ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ (συνειδητοποιήσεις)

 26/02/2022

Η ενεργοποίηση αγγέλων προϋποθέτει την εναρμόνιση και παράδοση της υποστάσεώς μας στην Μία Βουλή του Πατέρα, όταν υπάρχει η αναγκαιότητα ή αποστολή και μέσα από τον συντονισμό και ένωση με τον Πατέρα προς αποκατάσταση δυσαρμονιών, εκδηλώνονται στα πεδία. Φυσικά κάθε τέτοια εκδήλωση ενέργειας είναι μια περιδίνηση Λόγου επί των πεδίων. Το πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου είναι ότι προσπαθεί να δει το φως στο τούνελ, που δεν έχει προσπαθήσει να ανοίξει ο ίδιος.

Ο Δάσκαλος είναι ο καθοδηγητής και επισημαίνων της Θείας Οικονομίας και της Θείας Πρόνοιας, είναι ο ενεργοποιητής της διαχείρισης της Θείας Ουσίας που λαμβάνουμε και αυτός που μας εκπαιδεύει επί της Νομοτέλειας που την διέπει. Η πνευματική ενηλικίωση επέρχεται όταν σταματά το «παίζω και μαθαίνω» και αντικαθίσταται από την ενσυνείδητη εκδήλωση της ανιδιοτελούς προσφοράς ως τρόπο ζωής. Η διαχείριση αυτής της εκδήλωσης είναι η ταξινομητική αποκατάσταση των πεπραγμένων μας.

Στάση-Στάδια:

Όλα ξεκινούν φυσικά από την εσωτερική μας στάση και εξωτερική μας δράση. Αγαπάμε όσο έχουμε ανοίξει τις καρδιές μας στη Ροή του Λόγου, όσο έχουμε πληρωθεί με την υπερούσια Αγάπη. Αυτήν την αγάπη εκδηλώνουμε στον εαυτό και στον πλησίον μας. Σύμφωνα με αυτή αποκτούμε διάκριση για τις αιτίες πίσω από τα γεγονότα που βιώνουμε. Σύμφωνα με αυτήν την αγάπη δρομολογούμε και οριοθετούμε την συμπεριφορά μας, τις λέξεις, τους λόγους, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Χωράμε όσο βλέπουμε και βλέπουμε όσα χωράμε, τα υπόλοιπα είναι έξω από την αντίληψή μας και μεσοπρόθεσμα έξω από την διαχείριση της ουσίας που αποτελούμαι (συνειδητά). Η ειλικρίνεια, η ανιδιοτέλεια, η προσφορά, η ταπεινοφροσύνη είναι αρετές όσο λειτουργούνται με σύνεση, δηλαδή με σοφία. Καμία αρετή δεν είναι ανεξάρτητη από τη σοφία. Η σοφία είναι η Πρόνοια διαχείρισης και διάκρισης αυτής.

«Τα αγαθά κόποις κτώνται». Η όλη διαδικασία είναι θα λέγαμε αρκετά επίπονη, ο πόνος της αλήθειας, ο πόνος της διάνοιξης των ορίων μας, των υπερβάσεων και ο πόνος της προσωπικότητας και του εωσφορικού εαυτού μας. Είναι μια αμφίδρομη σχέση, πονάω στη διαδικασία του εξελίσσομαι, αλλά και ταυτόχρονα δημιουργώ άμυνες που δεν γνωρίζω ότι δημιουργώ. Θέλει λοιπόν προσοχή γιατί μόνο όταν αναγνωρίζουμε το πόνο ως εκπαιδευτή μπορούμε να μιλάμε για ολοκλήρωση-ένωση στοιχείων, καταστάσεων και του εαυτού μας. Φυσικά ακόμα και ο πόνος υφίσταται τρισυπόστατα, σε σώμα, ψυχή και πνεύμα. Η αποδοχή του πόνου με συνειδητή επίγνωση του πού οφείλεται, δομεί την σοφία και ενεργοποιεί την μνήμη στο φυσικό, ψυχικό και πνευματικό σώμα του ανθρώπου. Ακόμα όμως υπάρχει ένα κομμάτι που δεν θίξαμε και αυτό είναι ότι ο πόνος χρειάζεται μέτρο, το μέτρο όλων είναι ο Δάσκαλος, η Αγάπη. Όσο ανεβαίνουμε εξελικτικά τόσο περισσότερο φως λαμβάνουμε, τόσο περισσότερα στάδια καθάρσεων εγείρονται και μέσα από μετάνοια και αποδέσμευση μετουσιώνουμε και αποκαθιστούμε για το Όλον του Ανθρώπου.

Πολλές φορές γνωρίζουμε το φαινόμενο της συντριβής, όταν η μετουσιωτική μας ικανότητα δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα φορτία, τις πιέσεις, στις «δοκιμασίες» πίστης και αγάπης. Παρατηρείται αποκοπή-αποσύνδεση από την Πηγή της Ροής του Λόγου. Εδώ θέλει προσοχή, περισσότερη μετάνοια, καθάρσεις, ευχαριστία και θέληση προς αποκατάσταση. Είναι το σημείο ακριβώς που η θέληση παραδίδεται στην Θέληση-Βουλή του Πατέρα, αλλά με επίγνωση της μερικότητάς μας προς ολοκλήρωση αυτής. Ανάλογα λοιπόν με το δυναμικό της θέλησης, που οικειοθελώς παραδίδουμε στον Πατέρα, λαμβάνουμε οδηγίες πλήρωσης και ένωσης με τον Λόγο εντός μας, τον Έναν τον Δημιουργικό. Η συντριβή του εγώ περνάει στάδια κι αυτή κάθε φορά πιο διεισδυτικά, πιο βαθιά, πιο κοντά στο αρχέγονο Αρχέτυπο που τη δόμησε. Λαμβάνουμε όσο αιτούμαστε αληθινά ως άνω θρώσκοντες αλλά συνεχίζουμε να λαμβάνουμε όσο τα προσφέρουμε αληθινά. Και προσφέρουμε αληθινά μόνο ως Λόγοι, μέσα από την ένωση και τον συντονισμό με τον Ένα Δάσκαλο Λόγο Ιωάννη Χριστό. Τι διαχέουμε ως Λόγοι ενωμένοι μαζί Του; Μα φυσικά ό,τι έχει πιο πολύ ανάγκη η ανθρωπότητα και η δημιουργία στις μέρες μας, δηλαδή Αγάπη και Έλεος προς αποκατάσταση του Όλου.

Μπορούμε να πούμε ότι κατά κάποιο τρόπο ανασυγκροτούμε και αναβιβάζουμε αφυπνίζοντας κομμάτια του Όλου, που κατακερματίστηκαν στην πτώση μας. Λίγο λίγο κάθε φορά συμπροσευχόμενοι με μικρές ιερουργίες που συνθέτουν Θεουργία. Γιατί όλα προστίθενται και επαυξάνονται στο Έλεος και στην Αγάπη. Ό,τι χάθηκε αναδομείται και ανασταίνεται εκ νέου σε ένα κύκλο αποκατάστασης που η Θεία οικονομία και η Θεία Πρόνοια εξυφαίνουν στην Δημιουργία. Φθάνει να το ενεργοποιούμε γιατί μόνο εμείς μπορούμε να το επιτρέψουμε στο υλικό πεδίο και είναι μεγάλη απώλεια όταν το στερούμε στον άνθρωπο. Απώλεια δική μας ή πιο σωστά μη πλήρωσή μας με Θεία ουσία συνεπάγεται απώλεια στο Όλον του ανθρώπου. Οπότε στα πλαίσια της επίγνωσης του εαυτού μας και των ευθυνών μας, αυτό αποκτά τεράστια βαρύτητα. Όλοι είμαστε επιπόλαιοι και παρασυρόμαστε στα βήματα της ενηλικίωσής μας, αλλά το μέτρο είναι πάντα η Ροή εντός μας και η ανακύκλωση αυτής με τον πλησίον, με τους αδελφούς μας.

Ένα θέμα ακόμα που θέλω να θίξω, είναι αυτό του συντονισμού μέσα από την προσευχή μας. Θα αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά βιώματα που έχω νιώσει. Η ησυχία της φύσης είναι ένα από αυτά, ή πιο σωστά ο βαθμός συγκέντρωσής μας είναι τέτοιος που δεν επιτρέπει εξωτερικούς θορύβους να μας αποσυντονίζουν. Αυτό ακολουθείται συνήθως από ένα αίσθημα μετεωρισμού όταν σκύβουμε και αφουγκραζόμαστε το Θείο είναι μας, την ψυχή μας, το ένδον μας και αφουγκραζόμενοι και εστιασμένοι αρχίζουμε να παλμοδονούμαστε στην Θεία παλμοδόνηση. Αφού παραδώσουμε τα σώματά μας σε αυτή την παλμοδόνηση αρχίζουμε να διευρυνόμαστε στο άχωρο και άχρονο της Μίας Θείας Πηγής, αυτό είναι η ένωσή μας με τον Πατέρα. Ότι μας αποτελεί και μας συνθέτει παλμοδονείται σε αυτήν την Θεία παλμοδόνηση. Αυτό συνθέτει μια μνήμη-μνήμες που ανάλογα με την συνειδητότητά μας αποτελεί τις οδηγίες για την αποστολή μας ή την ενέργεια που έχουμε αναλάβει να περατώσουμε. Η εκδήλωση αυτής της ενέργειας μέσω της ένωσής μας με τον Λόγο αποτελεί μια περιδίνηση Λόγου, με ταυτόχρονη ενεργοποίηση Αγγελικών τάξεων από εντός μας. Σχηματίζεται μια δόνηση, ένα ρεύμα ενέργειας διαχεόμενο και για όσο διάστημα χρειάζεται ή πιο σωστά αντέχουμε. Κάθε τέτοια Θεία πνοή, Θείο άγγιγμα, είναι μια τέλεια Προσφορά Φωτός, Αγάπης και Ελέους στην υλική δημιουργία και στα πεδία όλα. Μια ζώσα τροφοδοσία, μια παροχή ευλογίας και ευχαριστίας του Όλου προς το Όλον, αφού συμμετέχουν τα πάντα.

Μπορώ μόνο να καταθέσω το δικό μου βίωμα προς ανακύκλωση αυτού. Οι παραλλαγές πολλές ανάλογα με την συνειδητότητα που φέρουμε, δηλαδή το στάδιο που βρισκόμαστε. Σίγουρα σωρεία λεπτομερειών μπορούν να προστεθούν σε αυτό, αλλά όλα είναι ευπρόσδεκτα σε μια πιο ενωτική εικόνα-σύνθεση του Όλου.

Κωνσταντίνος Μαντζάκος