ΠΡΟΤΑΣΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ

Κυριακή, 18 Ιανουαρίου 2009

Πώς βλέπουμε την Κίνηση αυτή; Σαν ένα είδους πνευματικό συνασπισμό στα όρια μιας χώρας ή ένεκα μιας άλλης επίγνωσης, διακρίνουμε έναν οικουμενικό διεθνή ρόλο; Ξεκαθαρίζοντας αυτό το δεύτερο σημείο, αποκαλύπτονται και τα αίτια που μας κινούν στο να θέλουμε να κάνουμε ένα άνοιγμα εκτός συνόρων ή να διαφωνούμε εσαεί, παραμένοντας ουσιαστικά βολεμένοι. Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, θα μας βοηθήσει να οργανωθούμε ανάλογα και να κινηθούμε με σοφία, ακρίβεια και αποτελεσματικότητα, θεμελιώνοντας μια βασική οργανωτική υποδομή που θα μπορεί να αναπαράγει κάθε ανά τον κόσμο ομάδα, που συναισθάνεται την ευθύνη και την αναγκαιότητα της συνεργασίας και της συμμετοχής στα κοινά. Αν τα κράτη και οι κυβερνήσεις δεν μας πρόσφεραν τα Αγαθά της Πολιτείας που ονειρευτήκαμε ως πολίτες, τότε οφείλουμε να τα διεκδικήσουμε και να τα ζήσουμε μεταξύ μας. Ας τολμήσουμε λοιπόν να διατυπώσουμε ειλικρινά αυτό που θέλουμε, ώστε να δούμε τι μπορεί να γίνει από κοινού για όλα αυτά που έχουμε μπροστά μας.

Το τρίτο βήμα, έχει να κάνει με την διατύπωση μιας οικουμενικής διακήρυξης για την παγκόσμια αφύπνιση της πνευματικής συνείδησης του ανθρώπου. Σκοπός είναι, μια δυναμική παρεμβατική δράση ενεργοποίησης της συνεργασίας που βασίζεται στην φιλία και προάγει την αδελφοσύνη. Οι αρετές ή αλλιώς, το δυναμικό φωτός και συνείδησης προσώπων ή ομάδων, είναι η αόρατη συγκολλητική ουσία που είναι φύση και θέση ικανή να κινητοποιήσει ένα ντόμινο που μόνο τμήματά του είναι ακόμα ορατά. Αυτή η ουσία, όταν φανερώνεται έστω και μεταξύ δύο ή τριών, ολοκληρώνει την παρουσία της ως Αγάπη, που είναι η ίδια η ουσία του Θείου, αλλά και του Έργου στο οποίο είμαστε συστρατευμένοι. Δεν μπορούμε να πρεσβεύουμε την ειρήνη και οι σχέσεις μας να μην αποτελούν υπόδειγμα φιλίας, διαφορετικά υποβιβάζουμε την φιλία σε επίπεδο συμφέροντος, όπως οι απατεώνες και οι πολιτικοί. Εάν μετά από αυτό φωνάζουμε για ειρήνη στον κόσμο, τότε γινόμαστε εντελώς υποκριτές.

Η δημιουργία ενός κώδικα πνευματικής δεοντολογίας, με θεσμούς που θα διασφαλίζουν τη σχέση δικαίου μεταξύ των μελών της Κίνησης, γίνεται επιβεβλημένη, όταν η ανευθυνότητα γίνεται αιτία βλάβης, αλλά και προσβολή της αληθινής ελευθερίας. Επομένως, και εφόσον είναι η Αλήθεια που μας απελευθερώνει, είμαστε υποχρεωμένοι να ξεκινήσουμε από αυτήν την ρίζα. Να εστιαστούμε στα βαθύτερα και ουσιαστικότερα σημεία της Διδασκαλίας που έχουμε λάβει, ώστε να παρουσιάσουμε το κοινό μας καταστάλαγμα στον άνθρωπο. Ούτως ή άλλως, κάθε άνθρωπος, προσανατολίζεται ανάλογα την ιδιοσύστασή του με ανάλογους χώρους και ποιότητες. Ας τον απαλλάξουμε από το κατεστημένο του ελιτισμού, της αποκλειστικότητας, των μονοπωλίων και του φανατισμού. Έχουμε να προσφέρουμε στον άνθρωπο από το περίσσευμα της καρδιάς μας, ένα Πρότυπο πνευματικής συμπόρευσης υγιούς συνεργασίας, ικανής να μετουσιώνει ποιότητες αλληλοϋπόβλεψης και ανταγωνισμού. Όσο ανεχόμαστε την μετριότητα στη δράση μας, τόσο βαφτίζουμε την ευθυνοφοβία μας ταπεινοφροσύνη και την ατολμία μας πραότητα. Τους Θείους Νόμους όμως δεν τους ξεγελάει κανείς.

Είναι γνωστό, ότι αληθινή επικοινωνία έχουμε μόνο όταν η σχέση πομπού-δέκτη είναι αμφίδρομη. Είναι απαραίτητο λοιπόν, να εστιαστούμε στην ιδέα αυτής της ενότητας που φανερώνεται έμπρακτα και δεν μένει στη θεωρία. Εάν θεωρούμε, ότι κάθε ομάδα κινούμενη από αυτοδιάθεση συνέβαλλε με διάφορους τρόπους στην Κίνησή μας, τότε μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι και η ίδια η Κίνηση είναι σε θέση να συμβάλλει στην εξέλιξη κάθε ομάδας. Πρέπει να βρούμε τρόπους να στηρίξουμε το έργο κάθε ομάδας που εκτιμήσαμε ότι έχει μια θέση μες την Κίνηση. Η αλληλεγγύη, έχει πολλά πρόσωπα, αλλά το «ένας για όλους και όλοι για έναν», δεν πρέπει να λειτουργηθεί με κατεστημένα σέκτας, ούτε σαν ευκαιρία εκμετάλλευσης από κανέναν και τίποτα. Φως, λαμβάνει ταυτόχρονα και ολόκληρη η Κίνηση κάθε φορά που μέλη της κινούνται συντονισμένα με τον Λόγο, αλλά τι γίνεται με αυτό το Φως; Το απομυζεί μια παρελθούσης χρήσεως συλλογική σκεπτομορφή ή η Κίνησή μας, ως φωτεινό όργανο του Λόγου;

Οτιδήποτε φέρνει αναβλητικότητα, καθυστερήσεις, ολιγωρίες σέρνει μαζί του τη σκιά της αποτυχίας και της ματαίωσης του προορισμού μας. Λάθος προτεραιότητες σημαίνει έλλειψη συντονισμού και ανυπακοή στον Εσωτερικό Δάσκαλο, δηλαδή αδρανοποίηση της δυναμικής του φωτός που παρέχει ο Λόγος. Όπως η Ελλάδα δεν μπορεί ν’ απορροφήσει τα κονδύλια της ΕΟΚ (λόγω καθυστέρησης να δημιουργήσει προϋποθέσεις ώστε να έχει και δικαίωμα διεκδίκησης), έτσι και το πλέον πνευματικό ή σκεπτόμενο τμήμα της ανθρωπότητας δεν μπορεί ν’ απορροφήσει το φως που εντόνως διαχέεται ως έλεος και Θεία Χάρη την περίοδο αυτή.

Στο ξεκίνημα του 21ου αιώνα ο Αϊνστάιν και ο περίφημος Νόμος της Σχετικότητας έχουν κάνει το γύρο του κόσμου. Πέρα από τα γνωστά και τα προφανή όμως, αυτό που θα γίνει χαρακτηριστικό γνώρισμα του Νέου Ανθρώπου και ενός Νέου κόσμου που έρχεται, θα είναι η ταχύτητα. Το Έργο της Νέας Κοσμικής Περιόδου είναι ταχύρρυθμο θα έλεγε κανείς συμπυκνωμένο. Συμπύκνωση χρόνου σημαίνει διεύρυνση συνείδησης. Τοποθετώντας τη συνείδηση στη θέση της μάζας, συνειδητοποιείς ότι αυτή είναι η ίδια δύναμη που συγκρατεί τα φορτία της ύλης στις δομές που κινούνται, δηλαδή της ενέργειας. Το σώμα μας είναι πληροφορίες, αλλά αυτό που αληθινά είμαστε είναι μια Θεία δημιουργική ιδέα που παράγει και γεννά άλλες ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα, λόγια και πράξεις. Δηλαδή, ένα ζωντανό Ον που η πηγή του είναι ο Ων. Αυτά που έχουμε μέσα μας είναι το κατ΄ εικόνα και η δυνατότητα να τα εκφράσουμε είναι το καθ΄ ομοίωση του σχεδίου ζωής μας την οποία σκηνοθετούμε καθημερινά και επεμβαίνοντας στις λεπτομέρειες, την αλλάζουμε ως ολότητα. Η συνείδηση είναι νόμος και σύστημα μαζί, που συνδέεται με τη θέληση. Το κλειδί βρίσκεται στην εστίαση της θέλησης σε τέτοια ταχύτητα, ώστε αντί να δαπανάται ενέργεια, να παράγεται. Η ελευθερία συνεπάγεται υπευθυνότητα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη υπευθυνότητα από τη διαχείριση του κενού ή της αρχέγονης ουσίας.

Ένας συμπαντικός νόμος λέει, πως «ότι δεν μεγαλώνει, μικραίνει». Αυτός ο νόμος, σχετίζεται άμεσα με την ταχύτητα του φωτός, την μάζα και την ενέργεια. Είναι καιρός που πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε να μεγαλώσουμε ή όχι. Το αν μπορούμε και αν είμαστε πράγματι έτοιμοι (και πότε είναι κανείς έτοιμος;), μας το αποκαλύπτει τόσο η Ιστορία, όσο και η συνείδησή μας. Επενδύουμε χρόνο, ενέργεια και χρήμα σε ένα κοινό Έργο, ενώ γνωρίζουμε την απατηλή φύση του χρήματος και την ψευδαίσθηση του χρόνου. Ας επενδύσουμε περισσότερο συνείδηση στην ενέργειά μας και τα προβλήματα του χρόνου και του χρήματος θα λυθούν. Έχουμε να ελέγξουμε τις φιλοδοξίες, τις αυταπάτες και τα απωθημένα μας, τις ρίζες του φόβου. Όταν αυτά δοκιμαστούν στο Φως, ενεργοποιείται αντίστοιχα η Συνείδηση του Θείου Προορισμού, η Μνημοσύνη της Θείας Ταυτότητας και η Θέληση για Αγάπη.

Στο ερώτημα με ποιους διακρίνουμε ότι έχουμε να συνεργαστούμε, υπενθυμίζω τα λόγια του Διδασκάλου μου «εκ του καρπού γνώσεσθαι το δέντρο» αλλά υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να θυμόμαστε όλοι, «δέντρο που βγάζει καρπούς, μη το πετροβολάς!». Ούτε είμαστε δίκαιοι, όταν δίνουμε το ίδιο στο σιτάρι και στα ζιζάνια και σίγουρα το καινούργιο κρασί χρειάζεται καινούργιο ασκί, γιατί το παλιό θα το τρυπήσει. Έτσι εξηγείται, εξάλλου, η αντίδραση του παλιού στο νέο και πρέπει να έχουμε κατανόηση. Είναι το φυσικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης που μόνο η πνευματική συνείδηση ξεπερνάει με αυταπάρνηση και αυτοθυσία. Η μετατόπιση του νου μας από περιορισμένες ιδέες, στην απειρότητα των Θείων Ιδεών, είναι η λειτουργία της μετάνοιας που κινεί το μοχλό του ελέους. Έτσι, από το στάδιο της κάθαρσης, μαζί με τον αγώνα μας, μπαίνουμε στη φώτιση της Γνώσης της Αλήθειας μέσα μας και την Θεία Χάρη της Σοφίας της Διάκρισης του Μέτρου και του Λόγου που μας μεταμορφώνει και μας απελευθερώνει φέρνοντας αποκατάσταση της δικαιοσύνης με τον εαυτό μας, που επιφέρει Ειρήνη και Χριστοποίηση και καταλήγει στην τελειοποίηση της Θέωσης, δηλαδή την Θεία Αγάπη. Το κλειδί είναι η μετάνοια και καθώς γράφτηκε στα Ευαγγέλια «έλεος ζητώ και ουχί θυσία», είναι ο Πατέρας που μας καλεί να ζήσουμε στην Χάρη Του και την Ελευθερία του Λόγου της Αγάπης, αντί κάτω από το βάρος του νόμου. Η Θεία Χάρη, είναι ο οίνος της Νέας Διαθήκης, όχι ο Νόμος. Η Χάρη, μεταμορφώνει το παλιό ασκί σε νέο και γι’ αυτό εκείνος που Την αρνείται, δεν αντέχει το νέο φως γιατί τον διαλύει.

Θεωρούμε ότι αυτοεξελισσόμαστε, όπως λέει η ταινία «The Secret» ή πιστεύουμε στον Χριστό που είπε «ουδείς άξιος, αλλά τα πάντα παρά τω Θεώ δυνατά εστί». Αν πιστεύουμε ότι πράγματι, δεν φτάνει η ατομική προσπάθεια και οι προσωπικές ικανότητες, αλλά χρειάζεται και η Θεία Χάρη για να εξελιχθεί ο άνθρωπος αληθινά, κατανοούμε ότι για να έλξουμε αυτή τη Χάρη, τον νέο οίνο, είναι απαραίτητο να φανερώσουμε έμπρακτα την μετατόπιση του νου μας από τη μερικότητα στην ολότητα. Είναι απαραίτητο να δράσουμε συγκεκριμένα και με σταθερή εστίαση στα πνευματικά αίτια. Η σχέση μας με τον εαυτό μας, τον κόσμο και τον Θεό, ανακλά τη σχέση μας με την φύση των όντων και των κόσμων. Τα πάντα και εμείς, αποτελούν εκφράσεις της Θείας συνείδησης. Η μνήμη ότι είμαστε Ένα, είναι η κληρονομιά μας και η διεκδίκηση των Θείων δικαιωμάτων μας σημαίνει, την ανάληψη των ευθυνών μας ως συνυπεύθυνοι στα πάντα.

Ήδη στο κατώφλι του νέου αιώνα η ανθρωπότητα βιώνει την αγωνία και το φόβο για τα παγκόσμια δεινά που δημιούργησε η ανεύθυνη χρήση της τεχνολογίας. Η τεχνολογία όμως δεν είναι το «κακό», αλλά ένα οξύτερο κέντρισμα στη συνείδηση του ανθρώπου για τα ηθικά και αξιολογικά του κενά. Η ηθική είναι πρωτογενής, οι νόμοι έπονται ως ρυθμιστές: η ρίζα του ποινικού δικαίου, δηλαδή το φυσικό δίκαιο δείχνει ατροφικό. Σήμερα είναι ολοφάνερο ότι η ανθρωπότητα δεν χάνεται από έλλειψη γνώσης, αλλά από έλλειψη οράματος και αξιών. Δηλαδή, από έλλειψη παιδείας. Πίσω από κάθε μας λάθος θα βρούμε κάποιο κενό στην παιδεία που λάβαμε. Έγινε επέμβαση στη μνήμη μας και χειραγωγήθηκε η θέλησή μας. Ακόμα και όταν η θέληση διοχετεύεται στον κατάλληλο τόπο, δεν συντονίζεται στον κατάλληλο χρόνο και τρόπο. Δεν είναι γνωσιολογικό το πρόβλημα αλλά αξιολογικό. Δεν είναι θέμα θρησκείας αλλά παιδείας και αυτό αφορά όλους τους λαούς. Το ύψος του οράματος και οι θεμελιώδεις αρχές, οι αναλλοίωτες αλήθειες των Θείων Νόμων ορίζουν την εξέλιξη και όχι οι πληροφορίες και οι απλές γνώσεις.

Μια πολυκλαδική επιτροπή επιστημόνων και καλλιτεχνών όλων των τομέων είναι το μοντέλο ενός μελλοντικού παγκόσμιου οργάνου. Σύνδεσμος αυτών των δύο στον πολυκλαδικό αυτό οργανισμό θα είναι οι φιλόσοφοι που κατά κανόνα ζουν απαξιωμένοι από τους ανθρώπους, όπως οι δάσκαλοι και άλλοι που γνώρισαν την δίωξη και την εξορία στο παρελθόν και στις μέρες μας αναγκάζονται να διαλέξουν μεταξύ παρακμής και αυτοεξορίας. Οι φιλόσοφοι δεν ασχολούνται με τη γνώση της αιτίας στη φύση, όπως οι επιστήμονες, αλλά με την ίδια τη φύση της αιτιότητας και της συνείδησης. Οι σημαντικότεροι από αυτούς συμφωνούν σήμερα ότι η κοινωνία έχει χάσει το μέτρο και το Δάσκαλο. Το ενδιαφέρον της μάθησης και την αξία της αξιολόγησης.

Όσο πιο πολύπλοκος είναι ένας οργανισμός τόσο πιο προσαρμοστικός γίνεται, με αποτέλεσμα να επιβιώνει και να εξελίσσεται, αντίθετα με τα είδη που αποδεικνύονται δυσπροσάρμοστα και καθυστερημένα ως προς την εξέλιξη του όλου: Ως εκ τούτου:

Το κλειδί της συνεργασίας στην κλειδαριά μιας πολυκλαδικής επιτροπής πνευματικών Σχολών έχει ιερό καθήκον και υποχρέωση να φανερωθεί ως προτεινόμενο μοντέλο νέων κοινωνικών δομών που αφορούν τη ζωή του νέου συμπαντικού ανθρώπου.

Οι πνευματικοί καρποί κάθε Σχολής πρέπει να προσφερθούν στον άνθρωπο μέσα από μια ευρύτερη αγκαλιά και που εκπροσωπεί αυτό που μας ενώνει και είναι πάνω και πέρα από κάθε μερικότητα.

Η ουσιαστική και εις βάθος αναδόμηση της ζωής του ανθρώπου στη Νέα Εποχή και η ολοκλήρωση κάθε διαχωριστικού στοιχείου στην Ενότητα του Λόγου, που εκφράζεται με την ενοποίηση της θρησκείας και της κυβερνητικής, σαν Αυτοδιάθεση και Αυτοδιοίκηση. Όλα τα στοιχεία που καθόρισαν την Ιστορία των πολιτισμών του Ανθρώπου, Τέχνη, Γράμματα, Επιστήμες, Θρησκείες, Φιλοσοφίες και πολιτικοκοινωνικά ρεύματα, ολοκληρώνουν εδώ τον προορισμό τους που είναι η εκδήλωση της Αγάπης και της Ενότητας και Έκφραση της Θέωσης του Ανθρώπου.

Η αυτοδιάθεση δεν πηγάζει από την πτωτική ελεύθερη βούληση, αλλά από την Ελευθερία του Λόγου και εκφράζει τον αυτοσεβασμό και την ολοκληρωμένη αφιέρωση του ανθρώπου στην ολότητα, την ολοκληρωμένη προσφορά του που κορυφώνεται με την απελευθέρωση του από την έννοια της ελευθερίας, που τον τροφοδοτεί η προσωπικότητα και η ατομικότητα του. Είναι ένας τρόπος ζωής, είναι μια Αυτοπαράδοση ολοκληρωμένη, όπου ο άνθρωπος εμπιστεύεται στον Λόγο την ελεύθερη βούληση του ώστε να ταυτιστεί κάθε του εκδήλωση με το Θείο Θέλημα.

Η ανθρώπινη εξελικτική πορεία δείχνει ότι ποτέ δεν στάθηκε δυνατό να επέλθει κάποια ουσιαστική αλλαγή στο εκάστοτε κατεστημένο, χρησιμοποιώντας τους ίδιους τρόπους λειτουργίας του κατεστημένου. Για να επιφέρει κανείς νέα κατάσταση πραγμάτων χρειάζεται νέος δρόμος και τρόπος, διαφορετικά μοιάζουμε με σύγχρονα ενδεδυμένους ανθρώπους, που προσπαθούν να κατασκευάσουν διαστημόπλοιο με πέτρινα εργαλεία.

Η μεταφορά βιωμάτων μεταξύ μας επιταχύνει την εκπαίδευση και την εξέλιξη γιατί πέρα από την εμπειρία που μοιραζόμαστε, ενώνουμε τους δρόμους μας για να τους περπατήσουν κι άλλα αδέλφια μας. Γι’ αυτό η επικοινωνία μας, απλά και καθημερινά προετοιμάζει και προαναγγέλλει το δέσιμό μας, καθώς η ανακύκλωση της αγάπης που λαμβάνουμε, μέσω του λόγου μας προάγει το καθάρισμα και την διάνοιξη των αγωγών μας, μέσα από τους οποίους επικοινωνούμε ως συγκοινωνούντα δοχεία. Μέσα από αυτή τη διαδικασία έρχεται σαν αποτέλεσμα η αύξηση της χωρητικότητάς μας για τις ποιότητες του ανθρώπου, η φιλία, η κατανόηση, η διεύρυνση του μήκους κύματός μας, μέσα στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και αφομοιώνονται όλο και περισσότερες δονήσεις, που ενώνονται και γίνονται μία δόνηση που χωράει, διαρρέει και διαχέεται στα πάντα.

Στον αιώνα μας είναι ολοκληρωμένη σχεδόν στον άνθρωπο η πικρή συνείδηση της εγκατάλειψής του και της προδοσίας των πιστεύω του πολιτικών, κοινωνικών, πνευματικών, προσωπικών. Έχει δει να ξεπουλιέται συχνά πολύ φθηνά κάθε ιδανικό του για αγάπη, για ελευθερία και ειρήνη, κάθε τι αγνό, όμορφο και ιερό μέσα στην ψυχή του. Γεννηθήκαμε σε ένα κόσμο όπου η συνεργασία δεν είναι απαραίτητη για την φιλία και όπου η φιλία δεν είναι απαραίτητη για την συνεργασία. Ζούμε παρατηρώντας έναν κόσμο, όπου τελικά όλα υπάρχουν σε μια εκφυλισμένη κατάσταση, μια απομίμηση ζωής.

Καλούμαστε να φανερώσουμε έργα, αποτελέσματα, προϊόντα όχι πλέον εξατομικευμένων προσπαθειών και πρωτοβουλιών, αλλά μιας ενοποιημένης δράσης που στηρίζεται σε μια πολύ απλή αρχή, όσον αφορά το δυναμικό της (ότι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί, δεν μπορεί κανείς να το κάνει μόνος του) και σε μια θεμελιώδη ιδέα όσον αφορά την ποιότητα αυτής της δράσης που συνοψίζεται στο ότι προσφέρουμε αληθινά, ότι δεν έχουμε οικειοποιηθεί. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συνεργασίας έχει μεγαλύτερη αντοχή στις κατά νόμον αντιδράσεις που επιφέρει κάθε δράση, όχι με την έννοια της αντίστασης, αλλά με την έννοια ότι κάθε αντίδραση που επιφέρει, απορροφάται από αυτήν την ενοποιημένη δράση, αυξάνοντας το δυναμικό και την αποτελεσματικότητα της σε εξάπλωση. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί σημαίνει συνειδητοποίηση και μετουσίωση.

Η δημιουργία αυτής της Ομοσπονδίας στην Ελλάδα είναι η φυσιολογική εξέλιξη της παγκόσμιας πορείας εξέλιξης του Θείου Έργου και αποτελεί προϊόν συνειδητοποίησης των συνεπειών που προήλθαν από την έλλειψη άρτιας οργάνωσης, ενότητας και συντονισμού με το Θείο Θέλημα. Η δημιουργία αυτού του κύκλου έχει τη σκοπιμότητα της ουσιαστικής αναβίβασης του Έργου, που είναι η σταθερή ανάπτυξη εκδήλωσης κάθε φορέα του σε συλλογική βάση, που πηγάζει από την ενότητα και την ουσία της Θείας Αγάπης. Η σκοπιμότητα αυτή εκφράζεται μέσα από την αίσθηση ευθύνης εκπλήρωσης μιας διπλής αποστολής:

α) Να αξιοποιήσουμε τις διδαχές και την πείρα των Δασκάλων μας που προηγήθηκαν, με εμβάθυνση και προσφορά, δικαιώνοντας τους αγώνες και τις θυσίες τους και ολοκληρώνοντας τες με τη δική μας δραστηριότητα, που θα έχει στόχο την εξάπλωση του Έργου σαν ζωντανό μήνυμα Αγάπης, Ενότητας και Προσφοράς στον Άνθρωπο. Ως εκ τούτου είναι απαραίτητο να τολμήσουμε να απελευθερώσουμε τον «εν ημίν» Δάσκαλο των Δασκάλων που είναι ο ίδιος ο Λόγος, φανερώνοντας υποδειγματική στάση μαθητείας, εγκαταλείποντας κάθε ματαιοδοξία διδασκαλικού γοήτρου και κάθε ψευτοαξιοπρέπεια του εγώ μας που συντηρούμε, ενώ όλοι γνωρίζουμε πως έχει ημερομηνία λήξης

β) Να διανοίξουμε το δρόμο σε νεότερους, ταξινομώντας τους με θείες τοποθετήσεις απέναντι στον εαυτό τους και το σύνολο και δίνοντας τους τη δυνατότητα έκφρασης και τις ευκαιρίες διοχέτευσης και πραγμάτωσης των ιδεών τους, απαλλάσσοντας τους από κατεστημένα και ατέλειες που εκδηλώθηκαν από τον άνθρωπο. Αυτή η διπλή αποστολή θα φανερωθεί μέσα από νέες ποιότητες συλλογικής λειτουργίας, που δεν θα επιτρέπουν την ανακυκλούμενη δημιουργία νέων κατεστημένων στη θέση των παλαιών, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, χάρη στη ριζική αναδιάρθρωση των δομών των σχέσεων των ατόμων μεταξύ τους, που είναι η ατομική υπευθυνότητα σε συλλογική βάση, δηλαδή η αυτοδιάθεση.

Η Αυτοδιάθεση και η Αυτοδιοίκηση κατ’ επέκταση, είναι κατάσταση που όχι μόνον δεν ενεργοποιεί τις εξουσιαστικές και παθητικές υποστάσεις να εκδηλώνουν δυσαρμονία, αλλά τις οδηγεί σε έλεγχο και ισορροπία, διότι η εναρμόνιση της κάθε εκδήλωσης με το σύνολο, είναι και η δικλείδα ασφαλείας, της κάθε επί μέρους εκδήλωσης. Οι ξεκομμένες ατομικές προσπάθειες που μέχρι πριν στήριζαν κάθε ανθρώπινο έργο, αναπόφευκτα δημιουργούσαν αποστάσεις, αναβιβάζοντας και υποβιβάζοντας τμήματα του συνόλου.

Σε έναν κύκλο όμως όπου λειτουργεί με το πνεύμα της ενότητας και της ισότητας που εμπνέει η Αυτοδιάθεση, δεν υπάρχει χώρος για εξατομικευμένες εκδηλώσεις, διότι κάθε εκδήλωση αφομοιώνεται από το σύνολο, επεξεργάζεται και παρουσιάζεται σε συλλογική βάση, όπως λειτουργήθηκε και στην ίδια τη διαδικασία της διαχείρισης προτάσεων διαμόρφωσης καταστατικού.

Κάθε εκδήλωση, κάθε προσφορά, ανεξαρτήτου μορφής, αντιμετωπίζεται με την ίδια αξία εφόσον είναι αυτή που αντιπροσωπεύει εκείνον που την εκδηλώνει.

Το κάθε άτομο μαθαίνει να εκφράζει και να είναι ο εαυτός του απαλλαγμένος από περιορισμούς και φόρμες, που συνήθως θέτει το σύνολο, δημιουργώντας δυσαρμονία από εκδηλώσεις, που απωθούνται με μακρόχρονες συχνά επιπτώσεις. Ο περιορισμός της έκφρασης δημιουργεί και ενεργοποιεί εκδηλώσεις υποκρισίας. Γι’ αυτό το λόγο σε έναν τέτοιο κύκλο Αυτοδιάθεσης, η ειλικρίνεια είναι βασικό στοιχείο, όπου δομούνται, καλλιεργούνται και αναπτύσσονται οι σχέσεις.

Κάθε ανθρώπινη προσπάθεια, κάθε έργο, αποτελείται από τρία μέρη:

1. Αφετηρία - αρχική τοποθέτηση υποκειμένου.
2. Διαδικασία - σύνολο διαδοχικών ενεργειών του υποκειμένου.
3. Στόχος - η ολοκλήρωση και η επίτευξη του σκοπού.

Αν η αρχική τοποθέτηση δεν είναι ανάλογη με το στόχο και αν η διαδρομή δεν αντιπροσωπεύει το σκοπό ή η αφετηρία δεν ανταποκρίνεται στο ύψος και την ποιότητα του στόχου, τότε δεν έχουμε ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ο σκοπός π.χ. αγιάζει τα μέσα, ναι ή όχι; Είναι το υποκείμενο που ενώνεται με το στόχο του, ταυτίζοντας τον εαυτό του μ’ αυτό το σκοπό, σε κάθε χρονικό σημείο της πορείας του, ώστε να καταστήσει την πορεία αυτή άχρονη και άχωρη, να γίνει ο ίδιος ο στόχος και ο δρόμος. Η Αυτοδιάθεση είναι η βασική τοποθέτηση που δεν δημιουργεί κατεστημένα τροφοδοτώντας ατομικά ή ομαδικά εγώ, ενώ παράλληλα ενεργοποιεί την ενότητα στην ουσία της, που είναι η Αγάπη και η Ανιδιοτέλεια. Η δημιουργία μέσω συνεργασίας και η διάχυση της Πανανθρώπινης Συνείδησης, είναι το κλειδί της Νέας Κοσμικής περιόδου του Υδροχόου. Αυτή η δομή λειτουργίας εκφράζεται μέσα από τρία συστήματα κίνησης, που ενεργοποιούν την τριαδική ομοουσιότητα της σύνθεσης του ατόμου στην τρισυπόστατη εκδήλωση του, μέσα από το κάθε σύστημα κίνησης. Επομένως, η Ομοσπονδία έχει και ένα μακροπρόθεσμο προορισμό σε σχέση με το σύνολο, να καταδείξει ένα βασικό πυρήνα δομής σχέσεων, που θα αποτελεί πρότυπο για τους νεότερους, ένα πρότυπο εφαρμόσιμο σε κάθε τομέα κοινωνικής και πνευματικής οργάνωσης του Ανθρώπου.

Με αγάπη
ο αδελφός σας Γιώργος