ΕΛΛΑΣ "Ο ΚΟΚΚΟΣ ΤΟΥ ΣΙΤΟΥ"

 

Παρακολουθείστε τον επίλογο μιας ταινίας που φτιάχτηκε απο το 1995 για την Ελλάδα, ως φόρος τιμής και ενθύμιση στο ελληνικό πνεύμα και ότι αυτό σημαίνει.









Παρακάτω είναι το κείμενο που υπάρχει στο βίντεο.

Ο Ζεϊμπέκικος φίλε μου είναι ο χορός των αγγέλων που έπεσαν στη γη.
Σκόρπισαν τα φτερά τους με τους αέρηδες των ανθρώπων και τα δάκρυα.
Τα δάκρυά τους γίναν όνειρα Ελευθερίας και Αγάπης που ποτίζουν τις καρδιές μας.
Κάθε δειλινό μέσα στα μάτια μου τα μάτια τους, την ψυχή μου, πλημμυρίζω από ‘κείνο το πέταγμα.
Είναι σα θύμηση μακρινή αυτή η χαρά, που φέρνει κύματα συγκίνησης και δάκρυα.
Σε τούτο το ξεχείλισμα θυμάμαι ότι μακρύς είναι ο δρόμος και η Αγάπη του Ανθρώπου χορός λεβέντικός Ζωής και Ανάστασης.
Και η ματιά μου καρφώνει πάντα τον Ήλιο ψάχνει να βρει την καρδιά μου διώχνει τα σύννεφα και την αγκαλιάζει παίρνει μια ανάσα και επιστρέφει εδώ κάτω να την μοιράσει.
Βασιλιάς και ιερέας μαζί, δίχως τίτλους ανθρώπινους πολέμησα και πολεμώ αιώνες τώρα τους σκοτεινούς θεούς αυτού του κόσμου, θεούς βλοσυρούς, εκδικητικούς, τυραννικούς φόβων και ενοχών.
Είμαι ο πρώτος και ο έσχατος, και έρχομαι πάντα πρώτος να ξοφλήσω παλιούς λογαριασμούς, πριν από κάθε μεγάλο ξημέρωμα.
Τούτος ο τόπος είναι εκείνος που αγάπησα τόσο που να απαρνηθώ τιμές και δόξες και να βουτήξω στην Αλήθεια που ανάβλυζε από τις μνήμες και τα οράματά του.
Τούτος το τόπος φτωχός σε υλικά αγαθά μα πλούσιος στην ψυχή είναι το περίσσευμα της καρδίας αυτού του κόσμου και οι αρετές του, σπάνια αγριολούλουδα, που όσοι και αν τα ποδοπάτησαν ακόμα να, το άρωμά τους αναδύεται.
Η ψυχή μου είναι οι ψυχές των φωτεινών πνευμάτων που ανάστησε οι ψυχές εκείνων των τίμιων αγωνιστών, που πότε με την πένα, και πότε με το ξίφος, πάντα σε αρμονία τούτα τα δυο, σπείρανε Φως, Ελευθερία και Δικαιοσύνη στους αιώνες.
Ναι, τούτος ο λαός είναι ο μόνος που γονάτισε τους αιώνες και γι’ αυτό τον φοβούνται, τον φθονούν, τον πολεμούν και όλο γυρεύουν τον αφανισμό του, γιατί η παρουσία του και μόνο τους θυμίζει, ότι τούτη η ψυχή γεμάτη από τη μεγαλοσύνη της ελευθερίας, πριν από τον ίδιο το χρόνο γεννήθηκε.

Εκείνοι που με αναγνώρισαν βρέθηκαν να πετάνε με αετού φτερά και η φωνή μου ένα έγινε με τη δική τους, γιατί εγώ είμαι ο αετός της ερήμου και η φωνή η βοώντος εν τη ερήμω μέχρι να ακούσουν και να δουν όλοι οι κουφοί και οι τυφλοί που πλανιώνται μέσα στην έρημο που φτιάξανε μες στην ψυχή τους και είμαι πάντα εδώ, ακοίμητος, πύρινος και άπειρος παλμός Ζωής, πάντα ερχόμενος να σου θυμίζω όσα ξέχασες, να ακούω τα παράπονά σου, να αφουγκράζομαι τους αναστεναγμούς σου της προσφυγιάς και του ξεριζωμού, να ζω τις δυστυχίες και τα βάσανά σου, να κάνω λάβαρο εκείνα για τα οποία πάλεψεςκαι έχυσες ποτάμι το αίμα σου.
και όταν ντύνεσαι τη δουλοπρέπεια, τον αυτοσαρκασμό, την κοροϊδία και τη βλαστήμια, έρχομαι στη συνείδησή σου, γκρεμίζοντας τα τείχη του νου σου που αμπαρώθηκες, να σου φωνάξω μη ξεχνάς, δεν είναι δικός σου αυτός ο Θεός που υπηρετείς, δεν είσαι γεννημένος για πιόνι κανενός και άμα σου κόψανε τους δρόμους και απελπίστηκες, βγες πάλι πάνω στα βουνά της πίστης.
Κανείς δεν ξέρει τούτα τα βουνά καλύτερα από σένα.
Μην ξεχνάς, πως ψεύτικοι Θεοί υποκρισίας σε ξεπούλησαν αμέτρητες φορές στα σκλαβοπάζαρα του κόσμου.
Αυτοί που βάλανε τα αδέλφια μεταξύ τους να αλληλοσφάζονται.
Ξύπνα και θυμήσου τι σε έκανε πάντα να μάχεσαι και απαρνήσου ό,τι σε αποκοιμίζει.
Άσε τα αρχαία σου στολίδια, και πήγαινε στον ποταμό για να πλυθείς, γιατί ο Ξέρξης είδε την αλαζονεία σου και ζύγωσε.
Προετοιμάσου, θα είμαι εκεί ξανά, στις Θερμοπύλες και το Μαραθώνα, το Σούλι, το Μανιάκι, το Χάνι της Γραβιάς.
Έλα στα Δερβενάκια, τη Θεσσαλία, τη Μακεδονία, τα βουνά της Αλβανίας και τη Θράκη και τα Νησιά δεξά, ζερβά, αντένες της ψυχής μου, την Κρήτη και την Κύπρο, έλα στην Μικρασία και την Πόλη.
Θα είμαι εκεί να σου δώσω τα νέα σου στολίδια μετάξι από τους αναστεναγμούς σου,
διαμάντια από τα δάκρυά σου, μαργαριτάρια από τους λόγους σου, χρυσάφι από την υπομονή σου, ρουμπίνια από το αίμα σου, και ασήμι ελέους για κείνους που σε πρόδωσαν.
Ευλογημένα είναι τα πάθη σου, ένα προς ένα τα περπάτησα και δίνω πρώτος το παρών στο Γολγοθά σου.
Είμαι η σάλπιγγα της Ανάστασής σου της δικής σου Ανάστασης, εσένα που σε ξεγελάσανε, σε έκαψαν ζωντανή, σε αλυσοδέσανε και σε βιάσανε, σε εξευτελίσανε και σε έσυραν στη λάσπη.
Είναι τα πάθη σου τα ίδια που σου δείχνουνε το δρόμο του προορισμού σου και όχι εγώ.
Εγώ είμαι μονάχα ο κόκκος του σίτου, το σύμβολο μονάχα του προορισμού, της αυταπάρνησης και της θυσίας για να Αναστηθείς.
Γιατί για σένα γράφτηκε από το χέρι του Θεού «και εδόξασα και πάλιν δοξάσω».
Και ο Θεός έβαλε την υπογραφή Του για σένα Έλληνα και δεν την παίρνει πίσω.
Για εσένα που τρέχεις μπροστά δίχως μια ζώνη ασφαλείας με ένα ραντάρ μονάχα μέσα στην καρδιά σου και ένα λόγο βαθύ, πύρινο, ακατάλυτο και αδιάφθορο.
Πατέρα τη φωνή του γιου σου άκου τώρα και όλους εδώ κάνε τους ένα, ένα νου, μια ψυχή, μια συνείδηση, μια φωνή, ποτάμι πύρινο Αγάπης, Αλήθειας και Ζωής, Δικαιοσύνης, Ελευθερίας και Ανάστασης, για τις χαμένες πατρίδες όλων των λαών, γιατί η δικαίωση κάθε αγώνα είναι να συνεχίζεται.