Όταν αγαπάς δεν προσπαθείς να επιβάλεις την προσωπικότητά σου και τα συστήματα αξιών σου

Όσοι αγαπούν πραγματικά και προσπαθούν συνειδητά για τη γνώση που προσφέρει η Αγάπη, γνωρίζουν ότι

Αυτή τους ωθεί κάποια στιγμή ν’ ασκήσουν επιρροή στους άλλους,

διαφορετικά η επόμενη επιλογή στο συγκεκριμένο σημείο της προσπάθειας, είναι η αδράνεια.

Μ ο ι ρ ά ζ ο ν τ α ι την Αγάπη λοιπόν, με όσους τρόπους γνωρίζουν.

Όσοι αγαπούν γνωρίζουν επίσης, ότι Μόνο ορμώμενοι από την Ταπεινοφροσύνη

της Αγάπης μπορούν να τολμήσουν να επωμισθούν την Ευθύνη αυτής της επιρροής.

Ξέρουν ότι Μόνο μέσα απ τα δικά τους πεπραγμένα φαίνεται το ποιόν τους,

διαφορετικά κάθονται στ’ αβγά τους για την ώρα ή αλλιώς,

αφήνουν τα έργα τους να μιλήσουν πρώτα.

Γιατί χωρίς ολική Αυτογνωσία, Αυτοπειθαρχία, Σεμνότητα, Απλότητα,

Πράξη και πλήρη Επίγνωση του

τι σημαίνει ν΄ ασκείς την παραμικρή εξουσία ή επιρροή σε κάποιον συνειδητά,

δε προσπαθείς να βγάλεις το Θεό που έχεις μέσα σου,

αλλά εμπαίζεις 

τον Θεό που έχει ο καθένας μέσα του.

Μπαίνεις στο τριπάκι της οποιασδήποτε άσκησης εξουσίας, τροφοδοτείς τον εγωκεντρισμό σου,

γίνεσαι σκλάβος των συναισθημάτων και των αδυναμιών σου και

Κατηφορίζεις χεράκι χεράκι με την αλαζονεία...

Αυτά για όσους στενόμυαλους πουλάνε θεωρίες περί Αγάπης και παραμύθια της Χαλιμάς

και πάνω απ όλα

Λόγους Αγάπης ανθρώπων που εργάστηκαν σκληρά για να Την κερδίσουν.

Για όσους χρησιμοποιούν την Αγάπη ως γέφυρα για τις επιδιώξεις τους, υποκρινόμενοι τις αρετές της,

ενώ στη Πράξη δεν έχουν δημιουργήσει τίποτα άλλο στη ζωή τους

πέρα απ το να γίνουν βαμπίρ των άλλων και του περιβάλλοντός τους.

Αλλά και σε όσους ανοιχτόμυαλους προχώρησαν ακόμα πιο πέρα.

Τους μονίμως υποκρινόμενους - μετανοημένους - ημιταπεινόφρονες.

Που ενώ ακόμα δεν  έχουν εξανθρωπιστεί, που ενώ ακόμα δεν έχουν δοκιμάσει τι πάει να πει

τιμιότητα, σεβασμός, ειλικρίνεια, ταπεινότητα και δεν μπορούν να τα διαχειριστούν

ούτε στα απλά και καθημερινά,

έμαθαν να τα σερβίρουν επιλεκτικά όπου τους βολεύει και

επιζητούν κρυφά ή φανερά την επιβεβαίωση και τον θαυμασμό των άλλων,

μέσα απ τις μεγαλοστομίες τους, τις εκκωφαντικές σιωπές και τα λογύδρια περί Αγάπης. 

Γι αυτούς που στέκονται μονίμως με το ένα πόδι μέσα στα σκατά και τ’ άλλο απέξω, συνειδητά πλέον,

αμετροεπείς και αόριστοι, ενίοτε αινιγματικοί, πότε ζεστοί και πότε κρύοι, με το χάδι στο ένα χέρι

και το μαστίγιο στο άλλο, που δίνουν ένα για να πάρουν εκατό.

Που πασχίζουν με κάθε τρόπο ν αποδείξουν ότι δεν ανήκουν στην κατηγορία των...

"κοινών ανθρώπων", αλλά των δήθεν φευγάτων και ψαγμένων, με μια μικρή δόση τρέλλας 

γι αλατοπίπερο...

Που μας ζητούν έμμεσα το έλεος, τη κατανόηση, τη συμπαράστασή μας ...

και λίγα ψίχουλα αγάπης

οι αξιοπρεπείς, περήφανα καημένοι....

Αλλά και την υπακοή μας

στα λάθη τους που είναι σωστά, (άσχετα αν κάνουν συνεχώς τα ίδια γιατί έτσι τους αρέσει),

απομυζώντας φυσικά την ενέργειά μας, που ποτέ δεν τους είναι αρκετή....

Φταίω!!!  Φταίω!!!! Είμαι τόσο εγωιστής και αμαρτωλός!!!

Αλλά δε στο λέω για να το πιστέψεις κιόλας!!!

Εσύ πίστευε στην Αγάπη για την οποία σου μιλώ και κάνε τη πράξη. 

Μόνο αυτό σου ζητώ!!!

Γιατί εκεί που είμαι τώρα... Δε μπορείς να καταλάβεις... ακόμα...

Είσαι η ψυχή μου κι Εγώ το πνεύμα σου που είμαστε ένα... κάπου εκεί πάνω, κάπου εκεί μέσα...

Εγώ ...και το άλλο μου Εγώ... Δεν έχουν διευρυνθεί τόσο οι ορίζοντες του πνεύματός σου... 

Μια σταγόνα αγάπης εδώ και μία καλοσύνης, δυό σταγόνες προσφοράς εκεί,

3 σταγόνες μετάνοιας (βασικό)

5 στη συγχώρεση γιατί είναι πολύ ελεήμονες, λίγη διδασκαλία κλεμμένη, μπόλικη συγκίνηση,

μια αληθινή απορία ή λίγος αυτοσαρκασμός προς χάριν της ταπεινοσύνης,

αυστηρότητα συνοδευμένη με τρυφερό χιούμορ για να δεχτείς πιο εύκολα το πασαλάκι της δέσμευσης,

ένα στοργικό λουλουδένιο καρφάκι....

ουπςςςςςς έτοιμο το κοκτέιλ

Πως αλλιώς,

θα δείχνουν προσιτοί ημίθεοι αλλά και συγχρόνως έμπειροι, άξιοι σεβασμού, πολύπαθοι άνθρωποι

που πέρασαν και περνούν ακόμα τόοοοοσες κακουχίες μέσα στις συμπληγάδες της ρημάδας  της ζωής...

Αντικρίζοντας κάθε μέρα, τελικά, όλο και πιο κοντά τους

το πολυπόθητο τίποτα της ανύπαρκτης ανθρωπιάς τους,

την ανύπαρκτη αγάπης τους, την πικρόχολη κι αχόρταγη ύπαρξής τους,

αναζητούν διαρκώς τρόπους εκδίκησης χρησιμοποιώντας ως μέσο κάποια πνευματικά κλειδιά

που τους δόθηκαν κατά Χάρη.

Γιατί δεν βρίσκουν πλέον τη δύναμη ούτε να προσπαθήσουν να γίνουν Άνθρωποι....

Αυτό κι αν είναι αρρώστια !!!!!

Αργυρώ