ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ
Η πιο ζωντανή φανέρωση της Αγάπης είναι ως Πρόνοια και εκφράζεται ως Παιδεία Αγάπης και Σοφίας. Κενά Αγάπης σημαίνει κενά Παιδείας. Είναι ολοφάνερο ότι η ανθρωπότητα δεν χάνεται από έλλειψη γνώσης, αλλά από έλλειψη οράματος και αξιών, δηλαδή, από έλλειψη παιδείας. Πίσω από κάθε μας λάθος θα βρούμε κάποιο κενό στην παιδεία που λάβαμε. Δεν είναι γνωσιολογικό το πρόβλημα αλλά αξιολογικό. Δεν είναι θέμα μόρφωσης ή θρησκείας αλλά παιδείας και αυτό αφορά όλους τους λαούς. Πίσω από κάθε καθημερινό λάθος, μικρό ή μεγάλο, κρύβεται πάντα κάποιο κενό ή σφάλμα παιδείας. Το φάρμακο και το φαρμάκι είναι θέμα μέτρου και αυτό απουσιάζει από την παιδεία. Η αληθινή παιδεία ελευθερώνει, προάγοντας την αυτάρκεια, ενώ η εκπαίδευση σε κρατά σε εξάρτηση, όπως γίνεται στα τρόφιμα, στα φάρμακα και στην τεχνολογία. Το κακό σύστημα εκπαίδευσης δεν είναι αρνητικό μόνον επειδή δεν έχει την απαιτούμενη υλικοτεχνική υποδομή, αλλά κυρίως γιατί έχει αποχωριστεί από τον κύριο εκπαιδευτικό στόχο, που είναι η ανάπτυξη ελεύθερων και δημιουργικών προσωπικοτήτων.
Πόσο θέλουμε να γίνουμε πρωτοπόροι του νέου «εμείς», που διδάσκει ταπεινοφροσύνη, ανεκτικότητα, υπομονή, μας κάνει καλούς ακροατές, γκρεμίζει τα τείχη που είχαμε χτίσει γύρω μας μέσα από προκαταλήψεις και «πρέπει»; Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, τα προβλήματα και οι συνειδήσεις έχουν συντονιστεί σε ένα παγκόσμιο επίπεδο. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τα προβλήματα της μετανάστευσης, τα μεταλλαγμένα φυτά, επιμολύνουν με τον αέρα όλη την αγροτική παραγωγή και νεκρώνουν την γονιμότητα της γης, η καταπολέμηση των ναρκωτικών, η κλωνοποίηση, οι τιμές του πετρελαίου, τα αντιτρομοκρατικά μέτρα, η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, η καταστολή της φτώχειας, της λειψυδρίας, της παιδικής εργασίας, η παγκόσμια οικονoμία, είναι ζητήματα που μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο συνολικά, σε παγκόσμια κλίμακα. Θέλουμε να θυμόμαστε; Ή πάσχουμε από στρουθοκαμηλισμό; Θυμάσαι μόνο όταν θέλεις να θυμάσαι και η μνήμη σου εξαρτάται από τη θέλησή σου να θυμάσαι.
Η Αλήθεια έχει ονομαστεί από την θεία κίνηση του όντος επειδή είναι «θεία άλη», θεϊκή θεώρηση. Αυτή η Θεία συναίσθηση των πάντων δεν περιορίζεται ούτε στην ανάμνηση του παρελθόντος, ούτε σε κάποιο όραμα για το μέλλον. Όλα συμβαίνουν εδώ και τώρα, σε κόσμους που ζουν παράλληλα σ’ ένα αιώνιο γίγνεσθαι. Α-λήθεια σημαίνει στέρηση της λήθης και είναι ελεύθερη από κάθε πραγματικότητα που πλάθουν δισεκατομμύρια όντα κάθε στιγμή. Όταν δεν ξεχνιέσαι στο χθες και το αύριο, ζεις αληθινά εδώ και τώρα, κάθε στιγμή με όλο σου τον εαυτό. Επομένως, όλα είναι Αλήθεια με την έννοια ότι Αλήθεια είναι το Όλον. Επίσης σημαίνει ότι κάθε τμήμα του όλου είναι ένα υποσύνολο, ένα τμήμα της αλήθειας, μια περιορισμένη αλήθεια, που την ονομάζουμε πλάνη. Η Αγάπη όμως είναι η Αρχή των πάντων, το ίδιο το Θείο που είναι άπειρο και γι’ αυτό δεν θέτει όρους, διότι είναι παντού. Την Αγάπη την ζεις ως ολότητα, η Αλήθεια είναι όμως η προϋπόθεση για να την ζήσεις.
Δίχως αγάπη καμία ουσιαστική αλλαγή δεν είναι εφικτή. Ο ανθρώπινος νους δημιουργεί την πραγματικότητά του ερμηνεύοντας ενέργειες από το άχωρο και το άχρονο. Ο άνθρωπος μετέχει σε αυτήν την πραγματικότητα, εγκλωβίζεται σε αυτήν και απελευθερώνεται από αυτήν από τη στιγμή που την παρατηρεί, διότι ο παρατηρητής επηρεάζει αυτό που παρατηρεί. Αυτό που καθορίζει την ταχύτητα αλλαγής της πραγματικότητας και το επίπεδο της Αλήθειας που είναι σε θέση να βιώσει στη συνείδησή του, είναι ανάλογο με το τι θα είναι αυτό με το οποίο θα ταυτιστεί ο παρατηρητής.
Το συναίσθημα βασίζεται στον εφοδιασμό του αισθήματος με μια υποκειμενική αξιολογία η οποία δηλώνει το «εγώ» που την παρήγαγε, και έτσι, όταν «έχουμε» το συναίσθημα της αγάπης, φουσκώνει πρώτα το εγώ και ισχυρίζεται ότι αγαπώ τον άλλο, σημαίνει ικανοποιώ το πρόγραμμα ευχαρίστησης του «εγώ» μου. Καθόλου Αγάπη σημαίνει δυστυχία. Λίγη Αγάπη ισούται με λίγη ευτυχία. Ενώ πολλή Αγάπη σημαίνει Αληθινή Ευτυχία. Αυτές οι απλουστευμένες εξισώσεις της διάνοιας σκοντάφτουν πάντα στην ανθρώπινη χρησιμοθηρική και ιδιοτελή θεώρηση της Αγάπης. Δεν μπορείς να αρπάξεις την Αγάπη άνθρωπε. Η κλοπή της Αγάπης είναι η απόλυτη ψευδαίσθηση. Μπορείς μόνο να ανήκεις στην Αγάπη.
Ο Θεός είναι Αγάπη και γι' αυτό στον Χριστιανισμό, η αγάπη είναι ο νέος νόμος του Χριστού. «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς αγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους (Κατά Ιωάννην 13: 34-35). «Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστέ εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Κατά Μάρκον 12: 28-31). «Και προσελθών εις των γραμματέων, άκουσας αυτών καλώς συζητούντων, ιδών ότι καλώς αυτοίς απεκρίθη, επηρώτησεν αυτόν· ποία εστί πρώτη πάντων εντολή; Ο δε Ιησούς απεκρίθη αυτώ ότι πρώτη πάντων εντολή· άκουε Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών Κύριος εις έστι. Και αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρ¬δίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου· αύτη πρώτη εντολή. Και δευτέρα όμοία αυτή· αγαπήσεις τον πλη¬σίον σου ως σεαυτόν. Μείζων τούτων άλλη εντολή ουκ έστι» (Κατά Λουκάν 12:7).
Η Διδασκαλία του Χριστού επικεντρώθηκε στην Αγάπη σαν βιωματική κατάσταση, τρόπο σκέψης και ζωής. Η πλειονότητα των Χριστιανών όμως παρέμεινε σε επίπεδο οπαδού μιας ακόμα θρησκείας. Οι σύγχρονοι ιεράρχες ομολογούν ότι υπηρετούν την πιο βίαια θρησκεία και ίσως την πιο αιματοβαμμένη. Οι Χριστιανοί εγκαταλείπουν ευκολότερα τη θρησκεία τους απ’ ό,τι όλοι οι υπόλοιποι πιστοί θρησκειών. Αυτό δεν είναι μια λεπτομέρεια που πρέπει να υποτιμήσουμε. Μπορεί λοιπόν οι εκκλησίες να έσπειραν δόγματα και να θέρισαν σχίσματα που ξεπερνούν τις 300.000, αλλά η απελευθερωτική Αλήθεια της Διδασκαλίας του Χριστού για την Αγάπη υπερνίκησε την παθητικότητα του εγκλωβισμού της θρησκευτικής τυπολατρίας.
Τολμούμε περισσότερο να διακρίνουμε τι δεν είναι Αγάπη, παρά τι είναι. Τι έλκουμε λοιπόν αδελφοί αγαπημένοι; Διακρίνουμε πράγματι τι ενεργοποιούμε; Η Αγάπη αγκαλιάζει τα πάντα κι αυτό εκφράζεται ως Απειρότητα Αρμονίας των αντιθέτων. Ποια είναι τα αντίθετα; Λέμε π.χ. θετικό και αρνητικό, μέσα κι έξω, πάνω και κάτω. Ανάμεσα σε όλα αυτά μεσολαβούν κρίσεις κι όταν αφορούν πρόσωπα γίνονται κατακρίσεις. Ο άνθρωπος χρεώνεται στους Θείους Νόμους και για να ξεχρεώσει περνάει μέσα από το βίωμα όσων έκρινε, επιθύμησε ή απέφυγε. Σε επίπεδο αρχετύπων βλέπουμε το θηλυκό και το αρσενικό, σε επίπεδο εξουσίας το Βασιλιά και τον Ιερέα. Η συνείδηση του ανθρώπου κρίνεται πάνω σε ρόλους και λειτουργίες, μέχρι να αναχθεί στη Θεία Συνείδηση. Τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου του συγχρονίζονται.
Πέρα από το αρσενικό και το θηλυκό που ονομάστηκε Αδάμ και Εύα, βρίσκεται η αγγελική υπόσταση του ανθρώπου που δεν έχει φύλο, και η Άπειρη Θεία Ανθρωποϊδέα. Φύλο δεν έχει ούτε το πνεύμα, ούτε η ψυχή. Φύλο δεν έχει ούτε ο νους. Φύλο έχει μόνο το υλικό σώμα που μας φιλοξενεί. Από τη μια έχουμε τους πρακτικούς ανθρώπους της δράσης και από την άλλη τους θεωρητικούς της σκέψης. Ο νέος άνθρωπος βιώνει την αρμονία των αντιθέτων μέσα του. Το σύμβολο του Ηνίοχου ζωντανεύει και το άρμα του γίνεται ένα με το Φως, όταν εναρμονιστούν οι κινήσεις του λευκού και του μαύρου αλόγου του. Η Αγάπη δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, αλλά το αποτέλεσμα από την μεταξύ τους αρμονία.
Αγαπώ, ως εκστατική αυθυπέρβαση, την ουσία του Θεού κι όχι τις ωφέλειες που μπορεί να καρπωθεί ο εαυτός μου από τις ενέργειες του Θεού. Έτσι, στην αγάπη του Θεού γίνομαι αγάπη και δεν αισθάνομαι απλώς αγάπη. Υπ’ αυτήν την έννοια, η αγάπη δεν είναι πράγμα που το διαχειρίζομαι για να ικανοποιήσω προσωπικές σκοπιμότητες, αλλά είναι ο κατά Θεόν τρόπος ύπαρξης του ανθρώπου. Τρόπος ύπαρξης ο οποίος με βγάζει έξω από τα όρια του «εγώ», στην ολο¬κλήρωση του προσώπου, σε αντίθεση προς το συναί¬σθημα που με κρατά δέσμιο του «εγώ» και με απομονώνει από την ολότητα του εαυτού μου, όσο παραμένω προσκολλημένος στις προσωπικές μου σκοπιμότητες, χωρίς να μοιράζομαι την εσωτερική μου ζωή.
Όσο δεν διασφαλίζουμε την πνευματική μας κληρονομιά, τη χάνουμε και την ξεχνάμε. Αυτή η κληρονομιά της μνήμης ότι μπορούμε να είμαστε αληθινοί, ελεύθεροι και να ανακυκλώνουμε αγάπη μεταξύ μας είναι οι ρίζες μας, η ταυτότητά μας και ταυτόχρονα το ύψιστο αγαθό, το οποίο αγωνιζόμαστε να φανερώσουμε στον άνθρωπο, βεβαιώνοντας το εφικτό. Όταν δεν γνωρίζουμε από πού προερχόμαστε, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πού πηγαίνουμε. Όταν όμως ο άνθρωπος θυμηθεί τις ρίζες του στο φως, αυτή η μνημοσύνη φωτίζει τη ζωή του και την αλλάζει. Αυτή η μετατόπιση του νου που προκαλείται από το φως της παγκόσμιας συνείδησης, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σταδιακή μεταμόρφωση, που εν μέρει οφείλεται στην ενσυνείδητη προσπάθεια και τον ατομικό αγώνα καθενός, αλλά και που επιχορηγείται πλουσιοπάροχα από αυτό το κοινό ταμείο φωτός που διαθέτει η Πανανθρώπινη Πνευματοψυχή, απ’ όσα πνεύματα έλαβαν και λαμβάνουν Θεία Χάρη. Η σημαντικότερη ικανότητα πλέον είναι η αμεσότητα της αυτοδιάθεσης για ταυτενέργεια με το Λόγο και την πραγμάτωση της Θέωσης εδώ και τώρα.
Με κάποιο τρόπο αυτή η άυλη κληρονομιά διαμορφώνει τον υλικό μας κόσμο, μας καθιστά κοινωνούς και μάρτυρες ενός βιώματος που κάνει ξεκάθαρο ότι μόνοι μας διαμορφώνουμε την πραγματικότητά μας. Τα πάντα αλλάζουν θετικά ή αρνητικά ανάλογα με τις επιλογές μας και τον συντονισμό μας με τους συμπαντικούς κόσμους. Εκείνοι που εργάζονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης γι’ αυτόν τον εσωτερικό πολιτισμό, γι’ αυτή την εσωτερική κοινωνία που εξελίσσεται σε όλη την γη, αναγνωρίζονται μεταξύ τους, ανεξάρτητα αν έχουν επιλέξει διαφορετικό τομέα δράσης. Αναγνωρίζονται από την καθημερινή στάση ζωής και την ποιότητα της δράσης τους, που με κάποιο τρόπο αντανακλάται στο πρόσωπο και την παρουσία τους. Σε κάθε χώρο όμως υπάρχουν θεματοφύλακες αυτής της κοινής κληρονομιάς, που την θέτουν σαν θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζεται το μέλλον κάθε στιγμή. Η συμφωνία με τους κοσμικούς νόμους έλκει μια χάρη που θεραπεύει τις ασθένειές μας, τις αδυναμίες μας, μας καλύπτει με προστασία και μας τροφοδοτεί με δύναμη μετουσίωσης, συμπληρώνοντας έτσι τα κενά και τις ελλείψεις μας. Είναι η θεία χάρη του ελέους και της αγάπης απ’ όπου πηγάζουν όλοι οι νόμοι και οι αρχές που διαφαίνονται μέσα στις επιστήμες, τις τέχνες και τις θρησκείες.
Η αρετή είναι ο κατά φύση τρόπος ύπαρξης του ανθρώπου και αμαρτία είναι ο παρά φύση τρόπος ύπαρ¬ξης. Επειδή ο άνθρωπος είναι καρπός της Θείας βούλησης και αγάπης, δεν φέρει μια αυτοθεωμένη ψυχική ουσία, αλλά ένα πρόσωπο και μια ελεύθερη βούληση και θέληση να δεχθεί τη Θεία Χάρη του Θεού και να Θεωθεί. Όμως ο άνθρωπος αρνήθηκε αυτή τη σχέση με τον Θεό και απέκτησε στάση πνευματικής ιδιοτέλειας. Παρεκτράπηκε και χάνοντας το νόημα της ύπαρξής του, που υπήρχε στην Πηγή, χάθηκε στον ατομικό εαυτό του, σ’ ένα εσωτερικό αλληλοσπαραγμό του κατώτερου και ανώτερου εαυτού του. Διότι αποτελεί εκ του μηδενός κτίσμα Θεού και αφού δεν ήταν ο ίδιος η Πηγή, η ιδιοτελής στροφή του τον οδήγησε στον μηδενισμό της πτώσης, της φθοράς και του θανάτου. Ο δρόμος δεν είναι ο εξουσιασμός του κατώτερου εαυτού από τον ανώτερο, γιατί τότε ο αγγελικός μας εαυτός γίνεται εωσφορικός. Ο δρόμος δεν είναι η οικειοποίηση του φωτός για προσωπική αναγνώριση και εξέλιξη αλλά η προσφορά του. Ο δρόμος είναι η αφομοίωση του κατώτερου και ανώτερου εαυτού από τον κοινό μας Θείο Εαυτό που είναι ο Λόγος μέσα μας.
Εκείνοι που βίωσαν τι είναι Χριστός, έκαναν την διδασκαλία Του τρόπο ζωής και όχι θρησκεία. Η αγάπη βρίσκεται στο «είναι» (δηλαδή το ζητούμενο είναι να είσαι αγάπη) κι όχι στο «έχειν» (δηλαδή στο να έχεις αγάπη). Η ψυχή ζητεί τον Λόγο του Θεού επειδή είναι η ίδια φορέας της πνοής του Θεού (Γένεσις 1:26 κ.εξ.) και άρα μόνο εκεί (στον Θεό) ολοκληρώνεται υπαρξιακά ο άνθρωπος κι όχι επειδή ικανοποιεί ιδιοτελείς βουλήσεις. Η αγάπη υπερβαίνει το «εγώ» επειδή δεν αγαπώ για να ικανοποιήσω το «εγώ» αλλά υπάρχω ως αγάπη.
Τι ενώνει τη θεολογία και την κοινωνική δράση, τα ουράνια και τα γήινα, τους πνευματικούς Αδαμικούς και τους ψυχικούς Προαδαμικούς, το Βορρά της Ανατολής και τη Δύση του Νότου, το μυστικισμό και τον αποκρυφισμό, την Ελληνική και την Ιουδαϊκή σκέψη; Τι ενώνει τους πάντες και τα πάντα; Η απάντηση σε όλα είναι η Αγάπη. Η διάκριση της Ουσίας και της ορθότητας απαιτεί επίγνωση της Θείας Νομοτέλειας και τροφοδοτείται από στερεά τροφή κι όχι γάλα, όπως τα πνευματικά νήπια, που δεν πιστεύουν ενσυνείδητα αλλά τυφλά.
Ο Νόμος είναι η σάρκα του Πνεύματος του Ανθρώπου. Το Έλεος είναι η Ψυχή του. Η Αγάπη γίνεται γάλα για τα νήπια και τυρί για τους μεγαλύτερους, δηλαδή μαγειρεμένη τροφή. Αυτό απαιτεί γνώση και σοφία, μνήμη και θέληση, έμπνευση και δράση, θεωρία και πράξη, γιατί ποτέ δεν γνωρίζεις τίποτε απόλυτα, παρά μόνο με τη Θεία Χάρη συμπληρώνεσαι με την Θεία Τελειότητα, από το Πνεύμα το Άγιο, που όπως γράφτηκε «τα ελλείποντα πληροί και τα ασθενούντα θεραπεύει».
Στην νηπιακή πνευματική μας κατάσταση, θεωρούμε ότι υπάρχουν πνευματικά στάδια εξέλιξης, γιατί η συνείδησή μας λειτουργεί με την ιδέα της γραμμικότητας του χρόνου, ότι όλα έχουν μιαν αρχή κι ένα τέλος. Πέρα από εκεί η συνείδηση ελευθερώνεται και βιώνει τα κύματα της Θείας Μνήμης, μέχρι την κατάλυση του χρόνου στο μηδέν. Εκεί ακριβώς, μέσα μας, όταν ενώνεται ο νους και καρδιά μας, συναντάμε το Χριστό κι ανακαλύπτουμε τη Δικαιοσύνη της Ειρήνης που είναι το Φως της Βασιλείας Του. Ταξιδεύουμε ως ατομική συνείδηση μέσα σ’ έναν άπειρο αφρό από σφαίρες συνείδησης, ώσπου να απελευθερωθούμε εντελώς ενούμενοι με την Συνείδηση των πάντων, όταν σπάσουμε το νοητικό μας αυγό και πετάξουμε με τα φτερά της Θείας Χάρης που είναι η πρωτογενής Ουσία μας. Αφετηρία και Αρχή είναι η Θεία ταυτότητα και η Θεία καταγωγή του Ανθρώπου. «Εγώ είπα θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες» (Ψαλμός πβ [πγ], 81 στιχ. 6). Προορισμός και τέλος, η τελειοποίηση και η συνταύτιση του ανθρώπου με το Θείο. «Έσεσθαι ουν υμείς Τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς Τέλειος, εστίν» (Ματθ. Ε. 48). Το κλειδί του Δρόμου συνοψίζεται στο «Αγαπάτε Αλλήλους».
Η φιλία και η αλληλοσυμπλήρωση αυξάνει κάθε δυνατότητα του ατόμου και του συνόλου. Είμαστε πρόθυμοι να μοιραστούμε μαζί σας το πνευματικό βίωμα της χάριτος φωτός αυτού του Έργου με την προϋπόθεση να το διεκδικήσετε συνειδητά, διότι όπως γράφτηκε «Βιασταί μόνο εισέρχονται στην Βασιλεία των Ουρανών». Το Έργο δεν είναι ούτε αγγαρεία ούτε υποαπασχόληση ούτε συμβιβασμός συνείδησης. Είναι προτεραιότητα μόνιμη και Έρωτας Ατελείωτος που σε εκπλήσσει κάθε φορά και περισσότερο, Ανεξάντλητος, Ατελεύτητος, Ασύλληπτος, Θείος.
Η νέα Άνοιξη ήδη αναδύει τα θεία αρώματά της μέσα μας και διασαλπίζει: «η Ζωή που ονειρεύτηκες Άνθρωπε, υπάρχει στη Δύναμη της Αγάπης και όχι στην αγάπη για δύναμη». Το μεγαλύτερο Φως, γεννιέται μέσα στα σπλάχνα του πιο μεγάλου σκοταδιού. Αν λοιπόν, εμείς βλέπουμε τα πράγματα πολύ μαύρα, μέσα από τα μάτια των άλλων, ας τα ανοίξουμε περισσότερο και ας εστιαστούμε σε αυτό το Φως που έρχεται, γιατί αυτό το Φως που έρχεται είναι μέσα μας. Αν αποφεύγουμε να δούμε αυτό το Φως μέσα μας, τότε πώς θα το φανερώσουμε στον κόσμο; Όποιος θέλει και μπορεί λοιπόν, θα προχωρήσει. Αρκεί κανείς να μελετήσει με ειλικρίνεια τα απωθημένα και τις φιλοδοξίες του και τότε οι ρίζες των φόβων του θα αποκαλυφθούν. Η Αλήθεια αυτή μας ελευθερώνει στην Αγάπη, ενώ ρέουμε συντονισμένοι στη Θεία ροή του Λόγου.
Όλοι οι φαντασιακοί μας φόβοι αφορούν είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον, μόνο η αγάπη ανήκει στο παρόν. Το «τώρα» είναι η μόνη αληθινή στιγμή που έχουμε και η αγάπη το μόνο πραγματικό συναίσθημα, επειδή είναι το μόνο που εξελίσσεται στο παρόν. Ο φόβος βασίζεται πάντα σε κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν και μας κάνει να φοβόμαστε για κάτι, που νομίζουμε ότι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Το να ζούμε λοιπόν στο παρόν σημαίνει να ζούμε στην αγάπη, όχι στο φόβο.
Η Αγάπη είναι το ύστατο ταξίδι της ανθρώπινης συνείδησης. Πριν από αυτό, η γαλήνια κατάσταση της ψυχής που έχει αγωνιστεί για το δίκιο και την Αλήθεια, έχει ελευθερωθεί και βιώνει Ειρήνη. Μόνο όταν ζεις στην Αγάπη γίνεσαι Αγάπη. Μόνο όταν βιώνεις τη Ροή του Λόγου ταυτενεργείς μαζί Του. Όταν χάνεται το μέτρο, οι άνθρωποι ψάχνουν για το χαμένο Λόγο, το βίωμα της Θείας Αγάπης. Μέτρο δεν είναι το πολύ και το λίγο, αλλά η Αγάπη. Μπορεί να είσαι χαμογελαστός ή σοβαρός αλλά αν ζεις στην Αγάπη, πάντα βρίσκεις ένα τρόπο να την φανερώσεις. Μπορούμε να ορίσουμε τι είναι Αγάπη, όταν αυτή ορίζει τα πάντα;
«Η Αγάπη είναι ορόσημο στη ζωή του ανθρώπου, είναι κλειδί για την άνοδο και εξέλιξή του, που εάν το στρέψει προς τη θετική πλευρά θα μεγαλουργήσει, αν το στρέψει προς την αρνητική πλευρά θα οδηγηθεί στην πτώση του. Η φωτιά της Αγάπης σβήνει όταν την περιορίζουμε σε ένα-δύο ανθρώπους ή και αντικείμενα, περιουσιακά στοιχεία και δεν βλέπουμε ότι περιορισμός στην Αγάπη είναι περιορισμός στη Ζωή. Αγάπη σημαίνει να ρέεις μέσα στη ροή της την ατέρμονη, να φλέγεσαι από την πύρινη ουσία της που κατακαίει ό,τι είναι φθαρτό και γήινο και να αναγεννάς από την αρχή τον άνθρωπο με νέα Χριστική Αγάπη, με νέα Χριστοζωή και συμπεριφορά. Η Αγάπη είναι η ουσία της ζωής κι όποιος λάβει από αυτήν, θα αποκτήσει ζωή αιώνια» (Διονύσης Δώριζας, Σε Ευλογώ Ελλάδα, «Αγάπη», σ. 311-314).
Η Αγάπη είναι περισσότερο λόγος και δράση, παρά σιωπή και απραξία. Όλοι οι Δάσκαλοι δίδαξαν το νόμο «να μην κάνεις στους άλλους ό,τι δε θέλεις να σου κάνουν». Ο Χριστός όμως εκφράζοντας το Έλεος είπε «κάνε στους άλλους ό,τι θα ήθελες να κάνουν οι άλλοι για σένα». Η επιλογή να ζούμε με το φόβο του νόμου της δράσης και της αντίδρασης ή στην Αγάπη που εκφράζεται με Έλεος, είναι δική μας απόφαση. Ενεργητικότητα ή παθητικότητα; Αγάπη ή φόβος; Αφύπνιση ή εφησυχασμός; Όλα είναι ξεκάθαρα κι όλα συμβαίνουν τώρα.
Η Θέωση είναι Δωρεά Θείας Ουσίας, Θείας Χάρης μέσω των Θείων Ενεργειών. Η πορεία μας μοιάζει με μια συνεχή μετάθεση των ορίων της αγάπης μας. Οι θεολόγοι ομολογούν ότι, όπως η Θεία Ουσία είναι αχώριστη από τη Θεία Ενέργεια που εκδηλώνει, έτσι και η Θεία Ενέργεια φέρει μέσα της την αιτία της, δηλαδή τη Θεία Ουσία που είναι αμέθεκτη, κι έτσι γίνεται μεθεκτή. Οι επιστήμονες παράλληλα ομολογούν μιαν ανάλογη σχέση ανάμεσα στην ενέργεια και την ύλη, στο φωτόνιο και τη μάζα. Σταδιακά ανακαλύπτουμε ότι μοιραζόμαστε το ίδιο βίωμα, ανεξάρτητα τη μορφή και το φύλο, την εθνικότητα ή τη θρησκευτική μας πίστη.
Απόδειξη συντονισμού με τη Θεία Ροή του Λόγου είναι κάθε συνεργασία που επιτυγχάνεται ως αδελφοποίηση και πάντρεμα κεφαλαίων ζωής. Ήρθε η ώρα της πνευματικής συμμοιρασιάς και της αυτοδιάθεσης που στη συνείδηση του νέου ανθρώπου είναι μία ιδέα, πίσω από κάθε άλλη που πρεσβεύει. «Δεν Υπάρχει Άλλος Παρά Μόνο Ένας, Είναι Όλα, η Μονάδα που ταξιδεύει από το Μηδέν στο Άπειρο».
Αξιοποιούμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας σε ένα έργο Αγάπης, Προσφοράς, Μετουσίωσης και Αναγωγής Λόγου και Δράσης και σας καλούμε όλους. Χαίρεσαι μόνο αυτά που μοιράζεσαι. Η δύναμή μας βρίσκεται στη στιγμή. Κάθε στιγμή. Αυτή είναι ό,τι έχουμε και η Θεία Χάρη, που μας αποκαλύπτει αυτό που είμαστε. Ευχαριστώ όλους τους φίλους και αδελφούς μου όπου κι αν βρίσκονται, καθώς μια ανάμνηση από το μέλλον μας φωτίζει εδώ και τώρα: «Όλοι θα ανταμώσουμε στην Εγώ Ειμί Παρουσία».
Ευλογημένα με Αγάπη είναι όλα τα πνεύματα που βρίσκονται στην Αγάπη, εκείνες οι ψυχές που αφιερώθηκαν στην Αγάπη, όλα τα πρόσωπα που την φανέρωσαν, όλες οι μορφές που την εκδήλωσαν, όλοι οι άνθρωποι που μίλησαν, έγραψαν, έζησαν και πέθαναν γι’ αυτήν. Η ζωή και οι λόγοι τους πήγασαν εκ του Ενός Απείρου Θείου Λόγου και αυτοί είναι η αιτία που το έργο τους, ο λόγος τους, ο Ένας Λόγος ήταν, είναι και θα είναι εδώ και τώρα παρών. Ένας ακοίμητος φάρος Φωτός Αλήθειας και Ελευθερίας, ζωντανός και ενεργός σε κάθε ον και σε κάθε χωρόχρονο και πέρα απ’ αυτόν.

Γιώργος Κλειδαράς