ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

10-09-2015

Τα δεδομένα αμφισβητούνται

Το Παγκόσμιο Όραμα μιας σύγχρονης κοινωνικής, οικολογικής, πνευματικής συνείδησης επικεντρώνεται στην επίγνωση της αξίας που ονομάζουμε εξέλιξη. Κάθε επιλογή μας υλική ή πνευματική, φέρει ενδόμυχα το κίνητρο της εξέλιξης, άσχετα αν το κατανοεί κάποιος ορθά ή όχι. Με κάθε τρόπο ο καθένας επιδιώκει το καλύτερο, τουλάχιστον για τον εαυτό του, ακόμα και αν η περιορισμένη υλική του συνείδηση ικανοποιείται με ένα καλύτερο όχημα, κατοικία ή μέσο επικοινωνίας. Εάν εκπληρώσουμε τις ανάγκες ενός ανθρώπου για υλικά αγαθά και μας πει ότι είναι ευτυχισμένος, ενώ γύρω του ο υπόλοιπος κόσμος πεινάει ή υποφέρει σε καθεστώς βίας, αδικίας και εκμετάλλευσης, τότε μάλλον πρέπει να διακρίνουμε ότι δεν είναι πνευματικά υγιής. Υπάρχουν τρία δεδομένα που στην εποχή μας αμφισβητούνται σοβαρά:

α) το ότι είσαι Άνθρωπος,

β) το ότι είσαι Έλληνας και

γ) το ότι είσαι Χριστιανός.

Όσον αφορά το πρώτο, ορίστηκε πριν από χιλιάδες χρόνια, από:

1ον) τον Ερμή τον Τρισμέγιστο που είπε ότι «ο Θεός είναι Αθάνατος Άνθρωπος και Άνθρωπος θνητός Θεός».

2ον) Τον Παρμενίδη (Ίωνα φιλόσοφο), που είπε ότι ο Άνθρωπος είναι το Αληθές Ον και βιώνει την ολότητα του εαυτού του μέσα στα πάντα και όχι το μη ον που ζει στον κόσμο του, τον περιορισμένο και ως εκ τούτου δεσμευτικό.

3ον) Τον Χριστό που είπε «αληθώς σας λέγω, θεοί εστέ» και «Έσεσθαι ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Ουράνιος Πατήρ Μου Τέλειος εστί».

Υπάρχει και η σύγχρονη τοποθέτηση. Αν και η Δαρβινική θεωρία θεωρείται ξεπερασμένη εδώ και μισό αιώνα στην παγκόσμια επιστημονική κοινότητα προσπαθεί ακόμα να μας επιβληθεί. Αυτή η αντίληψη θεωρεί τον άνθρωπο εξελισσόμενο πίθηκο που με κάποια εξωτερική επέμβαση έκανε εξελικτικό άλμα. Η επιστήμη της γενετικής δεν έχει κάνει λάθος, όμως, πλάνη είναι κάθε μερική αλήθεια, δηλαδή το ότι κάτι μπορεί να είναι σωστό και ακριβές, δεν σημαίνει πως είναι και η αλήθεια. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να αυτοπροσδιοριστεί ως εξελισσόμενος πίθηκος, εάν θέλει, και μπορεί να έχει δίκιο όσον αφορά τον εαυτό του, αρκεί να μην θέλει να επιβάλλει την αυτογνωσία του στους άλλους.

Όσον αφορά το δεύτερο θέμα «της ελληνικής ταυτότητας», πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί, αλλά σημασία έχει πάντα τι είναι γραμμένο στην ψυχή και την κυτταρική σου μνήμη.

Όσο για το τρίτο δεδομένο «της Χριστιανικής ταυτότητας», θα διαπιστώσουμε ότι στην πράξη το μεγαλύτερο μέρος της Ανθρωπότητας και κυρίως τα χριστιανικά έθνη, δεν λατρεύουν τον αληθινό Θεό, αλλά τον Μαμωνά, διότι την εξουσία του χρήματος υπηρετεί η ζωή τους. Αυτός είναι ο θεός Γιαχβέ, που ανακηρύσσει ότι «όλος ο χρυσός και ο άργυρος είναι δικός μου» και γι’ αυτό και οι υπηρέτες του ήταν συνήθως όσοι συσσώρευαν γη και χρυσάφι. Αυτό αποδεικνύει η τεράστια εκκλησιαστική περιουσία και η κοινωνική αδικία που συντηρεί με ιδιοτέλεια.

Δεν θα βρεις έλεος και συγχώρεση, συμπόνια, ευσπλαχνία στα χριστεπώνυμα πλήθη, όπου βασιλεύει ο νόμος της ανταπόδοσης, της εκδικητικότητας και της τιμωρίας. Αλλά αυτός, θα πείτε, είναι νόμος της Παλαιάς Διαθήκης, του θεού Γιαχβέ. 2000 χρόνια μετά δεν κυριαρχεί το «Αγαπάτε Αλλήλους», αλλά το «οδόντος αντί οδόντος» και το «οφθαλμού αντί οφθαλμού». Οι χριστιανικές εκκλησίες εξέπεσαν από την χάρη του Χριστού της Καινής Διαθήκης, του ελέους, της αγάπης και της ενότητας, διότι έγιναν κήρυκες του μίσους και της χωριστικότητας.

Το πως ο Χριστιανισμός προώθησε και επέβαλε τελικά δια της βίας τις βασικότερες ιδέες του Ιουδαϊσμού, θα έπρεπε εκ του αποτελέσματος να μας προβληματίζει, διότι «εκ του καρπού γνώσεσθαι το δένδρο». (Ιδίως στους ορθόδοξους χριστιανούς, που καμαρώνουν για την πνευματική τους κληρονομιά, τη Φιλοκαλία και το Έργο της Θέωσης). Πόσοι Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και άλλοι υψηλόβαθμοι Κληρικοί μας ενέπνευσαν τα Χριστιανικά Ιδεώδη και γιατί; Τι σημαίνει αυτό; Και γιατί το χριστιανικό ιερατείο εξακολουθεί να αναθεματίζει τους Έλληνες, όταν ο ίδιος ο Χριστός είπε γι’ αυτούς «ελύληθεν η ώρα ίνα δοξασθεί ο Υιός του Ανθρώπου… και εδόξασα και πάλιν δοξάσω»;

Από όλα τα παραπάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι κάθε ένα από τα τρία δεδομένα, αποτελεί μέτρο διάκρισης του άλλου. Δηλαδή, εξελληνισμός σημαίνει εξανθρωπισμός. Όποιος δεν έχει ακόμα εξανθρωπιστεί δεν μπορεί να βαδίσει το δρόμο της Χριστοποίησης και της Θέωσης. Η αιτία που υπάρχουν 300 είδη χριστιανισμού (σε καμία άλλη θρησκεία δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο), είναι αφενός η επιβολή του σε βάρβαρους πληθυσμούς και αφετέρου η επιφανειακή αποδοχή του στους αστικούς πληθυσμούς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που είχαν ήδη υποβιβάσει το Ελληνικό Θέατρο, τον Αθλητισμό και το Συμπόσιο σε αιματηρά θεάματα και όργια αισχρότητας.

Για να ανακεφαλαιώσουμε και να συνοψίσουμε, η Αλήθεια ελευθερώνει από την άγνοια, την πλάνη και τη δουλεία. Τότε λέγεσαι Άνθρωπος. Εάν έλκεσαι από τις αρετές, το αγαθό, την Ελευθερία και την Αρμονία, εξανθρωπίζεσαι. Με αυτό το υπόβαθρο μπορεί να φτάσεις στο «Αγαπάτε Αλλήλους», τη Χριστοποίηση και τη Θέωση, την απώτατη ολοκλήρωση της ανθρώπινης περιορισμένης ύπαρξης, στην ίδια την αιώνια και αθάνατη ουσία της.

Γιατί τα ιερατεία απέκρυψαν απ’ τους πιστούς το θέμα «Μελχισεδέκ»

Το εβραϊκό ιερατείο έθαψε όσο μπορούσε το θέμα για 4.500 χρόνια και την ίδια γραμμή κράτησε και το χριστιανικό, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Για τους Εβραίους το ότι ήταν ο εκλεκτός και περιούσιος λαός, θα ήταν ακύρωση ταυτότητας το να αποδεχθούν ότι ένας Έλληνας Αρχιερέας  Βασιλεύς Μελχισεδέκ κοινώνησε άρτο και οίνο τον γενάρχη τους Αβραάμ και τους απογόνους του. Δεν θέλησαν να αποδεχθούν τον Θεό Ελ Ελυών (Θεός ο Ύψιστος), στο όνομα του οποίου έγινε το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, αλλά τον νόμο του Ελ Σανταΐ (παντοδύναμου θεού Γιαχβέ). Αυτή ήταν και η αιτία απόκρυψης του θέματος και από το χριστιανικό ιερατείο, που για να αποκρύψει τις ελληνικές καταβολές της θεολογίας του, κατάντησε φερέφωνο των ιουδαϊκών αντιλήψεων. Έτσι, ο χριστιανικός κόσμος μολύνθηκε από τις ιδέες περί θεού εκδικητικού, ρατσιστή, αμαρτίας, κολάσεως, τιμωρίας, περιούσιου λαού, γραμμικότητας χρόνου και πρώτα απ’ όλα την ιδέα του δούλου του Θεού. Η ελληνική ρίζα του χριστιανισμού είναι που ενοχλούσε από την αρχή μέχρι σήμερα.

Στην Αλεξάνδρεια, 72 ραβίνοι ταγμένοι με όρκο θανάτου να εξαφανίσουν κάθε τι ελληνικό από προσώπου γης, ανέλαβαν την μετάφραση της εβραϊκής βίβλου, δηλαδή της Παλαιάς Διαθήκης στα ελληνικά, που ήταν η διεθνής γλώσσα των μορφωμένων της εποχής. Έτσι, στη θέση των ονομάτων Ελοχίμ, Ελ Σανταΐ, Αδοναΐ, Ελ Ελυών, έβαλαν παντού τη λέξη Γιαχβέ. Με αυτόν τον τρόπο αποκρύπτεται:

α) Το πολυθεϊστικό παρελθόν ενός δήθεν μονοθεϊσμού, β) η αληθινή ταυτότητα των πρωταγωνιστών θεοτήτων της Π. Διαθήκης και δημιουργείται η παρανόηση ότι ο Γιαχβέ, που διατάζει σφαγές, εμπρησμούς, αποκεφαλισμούς και βασανιστήρια είναι ο Πατήρ του Ιησού. γ) Αυτό όμως καθιστά κάθε χριστιανό βλάσφημο ή άθεο από αντίδραση σ’ αυτόν το θεό του μίσους. Στην καλύτερη περίπτωση έχουμε εκατομμύρια μπερδεμένους και κατ’ όνομα χριστιανούς. δ) Αν κάποιος χριστιανός πάλι ήθελε να βρει την αληθινή ταυτότητα κάθε θείου ονόματος της Παλαιάς Διαθήκης, θα ήταν πάντα αναγκασμένος να καταφύγει στην «αυθεντία» των ραβίνων, που διέθεταν τα πρωτότυπα κείμενα. ε) Ταυτοχρόνως, το ιουδαϊκό ιερατείο διασφάλιζε από νωρίς ότι οι χριστιανοί θα εξυπηρετούσαν τα σχέδια του δικού τους θεού. Ο παπισμός και η Ιερά Εξέταση το επιβεβαιώνουν χωρίς να εξαιρούνται και οι υπόλοιπες δήθεν χριστιανικές εκκλησίες.

400 χρόνια περίπου μετά τον Αλέξανδρο, στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας βρισκόταν αρχειοθετημένο το 92% της ανθρώπινης γνώσης.

Το ραβινικό ιερατείο διείσδυσε στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και σε 100 χρόνια περίπου είχε καταγράψει τι έπρεπε να καταστραφεί και τι να αλλάξει ιδιοκτησία. Χρειάστηκε να διοργανωθούν τρεις φορές εμπρησμοί και δίκτυα κλεπταποδόχων για να καταχραστούν οι Εβραίοι, οι Ρωμαίοι και αργότερα ο Πάπας, οι Φράγκοι και οι Άραβες τους θησαυρούς αυτής της γνώσης. Θραύσματα μόνο μνημείων και αρχείων απέμειναν στους Έλληνες από την ελληνική γραμματεία. Ωστόσο, τίποτα δεν χάνεται οριστικά, ιδίως η Αλήθεια. Αυτή πάντα στο πείσμα των καιρών και την λογοκρισία του κατεστημένου βρίσκει τον τρόπο να φανερωθεί.

Η κατάρρευση του Πολιτισμού της Δύσης του ορθολογισμού και του Διαφωτισμού και η Ανάδυση της Αυτογνωσίας μιας Νέας Ανθρωπότητας

Το γελοίο κατεστημένο της σχολικής εκπαίδευσης διδάσκει ότι ο πρώτος νοήμων άνθρωπος εμφανίστηκε στην Αφρική πριν 300.000 χρόνια, αποκρύπτοντας την ύπαρξη ενός κυνηγού με φωτιά και εργαλεία στην Χαλκιδική, ηλικίας 1 εκ. ετών επίσης, ότι ο πρώτος πολιτισμός ήταν στη Σουμερία, ενώ η αρχαιολογική σκαπάνη ξέθαψε στην Ελλάδα πολιτισμούς 3.000 και 5.000 χρόνια αρχαιότερους και τελευταία 40.000 ετών. Η συμβατική ιστορία προβάλλει την αρχή της γραφής το 3.000 στη Σουμερία, ενώ οι επιγραφές στο Δισπηλιό είναι 5.250 ετών και στη Γιούρα 6.000 ετών. Διδάσκει επίσης για το πανάρχαιο εμπόριο στην Ουρούκ και αποσιωπά την Πολυόχνη της Λήμνου που είναι 2.000 χρόνια αρχαιότερη. Το εκπληκτικό είναι ότι οι Σουμέριοι όπως και ο Αβραάμ ήταν κλάδος των Αιγαίων Δραβίδων και όχι Σημίτης όπως προβάλλει η συμβατική ιστορία.

Βρίσκουμε χιλιάδες ελληνικά τοπωνύμια σε όλες τις Ηπείρους. Τα πρώτα ευρήματα φωτιάς, εργαλείων, γεωργίας, αρχιτεκτονικής, πολεοδομίας, μεταλλουργίας, τέχνης, μόδας, πτητικών και υποβρυχίων μηχανών, χαρτών, οργάνων μετρήσεως, αθλητισμού με στόχο την ψυχική καλλιέργεια αντί του βαρβαρικού body building με αναβολικά. Τα όρια της γλώσσας είναι τα όρια της γνώσης και η ελληνική έχει δανείσει εκατοντάδες χιλιάδες λέξεων σε δεκάδες λαούς. αυτή και καμία άλλη.

Για όλους αυτούς τους λόγους όλη αυτή η δραστηριότητα ήλξε και την ανάλογη αντιδραστικότητα. Ο ελληνικός κόσμος γνώρισε μεγάλες καταστροφές, πλημμύρες, ηφαίστεια, σεισμούς, επιδρομές βαρβάρων και αποτελεί στόχο υπερδυνάμεων εδώ και χιλιετίες. Τα τελευταία 1.700 χρόνια βρίσκεται στο έλεος πειρατών, δουλεμπόρων, τοκογλύφων και διαφθορέων που κάνουν συστηματικό παιδομάζωμα, δημιουργώντας ανθέλληνες, προδοσίες, εμφύλιους και καταδικασμένες επαναστάσεις. Για να βρει γαλήνη ο κόσμος απ’ όλα αυτά προσβλέπει στην εκκλησία, που διαθέτει κολάσεις, διαβόλους και συγχωροχάρτια, που έκαναν τον λαό πάμφτωχο και το ιερατείο πάμπλουτο.

Δεκάδες οδοί στην Ελλάδα, φέρουν το όνομα των προδοτών και των δημίων της. Καμία συγνώμη και καμία αποκατάσταση δεν έλαβαν τα εκατομμύρια θύματα μιας συστηματικής και μεθοδευμένης γενοκτονίας. Σε χιλιάδες ιερές τελετές μνημονεύονται τιμητικά και δοξάζονται ως «Άγιοι» οι σφαγείς του Ελληνισμού όπως ο Κωνσταντίνος, ο Θεοδόσιος, η Ειρήνη κ.λπ. Οι ύβρεις και τα αναθέματα των λειτουργικών βιβλίων των ιερέων εξακολουθούν να λειτουργούνται μέσα στους ναούς αποτελώντας παγκόσμιο φαινόμενο. Ουδείς λαός αναθεματίζεται από το ιερατείο του, πλην του Ελληνικού. Δεκαεπτά αιώνες ύβρεων, λάσπης και συκοφαντίας, βίας και χυδαίας προσβολής από αυτούς που έξυναν τα χρώματα των εικόνων και τα έπιναν για να γίνουν καλά, προτιμώντας να πεθάνουν παρά να πάνε στο γιατρό, επειδή ήταν Έλληνας.

Σε αυτό το διάστημα, χιλιάδες εργάστηκαν για να ξεχάσουν οι Έλληνες τους προγόνους τους και να ασπαστούν έναν Θεό εκδικητικό, βλοσυρό και ρατσιστή που κηρύττει τον αφανισμό σε όσους δεν ανήκουν στον εκλεκτό λαό του. Ατέλειωτοι αιώνες θυσιών σε βρώμικους βωμούς φόβου, σκοταδισμού, βιασμού και εκβιασμού, ενοχών, ντροπής και τιμωρίας. Μέχρι να επικρατήσει η δεισιδαιμονία, η αμάθεια και η βλακεία, σε ερειπωμένους ναούς, χαλάσματα και θραύσματα της αληθινής ζωής που κάποτε ζήλευαν όλοι. Έτσι επικράτησε η φτιασιδωμένη ασχήμια, απαξιώνοντας την αληθινή ομορφιά. Η μεγαλοψυχία και η γενναιοφροσύνη, η αγάπη που φανερώνεται μέσα στην κοινωνία έμπρακτα, η αληθινή και ουσιαστική επικοινωνία, έγιναν ποτάμια αίματος, μίζερα κηρύγματα ψευτοσυγχώρεσης για τις γενοκτονίες που ακολούθησαν. Οι ρασοφόροι μεσίτες του Θεού έκαναν κατάχρηση της εμπιστοσύνης αυτών που είχαν φροντίσει να μείνουν πνευματικά υποανάπτυκτοι, κρατώντας τους στην ημιμάθεια και την θρησκοληψία.

Το μυστικό της Πηνελόπης και οι Μνηστήρες

Αν θέλουμε να κατανοήσουμε εις βάθος την ασυδοσία στη σύγχρονη Ελλάδα, τότε είναι απαραίτητο να θυμηθούμε μερικές παλιές ιστορίες.

Η Πηνελόπη σε ελεύθερη απόδοση είναι η Πύλη προς την ένδον Ελλοπία, τον εσωτερικό ουράνιο κόσμο της αυτογνωσίας. Κάθε μέρα ύφαινε στον αργαλειό της την Ιθάκη και το βράδι ξήλωνε το υφαντό για χρόνια ολόκληρα. Ορισμένοι βλέπουν σε αυτό την ανάγκη της ψυχής για τελειοποίηση και άλλοι το ανικανοποίητο της συνείδησης που προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί.

Ο μύθος και η ιστορία όμως μας διδάσκουν και από το προφανές, δηλαδή η Πηνελόπη γνωρίζει πολύ καλά ποια είναι, δεν έχει χάσει την αυτοεκτίμησή της ούτε την ταυτότητά της και γι’ αυτό προσπαθεί να κερδίσει χρόνο και να μην υποταχθεί στους Μνηστήρες που έχουν με το μέρος τους το Νόμο. Για να μην μείνει ακυβέρνητο το Βασίλειο ο νόμος όριζε πως η Βασίλισσα θα έπρεπε να επιλέξει έναν νέο Βασιλιά! Ο Ουράνιος Νόμος μέσα της όμως, της υπαγόρευε να μην αφεθεί στην κάλυψη του γήινου νόμου, και να προτιμήσει να ρημάζουν το αρχοντικό της οι Μνηστήρες και σαν παράσιτα να τρώνε από του Οδυσσέα τα έτοιμα, παρά να θεωρηθεί ο αληθινός βασιλιάς νεκρός.

Έτσι και η Ελλάδα, στο έλεος των Μνηστήρων, που πασχίζουν να οικειοποιηθούν και να αρπάξουν ότι μπορούν έχοντας το νόμο της γης με το μέρος τους, προτιμά να ταπεινώνεται και να βρωμίζεται από τα παράσιτα, παρά να προδώσει την ιερή μνήμη της ταυτότητάς της.

Οι Μνηστήρες είναι οι φύλακες της στείρας μνήμης, που δεν μπορεί να φέρει εξέλιξη, αλλά καθήλωση στη λήθη. Και οι Μνηστήρες είναι οι ίδιοι πάντα, άξεστοι, ασεβείς, δόλιοι, άρπαγες, εκβιαστές, υποκριτές, αχάριστοι, αρχομανείς, συμπλεγματικοί, άπληστοι, διαφθορείς, ραδιούργοι, φιλοχρήματοι, ματαιόδοξοι, αλαζόνες, σκληροί και απάνθρωποι, σφετεριστές όσων μπορούν και όπου μπορούν σε κάθε ευκαιρία. Αποζητούν αυτό που είναι εκ φύσεως ανίκανοι να διαχειριστούν και γι’ αυτό συστηματικά διαφθείρουν ότι είναι Αγνό, Όμορφο και Αγαθό.

Από τους Φοινικογεφυραίους και τους Βαβυλώνιους, τους Λατινορωμαίους και τους Βαρβάρους, μέχρι τους Φράγκους και τους Τούρκους, βλέπουμε τη σκυτάλη να περνάει από τους Ενετούς και τους Χαζαροεβραίους, στους αποικιοκράτες Ευρωπαίους κι από εκεί πάλι σε Αγγλοσάξωνες-Γερμανούς. Είναι η ίδια ρίζα κι η ίδια φυλή με τα παρακλάδια της. Η τοκογλυφία και η υλική υπεροχή λειτουργούν σαν ναρκωτικό στη συνείδησή τους, αποδεικνύοντας πως κατά βάθος γνωρίζουν σε ποιους οφείλουν τον όποιο εξανθρωπισμό τους, καθώς και την πηγή που τους πρόσφερε φως για να εκπολιτισθούν. Όμως το φως δεν το αντέχουν, όσοι είναι αχάριστοι και υποκριτές υποφέρουν. Η αγάπη τους προκαλεί τρόμο ύπαρξης και γι’ αυτό προσπαθούν να την απαξιώνουν, να την υβρίζουν, να την χλευάζουν, να την ευτελίζουν, να την συκοφαντούν, να την περιορίζουν.

Αλλά ποιοι είναι οι μνηστήρες και πως διακρίνονται σήμερα;

α) Ο ΑΝΤΙ-ΝΟΟΣ. Η νοημοσύνη του τροφοδοτείται από την διαμάχη. Επιθετικός, βίαιος, ισχυρογνώμων, άφρων, υπακούει στα ένστικτα και τις ορμές του. Η διάνοιά του απομυζεί ενέργεια από την αντίθεση που προβάλλει στο νου. Εκπροσωπεί την ωμή βία του ντόπιου παρακράτους.

β) Ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ. Μάχεται με κάθε τρόπο και μέσον, αδίστακτα και ανήθικα για το προσωπικό του συμφέρον. Ο εαυτός του είναι πάνω απ’ όλα. Είναι ο εγωκεντρικός εξουσιαστής, ο αρχομανής με το υπερφίαλο εγώ και τις φιλοδοξίες του επιχειρηματία που λατρεύει τη δύναμη.

γ) Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ. Είναι ο εξαπατητής που διαστρεβλώνει τις ιδέες του θεσμού του δικαίου και την τάξη των πραγμάτων. Εκ των έσω αμφισβητεί ηθικές αξίες, νόμους και αρχές που αποτελούν τον συνεκτικό ιστό της κοινωνίας, η οποία καταρρέει. Έχει το προφίλ των δημοσιογράφων και των μέσων ενημέρωσης ή των μισθοφόρων νομικών, που συντηρούν τον παρασιτισμό, την ανομία και την κοινωνική αδικία.

δ) Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ. Αυτός που χειραγωγεί (άγει ή φέρει), την αγελαία συνείδηση του λαού, μετατρέποντάς την σε ελεγχόμενη μάζα ή όχλο. Λειτουργώντας καταστροφικά για την Ιθάκη. Είναι αυτός που ουσιαστικά τορπιλίζει το μέλλον του τόπου. Εκπροσωπείται από την πολιτική ή θρησκευτική εξουσία, που ασκεί την επιρροή της στο λαό.

ε) Οι πανταχού παρόντες «καλοθελητές» ΜΕΛΑΝΘΟΣ και ΜΕΛΑΝΘΗ παιδιών του Δολίου. Είναι οι ανάξιοι υπηρέτες της Πηνελόπης, που αποστατούν, βοηθώντας τους μνηστήρες μέσα στον οίκο του Οδυσσέα.

Ο Τηλέμαχος κλείνει τις πόρτες

Ωστόσο, δεν είναι καλύτεροι αλλά χειρότεροι οι υπηρέτες που κατασκοπεύουν την Πηνελόπη και τον Τηλέμαχο, εξυπηρετώντας το σχέδιο των Μνηστήρων. Η συνείδησή τους είναι εξαγορασμένη, νομίζουν ότι νέος κύριος σημαίνει ένα καλύτερο μέλλον. Έτσι με προθυμία, κυλιόνται στο βούρκο της αισχρότητας και της κακοήθειας, με πονηρία και διαβολή, αλλά και με θράσος και ατιμία προκειμένου να ικανοποιήσουν τις νοσηρές ορέξεις των Μνηστήρων.

Αυτούς τους εφιάλτες, την περίοδο της Τουρκοκρατίας τους έλεγαν Κοτζαμπάσηδες, Φαναριώτες, Κληρικούς και Μοναχούς. (Υπήρχαν φυσικά και εξαιρέσεις, φωτεινά παραδείγματα, αλλά εκ του αποτελέσματος κατανοούμε ότι ήταν πάντα ελάχιστοι). Ότι όνομα και αν είχαν σε κάθε εποχή τα έργα τους ήταν πάντα τα ίδια. Οι Γενίτσαροι γίνονται δια της βίας, αυτοί όμως πρόδιδαν εκ πεποιθήσεως, γι’ αυτό και είναι χειρότεροι. Όλοι αυτοί οι επώνυμοι και ανώνυμοι που ζουν από τις περιουσίες που οικειοποιηθήκαν τρομοκρατώντας και εξαπατώντας, πολέμησαν μόνον εκείνους που τόλμησαν να τους θυμίσουν την ιστορία τους, διεκδικώντας δικαίωση. Ποτέ όμως δεν επέστρεψαν τα κλεμμένα, ακόμα και όταν η Ελλάδα και οι Έλληνες βρέθηκαν σε κρίσιμη κατάσταση, έως σήμερα.

Ψευδοπλαρχηγοί που ήταν κυριολεκτικά ληστές, που ρήμαζαν τους φτωχούς ραγιάδες που λιμοκτονούσαν. Μισθοφόροι, μπράβοι των ισχυρών τσιφλικάδων, δήμιοι και φονιάδες των αληθινών ηρώων της Επανάστασης. Γεμάτοι είναι οι δρόμοι από τα ονόματά τους και οι πλατείες από τους ανδριάντες τους. Στις εθνικές εορτές τα παιδιά βλέπουν την κατάθεση στεφάνων κι αναρωτιούνται γιατί αισθάνονται ένα κενό ή κάποια τάση αντίδρασης. Κάποτε θυμάσαι όσα σε έκαναν να ξεχάσεις όταν ήσουν παιδί και τότε συνειδητοποιείς το γιατί.

«Εκ της Ελλάδος το Νέο Φως»

Το μέτρο του πολιτισμού σχετίζεται με το επίπεδο της συνείδησης και γι’ αυτό η αυτογνωσία αποτελεί δείκτη εξέλιξης. Ο πολιτισμός εκφράζει ένα σύνολο εκδηλώσεων, αξιών, αρχών, ιδανικών, τρόπου ζωής, γραμμάτων, τεχνών, αισθητικής, επιστημών, νόμων, ηθών, εθίμων, παραδόσεων, συμπεριφορών, ικανοτήτων, γλώσσας, παιδείας, δικαίου, πολιτεύματος, πίστης, θρησκείας και εν κατακλείδι ιστορίας.

Παγκοσμίως διακρίνουμε τρία είδη πολιτισμών:

α) Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ, που εξελίσσεται και παράγει πολιτισμό αφήνοντας άφθαρτα μνημεία και επιτεύγματα.

β) ΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΙ, που αναπαράγουν στοιχεία του πολιτισμού που δέχτηκαν και τα αντιγράφουν, χωρίς όμως να δημιουργούν ουσιαστικά. Τα επιτεύγματα και τα μνημεία τους είναι υλικά, θνησιγενή και φθαρτά.

γ) Οι ΒΡΑΔΥΠΟΡΟΥΝΤΕΣ, ανεπίδεκτοι μαθήσεως που αδυνατούν ακόμα και να αντιγράψουν σωστά. Κατά κανόνα είναι καταστροφείς πολιτισμών, μνημείων και επιτευγμάτων, διότι πάσχουν από φθόνο και είναι βιοφυσικά ανίκανοι να τα εκτιμήσουν. Ως εκ τούτου τέτοια πολιτισμικά μορφώματα, παρά πολιτισμοί, χάνονται και ξεχνιούνται γρήγορα.

Ανάμεσα σε όλους τους πολιτισμούς διεθνώς έχει διακριθεί ο Ελληνικός και αυτό για κάποιους αποτελεί μεγάλο πρόβλημα. Διαχρονικά και σε παγκόσμιο επίπεδο διακρίνουμε δύο βασικά μοντέλα: α) το Ελληνικό πρότυπο της πνευματικής συνείδησης που ενυπάρχει σε ανθρώπους όλων των φυλών ανεξαρτήτως θρησκείας και β) το Ανατολικό πρότυπο της υλικής συνείδησης.

Το πρώτο βασίζεται στο άτομο και είναι ένας δημιουργός πολιτισμών, είναι σπορέας γονιμοποιητής. Το δεύτερο ισοπεδώνει πολιτισμούς, γιατί η δύναμή του βασίζεται στην μάζα.

Το πρώτο πρότυπο παράγει ελεύθερους πολίτες, λειτουργεί με την εκκλησία του Δήμου, το κοινοτικό κύτταρο, την πολιτεία, την συμπολιτεία και την οικουμενικότητα με διαφάνεια και δημόσια. Το δεύτερο πρότυπο παράγει υπηκόους, δούλους και λειτουργεί απολυταρχικά σε θεοκρατικό αστικό καθεστώς, με μυστικότητα, κατευθυνόμενο από τα συμφέροντα του ιερατείου, της αυτοκρατορίας και απαρτίζεται από επαρχίες που κυριαρχούνται από τη Μητρόπολη.

Για να δούμε τώρα τα επιμέρους στοιχεία αυτών των δύο προτύπων.

Το Ιερατείο κρατάει τη γνώση, κατευθύνει την τύχη της αυτοκρατορίας με νομοθεσίες, κανόνες και νηστείες, υπερθεάματα, λατρείες σε σύμβολα, είδωλα και ινδάλματα. Η ιδιώτευση και η αδιαφορία προς τα κοινά βασιλεύει διότι απουσιάζει το άτομο. Ο άνθρωπος δεν είναι πρόσωπο, αλλά μονάδα παραγωγής, δυναμικού, ενέργειας, προϊόν, με ορισμένη οικονομική αξία, την οποία διαχειρίζονται συγκεκριμένες κάστες, οικογένειες, κλίκες και εταιρίες, επίσημες και μυστικές. Το καθεστώς είναι ύβρις προς την ανθρώπινη ελευθερία και το σεβασμό προς τη ζωή. Κυριαρχεί ο αγώνας για επιβίωση και ο ευνουχισμός της ελεύθερης σκέψης. Απουσιάζει η ισονομία, η ισηγορία, η ψηφοφορία, η αγορά, ο δήμος και η δυνατότητα ελέγχου της εξουσίας για τα πεπραγμένα της.

Ένας τεχνολογικός μυστικισμός εσωστρέφειας και υποταγής σε στερεότυπα, δόγματα, προγραμματισμούς, όπου απουσιάζει ο διάλογος, η αμφισβήτηση και η ελεύθερη αναζήτηση, διότι υποβόσκει παντού ο φόβος. Επικρατεί η δουλοπρέπεια, η ομοιομορφία, τα ειδικά προνόμια και κληροδοτήματα σε ορισμένους, που είναι κατά κανόνα ίδιοι. Η απληστία, ο νεοπλουτισμός, η τάση αυτοπροβολής, οι υπερβολές της υπερκατανάλωσης και η εξαθλίωση από την άλλη, διαμορφώνουν γενικότερα το τοπίο της φτώχειας, της αφθονίας. Η πληροφόρηση είναι αποσπασματική, επιφανειακή, μισές αλήθειες και αποσιώπηση υπηρετούν σκοπιμότητες, παραχαράξεις, διαστρεβλώσεις, προπαγάνδα. Η αναμάσηση συντηρεί την τυπικότητα στο γράμμα του νόμου, η γνώση θεωρείται αμάρτημα είναι επικίνδυνη και γι’ αυτό επιβάλλεται απόρριψη, απαγόρευση και τιμωρίες σε οτιδήποτε αμφισβητεί κάτι από τα παραπάνω. Η δύναμη του ιερατείου και του «θεόπνευστου» βιβλίου του, είναι ότι δημιουργεί ένα υποκατάστατο θρησκείας που είναι ουσιαστικά μεσσιανισμός και εκπροσωπείται από τον Αυτοκράτορα, που είναι ή θεός ή απόγονός του. Σε όλες τις Ηπείρους θα βρούμε τέτοιες αυτοκρατορίες.

Το Ελληνικό Πρότυπο βασίζεται στην ορθοπραξία της εφαρμογής των νόμων, από το άτομο και το πρόσωπο που θεωρείται ιερό. Η ζωή δεν κατευθύνεται από κάποιο Ιερό Βιβλίο δογμάτων, αλλά από την παιδεία που προσφέρει η οικογένεια και η πολιτεία, δίνοντας αξιοκρατικά  σε όλους ίσες ευκαιρίες. Οι επιστήμες, οι τέχνες και η φιλοσοφία, η ελεύθερη αναζήτηση και έρευνα, η ελευθερία λόγου και σκέψης, εκφράζονται στο δημόσιο βίο, στην αγορά και την εκκλησία του Δήμου που θεσπίζει νόμους με ψηφοφορία, ισηγορία, ισονομία, κριτική σκέψη, σεβασμό στους θεσμούς και σε όλες τις απόψεις. οι Έλληνες είναι φιλόξενοι, δεν πάσχουν από ξενοφοβία, το καθεστώς δεν είναι εξουσιαστικό, χωριστικό, διαιρετικό, αλλά συνθετικό, ενωτικό, εξανθρωπιστικό.

Η ελληνική σκέψη δεν είναι ούτε Ανατολική, ούτε Δυτική, ούτε Βόρεια ή Νότια, αλλά μοιάζει με Ήλιο στο κέντρο αυτού του Σταυρού. Διεισδύει στα βάθη και τα ύψη της νοημοσύνης με αντικειμενική και όχι υπολογιστική τεκμηρίωση. Η γνώση που παράγει και μεταδίδει είναι σφαιρική και η επιστήμη της ολική και όχι κατακερματισμένη. υπάρχει δίψα για μάθηση και γνώση, υπάρχει πνεύμα προσφοράς.

Οι Έλληνες δεν είχαν θεούς τερατόμορφους, γι’ αυτούς ο θεός δεν ήταν ούτε απρόσωπος, ούτε εκτός του κόσμου αυτού. Ήταν ανεκτικοί στην πίστη και τη θρησκεία άλλων λαών και δεν επέβαλαν τη θρησκεία τους δια της βίας. Ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία απουσιάζει. Οι Έλληνες δεν πίστεψαν ποτέ, ούτε έζησαν σαν δούλοι του θεού, όπως οι ανατολικοί λαοί. Πίστευαν πως ήταν εικόνα και ομοίωσή Του, με προορισμό να ανυψωθούν στο θείο. Μόνον οι Έλληνες προσεύχονταν όρθιοι, έχοντας σαν ιδεώδες το μέτρο. Δεν ήταν η θρησκεία που τους έκανε να υπερέχουν, αλλά επειδή ήταν σπουδαίοι είχαν ανάλογου ύψους θρησκεία.

Οι αρετές πηγάζουν από την αίσθηση του δικαίου που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο και προορισμός του είναι η Θέωση. Τα πάντα είναι μέσα μας «και ο Χριστός εσκήνωσε εν ημίν» και η Αλήθεια που μας ελευθερώνει και μας λυτρώνει. Ο Χριστός κατάργησε την ψευδοδιδασκαλία του μεσσιανισμού. Ο άνθρωπος με υπευθυνότητα ανέλαβε την πορεία της εξέλιξής του και δεν την μεταθέτει σ’ άλλον έναν εποχιακό μεσσία, όπως τον συνήθισαν τα ιερατεία. Η σχέση με το Θεό είναι προσωπική και δεν χρειάζονται μεσάζοντες. Εκείνοι που περιμένουν τους Ολύμπιους και τον Απόλλωνα να τους σώσει δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτούς τους χριστιανούς που περιμένουν για τον ίδιο λόγο τον Χριστό να έρθει μέσα σε σύννεφα κατά την Δευτέρα Του Παρουσία. Τον παγκόσμιο εωσφορισμό τροφοδοτούν και οι δύο που λέγεται μεσσιανισμός και συντηρεί οπαδούς χωρίς ιδίαν αντίληψη, φερέφωνα πλάνης και υποδούλωσης.

Η θέση της γυναίκας, του παιδιού, η παιδεία, η τροφή, ο έρωτας είναι ιερά και τιμώνται έμπρακτα, εκ πεποιθήσεως και όχι με το φόβο της τιμωρίας. Και ενώ οι τυραννίες και οι Αυτοκρατορίες επιβάλλουν τη μετριότητα, ο ελληνικός κόσμος αφαιρεί τα όρια και λέει «αιέν αριστεύειν». Η ζωή δεν είναι πένθος αλλά γιορτή. Δεν είναι βασανιστική ματαιότητα, αλλά μια μοναδική περιπέτεια που σε προκαλεί να ζεις αληθινά, δηλαδή με ελευθερία.

Πριν από οτιδήποτε άλλο είναι θεμελιώδες να γνωρίζουμε τι θέλουμε συγκεκριμένα. Ποια είναι η ανάγκη και το πρόβλημα που έχουμε να λύσουμε. Ποιο είναι το αίτημα και ο ορθός τρόπος για να το κάνουμε, ώστε να βρούμε μέσα μας την απάντηση και τη λύση την ολοκλήρωση και την εξέλιξη που επιζητούμε.

Τα δύο μοντέλα σκέψης, συμπεριφοράς, τρόπου ζωής, είναι διαφορετικά σε όλα. Το πρώτο είναι ο πολιτισμός του «είμαι» και έχει ζητούμενο την ελευθερία, διότι αυτή συνδέεται με την αληθινή ταυτότητα και ουσία του ανθρώπου, που αποτελούν την πνευματική του συνείδηση. Το δεύτερο πρότυπο είναι ο πολιτισμός του «έχειν» και έχει ζητούμενο την ευημερία, διότι αυτά συνδέονται με το εγώ της υλικής και αισθησιακής συνείδησης.

Εάν το ζητούμενο είναι η ευημερία, δεν έχουμε παρά να βρούμε πλουσιότερους και να τους είμαστε χρήσιμοι. Εάν το ζητούμενο είναι η ελευθερία τότε είναι απαραίτητο να αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Κατανοούμε λοιπόν ότι μόνο η αυτάρκεια και η αυτονομία φέρουν ανεξαρτησία. Αυτά όμως τα τρία αποτελούν ουτοπία στο υπάρχον πολιτισμικό σύστημα. Επομένως ή βρίσκουμε έναν τρόπο να υποφέρουμε ότι αποχαιρετήσαμε την ελευθερία μας, δηλαδή την ανθρωπιά μας πρώτα απ’ όλα, ή αλλάζουμε τις συνθήκες ώστε να γίνουμε αυτάρκεις. Αυτό σημαίνει αφαίρεση, τέχνη δηλαδή. Επίσης σημαίνει μέτρο, δηλαδή σοφία στην πράξη. Σημαίνει επίσης λιτότης, δηλαδή επιστήμη και ήθος στην πράξη. Με αυτά τα ιερά εφόδια, αφαιρούμε τις ψεύτικες ανάγκες που μας διαφήμιζε το καταναλωτικό σύστημα και αποδεσμευόμαστε από τις εξαρτήσεις μας με τα υποκατάστατα που κατασκευάζει για να μας πουλάει και να μας αγοράζει.

Η ελευθερία δεν είναι ζήτημα εγωισμού, ώστε να την έχεις και να την επιδεικνύεις, ούτε προϊόν αρρωστημένου ρομαντισμού. Είναι η θεμελιώδης αποδοχή της ταυτότητας του ανθρώπου και των δυνατοτήτων της χρησιμότητάς του. Μόνο μέσω της ελευθερίας προάγονται οι πνευματικές αρετές, που δίνουν νόημα προσφοράς στην ύπαρξη του ανθρώπου. Γι’ αυτό η ελευθερία είναι το μέτρο διάκρισης του αληθινού ανθρώπου, ύψιστο αγαθό και Θείο Δώρο η Ελεύθερη Βούληση. Η ελευθερία είναι πρώτα απ’ όλα ευθύνη και υποχρέωση να την κατακτήσεις παρά δικαίωμα (το οποίο όταν είναι προϊόν συναλαγής συνήθως είναι ύποπτο). Επομένως, η ελευθερία δεν είναι για όλους, αλλά μόνο γι’ αυτούς που την αξίζουν αυτούς που επιζητούν την ένωσή τους με τον Λόγο. Εδώ είναι και το κλειδί. Δημοκρατία αληθινή μόνον μεταξύ άριστων πολιτών μπορεί να επιτευχθεί. Διαφορετικά είναι κατευθυνόμενη οχλοκρατία από κάποια ολιγαρχία ή κάποιον αρχηγό. Όποιος δέχεται παθητικά ξένες πραγματικότητες, χάνει την ελευθερία να διαμορφώνει την μοίρα του. Γι’ αυτό όποιος ξεπουλάει την ελευθερία του για να αγοράσει ασφάλεια, χάνει τελικά και τα δύο.

Έτσι, έχασαν οι άνθρωποι την ελευθερία τους, χάριν μιας δήθεν άνεσης και ευκολίας και μιας δήθεν ποιότητας ζωής που τελικά ήταν φούσκα, διότι χωρίς ελευθερία, τίποτα δεν έχει ποιότητα. Η ποιότητα ζωής χρησιμοποιήθηκε πολύ για να καλύψει ως δικαιολογία μια ύβρη που είναι η υπέρβαση της αυτάρκειας, δηλαδή η απληστία. Πολλοί είναι δύσκολο να δεχθούν ότι υπηρετούν την πλάνη εδώ και χρόνια, και ότι όσα θεωρούν αυτονόητα αποτελούν ύβρη. «Δώσε τους στολίδια και γιορτές και θα γίνουν οι άνδρες γυναίκες και δεν θα ζητάνε ελευθερία πια, δεν θα σε ενοχλούν», είπε ο Κροίσος στο νεαρό Κύρο, προκειμένου να κυβερνήσει ανενόχλητος τους Ληδούς.

Οι μητέρες και οι δάσκαλοι έχουν τη λύση για να διαμορφώσουν νέες υγιείς γενεές, μεγαλωμένες με ελευθερία και με οδηγό την εξέλιξη και την αγάπη. Ελπίζω, πιστεύω και ευλογώ τα παραπάνω να γίνουν πνευματικό προσκλητήριο Δασκάλων και Μητέρων που προορίζονται να προετοιμάσουν τις νέες γενεές του Ανθρώπου.

Η δίκη των Αιώνων και η κρίση των «θεών και των αγγέλων»

Η Ιστορία είναι μια ολότητα που τα θνητά μάτια θα είναι πάντα ανίκανα να δουν. Η ενιαία επιστήμη του όλου των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων κατακερματίστηκε σε δεκάδες κλάδους εξειδίκευσης επιστημών και η ιστορία διαμελίστηκε σε ιστορίες λαών, πολέμων, θρησκειών και δεκάδες άλλες.

Ακόμα κι αν κατέχει κανείς όλη αυτή την γνώση που καταγράφηκε, όπως σ’ ένα παγόβουνο είναι μόνον η κορυφή του, το μεγαλύτερο μέρος είναι κρυμμένο. Αν ο Θεός αφαιρέσει το νερό και δεις ολόκληρο το παγόβουνο, τότε το κάνει για έναν μόνο λόγο, γιατί θέλει να φανερωθεί στον Άνθρωπο η Αλήθεια. Υπάρχει ένα έγκλημα εξαπάτησης και παραπλάνησης όλων των ανθρωπίνων ψυχών, ένα έγκλημα δισεκατομμυρίων ψυχών που έχει έρθει η ώρα να εκδικαστεί. Το όπλο του εγκλήματος είναι το ψέμα και η υποκρισία, αφορμή η αχαριστία. Το πτώμα της ιστορίας βρέθηκε να μυρίζει άσχημα και να αποσυντίθεται όπως κάθε τι φθαρτό.

Η Ιστορία, η Μητέρα των Μουσών, η Μνημοσύνη είναι όμως αθάνατη, είναι Σοφία, Πίστη των πρώτων χριστιανών. Είναι Μητέρα Λόγων αθάνατη, η Μήτρα όλων των αρετών και των Θείων Δημιουργικών δυνάμεων. Γι’ αυτό και είναι αυτή η αρμόδια αυτής της Πανσυμπαντικής Δίκης της Πλάνης και του πνεύματος του κακού. Εισαγγελέας είναι η Νέμεσις, διότι η Ύβρις των Ύβρεων είναι η ειδικότητά της. Της είναι αδύνατον να καταδικάσει αθώο. Μόνο μ’ ενόχους εξακριβωμένους ασχολείται που δικαίωμα αναβολής, έφεσης και εξαγοράς δεν έχουν, παρά μόνο την άγνοια του μεγέθους της ποινής που τους περιμένει. Διότι με τις μικρές ποινές η Νέμεσις δεν έχει σχέση, ούτε με λάθη μικρά και παραπτώματα. Το εμμένειν που είναι εκ του πονηρού, η αδικία και η προσβολή του Λόγου και των εκδηλώσεων της Ζωής είναι η αιτία της επέμβασής της.

Έτσι ήρθε η ώρα που στάθηκαν στο ειδώλιο ο Άτλας-Μαρντούκ Γιαχβέ-Ηρώδης με την σύζυγό του Λίλιθ-Ηρωδιάδα-Σαλώμη και όλοι οι απόγονοί τους γενεές 14 από πίσω τους.

Όλοι οι παρόντες είχαν αρχίσει να βλέπουν στον θόλο του Δικαστηρίου ιστορίες που αγνοούσαν, μέχρι να μην θέλουν άλλο να βλέπουν τα εγκλήματα των καταδικασμένων.

Η Μνημοσύνη μου έδωσε την θέση της κι ένα σφυρί για να κλείσω την Δίκη. Όλα είχαν συντελεστεί από πριν. Εγώ απλώς χτύπησα το σφυρί της λήξης του χρόνου της κατάλυσης των Αιώνων. Τότε κατάλαβα γιατί όταν ευλογούσα έλεγα «Εις τους Αιώνες των Αιώνων». Τότε είδα τι συνέβαινε αληθινά και ευχαρίστησα τον Πατέρα για την Πρόνοια της Αγάπης του. Αληθώς οι άγγελοι είχαν κριθεί και οι απόγονοι του όφεως και του ανθρώπου που συνεργάστηκαν και υπηρέτησαν το έγκλημα είχαν κριθεί. Όσοι ήταν αθώοι ήταν ελεύθεροι από πριν.

Γ.Κ.