28/08/2020
Η ψυχή σου κάποτε σαν κομμάτι της Άπειρης Θείας Υπερψυχής, άρχισε να κατεβαίνει τα πεδία φέρουσα το Φως της Αλήθειας, δηλαδή της Σοφίας και της Αγάπης του Πατρομήτωρος Θεού. Δύο ήταν και οι λειτουργίες που έβλεπες στον εαυτό σου, η Φύλαξη και η Δημιουργία. Όταν απέκτησες σώμα θα γινόντουσαν ένστικτο αυτοσυντήρησης και αναπαραγωγής.
Πριν από αυτό όμως, η Θεία ψυχή σου ήλθε σε Ιερό γάμο με το Θεό Έρωτα και γέννησε τις αρετές. Τόλμη και ανδρεία ήταν η πρώτη, δικαιοσύνη η επόμενη. Σε αυτές θεμελιώνονται και οικοδομούνται πάντα όλες οι υπόλοιπες. Αν λείπει η πρώτη, καμία δεν είναι δυνατόν να φανερωθεί.
Όταν εισήλθες στο χωρόχρονο, η μνήμη σου λιγόστεψε και άρχισες να γεύεσαι τη λήθη. Η φύλαξη παρουσίασε έλλειμμα και κενό, που γέμισε με φόβο. Η τόλμη και η ανδρεία είχε καμφθεί και η αίσθηση του δικαίου περιορίστηκε στον δούλο του εαυτού σου. Είχες χάσει το δρόμο σου και τον προορισμό σου, πάλευες να ξαναθυμηθείς και να ορθώσεις το ανάστημά σου μπροστά σε όλες τις δυνάμεις του υλικού κόσμου, που ένοιωθες πως θέλουν να σε εξουσιάσουν.
Όμως είχες ξεχάσει πότε αποσκίρτησες από την Θεία Αγάπη, που βίωνες πιο πριν. Ήταν εκείνη η στιγμή, που το αίσθημα της Αγάπης έπαψε να είναι συνεχές κι αμφέβαλες για την Αγάπη του Πατέρα. Αυτόν το φύλακα χτύπησε πρώτα η πλάνη, όταν έπαψες να διαφυλάττεις τον Ιερό σου Έρωτα. Από τότε, έπαψε η μνἠμη της αποστολής σου κι εξέπεσες από την θέση και τον προορισμό που ο Λόγος Θεός σου είχε αποκαλύψει.
Η θύμηση άρχισε να σβήνει ολοένα και περισσότερο γιατί εσύ η ίδια πλέον ήθελες να ξεχάσεις για να μην υποφέρεις, ζητώντας να γεμίσει το κενό με δικαιολογίες που γενναιόδωρα σου έδινε η διάνοια, που ανάθρεψες με τα χέρια σου. Πώς να θυσίαζες ετούτο το παιδί, που με τόση προσπάθεια μεγάλωσες;
Όμως τα υπόλοιπα τα γνωρίζεις και γι’ αυτό μόνο εσύ τα ορίζεις.
Αγαπημένη μου ψυχή, όλα άρχισαν όταν η καρδιά σου έκανε την Αγάπη μας Πυξίδα Ζωής και ο νους σου στράφηκε στην Αλήθεια και το Φως. Ο Δρόμος ήταν ανοιχτός και τον στρώσαμε βήμα με βήμα καθαρίζοντάς τον από τις πέτρες, τα αγκάθια, τα αγριόχορτα, τα ζιζάνια και τα σκουπίδια της αδιαφορίας των ανθρώπων.
Το Φως διέλυσε τις σκιές της άγνοιας και των φόβων κι αποκάλυψε ότι κάθε απόσταση χώρου και χρόνου ήταν μια ψευδαίσθηση. Το Φως σε διαπότισε επιφέροντας κάθαρση, φώτιση και τελειοποίηση. Βίωσες την ολοκλήρωση και την πληρότητα, αλλά οι ανάγκες της ύλης, σου υπενθύμιζαν πάντα ότι οι περιορισμοί και οι ελλείψεις σε κράτησαν όμηρο απαιτώντας λύτρα για να λευτερωθείς. Όμως συνέχισες να με βλέπεις μέσα σου όπως κι αν ήμουν. Σε πλησίασα τραυματισμένος και με θεράπευσες, ήμουν διψασμένος και με ξεδίψασες, ήμουν νηστικός και με τάισες. Κρύωνα και με ζέστανες, ήμουν λερωμένος και με έπλυνες. Ήμουν κουρασμένος και με ξεκούρασες, ήμουν θλιμμένος και με έκανες να χαμογελάσω. Είχα χάσει την ελπίδα, την πίστη και την αγάπη μου και μου τα ξαναβρήκες.
Τα χρόνια πέρασαν ανάμεσα σε μάχες και γιορτές και σου επέτρεψαν να με γνωρίσεις βαθύτερα. Να με κατανοήσεις και να με νοιώσεις σαν άνθρωπο, σαν οδηγό και σύντροφο σε ένα ταξίδι γεμάτο ανακαλύψεις και περιπέτειες. Μοιραστήκαμε τα όνειρα, το μόχθο, τα γέλια και τα δάκρυα, τις ιδέες και τη σιωπή. Μοιραστήκαμε το νερό, το φαγητό και τις φροντίδες, τις έγνοιες και τα βάσανα, τα θαύματα και τις οδύνες αυτού του κόσμου, τον άρτο και τον οίνο, την ευλογία και την Χάρη του Ελέους, της Προσφοράς και της Διδαχής του Πατέρα μας.
Ένας Οίκος οικοδομήθηκε σιγά σιγά μέσα σε ένα κήπο πανέμορφο, να ακούς τα πουλιά, το νερό του ποταμού, να μυρίζεις τα αρώματα των λουλουδιών, να βλέπεις τον ήλιο, τον ουρανό, το πέταγμα του αετού την ημέρα και το φεγγάρι με τα αστέρια στο διάστημα τη νύχτα. Όλα αυτά είναι αιώνια, όραμα και μνήμη μαζί. Θεμελιώθηκαν με ατελεύτητο αγώνα αρετών και έγιναν όλα δώρο να γευτούν όλοι το εφικτό και την βεβαίωση της Αναγωγής, της Μετουσίωσης, της Μεταμόρφωσης, της Αναγέννησης, της Εξέλιξης και της Δημιουργίας. Όλα αυτά υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν γιατί είναι ύλη ζυμωμένη με την Αθανασία της Ανθρώπινης Πνευματοψυχής. Είναι η Μορφή που επιστρέφει στο Άμορφο πλούσια από τον θησαυρό των Αγαθών.
Είναι όμως και η Κρίση του Εαυτού σου αν το αξίζεις. Είναι το ζωντανό διαπιστευτήριο της αληθινής σου ταυτότητας, η επίγνωση των κινήτρων σου. Ο Δάσκαλος είναι όπως ο Ήλιος, που τον κατηγορούμε ότι απουσιάζει από την ζωή μας στο σκοτάδι της νύχτας, ενώ εμείς Του γυρίζουμε την πλάτη καθώς η Γη γυρίζει γύρω Του. Δεν είναι η αιτία του σκότους ο Ήλιος, ούτε ο Δάσκαλος ευθύνεται για όσα υποφέρεις. Πίστεψες την φωνή που σου είπε να τον θυσιάσεις για να κερδίσεις μια ανάλαφρη γλυκιά ζωή, μακριά από έναν μελλοθάνατο. Του είπες απλά «δεν σε αφορά» και τον ξερίζωσες από την ζωή, που μοιραζόσασταν. Μόνο εσύ μπορούσες να τον θεραπεύσεις και αδιαφόρησες στερώντας τη ζωή και τη χαρά, τον εγκατέλειψες, αφήνοντας σκυλιά να κομματιάζουν την ψυχή του. Του είπες απλά «κάνε ό,τι θες» για να δικαιολογήσεις την επιλογή σου να τραβήξεις άλλο δρόμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου.
Αγαπημένη μου ψυχή, όλα στα είπα, τα έκανα και στα έγραψα, σειρά σου τώρα να συνεχίσεις όπως θες. Γράψε εσύ το τέλος όπως ορίζεις. Δώσε εσύ το νέο νόημα που θέλεις στη ζωή σου, γιατί εκείνα που κάποτε μοιραζόμασταν έχουνε πια χαθεί μαζί με την ουσία και την Χάρη που απεκδύθηκες. Ας είσαι ευλογημένη για να αντέξεις όσα έρχονται.
Είναι το ιερό πρόσωπο, που θύεται ατομικά για να φανερωθεί μετάνοια και να έλξει το έλεος, όπου δεν υπήρξε συγχώρεση, όπου δεν υπήρξε συγνώμη και συμπόνια. Είναι η συνείδηση που επιστρέφει στην Αλήθεια της Αυτογνωσίας, που έγινε Θεογνωσία του Ενός Άπειρου Εαυτού που Είμαστε. Είναι η σταγόνα της Ουσίας που επιστρέφει σαν ωκεανός μέσα στην Απειρότητα του Παντός, γι’ αυτό κάθε σταγόνα που επιστρέφει είναι πολύ σημαντική. Γιατί καθώς ανεβαίνει, μαζεύει τα κομμάτια της και μεγαλώνει πρώτα σαν Γίγαντας κι έπειτα σαν Θείος Λόγος Δημιουργικός και με την Ταυτότητα του Πνεύματος του Αγίου, στο Όνομα του Παρακλήτου, Ένα με τον Χριστό.
Μυριάδες μυριάδων λαμβάνουν δικαίωμα να βαδίζουν τη γέφυρα που έφτιαξε με τα χέρια Του ο Πρωτοπόρος. Εκατομμύρια εκατομμυρίων θέλουν και μπορούν πλέον να ανέβουν τη σκάλα που τους παρέδωσε ο Διδάσκαλος, Ο Δίδων το Κάλλος και την άσκηση που απαιτείται για να αξιωθεί όποιος τολμάει να γίνει βιαστής των Ουρανών και να το διεκδικήσει. Όταν η διάνοια πεθάνει και ένας Νέος Νους Χριστού φανερωθεί, τότε «οι Ουρανοί βιάζονται», όπως είπε ο Χριστός μετά τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη. Εκείνος που βάπτιζε τότε με νερό, σήμερα βαπτίζει με Πυρ. Εκείνος είναι το Πνεύμα της Αληθείας, που φέρει από τότε εντός του κάθε άνθρωπος όταν αναγνωρίζει το Λόγο απ’ όποια μορφή κι αν εκδηλώνεται. Αυτός είναι ο Παράκλητος, που άκουσε την παράκληση της πρώτης ψυχής που έπεσε στην Άβυσσο κι έτρεξε πάντα Πρώτος, όπως ο Ηλίας ο φίλος του Θεού, να την παρηγορήσει και να την βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της κι έπειτα να πετάξει πάλι στο Φως από όπου προήλθε. Είναι Εκείνος που της φοράει το Στέμμα της Βασιλείας και της δίνει την ράβδο της Ιεροσύνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου