Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

 του Κωνσταντίνου Μαντζάκου

19/03/2023

Το χάσμα της αυτογνωσίας ανάμεσα στις υποστάσεις είναι πολύ μεγάλο και η διαφορά εκδήλωσης του πνευματικού, ψυχικού και υλικού φορέα του ανθρώπου διαφέρει σε κάθε υπόσταση. Αυτό το χάσμα συνειδητότητας, αυτή η διαφορά στην κάθαρση και το φωτισμό κάθε ψυχής, πρέπει να γεφυρωθεί ανάμεσα στα πρόσωπα μιας κοινωνίας ανθρώπων.

Η αυτογνωσία καθορίζει το μέτρο της αλήθειας που εκδηλώνουμε, ως βιωματική συνειδητή τοποθέτηση σε κάθε μας σχέση με τον εαυτό και τον πλησίον. Η μεταφορά αυτής της αλήθειας, της πιο ολοκληρωμένης, πρέπει να γίνεται με σύνεση και διάκριση, γιατί οι υποστάσεις ακόμα δεν έχουν ανοίξει τις ψυχές τους στο βαθμό αυτό, η χωρητικότητά τους είναι μικρή για να δεχθούν το Φως της Αλήθειας που τους προσφέρεται. Μέσα από την διάκριση, την καθοδήγηση και έμπνευση των περισσότερο αφυπνισμένων υποστάσεων, δίνεται τόσο μέρος της αλήθειας όσο ο πλησίον εαυτός μπορεί να χωρέσει, ώστε να αποτελέσει έναυσμα αφύπνισης προς έρευνα εαυτού και εσωτερικής εργασίας μετάνοιας, κάθαρσης και φωτισμού, ούτως ώστε σταδιακά, με ομαλό και ήπιο τρόπο να εισέλθει στην πορεία της αποκάλυψης του Λόγου του Φωτός της Αληθείας, του πνεύματος του Παρακλήτου, που διαχέεται την περίοδο αυτή της Δευτέρας Παρουσίας σε κάθε άνθρωπο.

  Οι ισορροπίες είναι εύθραυστες, διότι τα όρια που ο πλησίον έχει θέσει ως στάση και τοποθέτηση νου, καρδιάς και συνείδησης είναι άκαμπτα και ισχυρά οριοθετημένα δημιουργείται θέμα επικοινωνίας, που είναι δύσκολο να ανέλθει στο επίπεδο που χρειάζεται, ώστε η επικοινωνία μας να είναι πραγματική, να είναι ουσιαστική, να βοηθήσει σ’ αυτό το άνοιγμα ψυχής που θα επιτρέψει τη διεύρυνση των ορίων, την αύξηση της χωρητικότητάς του.

  Χρειάζεται σύνεση και σοφία πέρα από τη διάκριση και το ζητούμενο είναι η επικοινωνία ανάμεσα στις ψυχές των ανθρώπων. Το μέτρο είναι πάντα όπως είπαμε ο Δάσκαλος και η προσφορά αγάπης και ελέους, ώστε η φώτιση να καθοδηγείται σταδιακά και να μην υπάρχουν αντιδράσεις, δηλαδή με ομαλό και ήπιο τρόπο προσέγγισης. Οφείλουμε να παρατηρούμε προσεκτικά και να είμαστε εγκρατείς, σε εγρήγορση του τι μας φανερώνεται, το τι θέλει κάθε φορά η ψυχή να αποκαλύψει. Είναι μια εξομολόγηση κατ’ ουσίαν και χρειάζεται σεβασμός και ειλικρίνεια στην προσέγγισή μας, στην κάθε μας επαφή, ώστε να μην φέρουμε την υπόσταση του πλησίον να νιώσει υποτίμηση, φόβο, ενοχή, ντροπή, ή να ξυπνήσουμε μέσα του τραύματα του παρελθόντος τα οποία ακόμα δεν έχει αποδεσμεύσει, ταξινομήσει και αποκαταστήσει εντός του.

Η κάθε μας επικοινωνία, είναι ιερή διότι λειτουργείται στο είναι κάθε συνανθρώπου μας, ώστε η κάθε μεταφορά συνείδησης και αλήθειας να οδηγεί στην κάθαρση και αποδέσμευσή του, στην αφύπνιση εντός του της θεότητας που φέρει, χωρίς να τους οδηγούμε στα όριά τους, χωρίς να τους προκαλούμε βίαιες αντιδράσεις ή ακραίες συμπεριφορές που θα τους αναγκάσουν να κλειστούν στον εαυτό τους υψώνοντας τις άμυνές τους. Τα κίνητρά μας οφείλουν είναι καθαρά, με μέτρο και διάκριση, αφού ο ρόλος μας είναι να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας.                

Στην επικοινωνία της μιας ψυχής με την άλλη, οφείλουμε να προσβλέπουμε στα σημεία αυτά που έχουν κοινά, σε αυτά που τις ενώνουν, σε αυτά που νιώθουν κάλυψη, αλληλοσυμπλήρωση και ασφάλεια, κάνοντας εφικτή την ανάπτυξη αμοιβαίας εμπιστοσύνης, που με τη σειρά της θα οδηγήσει στο άνοιγμά τους, επιτρέποντας να ζητήσουν τη βοήθειά μας για οτιδήποτε θέλουν να ξεκαθαρίσουν, από οτιδήποτε τις δεσμεύει και τους προκαλεί σύγχυση. Πρώτα ανοίγουμε το χώρο εντός μας για να χωρέσουμε αυτά που ο πλησίον έχει αναγκαιότητα να εκδηλώσει, αυτά που πρώτιστα τον απασχολούν. Ας μην ξεχνάμε ότι η ουσιαστική επικοινωνία μας γίνεται, μέσα από την αναγνώριση και την αποδοχή μας και αυτό ακριβώς αιτούμαστε να αναδείξουμε σε κάθε μας επαφή. Η έλξη λοιπόν που ασκείται από το φως μας, το εσωτερικό φως της ψυχής μας, είναι φρόνιμο να διαχέεται στο μέτρο που ανταποκρίνεται το φως της ψυχής του πλησίον μας ισορροπημένα και αρμονικά, σεβόμενοι την συνύπαρξή μας, τον ένα εαυτό που αποτελούμε.

Άνοιγμα ψυχής και συνάμα άνοιγμα χώρου, άνοιγμα επικοινωνίας ωθώντας την ψυχή να αποκαλυφθεί χωρίς την παρέμβαση της διάνοιας υπερβαίνοντας τα όριά της, σταδιακά διανοιγόμενη στο φως της εσωτερικής της αλήθειας, αυτής που της μιλά, αυτής που ακούει σε αρμονική συνήχηση με το είναι της. Πέρα από τις προσδοκίες που κάθε φορά έχουμε σε κάθε μας επικοινωνία και επαφή, είναι η φωνή της αλήθειας που μας καθοδηγεί επιτρέποντας να εισακουστούμε από τον συνάνθρωπό μας ως ένα με τη φωνή που ακούει εντός του. Κάθε προσφορά αλήθειας στην επικοινωνία μας οφείλει να εμπεριέχει παρρησία, να παρηγορεί, αλλά και να παρέχει σθένος και δύναμη, ενεργοποιώντας τις ψυχικές και πνευματικές παρακαταθήκες που ο πλησίον αδελφός μας φέρει. Ο λόγος μας καλό είναι να εστιάζεται σε αυτού του είδους προσφορά, να είναι προσφορά Αγάπης, Ελέους και Φωτισμού, γιατί μόνο τότε μπορεί να γίνει αποδεκτός και να εισακουστεί με κατανόηση και αποδοχή. Ομιλούμε στην γλώσσα του, προσδίδοντας το ύψος συνείδησης που μπορεί κάθε φορά να αντιληφθεί και να κατανοήσει. Μέσα από την εκπαίδευσή μας είναι φυσικό ότι θα κάνουμε λάθη, όμως από τα λάθη μας μαθαίνουμε, από αυτά οδηγούμαστε στην επίγνωση του εαυτού μας και του πλησίον αρκεί να μην δεσμευόμαστε, αλλά με πίστη και υπακοή στη Θεία καθοδήγηση, να εμβαθύνουμε σταδιακά στην αλήθεια που επικοινωνούμε, ώστε να καταστεί κοινωνία προσώπων. Ανοίγοντας δρόμους επικοινωνίας το πράττουμε και στο συλλογικό της ψυχής και της πνευματικής συνείδησης του ανθρώπου και σταδιακά οι τρόποι που επικοινωνούμε αλλάζουν, μεταλλάσσονται, διευρύνονται, αφού ο πλησίον νιώθει ότι κάπου τα έχει ξανακούσει.

Ας αφήσουμε να μιλήσουν οι ψυχές μας με ειλικρίνεια, να ανακυκλώσουν και να εκδηλώσουν την αλήθεια που κατανοούν, που συνειδητοποιούν, αυτό που πρεσβεύουν, το Είναι μας που καταθέτουμε κάθε φορά στην τράπεζα της αγάπης, εκεί που επικοινωνεί η ουσία μας με τη Μία Θεία Ουσία, έξω από το χωρόχρονο, στο Άχρονο και το Άχωρο.

Σημαντικά είναι τα στοιχεία της αλήθειας που εκδηλώνουμε και διαχέουμε αφού η επικοινωνία είναι ταυτόχρονα και μια ανακύκλωση των Θείων ναμάτων ανάμεσα στις ψυχές που διψούν για θεραπεία, αποδέσμευση και αποκατάσταση, μέχρι να αναφανεί εντός τους το φως της Αληθείας που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι φέρουν, στην επίγνωση της αλληλότητας της Αγάπης που κυοφορούν εντός τους. Η διάκριση στην επικοινωνία αρχίζει με αυτά που μας ενώνουν και ανακαλύπτοντας τα κομμάτια αυτά υιοθετούμε αλλαγές στην στάση ζωής, τρόπων και συμπεριφοράς. Εφαρμόζουμε την εν Χριστώ ένωσή μας σε κάθε ανακύκλωση στην επικοινωνία ψυχών με το λόγο μας «εν αρχή ην ο Λόγος …» και αυτή τη Ροή του Λόγου ενεργοποιούμε προς αφύπνιση και συντονισμό τους. Πρακτικά εφαρμόζουμε την Αρχή του ποιος θέλει να επικοινωνήσει, πόσο και που, δηλαδή με επίγνωση του χώρου και χρόνου που μπορεί να το πράξει, τι χρειάζεται να καταθέσουμε σε αυτή την επικοινωνία ψυχών ώστε να μην επιβαρυνθούν, πότε πρέπει να λειτουργήσουμε αυτή την επικοινωνία και γιατί, ποια τα κίνητρά μας όταν επιδρούμε στην πραγματικότητα του άλλου προσώπου.

Αυτά τα ερωτήματα φανερώνουν την συνείδηση του όντος και είναι η συνείδηση της Νομοτέλειας που διέπει κάθε σχέση και κάθε πτυχή της συμπεριλαμβάνοντας και την επικοινωνία. Τα πάντα διέπονται από την Θεία Νομοτέλεια και η επικοινωνία των ψυχών προσδοκούμε να εκδηλώνεται μέσα από το έλεος του Ενός Νόμου της Αγάπης. Στο βαθμό που γνωρίζουμε και λειτουργούμε, στον ίδιο βαθμό επικοινωνούμε με τους συνανθρώπους μας. Η ολοκληρωμένη επικοινωνία αποτελεί μεταφορά και ανακύκλωση της Αλήθειας που ακόμα δεν έχει καταστεί συνειδητή, αλλά υπάρχει στο υποσυνείδητο και η εκδήλωσή της την επανατοποθετεί στο συνειδητό πεδίο. Ακόμα, κάθε επικοινωνία που λαμβάνει χώρα μεταξύ ανθρώπων ολοκληρώνεται στην παρουσία του Χριστού εντός μας υπό το Φως της Παρουσίας Του καθίσταται ευλογία μετουσίωσης στη Βαβέλ της πανανθρώπινης συνείδησης. «Όπου δύο ή τρεις συνηγμένοι στο Όνομά Μου», είναι το σημείο όπου η επικοινωνία καθίσταται κοινωνία σώματος, ψυχής και πνεύματος, όπου πρεσβεύει ο Νους Χριστού. Η εκδήλωση της Τρισυπόστατης φύσης του Ανθρώπου Λόγου, εκεί όπου το κατ’ εικόνα εκδηλώνει το καθ’ ομοίωση.