ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗ 28-5-17 Γ.ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ "Άνδρας, Γυναίκα, Παιδί. Φιλία, Έρως, Αγάπη. Η Κοινωνία του 21ου αιώνα"

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΛΕΙΔΑΡΑ

«Το Ιερό Πρόσωπο»

 28-5-2017

 

Καλό μεσημέρι σε όλους και ευχαριστώ για την παρουσία σας εδώ, θα πρέπει να συντομεύσω την ομιλία μου πάρα πολύ, σεβόμενος όλους εσάς για να μας ακούσετε όλους. Πιστεύω ότι αυτά όλα που ειπώθηκαν από τους προλαλήσαντες φίλους και αδελφούς, ήταν τόσο ουσιώδη που δεν θα στερηθείτε και πολλά πράγματα από την δική μου μικρή ομιλία.

Φανταστείτε ότι στο έδρανο από το οποίο μιλώ, δεν βλέπατε το πρόσωπο μου και βλέπατε ένα πόδι, για φανταστείτε ότι βλέπατε ένα χέρι, θα καταλαβαίνατε πως βέβαια είναι ένας άνθρωπος από κει πίσω, αλλά κάτι θα σας έλειπε, είναι το πρόσωπο. Το πρόσωπο το οποίο προσπερνάμε όλοι μας βιαστικά, όλοι μας κάθε μέρα, τα πρόσωπα τα οποία προσπερνάμε βιαστικά κάθε μέρα, τα εκατοντάδες πρόσωπα τα οποία προσπερνάμε βιαστικά κάθε μέρα. Η αδιαφορία μας προς τα πρόσωπα αυτά που δεν κοιτάμε καν, γιατί τα θεωρούμε αδιάφορα. Αυτό το πρόσωπο είναι ο κοινός σύνδεσμος, που συνδέει τον άνδρα, την γυναίκα και το παιδί.

Κάθε πρόσωπο έχει να μας πει κάτι, δίχως αυτό καμία αληθινή επικοινωνία δεν είναι εφικτή. Όμως για να μπορέσει ο άνθρωπος να δώσει την αξία που οφείλει στο πρόσωπο, θα έπρεπε να έχει μια εδραιωμένη, στοιχειοθετημένη θα λέγαμε κοσμολογία να δει πού βρίσκεται. Αυτή δεν του δόθηκε ποτέ ολοκληρωμένα από κανένα ιερατείο. Δόθηκε όμως μέσα από τις ρήσεις Του Λόγου Χριστού, όταν είπε «Θεοί Εστέ», όταν είπε «Έσεσθε ουν υμείς Τέλειοι ώσπερ ο Πατήρ Μου Τέλειος Εστί». Αυτό το πρόσωπο, το Αληθινό πρόσωπο, το Ιερό πρόσωπο που κρύβεται μέσα σε όλους μας, έχει μια Θεία Καταγωγή, μια Θεία Ταυτότητα, ένα Θείο Προορισμό και έχει να κάνει μόνο την διαδρομή, μεταξύ αυτής της αφετηρίας αυτού του προορισμού και αυτή η διαδικασία, αυτή η διαδρομή, που πάλι από Τον ίδιο διατυπώθηκε είναι όπως έχω ξανά πει πολλές φορές το «Αγαπάτε Αλλήλους».

Σήμερα βρισκόμαστε στην εποχή όπου το πρόσωπο αυτό προσβάλλεται, καταρρακώνεται, κακοποιείται, διαστρέφεται κάθε μέρα με πάμπολλους τρόπους. Το πρόσωπο αυτό, πολλοί το ταυτίζουν ατυχώς με το άτομο, όμως υπάρχει μια θεμελιώδη διαφορά, ότι το άτομο μπορεί να νομίζει ότι είναι μια ανθρώπινη μονάδα, αλλά δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητα και πρόσωπο. Το άτομο μπορεί να είναι μαζικοποιημένο  άτομο. Αυτό είναι το κλειδί του ελέγχου των ανθρώπινων μαζών και λυπούμαστε που θα πρέπει να τους ονομάσουμε έτσι, αλλά αυτοί είναι η διαμόρφωση που έχουμε μέχρι τις μέρες μας.

Περίπου 500 χρόνια πριν την έλευση του Χριστού, οι Έλληνες φιλόσοφοι εξύψωσαν το άτομο σε πρόσωπο, σε ιερό πρόσωπο και κατέλυσαν ουσιαστικά την αξία της φυλετικής, αιματολογικής συγγένειας, η οποία μέχρι πρότινος καθόριζε την ιεράρχηση σε μια κοινωνία που έδινε αξία στο πρόσωπο. Αυτό σημαίνει ότι δεν γινόταν βασιλιάς μόνο κάποιος που προερχόταν από το αίμα του βασιλιά και ιερέας αυτός που προερχόταν μόνο από την γενεά ιερέων. Όπως λέμε κατά Λεβί ή κατά Ιούδα. Αυτό λοιπόν καταρρίπτεται με την ελληνική σκέψη και ως εκ τούτου, αυτή η ελληνική σκέψη, έγινε στόχος βολών που διατηρούνται εδώ και χιλιάδες χρόνια, αυτό είναι αξιοσημείωτο. Και αυτό σημαίνει δυο πράγματα. Πρώτον αν αυτή η ιδέα ήταν θνησιγενής θα είχε εξαλειφθεί. Το ότι δεν έχει εξαλειφθεί παρόλη την πολεμική, σημαίνει ότι αυτή η ιδέα είναι Θεία, είναι αθάνατη και ακατάλυτη. Επομένως, εμείς μπορεί να βιώνουμε την οδύνη μας στον χωρόχρονο τον παρόντα, αλλά πρέπει να είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι στο τέλος θα υπερισχύσουνε αυτές οι ιδέες Τελειότητας και Απειρότητας, η αληθινή αξία του ανθρώπου, που η Ουσία του είναι Θεία. Και επομένως μπορούμε να φανταστούμε μια νέα κοινωνία όπου το παιδί θα έχει ένα πρότυπο πατέρα και ένα πρότυπο μητέρας, που θα του εμπνέουν την βεβαιότητα αυτής της Θείας καταγωγής του και του Θείου του προορισμού. Καθώς και οι ίδιοι θα γνωρίζουν, θα έχουν βιώσει την αληθινή τους ταυτότητα. Η αληθινή ταυτότητα εν κατακλείδι και η αποκάλυψή της στο άνθρωπο, είναι το κλειδί για μια νέα κοινωνία, γι’ αυτό που πραγματικά είναι ο άνδρας, γι’ αυτό που πραγματικά είναι η γυναίκα, γι’ αυτό που πραγματικά είναι το παιδί.

Όταν ήρθε ο Χριστιανισμός και στο Όνομα του Χριστού, η κοινωνική τάξη και ο φυλετισμός καταλύεται ολοσχερώς. Η διάκριση σε προνομιούχες και νέες φυλετικές διακρίσεις απορρίπτεται, όλες οι δομές κοινωνικής πυραμίδας, «Ουκ εστί Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ εστί δούλος ουδέ ελεύθερος» (προς Γαλάτες). Η Χριστιανική διδασκαλία γίνεται το μεγάλο βήμα της διάλυσης της φυλετικής κουλτούρας και της συγκρότησης των κοινωνικών δομών, εκλεκτοί πλέον δεν είναι όσοι προέρχονται από κάποιο συγκεκριμένο αίμα, όπως θα δούμε στην συνέχεια να διατηρείται στον μεσαίωνα, στην αριστοκρατία και τους γαλαζοαίματους, αλλά με όρους συμμετοχής στην Θεία Χάρη ένεκεν της οποίας όλοι είναι ίσοι.

Η Θεία Χάρη λοιπόν είναι αυτή, που κάνει την διαφορά και αλλάζει τα μέτρα αξιολόγησης. Είναι φυσικό και επόμενο να μεταβούμε από τον υποπολιτισμό του «έχω» στον πολιτισμό του «είμαι». Καθώς θα μετράει, όχι τι έχεις, αλλά τι είσαι. Όπως λέει η Γένεση ο Θεός εμφύσησε στο πρόσωπο του Αδάμ Ψυχή Ζώσα, ο άνθρωπος  ζωντάνεψε με την πνοή αυτή, της Θείας Άπειρης Ψυχής, δηλαδή της Θείας Μητέρας. Έτσι εξ αυτής συλλαμβάνουμε τη Θεία Ζωή του Αγίου Πνεύματος, που σχετίζεται με το πρόσωπο της Μητέρας, το οποίο στο «Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα» δεν φαίνεται. Έτσι ο Παύλος στην προς Κορινθίους γράφει: «Βλέπομεν γαρ άρτι δι εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον». Η φράση πρόσωπο με πρόσωπο, είναι ένας εννοιολογικός τύπος πάρα πολλών αρχαίων μυστηρίων. Η μετάδοση γινόταν πρόσωπο με πρόσωπο, τότε ακριβώς ειπώθηκε ότι κοιτάς τον άλλον στα μάτια, κατάματα, πρόσωπο με πρόσωπο. Εκεί συμβαίνει ένα μικρό ή ένα μεγάλο μυστήριο.

Ο Ιουστίνος ο μάρτυρας, ο σχολαστικός, παρ’ όλα αυτά λέει, «ο στόχος του ανθρώπου είναι να δει τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο». Ο Πλάτων περιγράφει ότι στον ναό της πραγματικής γης, που υπάρχει μόνο στον κόσμο των ιδεών, στον οποίο η γη είναι μόνο μια εικόνα, η επικοινωνία με τους θεούς γίνεται πρόσωπο με πρόσωπο. Αλλά και ο ίδιος ο Ιησούς είχε αποκαλύψει ότι «εκείνος που εόρακε τον Υιό εόρακε τον Πατέρα». Να λοιπόν, γιατί το να δούμε τον Υιό κατά πρόσωπο, να αναγνωρίσουμε δηλαδή τον Χριστό, είναι το κλειδί το οποίο μας φανερώνει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ως προϋπόθεση της Χριστοποίησης και Θέωσής μας. Επομένως το κλειδί βρίσκεται όπως ειπώθηκε και πριν, στην Υιότητα, στην αποδοχή και αναγνώριση της Υιότητάς μας, είτε είσαι άνδρας, είτε είσαι γυναίκα άνθρωπε οφείλεις να αποδεχθείς την Υιότητά σου, ως τέκνο Φωτός.

Όλοι σήμερα, άνδρες και γυναίκες γνωρίζουν πολύ καλά ότι στην εποχή μας βλέπουμε άνδρες να μιλάνε σαν γυναίκες, βλέπουμε γυναίκες να μιλάνε σαν άνδρες και βλέπουμε παιδάκια εφτά και πέντε χρονών να αποστομώνουν και να βάζουν στην θέση τους υπερήλικες. Τι συμβαίνει; Τι ακριβώς συμβαίνει στην ανθρωπότητα; Είμαστε στο στάδιο μιας τελικής ζύμωσης, μέσα από την οποία θα προέλθει ένα νέο είδος ανθρώπου. Είμαστε οι σπορείς και ταυτόχρονα οι πρωτοπόροι αυτών των βιωμάτων. Μέσα σε αυτόν τον χώρο, είμαστε μια πάρα πολύ μικρή συνάθροιση ανθρώπων, που τους συνδέουν κάποια κοινά βιώματα, αυτοί σαν μια μαγιά είτε το γνωρίζουν είτε όχι, γίνονται οι πρόδρομοι που ανοίγουν τον δρόμο για μια νέα κοινή επίγνωση πνευματική, που αφορά την ταυτότητά μας και τον προορισμό μας. Τον ρόλο μας πέρα από αυτό που μας παρουσίασαν ότι έχουμε ως άνδρες ή γυναίκες.

Σας ευχαριστώ πολύ.