταχτη… η ευχαριστία, το φιλότιμο και η συγγνώμη χαμένα… ο καθένας να επιμένει στο δίκιο του ή στο συμφέρον του, όπως κι αν το εννοεί...και η διχόνοια να βασιλεύει…
Οι μικροπολιτικές είναι για μικρόμυαλους. Ετούτος ο αγώνας, θα πάει μπροστά, μόνο με όσους είναι διατεθειμένοι να αφήσουν το εγώ τους πίσω.
Στον πάγο γίνεσαι φωτιά, κι αποφασίζεις να υψώσεις το ανάστημά σου στην αδικία που ζεις και να διεκδικήσεις το όνειρό σου. Γιατί η καρδιά σου δεν υποτάσσεται σ΄ αυτή την κατάσταση. Γιατί η ελπίδα γεννιέται από τις στάχτες των συγκρούσεων, δίπλα στα παλικάρια που φούσκωσαν τις φλέβες μας με γνήσιο προγονικό αίμα! Είναι όλοι εκείνοι κι εκείνες που επέλεξαν το εμείς απ΄ το εγώ και είχανε τη γενναιότητα και το σθένος να στηρίξουνε το λόγο με την πράξη τους, κι όταν λένε τη λέξη Ελλάδα, Άνθρωπος, Δημοκρατία, Αρετή, να έχουν από πίσω ένα υπόβαθρο πράξεων να τις στηρίζει και να τις τιμά αυτές τις λέξεις. Είναι εκείνοι, που ο κώδικας ζωής τους, τους ώθησε να μπουν θεληματικά στο πεδίο των ζυμώσεων και λίγοι μα πολύτιμοι, βρίσκονται σε κάθε κίνημα που γνώρισα για να στηρίξουν την ενότητα, και δεν διεκδίκησαν ποτέ αρχηγιλίκια και τιμές. Οι τιμές έρχονται από μόνες τους να στεφανώσουν όλους τους άγνωστους μα τίμιους αγωνιστές, κι αυτές είναι από λίγους ορατές. Σε αυτούς τους Έλληνες Ανθρώπους αποτείνω Προσκλητήριο Συσπείρωσης, όπου κι αν βρίσκονται. Κι αν πιστεύει κάποιος από μας ότι τον αφορά, ας ανταποκριθεί με κάθε τρόπο.
Καμιά συνάντησή μας να μην χαρακτηριστεί πια από οξύτητες, απωθημένα παρανοήσεων, σκληρότητα και βάρος. Αν έχει κάποιος πρόβλημα με κάποιον, να το λύνει κατ΄ ιδίαν, πριν συγκεντρωθούμε. Η συνεργασία που πρέπει να καταδείξουμε προϋποθέτει επίγνωση της ευθύνης του έργου που έχει αναλάβει ο καθένας μας να φέρει σε πέρας, σεβασμό και καλύτερη χρήση του λόγου μας. Όταν θα ακούμε καλύτερα, θα μιλάμε καλύτερα και θα ζούμε καλύτερα. Κι αυτό δεν κοστίζει. Η κατανόηση κάνει τους ανθρώπους αλληλέγγυους, φίλους κι αδελφούς.
Με ποιο δικαίωμα στερούμε από όλους την χαρά του δίκαιου αγώνα; Του αγώνα που δέχεται την προσφορά του καθενός και αξιοποιεί κάθε δυνατότητα για το κοινό κι όχι για το προσωπικό καλό και δίκαιο; Οι παππούδες μας πήγαιναν στη μάχη τραγουδώντας, γιατί ξέρανε πως το μεγαλύτερο δίκιο το έχει η Πατρίδα, το έχει ο Λαός, κι έτσι δεν είχανε κανένα δίκιο δικό τους να χάσουν, αλλά να βρουν τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, που λάμπει για όλους το ίδιο. Ελευθερία ή Θάνατος ήτανε η ζυγαριά του δίκιου τους.
Το να Είσαι Έλληνας, σημαίνει να Είσαι Ελεύθερος, να λες την Αλήθεια και να την Υπηρετείς.
Αυτή είναι η Παιδεία του Έλληνα, η δύναμη που ανόρθωνε κάθε φορά ετούτο το λαό, η στήριξη της Αλήθειας που μας Ελευθερώνει και υπάρχει μες στην ψυχή του Ανθρώπου. Κι οι μόνες αυθεντικές Αρχές της Αλήθειας της Ψυχής του Έλληνα είναι η Συγχώρεση, η Ενότητα και η Αδελφοσύνη. Λέμε ότι πρεσβεύουμε αυτή την αλήθεια ή ότι θέλουμε να την πλησιάσουμε, αλλά τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε γι αυτήν; Αν η αλήθεια δείχνει τα κενά και τις ατέλειές μας, την θέλουμε ή λέμε «τόσο το χειρότερο γι αυτήν»; Το σίγουρο είναι, ότι αν δεν αντιμετωπίσεις τίμια τους φόβους σου και την Αλήθεια, ποτέ δεν θα μάθεις την αξία σου. Είσαι έτοιμος να πεις: ναι, μπορώ να αντικρίσω τον εαυτό μου και να δω που έκανε λάθος και να τον διορθώσω όπου χρειάζεται, γιατί είμαι Άνθρωπος με Συνείδηση και οι Αρχές μου δεν μου επιτρέπουν κάτι άλλο. Οι Αρχές μου, δεν μου επιτρέπουν να αφήνω το σαράκι του διαχωρισμού να διαιωνίζεται και να υποσκάπτει τις σχέσεις μας και το μέλλον του τόπου.
Οι ανάγκες όλων μας, καλύπτονται μόνο από την ενότητα όλων κι όχι κάποιων. Είμαστε σε θέση να υπηρετήσουμε την Ενότητα και να φυλάξουμε τις αιχμές και τα βέλη για τους πραγματικούς μας αντιπάλους; Είμαστε σε θέση να υπηρετήσουμε αυτά που μας ενώνουν και να ανταποκριθούμε στο Καθήκον που έχουμε αναλάβει προς τον εαυτό μας, τη χώρα μας και τον κόσμο ολόκληρο ή μήπως θέλουμε να μείνουμε δέσμιοι των ελαττωμάτων μας, με ολέθρια αποτελέσματα και συνέπειες για τη ζωή όλων; Πιστεύω πως είμαστε μεγαλύτεροι και δυνατότεροι απ' όλ' αυτά μαζί. Αλλά ό,τι είναι εν δυνάμει πρέπει να γίνει και εν εκδηλώσει. Η Ιδέα της Ενότητας, πρέπει να γίνει Πράξη Ενότητας. Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται να το θέλεις και να το στηρίζεις με πάθος στην πράξη! Αλλιώς δεν γίνεται. Δεν υπερβαίνεις το «εγώ» με χλιαρότητα και διπλωματία, αλλά με την καθαρή Φωτιά της Ένωσης.
Κάθε κίνημα και κάθε άνθρωπος από εμάς, μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά σε ένα συγκεκριμένο πεδίο. Δεν μπορούμε να είμαστε όλοι για όλα. Άλλοι είναι στο οικονομικό, άλλοι στο πολιτικό ή το νομοθετικό, άλλοι στο κοινωνικό και πολιτιστικό έργο, άλλοι στο πνευματικό. Είμαστε οι αντιπροσωπευτικότερες δομές της κοινωνίας μας, και είμαστε όλοι απαραίτητοι στο Έργο της Απελευθέρωσης. Είμαστε οι Δυναμικές Συνιστώσες της Ένωσης. Ας αξιοποιηθεί ο καθένας μας εκεί που πρέπει, κανείς δεν περισσεύει.
Επειδή όμως δεν το έχουμε ξανακάνει και είμαστε άμαθοι στη Δημοκρατία, άμαθοι στο Δικαίωμα και το Βίωμα της ανάπτυξης κι εξέλιξης της Κοινωνίας των Ανθρώπων και του Πολιτισμού, ας δείξουμε λίγο σεβασμό σε ό,τι έχει Αξία, στον Άνθρωπο που είναι δίπλα μας και μάχεται μαζί μας. Ας είμαστε πιο σώφρονες στις κρίσεις μας για τον οποιοδήποτε σύντροφο και συναγωνιστή μας. Κι ας είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα γίνουμε το παράδειγμα για τους επόμενους, φροντίζοντας με κάθε τίμιο τρόπο παλιές και νέες σχέσεις αδελφοσύνης με φίλο ή συνεργάτη, ώστε να αποδώσει τους καρπούς της ενότητάς μας, γιατί,
1ος στόχος είναι η Παραγωγή Έργου Ενότητας. Αν αυτό δεν επιτευχθεί, τίποτα δεν θα αλλάξει απ’ το ζυγό. Και ας το πάρουμε απόφαση, δεν το κάνουμε για μας, δεν θα χαρεί η γενιά μας την κοινωνία που ονειρευόμαστε. Εμείς είμαστε για τη θυσία. Το κάνουμε για τα παιδιά μας. Εμείς έχουμε το Ιερό Καθήκον να καταδείξουμε το Εφικτό στον Άνθρωπο και να το καταγράψουμε ως Γεγονός. Δεν υπάρχει άλλος να το κάνει. Αυτός είναι ο ρόλος μας στην Ιστορία. Κι αν έχουμε μια ευκαιρία να ζήσουμε κάτι απ’ το όραμά μας τώρα, αυτό θα είναι μόνο μέσα από το κοινό βίωμα της Ενότητάς μας Τώρα!
Μέσα από το κόστος των λαθών μαθαίνουμε την Πρόνοια. Κι αυτό είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας και του αγώνα που αξιοποίησε τις τριβές, τις ξεπέρασε και ωρίμασε, υπερβαίνοντας την οποιαδήποτε μονομέρεια ή εμμονή. Αυτή είναι η Πρόνοια που πρέπει να καταδείξουμε, η συνεχής προσπάθεια για την εξέλιξη της Ενότητάς μας.
Οι κακουχίες σε ωριμάζουν και γίνονται τα εργαλεία για την απελευθέρωση, όταν γίνουν Επίγνωση. Κι επειδή θέλουμε «να γυρίσουμε σελίδα» και να δημιουργήσουμε κάτι νέο, δεν πρέπει να είμαστε επικεντρωμένοι στο τι θα κατεδαφίσουμε σε μας ή στους άλλους, αλλά στο τι θα Οικοδομήσουμε Μαζί, ώστε να καταρρεύσει το παλαιό μόνο του, από τον γίγαντα που ορθώνει το κορμί του.
Δεν καταργούμε τίποτε, αξιοποιούμε τα πάντα και τα υποτάσσουμε στην Ελευθερία του Ανθρώπου, με Σεβασμό στην Αξία του. Αυτό το βίωμα πρέπει να καταγράψουμε. Γιατί το Βίωμα καθορίζει τη Σχέση. Το Κοινό Βίωμα που ζούμε μαζί, καθορίζει την κάθε μας σχέση και στις σχέσεις των ανθρώπων της βασίζεται κάθε κοινωνία, όποιες κι αν είναι αυτές, γιατί παράγει την κοινή μας Συνείδηση, μας κάνει ομόνοους και μονιασμένους. Κι όταν αυτό επιτευχθεί, τότε και η χώρα μας θα ζήσει Ανάσταση, δηλαδή, το ζωντανό βίωμα και την πράξη της Ένωσης.
Με ποιο δικαίωμα στερούμε από τους εαυτούς μας πρώτα απ’ όλα, τέτοια βιώματα; Ας ανησυχούν άλλοι που θα μας βλέπουν ενωμένους. Και μια καλή τακτική του Έλληνα είναι, «ενώ είσαι δεμένος, να φέρεσαι σα να ήσουν λυτός». Τα δεινά και τα κατεστημένα να μην περιορίζουν το πνεύμα σου, το νου και την καρδιά σου να ζουν ελεύθερα και ενωμένα. Να διατηρείς την Ανθρωπιά σου κόντρα σε κάθε βούληση που την αντιμάχεται. Αυτή μας την ικανότητα θέλουν να εξαφανίσουν.
Ο κόσμος που θέλουμε να δημιουργήσουμε, είναι γεμάτος Ανθρωπιά και Φιλία, Συνεργασία κι Ενότητα. Και τον χτίζουμε Τώρα, όχι στο μέλλον. Βάζουμε τα θεμέλια του, με όλες αυτές τις Αξίες που τροφοδότησαν το Πνεύμα του Έλληνα παντού στη Γη, και από εδώ ξεκινά και πάλι η παλιγγενεσία του κόσμου. Και το να αναλαμβάνεις όλη την ευθύνη του πάνω σου και να δρας με γνώμονα την Αξία του Ανθρώπου, ε, Αυτό σημαίνει Άμεση Δημοκρατία.
Ανάγκη πρώτη, να βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις για να δημιουργήσουμε Τώρα αυτό που θέλουμε να ζούμε Μαζί, σε έναν κόσμο Δικαιοσύνης και Ειρήνης, Αγάπης, Αλήθειας κι Ελευθερίας και η Ιερότητα αυτών των Αξιών να μας γεμίζει με Πίστη και Θέληση να τις ζούμε κι εμείς και τα παιδιά μας, και τώρα και πάντα.
Σας Ευχαριστώ όλους για κάθε προσφορά σας, φανερή ή αφανή, κι εύχομαι ολόψυχα το 2012 να γίνει το επιστέγασμα της πραγμάτωσης του 1ου μας στόχου, Της Ένωσης για την Ελευθερία.
Με όλες τις θερμές ευχές μου για τον καινούριο χρόνο
Ειρήνη Γιαννετάκη
ακολουθώντας την ώθηση που έχω ως άνθρωπος, νοιώθω την υποχρέωση αλλά και το δικαίωμα, να μεταφέρω σε όλους αυτό που θεωρώ ωφέλιμο για το σύνολο, ευχόμενη να αξιοποιηθεί και να χρησιμεύσει.
Μέσα από τη συνύπαρξή μας και τη διάθεση όλων να προσφέρουμε στην Ελλάδα και τον Άνθρωπο, βίωσε ο καθένας μας με πολύ οδυνηρό τρόπο, τον τελευταίο ένα χρόνο ιδιαίτερα, τους κοινούς μας αγώνες. Κι όπως είναι φυσικό, μετά από τις μάχες και εν μέσω νέων, ο απολογισμός δεν μας είναι πάντα ευχάριστος. Είναι όμως απαραίτητος για ανασύνταξη των δυνάμεων κι ένα νέο ξεκίνημα σε βάσεις στέρεες, που εδραιώνουν την ενότητα, τη φιλία και την αδελφοσύνη αληθινά, με ειλικρίνεια, σεβασμό και καθαρότητα, γιατί μόνο έτσι θα βρει δημιουργική έκφραση κι εκδήλωση η Δύναμη που έχει ο Άνθρωπος, η Δύναμη που έχει ο Λαός να ορίζει τη ζωή του σύμφωνα με τη Συνείδηση και τις Αξίες του. Κι αυτό είναι κοινός πόθος και σκοπός όλων μας.
Σε αυτές τις μάχες λοιπόν, που όλοι δώσαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θύματα μεταξύ άλλων, ήταν η εμπιστοσύνη, ο σεβασμός, η φιλία, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η ενότητα…
Το «διαίρει και βασίλευε» το γνωρίζουμε όλοι και είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να κρατήσεις την ακεραιότητά σου όταν νιώθεις άδικα χτυπήματα καταιγιστικά στην πλάτη σου, παγωμένος, ακάλυπτος και μόνος στις συμπληγάδες της ψυχής σου, και να μην χρεώνεις το χέρι που στα προσφέρει, αλλά να λες, «να δώσω τόπο στην οργή για χάρη της ενότητας, να δω την κατάσταση πιο ψύχραιμα, πιο καθαρά και να πράξω αυτό που θα ωφελήσει το σύνολο, να ταξινομήσω κι όχι να ανταποδώσω το χτύπημα και να διαιωνίσω τη διχόνοια…ο Άνθρωπος υποφέρει, ο Κόσμος απειλείται.» Και καλείσαι να υπερβείς κάθε αδικία που έχεις υποστεί, κάθε κούραση ψυχική και σωματική, να πάψεις να ζητάς το δίκιο σου και να διακρίνεις με μάτια που ζυγίζουνε τις καταστάσεις, τι μπορείς να κάνεις για το κοινό καλό. Καλείσαι να εξετάσεις τον εαυτό σου για το τι έκανες παραπάνω ή λιγότερο. Να βάλεις το ζύγι και το μέτρο της συνείδησης και της ανθρωπιάς σου και να απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση στον εαυτό σου. Και με ό,τι απαντήσεις ειλικρινά, μ΄ αυτό να διορθώσεις τους λόγους και τις πράξεις σου και να ορίσεις την από δω και πέρα πορεία σου. Έτσι ξεκαθαρίζεις τη θέση και το δρόμο σου, Κάθε μέρα, και βάζεις θεμέλια ενότητας. Στεριώνεις την ακεραιότητά σου με υπευθυνότητα. Αυτό σημαίνει, αναλαμβάνω την ατομική μου ευθύνη σε συλλογικό επίπεδο, ως προς το όλο. Αυτό σημαίνει, ότι φεύγω από το θιγμένο μου εγώ ή τον πόνο μου και υπηρετώ την Ενότητα.
Το πρόβλημα που βλέπω μέσα από όλα αυτά που περάσαμε μαζί, είναι αυτό: Δεν στηρίζουμε αυτά που λέμε με την πράξη μας! Δεν έχουμε ενώσει ακόμα θεωρία και πράξη και, καχύποπτοι, με την προκατάληψη ότι η παρουσία του άλλου που μας πλησιάζει ενέχει δόλο, είμαστε «χαμένοι στη μετάφραση» για το πώς να τα συνδέσουμε. Μόνο ό,τι πράττεις όμως με την ψυχή σου κι έχει τη ζωή της, γεφυρώνει. Και αυτές οι πράξεις της ενότητας θα καθορίσουν τη θέση της Ελλάδας και του Έλληνα στον κόσμο. Αυτό είναι, που όσο κι αν το διακρίνουμε, όσο κι αν το επιθυμούμε, δεν το Θέλουμε ακόμα αρκετά για να το κάνουμε. Γιατί όταν θες κάτι πολύ, βρίσκεις και τον τρόπο. Δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να μην τον βρει.
Σε κάθε κίνημα αλλά και τη Συσπείρωσή τους, από προκατάληψη ή εμμονή για ό,τι εκπροσωπεί ο καθένας, έχουμε την τάση να χρεώνουμε τον συνάνθρωπο και συναγωνιστή ή το κίνημά του, με διάφορες κρίσεις, ειρωνικά ή υποτιμητικά επίθετα, πολλές φορές απροκάλυπτα, και μια αντίθετη τάση, να κουκουλώνουμε τα λάθη μας και να αρνούμαστε τις ευθύνες των συνεπειών τους. Μια τάση να είμαστε αιχμηροί κι επικριτικοί στα λάθη του άλλου, αλλά φυγόπονοι για τα δικά μας. Και η άρνηση να μετακινηθούμε από λάθος τοποθετήσεις δυσβάσταχτη… η ευχαριστία, το φιλότιμο και η συγγνώμη χαμένα… ο καθένας να επιμένει στο δίκιο του ή στο συμφέρον του, όπως κι αν το εννοεί...και η διχόνοια να βασιλεύει…
Οι μικροπολιτικές είναι για μικρόμυαλους. Ετούτος ο αγώνας, θα πάει μπροστά, μόνο με όσους είναι διατεθειμένοι να αφήσουν το εγώ τους πίσω.
Στον πάγο γίνεσαι φωτιά, κι αποφασίζεις να υψώσεις το ανάστημά σου στην αδικία που ζεις και να διεκδικήσεις το όνειρό σου. Γιατί η καρδιά σου δεν υποτάσσεται σ΄ αυτή την κατάσταση. Γιατί η ελπίδα γεννιέται από τις στάχτες των συγκρούσεων, δίπλα στα παλικάρια που φούσκωσαν τις φλέβες μας με γνήσιο προγονικό αίμα! Είναι όλοι εκείνοι κι εκείνες που επέλεξαν το εμείς απ΄ το εγώ και είχανε τη γενναιότητα και το σθένος να στηρίξουνε το λόγο με την πράξη τους, κι όταν λένε τη λέξη Ελλάδα, Άνθρωπος, Δημοκρατία, Αρετή, να έχουν από πίσω ένα υπόβαθρο πράξεων να τις στηρίζει και να τις τιμά αυτές τις λέξεις. Είναι εκείνοι, που ο κώδικας ζωής τους, τους ώθησε να μπουν θεληματικά στο πεδίο των ζυμώσεων και λίγοι μα πολύτιμοι, βρίσκονται σε κάθε κίνημα που γνώρισα για να στηρίξουν την ενότητα, και δεν διεκδίκησαν ποτέ αρχηγιλίκια και τιμές. Οι τιμές έρχονται από μόνες τους να στεφανώσουν όλους τους άγνωστους μα τίμιους αγωνιστές, κι αυτές είναι από λίγους ορατές. Σε αυτούς τους Έλληνες Ανθρώπους αποτείνω Προσκλητήριο Συσπείρωσης, όπου κι αν βρίσκονται. Κι αν πιστεύει κάποιος από μας ότι τον αφορά, ας ανταποκριθεί με κάθε τρόπο.
Καμιά συνάντησή μας να μην χαρακτηριστεί πια από οξύτητες, απωθημένα παρανοήσεων, σκληρότητα και βάρος. Αν έχει κάποιος πρόβλημα με κάποιον, να το λύνει κατ΄ ιδίαν, πριν συγκεντρωθούμε. Η συνεργασία που πρέπει να καταδείξουμε προϋποθέτει επίγνωση της ευθύνης του έργου που έχει αναλάβει ο καθένας μας να φέρει σε πέρας, σεβασμό και καλύτερη χρήση του λόγου μας. Όταν θα ακούμε καλύτερα, θα μιλάμε καλύτερα και θα ζούμε καλύτερα. Κι αυτό δεν κοστίζει. Η κατανόηση κάνει τους ανθρώπους αλληλέγγυους, φίλους κι αδελφούς.
Με ποιο δικαίωμα στερούμε από όλους την χαρά του δίκαιου αγώνα; Του αγώνα που δέχεται την προσφορά του καθενός και αξιοποιεί κάθε δυνατότητα για το κοινό κι όχι για το προσωπικό καλό και δίκαιο; Οι παππούδες μας πήγαιναν στη μάχη τραγουδώντας, γιατί ξέρανε πως το μεγαλύτερο δίκιο το έχει η Πατρίδα, το έχει ο Λαός, κι έτσι δεν είχανε κανένα δίκιο δικό τους να χάσουν, αλλά να βρουν τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, που λάμπει για όλους το ίδιο. Ελευθερία ή Θάνατος ήτανε η ζυγαριά του δίκιου τους.
Το να Είσαι Έλληνας, σημαίνει να Είσαι Ελεύθερος, να λες την Αλήθεια και να την Υπηρετείς.
Αυτή είναι η Παιδεία του Έλληνα, η δύναμη που ανόρθωνε κάθε φορά ετούτο το λαό, η στήριξη της Αλήθειας που μας Ελευθερώνει και υπάρχει μες στην ψυχή του Ανθρώπου. Κι οι μόνες αυθεντικές Αρχές της Αλήθειας της Ψυχής του Έλληνα είναι η Συγχώρεση, η Ενότητα και η Αδελφοσύνη. Λέμε ότι πρεσβεύουμε αυτή την αλήθεια ή ότι θέλουμε να την πλησιάσουμε, αλλά τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε γι αυτήν; Αν η αλήθεια δείχνει τα κενά και τις ατέλειές μας, την θέλουμε ή λέμε «τόσο το χειρότερο γι αυτήν»; Το σίγουρο είναι, ότι αν δεν αντιμετωπίσεις τίμια τους φόβους σου και την Αλήθεια, ποτέ δεν θα μάθεις την αξία σου. Είσαι έτοιμος να πεις: ναι, μπορώ να αντικρίσω τον εαυτό μου και να δω που έκανε λάθος και να τον διορθώσω όπου χρειάζεται, γιατί είμαι Άνθρωπος με Συνείδηση και οι Αρχές μου δεν μου επιτρέπουν κάτι άλλο. Οι Αρχές μου, δεν μου επιτρέπουν να αφήνω το σαράκι του διαχωρισμού να διαιωνίζεται και να υποσκάπτει τις σχέσεις μας και το μέλλον του τόπου.
Οι ανάγκες όλων μας, καλύπτονται μόνο από την ενότητα όλων κι όχι κάποιων. Είμαστε σε θέση να υπηρετήσουμε την Ενότητα και να φυλάξουμε τις αιχμές και τα βέλη για τους πραγματικούς μας αντιπάλους; Είμαστε σε θέση να υπηρετήσουμε αυτά που μας ενώνουν και να ανταποκριθούμε στο Καθήκον που έχουμε αναλάβει προς τον εαυτό μας, τη χώρα μας και τον κόσμο ολόκληρο ή μήπως θέλουμε να μείνουμε δέσμιοι των ελαττωμάτων μας, με ολέθρια αποτελέσματα και συνέπειες για τη ζωή όλων; Πιστεύω πως είμαστε μεγαλύτεροι και δυνατότεροι απ' όλ' αυτά μαζί. Αλλά ό,τι είναι εν δυνάμει πρέπει να γίνει και εν εκδηλώσει. Η Ιδέα της Ενότητας, πρέπει να γίνει Πράξη Ενότητας. Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται να το θέλεις και να το στηρίζεις με πάθος στην πράξη! Αλλιώς δεν γίνεται. Δεν υπερβαίνεις το «εγώ» με χλιαρότητα και διπλωματία, αλλά με την καθαρή Φωτιά της Ένωσης.
Κάθε κίνημα και κάθε άνθρωπος από εμάς, μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά σε ένα συγκεκριμένο πεδίο. Δεν μπορούμε να είμαστε όλοι για όλα. Άλλοι είναι στο οικονομικό, άλλοι στο πολιτικό ή το νομοθετικό, άλλοι στο κοινωνικό και πολιτιστικό έργο, άλλοι στο πνευματικό. Είμαστε οι αντιπροσωπευτικότερες δομές της κοινωνίας μας, και είμαστε όλοι απαραίτητοι στο Έργο της Απελευθέρωσης. Είμαστε οι Δυναμικές Συνιστώσες της Ένωσης. Ας αξιοποιηθεί ο καθένας μας εκεί που πρέπει, κανείς δεν περισσεύει.
Επειδή όμως δεν το έχουμε ξανακάνει και είμαστε άμαθοι στη Δημοκρατία, άμαθοι στο Δικαίωμα και το Βίωμα της ανάπτυξης κι εξέλιξης της Κοινωνίας των Ανθρώπων και του Πολιτισμού, ας δείξουμε λίγο σεβασμό σε ό,τι έχει Αξία, στον Άνθρωπο που είναι δίπλα μας και μάχεται μαζί μας. Ας είμαστε πιο σώφρονες στις κρίσεις μας για τον οποιοδήποτε σύντροφο και συναγωνιστή μας. Κι ας είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα γίνουμε το παράδειγμα για τους επόμενους, φροντίζοντας με κάθε τίμιο τρόπο παλιές και νέες σχέσεις αδελφοσύνης με φίλο ή συνεργάτη, ώστε να αποδώσει τους καρπούς της ενότητάς μας, γιατί,
1ος στόχος είναι η Παραγωγή Έργου Ενότητας. Αν αυτό δεν επιτευχθεί, τίποτα δεν θα αλλάξει απ’ το ζυγό. Και ας το πάρουμε απόφαση, δεν το κάνουμε για μας, δεν θα χαρεί η γενιά μας την κοινωνία που ονειρευόμαστε. Εμείς είμαστε για τη θυσία. Το κάνουμε για τα παιδιά μας. Εμείς έχουμε το Ιερό Καθήκον να καταδείξουμε το Εφικτό στον Άνθρωπο και να το καταγράψουμε ως Γεγονός. Δεν υπάρχει άλλος να το κάνει. Αυτός είναι ο ρόλος μας στην Ιστορία. Κι αν έχουμε μια ευκαιρία να ζήσουμε κάτι απ’ το όραμά μας τώρα, αυτό θα είναι μόνο μέσα από το κοινό βίωμα της Ενότητάς μας Τώρα!
Μέσα από το κόστος των λαθών μαθαίνουμε την Πρόνοια. Κι αυτό είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας και του αγώνα που αξιοποίησε τις τριβές, τις ξεπέρασε και ωρίμασε, υπερβαίνοντας την οποιαδήποτε μονομέρεια ή εμμονή. Αυτή είναι η Πρόνοια που πρέπει να καταδείξουμε, η συνεχής προσπάθεια για την εξέλιξη της Ενότητάς μας.
Οι κακουχίες σε ωριμάζουν και γίνονται τα εργαλεία για την απελευθέρωση, όταν γίνουν Επίγνωση. Κι επειδή θέλουμε «να γυρίσουμε σελίδα» και να δημιουργήσουμε κάτι νέο, δεν πρέπει να είμαστε επικεντρωμένοι στο τι θα κατεδαφίσουμε σε μας ή στους άλλους, αλλά στο τι θα Οικοδομήσουμε Μαζί, ώστε να καταρρεύσει το παλαιό μόνο του, από τον γίγαντα που ορθώνει το κορμί του.
Δεν καταργούμε τίποτε, αξιοποιούμε τα πάντα και τα υποτάσσουμε στην Ελευθερία του Ανθρώπου, με Σεβασμό στην Αξία του. Αυτό το βίωμα πρέπει να καταγράψουμε. Γιατί το Βίωμα καθορίζει τη Σχέση. Το Κοινό Βίωμα που ζούμε μαζί, καθορίζει την κάθε μας σχέση και στις σχέσεις των ανθρώπων της βασίζεται κάθε κοινωνία, όποιες κι αν είναι αυτές, γιατί παράγει την κοινή μας Συνείδηση, μας κάνει ομόνοους και μονιασμένους. Κι όταν αυτό επιτευχθεί, τότε και η χώρα μας θα ζήσει Ανάσταση, δηλαδή, το ζωντανό βίωμα και την πράξη της Ένωσης.
Με ποιο δικαίωμα στερούμε από τους εαυτούς μας πρώτα απ’ όλα, τέτοια βιώματα; Ας ανησυχούν άλλοι που θα μας βλέπουν ενωμένους. Και μια καλή τακτική του Έλληνα είναι, «ενώ είσαι δεμένος, να φέρεσαι σα να ήσουν λυτός». Τα δεινά και τα κατεστημένα να μην περιορίζουν το πνεύμα σου, το νου και την καρδιά σου να ζουν ελεύθερα και ενωμένα. Να διατηρείς την Ανθρωπιά σου κόντρα σε κάθε βούληση που την αντιμάχεται. Αυτή μας την ικανότητα θέλουν να εξαφανίσουν.
Ο κόσμος που θέλουμε να δημιουργήσουμε, είναι γεμάτος Ανθρωπιά και Φιλία, Συνεργασία κι Ενότητα. Και τον χτίζουμε Τώρα, όχι στο μέλλον. Βάζουμε τα θεμέλια του, με όλες αυτές τις Αξίες που τροφοδότησαν το Πνεύμα του Έλληνα παντού στη Γη, και από εδώ ξεκινά και πάλι η παλιγγενεσία του κόσμου. Και το να αναλαμβάνεις όλη την ευθύνη του πάνω σου και να δρας με γνώμονα την Αξία του Ανθρώπου, ε, Αυτό σημαίνει Άμεση Δημοκρατία.
Ανάγκη πρώτη, να βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις για να δημιουργήσουμε Τώρα αυτό που θέλουμε να ζούμε Μαζί, σε έναν κόσμο Δικαιοσύνης και Ειρήνης, Αγάπης, Αλήθειας κι Ελευθερίας και η Ιερότητα αυτών των Αξιών να μας γεμίζει με Πίστη και Θέληση να τις ζούμε κι εμείς και τα παιδιά μας, και τώρα και πάντα.
Σας Ευχαριστώ όλους για κάθε προσφορά σας, φανερή ή αφανή, κι εύχομαι ολόψυχα το 2012 να γίνει το επιστέγασμα της πραγμάτωσης του 1ου μας στόχου, Της Ένωσης για την Ελευθερία.
Με όλες τις θερμές ευχές μου για τον καινούριο χρόνο
Ειρήνη Γιαννετάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου