ΑΛΗΘΩΣ, ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΚΛΗΘΕΙ ΚΑΙ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΗΛΙΟΥ - ΙΩΑΝΝΗ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΛΟΓΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΕΛΕΙΣ ΟΝΟΜΑΣΘΕΙ

(Βιβλίο: ΚΙΝΗΣΗ ΙΔΕΩΝ Κεφ. 30)

Σε όλη τη διάρκεια της μαθητείας σου, αδελφέ Δάσκαλε, η συνισταμένη των Διδασκαλιών που σου παραδίδονται από τον Διδάσκαλο Χριστό αποσκοπεί στο να συλλάβεις τι εμπεριέχει η Νέα Διαθήκη Του Πνεύματος, που αποσυμβολιζόμενη σου προσφέρεται, και να κατανοήσεις πού σε οδηγεί.

Ακούς συχνά την έννοια «επέκταση στο Άπειρο». Όμως είναι σίγουρο, ότι διανοητικά προσπαθείς να συλλάβεις την έννοια Άπειρο, χωρίς ουσιαστικά το είναι σου να συμμετέχει στη νοητική αυτή διεργασία και κίνηση. Ο νους σου έχει μάθει να διεργάζεται τις λέξεις που ακούς, χωρίς όμως να ταυτίζεται με την ουσία, το νόημα και την απειρότητά τους.

Τι κατανοείς στην έννοια «Πύρινη Θεία Ουσία και ενεργοποίηση αυτής»; Όσο και να προσπαθείς διανοητικά να το κατανοήσεις, θα απέχεις πολύ, ακριβώς γιατί εννοώ κάτι, σημαίνει αισθάνομαι-νιώθω, εμβαθύνω και ταυτίζομαι με αυτό που δονεί το είναι μου.

Δάσκαλε Ιωάννη, γνωρίζεις τι είναι Λόγος; Γνωρίζεις τι σημαίνει διά Λόγου να δημιουργείς; Για να φθάσεις εκεί σταδιακά και συνειδητά, πρέπει η διανοητική σου λειτουργία να εξασθενεί και να αφήνεσαι ελεύθερος να δονείσαι από τον παλμό της ουσίας της λέξης, ώστε όταν λες «δημιουργώ» ή «ενεργώ», κάθε μόριο και κύτταρο του είναι σου να κυριεύεται από την Αγάπη σου για δημιουργία, γιατί μόνο τότε πραγματικά και αληθινά δημιουργείς. Πρέπει, Ιωάννη, στην καρδιά, στην ψυχή και στο είναι σου, ένας παλμός να κυριαρχεί· η προσφορά στον άνθρωπο και η ανύψωσή του. Γι’ αυτό ζητείται από εσένα σήμερα, όχι μόνο να μιλάς, αλλά να συμμετέχεις ολόκληρος σ’ αυτά που λες. Θα αναρωτηθείς βέβαια πώς μπορεί να συμβεί κάτι, που θεωρείς ότι ήδη το πράττεις, όμως να ξέρεις ότι δεν θα σου είναι εύκολο αυτά που λες, και να τα νιώθεις και να τα εννοείς.

Εισέρχεσαι λοιπόν σε ένα άλλο στάδιο, όπου δεν θα ακούς εκ του Λόγου για να μεταφέρεις σαν διάμεσος τις Θείες Κατευθύνσεις, αλλά θα εκπέμπεις ως Λόγος αυτό που σε κάθε περίπτωση θ’ αναβλύζει από μέσα σου. Ποια είναι η διαφορά; Τεράστια! Μέχρι τώρα σου δίδονταν κατά τέτοιο τρόπο οι διευκρινίσεις ώστε να διασπασθούν τα νοητικά σου όρια, η λογοκρισία και οι περιορισμοί σου, και να μπορέσεις δι’ αυτού του τρόπου να ελέγχεις προσεκτικά τις ποιότητες της κάθε εκδήλωσής σου. Όμως στο εξής θα κατανοήσεις ότι, στις ταχύτητες που έχεις εισαχθεί, δεν αρκεί να μιλάς σαν φορέας του Λόγου, ενώ εσύ θ’ απουσιάζεις. Θα μιλάς και θα διδάσκεις τον αδελφό σου όχι μόνον σαν Εκπαιδευτής, αλλά σαν Δάσκαλος Δημιουργός της Ύπαρξης και της Ζωής.

Θα μιλάς, θα γκρεμίζεις τα κατεστημένα τα σαθρά και τα ατελή, και θα ανοικοδομείς, θα κτίζεις, βάζοντας θεμέλιο το ίδιο σου το είναι στις φοβισμένες ψυχές του Εαυτού σου. Όμως για να φτάσεις να το εκδηλώσεις ολοκληρωμένα, πρέπει να ενωθείς με τα πάντα και να τα υψώσεις στο κέντρο της καρδιάς σου, κίνηση που δεν θα μπορέσεις να κάνεις, αν πρώτα δεν ενωθείς με το αρνητικό σου τμήμα, την Ψυχή σου, που, αν και ακόμη δεν το γνωρίζεις, ζει μέσα σου με τον ίδιο τρόπο που κι εσύ υπάρχεις εντός της. Έτσι θα καταστείς ολοκληρωμένος Άνθρωπος και θα μπορείς να εκπροσωπείς τον Πατέρα ως Υιός Του, Χριστός και Μητέρα.

Γνωρίζεις τι σημαίνει Ψυχή; Είναι το Πυρ του Πνεύματος, Ιωάννη. Για να μπορέσεις όμως να το φανερώσεις, πρέπει να το γνωρίσεις, να μάθεις τις λειτουργίες του, ακριβώς γιατί αυτό το τμήμα του Εαυτού σου ήταν επί αιώνες καλυμμένο. Γι’ αυτό η Δευτέρα Παρουσία είναι ταυτόχρονα και η Εποχή της Γυναίκας - Ψυχής, κι αυτό σημαίνει ενεργοποίηση και εκδήλωση του τμήματος εκείνου του ανθρώπου που, αιώνες τώρα, σιγεί δεχόμενο όλων των ειδών τις πιέσεις, περιορισμούς, δεσμεύσεις και εξευτελισμούς.

Αν θεωρείς τα ποικίλα συναισθήματά σου ως εκδηλώσεις ψυχής απατάσαι, γιατί τα συναισθήματα ανήκουν στο χώρο του ανθρώπου της Πτώσης. Γι’ αυτό είναι εναλλασσόμενα και μεταβλητά. Είναι όμως η Αγάπη μεταβλητή; Όχι βέβαια. Η Αγάπη είναι Απρόσωπη και Καθολική. Η λειτουργικότητά της είναι δυσνόητη για τη διάνοιά σου, αλλά για την καρδιά σου απλή.

Η ενεργοποιημένη ψυχή αγαπά και προσφέρεται αδιάλειπτα, χωρίς να διακόπτει αυτή τη ροή, όπως δεν διακόπτεται και η αναπνοή. Αγαπά γιατί αυτή είναι η λειτουργικότητά της, ρέει, εμπλουτίζει και πυροδοτεί, χωρίς να διαχωρίζει. Ούτε ρωτά πώς και γιατί. Ρέει, πλημμυρίζει και αναζωογονεί την ύπαρξη, ρέει γιατί γεννά τη Ζωή. Ρέει και πάλλεται, δονείται γιατί είναι Ουσία, και αυτή η Ουσία ονομάζεται Ζωή.

Πού πας λοιπόν, Ιωάννη, χωρίς την Ψυχή σου; Την αναζητάς στη μορφή, μα πρέπει πρώτα να την αναζητήσεις μέσα σου, να την αγαπήσεις, για να λάβεις κατά Νόμον την ολοκλήρωση. Είναι εντός σου, αρκεί να σκύψεις να την δεις. Είναι, υπάρχει και πάλλει την ύπαρξή σου, μα έμαθες να την αγνοείς.

Ξέρεις γιατί παντού βλέπεις επαναστάσεις, πολέμους, βία, πόνο και κατακραυγή; Γιατί η ψυχή σου δεν είναι πλέον αδρανής, δεν παραμένει στη στείρα και αδιάλλακτη τακτική της δογματικής και κατεστημένης νοοτροπίας των ισχυρών της γης, γιατί είναι πλέον η ώρα να φανερώσει τη Φωνή, τον Παλμό και την Παρουσία Της, ωθώντας σε να κατανοήσεις ότι Ελευθερία σημαίνει να σκέφτεσαι, να αισθάνεσαι, να εκδηλώνεσαι, να προσφέρεις, ν’ αγαπάς, να ζεις και να δημιουργείς.

Στα αρχικά στάδια της μαθητείας σου, έμαθες να εκδηλώνεσαι. Αργότερα διδάχθηκες να σκέφτεσαι τις εκδηλώσεις σου. Σήμερα όμως καλείσαι να ελέγχεις τις σκέψεις σου, να τις αισθάνεσαι, να τις εννοείς, να εκδηλώνεσαι και να ενεργείς, εμβαπτίζοντας τις ιδέες σου στην Αγάπη της Ψυχής σου, ώστε να αναπροσαρμόζεις τις καταστάσεις του Εαυτού σου, επανακαθορίζοντας την πορεία και την εξέλιξη της ανθρώπινης φύσης σου.

Το σώμα του Λόγου σου, Ιωάννη, είναι η ταυτόχρονη συμμετοχή - προσφορά σου σε όλα τα Πεδία. Αυτός είναι ο Χιτώνας της Αγάπης. Αυτό σημαίνει Δάσκαλος Λόγος, ο ολοκληρωμένος άνθρωπος - Μονάδα, Πνεύμα - Ψυχή - Ολότητα.

Αδελφέ Δάσκαλε, μαχητή της Αλήθειας. Δίδαξε τους αδελφούς σου όχι να σκέφτονται για να μιλούν, αλλά να σκέφτονται με Αγάπη για να ενεργούν. Διότι στην πρώτη περίπτωση θα μιλούν, αλλά δεν θα προφέρουν παρά λόγους των χειλέων τους, κενούς, άνευ ουσίας και παλμού Ζωής, ενώ στη δεύτερη θα καταστούν Κοινωνοί και αρχιερείς του «είναι» τους, προσφερόμενοι αμνοί στο Θείο Έργο της Ανάστασης και Αναγέννησης της ανθρώπινης ψυχής.

Πρώτος εσύ θα καταδείξεις στην πράξη τη νέα φάση και θα προσφερθείς ως ο νέος Άρτος της Ζωής. Άνοιξε το είναι σου και άφησε να ρεύσει η Πύρινη Ουσία σου, και τότε για πρώτη φορά θα δεις τον καρπό της Επίγνωσης, που έλαβες απλόχερα από τον Διδάσκαλο Χριστό, να μεταφυτεύεται στον κήπο της ψυχής σου. Διάρρηξε τους περιορισμούς που σαν πέπλα καλύπτουν την Ουσία σου, διάρρηξε τα πλαίσια και αφέσου να σε πλημμυρίσει ο Θείος Έρωτας. Νιώσε την ένωσή σου με ό,τι δημιούργησε η Υπερτέλεια Σοφία Του, ξεπέρασε τη μορφή και ενώσου με τη Θεία Ουσία που κρατά ο άνθρωπος φυλακισμένη, αγνοώντας την ενυπάρχουσα εντός του Δημιουργική Δύναμη της Ζωής.

Ξέρεις τι περιέχει η Ουσία της Ύπαρξης; Περιέχει Παλμό, ιδέες, Δόνηση, ανακύκλωση, κι όταν γνωρίσεις την Ουσία σου, όταν για πρώτη φορά θα νιώσεις τη Δύναμη αυτής της Ροής να πλημμυρίζει κάθε κύτταρο και πτυχή του είναι σου, γονάτισε ταπεινά και υποκλίσου στο Μεγαλείο Της, γιατί αυτή η Ουσία, αυτός ο Παλμός είναι η Θεία Μήτρα της Γέννησης, η Θεία Μητέρα της Ζωής. Ταυτίσου με την Ουσία σου. Ταυτίσου με τον ασίγαστο αυτό Ήχο, και τότε θα εννοήσεις τι σημαίνει εξελθούσα Δύναμις, πίδακας ενεργειακής ροής και ύδωρ Αιώνιας Ζωής. Τότε θα εννοήσεις τι σημαίνει να αναβλύζεις και να διαχέεσαι ως Πηγή Ζωής, διαπερνώντας όλα τα Πεδία της Ύπαρξης, όλα τα σώματα - κέντρα σου, και τα πάντα να καθίστανται Ένα. Τα πάντα και εν πάσι Χριστός!

Τι νομίζεις ότι είναι ο Δημιουργικός Λόγος; Παλμός είναι, Αστραπή Θείας Ενέργειας, Κεραυνός Δημιουργικής Έκστασης και Ρεύμα Ζωής. Είναι ο Πύρινος Ήλιος Ζωής που, αενάως παλλόμενος, διαχέεται δημιουργώντας εκ του μη όντος την Ζωή. Τέτοιος ήλιος είσαι, αδελφέ Δάσκαλε. Ένας ήλιος που τροφοδοτεί τα ετερόφωτα τμήματά του δημιουργώντας προϋποθέσεις ζωής. Ποιος θα σταματήσει τη διάχυση του φωτός της ψυχής σου, αδελφέ Δάσκαλε; Αυτός ο Παλμός, ως εξελθούσα Δύναμις εκ της Θείας Ουσίας, έγινε η αφορμή της πρωταρχικής Ύπαρξής σου που εξεδηλώθη ως Βούλησις. Όμως εξέπεσες στα πεδία των μορφών και της διττότητας, αποκόπτοντας το είναι σου από την Άμορφη Θεία Ουσία της Υπερούσιας Νοημοσύνης - Πηγής σου, κι έτσι κάλυψες με άπειρη Πλάνη τις Θείες Δυνάμεις της Δημιουργικής σου Εκδήλωσης. Αυτόν τον Παλμό, αν δεν τον ενώσεις με τον Θείο Παλμό της Πατρικής Βουλής, θα παραμείνει ανενεργής εντός σου σαν μία ακατανόητη λειτουργικότητα, σαν Πηγή όλων των Μυστηρίων που υπάρχουν μέσα σου, μα θα μένουν άλυτα, ακατανόητα και ακαθόριστα, όσο θα μένεις μακριά από τη Ροή της Ύπαρξης, όσο δεν θα είσαι η Πηγή.

Κατανοείς την ευθύνη σου τώρα, Ιωάννη, Δάσκαλε της Νέας Εποχής; Είσαι Δάσκαλος κι αυτό σημαίνει Αγωγός Παροχής Ιδεών, δηλαδή αγωγός και Πηγή της Ύπαρξης και χειριστής της Θείας Ουσίας. Είσαι υπεύθυνος, πέρα και πάνω από κάθε μορφή, για να προσφέρεσαι και να αγαπάς. Αναθεώρησε τις απόψεις σου, γιατί αυτές οι έννοιες που τώρα μελετάς δεν υπόκεινται στην ταχύτητα της σκέψης και της νοητικής διεργασίας, αλλά στην ασύλληπτη ταχύτητα της Προσφοράς και της λειτουργικότητας της ύπαρξης, έξω από τα όρια των λέξεων και της ένδυσης των εννοιών.

Δάσκαλε αδελφέ, διάσπασε και προσπέρασε με ταχύτητα το μεμονωμένο και απομονωμένο τμήμα της μορφής που σήμερα φέρεις, διάσπασε το ατομικό σου είναι, την πλάνη του φύλου, άρρεν ή θήλυ, και κατάστησε εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, Μονογενή, Υιό Θεού και απρόσωπο Δάσκαλο Εκπαιδευτή. Αποφλοίωσε τον εαυτό σου, το σώμα της αίσθησης, της ατομικής και απομονωμένης μορφής, και κατάστησε τον αγωγό σου Ενιαίο Φορέα Ουδέτερης Ενεργειακής Ροής, γίνε εσύ ο Αρχιερεύς της Ένωσης των δύο Απείρων στη Μία Αρχή, ώστε από τον Πατέρα διδασκόμενος, Υιός Θεού να καταστείς.

Σαρκώνω και φέρω σε εκδήλωση τον Δημιουργικό Λόγο, την Υπερτέλεια Κοσμική Διδασκαλία της Νέας Εποχής. Γνωρίζεις τι σημαίνει Σάρκωση του Λόγου στη Δεύτερη Παρουσία; Ότι κάθε μόριο και κύτταρο του Είναι σου, μα και ό,τι σε σύνθεση αποτελεί το περίβλημα της μορφής, γίνεται Παλλόμενη Θεία Φωτιά και Παρουσία Φωταυγής, ικανή να μεταφέρει αυτούσιο το Θείο Πυρ και να το διαχέει αενάως.

Κάψε με θάρρος, υπευθυνότητα και επίγνωση στο Βωμό της Τελειότητας κάθε ατέλειά σου, κάθε ανάγκη, δέσμευση, εξάρτηση και ασταθή συναισθηματισμό. Κάψε, αδελφέ, κάθε νοητική διεργασία, γιατί αυτή είναι η μεγαλύτερη πλάνη, το πιο ισχυρό εγώ, η οίηση της γνώσης. Διδάσκεσαι να αγαπάς. Αυτή είναι η λειτουργικότητά σου και έτσι θα αγαπάς. Τέλεια, Απόλυτα, Απρόσωπα, όπως το Θείο Πρότυπο, το Σύμβολο Διδάσκαλος σε δίδαξε. Γιατί δεν υφίσταται πλέον Δάσκαλος Χριστός ως Μορφή, αλλά ο Διδάσκαλος Πατέρας Θεός και εσύ είστε ένα σώμα, στη Δεύτερη Πανανθρώπινη Παρουσία Του επί Γης. Εκείνος είναι Άμορφος, η Μορφή Του είσαι Εσύ. Εκείνος είναι η Ουσία, η Ζωοδόχος Πηγή, ο Υπερτέλειος Θείος Πατρικός Νους, και εσύ ο Δημιουργικός Ήχος της εκδηλούμενης Ουσίας Του.

Ομοούσιε Εαυτέ Μου, στο κέντρο της καρδιάς σου πάλλεται και δονείται η Άμωμη και Πανάγια Μητέρα Ψυχή. Είναι η Δύναμη της Αγάπης που κατακλύζει το Σύμπαν, είναι η Μία Απρόσωπη Μητέρα Ψυχή που στις μορφές Της δοκίμασες τη σκληρότητά σου, την επιτίμηση, τον εξαναγκασμό, την καθήλωση και τον περιορισμό, αποδίδοντάς Της όλες τις ευθύνες για την Πτώση σου. Ναι! Έπεσες, και λοιπόν; Ως πότε θα διαιωνίζεις την Πτώση τροφοδοτώντας το διαχωρισμό; Κι αν στη Γυναίκα - Ψυχή αναγνωρίζεις την Εύα της Πτώσης, μήπως εσύ δεν είσαι Ιούδας;

Δάσκαλε Ιωάννη, γιατί σιγείς; Πότε θα πλησιάσεις και θ’ αγκαλιάσεις τον Εαυτό σου; Θα μου πεις, «μα δεν το ’κανα ποτέ, δεν γνωρίζω πώς γίνεται!». Έλα μαζί μου, αδελφέ, να μιλήσουμε στην Ψυχή σου. Έλα να την διδάξουμε πώς να φανερώνεται, πώς να διαχέει το μύρο της Αγάπης Της, σπάζοντας τους περιορισμούς της. Εγώ ενώνομαι μαζί σου, γίνομαι η Ροή και η Δύναμη του Λόγου κι αναβλύζω από μέσα σου, Έκφραση Αγάπης, αποτεινόμενος στο κομμάτι του Είναι σου που άφησες να ληθάζει στο Θάνατο της Πτώσης.

Αγαπημένη... Αφέθηκες στην πλάνη της ιδιοκτησίας, στην πλάνη της αναγνώρισης του κόσμου τούτου... Αφέθηκες, Ψυχή Μου, στο θόρυβο του κοινωνικού κατεστημένου. Παρασύρθηκες από τις δοξασίες και τους νόμους που διέπουν τον κόσμο του διαχωρισμού. Απώλεσες την Ιδέα της Ελευθερίας, την θυσίασες οικειοθελώς στο βωμό του εγωισμού, και τώρα, με πόνο αγναντεύεις τ’ αποτελέσματα της επιλογής σου.

Όλα τα πρέπει, μέσα στο νου σου, στήσανε χορό και σε κύκλωσαν. Δεύτερο γύρο στήσανε τα όχι, που αιώνες καραδοκούν στα βήματά σου, χωρίς διάκριση, χωρίς συναίσθημα, χωρίς αιτία. Έτσι απλά υπάρχουν, μόνο και μόνο για να δημιουργούν τη σύγκρουση μέσα και έξω σου.

Και συ που πήρες την απόφαση να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, εσύ που δήθεν οραματίζεσαι τη θυσία για τη λύτρωση, εσύ, Εαυτέ Μου, εγκλωβισμένος μέσα στα αποκυήματα της πλάνης σου, πορεύεσαι το δρόμο... ποιον δρόμο όμως; Μάλλον δεν κατάλαβες ακόμα.

Μονάχα τούτη τη στιγμή που κορυφώνεται το ένα σου πρόσωπο και διεκδικεί την πτώση, καταλαβαίνεις με πόνο, που όμως δεν σε ανακουφίζει, ότι ο δρόμος είναι στενός και δύσβατος. Το παιχνίδι της πλάνης συνεχίζεται εκλεπτυσμένα, ο χορός των αντιθέτων ζαλίζει το νου σου και η χορωδία των αισθήσεων βρίσκει δρόμους και παρακλάδια για να ξεφύγει από την ορθή αντίληψη του πραγματικού.

Λοιπόν; Πού βρίσκεσαι; Από πού ήρθες και πού πας; Ψυχή εγκλωβισμένη μέσα στον εαυτό σου, που εσύ συνέλεξες, αλλά που δεν τον αγαπάς, στο ένα χέρι σου κρατάς σταυρό και στο άλλο τη λόγχη, προκειμένου να υπερασπίσεις την οριοθετημένη σου ελευθερία. Αρνείσαι τη λήθη, πολεμάς τη λήθη, αλλά και αυτή η Ένωση σού φέρνει τάση για φυγή... Κι αυτό το συνονθύλευμα του παραλόγου επιμένει και περιμένει τη μερίδα του λέοντος από τη μάνα του.

Στέκεσαι μετέωρη μπροστά στα γκρεμίσματα, με τις σκέψεις σου σαν Ερινύες μέσα σου να τριβελίζουν τ’ αυτιά σου. Απόηχοι της τυμπανοκρουσίας των πλανεμένων ιδεών ξεμακραίνουν, αφού δεν μπορούν να σταθούν γιατί η αποστολή τους τελείωσε. Ισοπεδώθηκε το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο. Από πού ν’ αρχίσεις τώρα;

Σιωπή... μονάχα η αναπνοή σου ακούγεται μέσα σ’ αυτό το χάος που περιβάλλει το Είναι σου. Από αυτήν την αναπνοή λοιπόν ξεκίνα. Από αυτήν την πνοή που σε κρατάει ακόμα ζωντανή, που σου παρέχει τη δύναμη να βλέπεις, να αντιλαμβάνεσαι, να εκπαιδεύεσαι. Άντλησε από αυτήν την υποτιθέμενη απλή εκδήλωση ζωής, που όμως είναι μία από τις Άπειρες εκδηλώσεις του Θεού. Άντλησε από αυτήν την ακένωτη Πηγή, Αγάπη, να περιβάλλεις τον Εαυτό σου, για να πάψει να διεκδικεί ένα κομμάτι γης που να του ανήκει.

Πλήρωσέ τον με Αγάπη, να τον απελευθερώσεις από την ανασφάλεια που ορίζει πως κάτι πρέπει να έχει δικό του, αναγνωρισμένο και σεβαστό από τους άλλους. Σε κανέναν λοιπόν, απ’ ό,τι κατάλαβες, δεν ανήκει τίποτα. Ιδιοκτησία· η πλάνη, η ψεύτικη ασφάλεια που ο κόσμος των αισθήσεων υπερασπίζεται.

Πόσο πόνο θα έλξεις ακόμα, Εαυτέ Μου, για να κατανοήσεις την πενία του υλικού φρονήματος; Πόσο δάκρυ θα τρέξει και πόσους κλονισμούς θα προκαλέσεις, προκειμένου να συνειδητοποιήσεις ότι εκπαιδεύεσαι, για να καταστείς Ανενδεής, Ένα με τον Ανενδεή Θεό που μέσα σου ζει; Δεν θα σ’ αφήσω να χαθείς μέσα στα αδιέξοδα. Απλώς σε ξεναγώ μέσα στο είναι σου, μέσα στην Απειρότητα του Θεού, που περικλείει και περιέχει το Παν.

Δεν ζητάω από σένα, Ψυχή Μου, να γίνεις Τέλεια και μετά να καταδεικνύεις την υποτιθέμενη Τελειότητα πάνω από το βάθρο της ανωτερότητας. Όχι, αυτά είναι δοξασίες του πεπερασμένου υλικού φρονήματος, που σπέρνει το διαχωρισμό και την κατάκριση. Δεν ζητώ από σένα τίποτα, μονάχα ν’ αγαπάς! Ν’ αγαπάς, για να έλξεις τη Σοφία του Θεού, τη Θεία Αγάπη του Πατέρα Θεού, που εκδηλώνεται απλά, τόσο απλά και αθόρυβα, όσο μέσα από τη σιωπή του ανθοστόλιστου αγρού, μέσα από τη γαλήνη του χρυσοκέντητου καλοκαιρινού Ουρανού...

Οι μακρόσυρτες δηλώσεις, οι φωνές και τα υποτιθέμενα ύψη, είναι για τους αδαείς, είναι γι’ αυτούς που πρέπει να λάβουν την πείρα του φθαρτού, που θέλουν ν’ ακουμπήσουν το ύψος για να Με κατανοήσουν. Ψυχές, Άπειρες Ψυχές του Είναι Μου, αν δεν ενωθείτε στο Ένα, στην Μία Ψυχή, που ύψος δεν αναγνωρίζει γιατί το περιέχει, πώς θα Με κατανοήσετε; Πώς να κατανοήσετε την Απειρότητα, αν καθένας υπερασπίζεται την ατομικότητά του με μύριους τρόπους, καλυμμένους πίσω από το προσωπείο της ατομικότητας;

Ναι, Ψυχή Μου. Μερίδιο στην πλάνη έχετε όλοι, όλα τα παιδιά Μου. Μερίδιο όμως στη Βασιλεία του Θεού δεν υπάρχει. Στη Βασιλεία του Θεού διαχέεσαι, γίνεσαι Ένα με την Απειροδιάστατη Ύπαρξη. Το Θείο δεν διαχωρίζεται. Ανάλαβε λοιπόν το μερίδιο της πλάνης σου και διείσδυσε στη χιλιόμορφη εκδήλωσή της, για να επεκταθεί κάθε μορφή στην Απειρότητα. Προχώρα λοιπόν, Ψυχή Μου. Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Ό,τι μέχρι σήμερα φοβόσουν, το Έχω γκρεμίσει.

Σου έχω δείξει καθαρά, σου επέτρεψα να βιώσεις την πτώση σου, το ψέμα του υλικού Βασιλείου. Κάθε ελπίδα για τέρψη υλική, την καταθρυμμάτισα μπροστά στα μάτια τα υλικά, για να μπορέσεις να δεις Πνευματικά τα Πεδία, τις σφαίρες της Δημιουργίας. Σε δίδαξα, μέσα από την ανεντιμότητα, το τίμιο. Μη διαχωριστείς από το ανέντιμο λοιπόν, γιατί απλώς είναι η αντίστροφη φορά του Τίμιου, του κρυστάλλινου, αλλά μην ανακυκλώνεσαι μαζί του.

Μη διαπραγματευτείς τη γνώση της πείρας που σου επέτρεψα να λάβεις, γιατί δεν σου ανήκει, αν δεν σεβαστείς την έλλειψη, την ανάγκη διδαχής που άλλα τμήματά σου παρουσιάζουν. Ο Θεός δεν διαπραγματεύεται. Ρέει, Υπάρχει, Δημιουργεί. Όποια παρέκκλιση κι αν κάνεις λοιπόν, δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να αποκόβεσαι από τη Ροή, να καθυστερείς, να κωλυσιεργείς και να διαπραγματεύεσαι παρασυρόμενη από το φθαρτό. Για να ενταχθείς στην Αφθαρσία, στη Ζωή, μη σπαταλάς το Είναι σου σ’ αυτήν τη δολιοφθορά. Κατάλαβες τώρα, Ψυχή Μου, τι σημαίνει ανενδεής; Κατανόησες τη λειτουργικότητα της Θείας Ελευθερίας;

Ξεκίνα, λοιπόν, μέσα από τα συντρίμμια του Πνευματικού σου οικοδομήματος να ανορθώσεις τις Θείες καταβολές που μέσα σου υπάρχουν σπερματικά. Αυτή τη νέα αρχή, στήριξέ την στο σεβασμό προς κάθε πεδίο εξέλιξης, για να αναδυθεί η Αγάπη, η Δύναμη της Αγάπης, η Παρρησία, η Ευθυκρισία. Μετά, θα στεφανώσει η Τιμιότητα τις αρετές που την απαρτίζουν, για να προχωρήσεις στο Δρόμο της Θυσίας.

Έλξε την καθοδήγηση του Θείου Ποδηγέτη των Πάντων, του Άναρχου Πατέρα Θεού. Η Βασιλεία του Θεού ανήκει σε όλους, ανήκει στο Όλον του Ανθρώπου, που αγωνίζεται για την Ελευθερία της Ψυχής, την απελευθέρωσή της από καθετί που η πλάνη δημιούργησε. Ενατένισε την Πνευματική συνείδηση μέσα στο Είναι σου, για να καταστείς συλλειτουργός μαζί Του στη Θεουργία της Μετουσίωσης.

Μητέρα προορίζεσαι να γίνεις, έτσι τάχθηκε για σένα, έτσι προκαθορίστηκε όταν άρχισε ο χρόνος να μετρά. Μητέρα λοιπόν της πλάνης, Μητέρα και της ζωής. Όταν αρνείσαι τα παιδιά σου, αρνείσαι τη μητρότητα της ζωής. Κοιτάς με μάτια μελαγχολικά, ακίνητα, και μια ελαφριά σκληράδα εκπέμπεται πριν εκφράσεις την ψευδαίσθηση ότι μπορείς ν’ αλλάξεις τους κόσμους μοναχή σου. Άφησε τη νοημοσύνη σου να κατευθυνθεί όπως Εκείνος ορίζει, για να φθάσει στο Άπειρο, και πέρα από αυτό, εκεί που έχεις εκδηλωθεί.

Αφέσου στην Ελευθερία της Ένωσης, μέσα από τα Πρόσωπα, μέσα από τη διττότητα, μέσα από τα παιδιά σου που χοροστατούν, ταραγμένα από την Παρουσία Σου, Ψυχή γεννημένη Βασίλισσα. Μπες μέσα στο χορό όπου καλείσαι να εκδηλωθείς, ζήσε μέσα στο χρόνο για ν’ αναδυθείς. Συμμάχησε με το υπαρκτό, για να εκδηλώσεις το Ανύπαρκτο, αυτό που ακόμα μέσα στο χωρόχρονο δεν έλαβε μορφή. Χοροστάτησε μέσα στους κύκλους που περιζώνουν το νου σου, για να καταστούν οι κύκλοι, λιτανείες Άπειρες, χωρίς Αρχή και Τέλος.

Αν βλέπεις, αν διακρίνεις την Αλήθεια, ψυχή Μου, και αρνείσαι να δώσεις την πνοή της μέσα στην αρμάδα των υπολοίπων, αλήθεια στο λέω, θα την χάσεις και θα χαθείς στην άβυσσο του διαχωρισμού. Ένωσε λοιπόν τα κομμάτια σου, τα πρόσωπά σου, και γίνε Δάσκαλος στη σκληρότητα που η πείρα σού πρόσφερε σαν αντάλλαγμα. Διάχυσε την ποιότητα που η ιδιοσυγκρασία σου εκπορεύει και δέξου Εμένα, που Είμαι η καταγωγή σου, Εαυτέ Μου.

Μέσα σου ενσωματώνεται η Ύπαρξη, ο Άνθρωπος - Λόγος. Μέσα σου πορεύεται η εξέλιξη των όντων, για να φθάσετε μαζί, εκεί που όλα σταματούν αλλά και ξεκινούν. Εκεί που ανακυκλώνεται ο Εαυτός και οι έννοιες ενσωματώνονται στο Ένα, στο Απόλυτο, στον Πατέρα Θεό.

Σ’ αυτή λοιπόν την τελευταία πράξη του Έργου, είσαι ο πρωταγωνιστής. Ψυχή, δέξου το ρόλο που το πλήρωμα του χρόνου όρισε. Δέξου τη θλίψη της επίγνωσης της ήττας τής κάθε σου βούλησης, της κάθε σου επιλογής, που ήταν ξέχωρες από τις Θείες Αρχές, αλλά δέξου ταυτόχρονα τη δύναμη του νικητή, τη δύναμη που εκπηγάζει από την επανένωσή σου με το Πνεύμα. Ένωσε τις έννοιες του αγώνα που δεν διαπραγματεύεται «πρώτους» και «τελευταίους», γιατί είναι αγώνας Ένωσης, που καταλύει τις αποστάσεις και τους τίτλους, και στη θέση τους τοποθετεί το λάβαρο της Μοναδικότητας, το λάβαρο της Αγάπης.

Τώρα μέσα στο νου σου βλέπεις το Φως να διαλύει και να απορροφά τις ύστατες επαναστάσεις των ανυπάκουων παιδιών σου. Οι πρώην χοροστατούντες μεταμορφώνονται σε αιθέριες υπάρξεις, έτοιμες να ακολουθήσουν τον Ακάθιστο Ύμνο για τον Άνθρωπο, και Συ, Μητέρα του είναι Μου, οδεύεις στο στερνό ταξίδι της σμίξης με τον Εαυτό σου.

Μέσα από τη μορφή Σου αναδύεται η Δημιουργία των Κόσμων. Μητέρα της πλάσης, γεννημένη Βασίλισσα... Πρωτοπόρε της Φυλής, που μέσα στα σπλάχνα σου γαλούχησες... Της Φυλής των Αγγέλων, που Εσύ, Ψυχή Μου, κυοφορείς.

Ποιος μιλά, Ιωάννη; Ποιος μιλά στην Ψυχή σου με τόση αμεσότητα, γνωρίζοντας τόσες λεπτομέρειες από τις άγνωστες πτυχές του είναι σου; Αγαπημένε... Πολλά ακόμη δεν γνωρίζεις. Μάθε όμως αυτό. Κάθε πράγμα που υπάρχει παλλόμενο στην πλάνη, έχει μια θέση στην Τελειότητα, γιατί εάν αυτά που διδάσκεσαι πως πρέπει να μετουσιώσεις και να αποκαταστήσεις δεν είχαν ποτέ υπάρξει ως τέλεια, τότε δεν θα ήταν δυνατόν να επιτύχεις Μετουσίωση.

Έχει πάθη η Ψυχή, Ιωάννη, και ατέλειες πολλές, όμως όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να καταταχθούν στην Τελειότητα, εάν η ύπαρξη Άνθρωπος δεν είχε προϋπάρξει ως Τέλεια. Γι’ αυτό, πρέπει ν’ αναγνωρίσεις την Τελειότητα και στην Ψυχή σου, για ν’ αναχθείς στην πρωταρχική Εικόνα της Πανταχού Ύπαρξής σου στο Παν.

Άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς. Έτσι είναι γραμμένο στη Γένεση, κι αυτή είναι η ομοίωση του ανθρώπου με τον Θεό, γιατί πολύ απλά δεν εννοεί δύο οντότητες, αλλά Μία διπλή λειτουργικότητα του Θεού, Εκπόρευση - Ανακύκλωση, Δημιουργία. Το Ένα, το Μοναδικό, δημιουργεί την πολλαπλότητα, ανακυκλούμενο με τον Εαυτό Του.

Τόλμα λοιπόν, αδελφέ Ιωάννη, τόλμα να βιώσεις τη Θεότητά σου εκδηλούμενη στο «Αγαπάτε Αλλήλους». Και τότε, αληθώς σοι λέγω, υιός Θεού θέλεις κληθεί και, εν πνεύματι Ηλιού - Ιωάννη, ο Άνθρωπος Λόγος, Ιωάννης ο Χριστός θέλεις ονομασθεί.