Αδελφέ, ευχαριστώ τον Θεό που μου ψιθύρισε κι έτσι βρέθηκα σε μια από τις εκδηλώσεις σας. Είμαι ένας μετανάστης κι άκουσα τον ίδιο χτύπο της καρδιάς, τους ίδιους αγώνες, τον ίδιο πόνο, αλλά κι αέρα για ελευθερία, την ίδια προδοσία σε τόσους αγώνες, μα και την ίδια φωνή που ζητάει δικαιοσύνη.
Στην Αλβανία, γεννήθηκα σε ένα κόσμο που δεν γνωρίζαμε το εγώ, αλλά το εμείς. Μας το μάθαιναν από το σπίτι, στα σχολεία, ήταν η ίδια η παιδεία τέτοια και σας πληροφορώ η δύναμή της είναι αληθινή. Επικεντρώσαμε όλες τις δυνάμεις στον εαυτό μας και δημιουργήσαμε ένα μεγαλύτερο εγώ, το οποίο όμως βασάνιζε τα μέλη του. Είδα ανθρώπους να τρέχουν, να αφήσουν την προσωπική τους ζωή και να πηγαίνουν εκεί όπου είχε ανάγκη η πατρίδα. Μα όλοι έτσι ήταν, θα μου πείτε; Όχι, μα έχω γνωρίσει κι απ’ αυτούς που η ζωή τους ήταν αφιερωμένη στην ιδέα τους με πίστη και αγάπη και οι περισσότεροι ήταν απλοί άνθρωποι. Είδα ανθρώπους να κλαίνε για τον θάνατο του ηγέτη τους και δεν τους είχε αναγκάσει κανείς και γιατί όχι, τον πατέρα τους βίωναν ότι έχαναν (άσχετα πόσοι έχουν τόλμη να το παραδεχτούν σήμερα).
Από γενιά σε γενιά, η ιδέα αυτής της ενότητας χανόταν και οι δάσκαλοι είχαν αρχίσει να μην μας εμπνέουν με όλα αυτά που παρουσίαζαν. Είχαμε φτιάξει έναν κόσμο «ανθρωποκεντρικό», καθώς πιστεύαμε στις δυνάμεις του ανθρώπου και την ενότητά μας και από την άλλη, αυτόν τον άνθρωπο τον πιέζαμε καθημερινά, τον «κλείναμε», μέχρι που ήρθε η ώρα και στέρεψαν οι δυνάμεις του.
Έβλεπα παιδί το πώς έφθειραν τα όνειρα των πατέρων και μητέρων μας, ζωές και κόποι στον αέρα κατέληξαν. Να διαμορφώσουν την ζωή σε νέα δεδομένα χρειαζόταν χωρίς όμως να έχουν λάβει μια τέτοια παιδεία. Μετά από όλα αυτά σήμερα, συνειδητοποιούμε πως κανένα σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει από την στιγμή που εξαρτάται από την συνείδηση του ανθρώπου, την οποία θα βάλει σε κίνηση με την ζωή του.
Αδελφοί, είδα ανθρώπους ένα πρωινό να γκρεμίζουν τα όσα με τόσο κόπο είχαν κτίσει. Είδα ανθρώπους που δεν συνειδητοποιούσαν πώς είχαν πέσει πάνω στα όσα ήταν όλοι μαζί και τα σκίζανε πιστεύοντας πως έβγαιναν από έναν λήθαργο ξαναμπαίνοντας σ’ ένα καινούριο παραμύθιασμα.
Βρέθηκα μικρός στην μέση ενός πολέμου, που εγώ ήμουν που χτύπαγα, εγώ που τις «έτρωγα», εγώ που φώναζα «σταματήστε, δεν βλέπετε, θα σκοτωθείτε;». Μα οι φωνές δεν έφταναν για να ακούσουμε.
Είδα ανθρώπους που ζήταγαν εκδίκηση. Ήμουν μικρός, μα μου φαινόταν πολλά τα χρόνια που είχα χάσει για να συνέχιζα να ζω κι άλλο στον θυμό μου. Πήρα μαζί μου όλη αυτήν την εμπειρία και προχώρησα να βρω ανθρώπους που από τις στάχτες της ζωής τους αναστήθηκαν και ενώνουν τις σπίθες τους στη μια φωτιά του Ενός Ανθρώπου.
Αδελφοί, κρύψαμε τον Θεό από τον εαυτό μας κι όπως μαθαίνω ο Θεός Αγάπη Είναι. Πώς μπορούμε να αναπτυχθούμε χωρίς την Αγάπη και που είναι έργο καθενός να πράξει, δηλαδή να εκδηλώσει τον Θεό, να τον δοξάσει, όχι μπροστά σε εικόνες ή απλά στην μοναξιά του ή μόνο με τον νου του, αλλά σε κοινωνία ανθρώπων να εκδηλώσει τον Θεό, όπου Θεός είναι το έργο της Αγάπης. Και πού οφείλει ο άνθρωπος σήμερα, μετά από τόσες πρόβες, δοκιμασίες και εμπειρίες να στρέψει την προσοχή του και να βρει αυτό το οποίο λείπει, και ο άνθρωπος ακόμα δεν ευημερεί και δεν προοδεύει, μα πηγαίνει από αγώνα σε αγώνα και πάλι χρεωμένος βρίσκεται.
Στον χαμένο χρόνο που ο καθένας αφιέρωσε μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι ναι , υπάρχει ένας αγώνας ανθρώπων, ψυχών και πνευμάτων που γνωρίζουν, γιατί αναγνωρίζονται από την μεταξύ τους αγάπη. Είναι μια αλήθεια των ανθρώπων, οι οποίοι θυσιάστηκαν στον αγώνα τους κι αναστήθηκαν. Είναι μια φωνή που μας ενώνει όλους και αυτή η φωνή ξεκινάει από την Ελλάδα, καθώς όπως γράφτηκε «εκ της Ελλάδος το νέο φως».
Έρχεται μια στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι χωρίς την χάρη του Θεού τίποτα δεν είναι εφικτό. Είναι αυτή η χάρη που μας καθιστά να είμαστε και κατ’ αξίαν Υιοί και Θυγατέρες δικοί Του. Είναι αγώνες της Μίας ψυχής που γνωρίζει την ελευθερία απαλλαγμένη από προσωπικότητες, φυλές, γενιές, συστήματα.
Να όμως που έτσι είναι διαχωρισμένος ο εαυτός μας, ο οποίος σήμερα βρίσκεται να μάχεται τον εαυτό του, ένας διαχωρισμός που μπορεί να γίνει και η ενότητά μας.
Είστε ελεύθεροι να πιστέψετε ότι όλα αυτά που λέω είναι οι μνήμες ενός παιδιού και ο τρόπος με τον οποίο εκείνο να έζησε. Αυτό όμως που θέλω να πω είναι ότι και τα παιδιά των Ελλήνων σήμερα αισθάνονται το ίδιο και όταν το ξανάζησα, είδα ότι παιδιά των ανθρώπων αισθάνονται έτσι σε οποιαδήποτε γλώσσα ή χρώμα κι αν έχουν. Μάθαμε ότι την αλήθεια ο καθένας την ακούει μέσα του, δηλαδή ότι ο καθένας καλείται να εκδηλώσει τον Θεό που είναι και για όλα τα προβλήματα οφείλουμε να πάρουμε θέση.
Καθημερινά συνειδητοποιούμε πως όλα όσα προβάλλονται μέσα από οποιονδήποτε τρόπο, είναι μαγειρεμένα για να μας δηλητηριάζουν και να ξεχνάμε αυτά που έχουμε ζήσει μαζί. Γιατί πιστεύουμε αυτό που μας λένε και όχι τα βιώματά μας;
Σίγουρα ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζει τα βιώματά του, οπότε έτσι είμαι και εγώ να σας μεταφέρω σαν άνθρωπος αυτό που ζω με τον αδελφό μου Έλληνα χρόνια τώρα. Όχι απλά ως ένας επισκέπτης ή ως ένας άνθρωπος που ήρθε για να πάρει και να φύγει, αλλά ως άνθρωπος που βίωσα την ένωση των καρδιών μας. Ο αδελφός που ήρθε από τα ξένα, όπως εκατομμύρια μετανάστες με όλες τις κακοτυχίες, δυσκολίες, βιώνοντάς σας στα καλά και στα άσχημά σας. Είστε ένας λαός που αγαπάτε τον άνθρωπο, όχι με λόγια, αλλά με έργα καταδεικνύοντας σε όλη την πορεία σας, γι’ αυτό θέλουν να σας κάνουν να πιστεύετε ότι είστε ρατσιστές, εθνικιστές, χριστιανοί, αρχαιολάτρες, αριστεροί, κεντρώοι ή δεξιοί, οπαδοί ή μεμονωμένοι καβαλάρηδες. Γνωρίζετε όμως κατ’ ουσία ότι σημασία έχει πόσο ελεύθερος είσαι και είναι αυτή η ελευθερία που έρχεται σήμερα να μας θυμίζει και να μας ελέγχει ότι εκεί που είναι ο καθένας, πόσο ελεύθερος είναι. Όταν απειλείται το σώμα του καθενός από εμάς, άμεσα αντιδρούμε. Έτσι είναι και μια χώρα που κινδυνεύουν τα εδάφη της. Ο ίδιος ο οργανισμός θα χρησιμοποιήσει την άμυνά του, μα αυτές οι δυνάμεις οφείλουν να συντονιστούν σε ένα κοινό στόχο.
Εδώ, σ’ αυτήν την χώρα, όπου ζυμώθηκε ο Άνθρωπος Λόγος συντονίζονται οι δυνάμεις της αποκατάστασης του ανθρώπου και αυτό δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, μα κάθε φορά είναι και μοναδικό. Το πανανθρώπινο βίωμα σε τέτοιες στιγμές μας δείχνει ότι ο καθένας παραπονιέται για το κεφάλι του. Ακούγονται διάφορες φωνές να υψώνονται καθημερινά και να παραπονιούνται για την ελευθερία που χάνουν, μα και άλλες τόσες οι οποίες προτείνουν. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το σύστημα έχει καταρρεύσει και καθημερινά αφηνόμαστε να το ζήσουμε. Να συνειδητοποιήσουμε πως το κάθε σύστημα το συντηρούμε εμείς με την ενέργειά μας. Μόλις αυτό στερεύει από την τροφή που του δίνουμε, αρχίζει και ζητάει θυσίες, στριμώχνοντας τις ζωές μας. Φαίνεται να πιέζουμε τις ζωές των άλλων και οι άλλοι την ζωή μας και εδώ ο καθένας αναζητάει τα δίκια του.
Ευρισκόμενοι μπροστά στα γεγονότα που διαδραματίζονται όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκόσμια με κίνδυνο όχι το μέλλον μας, αλλά το τώρα. Ήδη γύρω μας υπάρχουν τόσες παγίδες και κίνδυνοι μαζί με τους ανθρώπους που είναι έτοιμοι να εκραγούν μη γνωρίζοντας το πώς οφείλουν να δράσουν καθώς κινδυνεύει η ίδια η ζωή τους. Καλούμαστε να πάρουμε θέση και να δράσουμε συντονισμένα. Η ελεύθεροι πολίτες οφείλουν να καταλάβουν ότι η πλάνη χρησιμοποιεί τα όπλα και την ενέργειά μας χάριν της ανοχής και της σιωπής που το βόλεμά μας συντηρεί. Εγκλωβισμένος στον μικρόκοσμό του ο καθένας ζει μ’ αυτά που μπόρεσε να κατανοήσει ο νους σ’ έναν γκρίζο κόσμο, γιατί ενώ στην φωτιά καίγεσαι, στο φως μεταμορφώνεσαι και έτσι δεν τόλμησε να ελευθερωθεί.
Πόσα γεγονότα ενημερώνουν τον άνθρωπο κάθε στιγμή έχοντας την σφραγίδα της εγκυρότητας και της απόλυτης σιγουριάς που πιάνει στον ύπνο την συνείδησή μας, συνεχίζοντας να ζεις το όνειρο που σου προβάλλουν ακολουθώντας ένα περιτύλιγμα και μια επιφάνεια που ενώ τρέχεις να ξεδιψάσεις, η δίψα αυξάνεται όλο και περισσότερο μέχρι που αισθάνεσαι εξαντλημένος και τόσο άδειος που φροντίζεις να μην το θυμάσαι. Με την σιωπή μας ακούστηκαν ψέματα, διαστρεβλώσεις, έχθρες, με την σιωπή βρωμίσαμε την ζωή μας και φτιάξαμε μια πραγματικότητα που σήμερα μας τυραννάει.
Ο λαός λέει πολλές φορές πως δεν βλέπουν τα μάτια αλλά ο νους. Μας φανερώνει καθαρά ότι είναι ο νους που εστιάζεται στους ουρανούς μας και είναι μία η συνείδηση που κινητοποιεί τη συγκέντρωση της προσοχής μας. Τρέξαμε να γίνουμε όλες οι ιδιότητες που προσδώσαμε στον άνθρωπο. Τον χρωματίσαμε, τον ντύσαμε, τον ταΐσαμε, τον ανεβάσαμε στους ουρανούς, τον περιγράψαμε να μιλάει με θεούς, με αστέρια, με μοίρες, κενταύρους και άλλα τόσα πολλά, ένα άπειρο ταξίδι. Για τα παιδιά των προηγούμενων γενιών, το κινητό θεωρούταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Η πορεία μας φανερώνει ένα άπειρο πλούτο και όχι μόνο, αλλά πηγή έμπνευσης και ζωής είναι ο άνθρωπος. Στον άνθρωπο εκδηλώθηκε ο Θεός ως Υιός, που γίνεται ο Υιός μας, ο Χριστός. Μέσα στον άνθρωπο Ιωάννη εργάζεται ο Χριστός. Αυτή η απειρότητα δεν μπορεί να γίνει κτήμα κανενός, γιατί αυτή η πηγή βρίσκεται μέσα μας, γιατί Πηγή είναι ο άνθρωπος.
Η ζωή έρχεται σήμερα να μας υπενθυμίσει πως λησμονήσαμε τα όνειρά μας. Προδώσαμε τόσες φορές τον εαυτό μας, που σήμερα κινδυνεύουμε να τον χάσουμε. Κλεισμένοι στην ασφάλεια και τον καθωσπρεπισμό ο καθένας για τον εαυτό του και μόνο όταν φτάνουμε στα δύσκολα θυμόμαστε πως δίπλα μας ζουν και άλλοι. Αυτή η μοναξιά που θέλει ο καθένας να ξοδέψει τον εαυτό του, μας έφερε ως εδώ. Σαν άνθρωποι δεχτήκαμε τα σύνορα, στη συνέχεια να τα φροντίζουμε και να τα φυλάμε. Απαραίτητο είναι ένας στρατός και μάλιστα εκπαιδευμένος με μια τεχνολογία που τρέχει συνεχώς, αναγκάζοντας τον λαό να τον πληρώσει. Να που καταφέραμε να είμαστε σίγουροι και ασφαλείς για να αναπτυχθούμε σαν χώρα. Έλα που έρχεται μια στιγμή που σου λένε πως δεν είσαι ευτυχισμένος και αυτό πρέπει να αλλάξει για το καλό μας πάντα. Δείτε πόσα ελληνόπουλα σήμερα προτιμούν να φύγουν από την Ελλάδα με το παράπονο τι έκανε η Ελλάδα για εκείνα, ελπίζοντας για μια καλύτερη ζωή. Σε κείνους όμως έχω να πω: Αδελφοί, μη φύγετε. Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι αυτό που σας ζητώ, μα το έκανα πριν δεκαοκτώ χρόνια, ερχόμενος μετανάστης στην Ελλάδα. Να, που μετά από χρόνια βρίσκομαι στο ίδιο σημείο. Παιδιά που ετοιμάζονται να φύγουν. Όπου και να πάτε, αφήνετε πίσω τα όνειρά σας και μάλιστα γκρεμοτσακισμένα, αφήνετε μια χώρα που αύριο μπορεί να μην την έχετε. Και ποιος θα είσαι; Ό,τι και να καταφέρεις να ολοκληρώσεις σαν άνθρωπος, από πίσω θα σε κυνηγήσει η δυστυχία του λαού σου. Κάθε φορά που θα σηκώνεις κεφάλι, εκείνη θα έρθει για να σου το πάρει. Γι’ αυτό Έλληνα θυμήσου, ότι αφήνεις πίσω ένα πλούτο γιατί απλώς παραδίνεσαι να την κυβερνούν άλλοι και γιατί όχι εκείνοι που την έφεραν ως εδώ. Άμα εσείς φύγετε, το διέρρεε και βασίλευε θα συνεχιστεί. Έτσι πάνε να μας πείσουν, ότι οι Έλληνες δεν έχουν λόγο ύπαρξης μεταξύ τους και μιας και φτάσαμε μέχρι εδώ ας τη χωρίσουμε. Δηλαδή, να πούμε σε όλους αυτούς τους ήρωες και φωτισμένους ανθρώπους που για χρόνια τιμήσατε, τραγουδήσατε και σας ενέπνευσαν με τις ιστορίες, τους μύθους, τον αγώνα και την θυσία τους για ένωση, ότι δεχόμαστε έτσι, τόσο παθητικά να μας χωρίσουν σε δήθεν ελευθερίες και δικαιώματα και δεν βλέπουμε ότι γινόμαστε μικρότερες μπουκίτσες έτοιμες για φάγωμα. Δείτε πως τα πιο όμορφα, τα πιο πλούσια, αυτά που μπορούν να προσφέρουν σε όλους καθημερινώς επίτηδες αφήνονται να μαραζώνουν, να πνίγονται από χρέη, σκουπίδια, ίντριγκες που εσύ να μην μπορείς να βγάλεις άκρη και να γλιτώσεις, σου λένε πούλησέ το! Θα πρέπει να παραδεχτούμε, ότι από τόσες πωλήσεις της δημόσιας περιουσίας, ο Έλληνας όχι μόνο δεν καλυτέρεψε η ζωή του, αλλά σήμερα βρίσκεται και πιο φτωχός. Τελικά ποιος κερδίζει; Κάτι το οποίο δεν δουλεύει και δεν έχει αξία, όπως μας λένε, γιατί βρίσκονται να το αγοράζουν; Μήπως για να βοηθήσουν ή μήπως για να αισθάνεστε ξένοι στην ίδια σας την χώρα; Τι δύναμη πιστεύετε πως μπορεί να έχει κάποιος ο οποίος δεν γνωρίζει πως η δύναμη είναι η ενότητα. Γυρίστε μέσα σας και δείτε τι σας κυβερνάει και τότε θα καταλάβετε ότι όλα είναι στα χέρια σας, με τα οποία οφείλετε να εργαστείτε.
Η επανάσταση ξεκινάει σηκώνοντας την σημαία της ελευθερίας ο καθένας πρώτα στην Ακρόπολη της καρδιάς του. Αυτή η ελευθερία κερδίζεται μέσα μας. Ως ελεύθερος άνθρωπος αγωνίζεσαι όπου κι αν βρίσκεσαι. Είναι λυπηρό ο πλούτος και η αφθονία να είναι απλά όνειρα τη στιγμή που ο Δημιουργός πλουσιοπάροχα την προσφέρει και το όνειρο παραμένει ανεκπλήρωτο, προνόμιο μόνο για λίγους.
Οι Έλληνες αγκάλιασαν τον Χριστό όπως κανένας άλλος λαός επάνω στη Γη. Στην πορεία όμως το θεώρησαν δεδομένο, αφού βαφτίζονται από μωρά, ωστόσο μη έχοντας ολοκληρώσει ακόμα την συνείδησή τους σαν άνθρωποι. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι καταπατιέται το ατομικό τους δικαίωμα. Η ζωή σήμερα μας φανερώνει ότι με το να κάνουμε απλώς τον σταυρό μας δεν φτάνει για να τηρείς τα καθήκοντα μέσα στον ναό της ψυχής μας. Βλέπουμε τους αρχαίους ναούς λεηλατημένους και γκρεμισμένους, ούτε μνημεία δεν ήθελε ο άνθρωπος να θυμάται. Γι’ αυτό όμως υπεύθυνοι δεν είναι ούτε οι βάρβαροι, ούτε οι άγγλοι, ούτε οι τούρκοι. Αυτοί αποτελειώσανε αυτό που είχε πράξει ο καθένας μέσα στον ναό της ψυχής του, είχαμε λεηλατήσει και γκρεμίσει τους ναούς μέσα μας και επειδή η προδοσία μέσα στην καρδιά εκδηλώνεται γι αυτό γέννημά της είναι η αδιαφορία. Αδιαφορία είναι να δεις να γκρεμίζουν και να ξεπουλάνε τον εαυτό σου με χίλιους τρόπους και εσύ να βρίσκεσαι ανίκανος να βοηθήσεις και γιατί όχι μερικές φορές ούτε τα λόγια δεν φτάνουν. Η αλήθεια είναι ότι η Εκκλησίες χτίστηκαν πάνω σε ελληνικούς ναούς. Ήταν το ελληνικό πνεύμα που έπεσε σαν σπορά σ’ όλο τον άνθρωπο. Παρ’ όλες τις διαβρώσεις της ιστορίας και των ερμηνειών να μην ξεχνάμε ότι η Αλήθεια ούτε πεθαίνει, ούτε αλλοιώνεται.
Ψάχνουμε να βρούμε την Ελλάδα, μα είναι πολύ μεγάλη να χωρέσει στην περιορισμένη ιδέα που έχουμε για κείνη. Τελικά τι χρώμα έχουν οι Έλληνες και σε τι φυλή ανήκουν, γιατί σήμερα τους βρίσκουμε σε πολιτείες ολόκληρες σ’ όλο τον κόσμο, σ’ όλες τις ηπείρους, απόγονοι του Μ. Αλέξανδρου ή Iskander. Σου κάνει εντύπωση πως όλοι αυτοί οι λαοί τον αποκαλούν Πατέρα τους και φανερώνουν πως είναι απόγονοί του και οι Έλληνες τα αδέλφια τους. Πώς είναι δυνατόν ένας δυνάστης των λαών να συνεχίζει να τιμάται ως Πατέρας και σύνδεσμος τους μετά από τόσους αιώνες από τον θάνατό του; Γιατί να μην τα πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, πως βιώσανε την ανάστασή του μέσα στην ψυχή τους; Ήταν μια συνείδηση που τους ένωνε, ένας προσιτός ημίθεος, ο οποίος δεν μπήκε μόνο στον εσωτερικό τους κόσμο, μα στην ίδια την καθημερινότητα ως ο άνθρωπός σου, ο πλησίον σου, ο φίλος και αδελφός που αλλάζει πρόσωπα μα η ουσία παραμένει ίδια. Ο άνθρωπος που ούτε τα πλούτη της Βαβυλώνας δεν μπόρεσαν να τον κρατήσουν. Σκεφτείτε λίγο, να ζείτε έναν τέτοιο πειρασμό όχι στην έρημο της ψυχής σας, αλλά δομημένη στη ζωή. Ο άνθρωπος που έκανε πράξη τα όσα μαθήτευσε, ονειρεύτηκε, η λειτουργία της σοφίας στην πράξη. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά, πως άνθρωποι με τόσες διαφορετικότητες ενώνονται δεχόμενοι την αλήθεια όχι περιορισμένη μέσα στην κοινή τους πραγματικότητα, μα μέσα από ζωντανά βιώματα και αποδοχή αυτής της ζωής που μας ενώνει όλους και λέγεται Άνθρωπος. Με τι την μετράμε τη ζωή, εάν δεν είναι αυτό το οποίο εμπνέει και ενεργοποιεί σε κοινωνία αγάπης τον πλούτο που μας παρέχει ο ίδιος ο Δημιουργός των πάντων, η ίδια η Ψυχή η Γεννήτρια των πάντων.
1 σχόλιο:
Συγχαρητηρια...υπεροχο.
Δημοσίευση σχολίου